De onaanvaardbaarheid van de abnormaliteit Inleiding De katholieke leer predikt sinds haar vervolmaking van de heidense ideen al voor het

behoud van het natuurlijke en de verwerping van het onnatuurlijke. Nooit vanuit de haat naar n of meerdere personen, maar telkens vanuit een afkeer van het slechte en een liefde voor het goede. Als katholieken weten wij dat de vader aller leugens zelfs de mooiste emoties, zoals liefde, zal gebruiken om zijn onnatuurlijke agenda door te voeren. Indien nodig zal ook satan citeren uit de Heilige Schrift, die hij uit zijn hoofd kent. Discriminatie en gelijke rechten Wie beter dan de katholieke gemeenschap kent dan ook de slagen van de zweep (naargelang de tijd letterlijk of figuurlijk te noemen). Reeds voor de acolieten van de beschavingsontmanteling hun mond openen om de grootste obsceniteiten uit te braken, weten wij reeds wat zich vormt in hun vertroebelde geest. Zij zullen de nodige emotioneel geladen onzin uitbraken die sloganesk misschien sterk is, maar elke inhoud mist. Onzin zoals de stelling dat het huwelijk enkel draait om liefde tussen twee personen. Deze acolieten, wiens hoofd gevuld wordt door de valse cultuurmarxistische profeten, draaien steeds opnieuw dezelfde brij aan argumentatie waar zij zelf de bronnen niet van kennen. Zij zijn aangesloten op een collectief van progressieve ideen die enkel de vernietiging tot doel hebben. Nadat zij de maatschappij geatomiseerd hebben, de kunst en cultuur tot massaproductie hebben verlaagd en het mensbeeld proberen te hervormen naar dat van beest tussen de beesten, blijft enkel de ultieme vernietiging over. Zij zullen pas rusten wanneer de kern van de maatschappij, zoals dit reeds millenia is, is gebroken, namelijk het gezin. De strijd voor gelijke rechten en tegen discriminatie klinkt fantastisch omdat ze aanspraak maken om een menselijk verlangen naar rechtvaardigheid. Zelf zijn ze echter blind voor het feit dat zij anderen hopeloos stigmatiseren, het leven onmogelijk maken en niet terugdeizen om hen zelfs fysiek aan te vallen. Zij begrijpen niet langer dat de andersdenkenden mensen zijn, maar zij zien hen als lastige ontmenselijkte obstakels die de gelijkheid in de weg staan. Maar laten we hun standpunt over de mens als dier tussen de dieren, beest der beesten nader onder de loep nemen. De ervaring en het onderzoek leert ons dat dieren geen moraliteit kennen of kunnen bevatten. Wel kunnen zij een onderscheid maken tussen aantrekkelijk en afstotend. Indien de mens volledig terug te brengen is tot het dierlijke, dan kunnen wij dezelfde biologische reflexen die wij bij complexe zoogdieren vinden ook toepassen op de mens. De seksuele daad in de natuur is telkens voortkomend vanuit een hormonaal streven naar voortplanting. Wanneer dieren overgaan tot een monogame relatie, zoals men bij bepaalde soorten kan waarnemen, dan zien wij telkens dat dit een relatie is tussen een mannelijk dier en een vrouwelijk. Er zijn inderdaad uitzonderingen, maar telkens zien wij hoe deze situaties ontstaan uit contextuele homoseksualiteit en hoe deze situaties verdwijnen zodra er (genoeg) vrouwelijke exemplaren van de soort in de groep worden gentroduceerd. De mens is echter geen dier. Wij kunnen een moraliteit kennen en daarnaar leven. In dit aanzicht zijn wij geschapen in Zijn beeld. Het geweten omvat de conventies van normaliteit die opgeslagen liggen in het geheel van de natuurwet (wat op zijn beurt de projectie is van de Goddelijke wil op de Aardse realiteit).

Katholikos en de universaliteit van de katholieke leer Wanneer het gaat om het homohuwelijk is er de denkpiste dat katholieken (terecht) de staat het recht niet toekennen om een huwelijk te sluiten. Het huwelijk is immers de verbintenis van n man en n vrouw voor God, volgens Zijn sacramenten en dit huwelijk dient dan ook naar Zijn wet te worden ingevuld. Men gaat echter verder in die stelling door daaruit te concluderen dat de kerk het seculiere homohuwelijk als feit moet aanvaarden, aangezien het in de ogen van katholieken niet zou bestaan. Wij kunnen dan wel niet om de realiteit dat de staat een pseudo-totalitaire invloed op de maatschappij aan het verwerven is, in de mate dat ze die niet reeds bezit. Door het onlegitiem toeeigenen van het huwelijk hebben zij echter het idee in de geesten van de mensen geplant dat het seculiere huwelijk ook enige waarde heeft. Men kan dit proberen te verbergen achter termen als relatieverbinding of partnerverbinding, voor de maatschappij maakt dat niet uit. Ondanks de desinformatie weet men wanneer men het huwelijk bedoelt en wanneer niet. Doorheen de jaren heeft het concept van het huwelijk ook veel grond verloren. Sinds de seksuele revolutie van de jaren 60 heeft het huwelijk zijn idee van seksuele exclusiviteit verloren. Daarvoor, zoals reeds vermeld, was het huwelijk reeds zijn sacraliteit verloren voor velen door de satanische revolutie van 1789. Het enige dat het huwelijk nu nog heeft, is de symbolische waarde en het legale karakter waaruit teveel mensen vandaag de dag legaliteit onttrekken. Dit opgeven is de strijd tegen de onnatuurlijkheid en de strijd voor de normaliteit verlaten. Te vaak wordt er van uit gegaan dat het katholieke geloof een geloof van passief ondergaan is. Wij aanvaarden de werkelijkheid als een feit, ook wanneer de heerschappij van de vijanden van het geloof is gevestigd. Dat wilt echter niet zeggen dat wij in de alledaagse realiteit een onveranderlijkheid zien. De katholieke kerk, daarbij omvattend de ganse kerkgemeenschap, is een lijdende, maar militante kerk. Wij zullen bidden voor het zielenheil van onze grootste tegenstanders en wij staan bereid hen als gelijken te verwelkomen als broeders en zusters in het geloof. Maar wij zullen hun dwalingen telkens opnieuw verwerpen. Daar komt bij dat als katholieken het homohuwelijk nooit aanvaardbaar kan zijn aangezien dit tegennatuurlijk is. Ongeacht het instituut, organisatie of individu die dit soort bindingen beweert te kunnen smeden, zal een katholiek zich hiertegen verzetten. Wanneer morgen via een vrijzinnige organisatie men een ceremonie organiseert waarin twee leden van hetzelfde geslacht elkaar als partner in een relatie van levensduur zien, dan is dit nog steeds onaanvaardbaar voor het katholieke geloof. Het katholieke geloof is immers geen idee dat zich beperkt tot de persoonlijke levenssfeer, een term van seculieren die zo de band tussen maatschappij en God willen verbreken, maar een universele (katholikos) omvatting van Zijn wil en wet. Daaraan verzaken, in welke context en welke sfeer van machtsuitoefening of projectie dan ook, is verzaken aan het geloof. Wij zijn immers verplicht om ons bij elke wet de vraag te stellen in welke mate zij haar legitimiteit en legaliteit onttrekt uit de natuurwet. Wetten mogen immers enkel maar dienen om die natuurlijke toestand van leven te beschermen en te dienen, niet om deze te pogen te veranderen. Dat laatste zal immers enkel maar leiden tot de ondergang, die wij vandaag de dag met eigen ogen kunnen zien. Conclusie In het geval van het homohuwelijk, maar ook in het geval van homo-adoptie en andere abberaties van de natuurlijke orde is de opgave voor katholieken duidelijk. Wij streven naar het herstel van de normaliteit, een ethische restauratie. Geen revoluties die de maatschappij enkel maar geweld en

anarchie brengen, integendeel! Wij wensen het herstel van normaliteit en stabiliteit omdat de fysieke en legalistische guillotine reeds teveel slachtoffers heeft gemaakt. In het aanschijn van de vader der leugen, zoals paus Franciscus duidelijk de reikwijdte van deze strijd samenvatten, staan wij katholieken om ons geloof en de Waarheid te verkondigen. Een compromis met dit soort abnormaliteiten is een compromitteren van de waarheid. Laat het dan ook duidelijk zijn: een homoseksuele verbintenis is, ongeacht de instelling, organisatie of persoon, onaanvaardbaar. Yves Pernet