1.

ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΕΚΤΟΝΙΚΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ

Τό κυριώτερο γεγονός που λαμβάνει χώρα κατά το 'Άνοιγμα τών

Εργασιών της Στοάς είναι ή «Άψη των Φώτων», ύποδηλουσα οτι ό σκοπός
στον όποιο αποβλέπουν οι εργασίες είναι ή αφύπνιση του ενεργειακού
κέντρου της Καρδιάς, γι' αυτό και ανάβουν τά κεριά τών Τριών Στηλών
στο μέσο του Δαπέδου της Στοάς. 'Ας σημειωθεί οτι οί Τρεϊς Στηλες
λαμβάνουν τό Φώς εκ του Τρικήρου της "Εδρας της 'Ανατολής, πράγμα τό
όπόϊο σημαίνει οτι τό Φώς του Νου (Σεβάσμιος) κι οχι του Κόσμου τών
Επιθυμιών (Α' Επόπτης) η του Ύλικου Σώματος (Β' Επόπτης) είναι εκείνο
πού αφυπνίζει και ενεργοποιεί τό Κέντρο της Καρδιάς.

Ή σειρά με την οποία ανάβουν τά κεριά τών Τριών Στηλών είναι ή

ακόλουθη: Σοφία (Σεβάσμιος), 'Ισχύς (Α' Επόπτης), Κάλλος (Β' Επόπτης),
πράγμα τό όποιο ύποδηλοϊ οτι δια της ενεργείας ταυ Νου αφυπνίζεται
πρώτα ό Κόσμος τών 'Επιθυμιών («'Αστρικό Σωμα») και κατόπιν ό Υλικός
Φορέας.

Οί εργασίες εν τη Στοφ περατουνται δταν ό τέως Σεβάσμιος μετά την

Αφή τών Φώτων τών Τριών Στηλών ανοίγει την Βίβλο43 και τοποθετεί έπ'
αυτής τον Γνώμονα και τό Διαβήτη. Ή πράξη αύτη συμβολίζει την
αφύπνιση του ενεργείακου Κέντρου της Υπόφυσης.

Τέλος, ό Σεβάσμιος κηρύσσει από την 'Ανατολή «Την Στοάν κανονικώς

άνοιγμένην» δίδοντας το Σημεΐον Π.•, και τις κρ.\ του Βαθμου «εις το
όνομα του Μεγάλου Άρχιτέκτονος του Σύμπαντος» ενώ τά βλέμματα
όλων «έχουν στραφη προς τό Φως». Ή τρίτη αύτη και τελευταία πράξη έν
τη Στοςί ύποδηλοΐ την αφύπνιση του υπέρτατου Κέντρου της Έπιφύσεως,
έτσι τελικά τό σύνολο τών 3 βασικών πράξεων κατά τό άνοιγμα τών
Τεκτονικών Εργασιών της Στοάς απεικονίζει «Την ανύψωση των
ενεργειών της Καρδίας στο Κέντρο της Υπόφυσης κι από εκεί στο Κέντρο
της Έπίφυσης». ΑΦΗ ΦΩΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΣΤΗΛΩΝ: 'Αφύπνιση Καρδίας ΑΝΟΙΓΜΑ
ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ: Αφύπνιση Υπόφυσης ΚΗΡΥΞΗ ΑΝΟΙΓΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΣΕΒΑΣΜΙΟ:
Αφύπνιση Έπίφυσης

Άς σημειώσουμε τέλος ότι τά Τεκτονικά Τυπικά δεν κάνουν λόγο γιά

«έναρξη» αλλά γιά «άνοιγμα» εργασιών γιά νά υποδηλώσουν ότι τό
αποτέλεσμα τών Τεκτονικών Εργασιών καί ό έπιδιωκώμενος σκοπός είναι
ή ανύψωση (άνοιγμα) της συνείδησης σ' ενα υψηλότερο επίπεδο, τό όποιο
ϊσως μπορεί νά παραμερίστ] τά «τέσσερα πέπλα» της 'Ύλης και νά
φανέρωση τον πέραν τών πέντε αισθήσεων Κόσμο, όπου καλουνται νά
εργασθούν οι αληθινοί Τέκτονες.

2. ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ
Οι Αξιωματικοί οι όποιοι απαρτίζουν τη συμβολική Στοά είναι επτά (με
λιγότερους δεν μπορούν ν' ανοίγουν εργασίες): Ό Σεβάσμιος, ό Α Επόπτης,
ό Β' Επόπτης, ό Α Δοκιμαστής, ό Β' Δοκιμαστής, ό Εξωτερικός Στεγαστής
(και ό Εσωτερικός Στεγαστής) καί έβδομος ό Τελετάρχης.

Από έσωτερικήν μικροκοσμικήν άποψη ό Σεβάσμιος έν τη 'Ανατολή

συμβολίζει τό Νου, ό Α'Επόπτης έν τη Δύση έχων όικαιοδοσίαν νά κλεινή
την Στοά αλληγορεί τον κόσμο τών Επιθυμιών συναισθημάτων στον
άνθρωπο («αστρικό σώμα»), ενώ ό Β Επόπτης έν τη Μεσημβρία
απεικονίζει τον υλικό φορέα του ανθρώπου. Οι Στεγαστές συμβολίζουν τό
ενεργειακό ηλεκτρομαγνητικό περίβλημα του σώματος («αίθερικό
σώμα»), ενώ οι Δοκιμαστές τήν Κριτική Επιλεκτική Ικανότητα του Νου
καί του συναισθηματικού φορέα του άνθρωπου. Πέραν τούτων στις
συμβολικές Στοές σημαντικό ρόλο διαδραματίζει καί ό Τελετάρχης ό
όποιος απεικονίζει τη ροή τών ενεργειών κατά τις εργασίες της Στοάς.

Στούς ανώτερους βαθμούς πέραν τών Τριών Κυρίων Αξιωματικών

υπάρχουν κάι άλλοι εξ ϊσου σημαντικοί (δεδομένου ότι εκεί οί τρεις κύριοι
αξιωματικοί βρίσκονται στην Ανατολή), σε κάθε περίπτωση πάντως
απεικονίζουν εϊτε κοσμικές δυνάμεις καί συμπαντικές λειτουργίες
(μακροκοσμικά), εϊτε ανθρώπινες δυνάμεις καί ικανότητες
(μικροκοσμικά).

3.ΑΡΙΘΜΟΣΟΦΙΑ

Ή Άριθμοσοφία ανάγεται έν γένει στον Πυθαγόρα, δμως εξαιρετική

ανάπτυξη έλαβε στους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους. Ό
Τεκτονισμός κάνει χρήση της Άριθμοσοφίας για νά μεταφέρη τις
διδασκαλίες επενδυμένες συμβολικά. Οι αριθμοί πού παρουσιάζονται
συχνότερα στον Τεκτονισμό είναι οι 3,5,7,9.

Ή Μονάδα αποτελεί άπείκασμα της 'Αρχής των Πάντων, της Μιας

Θεότητος.

Ή Δυάδα συμβολίζει το Νόμο της Διπολικότητας, ό όποιος διήκει τον

κόσμο της 'Εκδήλωσης. Το Άνεκδήλωτο ΕΝ έρχεται σε εκδήλωση
διχαζόμενο σε 'Αρσενικό Ενεργητικό και Θηλυκό Παθητικό στοιχείο.

Ή Τριάς απεικονίζει το Νόμο της Εξέλιξης. Τα πρώην έν εκδηλώσει

διεστώτα ερχόμενα σε συνεύρεση παράγουν το «Νέο» διαιωνίζοντας τήν
παρουσία τους στον υλικό κόσμο.

Ή Τετράς αποτελεί σύμβολο των τεσσάρων κατά Εμπεδοκλή στοιχείων

τής φύσεως (πυρ, άήρ, γαία, υδωρ) και κατά συνέπεια ό αριθμός 4
υποδηλώνει τήν 'Ύλη.
Ό αριθμός 5 ώς άθροισμα του πρώτου άρτιου άριθμου με τον πρώτο
περιττό (2+3) συμβολίζει τήν ένωση του άρσενικου ένεργητικου και
παθητικού θηλυκού στοιχείου της φύσεως.

Παρόμοιος είναι και ό συμβολισμός του αριθμού 6, ό όποιος παραπέμπει

στις εξι γωνιές του «άστρου του Δαυίδ»

(Έξάλφα), συμβόλου του Μακρόκοσμου και τής ενώσεως Πνεύματος

(όρθιο τρίγωνο) και "Υλης ('Ανεστραμμένο Τρίγωνο).

Ό αριθμός 7 εθεωρείτο άπό τους Πυθαγορείους Ιερώτατος και έκαλεΐτο

«Παρθένος Άμήτωρ Ήγεμών και άρχων απάντων Θεός άεί νΩν», διότι
ουτε διαιρείται ουτε πολλαπλασιάζεται εντός του πλαισίου τής δεκάδας,
ουτε είναι δυνατόν νά παραχθώ εκ του πολλαπλασιασμού δύο αριθμών. Ώς
εκ τούτου θά μπορούσε κάποιος νά Ίσχυρισθή οτι ό αριθμός 7 αποτελεί
σύμβολο του Άνεκδήλωτου Θεού και τής Τελειότητας.

Ό αριθμός 8 ώς ό κύβος του πρώτου αρτίου αριθμού ύποδηλοΐ τον

πρωτόγονον νόμον τής Φύσεως ό όποιος θεωρεί όλους τους ανθρώπους
ϊσους.

Ό αριθμός 9 ώς αποτέλεσμα του πολλαπλασιασμού τής Τριάδος μέ τον

εαυτό της θεωρείται ώς σύμβολο της Κινήσεως.

Τέλος, ό τελευταίος αριθμός τής Πυθαγόρειας Τετρακτύος, ό 10,

απεικονίζει το εκδηλωμένο Σύμπαν. Προέρχεται εκ τής Τετράδας
(1+2+3+4_) ώς έ'λεγον οί Πυθαγόρειοι και ύποδηλοΐ μακροκοσμικώς τήν
έσωτερικήν οργάνωση τής Πραγματικότητας.

Συνοψίζοντας τήν Πυθαγόρειο Άριθμοσοφία θά σημειώναμε οτι οί άρτιοι

αριθμοί απεικονίζουν τήν "Υλη και τήν Παθητική δύναμη του Σύμπαντος
ενώ οί Περιττοί την Ενεργητική δύναμη και τό Πνεύμα.

4 ΑΦΗ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ

Ώς 'Αφή των Φώτων καλούμε τό άναμμα των κεριών πού βρίσκονται πάνω
στις Τρεις Στηλες (Ίωνικου Δωρικού Κορινθιακού Ρυθμου) οι όποιες
απεικονίζουν τους Τρεις Κύριους 'Αξιωματικούς της Στοάς (Σεβάσμιος Α
Επόπτης Β' Επόπτης). Οί Τρεις Στήλες βρίσκονται συνήθως44 στο κέντρο
της Στοάς και «πλαισιώνουν» τον Πίνακα Χαράξεως αποτελώντας
σύμβολο του Κέντρου της Καρδιάς στον Άνθρωπο. Ή Ιωνική Στήλη της
«Σοφίας» εκπροσωπεί τον Σεβάσμιο της Στοάς καί ώς εκ τούτου
συμβολίζει τον Νου του 'Ανθρώπου. Ή Δωρική Στήλη της «Ισχύος»
εκπροσωπεί τον Α' Επόπτη καί συμβολίζει τον Κόσμο των Επιθυμιών
(«'Αστρικό σώμα») του 'Ανθρώπου. Ή Κορινθιακή Στήλη του Κάλλους
εκπροσωπεί τον Β' 'Επόπτη καί συμβολίζει τό Υλικό Σωμα του Ανθρώπου.
Κατά συνέπεια ή Άφή των Φώτων με τή χρονική σειρά πού λαμβάνει χώρα
(Σεβάσμιος Ανατολή, Α Επόπτης Δύση, Β' Επόπτης Νότος) υπαινίσσεται
τή μέθοδο πού πρέπει νά άκολουθήση κάποιος κατά τό διαλογιστικό έργο
«αφυπνίζοντας» καί «ενεργοποιώντας» διά της ΣΚΕΨΕΩΣ πρώτα τό Νου,
κατόπιν τά Συναισθήματα 'Επιθυμίες καί τέλος τό Υλικό Σώμα. Καί φυσικά
πριν απ' ολα αυτά θά πρέπει απαραίτητα νά έ'χη προηγηθη ΣΤΕΓΑΣΗ του
ανθρώπου καθ' δμοιον τρόπον γίνεται ή Στέγαση του Ναου πριν
ξεκινήσουν οι εργασίες εν τη Στοα.

44. Κατά τό Τυπικό της 'Αμίλλης οί Τρεις Στηλες βρίσκονται στ'ις θέσεις
των Τριών Κυρίων 'Αξιωματικών στην 'Ανατολή, Δύση κα'ι Νότο του Ναου.

5. ΒΙΒΛΟΣ

Ή Βίβλος του Ίερου Νόμου είναι τό σημαντικώτερον από τά Τρία Μεγάλα

Φώτα του Τεκτονισμού.

Ουδεμία Στ.\ μπορεί νά άνοιξη εργασίες χωρίς τήν Ίεράν Βίβλο οπως
διδάσκει καί ό 2ος Περιστυλιακός Βαθμός του «Πρώην Σεβασμίου» του
Τύπου της Υόρκης.

Ωστόσο ή Βίβλος ώς Μέγιστον Φως του Τεκτονισμου δεν είναι αυστηρά τό

Ιερό δογματικό βιβλίο ενός συγκεκριμένου θρησκεύματος. Γι' αυτό καί
δταν στις Στ.\ παρευρίσκοντο Μουσουλμάνοι ή Ιουδαίοι τότε έπί του
Βωμου έτίθοντο τά «Αρχαία Καθήκοντα». Βαθμηδόν άντικατεστάθησαν
αυτά άπό τήν Βίβλο, οχι δμως ώς θρησκευτικό δογματικό βιβλίο αλλά ώς
επικυρωτικό του δεδομένου δρκου.

Ώς Μέγα Φως εισήχθη ή Βίβλος στη Μ..Σ.•. της Αγγλίας τό 1760 κατόπιν
εισηγήσεως του W. Preston.

Σέ κάθε περίπτωση ή Βίβλος είναι τό σύμβολο της θελήσεως του Θεου, ή

οποία έχει έγγραφη εντός της ανθρώπινης ψυχής ώς ή φωνή της
Συνειδήσεως.

Στόν Πλατωνικό Μυθο του «Πρωταγόρα» αναφέρεται πολύ εύστοχα οτι ό

Ζευς χάρισε στους ανθρώπους τήν Αιδώ καί τή Δίκη γιά νά μπορουν νά
συμβιώσουν καί νά επιβιώσουν. Ή Αιδώς αποτελεί τήν εσωτερική ηθική
επιταγή προς σεβασμό στους άγραφους Νόμους, ενώ ή Δίκη τό αίσθημα
του δικαίου καί τήν εσωτερική ανάγκη γιά θέσπιση γραπτών Νόμων. 'Αν
λείπη μιά άπό τις δύο αυτές αξίες στόν άνθρωπο είναι αδύνατη ή
κοινωνική συμβίωση. Καί σέ έ'να άλλο κλασσικό κείμενο στην «Αντιγόνη»
του Σοφοκλή αποκαλύπτεται σαφώς σε τί συμφορές οδηγεί ή καταπάτηση
των άγραφων Νόμων. Ή διδασκαλία του Πλατωνικού «Πρωταγόρα» και
της Σοφόκλειας «Αντιγόνης» αποτελούν το φιλοσοφικό περιεχόμενο πού
κρυπτογροφεϊται στό τεκτονικό σύμβολο της Βίβλου, ή όποια
επαναλαμβάνουμε γιά μία ακόμη φορά δεν είναι μόνον ή Χριστιανική
'Αγία Γραφή, αλλά κάθε Ιερό Κείμενο κάθε θρησκείας.
[ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Γιά τήν αποφυγή ταύτισης της Τεκτονικής Βίβλου με τή
Χριστιανική γεγονός πού θά γεννούσε δογματικές διαστρεβλώσεις καί
προβλήματα ή Γαλλική Μεγ.\ Ανατ.•. κατήργησε τή Βίβλο καθώς καί το
όνομα τού Μ..Α..Τ..Σ.•. από το Σύνταγμα με τά Τυπικά των Στοών. Πολλές
Στοές μάλιστα εισήγαγαν τον Τυπικόν του Freiburg με τήν Λευκή Βίβλο
(ενα βιβλίο δηλ. μέ λευκά φύλλα) στή θέση της Αγίας Γραφής.

Ωστόσο ολα αυτά είναι ακραίες ενέργειες καί μή αναγκαίες, εάν έχει
γίνει κατανοητό οτι ή Βίβλος στον Τεκτονισμό δέν είναι θρησκευτικό
δογματικό βιβλίο αλλά σύμβολο της Συνείδησης πού ένοικεΐ στις ψυχές
των Ανθρώπων καί απεικονίζει εσωτερνστικώς το Κέντρο της Υπόφυσης,
πού βρίσκεται στό μέσον του Μετώπου, ανάμεσα στα μάτια («Τρίτο
Μάτι»). Κατά συνέπεια, το άνοιγμα της Βίβλου στό Α Βασ. Β' Κεφ. της
Παλαιάς Διαθήκης κατά το άνοιγμα Εργασιών των Συμβολικών Στοών
υπαινίσσεται τήν αφύπνιση του Κέντρου της Υπόφυσης, στό όποιο
ιδιαιτέρως στοχεύει ή μύηση («Διεύλευσις») στό Β' Συμβ.•. Βαθ.•. του
Εταίρου].

6. ΓΝΩΜΩΝ

Επειδή ή «Όρθή Γωνία» είναι ή βάση κάθε οικοδομής γι' αυτό καί ό
Γνώμων αποτελεί ενα από τά σημαντικώτερα σύμβολα του Τεκτονισμού.
Είναι διακριτικό έμβλημα του Σεβ.\ κάθε Στ.•. καί βρίσκεται επί του
Βωμου ώς ενα άπό τά «Μεγάλα Φώτα» του Ναου. Ό Γνώμων είναι
πρωτίστως έμβλημα Ηθικής διότι μέ αυτόν λαξεύεται ό Ακατέργαστος
Λίθος καί γίνεται Κυβικός. Καί, ώς γνωστόν, οι λίθοι για νά εφαρμοστούν
μεταξύ τους πρέπει αναγκαστικά νά είναι ορθογώνιοι. Άπό έσωτερικήν
άποψη ό Γνώμων είναι το σύμβολο του Παθητικου Στοιχείου ή της
θηλυκής Δυνάμεως του Σύμπαντος κι αυτό επειδή ό Γνώμων δέν μπορεί νά
κινηθη άφ' έαυτου του αλλά χρειάζεται εξωτερικό αναγκαστικό αίτιο γιά
νά τον μετακίνηση. Ό Γνώμων του Τεκτονισμου έχει ϊσα τά δύο σκέλη καί
σχηματίζει γωνία 90°, αλλά το κόσμημα πού φορά στό στήθος του ό Σεβ.\
της Στ.•. έχει το δεξιό σκέλος μακρύτερο του αριστερού καί κρεμάται
άπό τήν κορυφήν της ορθής γωνίας, κατ' απομίμηση του άνισοσκελους
ορθογωνίου τριγώνου των Πυθαγορείων, οπουφανερώνεται ή υπεροχή του
ένεργητικου στοιχείου (δεξιό πλευρό) επί του παθητικού (άριστερου).

7. ΔΙΑΒΗΤΗΣ

Το γνωστόν αρχιτεκτονικό εργαλείο δια του όποιου χαράζουμε κύκλους

και μετράμε αποστάσεις είναι ενα βασικό τεκτονικό σύμβολο με
σπουδαιότατες ερμηνείες.

Έκ του γεγονότος οτι χαράσσει κύκλους θεωρείται ως σύμβολον του

'Απείρου, διότι ό κύκλος, ως γνωστόν δέν έχει αρχή και τέλος. Επίσης, ό
Διαβήτης συμβολίζει και το Σημεΐον, άπό το όποιον εκκινεί κάθε
εκδήλωση ή εξέλιξη (το Κέντρον του Κύκλου).

Ωσαύτως επειδή ό Διαβήτης κινείται μόνος του θεωρείται οτι εκπροσωπεί

την ενεργητιχήν 'Αρσενική δύναμη του Σύμπαντος και μαζί με το
Γνώμονα και τή Βίβλο αποτελούν τα «Μεγάλα Φώτα» της Στοάς.

Στά Αρχαία Μυστήρια ό Διαβήτης έκπροσωπεΐτο άπό το Φαλλό. Είναι

φανερό οτι ό Θεός ώς Δημιουργός του Σύμπαντος συμβολίζεται λίαν
εύστόχως άπό τον Διαβήτη, ό όποιος πέραν τών άλλων κρυπτογραφεί και
το Ζωοποιόν Πνευμα το όποιον «πνέει οπουθέλει».

8. ΕΛΙΚΟΕΙΔΗΣ ΚΛΙΜΑΕ

Ή ελικοειδής Κλίμακα αποτελεί κεντρικό στοιχείο της μυήσεως

(διελεύσεως) στο Β' Συμβ.•. Βαθ.•. του Εταίρου.

Πρόκειται ίσως γιά ενα άπό τά περισσότερο «εσωτερικά» σύμβολα της

Έλευθεροτεκτονικής. «Έξωτερικώς» ή Ελικοειδής Κλίμακα ξεκινά άπό τη
ΝΔ πλευρά της Στοάς μεταξύ τών Στηλών της Ισχύος και του Κάλλους και
περατουται στο Μέσο Δώμα, άπεικονίζουσα την πνευματική πρόοδο του
ανθρώπου κατά την αναζήτηση της 'Αληθείας.

Ό εσωτερικός συμβολισμός της Ελικοειδούς Κλίμακος είναι ωστόσο πιο

ενδιαφέρων ή Κλίμακα αύτη απεικονίζει τήν ελικοειδή πορεία πού
ακολουθεί ή ενεργοποίηση του Τριγώνου «Καρδιά Ύπόφυση Έπίφυση»
κατά τον διαλογισμό.

Το ελικοειδές σχήμα έξωτερικώς υπαινίσσεται οτι ή πορεία κατά τήν

άνοδο της ακολουθεί καθοδική κλίση, καθ' δμοιον τρόπον ή υπέρτατη
γνώση κατακτάται διά της Καθόδου πρώτα στά βάθη της ψυχής. Και δσο
βαθύτερα θά είναι ή Κάθοδος τόσον υψηλότερα αναμένεται ή άνοδος.

9.ΚΟΡΥΜΒΟΣ

Ό κόρυμβος είναι ένα από τά σημαντικώτερα «κοσμήματα» του

Τεκτονικοί) Ναου. Υπάρχουν δύο ειδών κόρυμβοι (οί όποιοι και δεν πρέπει
νά συγχέωνται): α) ό θυσανωτός κόρυμβος ό όποιος αποτελούμενος από
σύμπλεγμα τεσσάρων σχοινιών διατρέχει υπό την οροφή το εσωτερικό
διάζωμα του Ναου, ΠΛΗΝ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ, καταλήγων στίς δύο στήλες J.\
και Β.•, της Δύσεως σχηματίζοντας θυσάνους και β) ό οδοντωτός
κόρυμβος ό όποιος πλαισιώνει το Μωσαϊκό Δάπεδο ομοιάζων με «σειράν
κυνοδόντων ή τριγώνων μελανών και λευκών εναλλάξ, οπως και οί ρόμβοι
του μωσαϊκου δαπέδου». Στίς αρχαίες Στοές οί δύο αυτοί κόρυμβοι
συνδέονταν κατά τον έξης τρόπο: οπως ό θυσανωτός κόρυμβος κατέληγε
στίς Δύο Στήλες J.•. και Β.•, της Δύσεως έτσι και ό οδοντωτός κόρυμβος
άρχιζε από τις δύο στήλες και έν συνεχεία δίκην δφεως πλαισίωνε το
μωσαϊκό δάπεδο.

Ό Κόρυμβος και στίς δύο του όψεις (θυσανωτός οδοντωτός) αποτελεί

σύμβολον του ΟΦΕΩΣ ό όποιος ώς ΟΥΡΟΒΟΡΟΣ στον Υπερβατικό Κόσμον
τον Άνεκδήλωτο, ερχόμενος στον Κόσμο της Εκδηλώσεως οπουβασιλεύει
ή Διπολικότης χάνει πιά το ούροβόρο σχήμα του και τήν αυτάρκεια του
διερχόμενος από τον Κόσμο των 'Αντιθέτων.

Το οτι ό Κόρυμβος ΔΕΝ διατρέχει τήν 'Ανατολή σημαίνει οτι ό δυαδικός

κόσμος της Μορφής υφίσταται μόνο άπό το επίπεδο του Νου (Ανατολή)
και κάτω.

Ή Θεία Ενέργεια ώς ούροβόρος όφις διατρέχει τό εσωτερικό διάζωμα της

Στοας ή οποία συμβολίζει τό Σύμπαν και «κατεβαίνει» δια των Δύο
Στηλών πού απεικονίζουν τή Διπολικότητα, στον υλικό χώρο της
Εκδηλώσεως (Μωσαϊκό Δάπεδο) τήν οποία και περιβάλλει, οχι πλέον σάν
Ούροβόρος.

'Από εσωτερική μικροκοσμική άποψη ό Κόρυμβος (οπως και ό όφις)

άποτελουν σύμβολο της 'Ανόδου και Καθόδου της Ενέργειας άπό τό
Κέντρο της Κεφαλής στο Κέντρο της Βάσης της Σπονδυλικής Στήλης και
αντιστρόφως. Σέ δλες σχεδόν τις Αρχαίες Μυστηριακές Θρησκείες εξ
άλλου ό Κόρυμβος οπως και ό Όφις αλληγορούσε τήν Πτώση της
'Αθάνατης Ψυχής στον Κόσμο της "Υλης, οπουσάν τήν Περσεφόνη
επρόκειτο νά γνωρίση τήν πικρή εμπειρία του Βασιλείου του Πλούτωνος.

10. ΜΩΣΑΪΚΟ ΔΑΠΕΔΟ

To Μωσαϊκό Δάπεδο είναι ενα άπό τά παλαιότερα «κοσμήματα» της

Στοας, άποτελούμενον εναλλάξ έκ μαύρων και λευκών τετραγώνων σε
πλαίσιο ορθογωνίου παραλληλογράμμου μέ μήκος διπλάσιο του πλάτους.
Καταλαμβάνει το μεγαλύτερο χώρο του δαπέδου της Στοάς και αποτελεί
κατ' εξοχήν σύμβολον της Διπολικότητας ή της Αρχής των Αντιθέτων
στην Ζωή.

Τά μαυρα τετράγωνα είναι σύμβολα του Κακου και του Θανάτου, ένώ τά
άσπρα του Καλου και της Ζωής. Έτσι Καλό και Κακό, Ζωή και Θάνατος
άλληλοσυμπλέκονται αν παρατήρηση κανείς το Μωσαϊκό Δάπεδο
λαμβάνοντας υπ' όψη του τή γραμμή των πλακών. Όμως γιά οποίον
παρατηρήσει τις γραμμές πού χωρίζουν τή μία σειρά τών πλακών της
«σκακιέρας» του Μωσαϊκού Δαπέδου άπό την άλλη, θά άντιληφθτ) οτι οί
γραμμές αυτές έχουν τά λευκά και τά μαυρα τετράγωνα πότε δεξιά και
πότε αριστερά. ΟΙ γραμμές αυτές είναι ή οδός του Μυημένου ό όποιος δέν
περνά «μέσα» άπό το Καλό και το Κακό, αλλά «μεταξύ» του Καλου και του
Κακου «οχι απορρίπτων τήν συνήθη Ήθικήν αλλά υψούμενος υπεράνω
αυτής».
Αλλά καί εκείνος πού θά αποφάσιζε ώς ό πλέον «βέβηλος» νά βαδίση μέ
τά «μαυρα» τετράγωνα ώς κανόνα στη ζωή του, συνεχώς θά
περισφίγγεται άπό τά λευκά τετράγωνα πού θά τον υποχρεώνουν νά
εγκατάλειψη τή θέση του.

«Πάσα ενέργεια προκαλεί άντίδρασιν ήτις αποκαθιστά τήν προς στιγμήν

διαταραχθεϊσαν ίσορροπίαν».

Άς σημειωθεί τέλος οτι το Μωσαϊκό Δάπεδο ώς σύμβολο της

Αιπολικότητας του Ύλιχου Κόσμου δεν φθάνει ποτέ στο χώρο
της'Ανατολής...

11. ΝΗΜΑ ΤΗΣ ΣΤΑΘΜΗΣ

Τό Νήμα της Στάθμης είναι έμβλημα του Β' Έπ.\ και συμβολον της
Ευθύτητας. 'Από εσωτερική άποψη συμβολίζει τό «σχοινίον αργυρίου»45
πού ενώνει τον εγκέφαλο ή τό Κέντρο της Υπόφυσης με τον Ήλιο της
ψυχής. Σκοπός του Νήματος της Στάθμης στον Πρακτικό Επαγγελματικό
Τεκτονισμό ήταν ή κατασκευή ευθειών κατακόρυφων γραμμών γι' αυτό
και οί θεωρητικοί Τεκτονες «οφείλουν νά εργάζονται κατά τό Νήμα τής
Στάθμης».

12. ΠΕΝΤΑΚΤΙΝΟΣ ΑΣΤΕΡΑΣ

Ό Πεντάκτινος 'Αστέρας είναι ενα κατ' εξοχήν Πυθαγόρειο σύμβολο του

Ανθρώπου, τό όποιο στους επόμενους αιώνες έλαβε τό χαρακτήρα
φυλακτού και συμβόλου τής Υγείας. Στίς Τεκτονικές Στοές ό Πεντάκτινος
Αστέρας άλλοτε κοσμεί τήν Ανατολή άπεικονίζων τή θεότητα ή τήν Ψυχή
κατά τό Τυπικό τής Άμίλλης, ένώ σε άλλα Τυπικά βρίσκεται στη Δύση
συμβολίζοντας τον άνθρωπο.

Σε κάθε περίπτωση ό Πεντάκτινος Αστέρας έχει στενή σχέση με τό Β'

Συμβολικό Βαθμό του Εταίρου οπου έκεΐ αναφέρεται ώς «φωτοβόλος
αστήρ» ή ώς «ή Δόξα κατά τό Κέντρον». Άν κατά τή μύηση (διέλευση)
στο βαθμό του Εταίρου επιδιώκεται ή αφύπνιση του ενεργειακού Κέντρου
τής Υπόφυσης, τότε ό Πεντάκτινος Αστέρας πρέπει νά ύποκρύπττι κάποια
γνώση πού μόνον διά τής ύποφύσεως είναι δυνατόν νά συνειδητοποίηση ό
άνθρωπος. Και ή γνώση αυτή είναι «κεκρυμμένη» στο σχήμα του:
45. ή «αργυρά άλυσος», Εκκλησιαστής, 11,6

Ό Πεντάκτινος 'Αστέρας εγγράφει εντός του άντεστραμμένον πεντάγωνο

τό όποιο με τή σειρά του εγγράφει άντεστραμμένο πεντάκτινο αστέρα. Έν
συνεχεία δ αντεστραμμένος πεντάκτινος αστέρας εγγράφει επίσης εντός
τον νέο αντεστραμμένο (τώρα πια ορθό) πεντάγωνο και αστέρα κ.ο.κ. Το
σχήμα λοιπόν του Πεντάκτινου 'Αστέρα υπαινίσσεται ότι στον κόσμο της
Διπολικότητας το θετικόν εμπεριέχει και γεννά το Άρνητικόν και
αντιστρόφως σε μια αέναη πορεία χωρίς αρχή και τέλος.

Έπί το φιλοσοφικώτερον θά λέγαμε οτι ό Πεντάκτινος Αστέρας διδάσκει

οτι το Είναι εμπεριέχει και γεννά το Μηδέν και το Μηδέν εμπεριέχει και
γεννά το Είναι και ή αέναη και άναρχη αύτη διαδικασία συνιστά το
Γίγνεσθαι, πού πρώτος περιέγραψε ό Ηράκλειτος.

(Ανάλογο σύμβολο με τον Πεντάκτινο Αστέρα αποτελεί το «Γίν Γιάνγκ»

της κινεζικής Φιλοσοφίας)

Από εσωτερική μικροκοσμική άποψη ό Πεντάκτινος Αστέρας απεικονίζει

την έπισκιάζουσα Ψυχή ή όποια «έξ υψους» φωτίζει και καθαγιάζει κάθε
αληθινό Τέκτονα.

13. ΠΙΝΑΚΑΣ ΧΑΡΑΗΕΩΣ

Στόν Πίνακα Χαράξεως απεικονίζονται τά εμβλήματα εκάστου βαθμου

προς καθοδήγηση των μυου μένων. Αρχικά ό Πίνακας Χαράξεως έκαλεΐτο
«Τάπητας» διότι στις αρχαίες Στοές σχεδιαζόταν μέ κιμωλία στο δάπεδο
και μετά το «κλείσιμο των εργασιών» σβηνόταν μ' ενα ύφασμα.

Κατά την παράδοση, ελλείψει Ναου, μπορούν νά «άνοιγουν» τεκτονικές

εργασίες σε οποιονδήποτε χώρο, άφου προηγουμένως ξαπλωθη ό Πίνακας
Χαράξεως μέ τά σύμβολα του οικείου βαθμου.

Ό Πίνακας Χαράξεως αποτελεί μικρογραφία του δλου Ναού και συνιστά

σύμβολο της Μνήμης. Στίς Στοές βρίσκεται στο κέντρο του Μωσαϊκού
δαπέδου ανάμεσα στίς τρεις στήλες και συμβολίζει τήν Καρδιά του
ανθρώπου.

14 ΣΤΑΘΜΗ

Στόν Τεκτονισμό ή Στάθμη είναι Σύμβολο της Ισότητας ενώπιον του

Δημιουργού του Σύμπαντος.
Είναι το έμβλημα του Α Έπ.•. άπό τον όποιον εξαρτώνται Ισότιμα ολοι οί
Τέκτονες της Στ.\

Ώς οικοδομικό εργαλείο έχρησιμοποιεΐτο γιά τον έλεγχο της Καθετότητας

γραμμών και επιπέδων. Ώς Τεκτονικό έμβλημα διδάσκει οτι πρέπει οί
Τέκτονες νά συμπεριφέρονται ισότιμα προς δλους. Κατά το Τυπικό της
Άμίλλης «οί Τέκτονες οφείλουν νά συναντώνται κατά τήν Στάθμην».

15.ΣΤΕΓΑΣΤΗΣ

Ό Στεγαστής46 είναι άπό τους σημαντικώτερους Αξιωματικούς τών

Στοών. Δέν υπάρχει Τεκτονικός Ναός σέ οποιονδήποτε βαθμό (Στοά,
Περιστύλιο, Συμβούλιο) πού νά μή διαθέτη 'Αξιωματικό Στεγαστή ή
Φύλακα. Καθήκον του Στεγαστου είναι «οπλισμένος μέ γυμνόν ξίφος νά
άπομακρύνη πάντα έπίβουλον ή ώτακουστήν και νά βεβαιουται οτι οί
υποψήφιοι προσέρχονται καταλλήλως παρεσκευασμένοι».

Ωστόσο άπό έσωτερικήν μικροκοσμικήν άποψη ό Στεγαστής συμβολίζει το

λεγόμενο «Αίθερικό Σώμα» πού με σύγχρονη ορολογία υποδηλώνει το
ενεργειακό ηλεκτρομαγνητικό περίβλημα του σώματος. Καθήκον του
Στεγαστου Αίθερικου Σώματος είναι νά άποκόψη τήν ανθρώπινη
συνείδηση άπό κάθε εξωτερική επίδραση ή εσωτερική παρόρμηση. Π' αυτό
και καμία Τεκτονική 'Εργασία δέν μπορεί ν' άρχίοη χωρίς προηγουμένως
νά γίνη «στέγαση» εσωτερικώς και έξωτερικώς του Ναου.

Δέν είναι τυχαίο οτι ή πρώτη φροντίδα τών Τεκτόνων στή Στοά είναι «νά
βεβαιωθουν οτι ή Στοά είναι καλώς έστεγασμένη». Ή βεβαίωση αυτή
γίνεται διά κρ.\ οί όποιες απεικονίζουν μέ τή «ρυθμικότητα» τους τή
«συντονισμένη» πρόθεση του Σεβασμίου, του Β' Έπόπτου και του
Στεγαστου γιά το άνοιγμα τών εργασιών της Στοας.

16. ΣΤΗΛΕΣ ΔΥΟ

Οί Δύο Στήλες πού κοσμουν στη Δύση την Είσοδο της Στοας, χωρίς νά
εφάπτονται του Θόλου, αναπαριστούν τις Στηλες «Ίαχείν» και «Βοάς» του
Πρόναου του Ναου του Σολομώντος. (Βασιλ. Α, Ζ1522)

Ή Δεξιά του εισερχομένου ερυθρά στήλη με το γράμα j.\ συμβολίζει την

ενεργητική αρσενική δύναμη του Σύμπαντος ένώ ή αριστερή λευκή με το
γράμμα Β.•, αναπαριστά τήν παθητική θηλυκή δύναμη. Το εβραϊκό
γράμμα Πόντ (j.\) απεικονίζει το Πνευμα της Δημιουργού θεότητος πού
ενεργεί, ένώ το γράμμα Μπεθ (Β.•.) σημαίνει «σπήλαιον», «κατοικία» και
συνεπώς «μήτρα». Πρόκειται γιά το θηλυκό παθητικό στοιχείο του
Σύμπαντος πού υλοποιεί τήν θεία ενέργεια.
Έπί τών κιονόκρανων τών Δύο αυτών Στηλών απεικονίζονται ανοικτοί
καρποί Ροιας (=Ροδιου).

Το Ρόδι είναι, ώς γνωστόν πανάρχαιον σύμβολον Γονιμότητας, Αθανασίας

και Αναπαραγωγής.

Και ή αναπαραγωγή βασίζεται σαφώς στην ένωση του ενεργητικού και

του παθητικού στοιχείου της ζωής.

Στίς Δύο Στήλες δυτικά του Ναου περατουται ό θυσανωτός Κόρυμβος ό

όποιος διατρέχει αλλά δεν κλείνει τήν Στοά υπό τήν οροφή. Οί Δύο
Στήλες ώς σύμβολα της Διπολικότητας στον Εκδηλωμένο Κόσμο έχουν
ληφθεί από τους Αιγυπτιακούς Κίονες τών Ναών του Καρνάκ και του
Λουξορ το σχήμα τών οποίων άκολουθουν και μιμούνται.

17. ΣΤΗΛΕΣ ΤΡΕΙΣ

Οί Τρεις Στηλες (Ίωνικου ρυθμού στην Ανατολή, Δωρικού στή Δύση και
Κορινθιακού στο Νότο) αποτελούν τά στηρίγματα του Τεκτονικού Ναου.

Κατά το Σκωτικό τυπικό βρίσκονται στο κέντρο του Μωσαϊκου Δαπέδου

της Στοάς και αποτελούν σύμβολον του Κέντρου της Καρδιάς του
Ανθρώπου.

Κατά το Τυπικό της Άμίλλης βρίσκονται έπί τών αναλογιών τών Τριών
Κυρίων Αξιωματικών κατά τήν ακόλουθη τάξη:

'Ιωνική Στήλη: Σοφία Σεβάσμιος Ανατολή Δωρική Στήλη: Ισχύς Α'

Επόπτης Δύση Κορινθιακή Στήλη: Κάλλος Β' Επόπτης Νότος

Ώς σύμβολα εσωτερικού περιεχομένου ακολουθούν τήν έξης αντιστοιχία:

Σοφία: Νους

Ισχύς: Κόσμος Συναισθημάτων («Αστρικό Σώμα») Κάλλος: Υλικό Σώμα

Στό Καββαλιστικό Δέντρο ή Σοφία αντιπροσωπεύει τήν αριστερή πλευρά

του προσώπου (ΧΟΧΜΑ 2η Σεφίρα), ή Ισχύς το δεξιό Βραχίονα (ΓΚΕΒΟΥΡΑ
5η Σεφίρα) και το Κάλλος το Στήθος του ανθρώπου (ΤΙΦΑΡΕΤ 6η Σεφίρα)

(Αναλυτικότερα βλ. Γ Κεφ. «Ή Συμβολική Στοά»)

18. ΣΥΜΒΟΛΟ G

19. ΤΕΤΡΑΓΡΑΜΜΑΤΟΝ
To γράμμα G πού άπό πολλούς έχει θεωρηθεί ώς σύμβολο της λέξεως
Geometry (=Γεωμετρία) ή της λέξεως God (=Θεός) στις αρχαίες Στοές
ήταν σχεδιασμένο στο Κέντρο του δαπέδου του Ναου. Συμβόλιζε έτσι τον
τέως ούροβόρο δφι ό όποιος άπό το Άνεκδήλωτο (οπουεν δυνάμει
«υπήρχε» ώς ούροβόρος και αυτοσυντηρούμενος) «έπεσε» στα υλικά
πεδία της δωπολικότητος, οπουδεν μπορεί πλέον νά ύπάρξχι ώς
ούροβόρος...

Τον οφι αυτό πού συμβολίζει και την πορεία της 'ψυχής άπό την «περιοχή»
του Λνεκδήλωτου στον κόσμο της Εκδήλωσης και των αντιθέτων,
απεικονίζει και ή δλη κίνηση του Τελετάρχου καί των Τριών Κυρίων
'Αξιωματικών κατά την άφή των Φώτων της Στοάς, οπουδιαγράφεται
άοράτως στο δαπέδο του Ναου το γράμμα G κατά δεξιόστροφη φορά.

Άπό εσωτερική άποψη ό σχηματισμός αυτός του γράμματος G άπό τήν

κίνηση του Τελετάρχου κατά τήν άφή των φώτων, υποβάλλει στη διάνοια
μας τήν εκ των άνω προς τά κάτω δεξιόστροφη ελικοειδή πορεία, πού
πρέπει ν' άκολουθηθή όιαλογιστικώς γιά τήν αφύπνιση του ενεργειακού
Κέντρου της Καρδιάς.

Πρόκειται γιά το έκ τεσσάρων Εβραϊκών στοιχείων (ΓΙΟΝΤ ΧΕ ΒΑΒ ΧΕ)

δνομα με το όποιον οί 'Ιουδαίοι ονόμαζαν το Θεό. Επειδή απαγορεύτηκε
ήδη άπό τους προαιχμαλωσιακούς χρόνους ή προφορά του ονόματος (γιά
νά μή γίνη γνωστό το δνομα της Εβραϊκής θεότητος στους όμορους
λαούς και βεβηλωθή διά τής αναγραφής στά είδωλα) σύν τω χρόνω και
μετά τήν καταστροφή του Ναου τής Ιερουσαλήμ άπό τον Τίτο το 70 μ.Χ.
άπωλέσθη ή ορθή προφορά, δεδομένου οτι ή Εβραϊκή γλώσσα
χρησιμοποιούσε γραπτώς μόνο σύμφωνα.

Οί ραββϊνοι στά επόμενα χρόνια συνήθιζαν νά βάζουν στο συμφωνικό

τετραγράμματο JHVH τά φωνήεντα τής λέξεως ADONAJ (=Κύριέ μου) ή
ELOHIM (=οί Θεοί). Έτσι προέκυψαν οί ονομασίες Γιαχοβά, Γιεχοβί ή
παρόμοιες (Γιαχβέ, Ίαβέ, Ίαώ κλπ). Συμβολικώς το άφατο του
Τετραγράμματου απεικονίζει το ΑΝΩΝΥΜΟΝ τής θεότητος, ενώ,
«έσωτεριστικώς» το πρώτο γράμμα ΓΙΟΝΤ συμβολίζει το άρρεν στοιχείο,
τή δημιουργό δύναμη, το Πνεύμα, ενώ τά λοιπά τρία (ΧΑΒΑΒΧΕ)
σχηματίζουν τή λέξη ΕΒΕ πού σημαίνει ύλη.

Το Τετραγράμματον δηλαδή συνοψίζει τήν ένωση τής άρρενος

ενεργητικής δυνάμεως με τή θηλυκή παθητική μορφή τής Ύλης και
απεικονίζουν τή θεότητα στην «ερμαφρόδιτη» υπόσταση της. (Άπό
φιλολογική άποψη ή λέξη «Γιαχβέ» θεωρείται οχι απολύτως πειχπικώς!
ώς το τρίτο ενικό πρόσωπο του ρήματος ΧΑΓΙΑΧ = ειμί).
20. ΤΟ ΤΡΙΠΛΟΥΝ ΤΑΥ

«7ο Τριπλούν Ταυ εν Τριγώνω εντός Κύκλου είναι το Σύμβολον των

Σνμβόλων του Τεκτονισμου της Βασιλικής Αψϊόος, νποδηλουν το ΑΠΟΝ
ΟΝΟΜΑ, τον Ποιητήν της Αιωνίου Ζωής. Φέρεται ώς διακριτικόν σημεΐον,
όιαχωρίζον τους γνωρίζοντας και λατρεύοντας το Αληθές "Ονομα από
των άγνοούντων το σεπτόν τουτο μυστήριον».

Ίο Ταυ είναι το τελευταίο γράμμα του 'Αρχαίου Έβραϊκου και Φοινικικού

'Αλφαβήτου υπό τη μορφή Χ, Τ ή +. Ύπό των Ελληνιστών Ιουδαίων γραφέν
ώς το ελληνικό Ταυ χρησιμοποιήθηκε γιά το συμβολισμό του «σημείου»
του αναφερομένου ύπό του Ιεζεκιήλ: «Δίελθε μέσην τήν Ιερουσαλήμ και
δός το ΣΗΜΕΙΟΝ επί τά μέτωπα των ανδρών τών καταστεναζόντων και
τών κατωδυνωμένων επί πάσαις ταΐς άνομίαις ταΐς γινομέναις εν μέσω
αύτης» (ΙΕΖΕΚΙΗΛ, Θ, 4). Στό Εβραϊκό Κείμενο ή λέξη «σημείο» γράφεται
«ταυ»• δια του ΤΑΥ λοιπόν θα έσώζοντο δσοι έθλίβοντο γιά τις αμαρτίες
τών άλλων. Το Τ λοιπόν θεωρήθηκε ώς το σημάδι του Θεου και το Τριπλό
Τ της Βασιλικής Αψϊδος συμβολίζει, το σημάδι του Αφατου 'Ονόματος του
Θεου του ΥΠΟ ΤΡΙΩΝ μόνο δυνατόν έκφερομένον. (Κατά μίαν άλλη πολύ
επιφανειακή ερμηνεία το Τριπλουν Ταυ του Βαθμου της Βασιλικής Άψϊδος
προέρχεται άπό τά αρχικά της συνεκφοράς: Templum Hierosolymis)