Boris Vian

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
ΣΤΟ ΠΕΚΙΝΟ

Μετάφραση-Σημειώσεις
ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΕΦΕΛΗ
ΑΘΗΝΑ 2014
Τίτλος πρωτοτύπου:
Boris Vian, L’Automne à Pékin

Copyright:
© 1956 Les Éditions de Minuit

Σχεδιασμός βιβλίου: Περικλής Δουβίτσας

Διόρθωση: Αρετή Μπουκάλα

1η έκδοση, Νοέμβριος 2014

ISBN: 978-960-504-128-1

Για την ελληνική έκδοση:

© Εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ και Αχιλλέας Κυριακίδης

Ασκληπιού 6, Αθήνα 106 80

τηλ.: 210 3639962 – fax: 210 3623093
e-mail: info@nnet.gr
www.nnet.gr
 Α

Όσοι δεν έχουν μελετήσει το θέμα,

κινδυνεύουν να υποπέσουν σε σφάλμα…
Λόρδος Ράγκλαν,1 Το ταμπού της αιμομιξίας,
Payot, 1935, σ. 145
 1

Ο Αμαδίς 2 Δουδού είχε πάρει το στενό δρομάκι το

οποίο αποτελούσε τη μακρύτερη από τις συντομεύσεις
που του επέτρεπαν να φτάσει στη στάση του λεωφο-
ρείου 975. Κάθε μέρα, έπρεπε να δίνει τριάμισι εισι-
τήρια (γιατί κατέβαινε πριν από τη στάση του, ενώ
το λεωφορείο ήταν εν κινήσει) κι έψαξε την τσέπη του
γιλέκου του να δει αν είχε πάνω του. Μάλιστα. Είδε
ένα πουλί, σκυμμένο πάνω από ένα σωρό σκουπίδια,
που ράμφιζε τρία αδειανά κονσερβοκούτια καταφέρ-
νοντας να παίξει την αρχή από τους «Βαρκάρηδες του
Βόλγα»⋅ και σταμάτησε, αλλά το πουλί έβγαλε μια
φάλτσα νότα και πέταξε, έξαλλο, κρώζοντας μικρές
βρισιές στα πτηνικά. Ο Αμαδίς Δουδού ξανάπιασε το
βήμα του, τραγουδώντας τη συνέχεια⋅ όμως έκανε κι
αυτός ένα φάλτσο κι άρχισε να βλαστημάει.
Ο ήλιος δεν ήταν πολύ δυνατός, αλλά τον είχε
ακριβώς μπροστά του⋅ το τέρμα του δρόμου γυάλιζε
ελαφρά γιατί το οδόστρωμα ήταν γλιτσερό, αλλά εκεί-
νος δεν μπορούσε να το δει, γιατί το δρομάκι έστριβε
δύο φορές – πρώτα δεξιά, μετά αριστερά. Γυναίκες
με εύσαρκους και πλαδαρούς πόθους εμφανίζονταν
στο κατώφλι του σπιτιού τους, με τη ρόμπα τους ν’
αποκαλύπτει ικανή έλλειψη σεμνότητας, κι άδεια-
ζαν τα σκουπίδια τους μπροστά τους⋅ ακολούθως,
8
χτυπούσαν όλες μαζί τον πάτο του σκουπιδοτενεκέ
τους, κάνοντας μάλιστα και ρούλους, κι ο Αμαδίς, ως
συνήθως, προσάρμοσε αναλόγως το βηματισμό του.
Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο προτιμούσε να
παίρνει εκείνο το δρομάκι. Του θύμιζε τον καιρό που
υπηρετούσε στο στρατό με τους Γιάνκηδες, τότε που
έτρωγαν pineute beutteure3 μέσα από τσίγκινα κου-
τιά, σαν εκείνα του πουλιού αλλά πιο μεγάλα. Τα
σκουπίδια έπεφταν στο δρόμο σηκώνοντας σύννεφα
σκόνης⋅ του Αμαδίς του άρεσε αυτό, γιατί έτσι μπο-
ρούσε να κοιτάζει τον ήλιο. Κρίνοντας από τη σκιά
που έριχνε το κόκκινο φανάρι έξω απ’ το μεγάλο
κτίριο στον αριθμό 6 όπου διέμεναν μυστικοί αστυ-
νομικοί (στην πραγματικότητα, αστυνομικό τμή-
μα ήταν⋅ και προς αποσκορακισμόν κάθε υποψίας,
έξω απ’ το γειτονικό μπορντέλο υπήρχε ένα φανάρι
γαλάζιο),4 η ώρα πρέπει να ήταν οκτώ και είκοσι εν-
νέα περίπου. Του έμενε ένα λεπτό για να φτάσει στη
στάση⋅ αυτό απαιτούσε μια ταχύτητα εξήντα βήμα-
τα ακριβώς το δευτερόλεπτο, αλλά ο Αμαδίς έκανε
τα πέντε βήματα σε τέσσερα και δεν είχε τώρα μυα-
λό για τόσο περίπλοκους υπολογισμούς, οι οποίοι,
άλλωστε, διαλύθηκαν στο κεφάλι του και, αργότερα,
πολύ φυσιολογικά, αποβλήθηκαν με τα ούρα του, κά-
νοντας τοκ πάνω στην πορσελάνη.5 Πολύ αργότερα,
όμως.
Στη στάση του 975 περίμεναν ήδη πέντε άτομα,
τα οποία ανέβηκαν στο πρώτο 975 που πέρασε, αλλά
ο εισπράκτορας δεν επέτρεψε την είσοδο στον Αμα-
δίς. Παρόλο που ο τελευταίος τού επέδειξε ένα χαρ-
9
τάκι από το οποίο μπορούσες να διαπιστώσεις με μια
ματιά ότι ο Αμαδίς ήταν ο έκτος στη σειρά, το λεω­
φορείο διέθετε μόνο πέντε θέσεις, κι αυτό του το επι-
σήμανε με τέσσερις πορδές το ίδιο το αυτοκίνητο, την
ώρα που ξεκινούσε.  Έπιασε να τσουλάει αργά, με τον
κώλο του να σέρνεται στο δρόμο, κάνοντας τις κα-
μπούρες του πλακόστρωτου να σπινθηρίζουν⋅ ορισμέ-
νοι οδηγοί έβαζαν στις πλάκες τσακμακόπετρες για
να ’ναι πιο ωραίο το θέαμα (οι οδηγοί του λεωφορείου
που ακολουθούσε).
Άλλο ένα 975 σταμάτησε μπροστά στη μύτη του
Αμαδίς.  Ήταν βαρυφορτωμένο κι αγκομαχούσε. Απ’
αυτό κατέβηκαν μια χοντρή και μια σπάτουλα για
πάστες που την κρατούσε ένας ημιθανής κοντούλης.
Ο Αμαδίς Δουδού αρπάχτηκε απ’ την κάθετη μπάρα
κι έδειξε το εισιτήριό του, αλλά ο εισπράκτορας του
χτύπησε τα δάχτυλα με την πένσα του.
«Βγάλ’ το χέρι σου από κει!» του είπε.
«Μα κατέβηκαν τρία άτομα!» διαμαρτυρήθηκε ο
Αμαδίς.
« Ήταν υπεράριθμοι», είπε ο υπάλληλος με ύφος
εμπιστευτικό και του ’κλεισε το μάτι σε μια αηδια-
στική γκριμάτσα.
«Ψέματα λες!» διαμαρτυρήθηκε ο Αμαδίς.
«Καθόλου», είπε ο υπάλληλος, κι αφού έδωσε
ένα σάλτο προς τα πάνω για να φτάσει το κορδόνι,
κρατήθηκε απ’ αυτό για να κάνει μισή περιστροφή
και να δείξει στον Αμαδίς τα οπίσθιά του. Ο οδηγός
έβαλε μπρος γιατί είχε αισθανθεί το ροζ κορδόνι να
του τραβάει τ’ αυτί.
10
 Ο Αμαδίς κοίταξε το ρολόι του, έκανε «Μπουουου!»
για να πάει πίσω ο λεπτοδείκτης, αλλά ο μόνος που
φιλοτιμήθηκε να οπισθοδρομήσει ήταν ο δείκτης των
δευτερολέπτων⋅ οι άλλοι συνέχιζαν με την ίδια φορά⋅
οπότε, μια τρύπα στο νερό. Ο Αμαδίς βρισκόταν στη
μέση του δρόμου κι έβλεπε το 975 να χάνεται στο βά-
θος, όταν έφτασε ένα τρίτο που ο προφυλακτήρας του
τον χτύπησε στον πισινό.  Έπεσε χάμω, ο οδηγός άφη-
σε το λεωφορείο να τσουλήσει ώστε να έρθει ακριβώς
από πάνω του, κι άνοιξε τη βρύση του ζεστού νερού
που άρχισε να καταιονίζει το σβέρκο του Αμαδίς. Στο
μεταξύ, ανέβηκαν στο λεωφορείο τα δύο άτομα που
είχαν τους επόμενους αριθμούς, κι όταν ο Αμαδίς ση-
κώθηκε, το 975 είχε φύγει. Το σβέρκο του Αμαδίς
ήταν κατακόκκινο, κι ο ίδιος οργισμένος⋅ θ’ αργούσε
στη δουλειά του, αυτό ήταν σίγουρο. Στο επίσης μετα-
ξύ, είχαν εμφανιστεί άλλα τέσσερα πρόσωπα, που πή-
ραν αριθμούς τραβώντας το μοχλό. Το πέμπτο άτομο,
ένας παχύς νεαρός, δέχτηκε καταπρόσωπο το πριμ
που είχε αθλοθετήσει η εταιρεία για κάθε εκατό επι-
βάτες: έναν ψεκασμό με άρωμα. Ο νεαρός στεκόταν
μπροστά στον Αμαδίς ουρλιάζοντας, γιατί το άρωμα
δεν ήταν παρά καθαρό οινόπνευμα, το οποίο, όπως
ξέρουμε, όταν πάει στο μάτι πονάει φριχτά.  Ένα 975
που ερχόταν από αντίθετα τον πάτησε φιλεύσπλαχνα
για να τον απαλλάξει από τους πόνους, κι έτσι απο-
καλύφθηκε ότι ο νεαρός είχε φάει μόλις φράουλες.
Κατέφθασε ένα τέταρτο 975 με μερικές κενές θέ-
σεις, και μια γυναίκα που είχε έρθει μετά τον Αμα-
δίς έδειξε το εισιτήριό της.
11
 « Ένα εκατομμύριο πεντακόσιες έξι χιλιάδες εν-
νιακόσια τρία!» φώναξε ο εισπράκτορας.
« Έχω το εννιακόσια!»
«Εντάξει», είπε ο εισπράκτορας. «Το ένα και το
δύο…;»
« Έχω το τέσσερα», είπε ένας κύριος.
«Εμείς έχουμε το πέντε και το έξι», είπαν οι δύο
άλλοι.
Ο Αμαδίς είχε ήδη ανέβει, αλλά ο εισπράκτορας
τον γράπωσε από τον καρπό.
«Το μάζεψες από κάτω, ε; Κατέβα αμέσως!»
«Τον είδαμε!» τσίριξαν οι άλλοι. « Ήταν κάτω
από το λεωφορείο».
Ο εισπράκτορας φούσκωσε σαν διάνος και γκρέ-
μισε τον Αμαδίς απ’ την πλατφόρμα, τρυπώντας τον
αριστερό του ώμο μ’ ένα περιφρονητικό βλέμμα. Ο
Αμαδίς χοροπηδούσε από τον πόνο. Τα τέσσερα άτομα
ανέβηκαν, και το λεωφορείο ξεκίνησε κάπως σκυμμέ-
νο, γιατί ντρεπόταν λιγάκι.
Το πέμπτο πέρασε γεμάτο, κι όλοι οι επιβάτες του
έβγαλαν τη γλώσσα στον Αμαδίς και στους άλλους
που περίμεναν στη στάση. Ο εισπράκτορας τον έφτυσε
κι από πάνω, αλλά η ταχύτητα του λεωφορείου δεν
ευνόησε τη φτυσιά, η οποία δεν προσγειώθηκε ποτέ. Ο
Αμαδίς επιχείρησε να την αποκρούσει στον αέρα, αλλά
αστόχησε.  Ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα, γιατί, πραγ-
ματικά, όλα αυτά τον είχαν βγάλει απ’ τα ρούχα του,
κι όταν έχασε το έκτο λεωφορείο, και το έβδομο, απο-
φάσισε να το κόψει με το πόδι. Θα το ’παιρνε στην επό-
μενη στάση, όπου συνήθως κατέβαιναν περισσότεροι.
12
 Έπιασε να περπατάει ανάποδα, για να δουν όλοι
πόσο οργισμένος ήταν. Ώσπου να διανύσει τετρακόσια
μέτρα περίπου, πολλά 975 τον προσπέρασαν, σχεδόν
άδεια. Όταν έφτασε επιτέλους στο πράσινο κιόσκι,
καμιά δεκαριά μέτρα πριν από τη στάση, πετάχτηκαν
μπροστά του, από μια μεγάλη αμαξόπορτα, επτά νεα-
ροί ιερωμένοι και δώδεκα μαθητές που κρατούσαν ει-
δωλολατρικά λάβαρα και χρωματιστές κορδέλες. Πή-
ραν θέσεις γύρω από τη στάση, και οι ιερωμένοι ενερ-
γοποίησαν ένα οστιοβόλο μπαταρίας, για να κόψουν
από τους διαβάτες κάθε όρεξη να περιμένουν το 975.
Ο Αμαδίς Δουδού πάσχιζε να θυμηθεί το σύνθημα,
αλλά είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε που πή-
γαινε στο κατηχητικό, και δεν του ’ρχόταν στο μυαλό
με τίποτα. Δοκίμασε να ζυγώσει περπατώντας προς
τα πίσω, αλλά δέχτηκε στην πλάτη μια ενισχυμένη
όστια που είχε εκτοξευτεί με τόση δύναμη, που του
’κοψε την ανάσα, κι έπιασε να βήχει. Οι ιερωμένοι το
καταδιασκέδαζαν γύρω απ’ τις βαλλιστικές συσκευές
που ξερνούσαν βλήματα χωρίς σταματημό. Πέρασαν
δύο 975, και τα παιδιά κατέλαβαν το σύνολο σχεδόν
των κενών θέσεων. Στο δεύτερο είχαν μείνει κάτι
λίγες, αλλά ένας απ’ τους ιερωμένους τον εμπόδισε
ν’ ανέβει στην πλατφόρμα⋅ κι όταν ο Αμαδίς γύρισε
πίσω για να πάρει έναν αριθμό, έξι άτομα περίμε-
ναν ήδη, και αποκαρδιώθηκε. Οπότε, έτρεξε όσο πιο
γρήγορα μπορούσε για να πάει στην επόμενη στάση.
Μπροστά του, αλλά μακριά, διέκρινε τον κώλο του
975 και τους σπινθήρες, κι έπεσε καταγής, γιατί ο ιε-
ρωμένος τον είχε βάλει σημάδι. Άκουσε την όστια να
13
περνάει από πάνω του, βγάζοντας έναν ήχο σαν μετά-
ξι που καίγεται, και να προσυδατώνεται σ’ ένα λούκι.
Ο Αμαδίς σηκώθηκε καταλερωμένος. Σχεδόν δί-
σταζε να παρουσιαστεί στο γραφείο του σ’ αυτό το
χάλι, αλλά τα ωρολόγια παρουσίας καραδοκούσαν.
Πονούσε στον ραπτικό μυ του και επιχείρησε να μπή-
ξει μια βελόνα στο μάγουλό του για να περάσει ο πό-
νος⋅ η μελέτη του βελονισμού στα συγγράμματα του
Δρος Μποτίν ντε Μουράν6 ήταν ένα από τα χόμπι
του⋅ δυστυχώς, όμως, δε σημάδεψε σωστά, κι αντί
να διώξει τον πόνο, θεραπεύτηκε από μια νεφρίτιδα
της κνήμης που δεν είχε ακόμα εκδηλωθεί, κι αυτό
τον καθυστέρησε κι άλλο. Όταν έφτασε στην επόμε-
νη στάση, βρήκε πάλι ένα σωρό κόσμο, που σχημά-
τιζε ένα τείχος γύρω απ’ το κουτί με τους αριθμούς
προτεραιότητας.
Ο Αμαδίς Δουδού στάθηκε σε σεβαστική απόστα-
ση και αξιοποίησε αυτή τη στιγμή ηρεμίας για να στο-
χαστεί με την άνεσή του:
– Απ’ τη μια μεριά, αν πήγαινε περπατητά ώς
την επόμενη στάση, δε θα υπήρχε πια κανένας λόγος
να πάρει το λεωφορείο, γιατί θα είχε καθυστερήσει
τόσο πολύ οπότε.
– Απ’ την άλλη μεριά, αν γύριζε πίσω, κινδύνευε
να ξαναπέσει στους ιερωμένους.
– Κι απ’ την τρίτη μεριά, ήθελε να πάρει το λεω­
φορείο.
Κάγχασε δυνατά, γιατί, προκειμένου να μην κά-
νει τίποτα βεβιασμένο, είχε παραλείψει σκοπίμως να
προβεί σε λογικούς συλλογισμούς, και ξαναπήρε να
14
βαδίζει για την επόμενη στάση. Πήγαινε ακόμα πιο
λοξά απ’ όσο πριν, κι ήταν φανερό πως η οργή του
κάθε άλλο παρά είχε καταλαγιάσει.
Το 975 ρόγχασε στ’ αυτί του τη στιγμή που εκεί-
νος έφτανε στο στύλο όπου δεν περίμενε κανείς, και
σήκωσε το χέρι, αλλά πολύ αργά: ο οδηγός ούτε που
τον είδε και προσπέρασε τη μεταλλική πινακίδα πα-
τώντας χαρούμενα το πενταλάκι του γκαζιού.
«Ω, να πάρει!» είπε ο Αμαδίς Δουδού.
«Δίκιο έχετε», υπερθεμάτισε ένας κύριος που ερ-
χόταν πίσω του.
«Θα ’λεγε κανείς ότι το κάνουν επίτηδες!» συνέ-
χισε ο Αμαδίς, αγανακτισμένος.
«Ααα!» είπε ο άνδρας. «Λέτε;»
«Είμαι πεπεισμένος», είπε ο Αμαδίς.
«Στο βάθος της καρδιάς σας;» ρώτησε ο κύριος.
«Και της ψυχής και της συνείδησής μου».
«Και θα παίρνατε όρκο;»
«Να μη σώσω!» είπε ο Αμαδίς. «Να με πάρει και
να με σηκώσει! Άκου εκεί αν θα ’παιρνα όρκο!»
«Ορκιστείτε», είπε ο κύριος.
«Ορκίζομαι!» είπε ο Αμαδίς κι έφτυσε στο χέρι του
κυρίου τη στιγμή που αυτό προσέγγιζε τα χείλη του.
«Γουρούνι!» του είπε ο κύριος. «Κακολόγησες
τον οδηγό του 975 και θα σου βάλω πρόστιμο».
«Μπα;» έκανε ο Αμαδίς.
Είχε αρχίσει ν’ ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι του.
«Είμαι ορκωτό στέλεχος», είπε ο άνδρας κι έφε-
ρε μπροστά το γείσο του κασκέτου του που ώς εκεί-
νη τη στιγμή το είχε πίσω.  Ήταν ελεγκτής του 975.
15
 Ο Αμαδίς έριξε ένα ζωηρό βλέμμα, πρώτα δεξιά
και μετά αριστερά, κι ακούγοντας τον χαρακτηριστι-
κό θόρυβο, όρμησε για να πηδήξει σ’ ένα καινούργιο
975 που τον είχε πλευρίσει. Όμως, προσγειώθηκε
με τέτοιο τρόπο, ώστε τρύπησε την πίσω πλατφόρμα
και βυθίστηκε αρκετά εκατοστά στο οδόστρωμα.  Ίσα
που πρόλαβε να σκύψει το κεφάλι⋅ το πίσω μέρος του
λεωφορείου πέρασε από πάνω του σε κλάσμα δευτε-
ρολέπτου. Ο ελεγκτής τον έβγαλε απ’ το λάκκο και
τον έβαλε να πληρώσει το πρόστιμο. Στο μεταξύ, ο
Αμαδίς είχε χάσει άλλα δύο λεωφορεία και, βλέπο-
ντας αυτό, χύμηξε μπροστά για να φτάσει στην επό-
μενη στάση, κάτι που μπορεί ν’ ακούγεται αφύσικο,
αλλά δεν παύει να είναι.
Έφτασε χωρίς άλλα προσκόμματα, αλλά διαπί-
στωσε ότι το γραφείο του δεν απείχε πια παρά τρια-
κόσια μέτρα⋅ ε, να πάρεις το λεωφορείο για τριακό-
σια μέτρα…
Οπότε, πέρασε απέναντι και πήρε το δρόμο προς
τα πίσω, πάνω στο πεζοδρόμιο, για να ξαναξεκινήσει
από ένα σημείο που θ’ άξιζε τον κόπο.

16
 2

Έφτασε αρκετά γρήγορα στο σημείο απ’ όπου ανα-

χωρούσε κάθε πρωί κι αποφάσισε να συνεχίσει, για-
τί αυτό το κομμάτι της διαδρομής τού ήταν σχεδόν
άγνωστο. Του φάνηκε, μάλιστα, ότι υπήρχε εκεί υλι-
κό για γόνιμες παρατηρήσεις αυτής της περιοχής της
πόλης. Δεν άλλαξε το αρχικό του σχέδιο, να πάρει
το λεωφορείο, αλλά ήθελε να στρέψει επ’ ωφελεία
του την αντίξοη συγκυρία της οποίας υπήρξε θύμα με
το που ξεκίνησε η μέρα του. Το δρομολόγιο του 975
κάλυπτε μεγάλη απόσταση, και εξόχως ενδιαφέροντα
πράγματα παρουσιάζονταν, το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο,
στον Αμαδίς. Όμως η οργή του δεν έλεγε να κατα-
λαγιάσει. Μετρούσε τα δέντρα, κάνοντας λάθος κατά
σύστημα, για να μειώσει την αρτηριακή του υπέρτα-
ση που την αισθανόταν κρίσιμα υψηλή, και χτυπούσε
με την παλάμη του το αριστερό του χέρι όπως στις
παρελάσεις που ήταν τότε της μόδας, για να δώσει
ρυθμό στο βήμα του. Τότε πρόσεξε μια μεγάλη πλα-
τεία, περιστοιχισμένη από κτίρια που χρονολογού-
νταν στον Μεσαίωνα αλλά είχαν πια γεράσει⋅ ήταν
το τέρμα του 975. Καταχάρηκε και, με την ελαφρά-
δα του εκκρεμούς, πήδηξε στην εξέδρα επιβίβασης⋅
ένας υπάλληλος έκοψε τον κάβο που κρατούσε δεμέ-
νο το λεωφορείο⋅ ο Αμαδίς το αισθάνθηκε να κινεί-
17
ται. Όταν στράφηκε, είδε τον υπάλληλο να δέχεται
κατάμουτρα την άκρη του κάβου, και μια φέτα από
τη μύτη του ν’ απογειώνεται μέσα σ’ ένα σύννεφο από
πέταλα ακάρεων.
Η μηχανή ρονρόνιζε ευχαριστημένη, γιατί μόλις
την είχαν ταΐσει μ’ ένα ολόκληρο πιάτο κόκαλα γα-
τόψαρου⋅ ο Αμαδίς, καθισμένος στην πίσω δεξιά γω-
νία, είχε όλο το αυτοκίνητο δικό του. Στην πλατφόρ-
μα, ο εισπράκτορας γύριζε μηχανικά το μαραφέτι με
το οποίο διακόρευε τα εισιτήρια και το οποίο είχε
μόλις συνδέσει μ’ ένα μουσικό κουτί. Η μελωδία να-
νούριζε τον Αμαδίς.  Ένιωθε το σασί να μυκτηρίζει
όταν ο κώλος του αμαξιού σερνόταν στις πλάκες, και
οι σπινθήρες με το τριζοβόλημά τους συνόδευαν τη
μικρή μονότονη μουσική. Η μία μπουτίκ διαδεχόταν
την άλλη μέσα σε μια πανδαισία ζωηρών χρωμάτων⋅
του Αμαδίς του άρεσε να βλέπει το είδωλό του στις
μεγάλες τζαμαρίες τους, αλλά κοκκίνισε όταν το είδε
να εκμεταλλεύεται την προνομιούχα θέση του για να
κλέβει πράγματα από τις βιτρίνες, και απέστρεψε το
πρόσωπό του.
Δεν του προξενούσε καμία έκπληξη το γεγονός
ότι ο οδηγός δεν είχε σταματήσει καθόλου: αυτή την
ώρα του απογεύματος, κανείς δεν πάει πια στο γρα-
φείο του. Ο εισπράκτορας αποκοιμήθηκε στη θέση
του, γλίστρησε ώς κάτω, στην πλατφόρμα, κι εκεί,
μες στον ύπνο του, αναζήτησε μια πιο βολική στάση.
Ο Αμαδίς ένιωσε ένα είδος επίμονης υπνηλίας να τον
καταβροχθίζει σαν αδηφάγο ψάρι. Μάζεψε τα πόδια
του, που ήταν απλωμένα μπροστά του, και τ’ ακού-
18
μπησε στο απέναντι κάθισμα. Τα δέντρα άστραφταν
στον ήλιο, όπως οι μπουτίκ⋅ τα ολόδροσα φύλλα τους
χάιδευαν την οροφή του λεωφορείου, κάνοντας τον
ίδιο θόρυβο που κάνουν τα φύκια στο σκαρί μιας βάρ-
κας. Το μπότζι του λεωφορείου νανούριζε τον Αμαδίς⋅
το οποίο λεωφορείο δεν έλεγε να σταματήσει πουθενά⋅
ο Αμαδίς κατάλαβε ότι είχαν προσπεράσει το γρα-
φείο του ακριβώς τη στιγμή που έχανε τις αισθή­σεις
του, οπότε αυτή η τελευταία διαπίστωση δεν τον τά-
ραξε καθόλου.
Όταν ξύπνησε, το λεωφορείο έτρεχε ακόμα.  Έξω
το φως είχε πέσει λίγο, κι ο Αμαδίς κοίταξε απ’ το
παράθυρο. Ανάμεσα σε δύο κανάλια με φαιόχρωμο
νερό αναγνώρισε την Εθνική Επιβιβάσεων κι έμεινε
να χαζεύει τη θέα. Αναρωτιόταν αν είχε αρκετά εισι-
τήρια για να πληρώσει τη θέση του. Γύρισε το κεφά-
λι και κοίταξε τον εισπράκτορα. Αναστατωμένος από
ένα ερωτικό όνειρο μεγάλου σχήματος, ο τύπος τρα-
νταζόταν σύγκορμος και κατέληξε να τυλιχτεί γύρω
από τον νικέλινο στύλο που συγκρατούσε την οροφή.
Ωστόσο, ο ύπνος ύπνος. Ο Αμαδίς σκέφτηκε πως η
ζωή του εισπράκτορα πρέπει να ’ναι πολύ κουραστι-
κή, και σηκώθηκε για να ξεμουδιάσει. Υπέθεσε πως
το λεωφορείο δεν πρέπει να ’χε κάνει ούτε μία στά-
ση, γιατί δεν είδε κανέναν άλλο επιβάτη. Είχε όλο
το χώρο δικό του για να βολτάρει με την άνεσή του.
Πήγε απ’ το πίσω μέρος του λεωφορείου στο μπρο-
στινό, κι ύστερα πάλι πίσω, κι ο θόρυβος που έκανε
όταν κατέβαινε το σκαλοπάτι ξύπνησε τον εισπράκτο-
ρα⋅ ο οποίος γονάτισε απότομα και γύρισε μανιωδώς
19
τη μανιβέλα της συσκευής του, στοχεύοντας και κά-
νοντας παν παν παν με το στόμα.
Ο Αμαδίς τον χτύπησε στον ώμο, κι ο εισπράκτο­ρας
τον μυδραλιοβόλησε εξ επαφής⋅ ευτυχώς, στ’ αστεία. Ο
άνδρας έτριψε τα μάτια του και σηκώθηκε.
«Πού πάμε;» ρώτησε ο Αμαδίς.
Ο εισπράκτορας, που λεγόταν Ντενί, έκανε μια
χειρονομία αγνοίας.
«Κανείς δεν ξέρει», αποκρίθηκε. «Οδηγός είναι
ο 21239. Θεότρελος».
«Οπότε;» είπε ο Αμαδίς.
«Οπότε, κανείς δεν ξέρει τι πρόκειται να γίνει.
Και, συνήθως, κανείς δεν ανεβαίνει σ’ αυτό το όχη-
μα. Αλήθεια, εσύ πώς ανέβηκες;»
« Όπως όλος ο κόσμος», είπε ο Αμαδίς.
«Καταλαβαίνω», απολογήθηκε ο εισπράκτορας.
« Ήμουν λίγο νυσταγμένος σήμερα το πρωί».
«Δε με είδες;» είπε ο Αμαδίς.
«Βαριέμαι πολύ μ’ αυτόν τον οδηγό», συνέχισε ο ει-
σπράκτορας, «γιατί δε λέμε τίποτα, δεν καταλαβαίνει
τίποτα. Άσε που, κακά τα ψέματα, είναι και ηλίθιος».
«Τον λυπάμαι», είπε ο Αμαδίς. «Αυτά τα πράγ-
ματα είναι ολέθρια».
«Και βέβαια είναι», είπε ο εισπράκτορας. «Νά
ένας άνθρωπος που θα μπορούσε τώρα να ’ναι αραγ-
μένος κάπου και να ψαρεύει με πετονιά. Κι αντί γι’
αυτό, τι κάνει;»
«Οδηγεί λεωφορείο», αποφάνθηκε ο Αμαδίς.
«Ακριβώς!» είπε ο εισπράκτορας. «Τελικά, σου
κόβει απ’ ό,τι φαίνεται».
20
 «Τι ήταν αυτό που τον τρέλανε;»
«Δεν ξέρω. Κι όλο πέφτω σε τρελούς οδηγούς.
Σου φαίνεται αστείο αυτό;»
« Όχι βέβαια!»
«Φταίει η Εταιρεία», είπε ο εισπράκτορας. « Άλ-
λωστε, όλοι στην Εταιρεία είναι τρελοί».
«Εσύ, όμως, κρατιέσαι», είπε ο Αμαδίς.
«Α, μα εγώ», εξήγησε ο εισπράκτορας, «δεν είμαι
το ίδιο. Με βλέπεις για τρελό;»
Ξεκαρδίστηκε τόσο, που του κόπηκε η ανάσα. Ο
Αμαδίς ανησύχησε λιγάκι που τον είδε να κυλιέται
στο πάτωμα, να γίνεται βιολετής, και μετά άσπρος,
και μετά να κοκαλώνει, αλλά ανακουφίστηκε γρή-
γορα όταν αντιλήφθηκε ότι επρόκειτο για φάρσα. Ο
άλλος του έκλεινε το μάτι, κι αυτό, όταν το μάτι εί-
ναι ανάποδα, έχει πολλή πλάκα. Μετά από λίγο, ο
εισπράκτορας σηκώθηκε.
«Είμαι πλακατζής», είπε.
«Ουδεμία έκπληξις», αποκρίθηκε ο Αμαδίς.
«Υπάρχουν κι άλλοι, αλλά αυτοί είναι μελαγχο-
λικοί. Εγώ, όχι. Αν δεν ήμουν έτσι, άντε να τα βγά-
λω πέρα με τέτοιο μηχανοδηγό!»
«Ποιος δρόμος είναι αυτός;»
Ο εισπράκτορας τον κοίταξε καχύποπτα.
«Τον αναγνώρισες, ε; Είναι η Εθνική Επιβιβά­
σεων. Αυτόν το δρόμο παίρνει μία στις τρεις».
«Και πού κάνει τέρμα;»
«Αυτά είναι!» έκανε ο εισπράκτορας. «Σου πιάνω
κουβέντα, είμαι ευγενής, κάνω τον μαλάκα, κι εσύ
πας να με ψαρέψεις».
21