In Memoriam: Frans Heinsius (1934-2012)

Hugo Schenk, voorzitter Hollandse club

Frans was een man van weinig woorden, maar wel met een uitgesproken mening. Een man, die bekend
stond, als iemand met een groot, rechtvaardigheidsgevoel. Een man ook die zich nooit, onder liet
sneeuwen, en er altijd vanuit ging, dat het eens, het recht zal zegevieren. Iemand ook die vasthoudend
was, die bleef volhouden dat hij gelijk had. En dat was ook vaak zo. Zie zijn gewonnen rechtszaken. Ik
heb veel aan hem te danken. Toen ik te kennen gaf voorzitter van de Ned. Ver. Costa Blanca te willen
worden heeft hij me met raad en daad bijgestaan. En toen kwam pas het feit om de hoek kijken wat
een slimme strateeg hij eigenlijk was. Het was dus onder andere dankzij hem, dat ik voor deze post,
benoemd ben. Ik zal zijn adviezen heel erg missen. Maar waar ik ook aan moet denken is dat we met
hem een aantal jaren terug de Drentse fietsvierdaagse hebben gereden. En na afloop in Hoogeveen bij
hem op de boot hebben gegeten, en uiteraard ook een drankje gedronken. En dan vergeet ik ook nooit
dat, ofschoon ik aangaf ‘ik ben niet zo’n soepmens’, dat er toch soep werd geserveerd, en ik vond het
nog lekker ook. Uiteraard met dank aan Marianne. Ook heb ik, toen Frans nog redelijk goed ter been
was, vele bergwandelingen in Spanje met hem gemaakt. Tijdens die wandelingen spreek je elkaar,
meer, en vaak, en gaat het gesprek toch wat verder als de normale banale dingen. Daarbij bleek al
gauw dat hij over de dingen nadacht en er een weloverwogen mening over had, die hij ook met
argumenten kon staven. En dat was het belangrijkste volgens hem. Ergens over nadenken en dan met
argumenten komen. En je moest van goeden huize zijn, wilde je hem een andere mening laten vormen.
Beste Frans nu je niet meer onder ons bent, en aan je laatste reis bent begonnen, wil ik één ding
zeggen. Ik vond het fijn, je te hebben gekend. Ik zal alle mooie momenten die we hebben beleefd, altijd
blijven herinneren. Bedankt Frans, en, behouden vaart.

Jan Heinsius, broer

Afscheid van Frans, van mijn, drie-en-een-half jaar jongere, broer. Ik de oudste, zo had het lot voor ons
twee beslist. Ik werd vernoemd naar onze opa Heinsius, die wij maar relatief kort hebben gekend. Jij
werd vernoemd naar Frans van der Linden, de gastouder in Leeuwarden van onze Oostenrijkse
moeder. Hij was werkelijk een voortreffelijke pleegouder in velerlei opzichten. Hoewel ons
leeftijdsverschil wat groot was, hebben wij in de kindertijd toch ook wel veel met elkaar gespeeld.
Kruipend over de parketvloer, en spelend in die grote tuin, die we hadden. Later, was daar onze
gezamenlijke liefde voor het varen. Dat vond zijn oorsprong, in de zeilvakanties, als gezin, in Friesland.
Nog tot in de, eerste, oorlogsjaren. Die oorlogsperiode zijn we, ondanks grote inspanningen, helemaal
goed doorgekomen. Het bracht ons ook, interessant genoeg, dichter bij elkaar. Maar reeds in die tijd,
waren onze karakters wél verschillend. Ik de wat bedachtzame, de wat voorzichtige, en jij toch wel
meer, de ondernemende en de grensverleggende. In die zin waren we het in de latere jaren, bij
brainstorming, over probleemsituaties, die op jouw weg kwamen, niet altijd met elkaar eens, over de
beste aanpak, daarvan. Overigens zonder dat dit tot grote problemen leidde. Hierbij neem ik mede
namens Marijke, Christien, Josephine, en ook Wilgert wil ik noemen, afscheid van jou. Ik wil dat doen
door het uitspreken van enkele voorbeelden, van dat wat wij als het meest kenmerkende, bewonderd
hebben, in jouw, wellevend, mens zijn. Je was een heerlijke oom voor onze kinderen. Op jeugdige
leeftijd waren die kinderen dol op hun oom, door het bedenken van allerlei spelletjes, soms op het
wilde af, zoals ik me herinner, op de trampoline, op het strand. Je was een meesterlijke
moppenverteller, je had een zakboekje, met genummerde moppen van 1 t/m 100, die je allemaal uit
je hoofd kende, en waar we allemaal van tijd tot tijd een nummer uit mochten kiezen. Je hebt je zeer
creatief getoond, onder andere in de aanleg van een 9-holes golfterrein, op je van oorsprong
boerenerf, samen met Frederik en Auke. Je hebt onze moeder, Irma, in haar nadagen als weduwe,
gehuisvest op jouw terrein, op jullie terrein, Marianne, en jullie hebben haar samen, verzorgd, tot haar
dood, zodat ze nooit eenzaam, is geweest. Een grote reden voor ons, om dankbaar voor te zijn. Je hebt
je moedig in latere jaren, het is hier al wat aan de orde geweest, verdedigd tegen aangedaan onrecht
over het wonen in Nederland, en je hebt volhardend, uiteindelijk tweemaal gewonnen. En wat
misschien nog wel het belangrijkste is, wat ik bewonder, is dat je naar een mooi alternatief hebt
toegewerkt in Spanje. Jouw en jullie gelukkigste jaren waren, zoals wij incidenteel hebben mogen
meebeleven in Spanje, ongetwijfeld daar, in die omgeving van Nederlandse, en ook wel Spaanse
vrienden. Neem daarbij de afwisseling van varen door heel Nederland, in de zomermaanden, zoveel
jaren met plezier samen op het water doorgebracht. En tot slot nog dit Frans, ik heb er erg veel moeite
mee, dat ik als oudste van ons beiden, ongedacht en onverwacht, hier nu afscheid van mijn jongere
broer moet nemen, dat ik mij er bij neer moet leggen, zoals ik dat hier zou willen duiden, dat jouw
innerlijk kompas, een voor ons aardse mensen, niet gekende, andere, te volgen route, heeft
aangegeven, een andere vaarrichting, zo gezegd, en dat zo zijnde, zeg ik, en zeggen wij, vaarwel broer,
behouden vaart, adieu Frans.

KVEO Koninklijke Vereniging voor Officieren, Mededelingenblad. Van de Leden, In Memoriam, p.18.
Luitenant Frans Heinsius (1934-2012), eerste luitenant b.d. KLu, was een zoon van ir. Wim Heinsius en
Irma Behaghel van Flammerdinghe. Heinsius begon als bedrijfsassistent bij een groot papierconcern,
klom er snel op tot chef Personeelszaken en werd begin jaren '70 hoofd Personeel & Organisatie bij
een internationaal blikbedrijf. Heinsius studeerde enige tijd tandheelkunde en bleef tot de jaren '80
tevens werken als militair. Eerst als docent vliegtuigherkenning bij de Luchtmacht in Leeuwarden, en
later in de Koude Oorlog als hoofd Opsporing & Inlichtingen bij het onderdeel Bescherming Bevolking.
Luitenant Heinsius overhandigde daarbij regelmatig geschenken, zo ook aan Koningin Wilhelmina en
prinses Beatrix een baby-pop. Prins Bernhard sprak hij enkele keren, het laatst in 1984 tijdens het
Dutch Open op de Rosendaelsche Golfclub, na zijn prijsuitreiking aan Bernhard Langer. Heinsius
vervulde verder de volgende nevenfuncties: actief lid KVEO, actief lid Rosendaelsche Golfclub,
Rijksgecommitteerde Sociale Academie, secretaris Ned. Greenkeepers Associatie (NGA), actief lid Ned.
Vereniging Costa Blanca. Dat zij mogen rusten in vrede.