ΣΕΠΤΗΣ ΜΟΡΦΗΣ ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΜΑ

Μητροπολίτου Φιλαδελφείας κ. Μελίτωνος

Ὁ φιλανθρώπως δεσπόζων τῆς ζωῆς καί κυριεύων τοῦ

θανάτου Ἀναστάς ἐκ νεκρῶν Κύριός μας, ὁ ζωήν καί
ἀφθαρσίαν δωρούμενος, ἐκάλεσε τάς πρωϊνάς ὥρας τῆς
ἑορτῆς τοῦ θαυματουργοῦ Χριστοφόρου πλησίον Του μίαν
ἱεράν, σεπτήν καί θεοφιλῆ ψυχήν, τόν ἀείμνηστον Γέροντα
Αἰμιλιανόν τόν Σιμωνοπετρίτην, τόν ἐκ τῶν κλεινῶν
Μετεώρων εἰς τήν κλιτύν τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω
μεταφυτευθέντα καί θεαρέστως, θεοπρεπῶς καί φιλοθέως
διακονήσαντα τό μυστήριον τοῦ Ἀγγελικοῦ Σχήματος ἐν λόγοις,
ἐν ἔργοις, κυρίως ὅμως διά τῆς ἀσκητικῆς βιοτῆς καί πολιτείας
του, ἐπί πᾶσι δέ διά τοῦ φωτεινοῦ παραδείγματός του, διά τῶν
ὁμιλιῶν καί συγγραφῶν του καί διά τῆς ἀδιαλείπτου
προσευχητικῆς κοινωνίας του μέ τό Θεῖον, τήν Ἁγίαν καί
Ὁμοούσιον καί Ἀδιαίρετον καί Ζωοποιόν Τριάδα, τήν Μίαν
Θεότητα καί Βασιλείαν καί Κυριότητα καί Δύναμιν. Αὐτή ἡ
Ἀήττητος Δύναμις ἦτο ἡ ἔμπνευσις καί ἡ κινητήριος ὁρμή
πάσης πρωτοβουλίας του.

Ὁ Γέροντας Αἰμιλιανός καί ἐν Μετεώροις καί ἐν Ἁγίῳ

Ὄρει, ἐβίωσεν ἀληθῶς ὁσιακῶς ὡς ἄγγελος ἐν σώματι. Περί
τούτου κράζουν καί οἱ λίθοι ὄχι μόνον τῆς Σιμωνόπετρας καί τά
ἄλλοτε καλντερίμια καί τό σημερινόν ἱερόν Σέμνωμα τῆς
Ὁρμυλίας, ἀλλά κράζουν κυριολεκτικῶς ἄπειροι ψυχαί,
μορφωθεῖσαι κατά Χριστόν διά τῆς ἱερουργίας τῆς ζωῆς των
διά τοῦ μόλις ἀναχωρήσαντος διά τά οὐράνια πιστοῦ
οἰκονόμου τῆς Χάριτος. Ἰσχύει διά τόν ἐν οὐρανίοις θαλάμοις
εἰς τήν ἑτοιμασθεῖσαν αὐτῷ ὑπό τοῦ Κυρίου μονήν
ἀναπαυόμενον ἤδη μακαριστόν Γέροντα, ἡ θεόπνευστος ρῆσις

1
τοῦ Δευτερονομίου: "Ἐπερώτησον τόν πατέρα σου καί
ἀναγγελεῖ σοι, τούς πρεσβυτέρους σου, καί ἐροῦσί σοι" (Δευτ.
32, 7).

Ἡ Ἐπιστολή τοῦ Γέροντος Αἰμιλιανοῦ ὁμιλεῖ ἀφ' ἑαυτῆς.

Εἶναι αἱ λαμπραί ἀδελφότητές του, ἐκείνη τῆς ὑψιβάμονος
Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ κλεινοῦ Σίμωνος τοῦ Μυροβλύτου, καί ἡ ἱερά
Κυψέλη τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου τῆς Ὁρμυλίας,
ἀμφότεραι περιβεβλημέναι τήν Πατριαρχικήν καί
Σταυροπηγιακήν ἀξίαν καί περιωπήν. Αὐτή ἡ Ἐπιστολή, διά
βίου ἀνεωγμένη τοῖς πᾶσιν, ἐσφραγισμένη ἀπο πολλῶν ἐτῶν
λόγῳ δοκιμασίας, κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος, ἀσθενείας,
δεδοκιμασμένη ὅμως καί ἀεί καί διά τῆς σιωπῆς λαλοῦσα καί
διαλεγομένη, ἤδη ἠνοίγη διάπλατα καί ὁμιλεῖ γεγονυΐᾳ τῇ
φωνῇ, διαλαλοῦσα καί διά τῆς ἀναστασίμου κυριολεκτικῶς καί
μακαρίας θανῆς του τά ἄρρητα, τά μεγάλα καί τά ἀνεξιχνίαστα
κρίματα τοῦ Ἀναστάντος Θεοῦ: τοῦ ποιήσαντος κρίσιν Υἱοῦ
τοῦ ἀνθρώπου. Τό στόμα τοῦ ἀοιδίμου οὐδἐποτε ἔκλεισε,
ἀλλά "δέδωκε τά ἑαυτοῦ πάντα καί ἑαυτόν τῷ Πνεύματι, καί
πρᾶξιν καί λόγον καί ἀπραξίαν καί σιωπήν.... Χθές ἐνήργει
τήν σιωπήν, τό μή λέγειν ἐφιλοσόφει. Σήμερον κρούει τόν
νοῦν, ἠχεῖ τόν λόγον καί φιλοσοφεῖ τό φθέγγεσθαι...." διά τῆς
νεκρικῆς σιγῆς, συγχρόνως ὅμως ἀναστασίμου κραυγῆς τῆς
ἀπαρχῆς τῆς "ἄλλης βιοτῆς", ὅπου ἀεννάως ὑμνεῖ τόν Αἴτιον
πάντων τῶν καλῶν, τόν μόνον εὐλογητόν, "κλείων καί ἀνοίγων
τήν ἑαυτοῦ Θύραν Νῷ καί Λόγῳ καί Πνεύματι, τῆ μιᾷ συμφυϊᾳ
τε καί θεότητι", διά νά ἐπαναλάβῃ καί ἡ ἐλαχιστότης μου διά
τόν μακαριστόν, ὡς βιώσας ἐκ τοῦ ἐγγύς τόν Γέροντα, τούς
λόγους Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου πρός τόν ἑαυτοῦ Πατέρα
(πρβλ. P.G. 35, 844 A-B).

2
 Ὁ μακαριστός καί διακριτικός Γέρων, ὅτε ἔζη καί ἐκινεῖτο
μεθ' ἡμῶν, ἰδιαιτέρως μεταξύ τῶν ἀδελφοτήτων του ὑπῆρξεν ὁ
Ἄγγελος φρουρός των, ὁ ὑπερασπιστής ὁσίων νυμφοστόλων
ψυχῶν, ὅταν δέ τοῦ ἐζητεῖτο λόγος ὠφελείας καί σωτήριος,
παρεῖχε τοῖς πᾶσι πλουσίως τό αἰτούμενον. Νῦν δέ, ἐπί
ὁλόκληρον 23ετίαν καί ἀπό τῆς χθές, ὅτε παρέδωκε τό πνεῦμα
εἰς τόν Πλάστην, καί ἐσίγησε τό τίμιον στόμα, "οὐ παύεται
λαλῶν ἐκ τῶν βίβλων" του κυριολεκτικῶς, τά ὁποῖα φιλοτίμως
ἐπεμελήθησαν καί ἐξέδωσαν τύποις εὐλαβεῖς καί
ἀφωσιωμέναι εἰς αὐτόν, δι'αὐτοῦ δέ ἀφιερωθεῖσαι ὅλῃ ψυχῇ
καί διανοίᾳ καί σώματι εἰς τόν Θεόν, θεοφιλεῖς ψυχαί τοῦ
Κοινοβίου τῆς Ὁρμυλίας, μέ τελευταίαν κατάθεσιν τό
ἀποκαλυπτικόν "Προσμονή Θεοῦ" (Ἴνδικτος, 2018).

Ὁ χαράσσων τάς ταπεινάς ταύτας γράμμας εὐχαριστίας

καί εὐγνωμοσύνης ηὐτύχησεν εὐλογητικῶς νά ἔχῃ στενήν
πνευματικήν ἐπικοινωνίαν μέ τόν μακαριστόν Γέροντα καί νά
καταθέσῃ κατά καιρούς εἰς τό ἱερόν ἐπιτραχήλιόν του πόνους
καί στεναγμούς ἀλαλήτους, παρακαλῶν διά τήν ἐξαγόρευσιν
ἐπταισμένων διά τῆς προσευχῆς τοῦ πατρός Αἰμιλιανοῦ. Ὡς ἐκ
τούτου, ὀφειλετικῶς προβαίνει εἰς τήν κατάθεσιν ταύτην
ψυχῆς ἐν πόνῳ καί θλίψει διά τόν πρόσκαιρον ἀπορφανισμόν
κατά τήν ἀναστάσιμον ταύτην περίοδον, κατά τήν ὁποίαν "ἡ
ζωή ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε" καί "ἐπέστη ἡ πάντων Ἀνάστασις,
Πνεῦμα εὐθές ἐγκαινιάζουσα ἡμῖν κατά τό μέγα ἔλεος" τοῦ
Ἀναστάντος.

Χριστός Ἀνέστη!, λοιπόν, καί τά πάντα πεπλήρωται

χαρᾶς καί φωτός καί ἀναστάσεως. Καί χαράσων τήν ὥρα τῆς
ἐξοδίου ἀκολουθίας τάς γραμμάς αὐτάς, μοιράζομαι μέ τούς
ἀναγνώστας τῆς παρούσης καταθέσεως μία συνομιλία μου μέ
τόν Γέροντα Αἰμιλιανό τό ἔτος 1992 στό πλαίσιο τῆς

3
ὀργανωθείσης στήν Μονή τῆς Ὁρμυλίας Πανορθοδόξου
Συναντήσεως. Ὁμιλῶν περί Ἀναστάσεως ἕνα βράδυ μοῦ εἶχε
διδακτικά ἀναφέρει: "Δέν εἶναι μία ἀνάστασις τῶν φύσει
νεκρῶν ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι μία ἀνάστασις ἡμῶν
τῶν δεσμίων ἐντός μιᾶς ζωῆς, ἡ ὁποία μᾶς ποτίζει χολήν καί
ὄξος. Εἰς τήν ἐξουσίαν μας ἀπόκειται νά μιμηθῶμεν τόν
Ἀναστάντα εἰς τό "γευσάμενος οὐκ ἤθελε πιεῖν". Τοῦτο ὅμως
προϋποθέτει ὅτι θά πιοῦμε περί τοῦ πικροτέρου τῆς χολῆς
ποτηρίου τοῦ θανάτου, τό "πλήν οὐχ ὡς ἐγώ θέλω, ἀλλ' ὡς Σύ".
Χριστός Ἀνέστη, ἀδελφέ", μοῦ εἶπε, "καί ἐπλήρωσε πᾶσαν
ἡμῶν ἐπιθυμίαν, ὥστε νά μή διψῶμεν δι' ἄλλο τι πλήν Αὐτοῦ,
νά μή λέμε πλέον διψῶ....ἤ μᾶλλον νά λέμε μετά Συμεών τοῦ
Νέου Θεολόγου "διψῶ διά πλῆθος ὑδάτων"....δέν διψῶ διότι
μοῦ λείπει τό νερό, ἀλλ' ἕνεκα τοῦ ὅτι ζῶ ἐντός πλημμυρίδος
ὕδατος ζῶντος καί ἕνεκα τοῦ ὅτι αἰσθάνομαι τήν ἄρρητον καί
ἀνέκφραστον χαράν τοῦ ζῆν ἐντός τῆς Θείας Χάριτος....".
Ἐντός τῆς ἀναστασίμου ταύτης χαρᾶς καί τῆς
πλημμυρίδος τῶν ὑδάτων τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ Θεολόγου
Ἰωάννου ἐκοιμήθη, ἀναπεσών ὡς λέων ὁ Γέρων Αἰμιλιανός,
καταλιμπάνων ἔργον ζωῆς: τήν ἀκμάζουσαν ἀδελφότητα τῆς
Σίμωνος Πέτρας ὑπό τήν πηδαλιουχίαν τοῦ ἀξίου διαδόχου
αὐτοῦ Καθηγουμένου Ἐλισσαίου, καί τήν ὡσαύτως ὡς ἄλλην
κυψέλην θεοφιλῶν μελισσῶν ἐργαζομένην ἐν προσευχῇ καί
δεήσει συνεχεῖ καί εὐαγγελιζομένην εἰς πᾶσαν ψυχήν
θλιβομένην καί καταπονουμένην τά ἀγαθά καί τήν εἰρήνην
περιώνυμον ἀδελφότητα τοῦ Πατριαρχικοῦ καί
Σταυροπηγιακοῦ Μετοχίου τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Ὁρμυλίας
ὑπό τήν σεμνήν, φιλότιμον καί ἀκοιμήτως γρηγοροῦσαν καί
ἀθορύβως ἐργαζομένην ἁγίαν Γερόντισσαν Νικοδήμην ἐν τῇ
παραφυλακῇ ἀξιῶν ἀκαταλύτων τοῦ ἀγγελικοῦ πολιτεύματος,
κορέννουσα τήν πνευματικήν δίψαν τοῦ κόσμου τούτου.
Ἀείμνηστε καί σεβαστέ Γέροντα Αἰμιλιανέ,
Ὑπῆρξες ἀληθῶς ἱερά μορφή καί ἔζησες ἐντός τῆς Θείας
Χάριτος. Εἶχες τό χάρισμα, τό ὁποῖον ἔλαβες ὡς δῶρον μέν τοῦ
4
Ἁγίου Πνεύματος, τό κατέστησες ὅμως τάλαντον, τό ὁποῖον
ἐκαλλιέργησες εἰς τάς ψυχάς τῶν πολλῶν. Ἔφερες τόν
σταυρόν εἰς τά μέλη σου. Ὁ σταυρός ἦτο ἡ πορεία σου, ὁ
σταυρός στήν καρδιά σου, ὁ σταυρός ἡ δόξα σου. Ὁ σταυρός
ἦτο τό εὐαγγέλιό σου. Ὁ σταυρός ἡ διδασκαλία σου. Ὁ
σταυρός ἡ ἀνάστασίς σου, κατά τήν περίοδον τῆς ὁποίας
ἐκοιμήθη καί ἀνεπαύθη ἀπό τῶν πολλῶν κόπων του τῆς
ἐπιγείου ζωῆς τό πήλινον πολυπαθές σαρκίον σου. Μετέβης
ἐκεῖ ὅπου σέ ἀναμένει νά σέ ὑποδεχθῇ ὡς προπομπός εἰς
ἀναστασιν ζωῆς, ὁ μόλις πρό ἡμερῶν κοιμηθείς ἀδελφός
Σεραπίων, ἐκ τῶν πρώτων πνευματικῶν τέκνων σου,
συνοδοιπόρος καί συμμοναστής σου.
Ἀδελφοί μου Σιμωνοπετρίτες καί ἀδελφές μου
Ὁρμυλιώτισσες,
Τήν ὥρα ἐτούτη τοῦ πόνου καί τῶν δακρύων, ὡς ἐκείνων
τῆς Μάρθας καί τῆς Μαρίας ἐπί Λαζάρου, τήν ὥρα ἐτούτη τῆς
σιωπῆς καί τῆς προσευχῆς τοῦ πενθίμου ταλάντου, ἐπί πᾶσι
δέ τῆς ὥρας καί περιόδου αὐτῆς τῆς ἀναστασίμου χαρμολύπης
τῆς νίκης τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ θανάτου, κατά τήν ὁποίαν
προπέμπεται εἰς τήν δόξαν ὁ Γέροντας καί πνευματικός σας
Πατέρας, μοῦ ἔρχονται στόν νοῦ καί ἐπαναλαμβάνω τούς
παραμυθητικούς λόγους εἰς μοναχούς καί μοναχάς, τοῦ πολύ
πονέσαντος ἐν τῷ κόσμῳ τούτου καί θεανθρωπίνως
ἐκφράσαντος τήν ἀγωνίαν τοῦ πόνου, μεγίστου Γρηγορίου τοῦ
Θεολόγου: "....Ἄς διαμορφώνῃ τήν ζωή σας ἡ καθαρότητα
ἐκείνου, τοῦ Γέροντός σας Αἰμιλιανοῦ, ἡ πραότητά του, ἡ
ταπεινοφροσύνη του, ἡ ζωντανή φιλοσοφία του, ἡ ἀδιάκοπη
προσήλωσι τῆς ψυχῆς του πρός τόν Θεό, ἡ νηφαλιότητά του
μπροστά στίς ἀπάτες τῆς ζωῆς. Βλέποντας αὐτά ὁ ἕνας -ἡ μία-
στήν ζωή τοῦ ἄλλου -τῆς ἄλλης-, θά διατηρεῖτε ζωντανό μέσα
σας τό μνημόσυνο καί δέν θά γευθῆτε θάνατο... Ἀφοῦ καί
αὐτός θά φαίνεται πάντοτε ὅτι ζῆ στήν δική σας ζωή καί σεῖς
πάλι μέ τήν χριστιανική σας πολιτεία θά κάνετε ἄσχετο τό
ἑαυτό σας ἀπό τήν ἐπιρροή τοῦ θανάτου......, ἀπό τά

5
ἀνθρώπινα καί θά ἀποβλέπετε πρός τά ἄνω, τά κρείττονα καί
τά μείζονα" (πρβλ. Ἐπιστολή ΣΛΗ΄, P.G. 37,380C-381B). Αὐτή
εἶναι ἡ ὑποθήκη, αὐτή ἡ διαθήκη, αὐτή ἡ παρακαταθήκη
ζωῆς τήν ὁποίαν σᾶς καταλείπει -καί μᾶς καταλείπει- ὁ
Γέροντας Αἰμιλιανός.
Σέ σᾶς ἰδιαίτατα, Γερόντισσα Νικοδήμη, καί ἀδελφές τῆς
Ὁρμυλίας, πού στοργικά καί ἀφωσιωμένα περιεθάλψατε τήν
ἀσθένειαν τῆς σαρκός τοῦ Γέροντος, καθ' ὅλα αὐτά τά πολλά
ζοφώδη καί ἀσέληνα ἔτη, ὁ ὁποῖος Γέροντάς σας ὑπῆρξεν
ἀληθῶς κτίτωρ τῆς περιωνύμου Μονῆς σας καί τῶν ψυχῶν
σας, σεῖς δέ μαζί μέ τόν μακαριστό Σεραπίωνα οἱ συν-κτίτορες,
ἀπευθύνω τόν λόγον τῆς εὐχαριστίας καί τῆς ἀναγνωρίσεως
καί βεβαιώνω ὅτι οὐδέποτε θά φύγουν ἀπό τήν μνήμη μου αἱ
μοναδικαί στιγμαί τῶν ἐπικοινωνιῶν μου μέ τόν Γέροντα, ὅταν
στό κρεββάτι τῆς δοκιμασίας, τοῦ μετέδιδα περιοδικῶς Σῶμα
καί Αἷμα Χριστοῦ καί συνομιλοῦσαν μυστικῶς αἱ καρδίαι μας.
Ὁ Γέροντας Αἰμιλιανός μοῦ ἔλεγε σέ κάποια συνομιλία
μας στό γραφεῖο του στόν πύργο τῆς Ὁρμυλίας: "Παντί τῷ
ἔχοντι ὕδωρ δοθήσεται καί περισσευθήσεται, διότι ἡ χαρά τῆς
πλησμονῆς οὐδέποτε κορέννυται. Διότι ἡ δυνατότης τῆς χαρᾶς
εἶναι ἄπειρος, ὅπως ἄπειρος εἶναι καί ὁ Δοτήρ τῆς χαρᾶς, ὁ
Ἀναστάς καί ἀνιστάμενος, ὁ μελιζόμενος καί μή διαιρούμενος,
ὁ ἐσθιόμενος καί μηδέποτε δαπανώμενος, ἀλλά τούς
μετέχοντας ἁγιάζων Κύριός μας, ὁ καί ζωῆς καί χαρᾶς χορηγός
εἰς τούς ἀενάους αἰῶνας τῶν αἰώνων".
Γέροντα Αἰμιλιανέ,
Κατακλείω τήν εὐχαριστήριον ταύτην γραφήν μέ τούς
ἰδικούς σου λόγους. Ἔγραφες στό Προσμονή Θεοῦ: "Ἑτοίμαζε
εἰς τήν ἔξοδον τά ἔργα σου" (Παροιμ. 24,7) Δηλαδή, ὅ,τι
φτιάχνεις, ὅ,τι σκέπτεσαι, νά τό δουλεύης κατά τέτοιο τρόπο,
πού νά σέ διευκολύνῃ γιά τήν ἔξοδο τῆς ζωῆς σου, γιά τήν
ἄνοδό σου στόν οὐρανό...."Προσδόκα τήν ἔξοδόν σου.
εὐτρεπίζου πρός τήν αὐτῆς πορείαν" (σσ.262-263). Πράγματι,

6
σύ μιά ζωή ἑτοίμαζες ἐν ἔργοις πού ἀντέχουν εἰς τόν χρόνον
καί γίνονται μνήμη ἀένναος προσευχῆς καί εὐγνωμοσύνης
τήν ἔξοδόν σου καί ηὐτρέπιζες τό κάλλος τῆ ζωῆς καί τῆς
ψυχῆς σου καί ἤδη εἰσῆλθες εἰς τήν χαράν τοῦ Νυμφίου Σου,
τόν Ὁποῖον ἠγάπησας ἀπό κοιλίας μητρός σου καί πιστῶς
ἠκολούθησας, ἄρας τόν βαρύ σταυρόν σου.
Ὁ Ἀναστάς Κύριος διά τῶν ἐν παρρησίᾳ εὐχῶν σου δώῃ
πᾶσι τοῖς φυλάσσουσι τάς θερμάς πύλας τῆς Σιμωνόπετρας
καί τῆς Ὁρμυλίας, τήν ἀναστάσιμον χαράν, τήν σκύβαλα
θεωροῦσαν τήν χολήν καί τό ὄξος τοῦ κόσμου, καί τήν εἰρήνην
Αὐτοῦ τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν, ἐν τῇ ἐμπραγμάτῳ
αἰσθήσει τῆς νίκης κατά τοῦ ἐσχάτου ἐχθροῦ, τοῦ θανάτου, δι'
οὗ ὡς μεγίστης δῆθεν ἀπειλῆς, ἀλλ' ἐν τῇ οὐσίᾳ
μορμολυκείου, πειρᾶται νά καταπτοήσῃ ἡμᾶς ὁ κόσμος καί ὁ
ἄρχων αὐτοῦ.
Χριστός Ἀνέστη! Ἀναπαύου ἐν εἰρήνῃ παρά τήν θύραν
τοῦ Καθολικοῦ τῆς κτισθείσης ὑπό σοῦ Μονῆς σου ἐν Ὁρμυλίᾳ.
Χριστός Ἀνέστη! Καί κατήργηται χολή καί ὄξος καί θάνατος. Καί
ἄδεται καί σήμερον ὁ νικητήριος παιάν: Χριστός Ἀνέστη. Καί
τά σύμπαντα, τά οὐράνια καί τά ἐπίγεια ἀντιλαλοῦν: Ἀληθῶς
Ἀνέστη.
Ἔρρωσο, Γέροντα, ἐν χώρᾳ Παραδείσου, ἐν χώρᾳ ὅπου
ἦχος καθαρός ἑορταζόντων, συνεχίζων τήν ἐπί γῆς ἱερουργίαν
τῆς χαρᾶς συμψάλλων μετά τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ: Ἅγιος,
Ἅγιος, Ἅγιος, Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ τῆς
δόξης Σου, καί εὐαγγελιζόμενος καί ἡμῖν τοῖς περιλειπόμενοις
τήν ἀνεκλάλητον ἐκείνην χαράν, τήν ὁποίαν ἠσθάνθη ἡ Κυρία
Θεοτόκος ὅταν ἐδέχθη τό ἄγγελμα ὅτι θά γεννήσῃ Θεόν κατά
σάρκα καί ἡ μακαρία Ἑλένη ὅταν εὗρε τό τίμιον Σταυρόν. Ἀμήν.