Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 11 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 26, 27 i 28 marca 2008 r.

ANEKS
Odpowiedzi na interpelacje i zapytania poselskie

część 2

Wa r s z a w a
2008
 str.
TREŚĆ
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 11. posiedzenia Sejmu
w dniach 26, 27 i 27 marca 2008 r.
część 2
str.
Odpowiedzi na interpelacje
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 255
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 256
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .257
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 258
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 259
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .261
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 262
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 263
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 264
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 267
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .270
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .271
Minister Ewa Kopacz . . . . . . . . . . . . . . . . . . .272
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .273
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .276
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .277
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .279
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 280
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 283
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 287
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 288
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 290
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 292
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 294
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 295
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 296
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 297
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 298
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 299
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 300
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .303
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 304
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 306
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 307
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 307
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . 309
Podsekretarz stanu Barbara Kondrat. . . . . .310
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .310
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .311
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .312
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .313
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .314
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .315
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .316
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .317
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .317
str.
str.
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . .318
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .319
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . .321
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .321
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 322
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . 323
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 325
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 326
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 328
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . 333
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 335
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 336
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 336
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .337
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 338
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .339
Podsekretarz stanu Eugeniusz Postolski . . . 340
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 342
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 342
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 344
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 346
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 348
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .349
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 350
Podsekretarz stanu Barbara Kondrat. . . . . .351
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .352
Podsekretarz stanu Eugeniusz Postolski 353
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .354
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 356
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 356
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .358
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 359
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 359
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .361
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch. . . . . . . . . . . . . . . . . . 362
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 362
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 363
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 364
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 365
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 365
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .367
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 368
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . 369
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 369
Podsekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Adam Leszkiewicz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .371
 str.
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .372
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . .373
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .374
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .376
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .376
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .377
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .378
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .378
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .379
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 380
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .381
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 383
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 383
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 386
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 387
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 388
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 389
Podsekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Adam Leszkiewicz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 390
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .391
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .391
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .391
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 392
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 393
Podsekretarz stanu Adam Pęzioł . . . . . . . . 394
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 395
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 396
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 398
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk . . . 399
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 400
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .402
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 404
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 405
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 407
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 409
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .411
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .412
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . .413
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . .413
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk . . . 415
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .417
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .418
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .418
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .419
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 420
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 423
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 424
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . 425
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 426
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . 427
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 428
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .431
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 432
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 433
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 434
str.
Sekretarz stanu w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów Julia Pitera . . . . . 435
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 435
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 436
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 437
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 437
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 438
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 441
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 441
Podsekretarz stanu Janusz Mikuła . . . . . . . 442
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 443
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .446
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .447
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 448
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 449
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 450
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .451
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .453
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 455
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 456
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . .457
Podsekretarz stanu Jacek Dominik . . . . . . 458
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 459
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 460
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 461
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 464
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 465
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 465
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . 467
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 468
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 469
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 469
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .471
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . .474
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .474
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .476
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .477
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .478
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .479
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . .479
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 480
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .481
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .483
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 485
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 486
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . 487
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 487
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 488
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 489
Podsekretarz stanu Barbara Kondrat. . . . . 490
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .491
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 492
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 493
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 495
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 496
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 497
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 497
 str.
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 498
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk. . . . .500
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .501
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .501
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 502
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 503
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 505
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 506
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .508
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 509
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .511
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .512
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .512
Podsekretarz stanu Eugeniusz Postolski . . . . . 513
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . . 514
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .515
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . .516
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . . 517
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . .519
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak 520
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .521
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .522
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 523
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .524
Podsekretarz stanu Janusz Mikuła . . . . . . . 525
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 526
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .527
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 528
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 529
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 530
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 532
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 534
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 535
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 535
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 536
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 536
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .537
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 538
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 538
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . 540
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 540
Podsekretarz stanu Barbara Kondrat. . . . . 542
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 543
Podsekretarz stanu Monika Smoleń . . . . . . 545
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .547
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 548
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 548
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak . . . 549
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 550
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 550
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .552
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 553
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 553
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . 554
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 556
str.
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .557
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .557
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .559
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .561
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak. . . . .562
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 563
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak 566
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .567
Podsekretarz stanu Janusz Mikuła . . . . . . . 568
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 569
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .570
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .572
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .573
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .575
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .576
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .578
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . .578
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . .579
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 580
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 584
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 585
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 586
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .587
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 588
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 588
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . 590
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 590
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 590
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .591
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 592
Odpowiedzi na zapytania
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 593
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk . . . 593
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 594
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 595
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 595
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 596
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 597
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 598
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 598
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 598
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 599
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 600
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .601
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 602
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 603
Sekretarz stanu Elżbieta Suchocka-Roguska . . 604
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 605
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 606
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .610
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . . 610
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .611
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .612
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 613
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .614
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . .615
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .618
 str.
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 620
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 622
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 622
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 625
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .627
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 628
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 629
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 630
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .631
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 633
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 635
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 636
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 637
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 638
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 639
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 640
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 641
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 642
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 643
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 644
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . 644
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 645
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 646
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .647
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .647
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak . . . 648
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 649
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 650
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .651
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 652
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 652
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . 653
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 654
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 656
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .657
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 658
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 659
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 660
Sekretarz stanu Zbigniew Pacelt. . . . . . . . . 661
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 662
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 665
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 668
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 668
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . 669
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .670
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . .671
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .672
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .673
Podsekretarz stanu Eugeniusz Postolski . . . . . 674
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .675
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .676
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .679
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . .679
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 680
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 680
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 682
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 682
str.
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 690
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 692
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 692
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk . . . 693
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . 694
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 695
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . 695
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 696
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 697
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 699
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 700
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . .702
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .702
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 704
Podsekretarz stanu Janusz Mikuła . . . . . . . 704
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 705
Podsekretarz stanu Janusz Mikuła . . . . . . . 706
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 706
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .707
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 708
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 709
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . .710
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . .711
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .711
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .712
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . .713
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .714
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . .714
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .715
Podsekretarz stanu Eugeniusz Postolski . . . 716
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .717
Podsekretarz stanu Janusz Mikuła . . . . . . . .718
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 720
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 720
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .721
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 722
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 724
Zastępca prokuratora generalnego
Jerzy Szymański. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 725
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 726
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .727
Podsekretarz stanu Mariola Dwornikowska . . . 728
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 730
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .731
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk. . . . .732
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 733
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak. . . . .733
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 735
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 735
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 735
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 736
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 738
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 739
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .740
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .742
 str.
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . .742
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski . . . 743
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .743
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .744
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .744
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .745
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .746
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .747
Sekretarz stanu Elżbieta Suchocka-Roguska . . .748
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .748
str.
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .750
Zastępca prokuratora generalnego
Jerzy Szymański. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .751
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .751
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .752
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .753
Sekretarz stanu w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów Julia Pitera . . . . . 754
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 754
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .755
 ODPOWIEDZI NA INTERPELACJE
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie bezpieczeństwa energetycznego
państwa (4)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 6 listopa-
da 2007 r. dotyczącą bezpieczeństwa energetycznego
przekazuję poniżej następujące wyjaśnienia.
Pytanie 1. W jaki sposób rząd zamierza zdywer-
syfikować źródła energii, aby zapewnić Polsce bez-
pieczeństwo energetyczne?
Energia w Polsce pozyskiwana jest głównie z wę-
gla kamiennego i brunatnego, a także z ropy nafto-
wej, gazu ziemnego oraz źródeł odnawialnych. Wg
danych statystycznych za 2006 r. w bilansie energii
pierwotnej węgiel stanowił ok. 59%, ropa naftowa
ok. 23%, gaz ziemny ok. 13%, zaś odnawialne źródła
energii ok. 5%. Samowystarczalność energetyczna
kraju wydaje się być wysoka – prawie 80% zużycia
energii pierwotnej stanowi pozyskanie energii ze
źródeł krajowych. Niemniej jednak pod tym wzglę-
dem jest ogromne zróżnicowanie w poszczególnych
nośnikach energii: ponad 68% gazu ziemnego i 95%
ropy naftowej pozyskiwane jest z importu.
Dywersyfikacja źródeł dostaw paliw i energii
konieczna jest z różnych względów. Po pierwsze,
istotne jest zapewnienie bezpieczeństwa dostaw,
tj. ciągłości zasilania odbiorców. W przypadku pa-
liw w dużej części pozyskiwanych z importu ko-
nieczne jest zarówno utrzymanie pozytywnych rela-
cji z państwami dostarczającymi te nośniki energii,
jak również stworzenie nowych kierunków dostaw,
w tym również wspieranie rozbudowy infrastruk-
tury służącej do transportu nośników energii (ga-
zociągów i ropociągów). Należy jednak pamiętać,
że niezwykle istotnym elementem zachowania bez-
pieczeństwa energetycznego jest utrzymanie ak-
ceptowalnego społecznie poziomu cen paliw i ener-
gii. Dlatego dążenie do dywersyfikacji źródeł ener-
gii nie powinno pomijać tego elementu. Istotne jest
zapewnienie funkcjonowania mechanizmów kon-
kurencji na rynkach paliw i energii, które wyzna-
czają optymalny poziom cen.
W zakresie energii elektrycznej i cieplnej dywer-
syfikacja dotyczyć będzie paliw wykorzystywanych
przy jej produkcji. Niezwykle istotne jest takie
kształtowanie struktury wytwarzania energii, aby
minimalizować negatywny wpływ tego procesu na
środowisko przy zachowaniu wysokich standardów
bezpieczeństwa energetycznego. Również w tym przy-
padku mechanizmy rynkowe, w tym handel emisja-
mi oraz świadectwami pochodzenia, uznane są za
optymalne mechanizmy internalizacji kosztów śro-
dowiskowych. Wsparcie państwa w tym obszarze
szczególnie nakierowane będzie na wdrażanie no-
wych technologii wytwarzania energii oraz ograni-
czania emisji.
Pytania 2 i 3. Czy rząd zamierza inwestować
w źródła geotermalne jako potencjalne alternatyw-
ne źródła energii zgodnie z zaleceniami Komisji Eu-
ropejskiej? Jakie środki finansowe zamierza prze-
znaczyć rząd na inwestycje w źródła geotermalne?
Obecny rząd bezpośrednio nie planuje realizacji
inwestycji w źródła geotermalne. Jak wiele innych
działalności w gospodarce, również rozwój wykorzy-
stania źródeł geotermalnych na cele energetyczne
powinien pozostać domeną podmiotów komercyj-
nych. Niemniej jednak rząd planuje wspierać rozwój
tego rodzaju energetyki odnawialnej.
Wykorzystanie wód geotermalnych w chwili
obecnej jest przewidziane głównie do celów grzew-
czych. Wzrost wykorzystania energii z tych źródeł
przewidywany jest przede wszystkim w lokalnych
systemach ciepłowniczych. W Polsce od kilku lat
funkcjonuje na mocy ustawy Prawo energetyczne
obowiązek zakupu ciepła ze źródeł odnawialnych.
Każde przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się
obrotem ciepłem i sprzedające to ciepło jest zobowią-
zane do zakupu oferowanego ciepła wytworzonego
w przyłączonych do sieci odnawialnych źródłach
energii w ilości nie większej od zapotrzebowania od-
biorców danego przedsiębiorstwa przyłączonych do
sieci, do której są przyłączone te źródła. Realizacja
tego obowiązku skutkuje stałym wzrostem wyko-
rzystania energii odnawialnej w ciepłownictwie. Akt
wykonawczy regulującym wszelkie kwestie związa-
ne z ww. obowiązkiem stanowi rozporządzenie mini-
stra gospodarki z dnia 19 grudnia 2005 r. w sprawie
szczegółowego zakresu obowiązków uzyskania i przed-
stawienia do umorzenia świadectw pochodzenia,
uiszczenia opłaty zastępczej oraz zakupu energii
elektrycznej i ciepła wytworzonych w odnawialnych
źródłach energii (Dz. U. Nr 261, poz. 2187, Dz. U
z 2006 r., Nr 205, poz. 1510).
Istotnym czynnikiem wspierającym rozwój ener-
getyki odnawialnej jest możliwość uzyskania dofi-
nansowania do inwestycji w formie preferencyjnych
kredytów i dotacji z Narodowego Funduszu Ochro-
ny Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz wojewódz-
kich, powiatowych i gminnych funduszy ochrony
środowiska i gospodarki wodnej. Środki te zgodnie
z ustawą z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony
środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627, z późn. zm.)
przeznaczane są m.in. na wspomaganie działalności
wspierającej OZE, w tym na rozpoznawanie możli-
wości wykorzystania energii geotermalnej. W fun-
duszach tych gromadzone są środki z opłat i kar za
256
korzystanie ze środowiska oraz z tytułu opłaty za-
stępczej i kar za niewywiązanie się z obowiązków
wynikających z ustawy Prawo energetyczne.
Uzupełnieniem ww. systemu finansowania jest
wsparcie pochodzące z Fundacji Ekofundusz admini-
strującej środkami pochodzącymi z konwersji części
zadłużenia zagranicznego na inwestycje proekolo-
giczne. Fundacja udziela bezzwrotnych dotacji na re-
alizację projektów w ramach pięciu sektorów priory-
tetowych, tj. ochrona powietrza, ochrona klimatu,
ochrona wód, racjonalizacja gospodarki odpadami,
ochrona bioróżnorodności. W ramach priorytetu „ochro-
na powietrza” wspierane są m.in. inwestycje dotyczą-
ce wykorzystania OZE, w tym udzielane są dotacje
na zakup tych części instalacji i urządzeń geotermal-
nych, które znajdują się na powierzchni ziemi.
Uzyskanie dofinansowania do realizacji inwesty-
cji w zakresie wykorzystania energii geotermalnej
możliwe będzie również z Funduszu Spójności i Eu-
ropejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ra-
mach programów operacyjnych przygotowanych na
lata 2007–2013. Wsparcie energetyki odnawialnej,
w tym geotermii, przewidziane jest m.in. w Progra-
mie Operacyjnym „Infrastruktura i środowisko”,
Programie Operacyjnym „Innowacyjna gospodar-
ka” oraz regionalnych programach operacyjnych.
Łącznie na wsparcie odnawialnych źródeł energii
z funduszy europejskich w ramach tych programów
zamierza się przeznaczyć ponad 650 mln euro.
Wielkość środków przeznaczonych na dofinanso-
wanie instalacji geotermalnych z powyżej opisanych
źródeł będzie zależeć od stopnia atrakcyjności tych
inwestycji w porównaniu do innych projektów doty-
czących wykorzystania OZE.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
na interpelację posła Marka Biernackiego
w sprawie umiejętnego wykorzystania
zajmowanych stanowisk w administracji
państwowej do działań niezgodnych
z obowiązującymi przepisami prawa,
oraz przekroczenia uprawnień i niedopełnienia
obowiązków przez funkcjonariuszy
publicznych na szkodę interesu społecznego
(80)
W związku z interpelacją pana Posła Marka
Biernackiego w sprawie wykorzystania zajmowa-
nych stanowisk w administracji państwowej do dzia-
łań niezgodnych z obowiązującymi przepisami pra-
wa oraz przekroczenia uprawnień i niedopełnienia
obowiązków przez funkcjonariuszy publicznych na
szkodę interesu społecznego – uprzejmie informuję,
iż sygnalizowane nieprawidłowości były przedmio-
tem przeprowadzonego przez Prokuraturę Apelacyj-
ną w Krakowie postępowania wyjaśniającego, w trak-
cie którego ustalono co następuje.
Pomiędzy grupą mieszkańców Szaflar a Marią
i Marianem małżonkami Kalata inwestorami obiek-
tów budowlanych wznoszonych na działkach o nr
ew. 660/2, 660/3, 661/4, 661/5, 670/1 trwa długoletni
konflikt związany z realizacją tej inwestycji.
Decyzją z dnia 6 sierpnia 1994 r. Wójt Gminy
Szaflary wydał Marii i Marianowi Kalatom pozwo-
lenie na budowę i zatwierdził projekt budowlany dla
inwestycji w postaci budowy budynku usługowo-
-mieszkalnego.
Decyzja ta nie mogła być zakwestionowana zwy-
kłym środkiem odwoławczym przez grupę niezado-
wolonych mieszkańców, gdyż nie mieli oni przymio-
tu strony w toczącym się postępowaniu administra-
cyjnym o wydanie pozwolenia na budowę.
Niezadowoleni mieszkańcy kierowali zatem pro-
testy i występowali o interwencję do organów nad-
zoru budowlanego domagając się podejmowania
z urzędu działań zmierzających do wstrzymania
budowy.
W latach 2003 - 2007 Powiatowy Inspektor Nad-
zoru Budowlanego w Nowym Targu wszczął pięć
postępowań administracyjnych w stosunku do
obiektów wzniesionych przez Marię i Mariana Ka-
latów na działkach o nr ew. 660/2, 660/3, 661/4,
661/5, 670/1, położonych w Szaflarach przy ulicy
Rola Galicowa.
Spośród tych postępowań trzy zakończyły się
nieostatecznymi rozstrzygnięciami, i tak:
w sprawie nr 73550/s-9/2003/07, przystąpienia
do użytkowania budynku bez wcześniejszego uzy-
skania pozwolenia na użytkowanie obiektu, posta-
nowieniem z dnia 12 marca 2007 r. nałożono na
małżonków Marię i Mariana Kalatów karę pienięż-
ną w wysokości 75 000 zł.,
w sprawie nr 73550/s-1/2007, nielegalnego użyt-
kowania budynku konferencyjnego z zapleczem ga-
stronomiczno-noclegowym, postanowieniem z dnia
31 maja 2007 r. nałożono na małżonków karę pie-
niężną w wysokości 90 000 zł.,
w sprawie nr 73550/s-7/2006/07 odstępstwa od
warunków udzielonego pozwolenia na budowę, po-
stanowieniem z dnia 9 marca 2007 r. wstrzymano
roboty budowlane realizowane z istotnym odstęp-
stwem od warunków udzielonego pozwolenia na
budowę.
W pozostałych dwóch postępowaniach wszczę-
tych przez organy nadzoru budowlanego, a dotyczą-
cych budowy bez pozwolenia dwóch obiektów konte-
nerowych oraz utworzenia nielegalnego parkingu
trwa postępowanie wyjaśniające.
W sprawach będących przedmiotem działań ze
strony Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowla-

nego w Nowym Targu toczyło się również z zawia-
domienia Marka Szali, Marii Chrobak i Jana Skwar-
ka postępowanie przygotowawcze w Prokuraturze
Rejonowej w Muszynie, sygn. akt Ds 588/07/S,
w sprawie samowoli budowlanej związanej z rozbu-
dową przez Mariana Kalatę budynku usługowo-
-mieszkalnego w miejscowości Szaflary przy ul. Rola
Galicowa oraz przekroczenia uprawnień przez funk-
cjonariuszy publicznych i potwierdzenia nieprawdy
przez pracownika Urzędu Gminy Szaflary w związ-
ku z prowadzoną budową. Postępowanie to zakoń-
czone zostało postanowieniem z dnia 22 październi-
ka 2007 r. o częściowym umorzeniu śledztwa wobec
przedawnienia karalności czynu polegającego na
rozpoczęciu budowy przed otrzymaniem pozwolenia
budowlanego oraz przekroczeniu uprawnień przez
Inspektora Sanitarnego w Zakopanem i Wójta Gmi-
ny Szaflary oraz wobec niepopełnienia przestępstwa
polegającego na poświadczeniu nieprawdy przez pra-
cownika Urzędu Gminy Szaflary w protokole z wizji
lokalnej wznoszonego obiektu budowlanego.
Postanowieniem z dnia 30 listopada 2007 r.,
sygn. akt Ds 588/07/s, umorzono śledztwo w części
dotyczącej wykonania we wrześniu 1993 r. przez
Mariana Kalatę zjazdu z przepustem w postaci
mostka dojazdowego do posesji wobec stwierdzenia
przedawnienia karalności czynu.
Jednocześnie w oparciu o zgromadzony materiał
dowodowy w części wyłączonej do odrębnego prowa-
dzenia w sprawie sygn. akt Ds 1115/07/s Prokuratu-
ry Rejonowej w Muszynie, przedstawiono Mariano-
wi Kalacie dwa zarzuty prowadzenia w latach 2006
i 2007 bez wymaganego pozwolenia prac budowla-
nych polegających na: rozbudowie istniejącego obiek-
tu i wzniesieniu nowych obiektów budowlanych.
W grudniu 2007 r. Prokurator Rejonowy w Mu-
szynie skierował w sprawie sygn. akt Ds 1115/07/S
akt oskarżenia p-ko Marianowi Kalacie o dwa czyny
wyczerpujące znamiona występku z art. 90 ustawy
– Prawo budowlane, z wnioskiem o wydanie wobec
oskarżonego wyroku skazującego bez przeprowa-
dzenia rozprawy w trybie art. 335 § 1 k.p.k. Wyro-
kiem Sądu Rejonowego w Nowym Targu z dnia
29.01.2008 r. sygn. II K 464/07 Marian Kalata uzna-
ny został winnym zarzucanego mu czynu z art. 90
ustawy – Prawo budowlane w zw. z art. 91 § 1 kk
i skazany na karę grzywny w wymiarze 100 stawek
dziennych po 25 zł każda.
W świetle powyższych ustaleń, należy uznać, iż
zarówno prokuratura jak i organy nadzoru budow-
lanego podejmowały prawem przewidziane działa-
nia zmierzające do usunięcia zaistniałych nieprawi-
dłowości jak i pociągnięcia do odpowiedzialności
karnej inwestora naruszającego przepisy ustawy
– Prawo budowlane.
Odnosząc się z kolei do zawartego w interpelacji
zarzutu dotyczącego prowadzenia zakładu masar-
skiego przez małżonków Kalata, mimo braku reje-
stracji tego rodzaju działalności w rejestrze prowa-
dzonym przez powiatowego lekarza weterynarii
257
uprzejmie informuję, iż w tym zakresie zlecono Pro-
kuraturze Apelacyjnej w Krakowie przeprowadze-
nie stosownych czynności prowadzących do ustale-
nia ewentualnych podstaw do podejmowania dal-
szych działań przez właściwą prokuraturę.
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posła
Jerzego Budnika
w sprawie wpisania Obwodnicy Północnej
Aglomeracji Trójmiejskiej do programu
obwodnic dla dróg krajowych (137)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do wy-
stąpienia pana posła Jerzego Budnika z dnia 16 stycz-
nia 2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia 20 lutego
2008 r., znak: SPS-023-137p/08, dotyczącego budowy
Obwodnicy Północnej Aglomeracji Trójmiejskiej uprzej-
mie przekazuję następujące informacje.
Po ponownym szczegółowym przeanalizowaniu
przedmiotowej sprawy informuję, iż podtrzymuję
stanowisko wyrażone w piśmie z dnia 19 grudnia
2007 r., znak: TA1-AK-0701-3141/07. Z faktu podpi-
sania porozumienia w obecności byłego ministra
transportu i przedstawicieli Generalnej Dyrekcji
Dróg Krajowych i Autostrad nie można bowiem wy-
wieść błędnego wniosku, iż podmioty te przejęły na
siebie rolę inwestora przedmiotowej inwestycji.
Ponadto podkreślenia wymaga fakt, zgodnie
z przepisami ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o dro-
gach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115,
z późn. zm.) generalny dyrektor dróg krajowych
i autostrad jest zarządcą jedynie dróg krajowych.
Nie ulega natomiast wątpliwości, że zarządzanie
drogami publicznymi (zatem także pełnienie funkcji
inwestora) może być przekazywane między zarząd-
cami w trybie porozumienia, regulującego w szcze-
gólności wzajemne rozliczenia finansowe. Jednakże
do zawarcie tego porozumienia wymagane jest zgod-
ne oświadczenie woli każdej ze stron, wyrażone zło-
żeniem odpowiednich podpisów pod porozumieniem.
W przedmiotowej sprawie podpisy pod zawartym
w dniu 24 maja 2007 r. w Gdańsku porozumieniem
złożyli jedynie przedstawiciele władz lokalnych.
Z tego też powodu nieuzasadnione jest twierdzenie,
iż umieszczenie w porozumieniu zapisu, z którego
wynika, iż Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Au-
tostrad miałaby być inwestorem omawianej inwe-
258
stycji, przy braku akceptacji z jej strony, jest rów-
noznaczne z przejęciem realizacji inwestycji przez
ten urząd.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posła
Witolda Gintowt-Dziewałtowskiego
w sprawie finansowania działalności
szkół zawodowych prowadzonych
przez organizacje pozarządowe
i izby rzemieślnicze (481)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
ponowną interpelację pana posła Witolda Gintowt-
-Dziewałtowskiego (nr SPS-023-481p/08) w sprawie
finansowania działalności szkół zawodowych pro-
wadzonych przez organizacje pozarządowe i izby
rzemieślnicze, uprzejmie wyjaśniam.
Zakres działań poszczególnych organów obejmu-
jących sprawowaną przez te organy funkcję kontrol-
ną nad szkołami publicznymi, w tym kontroli ich
gospodarki finansowej, przedstawiłam w odpowie-
dzi na interpelację nr SPS-023-481/08. Żadne aktu-
alnie obowiązujące przepisy prawa nie upoważniają
ministra właściwego do spraw oświaty i wychowa-
nia, w sytuacji kiedy nie jest organem prowadzącym
ani dotującym, do prowadzenia bezpośredniego nad-
zoru pedagogicznego, jak i kontroli obejmującej go-
spodarkę finansową szkół.
Zatem, odnosząc się do pytania pierwszego i trze-
ciego zawartego w przedmiotowej interpelacji, chcia-
łabym uprzejmie zaznaczyć, że minister edukacji
narodowej nie posiada kompetencji do orzekania,
czy fakty podniesione w interpelacji miały miejsce
i czy miało miejsce w tym przypadku naruszenie
prawa. Jednocześnie informuję, że doniesienia pra-
sowe oraz reportaż wyemitowany 20 lutego br. przez
TVP Program I (Misja Specjalna) spowodował, że
sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Narodo-
wej pani Krystyna Szumilas wystosowała pismo do
prezydenta miasta Bielsko-Biała, jako organu dotu-
jącego Zespół Szkół Rzemieślniczych, z prośbą o wy-
stąpienie do prezesa Regionalnej Izby Obrachunko-
wej w Katowicach celem dokonania kontroli gospo-
darki finansowej w zakresie wykorzystania dotacji
otrzymanej z budżetu jednostki samorządu teryto-
rialnego przez szkoły publiczne wchodzące w skład
Zespołu Szkół Rzemieślniczych w Bielsku-Białej.
Z informacji uzyskanych w urzędzie wojewody
śląskiego wynika, że wojewoda śląski, po interwen-
cji w przedmiotowej sprawie pani minister Julii Pi-
tery, zgodnie ze swoimi kompetencjami, wystąpił
23 stycznia br. do Regionalnej Izby Obrachunko-
wej w Katowicach z wnioskiem o przeprowadzenie
kompleksowej kontroli gospodarki finansowej mia-
sta Bielsko-Biała. Przedmiotowa kontrola zostanie
przeprowadzona w bieżącym roku, zgodnie z powia-
domieniem z 29 stycznia br. skierowanym przez pre-
zesa Regionalnej Izby Obrachunkowej do pana Ada-
ma Matusiewicza II wicewojewody śląskiego.
Odnosząc się do kwestii „nadzoru pedagogiczne-
go i legislacyjnego nad wszelką działalnością j.s.t.,
w tym także działalnością placówek oświatowych”
uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 31 pkt 1 usta-
wy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm) kurator oświaty, w imie-
niu wojewody, wykonuje zadania i kompetencje w za-
kresie oświaty określone w ustawie i przepisach od-
rębnych na obszarze województwa, a w szczególno-
ści sprawuje nadzór pedagogiczny nad publicznymi
i niepublicznymi szkołami i placówkami, a minister
właściwy do spraw oświaty i wychowania zgodnie
z art. 35 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy kontroluje spraw-
ność i efektywność nadzoru pedagogicznego sprawo-
wanego przez kuratorów oświaty oraz przestrzega-
nie przepisów w tym zakresie, a także może wyda-
wać kuratorom oświaty wiążące ich wytyczne i pole-
cenia. Zatem odnosząc się do pytania drugiego, in-
formuję, że minister edukacji narodowej nie prowa-
dził dotychczas kontroli w zakresie sprawności i efek-
tywności nadzoru pedagogicznego sprawowanego
przez kuratorów oświaty nad funkcjonowaniem
szkół publicznych prowadzonych przez osoby praw-
ne lub fizyczne, zatem w planie kontroli nadzoru pe-
dagogicznego na rok 2008 zaplanowano przeprowa-
dzenie w kilku kuratoriach przedmiotowej kontroli
w zakresie obejmującym funkcjonowanie szkół pu-
blicznych prowadzących kształcenie zawodowe.
Jednocześnie chciałabym poinformować pana
posła, że śląski kurator oświaty, zgodnie z kompe-
tencjami organu nadzoru pedagogicznego, przepro-
wadził w lutym br. kompleksową kontrolę w Zespole
Szkół Rzemieślniczych w Bielsku-Białej, której ce-
lem było dokonanie oceny stanu warunków i efek-
tów pracy dydaktycznej, wychowawczej i opiekuń-
czej ww. zespołu szkół. Z uzyskanych informacji wy-
nika, że w czasie przedmiotowej kontroli przeprowa-
dzono rozmowy z dyrektorem zespołu, radą rodzi-
ców, przedstawicielami nauczycieli, samorządem
uczniowskim, dokonano pełnej analizy dokumenta-
cji procesu dydaktycznego, wychowawczego, kwalifi-
kacji i statusu zawodowego zatrudnionych nauczy-
cieli, nadzoru pedagogicznego sprawowanego przez
dyrektora szkoły oraz dokonano przeglądu budynku
szkoły w kontekście wyposażenia szkół znajdujących
się w zespole w pomoce dydaktyczne i sprzęt nie-

zbędny do pełnej realizacji programów nauczania,
programów wychowawczych, przeprowadzania eg-
zaminów oraz wykonywania innych zadań statuto-
wych, m.in. zajęć pozalekcyjnych.
Aktualnie trwa analiza zebranych w toku kontro-
li materiałów, a przedstawienie śląskiemu kuratoro-
wi oświaty wyników opracowanych przez zespół kon-
trolujący nastąpi w połowie marca br. Wyniki prze-
prowadzonej kontroli zostaną przekazane ministrowi
edukacji narodowej w drugiej połowie marca.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie stanu realizacji umowy offsetowej
związanej z zakupem samolotów F-16 (492)
W odpowiedzi na interpelację Pana Posła Stani-
sława Steca w sprawie stanu realizacji umowy offse-
towej zawartej w związku z zakupem samolotów
F-16 poniżej przedstawiam odpowiedź na zapytanie
Pana Posła.
Jak już informowano Pana Posła, w odpowiedzi
na interpelację z dnia 16 listopada 2006 r. umowa
offsetowa pomiędzy Skarbem Państwa a Lockheed
Martin Corporation (LMC) związana z dostawą dla
Sił Zbrojnych RP samolotów wielozadaniowych F-16
zawarta została w dniu 18 kwietnia 2003 r. Wartość
umowy offsetowej wynosi 6028,0 mln USD i stanowi
około 170% wartości umowy dostawy.
Zgodnie z przepisami polskiego prawa zagranicz-
ny dostawca ponosi odpowiedzialność za realizację
zobowiązań offsetowych, których wartość jest nie
mniejsza od wartości umowy offsetowej. W przypad-
ku umowy z LMC zagraniczny dostawca zobowiąza-
ny jest do wykonania zobowiązań o wartości co naj-
mniej 6028,0 mln USD.
Zgodnie z postanowieniami umowy offsetowej
LMC „rozliczany” jest z jej wykonania w trzech eta-
pach: na koniec: 2006 r., 2009 r. oraz 2013 r. W przy-
padku niewykonania zobowiązań offsetowych o war-
tości określonej w umowie offsetowej na koniec każ-
dego „okresu rozliczeniowego” zagraniczny dostaw-
ca zobowiązany jest do uiszczenia określonej w umo-
wie kary umownej.
Od pewnego czasu widoczne jest przyspieszenie
i postęp w realizacji umowy offsetowej w porówna-
niu z latami wcześniejszymi.
259
Wartość zobowiązań offsetowych, które LMC zo-
bowiązany był zrealizować do końca 2006 r. (pierw-
szy okres rozliczeniowy), wynosi 3 mld USD. Suma-
ryczna wartość zobowiązań offsetowych realizowa-
nych w okresie od rozpoczęcia realizacji umowy off-
setowej do 31 grudnia 2006 r. i zaliczonych przez
ministra właściwego do spraw gospodarki na poczet
wartości umowy z LMC (po uwzględnieniu korekt
zaliczeń dokonanych w wyniku przeprowadzonych
kontroli) wynosi 3,9 mld USD. Oznacza to przekro-
czenie wartości zobowiązań offsetowych wymaga-
nych do realizacji w latach 2003–2006 o ok. 30%.
W przypadku zobowiązań offsetowych przewidzia-
nych do wykonania w 2007 r. to z bieżącego monito-
rowania ich realizacji wynika, iż zagraniczny do-
stawca nie ma większych problemów z ich wykona-
niem. Jednak dopiero po złożeniu przez LMC usta-
wowo wymaganego sprawozdania z wykonania zo-
bowiązań offsetowych za 2007 rok (marzec 2008 r.)
będzie można dokładnie określić stopień realizacji
poszczególnych zobowiązań w 2007 r. Wskazać nale-
ży, iż na dzień sporządzenia niniejszej informacji
wartość zobowiązań offsetowych zaliczonych przez
ministra właściwego do spraw gospodarki wynosi
ok. 4,31 mld USD.
W ramach wykonania umowy offsetowej LMC
bez większych problemów realizuje projekty offseto-
we pośrednie, wśród których na szczególną uwagę
zasługują takie przedsięwzięcia, jak produkcja Opla
Zafiry w zakładach GM Motors Manufacturing Po-
land Sp. z o.o. w Gliwicach czy pozyskanie przez
Grupę Lotos SA od Shell Global Solution nowocze-
snych technologii m.in. do produkcji paliw.
Niemniej jednak od początku wykonywania umo-
wy mało zadowalający był stan realizacji projektów
offsetu bezpośredniego. Zważywszy, że umowa off-
setowa z LMC związana jest z umową dostawy sa-
molotów wielozadaniowych, szczególnie niekorzyst-
nie odbierane jest niewielkie zaangażowanie LMC
w realizację projektów ulokowanych w przemyśle
lotniczym.
W realizację umowy offsetowej z LMC zaangażo-
wanych jest obecnie ok. 30 polskich podmiotów, wy-
mienić należy m.in. ZM Mesko SA, ZM Dezamet SA,
Kombinat PZL Hydral, Kimball Electronics Polska,
Caterpillar Poland, GM Manufacturing Poland
(dawniej Opel Polska sp. z o.o.) czy też ZM Bumar-
-Łabędy SA.
W przypadku zobowiązań offsetowych, których
realizacja nie jest możliwa (np. z przyczyn leżących
po stronie offsetobiorcy czy też z powodu zmiany
warunków rynkowych), zgodnie z zapisami umowy
offsetowej, LMC jest zobowiązany do zapłaty na
rzecz Skarbu Państwa odszkodowania z tytułu nie-
wykonania zobowiązania offsetowego w wysokości
100% wartości tego zobowiązania bądź też zastąpie-
nia takiego zobowiązania innym o takiej samej bądź
wyższej wartości.
Obecnie strona polska ubiega się o zastąpienie
dotychczas nierealizowanego projektu ulokowanego
260
w WZL nr 2 w Bydgoszczy (dotyczącego transferu
technologii obejmującej modernizację samolotów
dyspozycyjnych) nowym, polegającym na utworze-
niu w zakładach bazy obsługowo-naprawczej samo-
lotów F-16. Obecnie trwają prace (zespół trójstronny
MON, MG i WZL2) nad sprecyzowaniem zakresu
projektu. Po ostatecznym uzgodnieniu przedmiotu
zobowiązań offsetowych Skarb Państwa będzie mógł
rozpocząć ostateczne negocjacje ze stroną amery-
kańską mające na celu uzgodnienie ostatecznego
kształtu projektu w celu wprowadzenia go do umo-
wy offsetowej z LMC. Należy podkreślić, że utworze-
nie w WZL nr 2 bazy obsługowo-naprawczej F-16
jest dużym wyzwaniem dla obu stron i będzie miało
wpływ na współpracę przemysłów obronnych Polski
i USA.
Dokonując oceny efektów, jakie przyniosła reali-
zacja umowy offsetowej z LMC, należałoby je po-
dzielić na dwie podstawowe grupy. Efekty związane
z realizacją projektów o charakterze zakupowym
oraz efekty związane z realizacją projektów o cha-
rakterze inwestycyjnym. Z punktu widzenia przewi-
dywanych przyszłych korzyści najbardziej zadowa-
lające dla polskiej gospodarki są projekty o charak-
terze inwestycyjnym, a zwłaszcza te skierowane do
spółek sektora obronnego (np. ZM Mesko, ZM Dez-
amet czy też ZM Bumar-Łabędy). Jednak w wielu
przypadkach – szczególnie w odniesieniu do transfe-
ru technologii i know-how – realizacja tych projek-
tów to przedsięwzięcia długofalowe, a ich efekty po-
jawią się dopiero w kolejnych latach ich realizacji.
Niezależnie od podziału zobowiązań na projekty
„zakupowe” i „inwestycyjne” część efektów wynika-
jących z ich realizacji ma taki sam charakter. Do ta-
kich efektów, wspólnych dla większości zobowiązań
offsetowych – które już mają miejsce lub nastąpią
w najbliższej przyszłości – można zaliczyć:
— utrzymanie lub zwiększenie poziomu zatrud-
nienia, przykładem mogą być zobowiązania realizo-
wane przez firmę General Motors Europe w spółce
General Motors Manufacturing Polska sp. z o.o.
w Gliwicach. Poczynione w ramach tego projektu
inwestycje pozwoliły na utworzenie dodatkowych
200 miejsc pracy. Jednocześnie inwestycje te pozwa-
lają na ochronę ok. 5–8 tys. miejsc pracy u dostaw-
ców spółki General Motors Manufacturing Pol-
ska sp. z o.o. oraz wzrost zatrudnienia u tych do-
stawców o ok. 600–1000 osób. Natomiast realizacja
zobowiązań offsetowych w spółkach WSK PZL-Rze-
szów SA oraz Grupie Lotos SA przyczynia się do
utrzymania poziomu zatrudnienia;
— pozyskanie nowych rynków zbytu, przykła-
dem mogą być zobowiązania realizowane w spółce
General Motors Manufacturing Polska sp. z o.o.
w Gliwicach, którego efektem jest eksport produkcji
na rynki Azji, na które dotychczas spółka nie miała
dostępu. Także w przypadku realizacji zobowiąza-
nia offsetowego w WSK PZL-Rzeszów SA nastąpiło
rozszerzenie rynków zbytu – pojawili się nowi kon-
trahenci m.in. firmy Sikorsky i Hamilton;
— wzrost aktywności gospodarczej w regionie
funkcjonowania offsetobiorców, czego przykładem
może być realizacja zobowiązań w ZM Mesko SA;
spowoduje ona zwiększenie współpracy z kooperan-
tami, głównie z działającymi w rejonie funkcjono-
wania spółki.
Niezależnie od wskazanych wyżej efektów zwią-
zanych z realizacją większości zobowiązań offseto-
wych można wskazać dodatkowe efekty związane
z wykonywaniem jedynie zobowiązań o charakterze
inwestycyjnym:
— poprawa jakości wyrobów, przede wszystkim
w konsekwencji wykorzystywania nowocześniej-
szych technologii. Przykładem mogą być zobowiąza-
nia realizowane w Grupie Lotos SA, w wyniku re-
alizacji których nastąpi zmniejszenie zawartości
siarki w produktach i zdecydowanie wpłynie na po-
prawę ich jakości;
— poprawa ochrony środowiska jako rezultat za-
równo unowocześnienia parku maszynowego, jak
też unowocześnienia technologii produkcji. Przykła-
dem mogą być również zobowiązania offsetowe ulo-
kowane w Grupie Lotos SA, poprzez ich realizację
nastąpi obniżenie emisji związków siarki i dwutlen-
ku węgla w procesie produkcyjnym;
— podnoszenie kwalifikacji pracowników, umoż-
liwiające pełne wykorzystanie pozyskanych techno-
logii oraz stwarzające możliwości dalszego postępu
technologicznego.
Wskazane wyżej efekty realizacji zobowiązań of-
fsetowych o charakterze inwestycyjnym mają cha-
rakter głównie mikroekonomiczny. Niezależnie od
tego istotną rolę odgrywają również efekty o wymia-
rze makroekonomicznym, jednak – jak już wspo-
mniano wcześniej – powinny pojawić się w perspek-
tywie kilku lat. Do najważniejszych z nich można
zaliczyć:
— możliwość wykorzystania pozyskanych tech-
nologii w innych dziedzinach działalności gospo-
darczej;
— wzrost konkurencyjności polskich przedsię-
biorstw na rynku krajowym oraz na rynkach zagra-
nicznych;
— rozwój zaplecza badawczo-rozwojowego.
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia okażą
się satysfakcjonujące.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.

Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie telewizyjnej kampanii edukacyjnej
na rzecz segregacji odpadów komunalnych
(497)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma MSP/DNWiP1/III/JS/519/08 z dnia 4 lutego
2008 r. w sprawie interpelacji posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej pana Jerzego Antoniego Gosiew-
skiego (znak SPS-023-497/08 z dnia 21.01.2008 r.)
dotyczącej telewizyjnej kampanii edukacyjnej na
rzecz segregacji odpadów komunalnych niniejszym
przekazuję stanowisko zarządu spółki Telewizja
Polska SA w przedmiotowej sprawie.
Zdaniem zarządu Telewizja Polska od wielu lat
podejmuje na swoich antenach tematy dotyczące
szeroko pojętej edukacji ekologicznej. Zagadnienia
związane z kształtowaniem postaw proekologicz-
nych należą do szerokiego spektrum tematów audy-
cji o charakterze edukacyjnym i poradnikowym
emitowanych zarówno na antenach ogólnopolskich,
jak i regionalnych. Zarząd spółki przedstawił przy-
kłady programów podejmujących problematykę
ochrony środowiska (w załączeniu)*).
Ponadto zarząd podkreślił, że niezależnie od sta-
łych cykli programowych Telewizja Polska SA pro-
wadzi regularnie na swoich antenach kampanie
edukacyjne promujące selektywną zbiórkę odpadów
w ramach „Programu publicznej edukacji ekologicz-
nej” realizowanego we współpracy z Narodowym
Funduszem Ochrony Środowiska i Gospodarki Wod-
nej. Zdaniem władz spółki jest to największa ekolo-
giczna inicjatywa w Polsce. Prowadzą ją wspólnie
najważniejsze organizacje odzysku (Ogólnopolskie
Stowarzyszenie Komunalnych Związków Gmin,
Krajowa Izba Gospodarki Odpadami, Stowarzysze-
nie Forum Opakowań Szklanych, Biosystem, Bran-
żowa, Czyste Środowisko, Eko-Punkt, Koba, Polski
System Recyklingu, Reba, Rekpol, Stolica), a zarzą-
dza bezpośrednio Fundacja „Nasza Ziemia” – razem
tworząc Koalicję Edukacji Ekologicznej.
Zarząd poinformował, że Telewizja Polska jest
partnerem medialnym koalicji, a kampanie eduka-
cyjne Fundacji „Nasza Ziemia” należą do najwięk-
szych kampanii społecznych prowadzonych na ante-
nach TVP SA.
Jak poinformował Zarząd TVP SA, tematy każ-
dej edycji kampanii, ich cele, wymierne znaczenie
wiedzy proekologicznej, a także konsekwencje wyni-
kające z zaniechania działań ekologicznych są oma-
wiane w magazynach porannych, informacyjnych
a przede wszystkich w cyklicznych programach eko-
logicznych. Podkreślono, że w prowadzone kampa-
nie włączane są nie tylko anteny ogólnopolskie, ale
także regionalne, co pozwala na ukazywanie proble-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
261
mów ochrony środowiska w skali lokalnej. Głównym
i najbardziej nośnym elementem tych kampanii są
spoty promujące postawy proekologiczne, adresowa-
ne do różnych grup wiekowych, emitowane z dużą
częstotliwością i w porach wysokiej oglądalności.
Zarząd spółki przedstawił dane z ostatnich lat
dotyczące prowadzonych kampanii:
1. 2006 r. – kampania promująca segregację od-
padów komunalnych trwała ponad 5 tygodni. Spoty
emitowane były na antenach: TVP1, TVP2, TVP3
(pasma wspólne i pasma własne 16 OTV). Łącznie
– 250 emisji.
2. 2007 r. – kampania promująca selektywną
zbiórkę odpadów pod hasłem „Mały może dużo” ad-
resowana była do najmłodszych. Trwała ponad 4 ty-
godnie. Spoty emitowane były na antenach: TVP1,
TVP2, TVP3 (pasma wspólne i pasma własne 16
OTV), TVP Polonia oraz TVP Kultura. Łącznie
– 195 emisji.
3. 2008 r. – kampania „Oszczędzaj. Wyłączaj. Od-
zyskuj. Świeć przykładem”, która ma składać z dwóch
etapów:
— luty/marzec: emisja spotów rotacyjnie na an-
tenach: TVP1, TVP2, TVP INFO (pasma wspólne
i pasma własne 16 OTV), TVP Kultura (od 25.02. do
16.03.2008),
— sierpień/wrzesień: emisja spotów na antenach:
TVP1, TVP2, TP INFO, TVP Kultura (dokładny
termin w ustalaniu, zsynchronizowany z akcją
„Sprzątanie świata”).
Jak wynika z deklaracji złożonych przez zarząd
spółki, tegoroczna kampania promować będzie
oszczędzanie w wymiarze ekologicznym – oszczę-
dzanie surowców naturalnych, energii, materiałów.
Zamiarem organizatorów jest zwrócenie uwagi na
przeciwdziałanie zmianom klimatycznym, mądre
gospodarowanie energią i zasobami naturalnymi,
a także selektywną zbiórkę odpadów i używanie pro-
duktów z recyklingu. W toku prowadzonej kampanii
do wszystkich kierowana będzie zachęta do stosowa-
nia w życiu codziennym prostych, ale w skali global-
nej bardzo skutecznych działań.
Zarząd spółki zapewnił, że zdając sobie sprawę
z długiego horyzontu czasowego procesu zwiększa-
nia świadomości proekologicznej oraz kształtowania
pozytywnych postaw i nawyków w tym zakresie
wśród widzów, będzie kontynuował swój udział w kam-
paniach związanych z edukacją proekologiczną. Za-
rząd zadeklarował również swoją otwartość na
wszelkie nowe inicjatywy w tym zakresie.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienia uzna Pan Marszałek za wyczerpujące tema-
tykę poruszoną w interpelacji.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
262
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie nadzoru nad realizacją
rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 6 czerwca 2007 r. dotyczącego opłat
za korzystanie ze środowiska (500)
Odpowiadając na pismo z dnia 21 stycznia 2008 r.,
znak: SPS-023-500/08, w sprawie realizacji przepi-
sów rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie opłat
za korzystanie ze środowiska, przekazuję poniższe
wyjaśnienia.
Od dnia 1 stycznia 2008 r. zaczęły obowiązywać
nowe stawki opłat za umieszczanie odpadów na skła-
dowiskach odpadów, które zostały wprowadzone
rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 6 czerwca
2007 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie
opłat za korzystanie ze środowiska (Dz. U. Nr 106,
poz. 723). Należy podkreślić, że opłaty dotyczą wy-
łącznie składowania na składowiskach odpadów. Je-
żeli odpady zostaną poddane recyklingowi, to ww.
opłat nie stosuje się. Przedmiotowe rozporządzenie
jest kluczowym i niezwykle ważnym instrumentem
w kształtowaniu polityki gospodarki odpadami
w Polsce i stanowi w chwili obecnej narzędzie – sto-
sowane także w innych państwach Unii Europej-
skiej – dla wypełnienia celów nałożonych prawem
wspólnotowym.
Podwyżka stawki za umieszczenie odpadów na
składowisku nie musi mieć wpływu na podniesienie
stawek za odbieranie odpadów komunalnych od wła-
ścicieli nieruchomości. Rada gminy ma obowiązek
określić górne stawki opłat ponoszonych przez
mieszkańców za odbieranie odpadów komunalnych,
przy czym może różnicować te stawki opłat i przyjąć
niższe stawki za odbieranie odpadów gromadzonych
selektywnie, a wyższe stawki za odbieranie odpadów
zmieszanych. Należy przy tym zauważyć, że wzrost
opłaty za składowanie 1 Mg odpadów o kodzie 20 03 01
o około 60 zł oznacza, że wzrost opłat za odbieranie
odpadów dla jednego mieszkańca z ww. tytułu wy-
nosiłby rocznie średnio 18 zł, a miesięcznie 1,5 zł (co
stanowi 0,13% średniego dochodu obywateli w Pol-
sce), przy założeniu, że mieszkaniec kraju rocznie
wytwarza około 300 kg odpadów komunalnych i że
wszystkie te odpady w dalszym ciągu w całości są
wywożone na składowiska odpadów.
Należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 16a ustawy
z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r.
Nr 39, poz. 251, z późn. zm.) obowiązkowe zadania
gminy dotyczą systemu zbierania oraz funkcjonowa-
nia instalacji i urządzeń do odzysku i unieszkodliwia-
nia odpadów komunalnych. Zadania te obejmują:
a) zapewnianie objęcia wszystkich mieszkańców
gminy zorganizowanym systemem odbierania wszyst-
kich rodzajów odpadów komunalnych,
b) zapewnianie warunków funkcjonowania sys-
temu selektywnego zbierania i odbierania odpadów
komunalnych, aby było możliwe ograniczenie składo-
wania odpadów komunalnych ulegających biodegra-
dacji, wydzielanie odpadów niebezpiecznych z odpa-
dów komunalnych oraz osiągnięcie poziomów odzy-
sku i recyklingu odpadów opakowaniowych,
c) zapewnianie budowy, utrzymania i eksploata-
cji własnych lub wspólnych z innymi gminami lub
przedsiębiorcami instalacji i urządzeń do odzysku
i unieszkodliwiania odpadów komunalnych albo za-
pewnienia warunków do budowy, utrzymania i eks-
ploatacji instalacji urządzeń do odzysku i unieszko-
dliwiania odpadów komunalnych przez przedsię-
biorców,
d) zapewnianie warunków ograniczania masy
odpadów kierowanych do składowania (cele określo-
no w trzech terminach: do dnia 31 grudnia 2010 r.,
do dnia 31 grudnia 2013 r. i do dnia 31 grudnia 2020 r.,
w których dozwolone jest zdeponowanie na składo-
wiskach odpadów odpowiednio nie więcej niż 75%,
50% i 35% wagowo całkowitej masy odpadów komu-
nalnych ulegających biodegradacji w stosunku do
masy tych odpadów wytworzonych w 1995 r.).
Zatem głównym zadaniem gminy jest tworzenie
ram prawnych i organizacyjnych całego systemu po-
przez opracowanie planów gospodarki odpadami
(czyli opracowania planu strategicznego działania
systemu), regulaminów utrzymania czystości i po-
rządku na terenie gminy (czyli aktu prawa miejsco-
wego), wymagań dla podmiotów prowadzących dzia-
łalność w zakresie odbierania odpadów komunal-
nych od właścicieli nieruchomości (w tym określanie
miejsc odzysku lub unieszkodliwiania odpadów ko-
munalnych wynikających z wojewódzkiego planu
gospodarki odpadami, do których odpady mają być
przekazywane), a także wydawanie zezwoleń przed-
siębiorcom prowadzącym działalność w zakresie od-
bierania odpadów komunalnych od właścicieli nie-
ruchomości. Natomiast do przedsiębiorców działają-
cych w branży gospodarki odpadami należy prak-
tyczna realizacja zadań wynikających z ww. przepi-
sów. Trudno jest zatem zgodzić się w pełni ze stwier-
dzeniem, że organy administracji mają prowadzić
„selekcję odpadów komunalnych”. Jest to zadanie
dla każdego obywatela.
Zgodnie z ustawą z dnia 13 września 1996 r.
o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U.
z 2005 r. Nr 236, poz. 2008, z późn. zm.) każdy wła-
ściciel nieruchomości powinien mieć podpisaną
umowę zapewniającą mu odbieranie odpadów komu-
nalnych. Stroną umowy może być każdy przedsię-
biorca posiadający zezwolenie na prowadzenie dzia-
łalności w zakresie odbierania odpadów komunal-
nych (wydane przez wójta, burmistrza lub prezyden-
ta miasta). W związku z tym opłaty za wykonanie
takiej usługi są przychodem przedsiębiorcy.
Natomiast zgodnie z ustawą z dnia 27 kwietnia
2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r.
Nr 25, poz. 150) wpływy z tytułu opłat za składowa-
nie i magazynowanie odpadów, których stawki okre-
śla wspomniane na początku rozporządzenie Rady
Ministrów, stanowią w 50% przychód gminnego

funduszu gminy, a w 10% – przychód powiatowego
funduszu powiatu. Art. 406 ww. ustawy wskazuje
działania, na które przeznacza się te środki. Należą
do nich m.in. przedsięwzięcia związane z gospodar-
ką odpadami.
Odnosząc się do kwestii nadzoru nad działalno-
ścią jednostek samorządu terytorialnego, należy
podkreślić, że samorząd jako jednostka samorządu
terytorialnego nie podlega organizacyjnie Radzie
Ministrów, w tym i ministrom, oraz administracji
rządowej w województwie. Z Konstytucji RP wyni-
ka, że jednostki samorządu terytorialnego są nieza-
leżne od administracji rządowej oraz wykonują za-
sadniczo swoje zadania we własnym imieniu i na
własną odpowiedzialność.
Jednocześnie Konstytucja RP w art. 146 ust. 4
określa, iż to Rada Ministrów zapewnia wykonanie
ustaw, a więc jest również odpowiedzialna za prawi-
dłowe ich wykonywanie na terenie całego kraju.
Zgodnie z art. 171 Konstytucji RP działalność sa-
morządu terytorialnego podlega nadzorowi z punk-
tu widzenia legalności. Organami nadzoru nad dzia-
łalnością jednostek samorządu terytorialnego są
prezes Rady Ministrów i wojewodowie, a w zakresie
spraw finansowych regionalne izby obrachunkowe.
Z konstytucji wynika także, że Sejm, na wniosek
Prezesa Rady Ministrów, może rozwiązać organ sta-
nowiący samorządu terytorialnego, jeżeli organ ten
rażąco narusza konstytucję lub ustawy.
Przepisy Konstytucji RP w zakresie sprawowa-
nia nadzoru nad województwem, powiatem i gminą,
jako jednostkami samorządu terytorialnego precy-
zują następujące ustawy:
— ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie
województwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1590,
z późn. zm.),
— ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie
powiatowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592,
z późn. zm.),
— ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie
gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn.
zm.).
Ustawy te wskazują przede wszystkim, iż organy
nadzoru mogą wkraczać w działalność wojewódz-
twa, powiatu i gminy tylko w przypadkach określo-
nych ustawami, a sam nadzór nad wykonywaniem
zadań jest sprawowany tylko na podstawie kryte-
rium zgodności z prawem. Tak więc każda ingeren-
cja w działalność samorządów musi być poparta
konkretną podstawą prawną określoną w ustawie.
Przedmiotowe ustawy określają środki nadzoru
przysługujące organom nadzoru oraz skutki zasto-
sowania tych środków nadzoru.
Reasumując, minister spraw wewnętrznych i ad-
ministracji, poza uprawnieniami polegającymi na
przekazywaniu niektórych kategorii wniosków w po-
stępowaniu nadzorczym, nie posiada uprawnień do
ingerencji w działalność organów gminy, jak rów-
nież w działania podejmowane przez wojewodę w ra-
mach sprawowanego nadzoru nad działalnością
gminną. Decyzja o podjęciu określonych działań
263
nadzorczych mieści się w wyłącznej kompetencji or-
ganu nadzoru, zaś działania podejmowane przez or-
gan nadzoru w ramach przyznanych mu kompeten-
cji podlegają wyłącznie kontroli sądowej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że przedmio-
towe rozporządzenie zostało wprowadzone m.in. ze
względu na realizację celu w gospodarce odpadami,
jakim jest „segregacja u źródła”. W konsekwencji
działanie to ma przyczynić się do ograniczenia ilości
składowanych odpadów oraz poprawy opłacalności
odzysku, w tym recyklingu.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie obwodnicy Tomaszowa Lubelskiego
(509)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Grzegorza Raniewicza z dnia
8 stycznia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
21 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-509/08, w spra-
wie budowy obwodnicy Tomaszowa Lubelskiego
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Budowa obwodnicy Tomaszowa Lubelskiego sta-
nowi część inwestycji pn. „Budowa drogi ekspreso-
wej S-17 na odcinku Piaski–Hrebenne”.
Jednocześnie informuję, iż budowa drogi ekspre-
sowej S-17 na przedmiotowym odcinku została
umieszczona na liście rezerwowej w „Programie bu-
dowy dróg krajowych na lata 2008–2012” zatwier-
dzonym uchwałą Rady Ministrów z dnia 25 wrze-
śnia 2007 r. Budowa przedmiotowego odcinka zosta-
ła umieszczona również na zweryfikowanej liście
rezerwowej Programu Operacyjnego „Infrastruktu-
ra i środowisko” 2007–2013, czego konsekwencją
jest fakt, iż inwestycja ta nie posiada aktualnie za-
pewnionego dofinansowania ze środków UE.
Pomimo tego Generalna Dyrekcja Dróg Krajo-
wych i Autostrad podjęła prace projektowe i przygo-
towawcze do realizacji budowy drogi ekspresowej
S-17 na odcinku Piaski–Hrebenne, łącznie z obwod-
nicą Tomaszowa Lubelskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
264
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie obwodnicy miasta Krasnystaw (510)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Grzegorza Raniewicza z dnia
5 stycznia 2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia
21 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-510/08, w spra-
wie budowy obwodnicy miasta Krasnystaw uprzej-
mie przekazuję następujące informacje.
Budowa obwodnicy miasta Krasnystaw stanowi
część inwestycji pn. „Budowa drogi ekspresowej S17
na odcinku Piaski–Hrebenne”.
W chwili obecnej trwają prace przygotowawcze
do realizacji przedmiotowej inwestycji. W II półro-
czu 2008 r. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad planuje uzyskać decyzję o środowisko-
wych uwarunkowaniach zgody na realizację przed-
sięwzięcia, konsekwencją czego będzie możliwość
pozyskania decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi
w II półroczu 2009 r. Jeżeli ww. decyzje zostaną wy-
dane przez wojewodę w terminie, do końca 2009 r.
powinna zostać wydana decyzja o pozwoleniu na bu-
dowę. Realizacja przedmiotowej inwestycji została
zaplanowana na lata 2010–2011.
Jednocześnie informuję, iż budowa drogi ekspre-
sowej S17 na odcinku Piaski–Hrebenne została
umieszczona na liście rezerwowej w „Programie bu-
dowy dróg krajowych na lata 2008–2012” zatwier-
dzonym uchwałą Rady Ministrów z dnia 25 wrze-
śnia 2007 r. Budowa przedmiotowego odcinka zosta-
ła umieszczona również na zweryfikowanej liście
rezerwowej Programu Operacyjnego „Infrastruktu-
ra i środowisko” 2007–2013.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie działań zmierzających
do zwiększenia liczby nowych miejsc pracy
(515)
Odpowiadając na pismo z dnia 21 stycznia br.,
znak SPS-023-515/08, przekazujące interpelację po-
sła Stanisława Steca w sprawie działań zmierzają-
cych do zwiększenia nowych miejsc pracy, uprzejmie
informuję:
Działania zmierzające do zwiększenia ilości no-
wych miejsc pracy realizowane są nie tylko przez mini-
stra pracy i polityki społecznej, lecz także przez inne
resorty w ramach polityki gospodarczej państwa.
Do zadań Ministerstwa Pracy i Polityki Społecz-
nej należy realizacja działań w ramach trzech pod-
stawowych obszarów, a mianowicie: rynku pracy,
zabezpieczenia społecznego oraz polityki rodzinnej.
Począwszy od 2003 r., sytuacja na rynku pracy
systematycznie poprawia się, przekładając się na
wyższy poziom życia obywateli. Rośnie zatrudnienie
i wynagrodzenia. Spada wskaźnik bezrobocia, ale
jednocześnie utrzymuje się znaczący poziom bezro-
bocia strukturalnego wynikający z bardzo niskich
kwalifikacji znacznej części bezrobotnych oraz trud-
ności z ich aktywizacją. Największym problemem
rynku pracy w Polsce jest bardzo niska aktywność
zawodowa społeczeństwa i najniższy poziom zatrud-
nienia wśród krajów Unii Europejskiej. Szczególnie
niepokojący jest utrzymujący się bardzo niski po-
ziom zatrudnienia wśród osób w wieku 55–64 lata.
Ważnym zadaniem jest przygotowanie strategicznej
wizji rozwoju rynku pracy w kolejnych latach, która
będzie służyć przygotowaniu projektu Krajowego
Programu Reform na lata 2008–2011 realizującego
założenia odnowionej strategii lizbońskiej na rzecz
poprawiania zdolności polskiej gospodarki do two-
rzenia nowych miejsc pracy, odzyskania równowagi
finansów publicznych (w tym m.in. zapobiegania
wcześniejszej dezaktywacji pracowników) oraz roz-
ładowywania napięć społecznych.
W ramach działań na rzecz poprawy funkcjono-
wania rynku pracy minister pracy i polityki społecz-
nej w 2008 r. będzie kształtował rozwiązania syste-
mowe w ramach przepisów prawa oraz działania na
rzecz rynku pracy wynikające z dokumentów pro-
gramowych i zobowiązań międzynarodowych, a tak-
że monitorował ich realizację.
Sprawą szczególnej wagi w chwili obecnej jest
przygotowanie założeń, a następnie projektu Krajo-
wego Programu Reform na lata 2008–2011 (obszar
polityki rynku pracy) na rzecz odnowionej strategii
lizbońskiej. Polska została zakwalifikowana do gru-
py państw, które osiągnęły ograniczony postęp we
wdrażaniu Krajowego Programu Reform na lata
2005–2008. W grudniu 2007 r. powstał zespół eks-
pertów rynku pracy, których zadaniem będzie przy-
gotowanie rekomendacji dla działań w obszarze po-
lityki rynku pracy w kontekście prac nad Krajowym
Programem Reform 2008–2011 oraz w celu efek-
tywnego wydatkowania środków z EFS w ramach
Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”. Prace ze-
społu powinny zakończyć się do końca marca 2008 r.
Przygotowany zostanie dokument zawierający reko-
mendacje i wytyczne m.in. w obszarach: funkcjono-
wania instytucji rynku pracy, integracji polityki
rynku pracy z polityką prorodzinną, kształcenia

ustawicznego, elastyczności rynku pracy, polityki
podatkowo-zasiłkowej.
W 2008 r. podjęte zostały prace nad projektem
nowelizacji ustawy o promocji zatrudnienia i insty-
tucjach rynku pracy. Proponowane zmiany będą za-
kładać ulokowanie działań o charakterze aktywiza-
cyjnym na poziomie powiatu. I tak przewiduje się:
— zwiększenie dostępu do podstawowych usług
rynku pracy oraz rozszerzenie grupy ich adresatów;
pomoc w aktywnym poszukiwaniu pracy będzie
świadczona każdemu poszukującemu pracy w peł-
nym zakresie;
— podobnie planuje się zwiększenie dostępu do
szkoleń finansowanych ze środków Funduszu Pra-
cy, skierowanie na szkolenie będą mogły otrzymać
różne kategorie osób niepracujących oraz pracowni-
cy, a także rozważa się wprowadzenie nowej formy
szkoleń – przygotowanie zawodowe, poprzez plano-
wane wyodrębnienie na poziomie powiatu centrum
aktywizacji zawodowej (CAZ), w którym realizowa-
ne będą podstawowe usługi rynku pracy oraz in-
strumenty wspierające,
— podniesienie kwoty zasiłku dla bezrobotnych
i zwiększenie wysokości innych świadczeń związa-
nych z działaniami aktywizującymi;
— w związku z dobrą sytuacją Funduszu Pracy,
a także bardzo małą liczbą osób pobierających zasi-
łek (ok. 13,9%) możliwe będzie wprowadzenie roz-
wiązań wspierających aktywizację osób bezrobot-
nych powyżej 50 roku życia w celu ich przywrócenia
na rynek pracy oraz pomoc pracodawcom w utrzy-
maniu zatrudnienia osób z tej grupy wiekowej,
wzmocnienie działań na rzecz osób młodych wcho-
dzących na rynek pracy ułatwiających podejmowa-
nie przez nich pracy lub uruchamianie działalności
gospodarczej, wprowadzenie rozwiązań umożliwia-
jących wyodrębnianie i aktywizację bezrobotnych
potrzebujących specyficznej pomocy w doprowadze-
niu do podjęcia pracy.
Większą aktywizację zawodową osób starszych
ministerstwo chce osiągnąć poprzez opracowanie
programu dla tej kategorii osób.
Ponadto Ministerstwo Pracy i Polityki Społecz-
nej w 2008 r. będzie kontynuowało 11 projektów sys-
temowych w ramach Sektorowego Programu Ope-
racyjnego „Rozwój zasobów ludzkich” 2004–2006,
których celem jest wzmocnienie potencjału instytu-
cjonalnej obsługi klientów publicznych służb zatrud-
nienia. Jednocześnie zaplanowano 9 projektów sys-
temowych w ramach Programu Operacyjnego „Ka-
pitał ludzki” 2007–2013 mających na celu podniesie-
nie efektywności funkcjonowania instytucji rynku
pracy oraz poprawę jakości świadczonych przez nie
usług. Projekty te współfinansuje Europejski Fun-
dusz Społeczny.
Podjęte zostały także prace nad zmianą przepi-
sów Kodeksu pracy w ramach „Pakietu na rzecz
rozwoju przedsiębiorczości”. Podstawowym założe-
niem projektowanych zmian jest racjonalizacja i uela-
stycznienie prawa pracy w stosunkach pracy, w któ-
265
rych pracodawca jest osobą fizyczną nieprowadzącą
działalności gospodarczej, a także mikroprzedsię-
biorcą, w rozumieniu ustawy o swobodzie działalno-
ści gospodarczej. Odpowiednio skonstruowany pa-
kiet tych zmian powinien sprzyjać zatrudnianiu no-
wych pracowników.
Jednocześnie informuję, że z dniem 30 lipca 2007 r.
weszły w życie przepisy ustawy z dnia 15 czerwca
2007 r. o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
nych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 115, poz. 791). Ww. nowelizacja ustawy o rehabi-
litacji (...) wprowadziła nowe instrumenty wsparcia
dla niepełnosprawnych osób poszukujących zatrud-
nienia, a także dla pracodawców zatrudniających te
osoby.
Pracodawca może otrzymać ze środków Pań-
stwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych m.in.:
1) zwrot 60% wynagrodzenia przed opodatkowa-
niem podatkiem dochodowym oraz obowiązkowych
składek na ubezpieczenia społeczne od tego wyna-
grodzenia – za okres jednego roku w przypadku za-
trudnienia osoby niepełnosprawnej zarejestrowanej
w powiatowym urzędzie pracy jako bezrobotna albo
poszukująca pracy, niepozostająca w zatrudnieniu;
2) zwrot kosztów wyposażenia stanowiska pracy
do wysokości piętnastokrotnego przeciętnego wyna-
grodzenia, w przypadku zatrudnienia przez okres
co najmniej 36 miesięcy osoby niepełnosprawnej za-
rejestrowanej w powiatowym urzędzie pracy jako
bezrobotna albo poszukująca pracy, niepozostająca
w zatrudnieniu.
Natomiast osoba niepełnosprawna zarejestrowa-
na w powiatowym urzędzie pracy jako bezrobotna
albo poszukująca pracy niepozostająca w zatrudnie-
niu może otrzymać ze środków PFRON jednorazo-
wo środki na podjęcie działalności gospodarczej, rol-
niczej albo na wniesienie wkładu do spółdzielni so-
cjalnej w wysokości określonej w umowie zawartej
ze starostą, nie więcej jednak niż do wysokości pięt-
nastokrotnego przeciętnego wynagrodzenia, jeżeli
nie otrzymała środków publicznych na ten cel.
Wyżej wymienione instrumenty pomocy powinny
przyczynić się do zwiększenia zainteresowania praco-
dawców zatrudnianiem osób niepełnosprawnych oraz
do zwiększenia aktywności zawodowej tych osób nie-
pełnosprawnych, a tym samym do zwiększenia liczby
tworzonych nowych miejsc pracy.
Ponadto Ministerstwo Gospodarki przygotowuje
wstępny projekt tzw. ustawy dereglamentacyjnej.
Będzie ona wprowadzała ułatwienia do wykonywa-
nia niektórych rodzajów działalności gospodarczej,
do których wykonywania aktualnie wymagane jest
uzyskanie odpowiednich koncesji, zezwoleń czy wpi-
su w rejestrze działalności regulowanej. Zmiana do-
tyczy 22 ustaw szczegółowych z zakresu reglamen-
towanych obszarów działalności gospodarczej i wpro-
wadzenia stosownych zmian w ustawie o swobodzie
działalności gospodarczej. Celem ustawy jest wpro-
266
wadzenie ułatwień do podejmowania i wykonywania
działalności gospodarczej m. in. w obszarze produk-
cji tablic rejestracyjnych, utrzymywania czystości
i porządku w gminach, prowadzenia towarowych
domów maklerskich etc. Przewiduje się wprowadza-
nie ułatwień poprzez redukcję obciążeń przy podej-
mowaniu i wykonywaniu poszczególnych rodzajów
działalności, a tym samym zmniejszenie obciążeń
administracyjnych dla przedsiębiorców. Planowana
redukcja obciążeń dotyczyć będzie obszarów, w któ-
rych pozwala na to prawo Unii Europejskiej, w opar-
ciu o konstytucyjną zasadę proporcjonalności wyra-
żoną w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego.
Jednocześnie przygotowywany jest pakiet ustaw
(tzw. Pakiet dla przedsiębiorczości), które mają przy-
czynić się do poprawy warunków funkcjonowania
przedsiębiorczości na rynku. W skład pakietu wcho-
dzą nowelizacje następujących ustaw:
— ustawy o zmianie ustawy o izbach gospodar-
czych;
— ustawy o zmianie ustawy Kodeks spółek han-
dlowych;
— ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz
o zmianie ustawy Prawo dewizowe;
— ustawy o zmianie ustawy o odpowiedzialności
podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod
groźbą kary;
— ustawy o stażu absolwenckim;
— ustawy o zmianie ustawy Prawo upadłościowe
i naprawcze;
— ustawy o zmianie ustawy Kodeks postępowa-
nia karnego.
Zakres zaprojektowanych zmian zakłada mię-
dzy innymi: ułatwienia rozliczeń walutowych po-
między przedsiębiorstwami, wprowadzenie insty-
tucji upadłości konsumenckiej, uregulowanie odpo-
wiedzialności za zobowiązania podatkowe, umożli-
wienie odbywania regularnego stażu dla młodych
pracowników.
Ponadto w Programie Operacyjnym „Innowacyj-
na gospodarka” realizowanym w latach 2007–2013
przewidziano działania adresowane szczególnie dla
pracodawców tworzących nowe miejsca pracy. Ce-
lem działania 4.5: Wsparcie inwestycji o dużym zna-
czeniu dla gospodarki jest poprawa pozycji konku-
rencyjnej gospodarki poprzez zwiększenie liczby in-
westycji o dużym potencjale innowacyjnym w sekto-
rach: produkcyjnym – o dużej wartości lub generują-
cych znaczną liczbę nowych miejsc pracy oraz nowo-
czesnych usług, ze szczególnym uwzględnieniem in-
westycji związanych z rozpoczęciem prowadzenia
działalności B+R w przedsiębiorstwie. O wsparcie
mogą ubiegać się przedsiębiorcy, których wysokoin-
nowacyjne przedsięwzięcia wiążą się z utworzeniem
co najmniej 250 nowych miejsc pracy, w przypadku
inwestycji o charakterze produkcyjnym i usługo-
wym, oraz co najmniej 10 nowych miejsc pracy
w przypadku tworzenia centrów badawczo-rozwojo-
wych. Przewidywana alokacja działania 4.5 wynosi
prawie 1024 mln euro do 2013 r.
Jednocześnie w ramach polityki wspierania na-
pływu bezpośrednich inwestycji zagranicznych mi-
nister gospodarki udzieli pomocy publicznej – w for-
mie programów wieloletnich wsparcia finansowego
projektów inwestycyjnych – na realizację projektów
związanych z utworzeniem nowego zakładu, rozbu-
dową istniejącego zakładu, dywersyfikacją produk-
cji zakładu poprzez wprowadzanie nowych dodatko-
wych produktów lub zasadniczą zmianę dotyczącą
całościowego procesu produkcyjnego istniejącego
zakładu. Podstawą przyjęcia przez Radę Ministrów
programu wieloletniego jest ustawa z dnia 30 czerw-
ca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249,
poz. 2104, ze zm.), natomiast procedurę i zasady
udzielania wsparcia finansowego z budżetu państwa
na realizację projektów inwestycyjnych określa
przyjęty przez Radę Ministrów w czerwcu 2005 r.
dokument rządowy pn. „System finansowego wspar-
cia dużych projektów inwestycyjnych”. Zakłada on,
iż do ubiegania się o wsparcie z tytułu tworzenia
miejsc pracy uprawnia utworzenie co najmniej
250 miejsc pracy związanych z realizacją nowej in-
westycji w sektorach priorytetowych (motoryzacyj-
nym, elektronicznym, lotniczym, biotechnologii,
centrów usług – obsługi głównych procesów bizneso-
wych, centrów badawczo-rozwojowe, jednostek orga-
nizacyjnych posiadających status jednostki badaw-
czo-rozwojowej, centrów wsparcia technicznego,
centrów telemarketingowych). Wsparcia finansowe-
go z tytułu kosztów inwestycji udziela się w sekto-
rach priorytetowych dla inwestycji o wartości co
najmniej 40 mln EUR.
Ponadto dopuszcza się możliwość wsparcia pro-
jektów inwestycyjnych o minimalnej wartości na-
kładów inwestycyjnych 250 mln EUR i tworzących
co najmniej 500 miejsc pracy bez względu na sektor,
w którym realizowana jest inwestycja. Od 2004 r.
do dnia dzisiejszego Rada Ministrów ustanowiła
łącznie 35 funkcjonujących programów wielolet-
nich wsparcia finansowego projektów inwestycyj-
nych (5 z nich już wygasło) – inwestorzy nimi objęci
deklarowali poniesienie ponad 12 207 mln PLN na-
kładów inwestycyjnych i utworzenie blisko 36 tys.
miejsc pracy. Łączna oferta wsparcia tych projektów
w postaci dotacji z budżetu państwa wyniosła nato-
miast 875 mln PLN.
Innym instrumentem przyciągania nowych in-
westycji i wspierania tworzenia nowych miejsc pracy
są specjalne strefy ekonomiczne. Zasady i warunki
inwestowania na terenie SSE oraz korzyści płynące
z faktu prowadzenia tam działalności gospodarczej
określa ustawa z dnia 20 października 1994 r. o spe-
cjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 42, poz. 274) oraz rozporządzenia Rady Mini-
strów ustanawiające poszczególne strefy. Strefy ofe-
rują przedsiębiorcom, którzy realizują na ich terenie
nowe inwestycje i stworzą nowe miejsca pracy, po-
moc publiczną w formie zwolnień od podatku docho-
dowego. Wielkość tej pomocy zależy od maksymal-
nej intensywności pomocy określonej dla obszaru,

gdzie realizowana jest inwestycja (mapa pomocy re-
gionalnej) i wielkości kosztów kwalifikujących się do
objęcia pomocą, tj. dwuletnich kosztów pracy nowo
zatrudnionych pracowników lub kosztów inwestycji.
W Polsce funkcjonuje obecnie 14 specjalnych stref
ekonomicznych. Łączny obszar stref wynosi 11,3 tys.
ha. Obecnie zezwolenie na działalność w strefach
posiada ok. 1070 przedsiębiorców. Do końca czerwca
2007 r. zainwestowali oni 39,9 mld zł i utworzyli po-
nad 122 tys. nowych miejsc pracy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posłów Tomasza Piotra Nowaka
i Arkadego Fiedlera
w sprawie podpisu elektronicznego (530)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską posłów na Sejm VI kadencji
panów Tomasza Piotra Nowaka oraz Arkadego Fie-
dlera dotyczącą problemów związanych z dostępno-
ścią usług elektronicznych oraz upowszechnieniem
bezpiecznego podpisu elektronicznego pragnę uprzej-
mie przedstawić, co następuje:
Podkreślić należy, że podczas gdy ustawa o pod-
pisie elektronicznym oraz wydane na jej podstawie
akty wykonawcze weszły w życie w dn. 16 sierpnia
2002 r., to ustawa o informatyzacji działalności pod-
miotów realizujących zadania publiczne weszła
w życie dn. 21 lipca 2005 r. i wydawanie aktów wy-
konawczych w zakresie tej regulacji trwało do końca
grudnia 2006. Oznacza to, że przez blisko cztery
lata ustawa o podpisie elektronicznym funkcjono-
wała, mimo że nie były określone wzory, formaty
i struktura dokumentów elektronicznych, zasady
doręczania, potwierdzania i archiwizacji dokumen-
tów, standardy dla systemów, w których mają być
przetwarzane oraz nie dostosowano postępowania
administracyjnego, w tym zasad wnoszenia opłat
skarbowych lub opłat za czynności administracyjne.
Zgodnie z raportem Dyrektoriatu Generalnego Spo-
łeczeństwa Informacyjnego oraz Mediów „Online
Availability of Public Services” (str. 71) dopiero
w roku 2007 liczba dostępnych elektronicznie usług
publicznych wyniosła 25%, co nadal sytuuje Polskę
poniżej europejskiej średniej. Podkreślić należy, że
celowość korzystania z jakiegokolwiek podpisu elek-
tronicznego zależy od dostępności usług, w których
podpis elektroniczny może być wykorzystywany.
W tych obszarach zastosowań, gdzie z wyprze-
dzeniem ustawy o informatyzacji zapewniono nie-
267
zbędne ramy prawne oraz dokonano inwestycji in-
frastrukturalnych bezpieczny, podpis elektroniczny
funkcjonuje. Wśród wdrożeń pozwalających na oce-
nę bezpiecznego podpisu elektronicznego wymienić
można m.in. regulacje dotyczące składania informa-
cji drogą elektroniczną do Ubezpieczeniowego Fun-
duszu Gwarancyjnego oraz głównego inspektora in-
formacji finansowej. Określenie formatów dokumen-
tów pozwoliło zbudować systemy do obsługi wymia-
ny dokumentów elektronicznych na użytek wymie-
nionych instytucji. Systemy te działają w oparciu
o certyfikaty kwalifikowane, a użytkownicy mogą
używać bezpiecznych urządzeń do składania podpi-
su elektronicznego wydanych przez dowolne cen-
trum certyfikacji.
Istotnym podniesionym w interpelacji zagadnie-
niem jest porównanie do rozwiązań stosowanych
w innych państwach. Przywołany w interpelacji
przykład Danii, gdzie wydano obywatelom nieod-
płatnie certyfikaty, jest jednym z możliwych rozwią-
zań, które oprócz podstawowej zalety powszechnej
dostępności posiada również istotne wady. Wadą jest
oparcie o podpis zaawansowany, który nie posiada
waloru powszechnej uznawalności w pozostałych
krajach członkowskich Unii Europejskiej. W chwili
obecnej istnieje w całej Unii ponad 20 różnych mode-
li implementacji podpisów zaawansowanych, a stan-
dardy, które są w tym zakresie stosowane, cechuje
odmienny poziom wymagań w poszczególnych pań-
stwach. W świetle przedstawionego w załączeniu ro-
boczego materiału Komisji Europejskiej odnośnie do
możliwości wykorzystania e-podpisu w elektroniza-
cji procedur elektronicznych przewidzianych w dy-
rektywie usługowej podpis ten nie będzie możliwy
do transgranicznego stosowania, bez uruchomienia
europejskiego systemu walidacyjnego Bridge Gate-
way CA oraz dodatkowych działań zmierzających do
wypoziomowania standardów podpisu zaawansowa-
nego w poszczególnych państwach. Duńskie urzędy
obowiązane będą tymczasem do zapewnienia uzna-
nia kwalifikowanego podpisu elektronicznego, sto-
sowanego w innych państwach (w tym m.in. Esto-
nii, Niemczech, Austrii, Hiszpanii oraz Polsce).
Duńscy obywatele, aby uczestniczyć np. w niemieckim
systemie przetargowym będą musieli dokonać zakupu
bezpiecznego podpisu elektronicznego. W związku
z powyższym popularne ostatnio w prasie propozy-
cje odejścia od podpisu bezpiecznego na rzecz podpi-
su zaawansowanego poprzez obniżenie standardów
bezpieczeństwa oraz zniesienie wymogu stosowania
tzw. bezpiecznego urządzenia nie jest rozwiązaniem
optymalnym.
Drugi przywołany w interpelacji model Estonii,
gdzie „każdy obywatel w dowodzie osobistym otrzy-
muje elektroniczny chip z własnym podpisem elek-
tronicznym” oparty jest o bezpieczny podpis elektro-
niczny i pozwala na zrozumienie, jak ważnym na-
rzędziem w upowszechnieniu e-podpisu jest wyda-
nie elektronicznych dokumentów e-ID. W chwili
obecnej jedynym podpisem elektronicznym w Esto-
268
nii jest bezpieczny podpis elektroniczny, co dobitnie
świadczy o tym, że nie jest problemem samo zastoso-
wanie podpisu kwalifikowanego, ale zapewnienie
równolegle całego niezbędnego otoczenia. Podczas
gdy w Polsce uruchomiono dotychczas wyłącznie
krajową infrastrukturę klucza publicznego, w Esto-
nii zapewnione równolegle e-dowody tożsamości, do-
kument elektroniczny oraz tzw. backbone admini-
stracji publicznej w postaci platformy X-ROAD.
Oparcie o podpis kwalifikowany (w Polsce jest to
bezpieczny podpis elektroniczny) posiada ważny wa-
lor europejskiej interoperacyjności, ale wymaga do-
datkowych działań w postaci zapewnienia urzędom
platformy elektronicznej, a obywatelom elektronicz-
nych dowodów tożsamości. W chwili obecnej trwają
w tym zakresie prace nad uruchomieniem platformy
e-PUAP oraz projektem elektronicznych dowodów
tożsamości pl.ID. Wdrożenie w poszczególnych urzę-
dach administracji publicznej systemów wsparcia
obiegu dokumentów oraz repozytoriów stanowi inny
ważny element zapewnienia należytego standardu
zarządzania obiegiem dokumentów w całym cyklu
życia podpisanych elektronicznie pism. Dziękując za
uwzględnienie powyższego wyjaśnienia w odniesie-
niu do zagadnień poruszonych w piśmie, pragnę
przedstawić odpowiedź na przedłożone zapytania
szczegółowe.
1. Czy i w jaki sposób można obniżyć koszt uzy-
skania podpisu elektronicznego, by internetowa ob-
sługa ludności stała się bardziej dostępna i po-
wszechna?
Podkreślić należy, że działalność w przedmiocie
świadczenia kwalifikowanych usług certyfikacyj-
nych w zakresie bezpiecznego podpisu elektronicz-
nego posiada charakter komercyjny. Cenę bezpiecz-
nych urządzeń do składania podpisu elektroniczne-
go, elektronicznych skrzynek podawczych oraz sys-
temów wsparcia elektronicznego obiegu dokumen-
tów określa w chwili obecnej wolny rynek. Podsta-
wowy wpływ na cenę posiada popyt na usługi cer-
tyfikacyjne, który do chwili obecnej był znikomy ze
względu na liczbę dostępnych usług. Mimo oparcia
wspólnotowej dyrektywy (i ustawy) na założeniu,
że usługi certyfikacyjne posiadają co do zasady
charakter rynkowy, nie ma przeszkód dla aktyw-
ności państwa w tej dziedzinie, w tym m.in. poprzez
wydawanie elektronicznych dokumentów z klu-
czem do składania e-podpisu lub tworzenia wła-
snych urzędów certyfikujących w ramach poszcze-
gólnych projektów informatyzacji państwa. Pośred-
nim sposobem uczynienia podpisu elektronicznego
narzędziem opłacalnym mogłoby być całkowite lub
częściowe odstąpienie od opłaty w odniesieniu do
wniosków i czynności administracyjnych dokony-
wanych drogą elektroniczną.
Problemy elektronicznego obiegu dokumentów
w administracji nie wynikają zasadniczo z ceny pod-
pisu elektronicznego. Ekonomiczny sens zakupu
kwalifikowanych certyfikatów oraz bezpiecznego
urządzenia do składania e-podpisu zależy w ścisły
sposób od liczby zastosowań, do jakich użytkownik
będzie mógł podpis wykorzystać. W chwili obecnej
liczba e-usług publicznych dostępnych na poziomie
transakcyjnym jest niewielka. Bariery dla obiegu
dokumentów elektronicznych upatrywać należy w wie-
loletnim opóźnieniu przepisów regulujących ich sto-
sowanie, niedopasowaniu procedur wewnętrznych
oraz nieznacznej ilości zrealizowanych w urzędach
wdrożeń elektronicznych systemów obiegu doku-
mentów. Istotne znaczenie posiada akceptowalność
podpisu elektronicznego, która warunkuje celowość
jego używania. Można przewidywać, że w miarę
otwarcia urzędów na przyjmowanie i procedowanie
elektronicznych dokumentów zwiększy się znacząco
zainteresowanie zakupem e-podpisu.
2. Dlaczego na rynku jest tak mało firm upraw-
nianych do wydawania kwalifikowanych certyfika-
tów i bezpiecznych e-podpisów?
W różnych krajach liczba kwalifikowanych pod-
miotów świadczących usługi certyfikacyjne waha
się od zera do kilku firm w zależności od przyjętych
rozwiązań techniczno-organizacyjnych. W skali ca-
łej Unii Europejskiej jest to nieco ponad 70 podmio-
tów kwalifikowanych na ogółem 28 państw człon-
kowskich. W niektórych krajach jest to jeden wyło-
niony w przetargu podmiot, który wydaje certyfika-
ty dla całości populacji. Prowadzenie działalności
certyfikacyjnej na poziomie kwalifikowanym w Pol-
sce nie daje możliwości szybkiego zwrotu z poczy-
nionych inwestycji. Firmy działające obecnie na tym
rynku postrzegają usługi certyfikacyjne jako część
szerszej oferty produktowej oraz usługowej, a ich
zysk pochodzi z innych rodzajów prowadzonej dzia-
łalności. Z powyższych przyczyn brak jest zaintere-
sowania wpisem do rejestru, chociaż brak jest w tym
zakresie przeszkód administracyjnych. Podkreślić
należy, że europejski rynek zakłada swobodę prze-
pływu usług certyfikacyjnych i każda z firmy świad-
czących tego rodzaju usługi na poziomie kwalifiko-
wanym musi brać pod uwagę ewentualność, że oby-
watele mogą nabywać certyfikaty także w innych
państwach. Zryczałtowana opłata 10 000 EUR nie
stanowi przeszkody dla podmiotów, które chcą
świadczyć tego rodzaju działalność gospodarczą,
np. w Austrii istnieje szczegółowy cennik za każda
czynność administracyjną, nadzorczą i kontrolną,
który jest znacznie mniej korzystny z punktu widze-
nia firm świadczących usługi certyfikacyjne.
3. Czy nie można umożliwić ludności korzystania
z innej, alternatywnej autoryzacji w systemie admi-
nistracji publicznej?
W odniesieniu do sposobu wykorzystania podpi-
sów elektronicznych w usługach publicznych istotne
jest korzystanie z wielu mechanizmów uwierzytel-
nienia, nie tylko z bezpiecznych podpisów elektro-
nicznych. Przykład bankowości elektronicznej, któ-
ra sprawnie funkcjonuje w oparciu o proste mecha-
nizmy uwierzytelnienia, takie jak hasła, klucze se-
syjne oraz zwykły podpis elektroniczny, przemawia
za szerszym stosowaniem lżejszych mechanizmów

uwierzytelnienia również w systemach e-govern-
ment. Osoby, które nabyły bezpieczny podpis elek-
troniczny, powinny wprawdzie móc korzystać z tego
narzędzia we wszystkich usługach publicznych, co
nie oznacza, że powinno to być jedyne stosowane
rozwiązanie. Przykładem funkcjonowania bezpiecz-
nego podpisu elektronicznego równolegle ze zwy-
kłym podpisem elektronicznym jest system ZUS,
gdzie w ramach programu „Płatnik” od lipca 2007
można składać deklaracje przy zastosowaniu obu
rodzajów podpisu elektronicznego. Podobnie w kon-
cepcji systemu administracji celnej „Celina” zakła-
da się, że oprócz bezpiecznego podpisu elektronicz-
nego stosowane będą kody identyfikacyjne.
Nadmienić należy, że istnieją kraje (np. Wielka
Brytania), gdzie usługi e-government rozwinęły się
mimo prawie całkowitego braku upowszechnienia
e-podpisu. Stosowano inne mechanizmy uwierzy-
telnienia, a wiarygodność dokumentów została po-
wiązana z systemami, w których są one tworzone
lub przetwarzane. Oznacza to, że przejście na elek-
troniczny obieg dokumentów, informatyzacja urzę-
dów oraz dostępność usług publicznych online mogą
następować niezależnie od podpisu elektroniczne-
go. Nacisk na stosowanie bezpiecznego podpisu
elektronicznego w zakresie krajowych procedur ad-
ministracyjnych wynika z rozwiązań przyjętych
w Kodeksie postępowania administracyjnego, któ-
ry nie został w pełni dostosowany do procedur elek-
tronicznych i nie wykorzystuje wszelkich możli-
wych ułatwień w tym zakresie. Ze względu na wy-
móg elektronizacji wszelkich procedur związanych
z podejmowaniem i prowadzeniem działalności usłu-
gowej przewidziany w art. 8 dyrektywy usługowej
konieczne będzie dokonanie przeglądu wszelkich
procedur administracyjnych. Zgodnie z zasadą pro-
porcjonalności bezpieczny podpis elektroniczny nie
powinien być stosowany przy każdej interakcji oby-
watela z urzędami, a jedynie w tych przypadkach,
gdy konieczna jest identyfikacja tożsamości w spo-
sób pewny.
Przedstawiając powyższe, pragnę zastrzec, że
minister właściwy ds. gospodarki nie koordynuje
polityki państwa w zakresie informatyzacji, w tym
zwłaszcza w zakresie mechanizmów uwierzytelnie-
nia oraz sposobu funkcjonowania elektronicznych
skrzynek podawczych. Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy
z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji
rządowej (Dz. U. z dnia 24 listopada 1997 r.): „Do
ministra właściwego do spraw gospodarki należą
w szczególności sprawy: (...) 5) nadzoru nad świad-
czeniem usług związanych z podpisem elektronicz-
nym w rozumieniu przepisów o podpisie elektronicz-
nym”. Kwestie usług publicznych, odmiennie niż
świadczenie usług certyfikacyjnych, nie są objęte
nadzorem sprawowanym przez ministra gospodar-
ki. Pragnę nadmienić, że nie ma przeszkód, aby ure-
gulowanie innych stosowanych mechanizmów uwie-
rzytelnienia następowało w przepisach z zakresu
informatyzacji lub innych przepisach dziedzino-
269
wych, gdyż ustawa o podpisie elektronicznym (w ślad
za wspólnotową dyrektywą w tym zakresie) nie jest
aktem prawnym służącym wyczerpującej regulacji
wszelkich rozwiązań występujących w zakresie au-
tentykacji i uwierzytelnienia. W takim zakresie,
w jakim niezbędna będzie nowelizacja ustawy o pod-
pisie elektronicznym, Ministerstwo Gospodarki bę-
dzie współpracować z Ministerstwem Spraw We-
wnętrznych i Administracji nad jej opracowaniem.
Ze swojej strony pragnę uprzejmie podziękować
za zainteresowanie tematyką, będącą przedmiotem
interpelacji. Uznanie priorytetowego znaczenia, sze-
roki udział oraz przychylność przedstawicieli Sej-
mu RP w procesie tworzenia ram prawnych dla do-
kumentów elektronicznych oraz dostosowania proce-
dur administracyjnych stanowić będzie ważny
wkład w informatyzację administracji publicznej
oraz likwidację istniejących zapóźnień naszego
kraju w tym obszarze.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie działań organów państwa
w ściganiu osób podejrzanych o przestępstwo
oszustwa i wykluczania ich
z rejestrów podmiotów prowadzących
działalność gospodarczą (563)
W nawiązaniu do pisma z dnia 21 stycznia br.,
znak: SPS-023-563/08, przesyłam, stosownie do
kompetencji, odpowiedź na pytanie pierwsze zawar-
te w interpelacji pana posła Romualda Kazimierza
Ajchlera w sprawie działań organów państwa w ści-
ganiu osób podejrzanych o przestępstwo oszustwa
i wykluczania ich z rejestrów podmiotów prowadzą-
cych działalność gospodarczą.
Ad pytania: Czy Minister Gospodarki przewiduje
zmiany w ustawie o swobodzie działalności gospo-
darczej umożliwiające wykreślenie z urzędu przed-
siębiorców z ewidencji działalności gospodarczej
w razie popełnienia przestępstwa związanego z wy-
konywaną działalnością gospodarcza?
Stosownie do obowiązującego art. 7e ust. 1 pkt 2
ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. Prawo działalno-
ści gospodarczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178, z późn.
zm.) wpis do ewidencji działalności gospodarczej
podlega wykreśleniu w przypadku, gdy po dokona-
niu wpisu wystąpią okoliczności, o których mowa
w art. 7c pkt 3, tj. prawomocnie orzeczono zakaz wy-
270
konywania określonej w zgłoszeniu działalności go-
spodarczej przez przedsiębiorcę.
Także chwalona w 2004 r. ustawa z dnia 2 lipca
o swobodzie działalności gospodarczej (SDG) (Dz. U.
z 2007 r. Nr 155, poz. 1095) wskazuje prawomocne
orzeczenie sądu zakazujące wykonywania określo-
nej we wpisie działalności gospodarczej przez przed-
siębiorcę jako przesłankę wykreślenia wpisu z urzę-
du (art. 37 ust. 2 pkt 1).
Wykreślić z ewidencji można zatem jedynie ta-
kiego przedsiębiorcę, co do którego sąd orzekł zakaz
wykonywania działalności gospodarczej. Sąd może
orzec zakaz prowadzenia określonej działalności go-
spodarczej w razie skazania za przestępstwo popeł-
nione w związku z prowadzeniem takiej działalno-
ści, jeżeli dalsze jej prowadzenie zagraża istotnym
dobrom chronionym prawem (art. 41 § 2 ustawy
z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny).
Wykreślenie z ewidencji przedsiębiorcy co do któ-
rego zachodzi jedynie podejrzenie popełnienia prze-
stępstwa na gruncie obecnego prawa, jest niedo-
puszczalne.
Ponadto aby w stosunku do nierzetelnego przed-
siębiorcy mogły być zastosowane jakiekolwiek środ-
ki karne (np. zakaz prowadzenia określonej działal-
ności gospodarczej), musi on zostać najpierw posta-
wiony w stan oskarżenia.
Natomiast na podstawie art. 42 ust. 3 Konstytu-
cji RP każdego uważa się za niewinnego, dopóki jego
wina nie zostanie stwierdzona prawomocnym wyro-
kiem sądu.
Powyższa norma znajduje swoje odzwierciedlenie
także w art. 5 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r.
Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89,
poz. 555, z późn. zm.), zgodnie z którym oskarżone-
go uważa się za niewinnego, dopóki wina jego nie
zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym
wyrokiem.
Wobec powyższego minister gospodarki nie prze-
widuje zmiany ustawy o swobodzie działalności go-
spodarczej w zakresie umożliwienia wykreślenia
z urzędu z ewidencji działalności gospodarczej przed-
siębiorców w przypadku, gdy zachodzi wobec nich
podejrzenie popełnienia przestępstwa związanego
z wykonywaną działalnością gospodarczą.
Zmiana ustawy w powyższym zakresie jest nie-
możliwa z uwagi na niezgodność z normami konsty-
tucyjnymi, a także przepisami karnymi, tj. Kodeksu
karnego oraz Kodeksu postępowania karnego.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Ostrowskiego
w sprawie realizacji drogi S12 na odcinku
Piotrków Trybunalski–Puławy (570)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Artura Ostrowskiego z dnia
8 stycznia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia 21
stycznia 2008 r., znak: SPS-023-570/08, w sprawie
budowy drogi ekspresowej S-12 na odcinku Piotr-
ków Trybunalski – Puławy uprzejmie przekazuję
następujące informacje.
Najpilniejsze duże zadania na drogach krajowych,
które zostały przewidziane do realizacji w pierwszej
kolejności, zostały ujęte na liście projektów stanowią-
cych załącznik do Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” na lata 2007–2013, współfi-
nansowanego przez Komisję Europejską.
Jednakże z uwagi na duże potrzeby w zakresie
budowy i przebudowy autostrad i dróg ekspresowych
w Polsce, w stosunku do ograniczonych środków fi-
nansowych, tylko wybrane zadania mogą być zreali-
zowane dzięki wsparciu unijnemu w okresie progra-
mowania 2007–2013. Na liście projektów indywidu-
alnych PO IiŚ na lata 2007–2013 jako projekty re-
zerwowe umieszczone zostały dwa projekty zlokali-
zowane w ciągu drogi ekspresowej S-12, co w konse-
kwencji oznacza możliwość dofinansowania kosztów
budowy, tj.:
1) przebudowa drogi krajowej nr 12/74 do para-
metrów drogi ekspresowej na odcinku Piotrków
Trybunalski – Sulejów – Opatów z Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego,
2) budowa drogi ekspresowej S-12 na odcinku
Piaski–Dorohusk z Funduszu Spójności.
Jednocześnie pragnę poinformować, że w „Pro-
gramie budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”
zostało umieszczone zadanie pod nazwą „Budowa II
etapu obwodnicy Puław”, z planowanym terminem
realizacji w latach 2011–2012. Przedmiotem inwe-
stycji jest kontynuacja budowy obwodnicy miasta
Puław przewidzianej do włączenia do budowanej
w tym samym czasie drogi S-17. Długość planowane-
go odcinka wynosi ponad 12 km. Zadanie to zakłada
budowę drogi na parametrach klasy GP z uwzględ-
nieniem założenia docelowego funkcjonowania ob-
wodnicy jako drogi klasy S z dwupoziomowymi wę-
złami drogowymi.
Odnosząc się do kolejnego pytania, uprzejmie in-
formuję, że na odcinku przyszłej drogi S-12 prowa-
dzone są wstępne prace studialne nad przebiegiem
drogi. W pierwszej kolejności zostanie opracowane
studium techniczno-ekonomiczno-środowiskowe.
Aktualny stan zaawansowania prac przygotowaw-
czych oraz przewidywania co do możliwości sfinan-

sowania budowy drogi S-12 na odcinku Piotrków
Trybunalski – Puławy wskazują, że realizacja inwe-
stycji będzie miała miejsce w latach 2014–2020.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Guzowskiej
w sprawie osób chorych
na nieswoiste zapalenie jelit (666)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Iwony Guzowskiej, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
22 stycznia 2008 r. (SPS-023-666/08), w sprawie osób
chorych na nieswoiste zapalenie jelit, uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych informacji.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
określają przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135,
z późn. zm.).
Zgodnie z przepisem art. 14 wymienionej ustawy,
świadczenia opieki zdrowotnej są finansowane ze
środków będących w dyspozycji Narodowego Fun-
duszu Zdrowia. Na podstawie art. 15 świadczenio-
biorcy zapewnia się i finansuje ze środków publicz-
nych, na zasadach i w zakresie określonym w usta-
wie, szereg świadczeń, m.in. podstawową opiekę
zdrowotną, leczenie szpitalne, zaopatrzenie w pro-
dukty lecznicze, wyroby medyczne i środki pomocni-
cze. Ponadto zgodnie z art. 35 przytoczonej ustawy
pacjentom przyjętym do szpitala przysługują bez-
płatnie leki i wyroby medyczne, jeżeli są one ko-
nieczne do wykonania świadczenia.
Wykonując postanowienia art. 36 i 37 przedmio-
towej ustawy, minister zdrowia, po zasięgnięciu opi-
nii prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, Naczel-
nej Rady Lekarskiej i Naczelnej Rady Aptekarskiej,
określa, w drodze rozporządzeń, wykazy leków re-
fundowanych, tj. wykaz leków podstawowych i uzu-
pełniających, wysokość opłaty ryczałtowej za leki
podstawowe i recepturowe, wysokość odpłatności za
leki uzupełniające, wykaz chorób oraz wykaz leków
i wyrobów medycznych, które ze względu na choro-
by określone w wykazie są przepisywane bezpłatnie,
za opłatą ryczałtową lub za częściową odpłatnością.
271
Jednocześnie ustawodawca zobowiązał ministra
zdrowia do uwzględnienia przy tworzeniu wykazów
leków refundowanych nie tylko kryteriów zdrowot-
nych, ale także kryterium finansowego, czyli wpły-
wu leku na bezpośrednie koszty leczenia, a także
możliwości płatniczych podmiotu zobowiązanego do
finansowania świadczeń zdrowotnych.
Od 1999 r. w wykazie chorób przewlekłych znaj-
dowały się jednostki chorobowe: wrzodziejące zapale-
nie jelita grubego oraz choroba Crohna, na które pa-
cjentom (z tymi schorzeniami) przysługiwały, z 30%
odpłatnością (z uwzględnieniem limitu ceny), leki
zawierające substancje czynne mesalazinum oraz
sulfasalazinum. Należy podkreślić, że leki z wykazu
chorób przewlekłych przysługiwały jedynie grupie
pacjentów, u których rozpoznano jedno ze schorzeń
ujętych w tym wykazie, zatem refundacja tych le-
ków dotyczyła jedynie ściśle określonych wskazań
medycznych. Mając na uwadze fakt, iż produkty
lecznicze zawierające substancję czynną sulfasalazi-
num mogą być także stosowane w innych jednost-
kach chorobowych, np. w leczeniu stawów oraz ze-
sztywniającym zapaleniu stawów kręgosłupa, mini-
ster zdrowia rozporządzeniem z dnia 26 marca 2002 r.
w sprawie wykazu chorób oraz wykazu leków i ma-
teriałów medycznych, które ze względu na te choro-
by mogą być przepisywane bezpłatnie, za opłatą ry-
czałtową lub za częściową odpłatnością (Dz. U.
Nr 28, poz. 273) usunął z wykazu chorób przewle-
kłych jednostki chorobowe: wrzodziejące zapalenie
jelita grubego i chorobę Crohna oraz preparaty lecz-
nicze przysługujące pacjentom przy tych wskaza-
niach medycznych, które zostały przeniesione do
wykazu leków uzupełniających, również z 30% od-
płatnością z uwzględnieniem limitu ceny.
Należy podkreślić, że usunięcie przedmiotowych
jednostek chorobowych z wykazu chorób przewle-
kłych oraz przeniesienie leków przysługujących pa-
cjentom w tych schorzeniach do wykazu leków uzu-
pełniających spowodowało znaczne rozszerzenie do-
stępu do tych leków innych grup pacjentów, bez za-
wężenia wskazań do wrzodziejącego zapalenia jelita
grubego i choroby Crohna.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję:
1. Obecnie nie przewiduję wpisania NZJ do wy-
kazu chorób przewlekłych. Zjawisko niepełnego za-
spokojenia potrzeb zdrowotnych jest, niestety, udzia-
łem wielu dziedzin medycyny i wielu grup pacjen-
tów. Minister zdrowia nie posiada możliwości sfi-
nansowania wszystkich świadczeń opieki zdrowot-
nej. Działania ministra skierowane są na zapewnie-
nie w wykazach leków refundowanych leków bez-
piecznych, skutecznych i tanich. Natomiast dostęp
do leczenia lekami innowacyjnymi został zapewnio-
ny w ramach programów lekowych finansowanych
przez Narodowy Fundusz Zdrowia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że z dniem
29 września 2007 r. (Dz. U. Nr 166, poz. 1172) wpro-
wadzone zostały zmiany do ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
272
blicznych, które dotyczą m.in. procedury refunda-
cyjnej, polegające na wprowadzaniu zmian do rozpo-
rządzeń ministra zdrowia w sprawie wykazów leków
refundowanych, nie rzadziej niż co 90 dni. Przyjęcie
powyższych zmian pozwoli na sukcesywne i szybsze
umieszczanie w wykazach leków refundowanych no-
wych leków, dotąd nieobjętych dopłatami ze środ-
ków publicznych jako metody obniżania kosztów
farmakoterapii, jak również leków innowacyjnych,
które w istotnym stopniu przyczyniają się do popra-
wy skuteczności leczenia.
2. Ministrowi zdrowia znane są zagrożenia spo-
wodowane nieswoistymi zapalnymi chorobami jelit
(choroba Leśniowskiego-Crohna oraz wrzodziejące
zapalenie jelita grubego), które stanowią poważny
problem we współczesnej gastroenterologii, i ten-
dencja wzrostu tej choroby obserwowana jest w całej
Europie. Niewątpliwie niewłaściwie leczone, nie
w pełni zdiagnozowane mogą prowadzić do znaczne-
go upośledzenia komfortu życia pacjenta.
Odnośnie do konieczności opracowania metod
przeciwdziałania tym chorobom informuję, że z uzy-
skanych informacji konsultanta krajowego w dzie-
dzinie gastroenterologii wynika, że etiopatogeneza
tych chorób nie jest do końca znana i tym samym
przeciwdziałanie na dzień dzisiejszy niestety nie jest
możliwe. Zwiększone ryzyko tych chorób często wią-
że się z rozwojem cywilizacyjnym społeczeństw. Nie
ma w całym świecie metod przeciwdziałania tym
chorobom, a więc tym samym niemożliwe będzie
opracowanie takiego programu w Polsce. Na pewno
natomiast można podejmować działania w celu po-
prawy diagnostyki i leczenia tej grupy chorób i dzia-
łania takie są podejmowane.
Pragnę poinformować, że 5 listopada 2007 r. Na-
rodowy Fundusz Zdrowia opublikował zasady reali-
zacji dwóch programów „Leczenie choroby Leśniow-
skiego-Crohna u dorosłych” oraz „Leczenie choroby
Leśniowskiego-Crohna u dzieci”, a tym samym za-
pewnił finansowanie leczenia tych chorób nowymi
innowacyjnymi lekami: budesonidem, infliximabem
i adalimumabem. Wprawdzie w ubiegłym okresie le-
czenie wymienionymi lekami było w Polsce dostęp-
ne, jednakże przy braku odpowiedniego finansowa-
nia w postaci programu lekowego dostęp do tych no-
woczesnych form leczenia był znacząco utrudniony
dla większości potrzebujących. Dzięki utworzeniu
programów lekowych pacjenci, u których nie uzy-
skano poprawy leczeniem standardowym, zyskują
dostęp do nowoczesnego, skutecznego leczenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Stanisława Żelichowskiego
w sprawie stanowiska rządu RP
do wniosku rzecznika praw obywatelskich
do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie,
znak: RPO-565488-X/07AR/TG, o stwierdzenie
niezgodności art. 86 ust. 2 ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych
z art. 32 w związku z art. 2 Konstytucji RP (672)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską posła Stanisława Żelichow-
skiego dotyczącą stanowiska rządu wobec wniosku
rzecznika praw obywatelskich do Trybunału Kon-
stytucyjnego w sprawie o stwierdzenie niezgodności
art. 86 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych z art. 32 w zw. z art. 2 Kon-
stytucji RP (znak: RPO-565488-X/07 AR/TG), z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, uprzejmie przed-
stawiam następujące stanowisko.
Interpelacja posła Stanisława Żelichowskiego do-
tyczy stanowiska rządu Rzeczypospolitej Polskiej do
wniosku rzecznika praw obywatelskich do Trybuna-
łu Konstytucyjnego w sprawie, znak: RPO-565488-
-X/07 AR/TG, o stwierdzenie niezgodności art. 86
ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.)
z art. 32 w zw. z art. 2 Konstytucji RP. Przepis
art. 86 ust. 2 ustawy został zakwestionowany przez
rzecznika praw obywatelskich w zakresie, w jakim
określa on zobowiązanie budżetu państwa do finan-
sowania składek na ubezpieczenie zdrowotne – bez
względu na wysokość osiąganych przychodów – rol-
ników podlegających ubezpieczeniu społecznemu
rolników z mocy ustawy, którzy prowadzą działal-
ność rolniczą na gruntach rolnych.
Co do zasady polski system ubezpieczenia zdro-
wotnego klasyfikowany jest jako system mieszany,
ubezpieczeniowo-budżetowy. Z punktu widzenia bu-
dżetu państwa najistotniejszą cechą tego systemu
jest możliwość odliczania części składki na ubezpie-
czenie zdrowotne, w wysokości nieprzekraczajacej
7,75% wymiaru tej składki, od podatku dochodowe-
go od osób fizycznych, karty podatkowej oraz zry-
czałtowanego podatku dochodowego od przychodów
osób duchownych, na zasadach określonych w prze-
pisach prawa podatkowego. Pozostała część składki
jest pobierana bezpośrednio z dochodu osoby objętej
ubezpieczeniem zdrowotnym. Szczególną regulacją
jest art. 86 ust. 2 ustawy, który określa podmioty, za
które składka na ubezpieczenie zdrowotne w całości
opłacana jest z budżetu państwa. Główny zarzut

rzecznika praw obywatelskich nie dotyczy samego
faktu opłacania składek na ubezpieczenie zdrowot-
ne z budżetu państwa, ale oderwania wysokości
składki, w przypadku rolników, od osiąganych
przychodów, co w opinii rzecznika prowadzi do na-
ruszenia zasady równości wynikającej z art. 32
konstytucji.
Rzecznik praw obywatelskich wystąpieniem z dnia
14 grudnia 2007 r., znak: RPO-576421-III/07/LN,
poinformował prezesa Rady Ministrów o przedmio-
towym wniosku, w którym przedstawił swoje argu-
menty uzasadniające ten wniosek. Jednakże w swo-
im wystąpieniu nie wnosił o przedstawienie stano-
wiska rządu co do meritum sprawy. Stwierdzając,
że,,nie można wykluczyć, że Trybunał Konstytucyj-
ny uzna zasadność wniosku dotyczącego zasad opła-
cania składki na ubezpieczenie zdrowotne przez rol-
ników”, rzecznik praw obywatelskich poruszył pro-
blem braku systemu ewidencji dochodów ludności
rolniczej. Zwrócił się w związku z tym o rozważenie
możliwości pilnego podjęcia prac zmierzających do
utworzenia takiego systemu ewidencji dochodów
rolniczych, który umożliwi w dalszej perspektywie
nową konstrukcję systemu ubezpieczenia zdrowot-
nego rolników opartą o kryterium faktycznie osią-
ganych dochodów z działalności rolniczej.
W odpowiedzi na ww. wystąpienie rzecznik praw
obywatelskich został poinformowany przez ministra
rolnictwa i rozwoju wsi, że w przypadku, gdyby Try-
bunał Konstytucyjny uznał za niezgodny z konsty-
tucją przepis art. 86 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, istnieje obecnie kil-
ka metod szacowania dochodów rolniczych, które
można będzie zaadaptować dla potrzeb ustalania
wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne rol-
ników. Obecnie w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwo-
ju Wsi trwają prace analityczne i przygotowawcze
nad pierwszym etapem reformy systemu ubezpie-
czenia społecznego rolników, której celem jest m.in.
zróżnicowanie wysokości składek na to ubezpiecze-
nie. Wypracowane propozycje rozwiązań w formie
założeń mają być gotowe pod koniec I półrocza, kie-
dy to zostaną przekazane do zaopiniowania partne-
rom społecznym.
Warto podkreślić, że ustawodawca również w od-
niesieniu do innych grup osób wprowadził rozwiąza-
nia, w świetle których podstawa wymiaru składki
na ubezpieczenie zdrowotne jest ustalana niezależ-
nie od rzeczywiście osiąganych dochodów. Dotyczy
to m. in. uczniów, studentów, osób korzystających
z urlopu wychowawczego, osób duchownych, z wyłą-
czeniem podatników podatku dochodowego od osób
fizycznych oraz zryczałtowanego podatku dochodo-
wego od przychodów osób duchownych (w tych przy-
padkach podstawę wymiaru składki stanowi kwota
odpowiadająca wysokości świadczenia pielęgnacyj-
nego przysługującego na podstawie przepisów o świad-
czeniach rodzinnych – art. 81 ust. 8 pkt 3 i 10 usta-
wy, art. 81 ust. 10 ustawy), osób prowadzących dzia-
273
łalność pozarolniczą lub osób z nimi współpracują-
cych (w tym przypadku podstawę wymiaru składki
na ubezpieczenie zdrowotne stanowi zadeklarowana
kwota, nie niższa jednak niż 75% przeciętnego wy-
nagrodzenia – art. 81 ust. 2 ustawy). Przepisy te do-
tychczas nie budziły wątpliwości co do ich zgodności
z konstytucją, także rzecznika praw obywatelskich.
Odnosząc się do pytań zawartych w interpelacji,
należy zauważyć, że ustawa z dnia 1 sierpnia 1997 r.
o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102,
poz. 643, z późn. zm.) nie przewiduje udziału Rady
Ministrów w postępowaniu przed Trybunałem Kon-
stytucyjnym, jeżeli aktem prawnym, którego doty-
czy postępowanie, jest ustawa, a więc akt prawny
uchwalany przez Sejm RP (art. 27 pkt 2 ustawy).
Natomiast zgodnie z art. 38 pkt 2 ww. ustawy Try-
bunał Konstytucyjny może wezwać jedynie uczest-
ników postępowania do przedstawienia, w formie
pisemnej, w ustalonym terminie, stanowiska w spra-
wie. W związku z tym rząd nie jest zobowiązany do
przedstawienia pisemnego stanowiska Trybunałowi
Konstytucyjnemu w sprawie przedmiotowego wnio-
sku rzecznika praw obywatelskich.
Należy ponadto zwrócić uwagę, że stanowisko
rządu podlega uzgodnieniu ze wszystkimi członka-
mi Rady Ministrów, a nie z partnerami społecznymi,
którymi są m.in. izby rolnicze.
Minister
Ewa Kopacz
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie produkcji biopaliw (729)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 31 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-
-729/08, poniżej przedstawiam stanowisko do kwe-
stii podniesionych w interpelacji pana posła Stani-
sława Steca w sprawie produkcji biopaliw.
Należy zaznaczyć, że działania dotyczące rozwo-
ju rynku biokomponentów i biopaliw ciekłych są
bardzo istotne z uwagi na liczne korzyści płynące ze
stosowania biokomponentów. Wzrost udziału bio-
komponentów w rynku paliw ciekłych i biopaliw cie-
kłych zużywanych w transporcie jest bowiem istot-
nym elementem zrównoważonego rozwoju, prowa-
dzącym do poprawy bezpieczeństwa energetycznego
poprzez dywersyfikację źródeł zaopatrzenia w pali-
wa i zmniejszenia zależności od importu ropy nafto-
wej, przy jednoczesnym pozytywnym wpływie na
stan środowiska, a w szczególności na jakość powie-
trza atmosferycznego przez redukcję emisji dwu-
274
tlenku węgla i innych zanieczyszczeń. Jednocześnie
rozwój rynku biokomponentów i biopaliw ciekłych
przyczynia się do aktywizacji terenów wiejskich po-
przez zwiększenie produkcji rolniczej na cele ener-
getyczne (nieżywnościowe) oraz związane z tym
tworzenie nowych miejsc pracy.
Biokomponenty i biopaliwa ciekłe, jako substytut
paliw ropopochodnych, zaczynają odgrywać coraz
większą rolę w polityce energetycznej zarówno całej
Unii Europejskiej, jak i poszczególnych państw człon-
kowskich. Rosnące zapotrzebowanie gospodarki na
paliwa i energię wynikające z rozwoju gospodarcze-
go, wobec zmniejszających się zasobów paliw kopal-
nych, wymusza kierunek poszukiwania i wspierania
rozwoju wykorzystania biokomponentów, biopaliw
ciekłych i innych paliw odnawialnych.
W związku z powyższym inicjatywy mające na
celu zwiększenie produkcji i wykorzystania biokom-
ponentów i biopaliw ciekłych w Polsce należy uznać
za ze wszech miar pożądane oraz zgodne z trendami
obserwowanymi w gospodarce światowej. W skali
całego świata obserwuje się obecnie działania mają-
ce na celu promowanie wykorzystania biopaliw cie-
kłych jako substytutu paliw ropopochodnych.
Dostrzegając zalety stosowania biokomponentów
i biopaliw ciekłych, Unia Europejska podjęła działa-
nia legislacyjne mające na celu zwiększenie udziału
biokomponentów w rynku paliw wykorzystywanych
w transporcie. Wynikiem tych działań było przyję-
cie dyrektywy 2003/30/WE z dnia 8 maja 2003 r.
w sprawie promowania użycia w transporcie biopa-
liw lub innych paliw odnawialnych. Przepisy dy-
rektywy zobowiązały państwa członkowskie do po-
dejmowania działań prowadzących do osiągnięcia
z końcem 2010 r. minimalnego udziału biokompo-
nentów (zarówno w postaci dodatku do paliw cie-
kłych, jak i biopaliw ciekłych) w wysokości co naj-
mniej 5,75% – liczonego według wartości opałowej.
Na forum Unii Europejskiej wykazywana jest ko-
nieczność dalszego wzrostu tego udziału. Jak poda-
je przygotowany przez Komisję Europejską komu-
nikat „Polityka energetyczna dla Europy”, potwier-
dzony konkluzjami z wiosennego posiedzenia Rady
Europejskiej w dniach 8–9 marca 2007 r., udział
biokomponentów w rynku paliw transportowych
każdego z państw członkowskich ma osiągnąć po-
ziom co najmniej 10% w 2020 r. (cel ten ma charak-
ter obligatoryjny).
W rezultacie dotychczasowych działań legislacyj-
nych mających na celu zwiększenie udziału biokom-
ponentów w rynku paliw zużywanych w transporcie
w Polsce nie ma obecnie żadnych przeszkód w doda-
waniu do 5% bioetanolu do benzyn silnikowych sto-
sowanych w pojazdach oraz do 5% dodatku estrów
metylowych kwasów tłuszczowych do oleju napędo-
wego stosowanego w pojazdach, ciągnikach i maszy-
nach nieporuszających się po drogach.
Ponadto, zgodnie z rozporządzeniem ministra
gospodarki z dnia 8 września 2006 r. w sprawie wy-
magań jakościowych dla biopaliw ciekłych, w Polsce
możliwe jest wprowadzanie do obrotu dwóch rodza-
jów biopaliw ciekłych: estrów metylowych kwasów
tłuszczowych stanowiących samoistne paliwo oraz
oleju napędowego zawierającego 20% ww. estrów,
stosowanych w pojazdach, ciągnikach rolniczych,
a także maszynach nieporuszających się po drogach,
wyposażonych w silniki z zapłonem samoczynnym,
przystosowane do spalania tych biopaliw. Przewidu-
je się również dopuszczenie do obrotu paliwa zawie-
rającego 85% bioetanolu (tzw. E85).
W wyniku dotychczasowych działań dokonano
również pełnej transpozycji dyrektywy 2003/30/WE
do polskiego prawa. Transpozycję tę zapewniły usta-
wy z dnia 25 sierpnia 2006 r.: o biokomponentach
i biopaliwach ciekłych oraz o systemie monitorowa-
nia i kontrolowania jakości paliw. Wyżej wymienio-
ne ustawy wprowadziły do polskiego prawa wiele
zmian ukierunkowanych na tworzenie korzystnych
i stabilnych warunków rozwoju rynku biokompo-
nentów i biopaliw ciekłych, w tym trzy niezwykle
istotne:
— Stworzenie możliwości wytwarzania przez
rolników biopaliw ciekłych na własny użytek. Rolni-
cy mogą wytwarzać na własny użytek wszystkie ro-
dzaje biopaliw ciekłych stanowiących samoistne pa-
liwo, a w przypadku czystego oleju roślinnego i es-
trów nie jest konieczne składanie zabezpieczenia
akcyzowego. Zgodnie z przepisami ustawy o syste-
mie monitorowania i kontrolowania jakości paliw
biopaliwa ciekłe wytwarzane przez rolników na wła-
sny użytek powinny spełniać jedynie minimalne
wymagania jakościowe, istotne ze względu na ochro-
nę środowiska. Roczny limit dozwolonej produkcji
na własny użytek wynosi 100 litrów na hektar po-
wierzchni użytków rolnych będących w posiadaniu
rolnika.
— Wprowadzenie z dniem 1 stycznia 2008 r. obo-
wiązku zapewnienia określonego udziału biokompo-
nentów w rynku paliw transportowych. Nałożony
on został na przedsiębiorców wykonujących działal-
ność gospodarczą w zakresie wytwarzania i importu
lub nabycia wewnątrzwspólnotowego paliw ciekłych
lub biopaliw ciekłych, którzy sprzedają je lub zuży-
wają na własne potrzeby. Przedsiębiorcy ci określa-
ni są jako podmioty realizujące narodowy cel wskaź-
nikowy (narodowy cel wskaźnikowy to minimalny
udział biokomponentów i innych paliw odnawial-
nych w ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw cie-
kłych zużywanych w ciągu roku kalendarzowego
w transporcie, liczony według wartości opałowej).
— Wprowadzenie do polskiego prawa pojęcia
„wybranej floty”, definiowanego jako grupa co naj-
mniej 10 pojazdów, ciągników rolniczych lub ma-
szyn nieporuszających się po drogach albo grupa lo-
komotyw lub statków wyposażonych w silniki przy-
stosowane do spalania biopaliwa ciekłego, będących
własnością lub użytkowanych przez osobę fizyczną
wykonującą działalność gospodarczą, osobę prawną
lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobo-

wości prawnej. Wprowadzenie tego pojęcia umożli-
wiło zastosowanie w pojazdach i maszynach należą-
cych do „wybranych flot” biopaliw niedopuszczonych
do powszechnego obrotu, o wysokim udziale biokom-
ponentów (wymagania jakościowe dla tego rodzaju
biopaliw ciekłych zostały określone w rozporządze-
niu ministra gospodarki z dnia 22 stycznia 2007 r.
w sprawie wymagań jakościowych dla biopaliw cie-
kłych stosowanych w wybranych flotach oraz wy-
twarzanych przez rolników na własny użytek).
Dla właściwego funkcjonowania rozwiązań za-
wartych w obu ustawach niezbędne jest jednak zna-
lezienie i zastosowanie takich rozwiązań, które za-
pewnią dodatkowe wsparcie dla produkcji biokom-
ponentów i biopaliw ciekłych. Rozwiązania te po-
winny być oparte na założeniu, że rozmiar udzielo-
nego wsparcia powinien być zgodny z przepisami
Unii Europejskiej w zakresie opodatkowania pro-
duktów energetycznych oraz pomocy publicznej oraz
powinny spowodować, że oferowana użytkownikowi
pojazdu cena paliwa zawierającego biokomponenty
będzie konkurencyjna w stosunku do ceny paliwa
mineralnego.
Wypracowanie tego rodzaju rozwiązań jest celem
przygotowanego w Ministerstwie Gospodarki i przy-
jętego w dniu 24 lipca 2007 r. przez Radę Ministrów
dokumentu pt. „Wieloletni program promocji biopa-
liw lub innych paliw odnawialnych na lata 2008–
–2014”, który stanowi wykonanie art. 37 ustawy
o biokomponentach i biopaliwach ciekłych. Rozwią-
zania te poprawią opłacalność ekonomiczną całego
procesu – począwszy od pozyskiwania surowców rol-
niczych, przez wytwarzanie biokomponentów, pro-
dukcję biopaliw ciekłych i paliw ciekłych z dodat-
kiem biokomponentów, a kończąc na użyciu tego pa-
liwa. Powinny również gwarantować stabilność wa-
runków funkcjonowania dla wszystkich podmiotów
związanych z rynkiem biokomponentów i biopaliw
ciekłych, co jest niezbędne do tworzenia długookre-
sowych planów gospodarczych oraz pozyskania
przez przedsiębiorców finansowania dla nowych in-
westycji.
W trakcie prac nad programem kierowano się za-
sadą, że wszelkie bariery rozwoju rynku biokompo-
nentów i biopaliw ciekłych powinny być skutecznie
usuwane w związku z korzyściami, jakie rozwój ten
przynosi, dotyczącymi zwiększenia bezpieczeństwa
energetycznego, wzrostu zatrudnienia oraz poprawy
stanu środowiska w drodze redukcji emisji zanie-
czyszczeń, w tym szczególnie dwutlenku węgla. Ko-
rzyści te rekompensują bowiem z nadwyżką ewentu-
alne negatywne strony procesu promowania bio-
komponentów, jak np. przejściowe uszczuplenie wpły-
wów budżetowych państwa.
Program przewiduje, że nadal rozwiązania po-
datkowe będą miały bardzo istotne znaczenie w sys-
temie zapewniania opłacalności produkcji biokom-
ponentów i biopaliw ciekłych. Obok zwolnień od po-
datku akcyzowego w maksymalnej wysokości do-
275
zwolonej dyrektywą 2003/96/WE w sprawie restruk-
turyzacji wspólnotowych przepisów ramowych doty-
czących opodatkowania produktów energetycznych
i energii elektrycznej (i związanego z tym znacznego
obniżenia akcyzy od biokomponentów stanowiących
samoistne paliwa), planowane są ulgi w podatku do-
chodowym od osób prawnych. Przyjęty system ma
przy tym zapewnić stabilność w zakresie ulg i zwol-
nień podatkowych przez cały okres funkcjonowania
programu. Wśród dalszych instrumentów wsparcia
finansowego program obejmuje: wyłączenie biokom-
ponentów stanowiących samoistne paliwa z grupy
wyrobów podlegających opłacie paliwowej, system
dopłat dla rolników uprawiających rośliny energe-
tyczne z przeznaczeniem na biokomponenty, wspar-
cie inwestycyjne ze środków unijnych oraz zwolnie-
nia podmiotów stosujących biopaliwa ciekłe w pojaz-
dach z opłat za wprowadzanie zanieczyszczeń do
powietrza.
Program wprowadza preferencje dla transportu
publicznego w aglomeracjach miejskich, uzdrowi-
skach czy na terenach chroniących przyrodę, które-
go działanie jest oparte wyłącznie na pojazdach zu-
żywających paliwa ekologiczne (biopaliwa ciekłe,
a także CNG i LPG) lub napędzane silnikami elek-
trycznymi lub hybrydowymi. Zachętą do używania
biopaliw, także przez osoby fizyczne, będą ulgi w opła-
tach parkingowych.
Jednym z rozwiązań zawartych w programie jest
wprowadzenie preferencji w zakupie pojazdów i ma-
szyn wyposażonych w silniki przystosowane do spa-
lania biopaliw ciekłych w ramach zamówień publicz-
nych. Bardzo znaczący jest także zapis dotyczący
nałożenia na administrację rządową obowiązku
sukcesywnej wymiany własnego parku samochodo-
wego na pojazdy przystosowane do spalania biopa-
liw ciekłych.
Istotnym elementem programu są także działa-
nia o charakterze edukacyjno-informacyjnym, obej-
mujące m.in. wprowadzenie tematyki biopaliw cie-
kłych do programów na wszystkich poziomach na-
uczania, prowadzenie szerokich kampanii informa-
cyjnych adresowanych do wszystkich użytkowników
pojazdów, a także akcji mających na celu zachęcanie
i mobilizowanie producentów samochodów do ich
przystosowywania do spalania biopaliw.
Należy jednocześnie podkreślić, że w Minister-
stwie Gospodarki, które jest odpowiedzialne za ko-
ordynację realizacji całości przedmiotowego progra-
mu, podejmowane są działania mające na celu wy-
pełnienie wszystkich zadań zapisanych w dokumen-
cie w możliwie krótkim czasie.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
276
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Stanisława Zająca
w sprawie realizacji programu
ochrony przeciwpowodziowej
w dorzeczu górnej Wisły (740)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 31 stycznia roku 2008 r. (sygn. SPS-023-
-740/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Stanisława Zająca w sprawie realizacji pro-
gramu ochrony przeciwpowodziowej w dorzeczu
górnej Wisły, z upoważnienia prezesa Rady Mini-
strów, w porozumieniu z ministrem środowiska,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż rządowy projekt
programu ochrony przeciwpowodziowej w dorze-
czu górnej Wisły – opracowany przez zespół robo-
czy, w którego skład weszli m.in. eksperci zajmu-
jący się tematyką ochrony przeciwpowodziowej,
oraz przy współpracy wojewodów: małopolskiego,
podkarpackiego, śląskiego i świętokrzyskiego,
– jest częścią „Programu Wisła 2020”. Program
obejmuje dorzecze górnej Wisły do ujścia Sanu – są
to obszary, na terenie których występują częste
i gwałtowne powodzie.
Celem programu jest zwiększenie bezpieczeń-
stwa powodziowego w dorzeczu górnej Wisły poprzez
efektywne planowanie i realizację środków ochrony,
rozwój działań prewencyjnych, mających za zadanie
ograniczenie zagrożenia powodziowego.
Głównymi założeniami programu jest m.in.:
— identyfikacja priorytetowych (komplekso-
wych) projektów ochronnych na obszarze poszcze-
gólnych województw, przeznaczonych do realizacji
w okresie programowania w latach 2007–2013,
— uzasadnienie, hierarchizacja i realizacja za-
dań inwestycyjnych w układzie zlewniowym i admi-
nistracyjnym,
— harmonizacja zadań przeciwpowodziowych
z działaniami na rzecz ochrony ekosystemów wod-
nych i lądowych z nimi związanych, zgodnie z ramo-
wą dyrektywą wodną,
— koordynacja działań operacyjnych, związa-
nych z zagrożeniem awariami obiektów,
— wsparcie działań mających na celu pozyskanie
odpowiednich środków na realizację przedsięwzięć
oraz inwestycji z nimi związanych, zwłaszcza z fun-
duszy europejskich.
Wskazać należy, iż wstępnie oszacowane sumarycz-
ne koszty realizacji programu (z podziałem na dwa
okresy realizacji projektów, w latach 2007–2013 i po
roku 2013) – łącznie określono na kwotę 12,5 mld zł.
Źródłem ich finansowania będą środki europejskie oraz
krajowe (budżetowe i samorządowe). Dla woj. podkar-
packiego na lata 2007–2013 i po 2013 r. planowana jest
kwota w wysokości 4989,6 mln zł.
Niemniej pragnę poinformować, iż w 2008 r.
w budżecie państwa na realizację programu zabez-
pieczono kwotę w wysokości 100 mln zł. Szczegóło-
we informacje odnośnie do wysokości już przyzna-
nych środków zostały przekazane właściwym woje-
wodom w lutym 2008 r. Nadmienić należy, iż woj.
podkarpackie otrzymało już 29,5 mln zł.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w dniu
4 lipca 2007 r. w Ministerstwie Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji odbyła się konferencja, podczas
której dokonano po raz pierwszy prezentacji rządo-
wego projektu „Program ochrony przeciwpowodzio-
wej w dorzeczu górnej Wisły”.
Na konferencji, w której oprócz kierownictwa
resortu, udział wzięli posłowie i senatorowie z woj.
małopolskiego, podkarpackiego, śląskiego i świę-
tokrzyskiego, przedstawiciele jednostek samorzą-
du terytorialnego z tych województw oraz przed-
stawiciele pozarządowych organizacji ekologicz-
nych – omówiono końcową wersję dokumentu rzą-
dowego „Program ochrony przeciwpowodziowej
w dorzeczu górnej Wisły”. W dniu 20 września
2007 r. program przekazany został do ówczesnego
wiceprezesa Rady Ministrów – pana Przemysława
Gosiewskiego, który zwrócił go do ponownych
konsultacji. Po przepracowaniu dokumentu, w dniu
12 lutego 2008 r., program skierowany został do
uzgodnień wewnątrzresortowych.
Na koniec lutego 2008 r. planowane jest skiero-
wanie dokumentu do uzgodnień międzyresorto-
wych, a następnie do rozpatrzenia przez Radę Mini-
strów, w celu jego przyjęcia i upoważnienia ministra
spraw wewnętrznych i administracji do opracowa-
nia, w uzgodnieniu z innymi podmiotami, projektu
ustawy o ustanowieniu „Programu ochrony prze-
ciwpowodziowej w dorzeczu górnej Wisły”.
Z informacji przekazanych przez ministra środo-
wiska wynika, iż w dniu 1 lutego 2008 r. opubliko-
wana została przez Ministerstwo Rozwoju Regional-
nego zweryfikowana lista projektów indywidualnych
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko 2007–2013”. Na liście podstawowej
priorytetu III: Zarządzanie zasobami i przeciwdzia-
łanie zagrożeniom środowiska, działania 3.1: Reten-
cjonowanie wody i zapewnienie bezpieczeństwa
przeciwpowodziowego, nie zostały uwzględnione za-
dania z dorzecza górnej Wisły. W związku z powyż-
szym ewentualne projekty do zrealizowania w ra-
mach ww. programu zostaną wyłonione w drodze
konkursu.
Jednocześnie minister środowiska poinformo-
wał, iż na obszarze dorzecza górnej Wisły, przez Re-
gionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Krakowie,
realizowane jest duże przedsięwzięcie inwestycyjne
pn. Budowa zbiornika wodnego Świnna Poręba na
rzece Skawie. Powyższy zbiornik będzie miał na
celu zwiększenie stopnia zabezpieczenia przed po-

wodzią doliny Skawy poniżej zapory oraz doliny Wi-
sły, od ujścia rzeki Skawy do Krakowa włącznie.
Ponadto poinformował, iż w celu obniżenia za-
grożenia powodziowego i prewencji przeciwpowo-
dziowej na terenie powiatu Jasło przygotowywana
do realizacji jest budowa zbiornika Kąty–Myscowa.
Obecnie w Podkarpackim Urzędzie Wojewódzkim
toczy się postępowanie administracyjne w sprawie
wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach zgody na realizację zbiornika wodnego Kąty–
–Myscowa. W dniu 4 kwietnia 2007 r. spisane zosta-
ło porozumienie między gminami Krempna i Nowy
Żmigród o wykonaniu wspólnego miejscowego planu
zagospodarowania przestrzennego, obejmującego
rejon całego zbiornika Kąty–Myscowa, położonego
na obszarze obu gmin. Obecnie trwają prace związa-
ne ze sporządzeniem projektu planu.
Ewentualne rozpoczęcie budowy zbiornika pla-
nowane jest na rok 2010, pod warunkiem wcześniej-
szego uzyskania decyzji o środowiskowych uwarun-
kowaniach zgody na realizację inwestycji, uzyskania
pozwolenia wodnoprawnego, sporządzenia doku-
mentacji projektowej wraz z pozwoleniem na budo-
wę oraz pozyskania środków unijnych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Bartosza Arłukowicza
w sprawie możliwości zainicjowania przez rząd
zmian w ustawie o zapasach ropy naftowej,
produktów naftowych i gazu ziemnego
oraz zasadach postępowania w sytuacjach
zagrożenia bezpieczeństwa paliwowego
państwa i zakłóceń na rynku naftowym,
które uwzględniałyby specyfikę
przedsiębiorstw dystrybuujących gaz ziemny
w regionach nadgranicznych (753)
W odpowiedzi na pismo z dnia 31 stycznia 2008 r.
(znak: SPS-023-753/08), przy którym przesłana zo-
stała interpelacja pana posła Bartosza Arłukowicza
dotycząca możliwości zainicjowania przez rząd
zmian w ustawie o zapasach ropy naftowej, produk-
tów naftowych i gazu ziemnego oraz o zasadach po-
stępowania w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa
paliwowego państwa i zakłóceń na rynku naftowym
(zwanej niżej ustawą o zapasach), które uwzględnia-
łyby specyfikę przedsiębiorstw dystrybucyjnych gazu
277
ziemnego w regionach nadgranicznych, przedsta-
wiam poniższe informacje w sprawach poruszonych
przez pana posła.
Na wstępie pragnę zauważyć, iż kształt ustawy
o zapasach powodowany był strategicznym dla
bezpieczeństwa paliwowego kraju charakterem
dostaw gazu ziemnego i ropy naftowej jako nośni-
ków energii. Nie bez znaczenia są również specy-
ficzne dla Polski uwarunkowania polityczne i go-
spodarcze w tym zakresie (m.in. problemy z cią-
głością dostaw gazu do Polski z importu w latach
2004, 2006 i 2007).
Celem zapewnienia odpowiedniego poziomu po-
daży gazu w sytuacji kryzysu dostaw z importu, ko-
nieczne jest posiadanie zapasów gazu ziemnego
w ilości proporcjonalnie odpowiadającej zużyciu
gazu dostarczanego z zagranicy. Zapasy te służą za-
gwarantowaniu ciągłości dostaw gazu dla potrzeb
polskiej gospodarki oraz w szczególności dla potrzeb
gospodarstw domowych i podmiotów o strategicz-
nym znaczeniu dla funkcjonowania państwa.
Pan poseł Arłukowicz porusza w swojej interpe-
lacji istotną kwestię wpływu regulacji dokonanej
ustawą o zapasach na funkcjonowanie przedsię-
biorstw oraz gospodarkę niektórych regionów. Oczy-
wiste jest, że wejście w życie ustawy o zapasach spo-
wodowało konsekwencje zarówno dla podmiotów
sektora paliwowego (a co za tym idzie dla regionu,
w którym one operują), jak i dla konsumentów. Oce-
niając poszczególne przepisy ustawy o zapasach, nie
należy jednak zapominać o fakcie, iż musi ona pogo-
dzić interesy państwa, poszczególnych regionów,
przedsiębiorców oraz konsumentów.
Jestem świadom sytuacji, że przedsiębiorstwa zo-
bowiązane ustawą o zapasach do tworzenia zapasów
czasowo mogą pogorszyć swoją konkurencyjność
w okresie rozbudowy magazynów i powiększania za-
pasów obowiązkowych do wymaganego poziomu.
Zwracam jednocześnie uwagę pana posła na fakt,
iż w skali kraju zwiększenie bezpieczeństwa zaopa-
trzenia w ropę naftową, paliwa i gaz ziemny zwięk-
szy konkurencyjność całej gospodarki, jak i konkret-
nego regionu oraz jednocześnie zapewni jej funkcjo-
nowanie w sytuacji pojawienia się zakłóceń w dosta-
wach ropy naftowej, produktów naftowych lub gazu
ziemnego.
Należy zauważyć, że w przywoływanej ustawie
przewidziano mechanizmy, których celem jest zła-
godzenie skutków wprowadzenia nowych rozwiązań
dla przedsiębiorstw operujących na rynku gazu
ziemnego. Według szacunków Ministerstwa Gospo-
darki ww. ustawa spowoduje, iż nowe pojemności
magazynowe i zakupy dodatkowych ilości gazu na
utworzenie zapasów staną się konieczne, począwszy
od 2009 r. Stanie się tak, gdyż w harmonogramie
dochodzenia do wymaganych wielkości zapasów
gazu przyjęto, iż do roku 2009 wielkość zapasów wy-
nosić będzie co najmniej 11 dni średniego dziennego
przywozu gazu ziemnego, co w przybliżeniu odpo-
wiada 3% przywozu, czyli wysokości, która już od
278
dawna obowiązuje na skutek przepisów ustawy Pra-
wo energetyczne. Stąd też do końca września roku
2009 przedsiębiorstwa obecne na rynku mogą wy-
pełniać obowiązki ustawowe bez dodatkowych inwe-
stycji. Przedsiębiorstwa uzyskały długi okres przej-
ściowy przeznaczony na stopniowe dostosowanie się
do nowych zasad i do zwiększenia ilości zapasów
obowiązkowych gazu do 2012 r., czyli terminu osią-
gnięcia poziomu zapasów odpowiadających 30 dniom
średniego dziennego przywozu.
Dla zapewnienia opłacalności ekonomicznej dla
rozbudowy sytemu magazynów gazu ziemnego prze-
pisy ustawy gwarantują stopę zwrotu z kapitału za-
angażowanego w takie przedsięwzięcia na poziomie
nie niższym niż 6%. Istnieje możliwość pozyskania
środków na rozbudowę podziemnych magazynów
gazu przy wykorzystaniu środków przewidzianych
na ten cel w Programie Operacyjnym „Infrastruk-
tura i środowisko”, w którym około 1,9 mld euro
przeznaczone zostało na realizację projektów ener-
getycznych, w tym także magazynów gazu ziemne-
go. Przedsiębiorstwa zostały uprawnione do uwzględ-
niania kosztów związanych z realizacją obowiązku
magazynowania w taryfie, co spowoduje, iż koszty
te nie będą ich w całości obciążać.
Jednocześnie ustawa o zapasach przewiduje in-
stytucję zwolnienia z obowiązku utrzymywania za-
pasów obowiązkowych gazu ziemnego. Minister go-
spodarki może zwolnić z tego obowiązku niepowią-
zane kapitałowo z podmiotem, który uzyskał zwol-
nienie lub się o nie ubiega, przedsiębiorstwo energe-
tyczne wykonujące działalność gospodarczą w za-
kresie obrotu gazem ziemnym z zagranicą lub pod-
miot dokonujący przywozu gazu ziemnego, jeżeli
liczba ich odbiorców nie jest większa niż 100 tys.
i przywóz gazu ziemnego nie przekracza w ciągu
roku 50 mln m3. Wspomniana przez pana posła spół-
ka Media Odra Warta Sp. z o.o. otrzymała takie
zwolnienie (decyzja ministra gospodarki nr 1/07/
2007 z dnia 24 lipca 2007 r.).
Odnosząc się do pytania dotyczącego działań
uniemożliwiających ograniczanie przez PGNiG kon-
kurencji na lokalnym rynkach gazu, pragnę poin-
formować, że z danych posiadanych przez Minister-
stwo Gospodarki wynika, że PGNiG SA odmawia
świadczenia usług magazynowania gazu ziemnego
swym wnioskodawcom, powołując się na przesłanki
zawarte w art. 4h ust. 1 Prawa energetycznego.
Przepis ten przewiduje, że przedsiębiorstwa energe-
tyczne mogą odmówić dostępu do systemu z powodu
braku pojemności albo tam, gdzie dostęp do systemu
uniemożliwiłby im wypełnianie usług o charakterze
użyteczności publicznej, które zostały im wyznaczo-
ne, albo z powodu poważnych trudności ekonomicz-
nych i finansowych. PGNiG SA wskazuje m.in., iż
świadczenie omawianych usług naraziłoby spółkę
na trudności finansowe i ekonomiczne związane
z realizacją zobowiązań wynikających z uprzednio
zawartych kontraktów długoterminowych z pod-
miotami pochodzącymi z państw niebędących człon-
kami UE, przewidujących obowiązek zapłaty za
określoną ilość gazu ziemnego, niezależnie od ilości
pobranego gazu. Ponadto świadczenie usług maga-
zynowania uniemożliwiłoby PGNiG SA wywiązanie
się z obowiązków w zakresie ochrony interesów od-
biorców. Kolejnym argumentem przywoływanym
przez PGNiG SA jest brak wolnych zdolności maga-
zynowych.
W przypadku podejrzenia naruszenia przez
PGNiG zasad konkurencji przedsiębiorstwa mają
możliwość wystąpienia w tej sprawie do właściwych
organów tj. prezesa Urzędu Regulacji Energetyki
oraz prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów.
W reakcji na decyzje PGNiG SA co do odmowy
udostępnienia magazynów, władze państwowe po-
dejmowały szereg działań w celu zapewnienia in-
nym podmiotom dostępności usług magazynowania
i zweryfikowania prawidłowości decyzji PGNiG SA.
Prezes Urzędu Regulacji Energetyki zaangażował
się w dwa postępowania administracyjne dotyczące
odmowy zawarcia umów o świadczenie usługi maga-
zynowania paliw gazowych przez PGNiG SA. Postę-
powania zostały wszczęte na wniosek Emfesz NG
Polska sp. z o.o. oraz Media Odra Warta sp. z o.o.
Przedmiotowe postępowania nie zostały dotychczas
zakończone.
Minister gospodarki podjął ponadto prace zmie-
rzające do nowelizacji Prawa energetycznego m.in.
w zakresie zmiany procedury wyznaczania operato-
rów systemów magazynowych, co wiąże się z nało-
żeniem na przedsiębiorstwo będące operatorem sze-
regu obowiązków. W myśl proponowanej nowelizacji
prezes URE zostanie upoważniony do wyznaczenia
operatorów systemów magazynowych z urzędu,
w przypadku gdy przedsiębiorstwo energetyczne bę-
dące właścicielem infrastruktury nie złoży stosowne-
go wniosku, a także do nałożenia sankcji prawnej
w postaci kary pieniężnej na przedsiębiorstwo, które
z nieuzasadnionych powodów nie występuje do preze-
sa URE z wnioskiem o wyznaczenie na operatora1).
Odnosząc się do pytań dotyczących specyfiki
funkcjonowania przedsiębiorstw dystrybucyjnych
gaz ziemny w rejonach graniczących z państwami
UE oraz dopuszczenia możliwości przechowywania
zapasów obowiązkowych poza terytorium RP, zwra-
cam uwagę pana posła, że istniejące uwarunkowa-
nia techniczne, główne kierunki rozpływu gazu
w systemie przesyłowym kraju oraz ilość i przepu-
stowość połączeń międzysystemowych, stwarzają
1)
Przedmiotowa zmiana jest elementem szerszej nowelizacji
Prawa energetycznego, która wdroży do polskiego systemu
prawnego przepisy dyrektywy 2005/89/WE Parlamentu Euro-
pejskiego i Rady z dnia 18 stycznia 2006 r. w sprawie działań na
rzecz zagwarantowania bezpieczeństwa dostaw energii elek-
trycznej i inwestycji infrastrukturalnych. W dniu 15 stycznia
2008 r. projekt ten został przesłany do konsultacji społecznych
i uzgodnień międzyresortowych, które zakończa się w lutym
2008 r. Ostateczny termin wejścia w życie ustawy zależy od
przebiegu uzgodnień i prac Parlamentu RP. Przewiduje się, że
nastąpi to najpóźniej w lipcu 2008 r.

istotne ograniczenia uniemożliwiające szybkie prze-
słanie dodatkowych dostaw gazu pochodzących z za-
pasów obowiązkowych, gdyby magazynowane były
one na terytorium innych państw członkowskich
UE. Polski system gazowy jest połączony jedynie
z systemem gazowym Niemiec, pojedynczym łączem
o relatywnie niewielkiej przepustowości (w miejsco-
wości Lasów). Gazociąg przesyłowy, którym przesy-
łany jest gaz ze wschodu do Polski i dalej do Niemiec
– tzw. Jamał–Europa, nie jest wyposażony w insta-
lację tłoczenia rewersowego gazu. Polska podejmo-
wała próby inicjacji budowy odpowiedniej instalacji,
niemniej pomimo zawarcia stosownego porozumie-
nia z RFN Polsce nie udało się uzyskać zgody Fede-
racji Rosyjskiej na przebudowę gazociągu. W efek-
cie, w przypadku zakłócenia dostaw z dominującego
kierunku (w 2006 r. ok. 91,5% importu gazu ziemne-
go do RP pochodziło z kierunku wschodniego), co
miało miejsce już dwukrotnie, i to w okresie zwięk-
szonego zapotrzebowania na gaz w kraju – tj. zimą
2004 r. i 2006 r., nie jest możliwe sprowadzenie gazu
do kraju z innych źródeł.
Pragnę zapewnić pana posła, że Ministerstwo
Gospodarki będzie podejmowało działania zmierza-
jące do zapewnienia funkcjonowania efektywnej
współpracy transgranicznej (tworzenie połączeń
międzysystemowych) oraz rozbudowy infrastruktu-
ry sieciowej, w szczególności w odniesieniu do regio-
nu Polski północno-zachodniej, gdzie problemem
jest brak przepustowości oraz niedostateczne pojem-
ności magazynowe. W tym zakresie istotne znacze-
nie będzie miał udział Polski w pracach Komisji Eu-
ropejskiej nad tzw. III pakietem energetycznym
w zakresie liberalizacji rynków gazu i energii elek-
trycznej. Zmiany przepisów będą dotyczyć m. in.
rozbudowy połączeń transgranicznych.
Podsumowując, chciałbym podkreślić, iż posta-
nowienia zawarte w ustawie o zapasach dotyczące
zarówno samego obowiązku tworzenia zapasów obo-
wiązkowych, jak i magazynowania ich na terenie
Rzeczypospolitej Polskiej są niezbędne dla zapew-
nienia bezpieczeństwa paliwowego Rzeczypospolitej
Polskiej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia na ręce
Pana Marszałka, wyrażam nadzieję, że przedsta-
wione informacje pan poseł Bartosz Arłukowicz
uzna za wyczerpującą odpowiedź na postawione
w interpelacji pytania.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
279
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie traktowania
Polskiego Autokefalicznego Kościoła
Prawosławnego w telewizji publicznej (759)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Jarosława Matwiejuka, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, (znak SPS-023-759/
08 z dnia 31.01.2008 r.) w sprawie traktowania Pol-
skiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego
w telewizji publicznej informuję, że jak wynika z in-
formacji przedstawionych przez Krajową Radę Ra-
diofonii i Telewizji, wszczęła ona postępowanie
w przedmiotowej sprawie na wniosek pana Eugeniu-
sza Czykwina, posła na Sejm Rzeczypospolitej Pol-
skiej, i oczekuje ewentualnych uwag pana posła do-
tyczących wyjaśnień udzielonych przez nadawcę.
Równocześnie Krajowa Rada Radiofonii i Telewi-
zji przekazała do Ministerstwa Skarbu Państwa ko-
pię wyjaśnień prezesa Zarządu Telewizji Polskiej SA
dotyczących opublikowanych w mediach fragmen-
tów listu arcybiskupa Sawy, prawosławnego metro-
polity warszawskiego i całej Polski, do prezesa Za-
rządu TVP SA w sprawie retransmisji nabożeństwa
bożonarodzeniowego.
Zarząd Spółki TVP SA poinformował, że 9 stycz-
nia 2008 r. o godz. 7.24 na antenie Programu 2 zo-
stało wyemitowane nabożeństwo prawosławne „Ofi-
cjum bożonarodzeniowe z Siemiatycz”. Data i godzi-
na emisji zostały ustalone w porozumieniu z kierow-
nictwem Redakcji Programów Ekumenicznych TVP2.
Zdaniem zarządu spółki wybór terminu związany
był z obowiązującym programem ramowym Pro-
gramu 2, w którym wszystkie audycje ekumenicz-
ne mają stałe pasmo o godzinie 7.25, zaś widownia
ekumeniczna od dawna identyfikuje to pasmo jako
własne.
Jak wynika z zapewnień zarządu spółki, TVP
SA z wielkim szacunkiem odnosi się do Polskiego
Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego i jego
wiernych, a decyzja o terminie i godzinie emisji na-
bożeństwa miała wyłącznie charakter programowy
i nie była przejawem „dyskryminacji” tego kościoła.
Zarząd spółki wyraził również ubolewanie i żal z po-
wodu odbioru intencji spółki w kategoriach innych
niż programowe.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienia uzna Pan Marszałek za wyczerpujące w peł-
ni kwestie poruszane w przedmiotowej interpelacji.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
280
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie przyjęcia odpowiednich rozwiązań
pozwalających usunąć bariery
utrudniające przedsiębiorcom prowadzenie
działalności gospodarczej (773)
W nawiązaniu do pisma z dnia 31 stycznia 2008 r.,
znak: SPS-023-773/08, przesyłam odpowiedź na in-
terpelację pana posła Waldy Dzikowskiego w spra-
wie przyjęcia odpowiednich rozwiązań pozwalają-
cych usunąć bariery utrudniające przedsiębiorcom
prowadzenie działalności gospodarczej.
Ministerstwo Gospodarki prowadzi obecnie pra-
ce nad projektami ustaw, które mają na celu likwi-
dację zbędnych obciążeń administracyjnych nakła-
danych na przedsiębiorców. Są to: tzw. ustawa dere-
glamentacyjna znosząca niepotrzebne formy regla-
mentacji podejmowania działalności gospodarczej
oraz nowelizacja ustawy o swobodzie działalności
gospodarczej wprowadzająca instytucję zawieszenia
wykonywania działalności. Ponadto obecnie przygo-
towywany jest również pakiet ustaw wchodzących
w skład tzw. pakietu dla przedsiębiorczości, tj.: usta-
wa o zmianie ustawy o izbach gospodarczych, usta-
wa o zmianie ustawy Kodeks pracy, ustawa o zmia-
nie ustawy Kodeks spółek handlowych, ustawa
o stażu absolwenckim, ustawa o zmianie ustawy Or-
dynacja podatkowa, ustawa o zmianie ustawy Ko-
deks cywilny oraz zmianie ustawy Prawo dewizowe,
ustawa o zmianie ustawy o odpowiedzialności pod-
miotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźba
kary oraz ustawa o zmianie ustawy Prawo upadło-
ściowe i naprawcze.
Obecnie Ministerstwo Gospodarki przygotowuje
wstępny projekt tzw. ustawy dereglamentacyjnej.
Przedmiotem tej ustawy będzie wprowadzenie uła-
twień do wykonywania niektórych rodzajów działal-
ności gospodarczej, do których wykonywania aktu-
alnie wymagane jest uzyskanie odpowiednich kon-
cesji, zezwoleń czy wpisu w rejestrze działalności
regulowanej. Zmiana dotyczy ponad 20 ustaw szcze-
gółowych z zakresu reglamentowanych obszarów
działalności gospodarczej i wprowadzenia stosow-
nych zmian w ustawie o swobodzie działalności go-
spodarczej. Ustawa ma na celu ułatwienie podejmo-
wania i wykonywania działalności gospodarczej
m.in. w obszarze produkcji tablic rejestracyjnych,
utrzymania czystości i porządku w gminach, prowa-
dzenia towarowych domów maklerskich, wykony-
wania działalności w zakresie pośrednictwa ubez-
pieczeniowego. Ułatwienia wprowadzane są w opar-
ciu o redukcję obciążeń przy podejmowaniu i wyko-
nywaniu poszczególnych rodzajów działalności np. po-
przez zastępowanie zezwoleń wpisami w rejestrze
działalności regulowanej, likwidacji niektórych reje-
strów działalności regulowanej, a tym samym zmniej-
szenie obciążeń administracyjnych dla przedsiębior-
ców. Redukcja obciążeń wprowadzana jest w obsza-
rach, w których pozwala na to prawo Unii Europej-
skiej w oparciu o konstytucyjną zasadę proporcjo-
nalności, wyrażoną w orzecznictwie Trybunału
Konstytucyjnego. Projekt ustawy w najbliższym
czasie, po uzyskaniu akceptacji kierownictwa Mini-
sterstwa Gospodarki, zostanie skierowany do uzgod-
nień wewnętrznych, a następnie zgodnie z Regula-
minem pracy Rady Ministrów do uzgodnień między-
resortowych i konsultacji społecznych.
W przyjętym przez Radę Ministrów 5 lutego 2008 r.
projekcie ustawy o zmianie ustawy o swobodzie
działalności gospodarczej oraz o zmianie niektórych
innych została uregulowana instytucja zawieszenia
wykonywania działalności gospodarczej. W projek-
towanym art. 14a ustawy o swobodzie działalności
gospodarczej wprowadza się ogólną zasadę, że przed-
siębiorca, który nie zatrudnia pracowników może
zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej.
Ograniczenie możliwości zawieszenia działalności
gospodarczej jedynie do przedsiębiorców, którzy nie
zatrudniają pracowników, wynika z faktu, iż ogólne
zwolnienie z obowiązku opłacania składek na ubez-
pieczenie społeczne nie może dotyczyć składek pła-
conych przez pracodawców za pracowników. Tym
samym powiązanie instytucji zawieszenia z całko-
witym zwolnieniem z opłacania składek w okresie
zawieszenia jest możliwe tylko w odniesieniu do
przedsiębiorców niezatrudniających pracowników.
W przypadku wykonywania działalności gospodar-
czej w formie spółki cywilnej zawieszenie jest sku-
teczne pod warunkiem jej zawieszenia przez wszyst-
kich wspólników.
Stosownie do projektowanej regulacji okres za-
wieszenia wykonywania działalności gospodarczej
może wynosić od 1 miesiąca do 24 miesięcy. Ramy
czasowe zawieszenia uwzględniają typowe sytuacje,
które wpływają na podjęcie decyzji o zawieszeniu
wykonywania działalności. Zawieszenie przez okres
krótszy niż 1 miesiąc nie ma w praktyce ekonomicz-
nego uzasadnienia, a zawieszenie trwające dłużej
niż 24 miesiące jest natomiast przesłanką do likwi-
dacji działalności. W okresie zawieszenia przedsię-
biorca nie może prowadzić działalności gospodarczej
i co do zasady osiągać bieżących przychodów z dzia-
łalności gospodarczej.
Prawa i obowiązki przedsiębiorcy w okresie za-
wieszenia określone zostały w ust. 4 projektowane-
go art. 14a. Zatem w okresie zawieszenia wykony-
wania działalności gospodarczej przedsiębiorca:
— ma prawo wykonywać wszelkie czynności nie-
zbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła
przychodów,
— ma prawo przyjmować należności lub obo-
wiązek regulować zobowiązania, powstałe przed
datą zawieszenia wykonywania działalności gospo-
darczej,
— ma prawo zbywać własne środki trwałe i wy-
posażenie,

— ma prawo albo obowiązek uczestniczyć w po-
stępowaniach sądowych, postępowaniach podatko-
wych i administracyjnych związanych z działalno-
ścią gospodarczą wykonywaną przed zawieszeniem,
— ma prawo osiągać przychody finansowe, także
z działalności prowadzonej przed zawieszeniem wy-
konywania działalności gospodarczej.
Ponadto w okresie zawieszenia przedsiębiorca
będzie wykonywał wszelkie obowiązki nakazane
przepisami prawa, w szczególności będzie zobowią-
zany złożyć:
— roczne zeznanie podatkowe odpowiednio w po-
datku dochodowym od osób fizycznych lub w podat-
ku od osób prawnych, lub w ryczałcie ewidencjono-
wanym,
— uiścić należny podatek dochodowy od osób fi-
zycznych lub podatek dochodowy od osób prawnych
albo ryczałt ewidencjonowany za rok podatkowy,
— rozliczyć podatek od towarów i usług w przy-
padku wykonywania dozwolonych przepisami ni-
niejszej ustawy czynności podlegających opodatko-
waniu podatkiem VAT.
W okresie zawieszenia wykonywania działalno-
ści gospodarczej przedsiębiorca może zostać także
poddany kontroli na zasadach przewidzianych dla
przedsiębiorców wykonujących działalność gospo-
darczą.
Wobec powyższego przedsiębiorca w okresie za-
wieszenia wykonywania działalności gospodarczej
nie będzie musiał płacić zaliczek na poczet podatku
dochodowego oraz, z wyjątkiem niektórych sytuacji,
składać deklaracji podatkowych w zakresie podatku
od towarów i usług. Za okres zawieszenia wykony-
wania działalności gospodarczej przedsiębiorca nie
będzie miał obowiązku składania deklaracji oraz
opłacania składek na ubezpieczenia społeczne. Ubez-
pieczenie społeczne (rentowe i emerytalne) w okre-
sie zawieszenia wykonywania działalności gospo-
darczej przez osoby prowadzące pozarolniczą dzia-
łalność gospodarczą będzie dobrowolne. Przedsię-
biorca w okresie zawieszenia nie będzie musiał opła-
cać ubezpieczenia chorobowego i wypadkowego. Skład-
ka zdrowotna, analogicznie jak składka na ubezpie-
czenie społeczne, w okresie zawieszenia wykonywa-
nia działalności gospodarczej ma być dobrowolna.
Jednocześnie informuję, że w celu zwolnienia przed-
siębiorcy z i tak już licznych obowiązków o charak-
terze informacyjnym nakładanych przez przepisy
innych ustaw, nowelizacja ustawy o swobodzie dzia-
łalności gospodarczej, zobowiązuje organ ewidencyj-
ny, który otrzymał od przedsiębiorcy wniosek o wpis
informacji o zawieszeniu wykonywania działalności
gospodarczej albo wniosek o wpis informacji o wzno-
wieniu wykonywania działalności gospodarczej, do
przekazania tej informacji właściwemu dla podatni-
ka organowi podatkowemu, urzędowi statystyczne-
mu oraz oddziałowi ZUS. W przypadku przedsię-
biorców wpisanych do KRS będą oni samodzielnie
informować właściwe organy o zawieszeniu i wzno-
wieniu wykonywania działalności gospodarczej.
281
Nowelizacja ustawy o izbach gospodarczych ma
wprowadzić zmiany, które są konieczne z punktu
widzenia efektywności obrotu gospodarczego. Pierw-
sza zmiana polega na wprowadzeniu możliwości
tworzenia przez izby gospodarcze terenowych jedno-
stek organizacyjnych posiadających osobowość praw-
ną. Druga zmiana dotyczy możliwości wprowadze-
nia zebrania delegatów w miejsce walnego zgroma-
dzenia członków izby lub zastąpienie walnego zgro-
madzenia członków izby zebraniem delegatów w przy-
padku, gdy liczba członków przekroczy wielkość
określoną w statucie. Wówczas statut musi również
określać zasady wybierania delegatów wraz z cza-
sem trwania ich kadencji. W praktyce będą funkcjo-
nować trzy warianty ustanowienia najwyższej wła-
dzy organizacji: walne zgromadzenie członków, za-
stąpienie walnego zgromadzenia członków zebra-
niem delegatów, bez względu na liczbę członków,
oraz zebranie delegatów, jeśli liczba członków prze-
kroczy określoną w statucie wielkość.
Ustawa o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa
oraz niektórych innych ustaw ma na celu zwiększe-
nie pewności i stabilności prawa podatkowego oraz
wprowadzenie regulacji, które ułatwią wykonywa-
nie działalności gospodarczej m. in. poprzez zwięk-
szenie pewności przedsiębiorcy, że podejmowane
przez niego działania są zgodne z prawem, co może
równocześnie przyczynić się do zwiększenia wzrostu
gospodarczego. Stabilne prawo podatkowe jest jed-
nym z istotnych elementów prowadzenia działalno-
ści gospodarczej, umożliwia bowiem planowanie
działań przedsiębiorcy oraz w znacznym stopniu de-
terminuje podejmowane przez niego decyzje. Projek-
towana ustawa zawiera m. in. zmiany dotyczące:
— odpowiedzialności płatnika,
— zniesienia obowiązku zapłaty podatku za po-
średnictwem rachunku bankowego dla mikroprzed-
siębiorców,
— umożliwienia dokonywania korekty deklaracji
w zakresie podatku od towarów i usług po zakończe-
niu kontroli podatkowej, na takich samych zasa-
dach, jak w przypadku pozostałych podatków,
— odpowiedzialności osób trzecich,
— kontroli podatkowej.
Założeniem projektowanej ustawy o zmianie usta-
wy Kodeks pracy jest racjonalizacja i uelastycznie-
nie prawa pracy, w szczególności w stosunkach pra-
cy, w których pracodawcą jest osoba fizyczna niepro-
wadząca działalności gospodarczej lub mały praco-
dawca, zatrudniający mniej niż 10 pracowników.
Rozwiązania prawne przewidziane w tym projekcie
mają na celu stworzenie warunków do ograniczenia
nielegalnego zatrudnienia, m. in. w gospodarstwach
domowych i rolnictwie, powinny sprzyjać obniżeniu
poziomu bezrobocia, a także wspierać rozwój przed-
siębiorczości. Cele założone niniejszym projektem
mają być również zrealizowane poprzez przywróce-
nie w Kodeksie pracy definicji stosunku pracy opar-
tej na swobodnej woli obu stron w wyborze podstawy
prawnej świadczenia pracy.
282
Celem ustawy o zmianie ustawy Kodeks spółek
handlowych jest wprowadzenie regulacji, które
ułatwiają przedsiębiorcom prowadzenie działalno-
ści gospodarczej, w szczególności w formie spółek
z ograniczoną odpowiedzialnością i spółek akcyj-
nych. Projektowana ustawa realizuje następujące
cele szczegółowe:
— zniesienie obowiązku przekształcenia spółek
cywilnych w spółki jawne,
— ograniczenie odpowiedzialności wspólników
spółek osobowych za zobowiązania przedsiębiorcy
jednoosobowego, w przypadku gdy przedsiębior-
stwo jednoosobowego przedsiębiorcy wnoszone jest
do spółki aportem,
— obniżenie wysokości minimalnego kapitału
zakładowego w spółkach z o.o. i spółkach akcyj-
nych,
— ograniczenie wymogów formalnych dla jedno-
osobowych spółek kapitałowych,
— wprowadzenie przepisów, które precyzyjnie
określają dzień wypłaty dywidendy w spółkach kapi-
tałowych,
— wprowadzenie przepisów umożliwiających za-
liczkową wypłatę majątku pozostałego po zaspokoje-
niu lub zabezpieczeniu wierzycieli w spółkach z o.o.
i spółkach akcyjnych,
— złagodzenie zakazu łączenia stanowisk przez
członków rad nadzorczych i komisji rewizyjnych
spółek kapitałowych.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywil-
ny oraz ustawy Prawo dewizowe ma na celu umoż-
liwienie rezydentom będącym przedsiębiorcami
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.
o swobodzie działalności gospodarczej dokonywa-
nia w kraju rozliczeń z innymi rezydentami w in-
nych walutach wymienialnych niż polski złoty, bez
obowiązku uzyskania zezwolenia prezesa Narodo-
wego Banku Polskiego. Dla wielu przedsiębiorców
dokonujących transakcji w zakresie prowadzonej
działalności gospodarczej, rozliczanie w innych wa-
lutach jest znacznie korzystniejsze niż rozliczanie
w złotych, ponieważ pomaga w ograniczeniu ryzy-
ka kursowego występującego w eksporcie, który re-
alizowany jest głównie w innych walutach. Ograni-
czenie ryzyka kursowego wpłynie korzystnie na
zwiększenie konkurencyjności eksporterów na ryn-
kach Unii Europejskiej. Obecny obowiązek uzyski-
wania indywidualnego zezwolenia dewizowego
osobno w przypadku każdej transakcji stanowi
istotne utrudnienie w zakresie prowadzenia dzia-
łalności gospodarczej.
Zmiana ustawy o odpowiedzialności podmiotów
zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary ma
na celu znaczne ograniczenie represyjności ustawy,
która przez wszystkie środowiska pracodawców
i przedsiębiorców uznana została za regulację nie-
sprawiedliwą i podważającą pewność prowadzenia
działalności gospodarczej. Zmiany mają też na celu
usunięcie wątpliwości interpretacyjnych niektórych
przepisów, jakie pojawiły się w trakcie ich dotych-
czasowego obowiązywania, a także lepsze dostoso-
wanie niektórych przepisów do wyroku Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 3 listopada 2004 r., sygn. K
18/03). Niektóre zmiany uwzględniają również kry-
tyczne głosy doktryny.
Projektowana ustawa o stażu absolwenckim ma
na celu umożliwienie absolwentom szkół ponadgim-
nazjalnych lub szkół wyższych zdobycia praktycznej
wiedzy i poznania charakteru pracy, którą będą wyko-
nywać w przyszłości. Projektowana regulacja wprowa-
dza możliwość odbywania stażów absolwenckich na
zasadzie wyłącznie zgody samych zainteresowa-
nych, bez konieczności ingerencji organów admini-
stracji państwowej, a także bez dodatkowego obcią-
żenia budżetu państwa. Celem niniejszego projektu
jest szerokie umożliwienie absolwentom praktyczne-
go zapoznania się z zawodem oraz z warunkami,
w jakich im przyjdzie w przyszłości pracować. Obec-
nie młodzi ludzie zostają właściwie pozbawieni szan-
sy praktycznego wykorzystania zdobytej wiedzy
szkolnej, jako że proponowana instytucja jest nowa
w polskim systemie prawnym, a autorzy projektu
mają nadzieję, iż przyczyni się ona do polepszenia
aktualnej sytuacji ludzi młodych na rynku pracy.
Z tej racji proponowane jest czasowe obowiązywanie
ustawy do roku 2012.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo upadło-
ściowe i naprawcze przewiduje wprowadzenie insty-
tucji upadłości osób fizycznych, niebędących przed-
siębiorcami. Rozwiązanie to pozwala na uzyskanie
maksymalnie wysokiego poziomu legislacyjnego no-
wej regulacji, poprzez wykorzystanie sprawdzonych
rozwiązań materialno-prawnych oraz procesowych,
zweryfikowanych i udoskonalonych w praktyce sto-
sowania Prawa upadłościowego w Polsce przez wiele
lat. Ma to ogromne znaczenie wobec rangi regulacji
upadłości osób fizycznych, jej skomplikowania praw-
nego oraz wobec zamierzenia, aby nie była to regu-
lacja doraźna, ale by utrwaliła się w polskim syste-
mie prawa. Jakość regulacji będzie miała także
ogromne znaczenie dla edukacji społeczeństwa
w zakresie etycznego i racjonalnego korzystania
z nowej instytucji prawnej. Jednocześnie Minister-
stwo Gospodarki prowadzi intensywne prace nad
nowelizacją ustawy o partnerstwie publiczno-pry-
watnym. Obecnie formuła ww. partnerstwa, stano-
wiąca w wielu państwach bardzo istotny instrument
realizacji inwestycji różnego rodzaju, jest w Polsce
wykorzystywana w bardzo ograniczonym zakresie.
Zwiększenie zainteresowania partnerstwem pu-
bliczno-prywatnym oraz zachęcenie podmiotów pu-
blicznych i prywatnych do angażowania się w tego
rodzaju przedsięwzięcia powinno przyczynić się do
wzrostu nakładów inwestycyjnych w obszarach,
w których taka formuła współpracy może być sku-
tecznym instrumentem realizacji zadań publicznych.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie stosowania w polskim wymiarze
sprawiedliwości tymczasowego aresztowania
(775)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu
RP, z dnia 31 stycznia 2008 r., przy którym przesła-
na została interpelacja pana posła Waldy Dzikow-
skiego w sprawie stosowania w polskim wymiarze
sprawiedliwości tymczasowego aresztowania, uprzej-
mie przedstawiam, co następuje:
Zgodnie z zasadami ogólnymi wynikającymi z orzecz-
nictwa Trybunału na gruncie art. 5 ust. 3 Konwen-
cji o ochronie praw człowieka i podstawowych wol-
ności, tymczasowe aresztowanie podejrzanego, a na-
stępnie oskarżonego o popełnienie przestępstwa nie
może przekraczać rozsądnego terminu. Dopuszczal-
ny czas trwania aresztu powinien być oceniany in-
dywidualnie dla każdej sprawy, przy uwzględnieniu
jej specyficznych okoliczności.
Z orzecznictwa Trybunału wynika, że rozstrzy-
gnięcie, jaki konkretnie okres czasu tymczasowego
aresztowania jest uzasadniony przesłankami wagi
czynu i zagrożenia długoterminową karą pozba-
wienia wolności, zależy od okoliczności konkretnej
sprawy.
Nie ulega wątpliwości, że długotrwałość tymcza-
sowych aresztowań stosowanych przez polskie sądy
jest jednym z najistotniejszych problemów nurtują-
cych polski wymiar sprawiedliwości w świetle stan-
dardów wyznaczonych przepisami Konwencji o ochro-
nie praw człowieka i podstawowych wolności, a licz-
ba spraw przegranych przez Polskę i będących
w toku w postępowaniu przed Trybunałem jest nie-
pokojąco duża.
Nadmieniam, że w okresie od 1 stycznia 2004 r.
do dnia 18 lutego 2008 r. do Ministerstwa Sprawie-
dliwości wpłynęło 879 spraw, w których Minister-
stwo Spraw Zagranicznych zwróciło się z prośbą
o zajęcie stanowiska odnośnie do zasadności skarg
złożonych przeciwko Polsce do Europejskiego Try-
bunału Praw Człowieka w Strasburgu. Wśród tych
spraw 293 dotyczyły przewlekłości postępowania są-
dowego, a 224 przewlekłości tymczasowego areszto-
wania.
Trzeba zauważyć, że w Polsce problem przewle-
kłości stosowania tymczasowego aresztowania doty-
czy głównie sądów okręgowych. Jest to zrozumiałe
z uwagi na fakt, iż do tych właśnie sądów wpływają
sprawy o największym ciężarze gatunkowym, w któ-
rych często orzekane są długoterminowe kary po-
zbawienia wolności. Jednocześnie stopień zawiłości
tych spraw, ich obszerność, często wieloosobowy
charakter powodują, że wydłuża się czas ich rozpo-
283
znania w postępowaniu przed sądami obu instancji.
Dodatkowo podkreślić należy, iż zasadnicza grupa
spraw, w których Trybunał stwierdził naruszenie
przez Polskę art. 5 ust. 3 konwencji, dotyczy specy-
ficznej kategorii postępowań karnych toczących się
przeciwko członkom zorganizowanych grup prze-
stępczych. Sprawy te dotyczą zazwyczaj całokształ-
tu działalności grup i związków przestępczych, obej-
mują kilkanaście lub kilkadziesiąt czynów zarzuca-
nych wielu sprawcom, w różnych konfiguracjach
osobowych. Pociąga to za sobą wyjątkową obszer-
ność gromadzonych w nich materiałów proceso-
wych. Są to przy tym sprawy o wysokim stopniu za-
wiłości zarówno w aspekcie oceny dowodów, jak
i oceny prawnej zdarzeń. W efekcie wymagają szcze-
gólnego nakładu pracy, odpowiedniego czasu na lek-
turę akt, przeprowadzenia przewodu, przygotowa-
nia i wydania rozstrzygnięcia. W postępowaniach
tych często konieczne jest przesłuchiwanie świad-
ków, których dane osobowe pozostają w tajemnicy,
co wymaga korzystania ze specjalnie przygotowa-
nych pomieszczeń, przy jednoczesnym zachowaniu
możliwości korzystania przez oskarżonych z gwa-
rancji rzetelnego procesu. Czynności te prowadzone
są z udziałem odpowiednich specjalistów, z wyko-
rzystaniem specjalistycznej aparatury do przekazy-
wania obrazu i dźwięku oraz jego zniekształcania za
pomocą urządzeń telekomunikacyjnych. Są one
skomplikowane techniczne, nadto wymagają zapew-
nienia właściwych warunków lokalowych i korzy-
stania z pomieszczeń usytuowanych poza siedzibą
sądu. W sprawach tego rodzaju znaczącym proble-
mem jest stawiennictwo stron, ich reprezentantów
procesowych (obrońców i pełnomocników) oraz świad-
ków. Osoby te są bowiem często zainteresowane
przedłużaniem postępowania, a niezależnie od tego,
czy nieobecność ich wynika z okoliczności obiektyw-
nych, czy też jest efektem złej woli, powoduje nie-
możność przeprowadzenia zaplanowanych czynno-
ści w ustalonym pierwotnie terminie.
Przeprowadzana na bieżąco analiza postępowań
w sprawach, w których złożono skargi na narusze-
nie art. 5 ust. 3 konwencji, wskazuje, iż problemy te
występują nagminnie właśnie w sprawach dotyczą-
cych przestępczości zorganizowanej. W kontekście
sprawności postępowania w tych sprawach do naj-
częstszych i najbardziej doniosłych w skutkach dzia-
łań uczestników postępowań należą: niestawianie
się na wyznaczone terminy rozpraw, składanie róż-
nej treści wniosków, np. o wyłączenie sędziego,
zwrot sprawy do prokuratury, prowadzenie od po-
czątku rozprawy odroczonej. Często zdarza się,
zwłaszcza w sprawach wieloosobowych, że sądy są
„zasypywane” różnej treści prośbami, oświadcze-
niami, wnioskami dowodowymi oraz środkami od-
woławczymi, którym należy nadać odpowiedni bieg,
co często wiąże się z koniecznością przesyłania wie-
lu tomów akt sądom odwoławczym.
Zdarzają się też sytuacje, w których oskarżeni
symulują różnego rodzaju dolegliwości, uniemożli-
284
wiając tym samym dokonanie w danym dniu jakiej-
kolwiek czynności dowodowej przez sąd bądź znacz-
nie opóźniając przeprowadzenie tych czynności wo-
bec konieczności uzyskania opinii biegłego lekarza.
Wieloosobowy i wielowątkowy charakter tych postę-
powań powoduje także trudności natury logistycz-
nej. Liczebność oskarżonych w połączeniu z wymo-
gami w zakresie bezpieczeństwa powoduje niejedno-
krotnie, iż nie wszyscy mogą być ulokowani w tej
samej jednostce penitencjarnej. Konsekwencją jest
konieczność koordynacji konwojów z różnych, często
odległych od siebie miejscowości.
W następstwie wymienionych wyżej okoliczności
postępowania w sprawach dotyczących przestępczo-
ści zorganizowanej są postępowaniami bardzo spe-
cyficznymi, a trudności, z jakimi borykają się sądy
przy rozpoznawaniu tego rodzaju spraw, sprawiają,
że postępowania są długotrwałe. Trybunał również
dostrzega powody, dla których w sprawach dotyczą-
cych przestępczości zorganizowanej uzasadnione
jest niekiedy długotrwałe stosowanie środka zapo-
biegawczego w postaci tymczasowego aresztowania.
Dla oceny zasadności stosowania tymczasowego
aresztowania duże znaczenie ma wskazanie prze-
słanek uzasadniających stosowanie tego środka za-
pobiegawczego. Element ten badany jest przez Try-
bunał w drodze analizy postanowień sądów wyda-
wanych w tym przedmiocie i jakości sporządzonych
do nich uzasadnień. Jak wynika z akt spraw kar-
nych, w których wpłynęły skargi do Trybunału,
sądy wydające postanowienia o zastosowaniu lub
przedłużeniu tymczasowego aresztowania przeważ-
nie prawidłowo uzasadniają swoje decyzje w tym
przedmiocie, wskazując na konkretne okoliczności
przemawiające za izolacją oskarżonych, zaś uzasad-
nienia te najczęściej są obszerne i staranne.
Rozwiązania przyjęte w art. 5 ust. 1 lit. c Kon-
wencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych
Wolności znajdują odzwierciedlenie w przepisach
art. 249 § 1, art. 258 § 1 pkt 1 i § 3 Kodeksu postę-
powania karnego. Przewidziany tam katalog prze-
słanek umożliwiających stosowanie wobec podejrza-
nych lub oskarżonych najsurowszego środka zapo-
biegawczego, jakim jest tymczasowe aresztowanie,
jest szerszy od przewidzianego w powołanym przepi-
sie konwencji. Jest to jednak dopuszczalne, gdyż
konwencja odsyła w tym zakresie do przepisów pra-
wa krajowego. Zatem pozbawienie podejrzanego lub
oskarżonego wolności przez zastosowanie wobec
niego tymczasowego aresztowania winno być zgod-
ne przede wszystkim z prawem wewnętrznym pań-
stwa – strony konwencji, które następnie oceniane
jest przez pryzmat zgodności z art. 5 konwencji. Na-
leży jednak zauważyć, że Kodeks postępowania kar-
nego traktuje tymczasowe aresztowanie jako wyjąt-
kowy środek zapobiegawczy, dając wyraźny prymat
środkom o charakterze wolnościowym. Wskazać tu
należy na przepis art. 257 § 1 K.p.k. stanowiący, iż
tymczasowego aresztowania nie stosuje się, jeżeli
wystarczający jest inny środek zapobiegawczy.
Przepis art. 5 ust. 3 konwencji gwarantuje każ-
demu aresztowanemu prawo do osądzenia w rozsąd-
nym terminie albo „zwolnienie na czas postępowa-
nia”. W prawie polskim granice tymczasowego
aresztowania zostały określone w przepisie art. 263
K.p.k. Z brzmienia § 2 i § 3 tego artykułu jedno-
znacznie wynika, że łączny czas trwania tymczaso-
wego aresztowania w postępowaniu przygotowaw-
czym nie może przekraczać 12 miesięcy, a do chwili
wydania pierwszego wyroku przez sąd pierwszej in-
stancji – 2 lat. W § 4 przewidziane zostały wyjątko-
we sytuacje, w których możliwe jest przedłużenie
stosowania tymczasowego aresztowania na okres
przekraczający te terminy. Podkreślenia wymaga,
że wskazany przepis był przedmiotem skargi kon-
stytucyjnej i wyrokiem z dnia 24 lipca 2006 r., sygn.
SK 58/03, Trybunał Konstytucyjny orzekł m.in., że
przepis art. 263 § 4 Kodeksu postępowania karnego,
w części obejmującej zwrot: „a także z powodu in-
nych istotnych przeszkód, których usunięcie było
niemożliwe”, w zakresie, w jakim odnosi się do postę-
powania przygotowawczego, jest niezgodny z art. 41
ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 1 i 3 Konstytucji Rzeczypo-
spolitej Polskiej. W związku z treścią tego wyroku
ustawą z dnia 12 stycznia 2007 r. o zmianie ustawy
Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 20,
poz. 116) zaskarżony przepis został znowelizowany
poprzez ograniczenie możliwości przedłużania tym-
czasowego aresztowania z powodu „innych istotnych
przeszkód, których usunięcie było niemożliwe” tyl-
ko do postępowania sądowego (art. 263 § 4a). Nowe-
lizacja ta weszła w życie z dniem 20 stycznia 2008 r.
Uzupełnieniem powyższych uregulowań jest art. 251
§ 3 K.p.k., który określa wymogi, jakim musi odpo-
wiadać uzasadnienie postanowienia w przedmiocie
zastosowania środka zapobiegawczego. Nakazuje on
wyjaśnienie, dlaczego sąd nie uznał za wystarczają-
ce zastosowanie innego środka zapobiegawczego.
Z kolei art. 253 § 1 K.p.k. nakłada na organy prowa-
dzące postępowanie obowiązek badania na każdym
etapie sprawy, czy aktualne są przesłanki, które za-
decydowały o zastosowaniu tymczasowego areszto-
wania oraz niezwłocznego reagowania na sytuacje,
w których ustała potrzeba kontynuowania tego
środka lub powstaną przyczyny uzasadniające jego
uchylenie lub zmianę.
Bardzo istotną kwestią, w kontekście przedłuża-
jącego się tymczasowego aresztowania stosowanego
wobec podejrzanego w danej sprawie, jest zagadnie-
nie sprawności postępowania przygotowawczego.
Stąd też w przepisach rozdziału 6 działu II roz-
porządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 27 sierp-
nia 2007 r. „Regulamin wewnętrznego urzędowania
powszechnych jednostek organizacyjnych prokura-
tury” (Dz. U. Nr 169, poz. 1189) prokuratorzy zosta-
li zobowiązani do szczególnej dbałości o przestrzega-
nie praw podejrzanego już w czasie zatrzymania
i zastosowania tymczasowego aresztowania. Celem
wyeliminowania niezasadnych wniosków o przedłu-
żenie czasu trwania tymczasowego aresztowania,

a także kontroli przebiegu danego postępowania przy-
gotowawczego, wprowadzono przepisy § 161 i § 162 re-
gulaminu, w których zobowiązano prokuratorów do
powiadamiania prokuratorów apelacyjnych i proku-
ratora krajowego o każdym przypadku tymczasowe-
go aresztowania, którego okres trwania przekroczył
odpowiednio 9 i 12 miesięcy.
Regulamin ten w §§ 194, 196 i 198 nakłada za-
równo na prokuratora prowadzącego, jak i nadzo-
rującego postępowanie przygotowawcze obowią-
zek zapewnienia sprawnego, szybkiego i zgodnego
z przepisami procedury karnej przebiegu tego po-
stępowania. Prokurator odpowiada też za prawi-
dłowość i terminowość wykonywanych przez sie-
bie czynności (§ 40).
Sprawy, w których tymczasowe aresztowanie
trwa dłużej niż 12 miesięcy, pozostają w stałym za-
interesowaniu kierownictwa Prokuratury Krajowej.
Analiza informacji uzyskanych w grudniu 2007 r.
z prokuratur apelacyjnych i wydziałów zamiejsco-
wych Biura do Spraw Przestępczości Zorganizowa-
nej Prokuratury Krajowej o postępowaniach przygo-
towawczych, w których czas trwania tymczasowego
aresztowania przekroczył rok, potwierdziła, że tym-
czasowe aresztowania trwające rok i dłużej utrzy-
mywane są w przeważającej większości w wielowąt-
kowych i wieloosobowych postępowaniach dotyczą-
cych działania grup przestępczych, często o charak-
terze zbrojnym, których członkowie dopuścili się
m.in. zabójstw, napadów rabunkowych oraz wpro-
wadzenia do obrotu środków odurzających i sub-
stancji psychotropowych.
Podsumowując, należy stwierdzić, iż przyjęte
rozwiązania skutkują możliwością wnioskowania
o przedłużenia tymczasowego aresztowania ponad
wymienione okresy wyłącznie w sprawach o najpo-
ważniejsze przestępstwa i w wyjątkowych sytuacjach.
Analiza danych statystycznych dotyczących działal-
ności powszechnych jednostek organizacyjnych pro-
kuratury potwierdza, że zasadę stanowi występo-
wanie o stosowanie lub przedłużenie tymczasowego
aresztowania wobec podejrzanych o popełnienie naj-
poważniejszych przestępstw. Na rozważne podejście
do kwestii wnioskowania o utrzymywanie w toku
dalszego postępowania przygotowawczego zastoso-
wanego tymczasowego aresztowania wskazuje tak-
że znacząca liczba uchyleń tego środka zapobiegaw-
czego w trakcie trwania postępowania przygoto-
wawczego.
Z kolei szereg unormowań zawartych w Kodek-
sie postępowania karnego ma przeciwdziałać prze-
wlekłości postępowań sądowych. Część z nich na-
kłada na sądy obowiązek takiego prowadzenia po-
stępowań, aby nie toczyły się one dłużej niż jest to
konieczne dla wyjaśnienia okoliczności istotnych
dla rozstrzygnięcia, a inne mają na celu wyelimino-
wanie sytuacji prowadzących do przewlekłości po-
stępowań.
Już przepis art. 2 § 1 pkt 4 K.p.k. jednoznacznie
wskazuje, że postępowanie karne powinno toczyć
285
się w ten sposób, aby rozstrzygnięcie sprawy nastą-
piło w rozsądnym terminie. Z kolei art. 348 K.p.k.
stanowi, że rozprawę należy wyznaczyć i przeprowa-
dzić bez nieuzasadnionej zwłoki. Natomiast art. 423
§ 1 K.p.k. wskazuje termin, w którym powinno zo-
stać sporządzone pisemne uzasadnienie wyroku i tyl-
ko w sprawach zawiłych, w razie niemożności spo-
rządzenia uzasadnienie w terminie, prezes sądu
może przedłużyć ten termin na czas oznaczony.
Zasygnalizowania wymaga także istnienie norm
umożliwiających prowadzenie rozprawy w sytuacji,
gdy oskarżony, który złożył już wyjaśnienia, nie sta-
wia się na rozprawę odroczoną lub przerwaną, a o jej
terminie został prawidłowo powiadomiony (art. 376
§ 1 i § 2 K.p.k.), prowadzenie postępowania wów-
czas, kiedy oskarżony wprawił się, ze swej winy,
w stan niezdolności do udziału w rozprawie (art. 377
§ 1 K.p.k.), jak również w przypadkach złożenia przez
oskarżonego oświadczenia, że nie weźmie udziału
w rozprawie bądź uniemożliwiania przez niego do-
prowadzenia go do sądu (art. 377 § 3 K.p.k.).
Należy także podkreślić, że z dniem wejścia
w życie nowego Kodeksu postępowania karnego
możliwe stało się wydanie wyroku skazującego bez
przeprowadzania postępowania dowodowego (art. 387
K.p.k.). W Kodeksie postępowania karnego wprowa-
dzono również normy zmierzające do zapewnienia
udziału oskarżonego i jego obrońcy w posiedzeniach
sądu, podczas których rozstrzygane są wnioski w przed-
miocie tymczasowego aresztowania, co ma zapewnić
realizację zasady równości broni wynikającą z kon-
wencji.
Na przestrzeni ostatnich kilku lat stosowne ure-
gulowania zawarte w Kodeksie postępowania karne-
go zmieniły się w kierunku umożliwienia sądom
znacznie skuteczniejszej reakcji, przynajmniej na nie-
które ze wskazanych już uprzednio zachowań uczest-
ników procesu, zmierzających do nadmiernego, nie-
uzasadnionego przedłużania postępowań w sprawach
karnych. Do najbardziej istotnych należy zmiana
przepisu art. 404 § 2 K.p.k. powodująca, iż obecnie
rozprawę odroczoną można prowadzić w dalszym cią-
gu bez względu na ewentualny sprzeciw stron (zmia-
na weszła w życie w dniu 1 lipca 2003 r.).
Aktualnie obowiązujące w Polsce przepisy ustawy
z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karne-
go (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.) należy ocenić jako
dostatecznie zabezpieczające prawo każdego obywa-
tela do wolności i bezpieczeństwa osobistego.
Niemniej jednak minister sprawiedliwości, do-
strzegając potrzebę doskonalenia niektórych insty-
tucji zawartych w Kodeksie postępowania karnego,
w tym również tymczasowego aresztowania, rozwa-
ża możliwość wprowadzenia zmian usprawniających
tok postępowań przygotowawczych i sądowych. Z tych
też względów powierzył prowadzenie prac nad tą
problematyką zespołowi ekspertów pod przewodnic-
twem prof. dra hab. Andrzeja Zolla.
Zważywszy jednak na treść wskazanych powyżej
unormowań, można stwierdzić, że znacząca ilość
286
spraw przegranych przez Polskę nie jest następ-
stwem niedostatków systemu prawa, ale wynika
z niezadowalającej praktyki organów prowadzą-
cych postępowania w sprawach karnych i zanie-
chania podejmowania działań koniecznych dla ich
usprawnienia.
Stwierdzam jednak, że pomimo istnienia przy-
padków nadmiernej długości trwania tymczasowego
aresztowania nie można sugerować istnienia syste-
mu bezzasadnego przewlekłego aresztowania osób
podejrzanych.
Celem zapobieżenia występowania w praktyce
sądowej długotrwałych tymczasowych aresztów Mi-
nisterstwo Sprawiedliwości podejmuje szereg dzia-
łań mających na celu udoskonalenie praktyki sądo-
wej w zakresie orzekania o zastosowaniu tego szcze-
gólnego środka zapobiegawczego. Stąd też systema-
tycznie upowszechniane jest wśród sędziów orzecz-
nictwo Trybunału w sprawach związanych z naru-
szeniem art. 5 ust. 3 konwencji, ze zwróceniem uwa-
gi na podniesione wyżej kwestie dotyczące stosowa-
nia i przedłużania tymczasowego aresztowania.
Z orzecznictwa Trybunału wynikają bowiem
istotne dla praktyki sądowej następujące wnioski:
— okres aresztowania, długi czy krótki, nie ma
większego znaczenia dla oceny jego zgodności
z art. 5 ust. 3 konwencji;
— interes publiczny, uzasadniający tymczasowe
aresztowanie, należy rozumieć wyłącznie jako
możliwość przeprowadzenia sprawnego i rzetelne-
go postępowania, a zatem, jeżeli tylko istnieje moż-
liwość przeprowadzenia sprawnego i rzetelnego po-
stępowania na którymkolwiek jego etapie bez sto-
sowania lub kontynuowania tymczasowego aresz-
towania, należy ten środek uchylić lub zmienić na
łagodniejszy;
— postanowienie o zastosowaniu lub przedłuże-
niu tymczasowego aresztowania musi posiadać uza-
sadnienie, z którego wynika, że sąd rozważył możli-
wość zastosowania innych środków zapobiegaw-
czych z podaniem przyczyn rezygnacji z ich zastoso-
wania;
— przy wydawaniu postanowienia o przedłuże-
niu tymczasowego aresztowania przytoczenie tych
samych powodów, dla których areszt zastosowano,
jest oceniane negatywnie z punktu widzenia zgod-
ności z art. 5 ust. 3 konwencji.
Problematyka stosowania przepisów konwencji,
w tym w szczególności w zakresie standardów doty-
czących art. 5 ust. 3, jest również przedmiotem szko-
leń dla sędziów.
Z uwagi na niekorzystne dla Polski wyroki zapa-
dające w Europejskim Trybunale Praw Człowieka
w Strasburgu, a dotyczące tymczasowych areszto-
wań, dostrzegam konieczność kształtowania kie-
runków nadzoru nad działalnością administracyjną
sądów w taki sposób, aby w pełni uwzględniały one
tę problematykę, nadając jej wiodący charakter.
W praktyce działania te powinny prowadzić do wy-
eliminowania, a w każdym razie istotnego ograni-
czenia naruszania Konwencji o Ochronie Praw Czło-
wieka i Podstawowych Wolności w tym obszarze
działania sądów, który podlega nadzorowi wykony-
wanemu przez ministra sprawiedliwości na podsta-
wie rozporządzenia z dnia 25 października 2002 r.
w sprawie trybu sprawowania nadzoru nad działal-
nością administracyjną sądów (Dz. U. Nr 187,
poz. 1564, ze zm.). Z powyższych względów wśród
„Kierunków nadzoru nad działalnością administra-
cyjną sądów powszechnych na 2008 r.”, za prioryte-
towe działania nadzorcze uznałem systematyczne
i konsekwentne kontrolowanie sprawności postępo-
wań karnych, w których stosowane są tymczasowe
aresztowania, w szczególności trwające ponad 2 lata
oraz postulowanie staranności i dokładności uza-
sadniania postanowień o zastosowanie lub przedłu-
żenie tymczasowego aresztowania z powołaniem na
konkretne, uzasadniające takie postanowienia oko-
liczności. Istotne znaczenie w kontekście sprawno-
ści postępowań karnych ma także nadzór nad wyko-
rzystywaniem przez sądy możliwości dyscyplinowa-
nia uczestników procesu utrudniających sprawne
prowadzenie postępowania karnego.
Realizując zalecenia Komitetu Ministrów Rady
Europy zawarte w Tymczasowej Rezolucji CM/ResDH
(2007)75 dotyczącej wyroków Europejskiego Trybu-
nału Praw Człowieka w 44 sprawach przeciwko Pol-
sce w odniesieniu do nadmiernej długości tymczaso-
wych aresztowań, dla ustanowienia jasnego i sku-
tecznego mechanizmu pozwalającego na śledzenie
trendów w tym przedmiocie, powołano w Minister-
stwie Sprawiedliwości zespół, którego zadaniem jest
opracowanie systemu rejestrowania i uzyskiwania
informacji o tymczasowym aresztowaniu. Obecnie
opracowywane są założenia do systemu, który ma
gromadzić całościowo dane dotyczące m.in. ilości
wydanych postanowień o zastosowaniu tymczaso-
wego aresztowania, przesłanek stosowania i prze-
dłużania tego środka zapobiegawczego, czasu jego
trwania oraz ilości wykonanych (faktycznie zastoso-
wanych) tymczasowych aresztowań.
Przedmiotowa rezolucja została przesłana do
prezesów sądów apelacyjnych z prośbą o zapoznanie
z nią wszystkich sędziów orzekających w sprawach
karnych w podlegających im jednostkach. Zostało
również skierowane do prezesów zalecenie spowodo-
wania, by przedmiotem szczególnej uwagi podczas
narad prowadzonych przez przewodniczących wy-
działów karnych było ścisłe przestrzeganie zasad
sporządzania uzasadnień o zastosowaniu i przedłu-
żaniu tymczasowego aresztowania, tak by spełniały
one standardy konwencyjne. Przedmiotem szczegól-
nego zainteresowania w toku narad winna być tak-
że kwestia przestrzegania przesłanek stosowania
tego środka zapobiegawczego i każdorazowego roz-
ważania zastosowania innych środków zapobiegaw-
czych o charakterze nieizolacyjnym.
Dodatkowo uprzejmie informuję, że podjęte zo-
stały prace legislacyjne związane z nowelizacją usta-
wy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na narusze-

nie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępo-
waniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U.
Nr 179, poz. 1843) celem wprowadzenia takiego
środka także w postępowaniu przygotowawczym.
Projekt ustawy jest przedmiotem uzgodnień we-
wnątrzresortowych i zostanie skierowany do kon-
sultacji społecznych. Projektowana nowelizacja po-
zwoli na wprowadzenie do systemu prawa krajowe-
go, adresowanego do władz krajowych, skutecznego
środka odwoławczego w rozumieniu art. 13 Europej-
skiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Pod-
stawowych Wolności odnoszącego się do nadmiernej
długości postępowań przygotowawczych. Propono-
wane są też w nowelizacji szczególne unormowania
dotyczące postępowań przygotowawczych, w któ-
rych stosowane jest tymczasowe aresztowanie.
Wyrażam nadzieję, że przedstawione stanowisko
wyczerpuje tematykę pytań zawartych w interpela-
cji pana posła na Sejm RP Waldy Dzikowskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie mniejszościowego pakietu akcji
Petrobaltic SA (787)
W nawiązaniu do przekazanej przy piśmie z dnia
31 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-787/08, interpe-
lacji poselskiej pana Jarosława Wałęsy, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie mniejszo-
ściowego pakietu akcji spółki Przedsiębiorstwo Po-
szukiwań i Eksploatacji Złóż Ropy i Gazu „Petrobal-
tic” Spółka Akcyjna (dalej „Petrobaltic” SA lub Pe-
trobaltic), w której pan poseł zwraca się o udzielenie
odpowiedzi na następujące pytania:
— Czy Ministerstwo Skarbu Państwa rozważa
sprzedaż lub wniesienie mniejszościowego pakietu
akcji spółki Petrobaltic do Grupy Lotos SA? Jeśli
tak, to w jaki nastąpi to terminie?
— W jaki sposób ministerstwo zamierza rozwią-
zać problem akcji pracowniczych? W sądach znajdu-
je się 380 pozwów pracowników firmy Petrobaltic
w tej sprawie.
— Czy do czasu rozwiązania problemu akcji
pracowniczych Ministerstwo Skarbu Państwa
wstrzyma się ze sprzedażą 30,36% akcji spółki Pe-
trobaltic?
287
— Czy proces prywatyzacji przedsiębiorstwa Pe-
trobaltic odbył się zgodnie z przepisami prawa han-
dlowego?
uprzejmie informuję, co następuje.
Koncepcja zbycia akcji Skarbu Państwa (tzw. resz-
tówek) w spółkach: Lotos Czechowice SA (5%), Lotos
Jasło SA (5%) i Rafinerii Nafty Glimar SA w upadło-
ści (2,1%) oraz w spółce „Petrobaltic” SA (30,36%) na
rzecz Grupy Lotos SA została określona w przyjętym
przez Radę Ministrów w dniu 6 lutego 2007 r. doku-
mencie zatytułowanym „Polityka rządu RP dla prze-
mysłu naftowego w Polsce”. Koncepcja ta ma na celu
wsparcie działań Zarządu Grupy Lotos SA w kierun-
ku uporządkowania struktury właścicielskiej grupy,
a także poprawy potencjału finansowania programu
rozwojowego grupy, w tym przede wszystkim w ob-
szarze poszukiwań i wydobycia ropy naftowej. Po-
nadto obradujące w dniu 20 lutego 2008 r. Nadzwy-
czajne Walne Zgromadzenie Grupy Lotos SA, mając
na uwadze wsparcie realizacji Programu 10 + Grupy
Lotos SA, rekomendowało zarządowi spółki rozważe-
nie zasadności podjęcia działań w celu podwyższenia
kapitału zakładowego, w ramach którego nastąpiło-
by wniesienie aportem do Grupy Lotos SA akcji Skar-
bu Państwa w „Petrobaltic” SA.
Realizacja przyjętej przez Radę Ministrów po-
wyższej koncepcji działań wobec Grupy Lotos SA
będzie wymagała przeprowadzenia analiz prawnych
oraz wycen akcji poszczególnych spółek i uzyskania
wymaganych w tym zakresie zgód korporacyjnych
oraz zgody Rady Ministrów na inny niż publiczny
tryb zbycia akcji należących do Skarbu Państwa.
W Ministerstwie Skarbu Państwa prowadzone jest
aktualnie postępowanie w sprawie zbycia akcji
Skarbu Państwa w spółkach: Lotos Czechowice SA
i Lotos Jasło SA. Natomiast procedura zbycia akcji
„Petrobaltic” SA zostanie podjęta w następnej kolej-
ności, po wyjaśnieniu spraw związanych z realizacją
Programu 10 + oraz podwyższeniu kapitału zakła-
dowego Grupy Lotos SA.
Sprawa roszczeń uprawnionych pracowników
„Petrobaltic” SA do dodatkowych ilości akcji spółki
lub alternatywnie odszkodowań stanowiących war-
tość dodatkowych akcji spółki w ocenie Minister-
stwa Skarbu Państwa nie powinna decydować
o możliwości realizacji procedury zbycia akcji spół-
ki na rzecz Grupy Lotos SA, ponieważ stanowisko
Ministerstwa Skarbu Państwa określające ilość ak-
cji do podziału pomiędzy uprawnionych pracowni-
ków na 63 000 akcji o łącznej wartości nominalnej
630 000 zł jest zgodne z obowiązującym stanem
prawnym, w związku z czym ilość przysługujących
i udostępnionych uprawnionym pracownikom akcji
nie ulegnie zmianie.
W sprawie ustalenia ilości akcji przypadających
uprawnionym pracownikom „Petrobaltic” SA ma
zastosowanie art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierp-
nia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U.
288
z 1996 r. Nr 118, poz. 561, ze zm.) w brzmieniu usta-
lonym ustawą z dnia 5 grudnia 2002 r. o zmianie
ustawy o zasadach wykonywania uprawnień przy-
sługujących Skarbowi Państwa, ustawy o komercja-
lizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. z 2002 r. Nr 240, poz. 2055, ze
zm.). Zgodnie z dyspozycją ww. artykułu pracownikom
przysługuje prawo do nieodpłatnego nabycia, z zastrze-
żeniem ust. 2 i 3, do 15% akcji objętych przez Skarb
Państwa w dniu wpisania spółki do rejestru, co miało
miejsce w dniu 1 stycznia 1999 r. Natomiast fakt, że
w okresie po komercjalizacji i po wpisaniu spółki do
rejestru nastąpiło podwyższenie kapitału zakłado-
wego poprzez podwyższenie wartości nominalnej
poszczególnych udziałów nie może tworzyć po stro-
nie pracowników uprawnienia do otrzymania udzia-
łów lub akcji w wysokości większej niż wynika to
z ww. przepisu.
Minister skarbu państwa, wyliczając ilość akcji
przypadających uprawnionym pracownikom, wziął
pod uwagę kapitał zakładowy przedsiębiorstwa
z dnia 1 stycznia 1999 r., tj. z dnia wpisania powsta-
łej w wyniku komercjalizacji spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością do Krajowego Rejestru Sądowe-
go. W tym dniu początkowy kapitał zakładowy jed-
noosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialno-
ścią wynosił 4 200 000 zł i był podzielony na 84 000
udziałów o wartości nominalnej 50 zł każdy, które
objął Skarb Państwa. Uprawnieni pracownicy spół-
ki nabyli prawo do nieodpłatnego nabycia prawa do
akcji w dniu 18 sierpnia 2004 r., tj. po upływie trzech
miesięcy od dnia 18 maja 2004 r., w którym minister
skarbu państwa na zasadach ogólnych dokonał
pierwszego zbycia 6 375 800 akcji Przedsiębiorstwa
Poszukiwań i Eksploatacji Złóż Ropy i Gazu Petro-
baltic Spółka Akcyjna, tj. 69% kapitału zakładowe-
go, poprzez wniesienie ich aportem do spółki Nafta
Polska SA.
Z dotychczasowych rozstrzygnięć w sprawach
z powództwa uprawnionych pracowników spółki
wynika, że minister skarbu państwa w sposób pra-
widłowy ustalił liczbę akcji przysługujących upraw-
nionym pracownikom, co uzasadnia podjęcie dzia-
łań mających na celu realizację przyjętej przez Radę
Ministrów koncepcji zbycia udziałów Skarbu Pań-
stwa w tej spółce na rzecz Grupy Lotos SA.
W odpowiedzi do pytanie pana posła: Czy proces
prywatyzacji przedsiębiorstwa Petrobaltic odbył się
zgodnie z przepisami prawa handlowego? – należy
potwierdzić, że proces ten odbył się zgodnie z prze-
pisami prawa handlowego. Zarówno Zarząd Nafty
Polskiej SA, jak i Grupy Lotos SA, uzyskał zgody
korporacyjne wymagane przepisami Kodeksu
spółek handlowych. Umowa sprzedaży akcji Rafi-
nerii Południowych i „Petrobaltic” SA została za-
warta w dniu 13 stycznia 2005 r. Celem dokonanej
transakcji, zgodnej z przyjętym programem „Stra-
tegia dla przemysłu naftowego w Polsce”, było za-
pewnienie możliwości stabilnego rozwoju Grupy Lo-
tos SA oraz jej debiut na warszawskiej Giełdzie Pa-
pierów Wartościowych. W dniu 28 kwietnia 2005 r.
Komisja Papierów Wartościowych i Giełd dopuściła
do obrotu publicznego 78 700 000 akcji serii A oraz
35 000 000 akcji serii B Grupy Lotos SA.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Andrzeja Guta-Mostowego
w sprawie kolejnych problemów związanych
z wydawaniem wiz dla obywateli Ukrainy (819)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją Pana Posła Andrzeja Guta-Mostowego (pi-
smo nr SPS-023-819/08 z dnia 4 lutego 2007 r.)
w sprawie kolejnych problemów związanych z wy-
dawaniem wiz dla obywateli Ukrainy uprzejmie in-
formuję:
Poszerzenie strefy Schengen spowodowało ko-
nieczność pełnego stosowania przez Polskę jednoli-
tych uregulowań prawnych w zakresie polityki wi-
zowej, gdyż zagadnienia te zostały wyłączone z kom-
petencji krajowej i podlegają decyzjom Rady UE.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych przeprowa-
dziło renegocjacje dotychczasowych umów dwu-
stronnych z Rosją, Białorusią i Ukrainą w sprawie
ruchu osobowego celem pełnego ich dostosowania do
wymogów Schengen. Zaproponowano takie rozwią-
zania, które pozostając w zgodzie z Schengen, nie
spowodują powstania barier w podróżach obywateli
tych państw do Polski, w tym w szczególności dla
osób polskiego pochodzenia.
Ruch osobowy między Polską a Ukrainą regulu-
je obecnie umowa między Wspólnotą Europejską
a Ukrainą o ułatwieniach w wydawaniu wiz, podpi-
sana 18 czerwca 2007 r. i stosowana od 1 stycznia
2008 r., oraz umowa między Rządem Rzeczypospoli-
tej Polskiej a Gabinetem Ministrów Ukrainy o zasa-
dach ruchu osobowego, podpisana w Kijowie dnia
30 lipca 2003 r., i protokół między Rządem Rzeczy-
pospolitej Polskiej a Gabinetem Ministrów Ukrainy
o zmianie tej umowy, podpisany w Warszawie 30 li-
stopada 2007 r.
Ministerstwo traktuje jako priorytetową sprawę
zapewnienia osobom ubiegającym się o wizę jak naj-
większej dostępności do urzędów konsularnych, któ-
rych na Ukrainie działa pięć. Konsulat Generalny
RP we Lwowie, który w 2007 r. wydał ponad 180 tys.
wiz, w celu zwiększenia liczby obsługiwanych peten-
tów pracuje od sierpnia 2007 r. na dwie zmiany
w godz. 7–22, przy zwiększonej obsadzie etatowej.
Pozwoliło to na osiągnięcie wzrostu liczby wydawa-
nych dziennie wiz do 2000.

Ministerstwo podjęło także działania celem roz-
wiązania problemów lokalowych konsulatów, co po-
zwoli na polepszenie jakości obsługi interesantów
wizowych. Szczególnie dotyczy to działu wizowego
KG RP we Lwowie, gdzie panują najtrudniejsze wa-
runki pracy – na powierzchni ok. 350 m2 pracują
tam 53 osoby.
Konsulaty RP na Ukrainie utrzymują współpracę
z ukraińskimi biurami turystycznymi pośredniczą-
cymi w procesie ubiegania się o wizy turystyczne dla
swoich klientów. Organizowane są konferencje praso-
we oraz robocze spotkania z przedstawicielami ukra-
ińskich biur turystycznych, mające na celu przybliże-
nie zasad polskiej polityki wizowej oraz promocję tu-
rystycznych walorów naszego kraju. W spotkaniach
uczestniczą przedstawiciele Polskiej Izby Turystycz-
nej oraz przedstawiciele polskich władz samorządo-
wych. Polska, posiadająca dobrze rozwiniętą infra-
strukturę turystyczną, jest krajem atrakcyjnym dla
ukraińskich turystów.
Przedstawiciele biur turystycznych mają moż-
liwość składania aplikacji wizowych swoich klien-
tów poza kolejnością, w godzinach uzgodnionych
z urzędem.
W związku z sytuacją w KG RP we Lwowie, ce-
lem rozładowania powstałych kolejek, Departament
Konsularny i Polonii podjął decyzję o zniesieniu,
w odniesieniu do urzędów konsularnych na Ukra-
inie, rejonizacji w przyjmowaniu wniosków wizo-
wych, poza wizami z prawem do pracy.
Na działalność konsulatów RP na Ukrainie
wpływają również warunki zewnętrzne ich funk-
cjonowania, które są niezwykle trudne. Oto dwa
przykłady:
— miejscowe władze zachowują bierność w likwi-
dowaniu zjawisk patologicznych, takich jak działal-
ność usytuowanych w pobliżu KG punktów fałszują-
cych dokumenty niezbędne do otrzymania wizy
(np. fikcyjne oświadczenia o zamiarze powierzenia
pracy cudzoziemcowi). W tej sprawie konsulat wielo-
krotnie zwracał się do władz Lwowa, gubernatora,
prokuratury oraz milicji, informując o procederze
uprawianym w rejonie konsulatu i domagając się ich
likwidacji;
— internetowy system rejestracji wizowej KG RP
we Lwowie był wielokrotnie obiektem przestępczych
działań hakerów, którzy za pomocą specjalnie stwo-
rzonego programu wykorzystywali w ciągu 3 minut
wszystkie dostępne miejsca.
W okresie listopad–grudzień 2007 r. polskie urzędy
konsularne na Ukrainie wydały 62 254 wizy obywate-
lom Ukrainy, zaś w okresie listopad–grudzień 2006 r.
– 116 718 wiz. Należy przy tym zaznaczyć, że wizy jed-
nolite Schengen były w grudniu 2007 r. wydawane od
21 grudnia, tj. zaledwie przez 7 dni roboczych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
289
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie potrzeby podpisania z Ukrainą
umowy o małym ruchu granicznym (824)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Józefa Rojka (pismo nr SPS-023-
-824/08 z dnia 4 lutego 2007 r.) w sprawie potrzeby
podpisania z Ukrainą umowy o małym ruchu gra-
nicznym uprzejmie przekazuję, co następuje:
Możliwość zawierania umów o małym ruchu gra-
nicznym została określona w rozporządzeniu (WE)
nr 1931/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
20 grudnia 2006 r. ustanawiającym przepisy dotyczą-
ce małego ruchu granicznego na zewnętrznych gra-
nicach lądowych państw członkowskich i zmieniają-
cym postanowienia konwencji z Schengen.
Celem rozporządzenia jest zapewnienie takich
uregulowań, aby granice z państwami sąsiadujący-
mi nie stanowiły barier dla handlu, kontaktów spo-
łecznych, wymiany kulturalnej czy współpracy re-
gionalnej. Uregulowania te stanowią odstępstwo od
ogólnych przepisów regulujących kontrolę granicz-
ną osób przekraczających zewnętrzne granice
państw członkowskich Unii Europejskiej określo-
nych w Kodeksie granicznym Schengen.
Rozporządzenie określa, iż osoby uprawnione do
korzystania z rozwiązań małego ruchu granicznego
winny być mieszkańcami określonej w umowie stre-
fy przygranicznej i mieć uzasadnione powody do czę-
stego przekraczania granicy. Jako „strefę przygra-
niczną” określa się obszar, który nie sięga dalej niż
30 km od granicy. Jednostki podziału administra-
cyjnego, które mają być uznane za strefę przygra-
niczną, są określane przez zainteresowane państwa
w umowach dwustronnych. Jeżeli część którejkol-
wiek takiej jednostki jest położona między 30
a 50 km od linii granicy, można uznać ją mimo to za
część strefy przygranicznej. Założenia te powodują,
iż w trakcie prac nad umowami o małym ruch gra-
nicznym strony muszą analizować nie tylko bez-
względny obszar geograficzny 30 km od granicy, ale
także podziały administracyjne w tym obszarze, aby
w oparciu o nie dokonać precyzyjnego określenia ob-
szaru objętego rozwiązaniami MRG.
W celu uniknięcia nadużyć rozporządzenie wpro-
wadza minimalny okres zamieszkiwania w obszarze
objętym MRG. Okres ten określany w umowach
dwustronnych nie może być jednak krótszy niż je-
den rok.
Rozporządzenie określa, iż cudzoziemiec poza
zamieszkiwaniem w strefie musi również:
a) posiadać zezwolenie na przekraczanie grani-
cy w ramach małego ruchu granicznego oraz, jeżeli
jest to wymagane na podstawie właściwej umowy
290
dwustronnej, ważny dokument lub dokumenty po-
dróży;
b) nie być osobą, wobec której dokonano wpisu
do celów odmowy wjazdu w Systemie Informacyj-
nym Schengen (SIS);
c) nie być osobą uważaną za stanowiącą zagro-
żenie dla porządku publicznego, bezpieczeństwa we-
wnętrznego, zdrowia publicznego lub stosunków
międzynarodowych żadnego z państw członkowskich
UE, a w szczególności nie być osobą, wobec której,
na tej samej podstawie, dokonano wpisu do celów
odmowy wjazdu w krajowych bazach danych pozo-
stałych państw członkowskich UE.
Ukraina jest pierwszym państwem, z którym
strona polska podjęła negocjacje ws. zawarcia umo-
wy o zasadach małego ruchu granicznego. W ra-
mach uzgodnień międzyresortowych ustalono, iż
uregulowania zawarte w tej umowie będą wzorcowe
dla ewentualnych przyszłych umów o małym ruchu
granicznym z Białorusią i Rosją.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych opracowało
polski projekt umowy. Został on przekazany stronie
ukraińskiej w dniu 24 stycznia 2008 r. po przepro-
wadzeniu konsultacji międzyresortowych oraz za-
twierdzeniu mandatu negocjacyjnego przez pana
premiera. W dniach 29–30 stycznia br. w Warsza-
wie, 14–15 lutego br. w Kijowie i 28 lutego br. w War-
szawie odbyły się kolejne rundy negocjacji projektu
umowy, zakończone ostatecznym uzgodnieniem jej
zapisów. Strony uzgodniły również, że projekt umo-
wy zostanie parafowany przez ministrów spraw za-
granicznych Rzeczypospolitej Polskiej i Ukrainy
w najbliższym możliwym terminie.
Należy przy tym podkreślić, że wdrożenie umo-
wy wymaga przeprowadzenia szeregu przedsięwzięć
przygotowawczych, które wymagają stosownego
czasu. Należą do nich:
1) konieczność pozyskania środków finanso-
wych z rezerwy budżetowej państwa na realizację
umowy;
2) konieczność przebudowy przejść granicznych
w celu przystosowania ich do małego ruchu gra-
nicznego;
3) dostosowanie polskiego prawa – nowelizacja
kilku ustaw;
4) zatrudnienie i szkolenie dodatkowych osób na
stanowiska konsularne w urzędach konsularnych
we Lwowie i Łucku, które będą obsługiwać sprawy
z zakresu małego ruchu granicznego;
5) pozyskanie odpowiednich pomieszczeń biuro-
wych do obsługi osób wnioskujących o wydanie ze-
zwolenia upoważniającego do przekraczania granicy
w MRG. Urzędy konsularne we Lwowie i Łucku nie
mają żadnych rezerw lokalowych;
6) opracowanie wzoru dokumentu (zgodnie z przy-
jętymi ustaleniami będzie to odrębny dokument
w formie karty personalizowanej przez MSWiA) do
przekraczania granicy oraz druk takich dokumen-
tów zgodnie z przepisami ustawy o zamówieniach
publicznych;
7) stworzenie odpowiednich rejestrów elektro-
nicznych osób ubiegających się/posiadających upraw-
nienia związane z małym ruchem granicznym oraz
stworzenie systemu informatycznego przekazujące-
go te dane w systemie on-line właściwym organom
w Polsce (Straż Graniczna, Policja itd.).
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posłów Czesława Hoca
i Joachima Brudzińskiego
w sprawie budowy Gazociągu Północnego
po dnie Bałtyku (koncernu Nord Stream AG)
(826)
Poniżej udzielam odpowiedzi na interpelację
poselską posłów Czesława Hoca i Joachima Bru-
dzińskiego dotyczącą planowanego gazociągu Nord
Stream.
Stanowisko RP wobec budowy gazociągu Nord
Stream (NS) nie zmieniło się i było wielokrotnie
prezentowane na różnego rodzaju forach dyskusyj-
nych, konferencjach, podczas spotkań i konsultacji
bilateralnych zarówno na szczeblu unijnym, jak
i pozaunijnym, i jest niezmiennie krytyczne. RP nie
jest zainteresowana jakimkolwiek udziałem w tym
przedsięwzięciu, ponadto Polska uważa za sprzecz-
ne z polskim interesem i zasadą solidarności euro-
pejskiej wszelkie próby wspierania tego przedsię-
wzięcia przez Europejski Bank Inwestycyjny, a tak-
że inne instytucje finansowe, w których Rzeczpo-
spolita Polska posiada udziały bezpośrednio lub
pośrednio.
RP sprzeciwia się budowie gazociągu NS po dnie
Bałtyku, gdyż uznaje, że jest to inwestycja nieefek-
tywna ekonomicznie i stwarzająca ogromne ryzyko
dla ekosystemu Morza Bałtyckiego. Polska stoi na
stanowisku, że zasadne jest podjęcie decyzji o budo-
wie alternatywnego w stosunku do gazociągu NS
projektu gazociągu Amber z Rosji do Niemiec przez
kraje bałtyckie i Polskę. Gazociąg Amber będzie in-
westycją tańszą niż gazociąg Nord Stream i w nie-
porównywalnie mniejszym stopniu będzie oddziały-
wał na środowisko naturalne.
Oficjalne stanowisko RP zostało przekazane wszyst-
kim państwom stronom uczestniczącym w procedu-
rze oceny oddziaływania na środowisko w ramach
konwencji z Espoo pismem ministra środowiska
z 16 lutego 2007 r. oraz potwierdzone w kolejnym
piśmie z dnia 16 stycznia 2008 r. Inwestor w listopa-

dzie 2006 r. notyfikował państwom pochodzenia i na-
rażenia w ramach konwencji z Espoo1) projekt gazo-
ciągu. W 2007 r. zdecydował, w wyniku uwag m.in.
Polski o zmianie trasy z południa na północ od Born-
holmu, z ominięciem tzw. szarej strefy (strefy o nie-
ustalonej jurysdykcji pomiędzy PL a DK), w Zatoce
Fińskiej oraz w okolicach Gotlandii. W listopadzie
2007 r. inwestor przekazał stronom konwencji doku-
ment „Status trasy gazociągu Nord Stream przez
Morze Bałtyckie” uzupełniający informacje o zmie-
nionej trasie gazociągu, co do którego wszystkie
państwa strony po ponownych konsultacjach spo-
łecznych wniosły uwagi. Przekazany dokument przed-
stawia nowe morskie trasy planowanego gazociągu,
nad wyborem których inwestor aktualnie pracuje.
Polska podtrzymała w swoim piśmie wszystkie za-
strzeżenia i uwagi przesyłane w 2007 r. oraz uzupeł-
niła o nowe, dotyczące badań hydrologicznych i szcze-
gółowych kwestii środowiskowych.
Aktualnie na forum UE trwają intensywne prace
w ramach pierwszego czytania w Radzie UE i Parla-
mencie Europejskim nad trzecim pakietem energe-
tycznym przedstawionym przez Komisję Europejską
19 września 2007 r. Jednym z projektów aktów
prawnych wchodzących w skład pakietu jest projekt
nowelizacji dyrektywy (WE) nr 2003/55 dotyczącej
wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziem-
nego. W przedmiotowym projekcie zawarto dwa
istotne postanowienia. W art. 7a dotyczącym kon-
troli nad właścicielami systemu przesyłowego i ope-
ratorami systemu przesyłowego wskazano, że z za-
strzeżeniem międzynarodowych zobowiązań Wspól-
noty systemy przesyłowe lub operatorzy systemów
przesyłowych nie mogą być kontrolowani przez oso-
bę lub osoby z krajów trzecich. W projektowanej dy-
rektywie dopuszczono również możliwość odstęp-
stwa od wskazanego generalnego zakazu na podsta-
wie umowy Wspólnoty zawartej z jednym lub więk-
szą liczbą krajów trzecich. Ponadto w art. 7 b projek-
towanej dyrektywy dotyczącym wyznaczenia i cer-
tyfikacji operatorów systemu przesyłowego wskazu-
je się, że właściciel systemu przesyłowego lub opera-
tor systemu przesyłowego, który jest kontrolowany
przez osobę lub osoby z krajów trzecich, musi zostać
poddany, tak jak każdy inny operator sieci przesyło-
wych, szczegółowej procedurze certyfikacji. W ra-
mach procedury podmiot musi wykazać, że jest za-
pewniony rozdział funkcji operatorskich od działal-
ności wytwarzania i dostaw paliw gazowych. Polska
popiera wskazane postanowienia nowego pakietu,
gdyż oznaczają one, że inwestor z państwa trzeciego
nie będzie uprawniony posiadania kontroli, w szcze-
gólności praw właścicielskich, w stosunku do opera-
tora sieci przesyłowej oraz samej sieci przesyłowej
znajdującej się na terenie UE. W przypadku zawar-
1)
Państwo narażenia – państwo, przez którego terytorium
przechodzi planowana inwestycja transgraniczna.
Państwo pochodzenia – państwo, na które planowana inwe-
stycja transgraniczna może wywrzeć negatywne skutki.
291
cia umowy między Wspólnotą a państwem trzecim
zezwalającej na odstępstwo od wskazanego zakazu
podmiot z państwa trzeciego kontrolujący działal-
ność przesyłową na terenie UE będzie musiał wyka-
zać, że jest w pełni niezależny od działalności pro-
dukcyjnej i dostawczej. Wejście w życie wskazanej
regulacji istotnie utrudni zaangażowanie podmio-
tów rosyjskich w inwestycję Nord Stream.
Jednocześnie Polska współpracuje z Komisją Eu-
ropejską w przygotowywanych przez nią inicjaty-
wach w sektorze energii. Zgodnie z programem prac
Komisji Europejskiej na 2008 r. skupi się ona na
przygotowaniu propozycji dotyczących funkcjono-
wania rynku wewnętrznego energii, połączeń siecio-
wych, magazynów, terminali LNG, nowelizacji dy-
rektywy w sprawie zapasów ropy naftowej oraz me-
chanizmów solidarnościowych. Na przełomie paź-
dziernika i listopada Komisja Europejska przedstawi
Radzie UE i Parlamentowi Europejskiemu „II strate-
giczny przegląd energetyczny”, w którym przekaże
swoje rekomendacje dotyczące powyższych zagad-
nień, a także projekty nowelizacji prawa wspólnoto-
wego regulujące bezpieczeństwo energetyczne. Na
podstawie „II strategicznego przeglądu” Rada Euro-
pejska w swoich wiosennej konkluzjach przyjmie ko-
lejny plan działań w dziedzinie polityki energetycz-
nej UE po 2009 r. Komisja Europejska uważa, że
nowelizacji powinna ulec m.in. decyzja Rady UE
i Parlamentu Europejskiego wprowadzająca wytycz-
ne dla transeuropejskich sieci energetycznych (TENs).
W planie działań Rada może zwrócić się do Komisji
Europejskiej z prośbą o przygotowanie projektu
wspólnotowego aktu prawnego regulującego anali-
zowaną materię. Po zaistnieniu powyższych czynni-
ków będzie możliwość zaproponowania zupełnie no-
wej listy projektów priorytetowych infrastruktury
energetycznej do decyzji dotyczącej TENs. Minister-
stwo Gospodarki uczestniczy w procesie konsultacji
na poziomie UE w odniesieniu do niezbędnych dzia-
łań regulacyjnych zwiększających bezpieczeństwo
energetyczne UE i pracuje nad spójną koncepcją
umożliwiającą przedstawienie zarówno w sposób
formalny jak i nieformalny polskiego stanowiska
w tej sprawie.
Dotychczas w relacjach ze stroną niemiecką kwe-
stia gazociągu NS była poruszana jako punkt
w agendach oficjalnych spotkań na szczeblu między-
rządowym. Ministerstwo Gospodarki nie prowadzi
szczegółowych rozmów bilateralnych ze stroną nie-
miecką dotyczącą tego tematu, jednakże uczestni-
czy w rozmowach multilateralnych podczas spotkań
państw stron konwencji z Espoo, zaangażowanych
w procedurę środowiskową dotyczącą NS.
Jednocześnie informuję, iż ministrem właści-
wym odpowiadającym za procedurę oceny oddziały-
wania na środowisko w kontekście transgranicznym
określoną w konwencji z Espoo jest minister środo-
wiska. Ministerstwo Gospodarki wspiera działania
Ministerstwa Środowiska na poziomie eksperckim,
jednakże nie jest odpowiedzialne za przeprowadza-
292
nie konsultacji społecznych projektów mogących za-
grażać środowisku naturalnemu i nie nadzoruje wo-
jewodów w tym zakresie.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie sytuacji na granicy
polsko-ukraińskiej oraz w strefie
przygranicznej po przystąpieniu Polski
do strefy Schengen (832)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek (pismo
nr SPS-023-832/08 z dnia 4 lutego 2007 r.) w spra-
wie sytuacji na granicy polsko-ukraińskiej oraz
w strefie przygranicznej po przystąpieniu Polski do
strefy Schengen uprzejmie informuję:
Polska, przystępując do Unii Europejskiej, prze-
jęła w całości standardy prawne UE, w tym także
dorobek Schengen. Część tych uregulowań była sto-
sowana od chwili akcesji, część zaś stopniowo wdra-
żana na przestrzeni ostatnich lat. Jednym z takich
uregulowań, które było niezbędne z chwilą wejścia
Polski do UE, było wprowadzenie obowiązku wizo-
wego dla obywateli Ukrainy.
Okres przejściowy pozwalał na stosowanie m.in.
innych rozwiązań niż pozostałe kraje Schengen
w zakresie opłat konsularnych, np. zwolnienie z opła-
ty za wydanie wizy dla obywateli Ukrainy. Obecnie
poszerzenie strefy Schengen spowodowało koniecz-
ność pełnego stosowania przez Polskę jednolitych
uregulowań prawnych w zakresie polityki wizowej,
gdyż zagadnienia te nie są w kompetencji krajowej
i podlegają decyzjom Rady UE.
Ruch osobowy między Polską a Ukrainą regulu-
je obecnie umowa między Wspólnotą Europejską
a Ukrainą o ułatwieniach w wydawaniu wiz, podpi-
sana 18 czerwca 2007 r. i obowiązująca od 1 stycznia
2008 r., oraz umowa między Rządem Rzeczypospoli-
tej Polskiej a Gabinetem Ministrów Ukrainy o zasa-
dach ruchu osobowego, podpisana w Kijowie dnia
30 lipca 2003 r., i protokół między Rządem Rzeczy-
pospolitej Polskiej a Gabinetem Ministrów Ukrainy
o zmianie tej umowy, podpisany w Warszawie 30 li-
stopada 2007 r.
Umowa WE – Ukraina ma charakter nadrzędny
w stosunku do umowy dwustronnej i jest stosowana
wprost przez wszystkie państwa członkowskie Unii
Europejskiej przy wydawaniu wiz do 90 dni poby-
tu. Umowa ta przewiduje, iż wszystkie państwa
UE, wydając wizy obywatelom Ukrainy, stosują
stawkę preferencyjną za wydanie wiz jednolitych
(Schengen) – 35 euro (stawka podstawowa wynosi
60 euro). Ponadto umowa ta określa inne ułatwie-
nia wizowe, jak:
— zwolnienie z obowiązku wizowego dla posia-
daczy paszportów dyplomatycznych;
— podejmowanie decyzji wizowych przez konsu-
lów w ciągu 10 dni kalendarzowych, a w sytuacjach
szczególnych – w ciągu 3 dni roboczych lub mniej;
— wydawanie wiz wielokrotnych z okresem waż-
ności do 5 lat: członkom rządu i parlamentu, biznes-
menom, dziennikarzom, najbliższym krewnym oby-
wateli Ukrainy zamieszkujących legalnie w pań-
stwach członkowskich oraz członkom delegacji ofi-
cjalnych;
— wydawanie wiz wielokrotnych z okresem waż-
ności do 1 roku: kierowcom TIR i autobusów, zało-
gom pociągów międzynarodowych, osobom biorą-
cym udział w przedsięwzięciach naukowych, kultu-
ralnych i artystycznych, uczestnikom imprez spor-
towych, uczestnikom programów wymiany w ramach
współpracy miast zaprzyjaźnionych i jednostek sa-
morządu terytorialnego.
Istotnym rozwiązaniem umowy WE – Ukraina,
które ułatwia ruch osobowy, jest określenie szero-
kiego kręgu osób, które są całkowicie zwolnione
z opłaty wizowej. Należą do nich m.in.:
— bliscy krewni obywateli Ukrainy legalnie za-
mieszkujących na terytorium państw członkowskich,
w tym i Rzeczypospolitej Polskiej – współmałżonko-
wie, dzieci (w tym przysposobione), rodzice (w tym
opiekunowie prawni), dziadkowie i wnukowie;
— uczniowie, studenci, studenci studiów pody-
plomowych wraz z towarzyszącymi im nauczyciela-
mi, podróżujący w celu podjęcia nauki lub odbycia
szkoleń;
— osoby, które przedstawiły dokumenty potwier-
dzające konieczność wyjazdu z przyczyn humanitar-
nych, w tym w celu uzyskania pilnej pomocy me-
dycznej, oraz osoby im towarzyszące, w celu udziału
w pogrzebie bliskiego krewnego lub w celu odwie-
dzin ciężko chorego bliskiego krewnego;
— osoby biorące udział w przedsięwzięciach na-
ukowych, kulturalnych oraz artystycznych, w tym
w programach wymiany akademickiej i innej;
— uczestnicy oficjalnych programów wymiany,
organizowanych przez zaprzyjaźnione miasta lub
inne jednostki samorządu terytorialnego;
— kierowcy przewożący towary w ruchu między-
narodowym lub świadczący usługi transportu pasa-
żerskiego na terytorium państw członkowskich,
w tym i Rzeczypospolitej Polskiej, przy wykorzysta-
niu pojazdów zarejestrowanych na Ukrainie.
Dążąc do maksymalnego złagodzenia skutków,
jakie wejście Polski do strefy Schengen mogłoby
przynieść dla zakresu ruchu osobowego z Ukrainą,

w umowie dwustronnej przewidziano dodatkowe
ułatwienia wizowe. Są to:
1) zastosowanie stawki preferencyjnej za wyda-
nie wizy krajowej 35 euro (stawka podstawowa wy-
nosi 60 euro);
2) zwolnienie z obowiązku wizowego posiadaczy
paszportów służbowych;
3) zwolnienie z opłaty wizowej także za wydanie
wizy krajowej wszystkich ww. kategorii osób zwol-
nionych z opłaty wizowej za wizy Schengen.
Ponadto rozporządzenie ministra spraw zagra-
nicznych o opłatach konsularnych przewiduje bez-
płatne wydawanie wiz:
— stypendystom – obywatelom państw obcych
podejmującym naukę w polskich szkołach średnich
i wyższych lub kierowanym na staże w placówkach
naukowo-badawczych w zakresie spraw związanych
z ich przejazdem i studiami;
— uczestnikom konferencji, sympozjów nauko-
wych i imprez organizowanych przez polskie organy
administracji publicznej.
Ponadto zarówno przepisy wspólnotowe, jak i roz-
porządzenie ministra spraw zagranicznych o opła-
tach konsularnych stanowią, iż konsul może w indy-
widualnych, uzasadnionych przypadkach mocą de-
cyzji własnej odstąpić od pobrania opłaty za wizę lub
obniżyć jej wysokość zarówno przy wydawaniu wizy
Schengen, jak i wizy krajowej.
Istotnym ułatwieniem, które złagodzi skutki
wejścia Polski do strefy Schengen dla ruchu osobo-
wego, będzie zawarcie z Ukrainą umowy o małym
ruchu granicznym. Możliwość zawierania takich
umów została określona w rozporządzeniu (WE)
nr 1931/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
20 grudnia 2006 r. ustanawiającym przepisy dotyczą-
ce małego ruchu granicznego na zewnętrznych gra-
nicach lądowych państw członkowskich i zmieniają-
cym postanowienia konwencji z Schengen.
Uregulowania te stanowią odstępstwo od ogól-
nych przepisów regulujących kontrolę graniczną
osób przekraczających zewnętrzne granice państw
członkowskich Unii Europejskiej określonych w Ko-
deksie granicznym Schengen.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych opracowało
polski projekt umowy, który został przekazany stro-
nie ukraińskiej w dniu 24 stycznia 2008 r. W dniach
29–30 stycznia br. w Warszawie, 14–15 lutego br.
w Kijowie i 28 lutego br. w Warszawie odbyły się ko-
lejne rundy negocjacji projektu umowy, zakończone
ostatecznym uzgodnieniem jej zapisów. Strony
uzgodniły również, że projekt umowy zostanie para-
fowany przez ministrów spraw zagranicznych Rze-
czypospolitej Polskiej i Ukrainy w najbliższym moż-
liwym terminie.
W odniesieniu do proponowanej w interpelacji
pani poseł propozycji zorganizowania „polsko-ukra-
ińskiego okrągłego stołu” poświęconego metodom
usprawniania ruchu granicznego należy mieć na
uwadze, że zakres stosowania ułatwień wizowych
jest określony w umowie, jaką Wspólnota Europej-
293
ska zawarła z Ukrainą, którą każde państwo człon-
kowskie WE jest zobowiązane stosować. Prowadzo-
ne ze stroną ukraińską negocjacje w sprawie zawar-
cia umowy o małym ruchu granicznym doprowadzą
do rozwiązań, które w istotnym stopniu ułatwią
obywatelom Ukrainy podróże do Polski.
Istotne znaczenie ma także tworzenie nowych
przejść granicznych oraz poprawa pracy już istnieją-
cych, jednak sprawy te nie leżą w gestii Minister-
stwa Spraw Zagranicznych.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie stosunków polsko-ukraińskich
i sytuacji na granicy polsko-ukraińskiej
po przystąpieniu Polski do strefy Schengen
(833)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek (pismo
nr SPS-023-833/08 z dnia 4 lutego 2007 r.) w spra-
wie stosunków polsko-ukraińskich i sytuacji na gra-
nicy polsko-ukraińskiej po przystąpieniu Polski do
strefy Schengen uprzejmie informuję:
Poszerzenie strefy Schengen spowodowało ko-
nieczność pełnego stosowania przez Polskę jednoli-
tych uregulowań prawnych w zakresie polityki wi-
zowej, gdyż zagadnienia te zostały wyłączone z kom-
petencji krajowej i podlegają decyzjom Rady UE.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych przeprowa-
dziło renegocjacje dotychczasowych umów dwu-
stronnych z Rosją, Białorusią i Ukrainą w sprawie
ruchu osobowego celem pełnego ich dostosowania do
wymogów Schengen. Zaproponowano takie rozwią-
zania, które pozostając w zgodzie z Schengen, nie
spowodują powstania barier w podróżach obywateli
tych państw do Polski, w tym w szczególności dla
osób polskiego pochodzenia.
Ruch osobowy między Polską a Ukrainą reguluje
obecnie umowa między Wspólnotą Europejską a Ukra-
iną o ułatwieniach w wydawaniu wiz, podpisana
18 czerwca 2007 r. i stosowana od 1 stycznia 2008 r.,
oraz umowa między Rządem Rzeczypospolitej Pol-
skiej a Gabinetem Ministrów Ukrainy o zasadach
ruchu osobowego, podpisana w Kijowie dnia 30 lipca
2003 r., i protokół między Rządem Rzeczypospolitej
294
Polskiej a Gabinetem Ministrów Ukrainy o zmia-
nie tej umowy, podpisany w Warszawie 30 listopa-
da 2007 r.
W odniesieniu do spraw dotyczących występują-
cych niekiedy negatywnych zjawisk, często o cha-
rakterze patologicznym, polegających na czerpaniu
korzyści z nieformalnego pośrednictwa w procesie
wizowym, Ministerstwo Spraw Zagranicznych in-
formuje, iż wszystkie urzędy konsularne w przypad-
ku uzyskania informacji, że takie zdarzenia mają
miejsce, są zobowiązane do podejmowania natych-
miastowych interwencji wobec władz miejscowych,
zmierzających do wyeliminowania takiej sytuacji.
Wszystkie elementy procesu wizowego są również
na bieżąco kontrolowane w samym urzędzie. Pla-
cówki polskie informują ponadto w szerokim zakre-
sie osoby pragnące otrzymać wizy o obowiązujących
zasadach ich uzyskiwania, zarówno poprzez pisem-
ne informacje w siedzibie urzędu, jak również na
stronach internetowych urzędów konsularnych.
Ministerstwo traktuje jako priorytetową sprawę
zapewnienia osobom ubiegającym się o wizę jak naj-
większej dostępności do urzędów konsularnych, któ-
rych na Ukrainie działa pięć. Konsulat Generalny
RP we Lwowie, który w 2007 r. wydał ponad 180 tys.
wiz, w celu zwiększenia liczby obsługiwanych peten-
tów pracuje od sierpnia 2007 r. na dwie zmiany
w godz. 7–22, przy zwiększonej obsadzie etatowej.
Pozwoliło to na osiągnięcie wzrostu liczby wydawa-
nych dziennie wiz do 2000.
Ministerstwo podjęło także działania celem roz-
wiązania problemów lokalowych, co pozwoli na po-
lepszenie jakości obsługi interesantów wizowych.
Szczególnie dotyczy to działu wizowego KG RP we
Lwowie, gdzie panują najtrudniejsze warunki pracy
– na powierzchni ok. 350 m2 pracują tam 53 osoby.
W najbliższym czasie sfinalizowana zostanie sprawa
przeniesienia działu wizowego do wydzierżawionego
lokalu, gdzie można będzie uruchomić 16 okienek
dla przyjmowania wniosków wizowych. Zwiększe-
niu ulegnie również obsada etatowa. Na II połowę
2009 r. planowane jest oddanie do użytku nowego
budynku konsulatu.
Konsulaty RP na Ukrainie utrzymują współpracę
z ukraińskimi biurami turystycznymi pośredniczą-
cymi w procesie ubiegania się o wizy turystyczne dla
swoich klientów. Organizowane są konferencje praso-
we oraz robocze spotkania z przedstawicielami ukra-
ińskich biur turystycznych mające na celu przybliże-
nie zasad polskiej polityki wizowej oraz promocję tu-
rystycznych walorów naszego kraju. W spotkaniach
uczestniczą przedstawiciele Polskiej Izby Turystycz-
nej oraz przedstawiciele polskich władz samorządo-
wych. Polska, posiadająca dobrze rozwiniętą infra-
strukturę turystyczną, jest krajem atrakcyjnym dla
ukraińskich turystów.
Na działalność konsulatów RP na Ukrainie wpły-
wają również warunki zewnętrzne ich funkcjonowa-
nia, które są niezwykle trudne. Oto dwa przykłady:
— Miejscowe władze zachowują bierność w likwi-
dowaniu zjawisk patologicznych, takich jak działal-
ność usytuowanych w pobliżu KG punktów fałszują-
cych dokumenty niezbędne do otrzymania wizy
(np. fikcyjne oświadczenia o zamiarze powierzenia
pracy cudzoziemcowi). W tej sprawie konsulat wielo-
krotnie zwracał się do władz Lwowa, gubernatora,
prokuratury oraz milicji, informując o procederze
uprawianym w rejonie konsulatu i domagając się
jego likwidacji.
— Internetowy system rejestracji wizowej KG RP
we Lwowie był wielokrotnie obiektem przestępczych
działań hakerów, którzy za pomocą specjalnie stwo-
rzonego programu wykorzystywali w ciągu 3 minut
wszystkie dostępne miejsca.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Drozd
w sprawie zmiany przepisów
w zakresie umożliwienia powoływania
terenowych oddziałów wojewódzkich
ośrodków ruchu drogowego w miastach,
w których w 1998 r. funkcjonował WORD,
a w szczególności w Głogowie
w woj. dolnośląskim (835)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo nr SPS-023-835/08 przekazujące interpelację
poseł Ewy Drozd w sprawie zmiany przepisów w za-
kresie umożliwienia powoływania terenowych od-
działów wojewódzkich ośrodków ruchu drogowego
w miastach, w których w 1998 r. funkcjonował
WORD, tj. w szczególności w Głogowie w woj. dolno-
śląskim, przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Odnosząc się do propozycji poseł Ewy Drozd do-
tyczącej zmiany przepisów w zakresie rozszerzenia
ilości miejsc, w których można przeprowadzać egza-
miny na prawo jazdy, uprzejmie informuję, że obec-
nie obowiązujące przepisy pozwalają na organizację
egzaminów nie tylko w miastach wojewódzkich lub
w byłych miastach wojewódzkich, ale także w mia-
stach na prawach powiatu. Przykładem na wykorzy-
stanie tego przepisu są działania podjęte przez wła-
dze samorządowe województwa śląskiego oraz woje-
wództwa mazowieckiego, które w ramach działają-
cych wojewódzkich ośrodków ruchu drogowego utwo-
rzyły dodatkowe miejsca przeprowadzania egzami-
nów na prawo jazdy. Należy podkreślić, że istotnym

warunkiem przeprowadzenia egzaminu państwowe-
go jest posiadanie przez miasto odpowiedniego ukła-
du komunikacyjnego zapewniającego wykonanie
wszystkich określonych przepisami zadań egzami-
nacyjnych oraz stworzenie porównywalnych warun-
ków przebiegu egzaminu do warunków występują-
cych w miastach będących aktualnie siedzibami wo-
jewódzkich ośrodków ruchu drogowego.
Odnosząc się do przedstawionego problemu wy-
dłużającego się czasu oczekiwania na egzamin na
prawo jazdy, należy wziąć pod uwagę, że zgodnie
z przepisami art. 112 i 116 ustawy – Prawo o ruchu
drogowym wojewódzki ośrodek ruchu drogowego
jest tworzony przez właściwy zarząd województwa,
a nadzór nad przeprowadzaniem egzaminów w po-
szczególnych ośrodkach egzaminowania sprawuje
właściwy marszałek województwa. Przepis § 28
ust. 1 rozporządzenia ministra infrastruktury
w sprawie szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania
uprawnień przez kierujących pojazdami, instruk-
torów i egzaminatorów nakłada na ośrodek egza-
minowania obowiązek wyznaczenia terminu egza-
minu umożliwiającego jego przeprowadzenie w okre-
sie nie dłuższym niż 30 dni od dnia złożenia wyma-
ganych dokumentów. Jeżeli w wojewódzkim ośrod-
ku ruchu drogowego obowiązek ten nie jest dotrzy-
mywany, to właściwy marszałek województwa po-
winien uruchomić mechanizmy nadzoru i kontroli
niezbędne dla zdefiniowania oraz likwidacji przy-
czyn takiej sytuacji.
Jednocześnie pragnę poinformować, że zwróci-
łem się z prośbą do Konwentu Marszałków Rzeczy-
pospolitej Polskiej o dokonanie analizy możliwości
rozwoju istniejących wojewódzkich ośrodków ruchu
drogowego i utworzenia nowych miejsc egzamino-
wania w oparciu o obowiązujące przepisy, mając na
uwadze ograniczenie czasu oczekiwania na egzamin
państwowy na prawo jazdy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Klepacza
w sprawie podjęcia przez Ministerstwo
Środowiska działań zmierzających
do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych
(837)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo pana Witolda Klepacza, posła na Sejm Rze-
295
czypospolitej Polskiej, znak: SPS-023-837/08, z dnia
21.01.2008 r. w sprawie działań zmierzających do
ograniczenia emisji gazów cieplarnianych uprzejmie
informuję, co następuje.
Mechanizm wspólnych wdrożeń powstał w ra-
mach protokołu z Kioto. Realizacja projektów wspól-
nych wdrożeń daje Polsce korzyści w postaci dodat-
kowej redukcji emisji gazów cieplarnianych, a także
zewnętrznego finansowania tej redukcji. Realizacja
większości projektów byłaby niemożliwa bez środ-
ków uzyskanych w ramach projektów wspólnych
wdrożeń.
Przy realizacji projektów wspólnych wdrożeń
problemem jest ich ocena pod kątem dyrektywy
2004/101/WE Parlamentu Europejskiego zmieniają-
cej dyrektywę 2003/87/WE ustanawiającą system
handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych
we Wspólnocie, z uwzględnieniem mechanizmów
projektowych z Kioto, która reguluje zagadnienia
dotyczące bezpośredniej i pośredniej redukcji emisji
gazów cieplarnianych. Dyrektywa ta wprowadza re-
gulacje, które mają zapobiec podwójnemu liczeniu
emisji z instalacji objętych wspólnotowym systemem
handlu uprawnieniami do emisji redukowanych na
skutek realizacji projektów wspólnych wdrożeń.
Zgodnie z wymaganiami dyrektywy 2004/101/
WE zmieniającej dyrektywę 2003/87/WE ustana-
wiającą system handlu przydziałami emisji gazów
cieplarnianych we Wspólnocie, z uwzględnieniem
mechanizmów projektowych z Kioto oraz decyzji
Komisji 2006/780/WE z dnia 13 listopada 2006 r.
w sprawie zapobiegania podwójnemu liczeniu reduk-
cji emisji gazów cieplarnianych w ramach wspólno-
towego systemu handlu uprawnieniami do emisji
zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady, aby mogły być wydane jednostki
redukcji emisji powstałe na skutek realizacji projek-
tu JI w „Krajowym planie rozdziału uprawnień na
lata 2008–2012” powinny być zarezerwowane upraw-
nienia do emisji w liczbie odpowiadającej wielkości
redukcji emisji. Uprawnienia do emisji przeznaczo-
ne na projekty JI, powodujące redukcję pośrednią,
muszą być odjęte od limitu uprawnień przyznanych
Polsce na lata 2008–2012. W dniu 26 marca 2007 r.
Komisja Europejska podjęła decyzję dotyczącą kra-
jowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów
cieplarnianych, zgłoszonego przez Polskę zgodnie
z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskie-
go i Rady, określając całkowitą ilość uprawnień do
emisji dla Polski na 208,5 mln ton uprawnień śred-
niorocznie, co stanowi redukcję o 26,7% w stosunku
do wnioskowanej przez Polskę liczby.
Przydzielona wyżej wymienioną decyzją Komisji
Europejskiej liczba uprawnień w praktyce spowodowa-
ła ograniczenie rezerwy na projekty JI do projektów,
które otrzymały już listy zatwierdzające. W związku
z powyższym projekty wspólnych wdrożeń powodujące
podwójne liczenie nie będą zatwierdzane.
W przypadku pozostałych projektów nie ma prze-
ciwwskazań do ich zatwierdzania. Zarówno dotych-
296
czas przedłożone, jak i nowe propozycje realizacji
projektów będą zatwierdzane po spełnieniu wszyst-
kich wymogów formalnych. Minister środowiska na
początku br. wydał list zatwierdzający oraz list po-
pierający dla przedłożonych propozycji projektów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie możliwości zmiany art. 68 ust. 2
ustawy o gospodarce nieruchomościami
w celu wyłączenia możliwości żądania
Agencji Mienia Wojskowego wobec jednostek
samorządów terytorialnych zwrotu bonifikaty
udzielonej przy zakupie nieruchomości (838)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jerzego Gosiewskiego, prze-
kazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 4 lutego
2008 r. (nr SPS-023-838/08), dotyczącą ewentualnej
zmiany przepisu art. 68 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierp-
nia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U.
z 2004 r. nr 2603, z poźn. zm.) w celu wyłączenia moż-
liwości żądania przez Agencję Mienia Wojskowego
zwrotu bonifikaty udzielonej jednostkom samorządu
terytorialnego przy nabyciu nieruchomości, uprzejmie
udzielam wyjaśnień w przedstawionej sprawie.
Na wstępie chciałbym zauważyć, że zgodnie
z art. 23 ust. 3 ustawy z dnia 30 maja 1996 r. o go-
spodarowaniu niektórymi składnikami mienia Skar-
bu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego do
gospodarowania przez agencję nieruchomościami
mają odpowiednio zastosowanie przepisy ustawy
z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomo-
ściami. Powołany przepis w sposób niebudzący wąt-
pliwości nakłada na agencję obowiązek stosowania
przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospo-
darce nieruchomościami w sprawach nie uregulo-
wanych odrębnie w powyższej ustawie z dnia 30 maja
1996 r., a zatem również przepisu art. 68 ustawy
o gospodarce nieruchomościami.
Przytoczony w interpelacji przepis art. 68 ust. 2
ustawy o gospodarce nieruchomościami zawiera
ogólną normę, nakazującą zwrot udzielonej bonifi-
katy w określonych przez tę normę przypadkach.
Kolejny ustęp – 2a omawianego art. 68 zawiera wy-
jątki od stosowania powyższej normy, stanowiąc, że
przepisu ust. 2 art. 68 nie stosuje się m.in. w przy-
padku zbycia (nieruchomości) pomiędzy jednostka-
mi samorządu terytorialnego a Skarbem Państwa.
Zatem przepis ten wyłącza obowiązek żądania zwro-
tu bonifikaty w obrocie pomiędzy jednostkami sa-
morządu terytorialnego a Skarbem Państwa.
Regulacje zamieszczone w art. 68 ustawy o go-
spodarce nieruchomościami odnoszą się również do
przypadków zbywania nieruchomości przez jednost-
ki samorządu terytorialnego na rzecz podmiotów
prywatnych. Przepis ust. 2c ww. art. 68 wprowadza
bowiem możliwość odstąpienia przez właściwy or-
gan od żądania zwrotu udzielonej bonifikaty, w in-
nych przypadkach niż określone w ust. 2a, za zgodą
odpowiedniego organu nadzorującego organ doko-
nujący zbycia nieruchomości. Należy podkreślić, że
przepis ten stanowi jedynie możliwość, a nie obowią-
zek odstąpienia przez właściwy organ od żądania
zwrotu udzielonej bonifikaty.
Przedstawiona konstrukcja wyłączeń oraz od-
stąpienia od żądania zwrotu udzielonej bonifikaty
wydaje się spójna i czytelna oraz w pełni uzasadnio-
na merytorycznie. W przypadku obrotu nierucho-
mościami pomiędzy określonymi podmiotami pu-
blicznymi wyłączono żądanie zwrotu udzielonej bo-
nifikaty, wychodząc z założenia, że nieruchomości
będą wykorzystywane na cele publiczne. Natomiast
zbycie nieruchomości podmiotowi prywatnemu za-
zwyczaj ma charakter komercyjny. Nie jest to jed-
nak regułą, bowiem występują przypadki zbycia
nieruchomości publicznych podmiotom prowadzą-
cym działalność m.in. charytatywną. Poza tym na-
leży wskazać na przepis ust. 1 omawianego art. 68,
który przewiduje udzielenie bonifikaty przy sprze-
daży publicznych nieruchomości na określone cele
oraz określonym podmiotom. Do takich przypadków
może mieć zastosowanie przepis art. 68 ust. 2c,
umożliwiający każdorazowo ocenę, czy uzasadnione
jest odstąpienie od żądania zwrotu udzielonej boni-
fikaty. W związku z tak różnorodnym obrotem nie-
ruchomościami publicznymi przez jednostki samo-
rządu terytorialnego oraz Skarb Państwa zapropo-
nowane regulacje w ust. 2a i ust. 2c art. 68 wydawa-
ły się najbardziej optymalnym rozwiązaniem kwe-
stii zwrotu udzielonej bonifikaty.
Jednocześnie chciałbym poinformować, że bez-
pośrednio do resortu infrastruktury nie wpłynęły
dotychczas żadne informacje dotyczące wątpliwości,
o których pan poseł zasygnalizował w interpelacji.
Niemniej możliwość ewentualnej nowelizacji przepi-
su art. 68 w zakresie przedstawionym w interpelacji
wymaga przeprowadzenia analizy oraz dyskusji
z udziałem ministra obrony narodowej, sprawujące-
go nadzór nad Agencją Mienia Wojskowego.
Ponadto należałoby również ocenić stosowanie
omawianych regulacji wobec pozostałych agencji Skar-
bu Państwa, zwłaszcza Agencji Nieruchomości Rol-
nych, w celu zapewnienia spójności systemu prawa.
Przeprowadzenie powyższych czynności, w mojej
ocenie, pozwoli uzyskać odpowiedź na pytanie, czy

istnieje rzeczywista potrzeba zmiany omawianego
przepisu art. 68 ustawy o gospodarce nieruchomościa-
mi, czy też być może lepiej byłoby wprowadzić ewentu-
alne zmiany do ustaw regulujących gospodarowanie
nieruchomościami przez poszczególne agencje.
Przedstawiając powyższe informacje, wyrażam
nadzieję, że przyczynią się one do wyeliminowania
wątpliwości zaistniałych na tle sprawy opisanej
w interpelacji pana posła Jerzego Gosiewskiego.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie przebiegu polsko-czeskiej granicy
państwowej w rejonie miejscowości
Rudyszwałd, gmina Krzyżanowice
w woj. śląskim (858)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-858/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Henryka Siedlaczka z dnia 17 stycznia 2008 r.
w sprawie przebiegu granicy państwowej w rejo-
nie miejscowości Rudyszwałd, gmina Krzyżanowi-
ce w woj. śląskim, uprzejmie informuję, iż realizacja
zwrotu długu terytorialnego w jednym etapie jest
możliwa i wydaje się być rozwiązaniem korzystniej-
szym niż zwrot długu terytorialnego w dwóch eta-
pach, jak proponuje strona czeska. W takim przy-
padku jednocześnie zostałyby przekazane przez
stronę czeską grunty będące własnością państwa
czeskiego, jak również grunty będące własnością
obywateli polskich położone na terytorium Republi-
ki Czeskiej.
Stała Polsko-Czeska Komisja Graniczna prowa-
dzi wykaz gruntów nadających się do rekompensaty
długu terytorialnego, w którym ewidencjonowane
są grunty wytypowane do przekazania przez dele-
gację czeską komisji granicznej. Zgodnie z wykazem
grunty stanowiące własność państwa czeskiego sta-
nowią około 121 ha, grunty będące własnością oby-
wateli polskich około 176 ha oraz grunty, których
stan prawny do chwili obecnej nie został ustalony,
około 21 ha.
Z informacji będących w posiadaniu Minister-
stwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wynika,
iż niektóre dane zawarte w wykazie straciły aktual-
297
ność. Delegacja czeska do 30 czerwca 2008 r. została
zobowiązana uchwałą rządu Republiki Czeskiej
z dnia 5 września 2007 r. nr 1009 do zaktualizowa-
nia dotychczas wytypowanych gruntów. Prawdopo-
dobnie aktualizacja dotyczyć będzie tylko gruntów
będących własnością państwa czeskiego. Przyjęty
sposób postępowania wynika ze wspomnianej powy-
żej propozycji dwuetapowego rozwiązania problema-
tyki długu terytorialnego. Odnośnie do terminu ak-
tualizacji pozostałych pozycji wykazu dotyczących
gruntów będących własnością obywateli polskich
strona czeska dotychczas nie zajęła stanowiska.
Trudno więc przewidzieć, jaka będzie łączna po-
wierzchnia gruntów po zakończeniu procesu aktu-
alizacji całego wykazu.
Mając powyższe na uwadze, właściwym rozwią-
zaniem wydaje się jednoczesna aktualizacja całego
wykazu. Szczególne znaczenie ma aktualizacja tej
części wykazu, która dotyczy gruntów będących
własnością obywateli polskich. Należałoby ją prze-
prowadzić na podstawie danych z katastru Republi-
ki Czeskiej przekazanych przez delegację czeską
w ramach prac komisji granicznej, uzupełnionych
danymi odnośnie do właścicieli polskich uzyskany-
mi przez delegację polską od właściwych organów
administracji samorządowej. Dalszy sposób postę-
powania zależny jest od sumy powierzchni gruntów
uzyskanych w wyniku aktualizacji wszystkich pozy-
cji wykazu.
Należy podkreślić, iż możliwość wykorzystania
do regulacji długu terytorialnego gruntów położo-
nych na terytorium czeskim i będących własnością
obywateli polskich uwarunkowana jest uprzednim
uzyskaniem w obu państwach opinii prawnej na te-
mat możliwości takiego rozwiązania.
Rozpoczęcie procesu identyfikacji właścicieli pol-
skich posiadających grunty na terytorium czeskim
możliwe będzie po przekazaniu przez delegację cze-
ską komisji granicznej stosownego aktualnego wy-
kazu oraz danych z ewidencji nieruchomości. Należy
zaznaczyć, że w wielu przypadkach strona czeska
posiada niezbędne dane (z katastru nieruchomości),
które pozwalają na identyfikację polskich właścicie-
li. Tempo realizacji prac związanych z identyfikacją
nie zależy więc wyłącznie od stopnia zaangażowa-
nia delegacji polskiej komisji granicznej, lecz przede
wszystkim od wypracowanego przez komisję gra-
niczną sposobu i harmonogramu postępowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
298
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie sytuacji byłych junaków
z Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”
(869)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 4 lutego br., znak:
SPS-023-869/08, dotyczące interpelacji posła An-
drzeja Walkowiaka w sprawie sytuacji byłych juna-
ków z Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”,
uprzejmie informuję;
Sprawa przyznania świadczeń dla byłych juna-
ków Służby Polsce była przedmiotem uwagi zarów-
no poprzedniego rządu, jak i Sejmu V kadencji.
W grudniu 2005 r. w Sejmie złożony został posel-
ski projekt ustawy o świadczeniu pieniężnym i in-
nych uprawnieniach przysługujących osobom, które
przymusowo wcielono do Powszechnej Organizacji
„Służba Polsce”.
Rząd zaopiniował projekt negatywnie, a ocenę tę
podzieliła sejmowa Komisja Polityki Społecznej, od-
rzucając projekt ustawy. Głównymi mankamentami
projektu wskazywanymi w trakcie prac legislacyj-
nych był brak możności określenia, kto znalazł się
w SP dobrowolnie, a kto został do niej wcielony przy-
musowo. Właśnie niemożność wiarygodnego ustale-
nia, czy dana osoba znalazła się w SP przymusowo,
czy dobrowolnie, było głównym powodem odrzuce-
nia projektu złożonego w ubiegłej kadencji.
Podejmując prace nad nową ustawą kombatanc-
ką, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej doko-
nało analizy roszczeń związanych z okresem 1939–
–1989 różnych grup społecznych. Dlatego w projek-
cie „Założeń nowelizacji prawa kombatanckiego”
była zawarta część informacyjna zawierająca ocze-
kiwania poszczególnych grup społecznych. Wśród
nich byli między innymi junacy Służby Polsce, oso-
by wysiedlone w czasie wojny ze swego miejsca za-
mieszkania, małoletnie ofiary wojny, żołnierze bata-
lionów budowlanych, tzw. cywilne ofiary wojny, oso-
by rozminowujące kraj w latach 1945–1956, ofiary
akcji „Wisła”, a także szereg innych kategorii po-
szkodowanych. W założeniach znalazła się również
kwota, jaką należałoby przeznaczyć na ewentualne
spełnienie tych oczekiwań, którą łącznie oszacowa-
no na co najmniej 4,5 mld zł. Dlatego, opracowując
projekt nowego prawa kombatanckiego, uwzględnio-
no tylko te kategorie osób, o których mowa w uchwa-
le Sejmu z dnia 6 kwietnia 2006 r., która obligowała
rząd do przyjęcia rozwiązań zapewniających pomoc
finansową państwa dla osób walczących o wolną
Polskę w latach 1939–1989 znajdujących się w trud-
nej sytuacji materialnej.
Na podstawie przyjętych przez Radę Ministrów
w dniu 27 marca 2007 r. „Założeń nowelizacji prawa
kombatanckiego” opracowany zostały przez Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej projekt ustawy
o uprawnieniach kombatantów, uczestników walki
cywilnej lat 1914–1945, działaczy opozycji wobec
dyktatury komunistycznej oraz niektórych ofiar re-
presji systemów totalitarnych. Projekt nie uwzględ-
nia roszczeń byłych junaczek i junaków Stowarzy-
szenia Weteranów Pracy Przymusowej Powszechnej
Organizacji „Służba Polsce”.
Projekt ustawy był przedmiotem konsultacji
społecznych i uzyskał akceptację środowisk kom-
batanckich.
Prace nad projektem są kontynuowane przez
obecny rząd i w marcu 2008 r. projekt ustawy skie-
rowany zostanie do Sejmu RP.
Natomiast kwestię świadczeń opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych określa
ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.). Ustawa
ta, realizując wyrażony w art. 68 Konstytucji Rze-
czypospolitej Polskiej obowiązek zapewnienia oby-
watelom, niezależnie od ich sytuacji materialnej,
równego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych, opiera się na
zasadach równego traktowania obywateli oraz soli-
darności społecznej. Zgodnie ze wskazaną zasadą
solidarności społecznej, w myśl art. 65 wymienionej
ustawy, wszyscy świadczeniobiorcy, to jest osoby
ubezpieczone oraz inne osoby spełniające wskazane
w ustawie wymogi, mają prawo do takich samych
świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków
publicznych.
Przepisy wymienionej ustawy przewidują dla nie-
których kategorii świadczeniobiorców (pacjentów)
szczególne uprawnienia do świadczeń opieki zdrowot-
nej. Takimi kategoriami pacjentów są: zasłużeni ho-
norowi dawcy krwi, żołnierze w służbie czynnej, in-
walidzi wojskowi, inwalidzi wojenni, osoby represjo-
nowane; uprawnienia te przysługują także wdowom
i wdowcom po poległych żołnierzach, zmarłych in-
walidach wojennych oraz osobach represjonowa-
nych, uprawnionym do renty rodzinnej.
Prawo do korzystania ze świadczeń opieki zdro-
wotnej poza kolejnością dla inwalidów wojennych
i wojskowych oraz kombatantów, a także rozcią-
gnięcie uprawnień do bezpłatnego zaopatrzenia
w leki na małżonków osób represjonowanych pozo-
stających na ich wyłącznym utrzymaniu oraz wdów
i wdowców po osobach represjonowanych zostało wpro-
wadzone na mocy ustawy z dnia 24 sierpnia 2007 r.
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych oraz niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 166, poz. 1172), która
weszła w życie z dniem 29 września 2007 r.
Odnosząc się do pytań zawartych w interpelacji,
należy mieć na uwadze, że każda zmiana kręgu osób
uprawnionych do opieki zdrowotnej wymaga doko-

nania analizy jej wpływu na finanse Narodowego
Funduszu Zdrowia oraz na dostęp do świadczeń
ogółu świadczeniobiorców.
Należy podkreślić, że szczególne uprawnienia
podmiotowe poszczególnych grup społecznych łamią
zasadę równego dostępu do świadczeń opieki zdro-
wotnej. Trybunał Sprawiedliwości WE kilkakrotnie
podkreślał, że przy ustalaniu kolejności udzielania
świadczeń zdrowotnych – w przypadku gdy są udzie-
lane w oparciu o tzw. listy oczekujących – należy
brać pod uwagę aktualny stan zdrowia ubezpieczo-
nego, a także stopień i naturę niepełnosprawności,
które mogą utrudniać lub uniemożliwiać wykony-
wanie zawodu, oraz historię jego choroby. Dlatego
też przepisy ustawy o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych nie prze-
widują szczególnych uprawnień dla byłych junaków
z Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”. Ewen-
tualne rozszerzenie podmiotowe kręgu uprawnio-
nych do szczególnej opieki zdrowotnej nie może mieć
charakteru uznaniowego, musi mieć oparcie w wy-
odrębnieniu tej grupy z ogółu świadczeniobiorców
ze względu na ich sytuację zdrowotną.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Gołojucha
w sprawie rozwiązania stosunku pracy
przez Podkarpacki Oddział Wojewódzki NFZ
z absolwentami kierunku: wychowanie fizyczne
ze specjalnością rehabilitacja (870)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Kazimierza Gołojucha, posła na Sejm
RP, przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu z 4 lu-
tego 2008 r., znak: SPS-023-870/08, dotyczącą kwe-
stii wykształcenia fizjoterapeutów, a w szczególności
odebrania prawa wykonywania zawodu fizjotera-
peuty absolwentom kierunku: wychowanie fizyczne,
ze specjalnością: rehabilitacja, w rodzaju: rehabili-
tacja lecznicza, a także dopuszczenia do wykonywa-
nia zabiegów w rodzaju opieka psychiatryczna i le-
czenie uzależnień absolwentów kierunku: wychowa-
nie fizyczne, ze specjalnością: rehabilitacja, skiero-
waną do ministra zdrowia, proszę o przyjęcie poniż-
szych wyjaśnień.
Zgodnie z przepisami zarządzenia nr 60/2007/
DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia
299
19 września 2007 r. w sprawie określania warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju: rehabilitacja
lecznicza fizjoterapeutą jest osoba, o której mowa w § 2
ust. 1 pkt 2 wyżej wymienionego zarządzenia, tj.:
— osoba, która rozpoczęła po dniu 31 grudnia
1997 r. studia wyższe na kierunku: fizjoterapia,
zgodnie ze standardami kształcenia określonymi
w odrębnych przepisach i uzyskała tytułu licencjata
lub magistra na tym kierunku;
— osoba, która rozpoczęła przed dniem 31 grud-
nia 1997 r. studia wyższe na kierunku: rehabilita-
cja ruchowa i uzyskała tytuł magistra na tym kie-
runku;
— osoba, która rozpoczęła przed dniem 31 grud-
nia 1979 r. studia wyższe na kierunku: wychowanie
fizyczne i uzyskała tytułu magistra na tym kierunku
oraz ukończyła w ramach studiów dwuletnią specja-
lizację z zakresu gimnastyki leczniczej lub rehabilita-
cji ruchowej potwierdzoną legitymacją instruktora
rehabilitacji ruchowej/gimnastyki leczniczej;
— osoba, która rozpoczęła przed dniem 31 grud-
nia 1979 r. studia wyższe na kierunku: wychowanie
fizyczne i uzyskała tytułu magistra na tym kierun-
ku oraz ukończyła 3-miesięczny kurs specjalizacyj-
ny z rehabilitacji zgodnie z obowiązującymi wtedy
przepisami Głównego Komitetu Kultury Fizycznej;
— osoba, która ukończyła do dnia 31 grudnia
2007 r. szkołę policealną publiczną lub niepubliczną
z uprawnieniami szkoły publicznej i uzyskała dy-
plom technika fizjoterapii
System kształcenia w zawodach medycznych w Pol-
sce uległ transformacji, w wyniku której zmieniło
się również kształcenie w zawodzie fizjoterapeuty.
Jednakże już od roku 1979 kwalifikacje do wykony-
wania wyżej wymienionego zawodu można było uzy-
skać na wyodrębnionym kierunku studiów: rehabi-
litacja ruchowa, który w roku 1997 przekształcono
na kierunek: fizjoterapia. Mając na uwadze powyż-
sze, warto zwrócić uwagę, iż od roku 1979 uczelnie
prowadzące kształcenie przygotowujące do wykony-
wania zawodu fizjoterapeuty powinny prowadzić
studia na kierunku: rehabilitacja ruchowa, a od
roku 1997 na kierunku: fizjoterapia. Specyfika wy-
konywania zawodu medycznego, jakim jest zawód
fizjoterapeuty, wymaga bowiem innej wiedzy i umie-
jętności zawodowych, niż legitymują się absolwenci
kierunku: wychowanie fizyczne.
Analiza standardów kształcenia na kierunku:
wychowanie fizyczne i na kierunku: fizjoterapia
wskazuje na bardzo istotne różnice i inne kompeten-
cje absolwenta. Niemożliwym jest więc uznanie, iż
absolwenci tak różnych kierunków studiów przygo-
towani są do wykonywania tego samego zawodu.
W odniesieniu do kształcenia studentów na kie-
runku: wychowanie fizyczne w zakresie nauczania
wychowania fizycznego oraz rehabilitacji na Wydzia-
le Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Rzeszow-
skiego, należy stwierdzić, że szczegółowa analiza pla-
nu studiów z uwzględnieniem wykazu przedmiotów
300
oraz siatki godzin wykazuje znaczące różnice w od-
niesieniu do kształcenia na kierunku: fizjoterapia.
W związku z powyższym uzasadnione jest twier-
dzenie, że absolwenci Uniwersytetu Rzeszowskiego,
którzy ukończyli kierunek: wychowanie fizyczne, ze
specjalnością: rehabilitacja/fizjoterapia, nie są upraw-
nieni do udzielania świadczeń opieki zdrowotnej.
Osoby te mogą jednak wykonywać czynności zwią-
zane z udzielaniem świadczeń opieki zdrowotnej
w zakresie: ambulatoryjne zabiegi fizjoterapeutycz-
ne pod nadzorem i w czasie pracy w gabinecie/zakła-
dzie magistra fizjoterapii, który bierze odpowie-
dzialność za te osoby.
Absolwenci Uniwersytetu Rzeszowskiego, którzy
ukończyli kierunek: wychowanie fizyczne, ze spe-
cjalnością: rehabilitacja/fizjoterapia mogą ubiegać
się o możliwość dalszego wykonywania czynności
związanych z udzielaniem świadczeń opieki zdro-
wotnej w zakresie: ambulatoryjne zabiegi fizjotera-
peutyczne realizowane w ramach umowy z NFZ do
czasu ukończenia studiów uzupełniających, pod wa-
runkiem że:
— byli zatrudnieni w publicznym lub niepublicz-
nym zakładzie opieki zdrowotnej realizującym umo-
wę z NFZ,na stanowisku fizjoterapeuty minimum
od 2 lat,
— do dnia 14 marca zostaną wpisani na listę stu-
dentów i rozpoczną studia niezwłocznie po ich uru-
chomieniu przez Uniwersytet Rzeszowski.
Należy podkreślić, że osoby, których dotyczy wy-
żej wymieniony problem, nie mogą w ramach wyko-
nywanych obowiązków samodzielnie podejmować
decyzji terapeutycznych, zlecać dodatkowych świad-
czeń i ustalać programu rehabilitacji.
Odnosząc się do kwestii rozbieżności definicji do-
tyczących fizjoterapeutów w rodzaju: rehabilitacja
lecznicza oraz opieka psychiatryczna i leczenie uza-
leżnień, należy uznać, iż w ramach rodzaju: opieka
psychiatryczna i leczenie uzależnień fizjoterapeuta
ma za zadanie przede wszystkim usprawnianie ru-
chowe pacjenta, a specyfika leczenia w tym zakresie
nie wiąże się bezpośrednio z usprawnianiem po ura-
zach czy po leczeniu.
W związku z powyższym przepisy zawarte w za-
rządzeniu 57/DSOZ/2007 prezesa Narodowego Fun-
duszu Zdrowia z dnia 19 września 2007 r. w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
w rodzaju: opieka psychiatryczna i leczenie uzależ-
nień dopuszczają zatrudniane osób nieposiadających
kwalifikacji do wykonywania zawodu fizjoterapeuty
(w ramach spełniania wymagań zawartych w za-
łączniku nr 3 do zarządzenia).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Fabisiak
w sprawie placówek dyplomatycznych
Rzeczypospolitej Polskiej (879)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Joanny Fabisiak (pismo nr: SPS-
-023-879/08 z dnia 7 lutego 2008 r.) w sprawie placó-
wek dyplomatycznych Rzeczypospolitej Polskiej uprzej-
mie informuję.
Na dzień dzisiejszy Polska posiada na świecie
178 placówek. Nie obsadzonych pozostaje 21 stano-
wisk ambasadorskich (w tym w 5 placówkach, bio-
rąc pod uwagę różne uwarunkowania, utrzymujemy
przedstawiciela w randze chargé d’affaires a.i.) oraz
3 stanowiska konsulów generalnych.
Długotrwały brak obsady kierowników placówek
utrudnia efektywną promocję naszego kraju i reali-
zację jego interesów, co zarówno może mieć pewne
negatywne skutki dla skuteczności polskiej polityki
zagranicznej, jak i może być źle odbierane przez kra-
je przyjmujące. Mając świadomość takich uwarun-
kowań, nowe kierownictwo resortu pilnie i grun-
townie przeanalizowało sytuację kadrową w placów-
kach zagranicznych. Elementem, który trudno było
jednak pominąć w podejmowanych decyzjach, był
zastany stan procedur w tym zakresie. W kilku
przypadkach do chwili obecnej blokuje on podjęcie
racjonalnych, uwzględniających interesy Polski, de-
cyzji. Niezależnie od tego Ministerstwo Spraw Za-
granicznych uważa, że stan kadrowy, jeżeli chodzi
o obsadę kierowników placówek zagranicznych, zde-
cydowanie poprawia się.
W najbliższym czasie stanowisko ambasadora
nadzwyczajnego i pełnomocnego RP w Stanach Zjed-
noczonych Ameryki obejmie pan Robert Kupiecki.
Odbyły się już spotkania Komisji Spraw Zagranicz-
nych Sejmu RP z panem Marcinem Wilczkiem oraz
panem Piotrem Kłodkowskim, którzy, pozytywnie
zaopiniowani przez tę komisję, w niedługim czasie
obejmą placówki w Republice Turcji i Republice In-
dii. Toczą się procedury w zakresie 8 nominacji am-
basadorskich, a także wewnątrzresortowe uzgod-
nienia co do kolejnych kandydatów, które również
wkrótce zostaną sfinalizowane. Pozwoli to, w opinii
resortu, już w niedługim czasie rozwiązać kwestię
obsady stanowisk ambasadorskich.
Jeżeli chodzi o stanowiska konsulów general-
nych, to możemy poinformować, że przywrócona zo-
stała formuła obsady w drodze konkursów. W MSZ
kończymy właśnie procedury konkursowe, w wyni-
ku których zostaną rekomendowani kandydaci. Po-
zwoli to na pilne i sprawne zagwarantowanie pełnej
obsady tej kategorii kierowników placówek do lata
2008 r.

Odnosząc się do konkretnego przypadku poru-
szonego przez panią poseł w interpelacji, a mianowi-
cie obsady stanowiska szefa placówki w Rzymie, in-
formujemy, że od 7 stycznia 2008 r. kieruje nią pan
ambasador Jerzy Chmielewski.
Jednocześnie informujemy, że ani we Florencji,
ani w Padwie nie zamknięto studiów polonistycz-
nych. Pomimo że w roku 2006 zaistniało takie za-
grożenie wobec przejścia na emeryturę profesorów
Antona Marii Raffo we Florencji i Jana Ślaskiego
w Padwie, to jednak ambasadzie oraz Instytutowi
Polskiemu w Rzymie udało się temu zapobiec. Moż-
na natomiast mówić o obniżeniu rangi obu kierun-
ków, gdyż studiami polonistycznymi w Padwie kie-
ruje obecnie adiunkt dr Marcello Piacentini, a we
Florencji doktorant Lorenzo Masi. Nie ma jednak
związku pomiędzy „brakiem obsady ambasadora”
w Rzymie w drugiej połowie 2007 r. a sytuacją na
polonistyce we Florencji i w Padwie, ponieważ profe-
sorowie Raffo i Piacentini przeszli na emeryturę na
wiele miesięcy przed zakończeniem misji przez JE
Michała Radlickiego.
Od kilku lat, na mocy tzw. reformy Berlinguera,
wszystkie uniwersytety państwowe działają we Wło-
szech na własny rachunek. Z chwilą wejścia reformy
w życie większość z nich okazała się placówkami za-
dłużonymi. Od tej pory wytworzyła się praktyka,
zgodnie z którą w chwili gdy któryś z profesorów
przechodzi na emeryturę, uniwersytet nie rozpisuje
konkursu na nowego wykładowcę, lecz przeznacza
budżet emerytowanego profesora na pokrycie zadłu-
żeń. I tak w chwili gdy w Padwie przeszedł na eme-
ryturę prof. Ślaski, na uniwersytecie pozostał pra-
cujący już wówczas dr Piacentini. W chwili gdy we
Florencji przeszedł na emeryturę prof. Raffo, pomi-
mo że nie pozostał żaden wykładowca literatury, po-
wołano jako „wykładowcę kontraktowego” dokto-
ranta Leonardo Masiego, z którym kontrakt został
następnie, wskutek interwencji Instytutu Polskiego,
dwukrotnie przedłużony. Bez zabiegów IP naucza-
nie literatury polskiej zostałoby prawdopodobnie
zniesione. Instytut i Departament Promocji MSZ
podjęły działania, które mają na celu zagwaranto-
wanie polonistyce florenckiej nie tylko przetrwania,
lecz również rozwoju. Warto odnotować, że zarówno
Padwa jak i Florencja zachowały lektorów „z wy-
miany” i wystąpiły o przedłużenie ich kontraktów
na kolejny rok akademicki.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
301
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jacka Tomczaka
w sprawie dofinansowania
XIV Sesji Konferencji Stron Ramowych
Konwencji Narodów Zjednoczonych
w sprawie zmian klimatu (880)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa RM na interpelację pana posła
Jacka Tomczaka (pismo nr SPS-023-880/08 z dnia
7 lutego 2008 r.) w sprawie dofinansowania XIV Se-
sji Konferencji Stron Ramowej Konwencji Narodów
Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, przekazu-
ję poniższe informacje:
Zgodnie z decyzją podjętą na posiedzeniu Rady
Ministrów w dniu 29 listopada 2006 r. minister śro-
dowiska w imieniu rządu przekazał w grudniu 2006 r.
sekretarzowi wykonawczemu Ramowej Konwencji
Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu
oficjalne zgłoszenie kandydatury Rzeczypospolitej
Polskiej jako gospodarza 14. Sesji Konferencji Stron
Ramowej Konwencji NZ w sprawie zmian klimatu
wraz z 4. Sesją Spotkania Stron Protokołu z Kioto
(COP14/CMP4) oraz spotkaniami organów pomoc-
niczych, które odbędą się w dniach od 1 do 12 grud-
nia 2008 r.
W trakcie 13. Sesji Konferencji Stron Konwencji
oraz 3. Spotkania Stron Protokołu z Kioto w dniu
14 grudnia 2007 r. konferencja przyjęła decyzję ak-
ceptującą ofertę Polski na organizację 14. Sesji Kon-
ferencji Stron, 4. Spotkania Stron Protokołu z Kioto
oraz 29. sesji organów pomocniczych w dniach 1–12
grudnia 2008 r. w Poznaniu (w maju 2007 r. biuro
konferencji przyjęło propozycję Sekretariatu Kon-
wencji, na podstawie raportu z misji technicznej,
wyboru miejsca konferencji w Poznaniu, na terenie
Międzynarodowych Targów Poznańskich).
W dniu 2 listopada ub.r. minister środowiska
skierował do Rady Ministrów wniosek o wyrażenie
zgody na podpisanie umowy pomiędzy rządem RP
a Sekretariatem Konwencji w sprawie organizacji
14. Sesji Konferencji Stron wraz z 4. Spotkaniem
Stron Protokołu z Kioto oraz 29. sesji organów po-
mocniczych. Rada Ministrów w dniu 13 listopada
2007 r. w drodze uchwały wyraziła zgodę na związa-
nie RP umową poprzez jej podpisanie.
W dniu 17 stycznia 2008 r. w imieniu rządu RP
umowę podpisał pan Maciej Nowicki, minister śro-
dowiska.
Rola gospodarza Sesji Konferencji Stron Kon-
wencji wraz ze spotkaniem Stron Protokołu z Kioto
oraz sesji organów pomocniczych wiąże się z ko-
niecznością realizacji wszelkich przygotowań pod
względem organizacyjnym i technicznym, w tym po-
302
niesienia niezbędnych nakładów finansowych. Do
obowiązków kraju gospodarza należy m.in.:
— zapewnienie pomieszczeń konferencyjnych
wraz z wyposażeniem zarówno na obrady plenar-
ne, jak też na posiedzenia grup roboczych, grup
konsultacyjnych, pomieszczeń biurowych dla Se-
kretariatu Konwencji, sal na spotkania towarzy-
szące, wystawy, centrum medialne, spotkania przed-
sesyjne odbywające się na 2–3 dni przed oficjalnym
rozpoczęciem konferencji – łącznie ponad 35 000 m2
powierzchni;
— zapewnienie wszelkich mediów w miejscu ob-
rad (telefony, Internet, stanowiska komputerowe
itd.), w tym zapewnienie kompleksowej obsługi dla
przedstawicieli mediów oraz umożliwienie transmi-
sji radiowych i telewizyjnych z obrad plenarnych
z wykorzystaniem łączy naziemnych i satelitarnych;
— zapewnienie niezbędnej infrastruktury infor-
matycznej według specyfikacji określonej przez Se-
kretariat Konwencji;
— obsługa protokolarna uczestników na szczeblu
ministrów, szefów delegacji i szefów organizacji mię-
dzynarodowych i międzyrządowych;
— zapewnienie kompleksowej obsługi uczestni-
ków konferencji, w tym rezerwacji noclegów, organi-
zacji dojazdów z miejsc zakwaterowania na miejsce
obrad, zagwarantowanie świadczenia usług banko-
wych, pocztowych, kurierskich, gastronomicznych;
wynajmu pomieszczeń, samochodów, telefonów ko-
mórkowych, sprzętu informatycznego i multime-
dialnego na terenie obrad;
— zapewnienie dogodnego dojazdu z miejsc za-
kwaterowania do miejsca obrad, w tym komunika-
cją miejską oraz komunikacją dedykowaną (na wy-
łączny użytek uczestników konferencji);
— organizacja obsługi medialnej i działań infor-
macyjno-promocyjnych mających zapewnić jak naj-
szerszy odbiór społeczny konferencji w kraju i za
granicą,
— organizacja okolicznościowego przyjęcia dla
wszystkich uczestników (wydawanego przez prezy-
denta COP14) oraz lunchów/kolacji dla ministrów
i szefów delegacji w trakcie segmentu wysokiego
szczebla;
— zapewnienie współpracy z władzami lokalny-
mi, w tym udział w organizacji wydarzeń kultural-
nych i społecznych towarzyszących konferencji;
— zapewnienie w pełni dyspozycyjnego persone-
lu technicznego i pomocniczego przy obsłudze konfe-
rencji, ochrona miejsca obrad i uczestników przez
odpowiednie służby, w tym z wykorzystaniem urzą-
dzeń do kontroli bagażu i bramek detektorowych wg
wymagań Sekretariatu Konwencji;
— pokrycie wszelkich kosztów związanych z uczest-
nictwem przedstawicieli Sekretariatu Konwencji
w trakcie wydarzenia (ok. 150 osób) oraz służb
ochrony ONZ i innego personelu (ok. 150 osób),
w tym zapewnienie niezbędnego sprzętu komunika-
cyjnego i informatycznego.
Uwzględniając skalę Konferencji Stron (w minio-
nych latach łączna liczba zarejestrowanych uczest-
ników poszczególnych sesji dochodziła nawet do
12 tys., w tym niemal 200 delegacji z państw stron
i sygnatariuszy, w których uczestniczą ministrowie
oraz wysokiej rangi przedstawiciele rządów, a także
reprezentanci wielkiego biznesu, organizacje poza-
rządowe, kilkuset akredytowanych dziennikarzy,
kilkadziesiąt stacji telewizyjnych), będzie to zadanie
niezwykle ambitne pod względem organizacyjno-lo-
gistycznym, wymagające niezbędnych środków fi-
nansowych.
Celem zapewnienia koordynacji przygotowań lo-
gistycznych do konferencji w Ministerstwie Środo-
wiska powołano zespół ds. organizacji COP14. Ogól-
ną koordynację przygotowań logistycznych sprawuje
Ministerstwo Środowiska jako główny organizator.
Działania obejmują również kompetencje innych re-
sortów, dlatego w dniu 1 lutego 2008 r. w Minister-
stwie Środowiska odbyło się spotkanie międzyresor-
towe z udziałem przedstawicieli Ministerstwa Śro-
dowiska, Ministerstwa Spraw Zagranicznych, Mini-
sterstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, Mi-
nisterstwa Infrastruktury, Ministerstwa Gospodar-
ki, Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego
oraz Ministerstwa Finansów. W wyniku uzgodnień
z zainteresowanymi resortami Ministerstwo Środo-
wiska przygotowało propozycję podziału zadań po-
między resortami w ramach przygotowań do organi-
zacji konferencji:
— reprezentacja rządu RP i stała współpraca
z Sekretariatem Konwencji w kwestii koordynacji
wszystkich działań wymienionych w umowie do-
tyczącej organizacji konferencji – Ministerstwo
Środowiska,
— pomieszczenia, wyposażenie, infrastruktura
informatyczna i medialna, usługi dla uczestników,
obsługa medialna – Ministerstwo Środowiska,
— bezpieczeństwo, VIP – Ministerstwo Spraw
Wewnętrznych i Administracji,
— sprawy konsularne, protokół dyplomatyczny
– Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Informacja
o procedurze wizowej zostanie umieszczona na pla-
nowanej stronie konferencji. W Departamencie Kon-
sularnym i Polonii MSZ zostanie wyznaczona osoba
łącznikowa ds. wiz i pozwoleń na wjazd do Polski.
Podjęte zostaną ustalenia ze Strażą Graniczną, aby
w przypadku gdy wiza wcześniej nie będzie mogła
zostać wydana danej osobie z winy Polski, istniała
możliwość jej wydania przez Straż Graniczną na lot-
nisku. W czasie najbliższych konsultacji z Sekreta-
riatem Konwencji przewiduje się przedyskutowanie
i uzgodnienie metody identyfikowania osób ubiega-
jących się o wizę w związku z udziałem w konferen-
cji, co powinno zapobiec napływowi do Polski niele-
galnych imigrantów pod pretekstem konferencji,
— ułatwienia transferów i odprawy na lotniskach
– Ministerstwo Infrastruktury,

— promocja polskiej kultury w trakcie konfe-
rencji – Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Naro-
dowego,
— zabezpieczenie medyczne – Ministerstwo
Zdrowia.
Na podstawie pisemnych stanowisk poszczegól-
nych resortów odnośnie zaproponowanego podziału
zadań Ministerstwo Środowiska oszacowało łączny
koszt organizacji konferencji na 60 mln zł. Na pod-
stawie dokonanego podziału zadań i wyceny kosz-
tów ich realizacji minister środowiska w najbliż-
szym czasie wystąpi o środki finansowe na organi-
zację konferencji z rezerwy ogólnej budżetu państwa
na rok 2008. Należy przypomnieć, że pomimo ofi-
cjalnego zgłoszenia kandydatury Polski jako gospo-
darza konferencji w grudniu 2006 r., pozytywnej
opinii kandydatury Polski wydanej przez biuro kon-
ferencji stron w maju 2007 r. środki finansowe na
organizację konferencji nie zostały zapewnione
w projekcie budżetu państwa na rok 2008, skierowa-
nym do Sejmu we wrześniu ub.r. przez poprzedni
rząd, co postawiło w wyjątkowo trudnej sytuacji
rząd obecny. Obecnie jedynym możliwym źródłem
środków finansowych na ten cel może być rezerwa
ogólna budżetu państwa.
Ministerstwo Środowiska podjęło ścisłą współ-
pracę również z władzami miasta Poznania, m.in.
w zakresie udostępnienia transportu miejskiego
uczestnikom konferencji, rezerwacji miejsc nocle-
gowych, wydarzeń towarzyszących konferencji
o charakterze kulturalnym oraz kwestii bezpie-
czeństwa. Władze miasta powołały miejski zespół
ds. organizacji COP14 oraz opracowały i przyjęły
program wydarzeń na rok 2008, nawiązujących do
zmian klimatycznych i ochrony środowiska pod ha-
słem: „2008 – Rok Środowiska i Klimatu”. Podsu-
mowanie tych wydarzeń zostanie zaprezentowane
podczas konferencji. Uzgodniono także, że znak
graficzny (logo) Roku Środowiska i Klimatu będzie
również znakiem COP14.
Środki z ogólnej rezerwy budżetowej, o które bę-
dzie wnioskować minister środowiska, będą wystar-
czające jedynie na pokrycie kosztów bezpośrednio
związanych z organizacją, w tym na przygotowanie
przez Międzynarodowe Targi Poznańskie pomiesz-
czeń, niezbędnej infrastruktury, wyposażenia, usług
dla uczestników i kosztów pobytu przedstawicieli
Sekretariatu Konwencji. Zobowiązania z tego tytu-
łu są określone w umowie pomiędzy rządem RP
i sekretariatem, podpisanej w dniu 17 stycznia br.
Z powyższych względów nie przewiduje się dofi-
nansowania ze środków budżetowych dodatkowych
działań podejmowanych bezpośrednio przez władze
Poznania. Należy jednak podkreślić, że w wyniku
organizacji konferencji w Poznaniu do budżetu
władz lokalnych napłyną dodatkowe środki z tytułu
podatków i opłat lokalnych (dochody podmiotów
z zakwaterowania uczestników, świadczenia różne-
go rodzaju usług itp.), a miasto otrzymuje możliwość
303
wykorzystania tego wydarzenia do swojej promocji
wśród delegacji z praktycznie wszystkich krajów
świata.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie likwidacji podatku
od zysków kapitałowych (883)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 7 lutego 2008 r. (Nr SPS-
-023-883/08) interpelacją Pana Posła Jarosława
Stawiarskiego w sprawie opodatkowania dochodów
z zysków kapitałowych przekazuję dodatkowe wyja-
śnienia do udzielonej przez Ministra Finansów od-
powiedzi z dnia 21 lutego 2008 r.
W interpelacji pan poseł Jarosław Stawiarski
wskazał na możliwość zaistnienia nieprawidłowości
na rynku papierów wartościowych. W związku z tym
kopia interpelacji przekazana została do Komisji
Nadzoru Finansowego, który jest organem właści-
wym do podejmowania działań służących prawidło-
wemu funkcjonowaniu rynku finansowego.
Jak wynika z pisma przewodniczącego Komisji
Nadzoru Finansowego Stanisława Kluzy z dnia
28 lutego 2008 r., Komisja Nadzoru Finansowego na
bieżąco monitoruje transakcje zawierane na rynku
giełdowym pod kątem przestrzegania przepisów re-
gulujących funkcjonowanie rynku kapitałowego
w Polsce. W ramach tych działań w celu ustalania
tożsamości inwestorów identyfikowane są m.in.
wszystkie transakcje pakietowe zawierane na ryn-
ku giełdowym. Ustalono, że w 2007 r. zawarto po-
nad 3 tys. transakcji pakietowych o wartości ponad
28 mld zł (liczone łącznie wartości kupna i sprzeda-
ży). Sposób zawierania tych transakcji oraz kryte-
ria, które muszą być spełnione, żeby do ich zawarcia
doszło, określa regulamin Giełdy Papierów Warto-
ściowych w Warszawie SA oraz inne przepisy giełdo-
we wydane na jego podstawie. Specyfiką tych trans-
akcji jest możliwość zawarcia ich po cenie różniącej
się od ceny rynkowej o 40%, a w szczególnych sytu-
acjach nawet więcej. W przypadku jakichkolwiek
wątpliwości co do zgodności zawieranych transakcji
pakietowych z przepisami regulującymi funkcjono-
wanie rynku kapitałowego lub regulacjami giełdo-
wymi Urząd Komisji Nadzoru Finansowego podej-
muje prawem przewidziane działania.
304
Innym problemem pozostaje zbadanie przypad-
ków transakcji pakietowych - z ceną znacznie odbie-
gająca od rynkowej (nienaruszających przepisów
prawa) pod kątem ewentualnego ukrytego celu i za-
miaru stron, tj. uzyskania korzyści w postaci zmniej-
szenia wysokości podatku. Warto zauważyć, że takie
transakcje są rzeczywiste i w związku z tym po-
wstanie ewentualnej straty znajduje odzwierciedle-
nie w rachunku wyniku finansowego ze sprzedaży
papierów wartościowych. Podkreślić należy, że naj-
pierw trzeba ponieść wydatki na zakup papierów
wartościowych, aby móc je następnie sprzedać po ce-
nie niższej niż rynkowa. W konsekwencji nabywca
takich papierów ma koszt ich nabycia na niższym
poziomie. W przypadku zbycia ich po cenie rynkowej
będzie miał zatem odpowiednio powiększony dochód
o różnicę pomiędzy ceną nabycia ustaloną w trans-
akcji pakietowej a ceną, jaką zapłaciłby gdyby kupił
papiery wartościowe po cenach rynkowych.
Wykazanie zatem, że dane transakcje pakietowe
miały na celu tylko wymierne korzyści fiskalne wy-
maga każdorazowo indywidualnego zbadania takiej
operacji przez upoważnione organy.
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Biernackiego
w sprawie ulepszania funkcjonowania
systemu bezpieczeństwa w ruchu drogowym
(884)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo nr SPS-023-884/08 z dnia 7 lutego 2008 r.
przekazujące interpelację pana posła Marka Bier-
nackiego w sprawie ulepszania systemu bezpieczeń-
stwa w ruchu drogowym, uprzejmie informuję, że
sprawa bezpieczeństwa w ruchu drogowym w szcze-
gólności w zakresie przewozu osób jest jednym
z priorytetów resortu infrastruktury. Podniesiona
w interpelacji sprawa bezpieczeństwa osób przewo-
żonych autobusami zwłaszcza w aspekcie występu-
jących tragicznych zdarzeń zawsze wzbudza wiele
emocji i mobilizuje do dalszych działań na rzecz po-
prawy bezpieczeństwa. Zakres działań możliwych
do podjęcia oraz ich zasięg uzależniony jest od zaan-
gażowania i determinacji wszystkich osób, które
mają bezpośredni wpływ na bezpieczeństwo ruchu
drogowego. Na podstawie posiadanych danych sta-
tystycznych wynika, że najczęstszą przyczyną wy-
padków z udziałem autobusów jest błąd kierującego,
dlatego podejmowane są wszelkie działania, które
mogą podnieść dyscyplinę oraz poziom szkolenia
wszystkich użytkowników pojazdów, tym samym
podnoszą one bezpieczeństwo przewożonych osób.
Podległa ministrowi infrastruktury Inspekcja
Transportu Drogowego, realizując nałożone zada-
nia kontrolne, przeprowadziła w 2007 r. 166 291
kontroli drogowych, z czego 72 158 dotyczyło prze-
woźników krajowych, zaś 94 133 przewoźników za-
granicznych. Z powyższej ogólnej liczby 26 791 kon-
troli drogowych dotyczyło pojazdów wykonujących
przewóz osób. Realizacja zadania związanego z po-
prawą bezpieczeństwa ruchu drogowego przez In-
spekcję Transportu Drogowego odbywa się poprzez
działalność kontrolną nakierowaną na zagadnienia
mające bezpośredni lub pośredni wpływ na stan
bezpieczeństwa w ruchu drogowym poprzez:
1) szczegółową kontrolę autokarów wycieczko-
wych, autobusów rejsowych oraz autokarów prze-
wożących dzieci w ramach akcji „Bezpieczny auto-
kar” prowadzonej całorocznie, ze szczególnym na-
sileniem w okresie ferii zimowych oraz wzmożo-
nych kontroli w ramach walki z „szarą strefą”
w transporcie osób;
2) kontrolę przestrzegania przepisów ruchu dro-
gowego przez kierowców wykonujących przewozy
w ramach transportu drogowego lub niezarobkowe-
go przewozu na potrzeby własne;
3) ograniczenie liczby przemęczonych kierow-
ców zawodowych uczestniczących w ruchu drogo-
wym poprzez kontrolę przestrzegania przepisów do-
tyczących czasu prowadzenia pojazdu, przerw i od-
poczynków kierowcy;
4) eliminację z ruchu drogowego nietrzeźwych
kierowców poprzez kontrolę stanu trzeźwości kie-
rowców w transporcie drogowym;
5) kontrolę dokumentów uprawniających do pro-
wadzenia samochodów ciężarowych i autobusów;
6) eliminowanie z ruchu drogowego pojazdów
niesprawnych technicznie, nieprawidłowo oznako-
wanych i wyposażonych.
W okresie całego roku, ze szczególnym nasile-
niem w okresie ferii zimowych oraz wakacji letnich,
inspekcja przeprowadziła wzmożone kontrole, w trak-
cie których szczególną uwagę poświęcono kontroli
autokarów turystycznych, wycieczkowych i rejso-
wych, a także przewożących dzieci, w ramach akcji
pn. „Bezpieczny autokar”. Kontrole w tym zakresie
odbywały się zarówno przed wyjazdem po zgłosze-
niu zapotrzebowania przez uczestników podróży lub
opiekunów, jak i wyrywkowo w trakcie przejazdu.
W roku 2007 inspektorzy transportu drogowego
skontrolowali w ramach prowadzonej akcji „Bez-
pieczny autokar” 8880 autobusów, w tym 7169 po-
jazdów należących do przewoźników polskich oraz
1711 – do przewoźników zagranicznych. W efekcie
przeprowadzonych kontroli inspektorzy wydali 1139
decyzji administracyjnych o nałożeniu kary pienięż-
nej oraz 1482 mandaty karne w związku ze stwier-
dzonymi naruszeniami przepisów.

Kontrola przewozu osób jest jednym z prioryteto-
wych zadań inspekcji, mającym na celu, oprócz
zwiększenia bezpieczeństwa na drogach, wyelimino-
wanie z rynku usług transportowych przewozów
wykonywanych w tzw. szarej strefie, ze szczególnym
uwzględnieniem przewozów wykonywanych bez wy-
maganej licencji lub niezgodnie z nią oraz przewo-
zów wykonywanych bez wymaganego zezwolenia
lub z naruszeniem warunków w nim określonych.
Od początku 2007 r. inspekcja kontynuowała wzmo-
żone kontrole przewozu osób z nastawieniem na
walkę z nieuczciwą konkurencją.
Inspektorzy Inspekcji Transportu Drogowego
zgodnie z przypisanymi uprawnieniami, określony-
mi w ustawie Prawo o ruchu drogowym, sprawują
kontrolę ruchu drogowego w stosunku do kierow-
ców, wykonujących przewozy w ramach transportu
drogowego lub niezarobkowego przewozu drogowe-
go. Wszelkie przypadki naruszania przepisów ruchu
drogowego, które mają wpływ na zagrożenie bezpie-
czeństwa ruchu drogowego, są sankcjonowane kara-
mi pieniężnymi w postępowaniu mandatowym.
W wyniku kontroli drogowych przeprowadzonych
przez inspektorów Inspekcji Transportu Drogowego
w 2007 r. wystawiono 14 441 mandatów karnych za
naruszenia przepisów ustawy z dnia 20 czerwca
1997 r. Prawo o ruchu drogowym, z czego 6617 doty-
czyło przewoźników krajowych, a 7824 – przewoźni-
ków zagranicznych. Łączna kwota nałożonych kar
w drodze mandatu wyniosła ok. 1678 tys. zł.
Niezależnie od powyższego w ramach planu za-
twierdzonego przez głównego inspektora transportu
drogowego wojewódzkie inspektoraty transportu
drogowego realizowały cykliczne działania kontrol-
ne pod nazwą „Bezpieczna ósemka”. Działania po-
wyższe zostały zorganizowane jako uzupełnienie
działań podejmowanych przez ministra infrastruk-
tury i Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Auto-
strad na rzecz poprawy bezpieczeństwa w ruchu
drogowym na drodze krajowej nr 8 pod nazwą
„Ósemka–osiem– osiemdziesiąt osiem”.
Wśród podstawowych celów, jakie zostały zdefi-
niowane dla akcji kontrolnej Inspekcji Transportu
Drogowego, można wymienić:
— ograniczenie liczby zdarzeń drogowych powo-
dowanych nadmierną prędkością oraz ich ofiar;
— wyeliminowanie nietrzeźwych uczestników
ruchu drogowego wśród kierujących pojazdami cię-
żarowymi i autobusami;
— wytworzenie wśród kierujących (zwłaszcza
obcokrajowców wykonujących transport drogowy)
poczucia ciągłych kontroli prędkości oraz nieuchron-
ności kary;
— eliminowanie nagannych zachowań uczestni-
ków ruchu drogowego;
— kształtowanie świadomości wśród kierowców
o konieczności przestrzegania przepisów ruchu dro-
gowego;
— informowanie społeczeństwa, w tym społecz-
ności lokalnych o pracy Inspekcji Transportu Dro-
gowego na rzecz bezpieczeństwa ruchu drogowego.
305
Inspekcja Transportu Drogowego posiada po-
nadto uprawnienia do kontroli przedsiębiorstw wy-
konujących przewozy drogowe w ich siedzibach.
W ramach realizacji tego zadania, na zlecenie głów-
nego inspektora oraz na podstawie samodzielnie
sporządzanych przez wojewódzkie inspektoraty
transportu drogowego planów kontroli inspektorzy
przeprowadzili 547 kontroli w przedsiębiorstwach
wykonujących transport drogowy lub przewóz na
potrzeby własne. W wyniku przeprowadzonych kon-
troli w przedsiębiorstwach wykonujących przewozy
drogowe wydano 483 decyzje administracyjne o na-
łożeniu kar pieniężnych na łączną kwotę niemal
6887 tys. zł. Wśród przeprowadzonych kontroli
przedsiębiorstw 82 kontrole dotyczyło firm wyko-
nujących przewozy drogowe osób, w tym firm, któ-
re były organizatorami przewozu, w trakcie które-
go doszło do tragicznego wypadku drogowego na
terenie Francji.
W wyniku kontroli przeprowadzonych na terenie
przedsiębiorstw inspektorzy transportu drogowego
stwierdzili ponad 65 tys. naruszeń przepisów. Ponad
66% stwierdzonych naruszeń dotyczyło nieprawi-
dłowego używania urządzeń rejestrujących, 32%
naruszeń związanych było z nieprzestrzeganiem
przez kierowców przepisów dotyczących czasu pro-
wadzenia pojazdów oraz obowiązkowych przerw
i odpoczynków.
W rezultacie stwierdzenia rażących naruszeń
w trakcie przeprowadzonych kontroli w stosunku do
132 firm wystąpiono z wnioskami do organów wyda-
jących licencje o wszczęcie procedury określonej
w art. 15 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym,
z tego 52 wnioski dotyczyły firm wykonujących mię-
dzynarodowy transport drogowy.
Znaczący wpływ na bezpieczeństwo w ruchu
drogowym ma również stan techniczny użytkowa-
nych pojazdów. W związku z powyższym w trakcie
każdej kontroli inspektorzy w wielu przypadkach
wspólnie z funkcjonariuszami Policji dokonują szcze-
gółowego sprawdzenia stanu technicznego pojazdu,
pod względem spełniania wymogów określonych
w przepisach Prawa o ruchu drogowym. W 2007 r.
inspektorzy transportu drogowego w wyniku stwier-
dzenia złego stanu technicznego kontrolowanych
pojazdów zatrzymali 9247 dowodów rejestracyj-
nych, kierując niesprawne pojazdy na dodatkowe
badania techniczne.
Odnosząc się do propozycji zwiększenia częstotli-
wości przeglądów technicznych należy pamiętać, że
już obecnie autobusy przechodzą obowiązkowe ba-
danie techniczne co pół roku. W ocenie resortu
transportu ważniejszą sprawą od zwiększania czę-
stotliwości badań jest dbałość o ich poziom i rzetel-
ność. Ministerstwo transportu w tym celu opraco-
wało projekt ustawy o dopuszczeniu pojazdów do
ruchu, w ramach którego proponuje dodatkowe me-
chanizmy nadzoru nad stacjami kontroli pojazdów,
które powinny podnieść jakość wykonywanych ba-
dań technicznych. Projekt ten jest obecnie przed-
miotem konsultacji i uzgodnień i zgodnie z założo-
306
nym harmonogramem powinien w pierwszym pół-
roczu trafić pod obrady Sejmu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Marka Biernackiego
w sprawie przekazywania 1%
podatku dochodowego od osób fizycznych
na rzecz organizacji pożytku publicznego
bez możliwości wskazywania imiennego
osoby niepełnosprawnej, która mogłaby
otrzymać odpisany podatek (886)
W związku z pismem z dnia 8 stycznia 2008 r.
(znak SPS-023-886/08) dotyczącym interpelacji
posła Pana Marka Biernackiego w sprawie przeka-
zywania 1-procenta podatku dochodowego od osób
fizycznych na rzecz organizacji pożytku publiczne-
go bez możliwości wskazywania imiennego osoby
niepełnosprawnej, która mogłaby otrzymać odpisa-
ny podatek - prezentuję następujące stanowisko
w przedmiotowej sprawie.
1. Informuję, iż Ministerstwo Finansów w Ko-
munikacie w sprawie przekazywania 1 procentu po-
datku na rzecz organizacji pożytku publicznego
z dnia 21 grudnia 2007 r. informuje, iż: „... podatnik
w składanym przez siebie zeznaniu podatkowym
może również podać dodatkowe informacje, które
w jego ocenie mogą mieć wpływ na dystrybucję środ-
ków gromadzonych przez organizację pożytku pu-
blicznego (np. na konkretny cel). Informację tę po-
datnik będzie mógł zamieścić w rubryce „Inne in-
formacje, w tym ułatwiające kontakt z podatni-
kiem”, znajdującej się bezpośrednio nad wnio-
skiem (wskazaniem organizacji pożytku publiczne-
go) o przekazanie 1 procentu podatku należnego,
odpowiednio w:
poz. 135 – PIT-28,
poz. 311 – PIT-36,
poz. 107 –PIT-36L,
poz. 123 – PIT-37,
poz. 59 – PIT-38.
Powyższe informacje zostaną przesłane organi-
zacji pożytku publicznego przez organ podatkowy
jako uszczegółowienie przekazanych kwot. Rozwią-
zanie to może pomóc w dystrybucji wewnętrznej
środków na cele szczegółowe. Jak zatem wynika
z powyższego, obecna regulacja nie odbiera podatni-
kom wpływu na określenie konkretnego celu, na
jaki zostanie przekazany 1 procent ich podatku do-
chodowego.
2. W związku z nowymi zasadami przekazywa-
nia 1- procentu podatku dochodowego od osób fi-
zycznych na rzecz organizacji pożytku publicznego,
określonych w ustawie o podatku dochodowym od
osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. 2000r. Nr 14,
poz. 176 z późn. zm.) w art. 45 ust. 5c-5g oraz o zry-
czałtowanym podatku dochodowym od niektórych
przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U.
Nr 144, poz. 930, z późn. zm.) w art. 21 ust 3a-3d
pojawiły się wątpliwości zgłoszone przez przedstawi-
cieli organizacji pozarządowych oraz podatników
dotyczące braku możliwości przekazania 1 procentu
podatku naliczonego na rzecz konkretnej jednostki
terenowej organizacji pożytku publicznego nieposia-
dającej osobowości prawnej (nie dotyczy to jednostek
terenowych posiadających osobowość prawną, po-
nieważ te powinny uzyskać samodzielny status or-
ganizacji pożytku publicznego) oraz braku możliwo-
ści wskazania konkretnego celu na który organiza-
cja pożytku publicznego powinna wykorzystać środ-
ki z 1 procentu podatku naliczonego, w tym kon-
kretnej osoby, której powinna być udzielona pomoc.
Zmiana zasad przekazywania wpłat z tytułu
1-procentu nie oznacza, że darczyńcy zostali pozba-
wieni prawa do swobodnego ich przekazania. Nadal
to podatnik decyduje o tym czy chce wspomóc cele
statutowe organizacji pożytku publicznego, której
organizacji oraz jaką kwotą. Wprowadzona zmiana
dotyczy jedynie mechanizmu przekazywania 1%.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, iż
obecnie obowiązujące regulacje dotyczące kwestii
przekazywania 1 procentu, zostaną poddane weryfi-
kacji, której efektem będzie ocena nowej metody
przekazywania 1 procentu podatku.
3. Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zmiana
zasad zasilania kont organizacji pożytku publiczne-
go 1% podatku należnego wynikającego z zeznań
podatkowych składanych przez osoby fizyczne zo-
stała wprowadzona ustawą z dnia 16 listopada 2006 r.
o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 217, poz. 1588). Jej celem było uproszcze-
nie mechanizmu alokacji 1% przez darczyńców pole-
gające na tym, aby to urząd skarbowy a nie podat-
nik dokonywał wpłaty na rachunek bankowy orga-
nizacji pożytku publicznego, o co wielokrotnie po-
stulowano w latach ubiegłych. Ponadto jak wynika
z powyższego, obecna regulacja nie odbiera podatni-
kom wpływu na określenie konkretnego celu, na
jaki zostanie przekazany 1- procentu ich podatku do-
chodowego. Celem wprowadzonej zmiany, która doty-
czy jedynie mechanizmu przekazywania 1- procentu
jest ułatwienie przekazywania kwot 1-procentu przez
podatnika dla organizacji pożytku publicznego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
 307

Odpowiedź Ponadto uprzejmie informuję, że rząd zapowie-

dział systemowe podejście do zmian w Służbie Cel-
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów nej poprzez przedstawienie w I półroczu 2008 r. pro-
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza jektu ustawy modernizacyjnej oraz ustawy o zmia-
nie ustawy o Służbie Celnej.
w sprawie zwiększenia obsady celników Z uwagi na trudną sytuację kadrową z dniem
na przejściach granicznych, 1 lutego 2008 r. zwiększono o kolejne 40 liczbę eta-
na przykładzie Dorohuska (889) tów w Izbie Celnej w Białej Podlaskiej.
Dziękując za zainteresowanie problemami Służ-
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do by Celnej, wyrażam nadzieję, że złożone wyjaśnie-
pisma Pana Marszałka nr SPS-023-889/08 z dnia nia zostaną uznane przez Pana Marszałka za wy-
7 lutego 2008 r., przy którym przesłano interpelację starczające.
posła pana Grzegorza Raniewicza w sprawie zwięk- Podsekretarz stanu
szenia obsady kadrowej na przejściu granicznym Jacek Kapica
w Dorohusku uprzejmie informuję, iż obsługa obro-
tu towarowego na drogowym przejściu granicznym
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
w Dorohusku przebiega aktualnie w ramach stan-
dardów, które były utrzymywane od momentu akce-
sji Polski do Unii Europejskiej do drugiej dekady
stycznia br. Odpowiedź
W przypadku tego przejścia granicznego widocz-
ne jest spiętrzenie odpraw w pierwszej części tygo- podsekretarza stanu
dnia (poniedziałek, wtorek) i zmniejszenie natęże- w Ministerstwie Infrastruktury
nia w drugiej połowie tygodnia. - z upoważnienia ministra -
Od 2004 r., tj. od roku, w którym Polska przystą- na interpelację posłów Witolda Klepacza
piła do Unii Europejskiej, do 31.12.2007 r. Izba Cel- i Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
na w Białej Podlaskiej, do której właściwości należy
OC drogowy w Dorohusku, została wzmocniona w sprawie nieterminowego dostarczania
o 214 etatów. Tym samym Izba Celna w Białej Pod- przesyłek pocztowych
laskiej osiągnęła poziom docelowej obsady etatowej przez p.p.u.p. Poczta Polska (891)
zatwierdzonej przez szefa Służby Celnej w 2004 r.
Zdaję sobie sprawę, że w Izbie Celnej w Białej Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
Podlaskiej występują braki kadrowe. Niemniej jed- interpelację panów posłów Witolda Klepacza i Wie-
nak trudna sytuacja kadrowa dotyczy całej Służby sława Andrzeja Szczepańskiego nr SPS-023-891/08
Celnej. Wiąże się ona z fluktuacją kadr oraz brakiem w sprawie nieterminowego dostarczania przesyłek
osób chętnych do podejmowania służby w admini- pocztowych przez państwowe przedsiębiorstwo uży-
stracji celnej. W roku 2007 z Izby Celnej w Białej teczności publicznej „Poczta Polska”, przedstawiam,
Podlaskiej odeszło 90 funkcjonariuszy celnych, z cze- co poniżej.
go znaczna część na własną prośbę, podając jako Na wstępie pragnę wyjaśnić, że Poczta Polska zo-
główny powód kwestie finansowe. Ze służby odcho- stała ustawowo zobowiązana do świadczenia po-
dzą nie tylko nowo zatrudnieni, ale również funkcjo- wszechnych usług pocztowych. Szczegółowe warun-
nariusze doświadczeni, z wieloletnim stażem. ki świadczenia tych usług, m.in. wskaźniki termino-
W celu wyeliminowania tego typu powodów
wości doręczeń przesyłek w obrocie krajowym, zo-
w budżecie na rok 2008 zostały przewidziane dodat-
stały określone w rozporządzeniu ministra infra-
kowe środki na podwyższenie wynagrodzeń i uposa-
żeń pracowników i funkcjonariuszy celnych. Prze- struktury z dnia 9 stycznia 2004 r. w sprawie wa-
widywane jest podwyższenie uposażeń funkcjona- runków wykonywania powszechnych usług poczto-
riuszy celnych miesięcznie przeciętnie o 500 zł na wych (Dz. U. Nr 5, poz. 34, z późn. zm.). Przedsta-
jeden etat. wiają się one w sposób następujący:
Problemy kadrowe, zwłaszcza na granicy wschod-
niej, związane są także z tymczasowym zatrzymy- Termin
Cel w zakresie
Rodzaj przesyłek terminowości
waniem wielu funkcjonariuszy celnych, często tylko doręczenia
doręczeń
na podstawie pomówienia. W takiej sytuacji obo- D+1 82%
Przesyłki listowe najszybszej
wiązujące przepisy ustawy o Służbie Celnej naka- kategorii D+2 90%
zują obligatoryjne zwolnienie funkcjonariusza cel- (priorytetowe) D+3 94%
nego ze służby. Z uwagi na zbyt restrykcyjną formę Przesyłki listowe niebędące D+3 85%
tych zapisów podjęta została decyzja o przygotowa- przesyłkami listowymi
niu nowelizacji ustawy o Służbie Celnej w tym za- najszybszej kategorii D+5 97%
(ekonomiczne)
kresie. Powyższa ustawa została przyjęta przez Sejm Paczki pocztowe najszybszej kate-
29.02.2008 r. gorii (priorytetowe)
D+3 80%
Podjęte zostały również działania, które mają na Paczki pocztowe niebędące
celu wprowadzenie możliwości wypłaty uposażenia paczkami pocztowymi najszybszej D+3 90%
za przedłużony czas służby. kategorii (ekonomiczne)
308
Cel w zakresie terminowości doręczeń wyrażony
jest w procentach i oznacza udział liczby przesyłek
doręczonych w określonym terminie, liczonym od
dnia nadania do dnia doręczenia (w określonym ter-
minie i w terminach go poprzedzających), do ogólnej
liczby nadanych przesyłek. W odniesieniu do przesy-
łek rejestrowanych za dzień doręczenia uważa się
także pozostawienie w skrzynce oddawczej adresata
zawiadomienia o próbie doręczenia, jeżeli w chwili
doręczenia takiej przesyłki stwierdzono nieobecność
adresata lub innych osób uprawnionych do odbioru
przesyłki.
Odnośnie do postawionego przez panów posłów
w interpelacji pytania dotyczącego tego, czy prawdą
jest, iż w ostatnim czasie przesyłki dostarczane przez
Pocztę Polską w terminie stanowią tylko 40% całości
przesyłek, wyjaśniam, że wyniki badań terminowo-
ści doręczeń przesyłek przeprowadzone zarówno
przez Urząd Komunikacji Elektronicznej (UKE), jak
i samą Pocztę Polską nie potwierdzają tego.
Z przeprowadzonego przez UKE w terminie od
20 listopada 2006 r. do 24 sierpnia 2007 r. badania
terminowości doręczania przesyłek listownych wy-
nika, że ogólnopolski wskaźnik terminowości dla
przesyłek ekonomicznych wynosił 76,17%, nato-
miast dla przesyłek priorytetowych – 71,72%. Nato-
miast w okresie od 1 stycznia 2007 r. do 24 sierpnia
2007 r. uzyskane wskaźniki wyniosły odpowiednio:
dla przesyłek ekonomicznych – 77,84%, a dla przesy-
łek priorytetowych 72,60%. UKE przeprowadził też
w okresie od 16 lipca do 9 listopada 2007 r. badanie
terminowości doręczania paczek. Wynik ogólnopol-
ski dla paczek priorytetowych wyniósł 57,8% termi-
nowych doręczeń, a ekonomicznych – 84,3%.
Rezultaty wewnętrznych badań przeprowadzo-
nych przez Pocztę Polską w całym 2007 r. i grudniu
2007 r. przedstawia poniższe zestawienie. Wynika
z niego, że średnio w całym 2007 r. nie odnotowano
znacznego spadku terminowości doręczania prze-
syłek przez Pocztę Polską w porównaniu do mini-
malnych wymagań. Natomiast w grudniu 2007 r.,
w okresie wzmożonego ruchu świątecznego, do-
strzeżono znaczny spadek w zakresie terminowości
doręczeń.
Wskaźniki
Termin Wskaźniki
terminowości
Typ przesyłek doręcze- terminowości
w grudniu
nia w 2007 r.
2007 r.
Przesyłki listowe
D+3 72,90% 53,54%
ekonomiczne
Przesyłki listowe
D+1 82,49% 64,28%
priorytetowe
Paczki pocztowe
D+3 88,61% 73,08%
ekonomiczne
Paczki pocztowe
priorytetowe
D+1 74,81% 55,12%
Chciałbym tu jednak dodatkowo wyjaśnić, że zja-
wisko spadku terminowości doręczeń przesyłek
w okresie świątecznym jest charakterystyczne dla
wszystkich operatorów pocztowych. Z publikowa-
nych w grudniu 2007 r. informacji wynikało, że nie-
którzy operatorzy pocztowi (firmy kurierskie) wręcz
odmawiali przyjmowania przesyłek.
Odnosząc się natomiast do pytań dotyczących
możliwość przywrócenia terminowości doręczania
przesyłek i działań podejmowanych przez Pocztę
Polską w celu poprawy obecnego stanu, a tym sa-
mym polepszenia swego wizerunku wśród klientów,
wyjaśniam, że przedsiębiorstwo to w celu podniesie-
nia jakości świadczonych usług podejmuje różnorod-
ne działania. Do najważniejszych należą:
— przygotowanie nowej koncepcji logistycznej na
lata 2007–2015 mającej na celu usprawnienie proce-
sów opracowywania i przewozu poczty. W ramach
pierwszego etapu realizacji tej koncepcji na przeło-
mie 2007–2008 r. oddano do użytku cztery nowo wy-
budowane węzły ekspedycyjno-rozdzielcze, które
swoim działaniem obejmują bardzo ważne regiony:
bydgoski, gdański, katowicki i wrocławski. Poprawa
jakości na etapie opracowywania przesyłek nastąpi
z chwilą wyposażenia tych obiektów w nowoczesne
linie technologiczne do rozdziału listów i paczek;
— utworzenie z dniem 1 kwietnia 2008 r. Cen-
trum Poczty poprzez połączenie Centrum Usług
Pocztowych i Centrum Sieci Pocztowej w celu popra-
wy jakości, terminowości i bezpieczeństwa obrotu
pocztowego;
— powołanie decyzją nr 39 dyrektora generalnego
Poczty Polskiej z dnia 26 listopada zespołu do moni-
torowania, analizowania i wnioskowania w sprawie
jakości opracowywania, transportu i doręczania prze-
syłek pocztowych w aspekcie terminowości krajowe-
go i zagranicznego ruchu pocztowego. W skład zespo-
łu wchodzą dyrektorzy jednostek, których praca ma
największy wpływ na terminowość przebiegu przesy-
łek, czyli dyrektorzy Biura Poczty, Centrum Usług
Pocztowych, Centrum Sieci Pocztowej, Centrum Lo-
gistyki i Centrum Infrastruktury;
— rozszerzenie systemu monitorowania diagno-
stycznego poczty listowej, co pozwoli objąć kontrolą
kolejne węzły ekspedycyjno-rozdzielcze. Zastosowa-
nie jednostek mobilnych tego systemu umożliwi
prześledzenie realizacji usługi na wszystkich jej eta-
pach, w tym także fazy doręczania. Planowane jest
dwukrotne zwiększenie liczby przesyłek listowych,
których terminowość przebiegu będzie kontrolowa-
na elektronicznie.
Powyższe działania powinny w bieżącym roku do-
prowadzić do usprawnienia organizacji pracy w Po-
czcie Polskiej, a co za tym idzie do poprawy termino-
wości doręczeń przesyłek. Na uwagę zasługuje fakt,
iż p.p.u.p. „Poczta Polska” boryka się z dużym proble-
mem, jakim jest brak chętnych do pracy, co nasiliło
się w połowie 2007 r. Na jakość świadczonych przez
Pocztę Polską usług mogą mieć wpływ także nasila-
jące się w ostatnim okresie wygórowane żądania pła-
cowe pracowników przedsiębiorstwa, którzy grożą
strajkiem w przypadku ich niespełnienia.

Biorąc po pod uwagę powyższe, wyrażam nadzie-
ję, że w sposób wyczerpujący wyjaśniłem kwestie po-
ruszone w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie terminów realizacji ustawy
o ujawnieniu w księgach wieczystych
prawa własności Skarbu Państwa
oraz jednostek samorządu terytorialnego (893)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Elżbiety Streker-Dembiń-
skiej z dnia 23 stycznia 2008 r., przesłaną przy pi-
śmie z dnia 7 lutego 2007 r. (SPS-023-8701/07),
a dotyczącą terminów realizacji ustawy o ujawnie-
niu w księgach wieczystych prawa własności Skarbu
Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Ustawą z dnia 7 września 2007 r. o ujawnianiu
w księgach wieczystych prawa własności Skarbu
Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 191, poz. 1365), zwaną dalej „ustawą”,
nałożono na starostów obowiązek sporządzania wy-
kazów nieruchomości w zakresie objętym dyspozy-
cją art. 1 ust. 1. Niemniej jednak zadanie to pozosta-
je w ścisłym związku z dotychczasowymi obowiąz-
kami starostów. Na podstawie art. 7d ustawy z dnia
17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne
(Dz. U. Nr 100 z 2000 r., poz. 1086, ze zm.) do zadań
starosty należy bowiem m.in. prowadzenie powiato-
wego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, w tym
ewidencji gruntów i budynków, oraz zakładanie
i aktualizacja mapy zasadniczej, prowadzenie po-
wiatowych baz danych wchodzących w skład krajo-
wego sytemu informacji o terenie. Sporządzanie wy-
żej wspomnianych wykazów w istocie polega więc
jedynie na usystematyzowaniu pewnego wycinka
danych. Dane te starostowie winni posiadać i na bie-
żąco aktualizować. Na podstawie art. 22 ust.1 usta-
wy Prawo geodezyjne i kartograficzne starostowie
prowadzą ewidencję gruntów i budynków. Z kolei
zgodnie z art. 25 wspomnianej ustawy starostowie
sporządzają gminne i powiatowe zestawienia zbior-
cze danych objętych ewidencją gruntów i budynków.
309
Z art. 40 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne
wynika obowiązek starostów w zakresie gromadze-
nia i prowadzenia państwowego zasobu geodezyjne-
go i kartograficznego, kontroli opracowań przyjmo-
wanych do zasobu oraz udostępniania tego zasobu
zainteresowanym jednostkom oraz osobom praw-
nym i fizycznym.
Kolejnym zadaniem starostów jest składanie
wniosków do sądu o ujawnienie w księdze wieczystej
prawa własności nieruchomości Skarbu Państwa
lub powiatu, wraz z dokumentami stanowiącymi
podstawę wpisu tego prawa (art. 2 ust.1 i 4 ustawy).
Nie jest to nowy obowiązek, gdyż zgodnie z art. 35
ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych
i hipotece (Dz. U. Nr 19, poz. 147, ze zm.) właściciel
nieruchomości obowiązany jest do ujawnienia swego
prawa w księdze wieczystej. Niewykonanie tego obo-
wiązku rodzi odpowiedzialność odszkodowawczą
właściciela nieruchomości wobec osób trzecich. Jak
z tego wynika, Skarb Państwa i jednostki samorzą-
du terytorialnego mogą ponosić odpowiedzialność
majątkową za zaniedbania w regulacji stanów
prawnych nieruchomości. Z tego względu ustawa
wprowadza system egzekwowania obowiązków,
których realizacja nie może pozostawać dalej w zwło-
ce. W art. 8 ustawy przewidziano karę pieniężną,
którą nakłada wojewoda na osoby pełniące obowiąz-
ki organów Skarbu Państwa i jednostek samorządu
terytorialnego, odpowiedzialne za niezłożenie w ter-
minie do sądu wniosków, o których mowa w art. 2
i art. 3 ust. 1 ustawy. Decyzje o nałożeniu kary pie-
niężnej, jako decyzje administracyjne wojewodów,
podlegają kontroli instancyjnej przez ministra wła-
ściwego do spraw administracji publicznej i – co wy-
nika z odrębnych przepisów – kontroli sądu admini-
stracyjnego. Wskazać należy, że zgodnie z art. 11
ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce
nieruchomościami (Dz. U. Nr 261 z 2004 r., poz.
2603, ze zm.), z zastrzeżeniem wyjątków wynikają-
cych z odrębnych przepisów, organem reprezentują-
cym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania
nieruchomościami jest starosta. Z przepisu powyż-
szego wynika jasno, że obowiązek ujawnienia wła-
sności Skarbu Państwa spoczywał na staroście,
a ustawa z dnia 7 września 2007 r. nie wprowadziła
w tym zakresie nowych rozwiązań.
Nowym zadaniem wynikającym z ustawy jest
obowiązek informowania obywateli o przysługują-
cych im prawach i potrzebie uregulowania stanów
prawnych nieruchomości (art. 6), w tym również pro-
wadzenie punktu informacyjno-konsultacyjnego.
Odnosząc się do okoliczności, które w ocenie pani
poseł stwarzają ryzyko niedotrzymania przez staro-
stów terminów określonych w ustawie, a w szczegól-
ności do „braku wytycznych dla prezesów sądów re-
jonowych w zakresie sporządzania wykazów ksiąg
wieczystych oraz podawania do publicznej wiadomo-
ści informacji niezbędnych do ustalenia zgodności
ksiąg wieczystych z rzeczywistym stanem praw-
nym”, pragnę podkreślić, że charakter nadzoru
310
sprawowanego przez ministra sprawiedliwości nad
działalnością administracyjną sądów powszechnych
wyklucza możliwość ingerencji w sferę orzeczniczą.
Treść ustawy nie wskazuje na potrzebę formułowa-
nia jakichkolwiek wytycznych dla prezesów sądów.
W ustawie są tylko dwa przepisy, których adresatem
jest sąd. Jeden określa termin instrukcyjny dla sądu
do rozpoznania wniosku o wpis prawa własności
(art.5), a drugi przepis ma charakter proceduralny
i odnosi się do trybu postępowania w sprawach
o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości
przez Skarb Państwa z mocy prawa (art. 3 ust. 2).
Jeżeli ujawnienie własności Skarbu Państwa, które
nastąpiło ex lege, wymaga wydania orzeczenia przez
sąd, ustawa stanowi, że postępowanie ma toczyć się
według przepisów o postępowaniu nieprocesowym,
tym samym wyłącza domniemanie przynależności
omawianej kategorii spraw do trybu procesowego,
wynikające z art. 13 § 1 K.p.c.
Wydaje się, że źródłem poruszonego przez panią
poseł problemu ewentualnej niemożności dotrzyma-
nia przez starostów terminów wynikających z usta-
wy są zaszłości i wieloletnie zaniedbania w zakresie
realizacji wyżej wymienionych obowiązków ustawo-
wych przez organy administracji rządowej i samo-
rządowej, a nie wejście w życie ustawy.
Pragnę nadmienić, iż w Ministerstwie Sprawie-
dliwości nie są prowadzone prace zmierzające do no-
welizacji ustawy.
Pozostaję z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Tomasza Latosa i Andrzeja Walkowiaka
w sprawie nieumieszczenia projektu
modernizacji linii kolejowej Bydgoszcz–Toruń
wśród kluczowych inwestycji
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” (908)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji posłów, pana Tomasza Latosa i pana
Andrzeja Walkowiaka, w sprawie pominięcia inwe-
stycji dotyczącej modernizacji linii kolejowej Byd-
goszcz–Toruń wśród kluczowych projektów Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
przesłanego przy piśmie marszałka Sejmu RP z dnia
6 lutego 2008 r., nr SPS-023-908/08, uprzejmie prze-
kazuję następujące informacje.
Ministerstwo Infrastruktury zakończyło weryfi-
kację projektów kluczowych PO IiŚ. Dnia 11 stycz-
nia br. zweryfikowana lista projektów została zaak-
ceptowana przez kierownictwo resortu i przekazana
do Ministerstwa Rozwoju Regionalnego.
Przegląd projektów w zakresie działań transpor-
towych PO IiŚ polegał na analizie inwestycji umiesz-
czonych na liście opublikowanej 5 października 2007 r.
w Monitorze Polskim. W toku weryfikacji nie było
możliwości dopisywania żadnych nowych przedsię-
wzięć ubiegających się o dofinansowanie ze środków
UE. Tym samym dokonywane zmiany polegały je-
dynie na weryfikacji zapisów dotyczących terminów
realizacji, szacunkowych kosztów oraz zakresów
projektów znajdujących się na liście.
Ministerstwo Infrastruktury docenia wagę pro-
jektu oraz zdaje sobie sprawę ze znaczenia, jakie
ma stworzenie sprawnego połączenia kolejowego
między Bydgoszczą a Toruniem dla rozwoju obu
miast. Projekt ten kwalifikuje się do wsparcia w ra-
mach działania 7.3: Transport miejski w obszarach
metropolitalnych, dla którego przyjęto konkurso-
wą procedurę wyboru projektów. Minimalna war-
tość inwestycji została wyznaczona na poziomie
100 mln PLN. Tryb konkursowy pozwoli na wybra-
nie przedsięwzięć najbardziej efektywnych pod
względem ekonomicznym i finansowym oraz najle-
piej przygotowanych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z informacjami przekazanymi przez marszałka wo-
jewództwa kujawsko-pomorskiego projekt moderni-
zacji linii kolejowej Bydgoszcz–Toruń zostanie zgło-
szony do konkursu w ramach działania 7.3: Trans-
port miejski w obszarach metropolitalnych.
Organizacją konkursu oraz wyborem projektów
do realizacji będzie zajmowało się Centrum Unij-
nych Projektów Transportowych. Procedura nabo-
ru wniosków rozpocznie się po zatwierdzeniu kryte-
riów przez Komitet Monitorujący PO IiŚ.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Barbara Kondrat
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Latosa
w sprawie rozporządzenia
ministra sprawiedliwości dotyczącego pracy
lekarzy sądowych (909)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 6 lutego 2008 r., znak: SPS-023-909/

08, dotyczące interpelacji pana posła Tomasza Lato-
sa w sprawie lekarzy sądowych uprzejmie przedsta-
wiam, co następuje.
Minister sprawiedliwości dostrzegł poruszony
przez pana posła problem związany z deficytem osób
chętnych do pełnienia funkcji lekarza sądowego.
Wysokie wymagania oraz dość rygorystyczne wa-
runki wykonywania czynności lekarza sądowego
sprawiły, iż na terenie kraju zainteresowanie wyko-
nywaniem czynności lekarzy sądowych jest niewiel-
kie. Mimo ponadpółrocznego okresu vacatio legis
w wielu okręgach prezesom sądów nie udało się za-
wrzeć wystarczającej liczby umów o wykonywanie
czynności lekarza sądowego.
Wychodząc naprzeciw trudnościom, jakie napo-
tykają prezesi niektórych sądów w realizacji posta-
nowień ustawy z dnia 15 czerwca 2007 r. o lekarzu
sądowym (Dz. U. Nr 123, poz. 849), rząd zapropo-
nował nowelizację ustawy polegającą na dodaniu
w przepisach przejściowych art. 28a, którego celem
jest przyznanie prezesom sądów okręgowych
uprawnienia, w okresie do 31 grudnia 2008 r., do
dopuszczenia innego lekarza niż lekarz sądowy do
wykonywania czynności lekarza sądowego (wyda-
wania zaświadczeń potwierdzających zdolność albo
niezdolność uczestnika postępowania do stawienia
się na wezwanie lub zawiadomienie organu upraw-
nionego).
Dopuszczenie innego lekarza do wykonywania
czynności lekarza sądowego odbywać się będzie na
podstawie zarządzenia prezesa sądu okręgowego
tylko w przypadku niemożności zawarcia dostatecz-
nej liczby umów o wykonywanie czynności lekarza
sądowego. Wobec tych lekarzy nie będą miały zasto-
sowania przepisy art. 5 ust. 1 pkt 4–6, art. 6–7 i art. 15
ustawy o lekarzu sądowym. Celem nowelizacji jest
czasowe uproszczenie procedury stosowanej przy
dopuszczeniu lekarzy do wykonywania czynności le-
karza sądowego. W stosunku do tych lekarzy nie bę-
dzie wymagana rekomendacja okręgowej rady le-
karskiej, co ma na celu przyspieszenie procedury
dopuszczenia lekarza do wykonywania czynności.
Należy jednak podkreślić, że wymagania co do rze-
telności, skrupulatności w wykonywaniu czynności
lekarza sądowego będą spełniały takie same stan-
dardy jak w stosunku do lekarza ustanowionego na
podstawie przepisów ustawy przed nowelizacją.
Zarządzenia prezesów sądów okręgowych o do-
puszczeniu do wykonywania czynności lekarza są-
dowego będą podawane do publicznej wiadomości na
tablicach ogłoszeń, o których mowa w § 9 rozporzą-
dzenia ministra sprawiedliwości z dnia 23 lutego
2007 r. – Regulamin urzędowania sądów powszech-
nych (Dz. U. Nr 38, poz. 249). Jednocześnie z wyda-
niem zarządzenia prezes sądu okręgowego zobowią-
zany będzie zawrzeć umowę o wykonywanie czynno-
ści lekarza sądowego, która będzie stanowiła pod-
stawę podjęcia przez lekarza czynności i uzyskania
przez niego odpowiedniego wynagrodzenia, przy
czym zakres czynności i obciążenie pracą lekarza
311
sądowego i lekarza dopuszczonego na podstawie
wprowadzonego nowelą art. 28a w praktyce nie będą
od siebie odbiegać.
Zaproponowane rozwiązanie jest alternatywą
w tych okręgach sądowych, w których jest bardzo
mało kandydatów spełniających wymagania usta-
wowe, z którymi zawarto umowę o wykonywanie
czynności lekarza sądowego.
Zaproponowana regulacja ma charakter przej-
ściowy. Projekt przewiduje obowiązywanie propono-
wanej regulacji do dnia 31 grudnia 2008 r. Taki
okres pozwoli prezesom sądów na rozwiązanie zaist-
niałego problemu i umożliwi dostosowanie się do no-
wej sytuacji prawnej.
Projektowane rozwiązanie zmierza do uspraw-
nienia pracy sądów i ma jednocześnie na celu zapo-
bieżenie przewlekłości prowadzonych spraw z powo-
du niemożności uzyskania przez uczestników postę-
powania zaświadczenia od lekarza sądowego.
Projektowana regulacja jest uzasadniona przede
wszystkim ważnym interesem państwa. Jej brak
mógłby narazić państwo na zarzuty ewentualnego
naruszenia praw człowieka, np. prawa do rzetelne-
go procesu w sytuacji, gdy strona postępowania,
nie mogąc otrzymać stosownych dokumentów od
lekarza sądowego, byłaby zmuszona stawić się przed
sądem.
Wskazany projekt ustawy, uznany za pilny w ro-
zumieniu art. 123 konstytucji, jest obecnie przed-
miotem intensywnych prac parlamentarnych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
na interpelację posła Tomasza Latosa
w sprawie uregulowania wysokości opłat
za sporządzenie tzw. świadectwa
energetycznego (913)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Tomasza Latosa z dnia
22 stycznia br., otrzymaną przy piśmie wicemar-
szałka Sejmu Pana Krzysztofa Putry z dnia 6 lutego
br., znak SPS-023-913/08, w sprawie uregulowania
wysokości opłat za sporządzenie świadectwa cha-
rakterystyki energetycznej, uprzejmie Pana Mar-
szałka informuję, co następuje.
Uprawnionymi do sporządzania świadectw cha-
rakterystyki energetycznej, w myśl postanowień
312
ustawy z dnia 19 września 2007 r. o zmianie ustawy
Prawo budowlane (Dz. U. Nr 191, poz. 1373), będą
osoby, które:
— posiadają uprawnienia budowlane do projekto-
wania w specjalności architektonicznej, konstruk-
cyjno-budowlanej lub instalacyjnej, lub
— odbędą szkolenie i złożą z wynikiem pozytyw-
nym egzamin przed ministrem właściwym do spraw
budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszka-
niowej, lub
— ukończą, nie mniej niż roczne, studia podyplo-
mowe na kierunkach: architektura, budownictwo,
inżynieria środowiska, energetyka lub pokrewne
w zakresie audytu energetycznego na potrzeby ter-
momodernizacji oraz oceny energetycznej budynków.
Dla wszystkich tych trzech możliwości uzyskiwa-
nia uprawnień wymaganiem podstawowym jest
ukończenie co najmniej studiów magisterskich.
W świetle powyższego osoba posiadająca upraw-
nienia budowlane do kierowania robotami budowla-
nymi w celu uzyskania uprawnień do sporządzania
świadectw charakterystyki energetycznej musi od-
być szkolenie i złożyć egzamin lub ukończyć nie
mniej niż roczne studia podyplomowe.
Z przedstawionych wyżej zasad uzyskiwania
uprawnień do sporządzania świadectw charaktery-
styki energetycznej wynika, iż osoby już posiadające
uprawnienia budowlane do projektowania w specjal-
ności architektonicznej, konstrukcyjno-budowlanej
lub instalacyjnej, a jest to grupa licząca około 80 ty-
sięcy osób, są automatycznie uprawnione do sporzą-
dzania świadectw charakterystyki energetycznej.
Istniejąca zatem grupa ekspertów powiększona
do końca 2008 r. o osoby ubiegające się o uzyskanie
uprawnień do sporządzania świadectw charaktery-
styki energetycznej umożliwić powinna spełnianie
od 1 stycznia 2009 r. obowiązków nakładanych na
inwestorów i właścicieli budynków oraz lokali miesz-
kalnych. Należy przy tym zwrócić uwagę, że wska-
zana przez pana posła liczba 12 milionów mieszkań,
dla których powstawałby od 1 stycznia 2009 r. obo-
wiązek sporządzania świadectw charakterystyki
energetycznej, jest w ocenie ministerstwa infra-
struktury znacznie zawyżona, biorąc pod uwagę
ilość realizowanych obecnie pozwoleń na budowę
oraz rocznych transakcji na rynku wtórnym, w tym
także rynku wynajmu.
Przewidziane prawem trzy możliwości zdobywa-
nia uprawnień do sporządzania świadectw charak-
terystyki energetycznej docelowo mają spowodować
powstanie odpowiednio licznej grupy ekspertów oce-
ny energetycznej, co może i powinno wpłynąć zna-
cząco, w sposób naturalny, na obniżenie ceny spo-
rządzanych świadectw.
Należy jednak mieć na względzie, iż faktyczna
cena świadectwa będzie uzależniona od stopnia
skomplikowania ocenianego budynku, jego układu
konstrukcyjno-instalacyjnego oraz prawidłowości
i kompletności sporządzonej dokumentacji powyko-
nawczej w przypadku budynków oddawanych do
użytkowania, a dla budynków istniejących także
opracowań projektowych i dokumentów technicz-
nych robót budowlanych wykonywanych w obiekcie,
w tym także książki obiektu budowlanego, jeśli taka
jest dla budynku wymagana, zgodnie z regulacjami
zawartymi odpowiednio w art. 60, 63 i 64 ustawy
Prawo budowlane.
Z powyższych względów podejmowanie działań
regulacyjnych zmierzających do ustalenia pułapu
cenowego dolnego i górnego świadectw charaktery-
styki energetycznej mającego na celu ograniczenie
na rynku ceny sporządzanych świadectw charakte-
rystyki energetycznej nie jest działaniem możliwym
i racjonalnym. Problem ograniczenia cen sporządza-
nych świadectw charakterystyki energetycznej może
i powinien uregulować sam rynek świadczonych
usług.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Chwieruta
w sprawie możliwości zmiany przepisów
ustawy o transporcie drogowym (922)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Janusza Chwieruta z dnia
21 stycznia 2008 r. przekazaną mi przy piśmie SPS-
-023-922/08 z dnia 6 lutego br. w sprawie możliwości
zmiany przepisów ustawy o transporcie drogowym
dotyczących zobowiązania przewoźników wykonują-
cych regularny przewóz osób do świadczenia usług
w dni świąteczne i wolne od pracy, przejmie przed-
stawiam, co następuje:
Usługi publicznego transportu drogowego regu-
lowane są głównie przepisami ustawy o transporcie
drogowym (ale również innych ustaw m.in. o swobo-
dzie działalności gospodarczej i ustaw samorządo-
wych), zgodnie z którymi wykonywanie regularnego
przewozu osób wymaga uzyskania przez przewoźni-
ka od właściwego organu zezwolenia na tę działal-
ność, j. dokumentu poświadczającego prawo dostępu
do rynku.
Przewoźnicy – przedsiębiorcy działają na zasa-
dach rynkowych, preferując usługi, które są rentow-
ne, a nie niezbędne z punktu widzenia ogólnego in-
teresu społecznego. Właściwe organy (wójt, bur-
mistrz, prezydent miasta, starosta, marszałek woje-

wództwa – w zależności od zasięgu przewozów) na
mocy ustaw samorządowych zobowiązane są do re-
alizacji zadania własnego, jakim jest publiczny
transport zbiorowy, jednakże tylko na szczeblu sa-
morządu gminy obecnie jest możliwość władczego
oddziaływania na podmioty realizujące gminny
transport zbiorowy i istnieją instrumenty prawno-
-finansowe do kształtowania systemu przewozów
w celu zrealizowania zadań nałożonych w ustawie.
Na pozostałych szczeblach samorządowych takich
instrumentów nie ma. Stąd brak jest możliwości
kształtowania rynku usług drogowego transportu
publicznego zgodnie z zasadami równego dostępu,
efektywności, prawidłowego zaspokojenia potrzeb,
koordynacji między różnymi środkami transportu.
Uprzejmie informuję, iż w dniu 23 października
2007 r. podpisane zostało rozporządzenie Parlamen-
tu Europejskiego i Rady dotyczące usług publicz-
nych w zakresie kolejowego i drogowego transportu
pasażerskiego (Dz. U. UE z 3 grudnia 2007 r.), któ-
rego przepisy wejdą w życie w grudniu 2009 r.
Reguluje ono i w założeniu eliminuje problem,
który został wskazany w interpelacji. Z uwagi na ko-
nieczność wypracowania instrumentów kształtowa-
nia rynku usług transportu publicznego zgodnie
z zasadami równego dostępu, efektywności, prawi-
dłowego zaspokojenia potrzeb przewozowych, koor-
dynacji między różnymi środkami transportu, a tak-
że na podstawie przepisów wymienionego rozporzą-
dzenia, w Ministerstwie Infrastruktury opracowany
został projekt ustawy o publicznym transporcie dro-
gowym. Prace nad projektem są intensywne i dokła-
damy wszelkich starań, by – po niezbędnych uzgod-
nieniach – został on przekazany pod obrady właści-
wych organów, w celu wprowadzenia w życie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie ściślejszego powiązania gmin
z powiatami poprzez włączenie prezydentów,
burmistrzów i wójtów w skład rad powiatów
(928)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 7 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-928/07)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
313
Krzysztofa Brejzy w sprawie ściślejszego powiąza-
nia gmin z powiatami poprzez włączenie prezyden-
tów, burmistrzów i wójtów w skład rad powiatów,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Kwestia funkcjonowania samorządu terytorial-
nego stanowi dla rządu RP jeden z podstawowych
priorytetów. Wyrazem powyższego są działania pod-
jęte przez rząd RP zmierzające do dalszej decentra-
lizacji państwa w celu usprawnienia jego funkcjono-
wania. Znaczenie samorządu terytorialnego – jako
jednego z podstawowych segmentów władzy publicz-
nej w Polsce, który na zasadzie subsydiarności reali-
zuje wiele różnorodnych zadań publicznych, stano-
wiąc przy tym najbliższą obywatelom strukturę ad-
ministracyjną – jest bezdyskusyjne.
Jednym z elementów służących usprawnieniu
funkcjonowania organów władzy publicznej na pozio-
mie samorządu terytorialnego oraz wykorzystaniu
pozostającego w dyspozycji wspólnot lokalnych po-
tencjału społecznego pozostają instytucje demokracji
bezpośredniej takie, jak referendum czy wybory.
Niemniej odnosząc się do propozycji włączenia
wójtów, burmistrzów i prezydentów w skład rad po-
wiatów, pragnę zauważyć, iż powyższe rozwiązanie
nie tylko zmieniłoby charakter organu stanowiące-
go na szczeblu powiatu, ale również wpłynęłoby na
relacje pomiędzy radą a zarządem oraz pomiędzy
gminą a powiatem, co w konsekwencji przełożyłoby
się na istotną modyfikację obowiązującego modelu
ustrojowego samorządu terytorialnego.
Dlatego też zasadnym wydaje się, aby decyzja
w tym zakresie była wynikiem konsensusu, a podję-
cie działań zmierzających do nowelizacji obowiązu-
jących regulacji prawnych normujących zagadnienia
związane ze zmianami ustrojowymi powinno po-
przedzać przeprowadzenie niezbędnych analiz w przed-
miotowym zakresie.
Nadmienić jednocześnie należy, iż Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji wystąpiło
do środowisk samorządowych o przedstawienie pro-
pozycji zmian legislacyjnych, w tym w szczególności
dotyczących decentralizacji zadań, kompetencji i środ-
ków finansowych, oraz przekazania mienia i instytu-
cji o zasięgu regionalnym i lokalnym, uporządkowa-
nia, jak i uproszczenia przepisów dotyczących funk-
cjonowania samorządu oraz zarządzania terytorial-
nego w różnych dziedzinach życia publicznego.
Reasumując, z uwagi na obecny etap prac zwią-
zanych z dokończeniem reformy administracji pu-
blicznej odniesienie się do szczegółowych rozwiązań
normatywnych możliwe będzie po zakończeniu pro-
cedur legislacyjnych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
314
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie zawarcia pomiędzy Polską
a Ukrainą umowy o małym ruchu
przygranicznym (933)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpe-
lacją Pana Posła Włodzimierza Karpińskiego (pismo
nr SPS-023-933/08 z dnia 7 lutego 2007 r.) w sprawie
zawarcia pomiędzy Polską a Ukrainą umowy o małym
ruchu granicznym uprzejmie informuję:
Możliwość zawierania umów o małym ruchu gra-
nicznym została określona w rozporządzeniu (WE)
nr 1931/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
20 grudnia 2006 r. ustanawiającym przepisy dotyczą-
ce małego ruchu granicznego na zewnętrznych gra-
nicach lądowych państw członkowskich i zmieniają-
cym postanowienia konwencji z Schengen.
Celem rozporządzenia jest zapewnienie takich
uregulowań, aby granice z państwami sąsiadujący-
mi nie stanowiły barier dla handlu, kontaktów spo-
łecznych, wymiany kulturalnej czy współpracy re-
gionalnej. Uregulowania te stanowią odstępstwo od
ogólnych przepisów regulujących kontrolę granicz-
ną osób przekraczających zewnętrzne granice
państw członkowskich Unii Europejskiej, określo-
nych w Kodeksie Granicznym Schengen.
Rozporządzenie określa, iż osoby uprawnione do
korzystania z rozwiązań małego ruchu granicznego
powinny być mieszkańcami określonej w umowie
strefy przygranicznej i mieć uzasadnione powody do
częstego przekraczania granicy. Jako „strefę przy-
graniczną” określa się obszar, który nie sięga dalej
niż 30 km od granicy. Jednostki podziału admini-
stracyjnego, które mają być uznane za strefę przy-
graniczną, są określane przez zainteresowane pań-
stwa w umowach dwustronnych. Jeżeli część której-
kolwiek takiej jednostki jest położona między 30
a 50 kilometrem od linii granicy, można uznać ją
mimo to za część strefy przygranicznej. Założenia te
powodują, iż w trakcie prac nad umowami o małym
ruch granicznym strony muszą analizować nie tylko
bezwzględny obszar geograficzny 30 km od granicy,
ale także podziały administracyjne w tym obszarze,
aby w oparciu o nie dokonać precyzyjnego określe-
nia obszaru objętego rozwiązaniami MRG.
W celu uniknięcia nadużyć rozporządzenie wpro-
wadza minimalny okres zamieszkiwania w obszarze
objętym MRG. Okres ten określany w umowach
dwustronnych nie może być krótszy niż jeden rok.
Rozporządzenie określa, iż cudzoziemiec poza
zamieszkiwaniem w strefie musi również:
a) posiadać zezwolenie na przekraczanie grani-
cy w ramach małego ruchu granicznego oraz, jeżeli
jest to wymagane na podstawie właściwej umowy
dwustronnej, ważny dokument lub dokumenty po-
dróży;
b) nie być osobą, wobec której dokonano wpisu
do celów odmowy wjazdu w Systemie Informacyj-
nym Schengen (SIS);
c) nie być osobą uważaną za stanowiącą zagro-
żenie dla porządku publicznego, bezpieczeństwa
wewnętrznego, zdrowia publicznego lub stosunków
międzynarodowych żadnego z państw członkow-
skich UE, a w szczególności nie być osobą, wobec
której, na tej samej podstawie, dokonano wpisu do
celów odmowy wjazdu w krajowych bazach danych
pozostałych państw członkowskich UE.
Ukraina jest pierwszym państwem, z którym
strona polska podjęła negocjacje w sprawie zawarcia
umowy o zasadach małego ruchu granicznego.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych opracowało
polski projekt umowy. Został on przekazany stronie
ukraińskiej w dniu 24 stycznia 2008 r. po przeprowa-
dzeniu konsultacji międzyresortowych oraz zatwier-
dzeniu mandatu negocjacyjnego przez pana premie-
ra. W dniach 29–30 stycznia odbyła się w Warszawie
pierwsza tura negocjacji dotyczących projektu umo-
wy. W trakcie pierwszej tury rozmów, w której
uczestniczyli przedstawiciele MSZ, MSWiA, Urzędu
do Spraw Cudzoziemców, Straży Granicznej, Służby
Celnej, Ministerstwa Zdrowia i Urzędu Komitetu
Integracji Europejskiej, uzgodniono zdecydowaną
większość zapisów umowy. Drugą turę negocjacji za-
planowano na 14–15 lutego br.
Należy przy tym podkreślić, że wdrożenie umo-
wy wymaga przeprowadzenia następujących przed-
sięwzięć przygotowawczych, które wymagają czasu.
Należą do nich:
1) konieczność pozyskania środków finanso-
wych z rezerwy budżetowej państwa na realizację
umowy;
2) konieczność przebudowy przejść granicznych
w celu przystosowania ich do małego ruchu granicz-
nego;
3) dostosowanie polskiego prawa – nowelizacja
kilku ustaw;
4) zatrudnienie i szkolenie dodatkowych osób na
stanowiska konsularne w urzędach konsularnych
we Lwowie i Łucku, które będą obsługiwać sprawy
z zakresu małego ruchu granicznego;
5) pozyskanie odpowiednich pomieszczeń biuro-
wych do obsługi osób wnioskujących o wydanie ze-
zwolenia upoważniającego do przekraczania granicy
w MRG. Urzędy konsularne we Lwowie i Łucku nie
mają żadnych rezerw lokalowych;
6) opracowanie wzoru dokumentu (zgodnie z przy-
jętymi ustaleniami będzie to odrębny dokument
w formie karty personalizowanej przez MSWiA) do
przekraczania granicy oraz druk takich dokumen-
tów zgodnie z przepisami ustawy o zamówieniach
publicznych;
7) stworzenie odpowiednich rejestrów elektro-
nicznych osób ubiegających się/posiadających upraw-
nienia związane z małym ruchem granicznym oraz

stworzenie systemu informatycznego przekazujące-
go te dane w systemie online właściwym organom
w Polsce (Straż Graniczna, Policja itd.).
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie opracowania przepisów regulujących
wydawanie certyfikatów energetycznych (934)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Włodzimierza Karpińskiego
z dnia 17 stycznia br., otrzymaną przy piśmie wice-
marszałka Sejmu Pana Krzysztofa Putry z dnia 7 lu-
tego br., znak SPS-023-934/08, w sprawie opracowa-
nia przepisów regulujących wydawanie świadectw
charakterystyki energetycznej, uprzejmie Pana Mar-
szałka informuję, co następuje.
Przygotowanie wprowadzenia obowiązków na-
kładanych na właścicieli nieruchomości przepisami
ustawy z dnia 19 września 2007 r. o zmianie ustawy
Prawo budowlane (Dz. U. Nr 191, poz. 1373) jest re-
alizowane poprzez stworzenie warunków prawnych
umożliwiających upoważnienie odpowiednio licznej
grupy ekspertów do wykonywania oceny energe-
tycznej i sporządzania świadectw charakterystyki
energetycznej.
Uprawnionymi do sporządzania świadectw cha-
rakterystyki energetycznej, w myśl postanowień
ustawy z dnia 19 września 2007 r. o zmianie ustawy
Prawo budowlane (Dz. U. Nr 191, poz. 1373), będą
osoby, które:
— posiadają uprawnienia budowlane do projekto-
wania w specjalności architektonicznej, konstruk-
cyjno-budowlanej lub instalacyjnej, lub
— odbędą szkolenie i złożą z wynikiem pozytyw-
nym egzamin przed ministrem właściwym do spraw
budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszka-
niowej, lub
— ukończą, nie mniej niż roczne, studia podyplo-
mowe na kierunkach: architektura, budownictwo,
inżynieria środowiska, energetyka lub pokrewne
w zakresie audytu energetycznego na potrzeby ter-
momodernizacji oraz oceny energetycznej budynków.
Dla wszystkich tych trzech możliwości uzyskiwa-
nia uprawnień wymaganiem podstawowym jest
ukończenie co najmniej studiów magisterskich.
Z przedstawionych wyżej zasad uzyskiwania
uprawnień do sporządzania świadectw charaktery-
styki energetycznej wynika, iż osoby już posiadające
uprawnienia budowlane do projektowania w specjal-
315
ności architektonicznej, konstrukcyjno-budowlanej
lub instalacyjnej, a jest to grupa licząca około 80 tys.
osób, są automatycznie uprawnione do sporządzania
świadectw charakterystyki energetycznej.
Istniejąca zatem grupa ekspertów powiększona
o osoby, które do końca 2008 r. uzyskają uprawnie-
nia do sporządzania świadectw charakterystyki
energetycznej, przy założeniu stosowania dopusz-
czalnych ustaleniami dyrektywy europejskiej 2002/
91/WE w sprawie charakterystyki energetycznej bu-
dynków możliwych uproszczeń przy sporządzaniu
świadectw charakterystyki energetycznej dla lokali
mieszkalnych, powinna pozwolić na zaspokojenie od
1 stycznia 2009 r. potrzeb rynku nieruchomości,
które pan poseł wskazał, w związku z powstającym
obowiązkiem sporządzania świadectw charaktery-
styki energetycznej.
W celu umożliwienia uzyskania uprawnień do
sporządzania świadectw charakterystyki energe-
tycznej w oparciu o odbyte szkolenie i złożony egza-
min minister infrastruktury przygotował rozporzą-
dzenie z dnia 21 stycznia 2008 r. w sprawie przepro-
wadzania szkolenia oraz egzaminu dla osób ubiega-
jących się o uprawnienie do sporządzania świadec-
twa charakterystyki energetycznej budynku, lokalu
mieszkalnego oraz części budynku stanowiącej sa-
modzielną całość techniczno-użytkową (Dz. U.
Nr 17, poz. 104). Zgodnie z przepisami ww. rozporzą-
dzenia nie ma ograniczeń co do firm szkolących. Re-
gulowany jest sposób szkolenia i zakres programo-
wy, a także wysokość odpłatności za szkolenie oraz
wzór zaświadczenia jego ukończenia. Zakres pro-
gramowy egzaminu stanowi kolejny załącznik do
rozporządzenia.
Zakończenie działań legislacyjnych dotyczących
ww. rozporządzenia umożliwia także wykonywanie
przepisu ustawy dotyczącego alternatywnej drogi
uzyskiwania uprawnień do sporządzania świadectw
charakterystyki energetycznej, to jest spełnienia
obowiązku ukończenia nie mniej niż rocznych stu-
diów podyplomowych w zakresie audytu energetycz-
nego na potrzeby termomodernizacji oraz oceny
energetycznej budynków.
Warunkiem koniecznym realizacji szkoleń oraz
studiów podyplomowych jest wydanie przez mini-
stra infrastruktury kluczowego dla przedmiotu oce-
ny energetycznej budynków rozporządzenia w spra-
wie metodologii obliczania charakterystyki energe-
tycznej budynku i lokalu mieszkalnego lub części
budynku stanowiącej samodzielną całość technicz-
no-użytkową oraz sposobu sporządzania i wzoru
świadectw ich charakterystyki energetycznej. Za-
kończenie przygotowywania projektu stosowanego
rozporządzenia, które umożliwiłoby dokonywanie
uzgodnień środowiskowych i społecznych, przewi-
dziane jest na koniec marca 2008 r.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
316
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie waloryzacji emerytur i rent (936)
W związku z interpelacją pana posła Jana Kulasa
przekazaną przy piśmie z dnia 7 lutego br., znak:
SPS-023-936/08, za pośrednictwem Kancelarii Pre-
zesa Rady Ministrów, w sprawie waloryzacji emery-
tur i rent, po uzyskaniu stanowiska Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji (MSWiA), Mi-
nisterstwa Obrony Narodowej (MON), Ministerstwa
Sprawiedliwości (MS) i Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych (ZUS), uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Z pozyskanych przez Ministerstwo Pracy i Poli-
tyki Społecznej danych wynika, że na koniec 2007 r.
ZUS wypłacał emerytury i renty dla 7,4 mln świad-
czeniobiorców. W tym samym okresie liczba emery-
tów i rencistów otrzymujących świadczenia finanso-
wane z budżetów MON, MSWiA oraz MS stanowiła
361 tys. Prognozuje się, że liczba emerytów i renci-
stów, którym świadczenia są wypłacane z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (FUS), w latach 2008–
–2011 będzie ulegać niewielkiemu spadkowi. MS
szacuje wzrost liczby świadczeniobiorców w latach
2008–2011 o ok. 800 osób rocznie. Natomiast MON
i MSWiA nie dysponują danymi pozwalającymi na
określenie dynamiki wzrostu liczby emerytów i ren-
cistów w latach 2008–2011.
Odnośnie do pytań o przeciętną, kwotowo, wyso-
kość waloryzacji świadczeń w latach 1999–2007 na-
leży zastrzec, że zgodnie z obowiązującymi wówczas
przepisami, waloryzacja nie odbyła się w 2005 r.
i 2007 r. Poniżej w tabeli przedstawiam przeciętne
kwoty podwyżek emerytur i rent z FUS, z budżetów
MSWiA oraz MS.
Tabela 1. Przeciętne kwoty podwyżek emerytur
i rent wypłacanych z FUS*), z budżetów MSWiA
oraz MS z tytułu waloryzacji świadczeń
Przeciętna miesięczna kwota podwyżki
Rok z tytułu waloryzacji (zł)
waloryzacji
ZUS MSWiA MS
1999 64,13 176,29 187,78
2000 34,96 64,48 68,66
2001 108,89 199,76 211,76
2002 4,96 9,37 9,44
2003 37,71 66,92 73,07
2004 18,97 34,12 35,67
2006 67,64 brak danych 126,45
Źródło: ZUS, MSWiA i MS
*) Przeciętna miesięczna kwota podwyżki emerytury/renty
z FUS jedynie z tytułu waloryzacji, w latach 2003-2004 i 2006
nie uwzględniono wzrostu przeciętnej emerytury/renty z tytułu
Waloryzacja emerytur i rent w 2008 r. jest uregu-
lowana przepisami ustawy z dnia 7 września 2007 r.
o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 191,
poz. 1368) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
18 lutego 2008 r. (Dz. U. Nr 28, poz. 163). Zgodnie
z tym rozporządzeniem wskaźnik waloryzacji eme-
rytur i rent przyznanych przed 1 marca 2007 r. wy-
nosi 106,5%, a emerytur i rent przyznanych lub
przeliczonych w myśl art. 110 ustawy z dnia 17 grud-
nia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39,
poz. 353, ze zm.), w okresie od dnia 1 marca 2007 r.
do dnia 29 lutego 2008 r., wynosi 104,2%.
Przeciętna podwyżka emerytur i rent wypłaca-
nych przez ZUS (łącznie z dodatkami pielęgnacyjny-
mi i dla sierot zupełnych) z tytułu waloryzacji od
1 marca 2008 r. wyniesie około 82 zł. MS szacuje, że
świadczenia funkcjonariuszy wzrosną o 145,12 zł.
Natomiast MON, MSWiA nie dysponują danymi
w tym zakresie.
Odnośnie do pytania o dysproporcję w waloryza-
cji emerytur i rent w systemie cywilnym i systemie
tzw. mundurowym – uprzejmie informuję, że zgod-
nie z art. 6 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopa-
trzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz
ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66, ze zm.)
oraz z art. 6 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopa-
trzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agen-
cji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywia-
du, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wy-
wiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorup-
cyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu,
Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej
oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67, ze zm.)
emerytury i renty oraz podstawy ich wymiaru pod-
legają waloryzacji na zasadach i w terminach prze-
widzianych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z FUS.
W związku z tym waloryzacja świadczeń w 2008 r.
będzie polegała na pomnożeniu kwoty emerytury
lub renty i podstawy ich wymiaru przez wskaźnik
waloryzacji, o którym mowa w rozporządzeniu Rady
Ministrów z dnia 18 lutego 2008 r. w sprawie wskaź-
ników waloryzacji emerytur i rent w 2008 r.
Z powyższego wynika, że nie ma dysproporcji
w waloryzacji świadczeń pobieranych z jednej strony
przez funkcjonariuszy tzw. służb mundurowych
oraz żołnierzy zawodowych, a z drugiej strony przez
pozostałe osoby. Różnice w średniej podwyżce świad-
czenia w wyniku waloryzacji wynikają jedynie z róż-
nej wysokości tych świadczeń.
Odnośnie do ostatniego pytania o ewentualne
zmiany przepisów dotyczących waloryzacji świad-
czeń emerytalno-rentowych pragnę poinformować,
podwyższenia podstawy wymiaru rent inwalidów wojennych
i wojskowych, w 2006 r. nie uwzględniono także wzrostu prze-
ciętnej emerytury/renty w wyniku podwyższenia wymiaru
kwoty bazowej

że w ramach uzgodnień na forum Trójstronnej Ko-
misji ds. Społeczno-Gospodarczych została podnie-
siona ta kwestia. Planuje się, że w najbliższym cza-
sie będzie ona przedmiotem dyskusji Zespołu ds.
ubezpieczeń społecznych Trójstronnej Komisji ds.
Społeczno-Gospodarczych, który przeanalizuje obec-
ny mechanizm waloryzacji i ewentualnie przedstawi
postulaty jego korekty.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Zielińskiego
w sprawie planowanych zmian w spółce PKP
Przewozy Regionalne (938)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Marka Zielińskiego (nr SPS-023-
-938/08 z dnia 15 lutego 2008 r.) w sprawie planowa-
nych zmian w spółce PKP Przewozy Regionalne
sp. z o.o., uprzejmie wyjaśniam.
Rada Ministrów w dniu 19 lutego 2008 r. przy-
jęła zmianę „Strategii dla transportu kolejowego
do roku 2013” w części dotyczącej funkcjonowania
kolejowych regionalnych przewozów pasażerskich.
Jako konieczne uznano oddłużenie spółki PKP
Przewozy Regionalne sp. z o.o. (zwanej dalej PKP
PR) poprzez dokonanie rekompensaty z tytułu nie-
pokrytych strat, jakie spółka poniosła w związku
ze świadczeniem pasażerskich usług przewozowych
w ramach wykonywania obowiązku usług publicz-
nych w okresie 1 października 2001 r. do 30 kwiet-
nia 2004 r. Przyjęty został także przez rząd projekt
nowelizacji ustawy o komercjalizacji, restruktury-
zacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego
Polskie Koleje Państwowe zawierający powyższe
rozwiązania.
Źródłem oddłużenia PKP PR będą środki z po-
datku akcyzowego od paliw silnikowych przewidzia-
ne w art. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o finan-
sowaniu infrastruktury transportu lądowego na bu-
dowę, przebudowę, remonty, utrzymanie, ochronę
i zarządzenie infrastrukturą transportu lądowego.
Dlatego w celu pełnego sfinansowania programu in-
westycyjnego realizowanego przez zarządcę infra-
struktury (PLK SA) budżet państwa udzieli pożycz-
ki PKP SA, która zostanie przekazana PLK SA na
budowę, przebudowę, remonty, utrzymanie i zarzą-
dzanie infrastrukturą. Pożyczka ta będzie spłacona
udziałami PKP PR i akcjami PLK SA. Docelowo
317
udziały PKP PR zostaną przeniesione na samorządy
województw. Dokonane w ten sposób usamorządo-
wienie kolejowych przewozów regionalnych ma
przede wszystkim na celu skupienie na poziomie sa-
morządu wszystkich podstawowych funkcji związa-
nych z realizacją zadań przewozowych, tj. organiza-
tora przewozów, wykonawcy i dofinansowującego
przewozy o charakterze publicznym.
Ww. strategia zakłada, że usamorządowienie
zostanie poprzedzone wydzieleniem ze spółki PKP
PR składników majątku służących do obsługi
przewozów międzywojewódzkich i międzynarodo-
wych i wniesieniem tych składników do spółki
PKP Intercity SA w trybie art. 529 § 1 pkt 4 Ko-
deksu spółek handlowych.
Przyjęty przez nas harmonogram powyższych
działań zakłada, że proces usamorządowienia PKP
PR nastąpi w grudniu 2008 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie wprowadzenia rejestru usług
medycznych, w którym zapisywano by dane
o każdej transakcji medycznej (939)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Piotra Krzywickiego, prze-
słaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 15 lutego
2008 r. (SPS-023-939/08), w sprawie wprowadzenia
Rejestru Usług Medycznych, uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Przyspieszenie prac nad Rejestrem Usług Me-
dycznych zostało uznane za jeden z priorytetowych
kierunków działań podejmowanych przez ministra
zdrowia. Narodowy Fundusz Zdrowia przedstawił
koncepcję systemu Rejestru Usług Medycznych II
w dokumencie pt. „Strategia wykorzystania zaso-
bów informacyjnych przez NFZ oraz kierunki roz-
woju systemu informatycznego NFZ na lata 2007–
–2010”, datowanym na 26 października 2007 r. Jed-
nakże w związku z rozpoczęciem prac nad reformą
systemu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego
koncepcja ta musi zostać ponownie przeanalizowa-
na pod kątem uwzględnienia nowych planowanych
rozwiązań. Przygotowanie zintegrowanego systemu
informatycznego, obejmującego wszystkie instytucje
nowego systemu, wymaga skoordynowania działań
318
Narodowego Funduszu Zdrowia oraz Centrum Sys-
temów Informacyjnych Ochrony Zdrowia, które re-
alizuje zadania określone przez Plan Informatyzacji
Państwa. W szczególności dotyczy to projektu pt. „E-
lektroniczna platforma gromadzenia, analizy i udo-
stępniania zasobów cyfrowych o zdarzeniach me-
dycznych”, który obejmuje również funkcje przewi-
dziane do realizacji w ramach projektu Narodowego
Funduszu Zdrowia, RUM II (w szczególności w za-
kresie elektronicznych rozliczeń i autoryzacji świad-
czeń zdrowotnych).
Ponadto istotne jest, aby koncepcja elektronicz-
nej karty ubezpieczenia zdrowotnego, która stanowi
element systemu Rejestru Usług Medycznych, była
spójna z założeniami projektu polska karta pl.ID,
przewidującego wydanie wielofunkcyjnego dowodu
osobistego.
W celu zapewnienia integralności planowanych
rozwiązań informatycznych aktualnie trwają pra-
ce uzgodnieniowe między ministrem zdrowia, mi-
nistrem spraw wewnętrznych i administracji oraz
prezesem Narodowego Funduszu Zdrowia. Podję-
te ustalenia będą stanowiły podstawę do rozpo-
częcia wdrażania systemu RUM.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie abonamentu radiowo-telewizyjnego
oraz emisji reklam w mediach publicznych
(940)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Piotra Krzywickiego w spra-
wie abonamentu radiowo-telewizyjnego oraz emisji
reklam w mediach publicznych, z dnia 15 lutego
2008 r. (sygn. SPS-023-940/08), uprzejmie przesy-
łam następujące informacje, przygotowane w części
dotyczącej emisji reklam w mediach publicznych na
podstawie informacji przekazanych przez przewod-
niczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji pana
Witolda Kołodziejskiego.
Na wstępie pragnę zauważyć, że zarówno radio
jak i telewizja publiczna są dobrami narodowymi
i nie można ich stawiać w sytuacji nadzwyczajnego
wyzwania finansowego, pozbawiając w zupełności
dofinansowania ze strony państwa. W związku z nie-
dostatecznymi uregulowaniami kwestii abonamen-
tu radiowo-telewizyjnego, konieczne jest podjęcie
prac legislacyjnych w tej materii. Abonament nie zo-
stanie zlikwidowany, zanim nie zostanie dopracowa-
ny alternatywny sposób dofinansowywania mediów
publicznych przez państwo. Minister kultury i dzie-
dzictwa narodowego nie podejmie decyzji o likwida-
cji abonamentu w momencie, kiedy nie ma alterna-
tywy, czyli nie ma innego sposobu finansowania mi-
syjności w polskim radiu i polskiej telewizji. Decyzje
w tej sferze będą podejmowane kompleksowo i rów-
nolegle. Nie może być likwidacji abonamentu, jeżeli
nie ma wskazania źródła pokrycia luki, która pojawi
się w środkach telewizji publicznej i radia publiczne-
go. Pomysły na zastąpienie abonamentu nie są jesz-
cze w pełni dopracowane i potrzeba czasu, zanim
zostanie wybrany najlepszy z nich. Jednocześnie
pragnę zauważyć, że prace w zakresie zastąpienia
opłat abonamentowych przez nowy system finanso-
wania radiofonii i telewizji publicznej trwają obecnie
w Sejmie RP. Pytania postawione w interpelacji do-
tyczą toku prac, który nie leży w kompetencji mini-
stra właściwego ds. kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego. W chwili obecnej w Sejmie RP przygo-
towywane są decyzje dotyczące przedmiotowej kwe-
stii, lecz nie przybrały one jeszcze formy projektu
przepisów prawnych. Jednocześnie pragnę podkre-
ślić, iż rozważania dotyczące różnych systemów fi-
nansowania nadawców publicznych nie mogą być
traktowane jako ostateczne decyzje dotyczące wybo-
ru jednego z możliwych rozwiązań.
Chciałbym podkreślić, iż przy tworzeniu prawa
należy mieć na względzie przede wszystkim dobro
widzów i słuchaczy. Realizując te cele, należy za-
pewnić wypełnianie misji publicznej przez media
publiczne oraz wyasygnować środki na jej realizację.
W tej sferze nie powinny mieć miejsca działania,
które mogłyby wywoływać negatywne skutki dla
polskiej kultury. Jednocześnie pragnę poinformo-
wać, iż w dniu 19 grudnia 2007 r. weszła w życie
dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady zmie-
niająca dyrektywę Rady 89/552/EWG w sprawie ko-
ordynacji niektórych przepisów ustawowych, wyko-
nawczych i administracyjnych państw członkow-
skich dotyczących wykonywania telewizyjnej dzia-
łalności transmisyjnej (dyrektywa o audiowizual-
nych usługach medialnych). Wynika z niej koniecz-
ność podjęcia zmian na m.in. w ustawie o radiofonii
i telewizji w terminie do 19 grudnia 2009 r. Prace
nad implementacją w/w dyrektywy w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego zostały już roz-
poczęte.
Odnosząc się do kwestii wprowadzenia naziem-
nej telewizji cyfrowej, chciałbym poinformować, iż
resortem kierującym pracami w przedmiotowym
zakresie jest Ministerstwo Infrastruktury. Obecnie
trwają prace nad przygotowaniem planu wdrażania
telewizji naziemnej, a Ministerstwo Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego bierze w nich udział. Jednocze-
śnie pragnę poinformować, iż w chwili obecnej

przedmiotem prac Sejmu RP jest poselski projekt
ustawy o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji i in-
nych ustaw. Przedmiotem projektu jest nowa regu-
lacja dotycząca właściwości Krajowej Rady Radiofo-
nii i Telewizji, prezesa Urzędu Komunikacji Elek-
tronicznej, a także organów publicznej radiofonii
i telewizji.
Odnosząc się do pytania pana posła o wprowa-
dzone rozwiązania umożliwiające kontrolę czasu
emisji i treść reklam, uprzejmie informuję, że Krajo-
wa Rada Radiofonii i Telewizji prowadzi rutynowe
kontrole nadawców radiowych i telewizyjnych, w ra-
mach określonych przez ustawodawcę uprawnień,
w celu sprawdzenia zgodności emitowanych reklam
z obowiązującymi przepisami zawartymi m.in. w art. 16
b ustawy o radiofonii i telewizji reklamy w telewizji.
Prowadzone są również działania interwencyjne,
w związku ze skargami na reklamy emitowane przez
nadawców. Skargi zgłaszane są zarówno przez urzę-
dy, organizacje społeczne, jak i widzów. W przypad-
ku naruszenia przepisów przewodniczący KRRiT
wzywa nadawców do zaniechania emisji niedozwolo-
nych reklam.
W wyniku działań interwencyjnych podjętych
przez KRRiT w 2007 r. stwierdzono w programach
telewizji następujące naruszenia przepisów regulu-
jących treść emitowanych reklam:
— emisję w czasie chronionym reklamy zagraża-
jącej fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu roz-
wojowi małoletnich (naruszenie art. 16 b ust 3 pkt 4
ww. ustawy);
— TVP 1, TVP 2, TVN, 4FUN TV (reklama dez-
odorantu AXE);
— Polsat, TVN, TV 4 (reklama napoju Tiger);
— 4FN.TV, TVN (reklama filmu „The Grudge”);
— emisję reklamy sprzyjającej zachowaniom za-
grażającym zdrowiu, bezpieczeństwu lub ochronie
środowiska (naruszenie art. 16 b ust 3 pkt 5 ww.
ustawy) – TVP 2, TVP 3, TVN, TVN Siedem, TV4,
Kino Polska, Ale Kino, Canal+ Sport, Polsat Sport
(reklama samochodu Volkswagen);
— emisję reklamy w nieuzasadniony sposób uka-
zującej małoletnich w niebezpiecznych sytuacjach
oraz sprzyjającej zachowaniom zagrażającym zdro-
wiu i bezpieczeństwu (naruszenie art. 16 b ust 2 pkt
4 i art. 16 b ust. 3 pkt 5 ww. ustawy) – TVP 1, TVP
2, Polsat, TVN, TVN Siedem, Kino Polska, Ale Kino,
Canal+ Sport, TV4 (reklama napoju Tymbark);
— emisję reklamy zagrażającej fizycznemu, psy-
chicznemu lub moralnemu rozwojowi małoletnich
(naruszenie art. 16 b ust 3 pkt 4 ustawy o radiofonii
i telewizji) – TVP 1, TVP 2, Polsat, TVN, TVN Sie-
dem (reklama Heyah).
Z dotychczasowej praktyki KRRiT wynika, iż
nadawcy, po otrzymaniu wezwania przewodniczące-
go KRRiT niezwłocznie dostosowują swoją działal-
ność reklamową do obowiązujących przepisów.
Jednocześnie, jak poinformował pan przewodni-
czący, Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji nie może
wypowiadać się co do prawidłowości treści reklam
319
zarówno ze względu na zakaz cenzury prewencyjnej
środków społecznego przekazu zawarty w art. 54
ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, jak
również ze względu na fakt, iż zgodnie z art. 13
ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii
i telewizji nadawca kształtuje program samodziel-
nie i ponosi odpowiedzialność za jego treść. KRRiT
nie ma podstaw prawnych, by dokonywać cenzury
reklam przed ich emisją, nie jest organem, którego
zadaniem jest podejmowanie decyzji o dopuszczaniu
reklam do emisji.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Grzegorza Tobiszowskiego
w sprawie przekształcenia
spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu
w spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu
(941)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Grzegorza Tobiszowskiego
nr SPS-023-941/08 w sprawie przekształcenia spół-
dzielczego lokatorskiego prawa do lokalu w spół-
dzielcze własnościowe prawo do lokalu, uprzejmie
informuję, co następuje.
Problem, czy po wejściu w życie ustawy z dnia
14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873) umowa o prze-
kształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do
lokalu na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu
powinna być sporządzona w zwykłej formie pisem-
nej, czy też dla jej ważności wymagana jest forma
notarialna, został podniesiony przez rzecznika praw
obywatelskich w piśmie z dnia 22 listopada 2007 r.
skierowanym do ministra infrastruktury.
W piśmie tym rzecznik wskazał m.in., że „spół-
dzielcze własnościowe prawo do lokalu jest ograni-
czonym prawem rzeczowym (art. 17² ust. 1 ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych). Przepisy ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych dotyczące tego
prawa, w tym także jego ustanowienia, stanowią za-
tem regulacje szczególne w stosunku do przepisów
320
Kodeksu cywilnego o ograniczonych prawach rze-
czowych”.
Rzecznik podkreślił, że bez względu na to, czy
w przepisach ustawy o spółdzielniach mieszkanio-
wych, jak i ww. ustawy nowelizującej użyty jest
zwrot „ustanowienie spółdzielczego własnościowego
prawa”, czy też zwrot „przekształcenie spółdzielcze-
go lokatorskiego prawa na prawo własnościowe”
– art. 7 noweli, z formalnoprawnego punktu widze-
nia jest to zawsze ustanowienie ograniczonego pra-
wa rzeczowego. W wyniku „przekształcenia” spół-
dzielczego lokatorskiego prawa do lokalu, które jest
prawem obligacyjnym na prawo spółdzielcze wła-
snościowe, które jest ograniczonym prawem rzeczo-
wym, „dochodzi faktycznie do pierwotnego ustano-
wienia spółdzielczego własnościowego prawa do lo-
kalu przez właściciela nieruchomości, tj. spółdziel-
nię mieszkaniową”.
W dalszym ciągu rzecznik stwierdził, że ponie-
waż ustawa nowelizująca uchyliła art. 17¹ ust. 3
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, „który
jako przepis szczególny regulował formę ustanowie-
nia ograniczonego prawa rzeczowego, jakim jest
spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, w spo-
sób odmienny niż przepisy Kodeksu cywilnego,
w kwestii formy ustanowienia przez spółdzielnię
spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu znaj-
dą zastosowanie przepisy k.c. dotyczące ustanawia-
nia ograniczonych praw rzeczowych.”.
Oznacza to, zdaniem rzecznika, że „umowa, w któ-
rej spółdzielnia ustanawia na rzecz członka spół-
dzielcze własnościowe prawo do lokalu, winna obec-
nie być zawarta – pod rygorem nieważności w for-
mie aktu notarialnego. Niezachowanie wskazanej
formy pociąga za sobą, stosownie do art. 158 w zw.
z art. 245 K.c., skutek w postaci bezwzględnej nie-
ważności umowy.”
W dalszej korespondencji kierowanej do ministra
infrastruktury rzecznik wskazał również, że w spra-
wie formy umowy, o której mowa, prezentowane są
również poglądy, także przez notariuszy (np. stano-
wisko prezesa Rady Izby Notarialnej w Warszawie
z dnia 11 grudnia 2007 r.), iż przekształcenie spół-
dzielczego lokatorskiego prawa do lokalu na spół-
dzielcze własnościowe prawo do lokalu następuje na
podstawie umowy zawartej w formie pisemnej po-
między zarządem spółdzielni a spółdzielcą, a więc
bez udziału notariusza.
Istotnym głosem w dyskusji dotyczącej ustana-
wiania spółdzielczych własnościowych praw do loka-
li jest niewątpliwie opinia członka Komisji Kodyfi-
kacyjnej Prawa Cywilnego przy Ministrze Sprawie-
dliwości prof. dr hab. Krzysztofa Pietrzykowskiego
z dnia 5 lutego 2008 r., w której autor stwierdza m.
in., że „w wyniku zastosowania art. 7 ust. 2 ustawy
nowelizującej nie dochodzi do powstania spółdziel-
czego własnościowego prawa do lokalu, ale co najwy-
żej do zmiany charakteru przysługującego członko-
wi posiadania zależnego lokalu mieszkalnego z po-
siadania w zakresie prawa obligacyjnego (prawa lo-
katorskiego) na posiadanie w zakresie prawa rzeczo-
wego ograniczonego (prawa własnościowego). Ze
względu na to, że w rozważanej sytuacji, po pierw-
sze, spółdzielnia mieszkaniowa nie jest właścicielem
nieruchomości, oraz, po drugie, nie dochodzi do
ustanowienia prawa rzeczowego ograniczonego, do
umowy zawieranej przez spółdzielnię z jej człon-
kiem na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy nowelizują-
cej nie znajdują zastosowania przepisy działu I ty-
tułu III księgi drugiej Kodeksu cywilnego. Spostrze-
żenie to odnosi się w szczególności do art. 245 § 2
zdanie 2 K.c., który wymaga zachowania formy aktu
notarialnego dla oświadczenia woli właściciela nie-
ruchomości. Należy w związku z tym przyjąć, że de
lege lata zawarcie rozważanej umowy nie wymaga
zachowania żadnej formy szczególnej.”
W odpowiedzi na pismo rzecznika minister infra-
struktury w piśmie z dnia 11 stycznia 2008 r. stwier-
dził m. in., że jednoznaczne uregulowanie formy
prawnej umowy o przekształcenie spółdzielczego lo-
katorskiego prawa do lokalu na prawo spółdzielcze
własnościowe będzie rozważane jako jedna z kwestii
stanowiących przedmiot planowanej nowelizacji
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz ww.
ustawy nowelizacyjnej z dnia 14 czerwca 2007 r.
W chwili obecnej w resorcie infrastruktury trwają
konsultacje ze środowiskami spółdzielczymi w celu
określenia kierunku prac legislacyjnych.
Należy podkreślić, że będzie on uzależniony m.in.
od treści orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego
wydanego po rozpoznaniu wniosków grupy posłów
na Sejm RP VI kadencji oraz rzecznika praw obywa-
telskich o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją
RP niektórych przepisów ww. ustaw.
Jednocześnie informuję Pana Marszałka, że pla-
nowane jest posiedzenie sejmowej Komisji Infra-
struktury, na którym komisja zamierza ocenić funk-
cjonowanie ustawy o spółdzielniach mieszkanio-
wych, ze szczególnym uwzględnieniem ostatniej no-
welizacji tej ustawy.
Na wniosek przewodniczącego komisji pana Zbi-
gniewa Rynasiewicza została mu przesłana przygo-
towana w resorcie infrastruktury „Informacja doty-
cząca funkcjonowania przepisów ustawy z dnia 15 grud-
nia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych po
zmianach wprowadzonych ustawą z dnia 14 czerwca
2007 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
oraz propozycje zmian legislacyjnych.”
Wnioski z dyskusji w trakcie posiedzenia Komisji
Infrastruktury będą przydatne do podjęcia decyzji
odnośnie celu i zakresu ewentualnej nowelizacji obo-
wiązujących ustaw, również w kontekście oczekiwa-
nia na wyrok Trybunału Konstytucyjnego.
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie proponowanych zmian
źródeł finansowania mediów publicznych (942)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie proponowanych zmian źródeł finansowa-
nia mediów publicznych z dnia 20 lutego 2008 r.
(sygn. SPS-023-942/08) uprzejmie przesyłam nastę-
pujące informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, że zarówno radio,
jak i telewizja publiczna są dobrami narodowymi
i nie można ich stawiać w sytuacji nadzwyczajnego
wyzwania finansowego, pozbawiając w zupełności
dofinansowania ze strony państwa.
W związku z niedostatecznymi uregulowaniami
kwestii abonamentu radiowo-telewizyjnego koniecz-
ne jest podjęcie prac legislacyjnych w tej materii.
Abonament nie zostanie zlikwidowany, zanim nie
zostanie dopracowany alternatywny sposób dofi-
nansowywania mediów publicznych przez państwo.
Minister kultury i dziedzictwa narodowego nie po-
dejmie decyzji o likwidacji abonamentu w momen-
cie, kiedy nie ma alternatywy, czyli nie ma innego
sposobu finansowania misyjności w polskim radiu
i polskiej telewizji. Decyzje w tej sferze będą podej-
mowane kompleksowo i równolegle. Nie może być
likwidacji abonamentu, jeżeli nie ma wskazania źró-
dła pokrycia luki, która pojawi się w środkach tele-
wizji publicznej i radia publicznego. Pomysły na za-
stąpienie abonamentu nie są jeszcze w pełni dopra-
cowane i potrzeba czasu, zanim zostanie wybrany
najlepszy z nich.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że prace w zakre-
sie zastąpienia opłat abonamentowych przez nowy
system finansowania radiofonii i telewizji publicznej
trwają obecnie w Sejmie RP. Pytania postawione
w interpelacji dotyczą toku prac, który nie leży w kom-
petencji ministra właściwego ds. kultury i ochrony
dziedzictwa narodowego. W chwili obecnej w Sejmie
RP przygotowywane są decyzje dotyczące przedmio-
towej kwestii, lecz nie przybrały one jeszcze formy
projektu przepisów prawnych. Jednocześnie pragnę
podkreślić, iż rozważania dotyczące różnych syste-
mów finansowania nadawców publicznych nie mogą
być traktowane jako ostateczne decyzje dotyczące
wyboru jednego z możliwych rozwiązań.
Chciałbym podkreślić, iż przy tworzeniu prawa
należy mieć na względzie przede wszystkim dobro
widzów i słuchaczy. Realizując te cele, należy za-
pewnić wypełnianie misji publicznej przez media
publiczne oraz wyasygnować środki na jej realizację.
W tej sferze nie powinny mieć miejsca działania,
321
które mogłyby wywoływać negatywne skutki dla
polskiej kultury.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Pawła Kowala
w sprawie sytuacji na granicy
polsko-ukraińskiej (943)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Pawła Kowala (pismo nr SPS
023-943/08 z dnia 15 lutego 2007 r.) w sprawie za-
warcia pomiędzy Polską a Ukrainą umowy o małym
ruchu granicznym uprzejmie informuję:
Ukraina jest pierwszym państwem, z którym
Rzeczpospolita Polska podjęła negocjacje w sprawie
zawarcia umowy o zasadach małego ruchu granicz-
nego. W ramach uzgodnień międzyresortowych usta-
lono, iż uregulowania zawarte w tej umowie będą
wzorcowe dla ewentualnych przyszłych umów o ma-
łym ruchu granicznym z Białorusią i Rosją.
W dniu 4 września 2007 r. strona ukraińska
przekazała własny projekt umowy między Gabine-
tem Ministrów Ukrainy a Rządem Rzeczypospoli-
tej Polskiej o zasadach małego ruchu granicznego.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych opracowało
polski projekt umowy. Założenia tego projektu zo-
stały oparte o zasady określone w rozporządzeniu
(WE) nr 1931/2006 Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiającym
przepisy dotyczące małego ruchu granicznego na ze-
wnętrznych granicach lądowych państw członkow-
skich zmieniającym postanowienia konwencji z Schen-
gen. Polski projekt umowy został przekazany stro-
nie ukraińskiej w dniu 24 stycznia 2008 r., po prze-
prowadzeniu konsultacji międzyresortowych oraz
zatwierdzeniu mandatu negocjacyjnego przez preze-
sa Rady Ministrów.
W trakcie trzech rund negocjacji, które odbyły
się w dniach 29–30 stycznia br. w Warszawie, 14–15
lutego br. w Kijowie i 28 lutego br. w Warszawie,
uzgodniono projekt umowy, która w dniu 4 marca
br. została parafowana przez ministrów spraw za-
granicznych Rzeczypospolitej Polskiej i Ukrainy. Pod-
pisanie umowy nastąpi prawdopodobnie podczas
322
planowanej wizyty prezesa Rady Ministrów pana
Donalda Tuska w Kijowie w marcu 2008 r.
Tymczasowe stosowanie postanowień umowy od
dnia jej podpisania nie jest możliwe ze względu na
konieczność przeprowadzenia procedury ratyfika-
cyjnej po stronie polskiej. Ponadto należy mieć na
uwadze, że wdrożenie umowy wymaga przeprowa-
dzenia, głównie przez stronę polską, szeregu przed-
sięwzięć przygotowawczych, które wymagają sto-
sownego czasu. Należą do nich m.in.:
1) pozyskanie środków finansowych z rezerwy
budżetowej państwa na realizację umowy;
2) przebudowa przejść granicznych w celu przy-
stosowania ich do małego ruchu granicznego (reali-
zacja tego zadania należy również do strony ukraiń-
skiej);
3) dostosowanie polskiego prawa – nowelizacja
kilku ustaw;
4) zatrudnienie i przeszkolenie dodatkowych pra-
cowników w urzędach konsularnych we Lwowie
i Łucku, które będą obsługiwać sprawy z zakresu
małego ruchu granicznego;
5) pozyskanie odpowiednich pomieszczeń biuro-
wych do obsługi osób wnioskujących o wydanie ze-
zwolenia uprawniającego do przekraczania granicy
w ramach małego ruchu granicznego;
6) opracowanie wzoru oraz druk zezwoleń, zgod-
nie z przepisami ustawy o zamówieniach publicznych;
7) stworzenie rejestrów elektronicznych osób
ubiegających się/posiadających uprawnienia związa-
ne z małym ruchem granicznym oraz stworzenie
systemu informatycznego przekazującego te dane
w systemie on-line właściwym organom w Polsce
(m.in. Straż Graniczna, Policja).
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie rozporządzenia (WE) nr 166/2006
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
18 stycznia 2006 r. dotyczącego ustanowienia
Europejskiego Rejestru Uwalniania
i Transferu Zanieczyszczeń i zmieniającego
dyrektywę Rady 91/689/EWG i 96/61/WE
oraz ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r.
o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska
oraz niektórych innych ustaw (944)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
15 lutego 2008 r., znak: SPS-023-944/08, dotyczące
interpelacji posła Tomasza Lenza w sprawie rozpo-
rządzenia ustanawiającego Europejski Rejestr Uwal-
niania i Transferu Zanieczyszczeń i zmieniającego
dyrektywę Rady 91/689/EWG i 96/61/WE oraz usta-
wy z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zmianie ustawy Pra-
wo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw,
przekazuję poniższe informacje.
W dniu 24 lutego 2006 r. weszło w życie rozpo-
rządzenie (WE) Nr 166/2006 Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 18 stycznia 2006 r. w sprawie usta-
nowienia Europejskiego Rejestru Uwalniania i Trans-
feru Zanieczyszczeń (Dz. Urz. UE L 33 z 4.2.2006,
str.1). Rozporządzenie to wykonuje na poziomie
Wspólnoty Europejskiej protokół EKG ONZ, który
powstał w celu spełnienia zapisów konwencji z Aar-
hus o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa
w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawie-
dliwości w sprawach dotyczących środowiska.
Rozporządzenie ustanawia zintegrowany rejestr
uwalniania i transferu zanieczyszczeń na poziomie
Wspólnoty w postaci publicznie dostępnej elektro-
nicznej bazy danych i określa zasady jego funkcjono-
wania.
W Polsce, zgodnie z ustawą z dnia 27 kwietnia
2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r.
Nr 25, poz. 150), prowadzący instalacje powinni
przekazywać co roku wojewódzkiemu inspektorowi
ochrony środowiska sprawozdanie zawierające in-
formacje o uwolnieniach zanieczyszczeń do powie-
trza, wody i gleby, transferach poza miejsce powsta-
wania zanieczyszczeń zawartych w ściekach oraz
transferach odpadów, w terminie do dnia 31 marca
roku następującego po danym roku sprawozdaw-
czym. Pierwszym okresem sprawozdawczym jest
rok 2007. Wojewódzki inspektor ochrony środowi-
ska ocenia jakość dostarczonych danych i przekazu-
je je do głównego inspektora ochrony środowiska,
który następnie przekazuje Komisji Europejskiej
sprawozdanie zawierające dane dotyczące poszcze-
gólnych zakładów – pierwsze sprawozdanie do dnia
30 czerwca 2009 r. Sprawozdawczością PRTR objęte
są wszystkie instalacje wymagające uzyskania po-
zwolenia zintegrowanego oraz kilka nowych dzie-
dzin i obiektów w stosunku do określonych w za-
łączniku nr 1 do dyrektywy IPPC, np.: górnictwo
podziemne i odkrywkowe, niezależnie eksploatowa-
ne oczyszczalnie ścieków przemysłowych, oczysz-
czalnie ścieków komunalnych.
Zgodnie z obowiązującym w Polsce systemem
opłat, podmiot korzystający ze środowiska zobo-
wiązany jest do ponoszenia opłaty za korzystanie
ze środowiska z mocy prawa. Należną kwotę opłaty
nalicza się we własnym zakresie, wykorzystując do
wyliczenia obowiązujące stawki określone w rozpo-
rządzeniu Rady Ministrów wydanym na podstawie
art. 290 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska.
Podmiot korzystający ze środowiska wnosi opłatę
do końca miesiąca następującego po upływie każ-
dego półrocza.
Aktualnie powyższe systemy (PRTR i opłatowy)
funkcjonują równolegle i nie są ze sobą powiązane.

W celu zapewnienia spójności i wiarygodności da-
nych celowa jest ich harmonizacja. Ponadto brak
ujednolicenia w Polsce systemu sprawozdawczości
w zakresie ochrony środowiska związanej zarówno
z obowiązkami wynikającymi z krajowych przepi-
sów, jak również wymagań UE, stanowi istotny pro-
blem dla podmiotów korzystających ze środowiska
i organów administracji publicznej kontrolujących
wypełnianie wymagań w zakresie ochrony środowi-
ska. Kierownictwo resortu jest w pełni świadome
takiego stanu rzeczy.
Z uwagi na powyższe główny inspektor ochrony
środowiska wystąpił do Narodowego Funduszu
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej o sfinan-
sowanie przedsięwzięcia pt.: „Stworzenie systemu
prawnego wprowadzającego obowiązek sporządze-
nia przez podmioty korzystające ze środowiska
zbiorczego rocznego raportu zawierającego wszyst-
kie dane w zakresie ochrony środowiska wynikające
z obowiązujących przepisów” i uzyskał środki na
jego realizację.
Wykonania powyższego zadania podjęła się kan-
celaria prawna „Jendrośka Jerzmański Bar i Wspól-
nicy. Prawo gospodarcze i ochrony środowiska”
Spółka z o.o. we Wrocławiu. Powyższe opracowanie,
które zostanie wykonane do końca września 2008 r.,
powinno zawierać:
— analizę obowiązujących przepisów dot. spra-
wozdawczości w zakresie ochrony środowiska,
— propozycje nowych rozwiązań zapewniających
spójność i przejrzystość danych w tym zakresie.
W związku z doświadczeniami wynikającymi
z pierwszego roku funkcjonowania sprawozdawczo-
ści PRTR wykazującymi, że system raportowania
PRTR i krajowy system opłat są niespójne i wyma-
gają pilnej harmonizacji, zakres przedmiotowego za-
dania obejmie również tę kwestię.
Z uwagi na powyższe zaproponowanie rozwiązań
prawnych w zakresie harmonizacji systemów rapor-
towania PRTR i opłat nastąpi po odbiorze ww. pra-
cy, tj. najwcześniej w IV kwartale 2008 r. Do czasu
wdrożenia nowych rozwiązań system opłat i PRTR
w pierwszym jego wydaniu będą funkcjonować jako
dwa niezależne systemy.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie uprawnienia samorządu
terytorialnego w zakresie finansowego
wspierania sportu kwalifikowanego (945)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Posła na Sejm RP Tomasza Lenza, prze-
323
kazaną pismem z dnia 15 lutego 2008 r. (sygn. SPS-
-023-945/08), w sprawie uprawnienia samorządu te-
rytorialnego w zakresie finansowego wspierania
sportu kwalifikowanego, uprzejmie informuję, co
następuje.
Problematyka dotycząca udzielania wsparcia fi-
nansowego na zadania w zakresie kultury fizycznej
i sportu regulowana jest przez szereg aktów praw-
nych, m.in. ustawę z dnia 30 czerwca 2005 r. o finan-
sach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn.
zm.), ustawę z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działal-
ności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U.
Nr 96, poz. 873, z późn. zm.), ustawy samorządowe,
ustawę z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowa-
nym (Dz. U. Nr 155, poz. 1298, z późn. zm.) oraz
ustawę z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycz-
nej (Dz. U. z 2007 r. Nr 226, poz. 1675, z późn. zm.).
Treść art. 2 ust. 2 ustawy o sporcie kwalifikowa-
nym stanowi, że jednostki samorządu terytorialne-
go mogą wspierać, w tym finansowo, rozwój sportu
kwalifikowanego. Ponadto w myśl przepisu art. 2
ust. 3 dodanego ustawą z dnia 23 sierpnia 2007 r.
o zmianie ustawy o sporcie kwalifikowanym oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 171, poz. 1208)
organ stanowiący jednostki samorządu terytorial-
nego określa, w drodze uchwały, warunki i tryb
wspierania, w tym finansowego, rozwoju sportu
kwalifikowanego.
W ostatnim okresie czasu miały jednak miejsce
wątpliwości dotyczące udzielania dotacji przez jed-
nostki samorządu terytorialnego na zadania z za-
kresu sportu kwalifikowanego, które to wątpliwości
są przedmiotem wystąpień jednostek samorządu do
Ministerstwa Sportu i Turystyki. Wątpliwości doty-
czą m.in. tego, że regionalne izby obrachunkowe za-
częły kwestionować zasadność udzielania przedmio-
towych dotacji, a tym samym zasadność udzielania
dotacji klubom sportowym, jako podmiotom realizu-
jącym zadania z zakresu sportu kwalifikowanego.
Wydaje się, iż stanowisko regionalnych izb obra-
chunkowych podyktowane jest orzeczeniami wojewódz-
kich sądów administracyjnych, zapadłymi w sprawach
związanych z finansowaniem sportu kwalifikowa-
nego. Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Ad-
ministracyjnego w Gliwicach z dnia 19 lipca 2006 r.
(sygn. akt I SA/GI 927/06) „art. 2 ust. 2 ustawy
o sporcie kwalifikowanym nie może być samodzielną
podstawą przyznania dotacji na rzecz klubów spor-
towych. Przepis ten ma charakter normy ogólnej
i nie może być uznany za lex specialis stanowiący
odrębną podstawę prawną przyznania dotacji na
rzecz klubów sportowych i wyłączający zasady przy-
znawania dotacji przez jednostki samorządu teryto-
rialnego, wynikające z ustawy o finansach publicz-
nych i ustawy o samorządzie gminnym – oraz jak
czytamy dalej w treści przedmiotowego wyroku
– Przedsięwzięcia związane z funkcjonowaniem spor-
tu kwalifikowanego jako takiego nie mieszczą się
w zakresie spraw publicznych o zakresie lokalnym
i nie stanowią zaspokojenia zbiorowych potrzeb
324
wspólnoty, o których mowa w art. 6 i art. 7 ustawy
o samorządzie gminnym. Uprawnienia jednostki sa-
morządu terytorialnego w zakresie finansowego
wspierania sportu kwalifikowanego zostały ograni-
czone do – wyraźnie wskazanej w art. 35 i art. 37
ustawy o sporcie kwalifikowanym – możliwości przy-
znawania stypendiów sportowych oraz nagród i wy-
różnień zawodnikom, którzy osiągnęli wysokie wy-
niki sportowe”.
Podobny pogląd wyraził Wojewódzki Sąd Admini-
stracyjny w Rzeszowie w wyroku z dnia 19 czerwca
2006 r. (sygn. akt I SA/Rz 400/06): „1. Artykuł 2
ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwali-
fikowanym (Dz. U. Nr 155, poz. 1298 ze zm.) nie sta-
nowi samodzielnej podstawy do ponoszenia wydat-
ków budżetu gminy na zadania z zakresu sportu
kwalifikowanego. 2. Przepisów art. 4 ust. 1 pkt 14
oraz art. 11 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 kwietnia
2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolon-
tariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873 ze zm.) nie można
rozpatrywać w oderwaniu od przepisów odrębnych
ustaw, w płaszczyźnie których należy poszukiwać
konkretyzacji możliwości wsparcia finansowego z bu-
dżetu jednostki samorządu terytorialnego na rzecz
podmiotów niezaliczonych do sektora finansów pu-
blicznych, tj. ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samo-
rządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591
ze zm.) oraz ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finan-
sach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104 ze zm.).”
Mając na uwadze wyżej przytoczone orzecznic-
two, niewątpliwie należy stwierdzić, że przepis
art. 2 ust. 2 ustawy o sporcie kwalifikowanym ma
charakter normy ogólnej i nie może być rozpatrywa-
ny w oderwaniu od innych ustaw odnoszących się do
finansowego wspierania podmiotów przez jednostki
samorządu terytorialnego, tj. ustawy o finansach
publicznych, ustawy o samorządzie gminnym oraz
ustawy o działalności pożytku publicznego i o wo-
lontariacie.
Nie dokonując oceny powyższych wyroków, nale-
ży jednakże pamiętać również to, iż dane wyroki zo-
stały wydane w indywidualnych sprawach, a ich
treść uzależniona była od oceny konkretnego stanu
faktycznego.
Należy także podkreślić, iż nie sposób utożsa-
miać pojęcia „sportu profesjonalnego” z pojęciem
„sportu kwalifikowanego”. Natomiast sądy, rozpa-
trując sprawę, powoływały się w uzasadnieniach
wyroków na wyrok NSA z 6 grudnia 2000 r., sygn.
akt I SA/Gd 1977/99, który dotyczył wyłącznie spor-
tu profesjonalnego (teza wyroku: „nie można zgo-
dzić się z argumentacją, że realizacja zadań z zakre-
su kultury fizycznej ukierunkowana na sport profe-
sjonalny jest zadaniem o charakterze użyteczności
publicznej i w związku z tym należy do zadań wła-
snych gminy. Tylko zadanie publiczne można zali-
czyć do kategorii zadań o charakterze użyteczności
publicznej, to znaczy takich, które w odniesieniu do
gminy polegają na zaspokajaniu zbiorowych potrzeb
społeczności lokalnej”).
Zgodnie bowiem z nieobowiązującym przepisem
art. 3 pkt 5 ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kul-
turze fizycznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 81, poz. 889,
z późn. zm.) „sport profesjonalny” był rodzajem
sportu wyczynowego, uprawianym w celach zarob-
kowych, natomiast „sport kwalifikowany” jest, w myśl
art. 3 pkt 3 ustawy o sporcie kwalifikowanym, „for-
mą aktywności człowieka związaną z uczestnictwem
we współzawodnictwie sportowym, organizowanym
lub prowadzonym w określonej dyscyplinie sportu
przez polski związek sportowy lub podmioty działa-
jące z jego upoważnienia”. W związku z tym upra-
wianie sportu kwalifikowanego nie musi wiązać się
z jakąkolwiek formą działalności zarobkowej, nie
jest on ograniczony jedynie do współzawodnictwa na
najwyższych szczeblach, a także, co jest bardzo istot-
ne, w tej formie aktywności człowieka uczestniczy
również młodzież (chociażby uczniowskie kluby
sportowe biorące udział w różnego rodzaju rozgryw-
kach czy zawodach).
Ponadto pomimo pewnego zamieszania termino-
logicznego w różnych aktach prawnych należy przy-
jąć, iż „kultura fizyczna” jest pojęciem najszerszym,
mającym oparcie w art. 68 ust. 5 Konstytucji RP,
a jej cele realizowane są również przez sport kwali-
fikowany, jako część „sportu”.
Powyższe wyjaśnienia są istotne z uwagi na prze-
pisy ustawy o finansach publicznych i ustawy o dzia-
łalności pożytku publicznego i o wolontariacie. Zgod-
nie bowiem z art. 176 ustawy o finansach publicz-
nych podmioty niezaliczane do sektora finansów
publicznych i niedziałające w celu osiągnięcia zysku
mogą otrzymywać z budżetu jednostki samorządu
terytorialnego dotacje na cele publiczne związane
z realizacją zadań tej jednostki. Zlecenie zadania
i udzielenie dotacji następuje zgodnie z przepisami
ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. „o działalności
pożytku publicznego i o wolontariacie” (należy pa-
miętać, iż działu II tej ustawy nie stosuje się do klu-
bów sportowych będących spółkami). Uwzględnia-
jąc zaś wyjaśnienia dotyczące ww. pojęć uprawniona
wydaje się teza, iż powołany wyżej wyrok NSA nie
powinien mieć odniesienia do całości sportu kwalifi-
kowanego i możliwe jest zaliczenie, w konkretnym
sytuacji, przynajmniej niektórych zadań z zakresu
sportu kwalifikowanego do zadań należących do sfe-
ry zadań własnych gminy, o których mowa w art. 7
ustawy o samorządzie gminnym, a tym samym
udzielanie szerszego wsparcia niż tylko w zakresie
nagród i stypendiów.
Mając na uwadze powyższe, zdaniem Minister-
stwa Sportu i Turystyki istota zagadnienia sprowa-
dza się do wykazania, iż dane zadania związane ze
wsparciem sportu kwalifikowanego mieszczą się
w ramach upowszechniania kultury fizycznej i spor-
tu oraz że mieszczą się w zakresie spraw publicz-
nych o zakresie lokalnym i stanowią zaspokojenie
zbiorowych potrzeb wspólnoty, o których mowa
w art. 6 i art. 7 ustawy o samorządzie gminnym.
Natomiast to rolą samorządu jest wykazanie, że

dane zadanie (a w ramach tego zadania poszczegól-
ne wydatki) zalicza się do spraw publicznych o za-
kresie lokalnym. Należy stać na stanowisku, że
zwłaszcza w zakresie sportu kwalifikowanego dzieci
i młodzieży, mającego przede wszystkim na celu roz-
wój i dbałość o kondycje psychofizyczną, a także na-
ukę i kształtowanie wartościowych zasad i postaw
społecznych młodych mieszkańców wspólnoty, jaką
jest gmina, jak najbardziej zasadne i do obronienia
wydaje się twierdzenie, że zadania tego rodzaju
mogą, a nawet powinny, być zaliczane do zadań wła-
snych gminy.
Jednakże pomimo powyższych wyjaśnień obo-
wiązujące przepisy regulujące zasady udzielania do-
tacji m.in. dla klubów sportowych na zadania z za-
kresu sportu kwalifikowanego mogą budzić zbyt
wiele wątpliwości związanych z ich stosowaniem.
Nieprecyzyjne przepisy powodują częstokroć takie
sytuacje, iż wsparcie finansowe mimo posiadania
środków nie jest udzielane przez jednostki samorzą-
du terytorialnego. Dla rozwoju sportu jest natomiast
niezbędne tworzenie jak największej liczby źródeł
jego finansowania.
Mając świadomość wskazanych wyżej wątpliwo-
ści, pragnę poinformować, że w Ministerstwie Sportu
i Turystyki podjęte zostały prace nad projektem no-
wej ustawy o sporcie, gdzie powinny znaleźć się ure-
gulowania obejmujące problematykę związaną z upraw-
nieniami samorządu terytorialnego w zakresie finan-
sowego wspierania sportu kwalifikowanego.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Stanisława Chmielewskiego
w sprawie konieczności uregulowania sytuacji
przebywających na terenie RP cudzoziemców
z Europy Wschodniej, których stan zdrowia
wymaga leczenia szpitalnego ze względu
na zagrożenie życia, a którzy nie posiadają
aktualnej wizy pobytowej, środków
pieniężnych na leczenie i ubezpieczenia
od kosztów leczenia (946)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 15 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-946/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
325
pana Stanisława Chmielewskiego z dnia 21 stycznia
2008 r. w sprawie konieczności uregulowania sytu-
acji przebywających na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej cudzoziemców z Europy Wschodniej, któ-
rych stan zdrowia wymaga leczenia szpitalnego
ze względu na zagrożenie życia, a którzy nie posia-
dają aktualnej wizy pobytowej, środków pieniężnych
na leczenie i ubezpieczenia od kosztów leczenia,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę zapewnić pana posła, że wjazd
na terytorium Polski cudzoziemców nieposiadają-
cych ubezpieczenia zdrowotnego z krajów, z którymi
obowiązuje reżim wizowy, tj. wskazanych w załącz-
niku nr 1 do Rozporządzenia Rady (WE) Nr 539/
2001 z dnia 15 marca 2001 r. wymieniającego pań-
stwa trzecie, których obywatele muszą posiadać
wizy podczas przekraczania granic zewnętrznych
oraz tych, których obywatele są zwolnieni z tego wy-
mogu, nie jest obecnie możliwy.
Zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 3a ustawy o cudzo-
ziemcach (Dz. U. z 2006 r. Nr 234, poz. 1694, z późn.
zm.) wymóg posiadania ubezpieczenia zdrowotnego
dotyczy cudzoziemców ubiegających się o wydanie
wizy pobytowej krajowej, a brak takiego ubezpiecze-
nia stanowi przesłankę odmowy wydania wniosko-
wanej wizy.
Wymóg posiadania ubezpieczenia zdrowotnego
w wysokości co najmniej 30 000 euro dotyczy cudzo-
ziemców ubiegających się o wydanie wizy pobytowej
jednolitej, zgodnie z rozdziałem V pkt 1.4 Wspólnych
Instrukcji Konsularnych dla misji dyplomatycznych
i urzędów konsularnych dotyczących wiz (Dz. Urz.
UE C 326 z 22 grudnia 2005 r., str. 1). W projekcie
nowelizacji ustawy o cudzoziemcach, skierowanym
obecnie do uzgodnień międzyresortowych, przewi-
dziano wprowadzenie przepisu, zgodnie z którym
cudzoziemiec ubiegający się o wydanie lub przedłu-
żenie wizy jednolitej będzie obowiązany dołączyć do
wniosku m.in. dokumenty potwierdzające pokrycie
przez ubezpieczyciela kosztów leczenia na teryto-
rium państw obszaru Schengen w wysokości co naj-
mniej 30 000 euro.
Ponadto zgodnie z § 3 rozporządzenia ministra
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 30 paź-
dziernika 2007 r. w sprawie wysokości środków fi-
nansowych, które powinien posiadać cudzoziemiec
wjeżdżający na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej, oraz dokumentów, które mogą potwierdzić po-
siadanie tych środków (Dz. U. Nr 217, poz. 1616),
cudzoziemiec wjeżdżający na terytorium Rzeczypo-
spolitej Polskiej powinien posiadać na pokrycie kosz-
tów leczenia kwotę co najmniej 300 zł na każdy
dzień pobytu albo jej równowartość w walutach ob-
cych. Dokumentami, które mogą potwierdzić posia-
danie przez cudzoziemca środków finansowych nie-
zbędnych do pokrycia kosztów leczenia, są:
1) oryginał zaproszenia, o którym mowa w art. 15
ust. 2 ustawy o cudzoziemcach,
326
2) potwierdzenie pokrycia przez ubezpieczyciela
kosztów leczenia na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej.
Zgodnie z rozwiązaniami przyjętymi w projekcie
nowelizacji ustawy o cudzoziemcach wymóg ten nie
będzie dotyczył wizy pobytowej jednolitej z uwagi na
fakt, że do udzielenia tej wizy jest wymagane posia-
danie przez cudzoziemca ubezpieczenia zdrowotne-
go w wysokości co najmniej 30 000 euro.
W odniesieniu do poruszonej przez pana posła
kwestii związanej z ponoszeniem kosztów opieki
medycznej udzielonej przebywającym na terytorium
RP cudzoziemcom pragnę poinformować, że istnieje
możliwość dochodzenia roszczeń przez szpitale i inne
jednostki służby zdrowia. Pomocne w tym zakresie
mogą okazać się umowy bilateralne zawarte między
Rzeczpospolitą Polską a Republiką Białorusi, Repu-
bliką Litewską, Federacją Rosyjską i Ukrainą o po-
mocy prawnej i stosunkach prawnych w sprawach
cywilnych.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
że Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji podejmie we współpracy z Ministerstwem
Zdrowia działania zmierzające do wypracowania
rozwiązań, które pozwolą na udzielenie pomocy me-
dycznej osobom pozostającym w bezpośrednim za-
grożeniu życia, nie obciążając przy tym budżetów
szpitali.
Odnosząc się natomiast do kwestii zintensyfiko-
wania kontroli legalności pobytu cudzoziemców
w sytuacji, gdy czasowa wiza pobytowa wygasła,
pragnę zwrócić uwagę, że wskazany problem doty-
czy nie tylko cudzoziemców z Europy Wschodniej.
Działania takie podejmowane są w stosunku do
wszystkich cudzoziemców z krajów trzecich przeby-
wających nielegalnie na terytorium Rzeczypospoli-
tej Polskiej.
Na podstawie art. 85 ust. 1 cytowanej wyżej usta-
wy o cudzoziemcach kontrolę legalności pobytu
na terytorium RP sprawują organy Straży Granicz-
nej i Policji.
Zgodnie z § 1 ust. 1 rozporządzenia ministra
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 12 sierp-
nia 2003 r. w sprawie sposobu przeprowadzania
kontroli legalności pobytu cudzoziemców na tery-
torium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 146,
poz. 1426) kontrola taka przeprowadzana jest w przy-
padku:
— powzięcia uzasadnionych podejrzeń o nielegal-
nym pobycie cudzoziemca na terytorium Rzeczypo-
spolitej Polskiej,
— naruszenia przez cudzoziemca porządku pu-
blicznego.
W § 2 ww. rozporządzenia zostały zdefiniowane
działania określone jako kontrola legalności poby-
tu cudzoziemców na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, polegające na wezwaniu cudzoziemca do
okazania: dokumentów i zezwoleń uprawniających
do pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
(w tym wiz), zezwolenia na pracę na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, środków finansowych nie-
zbędnych do pokrycia kosztów pobytu na teryto-
rium Rzeczypospolitej Polskiej, dokumentów umoż-
liwiających uzyskanie środków finansowych na te-
rytorium Rzeczypospolitej Polskiej (w tym doku-
mentu potwierdzającego pokrycie przez ubezpieczy-
ciela kosztów leczenia na terytorium Rzeczypospoli-
tej Polskiej).
Działania w zakresie realizacji kontroli legalno-
ści pobytu cudzoziemców mają charakter planowy,
jak również podejmowane są doraźnie w celu spraw-
dzania informacji otrzymywanych na bieżąco z róż-
nych źródeł, mogących świadczyć o nielegalnym po-
bycie cudzoziemców na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Adama Abramowicza
w sprawie list indykatywnych w ramach
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” (948)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo, znak: SPS-023-948/08, dotyczące interpela-
cji poselskiej pana Adama Abramowicza nt. projektu
pn. „Kompleksowe zagospodarowanie odpadów sta-
łych wytworzonych w miastach Biała Podlaska,
Międzyrzec Podlaski, Terespol oraz gminach Biała
Podlaska, Konstantynów, Piszczac, Łomazy, Ro-
skosz, Wisznice, Zalesie, Rokitno, Drelów” pragnę
przedstawić następujące informacje.
Na wstępie należy zaznaczyć, że listy opubliko-
wane przez ministra rozwoju regionalnego w dniach
5 października i 14 listopada 2007 r. zawierały
397 projektów (189 podstawowych i 208 rezerwo-
wych) na łączną kwotę 13 725,41 mln euro (8064,81
mln euro – lista podstawowa, 5600,60 mln euro – li-
sta rezerwowa), co aż trzykrotnie przekraczało do-
stępną dla sektora alokację (2,78 mld euro). W mo-
mencie ogłoszenia przedmiotowych list potencjalni
beneficjenci odnieśli mylne wrażenie, że unijne dofi-
nansowanie zostało im przyznane. Należy zazna-
czyć, że w trakcie tworzenia list indykatywnych nie
przeprowadzono w ogóle oceny projektów według
tzw. kryteriów merytorycznych I stopnia (określają-
cych stopień, w jakim projekt przyczynia się do osią-
gnięcia celów danego priorytetu), co spotkało się

z ostrą krytyką ze strony Komisji Europejskiej, na-
tomiast same listy w opinii mojego resortu zostały
opublikowane bez odpowiedniej podstawy prawnej.
Zgodnie z treścią art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki
rozwoju, projekty indywidualne – o strategicznym
znaczeniu dla realizacji programu, są wskazywane
przez Instytucję Zarządzającą (MRR) zgodnie z kry-
teriami zatwierdzonymi przez Komitet Monitorują-
cy. Listy indykatywne zostały natomiast opubliko-
wane, w sytuacji gdy nie został powołany właściwy
Komitet Monitorujący, a funkcjonujący tymczasowy
Prekomitet nie zatwierdził wstępnej wersji kryte-
riów wyboru projektów. Ponadto listy projektów
kluczowych powstały przed ostatecznym zatwier-
dzeniem programu przez Komisję Europejską, ist-
niała więc obawa, że projekty nie są spójne z zapisa-
mi programowymi.
W związku z powyższym podjęto decyzję, że pro-
jekty umieszczone w obwieszczeniu ministra rozwo-
ju regionalnego z dnia 14 listopada 2007 r. (nr 84,
poz. 883) na liście rezerwowej będą ubiegać się o do-
finansowanie w ramach procedury konkursowej,
gdyż nie planuje się listy rezerwowej dla projektów
z sektora środowiska. Projekty umieszczone na li-
ście podstawowej zostały natomiast poddane wnikli-
wej ocenie.
Na zweryfikowanej liście indykatywnej projek-
tów kluczowych, ogłoszonej przez minister rozwoju
regionalnego panią Elżbietę Bieńkowską, w ramach
osi priorytetowej II – gospodarka odpadami i ochro-
na powierzchni ziemi – znalazły się następujące ka-
tegorie przedsięwzięć:
1) przedsięwzięcia z tzw. zamrażark”,
2) projekty strategiczne z punktu widzenia roz-
woju kraju, przewidujące budowę instalacji do ter-
micznego unieszkodliwiania odpadów.
Wszystkie pozostałe przedsięwzięcia, zarówno te
znajdujące się na liście opublikowanej w Monitorze
Polskim 14 listopada 2007 r., jak również zgłoszone
do Ministerstwa Środowiska w terminie później-
szym – w tym przedsięwzięcie pn. „kompleksowe za-
gospodarowanie odpadów stałych wytwarzanych
w miastach Biała Podlaska, Międzyrzec Podlaski, Te-
respol oraz gminach Biała Podlaska, Konstantynów,
Piszczac, Łomazy, Roskosz, Wisznice, Zalesie, Rokit-
no, Drelów” zostały zarekomendowane do uczestnic-
twa w konkursowym trybie wyboru projektów.
W mojej ocenie przyjęty obecnie system jest
znacznie bardziej czytelny dla potencjalnych benefi-
cjentów, aniżeli zamrożenie środków na liście indy-
katywnej, w ramach której zostały ujęte poprzednio
inwestycje będące w niewystarczającym stopniu przy-
gotowane, często nawet w fazie koncepcyjnej, bloku-
jące de facto środki unijne. W przypadku tak skon-
struowanych list nie byłoby najmniejszej szansy na
przeprowadzenie jakiegokolwiek naboru poza listą,
gdyż projekty na liście „konsumowały” z naddat-
kiem dostępne środki. Należy wyraźnie podkreślić,
iż projekty, których nie ma obecnie na liście, mogą
327
startować w konkursach, które odbywać się będą
4 razy w roku. Pierwszy konkurs planujemy ogłosić
jeszcze w bieżącym miesiącu, tak aby najlepiej przy-
gotowani mogli jak najszybciej otrzymać decyzję
i rozpocząć realizację projektów. Należy ponadto
pamiętać, że przegląd i weryfikacja listy będą prze-
prowadzane co pół roku. W przypadku inwestycji,
które znalazły się na liście, właściwa instytucja
wdrażająca zobligowana jest to podpisania preu-
mów, w których znajdzie się deklaracja potencjal-
nego wnioskodawcy do przygotowania kompletnego
wniosku o dofinansowanie wraz z załącznikami
w terminie 6 miesięcy od dnia podpisania preumo-
wy. Niewywiązanie się z zapisów preumowy skutko-
wać będzie usunięciem projektu z listy, a przyznanie
dofinansowania będzie możliwe wtedy jedynie w pro-
cedurze konkursowej.
Raz jeszcze pragnę przypomnieć, że umieszcze-
nie projektu na liście indykatywnej nie było i nie jest
tożsame z przyznaniem dofinansowania, jedynie pro-
jekty naprawdę bardzo dobrze przygotowane będą
mogły uzyskać decyzję o dofinansowaniu – wszystkie
projekty będą podlegać ocenie względem opracowa-
nych kryteriów. Niezależnie od tego, czy projekt
znajduje się na liście indykatywnej, czy też będzie
brał udział w procedurze konkursowej, niezbędne
jest wydatkowanie środków na przygotowanie doku-
mentacji. Zaostrzenie kryteriów wynika z doświad-
czeń, jakie wynieśliśmy z poprzedniego okresu pro-
gramowania – chcemy uniknąć sytuacji, z którą bo-
rykają się obecni beneficjenci, mianowicie przekro-
czeń wartości kontraktów, które wynikły m.in.
z faktu, że przygotowanie inwestycji do realizacji za-
czynało się tak naprawę po otrzymaniu dofinanso-
wania. Należy pamiętać, że sukcesem nie jest uzy-
skanie dofinansowania, lecz zakończenie całej inwe-
stycji i osiągnięcie założonego efektu. Warto zazna-
czyć, że wydatk, które zostały poniesione zgodnie
z wytycznymi w zakresie kwalifikowania wydatków
w ramach programu (w tym również te na przygoto-
wanie dokumentacji), po 1 stycznia 2007 r. będą mo-
gły być uznane za kwalifikowane i zostaną zrefun-
dowane w momencie przyznania dofinansowania.
Jestem przekonany, że przyjęte rozwiązania syste-
mowe oceny i naboru wniosków zapewnią przejrzy-
sty i efektywny system wyboru projektów (każdy
bardzo dobrze przygotowany projekt będzie miał
równe szanse na uzyskanie dofinansowania), jak
również przyczynią się do szybkiego wykorzystania
przyznanych nam środków na realizację tak waż-
nych dla kraju inwestycji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
328
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie wyrównania gminom objętym
różnymi formami ochrony przyrody szans
w pozyskiwaniu dofinansowania (949)
W odpowiedzi na pismo z dnia 15 lutego 2008 r.
(znak: SPS-023-949/08) przekazujące interpelację
pana Marka Kuchcińskiego, posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej z dnia 16 stycznia 2008 r. w spra-
wie wyrównania gminom objętym różnymi formami
ochrony przyrody szans w pozyskiwaniu dofinanso-
wania pragnę przekazać odpowiedzi na postawione
w interpelacji pytania.
Uprzejmie informuję, że w kwestii działań podej-
mowanych przez ministra środowiska w celu rozsze-
rzenia gminom dostępu do środków unijnych w ra-
mach Funduszu Spójności realizowane będą (nieza-
leżnie od priorytetu) inwestycje duże o zasięgu po-
nadregionalnym wynikające z dokumentów o zna-
czeniu strategicznym.
Jednym z kryteriów, które determinują możli-
wość ubiegania się o środki na dofinansowanie w ra-
mach Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” (PO IiŚ) w ramach priorytetu I: Gospo-
darka wodno-ściekowa, jest tzw. wskaźnik opłacal-
ności finansowej realizacji inwestycji (wskaźnik kon-
centracji), którego minimalna wartość wynosi
120 mieszkańców na 1 km nowobudowanej sieci.
Wskaźnik ten wynika bezpośrednio z zapisów roz-
porządzenia ministra środowiska z dnia 22 grudnia
2004 r. w sprawie sposobu wyznaczania obszaru
i granic aglomeracji i ogranicza realizację systemów
kanalizacji zbiorczej jedynie na obszarach obecnie
niezamieszkałych lub o koncentracji ludności i dzia-
łalności gospodarczej nieuzasadniającej jej budowy.
Natomiast w przypadku realizacji systemów ka-
nalizacji zbiorczej na terenach o niskim wskaźniku
koncentracji może nastąpić znaczny wzrost kosztów
wyposażenia aglomeracji w systemy kanalizacji
zbiorczej. Znaczący wzrost niezbędnych nakładów
na wyposażenie wszystkich aglomeracji w wymaga-
ne systemy kanalizacji zbiorczej może skutkować
brakiem możliwości sfinansowania tych wydatków
w okresie wynikającym z zobowiązań akcesyjnych,
natomiast niewypełnienie w terminie zobowiązań
akcesyjnych może skutkować nałożeniem na Polskę
kar przez Komisję Europejską. Dodatkowym skut-
kiem braku zachowania zasady ostrożności przy de-
finiowaniu aglomeracji może być wybudowanie in-
frastruktury, której koszty utrzymania ze względu
na bardzo niską efektywność finansową i ekono-
miczną będą nie do udźwignięcia przez społeczności
lokalne.
Pragnę jednak wyraźnie zaznaczyć, że w celu
umożliwienia realizacji systemów kanalizacji zbior-
czej na terenach o niższym (niż wymagany) wskaź-
niku koncentracji, zgodnie z § 3 ust. 5 rozporządze-
nia, w szczególnych przypadkach dopuszczalne są
odstępstwa. Wyłączeniu podlegają m.in. tereny obję-
te formą ochrony przyrody w rozumieniu ustawy
z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody oraz
obszary ujęte w projekcie listy obszarów Natura
2000, o której mowa w art. 27. ust. 1 tej ustawy. Nie-
mniej jednak, w przypadku realizacji systemów ka-
nalizacji zbiorczej na ww. obszarach, należy pamię-
tać, że inwestycja musi być na tyle efektywna, aby
opłaty ponoszone prze użytkowników systemu były
akceptowalne społecznie, w przeciwnym razie ist-
nieje poważne ryzyko braku zachowania trwałości
projektu (zgodnie z wymogami KE trwałość projek-
tu powinna być zachowana przez okres 5 lat od mo-
mentu jego zakończenia).
Alternatywą wobec PO IiŚ w przypadku terenów
o niskiej gęstości zabudowy, położonych najczęściej
w granicach gmin wiejskich (na terenach nieobję-
tych obszarem i granicami aglomeracji), jest Pro-
gram Rozwoju Obszarów Wiejskich, w którym przy-
jęte wymagania odnośnie do uzyskania dofinanso-
wania są znacznie mniej restrykcyjne.
W odpowiedzi na drugie pytanie informuję, że
zgodnie z zapisami ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r.
o zasadach prowadzenia polityki rozwoju za przygo-
towanie wytycznych dotyczących programów opera-
cyjnych odpowiada minister właściwy do spraw roz-
woju regionalnego. Rola instytucji pośredniczących
– w tym także Ministerstwa Środowiska – zgodnie
z ustawą ogranicza się jedynie do możliwości opinio-
wania przygotowywanych przez Ministerstwo Roz-
woju Regionalnego projektów wytycznych.
Raz jeszcze pragnę podkreślić, że środki pocho-
dzące z Funduszu Spójności nie mogą zostać przezna-
czone na inwestycje, które charakteryzują się niską
efektywnością ekonomiczną. Jeżeli na etapie przygoto-
wania dokumentacji analizy finansowe i ekonomiczne
wykażą uzasadnienie dla realizacji inwestycji, to w mo-
jej ocenie nie będzie przeszkód, aby takowa uzyskała
dofinansowanie i została zrealizowana niezależnie
od lokalizacji, zakładając, że jej realizacja przyczyni
się do osiągnięcia celów założonych w dokumentach
strategicznych. Natomiast, jeśli chodzi o środki po-
chodzące z Mechanizmu Finansowego Europejskie-
go Obszaru Gospodarczego i Norweskiego Mechani-
zmu Finansowego, trwa właśnie III nabór wniosków
do priorytetu 2.2: Promowanie zrównoważonego
rozwoju poprzez lepsze wykorzystanie i zarządzanie
zasobami oraz priorytetu 2.8: Ochrona środowiska,
ze szczególnym uwzględnieniem wzmocnienia zdol-
ności administracyjnych do wprowadzania w życie
odpowiednich przepisów istotnych dla realizacji pro-
jektów inwestycyjnych, który zakończy się 31 marca
br. Są to tzw. priorytety miękkie, nieinwestycyjne.
W ramach działania 2.2.5: Działania zachęcające do
ochrony, poprawy i przywracania różnorodności bio-
logicznej, w tym zasobów morskich oraz obszarów
włączonych do sieci Natura 2000 składać można
projekty dotyczące działań na rzecz czynnej ochrony
gatunków roślin i zwierząt zagrożonych wyginię-
ciem oraz ekosystemów zagrożonych przez działal-

ność człowieka, na obszarach wytypowanych do sie-
ci Natura 2000 oraz na obszarach morskich. Projek-
ty, których działania obejmują ten obszar, otrzymują
maksymalną liczbę punktów w kryterium lokaliza-
cji oraz w kryterium, którego celem jest określenie
znaczenia realizacji przedsięwzięć dla zachowania
dziedzictwa przyrodniczego.
Jednak w ramach III naboru wniosków do Me-
chanizmu Finansowego Europejskiego Obszaru Go-
spodarczego i Norweskiego Mechanizmu Finanso-
wego nie ma możliwości aplikowania o środki prze-
znaczone na gospodarkę wodno-ściekową i gospo-
darkę odpadami, ponieważ środki na priorytet in-
westycyjny 2.1 zostały już skonsumowane w ramach
dwóch poprzednich naborów.
W ramach działań rozszerzających gminom, na
terenie których znajdują się obszary Natura 2000,
dostęp do środków MF EOG i NMF ministerstwo
podjęło działania, dzięki którym podczas V posie-
dzenia Komitetu Sterującego ds. priorytetów ochro-
ny środowiska Mechanizmu Finansowego Europej-
skiego Obszaru Gospodarczego i Norweskiego Me-
chanizmu Finansowego, które odbyło się w dniach
25–26 stycznia 2007 r., wprowadzono zmiany do
kart oceny formalnej i merytoryczno-technicznej
wniosków złożonych do ww. priorytetów. Dodano
do ww. kryteriów oceny ekologicznej kryterium
prośrodowiskowej lokalizacji inwestycji. Oznacza
to, że sąsiedztwo: parku narodowego, rezerwatu
przyrody, obszaru Natura 2000, parku krajobrazo-
wego i obszaru chronionego krajobrazu będzie punk-
towane odpowiednio: 10 pkt., 9 pkt., 9 pkt., 8 pkt.,
6 pkt. (w skali 0–10).
Zważywszy na powyższe, należy uznać, że Mini-
sterstwo Środowiska, mając świadomość swojej roli
w budowaniu świadomości oraz promowaniu obsza-
rów chronionych, już w trakcie przygotowywania
dokumentów programowych do absorpcji środków
unijnych i pozaunijnych w miarę możliwości podej-
mowało działania i tworzyło warunki sprzyjające
poszerzeniu możliwości aplikowania o środki gmi-
nom, na terenie których występują ww. obszary ob-
jęte taką ochroną.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Szyszki
w sprawie zagrożenia wykorzystania energii
geotermalnej w odnawialnych źródłach energii
(950)
Z upoważnienia prezesa Rady Ministrów Donal-
da Tuska poniżej udzielam odpowiedzi na interpela-
329
cję posła Jana Szyszki w sprawie zagrożenia wyko-
rzystania energii geotermalnej w odnawialnych źró-
dłach energii. Charakter pytań zawartych w inter-
pelacji skłania do kompleksowej odpowiedzi wyja-
śniającej całą sprawę związaną z promocją geotermii
w Polsce i procedurą przyznania dotacji Fundacji
Lux Veritatis na badania geotermalne w Toruniu.
Na wstępie pragnę zapewnić pana posła, że rząd
pana premiera Donalda Tuska, podobnie jak rządy
poprzednie, priorytetowo traktuje problem rozwoju
w Polsce odnawialnych źródeł energii (OZE). Jest to
bowiem najbardziej radykalna metoda ograniczenia
zanieczyszczenia atmosfery z procesów produkcji
emisji (w tym redukcji emisji CO2) zwiększająca przy
tym bezpieczeństwo energetyczne kraju i zapewnia-
jąca tysiące miejsc pracy. Szybki rozwój OZE jest
także niezbędny dla wypełnienia przez Polskę zobo-
wiązań uzgodnionych z UE w traktacie akcesyjnym.
Wiadomo jednak, że nie wszystkie odnawialne źró-
dła energii są efektywne kosztowo. Najtańsze jest
spalanie odpadów biomasy, natomiast najdroższe są
panele fotowoltaiczne. Głęboka geotermia należy do
jednego z najdroższych rodzajów OZE. W Polsce za-
soby wód geotermalnych zalegają zwykle głęboko
(2000–3000 m), nie mają wysokiej temperatury i czę-
sto są znacznie zasolone. Stąd też, pomimo istnienia
wód geotermalnych na 1/3 polskiego terytorium,
w ciągu ostatnich 12 lat zrealizowano zaledwie 9 in-
stalacji na niewielką skalę techniczną. Zebrane do-
świadczenia wskazują na to, że ten sposób ogrzewa-
nia jest bardzo kosztowny tak w fazie inwestycyjnej,
jak i w fazie eksploatacyjnej i poza wyjątkowymi sy-
tuacjami (np. w Mszczonowie) nie jest konkurencyj-
ny w stosunku do innych rodzajów energii odnawial-
nej, takich jak kotłownie na biomasę czy pompy cie-
pła (tzw. płytka geotermia).
Niemniej jednak państwo wspiera badania pro-
wadzące do lepszego rozeznania struktury geolo-
gicznej oraz zasobów wód geotermalnych na terenie
Polski, udzielając na ten cel dotacji ze specjalnego
subfunduszu, którym zarządza Narodowy Fundusz
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Każdy
inwestor posiadający koncesję na prowadzenie ta-
kich badań może ubiegać się o środki z tego źródła.
Fundacja Lux Veritatis otrzymała w 2006 r. taką
koncesję od ministra środowiska i to stanowiło pod-
stawę do otrzymania dotacji z NFOŚiGW w kwocie
ok. 12,2 mln zł na badania struktury geologicznej
na jej posesji w Toruniu poprzez wykonanie odwier-
tu jednego otworu badawczego do głębokości 3070 m.
Do tego momentu wszystkie procedury były prze-
strzegane, a koszty projektu były podobne do kosz-
tów niemal identycznej inwestycji realizowanej w tym
samym czasie w Gostyninie. Otrzymała ona 9,2 mln zł
z NFOŚiGW w 2007 r. na odwiert o głębokości
ok. 2700 m.
Niestety Fundacja Lux Veritatis nie podjęła prac
geologicznych zgodnie z umową dotacyjną, ale w dniu
16 października 2007 r. zwróciła się do NFOŚiGW
o dofinansowanie tego projektu dodatkową kwotą
330
ponad 15 mln zł, argumentując to wysoką ceną tego
rodzaju prac i zamianą 400 m rur stalowych na rury
z włókna szklanego (wzrost kosztów o ok. 400 tys.
zł). Łącznie wykonanie jednego otworu badawczego
ma kosztować ponad 27 mln zł. Jest to koszt bezpre-
cedensowy, znacznie wyższy od kosztów innych, zre-
alizowanych wcześniej instalacji w Polsce. Tym sa-
mym państwo polskie „kupuje” za horrendalnie wy-
soką cenę informację o strukturze geologicznej i za-
sobach wód geotermalnych w Toruniu. Akceptacja
tego wniosku przez Zarząd NFOŚiGW stanowi ja-
skrawe pogwałcenie zasady gospodarności środka-
mi publicznymi. co jest poważnym zarzutem dla
osób sprawujących zarząd nad tymi środkami.
Trzeba przy tym podkreślić, że inwestycja ta nie
jest równoznaczna z ogrzewaniem budynków uczel-
ni w Toruniu z wykorzystaniem energii geotermal-
nej. W celu zbudowania systemu ogrzewczego trzeba
wykonać drugi odwiert do głębokości ok. 3000 m (do
zatłaczania wody z powrotem w głąb ziemi), zbudo-
wać centralę ciepłowniczą oraz poprowadzić sieć
przewodów z osprzętem. Jeśli koszty wiercenia dru-
giego otworu będą także na poziomie 27 mln zł, to
cała instalacja ogrzewcza będzie kosztowała co naj-
mniej 60 mln zł. Byłoby to chyba najdroższe ogrze-
wanie geotermalne na świecie i doprawdy trudno
zrozumieć, dlaczego Fundacja Lux Veritatis z takim
uporem dąży do jego realizacji. Przecież resztę pie-
niędzy (co najmniej 35 mln zł) będzie musiała wy-
datkować z własnych zasobów, bo na ten cel subfun-
dusz geologiczny nie będzie mógł być użyty, gdyż
przeznaczony jest on jedynie na prace badawcze.
Jednak nie te sprawy były przedmiotem kontroli
projektu, ale sposób przyznawania kwoty 15,1 mln zł,
który stanowił naruszenie wszelkich procedur, jakie
obowiązują w NFOŚiGW przy ocenie tego rodzaju
projektów, Mianowicie wniosek o aneks wpłynął
16.10.2007 r. a już w 10 dni później zarząd podjął
uchwałę o zwiększeniu kwoty dotacji o 15,1 mln zł.
W 3 dni później (29.10.2007 r.) opracowano wniosek
na posiedzeniu rady (z udziałem pracowników NFO-
ŚiGW), aby przedłożyć go radzie nadzorczej obradu-
jącej w tym samym dniu. Rada jednak nie podjęła
uchwały, gdyż okazało się że koncesja Lux Veritatis,
wydana 24.04.2006 r. i już dwa razy przedłużana,
jest nieważna. W związku z tym następnego dnia
ówczesny minister środowiska przedłużył koncesję
i w tym samym dniu zarząd podjął nową uchwałę.
W trybie nadzwyczajnym zwołana została Rada
Nadzorcza NFOŚiGW na dzień 6.11.2007 r. i podjęła
uchwałę o przyznaniu dotacji. W tym samym dniu
przewodniczący rady zwrócił się do ministra środo-
wiska o uznanie jej ważności. Pomimo szeregu za-
strzeżeń Departamentu Prawnego minister uznał,
że uchwała nie budzi zastrzeżeń. To umożliwiło za-
rządowi podpisanie aneksu do umowy dotacyjnej
w dniu 15.11.2007 r., a więc jeden dzień przed za-
przysiężeniem nowego rządu. W tekście aneksu do-
konano nieuprawnionych ręcznych dopisków i skre-
śleń, korzystnych dla dotowanego.
Takie są fakty. Czyż więc można się dziwić sło-
wom ministra Stanisława Gawłowskiego, że „podob-
ne wnioski, składane przez kogoś innego, nie miały-
by szans na pozytywne rozpatrzenie”? Stąd też mu-
siały zostać wyciągnięte konsekwencje służbowe
wobec członków zarządu NFOŚiGW odpowiedzial-
nych za niegospodarność oraz za procedowanie z na-
ruszeniem zasad uczciwej, bezstronnej oceny wnio-
sku. Warto jednak podkreślić, że nowe kierownic-
two resortu pomimo stwierdzenia wielu nieprawi-
dłowości w przyznawaniu dotacji uznało samą umo-
wę jako prawnie wiążącą. Prawo bowiem musi być
respektowane zgodnie z przytoczoną przez Pana Po-
sła wypowiedzią pana premiera Donalda Tuska:
„Jeśli okaże się, że pieniądze, jakie otrzymał o. Ta-
deusz Rydzyk na biznes, który prowadzi, były przy-
znane niezgodnie z regułami gry, odpowiedzialność
za to powinien ponieść urzędnik, który taką decyzję
podjął, a nie o. Rydzyk”.
Reasumując, należy jeszcze raz stwierdzić, że od-
nawialne źródła energii stanowią priorytet rządu,
jednak w każdym przypadku konieczne jest wyko-
nanie środowiskowo-ekonomicznej analizy. Przy-
kład toruński dowodzi, że podjęcie takiego zadania
może być bezsensowne z ekonomicznego punktu wi-
dzenia. Znacznie tańszą instalacją może być cie-
płownia na biomasę lub pompy ciepła.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Szyszki
w sprawie zagrożenia realizacji inwestycji
z zakresu ochrony środowiska
ze środków pomocowych (951)
W nawiązaniu do pisma marszałka Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej, nr SPS-023-951/08, do preze-
sa Rady Ministrów pana Donalda Tuska w sprawie
interpelacji posła Jana Szyszki odnośnie zagrożenia
realizacji inwestycji w ochronie środowiska ze środ-
ków pomocowych przekazuję odpowiedź w przed-
miotowej sprawie.
Część ogólna. Do zakończenia programu budowy,
rozbudowy i modernizacji obiektów infrastruktural-
nych dofinansowanych z Funduszu Spójności, a za-
tem do wywiązania się ich beneficjentów z zobowią-
zań wynikających z podpisanych umów pozostały
w zasadzie tylko 3 sezony budowlane. Datą zamyka-
jącą dla kwalifikowalności wydatków oraz rozlicze-
nia się z wykonania zakresu rzeczowego określone-
go w decyzjach Komisji Europejskiej przyznających
środki FS dla poszczególnych projektów jest 31 grud-

nia 2010 r. Po tym terminie Komisja Europejska ma
prawo do odbierania tym beneficjentom, którzy nie
spełnili warunków określonych w przedmiotowych
decyzjach, całości lub części przyznanych, wydatko-
wanych lub niewydatkowanych środków FS.
Do projektów o zasadniczym znaczeniu zarów-
no dla całego programu FS na ochronę środowiska,
jak i wywiązania się Polski z zobowiązań traktato-
wych z Unią Europejską w obszarze środowiska,
należy projekt FS nr 2005/PL/16/C/PE/003 „Za-
opatrzenie w wodę i oczyszczanie ścieków w War-
szawie – Faza III”.
Projekt ten obejmuje przedmiotowo najbardziej
żywotne dla m.st. Warszawy zadania z zakresu in-
frastruktury wodno-ściekowej. Skala i złożoność
tych zadań sprawia, że jest to projekt trudny w wy-
konawstwie, monitorowaniu i zarządzaniu.
Komisja Europejska określiła w decyzji nr
K(2005)5439 z dnia 9.12.2005 r. pułap wydatków na
realizację projektu na kwotę 396 903 000 EUR,
w tym maksymalna pomoc z Funduszu Spójności
nie może przekroczyć kwoty 248 064 375 EUR, co
określa stopę przyznanej pomocy wspólnotowej na
poziomie 62,5%. Wszystkie zadania Fazy III powin-
ny być zrealizowane zgodnie z decyzją do 31.12.2010 r.
Wydatki dotyczące projektu są kwalifikowalne do
dnia 31.12.2010 r. Beneficjentem projektu jest Miej-
skie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji
w m.st. Warszawie SA, pl. Starynkiewicza 5, 02-015
Warszawa. Jednostka realizująca projekt (JRP)
znajduje się przy ul. Nowogrodzkiej 68, 02-014
Warszawa.
Zadania uznane za priorytetowe w ramach pro-
jektu obejmują następujące cele:
— modernizację i rozbudowę Oczyszczalni Ście-
ków „Czajka” wraz z kanałem zrzutowym (część
ściekową i przygotowanie osadów); wartość kontrak-
tu wg decyzji 193 407 000 EUR (w tym FS:
120 879 375 EUR) – w dniu 30 stycznia 2008 r. pod-
pisano kontrakt na kwotę 244 000 000,00 EUR
+ 1 405 187 649,10 PLN,
— modernizację i rozbudowę Oczyszczalni Ście-
ków „Czajka” (termiczną utylizację osadów ścieko-
wych); wartość kontraktu wg decyzji 67 749 000
EUR (w tym FS: 42 340 625 EUR) – kontrakt znaj-
duje się w trakcie wyłaniania wykonawcy,
— budowę układu przesyłowego ścieków z War-
szawy lewobrzeżnej do Oczyszczalni Ścieków „Czaj-
ka”; wartość kontraktu w decyzji 62 160 000 EUR
(w tym FS: 38 850 000 EUR) – kontrakt znajduje się
w trakcie przygotowywania dokumentacji i pozwo-
leń prawno-administracyjnych w związku z korek-
tami lokalizacji inwestycji.
Wymienione zadania stanowią w dużym stopniu
całość technologiczną i powinny być realizowane
w założonym terminie; niewykonanie, częściowe
wykonanie lub opóźnienie w wykonaniu jednego
z nich oznaczać będzie niepełne wykonanie założo-
nych w decyzji celów technicznych, ekologicznych
i społecznych, a zatem może doprowadzić do utraty
331
przez Polskę całej kwoty środków FS przeznaczonej
na projekt. Wydatki na te zadania stanowią wg de-
cyzji w sumie 323 316 000 EUR (w tym FS:
202 070 000 EUR), co wynosi 81% całości wydatków
planowanych na projekt.
Stan zaawansowania rzeczowego przedmiotowe-
go projektu, a zatem i ryzyko niewykonania pełnego
zakresu rzeczowego określonego w decyzji w założo-
nym terminie do końca 2010 r. były przedmiotem
skrupulatnego monitorowania przez Ministerstwo
Środowiska, Narodowy Fundusz Ochrony Środowi-
ska i Gospodarki Wodnej, Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego i Ministerstwo Finansów od 2006 r.
do chwili obecnej. W tym okresie odbywały się liczne
konsultacje odnośnie zaradzenia problemom w związ-
ku z niekorzystnym przebiegiem przygotowań do
podjęcia priorytetowych zadań projektu Warszawa
– Faza III.
W dniach 27.03–7.04.2006 r. Departament Kon-
troli NFOŚiGW przy udziale przedstawiciela Mini-
sterstwa Środowiska przeprowadził kontrolę reali-
zacyjną, stwierdzając odnośnie zadań prioryteto-
wych projektu wysoki poziom ryzyka niezmieszcze-
nia się z ich realizacją w założonym w decyzji termi-
nie. Kontrolujący stwierdzili, że ryzyko to jest zwią-
zane w przypadku modernizacji i rozbudowy OŚ
„Czajka” (2 pierwsze z ww. zadań priorytetowych)
z czynnikiem rozmiaru tych obiektów, a w przypad-
ku budowy układu przesyłowego (trzecie zadanie
priorytetowe) z brakiem ostatecznego rozstrzygnię-
cia co do lokalizacji kolektorów. Kontrolujący wska-
zali na bardzo napięty harmonogram prac, zwłasz-
cza na krótkie okresy procesowania odnośnie postę-
powań o udzielenie zamówień publicznych, krótkie
okresy przeznaczone na projektowanie i uzyskanie
pozwoleń na budowę oraz uzyskanie decyzji środo-
wiskowej, jak też uwarunkowania organizacyjno-
-techniczne na etapie wykonawstwa. Widocznym za-
grożeniem dla realizacji przesyłu ścieków do OŚ
„Czajka” było stwierdzenie kolizji przebiegu kolek-
torów z trasą mostu Północnego, co nieco później za-
owocowało zmianą decyzji lokalizacyjnej i kumula-
cją problemów terenowo-prawnych.
Do końca 2006 r. prowadzono między instytucja-
mi zarządzającymi i pośredniczącymi w zarządza-
niu intensywne konsultacje odnośnie uzgodnienia
programu naprawczego dla zadań priorytetowych,
analizując warianty rozwiązań, na które wówczas
pozwalały procedury Komisji Europejskiej. Opraco-
wano wówczas, w zależności od postępów w osiąga-
niu gotowości prawno-administracyjnej i dokumen-
tacyjnej (SIWZ-y, decyzje środowiskowe, pozwolenia
budowlane) dla priorytetowych zadań oraz warun-
ków oferowanych przez wykonawców uczestniczą-
cych w postępowaniach o udzielanie zamówień pu-
blicznych, koncepcję wykorzystania części środków
Funduszu Spójności – kwoty nie mniejszej niż
120 879 375 EUR – na sfinansowanie kilku projek-
tów FS o bardziej zaawansowanej gotowości do podję-
cia robót w terenie. Koncepcja realokacji części środ-
332
ków z projektu Warszawa Faza – III do innych krajo-
wych projektów mogłaby nastąpić w sytuacji, kiedy
oferty wykonawców byłyby w tychże projektach mniej
korzystne (zbyt wysokie), a zadania nie mogłyby być
wykonane w terminach czasowych i finansowych
określonych w decyzji. Koncepcja ta przewidywała
zatem przemieszczenie finansowania niegotowych
jeszcze pod względem prawno-administracyjnym i do-
kumentacyjnym niektórych zadań priorytetowych
projektu warszawskiego do perspektywy finansowej
2007–2013; przewidywano zwrot środków z tego źró-
dła finansowania po osiągnięciu przez te zadania peł-
nej gotowości do rozpoczęcia robót.
Przedstawiona wyżej koncepcja realokacji środ-
ków nie była akceptowana przez beneficjenta projek-
tu, który tym samym po 1 stycznia 2007 r. wziął na
siebie odpowiedzialność za realizację projektu na
warunkach określonych procedurami FS (już bez
możliwości realokacji środków FS i z perspektywą
ich utraty w przypadku niewykonania założonego
w decyzji zakresu rzeczowego w terminie do końca
2010 r.) i w coraz mniej korzystnych warunkach eko-
nomicznych, prawnych, finansowych i czasowych.
W ciągu 2007 r. beneficjent projektu dokonał po-
stępu w uzyskaniu gotowości prawno-administra-
cyjnej i dokumentacyjnej w zakresie wymienionych
zadań priorytetowych, ale w przypadku zadania na
budowę układu przesyłowego ścieków nastąpił re-
gres, gdyż unieważniono decyzje lokalizacyjne, zmu-
szając beneficjenta do zmiany koncepcji i przeprojek-
towania gotowych już planów budowlanych. Na du-
żych odcinkach przesyłu niezbędne jest przeprowa-
dzenie od początku postępowań w sprawach praw-
no-terenowych (dostępności do działek) i uzyskanie
decyzji środowiskowych. Do końca 2007 r. nie za-
kontraktowano żadnego z trzech zadań prioryteto-
wych. W zasadzie oznaczało to poważne zagrożenie
dla realizacji zadań priorytetowych, a zatem i cało-
ści projektu Warszawa – Faza III z konsekwencjami
prawnymi i finansowymi dla beneficjenta.
Sytuacja w zakresie realizacji zadań prioryteto-
wych na początku 2008 r. przedstawiała się nastę-
pująco:
— brak zakontraktowania, a więc brak perspek-
tyw rozpoczęcia robót,
— bardzo krótki czas pozostały na realizację ro-
bót w terenie i wydatkowanie środków,
— konieczność realizacji pełnego zakresu rzeczo-
wego z decyzji w bardzo krótkim czasie,
— niewielka liczba podmiotów na krajowym ryn-
ku specjalistycznych usług budowlano-montażo-
wych zdolnych do podjęcia robót o dużej skali,
— niski poziom konkurencji na rynku przedsię-
wzięć dużej skali,
— duża liczba problemów proceduralnych i praw-
no-administracyjnych pozostałych jeszcze do proce-
sowania,
— kontestowanie na drodze prawnej oraz me-
dialnej przez niektórych przedstawicieli społeczno-
ści lokalnej lokalizacji inwestycji w północno-
-wschodniej części miasta.
Ponadto funkcjonowały ograniczenia natury pro-
ceduralnej i technicznej, które znacznie zawężały
pole manewru beneficjenta odnośnie sposobu reali-
zacji zadań priorytetowych:
— wysoki poziom powiązania technicznego i tech-
nologicznego poszczególnych zadań priorytetowych
powodujący konieczność realizacji wszystkich z nich
w celu uzyskania oczekiwanego efektu ekologiczne-
go i technicznego,
— bardzo wysoka złożoność techniczna i organi-
zacyjna wykonania zadań w warunkach kumulacji
prac na ograniczonym terenie,
— brak możliwości dekomitacji środków na inne
projekty krajowe,
— brak możliwości dostosowania (ograniczenia)
zakresu rzeczowego zadań do krótkiego limitu cza-
su na ich wykonanie.
Warunki techniczne i ekonomiczne realizacji
projektu (w części dotyczącej OŚ „Czajka” i przesy-
łu) uległy zmianie w porównaniu z warunkami
określonymi we wniosku o dofinansowanie do KE.
Podpisując 30 stycznia 2008 r. w tych warunkach
umowę o wykonanie pierwszego z trzech zadań prio-
rytetowych: „Modernizacja i rozbudowa Oczyszczal-
ni Ścieków”Czajka”wraz z kanałem zrzutowym
(część ściekowa i przygotowanie osadów)”, benefi-
cjent wyważył pozytywne i negatywne strony podję-
tej decyzji wynikające z powyższych ograniczeń oraz
z presji czasu. Beneficjent podjął tę decyzję jako sa-
modzielny podmiot gospodarczy na własne ryzyko,
biorąc pod uwagę ww. uwarunkowania.
Część szczegółowa. W odniesieniu do pytania nr 1:
Podejmując działania naprawcze (jak wyżej),
mamy szanse zrealizować przedmiotowy projekt,
wykorzystując przyznane Polsce środki FS oraz
środki własne beneficjenta.
W odniesieniu do pytania nr 2:
Artykuł przywołany w zapytaniu stanowi dowód
aktywnego zainteresowania prasy realizacją projek-
tów infrastrukturalnych w Polsce oraz troski o pra-
widłowość wydatkowania środków publicznych. Wy-
padałoby jednak zaznaczyć, że informacje prasowe
dotyczące podmiotów podejmujących suwerenne de-
cyzje odnośnie podpisanych umów w oparciu o zasa-
dy Prawa zamówień publicznych nie mogą stanowić
przedmiotu ingerencji ministra środowiska. Z doku-
mentacji będącej w posiadaniu Ministerstwa Środo-
wiska dotyczącej przedmiotowej sprawy nie wynika,
aby zostało popełnione naruszenie prawa, w tym
przypadku ustawy Prawo zamówień publicznych,
i w związku z tym minister środowiska nie podjął
żadnych szczególnych działań, poza pozyskaniem
wspomnianych materiałów z postępowania o udzie-
lenie zamówienia publicznego w trybie przetargu
nieograniczonego na modernizację i rozbudowę
oczyszczalni ścieków „Czajka” (część ściekowa i przy-
gotowanie odpadów do utylizacji) – postępowanie
nr 29/JRP/K-1/07, mających na celu wyjaśnienie kwe-
stii podniesionych w artykule tygodnika „Wprost”.

Pragnę nadmienić, że zamawiający w dniu 25.09.2007 r.
informację o wyborze wykonawcy przekazał do pre-
zesa Urzędu Zamówień Publicznych oraz do Central-
nego Biura Antykorupcyjnego. W następstwie po-
wyższego prezes UZP w dniu 22.11.2007 r. sporzą-
dził informacje o wyniku kontroli uprzedniej, prze-
prowadzonej obligatoryjnie ze względu na wartość
zamówienia. Kontrola „wykazała naruszenia, które
nie stanowią rażącego naruszenia ustawy Prawo za-
mówień publicznych i nie miały wpływu na wynik
postępowania”.
Ponadto Sąd Okręgowy w Warszawie postano-
wieniem z dnia 7.01.2008 r. odrzucił skargę konsor-
cjum, gdzie liderem był Sistem Yapi Insaat ve Tica-
ret A.S.
W odniesieniu do pytania nr 3:
NFOŚiGW pozostaje ogniwem systemu dofinan-
sowania przedsięwzięć FS w Polsce. NFOŚiGW jako
instytucja statutowo zobowiązana do wspierania
przedsięwzięć infrastrukturalnych w Polsce, m.in.
w trybie pożyczek inwestycyjnych i płatniczych,
uczestniczy również w dofinansowaniu kosztów re-
alizacji licznych projektów infrastrukturalnych na
ochronę środowiska Funduszu Spójności, w tym
również projektu Warszawa – Faza III.
Wydaje mi się, że kwestii dofinansowania projek-
tu badań geotermalnych dotacją oraz przedmioto-
wej inwestycji pożyczką ze środków NFOŚiGW nie
można łączyć nie tylko dlatego, że pożyczkę benefi-
cjent musi zwrócić, a przedmiotowa fundacja nie, ale
również ze względu na charakter i znaczenie przed-
sięwzięcia FS dla wywiązania się Polski z zobowią-
zań traktatowych wobec Unii Europejskiej, a także
w związku z respektowaniem wymagań krajowego
i wspólnotowego prawa ochrony środowiska odnośnie
czystości wód, w tym w rzece Wiśle, i czystości wód
odprowadzanych do Morza Bałtyckiego. Ponadto OŚ
„Czajka” ma kluczowe znaczenie dla likwidacji od-
prowadzania nieoczyszczonych ścieków do rzeki Wi-
sły w m.st. Warszawie. Dlatego też zadania związane
z budową i modernizacją OŚ „Czajka” są zaliczone do
zadań priorytetowych, a więc do zadań, którym
udzielana jest pomoc w pierwszej kolejności.
W podsumowaniu należy stwierdzić, że kroki pod-
jęte przez zamawiającego w odniesieniu do przedmio-
towego zamówienia publicznego pomimo pewnych
zastrzeżeń można uznać za adekwatne do aktualnej
sytuacji realizacyjnej projektu. Ze względu na złożo-
ność problematyki, szczególne zainteresowanie opinii
publicznej podzielam zainteresowanie pana posła po-
wodzeniem jednego z najbardziej priorytetowych za-
dań Funduszu Spójności w Polsce.
Biorąc pod uwagę wysoki priorytet dla realizacji
przedmiotowego projektu, zapewniam, że Minister-
stwo Środowiska dołoży wszelkich starań do jego po-
myślnego zakończenia.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
333
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie podwyżek płac dla sędziów (953)
Szanowny Panie Marszałku! Stosownie do po-
stanowień art. 193 ust. 1 Regulaminu Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej uprzejmie przesyłam na ręce
Pana Marszałka odpowiedź na skierowaną do mnie
przez pana Wiesława Szczepańskiego interpelację
w sprawie podwyżek płac dla sędziów.
Po krótkim przedstawieniu kwestii związanych
z wynagrodzeniami sędziów interpelacja w konklu-
zji zawiera dwa pytania:
1. Czy rząd dostrzega ten problem?
2. W jakiej wysokości otrzymają w roku 2008
podwyżki sędziowie?
Przystępując do odpowiedzi na zadane pytania,
na wstępie pozwolę sobie przedstawić kilka istot-
nych w sprawie informacji.
Kwestie wynagrodzeń sędziów uregulowane zo-
stały w ustawie z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo
o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98,
poz. 1070, ze zm.).
Zgodnie z brzmieniem art. 91 ww. ustawy wyna-
grodzenie zasadnicze sędziego stanowi wielokrot-
ność kwoty bazowej, której wysokość określa ustawa
budżetowa.
Wysokość wynagrodzenia sędziów sądów równo-
rzędnych jest zróżnicowana ze względu na staż pra-
cy i pełnione funkcje.
Sędzia, obejmując stanowisko, otrzymuje wyna-
grodzenie zasadnicze w stawce podstawowej. Wyna-
grodzenie zasadnicze sędziego podwyższa się do wy-
sokości stawki pierwszej awansowej po siedmiu la-
tach pracy na danym stanowisku sędziowskim lub
na innym, odpowiednio równorzędnym, stanowisku
sędziego lub prokuratora.
Wynagrodzenie zasadnicze sędziego ulega pod-
wyższeniu do stawki drugiej awansowej po siedmiu
latach pracy na danym stanowisku sędziowskim lub
na innym, odpowiednio równorzędnym, stanowisku
sędziego lub prokuratora od uzyskania przez sędzie-
go stawki pierwszej awansowej.
Od wynagrodzenia sędziów nie odprowadza się
składek na ubezpieczenie społeczne.
Jednocześnie od dnia 1 lipca 2008 r. na mocy
ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy
Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 136, poz. 959) wyna-
grodzenie zasadnicze sędziego w stawce podstawo-
wej wynosić będzie co najmniej 120% wynagrodze-
nia zasadniczego w stawce podstawowej dla bezpo-
średnio niższego stanowiska sędziowskiego.
334
Wynagrodzenie zasadnicze sędziego podwyższa-
ne będzie do wysokości stawki pierwszej awansowej
po pięciu latach pracy na danym stanowisku sę-
dziowskim lub na innym, odpowiednio równorzęd-
nym, stanowisku sędziego lub prokuratora, zaś do
stawki drugiej awansowej po pięciu latach pracy na
danym stanowisku sędziowskim lub na innym, od-
powiednio równorzędnym, stanowisku sędziego lub
prokuratora od uzyskania przez sędziego stawki
pierwszej awansowej.
Odpowiadając na pytania pana posła, pragnę po-
informować, iż mając na uwadze art. 178 ust. 2 kon-
stytucji, obecny rząd dąży do zapewnienia sędziom
wynagrodzenia odpowiadającego godności urzędu
oraz zakresowi ich obowiązków.
Minister Sprawiedliwości, uznając wzrost wyna-
grodzeń tej grupy za jeden z priorytetów swojego
urzędowania, musi mieć jednak na uwadze również
wielkość środków finansowych określonych w bu-
dżecie państwa.
Jednocześnie chcę zapewnić pana posła, że w dal-
szym ciągu prowadzone będą konsultacje ze środo-
wiskami prawniczymi, wypracowane rozwiązania
minister rekomendował będzie Radzie Ministrów
i parlamentowi.
Pragnę podkreślić, iż resort sprawiedliwości pod-
jął szereg działań zmierzających do zmiany zasad
wynagradzania tej grupy zawodowej, przy jednocze-
snym – na co pozwolę sobie zwrócić uwagę pana po-
sła – utrzymaniu związku między wynagrodzenia-
mi sędziów i prokuratorów.
W roku bieżącym wynagrodzenia sędziów wzro-
sną:
1) od dnia 1 stycznia o 2,3%, co związane jest
z waloryzacją wynagrodzeń na zasadach określo-
nych w ustawie budżetowej na 2008 r. dla całej sfery
budżetowej,
oraz od dnia 1 lipca br.:
2) ze względu na wprowadzenie awansu pozio-
mego dla sędziów sądów powszechnych w budżecie
zabezpieczone zostało na ten cel 5900 tys. zł,
3) w związku ze skróceniem z 7 do 5 lat okresu
wymaganego do uzyskania wyższych stawek awan-
sowych w budżecie ujęto na realizację ww. zmiany
zasad kwotę 8400 tys. zł,
4) na skutek wprowadzenia zasady, zgodnie
z którą wynagrodzenie zasadnicze w stawce podsta-
wowej wynosi co najmniej 120% wynagrodzenia za-
sadniczego w stawce podstawowej dla bezpośrednio
niższego stanowiska sędziowskiego, w budżecie na
powyższy cel zostało zabezpieczone 4707 tys. zł.
Pozwolę sobie w tym miejscu przedstawić prze-
ciętne wysokości planowanego od dnia 1 lipca 2008 r.
ww. wzrostu wynagrodzeń sędziów:
— sędzia sądu rejonowego w stawce podstawowej
– wzrost przeciętnie o 119 zł,
— sędzia sądu rejonowego w pierwszej stawce
awansowej – wzrost przeciętnie o 136 zł,
— sędzia sądu rejonowego w drugiej stawce
awansowej – wzrost przeciętnie o 147 zł,
— sędzia sądu okręgowego w stawce podstawo-
wej – wzrost przeciętnie o 336 zł,
— sędzia sądu okręgowego w pierwszej stawce
awansowej – wzrost przeciętnie o 356 zł,
— sędzia sądu okręgowego w drugiej stawce
awansowej – wzrost przeciętnie o 396 zł,
— sędzia sądu apelacyjnego w stawce podstawo-
wej – wzrost przeciętnie o 544 zł,
— sędzia sądu apelacyjnego w pierwszej stawce
awansowej – wzrost przeciętnie o 593 zł,
— sędzia sądu apelacyjnego w drugiej stawce
awansowej – wzrost przeciętnie o 625 zł.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że w sposób wyczerpujący i zadowalający
dostarczyły panu posłowi odpowiedzi na zadane py-
tania.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie sytuacji polskiego więziennictwa
(954)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo SPS-023-954/08 z dnia 15 lutego 2008 r.,
uprzejmie przedstawiam odpowiedź na interpelację
posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego dotyczącą
sytuacji polskiego więziennictwa.
Istotnym problemem, z jakim boryka się polskie
więziennictwo, jest przeludnienie jednostek peniten-
cjarnych. Według stanu na dzień 3 marca 2008 r.
wynosiło ono 11,7%. Wobec utrzymywania się prze-
ludnienia więzień, a nawet wobec jego wzrostu, nie-
zbędne stało się poszukiwanie dróg reformowania
systemu penitencjarnego w celu zapewnienia możli-
wości realizacji ustawowych zadań więziennictwa.
Działania te były i są prowadzone przede wszystkim
w trzech płaszczyznach: działalności inwestycyjnej,
inicjatyw legislacyjnych, łagodzenia skutków prze-
ludnienia.
Działalność inwestycyjna skupia się na realizacji
„Programu pozyskania 17 000 miejsc w jednostkach
organizacyjnych więziennictwa w latach 2006–
–2009” przyjętego przez Radę Ministrów w dniu
26 lutego 2006 r. Zgodnie z zawartymi w nim zapi-
sami oraz w oparciu o przyznane w ustawie budżeto-

wej środki finansowe na jego uruchomienie, w 2006 r.
zaplanowano oddanie do użytku łącznie 3921 miejsc,
faktycznie zaś uzyskano 4142 miejsca zakwaterowa-
nia, tj. o 221 więcej niż zakładano. Z kolei w 2007 r.,
w oparciu o przyznane w ustawie budżetowej środ-
ki finansowe, planowano oddać do użytku 3756
miejsc. Uzyskano 4402 miejsca, tj. o 646 więcej niż
zakładano. Ogólnie w roku 2006 i 2007 pozyskano
łącznie 8544 nowe miejsca zakwaterowania dla
osadzonych. Plan wydatków majątkowych więzien-
nictwa na 2008 r. w ustawie budżetowej został
ustalony na 345 mln zł, z czego 325 mln zł przezna-
czono na budownictwo inwestycyjne. W bieżącym
roku planowane jest oddanie do użytku 4122 miejsc
zakwaterowania.
Oprócz działań proinwestycyjnych ogranicze-
niu przeludnienia w więzieniach mają także słu-
żyć działania legislacyjne. Do tych działań należy
wprowadzenie wykonywania kary pozbawienia
wolności poza zakładem karnym w systemie dozo-
ru elektronicznego. Realizacja tego przedsięwzięcia
poprzez objęcie nim grupy skazanych na krótkoter-
minowe kary pozbawienia wolności pozwoli na
zwolnienie pewnej liczby miejsc w jednostkach pe-
nitencjarnych.
Ważnym zamierzeniem legislacyjnym Minister-
stwa Sprawiedliwości w 2008 r. jest również projekt
ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny wykonaw-
czy oraz niektórych innych ustaw. Projekt ten ma
na celu wprowadzenie między innymi regulacji ma-
jących na celu rozszerzenie możliwości stosowania
kary ograniczenia wolności w formie wykonywania
pracy na cele społeczne. Działania, jakie podjęto, nie
ograniczyły się jedynie do zmian legislacyjnych, ale
także do zmian w praktyce wykonywania kary po-
zbawienia wolności, zmiany, które bardziej angażu-
jąc więźnia w proces korekcji, aktywizując go, po-
średnio łagodzą skutki izolacji, dotkliwe zwłaszcza
w warunkach przeludnienia. Spośród tych zmian
należy wymienić: dynamiczny rozwój grupowych
programów resocjalizacyjnych; wzrost liczby oddzia-
łów terapeutycznych dla skazanych uzależnionych
od narkotyków i alkoholu; poprawę warunków szko-
lenia zawodowego oraz tworzenie dodatkowych
miejsc do nauki i szkolenia kursowego skazanych;
racjonalną politykę udzielania zezwoleń na bezdozo-
rowe opuszczenie zakładu karnego; realizację pro-
jektu „Nowa droga dla byłych więźniów” w ramach
programu Inicjatywy Wspólnotowej „Equal”; dzia-
łalność kulturalno-oświatową oraz z zakresu kultu-
ry fizycznej i sportu.
Kolejnym działaniem resortu sprawiedliwości
jest także stworzenie warunków dla szerszego stoso-
wania instytucji warunkowego przedterminowego
zwolnienia dla sprawców niektórych przestępstw.
Planuje się również podjęcie działań, których efek-
tem będzie zmiana zasad wykonywania kary ogra-
niczenia wolności. Celem jest powstanie takiego mo-
delu, aby kara ograniczenia wolności mogła stać się
realną alternatywą dla kary pozbawienia wolności.
335
Aktualnie nie przewiduje się wprowadzenia do kra-
jowego porządku prawnego instytucji kary tzw.
aresztu domowego.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Ołdakowskiego
w sprawie opłat za abonament
radiowo-telewizyjny oraz planów przekazania
ośrodków regionalnych TVP
samorządom województw (955)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jana Ołdakowskiego w spra-
wie opłat za abonament radiowo-telewizyjny oraz
planów przekazania ośrodków regionalnych TVP
samorządom województw, z dnia 15 lutego 2008 r.
(sygn. SPS-023-955/08), uprzejmie przesyłam na-
stępujące informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, że zarówno radio
jak i telewizja publiczna są dobrami narodowymi
i nie można ich stawiać w sytuacji nadzwyczajnego
wyzwania finansowego, pozbawiając w zupełności
dofinansowania ze strony państwa. W związku
z niedostatecznymi uregulowaniami kwestii abona-
mentu radiowo-telewizyjnego, konieczne jest podję-
cie prac legislacyjnych w tej materii. Abonament nie
zostanie zlikwidowany, zanim nie zostanie dopraco-
wany alternatywny sposób dofinansowywania me-
diów publicznych przez państwo. Minister kultury
i dziedzictwa narodowego nie podejmie decyzji o li-
kwidacji abonamentu w momencie, kiedy nie ma al-
ternatywy, czyli nie ma innego sposobu finansowa-
nia misyjności w polskim radiu i polskiej telewizji.
Decyzje w tej sferze będą podejmowane komplekso-
wo i równolegle. Nie może być likwidacji abonamen-
tu, jeżeli nie ma wskazania źródła pokrycia luki,
która pojawi się w środkach telewizji publicznej i ra-
dia publicznego. Pomysły na zastąpienie abonamen-
tu nie są jeszcze w pełni dopracowane i potrzeba cza-
su, zanim zostanie wybrany najlepszy z nich. Jedno-
cześnie pragnę zauważyć, że prace w zakresie zastą-
pienia opłat abonamentowych przez nowy system
finansowania radiofonii i telewizji publicznej trwają
obecnie w Sejmie RP. Pytania postawione w interpe-
lacji dotyczą toku prac, który nie leży w kompetencji
ministra właściwego ds. kultury i ochrony dziedzic-
twa narodowego. W chwili obecnej w Sejmie RP
przygotowywane są decyzje dotyczące przedmioto-
336
wej kwestii, lecz nie przybrały one jeszcze formy pro-
jektu przepisów prawnych. Jednocześnie pragnę
podkreślić, iż rozważania dotyczące różnych syste-
mów finansowania nadawców publicznych nie mogą
być traktowane jako ostateczne decyzje dotyczące
wyboru jednego z możliwych rozwiązań.
Odnosząc się do pytania pana posła o opinię
w sprawie ewentualnego przekazania ośrodków re-
gionalnych Telewizji Polskiej samorządom woje-
wództw, uprzejmie informuję, że kwestia ta wymaga
dokonania szczegółowej analizy i przeprowadzenia
na ten temat publicznej debaty. Chciałbym podkre-
ślić, iż przy tworzeniu prawa należy mieć na wzglę-
dzie przede wszystkim dobro widzów i słuchaczy.
Realizując te cele, należy zapewnić wypełnianie mi-
sji publicznej przez media publiczne oraz wyasygno-
wać środki na jej realizację. W tej sferze nie powinny
mieć miejsca działania, które mogłyby wywoływać
negatywne skutki dla polskiej kultury. Mam nadzie-
ję, że Pan Marszałek uzna powyższe wyjaśnienia za
wystarczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Wikińskiego
w sprawie zmian organizacyjnych dotyczących
p.p.u.p. Poczta Polska, a w szczególności
lokalizacji Oddziału Regionalnego
Centrum Sieci Pocztowej w Kielcach
z siedzibą w Radomiu (956)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Marka Wikińskiego nr SPS-023-
-956/08 w sprawie zmian organizacyjnych dotyczą-
cych p.p.u.p. „Poczta Polska, a w szczególności loka-
lizacji Oddziału Regionalnego Centrum Sieci Pocz-
towej w Kielcach z siedzibą w Radomiu adresowaną
do prezesa Rady Ministrów pana Donalda Tuska,
który w piśmie z dnia 20 lutego 2008r., znak: DSPA-
-4401-857/08, upoważnił mnie do udzielenie na nią
odpowiedzi, przedstawiam, co poniżej.
Na wstępie pragnę wyjaśnić, że sprawy związane
z wewnętrzną organizacją działalności Poczty Pol-
skiej pozostają w wyłącznych kompetencjach dyrek-
tora generalnego Poczty Polskiej. Zgodnie bowiem
z przepisami art. 19 i 20 ustawy z dnia 30 lipca 1997 r.
o państwowym przedsiębiorstwie użyteczności pu-
blicznej „Poczta Polska” (Dz. U. Nr 106, poz. 675,
z późn. zm.) oraz § 16 ust. 3 i 4 Statutu Poczty Pol-
skiej (M.P. z 2004 r. Nr 42, poz. 738, z późn. zm.)
dyrektor generalny Poczty Polskiej tworzy, prze-
kształca i likwiduje jednostki organizacyjne Poczty
Polskiej o ogólnopolskim, okręgowym, rejonowym
i terenowym zasięgu działania.
W związku z tym w oparciu o informacje uzyska-
ne od pełnomocnika dyrektora generalnego Poczty
Polskiej ds. utworzenia Centrum Poczty pana Krzysz-
tofa Sołśni pragnę poinformować, że z dniem 1 kwiet-
nia 2008 r. zgodnie z zarządzeniem nr 7 dyrektora
generalnego Poczty Polskiej z dnia 17 stycznia 2008 r.
dotychczasowe jednostki organizacyjne Poczty Pol-
skiej – Centrum Usług Pocztowych i Centrum Sieci
Pocztowej zostaną połączone w jedno Centrum Pocz-
ty. Siedziba oddziału regionalnego została zlokalizo-
wana w Kielcach. Sprawa tej lokalizacji nie jest jed-
nak ostatecznie przesądzona. Aktualnie przeprowa-
dzane są dodatkowe analizy i rozważane są wszelkie
argumenty dotyczące zasadności zlokalizowania sie-
dziby OR CP zarówno w Radomiu, jak i w Kielcach.
Szczególnie analizowane są kwestie dotyczące miej-
sca pracy pracowników zatrudnionych obecnie w Od-
dziale Regionalnym Centrum Sieci Pocztowej oraz
braku warunków lokalowych w Kielcach. Według
pełnomocnika dyrektora generalnego ds. utworze-
nia Centrum Poczty Pana Krzysztofa Sołśni osta-
teczna decyzja w tej sprawie powinna zapaść najpóź-
niej w połowie marca br.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
na obecną chwilę w sposób dostateczny wyjaśniłem
wątpliwości budzące niepokój Pana Posła.
Z poważaniem
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie zmiany ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o zmianie niektórych ustaw w związku
ze zmianami w podziale zadań i kompetencji
administracji terenowej
tzw. ustawy kompetencyjnej (957)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 15 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-957/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Jarosława Rusieckiego z dnia 28 stycznia 2008 r.
w sprawie zmiany ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.

o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami
w podziale zadań i kompetencji administracji tere-
nowej, tzw. ustawy kompetencyjnej, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
W chwili obecnej trwają prace nad dokończeniem
reform administracyjnych, w tym nad kontynuacją
rozpoczętego w 1989 r. procesu decentralizacji za-
dań i finansów publicznych, którego elementem była
tzw. ustawa kompetencyjna. Przygotowywane zmia-
ny zmierzać będą do ograniczenia roli wojewody do
reprezentowania Rady Ministrów w województwie,
sprawowania nadzoru ogólnego nad samorządem te-
rytorialnym, wykonywania kontroli gospodarowa-
nia mieniem państwowym w województwie, pełnie-
nia funkcji organu odpowiedzialnego za zarządzanie
kryzysowe oraz stan porządku publicznego i bezpie-
czeństwa zbiorowego.
Prawną podstawę podejmowanych działań sta-
nowi uchwała nr 13/2008 Rady Ministrów z dnia
22 stycznia 2008 r. w sprawie dokończenia reformy
administracji publicznej oraz zasad prowadzenia
prac w tym zakresie. Przedmiotowa uchwała wska-
zuje jako główne zadania:
— dokończenie reformy decentralizacyjnej i upo-
rządkowanie podziału kompetencji między admini-
stracją rządową a samorządową;
— dokończenie reformy administracji rządowej,
w tym poprawę koordynacji działań naczelnych i cen-
tralnych organów administracji rządowej;
— przywrócenie właściwej roli służby cywilnej
i wprowadzenie skutecznych mechanizmów zarzą-
dzania kadrami urzędniczymi.
Zadanie koordynacji prac nad projektami ustaw
przygotowywanymi w trybie ww. uchwały Rady Mi-
nistrów powierzone zostało ministrowi właściwemu
do spraw administracji publicznej, który zobowiąza-
ny został w szczególności do przedłożenia Radzie
Ministrów do końca maja 2008 r.:
— uzgodnionej z członkami Rady Ministrów
strategii reformy administracji publicznej;
— harmonogramu wdrażania przygotowanych
ustaw i innych aktów prawnych.
Aktualnie w ramach realizacji reformy decentra-
lizacyjnej i uporządkowania podziału kompetencji
między administrację rządową a samorządową w Mi-
nisterstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji
zbierane i opracowywane są propozycje zmian legi-
slacyjnych zgłaszanych przez stronę samorządową
i rządową, w tym m.in. przez wojewodów. Pakiet
propozycji zmian prawa w powyższym zakresie
przedłożony został reprezentantom strony samorzą-
dowej i rządowej na inauguracyjnym posiedzeniu
Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialne-
go w dniu 30 stycznia 2008 r.
W chwili obecnej nad pakietem pracują zespoły
Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialne-
go. Propozycje zmian w obszarze ochrony środowi-
ska zgłoszone przez wojewodę świętokrzyskiego zo-
staną również rozważone w ramach tych prac.
337
Niezależnie od powyższego zasadne wydaje się
zajęcie stanowiska w przedmiotowej kwestii przez
ministra środowiska.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Grzegorza Tobiszowskiego
w sprawie definicji nakładów koniecznych (958)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Grzegorza Tobiszowskiego
z dnia 31 stycznia 2008 r. (nr SPS-023-958/08)
w sprawie definicji nakładów koniecznych, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Z dniem 31 lipca 2007 r. weszła w życie ustawa
z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie niektó-
rych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873). Ustawa ta
w art. 48 ust. 3 nałożyła na najemców tzw. byłych
mieszkań zakładowych żądających przeniesienia
własności zajmowanego lokalu obowiązek pokrycia
kosztów dokonanych przez spółdzielnię nakładów
koniecznych przeznaczonych na utrzymanie budyn-
ku, w którym znajduje się dany lokal. Obowiązek
powyższy jest w pełni zasadny, jeżeli spółdzielnia
mieszkaniowa nabyła przedmiotowy lokal nieod-
płatnie.
W braku ustawowej definicji „nakładów koniecz-
nych” informuję Pana Marszałka, że w mojej opinii
za nakłady takie należy uznać te wydatki, których
celem jest utrzymanie rzeczy w stanie zdatnym do
normalnego korzystania, zgodnie z jej przeznacze-
niem. Mieszczą się tu zatem wydatki na remonty
i konserwację rzeczy, podatki, ubezpieczenia oraz
inne świadczenia publiczne.
Za nakłady konieczne poniesione na rzecz utrzy-
mania budynków można przykładowo uznać napra-
wę klatki schodowej, wymianę instalacji gazowej,
elektrycznej i wodno-kanalizacyjnej, wymianę sto-
larki okiennej, o ile nie mają one charakteru indywi-
dualnego, tj. dotyczą działań podjętych w całym bu-
dynku lub poszczególnych pionach.
Naprawa drogi dojazdowej do budynku, moim
zdaniem, nie powinna być przez spółdzielnie miesz-
kaniowe zaliczana do katalogu nakładów koniecz-
nych. Nie jest ona bowiem związana z utrzymaniem
338
w należytym stanie budynku, tym samym nie wy-
pełnia dyspozycji ust. 3 art. 48.
Odnośnie do kosztów poniesionych przez spół-
dzielnię związanych z dociepleniem budynku wyja-
śniam, że należałoby wziąć pod uwagę treści art. 662
§ 1 K.c., zgodnie z którym wynajmujący powinien
wydać najemcy rzecz w stanie przydatnym do umó-
wionego użytku i utrzymywać ją w takim stanie
przez czas trwania najmu. Obowiązek ten obejmuje
wymianę uszkodzonych czy zniszczonych części
składowych i przynależności rzeczy oraz dokonywa-
nie wszelkich napraw i nakładów, poza drobnymi
połączonymi ze zwykłym używaniem rzeczy.
Jeżeli określone działania techniczne w budyn-
kach były finansowane środkami z funduszu remon-
towego, to koszty tych działań należy uznać jako na-
kłady konieczne.
Natomiast nakłady nieodpowiadające temu ce-
lowi, a więc nakłady zmierzające do ulepszenia rze-
czy albo nadania jej cech odpowiadających szcze-
gólnym upodobaniom posiadacza stanowią rodzaj
innych nakładów w rozumieniu art. 226 Kodeksu
cywilnego (zob.: E. Gniewek, „Komentarz do art. 226
K.c.”). Każdy najemca spółdzielni, który nie zgadza
się z dokonaną przez spółdzielnię oceną, może żą-
dać oszacowania wysokości nakładów koniecznych
przez sąd.
Ponadto uprzejmie informuję Pana Marszałka,
że przepis art. 48 ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych będzie przedmiotem orzeczenia Trybunału
Konstytucyjnego, bowiem został zakwestionowany
przez grupę posłów na Sejm RP VI kadencji wnio-
skiem z dnia 14 listopada 2007 r. (sygn. K 64/07)
jako niezgodny z art. 64 Konstytucji RP.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Leny Dąbkowskiej-Cichockiej
w sprawie rozporządzenia ministra pracy
i polityki społecznej dotyczącego zakładów
aktywności zawodowej (959)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną przez pana marszałka przy piśmie z dnia
15 lutego 2008 r. interpelację pani poseł Leny Dąb-
kowskiej-Cichockiej w sprawie rozporządzenia mini-
stra pracy i polityki społecznej z dnia 14 grudnia
2007 r. dotyczącego zakładów aktywności zawodo-
wej (Dz. U. Nr 242, poz.1776) wyjaśniam, co na-
stępuje:
Organizatorzy przy konstruowaniu preliminarza
rocznych kosztów działania zakładów aktywności
zawodowej powinni wziąć pod uwagę zmianę wyso-
kości minimalnego wynagrodzenia za pracę, które
ma istotny wpływ na ostateczną wysokość tych
kosztów. Należy wskazać, że rozporządzenie Rady
Ministrów z dnia 11 września 2007 r. w sprawie wy-
sokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w roku
2008 (Dz. U. Nr 171, poz. 1209) zostało opublikowa-
ne w dniu 20 września ubiegłego roku i sankcjono-
wało zmiany wielokrotnie wcześniej zapowiadane.
Dlatego trudno zgodzić się z tezą pani poseł, że orga-
nizatorzy zakładów aktywności zawodowej nie mo-
gli uwzględnić tych zmian w konstruowanym preli-
minarzu. Należy wyraźnie podkreślić, że zmiany te,
jakkolwiek w sposób oczywisty rodzą skutki finan-
sowe dla pracodawców, nie mają związku z wysoko-
ścią kwoty środków przekazywanych przez Pań-
stwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnospraw-
nych samorządom województw na działanie zakła-
dów aktywności zawodowej. Dzieje się tak dlatego,
że kwota środków przeznaczonych na dofinansowa-
nie działalności zakładu aktywności zawodowej,
określona w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia
13 maja 2003 r. w sprawie algorytmu przekazywa-
nia środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych samorządom wojewódz-
kim i powiatowym (Dz. U. Nr 88, poz. 808, z późn.
zm.), jest stała. Wysokość dofinansowania obliczana
jest na podstawie wzoru zawartego w § 3, którego
jednym ze składników jest kwota środków na dofi-
nansowanie kosztów rocznego pobytu jednego za-
trudnionego pracownika niepełnosprawnego w za-
kładzie aktywności zawodowej, ustalona przez za-
rząd funduszu na podstawie danych z 2002 r., i od
tego czasu nie zmieniana. Co roku natomiast zmia-
nie ulega wartość minimalnego wynagrodzenia,
które obligatoryjnie musi być wypłacane każdemu
zatrudnionemu, w tym także osobom niepełno-
sprawnym.
Wprowadzone zmiany do rozporządzenia mini-
stra pracy i polityki społecznej z dnia 14 grudnia
2007 r. w sprawie zakładów aktywności zawodowej
(Dz. U. Nr 242, poz.1776) nie mają wpływu na wyso-
kość kwoty bazowej przekazywanej zgodnie z algo-
rytmem na dofinansowanie działalności zakładu
aktywności zawodowej. Może natomiast mieć wpływ
na ostateczną wartość kwot przekazywanych zakła-
dom aktywności zawodowej przez samorządy woje-
wództw.
Samorząd województwa może bowiem zwiększyć
kwotę środków na pokrycie kosztów działalności za-
kładów aktywności zawodowej, zgodnie z art. 35 ust. 2
ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawo-
dowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełno-
sprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92), wykorzy-

stując w tym celu środki przekazane przez fundusz,
a przeznaczone na bieżącą realizację zadań.
Należy także wskazać, że zarówno sformułowa-
nie użyte w § 7 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia ministra
pracy i polityki społecznej z dnia 21 stycznia 2000 r.
w sprawie zakładów aktywności zawodowej (Dz. U.
Nr 6, poz. 77, ze zm.) obowiązującego do dnia 31 stycz-
nia 2007 r., jak i zawarte w § 8 ust. 1 pkt 1 ww. roz-
porządzenia z dnia 14 grudnia 2007 r. obowiązujące-
go od dnia 1 stycznia 2008 r. wskazuje jedynie mak-
symalna kwotę dofinansowania ze środków PFRON
wynagrodzenia osoby niepełnosprawnej, a zatem
kwota ta może być wyższa. Nie zmienia to jednak
faktu, że pracownicy zakładu aktywności zawodo-
wej, zatrudnieni na podstawie umowy o pracę, mają
prawo do osiągania dochodów nie mniejszych niż
w wysokości minimalnego wynagrodzenia, pro-
porcjonalnie do wymiaru czasu pracy.
Odrębną kwestią jest źródło pochodzenia środ-
ków, z których wynagrodzenie to zostanie pokryte.
Należy wskazać, że zgodnie z art. 29 ust. 3 ww. usta-
wy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz za-
trudnianiu osób niepełnosprawnych koszty działa-
nia zakładu aktywności zawodowej są finansowane
ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych, samorządu terytorialne-
go lub z innych źródeł.
Przy powyższym nadmieniam, że zakłady ak-
tywności zawodowej część wynagrodzenia osoby za-
liczonej do znacznego lub umiarkowanego stopnia
niepełnosprawności mogą dofinansować ze środków
uzyskanych ze sprzedaży towarów i usług. Ponadto
zgodnie z art. 35 ww. ustawy zadanie związane
z dofinansowaniem tworzenia i działania zakładów
aktywności zawodowej zostało przypisane samorzą-
dowi województwa. W związku z czym organizator
zakładu aktywności zawodowej może zwrócić się do
samorządu województwa z prośbą o przekazanie
brakującej kwoty z własnych środków samorządu
województwa.
Nie ma również przeszkód, aby sam organizator
zakładu aktywności zawodowej dofinansowywał
koszty działalności zakładu z własnych środków lub
pozyskał środki z innych źródeł.
Na zakończenie pragnę podkreślić, iż dofinanso-
wanie działalności zakładów aktywności zawodowej
opiera się na umowie cywilnoprawnej, w związku
z tym istnieje możliwość aneksowania umowy w czę-
ści dotyczącej kwoty przekazywanej na działalność
ZAZ, jeśli obie strony umowy podejmą taką decyzję.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
339
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Gawędy
w sprawie procedury wdrażania
przyjętych rozwiązań legislacyjnych
w zakresie przekazywania przez podatników
1% należnego podatku dochodowego
jako darowizny na rzecz organizacji
pożytku publicznego, w szczególności
ewidencjonowania przekazywanych darowizn
(960)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Adama Gawędy przekazaną przy
piśmie z dnia 15 lutego 2008 r. (nr SPS-023-960/08)
w sprawie procedury wdrażania przyjętych rozwią-
zań legislacyjnych w zakresie przekazywania przez
podatników 1% należnego podatku dochodowego na
rzecz organizacji pożytku publicznego uprzejmie in-
formuję.
Zmiana zasad zasilania kont organizacji pożytku
publicznego przez osoby fizyczne 1% swojego podat-
ku została wprowadzona ustawą z dnia 16 listopada
2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588).
Celem tej zmiany było uproszczenie mechanizmu
alokacji 1% należnego podatku przez darczyńców,
polegające na tym, aby to urząd skarbowy, a nie po-
datnik, dokonywał wpłaty na rachunek bankowy or-
ganizacji pożytku publicznego, o co wielokrotnie po-
stulowano w latach ubiegłych.
Pod koniec ubiegłego roku pojawiły się jednak
opinie zarówno środków masowego przekazu, parla-
mentarzystów, a także rodziców dzieci będących
podopiecznymi organizacji pożytku publicznego, że
brak możliwości wskazania przez podatnika kon-
kretnego celu odbiera podatnikom prawo do swo-
bodnego dysponowania 1% swojego podatku.
W konsekwencji w wydanym w dniu 21 grudnia
2007 r. Komunikacie w sprawie przekazywania 1%
podatku na rzecz organizacji pożytku publicznego
za pośrednictwem urzędów skarbowych, godząc in-
teresy organizacji pożytku publicznego, osób obję-
tych działalnością statutową organizacji pożytku
publicznego, jak również organów podatkowych za-
angażowanych w proces przekazywania 1%, Mini-
sterstwo Finansów poinformowano opinię publicz-
ną, iż w składanym zeznaniu podatkowym – oprócz
danych pozwalających na właściwe zidentyfikowa-
nie organizacji pożytku publicznego (nazwa oraz
numer wpisu do KRS) – podatnicy mogą podać in-
formacje, które w ich ocenie mogą mieć wpływ
na dystrybucję środków gromadzonych przez orga-
nizacje pożytku publicznego (np. na konkretny cel).
Informacje te podatnicy mogą zamieszczać w rubry-
340
ce „Inne informacje, w tym ułatwiające kontakt
z podatnikiem”, znajdującej się bezpośrednio nad
wnioskiem o przekazanie 1% podatku należnego
(poz. 135 w PIT-28, poz. 311 w PIT-36, poz. 107
w PIT-36L, poz. 123 w PIT-37, poz. 59 w PIT-38).
Treść ww. komunikatu wraz z odpowiednimi
wytycznymi w zakresie sposobu obsługi składanych
zeznań podatkowych za 2007 r. przekazana została
w dniu 7 stycznia 2008 r. do dyrektorów izb skarbo-
wych, a za ich pośrednictwem naczelnikom urzędów
skarbowych.
W związku z powyższym urzędy skarbowe, reali-
zując przedmiotowe zadanie, zostały zobligowane do
odpowiedniego zapisywania szczegółowych informa-
cji podanych przez podatnika, dotyczących przeka-
zywanej kwoty 1% podatku na rzecz wskazanej or-
ganizacji pożytku publicznego, w tym na konkretny
cel wskazany w zeznaniu podatkowym (np. imię
i nazwisko chorego dziecka).
Należy przy tym pokreślić, że organy podatkowe,
realizując zadanie przekazania 1% podatku należ-
nego na rzecz organizacji pożytku publicznego, prze-
każą tym organizacjom tylko te informacje, których
udostępnienie nie naruszy tajemnicy skarbowej oraz
innych tajemnic ustawowo chronionych, m.in. ochro-
ny danych osobowych.
Jednocześnie podatnik będzie miał możliwość
uzyskania w urzędzie skarbowym informacji o prze-
kazaniu zadeklarowanej przez niego kwoty na rzecz
organizacji pożytku publicznego. Natomiast odpo-
wiedź na pytanie, czy przesłana przez urząd skarbo-
wy kwota została przekazana na cel szczegółowy
wskazany przez podatnika w zeznaniu podatko-
wym, leży po stronie organizacji pożytku publiczne-
go, ponieważ rozdysponowanie środków przekaza-
nych przez organ podatkowy pozostaje w wyłącznej
gestii organizacji pożytku publicznego i powinno się
odbywać zgodnie z przedmiotem działalności tej or-
ganizacji oraz z przepisami prawa powszechnie obo-
wiązującego.
Z kolei ewidencjonowanie operacji księgowych,
dotyczących przekazywania przez urzędy skarbo-
we darowizn na rzecz organizacji pożytku publicz-
nego, odbywa się na ogólnych zasadach, określonych
w rozporządzeniu ministra finansów z dnia 19 stycz-
nia 2006 r. w sprawie zasad rachunkowości i planu
kont w zakresie ewidencji podatków, opłat i nie-
podatkowych należności budżetowych w organach
podatkowych podległych ministrowi właściwemu do
spraw finansów publicznych (Dz. U. Nr 17, poz. 134,
z późn. zm.).
Odnosząc się do kwestii wysokości kosztów prze-
lewów bankowych i zasad wyłaniania podmiotów
świadczących ten rodzaj usług, należy zauważyć, że
zgodnie z art. 160 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca
2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249,
poz. 2104, z późn. zm.) bankiem obsługującym urzę-
dy skarbowe jest Narodowy Bank Polski. Jednocze-
śnie w dniu 7 stycznia 2008 r. Biuro Prasowe NBP
poinformowało, że Narodowy Bank Polski nie bę-
dzie pobierał od urzędów skarbowych prowizji od
poleceń przelewu w złotych na rzecz organizacji po-
żytku publicznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Gawędy
w sprawie wypłaty ekwiwalentu pieniężnego
dla emerytów i rencistów przedsiębiorstw
górniczych i przedsiębiorstw robót górniczych
w zamian za deputat węglowy na podstawie
ustawy o ekwiwalencie pieniężnym
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla
dla osób uprawnionych z przedsiębiorstw
robót górniczych (961)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 15 lutego 2008 r., znak: SPS-023-961/
08, przekazujące interpelację pana posła Adama Ga-
wędy, w sprawie wypłat ekwiwalentów pieniężnych
dla emerytów i rencistów z przedsiębiorstw robót
górniczych, informuję, co następuje.
Ustawa z dnia 6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie pie-
niężnym z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla
osób uprawnionych z przedsiębiorstw robót górni-
czych (Dz. U. Nr 147, poz. 1031) weszła w życie
w dniu 29 sierpnia 2007 r.
Nadrzędnym celem ustawy o ekwiwalencie (...)
była realizacja wyroku Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 12 grudnia 2005 r. (mający oznaczenie sygn.
akt. SK 20/04) poprzez stworzenie podstawy praw-
nej do wypłaty należnego ekwiwalentu dla emery-
tów i rencistów z przedsiębiorstw robót górniczych,
którzy z dniem 1 stycznia 2002 r. przestali otrzymy-
wać ekwiwalent z tytułu prawa do bezpłatnego wę-
gla realizowany na podstawie art. 55 ustawy z dnia
26 listopada 1998 r. o dostosowaniu górnictwa węgla
kamiennego do funkcjonowania w warunkach go-
spodarki rynkowej oraz szczegółowych uprawnie-
niach i zadaniach gmin górniczych (Dz. U. Nr 612,
poz. 1112, z późn. zm.).
Ustawa o ekwiwalencie (...) w art. 2 ust. 1 okre-
śla, kto jest uprawnionym do ekwiwalentu pienięż-
nego z tytułu prawa do bezpłatnego węgla. Zgodnie
z ustawą ekwiwalent pieniężny może być wypłacany
tylko na wniosek osób uprawnionych do ekwiwalen-
tu pieniężnego po, dokonanej przez organ rentowy,
weryfikacji dokumentów potwierdzających upraw-
nienie do ekwiwalentu.

Środki finansowe na wypłatę ekwiwalentu pie-
niężnego dla emerytów i rencistów z przedsiębiorstw
robót górniczych pochodziły z dotacji budżetowej,
która została niezwłocznie przekazana przez mini-
stra gospodarki na podstawie umowy z dnia 12 paź-
dziernika 2007 r. zawartej pomiędzy ministrem
a Zakładem Ubezpieczeń Społecznych.
Zgodnie z ww. umową minister gospodarki, na
wniosek ZUS, przekazał kwotę przeszło 10 mln zł
jako dotację budżetową na realizację przepisów usta-
wy o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa do
bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych z przed-
siębiorstw robót górniczych
Wejście w życie ustawy z dnia 6 lipca 2007 r.
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa do bez-
płatnego węgla dla osób uprawnionych z przedsię-
biorstw robót górniczych poprzedzone było szeroką
akcją informacyjną dotyczącą możliwości ubiegania
się przez emerytów i rencistów z przedsiębiorstw ro-
bót górniczych o ekwiwalent pieniężny. Ministerstwo
Gospodarki informowało o powyższym na swych
stronach internetowych, a służby prasowe minister-
stwa wysłały stosowną informację do serwisów pra-
sowych. Zainteresowanym osobom w latach 2006–
–2007 udzielono kilkuset odpowiedzi o postępie prac
legislacyjnych związanych z pracami nad projektem
ustawy o ekwiwalencie (...). Pracownicy Minister-
stwa Gospodarki dodatkowo udzielali telefonicznie
zainteresowanym osobom informacji oraz wyjaśnień
w sprawie ekwiwalentów pieniężnych dla emerytów
i rencistów z przedsiębiorstw robót górniczych. Do-
datkowo, po wejściu w życie ustawy o ekwiwalencie
(...), udzielano pisemnych odpowiedzi na pytania
dziennikarzy, efektem czego był cykl publikacji in-
formacyjnych w dziennikach o zasięgu ogólnokrajo-
wym, m. in. w Dzienniku Zachodnim, Gazecie Praw-
nej, Rzeczpospolitej. Artykuły te publikowane były
również przez internetowe portale informacyjne.
Ministerstwo Gospodarki dołożyło zatem wszel-
kich starań, by zainteresowani mogli dowiedzieć się
o swych uprawnieniach.
W 2007 r. ZUS przyjął ponad 21 000 wniosków
emerytów i rencistów. W wyniku weryfikacji złożo-
nych wniosków już w październiku 2007 r. ZUS roz-
począł wypłacać należny ekwiwalent. Jak wynika
z informacji przekazanych przez ZUS, w 2007 r.,
ekwiwalent pieniężny za 2002 r. otrzymało ponad
1000 osób z przedsiębiorstw robót górniczych. Usta-
wowym obowiązkiem ZUS jest weryfikacja złożo-
nych wniosków oraz załączonych do nich dokumen-
tów, mających potwierdzić posiadanie uprawnienia
do ekwiwalentu pieniężnego. Przeważająca liczba
osób, które składają wnioski o ekwiwalent pienięż-
ny, otrzymuje decyzję negatywną z powodu utraty
prawa do bezpłatnego węgla, które to uprawnienie
było podstawą do wypłaty ekwiwalentu pieniężnego.
Osoby takie mogą złożyć odwołanie do sądu po-
wszechnego, którego wyrok będzie ostatecznym po-
twierdzeniem posiadania lub też utraty uprawnie-
nia do ekwiwalentu pieniężnego z tytułu prawa do
341
bezpłatnego węgla. Złożenie odwołania od decyzji
ZUS jest prawem każdej osoby, która otrzymała de-
cyzje odmowną. Minister gospodarki nie posiada
kompetencji do oceny decyzji ZUS, gdyż zgodnie
z ustawą o ekwiwalencie (...) podlegają one ocenie
sądów powszechnych.
Podmioty realizujące ustawę o ekwiwalencie (...),
tj. minister gospodarki oraz ZUS, zobowiązane są
ustawą o finansach publicznych do dbałości o nale-
żyte i zgodne z przeznaczeniem wydatkowanie środ-
ków publicznych. Z tej też racji w przypadkach,
w których osoby składające wniosek o ekwiwalent
nie udokumentują swych praw do ekwiwalentu lub
nie spełnią wymogów ustawowych, wydawane są
przez ZUS decyzje odmowne.
Niezależnie od powyższego informuję, iż istnieje
szeroki krąg osób, które otrzymywały deputat wę-
glowy lub ekwiwalent pieniężny z tytułu prawa do
bezpłatnego węgla, jednakże w przypadku tych osób
zobowiązany do realizacji tego prawa był tylko pra-
codawca. Minister gospodarki nie odpowiada za
działania organów przedsiębiorstw robót górni-
czych, które pozbawiły swych pracowników deputa-
tu węglowego lub ekwiwalentu pieniężnego. Ustawa
o ekwiwalencie (...) dotyczy wyłącznie osób, które
pobierały ekwiwalent pieniężny wypłacany ze środ-
ków budżetowych oraz które utraciły pobierany
ekwiwalent w wyniku zmiany przepisów prawa. De-
cyzję co do zakresu podmiotowego podjął nie tylko
rząd, ale również ustawodawca tj. Sejm i Senat,
uchwalając ustawę w lipcu 2007 r.
Na zakończenie informuję, iż w chwili obecnej
nie występują żadne przeszkody uniemożliwiające
wypłatę ekwiwalentu pieniężnego emerytom i renci-
stom z przedsiębiorstw robót górniczych, uprawnio-
nym do ekwiwalentu pieniężnego z tytułu prawa do
bezpłatnego węgla. Osoby uprawnione, zgodnie z art. 7
ust. 5 ustawy, winny złożyć wniosek o wypłatę ekwi-
walentu za 2003 r. do końca I kwartału 2008 r. In-
formuję ponadto, iż w momencie rozpoczęcia prac
nad budżetem na rok 2009 środki na wypłaty ekwi-
walentu pieniężnego za lata 2004–2005 zostaną
zgłoszone przez ministra gospodarki do projektu
ustawy budżetowej na rok 2009.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Eugeniusz Postolski
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
342
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie projektowanego otwarcia
przejścia granicznego Perły-Kryłowo (962)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 15 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-962/08)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Jerzego Gosiewskiego w sprawie projektowanego
otwarcia przejścia granicznego Perły–Kryłowo, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów pragnę uprzej-
mie poinformować, iż zgodnie z § 4 pkt 1 rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 13 grudnia 2005 r.
w sprawie obowiązków wojewody w zakresie finan-
sowania i utrzymywania przejść granicznych, przejść
turystycznych, miejsc przekraczania granicy na
szlakach turystycznych oraz punktów nocnego po-
stoju na rzekach granicznych, ich wyposażenia
w sprzęt, a także organów właściwych do osadzania
i utrzymywania znaków granicznych na morskich
wodach wewnętrznych (Dz. U. Nr 256, poz. 2145)
– organem właściwym do planowania i wykonywania
inwestycji w przejściu granicznym jest wojewoda.
Niezależnie od powyższego pragnę wskazać, iż
zgodnie z ustaleniami Komisji do Spraw Przejść
Granicznych Polsko-Rosyjskiej Rady do Spraw Współ-
pracy Regionów Rzeczypospolitej Polskiej z Obwo-
dem Kaliningradzkim Federacji Rosyjskiej podjęty-
mi na posiedzeniu w dniach 27–28 czerwca 2007 r.
− rozmowy na temat budowy i otwierania nowych
przejść granicznych na polsko-rosyjskiej granicy
państwowej (Perły–Kryłowo i Michałkowo–Żelezno-
dorożnyj) mogą zostać podjęte dopiero po wybudo-
waniu przez stronę rosyjską drogowego przejścia
granicznego Grzechotki–Mamonowo II. Powyższe
postanowienie ma na celu ochronę interesów finan-
sowych budżetu państwa w części, której dysponen-
tem jest wojewoda warmińsko-mazurski, oraz
zwiększenie efektywności inwestycji w infrastruk-
turę graniczną na polsko-rosyjskiej granicy pań-
stwowej.
Dodać należy, iż na realizację projektu budowy
drogowego przejścia granicznego Grzechotki–Ma-
monowo II wojewoda warmińsko-mazurski pozy-
skał środki z Programu Phare 2002 i 2003 w kwocie
8,3 mln EUR. Prace inwestycyjne po stronie pol-
skiej, w wyniku których wybudowano infrastruk-
turę przejścia granicznego bez wyposażenia do prze-
prowadzania kontroli granicznej, zostały zakoń-
czone w 2006 r. Jednakże z powodu opóźnień po
stronie rosyjskiej obiekty przejścia granicznego
Grzechotki–Mamonowo pozostają niewykorzystane.
Przy czym warto zaznaczyć, iż koszt utrzymania
(w stanie gotowości do otwarcia) przez wojewodę
warmińsko-mazurskiego infrastruktury drogowego
przejścia granicznego w Grzechotkach w 2008 r. wy-
niesie 2144 tys. zł.
Podsumowując, pragnę dodać, iż z informacji po-
siadanych przez MSWiA wynika, że uruchomienie
przejścia planowane jest w połowie 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie ograniczenia degradacji
przyrodniczej jezior mazurskich,
m.in. poprzez zmniejszenie nadmiernego
połowu ryb i wprowadzenia ponadlokalnego
programu zarybiania jezior (964)
Odpowiadając na interpelację posła Jerzego Go-
siewskiego przekazaną przy piśmie SPS-023-964/08
z dnia 28 sierpnia 2007 r. dotyczącą ograniczenia
degradacji przyrodniczej jezior mazurskich, uprzej-
mie przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Przyczyn obecnego stanu czystości wód i będącej
jego konsekwencją degradacji przyrodniczej jezior
mazurskich należy upatrywać w wielu czynnikach.
Jednym z nich jest sposób zagospodarowania obsza-
rów zlewni tych jezior. W wyniku intensyfikacji
użytkowania Krainy Wielkich Jezior Mazurskich,
związanej głównie z rozwojem turystyki w tym rejo-
nie, do wód jezior odprowadzane jest coraz więcej za-
nieczyszczeń. W konsekwencji zmianie ulegają wa-
runki siedliskowe w jeziorach, wpływając również
na skład jakościowy i ilościowy ichtiofauny.
W dalszej części moich wyjaśnień do tematyki
poruszonej w interpelacji pana posła pragnę przed-
stawić zasady prowadzenia gospodarki rybackiej
przez użytkowników rybackich. Problematyce go-
spodarki rybackiej poświęcona jest ustawa z dnia
18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym. Arty-
kuł 6 ust. 1 powyższej ustawy zobowiązuje upraw-
nionego do rybactwa do prowadzenia racjonalnej go-
spodarki rybackiej w obwodzie rybackim. W myśl
przepisów tej ustawy polega ona na wykorzystaniu
produkcyjnych możliwości wód zgodnie z operatem
rybackim, w sposób nienaruszający interesów upraw-
nionych do rybactwa w tym samym dorzeczu, z za-
chowaniem zasobów ryb w równowadze biologicznej
i na poziomie umożliwianym gospodarcze korzysta-
nie z nich w przyszłości.
Operat rybacki określa zasady prowadzenia ra-
cjonalnej gospodarki rybackiej w obwodzie rybac-
kim. Jego dołączenie do oferty składanej w konkur-

sie na oddanie w użytkowanie obwodu rybackiego
wymagane jest przepisami § 7 ust. 6 pkt 1 rozporzą-
dzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z 31 stycz-
nia 2007 r. w sprawie konkursu ofert na oddanie
w użytkowanie obwodu rybackiego. Informacje, ja-
kie powinien zawierać operat, określają dokładnie
przepisy § 1, § 2 oraz § 3 rozporządzenia ministra
rolnictwa i gospodarki żywnościowej z dnia 10 grud-
nia 1997 r. w sprawie wymagań, jakim powinien od-
powiadać operat rybacki, oraz określenia jednostek
uprawnionych do opiniowania tych operatów. Naj-
istotniejszym elementem operatu jest plan gospoda-
rowania w obwodzie, w szczególności określający
metody, terminy, masę i sposób pozyskiwania ryb
oraz sposób zarybiania i wymagane zabiegi ochron-
ne. Zasady prowadzenia odłowów ryb oraz ich po-
dział na odłowy gospodarcze i amatorski połów ryb
oraz ich wpływ na utrzymanie wymaganego stanu
ilościowego i jakościowego gatunków stanowią klu-
czowy temat wspomnianego operatu rybackiego.
W operacie zawarta jest także charakterystyka ob-
wodu rybackiego zarówno pod względem ichtiolo-
gicznym, jak i hydrobiologicznym. Przedstawia on
również dotychczasową gospodarkę rybackiej pro-
wadzonej na wodach tego obwodu oraz czynniki mo-
gące mieć negatywny wpływ jej prowadzenie
Za ocenę merytoryczną operatów rybackich od-
powiedzialne są jednostki naukowe i badawczo-roz-
wojowe uprawnione do opiniowania operatów, zgod-
nie z § 4 rozporządzenia ministerstwa rolnictwa
i gospodarki żywnościowej z dnia 10 grudnia 1997 r.
Wymienione w powyższym paragrafie jednostki, In-
stytut Rybactwa Śródlądowego w Olsztynie im. Sta-
nisława Sakowicza, Akademia Rolnicza w Szczeci-
nie oraz Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsz-
tynie dysponują dużym doświadczeniem w dziedzi-
nie rybactwa śródlądowego pozwalającym na obiek-
tywną i wnikliwą ocenę opiniowanych operatów.
Natomiast ocena wypełniania przez uprawnionego
do rybactwa obowiązku prowadzenia racjonalnej go-
spodarki rybackiej w trakcie użytkowania obwodu
rybackiego należy do właściwego zarządu wojewódz-
twa. Ocena ta powinna być wykonywana co najmniej
raz na trzy lata, na podstawie operatu rybackiego
i dokumentacji.
Z uwagi na powyższe wyjaśnienia pragnę pod-
kreślić, iż gospodarka rybacka prowadzona zgodnie
z operatem rybackim jako spełniająca wymogi racjo-
nalnej gospodarki rybackiej nie stanowi działalno-
ści mogącej przyczyniać się do degradacji przyrodni-
czej jezior mazurskich. Nadmiernej eksploatacji za-
sobów naturalnych jezior należy szukać w kłusow-
nictwie stanowiącym problem, którego rozwiązanie
nie leży w kompetencjach zarówno Krajowego Za-
rządu Gospodarki Wodnej, jak i ministra środowi-
ska. Kontrola przestrzegania ustawy o rybactwie
śródlądowym oraz przepisów wydanych na jej pod-
stawie, w tym również zwalczenie kłusownictwa,
343
należy do zadań Państwowej Straży Rybackiej pod-
legającej bezpośrednio wojewodzie (art. 22 ustawy
z dnia 18 kwietnia 1985 r.).
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie potrzeby nowelizacji rozporządzenia
ministra środowiska z dnia 22 grudnia 2004 r.
dotyczącego sposobu wyznaczania obszaru
i granic aglomeracji (966)
Odpowiadając na interpelację posła Jerzego An-
toniego Gosiewskiego w sprawie nowelizacji rozpo-
rządzenia ministra środowiska z dnia 22 grudnia
2004 r. w sprawie sposobu wyznaczania obszaru i gra-
nic aglomeracji, przedstawiam, co następuje.
Polska, przystępując do Unii Europejskiej, zobo-
wiązała się do spełnienia wymagań dyrektywy Rady
91/271/EWG dotyczącej oczyszczania ścieków komu-
nalnych. Wdrażanie postanowień dyrektywy w Pol-
sce przebiega etapami, według celów pośrednich, któ-
re zapisane zostały w traktacie akcesyjnym. W celu
prawidłowej implementacji dyrektywy został opra-
cowany „Krajowy program oczyszczania ścieków ko-
munalnych” (KPOŚK). Zawiera on wykaz aglomera-
cji o RLM (równoważnej liczbie mieszkańców) więk-
szej niż 2 000 oraz wykaz niezbędnych przedsięwzięć
polegających na wyposażeniu tych aglomeracji w sys-
temy kanalizacyjne i oczyszczalnie ścieków komu-
nalnych.
Faktem jest, że w chwili opracowania pierwszej
wersji programu rozporządzenia w sprawie ustano-
wienia aglomeracji nie były wydawane. KPOŚK
stanowił zatem pierwszą próbę zmierzenia się
z problemami gospodarki ściekowej w skali całego
kraju i określenia potrzeb inwestycyjnych w tym
zakresie, przy jednoczesnym uwzględnieniu wymo-
gów unijnych.
„Krajowy program oczyszczania ścieków komu-
nalnych” podlega okresowej aktualizacji, nie rza-
dziej niż raz na dwa lata, zgodnie z ustawą z dnia
18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz. U. Nr 115, poz. 1229,
z późn. zm.). W dniu 7 czerwca 2005 r. Rada Mini-
strów przyjęła zaktualizowany „Krajowy program
oczyszczania ścieków komunalnych”. Program ten
zastąpił wersję KPOŚK z dnia 16 grudnia 2003 r.
i stanowi obecnie obowiązujący wykaz niezbędnych
przedsięwzięć w zakresie wyposażenia aglomeracji
w systemy kanalizacji zbiorczej i oczyszczalnie ście-
ków do końca 2005 r., 2010 r., 2013 r. i 2015 r.
Równolegle do prowadzonych prac legislacyjnych
nad pierwszą aktualizacją programu minister śro-
dowiska wydał w dniu 22 grudnia 2004 r. rozporzą-
344
dzenie w sprawie wyznaczania obszaru i granic
aglomeracji (Dz. U. Nr 283, poz. 2841). Rozpoczęta
w 2004 r., a ukończona w czerwcu 2005 r. pierwsza
aktualizacja KPOŚK precyzowała m.in. zapisy pro-
gramu dotyczące aglomeracji pod kątem wydanych
rozporządzeń. Niestety, proces wyznaczania aglo-
meracji przebiega na tyle mozolnie, że do dnia dzi-
siejszego nie wyznaczono wszystkich aglomeracji
o RLM powyżej 2 000 lub wyznaczono je niewłaści-
wie. Według aktualnego stanu w Polsce wyznaczo-
nych zostało ok. 1600 aglomeracji. Niemniej jednak
w przypadku 319 aglomeracji (ok. 20%) stwierdzono
uchybienia lub wątpliwości co do prawidłowości wy-
znaczenia aglomeracji i zwrócono się z prośbą o wy-
jaśnienia, na które do dnia dzisiejszego nie zostały
przesłane odpowiedzi. Ponieważ proces wyznacza-
nia aglomeracji nie został jeszcze ukończony, dlate-
go nie jest zasadnym dokonywanie zmian zapisów
przedmiotowego rozporządzenia w trakcie prowa-
dzonych przez wojewodów prac nad rozporządzenia-
mi ustanawiającymi aglomeracje.
Ponadto chciałbym zwrócić uwagę pana posła na
fakt, iż realizacja inwestycji dotyczących budowy
sieci kanalizacji sanitarnej powinna być uzasadnio-
na nie tylko środowiskowo i technicznie, ale przede
wszystkim ekonomicznie. Przyjęty, uśredniony dla
całej Polski, wskaźnik koncentracji ludności wyno-
szący 120 mieszkańców na 1 kilometr nowo budowa-
nej sieci kanalizacji sanitarnej stanowi wartość
orientacyjną, umożliwiającą określenie dolnej grani-
cy opłacalności budowy tej sieci. Wnioskowana przez
pana posła zmiana jego wartości doprowadzi do bu-
dowy odcinków sieci kanalizacyjnych, dla których
wysokość ponoszonych opłat (uwzględniających za-
równo bieżącą obsługę sieci, jak i jej amortyzację)
będzie przekraczać możliwości finansowe obsługi-
wanych przez nie mieszkańców. W efekcie powstaną
setki kilometrów sieci kanalizacji sanitarnych, do
których – ze względu na wysoką jednostkową cenę
metra sześciennego ścieków – gospodarstwa domo-
we nie zechcą odprowadzać ścieków. Brak zasadno-
ści ekonomicznej budowy sieci kanalizacji sanitar-
nej jest jedną z głównych przyczyn kwestionowania
projektów rozporządzeń wydawanych przez wojewo-
dów. Jednocześnie chciałbym zauważyć, iż przy
ustalaniu wskaźnika koncentracji uwzględnia się
również ruch turystyczny wyrażony jako ilość zare-
jestrowanych miejsc noclegowych.
Podsumowując, pragnę przypomnieć, iż KPOŚK
nie jest programem odzwierciedlającym potrzeby in-
westycyjne w zakresie gospodarki ściekowej całego
kraju, a tym bardziej umożliwiającym korzystanie
ze środków pomocowych dla wybranych jego regio-
nów. Jego zadaniem jest jedynie ukazanie tych po-
trzeb, których zaspokojenie wiąże się ze spełnieniem
przez Polskę wymogów dyrektywy ściekowej, zapi-
sanych w traktacie akcesyjnym.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie realizacji projektu pt.
„Regulacja gospodarki wodno-ściekowej
w gminach regionu Wielkich Jezior
Mazurskich”, który funkcjonuje pod wspólnym
szyldem 6 projektów obejmujących
6 mazurskich aglomeracji, a dotyczących
11 gmin regionu Wielkich Jezior Mazurskich,
zgodnie z obwieszczeniem ministra rozwoju
regionalnego z dnia 12 października 2007 r.
w sprawie listy projektów indywidualnych
dla Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 (967)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka z dnia 15 lutego br. (znak:
SPS-023-967/08) przekazujące interpelację pana
posła Jerzego Gosiewskiego z dnia 29 stycznia br.
w sprawie realizacji projektów indywidualnych do-
tyczących regulacji gospodarki wodno-ściekowej
w gminach regionu Wielkich Jezior Mazurskich
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” oraz Regionalnego Programu Opera-
cyjnego „Warmia i Mazury” pragnę przedstawić po-
niższe wyjaśnienia.
Projekty indywidualne (kluczowe) stanowią przed-
sięwzięcia inwestycyjne o strategicznym znaczeniu
dla realizacji programu operacyjnego, których wdro-
żenie jest niezwykle istotne z punktu widzenia osią-
gnięcia zakładanych wskaźników rozwoju społecz-
no-gospodarczego kraju. Są to przede wszystkim
duże projekty infrastrukturalne oraz najważniejsze
inwestycje prorozwojowe w innych dziedzinach, któ-
rych proces przygotowania i wdrażania jest niezwy-
kle skomplikowany, czasochłonny i kosztowny.
Doświadczenia okresu lat 2004–2006, w tym
w szczególności problemy z tworzeniem terminowo
i prawidłowo przygotowanych projektów ubiegają-
cych się o dofinansowanie ze środków UE, wskazu-
ją, iż niezwykle istotna jest wczesna identyfikacja
projektów strategicznych dla danego programu ope-
racyjnego oraz objęcie ich procesem zarządzania,
koordynacji i wsparcia doradczego w fazie przygoto-
wawczej. W tym celu w latach 2007–2013 zdecydo-
wano się stworzyć instrument w postaci list projek-
tów indywidualnych. Dzięki pozakonkursowej re-
zerwacji środków na realizację projektów indywidu-
alnych w ramach alokacji programu operacyjnego
oraz monitorowaniu i wsparciu doradczemu dla be-
neficjentów w fazie przygotowawczej zapewnione zo-
stanie skuteczne i terminowe opracowanie projek-
tów, których realizacja wpłynie w znaczący sposób
na rozwój społeczno-gospodarczy kraju, regionów
i poszczególnych sektorów gospodarki. Należy przy
tym nadmienić, iż aby uzyskać dofinansowanie ze

środków UE tak w trybie indywidualnym, jak też
konkursowym, warunkiem koniecznym jest, aby
projekt odpowiadał wymogom określonym w pro-
gramie operacyjnym, jak również prawodawstwie
krajowym i unijnym.
W związku z podjętą w grudniu 2007 r. przez mi-
nistra rozwoju regionalnego decyzją o weryfikacji
list projektów indywidualnych ministerstwa odpo-
wiedzialne za realizację poszczególnych priorytetów
dla Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” (PO IiŚ), Programu Operacyjnego „Inno-
wacyjna gospodarka” (PO IG) oraz Programu Ope-
racyjnego „Rozwój Polski Wschodniej” (PO RPW),
pełniące rolę tzw. instytucji pośredniczących we
wdrażaniu programów, dokonały przeglądu dotych-
czas obowiązujących list. Celem weryfikacji było
m.in. sprawdzenie spójności projektów z ostateczny-
mi zapisami programów operacyjnych, strategiczne-
go charakteru projektów, zgodności z kryteriami
udzielania wsparcia, a także innymi założeniami
dot. procesu udzielania wsparcia projektom w trybie
indywidualnym i konkursowym. Propozycje zwery-
fikowanych list projektów przedstawione przez po-
szczególne resorty zostały następnie poddane koń-
cowej ocenie przez Ministerstwo Rozwoju Regional-
nego jako instytucję zarządzającą PO IiŚ, PO IG
oraz PO RPW.
Wypracowane w toku weryfikacji nowe listy pro-
jektów indywidualnych dla krajowych programów
operacyjnych zostały przeze mnie zaakceptowane
w dniu 1 lutego 2008 r. Zgodnie z wymogami art. 28
ust 1a ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. z 2006 r.
Nr 227, poz. 1658 oraz z 2007 r. Nr 140, poz. 984)
lista ta zostanie opublikowana w Dzienniku Urzędo-
wym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
W toku procesu weryfikacji analizie poddano
projekty indywidualne zawarte w obwieszczeniach
ministra rozwoju regionalnego opublikowanych
w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Polski” w paź-
dzierniku i listopadzie 2007 r. Pragnę podkreślić,
iż tylko projekty z dotychczas obowiązujących ob-
wieszczeń były przedmiotem oceny i zgodnie z przy-
jętym założeniem w ramach procesu weryfikacji
nie było możliwości wprowadzania na listy projek-
tów nowych. Tym samym zmiany na listach doko-
nane w toku procesu weryfikacji polegające na
umieszczeniu na liście nowych projektów mogą wy-
nikać jedynie z połączenia lub rozbicia dotychcza-
sowych projektów w inny/inne bądź wskazania
miejsca realizacji projektu w ramach innego pro-
gramu w celu wyeliminowania występowania tego
samego projektu w ramach więcej niż jednego pro-
gramu operacyjnego.
Pragnę natomiast podkreślić, iż nieznalezienie
się projektu na liście nie oznacza odebrania jakiej-
kolwiek inwestycji możliwości ubiegania się o dofi-
nansowanie ze środków UE, bowiem każde przed-
sięwzięcie spełniające kryteria udzielania dofinan-
sowania w ramach danego programu operacyjnego
345
może się również ubiegać o wsparcie w procedurze
konkursowej. Tym samym decyzja o usunięciu bądź
nieumieszczeniu jakiegokolwiek przedsięwzięcia
na liście projektów indywidualnych nie oznacza po-
zbawienia lub uniemożliwienia uzyskania wsparcia
UE, a jedynie przesądza o formie ubiegania się
o wsparcie – w procedurze pozakonkursowej (indy-
widualnej) lub konkursowej. W każdej z powyższych
procedur podstawowym czynnikiem decydującym
o udzieleniu lub nieudzielaniu dofinansowania jest
spełnianie przez projekt kryteriów wyboru finanso-
wanych operacji zatwierdzonych dla każdego z pro-
gramów operacyjnych przez właściwy komitet moni-
torujący.
W odniesieniu do interpelacji pana posła Jerzego
Gosiewskiego pragnę poinformować, iż projekty
6 aglomeracji mazurskich dotyczące regulacji gospo-
darki wodno-ściekowej w gminach regionu Wielkich
Jezior Mazurskich, kwalifikujące się do wsparcia
w ramach PO IiŚ, zostały umieszczone na sporzą-
dzonej w 2007 r. liście projektów rezerwowych dla
tego programu w ramach priorytetu I: Gospodarka
wodno-ściekowa. Jednocześnie pozostała część in-
westycji niezbędnych do realizacji „Masterplanu dla
Wielkich Jezior Mazurskich” znalazła się na liście
podstawowej projektów indywidualnych dla Regio-
nalnego Programu Operacyjnego „Warmia i Mazu-
ry” (RPO WiM).
W wyniku przeprowadzonej weryfikacji listy pro-
jektów indywidualnych w ramach PO IiŚ żaden
z projektów nie został umieszczony na podstawowej
liście projektów indywidualnych ogłoszonej w dniu
1 lutego 2008 r. W ramach priorytetu I: Gospodarka
wodno-ściekowa na listach podstawowej i rezerwo-
wej z listopada 2007 r. znalazło się zbyt dużo projek-
tów, co powodowało wielokrotne przekroczenie do-
stępnej alokacji. W takiej sytuacji beneficjenci pro-
jektów rezerwowych nie mieli realnej szansy na
otrzymanie dofinansowania. Zgodnie z propozycją
Ministerstwa Środowiska ogłoszona dnia 1 lutego
br. przez ministra rozwoju regionalnego zweryfiko-
wana lista projektów indywidualnych w ramach PO
IiŚ w zakresie sektora środowiska została znacznie
ograniczona. Przeważająca część alokacji dla prio-
rytetu I (blisko 70% środków) została uwolniona
i przeznaczona na procedurę konkursową. Jedno-
cześnie zrezygnowano z list rezerwowych dla sekto-
ra środowiska, co spowodowało, że projekty dot. re-
gulacji gospodarki wodno-ściekowej w rejonie Wiel-
kich Jezior Mazurskich nie znalazły się na zweryfi-
kowanej liście projektów indywidualnych. Obecnie
nie ma możliwości, aby projekt został dopisany do
ogłoszonej dnia 1 lutego br. listy.
Informuję jednocześnie, że projekty będące przed-
miotem zapytania będą mogły ubiegać się o uzyska-
nie dofinansowania na drodze procedury konkurso-
wej. Wszystkie projekty zarówno te już umieszczone
na liście, jak i biorące udział w konkursie będą oce-
niane według tego samego zestawu kryteriów za-
twierdzonego przez Komitet Monitorujący PO IiŚ.
346
Najbliższe posiedzenie komitetu monitorującego bę-
dzie miało miejsce 6 marca br. i jeśli kryteria zosta-
ną zatwierdzone, niezwłocznie zostaną uruchomio-
ne pierwsze konkursy.
W związku z tym, że podstawowym założeniem
postępowania konkursowego jest stworzenie jedna-
kowych szans dla wszystkich projektów, faworyzo-
wanie jednego z projektów należy uznać za sprzecz-
ne z ww. założeniem.
Jeżeli chodzi natomiast o przedsięwzięcia dot.
regulacji gospodarki wodno-ściekowej w rejonie
Wielkich Jezior Mazurskich, obejmujące aglomera-
cje do 15 000 RLM i tym samym przewidziane do
realizacji w ramach RPO „Warmia i Mazury”,
uprzejmie informuję, iż w Indykatywnym Wykazie
Indywidualnych Projektów Kluczowych RPO WiM
nie nastąpiły żadne zmiany. Wymienione inwesty-
cje znajdują się w powyższym wykazie i planowane
są do realizacji jako projekty indywidualne w ra-
mach RPO WiM.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie środków na inwestycje w dziedzinie
gospodarki odpadami (968)
Odpowiadając na pismo z dnia 15 lutego 2008 r.,
znak: SPS-023-968/08, w sprawie interpelacji posła
na Sejm RP pana Stanisława Wziątka dotyczącej
środków na inwestycje w dziedzinie gospodarki od-
padami, przekazuję poniższe wyjaśnienia.
Od dnia 1 stycznia 2008 r. zaczęły obowiązywać
nowe stawki opłat za umieszczanie odpadów na skła-
dowiskach odpadów, które zostały wprowadzone
rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 6 czerwca
2007 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie
opłat za korzystanie ze środowiska (Dz. U. Nr 106,
poz.723). Należy podkreślić, że opłaty dotyczą wy-
łącznie składowania na składowiskach odpadów. Je-
żeli odpady zostaną poddane recyklingowi, to ww.
opłat nie stosuje się. Przedmiotowe rozporządzenie
jest kluczowym i niezwykle ważnym instrumentem
w kształtowaniu polityki gospodarki odpadami w Pol-
sce i stanowi w chwili obecnej narzędzie – stosowa-
ne także w innych państwach Unii Europejskiej
– dla wypełnienia celów nałożonych prawem wspól-
notowym.
Należy zauważyć, że wzrost opłaty za składowa-
nie 1 Mg odpadów o kodzie 20 03 01 o około 60 zł
oznacza, że wzrost opłat za odbieranie odpadów dla
jednego mieszkańca z ww. tytułu wynosiłby rocznie
średnio 18 zł, a miesięcznie 1,5 zł (co stanowi 0,13%
średniego dochodu obywateli w Polsce), przy założe-
niu, że mieszkaniec kraju rocznie wytwarza około
300 kg odpadów komunalnych i że wszystkie te od-
pady w dalszym ciągu w całości są wywożone na
składowiska odpadów.
Zgodnie z ustawą z dnia 27 kwietnia 2001 r. Pra-
wo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25,
poz. 150) wpływy z tytułu opłat za składowanie
i magazynowanie odpadów, których stawki określa
przedmiotowe rozporządzenie, stanowią w 50%
przychód gminnego funduszu gminy, a w 10% – przy-
chód powiatowego funduszu powiatu. W związku
z tym środki te mogą być przeznaczane na przedsię-
wzięcia związane z gospodarką odpadami.
Odnosząc się do kwestii inwestycji finansowych
wspomagających samorządy, należy podkreślić, że
jednym z ww. instrumentów współfinansujących in-
westycje w zakresie gospodarki odpadami jest Pro-
gram Operacyjny „Infrastruktura i środowisko”
(PO IiŚ). Środki przeznaczone na realizację projek-
tów, których beneficjentami będą jednostki samo-
rządu terytorialnego bądź podmioty świadczące
usługi z zakresu zadań własnych gminy (oś priory-
tetowa II), wynoszą 1,43 mld euro, w tym wkład
Wspólnoty – 1,22 mld euro. Maksymalny poziom do-
finansowania inwestycji wynosi 85% kosztów kwali-
fikowanych.
W ramach II osi priorytetowej: Gospodarka od-
padami i ochrona powierzchni ziemi zrealizowane
będą projekty w zakresie m.in. działania 2.1.: Kom-
pleksowe przedsięwzięcia z zakresu gospodarki od-
padami komunalnymi ze szczególnym uwzględnie-
niem odpadów niebezpiecznych.
Działanie 2.1 realizowane będzie poprzez rozwój
nowoczesnych technologii odzysku i unieszkodliwia-
nia odpadów komunalnych, w tym termicznego
przekształcania odpadów oraz intensyfikację odzy-
sku, w tym recyklingu odpadów oraz ich unieszko-
dliwiania w procesach innych niż składowanie, ze
szczególnym uwzględnieniem odpadów niebezpiecz-
nych wydzielonych ze strumienia odpadów komu-
nalnych.
W ramach działania budowane będą komplekso-
we obiekty obejmujące instalacje umożliwiające
przygotowanie odpadów do procesów odzysku, w tym
recyklingu lub unieszkodliwiania poszczególnych
rodzajów odpadów komunalnych w procesach in-
nych niż składowanie. Ponadto będzie realizowane
tworzenie kompleksowych systemów selektywnego
zbierania odpadów komunalnych, w szczególności
odpadów niebezpiecznych, a także odpadów wielko-
gabarytowych i budowlanych oraz odpadów opako-
waniowych i zielonych (z ogrodów i parków). Będą
podejmowane również działania na rzecz likwidacji
zagrożeń wynikających ze składowania odpadów

zgodnie z krajowym i wojewódzkimi planami gospo-
darki odpadami. Instalacje przeznaczone będą do
obsługi regionów zamieszkałych przez minimum
150 tys. mieszkańców. Natomiast przedsięwzięcia
z zakresu gospodarki odpadami komunalnymi ob-
sługujące maksymalnie do 150 tys. mieszkańców
mogą uzyskać dofinansowanie w ramach 16 regio-
nalnych programów operacyjnych. W oparciu o środ-
ki Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich, w ra-
mach działania osi 3 pn. „Podstawowe usługi dla
gospodarki i ludności wiejskiej” będą realizowane
projekty zlokalizowane w miejscowościach należą-
cych do gmin wiejskich albo gmin miejsko-wiejskich,
z wyłączeniem miast powyżej 5 tys. mieszkańców
oraz miasta do 5 tys. mieszkańców gmin miejskich.
W ramach kompetencji PO IiŚ Ministerstwo Roz-
woju Regionalnego ogłosiło listę indywidualnych
projektów kluczowych, która została opublikowana
na stronie internetowej ww. resortu.
W przypadku gospodarki odpadami na liście
znajdują się przedsięwzięcia, które nie otrzymały
dofinansowania w poprzednim okresie programo-
wania (2004–2006) ze względu na wyczerpanie
środków, ale przeszły wymagane prawem procedury
z wynikiem pozytywnym oraz projekty strategiczne
z punktu widzenia rozwoju kraju, przewidujące bu-
dowę instalacji do termicznego unieszkodliwiania
odpadów. Należy podkreślić, iż wpisanie na listę nie
gwarantuje otrzymania środków na realizację pro-
jektu. Aby otrzymać pomoc finansową należy speł-
nić określone kryteria formalne, merytoryczne
określone w załączniku do dokumentu pt.: „Szcze-
gółowy opis priorytetów”.
Dla projektów nieumieszczonych na liście prze-
widuje się procedurę konkursową, na którą przewi-
dziano 40% alokacji, tj. ok. 500 mln euro. Tryb kon-
kursowy wyboru projektów zapewni przejrzystość
procedury oceny i wyboru projektów oraz będzie
promował projekty charakteryzujące się najwyż-
szym stopniem gotowości do realizacji. Ministerstwo
Środowiska planuje ogłaszanie konkursów w odstę-
pach kwartalnych, poczynając od marca br.
W związku z powyższym nie zgodziłbym się ze
stwierdzeniem, że „brakuje instrumentów wsparcia
finansowego ze strony państwa” oraz „środki ze-
wnętrzne są ograniczone”.
Ustosunkowując się do kwestii usuwania dzikich
wysypisk, należy podkreślić, że należy stosować
przepisy dotyczące kontroli, usuwania odpadów z miejsc
nieprzeznaczonych do ich składowania lub magazy-
nowania. Art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251,
z późn. zm.) stanowi bowiem, że wójt, burmistrz lub
prezydent miasta, w drodze decyzji, nakazuje posia-
daczowi odpadów usunięcie odpadów z miejsc nie-
przeznaczonych do ich składowania lub magazyno-
wania, wskazując sposób wykonania tej decyzji. Po-
nadto gmina nie powinna dopuścić do takiej sytu-
acji, gdyż oprócz instrumentów sankcyjnych, jakimi
są przepisy zawarte m.in. w:
347
— ustawie z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykro-
czeń (Dz. U. z 2007 r. Nr 109, poz. 756) (art. 162),
— ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo
ochrony środowiska (art. 293),
ma możliwość zobowiązania przedsiębiorcy do
przestrzegania zasad zawartych w regulaminie
utrzymania czystości i porządku na terenie gminy
oraz wymagań wynikających z gminnego planu go-
spodarki odpadami (art. 4 ust. 2 pkt 2 i 5 ustawy
z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości
i porządku w gminach (Dz. U. z 2005 r. Nr 236,
poz. 2008, z późn. zm.).
Odnosząc się do kwestii działań interwencyjnych
oraz inicjatyw ustawodawczych, chciałbym poinfor-
mować, że z ramienia resortu środowiska m.in.
w celu wypełnienia wymagań prawa unijnego i zo-
bowiązań akcesyjnych oraz umożliwienia wykorzy-
stania środków unijnych, w tym z Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko” prowadzone
są obecnie prace nad projektem zmian do ustawy
z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r.
Nr 39, poz. 251, z późn. zm.), w ramach których roz-
ważane jest wprowadzenie rozwiązań w zakresie
planowania gospodarki odpadami komunalnymi
oraz obowiązku tworzenia obligatoryjnych związ-
ków międzygminnych, gdyż zdecydowana większość
gmin w Polsce jest zbyt mała, aby stworzyć system
gospodarki odpadami efektywny zarówno pod wzglę-
dem ekologicznym, jak i ekonomicznym.
Zgodnie z ww. propozycją do obowiązkowych za-
dań własnych ustanowionych związków międzyg-
minnych oraz gmin stanowiących regiony gospodar-
ki odpadami komunalnymi należeć będzie:
— objęcie wszystkich mieszkańców związku
międzygminnego lub gminy zorganizowanym sys-
temem odbierania wszystkich rodzajów odpadów
komunalnych,
— wprowadzenie i utrzymanie systemu selek-
tywnego zbierania i odbierania odpadów komunal-
nych, aby było możliwe osiągnięcie celów wynikają-
cych z krajowego i wojewódzkiego planu gospodarki
odpadami,
— budowa, utrzymanie i eksploatacja własnych
lub wspólnych z przedsiębiorcami instalacji i urzą-
dzeń do odzysku i unieszkodliwiania odpadów ko-
munalnych,
— ograniczenie masy odpadów komunalnych ule-
gających biodegradacji kierowanych do składowania.
Ponadto przewiduje się ograniczenie zadań w za-
kresie planowania gospodarki odpadami poprzez
przeniesienie obowiązku przygotowania planów ze
szczebla gminnego na związki międzygminne, co po-
winno ułatwić proces przygotowania i opiniowania
projektów planów, a także przygotowywania spra-
wozdań z ich realizacji.
Jednocześnie, nowelizując ustawę z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. Prawo ochrony środowiska, przewiduje
się, że wpływy z tytułu opłat i kar za składowanie
i magazynowanie odpadów w 60% będą stanowić
przychód związków międzygminnych lub gmin po-
348
wyżej 500 tys. stałych mieszkańców, jeżeli zostaną
określone w wojewódzkim planie gospodarki odpa-
dami, jako odrębny region gospodarki odpadami ko-
munalnymi. W przypadku nieutworzenia związków
międzygminnych ww. wpływy stanowić będą przy-
chód wojewódzkiego funduszu ochrony środowiska
i gospodarki wodnej oraz przeznaczane będą na:
— zamykanie i rekultywację składowisk odpa-
dów innych niż niebezpieczne i obojętne, na których
składowane były odpady komunalne,
— monitorowanie i nadzór nad zamkniętymi
składowiskami odpadów innymi niż niebezpieczne
i obojętne, na których składowane były odpady ko-
munalne,
— budowę zakładów zagospodarowania odpadów
komunalnych,
— edukację ekologiczną dotyczącą zagospodaro-
wania odpadów w wysokości do 5% wpływów.
Reasumując, chciałbym podkreślić, że kwestie
gospodarki odpadami są traktowane przez resort
środowiska priorytetowo.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Skrzydlewskiej
w sprawie określenia wymogów, jakie powinien
spełniać dom seniora prowadzony
przez spółdzielnie mieszkaniowe (969)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Wicemarszałka (nr SPS-023-969/08)
z dnia 15 lutego 2008 r. dotyczące interpelacji pani
posłanki Joanny Skrzydlewskiej w sprawie określe-
nia wymogów, jakie powinien spełniać dom seniora
prowadzony przez spółdzielnie mieszkaniowe, pro-
szę o przyjęcie poniższego wyjaśnienia.
Regulacje prawne dotyczące działalności gospo-
darczej w zakresie prowadzenia placówki zapewnia-
jącej całodobową opiekę osobom niepełnospraw-
nym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym
wieku zostały uregulowane w art. 67–69 ustawy
z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U.
Nr 64, poz. 593, z późn. zm.).
Placówek tych nie należy mylić z domami pomo-
cy społecznej czy też z innymi jednostkami organi-
zacyjnymi pomocy społecznej.
Istotne w przypadku tego typu placówek jest to,
że osoby przebywają w nich na podstawie umowy cy-
wilnoprawnej z podmiotem, który prowadzi placów-
kę, a nie na podstawie decyzji administracyjnej (or-
gan jednostki samorządu terytorialnego nie może
kierować do tych placówek).
Pobyt w tego typu placówkach nie jest więc
świadczeniem z pomocy społecznej i co za tym idzie
pomoc społeczna nie współfinansuje pobytu osób
w tych placówkach.
Działalność gospodarcza w zakresie prowadze-
nia placówki zapewniającej całodobową opiekę oso-
bom niepełnosprawnym przewlekle chorym lub oso-
bom w podeszłym wieku może być prowadzona po
uzyskaniu zezwolenia wojewody.
Wojewoda wydaje zezwolenie, jeżeli podmiot
o nie występujący:
1) spełnia warunki określone ww. ustawie;
2) spełnia standardy, o których mowa poniżej;
3) przedstawi:
a) wniosek o zezwolenie,
b) dokument stwierdzający tytuł prawny do nie-
ruchomości, na której jest usytuowany dom,
c) zaświadczenie właściwego organu potwierdza-
jące możliwość użytkowania obiektu określonego
w kategorii XI załącznika do ustawy z dnia 7 lipca
1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156,
poz. 1118; Nr 170, poz. 1217),
d) koncepcję prowadzenia placówki,
e) informację o sposobie finansowania placówki
i niezaleganiu z płatnościami wobec urzędu skar-
bowego i składkami do Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych,
f) informację z Krajowego Rejestru Karnego
o niekaralności osoby, która będzie kierowała pla-
cówką, i zaświadczenie, że ze względu na stan zdro-
wia jest ona zdolna do prowadzenia placówki.
Wymóg posiadania zezwolenia na działalność go-
spodarczą w zakresie prowadzenia placówki zapew-
niającej całodobową opiekę osobom niepełnospraw-
nym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym
wieku wynika z troski ustawodawcy o poziom usług
świadczonych przez te placówki i konieczność ochro-
ny praw osób w nich przebywających.
Ustawa o pomocy społecznej dała również woje-
wodzie uprawnienie do kontrolowania wszelkiego
rodzaju placówek zapewniających całodobową opie-
kę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym
lub osobom w podeszłym wieku (art. 22 pkt 10 usta-
wy o pomocy społecznej) oraz nakładania kary pie-
niężnej w wysokości 10 000 zł na placówki prowa-
dzące działalność w ww. zakresie bez wymaganego
zezwolenia wojewody. Z uwagi na pojawiające się sy-
gnały o nieprawidłowościach w niektórych placów-
kach planowana jest nowelizacja ustawy, której ce-
lem będzie wzmocnienie mechanizmów prawnego
oddziaływania wojewody w zakresie nadzoru i kon-
troli w pomocy społecznej oraz mechanizmów od-
działywania w zakresie eliminowania zagrożeń pły-
nących z prowadzenia bez zezwolenia tego typu
działalności gospodarczej.
W placówkach, o których mowa, obowiązuje na-
stępujący standard usług:

Opieka w placówce zapewniającej całodobową
opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle
chorym lub osobom w podeszłym wieku polega na
świadczeniu przez całą dobę usług:
1) opiekuńczych, zapewniających:
a) udzielanie pomocy w podstawowych czynno-
ściach życiowych,
b) pielęgnację, w tym pielęgnację w czasie cho-
roby oraz pomoc w korzystaniu ze świadczeń zdro-
wotnych,
c) opiekę higieniczną,
d) niezbędną pomoc w załatwianiu spraw osobi-
stych,
e) kontakty z otoczeniem;
2) bytowych, zapewniających:
a) miejsce pobytu,
b) wyżywienie,
c) utrzymanie czystości.
Sposób świadczenia usług powinien uwzględniać
stan zdrowia, sprawność fizyczną i intelektualną
oraz indywidualne potrzeby i możliwości osoby prze-
bywającej w placówce, a także prawa człowieka,
w tym w szczególności prawo do godności, wolności,
intymności i poczucia bezpieczeństwa.
Usługi opiekuńcze powinny zapewniać:
1) pomoc w czynnościach życia codziennego,
w miarę potrzeby pomoc w ubieraniu się, jedzeniu,
myciu i kąpaniu;
2) organizację czasu wolnego;
3) pomoc w zakupie odzieży i obuwia;
4) pielęgnację w chorobie oraz pomoc w korzysta-
niu ze świadczeń zdrowotnych.
Miejsce pobytu powinno spełniać następujące
warunki:
1) budynek i jego otoczenie – bez barier architek-
tonicznych;
2) w budynkach wielokondygnacyjnych bez wind
– pokoje mieszkalne usytuowane na parterze;
3) pokoje mieszkalne – nie więcej niż trzyosobo-
we, z tym że:
a) pokój jednoosobowy – nie mniejszy niż 9 m2,
b) pokój dwu- i trzyosobowy – o powierzchni nie
mniejszej niż po 6 m2 na osobę,
c) pokoje mieszkalne – wyposażone w łóżko lub
tapczan, szafę, stół, krzesła i szafkę nocną dla każ-
dej osoby,
d) pokój mieszkalny uznaje się za spełniający wy-
maganą normę, o której mowa w lit. a i b, jeśli od-
stępstwo od wymaganej powierzchni nie jest więk-
sze niż 5%.
Placówka powinna posiadać:
1) pokój dziennego pobytu służący jako jadalnia;
2) pomieszczenie pomocnicze do prania i su-
szenia;
3) jedną łazienkę dla nie więcej niż pięciu osób
i jedną toaletę dla nie więcej niż czterech osób, wy-
posażone w uchwyty ułatwiające osobom mniej
sprawnym korzystanie z tych pomieszczeń, z tym
że, jeśli liczba osób leżących przekracza 50% ogólnej
349
liczby mieszkańców, dopuszcza się zmniejszenie licz-
by tych pomieszczeń o 25%.
Placówka, o której mowa, powinna zapewnić:
1) co najmniej 3 posiłki dziennie, w tym posiłki
dietetyczne, zgodnie ze wskazaniem lekarza;
2) przerwę między posiłkami nie krótszą niż
4 godziny, przy czym ostatni posiłek nie powinien
być podawany wcześniej niż o godzinie 18;
3) dostęp do drobnych posiłków i napojów między
posiłkami;
4) możliwość spożywania posiłków w pokoju
mieszkalnym, w razie potrzeby karmienie;
5) środki higieny osobistej, środki czystości, przy-
bory toaletowe i inne przedmioty niezbędne do hi-
gieny osobistej;
6) sprzątanie pomieszczeń w miarę potrzeby, nie
rzadziej niż raz dziennie.
Odpowiadając na pytanie dotyczące świadczenia
usług zdrowotnych w placówce, o której mowa, jesz-
cze raz podkreślam, co już zostało wyżej wspomnia-
ne, że placówka jest zobowiązana zapewnić odpo-
wiednią pielęgnację, w tym pielęgnację w czasie cho-
roby oraz pomoc w korzystaniu ze świadczeń zdro-
wotnych. Organ prowadzący placówkę określa sa-
modzielnie, w jaki sposób ten standard zostanie
spełniony (czy zatrudni lekarza na miejscu, czy zor-
ganizuje dowóz osób do przychodni lekarskiej).
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie opodatkowania
bezpłatnej pomocy prawnej (970)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka z dnia 15 lutego 2008 r. znak:
SPS-023-970/08, przy którym została przekazana
interpelacja Pani Poseł Krystyny Łybackiej z dnia
28 stycznia 2008 r. w sprawie opodatkowania bez-
płatnej pomocy prawnej, uprzejmie informuję:
Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku docho-
dowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14,
poz. 176, z późn. zm.) w art. 10 ust. 1 określa źródła
przychodów, z których dochody podlegają opodatko-
waniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
Określając źródła przychodów, ustawa o podatku
dochodowym od osób fizycznych jednocześnie defi-
niuje pojęcie przychodów. Zgodnie z art. 11 ust. 1
350
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
przychodami, z zastrzeżeniem art. 14–16, art. 17
ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane
lub postawione do dyspozycji podatnika w roku ka-
lendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz
wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych
nieodpłatnych świadczeń.
W związku z powyższym nieodpłatne świadcze-
nie usług przez prawników nie powoduje obowiązku
zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych
przez osoby świadczące te usługi „charytatywnie”.
W odniesieniu do tych osób nie powstaje bowiem
przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych.
Jednocześnie informuję, że brak jest sygnałów
zarówno ze strony podatników, jak i organów podat-
kowych dotyczących wątpliwości interpretacyjnych
w poruszanej w interpelacji kwestii opodatkowania
ww. podatkiem „prawników świadczących pomoc
charytatywnie”.
Natomiast zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 11 mar-
ca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) opodatkowaniu podat-
kiem od towarów i usług podlega co do zasady od-
płatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Nieodpłatne świadczenie usług traktuje się na
równi z odpłatnym świadczeniem usług tylko w nie-
których przypadkach. Kwestię tę reguluje przepis
art. 8 ust. 2 ww. ustawy o podatku od towarów
i usług, zgodnie z którym nieodpłatne świadczenie
usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowni-
ków, w tym byłych pracowników, wspólników, udzia-
łowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich do-
mowników, członków organów stanowiących osób
prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie
inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one
związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a po-
datnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty
podatku należnego o kwotę podatku naliczonego
przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi
usługami, w całości lub w części, traktuje się jak od-
płatne świadczenie usług.
Nieodpłatne świadczenie usług (w tym także bez-
płatne porady prawne) co do zasady nie podlega opo-
datkowaniu podatkiem od towarów i usług, jeżeli
podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku nali-
czonego od zakupów związanych z tymi usługami,
a ich wykonanie związane jest z prowadzeniem
przedsiębiorstwa podatnika. W przeciwnym wypad-
ku nieodpłatne świadczenie usług traktuje się jak
odpłatne świadczenie usług podlegające opodatko-
waniu podatkiem od towarów i usług. Powyższe
rozwiązanie przyjęte w przepisach o podatku od to-
warów i usług wynika z podstawowych zasad po-
datku, na których opiera się system podatku VAT,
tj. powszechności opodatkowania i neutralności, jak
i z samej istoty tego podatku polegającej na opodat-
kowaniu konsumpcji.
Odstąpienie od obowiązku naliczenia podatku
należnego w sytuacji, gdy podatnik odliczył podatek
naliczony przy nabyciu towarów lub usług związa-
nych z nieodpłatnym świadczeniem usług (np. po-
mocy prawnej) oznaczałoby, że faktycznie konsump-
cja nie byłaby obciążona tym podatkiem, a to stało-
by w sprzeczności z powyższymi zasadami i kon-
strukcją podatku od towarów i usług.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję,
iż uregulowania w zakresie nieodpłatnego świadcze-
nia usług zawarte w cyt. ustawie o podatku od towa-
rów i usług odzwierciedlają regulacje zawarte w usta-
wodawstwie Unii Europejskiej. Należy zaznaczyć, że
prawo Unii Europejskiej nie przewiduje wyłączenia
tego rodzaju świadczeń z obciążania podatkiem
VAT, w szczególności przepis art. 132 obowiązującej
od dnia 1 stycznia 2007 r. dyrektywy Rady z dnia
28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu
podatku od wartości dodanej (2006/112/WE, ze zm.)
w swoim katalogu nie wymienia usług pomocy praw-
nej i tym samym nie daje możliwości zastosowania
do tych usług zwolnienia od podatku VAT. Usługi te
nie mogą być również objęte obniżoną stawką podat-
ku, gdyż zgodnie z art. 98 ust. 2 ww. dyrektywy
stawki obniżone mają zastosowanie wyłącznie do
dostaw towarów i świadczenia usług, których kate-
gorie są określone w załączniku III. Usługi pomocy
prawnej nie zostały jednak wymienione w powyż-
szym załączniku do dyrektywy.
Reasumując, z przepisów o podatku od towarów
i usług wynika, iż czynności nieodpłatne – w tym
również świadczenie usług prawnych bez wynagro-
dzenia – nie są co do zasady objęte opodatkowaniem
podatkiem VAT, jeżeli podatnik nie miał prawa do
odliczenia podatku naliczonego związanego z tą
usługą. Natomiast całkowita rezygnacja z opodatko-
wania usług polegających na nieodpłatnym świad-
czeniu usług prawnych byłaby niezgodna z przepisa-
mi Unii Europejskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie aktualizacji
listy leków refundowanych (972)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Jacka Osucha, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
15 lutego 2008 r. (SPS-023-972/08), w sprawie aktu-

alizacji listy leków refundowanych uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych informacji.
Zasady finansowania świadczeń zdrowotnych
w systemie powszechnego ubezpieczenia zostały
określone w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135,
z późn. zm.).
Jednym ze świadczeń finansowanych ze środ-
ków publicznych jest w świetle art. 36 i 37 wymie-
nionej ustawy prawo do otrzymywania przez ubez-
pieczonych leków, częściowo lub w całości finanso-
wanych ze środków publicznych. Leki refundowane
objęte są wykazami leków refundowanych, określo-
nych w drodze rozporządzeń ministra zdrowia
w sprawie wykazu leków podstawowych i uzupełnia-
jących i wysokości odpłatności za leki uzupełniające,
wykazu chorób oraz wykazu leków i wyrobów me-
dycznych, które ze względu na choroby określone
w wykazie są przepisywane bezpłatnie, za opłatą ry-
czałtową lub częściową odpłatnością.
Jednocześnie ustawodawca zobowiązał ministra
zdrowia do uwzględnienia przy tworzeniu wykazów
leków refundowanych nie tylko kryteriów zdrowot-
nych, ale także kryterium finansowego, czyli wpły-
wu leku na bezpośrednie koszty leczenia, a także
możliwości płatniczych podmiotu zobowiązanego do
finansowania świadczeń ze środków publicznych.
Z tego powodu w ostatnich latach ze względu na
bezpieczeństwo finansowe Narodowego Funduszu
Zdrowia do wykazów leków refundowanych zostały
wpisane przede wszystkim znacznie tańsze leki ge-
neryczne.
Odnosząc się do pytań uprzejmie informuję.
Umieszczenie leków w wykazach leków refundo-
wanych wymaga wypełnienia określonej procedury
wynikającej z przepisów art. 39 ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych i może nastąpić na wniosek podmiotu
odpowiedzialnego, skierowany do ministra zdrowia.
Należy podkreślić, że decyzje o wpisaniu leków do
wykazu leków refundowanych podejmuje minister
zdrowia na podstawie opinii specjalistów z poszcze-
gólnych dziedzin medycyny oraz w oparciu o stanowi-
sko Zespołu do Spraw Gospodarki Lekami, a w przy-
padku leków innowacyjnych na podstawie rekomen-
dacji Agencji Oceny Technologii Medycznych oraz
po zasięgnięciu opinii prezesa Narodowego Fundu-
szu Zdrowia, Naczelnej Rady Lekarskiej i Naczelnej
Rady Aptekarskiej.
Pragnę wyjaśnić, że na podstawie ustaleń mini-
stra zdrowia celem wprowadzenia przejrzystych
kryteriów oceny technologii medycznych wnioski
o umieszczenie w wykazach leków refundowanych
produktów leczniczych innowacyjnych (zawierają-
cych nowe substancje farmaceutyczne) są kierowane
do oceny Agencji Oceny Technologii Medycznych.
Agencja Oceny Technologii Medycznych została po-
wołana zarządzeniem ministra zdrowia z dnia 30 czerw-
ca 2006 r. i do zadań jej należy m.in. opracowywanie
351
rekomendacji dla ministra właściwego do spraw
zdrowia, dotyczących technologii medycznych.
Leki stosowane w zespole nadpobudliwości psy-
choruchowej z deficytem uwagi (ADHD) są lekami
innowacyjnymi, których skuteczność oraz efektyw-
ność kosztowa są przedmiotem oceny Agencji Oceny
Technologii Medycznych. Prace dotyczące oceny
wniosków o objęcie refundacją leków innowacyjnych
stosowanych w ADHD nie zostały zakończone.
W przypadku rekomendacji agencji co do sku-
teczności i efektywności kosztowej minister zdrowia
podejmie decyzję odnośnie finansowania ze środków
publicznych produktów leczniczych stosowanych
w ADHD i umieszczenia tych leków w wykazach le-
ków refundowanych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Guzowskiej
w sprawie dopuszczenia do finansowania
Trasy Słowackiego ze środków
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” (973)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Iwony Guzowskiej w sprawie
dopuszczenia do finansowania Trasy Słowackiego ze
środków Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” (SPS-023-973/08) przekazuję poniż-
sze informacje.
W ramach Narodowych Strategicznych Ram Od-
niesienia zdefiniowana została linia demarkacyjna
pomiędzy programami operacyjnymi polityki spój-
ności. Zgodnie z przyjętymi założeniami drogi woje-
wódzkie kwalifikują się do ubiegania o środki unijne
w ramach regionalnych programów operacyjnych,
natomiast w ramach programu operacyjnego na po-
ziomie centralnym, tzn. PO IiŚ dopuszcza się finan-
sowanie projektów dot. budowy lub przebudowy dróg
krajowych.
Decyzją z dnia 7 grudnia 2007 r. Komisja Euro-
pejska zatwierdziła Program Operacyjny „Infra-
struktura i środowisko” na lata 2007–2013. Rada
Ministrów przyjęła PO IiŚ uchwałą nr 2/2008 z dnia
3 stycznia 2008 r. Na obecnym etapie nie ma możli-
wości wprowadzania zmian do programu.
352
Dodatkowo informuję, iż Ministerstwo Infra-
struktury otrzymało pismo od prezydenta miasta
Gdańska w spawie koncepcji połączenia projektu
„Budowa Trasy Słowackiego w Gdańsku” z projek-
tem „Budowa Trasy Sucharskiego”. Na obecnym
etapie Ministerstwo Infrastruktury nie widzi jed-
nak możliwości sfinansowania tego projektu. Środki
z Funduszu Spójności przeznaczone na działanie
7.2: Rozwój transportu morskiego są już w pełni roz-
dysponowane i dodatkowe środki na realizację budo-
wy Trasy Sucharskiego wymagałyby rezygnacji
z któregoś z już zaakceptowanych projektów w dzia-
łaniu 7.2, co nie wydaje się działaniem właściwym,
zważywszy na fakt, że projekt „Budowa Trasy Su-
charskiego” pochłonie 35% środków przeznaczonych
na to działanie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Barbara Kondrat
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o zmianie ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (975)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 15 lutego 2008 r. nr SPS-
-023-975/08 interpelacją pana posła Wojciecha Sza-
ramy w sprawie wszczęcia przez ministra finansów
prac mających na celu zmianę obecnych unormowań
dotyczących przekazywania przez osoby fizyczne 1%
podatku na rzecz organizacji pożytku publicznego,
uprzejmie informuję, iż z podjęciem decyzji w tej
sprawie wskazane byłoby zaczekać do czasu zakoń-
czenia pierwszej akcji związanej z przekazywaniem
1% za pośrednictwem urzędów skarbowych. Dopie-
ro na jej podstawie będzie można wyciągnąć osta-
teczne wnioski dotyczące jej przebiegu oraz ocenić
konieczność wprowadzenia ewentualnych zmian
(w tym ich zakres).
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w obecnym
stanie prawnym każda osoba fizyczna, która opłaca
podatek dochodowy na ogólnych zasadach przy za-
stosowaniu skali podatkowej, jednolitej 19% stawki
podatku lub w formie ryczałtu od przychodów ewi-
dencjonowanych, ma możliwość zadecydowania o 1%
swojego podatku, jeżeli tylko wyrazi taką wolę i sa-
modzielnie złoży zeznanie podatkowe.
Dotyczy to również osób zatrudnionych na
umowę o pracę. Należy bowiem zauważyć, iż w ich
przypadku roczne obliczenie podatku (PIT-40) nie
jest dokonywane z urzędu. To podatnik, poprzez
złożenie płatnikowi specjalnego oświadczenia,
wnioskuje o rozliczenie jego dochodów przez za-
kład pracy, tym samym rezygnując z możliwości
skorzystania z wszelkiego rodzaju ulg podatko-
wych, rozliczenia dochodów wspólnie z małżon-
kiem albo w sposób przewidziany dla osób samot-
nie wychowujących dzieci, jak również rezygnując
z dystrybucji 1% swojego podatku na rzecz organi-
zacji pożytku publicznego.
Zatem jest to suwerenna decyzja podatnika,
gdyż to od jego działań zależy czy 1% podatku na-
leżnego obliczonego od uzyskanych przez niego do-
chodów zasili konto wybranej organizacji pożytku
publicznego. Przepisy o podatku dochodowym od
osób fizycznych nie wprowadzają w tym zakresie
żadnych ograniczeń. O ile bowiem podatnik chciały
podzielić się 1% swego podatku wystarczającym
jest, aby nie wnioskował o dokonanie rocznego ob-
liczenia podatku przez płatnika i sam złożył zezna-
nie podatkowe w urzędzie skarbowym. Podobnie
jak czyni to znacząca większość podatników. Z po-
nad 24 mln podatników opodatkowujących swoje
dochody według skali podatkowej jedynie niespeł-
na 700 tys. jest rozliczana – na ich wniosek – przez
zakłady pracy (3%).
Przechodząc do propozycji dodania w zeznaniach
podatkowych dodatkowego pola, w którym podatnik
mógłby podać cel szczegółowy zadeklarowanej kwo-
ty, uprzejmie informuję, iż realizacja tego postulatu
nie jest możliwa w odniesieniu do formularzy doty-
czących rozliczenia dochodów (przychodów) za 2007 r.
Wzory zeznań podatkowych za rok ubiegły zostały
bowiem określone w rozporządzeniach ministra fi-
nansów z dnia 2 sierpnia 2007 r.:
w sprawie określenia wzorów rocznego obliczenia
podatku oraz zeznań podatkowych obowiązujących
w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych
(Dz. U. Nr 148, poz. 1044),
w sprawie określenia wzorów zeznania, deklara-
cji i informacji podatkowych obowiązujących w za-
kresie zryczałtowanego podatku dochodowego od
niektórych przychodów osiąganych przez osoby fi-
zyczne (Dz. U. Nr 148, poz. 1045).
Zostało również zakończone wielomiesięczne po-
stępowanie przetargowe na wykonanie i dystrybucję
ww. formularzy i broszur informacyjnych związa-
nych z rozliczeniem rocznym podatników podatku
dochodowego za 2007 r. Na dzień dzisiejszy wszyst-
kie druki podatkowe dotyczące tego rozliczenia zo-
stały już wydrukowane. Zatem kwestia ewentualne-
go dodania w zeznaniach podatkowych odrębnej ru-
bryki przeznaczonej do wpisania celu szczegółowego
1% może być zrealizowana najwcześniej we wzorach
zeznań podatkowych mających zastosowanie do do-
chodów uzyskanych od 1 stycznia 2008 r.

Odnosząc się z kolei do stwierdzenia „o niedosta-
tecznym poinformowaniu i przeszkoleniu urzędni-
ków skarbowych” o możliwości wskazania przez po-
datnika celu szczegółowego w składanym przez nie-
go zeznaniu, uprzejmie informuję, iż resort finansów
dołożył wszelkich starań, aby przygotować organy
podatkowe do dystrybucji 1%.
Jak wiadomo panu posłowi, Ministerstwo Finan-
sów w dniu 21 grudnia 2007 r. wydało komunikat,
w którym poinformowano opinię publiczną, iż w ze-
znaniu podatkowym – oprócz danych pozwalających
na właściwe zidentyfikowanie organizacji pożytku
publicznego (nazwa oraz numer wpisu do KRS) – po-
datnicy mogą podać informacje mogące mieć wpływ
na dystrybucję środków gromadzonych przez te or-
ganizacje. Jednocześnie treść tego komunikatu zo-
stała, za pośrednictwem dyrektorów izb skarbo-
wych, przekazana naczelnikom urzędów skarbo-
wych wraz z odpowiednimi wytycznymi w zakresie
sposobu obsługi podatników składających zeznania
podatkowe za 2007 r. W związku z powyższym urzę-
dy skarbowe, realizując przedmiotowe zadania, są
zobligowane do przyjmowania od podatników ze-
znań podatkowych z podanym celem szczegółowym
dotyczącym 1%, odpowiedniego zapisywania tychże
informacji, a następnie ich przekazywania organi-
zacji pożytku publicznego, jako uszczegółowienie
wpłacanych kwot.
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie nowelizacji ustawy
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa
do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych (976)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 15 lutego 2008 r., znak: SPS-023-976/
08, przekazujące interpelację pana posła Wojciecha
Szaramy w sprawie nowelizacji ustawy z dnia 6 lipca
2007 r. o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa
do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych z przed-
siębiorstw robót górniczych (Dz. U. Nr 147, poz. 1031),
informuję, co następuje.
Celem nadrzędnym ustawy o ekwiwalencie (...)
była realizacja wyroku Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 12 grudnia 2005 r. (mającego oznaczenie
sygn. akt. SK 20/04) poprzez stworzenie podstawy
353
prawnej do wypłaty należnego ekwiwalentu dla eme-
rytów i rencistów z przedsiębiorstw robót górni-
czych, którzy z dniem 1 stycznia 2002 r. przestali
otrzymywać ekwiwalent z tytułu prawa do bezpłat-
nego węgla realizowany na podstawie art. 55 usta-
wy z dnia 26 listopada 1998 r. o dostosowaniu gór-
nictwa węgla kamiennego do funkcjonowania w wa-
runkach gospodarki rynkowej oraz szczegółowych
uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych (Dz. U.
Nr 612, poz. 1112, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy o ekwiwalencie (...)
ekwiwalent wypłacany jest emerytom i rencistom,
mającym ustalone prawo do emerytury lub renty,
którzy pobierali bezpłatny węgiel w naturze od
przedsiębiorstw robót górniczych lub przeszli na
emeryturę lub rentę z tych przedsiębiorstw. Powyż-
sze dotyczy osób uprawnionych do bezpłatnego wę-
gla na podstawie układu zbiorowego pracy dla pra-
cowników zakładów górniczych z dnia 21 grudnia
1991 r., którzy uzyskali emeryturę lub rentę przed
dniem 1 stycznia 2007 r., a po dniu 31 grudnia 2001 r.
nie pobierali ekwiwalentu. Prawo do ekwiwalentu
mają również wdowy, wdowcy i sieroty pod warun-
kiem jednakże posiadania ustalonego prawa do ren-
ty rodzinnej po byłych pracownikach przedsię-
biorstw robót górniczych, uprawnionych do bezpłat-
nego węgla na podstawie układu zbiorowego pracy
dla pracowników zakładów górniczych z dnia 21 grud-
nia 1991 r.
Zgodnie z ustawą ekwiwalent pieniężny może być
wypłacany tylko na wniosek ww. osób po dokonanej
przez organ rentowy weryfikacji dokumentów po-
twierdzających uprawnienie do ekwiwalentu.
Jednocześnie wyjaśniam, iż pierwotnie zobowią-
zanym do realizacji deputatu, jak również ekwiwa-
lentu pieniężnego był pracodawca, tj. właściwe
przedsiębiorstwo górnicze lub przedsiębiorstwo ro-
bót górniczych. Pracodawca realizował ten obowią-
zek, finansując koszty tych świadczeń z własnych
środków. Prawo do bezpłatnego węgla dla osób upraw-
nionych z przedsiębiorstw robót górniczych powsta-
ło w oparciu o postanowienia układu zbiorowego
pracy dla pracowników zakładów górniczych z dnia
21 grudnia 1991 r. Na podstawie tego układu przed-
siębiorstwa robót górniczych wydawały uprawnio-
nym deputaty węglowe. Protokołem dodatkowym
nr 7 z dnia 21 listopada 1995 r. do tegoż układu
umożliwiono realizację prawa do bezpłatnego węgla
przez przedsiębiorstwa górnicze w formie ekwiwa-
lentu pieniężnego. Protokół dodatkowy nr 7 uwzględ-
nił również prawa do bezpłatnego węgla osobom
z przedsiębiorstw robót górniczych, których upraw-
nienia powstały na podstawie układu zbiorowego
pracy dla przemysłu węglowego z dnia 1 lutego 1980 r.
Jednakże zgodnie z art. 441 układu zbiorowego pra-
cy dla pracowników zakładów górniczych z dnia
21 grudnia 1991 r. postanowienia tegoż układu do-
tyczące uprawnienia do bezpłatnego węgla nie doty-
czą jednostek (przedsiębiorstw robót górniczych),
354
które do dnia 25 listopada 1995 r. w swoich zakłado-
wych układach zbiorowych pracy odstąpiły, na pod-
stawie art. 9 ust. 3 ustawy z dnia 29 września 1994 r.
o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz o zmianie nie-
których ustaw (Dz. U. Nr 113, poz. 577, z późn. zm.),
od stosowania świadczeń, o których mowa w tym
układzie, w wymiarze i na zasadach określonych
w układzie zbiorowym pracy dla przemysłu węglo-
wego z dnia 1 lutego 1980 r.
Opisana powyżej sytuacja, tj. odstąpienie przez
zobowiązane przedsiębiorstwo robót górniczych od
stosowania świadczeń określonych układem zbioro-
wym pracy dla pracowników zakładów górniczych
z dnia 21 grudnia 1991 r. w oparciu o obowiązujące
wówczas przepisy Kodeksu pracy, może być podsta-
wą negatywnych decyzji Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych. Jednakże na mocy art. 10 ustawy z dnia
29 września 1994 r. o zmianie ustawy Kodeks pracy
oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 113,
poz. 577, z późn. zm.) z dniem, w którym tracą moc
postanowienia układów zbiorowych pracy i porozu-
mień płacowych, wartość przysługujących na ich
podstawie świadczeń byłym pracownikom będącym
emerytami lub rencistami oraz członkom ich rodzin
pobierającym renty rodzinne uwzględnia się w pod-
stawie wymiaru emerytur i rent, chyba że świadcze-
nia te zostały im zachowane. Stąd wynika, iż oso-
bom takim wartość bezpłatnego węgla, w wysokości
maksymalnie do 8 ton, doliczono do podstawy wy-
miaru emerytur i rent.
Pragnę także podkreślić, iż zgodnie z art. 9 ust. 2
ustawy z dnia 6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie pienięż-
nym z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla osób
uprawnionych z przedsiębiorstw robót górniczych
każdej osobie, po otrzymaniu decyzji ZUS odma-
wiającej ekwiwalentu pieniężnego, przysługuje pra-
wo do skierowania odwołania do właściwego sądu
powszechnego w terminie oraz według zasad okre-
ślonych w przepisach Kodeksu postępowania cy-
wilnego. Postępowanie sądowe w tym zakresie jest
wolne od opłat. Odwołanie można złożyć w jednost-
ce organizacyjnej ZUS na piśmie, w dwu egzempla-
rzach, lub ustnie do protokołu za pośrednictwem
właściwego organu rentowego tj. jednostki organi-
zacyjnej ZUS.
Rok 2007 był pierwszym rokiem realizacji prze-
pisów ustawy o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu
prawa do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych. Wszelkie wnio-
ski dotyczące ewentualnych działań zmierzających
do zmiany zasad wyrażonych w ustawie możliwe
będą po zakończeniu okresu sprawozdawczego i otrzy-
maniu rocznego sprawozdania ZUS z realizacji prze-
pisów ww. ustawy, a także po uwzględnieniu osta-
tecznych rozstrzygnięć sądów powszechnych, które
rozpatrywać będą odwołania byłych pracowników
przedsiębiorstw robót górniczych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w chwili
obecnej nie są planowane żadne prace legislacyjne
zmierzające do zmiany przepisów ustawy z dnia
6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu
prawa do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Eugeniusz Postolski
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie interpretacji przepisów dotyczących
ulgi odsetkowej związanej z kredytem
lub pożyczką mieszkaniową (978)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
załączoną przy piśmie z dnia 15 lutego 2008 r. inter-
pelację Pani Poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie interpretacji przepisów dotyczących ulgi
odsetkowej związanej z kredytem lub pożyczką
mieszkaniową, uprzejmie informuję.
Na wstępie należy zauważyć, iż z dniem 1 stycz-
nia 2007 r. ustawa z dnia 16 listopada 2006 r.
o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. z 2006 r. Nr 217, poz. 1588) uchyliła art. 26b
w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14,
poz. 176, z późn. zm.) regulujący ulgę z tytułu spłaty
odsetek od kredytów (pożyczek) mieszkaniowych,
z jednoczesnym zachowaniem praw nabytych na za-
sadach określonych w art. 9 tej nowelizacji.
Zgodnie z obecnymi unormowaniami po dniu
31 grudnia 2006 r. prawo do kontynuowania odli-
czeń na dotychczasowych zasadach, tj. określonych
w art. 26b ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych, w brzmieniu obowiązującym w latach
2002–2006, przysługuje wyłącznie:
1) podatnikowi, któremu w latach 2002–2006 zo-
stał udzielony kredyt (pożyczka), o którym mowa
w art. 26b ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych, w brzmieniu obowiązującym przed dniem
1 stycznia 2007 r.,
2) na zasadach określonych w ustawie o podatku
dochodowym od osób fizycznych oraz w ustawie
o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektó-
rych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne,
w brzmieniach obowiązujących przed dniem 1 stycz-
nia 2007 r.,
3) z tytułu spłaty odsetek od tego kredytu (po-
życzki) – tj. zaciągniętego w latach 2002–2006 – do

upływu terminu spłaty określonego w umowie
o kredyt (pożyczkę) zawartej przed dniem 1 stycz-
nia 2007 r., nie dłużej jednak niż do dnia 31 grud-
nia 2027 r.
Jednocześnie z treści art. 26b ust. 1 ustawy o po-
datku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu
obowiązującym w latach 2002–2006 wynika, że od-
liczeniu – na zasadach określonych w tym artykule
– podlegają faktycznie poniesione w roku podatko-
wym wydatki na spłatę odsetek od kredytu (pożycz-
ki) udzielonego podatnikowi na sfinansowanie inwe-
stycji mającej na celu zaspokojenie własnych potrzeb
mieszkaniowych, związanej z:
1) budową budynku mieszkalnego albo
2) wniesieniem wkładu budowlanego lub miesz-
kaniowego do spółdzielni mieszkaniowej na nabycie
prawa do nowo budowanego budynku mieszkalnego
albo lokalu mieszkalnego w takim budynku, albo
3) zakupem nowo wybudowanego budynku
mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego w takim bu-
dynku od gminy albo od osoby, która wybudowała
ten budynek w wykonywaniu działalności gospodar-
czej, albo
4) nadbudową lub rozbudową budynku na cele
mieszkalne lub przebudową (przystosowaniem) bu-
dynku niemieszkalnego, jego części lub pomieszcze-
nia niemieszkalnego na cele mieszkalne, w wyniku
których powstanie samodzielne mieszkanie spełnia-
jące wymagania określone w przepisach Prawa bu-
dowlanego.
Ponadto, zgodnie z pkt 2 ust. 2 tego przepisu, od-
liczenie stosuje się, jeżeli kredyt (pożyczka) był
udzielony przez podmiot uprawniony na podstawie
przepisów Prawa bankowego albo przepisów o spół-
dzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych,
do udzielania kredytów (pożyczek), a z umowy kre-
dytu (pożyczki) wynika, że dotyczy on jednej z inwe-
stycji wymienionych w ust. 1.
Tym samym prawo do odliczenia – stosownie do
postanowień art. 26b ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych – nie przysługuje z tytułu
spłaty odsetek od każdego typu kredytu, lecz wy-
łącznie z tytułu spłaty odsetek od kredytu przyzna-
nego na bezpośrednie finansowanie jednej z wymie-
nionych w nim inwestycji mieszkaniowych (np. bu-
dowy domu mieszkalnego).
Przytoczony przepis nie wymienia natomiast
wśród celów mieszkaniowych spłaty zobowiązań
kredytobiorcy nawet w sytuacji, gdy pierwszy kre-
dyt został przeznaczony bezpośrednio na jeden z ce-
lów, o których mowa w art. 26b ust. 1 ustawy o po-
datku dochodowym od osób fizycznych. W konse-
kwencji do odliczeń w ramach ulgi odsetkowej nie
uprawniają faktycznie spłacone odsetki od kredytu
refinansowego. Kredyt refinansowy udzielany jest
bowiem na spłatę innego kredytu hipotecznego.
W praktyce podpisywana jest nowa umowa kredyto-
wa, na mocy której bank udzielający nowego kredy-
tu spłaca nasze zadłużenie w poprzednim banku.
Dochodzi zatem do zawarcia nowej umowy kredyto-
355
wej, która skutkuje obowiązkiem kredytobiorcy do
zmiany wpisu hipotecznego w księdze wieczystej
nieruchomości. W sądzie rejonowym prowadzącym
księgę wieczystą zostają wykreślone informacje
o właśnie spłaconym zobowiązaniu, a składany jest
wniosek o dokonanie kolejnego wpisu, tym razem na
rzecz banku, który udzielił kredytu refinansowego.
W konsekwencji w przypadku zaciągnięcia kredytu
refinansowego mamy do czynienia z dwoma odręb-
nymi kredytami: „starym” (mieszkaniowym) oraz no-
wym przeznaczonym na spłatę wcześniej zaciągnię-
tego zobowiązania wobec banku.
Ta odrębność kredytów wyklucza możliwość ko-
rzystania z ulgi odsetkowej, w tym na zasadzie praw
nabytych.
Ponadto należy zauważyć, że w każdym przypad-
ku, w którym po 2006 r. dochodzi do zawarcia nowej
umowy kredytowej (a nie zmiany dotychczasowych
warunków kredytu hipotecznego w drodze aneksu
do umowy), podatnikowi nie przysługuje prawo do
odliczania odsetek od nowo zaciągniętego kredytu.
Prawami nabytymi nie są bowiem objęte odsetki od
kredytu udzielonego po dniu 31 grudnia 2006 r. i, to
zarówno kredytu mieszkaniowego jak i udzielonego
na refinansowanie kredytu, w związku z którym po-
datnik nabył prawo do stosownych odliczeń.
Warto również nadmienić, że każda ulga w po-
datku dochodowym od osób fizycznych ma charak-
ter wyjątkowy, gdyż stanowi odstępstwo od ustano-
wionej w art. 84 Konstytucji RP zasady powszech-
ności i równości opodatkowania. Z jednej strony,
zmniejsza obciążenia fiskalne osoby fizycznej, z dru-
giej zaś, dochody sektora finansów publicznych.
W konsekwencji przepisy prawa podatkowego doty-
czące szeroko rozumianych preferencji podatkowych
(w tym ulg i zwolnień przedmiotowych) należy wy-
kładać ściśle, co wyklucza w tym przypadku zasto-
sowanie zarówno wykładni rozszerzającej, jak i wy-
kładni zawężającej.
Podkreślić zatem należy, że literalne brzmienie
zarówno art. 26b ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych, w kształcie obowiązującym przed
dniem 1 stycznia 2007 r., jak i art. 9 ustawy z dnia
16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku do-
chodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw, jednoznacznie wyklucza zastoso-
wanie omawianego odliczenia w odniesieniu do odse-
tek spłaconych od kredytu refinansowego, w tym
udzielonego podatnikowi po dniu 31 grudnia 2006 r.
W świetle powyższego uprzejmie informuję, że
w obecnym stanie prawnym nie ma podstaw do wy-
dania w przedmiotowej sprawie ogólnej interpretacji
ministra finansów.
Zgodnie z art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.) wydanie interpretacji ogólnej jest do-
puszczalne wówczas, gdy stwierdzono rozbieżności
w stosowaniu prawa podatkowego przez organy po-
datkowe oraz organy kontroli skarbowej. Z kolei ich
356
brak wyłącza możliwość działania „w celu zapew-
nienia jednolitego stosowania prawa podatkowego”.
Jak wyjaśniono powyżej, obowiązująca norma
prawna nie pozostawia żadnych wątpliwości co do
zakresu wydatków objętych odliczeniem. Ustawo-
dawca jednoznacznie zdefiniował, na jaki cel i w ja-
kim terminie ma być udzielony kredyt, aby podatnik
mógł dokonać odliczenia spłaconych odsetek.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie świadczenia pomocy społecznej
dla obywateli państw członkowskich UE
przebywających na terenie Polski (979)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Grze-
gorza Karpińskiego, znak: SPS-023-979/08, z dnia
15 lutego 2008 r. dotyczącą przygotowania organów
administracji publicznej świadczących pomoc spo-
łeczną w Polsce do wykonywania zadań wobec oby-
wateli Unii Europejskiej przebywających na terenie
Polski oraz oszacowania skali pomocy, jaką trzeba
będzie świadczyć, uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, iż: zgodnie z art. 5 pkt 3 ustawy z dnia 12
marca o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593,
z późn. zm.) prawo do świadczeń z pomocy społecz-
nej przysługuje mającym miejsce zamieszkania i prze-
bywającym na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej obywatelom państw członkowskich Unii Eu-
ropejskiej, państw Europejskiego Obszaru Gospo-
darczego nienależących do Unii Europejskiej (…)
posiadającym prawo pobytu lub prawo stałego po-
bytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W związ-
ku z powyższym ośrodki pomocy społecznej przy-
znają od momentu przystąpienia Polski do Unii
Europejskiej świadczenia z pomocy społecznej oby-
watelom krajów członkowskich UE spełniającym
kryteria wymagane do uzyskania tych świadczeń
na takich samych zasadach co obywatelom Rzeczy-
pospolitej Polskiej.
Pragnę uprzejmie poinformować Pana Marszał-
ka, że według danych zbieranych przez Departa-
ment Pomocy i Integracji Społecznej Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej na temat świadczeń z po-
mocy społecznej pobieranych przez obywateli krajów
należących do Unii Europejskiej i Europejskiego
Obszaru Gospodarczego w 2004 r. ze świadczeń po-
mocy społecznej skorzystało 15 rodzin (43 osoby),
w 2005 r. – 8 rodzin (23 osoby), a w 2006 r. – 27 ro-
dzin (80 osób). Podane statystyki nie odnoszą się do
obywateli Bułgarii i Rumuni, jako że państwa te
przystąpiły do Unii Europejskiej w 2007 r. Niemniej
jednak w 2005 r. ze świadczeń pomocy społecznej sko-
rzystało 10 rodzin pochodzących z Bułgarii i 4 rodzi-
ny pochodzące z Rumunii, a w 2006 r. odpowiednio
– 13 rodzin z Bułgarii i 8 rodzin z Rumunii. Można
więc przypuszczać, iż w kolejnych latach liczba oby-
wateli krajów członkowskich Unii Europejskiej po-
bierających świadczenia z pomocy społecznej nie-
znacznie wzrośnie.
Warto także nadmienić, iż obywatele Unii Euro-
pejskiej i Europejskiego Obszaru Gospodarczego
stanowią najmniejszy odsetek cudzoziemców obję-
tych pomocą społeczną. Większość obywateli Unii
Europejskiej pobierających świadczenia z pomocy
społecznej to małżonkowie obywateli polskich bądź
mieszkańcy województw przygranicznych.
Nie wydaje się, aby w najbliższej przyszłości gro-
ziły nam problemy podobne do tych, jakie występują
w Wielkiej Brytanii na skutek emigracji Polaków,
sytuacja ekonomiczna Polski w porównaniu z pozo-
stałymi krajami należącymi do Unii Europejskiej
nadal jest gorsza i w perspektywie kilku lat nie po-
winnyśmy spodziewać się napływu obywateli innych
krajów członkowskich do Polski. Niemniej jednak
gdyby taka sytuacja zaistniała, służby społeczne za-
reagują odpowiednio do potrzeb.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Fabisiak
w sprawie niewystarczjącego zatrudnienia
osób niepełnosprawnych
w urzędach państwowych (980)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
31 stycznia 2008 r. interpelację Pani Poseł Joanny
Fabisiak w sprawie niewystarczającego zatrudnie-
nia osób niepełnosprawnych w urzędach państwo-
wych uprzejmie wyjaśniam, że na podstawie prze-
prowadzonego w 2006 r. badania nt. sytuacji w za-
kresie zatrudniania osób niepełnosprawnych w jed-
nostkach administracji rządowej (badaniem objęto
wszystkie resorty i urzędy centralne wraz z podle-
głymi jednostkami), a także danych zebranych
w związku z przygotowaniem informacji z realizacji

uchwały Sejmu RP z dnia 1 sierpnia 1997 r. Karta
Praw Osób Niepełnosprawnych (M.P. z 13.08.1997 r.
Nr 50, poz. 475) Biuro Pełnomocnika Rządu ds. Osób
Niepełnosprawnych przygotowało informację na te-
mat stanu zatrudnienia osób niepełnosprawnych
w administracji publicznej. Uzyskane wyniki po-
twierdziły niewykorzystane możliwości zatrudnie-
nia osób niepełnosprawnych właśnie w administra-
cji publicznej przy jednocześnie istniejącym poten-
cjale w tym zakresie. Dlatego też w ministerstwie
podjęto działania, które powinny przyczynić się do
zmiany tego niekorzystnego stanu rzeczy.
W tym celu w ubiegłym roku zainaugurowano
kampanię promującą zatrudnianie osób niepełno-
sprawnych w administracji publicznej.
Etapem poprzedzającym tę kampanię było na-
wiązanie współpracy z Kancelarią Prezesa Rady
Ministrów w celu określenia możliwości prawnych
wspierania zatrudnienia osób niepełnosprawnych
w służbie cywilnej.
Prowadzona współpraca zaowocowała wskazaniem
przez KPRM możliwości zamieszczania w ogłosze-
niach o naborze na wolne stanowiska w służbie cywil-
nej zapisu zachęcającego osoby posiadające ogranicze-
nia związanie z ich niepełnosprawnością do udziału
w prowadzonym naborze. Stosowna informacja o moż-
liwości zamieszczania takiej zachęty w ogłoszeniach
o wolnych stanowiskach pracy znalazła się na stro-
nach internetowych Kancelarii Prezesa RM.
W ramach kompanii realizowany jest również
rozpoczęty w maju 2007 r. cykl szkoleń kierowa-
nych do osób odpowiedzialnych za politykę kadrową
w urzędach i instytucjach publicznych. Celem szko-
leń jest wskazanie na niewykorzystane możliwości
zatrudnienia osób z niepełnosprawnościami w ad-
ministracji publicznej, wskazanie korzyści związa-
nych z ich zatrudnianiem oraz wspieranie koniecz-
nych przemian świadomości uczestników szkoleń
w zakresie postrzegania tych osób jako potencjal-
nych pracowników.
Działania te wspierała Kancelaria Prezesa Rady
Ministrów. W wyniku nawiązanej współpracy przed-
stawiciel kancelarii pani Ewa Puzyna, zastępca dy-
rektora w Departamencie Służby Cywilnej, brała
udział w charakterze prelegenta w cyklu przeprowa-
dzonych przez ministerstwo pracy szkoleń.
W ramach tego cyklu do chwili obecnej odbyło się
12 spotkań; w 7 z nich uczestniczyli przedstawiciele
urzędów centralnych i jednostek im podległych oraz
przedstawiciele administracji publicznej szczebla
wojewódzkiego.
Natomiast 5 kolejnych adresowanych było do
pracowników jednostek administracji samorządo-
wej, których obowiązki zawodowe związane są z pro-
blematyką zatrudniania. W sumie w szkoleniach
wzięło udział 729 uczestników (469 przedstawicieli
administracji centralnej i 260 przedstawicieli admi-
nistracji samorządowej).
Najbliższe szkolenie z tego cyklu zaplanowane
zostało na 18 marca 2008 r.
357
Kolejny element prowadzonej kampanii skiero-
wany jest do niepełnosprawnych studentów i absol-
wentów wyższych uczelni. W tym celu zainicjowa-
na została współpraca z Ministerstwem Nauki
i Szkolnictwa Wyższego. Pełnomocnik rządu ds.
osób niepełnosprawnych w swoim piśmie z dnia
12 lutego br. skierowanym do pani minister prof.
Barbary Kudryckiej zaproponował zawarcie poro-
zumienia, którego celem byłoby wspólne prowadze-
nie kampanii promującej zatrudnianie osób niepeł-
nosprawnych w administracji publicznej w środo-
wisku akademickim.
Wierzę, że podjęte działania przyniosą spodzie-
wany efekt i zwiększą zainteresowanie instytucji
publicznych i samych osób niepełnosprawnych za-
trudnieniem w administracji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Macieja Płażyńskiego
w sprawie projektu nowelizacji ustawy
o kombatantach oraz niektórych osobach
będących ofiarami represji wojennych
i okresu powojennego (981)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 15 lutego 2008 r.,
znak: SPS-023-981/08, dotyczące interpelacji posła
Macieja Płażyńskiego w sprawie projektu noweliza-
cji ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach
będących ofiarami represji wojennych i okresu po-
wojennego, uprzejmie informuję:
W Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
trwają obecnie prace nad projektem ustawy o upraw-
nieniach kombatantów, uczestników walki cywilnej
lat 1914–1945, działaczy opozycji wobec dyktatury
komunistycznej oraz niektórych ofiar represji syste-
mów totalitarnych. Ze względu na dużą ilość projek-
towanych zmian w prawie kombatanckim projekt
ten nie stanowi nowelizacji ustawy z dnia 24 stycz-
nia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach
będących ofiarami represji wojennych i okresu po-
wojennego (Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 371, z późn.
zm.), lecz jest nową ustawą, która ma zastąpić obo-
wiązującą.
Zgodnie z projektem proponuje się uznać ofiary
Grudnia ’70 za ofiary represji systemów totalitar-
358
nych i przyznać im takie uprawnienia, jakie obecnie
posiadają osoby represjonowane, tj. m.in. dodatek
kombatancki, dodatek kompensacyjny, ryczałt ener-
getyczny, zniżki komunikacyjne czy uprawnienie do
bezpłatnych leków.
W dniu 21 lutego br. projekt był przedmiotem ob-
rad komitetu Rady Ministrów. Obecnie w Minister-
stwie Pracy i Polityki Społecznej trwają prace nad
realizacją zaleceń komitetu. Planuje się, że w kwiet-
niu br. projekt zostanie przesłany do Sejmu RP.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w dniu 12 lu-
tego 2008 r. Rada Ministrów podjęła uchwałę nr 32/
2008 w sprawie przyznania Zakładowi Ubezpieczeń
Społecznych z ogólnej rezerwy budżetowej środków
finansowych z przeznaczeniem na wypłatę rent spe-
cjalnych przyznanych dla rodziców, małżonków i dzie-
ci osób, które poniosły śmierć w grudniu 1970 r.
w wyniku działań wojska i milicji w Gdańsku, Gdy-
ni, Szczecinie i Elblągu. Zgodnie z uchwałą rodzice,
małżonkowie i dzieci ofiar Grudnia ’70 otrzymają
jednorazowe wypłaty w wysokości 50 tys. zł. Pienią-
dze te będą wypłacane przez Zakład Ubezpieczeń
Społecznych, który otrzyma na ten cel środki z re-
zerwy budżetowej w wysokości 2 mln zł. Podejmując
decyzję o przyznaniu świadczeń, Rada Ministrów wy-
pełnia moralne zobowiązanie wobec rodzin ofiar tra-
gicznych wypadków grudniowych. Po roku 1989 żad-
na z demokratycznie wybranych władz polskich nie
przygotowała dla nich odpowiednich rozwiązań, które
umożliwiłyby zrekompensowanie strat i krzywd do-
znanych ze strony ówczesnych władz państwowych.
Odnosząc się do kwestii sprawowania nadzoru
nad Urzędem do Spraw Kombatantów i Osób Repre-
sjonowanych przez ministra pracy i polityki Społecz-
nej, uprzejmie informuję, że nie planuje się zmian
w tym zakresie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie podpisywania deklaracji
podatkowych przez pełnomocnika (983)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Waldy Dzikowskiego z dnia 4 lute-
go 2008 r. w sprawie podpisywania deklaracji podat-
kowych przez pełnomocnika, przesłaną przy piśmie
marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
15 lutego 2008 r. (znak: SPS-023-983/08), uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Obowiązujący od dnia 1 stycznia 2007 r. rozdział
9a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn.zm.), za-
tytułowany Podpisywanie deklaracji, jednoznacznie
rozstrzygnął wątpliwości co do możliwości podpisy-
wania deklaracji podatnika, płatnika lub inkasenta
przez ustanowionych pełnomocników, poprzez wpro-
wadzenie zasady, że każda deklaracja może być pod-
pisana przez pełnomocnika (art. 80a § 1 ustawy Or-
dynacja podatkowa). Zaznaczyć przy tym trzeba, że
w myśl art. 137 ustawy Ordynacja podatkowa pełno-
mocnikiem może być ustanowiona każda osoba fi-
zyczna mająca pełną zdolność do czynności praw-
nych. Konsekwencją tego jest brak możliwości udzie-
lenia pełnomocnictwa osobie prawnej lub jednostce
organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej.
Nie można zatem upoważnić do podpisywania zeznań
podatkowych np. biura rachunkowego.
Przepisy dotyczące podpisywania deklaracji nie
przewidują szczególnej formy udzielenia pełnomoc-
nictwa, odsyłając w tym zakresie do odpowiedniego
stosowania przepisów ustawy Ordynacja podatkowa
dotyczących pełnomocnictwa w postępowaniu po-
datkowym (art. 80a § 4 ustawy Ordynacja podatko-
wa). Oznacza to, że stosownie do treści przepisu
art. 137 § 2 powołanej ustawy pełnomocnictwo po-
winno być udzielone na piśmie. Podstawowym wa-
runkiem skuteczności pełnomocnictwa do podpisy-
wania deklaracji jest złożenie go do organu podatko-
wego właściwego w sprawach podatku, którego dana
deklaracja dotyczy (art. 80a § 2 ustawy Ordynacja
podatkowa). Należy przy tym zwrócić uwagę, że
w przypadku, gdy zgodnie z przepisami prawa de-
klaracja powinna być podpisana przez więcej niż
jedną osobę, udzielenie upoważnienia przez wszyst-
kie te osoby jest niezbędne, aby dane pełnomocnic-
two było skuteczne (art. 80a § 3 ustawy Ordynacja
podatkowa).
W tym miejscu należy podkreślić, że pełnomoc-
nictwo do podpisywania deklaracji jest szczególnym
rodzajem pełnomocnictwa. Z pełnomocnictwa do
podpisywania deklaracji musi wynikać upoważnie-
nie do podpisywania określonego rodzaju zeznań
(deklaracji). I w tym kontekście należy zwrócić uwa-
gę na różnice zachodzące między pozycją pełnomoc-
nika do podpisywania deklaracji a pełnomocnika
procesowego, ustanowionego na podstawie powoła-
nego wyżej przepisu art. 137 ustawy Ordynacja po-
datkowa. Pełnomocnik procesowy, chcąc podpisywać
deklaracje, musi być do tego odrębnie upoważniony
na podstawie przepisu art. 80a ustawy Ordynacja
podatkowa. Nawet bardzo szerokie pełnomocnictwo
procesowe, udzielone na podstawie art. 137 tej usta-
wy, nie jest wystarczające do podpisywania deklara-
cji przez pełnomocnika.
Podpisanie deklaracji stanowi o złożeniu oświad-
czenia, podaniu danych zgodnych z rzeczywistością.
Oświadczenie to jest składane pod rygorem odpo-

wiedzialności karnej. Z tych względów upoważnie-
nie do podpisania deklaracji podatkowej nie może
być dorozumiane, lecz musi jednoznacznie wynikać
z dokumentu pełnomocnictwa.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję
pana posła, że w sprawie będącej przedmiotem in-
terpelacji istotny jest zakres i treść udzielonego peł-
nomocnictwa, a nie moment złożenia tego pełnomoc-
nictwa do organu podatkowego. Jeżeli zatem z peł-
nomocnictwa, złożonego przed dniem 1 stycznia
2007 r., jednoznacznie wynika, że pełnomocnik umo-
cowany został do podpisywania określonego rodzaju
deklaracji podatkowych, to wówczas pełnomocnic-
two takie jest akceptowane przez organy podatkowe
również po dniu 1 stycznia 2007 r.
Jednocześnie pragnę poinformować pana posła,
że Ministerstwo Finansów nie otrzymywało sygna-
łów o nieprawidłowościach w powyższym zakresie.
W przypadku dysponowania przez pana posła infor-
macjami na temat zaistniałych przypadków nieak-
ceptowania przez organy podatkowe prawidłowo
udzielonych pełnomocnictw do podpisywania dekla-
racji podatkowej, uprzejmie proszę o przekazanie ta-
kich informacji celem podjęcia stosownych działań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie kryteriów przyznawania stypendiów
przez szkoły wyższe (984)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Waldy Dzikowskiego (SPS-
-023-984/08) w sprawie kryteriów przyznawania
stypendiów przez szkoły wyższe, przekazuję nastę-
pujące informacje.
Przeprowadzona przez Najwyższą Izbę Kontroli
w 2006 r. kontrola pomocy materialnej w 38 uczel-
niach publicznych i niepublicznych dostarczyła mi-
nisterstwu szeregu ważnych spostrzeżeń i informa-
cji o funkcjonowaniu systemu pomocy materialnej
dla studentów, ukształtowanego przepisami ustawy
– Prawo o szkolnictwie wyższym.
Realizując wskazaną przez NIK potrzebę zwięk-
szenia nadzoru nad uczelniami w tym zakresie, mi-
nisterstwo zwiększyło liczbę kontroli, sukcesywnie
są opiniowane uczelniane regulaminy ustalania wy-
sokości, przyznawania i wypłacania świadczeń po-
mocy materialnej dla studentów. Ponadto do wszyst-
359
kich uczelni przekazano informację na temat spo-
sobu gospodarowania środkami dotacji na pomoc
materialną, podkreślając konieczność zgodnego
z prawem i efektywnego wykorzystania środków
publicznych.
Przeprowadzono również analizę stanu fundu-
szu pomocy materialnej dla studentów i doktoran-
tów i do rektorów 51 uczelni publicznych, które wy-
kazały wysoki stan funduszu, zostały skierowane
pisma wzywające do wyjaśnienia powodów nad-
miernego gromadzenia środków. Dla przeciwdzia-
łania tym praktykom w zmienianym rozporządze-
niu w sprawie zasad podziału dotacji z budżetu pań-
stwa dla uczelni publicznych i niepublicznych propo-
nuje się wprowadzenie rozwiązania polegającego na
nieprzyznawaniu dotacji uczelni, w przypadku gdy
kwota przewidywanego stanu funduszu pomocy ma-
terialnej na koniec roku poprzedzającego rok przy-
znania dotacji jest równa lub wyższa od kwoty dota-
cji wyliczonej na dany rok.
Pragnę również poinformować, iż w najbliższym
czasie zakończy pracę powołany przeze mnie Zespół
do Spraw Opracowania Założeń Reformy Systemu
Szkolnictwa Wyższego, który wypracowuje rozwią-
zania do planowanej zmiany ustawy – Prawo o szkol-
nictwie wyższym. Zarówno rekomendacje zespołu,
jak i wnioski Najwyższej Izby Kontroli wskazują na
konieczność dokonania zmian sytemu pomocy mate-
rialnej, uproszczenia jego zasad i skierowania więk-
szych środków na pomoc o charakterze socjalnym
w celu zapewnienia sprawiedliwego i równego dostę-
pu do szkolnictwa wyższego.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie rozwoju bibliotek cyfrowych
w Polsce (986)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Waldy Dzikowskiego w spra-
wie rozwoju bibliotek cyfrowych w Polsce, przeka-
zaną pismem z dnia 15 lutego br. nr SPS-023-986/
08 uprzejmie proszę o przyjęcie następującej in-
formacji:
Celem digitalizacji zbiorów bibliotek, archiwów
i muzeów jest zabezpieczenie ich w postaci wysoko-
360
jakościowych kopii cyfrowych oraz umożliwienie
użytkownikom jak najszerszego dostępu do zasobów
polskiego dziedzictwa narodowego poprzez tworze-
nie dostępnych poprzez Internet bibliotek i repozy-
toriów cyfrowych.
Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autor-
skim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90,
poz. 631, z późn. zm.) wyraźnie określa zasady ochro-
ny utworów, ich zwielokrotniania oraz rozpowszech-
niania. Nowelizacja ustawy o prawie autorskim
z 2004 r. poszerzyła zakres licencji dla bibliotek po-
przez wprowadzenie nowego uprawnienia, a także
zmodyfikowała treść dotychczasowych uprawnień.
Obecnie biblioteki uprawnione są do:
— udostępniania nieodpłatnego, w zakresie swo-
ich zadań statutowych, egzemplarzy utworów roz-
powszechnionych;
— sporządzania lub zlecania sporządzania eg-
zemplarzy rozpowszechnionych utworów w celu
uzupełnienia, zachowania lub ochrony własnych
zbiorów.
Ponadto ustanowiono na rzecz bibliotek nowe
uprawnienie, na podstawie którego mogą one udo-
stępniać zbiory dla celów badawczych lub poznaw-
czych za pośrednictwem końcówek systemu infor-
matycznego (terminali), znajdujących się na terenie
bibliotek.
Oznacza to, że biblioteki mogą korzystać w wy-
mieniony powyżej sposób z utworów i przedmiotów
praw pokrewnych, bez konieczności uzyskania zgo-
dy podmiotu uprawnionego z tytułu prawa autor-
skiego. Dlatego też dokumenty objęte ochroną pra-
wa autorskiego mogą być digitalizowane przez pol-
skie instytucje kultury, a restrykcje zawarte w ak-
tach prawnych dotyczą wyłącznie ich udostępniania
w Internecie.
W Polsce digitalizację zbiorów własnych prowa-
dzi 38% bibliotek, lecz tylko część z nich prezentuje
zeskanowane dokumenty w bibliotekach cyfrowych.
W latach 2003–2006 liczba bibliotek cyfrowych
w Polsce wzrosła o prawie 60%. Szczególne przyspie-
szenie prac digitalizacyjnych obserwuje się od końca
2005 r., a systematyczne powiększanie się zasobów
cyfrowych oraz plany instytucji pozwalają przypusz-
czać, że tempo rozwoju bibliotek cyfrowych będzie
wzrastać w najbliższych latach. W styczniu 2008 r.
w sieci Internet dostępnych było ponad 130 000
obiektów cyfrowych pochodzących z 18 polskich bi-
bliotek cyfrowych. Należy jeszcze raz podkreślić, że
wiele instytucji kultury w trosce o swoje zasoby spo-
rządza kopie cyfrowe najcenniejszych czy też naj-
bardziej zagrożonych zbiorów, co nie jest równo-
znaczne z ich powszechnym udostępnianiem w In-
ternecie. W bibliotekach cyfrowych prezentowane są
w zdecydowanej większości dokumenty wolne od za-
strzeżeń prawa autorskiego. Rozwiązaniem często
stosowanym przez biblioteki cyfrowe jest pozyski-
wanie zgody twórców na upublicznienie ich dzieła
w Internecie.
Znaczenie digitalizacji europejskiego dziedzictwa
kulturowego, a tym samym problemy i wyzwania
związane z praktyczną realizacją zostały też odpo-
wiednio uznane przez Komisję Europejską. Funda-
mentalnym dla sektora kultury jest komunikat Ko-
misji z 30 września 2005 r. pt. i2010 Biblioteki cyfro-
we. Dokument ten w całości poświęcony został kwe-
stii digitalizacji dziedzictwa kulturowego oraz za-
gadnieniom finansowym, organizacyjnym, technicz-
nym, a co najważniejsze – prawnym. W dokumencie
tym czytamy:
Digitalizacja oznacza sporządzenie kopii, co może
okazać się problematyczne z uwagi na prawa wła-
sności intelektualnej (IPR). Dyrektywa 2001/29/WE
w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw
autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informa-
cyjnym1) przewiduje wyjątek dla określonych czyn-
ności zwielokrotniania dokonywanych przez ogólno-
dostępne biblioteki, instytucje edukacyjne, muzea
lub archiwa.
W dokumencie tym Komisja odniosła się również
do kwestii udostępniania online zasobów cyfrowych,
stwierdzając:
Tradycyjny model usług bibliotecznych, oparty
na wypożyczaniu fizycznych materiałów znajdują-
cych się w posiadaniu bibliotek, jest trudny do prze-
transponowania do środowiska cyfrowego. Zgodnie
z obowiązującymi przepisami wspólnotowymi oraz
porozumieniami międzynarodowymi materiały po-
wstałe w wyniku digitalizacji mogą być wykorzysty-
wane online jedynie wtedy, jeśli są wolnodostępne2)
lub za wyraźną zgodą właścicieli praw do nich. (…)
Stworzenie biblioteki online oferującej dzieła wy-
kraczające poza „materiały wolnodostępne” nie jest
możliwe bez zasadniczych zmian w przepisach doty-
czących praw autorskich lub odpowiednich umów
z posiadaczami praw autorskich, zawieranych indy-
widualnie. W tym kontekście istotne znaczenie ma
kwestia przejrzystości/wyjaśnienia statusu dzieł
pod względem praw autorskich. W niektórych przy-
padkach koszty określenia statusu dzieł pod wzglę-
dem praw autorskich będą wyższe niż same procesy
digitalizacji oraz udostępnienia online. Tak jest
w szczególności w przypadku tzw. dzieł osieroconych
– filmów lub książek, w przypadku których określe-
nie, kto jest posiadaczem praw autorskich, jest nie-
możliwe lub bardzo trudne.
Kwestii udostępniania utworów w sieci dotyczy
przygotowany w 2007 r. przez Komisję Europejską
komunikat ws. Creative Content Online (COM(2007)
836 final). Dokument ten, stanowiący odpowiedź na
wspomniane wyżej wątpliwości, inicjuje działania,
w wyniku których mają zostać wypracowane zalece-
1)
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 ma-
ja 2001 r., Dz.U. L 167 z 22.6.2001, str. 10.
2)
Termin „wolnodostępne” jest tu używany w wąskim zna-
czeniu i odnosi się do zasobów informacji, które są wolno do-
stępne dla wszystkich i mogą być przez nich wykorzystywane,
np. z powodu wygaśnięcia praw autorskich.

nia dotyczące m.in. udostępniania utworów w Inter-
necie przez biblioteki cyfrowe.
Mając na względzie rozwój polskich zasobów cy-
frowych, tworzenie do nich dostępu oraz włączenie
Polski do Europejskiej Biblioteki Cyfrowej, minister
kultury i dziedzictwa narodowego powołał w dniu
24 kwietnia 2006 r. zespół ds. digitalizacji, w które-
go skład wchodzą przedstawiciele bibliotek, archi-
wów i muzeów. Zespół w planach pracy na 2008 r.
wskazał prawo autorskie jako najważniejszą kwestię
do uregulowania. Ministerstwo Kultury i Dziedzic-
twa Narodowego zamierza w bieżącym roku rozpo-
cząć prace nad kompleksową nowelizacją ustawy
z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach
pokrewnych.
Nie ulega wątpliwości, że dostęp do cyfrowego dzie-
dzictwa kultury musi być jak najszerszy dla wszyst-
kich obywateli RP. Niemniej tworzenie, a przede
wszystkim udostępnianie zasobu cyfrowego musi
być zgodne z krajowymi oraz międzynarodowymi re-
gulacjami dotyczącymi praw autorskich. Pogodzenie
tych dwóch zagadnień (powszechnej dostępności oraz
dbałość o respektowanie prawa) jest wyzwaniem,
z którym zmagają się wszystkie państwa tworzące bi-
blioteki cyfrowe. Problemy związane powszechnym
udostępnianiem oraz restrykcjami prawa autorskie-
go w kontekście budowy społeczeństwa informacyj-
nego, równouprawnienia w dostępie do wiedzy i na-
uki są przedmiotem troski zarówno państwa polskie-
go, jak i oficjalnych gremiów europejskich.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jerzego Ziętka
w sprawie wykluczenia
osób niepełnosprawnych powyżej
wieku emerytalnego z programów celowych
PFRON (987)
W odpowiedzi na przesłaną przy piśmie z dnia 15 lu-
tego 2008 r., znak: SPS-023-987/08, interpelację pana
Jerzego Ziętka, posła na Sejm Rzeczypospolitej Pol-
skiej, w sprawie wykluczenia osób niepełnospraw-
nych powyżej wieku emerytalnego z programów ce-
lowych PFRON uprzejmie wyjaśniam:
Specyfiką programów celowych jest uzupełnia-
jący, w stosunku do ustawowych zadań PFRON,
charakter pomocy. Formuła programów celowych
realizowanych przez fundusz polega na wyodręb-
nieniu najważniejszych w danym czasie problemów.
Pomimo świadomości istnienia wielu ważnych i spo-
łecznie uzasadnionych potrzeb, wysokość środków
361
finansowych przeznaczonych na pomoc oferowaną
w ramach programów nie pozwala na wyznacze-
nie i realizację wszystkich potrzeb osób niepełno-
sprawnych.
Podstawową misją Państwowego Funduszu Re-
habilitacji Osób Niepełnosprawnych jest wspieranie
rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych.
Środki PFRON pochodzą od pracodawców nieza-
trudniających osób niepełnosprawnych i zgodnie
z logiką ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabili-
tacji zawodowej (...), a także ze względu na źródło
pochodzenia środków są wydatkowane przede
wszystkim na cele związane z zatrudnianiem lub
samozatrudnianiem osób niepełnosprawnych. Akty-
wizację zawodową, jako główny cel działalności fun-
duszu, odzwierciedlają zasady programów. Progra-
my realizowane przez PFRON i zatwierdzane przez
Radę Nadzorczą PFRON, takie jak np. „Pegaz 2003”
i „Komputer dla Homera 2003”, mają za zadanie
wspierać przede wszystkim aktywizację zawodową
osób niepełnosprawnych z określonymi dysfunkcja-
mi i wyrównywać ich szanse na otwartym rynku
pracy. Dlatego krąg ich adresatów został zawężony
do pełnoletnich osób w wieku aktywności zawodo-
wej, którym sprzęt komputerowy może umożliwić
zdobycie wiedzy lub podjęcie samodzielnej pracy
w różnych dziedzinach.
Informuję także, że osoby niepełnosprawne
w wieku emerytalnym mają jednak możliwość uzy-
skania wsparcia ze środków PFRON przy zakupie
sprzętu komputerowego, na podstawie rozporządze-
nia ministra pracy i polityki społecznej z dnia
25 czerwca 2002 r. w sprawie określenia rodzajów
zadań powiatu, które mogą być finansowane ze
środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 96, poz. 861,
z późn. zm.), w ramach likwidacji barier w komuni-
kowaniu się. Osoba niepełnosprawna, składając
stosowny wniosek do powiatowego centrum pomo-
cy rodzinie, powinna wykazać, czy i w jakim stop-
niu taki zakup pozwoli na kompensację dotykają-
cych jej ograniczeń. Zatem wymienione w interpe-
lacji sprzęty – z wyłączeniem zakupu wózka elek-
trycznego – mogą być w zależności od indywidual-
nych potrzeb osób niepełnosprawnych dofinanso-
wane ze środków PFRON, będących w dyspozycji
samorządu powiatowego.
Jednocześnie informuję, że o dofinansowanie za-
kupu wózka elektrycznego w ramach obszaru „C”
programu „Pegaz 2003” mogą wnioskować wszyst-
kie osoby niepełnosprawne bez względu na wiek, po-
siadające ważne orzeczenie o znacznym stopniu nie-
pełnosprawności lub orzeczenie równoważne, u któ-
rych dysfunkcja jednej lub obu kończyn dolnych
z jednoczesną dysfunkcją jednej lub obu kończyn
górnych uniemożliwia poruszanie się na wózku in-
walidzkim o napędzie ręcznym.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
362
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Katulskiego
w sprawie nowelizacji ustawy
z dnia 5 września 2007 r. o zmianie ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych
w części dotyczącej ulgi rodzinnej (988)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
załączoną przy piśmie z dnia 15 lutego 2008 r. (SPS-
-023-988/08) interpelację pana posła Jarosława Ka-
tulskiego w sprawie możliwości skorzystania z ulgi
prorodzinnej przez rodzica, który po orzeczonym
rozwodzie lub separacji nie zamieszkuje z dziećmi,
uprzejmie informuję.
Ulga prorodzinna została wprowadzona ustawą
z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podat-
ku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588),
z mocą obowiązującą od 1 stycznia 2007 r.
Zasady korzystania z omawianego odliczenia re-
guluje art. 27f ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podat-
ku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r.
Nr 14, poz. 176, ze zm.).
Przepis ten stanowi, że od podatku dochodowe-
go, obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego
o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik
ma prawo odliczyć rocznie kwotę stanowiącą iloczyn
liczby wychowywanych dzieci i dwukrotności kwoty
zmniejszającej podatek określonej w pierwszym
przedziale skali podatkowej, jeżeli w roku podatko-
wym wychowywał własne lub przysposobione dzieci,
o których mowa w art. 6 ust. 4 ustawy (art. 27f
ust. 1 i 2 ww. ustawy).
Z dalszych postanowień tego przepisu wynika, że
odliczenie kwoty, o której wyżej mowa, dotyczy łącz-
nie obojga rodziców. Kwotę tę odlicza się od podatku
jednego z rodziców lub od podatku obojga rodziców
(art. 27f ust. 3 ww. ustawy).
W odniesieniu do rodziców, w stosunku do któ-
rych orzeczone zostały rozwód albo separacja, odli-
czenie przysługuje temu z rodziców, u którego dzieci
faktycznie zamieszkują (art. 27f ust. 4 ww. ustawy).
Jeżeli przez część roku podatkowego dzieci fak-
tycznie zamieszkują u każdego z rodziców, w sto-
sunku do których orzeczone zostały rozwód albo se-
paracja, odliczenie przysługuje każdemu z nich;
w tym przypadku kwota odliczenia stanowi iloczyn
liczby miesięcy pobytu dzieci u rodzica i 1/12 kwoty
stanowiącej iloczyn liczby wychowywanych dzieci
i dwukrotności kwoty zmniejszającej podatek okre-
ślonej w pierwszym przedziale skali podatkowej
(art. 27f ust. 5 ww. ustawy).
Jak zatem wynika z przytoczonych przepisów,
ustawodawca zdecydował się na przyznanie rodzi-
com jednego łącznego limitu odliczenia. Również ro-
dzice, w odniesieniu do których zostały orzeczone
rozwód albo separacja, mogą korzystać tylko z jed-
nego limitu odliczenia. W tym przypadku ustawo-
dawca określił warunek wskazujący, któremu z ro-
dziców odliczenie przysługuje, tj. temu, u którego
dziecko faktycznie zamieszkuje. W sytuacji, gdy
przez część roku dziecko zamieszkuje u każdego
z rodziców, odliczenie jest odpowiednio dzielone mię-
dzy rodziców, stosownie do liczby miesięcy przeby-
wania dziecka u danego rodzica.
Należy podkreślić, że ustawodawca, przyznając
prawo do korzystania z omawianego uprawnienia
temu podatnikowi, u którego dziecko faktycznie za-
mieszkuje, zdecydował się na wskazanie łatwej do
ustalenia, obiektywnej przesłanki. Rozwiązanie ta-
kie wydaje się ponadto najbardziej sprawiedliwe
(słuszne) i uzasadnione. Nie ulega bowiem wątpli-
wości, że rodzic, u którego dziecko mieszka, ponosi
większą odpowiedzialność za jego utrzymanie i wy-
chowywanie.
Jednocześnie ustawodawca nie wykluczył z oma-
wianego odliczenia podatników zobowiązanych do
płacenia alimentów. Możliwe jest bowiem skorzysta-
nie z odliczenia także przez podatnika płacącego ali-
menty, u którego dziecko faktycznie zamieszkuje.
Warto przy tym zauważyć, że dla zastosowania przed-
miotowej ulgi nie ma decydującego znaczenia orze-
czenie sądu w sprawie powierzenia opieki nad dziec-
kiem, ale stan faktyczny, tzn. u którego z rodziców
i w jakim okresie dziecko faktycznie zamieszkuje.
W świetle powyższego uprzejmie informuję, że
brak jest uzasadnienia dla podjęcia prac legislacyj-
nych w zakresie przedmiotowej ulgi podatkowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Katulskiego
w sprawie możliwości zmiany ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych (989)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Jarosława Pawła Katulskie-
go, SPS-023-989/08, w sprawie możliwości zmiany
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, uprzejmie
informuję, co następuje.
Nowelizacja ustawy o spółdzielniach mieszkanio-
wych dokonana ustawą z dnia 14 czerwca 2007 r.
o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych

oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 125 poz. 873), która weszła w życie z dniem 31 lip-
ca 2007 r., była efektem prac nad czterema projekta-
mi ustaw o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych i niektórych innych ustaw: rządowym (druk
sejmowy nr 766), poselskimi (druki sejmowe nr 339,
767 i 768) oraz senackim projektem ustawy o zmianie
niektórych ustaw dotyczących przekształceń własno-
ściowych nieruchomości (druk 602).
W stanowiskach rządu do projektów poselskich
i senackiego sformułowane zostały opinie i zastrze-
żenia dotyczące najważniejszych z proponowanych
zmian przepisów.
Chciałbym również podkreślić, że przedstawicie-
le ministra transportu i budownictwa, a następnie
ministra budownictwa, uczestniczący w pracach
w Sejmie i w Senacie jako reprezentanci strony rzą-
dowej wielokrotnie wyrażali opinie, zastrzeżenia
i uwagi, które tylko w niewielkim stopniu zostały
uwzględnione w uchwalonej ustawie.
Przechodząc do zapytania wyrażonego w piśmie
pana posła, czy brana jest pod uwagę nowelizacja
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, uprzejmie
informuję Pana Marszałka, że grupa posłów na Sejm
RP VI kadencji wnioskiem z dnia 14 listopada 2007 r.
zwróciła się do Trybunału Konstytucyjnego o stwier-
dzenie niezgodności z Konstytucją RP niektórych
przepisów ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz ustawy nowelizującej, w tym: art. 4 ust. 4¹,
art. 35 ust. 2¹ i art. 48.
Ponadto we wspomnianym wniosku zakwestio-
nowane są również przepisy:
— art. 4 ust. 8 ustawy,
— art. 81 ust. 3 ustawy,
— art. 82 ust. 3 i 4 ustawy,
— art. 83 ust. 1 ustawy,
— art. 11 ust. 11 pkt 2 ustawy,
— art. 26 ust. 1 ustawy,
— art. 6 ust. 1 ustawy nowelizującej z dnia 14 czerw-
ca 2007 r.,
— art. 10 ust. 1 ustawy nowelizującej,
— art. 12 ustawy nowelizującej,
— art. 93a ustawy z dnia 16 września 1982 r.
Prawo spółdzielcze.
Poza tym w dniu 10 stycznia br. z wnioskiem
o stwierdzenie niezgodności z konstytucją niektó-
rych przepisów (art. 81 ust. 3, art. 82 ust. 2, 3 i 4,
art. 83) ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz art. 12 ww. ustawy nowelizującej wystąpił
rzecznik praw obywatelskich.
Informuję nadto Pana Marszałka, że w resorcie
infrastruktury trwają konsultacje ze środowiskami
spółdzielczymi w celu przygotowania nowelizacji
ustawy dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach
mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116,
z późn. zm.).
Wyjaśniam, że kierunek prac legislacyjnych nad
kolejną zmianą ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych będzie uzależniony m. in. od treści orzecze-
nia Trybunału Konstytucyjnego wydanego w opar-
363
ciu o złożony przez grupę posłów na Sejm RP VI ka-
dencji oraz rzecznika praw obywatelskich wniosków
o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją RP nie-
których artykułów ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r.
o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 125, poz. 873).
Jednocześnie informuję Pana Marszałka, że pla-
nowane jest posiedzenie Komisji Infrastruktury, na
którym komisja zamierza ocenić funkcjonowanie
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, ze szcze-
gólnym uwzględnieniem ostatniej nowelizacji usta-
wy oraz ewentualną potrzebę i kierunek jej zmiany.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Katulskiego
w sprawie nowelizacji Kodeksu cywilnego
w zakresie umożliwienia rolnikom
skuteczniejszego dochodzenia swoich roszczeń
z tytułu posadowienia na ich gruntach
instalacji energetycznych
i telekomunikacyjnych (991)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jarosława Katulskiego
(SPS-023-991/08) w sprawie umożliwienia rolnikom
skuteczniejszego dochodzenia roszczeń z tytułu po-
sadowienia na ich gruntach instalacji energetycz-
nych i telekomunikacyjnych, przekazaną przy pi-
śmie z dnia 15 lutego 2008 r. (nr SPS-023-991/08)
przedstawiam następujące stanowisko.
Poruszona w interpelacji kwestia zmiany ure-
gulowania statusu prawnego tzw. urządzeń przesy-
łowych oraz wprowadzenia służebności przesyłu
stała się przedmiotem inicjatywy ustawodawczej
rządu. Dotyczący tego zagadnienia projekt ustawy
o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych
innych ustaw (druk sejmowy nr 81) zawiera regula-
cje co do zasady zbieżne z propozycjami zmian Ko-
deksu cywilnego zawartymi w interpelacji pana
posła Katulskiego.
Wskazany powyżej projekt ustawy nie obejmuje
natomiast kwestii określonych w interpelacji jako
zmiana przepisów technicznych, a dotyczących po-
traktowania jako osobnego problemu usytuowania
urządzeń przesyłowych na gruntach rolnych, okre-
364
ślenia minimalnych wysokości linii energetycznych
i minimalnej odległości od granicy gruntu oraz
zmiany przepisów dotyczących modernizacji linii
(preferowanie linii podziemnych, ustawianie urzą-
dzeń przesyłowych na granicy gruntów).
Odnosząc się do propozycji potraktowania jako
osobnego problemu usytuowania urządzeń przesy-
łowych na gruntach rolnych, wskazać należy, iż
– w opinii Ministerstwa Sprawiedliwości – brak jest
podstaw dla tworzenia odrębnych regulacji dla tego
rodzaju gruntów.
Przepis art. 49 K.c., wprowadzający zasadę, iż
urządzenia przesyłowe nie stanowią części składowej
gruntu, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa,
również w obecnym brzmieniu nie różnicuje statusu
takich urządzeń w zależności od rodzaju gruntu, na
którym urządzenia te zostały wybudowane.
Natomiast, odnosząc się do ewentualnego zróżni-
cowania możliwości ustanowienia służebności prze-
syłu w zależności od rodzaju gruntu, który służeb-
ność taka miałaby obciążać, wskazać należy, iż
– zgodnie z art. 287 K.c., który z mocy projektowa-
nego art. 3054 K.c. ma być odpowiednio stosowany
do służebności przesyłu – zakres tej służebności
i sposób jej wykonywania oznaczać się będzie, w bra-
ku innych danych, według zasad współżycia społecz-
nego przy uwzględnieniu zwyczajów miejscowych.
Ponadto sposób wykonywania służebności określać
będzie, stosowany również odpowiednio, art. 288
K.c. stanowiący, iż służebność winna być wykony-
wana w taki sposób, żeby jak najmniej utrudniała
korzystanie z nieruchomości obciążonej.
Wobec tego należy uznać, iż wskazane przepisy
stanowią wystarczającą podstawę do uwzględnienia,
przy określaniu treści służebności przesyłu, specyfi-
ki wynikającej z rodzaju gruntu, na którym służeb-
ność ma być ustanowiona.
Powyższe uwagi odnoszą się również do pozosta-
łych wyżej wymienionych kwestii, a mianowicie
określenia minimalnych wysokości linii energetycz-
nych i minimalnej odległości od granicy gruntu oraz
zmiany przepisów dotyczących modernizacji linii.
W tym zakresie treść służebności przesyłu określa-
na będzie nie tylko z uwzględnieniem odpowiednich
przepisów Prawa budowlanego i Prawa energetycz-
nego oraz innych regulacji określających warunki
wznoszenia i eksploatacji urządzeń przesyłowych,
ale także z uwzględnieniem wskazanych wyżej prze-
pisów art. 287 i 288 K.c.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Katulskiego
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
o kombatantach oraz niektórych osobach
będących ofiarami represji wojennych
i okresu powojennego w części dotyczącej
szczególnych uprawnień żołnierzy
przymusowo zatrudnianych w batalionach
budowlanych w latach 1949–1959 (992)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 15 lutego 2008 r.,
znak: SPS-023-992/08, dotyczące interpelacji posła
Jarosława Katulskiego w sprawie projektu ustawy
o zmianie ustawy o kombatantach oraz niektórych
osobach będących ofiarami represji wojennych i okre-
su powojennego w części dotyczącej szczególnych
uprawnień żołnierzy przymusowo zatrudnianych
w batalionach budowlanych w latach 1949–1959, uprzej-
mie informuję:
W Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej trwa-
ją obecnie prace nad projektem ustawy o uprawnie-
niach kombatantów, uczestników walki cywilnej lat
1914–1945, działaczy opozycji wobec dyktatury ko-
munistycznej oraz niektórych ofiar represji syste-
mów totalitarnych. Ze względu na dużą ilość projek-
towanych zmian w prawie kombatanckim projekt
ten nie stanowi nowelizacji ustawy z dnia 24 stycz-
nia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach
będących ofiarami represji wojennych i okresu po-
wojennego (tekst jedn.: Dz. U. z 2002 r. Nr 42,
poz. 371, z późn. zm.), lecz jest nową ustawą, która
ma zastąpić obowiązującą.
Zgodnie z projektem proponuje się uznać żołnie-
rzy przymusowo zatrudnianych w batalionach bu-
dowlanych w latach 1949–1959 za ofiary represji
systemów totalitarnych i przyznać im takie upraw-
nienia, jakie obecnie posiadają osoby represjonowa-
ne, tj. m.in. dodatek kombatancki, dodatek kompen-
sacyjny, ryczałt energetyczny, zniżki komunikacyj-
ne czy uprawnienie do bezpłatnych leków.
W dniu 21 lutego br. projekt był przedmiotem
obrad Komitetu Rady Ministrów. Obecnie w Mini-
sterstwie Pracy i Polityki Społecznej trwają prace
nad realizacją zaleceń komitetu. Planuje się, że
w bieżącym półroczu projekt zostanie przesłany do
Sejmu RP.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.

Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Sławomira Nitrasa
w sprawie zasad nadawania
odznaczeń wojskowych żołnierzom
w stanie spoczynku (993)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Sławomira Nitrasa w spra-
wie zasad nadawania odznaczeń wojskowych żołnie-
rzom w stanie spoczynku (SPS-023-993/08), uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 16 października
1992 r. o orderach i odznaczeniach (Dz. U. Nr 90,
poz. 450, ze zm.) prezydent Rzeczypospolitej Polskiej
nadaje ordery i odznaczenia. Ordery z własnej ini-
cjatywy, na wniosek prezesa Rady Ministrów oraz
kapituł orderów, natomiast odznaczenia z własnej
inicjatywy, na wniosek prezesa Rady Ministrów, mi-
nistrów, kierowników urzędów centralnych oraz wo-
jewodów. Wnioskodawcy działają z własnej inicjaty-
wy lub z inicjatywy jednostek organizacyjnych im
podległych, organów samorządowych oraz organiza-
cji społecznych i zawodowych za zasługi w dziedzi-
nach objętych zakresem ich działania.
W odniesieniu do kombatantów ze stosownym
wnioskiem o nadanie odznaczenia państwowego,
w uznaniu ich zasług wynikających z udziału w wal-
kach w składzie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej, w niepodległościowym ruchu konspiracyjnym
w okresie II wojny światowej lub represjonowanych
w okresie powojennym, wystąpić mogą naczelne
władze stowarzyszenia zrzeszającego wnioskowaną
osobę, za pośrednictwem prezesa Urzędu do Spraw
Kombatantów i Osób Represjonowanych. Potwier-
dzenie szczególnych zasług oraz ocena wybitnych
dokonań osoby wnioskowanej do wyróżnienia leżą
w kompetencji ww. urzędu, na podstawie wniosku
o nadanie odznaczenia i dokumentów archiwalnych,
znajdujących się w jego zasobach.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, iż na pod-
stawie art. 6 przytoczonej ustawy ordery i odznacze-
nia wojenne nadawane są tylko w czasie wojny lub
nie później niż przez pięć lat od jej zakończenia, zaś
ordery i odznaczenia wojskowe co do zasady nada-
wane są w czasie działań bojowych przeciwko aktom
terroryzmu w kraju lub podczas użycia Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami pań-
stwa i nie później niż przez trzy lata od zakończenia
tych działań.
Problematyka mianowania żołnierzy niebędą-
cych w czynnej służbie wojskowej (do kategorii któ-
rych należy zaliczyć żołnierzy w stanie spoczynku)
została unormowana ustawą z dnia 21 listopada
1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypo-
spolitej Polskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 241, poz. 2416, ze
zm.) oraz rozporządzeniem ministra obrony narodo-
wej z dnia 12 maja 2006 r. w sprawie mianowania na
365
wyższy stopień wojskowy osób niepodlegających obo-
wiązkowi czynnej służby wojskowej oraz byłych żoł-
nierzy zawodowych (Dz. U. Nr 86, poz. 597, ze zm.).
Zgodnie z art. 76 ust. 8 wskazanej ustawy byli
żołnierze zawodowi, którzy nie podlegają obowiąz-
kowi służby wojskowej ze względu na wiek lub stan
zdrowia, mogą być mianowani na wyższy stopień
wojskowy jedynie, jeżeli mianowanie jest uznaniem
ich zasług z tytułu udziału w walkach o niepodle-
głość państwa lub w misjach pokojowych. Natomiast
byłych żołnierzy zawodowych podlegających obo-
wiązkowi czynnej służby wojskowej można miano-
wać na kolejny wyższy stopień wojskowy w uznaniu
ich zasług z tytułu wykonywania działalności zwią-
zanej z obronnością państwa, jeżeli:
— działając jako wolontariusze w stowarzysze-
niach zrzeszających byłych żołnierzy zawodowych,
wykonują świadczenia o charakterze obronnym lub
edukacyjno-wychowawczym, lub w zakresie bezpie-
czeństwa publicznego;
— są zatrudnieni w organach władzy publicz-
nej albo w podmiotach posiadających osobowość
prawną, wykonując zadania związane z obronno-
ścią państwa.
Należy zaznaczyć, że uhonorowanie szczególnych
zasług dla obronności państwa nadaniem orderu lub
odznaczenia nie obliguje właściwego organu do mia-
nowania żołnierzy na wyższy stopień wojskowy.
Ponadto pragnę podkreślić, że wyróżnienie żoł-
nierzy i osób cywilnych odpowiedniej klasy ordera-
mi i stopniami odznaczeń państwowych oraz miano-
wanie w trybie szczególnych zasług dla obronności
państwa jest fakultatywne i zależy od uznania rangi
dokonań, wybitnych osiągnięć i szczególnych zasług
osoby wnioskowanej, stąd też nie może być mowy
o ich skatalogowaniu.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie polityki państwa i rekompensat
z tytułu mienia pozostawionego
poza granicami Polski (994)
W związku z interpelacją posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej pana Jana Kulasa z dnia 5 lutego
366
2008 r., przekazaną pismem z dnia 20 lutego 2008 r.
(znak DSPA-4401-858/08) uprzejmie odpowiadam,
co następuje.
Ad 1 i 2:
Proces regulowania przez państwo zobowiązań
wobec obywateli, którzy pozostawili nieruchomości
poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej,
trwa nieprzerwanie od kilkudziesięciu lat i jest
kształtowany poprzez rozwiązania o charakterze
ustawowym. Według informacji prezesa Rady Mini-
strów z dnia 6 grudnia 2002 r. skierowanej do Try-
bunału Konstytucyjnego, w ramach procesu, o któ-
rym mowa, ekwiwalent za mienie pozostawione na
byłych kresach wschodnich otrzymało ok. 1,5 mln
osób oraz wydzielono ok. 300 tys. gospodarstw rol-
nych o powierzchni 1,7 mln hektarów gruntów wraz
z zabudowaniami. Podstawowym świadczeniem, ja-
kie ustawodawca zawsze przyznawał zabużanom za
mienie nieruchome, było prawo zaliczania jego war-
tości na pokrycie opłat za użytkowanie wieczyste
bądź ceny sprzedaży nieruchomości stanowiących
własność Skarbu Państwa.
Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyro-
ku z dnia 15 grudnia 2004 r. stwierdził, że większość
uprawnionych do uzyskania kompensacji za mienie
nieruchome pozostawione za granicami uzyskała
całkowite lub co najmniej częściowe zaspokojenie.
Do czasu uchwalenia obecnie obowiązującej usta-
wy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do re-
kompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości
poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej
możliwość rekompensaty mienia pozostawionego poza
powojennymi granicami Polski regulowało wiele ak-
tów normatywnych, przede wszystkim z zakresu go-
spodarki nieruchomościami, m.in.:
1) ustawa z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodar-
ce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości;
2) ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce
nieruchomościami;
3) ustawa z dnia 4 września 1997 r. o przekształ-
ceniu prawa użytkowania wieczystego przysługują-
cego osobom fizycznym w prawo własności.
W dniu 22 czerwca 2004 r. Wielka Izba Europej-
skiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu
ogłosiła wyrok w sprawie skargi Broniowski prze-
ciwko Polsce. Skarga dotyczyła braku możliwości
zaspokojenia prawa do rekompensaty za mienie po-
zostawione na terenach, które po II wojnie świato-
wej nie weszły w skład obecnego obszaru Polski.
Ponadto w dniu 15 grudnia 2004 r. Trybunał
Konstytucyjny orzekł o niezgodności z Konstytucją
Rzeczypospolitej Polskiej niektórych przepisów
ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r. o zaliczaniu na
poczet ceny sprzedaży albo opłat z tytułu użytkowa-
nia wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa
wartości nieruchomości pozostawionych poza obec-
nymi granicami państwa polskiego. W szczególności
trybunał uznał za niezgodne z Konstytucją RP prze-
pisy wprowadzające wymóg zamieszkiwania przez
osoby uprawnione na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej od dnia wejścia w życie ustawy oraz przepi-
sy wprowadzające jednolite ograniczenie kwotowe
przyznanej zabużanom kompensacji.
Uchwalenie obecnie obowiązującej ustawy z dnia
8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty
z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecny-
mi granicami Rzeczypospolitej Polskiej miało na
celu zapewnienie wykonania postanowień Europej-
skiego Trybunału Praw Człowieka, jak również zli-
kwidowanie problemów, które pojawiły się w prakty-
ce stosowania ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r.
Ustawa z dnia 8 lipca 2005 r. jest pierwszym ak-
tem prawnym dotyczącym mienia zabużańskiego,
umożliwiającym osobom uprawnionym realizację re-
kompensaty w formie świadczenia pieniężnego. Wy-
sokość rekompensaty stanowi kompromis pomiędzy
oczekiwaniami zabużan a realnymi możliwościami
finansowymi państwa. Przy ustalaniu wysokości re-
kompensaty wzięto pod uwagę, iż zabużanie nie sta-
nowią jedynej grupy, której państwo nie zrekompen-
sowało strat mających związek z wojną rozpoczętą
w 1939 r.
W związku z wyrokiem Europejskiego Trybuna-
łu Praw Człowieka w Strasburgu w dniu 6 września
2005r. została zawarta ugoda między rządem Rze-
czypospolitej Polskiej i skarżącym – panem Jerzym
Broniowskim. W ramach jej realizacji Rzeczpospoli-
ta Polska zobowiązała się wprowadzić równolegle
środki o charakterze ogólnym i indywidualnym wo-
bec wszystkich zabużan.
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej uzgodnił z Euro-
pejskim Trybunałem Praw Człowieka załatwienie
w trybie pilotażowym 50 z 232 skarg wniesionych do
trybunału przez obywateli naszego kraju, jako testu
skuteczności i efektywności działania ustawy z 8 lip-
ca 2005 r.
Wypłaty rekompensat dla grupy osób skarżą-
cych, o której mowa, zostały zrealizowane w grud-
niu 2006 r. oraz styczniu 2007 r. Zainicjowały one
proces regularnych wypłat świadczeń pieniężnych
dla zabużan.
Ad 3:
Bank Gospodarstwa Krajowego wypłacił z Fun-
duszu Rekompensacyjnego od początku prowadze-
nia wypłat do dnia 29 lutego 2008 r. ogółem 3185
rekompensat na kwotę 105 739 377,57 zł.
Wojewodowie przekazali ministrowi skarbu pań-
stwa w roku 2007 dane dotyczące łącznie 8406 osób
uprawnionych, posiadających potwierdzone prawo do
rekompensaty w wyniku wydania 3910 decyzji/za-
świadczeń, na kwotę wynoszącą 305 805 914,77 zł.
Wg stanu na luty br., urzędy wojewódzkie prowa-
dzą 62 474 postępowania w sprawach o potwierdze-
nie prawa do rekompensaty.
Przyjmując, że 90% prowadzonych postępowań
zakończy się potwierdzeniem prawa do rekompensa-
ty oraz zakładając, że liczba złożonych do końca bie-
żącego roku (termin prekluzyjny) nowych wniosków
wyniesie ok. 6 tys., przy utrzymaniu średniej rekom-
pensaty wypłaconej w roku 2007 w wysokości 30,5 tys.,

wartość pozostałych do zaspokojenia roszczeń zabu-
żańskich wyniesie ok. 2,1 mld zł. Powyższa wielkość
jest zgodna z szacunkiem przyjętym w założeniach
do ustawy z dnia 8 lipca 2005r. o realizacji prawa do
rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości
poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.
Ad 4:
W dniu 14 lutego 2008 r. zawarta została umowa
pomiędzy zamawiającym Ministerstwem Skarbu
Państwa a wykonawcą, wyłonionym w trybie prze-
targu nieograniczonego, firmą ABG SPIN SA z War-
szawy na realizację zadania „Wykonanie i wdroże-
nie jednolitego Systemu Informatycznego Rejestrów
SIR, obejmującego rejestr centralny i rejestry woje-
wódzkie prowadzone przez ministra skarbu państwa
i wojewodów w formie elektronicznej, wraz z dosta-
wą serwerów”. Termin wykonania zadania określo-
ny został na 8 miesięcy. Przyspieszenie tempa wy-
płat rekompensat powinno zatem nastąpić jeszcze
w roku bieżącym.
Informuję także, iż w fazie uzgodnień międzyre-
sortowych znajduje się projekt zmian w ustawie
z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekom-
pensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza
obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, do-
tyczący określenia właściwości organu do stwierdze-
nia nieważności lub wznowienia postępowania
w sprawach zaświadczeń/decyzji wydanych na pod-
stawie odrębnych przepisów.
Ad 5:
Europejski Trybunał Praw Człowieka w Stras-
burgu w grudniu 2007 r. skreślił z listy swoich
spraw 52 skargi, uznając, że przepisy krajowe regu-
lujące kwestię rekompensat za mienie zabużańskie
pozostawione po II wojnie światowej na wschodzie
stanowią skuteczny środek w rozumieniu art. 13
Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawo-
wych wolności, który pozwala zabużanom na otrzy-
manie stosownej rekompensaty na poziomie krajo-
wym. Oznacza to, że Rzeczpospolita Polska jako
pierwszy kraj podlegający kognicji trybunału wy-
konała skutecznie wyrok pilotażowy (sprawa Bro-
niowski przeciwko Polsce). Polska uniknęła dzięki
temu zarówno wnoszenia do trybunału kolejnych
skarg zabużańskich, jak również wydawania przez
ten organ następnych wyroków dotyczących mie-
nia zabużańskiego, w których trybunał mógł zasą-
dzać na rzecz skarżących zadośćuczynienia za
szkodę materialną w wysokości 100% wartości po-
zostawionego mienia.
W tym stanie rzeczy debata parlamentarna na
temat wypłat rekompensat z tytułu nieruchomości
pozostawionych poza obecnymi granicami Rzeczy-
pospolitej Polskiej nie wydaje się być uzasadniona.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
367
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie ewentualnego obciążenia spółdzielni
mieszkaniowej i członków podatkiem
dochodowym z tytułu nabycia własności
gruntu przez zasiedzenie celem uwłaszczenia
(995)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 19 lutego 2008 r.
(nr SPS-023-995/08) interpelację pani poseł Gabrie-
li Masłowskiej w sprawie ewentualnego obciążenia
spółdzielni mieszkaniowej i jej członków podatkiem
dochodowym z tytułu nabycia własności gruntu
przez zasiedzenie celem uwłaszczenia, uprzejmie in-
formuję.
W myśl postanowień art. 35 ust. 4 ustawy z dnia
15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych
(Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.), jeżeli
nieruchomość posiada nieuregulowany stan prawny
w rozumieniu art. 113 ust. 6 ustawy o gospodarce
nieruchomościami, spółdzielnia mieszkaniowa naby-
wa własność tej nieruchomości przez zasiedzenie, je-
żeli spełnia kryteria wymagane w art. 35 ust. 1.
Spółdzielnia mieszkaniowa, która w dniu 5 grud-
nia 1990 r. była posiadaczem nieruchomości grunto-
wej, stanowiącej własność Skarbu Państwa albo
gminy, albo gdy właściciel tej nieruchomości pozo-
staje nieznany, pomimo podjętych starań o jego
ustalenie, i przed tym dniem, na podstawie pozwole-
nia na budowę i decyzji lokalizacyjnej spółdzielnia ta
wybudowała budynek, nabywa własność tej nieru-
chomości przez zasiedzenie. Orzeczenie sądu stwier-
dzające nabycie własności tej nieruchomości jest
podstawą wpisu do księgi wieczystej (art. 35 ust. 41
ww. ustawy).
Jeżeli osoba uprawniona do lokalu spółdzielczego
wystąpiła z wnioskiem o przeniesienie prawa odręb-
nej własności, a spółdzielni nie przysługuje prawo
własności lub użytkowania wieczystego gruntu, na
którym znajduje się objęty wnioskiem lokal, a spół-
dzielnia spełnia warunki, o których mowa w ust. 41,
to zarząd spółdzielni obowiązany jest, w ciągu 3 mie-
sięcy od dnia złożenia wniosku, do wystąpienia do
sądu z wnioskiem o stwierdzenie zasiedzenia grun-
tu, na którym znajduje się budynek, którego dotyczy
wniosek (art. 35 ust. 42 ww. ustawy).
W myśl cytowanych przepisów zasiedzenie nieru-
chomości następuje na rzecz spółdzielni mieszkanio-
wej, a nie na rzecz osób fizycznych posiadających lo-
kale mieszkalne.
Przechodząc na grunt ustawy o podatku docho-
dowym od osób prawnych, należy zauważyć, iż zgod-
nie art. 12 ust. 1 pkt 2 nieodpłatne przysporzenie
majątkowe (np. wartość otrzymanej na własność
nieruchomości) stanowi przychód podatkowy. Prze-
368
pis ten nie uzależnia powstania przychodu od spo-
sobu, w jaki została nieodpłatnie nabyta nieru-
chomość.
Od 1 stycznia 2007 r. spółdzielnie mieszkaniowe
korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego
od osób prawnych w zakresie dochodów uzyskanych
z gospodarki zasobami mieszkaniowymi, w części
przeznaczonej na cele związane z utrzymaniem tych
zasobów (art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku do-
chodowym od osób prawnych).
Ministerstwo Finansów w piśmie skierowanym
do pana piotra Stycznia, sekretarza stanu w Mini-
sterstwie Budownictwa (Nr DD6-8213-438/WK/
06/339/391 z dnia 22 grudnia 2006 r.) wyraziło po-
gląd, iż na gospodarkę zasobami mieszkaniowymi
składają się przychody oraz pokrywane z nich kosz-
ty związane z utrzymaniem całości substancji
mieszkaniowej.
Budynek mieszkalny wraz ze znajdującymi się
w nim lokalami mieszkalnymi, pomieszczeniami
oraz urządzeniami, w sposób trwały związany jest
z gruntem, na którym został on zbudowany. Tym
samym grunt wraz z budynkiem mieszkalnym sta-
nowi jeden z elementów zasobów mieszkaniowych.
Oznacza to, że wartość otrzymanego nieodpłatnie
na własność gruntu, na którym stoi budynek miesz-
kalny, stanowi w spółdzielni mieszkaniowej przy-
chód osiągnięty z gospodarki zasobami mieszkanio-
wymi, który ma wpływ na wysokość dochodu osią-
gniętego z tej gospodarki. Dochód ten zwolniony jest
od podatku dochodowego w oparciu o ww. przepis
art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym
od osób prawnych. Decydujące znaczenie dla tego
zwolnienia ma mieszkalny charakter budynku, a nie
posiadany tytuł prawny do gruntu, na którym budy-
nek został wybudowany. Oznacza to, że zarówno bu-
dynek ten, jak i grunt, na którym się on znajduje,
wchodzą w skład zasobów mieszkaniowych.
Odnośnie natomiast do obciążenia podatkiem
dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy,
iż u członków spółdzielni nie występuje obowiązek
podatkowy w tym podatku w związku z nabyciem od
spółdzielni mieszkaniowej lokalu wraz z gruntem,
do którego to gruntu prawo własności spółdzielnia
nabyła w drodze zasiedzenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Jacka Krupy
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o zasadach wykonywania uprawnień
przysługujących Skarbowi Państwa
w odniesieniu do funkcjonowania
publicznych szkół wyższych (996)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną w dniu 18 lutego 2008 r. interpelacją pana po-
sła Jacka Krupy w sprawie możliwości nowelizacji
ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zasadach wykony-
wania uprawnień przysługujących Skarbowi Pań-
stwa (Dz. U. Nr 106, poz. 493, z późn. zm.) w odnie-
sieniu do funkcjonowania publicznych szkół wyż-
szych uprzejmie informuję:
Zgodnie z art. 5a ust. 1 ww. ustawy państwowe
osoby prawne są obowiązane uzyskać zgodę mini-
stra właściwego do spraw skarbu państwa na doko-
nanie czynności prawnej w zakresie rozporządzenia
składnikami aktywów trwałych w rozumieniu prze-
pisów o rachunkowości, zaliczonymi do wartości
niematerialnych i prawnych, rzeczowych aktywów
trwałych lub inwestycji długoterminowych, w tym
oddania tych składników do korzystania innym pod-
miotom na podstawie umów prawa cywilnego lub
ich wniesienia jako wkładu do spółki lub spółdzielni,
jeżeli wartość rynkowa przedmiotu rozporządzenia
przekracza równowartość w złotych kwoty 50 000
euro, obliczonej na podstawie średniego kursu ogło-
szonego przez Narodowy Bank Polski według stanu
z dnia wystąpienia o zgodę. Wykonując w sposób
bezpośredni uprawnienia wynikające z praw przy-
sługujących Skarbowi Państwa, minister skarbu
państwa sprawuje, poprzez ww. przepis, kontrolę
nad mieniem państwowym.
Obowiązek uzyskania zgody ministra właściwego
do spraw skarbu państwa nakładają na uczelnie pu-
bliczne przepisy ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo
o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365,
z późn. zm.). W myśl art. 90 ust. 4 ww. ustawy rozpo-
rządzanie przez uczelnię składnikami aktywów trwa-
łych w rozumieniu przepisów o rachunkowości, w za-
kresie określonym w ustawie z dnia 8 sierpnia 1996 r.
o zasadach wykonywania uprawnień przysługują-
cych Skarbowi Państwa, wymaga zgody ministra
właściwego do spraw skarbu państwa.
Nie należy oczywiście kwestionować szczególnej
pozycji uczelni publicznych nadanej im poprzez za-
gwarantowanie w art. 70 ust. 5 Konstytucji Rzeczy-
pospolitej Polskiej autonomii. Nie może być ona jed-
nakże rozumiana jako wartość absolutna. Majątek,
którym gospodarują uczelnie, w większości przy-
padków zaangażowany został przez państwo (art. 44¹
§ 1 K.c.) tak w momencie utworzenia uczelni pań-
stwowej, jak również w trakcie jej funkcjonowania,

w celu realizacji zadań publicznych wymienionych
w art. 13 i 14 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym.
Minister skarbu państwa pozytywnie odnosi
się do inicjatywy zniesienia ograniczenia określo-
nego w art. 90 ust. 4 ustawy Prawo o szkolnictwie
wyższym.
Z uwagi na znaczną wartość rozporządzania mie-
niem przez uczelnie publiczne istnieje jednak pro-
blem ustalenia odpowiedzialności senatu lub rekto-
ra za podejmowane decyzje.
Zasadnym zatem jest przed podjęciem takiej ini-
cjatywy ustawodawczej przeanalizowanie ww. pro-
blemu przez ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w kontekście racjonalnego i prawidłowego gospoda-
rowania mieniem przez uczelnie publiczne.
Pragnę tylko wspomnieć, że przeprowadzona
w 2004 r. przez NIK kontrola uczelni publicznych
wskazała na szereg nieprawidłowości w gospodaro-
waniu mieniem publicznym.
Przed podjęciem inicjatywy ustawodawczej doty-
czącej zniesienia ograniczenia wynikającego z art. 90
ust. 4 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym nie-
zbędne jest przeprowadzenie analizy skutków go-
spodarczych zniesienia wspomnianego wyżej ogra-
niczenia.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie groźby utraty prawa do organizacji
Euro 2012 (997)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, na interpelację
poseł na Sejm RP Anny Sobeckiej przekazaną pi-
smem z dnia 15 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-997/
08) w sprawie groźby utraty prawa do organizacji
Euro 2012, uprzejmie informuję, co następuje.
Odnosząc się do pytania pani poseł dotyczącego
działalności spółki celowej PL 2012 Sp. z o.o. infor-
muję, iż w dniu 18 lutego 2008 r. powołano prezesa
zarządu spółki pana Marcina Herra. W dniu 20 lute-
go 2008 r. została podpisana umowa o powierzenie
przedsięwzięć Euro 2012 przedmiotowej spółce. Na
podstawie wskazanej umowy scedowane zostały za-
dania związane z koordynacją i nadzorem przedsię-
wzięć Euro 2012, realizowane w ramach przygoto-
wań Polski do organizacji finałowego turnieju Mi-
369
strzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012.
W związku z powyższym pragnę zapewnić, iż spółka
celowa odpowiedzialna za koordynację projektu
Euro 2012 podjęła działalność i aktualnie pozostaje
w fazie tworzenia odpowiedniego zaplecza kadrowe-
go oraz logistycznego.
Biorąc pod uwagę wątpliwości co do terminowego
wdrażania kolejnego etapu przygotowań Polski do
organizacji Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
UEFA Euro 2012 wyjaśniam, iż rząd RP podejmuje
wszystkie niezbędne działania wynikające z harmo-
nogramu przygotowań, opracowanego na bazie
przedłożonych gwarancji Unii Europejskich Związ-
ków Piłkarskich.
Zgodnie z przyjętym programem prac legislacyj-
nych Rady Ministrów w okresie styczeń–czerwiec
2008 r. w II kwartale 2008 r. zaplanowano, rozpa-
trzenie projektu nowelizacji rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 12 października 2007 r. w sprawie
wykazu przedsięwzięć Euro 2012 (Dz. U. Nr 192,
poz. 1385).
Ostateczna struktura nakładów finansowych na
realizację przedsięwzięć Euro 2012, zasady oraz ter-
min ich przekazania zostaną ustalone ramach pro-
gramu wieloletniego w celu przygotowania i wyko-
nania przedsięwzięć Euro 2012, uchwalonego przez
rząd zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 7 września 2007 r.
o przygotowaniu finałowego turnieju Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012 (Dz. U.
Nr 173, poz. 1219). Rozpatrzenie projektu programu
wieloletniego planowane jest w II kwartale 2008 r.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie braku lekarzy sądowych (998)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 15 lutego 2008 r., nr SPS-023-998/08,
przy którym została przekazana interpelacja pani
poseł Anny Sobeckiej w sprawie braku lekarzy sądo-
wych – uprzejmie przedstawiam, co następuje:
Zagadnienia związane z prawidłową realizacją
ustawy o lekarzu sądowym pozostają w ciągłym za-
interesowaniu Ministerstwa Sprawiedliwości. Pi-
smem z dnia 12 października 2007 r., a więc po wej-
ściu w życie wymienionej ustawy, wystąpiono do pre-
370
zesów sądów okręgowych o podjęcie działań, których
celem było stałe monitorowanie przebiegu procesu
naboru kandydatów na lekarzy sądowych.
Wobec napływających sygnałów o niewielkiej
liczbie lekarzy zgłaszających swe kandydatury Mi-
nisterstwo Sprawiedliwości podjęło szereg czynno-
ści techniczno-organizacyjnych oraz legislacyjnych
w celu zapewnienia wdrożenia ustawy oraz zwięk-
szenia zainteresowania pełnieniem funkcji lekarza
sądowego.
Przeprowadzono konsultacje ze środowiskiem le-
karskim reprezentowanym przez Naczelną Radę
Lekarską. Samorząd lekarski, opiniując rozporzą-
dzenia wykonawcze do cytowanej ustawy, sygnalizo-
wał w szczególności potrzebę rozważenia podwyż-
szenia stawki wynagrodzenia za wystawienie za-
świadczenia przez lekarza sądowego w celu zachęce-
nia lekarzy do podpisywania umów z prezesami są-
dów. W rezultacie przeprowadzonych konsultacji
zwiększono kwotę wynagrodzenia za wystawienie
takiego zaświadczenia z 40 zł proponowanych jesz-
cze w toku prac legislacyjnych nad ustawą do 80 zł.
W skierowanym do prezesów sądów okręgowych
kolejnym piśmie z 29 października 2007 r. podkre-
ślono wagę współpracy z okręgowymi radami lekar-
skimi oraz wskazano, że to na tych organach samo-
rządu lekarskiego ciąży obowiązek przedstawienia
prezesom list kandydatów na lekarzy sądowych. Po-
nadto przekazano celem upowszechnienia informa-
cję o stanie prac legislacyjnych nad projektami ak-
tów wykonawczych do ustawy, w tym szczególnie
o podniesieniu, zgodnie z sugestią samorządu lekar-
skiego, kwoty wynagrodzenia za wystawienie za-
świadczenia lekarskiego z 40 zł do 80 zł.
W adresowanym do prezesów w dniu 30 listopa-
da 2007 r. piśmie zwrócono się z prośbą o ponowne
skierowanie wniosków do okręgowych rad lekar-
skich w celu przedstawienia przez nie kandydatów
na lekarzy sądowych. Przekazano także informację
o celowości ograniczenia liczby wymaganych spe-
cjalności do tych, które mają najpowszechniejszy
charakter, to znaczy medycyna rodzinna, choroby
wewnętrzne, psychiatria, kardiologia, chirurgia
oraz położnictwo i ginekologia. Takie stanowisko
było reakcją Ministerstwa Sprawiedliwości na po-
stulaty samorządu lekarskiego.
Uwzględniając powyższe, zważyć należy, że za-
strzeżenie dla samorządu lekarskiego konkretnych
czynności związanych ze wskazaniem lekarza sądo-
wego pozostawia wąski obszar aktywności dla mini-
stra sprawiedliwości. Wynika to z tego, że przepisy
ustawy o rekomendacji lekarzy, którzy następnie
mogą podpisać z prezesem sądu stosowną umowę,
umocowują organy samorządu lekarskiego.
Podkreślić zatem należy, że zarówno minister
sprawiedliwości, jak i prezesi sądów nie posiadają
środków władczych w stosunku do lekarzy, które
spowodowałyby zobligowanie ich do podjęcia tej
funkcji. Niemniej, nie uchybiając art. 17 Konstytucji
RP, to na samorządzie lekarskim, zgodnie z art. 6
ust. 2 cytowanej ustawy, ciąży obowiązek przekaza-
nia prezesowi sądu listy kandydatów na lekarzy są-
dowych wraz z rekomendacjami.
W dążeniu do zapobieżenia sytuacji braku leka-
rzy w poszczególnych okręgach prezesi sądów doko-
nywali szeregu działań na rzecz zapewnienia wdro-
żenia przepisów ustawy, a w szczególności prowadzi-
li bezpośrednie konsultacje i ustalenia z okręgowy-
mi radami lekarskimi, dotyczące zawierania umów
z kandydatami na lekarzy sądowych.
Jednocześnie Ministerstwo Sprawiedliwości w ra-
mach swych kompetencji nadzorczych realizowa-
nych przez Departament Organizacyjny i Departa-
ment Sądów Powszechnych wystąpiło do prezesów
sądów okręgowych o nadsyłanie danych dotyczących
liczby zawartych oraz planowanych do zawarcia umów
z lekarzami sądowymi. Ponadto minister sprawie-
dliwości pismem z dnia 9 stycznia 2008 r. zwrócił się
do prezesów sądów z prośbą o zintensyfikowanie
działań w celu zwiększenia zainteresowania wyko-
nywaniem funkcji przez lekarza sądowego. Ponadto
wskazano na potrzebę uzyskania informacji o leka-
rzach sądowych powołanych przez prezesów sądów
okręgowych w sąsiednich okręgach celem ich rozpo-
wszechnienia i umożliwienia uczestnikom postępo-
wań skorzystania z ich usług. Z posiadanych przez
Ministerstwo Sprawiedliwości informacji wynika,
że prezesi sądów udostępnili publicznie wykazy, nie
tylko realizując obowiązek wynikający z art. 8 ust. 2
ustawy o lekarzu sądowym, ale również poprzez za-
mieszczenie wykazu na witrynie internetowej są-
dów, co ma niezwykle istotne znaczenie dla osób
chorych.
Nadsyłane informacje pozwalają na stwierdze-
nie, że dzięki prowadzonym z dużą intensywnością
działaniom występująca początkowo w niektórych
okręgach sądowych nieznaczna liczba lekarzy, któ-
rzy podpisali umowy, z każdym dniem ulega zwięk-
szeniu. Na dzień 3 marca 2008 r. w skali całego kra-
ju zawarte zostały przez prezesów sądów okręgo-
wych 343 umowy z lekarzami sądowymi. Natomiast
w najbliższym czasie przygotowywanych jest do za-
warcia kolejnych 95 umów.
Ze zgromadzonych danych wynika jednakże rów-
nież i to, że w części okręgów sądowych wyłoniło się
niebezpieczeństwo wystąpienia zakłóceń w spraw-
nym funkcjonowaniu sądów z uwagi na brak dosta-
tecznej liczby lekarzy sądowych. W tym względzie
najbardziej niepokojąca sytuacja występuje w są-
dach okręgowych w Bydgoszczy i Zielonej Górze,
gdzie w ogóle nie zawarto umów z lekarzami wobec
nieprzedstawienia kandydatów na lekarzy sądowych
przez właściwe okręgowe rady lekarskie.
Wszystkie podjęte działania i zgromadzone w ich
efekcie informacje wskazują, że dla pełnego wpro-
wadzenia w życie ustawy o lekarzu sądowym, w szcze-
gólności dla pozyskania niezbędnej liczby lekarzy
sądowych, potrzebny jest dłuższy okres przejściowy.
W związku z powyższym w Ministerstwie Sprawie-
dliwości przygotowano projekt zmiany ustawy, ma-

jący obowiązywać do dnia 31 grudnia 2008 r. Czas
ten pozwoli na elastyczne rozwiązanie zaistniałych
problemów i umożliwi dostosowanie się do nowej sy-
tuacji prawnej. W zaproponowanej nowelizacji usta-
wy dodano w przepisach przejściowych art. 28a, któ-
rego celem jest przyznanie prezesom sądów okręgo-
wych czasowego uprawnienia do dopuszczenia inne-
go lekarza niż lekarz sądowy do wykonywania tej
funkcji. Dopuszczenie innego lekarza do wykonywa-
nia czynności lekarza sądowego odbywać się będzie
na podstawie zarządzenia prezesa sądu okręgowego
jedynie w przypadku niemożności zawarcia dosta-
tecznej liczby umów o wykonywanie czynności leka-
rza sądowego. Wobec tych lekarzy odstępuje się od
przepisów ustalających zaostrzone wymogi formal-
ne. Celem nowelizacji jest czasowe uproszczenie i przy-
spieszenie procedury stosowanej przy dopuszczeniu
lekarzy do wykonywania czynności lekarza sądowe-
go, polegające na odstąpieniu od wymogu rekomen-
dacji okręgowej rady lekarskiej. Zaznaczyć przy tym
należy, że mimo zaproponowanej nowelizacji nie ule-
gają zmianie wymagania co do rzetelności i skrupu-
latności przy wykonywaniu czynności lekarza sądo-
wego, które winny spełniać takie same standardy,
jak w stosunku do lekarza ustanowionego na pod-
stawie przepisów ustawy o lekarzu sądowym w jej
pierwotnym brzmieniu.
Wskazany projekt ustawy został skierowany do
prac legislacyjnych w parlamencie w trybie pilnym
w rozumieniu art. 123 Konstytucji RP. Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej w dniu 29 lutego 2008 r. uchwalił
przedłożony projekt rządowy, a Senat RP na posie-
dzeniu w dniu 6 marca 2008 r. podjął uchwałę
o przyjęciu ustawy uchwalonej przez Sejm RP bez
poprawek.
W ocenie Ministerstwa Sprawiedliwości przed-
miotowa ustawa nowelizująca, po jej wejściu w życie,
pozwoli prezesom sądów okręgowych na podejmo-
wanie adekwatnych do potrzeb działań w celu za-
pewnieniu sprawnego funkcjonowania instytucji le-
karza sądowego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie Karty Polaka (999)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów pana Donalda Tuska prze-
371
kazuję na ręce Pana Marszałka odpowiedź na otrzy-
maną w dniu 18 lutego 2008 r. interpelację pani po-
seł Anny Elżbiety Sobeckiej dotyczącą stanu przygo-
towań do wejścia w życie przepisów ustawy z dnia
7 września 2007 r. o Karcie Polaka, przygotowaną
z uwzględnieniem informacji uzyskanych od mini-
stra spraw zagranicznych.
Uprzejmie informuję, że wszystkie rozporządze-
nia do ustawy o Karcie Polaka powinny wejść
w życie łącznie z wejściem w życie ustawy, a więc
dopiero z dniem 29 marca 2008 r. Obecnie nad pro-
jektami rozporządzeń prowadzone są intensywne
prace finalne. Spośród czterech projektów rozpo-
rządzeń do ustawy o Karcie Polaka, których wyda-
nie jest obligatoryjne, dwa projekty zostały przed-
łożone do podpisu prezesa Rady Ministrów, jeden
został już przyjęty przez Radę Ministrów, zaś ostat-
ni będzie przedmiotem obrad stałego komitetu
Rady Ministrów w dniu 13 marca 2008 r. Wobec
powyższego w mojej ocenie nie ma niebezpieczeń-
stwa ewentualnego opóźnienia w opublikowaniu
tych rozporządzeń w Dzienniku Ustaw RP przed
dniem 29 marca 2008 r., a zatem wejdą one w życie
w wymaganym terminie.
Odnośnie stanu przygotowania konsulatów RP
do wykonywania obowiązków związanych z wej-
ściem w życie ustawy o Karcie Polaka uprzejmie in-
formuję, że Ministerstwo Spraw Zagranicznych pro-
wadzi intensywne prace zmierzające do przystoso-
wania infrastruktury placówek konsularnych i za-
pewnienia dodatkowej obsady kadrowej – pełna mo-
bilizacja pionu konsularnego MSZ pozwala założyć,
że przygotowania te zostaną ukończone na czas. Na
realizację zadań przewidzianych w ustawie zaplano-
wano w budżecie MSZ kwotę 8 470 740 PLN, w co
wliczono koszty utworzenia 31 etatów konsularnych
(obecnie dobiega końca szkolenie tych osób), dodat-
kowe podróże kurierskie oraz koszty administracyj-
ne. Bliskie ukończenia są prace nad procedurą
sprawdzania znajomości języka polskiego oraz pol-
skich tradycji i zwyczajów. Sukcesywnie prowadzo-
ne są także konsultacje z władzami państw objętych
działaniem ustawy, w trakcie których przekazywa-
ne są informacje na temat zasad funkcjonowania
Karty Polaka.
Jednocześnie, ustosunkowując się do pozostałych
kwestii zawartych w przedmiotowej interpelacji,
pragnę wyjaśnić:
1. Do chwili obecnej nie został wyprodukowany
ani jeden egzemplarz Karty Polaka – powodem jest
fakt, że każda karta będzie dokumentem indywidu-
alnym, przygotowywanym przez Centrum Persona-
lizacji Dokumentów MSWiA dopiero po podjęciu
przez konsula decyzji o przyznaniu danej osobie
Karty Polaka i po przekazaniu do CPD danych tej
osoby. Karta będzie miała formę spersonalizowaną,
podobną do polskiego dowodu osobistego, a zatem
nie jest możliwa wcześniejsza produkcja blankietów
i późniejsze ręczne „dopisywanie” na nich danych
posiadaczy.
372
2. Rada do Spraw Polaków na Wschodzie będzie
organem odwoławczym od decyzji konsulów podję-
tych w sprawach Karty Polaka. Zostanie ona powo-
łana przez premiera w marcu 2008 r. Wcześniejsze
powołanie rady było bezprzedmiotowe i bezcelowe,
gdyż do czasu podjęcia przez konsulów pierwszych
decyzji o odmowie przyznania Karty Polaka i złoże-
niu przez zainteresowanych pierwszych odwołań do
rady nie byłoby de facto żadnych spraw, którymi jej
członkowie mogliby się zajmować.
3. Spis organizacji polskich i polonijnych upraw-
nionych do wydawania zaświadczeń został przygoto-
wany przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych,
uzyskano także zgody wytypowanych organizacji na
umieszczenie ich w spisie. Zakończyły się już uzgod-
nienia międzyresortowe projektu stosownego ob-
wieszczenia i w najbliższych dniach zostanie ono
przedłożone do podpisu premiera tak, aby mogło zo-
stać opublikowane przed dniem 29 marca 2008 r.
4. Upoważnienie do wskazania organizacji po-
zarządowych uprawnionych do przyjmowania i prze-
kazywania wniosków o przyznanie Karty Polaka
zawarte jest w delegacji ustawowej o charakterze fa-
kultatywnym – na chwilę obecną nie jest planowane
wydanie rozporządzenia na podstawie tej delegacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Adam Leszkiewicz
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie składek za urlopy macierzyńskie
i wychowawcze za lata 1999–2001,
których ZUS nie zaksięgował
na kontach ubezpieczonych (1000)
W związku z interpelacją pani Anny Sobeckiej,
poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przekaza-
ną przy piśmie z dnia 15 lutego br., znak: SPS-023-
-1000/08, w sprawie składek za urlopy macierzyń-
skie i wychowawcze za lata 1999–2001, których
ZUS nie zaksięgował na kontach ubezpieczonych,
po uzyskaniu wyjaśnień prezesa Zakładu Ubezpie-
czeń Społecznych z dnia 29 lutego 2008 r., znak:
992900/402-685/2008/Fuk, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Na mocy art. 6 ust. 1 pkt 19 i art. 9 ust. 6 ustawy
z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpie-
czeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74
z późn. zm.) osoby przebywające na urlopach wycho-
wawczych lub pobierające zasiłek macierzyński albo
zasiłek w wysokości zasiłku macierzyńskiego podle-
gają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu
i rentowym, jeżeli nie mają ustalonego prawa do
emerytury lub renty i nie mają innych tytułów ro-
dzących obowiązek ubezpieczeń społecznych.
Zgodnie z obowiązującym przepisem art. 36
ust. 2 tej ustawy w wypadku osób przebywających
na urlopach wychowawczych lub pobierających zasi-
łek macierzyński albo zasiłek w wysokości zasiłku
macierzyńskiego obowiązek dokonania zgłoszenia
do ubezpieczenia emerytalnego i rentowego spoczy-
wa na płatniku składek.
W okresie od stycznia 1999 r. do maja 2001 r. – na
mocy wówczas obowiązującego przepisu art. 36
ust. 3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych
– osoby takie miały obowiązek samodzielnego zgło-
szenia się do ubezpieczeń emerytalnego i rentowego
(przeniesienie tego obowiązku na płatnika składek
nastąpiło na mocy ustawy z dnia 11 stycznia 2001 r.
o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecz-
nych oraz niektórych innych ustaw – Dz. U. Nr 8,
poz. 64). Przy czym raporty rozliczeniowe w tym
okresie sporządzał za nie ZUS – na podstawie zgło-
szeń tych osób oraz danych wykazanych w rapor-
tach rozliczeniowych (świadczeniowych), przekaza-
nych za te osoby przez płatników składek, a także
na podstawie innych posiadanych przez ZUS da-
nych, np. danych o świadczeniach bezpośrednio wy-
płaconych przez zakład.
Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w swo-
im piśmie podkreślił, że jakość danych przekazywa-
nych przez płatników składek do ZUS, szczególnie
w pierwszym okresie reformy, nie była zadawalająca
i z tego powodu zakład zmuszony był w pierwszej
kolejności podjąć działania w celu maksymalizacji
stopnia prawidłowości danych zawartych w swoim
systemie informatycznym. Wskazano także, iż
równolegle w zakładzie prowadzone były prace
w kierunku opracowania i wdrożenia specjalnego
oprogramowania służącego do sporządzenia przez
ZUS odpowiednich dokumentów ubezpieczeniowych
i rozliczenia składek za osoby przebywające na urlo-
pach wychowawczych lub pobierające zasiłek macie-
rzyński w okresie do maja 2001 r. i podlegające z te-
go tytułu ubezpieczeniom – na podstawie posiada-
nych, już zweryfikowanych, danych dotyczących
tych osób.
W swym stanowisku Zakład Ubezpieczeń Spo-
łecznych wyraźnie zaznaczył, że oprogramowanie
takie już funkcjonuje i dotychczas za omawiane oso-
by zostały utworzone imienne raporty składkowe
(ZUS RCA): za styczeń 1999 r. – za ok. 180 tys. osób,
za luty 1999 r. – za ok. 196 tys. osób oraz za marzec
1999 r. – za ok. 190 tys. osób. Podkreślono również,
że obecnie trwają przygotowania do generowania ra-
portów składkowych za kolejne miesiące rozliczenio-
we oraz że po utworzeniu dokumentów rozliczenio-
wych za okres od stycznia 1999 r. do maja 2001 r.
włącznie zakład rozliczy i zewidencjonuje składki na

kontach ubezpieczonych, o czym następnie poinfor-
muje zainteresowane osoby poprzez przesłanie im
informacji o stanie konta.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyjaśnił także,
że w wyniku rozliczenia składek na ubezpieczenie
emerytalne za osoby przebywające w okresie od
stycznia 1999 r. do maja 2001 r. na urlopach wycho-
wawczych lub macierzyńskich, w przypadku ubez-
pieczonych będących członkami otwartych funduszy
emerytalnych, na rachunki w tych funduszach zo-
staną przekazane składki wraz z należnymi odset-
kami za zwłokę. Przy czym zaznaczono wyraźnie, że
pełna kwota zaległości będzie możliwa do określenia
dopiero po zakończeniu procesu rozliczeń.
W swym stanowisku Zakład Ubezpieczeń Spo-
łecznych zadeklarował, że zgodnie z przyjętym har-
monogramem prac wszystkie zidentyfikowane na-
leżne składki powinny zostać rozliczone i przekaza-
ne do OFE do końca pierwszego półrocza 2008 r.
Problemy Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
z identyfikacją składek za ubezpieczonych w latach
1999–2002 były znane ministerstwu. W związku
z tym został przygotowany w resorcie odpowiedni
projekt ustawy, którego celem było zapewnienie nie-
zbędnych środków na spłatę zobowiązań ZUS.
Zgodnie z ustawą z dnia 23 lipca 2003 r. o przeję-
ciu przez Skarb Państwa zobowiązań Zakładu Ubez-
pieczeń Społecznych z tytułu nieprzekazanych skła-
dek do otwartych funduszy emerytalnych (Dz. U
z 2003 r. Nr 143, poz. 1450, z późn. zm.) za zobowią-
zania z tytułu nieodprowadzonych składek do OFE
odpowiada Skarb Państwa. Na jej mocy od 2003 r.
cyklicznie co miesiąc zidentyfikowane zobowiązania
są przekazywane w formie obligacji do otwartych
funduszy emerytalnych. Zgodnie z tą ustawą przej-
mowanie przez Skarb Państwa zobowiązań wynika-
jących z nieprzekazanych składek (a więc także do-
tyczących osób przebywających w okresie od stycz-
nia 1999 r. do maja 2001 r. na urlopach macierzyń-
skich i wychowawczych) zostanie zakończone do
końca 2008 r.
Podkreślić należy również, że na podstawie obo-
wiązujących przepisów art. 47 ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych jedyną formą „wyrówna-
nia” z tytułu nieprzekazania składek do OFE jest
obowiązek naliczenia przez ZUS od zaległych skła-
dek odsetek i przekazanie ich do OFE. Wskazać
można, że do końca 2002 r. były to odsetki ustawowe
sięgające nawet 30%, a od 1 stycznia 2003 r. są one
uzależnione od wysokości 13-tygodniowych bonów
skarbowych. Obecnie wynoszą 5,10% (komunikat
prezesa ZUS z dnia 11 grudnia 2007 r. – M.P. Nr 95,
poz. 1041).
Należy zwrócić uwagę, że odsetki płacone przez
Zakład Ubezpieczeń Społecznych do końca 2002 r.
były niewspółmiernie wysokie do osiąganych wów-
czas stóp zwrotu przez OFE. Powodowało to poważ-
ne i nieuzasadnione obciążenie dla budżetu pań-
stwa. Przyjmowana od 1 stycznia 2003 r. wysokość
odsetek miała za zadanie zbliżyć ją do rentowności
373
inwestycji z OFE, krótkookresowe różnice zarówno
na korzyść, jak i na niekorzyść inwestycji OFE mogą
oczywiście mieć miejsce.
Ostateczna ocena, czy przyjęte rozwiązania
prawne są korzystne dla danego ubezpieczonego, bę-
dzie jednak możliwa dopiero po każdorazowym roz-
liczeniu zaległej składki.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie planów likwidacji trzech cukrowni
w woj. kujawsko-pomorskim oraz przeniesienia
siedziby Krajowej Spółki Cukrowej
z Torunia do Warszawy (1001)
W odpowiedzi na interpelację pani poseł Anny
Sobeckiej z dnia 22 stycznia 2008 r. (SPS-023-1001/
08) w sprawie restrukturyzacji Krajowej Spółki Cu-
krowej SA z siedzibą w Toruniu uprzejmie przedsta-
wiam poniższe informacje.
Od roku 2006 sytuację na rynku cukru we
wszystkich krajach zjednoczonej Europy, w tym
w Polsce, kształtuje przede wszystkim reforma ryn-
ku cukru zaakceptowana przez wszystkie kraje
członkowskie.
Z dniem 1 listopada 2007 r. weszła w życie nowe-
lizacja rozporządzeń Unii Europejskiej dotyczących
rynku cukru. Zgodnie z nowymi regulacjami Wspól-
noty Europejskiej do końca listopada 2007 r. decyzja
o rezygnacji z uprawy buraków cukrowych spoczy-
wała w rękach plantatorów, którzy mogli składać
stosowne wnioski do Agencji Rynku Rolnego, po
tym terminie decyzje o rezygnacji z części kwoty
produkcyjnej są w gestii producentów cukru.
Zgodnie z nowym reżimem cukrowym, jeżeli pro-
ducenci w Polsce nie dokonają dobrowolnej redukcji
w 2008 r. i nie skorzystają z możliwości uzyskania
odszkodowania, to kwota cukru w ilości około 25%
zostanie im zredukowana przymusowo w 2010 r.,
bez żadnych odszkodowań.
Zarząd KSC SA przedstawił ministrowi skarbu
państwa plany i założenia restrukturyzacji KSC SA,
uwzględniające nowy reżim cukrowy. Minister skar-
bu państwa po dokonaniu analizy dokumentów
zwrócił się do zarządu spółki z wnioskiem o przed-
stawienie m.in.: pogłębionej analizy ekonomiczno-fi-
nansowej uzasadniającej decyzję o wyłączeniu z pro-
dukcji cukrowni wskazanych w projekcie KSC SA,
374
możliwości przyjęcia innych rozwiązań alternatyw-
nych, informacji o planowanych nakładach inwesty-
cyjnych w poszczególnych oddziałach/cukrowniach
oraz planowanym wykorzystaniu środków pozyska-
nych z funduszu restrukturyzacyjnego.
Po analizie otrzymanych dodatkowo wyjaśnień
minister skarbu państwa uznał, że przedstawiona
we wniosku Zarządu KSC SA metodyka i argumen-
tacja nie stanowi wystarczającej podstawy uzasad-
niającej słuszność realizacji planowanych przez
spółkę kierunków i założeń restrukturyzacji.
Niemniej jednak Zarząd KSC SA w dniu
21.01.2008 r. złożył do Agencji Rynku Rolnego wnio-
sek restrukturyzacyjny uwzględniający likwidację
(demontaż) Cukrowni Lublin oraz wyłączenie z pro-
dukcji cukru białego Cukrowni Łapy, z jednoczesną
likwidacją jej rejonów kontraktacyjnych. Plan re-
strukturyzacji KSC SA, który został złożony
w Agencji Rynku Rolnego, nie przewiduje zamknię-
cia cukrowni zlokalizowanych w Brześciu Kujaw-
skim, Kruszwicy i Nakle.
Agencja Rynku Rolnego w dniu 15.02.2008 r.
przesłała do Komisji Europejskiej wniosek restruk-
turyzacyjny złożony przez KSC SA.
Dalsza procedura w powyższym zakresie należy
do kompetencji Agencji Rynku Rolnego, która po
otrzymaniu od Komisji Europejskiej informacji
o środkach finansowych z Tymczasowego Funduszu
Restrukturyzacji na realizację kwalifikujących się
wniosków powiadomi producentów cukru o przy-
znaniu pomocy restrukturyzacyjnej.
Dodatkowo informuję, że minister skarbu pań-
stwa wystąpił z wnioskiem do Zarządu KSC SA
o zwołanie nadzwyczajnego walnego zgromadzenia
i umieszczenie w porządku obrad punktów dotyczą-
cych zmian w składzie rady nadzorczej i zarządu.
Nadzwyczajne walne zgromadzenie spółki zostało
zwołane na dzień 29.02.2008 r.
Odnosząc się do poruszonej przez panią poseł
kwestii siedziby KSC SA, uprzejmie wyjaśniam, że
decyzję o zmianie siedziby spółki podejmuje jej wal-
ne zgromadzenie. Ministerstwo Skarbu Państwa
w dniu 4.02.2008 r. wydało komunikat w przedmio-
towej sprawie, który został zamieszczony na stronie
internetowej MSP, informujący, iż Ministerstwo
Skarbu Państwa nie planuje zmiany siedziby Krajo-
wej Spółki Cukrowej SA.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” (1003)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
wystąpienia Pana Marszałka z dnia 15 lutego br.
(SPS-023-1003/08), z upoważnienia pana Donalda
Tuska, prezesa Rady Ministrów, przekazuję odpo-
wiedź na interpelację pani poseł Anny Sobeckiej
z dnia 22 stycznia 2008 r.
W odniesieniu do pyt. 1. pragnę stwierdzić, że
projekt dotyczący budowy mostu drogowego w Toru-
niu nie został usunięty z listy projektów indywidu-
alnych. Projekt był i jest umieszczony na liście re-
zerwowej dla działania 6.1 Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”: Rozwój sieci drogo-
wej TEN-T. Równocześnie pragnę poinformować, że
projekt kolei BiT City nigdy nie znajdował się na li-
ście projektów indywidualnych ww. programu i jako
taki nie mógł zostać wykreślony.
W odpowiedzi na pyt. 2. uprzejmie informuję, że
szczegółowa analiza poszczególnych projektów prze-
prowadzana była przez instytucje pośredniczące,
niemniej jednak Ministerstwo Rozwoju Regionalne-
go weryfikowało również przekazane listy pod ką-
tem zgodności z zapisami Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, szczegółowego opisu
osi priorytetowych oraz ustalonych kryteriów wery-
fikacji projektów strategicznych. Przedstawiciele
MRR uczestniczyli również w pracach zespołów mię-
dzyresortowych weryfikujących listy projektów pro-
ponowanych do zgłoszenia na listę projektów indy-
widualnych.
W odniesieniu do pyt. 3. pragnę poinformować,
że instytucją odpowiedzialną za zgłoszenie projektu
na listę projektów indywidualnych jest Ministerstwo
Infrastruktury pełniące funkcję instytucji pośred-
niczącej dla Programu Operacyjnego „Infrastruktu-
ra i środowisko” w sektorze transportu. Aktualiza-
cja listy jest możliwa w terminie do 31 lipca br. In-
formuję również, że w przypadku projektów z zakre-
su transportu publicznego przewidziana jest rów-
nież procedura konkursowa. Zostanie ona urucho-
miona po zatwierdzeniu kryteriów przez Komitet
Monitorujący Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko”.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.

Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie listy projektów kluczowych
woj. kujawsko-pomorskiego (1005)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie z dnia 15 lutego br. (sygn. SPS-023-
-1005/08) dotyczące interpelacji pani poseł Anny So-
beckiej w sprawie usunięcia z listy projektów indy-
widualnych dla Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” projektów dotyczących wo-
jewództwa kujawsko-pomorskiego pragnę przedsta-
wić stosowne wyjaśnienia.
Odpowiadając na pytania 1 i 2, pragnę poinfor-
mować, iż na liście projektów indywidualnych dla
PO IiŚ są projekty z województwa kujawsko-pomor-
skiego. Nie jest zatem prawdą, iż usunięto wszystkie
projekty z ww. województwa.
Na zweryfikowanej podstawowej liście projek-
tów indywidualnych, ogłoszonej przeze mnie w dniu
1 lutego 2008 r., umieszczono 11 przedsięwzięć pla-
nowanych do realizacji na terenie województwa ku-
jawsko-pomorskiego, tj. 2 projekty z zakresu ochro-
ny środowiska (projekty pn. „Gospodarka wodno-
-ściekowa na terenie aglomeracji Toruń – II etap”
oraz „Ekologiczne bezpieczeństwo stopnia wodnego
Włocławek: budowa stopnia wodnego lub stałego
progu, zwiększenie bezpieczeństwa powodziowego
i przeciwdziałania erozji na Wiśle od Nieszawy do
Torunia, modernizacja stopnia wodnego we Wło-
cławku”), 5 projektów z zakresu transportu (2 pro-
jekty dotyczące budowy autostrady A1 oraz 3 pro-
jekty dotyczące budowy drogi ekspresowej S5),
3 projekty z zakresu energetyki (projekty pn. „Ga-
zociąg Gustorzyn–Odolanów”, „Gazociąg Włocła-
wek–Gdynia” oraz „KPMG Mogilno”) oraz 1 pro-
jekt z zakresu szkolnictwa wyższego („Rozbudowa
Wydziału Fizyki, Astronomii i Informatyki Stoso-
wanej UMK – utworzenie Centrum Optyki Kwan-
towej – zastosowania w naukach przyrodniczych
i biomedycznych”).
Celem przeprowadzonej w styczniu 2008 r. wery-
fikacji było przede wszystkim przeanalizowanie pro-
jektów umieszczonych na listach dla Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko”, opubliko-
wanych w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Pol-
ski” w październiku i listopadzie 2007 r., pod kątem
ich zgodności z kryteriami strategicznymi, dostęp-
ności alokacji finansowej czy też możliwości realiza-
cji w okresie 2007–2015 (zgodnie z zasadą automa-
tycznego anulowania wsparcia unijnego tzw. n+2/
n+3). W szczególności pod uwagę brano strategicz-
ny charakter projektu (wpływ na osiągnięcie celów
priorytetu), stopień wpływu projektu na osiągnięcie
wskaźników programu operacyjnego oraz skalę od-
działywania projektu, zgodnie z kryteriami strate-
gicznymi ujętymi w wytycznych w zakresie jednoli-
375
tego systemu zarządzania i monitorowania projek-
tów indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 usta-
wy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju.
Na liście projektów indywidualnych ogłoszonej
dnia 1 lutego 2008 r. nie znalazły się projekty nie-
spełniające ww. kryteriów strategicznych. W zakre-
sie priorytetu I: Gospodarka wodno-ściekowa o po-
zostawaniu na liście zadecydowały:
1) skala oddziaływania projektu określona jego
wielkością (na liście utrzymano projekty duże
w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady
(WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustana-
wiającego przepisy ogólne dotyczące EFRR, EFS
oraz Funduszu Spójności, czyli projekty o koszcie
całkowitym powyżej 25 mln euro);
2) stopień przygotowania projektu umożliwiają-
cy rozpoczęcie projektu przy zachowaniu zasady
„n+2/n+3” (na liście utrzymano projekty o stopniu
gotowości do realizacji powyżej 40%);
3) znaczący wpływ na redukcję zrzutu ładunku
azotu do zlewni.
W zakresie priorytetu II: Gospodarka odpadami
i ochrona powierzchni ziemi utrzymano projekty:
1) dla których wnioski o dofinansowanie zostały
przekazane Komisji Europejskiej w latach 2004–
–2006, a które z powodu wyczerpania alokacji na
lata 2004–2006 nie uzyskały dofinansowania,
2) dotyczące budowy zakładów termicznego
unieszkodliwiania odpadów, o dużej skali oddziały-
wania i znacznym stopniu skomplikowania ze wzglę-
du na swoje oddziaływanie na środowisko przyrod-
nicze i społeczne, które wymagają szczególnego mo-
nitorowania przygotowania do realizacji w celu jak
najefektywniejszej późniejszej realizacji.
W ramach priorytetu III: Zarządzanie zasobami
i przeciwdziałanie zagrożeniom środowiska na liście
utrzymano projekty o znaczeniu ponadregionalnym,
mające zasadniczy wpływ na zapewnienie bezpie-
czeństwa przeciwpowodziowego, realizowane przez
jednostki państwowe.
Są to projekty, które ze względu na swój indywi-
dualny i unikatowy charakter nie są odpowiednie do
procedury konkursowej.
Ponadto zrezygnowano z list rezerwowych dla
sektora środowiska. Podkreślam, że na listach pod-
stawowej i rezerwowej z listopada 2007 r. znalazło
się zbyt dużo projektów, co powodowało wielokrotne
przekroczenie dostępnej alokacji. W takiej sytuacji
beneficjenci projektów rezerwowych nie mieli real-
nej szansy na otrzymanie dofinansowania. Zgodnie
z propozycją Ministerstwa Środowiska ogłoszona
dnia 1 lutego br. zweryfikowana lista w zakresie
sektora środowiska została znacznie ograniczona,
a uwolniona alokacja zostanie przeznaczona na pro-
cedurę konkursową.
W odniesieniu do sektora szkolnictwa wyższego
z listy usunięto projekty, które nie spełniły wyma-
gań zgodnych z zapisami Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, przyjętego decyzją
376
Komisji Europejskiej z dnia 7 grudnia 2007 r. oraz
uchwałą Rady Ministrów z dnia 3 stycznia 2008 r.
oraz szczegółowego opisu priorytetów dla Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
Odpowiadając na pytanie 3, chciałabym zazna-
czyć, że Program Operacyjny „Infrastruktura i śro-
dowisko” jest programem wspierającym przedsię-
wzięcia o krajowym zasięgu, a inwestycje propono-
wane do realizacji w ramach tego programu powin-
ny odznaczać się ponadregionalnym charakterem.
Uwolnione środki w wyniku usunięcia projektów
z list przeznaczone zostaną na projekty wybierane
w procedurze konkursowej. Pragnę podkreślić, że
procedura konkursowa pozwoli na skierowanie po-
mocy finansowej na realizację projektów w najwyż-
szym stopniu przygotowanych do realizacji, a w kon-
sekwencji na najefektywniejsze i szybsze wykorzy-
stanie środków unijnych. Nabór projektów w trybie
konkursowym będzie organizowany do całkowitego
wyczerpania alokacji dostępnej na lata 2007–2013
w ramach programu operacyjnego. Kwestia ta bę-
dzie podlegała systematycznemu monitorowaniu,
celem uniknięcia sytuacji utraty jakichkolwiek środ-
ków. O pulę środków przewidzianych na tryb kon-
kursowy będą mogły w równym stopniu ubiegać się
projekty ze wszystkich regionów Polski, w tym tak-
że przedsięwzięcia dla województwa kujawsko-po-
morskiego.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie niejasności w przepisach
dotyczących wydawania praw jazdy (1006)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł Anny Sobeckiej (SPS-023-1006/
08) przekazaną w dniu 21 lutego 2008 r. przez mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji, uprzejmie
informuję, że kod 01 oznaczający „wymagane uży-
wanie szkieł korekcyjnych podczas jazdy” został
wprowadzony do wydawanego od dnia 1 lipca 1999 r.
nowego wzoru prawa jazdy. Kod ten wynikał z roz-
porządzenia ministra transportu i gospodarki mor-
skiej z dnia 24 maja 1999 r., zmieniającego rozporzą-
dzenie w sprawie wzorów dokumentów stwierdzają-
cych uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz. U.
Nr 58, poz. 620). Obowiązek jego zaznaczania na
orzeczeniu lekarskim, w przypadku stwierdzenia
chorób narządu wzroku, regulowało rozporządzenie
ministra zdrowia i opieki społecznej z dnia 30 czerw-
ca 1999 r. w sprawie badań lekarskich osób ubiega-
jących się o uprawnienia do kierowania pojazdami
i kierowców (Dz. U. Nr 69, poz. 772). Zaznaczony na
orzeczeniu lekarskim kod (wzór obowiązywał do
dnia 30 czerwca 2004 r.) oznaczał automatyczne jego
przeniesienie do dokumentu prawa jazdy.
Rozporządzeniem ministra transportu i gospo-
darki morskiej z dnia 13 czerwca 2001 r. w sprawie
wzorów dokumentów stwierdzających uprawnienia
do kierowania pojazdami (Dz. U. Nr 70, poz. 729,
z późn zm.), które weszło w życie z dniem 1 październi-
ka 2001 r., kod 01, w wyniku implementacji dyrektywy
Komisji 2000/56/WE z dnia 14 września 2000 r., został
rozbudowany o subkody od 01.01 do 01.06.
Obowiązujące aktualnie rozporządzenie mini-
stra zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawie ba-
dań lekarskich kierowców i osób ubiegających się
o uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz. U.
Nr 2, poz. 15, z późn. zm.) zawiera we wzorze orze-
czenia lekarskiego zalecenie wpisywania właści-
wych kodów i subkodów w korzystaniu z uprawnień
do kierowania pojazdami ze względu na stan zdro-
wia. Zalecenie to powinno być przez lekarzy respek-
towane, jednakże oznaczenie na orzeczeniu lekar-
skim, a w konsekwencji na prawie jazdy tylko kodu
podstawowego nie stanowi o wadliwości wydanego
przez organ dokumentu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wypłacania ubezpieczenia
zdrowotnego osobom bezprawnie podającym się
za bezrobotne (1007)
Odpowiadając na pismo z dnia 15 lutego br.
(znak: SPS-023-1007/08) przekazujące interpelację
poseł Anny Sobeckiej w sprawie wypłacania ubez-
pieczenia zdrowotnego osobom bezprawnie podają-
cym się za bezrobotne, uprzejmie informuję:
Bezrobocie jest jednym z ważniejszych proble-
mów społecznych w naszym kraju. Jednak od trzech
lat jego poziom ulega systematycznemu obniżeniu.
Rzeczywiście część osób zarejestrowanych jako bez-
robotne rejestruje się w urzędach pracy wyłącznie

po to, aby uzyskać podstawę do posiadania ubezpie-
czenia zdrowotnego. Jednak przyjęcie rozwiązania
zwalniającego urzędy pracy z obowiązku płacenia
składek na ubezpieczenie zdrowotne za bezrobot-
nych nieposiadających innego tytułu do tego ubez-
pieczenia wymaga wprowadzenia innych zasad pod-
legania obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego
określonego w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135,
z późn. zm.). Obecnie powyższy problem jest wszech-
stronnie analizowany.
Niezależnie od tego, dzięki zmniejszającemu się
poziomowi bezrobocia, istniejące w obowiązującej
ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji za-
trudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99,
poz. 1001, z późn. zm.) mechanizmy pozwalające na
weryfikację gotowości do podjęcia zatrudnienia, in-
nej pracy zarobkowej osób zarejestrowanych jako
bezrobotne są łatwiejsze do zastosowania przez po-
wiatowe urzędy pracy. Zgodnie z ust. 4 art. 33 ww.
ustawy starosta pozbawia statusu bezrobotnego na
okres 90 dni osobę, która odmówiła bez uzasadnio-
nej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego
zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, wykony-
wania prac społecznie użytecznych, prac interwen-
cyjnych lub robót publicznych albo udziału w szkole-
niu, stażu lub przygotowaniu zawodowym. Dotyczy
to także sytuacji, gdy osoba bezrobotna nie stawiła
się w powiatowym urzędzie pracy w wyznaczonym
terminie lub odmówiła poddania się badaniom le-
karskim mającym na celu ustalenie zdolności do
pracy. W poprzednich latach, gdy poziom bezrobocia
był dwukrotnie wyższy, a ofert pracy o wiele mniej,
możliwość weryfikacji, przy pomocy wspomnianych
możliwości, faktycznej gotowości osoby bezrobotnej
do podjęcia zatrudnienia była ograniczona. Obecnie,
gdy Fundusz Pracy dysponuje o wiele większymi
środkami, a ilość ofert pracy znacząco zwiększyła
możliwości aktywizacji zawodowej osób bezrobot-
nych, są zdecydowanie większe możliwości pozba-
wiania statusu bezrobotnego tych wszystkich, któ-
rzy faktycznie nie szukają pracy, a zarejestrowali się
jako bezrobotni wyłącznie po to, aby posiadać ubez-
pieczenie zdrowotne.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
377
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” (1008)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej, przesłaną
przy piśmie znak SPS-023-1008/08, w sprawie Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
przedstawiam, co następuje.
Niniejszym informuję, że projekt „Gospodarka
wodno-ściekowa na terenie aglomeracji Toruń – etap
II” zgłoszony do realizacji przez Toruńskie Wodo-
ciągi po weryfikacji projektów indywidualnych zo-
stał umieszczony na 2 miejscu listy podstawowej
projektów indywidualnych utworzonej dla Prioryte-
tu I: „Gospodarka wodno-ściekowa” PO IiŚ, ogłoszo-
nej w dniu 1 lutego 2008 r. Wobec powyższego odpo-
wiedź na pytanie o przyczyny wykreślenia projektu
z listy projektów jest bezprzedmiotowa.
Należy jednak sprostować stwierdzenie zawarte
w treści interpelacji. Umieszczenie projektu na li-
ście projektów indywidualnych nie jest równo-
znaczne z przyznaniem środków na realizację pro-
jektów. Przyznania środków nie gwarantuje też
podpisanie preumowy, a dopiero zawarcie umowy
o dofinansowanie.
Jednocześnie wyjaśniam, że znany już jest har-
monogram konkursów krajowych programów ope-
racyjnych. Jest on dostępny od dnia 11 lutego 2008 r.
na stronie www.mrr.gov.pl w części poświęconej PO
IiŚ. Mając jednak na uwadze, że ww. projekt znalazł
się na zweryfikowanej liście projektów indywidual-
nych, tryb konkursowy nie będzie miał w tym przy-
padku zastosowania. Szczegóły postępowania odno-
śnie do projektów umieszczonych na liście projektów
indywidualnych są zawarte w wytycznych w zakre-
sie jednolitego systemu zarządzania i monitorowa-
nia projektów indywidualnych, zgodnych z art. 28
ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju.
Pragnę nadmienić, że zarówno projekty indywi-
dualne, jak i konkursowe będą oceniane według tego
samego zestawu kryteriów, które będą przyjęte
przez komitet monitorujący. Niezależnie od przyję-
tego trybu wyboru beneficjenci powinni prowadzić
prace związane z przygotowaniem projektu, aby móc
złożyć wniosek o dofinansowanie niezwłocznie po ogło-
szeniu pierwszych konkursów.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
378
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie rozporządzeń potrzebnych
do wydawania świadectw energetycznych (1009)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Anny Elżbiety Sobeckiej
z dnia 25 stycznia br., otrzymaną przy piśmie wice-
marszałka Sejmu pana Stefana Niesiołowskiego
z dnia 15 lutego br., znak SPS-023-1009/08, w spra-
wie rozporządzeń niezbędnych do wydawania świa-
dectw charakterystyki energetycznej, uprzejmie
Pana Marszałka informuję, co następuje.
Jest prawdą, że Ministerstwo Infrastruktury nie
przygotowało jeszcze wszystkich rozporządzeń nie-
zbędnych do sporządzania świadectw charaktery-
styki energetycznej. Jednakże zgodnie z ustalenia-
mi przyjętej przez Sejm RP ustawy z dnia 19 wrze-
śnia 2007 r. o zmianie ustawy Prawo budowlane
(Dz. U. Nr 191, poz. 1373) – art. 2 – przepisy zawarte
w ustawie wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2009 r.,
z wyjątkiem regulacji dotyczących utworzenia gru-
py specjalistów uprawnionych do wykonywania oce-
ny energetycznej oraz sporządzania świadectw cha-
rakterystyki energetycznej, które weszły w życie
z dniem 18 stycznia 2008 r.
Dotrzymując wyżej wymienionego terminu usta-
wowego, Minister Infrastruktury przygotował roz-
porządzenie z dnia 21 stycznia 2008 r. w sprawie
przeprowadzania szkolenia oraz egzaminu dla osób
ubiegających się o uprawnienie do sporządzania
świadectwa charakterystyki energetycznej budyn-
ku, lokalu mieszkalnego oraz części budynku stano-
wiącej samodzielną całość techniczno-użytkową
(Dz. U. Nr 17, poz. 104) w celu stworzenia możliwo-
ści przygotowywania się do czynności uzyskiwania
uprawnień do sporządzania świadectw charaktery-
styki energetycznej w oparciu o odbyte szkolenie
i złożony egzamin.
Zakończenie powyższych działań legislacyjnych
umożliwia także wykonywanie przepisu ustawy
dotyczącego alternatywnej drogi uzyskiwania
uprawnień do sporządzania świadectw charakte-
rystyki energetycznej, to jest spełnienia obowiąz-
ku ukończenia nie mniej niż rocznych studiów po-
dyplomowych w zakresie audytu energetycznego
na potrzeby termomodernizacji oraz oceny ener-
getycznej budynków.
Trwają natomiast intensywne prace nad drugim
istotnym dla systemu oceny energetycznej aktem
wykonawczym w sprawie metodologii obliczania
charakterystyki energetycznej budynku i lokalu
mieszkalnego lub części budynku stanowiącej samo-
dzielną całość techniczno-użytkową oraz sposobu
sporządzania i wzoru świadectw ich charakterysty-
ki energetycznej. Niezależnie od ustaleń przepisu
końcowego ustawy z dnia 19 września 2007 r.
o zmianie ustawy Prawo budowlane, z których wy-
nika, że delegacja do wydania tegoż rozporządzenia
wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2009 r., finaliza-
cja prac nad projektem stosowanego rozporządze-
nia, która umożliwiłaby dokonywanie uzgodnień
środowiskowych i społecznych, przewidziana jest na
koniec marca 2008 r.
Reasumując zakończenie w II kwartale br. wszyst-
kich działań legislacyjnych, istniejąca grupa eksper-
tów automatycznie uprawnionych do sporządzania
świadectw charakterystyki energetycznej, licząca
około 80 tysięcy osób posiadających uprawnienia bu-
dowlane do projektowania w specjalności architekto-
nicznej, konstrukcyjno-budowlanej lub instalacyjnej,
powiększona o osoby, które do końca 2008 r. uzyskają
uprawnienia do sporządzania świadectw charaktery-
styki energetycznej, przy założeniu stosowania do-
puszczalnych ustaleniami dyrektywy europejskiej
2002/91/WE w sprawie charakterystyki energetycz-
nej budynków możliwych uproszczeń przy sporządza-
niu świadectw charakterystyki energetycznej dla lo-
kali mieszkalnych, powinna pozwolić na zaspokojenie
od 1 stycznia 2009 r. potrzeb rynku nieruchomości,
które pani poseł wskazała.
Prawdą jest bowiem, że powstający obowiązek
sporządzania świadectw charakterystyki energe-
tycznej odnosi się również do sprzedawanych lokali
mieszkalnych. Bez sporządzenia świadectwa cha-
rakterystyki energetycznej nie będzie możliwe doko-
nanie takich transakcji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie sytuacji na drogowym przejściu
granicznym w Dorohusku (1011)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma Pana Marszałka nr SPS-023-1011/08 z dnia
15 lutego 2008 r., za którym przesłano interpelację
posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie sytuacji na
drogowym przejściu granicznym w Dorohusku,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W związku z wydarzeniami, jakie miały miejsce
pod koniec stycznia na granicy z Ukrainą, na spo-
tkaniu w dniu 30 stycznia 2008 r. strona rządowa
przedstawiła związkom zawodowym działającym

w Służbie Celnej możliwe do podjęcia środki zarad-
cze mające doprowadzić do poprawy warunków peł-
nienia służby przez funkcjonariuszy celnych. Wśród
przedstawionych propozycji podstawowe znaczenie
dla kompleksowego rozwiązania problemów Służby
Celnej będą miały opracowywany przez Minister-
stwo Finansów projekt ustawy w sprawie zmiany
ustawy o Służbie Celnej oraz podjęte w trybie pil-
nym prace legislacyjne m.in. dotyczące przygotowa-
nia projektu ustawy „Program modernizacji Służby
Celnej w latach 2009–2011”. Przygotowywane roz-
wiązania powinny w dłuższej perspektywie usunąć
przyczyny będące podłożem niezadowolenia ze stro-
ny funkcjonariuszy celnych. Jednocześnie pragnę
poinformować Pana Marszałka, iż równolegle podję-
to szereg działań o charakterze doraźnym, pozwala-
jących mieć nadzieję, że odprawy celne na przej-
ściach granicznych będą przebiegały w standardo-
wym rytmie.
Odnosząc się do przyczyn obecnej sytuacji w Służ-
bie Celnej, jako źródło niezadowolenia funkcjonariu-
szy celnych należy wskazać częste w ostatnich kilku
latach zmiany organizacyjne, zbyt restrykcyjne
– w stosunku do innych służb mundurowych – zapi-
sy art. 25 ust. 1 pkt 8a i 8b ustawy o Służbie Celnej
oraz brak ustawowego mechanizmu restytucji praw
osób zwolnionych ze służby na podstawie tego zapi-
su. Inną przyczyną obecnej sytuacji jest utrzymują-
cy się od kilku lat brak waloryzacji uposażeń w Służ-
bie Celnej. Ostatnia podwyżka wynagrodzeń miała
miejsce w 2006 r. i wynosiła 1,5% kwoty bazowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie uregulowania kwestii małego ruchu
granicznego między Rzecząpospolitą Polską
a Ukrainą i Republiką Białoruś (1012)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, na interpelację
pana posła Grzegorza Raniewicza (pismo nr: SPS-
-023-1012/08 z dnia 15 lutego 2008 r.) w sprawie
uregulowania kwestii małego ruchu granicznego
między Rzecząpospolitą Polską a Ukrainą i Repu-
bliką Białorusi, informuję, co następuje.
379
Możliwość zawierania umów o małym ruchu gra-
nicznym została określona w rozporządzeniu (WE)
nr 1931/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
20 grudnia 2006 r. ustanawiającym przepisy doty-
czące małego ruchu granicznego na zewnętrznych
granicach lądowych państw członkowskich i zmie-
niającym postanowienia konwencji z Schengen. Ce-
lem rozporządzenia jest zapewnienie takich uregu-
lowań, aby granice z państwami sąsiadującymi nie
stanowiły barier dla handlu, kontaktów społecz-
nych, wymiany kulturalnej czy współpracy regio-
nalnej. Uregulowania te stanowią odstępstwo od
ogólnych przepisów regulujących kontrolę granicz-
ną osób przekraczających zewnętrzne granice
państw członkowskich Unii Europejskiej, określo-
nych w kodeksie granicznym Schengen.
Prace nad umową między rządem Rzeczypospo-
litej Polskiej a Gabinetem Ministrów Ukrainy o za-
sadach małego ruchu granicznego rozpoczęły się
w 2007 r. W dniu 4 września 2007 r. strona ukraiń-
ska przekazała własny projekt umowy między Gabi-
netem Ministrów Ukrainy a rządem Rzeczypospoli-
tej Polskiej o zasadach małego ruchu granicznego.
W dniu 25 października 2007 r. minister spraw za-
granicznych oraz minister spraw wewnętrznych i ad-
ministracji zatwierdzili „Założenia do umów z Bia-
łorusią, Federacją Rosyjską i Ukrainą o małym ru-
chu granicznym”, ustalając, że MSZ będzie w tych
kwestiach resortem wiodącym.
W założeniach oszacowano, że koszty stosowania
umowy z Ukrainą w pierwszym roku wyniosą ok.
13,5 mln zł – związane m.in. z dostosowaniem
przejść granicznych, urzędów konsularnych, wyda-
waniem zezwoleń na przekroczenie granicy, utwo-
rzeniem rejestrów itd. (ok. 2,5 mln zł po stronie MSZ
i ok. 11 mln zł po stronie MSWiA). Na podstawie
założeń Ministerstwo Spraw Zagranicznych opraco-
wało polski projekt umowy między rządem Rzeczy-
pospolitej Polskiej a Gabinetem Ministrów Ukrainy
o zasadach małego ruchu granicznego. Projekt zo-
stał dnia 7 grudnia 2007 r. przekazany do konsulta-
cji międzyresortowych, które zakończono do końca
2007 r. Został on przekazany stronie ukraińskiej
w dniu 24 stycznia 2008 r. po zatwierdzeniu manda-
tu negocjacyjnego przez prezesa Rady Ministrów.
W toku dotychczasowych trzech rund negocja-
cyjnych (w dniach 29–30 stycznia br. w Warszawie,
14–15 lutego w Kijowie i 28 lutego w Warszawie)
uzgodniono treść umowy, m.in. wielkość strefy przy-
granicznej do 50 km. Strefa obejmie po stronie pol-
skiej 1822 miejscowości z woj. lubelskiego i podkar-
packiego (ok. 800 000 mieszkańców), a po stronie
ukraińskiej 1545 miejscowości z obwodów: wołyń-
skiego, lwowskiego i zakarpackiego (ok. 1 500 000
mieszkańców).
Umowa została parafowana przez ministrów spraw
zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej i Ukrainy
w Warszawie w dniu 4 marca br. i zostanie przedsta-
wiona Komisji Europejskiej w celu uzyskania opinii
o jej zgodności z prawem wspólnotowym. Podpisanie
380
jej planowane jest podczas wizyty prezesa Rady Mi-
nistrów pana Donalda Tuska w Kijowie w drugiej
połowie marca br. Następnie umowa skierowana zo-
stanie do procedury ratyfikacji. Wdrożenie postano-
wień umowy wymaga dokonania zmian w ustawo-
dawstwie polskim. Projekt stosownych zmian w usta-
wie o cudzoziemcach znajduje się w trakcie konsul-
tacji międzyresortowych.
Należy jednoznacznie podkreślić, że w związku
z wdrożeniem umowy o zasadach małego ruchu gra-
nicznego zostanie zwiększony stan zatrudnienia
w urzędach konsularnych we Lwowie i Łucku, które
będą obsługiwać sprawy z zakresu małego ruchu
granicznego. Ponadto zostaną wynajęte dodatkowy
budynek dla Konsulatu Generalnego RP we Lwowie
oraz dodatkowe pomieszczenia biurowe dla Konsu-
latu Generalnego RP w Łucku.
Odnośnie do zawarcia analogicznej umowy o ma-
łym ruchu granicznym z Białorusią pragnę poinfor-
mować, że w dniu 7 lutego 2008 r. w trakcie spotka-
nia konsultacyjnego w Mińsku kierownictw depar-
tamentów konsularnych Polski i Białorusi dokonano
wymiany projektów ramowych takiej umowy. Za-
kończenie prac negocjacyjnych nad umową z Ukra-
iną umożliwia zastosowanie przyjętych w niej roz-
wiązań także w umowie o małym ruchu granicznym
z Białorusią. Ministerstwo Spraw Zagranicznych
planuje uruchomienie w najbliższych dniach konsul-
tacji międzyresortowych oraz uzyskanie zgody pre-
zesa Rady Ministrów na rozpoczęcie negocjacji umo-
wy z Republiką Białorusi jeszcze w marcu br.
Przepisami o małym ruchu granicznym może
być objętych ok. 1 mln osób po stronie białoruskiej
i ok. 573 tys. osób po stronie polskiej, zamieszkałych
w strefie przygranicznej. W białoruskiej strefie przy-
granicznej znajdą się dwa duże miasta: Brześć i Grod-
no, posiadające umowy o współpracy miast bliźnia-
czych z Lublinem i Białymstokiem.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Babalskiego
w sprawie uruchomienia nowego przejścia
granicznego na granicy polsko-rosyjskiej (1016)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 15 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1016/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Zbigniewa Babalskiego w sprawie uruchomie-
nia nowego przejścia granicznego na granicy polsko-
-rosyjskiej (Perły–Kryłowo), pragnę uprzejmie poin-
formować, iż zgodnie z § 4 pkt 1 rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 13 grudnia 2005 r. w sprawie
obowiązków wojewody w zakresie finansowania i utrzy-
mywania przejść granicznych, przejść turystycz-
nych, miejsc przekraczania granicy na szlakach tu-
rystycznych oraz punktów nocnego postoju na rze-
kach granicznych, ich wyposażenia w sprzęt, a tak-
że organów właściwych do osadzania i utrzymywa-
nia znaków granicznych na morskich wodach we-
wnętrznych (Dz. U. Nr 256, poz. 2145) – organem
właściwym do planowania i wykonywania inwesty-
cji w przejściu granicznym jest wojewoda.
Niezależnie od powyższego pragnę wskazać, iż
zgodnie z ustaleniami Komisji do Spraw Przejść
Granicznych Polsko-Rosyjskiej Rady do Spraw
Współpracy Regionów Rzeczypospolitej Polskiej
z Obwodem Kaliningradzkim Federacji Rosyjskiej
podjętymi na posiedzeniu w dniach 27–28 czerwca
2007 r. − rozmowy na temat budowy i otwierania
nowych przejść granicznych na polsko-rosyjskiej
granicy państwowej (Perły–Kryłowo i Michałkowo–
–Żeleznodorożnyj) mogą zostać podjęte dopiero po
wybudowaniu przez stronę rosyjską drogowego
przejścia granicznego Grzechotki–Mamonowo II.
Powyższe postanowienie ma na celu ochronę intere-
sów finansowych budżetu państwa w części, której
dysponentem jest wojewoda warmińsko-mazurski
oraz zwiększenie efektywności inwestycji w infra-
strukturę graniczną na polsko-rosyjskiej granicy
państwowej.
Dodać należy, iż na realizację projektu budowy
drogowego przejścia granicznego Grzechotki–Ma-
monowo II wojewoda warmińsko-mazurski pozy-
skał środki z Programu Phare 2002 i 2003 w kwocie
8,3 mln EUR. Prace inwestycyjne po stronie pol-
skiej, w wyniku których wybudowano infrastruktu-
rę przejścia granicznego bez wyposażenia do prze-
prowadzania kontroli granicznej, zostały zakoń-
czone w 2006 r. Jednakże z powodu opóźnień po
stronie rosyjskiej obiekty przejścia granicznego
Grzechotki–Mamonowo pozostają niewykorzystane.
Przy czym warto zaznaczyć, iż koszt utrzymania
(w stanie gotowości do otwarcia) przez wojewodę
warmińsko-mazurskiego infrastruktury drogowego
przejścia granicznego w Grzechotkach w 2008 r. wy-
niesie 2144 tys. zł.
Podsumowując, pragnę dodać, iż z informacji po-
siadanych przez MSWiA wynika, że uruchomienie
przejścia planowane jest w połowie 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie dramatycznej sytuacji
w służbie zdrowia (1017)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Jadwigi Wiśniewskiej prze-
słaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 5 lutego
2008 r. (znak: SPS-023-1017/08) w sprawie drama-
tycznej sytuacji w służbie zdrowia uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
1. Jak ministerstwo zamierza ustabilizować sy-
tuację w szpitalach?
Odpowiadając na pytanie w sprawie działań, ja-
kie minister zdrowia zamierza podjąć celem popra-
wy sytuacji w ochronie zdrowia, należy wyjaśnić, że
podstawowymi celami planowanych zmian są stabi-
lizacja oraz usprawnienie systemu ochrony zdrowia
m.in. poprzez poprawę dostępności świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz lepszą kontrolę wydatkowania środków pu-
blicznych, na skutek wzmocnienia działań kontrol-
nych NFZ. Rząd podjął również działania zmierza-
jące do niezwłocznego uruchomienia przez Narodo-
wy Fundusz Zdrowia środków finansowych, które
skierowane zostaną do szpitali na pokrycie wydat-
ków związanych z podnoszeniem wynagrodzeń
w efekcie trwających w wielu placówkach negocjacji
płacowych. Ponadto podjęta została decyzja o uru-
chomieniu większych środków finansowych na lecz-
nictwo szpitalne w roku 2008, co spowoduje w skali
kraju wzrost wartości punktu do średnio 12 zł. Rów-
nolegle zliberalizowano warunki odbywania dyżu-
rów lekarskich w szpitalach. Zmiany polegają na
zmniejszeniu wymagań funduszu w zakresie mini-
malnej obsady dyżurowej lekarzy specjalistów na
oddziałach szpitalnych, a także umożliwią pełnienie
dyżurów przez lekarzy rezydentów za zgodą ordyna-
tora oddziału.
Jednocześnie informuję, iż naprawa systemu
ochrony zdrowia, w tym m.in. kwestie związane
z wynagradzaniem pracowników ochrony zdrowia,
jest przedmiotem dyskusji toczącej się na forum spo-
tkania „biały szczyt”. W spotkaniu inauguracyjnym,
które miało miejsce w dniu 21 stycznia 2008 r.,
uczestniczyli przedstawiciele organizacji związko-
wych reprezentujących pracowników ochrony zdro-
wia, pracodawców ochrony zdrowia, samorządów
zawodowych pracowników ochrony zdrowia, organi-
zacji samorządu terytorialnego, a także organizacji
reprezentujących pacjentów. Zagadnienia porusza-
ne w trakcie wspomnianego spotkania następnie
były przedmiotem prac prowadzonych w czterech
zespołach tematycznych, zajmujących się m.in. spra-
wami związanymi ze zmianami organizacyjnymi
w obszarze zakładów opieki zdrowotnej, finansowa-
381
niem systemu ochrony zdrowia oraz zasadami wy-
nagradzania pracowników tego sektora. Ustalenia,
wnioski i postulaty wypracowane w trakcie posie-
dzeń zespołów tematycznych zostaną zaprezentowa-
ne podczas posiedzenia plenarnego „białego szczy-
tu”, który stosownym dokumentem przekaże je Ra-
dzie Ministrów.
2. Czy spełniony zostanie postulat środowisk me-
dycznych o ponadzakładowym układzie zbiorowym
oraz ustawowym przejęciu norm zatrudnienia dla
wszystkich zawodów medycznych?
Odnosząc się do pytania w sprawie możliwości
zawarcia ponadzakładowego układu zbiorowego
pracy dla pracowników ochrony zdrowia, należy
wskazać, że zgodnie z art. 24114 § 1 Kodeksu pracy
ponadzakładowy układ zbiorowy pracy może być ne-
gocjowany i zawierany przez właściwy statutowo or-
gan ponadzakładowej organizacji związkowej – ze
strony pracowników lub właściwy statutowo organ
organizacji pracodawców – w imieniu zrzeszonych
w tej organizacji pracodawców – ze strony pracodaw-
ców. Ustawa z dnia 9 listopada 2000 r. zmieniająca
ustawę Kodeks pracy zawiera przepis przejściowy
umożliwiający zawieranie do dnia 31 grudnia 2008 r.
ponadzakładowych układów zbiorowych pracy ze
strony pracodawców przez:
1) właściwego ministra lub centralny organ ad-
ministracji rządowej – w imieniu pracodawców za-
trudniających pracowników państwowych jednostek
sfery budżetowej niezrzeszonych w organizacji pra-
codawców;
2) odpowiednio wójta (burmistrza, prezydenta
miasta), marszałka województwa oraz przewodni-
czącego zarządu związku międzygminnego lub po-
wiatowego – w imieniu pracodawców zatrudniają-
cych pracowników samorządowych jednostek sfery
budżetowej niezrzeszonych w organizacji praco-
dawców.
Warunkiem prowadzenia rokowań jest uczestni-
czenie w nich co najmniej jednej reprezentatywnej
ponadzakładowej organizacji związkowej w rozu-
mieniu art. 24117. Zgodnie z art. 24117 § 1 Kodeksu
pracy reprezentatywną organizacją związkową jest
ponadzakładowa organizacja związkowa:
1) reprezentatywna w rozumieniu ustawy o Trój-
stronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych
i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego;
2) zrzeszająca co najmniej 10% ogółu pracowni-
ków objętych zakresem działania statutu, nie mniej
jednak niż 10 tys. pracowników;
3) zrzeszająca największą liczbę pracowników,
dla których ma być zawarty określony układ po-
nadzakładowy.
Z wnioskiem o stwierdzenie reprezentatywności
ponadzakładowa organizacja związkowa występuje
do Sądu Okręgowego w Warszawie, który wydaje
w tej sprawie orzeczenie w terminie 30 dni od dnia
złożenia wniosku w trybie przepisów Kodeksu postę-
powania cywilnego o postępowaniu nieprocesowym.
382
Zgodnie z art. 24118 § 1 na wspólny wniosek orga-
nizacji pracodawców i ponadzakładowych organiza-
cji związkowych, które zawarły układ ponadzakła-
dowy, minister właściwy do spraw pracy może – gdy
wymaga tego ważny interes społeczny – rozszerzyć,
w drodze rozporządzenia, stosowanie tego układu
w całości lub w części na pracowników zatrudnio-
nych u pracodawcy nieobjętego żadnym układem
ponadzakładowym, prowadzącego działalność go-
spodarczą taką samą lub zbliżoną do działalności
pracodawców objętych tym układem, ustalonej na
podstawie odrębnych przepisów dotyczących klasy-
fikacji działalności po zasięgnięciu opinii tego pra-
codawcy lub wskazanej przez niego organizacji pra-
codawców oraz zakładowej organizacji związkowej
– o ile taka działa u pracodawcy – a także opinii Ko-
misji do Spraw Układów Zbiorowych Pracy powoła-
nej na podstawie odrębnych przepisów.
Z powyższego wynika, że w obecnym stanie
prawnym nie ma możliwości rozszerzania układu
ponadzakładowego przy udziale ministra zdrowia
z uwagi na fakt, że minister zdrowia nie jest praco-
dawcą.
3. Jakie plany ma ministerstwo wobec zadłużo-
nych szpitali? Czy będzie ogłoszona upadłość takich
placówek, czy będą podjęte działania, które nie do-
puszczą do masowych bankructw polskich szpitali,
uniemożliwiając ich dziką prywatyzację?
Ze względu na konieczność dokonania znaczą-
cych zmian w zakresie organizacji i funkcjonowania
zakładów opieki zdrowotnej przygotowany został
pakiet ustaw, który pozwoli na poprawę sytuacji
w ochrony zdrowia. Z systemowego punktu widze-
nia priorytetowe znaczenie będzie miał projekt usta-
wy o zakładach opieki zdrowotnej. Najistotniejsze
z punktu widzenia funkcjonowania zakładów opieki
zdrowotnej są propozycje przepisów, zakładające do-
puszczenie możliwości działania zakładu opieki
zdrowotnej w formie spółek handlowych, tj. spółki
akcyjnej i spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.
Regulacja powyższa stanowi odpowiedź na liczne
postulaty w tej sprawie zgłaszane do ministra zdro-
wia. Ustawa określa procedurę przekształcenia sa-
modzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej
w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnościa albo
spółkę akcyjną. Zmiana formy prawnej dla zakładu
opieki zdrowotnej, czyli przekształcenie SPZOZ-u
w spółkę, wpłynie pozytywnie na sposób zarządza-
nia, bowiem regulacje dotyczące spółek zawierają
szereg mechanizmów gwarantujących efektywność
i sprawność działania.
W związku z licznie wyrażanymi obawami o sy-
tuację finansową zakładów opieki zdrowotnej za-
pewnić należy, iż również w tym aspekcie spodzie-
wać się można pozytywnych zmian. Do systemu
ochrony zdrowia wprowadzone zostaną mechani-
zmy rynkowe, np. rozwój konkurencji. Stworzone
zostaną możliwości uzyskiwania dochodów z dodat-
kowych źródeł, tj. z wykonywania dodatkowych
świadczeń opłacanych z innych źródeł niż NFZ (in-
dywidualnie pacjenci, towarzystwa ubezpieczenio-
we) oraz z tytułu opłat za zapewnienie pomieszcze-
nia „ponadstandardowego”. Nowe rozwiązania po-
prawią wykorzystanie zasobów kadrowych rzeczo-
nych zakładów. Zaś w związku z najpoważniejszym
problemem, tj. wysokim zadłużeniem zakładów,
przygotowany zostanie projekt ustawy dotyczącej
konwersji zadłużenia na długoterminowe papiery
wartościowe. Przepisy pozwolą na rozłożenie długu
w czasie i zmniejszenie kosztów jego obsługi. Można
zakładać, iż zredukowane zostaną zarówno zobo-
wiązania wymagalne, jak i zobowiązania ogólne po-
przez rozłożenie ich spłaty w czasie.
4. Co ministerstwo rozumie pod pojęciem racjo-
nalizacji wydatków?
Jednym z elementów racjonalizacji wydatków re-
alizowanych przez Agencję Oceny Technologii Me-
dycznych jest zaangażowanie dowodów naukowych
w proces podejmowania decyzji. Agencja przygoto-
wuje rekomendacje o finansowaniu lub nie technolo-
gii medycznych lekowych i nielekowych w oparciu
o medycynę dowodów naukowych i ocenę technolo-
gii medycznych. Narzędzia te pozwolą na racjonali-
zację wydatków na świadczenia opieki zdrowotnej ze
środków publicznych.
Przy tworzeniu koszyka świadczeń gwarantowa-
nych wykorzystuje się przejrzyste kryteria włącza-
nia i wyłączania do i z koszyka świadczeń opieki
zdrowotnej w oparciu o efektywność kliniczną i efek-
tywność ekonomiczną, wykorzystując wiedzę auto-
rytetów medycznych.
Taka metodyka podejmowania decyzji o finanso-
waniu świadczeń prowadzi do racjonalizacji wydat-
ków przy jednoczesnym zachowaniu bezpieczeństwa
zdrowotnego obywateli.
5. Kiedy i jak wdrożony zostanie koszyk świad-
czeń zdrowotnych?
Wdrożenie koszyka świadczeń opieki zdrowotnej
planowane jest w drodze nowelizacji ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych. Termin wdrożenia zależny jest
o szeroko pojętego procesu legislacyjnego. Trwające
w tej chwili prace nad systemem koszyków świad-
czeń powinny zakończyć się w III kwartale 2008 r.
6. W jaki sposób rząd i ministerstwo odnoszą się
do projektu prof. Religi o sieci szpitali?
W chwili obecnej priorytetowe są kwestie doty-
czące rozwiązania problemów wynikających ze złej
organizacji szpitali borykających się z bieżącymi
problemami finansowymi, pracowniczymi. Zatem
najważniejsze są w pierwszej kolejności zmiany or-
ganizacyjno-prawne zmierzające do tego, by szpital
mógł być rzeczywiście i odpowiedzialnie zarządza-
ny, a jednocześnie organy założycielskie mogły spra-
wować właściwy nadzór (wspomniany powyżej pro-
jekt ustawy o zakładach opieki zdrowotnej). Ko-
nieczne jest też rozwiązanie problemów zadłużenia
tych szpitali, dla których funkcjonowanie w nowej
formie organizacyjno-prawnej nie będzie efektyw-
nym rozwiązaniem (ustawa o konwersji zadłużenia

na długoterminowe papiery wartościowe). Dopiero
po uregulowaniu tych spraw będzie można rozwa-
żać potrzebę ewentualnego stworzenia sieci szpita-
li. Takie decyzje mogą okazać się zupełnie niepo-
trzebne. Intencją ministra zdrowia jest to, żeby nie
urzędnicy czy nawet minister zdrowia nie decydo-
wali o regionalnych i lokalnych potrzebach obywa-
teli. To pacjent i lokalna społeczność powinny decy-
dować o tym, który szpital jest niezbędny, to pa-
cjent powinien wybierać tę jednostkę, do której ma
największe zaufanie. Samorządy pełniące rolę lo-
kalnego regulatora powinny decydować, jak zorga-
nizować strukturę szpitali w kontekście potrzeb
występujących w regionie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie obniżenia budżetu
Instytutu Pamięci Narodowej,
co w konsekwencji zagraża utworzeniu
delegatury IPN w Częstochowie (1018)
W odpowiedzi na interpelację pani poseł Jadwigi
Wiśniewskiej z dnia 15 lutego 2008 r. w sprawie
utworzenia Delegatury IPN w Częstochowie (prze-
kazaną przy piśmie sekretarza stanu – szefa Gabi-
netu Politycznego Prezesa Rady Ministrów z dnia
20 lutego br., nr DSPA-4401-844/08), uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Stosownie do art. 121 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerw-
ca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249,
poz. 2104, z późn. zm.) dochody i wydatki Instytutu
Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu zostały włączone do
projektu ustawy budżetowej na 2008 r., zgodnie
z materiałami planistycznymi przekazanymi przez
prezesa IPN. W stosunku do ustawy budżetowej na
rok 2007 wydatki te przyjęto w przedstawionym
przez rząd projekcie budżetu na 2008 r. na poziomie
o 36,8% wyższym.
Wszelkie wprowadzone do przedłożonego projek-
tu poprawki, w tym zmniejszenie wydatków IPN, le-
żały poza kompetencją rządu i mogły być zgłaszane
jedynie w toku prac parlamentarnych – w drodze po-
prawek poselskich i poprawek Senatu RP. Należy
jednak podkreślić, że przyjęte poprawki nie spowo-
dowały obniżenia budżetu IPN, a jedynie ograniczy-
383
ły tempo wzrostu wydatków w części 13: Instytut
Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni prze-
ciwko Narodowi Polskiemu, z 36,8% do 21,4% w sto-
sunku do ustawy budżetowej na 2007 r. Ostatecznie
budżet IPN na rok 2008 ukształtowany został na
poziomie 209 275 tys. zł, tj. o 36 917 tys. zł więcej niż
zaplanowano dla tej instytucji w ustawie budżetowej
na rok 2007.
Ponadto należy zauważyć, iż z uwagi na autono-
miczny charakter części 13 budżetu państwa: Insty-
tut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu prezesowi instytutu
przysługuje uprawnienie do samodzielnego kształ-
towania wydatków instytutu. W związku z powyż-
szym w gestii prezesa instytutu znajduje się decyzja
w odniesieniu do kierunku wydatkowania pozosta-
jących w jego dyspozycji środków budżetowych, w tym
także ewentualnego przeznaczenia ich na utworze-
nie delegatury IPN w Częstochowie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie przywrócenia uprawnień
emerytalnych dla rodziców dzieci
niepełnosprawnych (1019)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z wy-
stąpieniem Pana Marszałka z dnia 15 lutego 2008 r.,
znak: SPS-023-1019/08, dotyczącym interpelacji po-
seł Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie przywrócenia
uprawnień emerytalnych dla rodziców dzieci niepeł-
nosprawnych pragnę uprzejmie przedstawić, co na-
stępuje:
Rodzina, która znalazła się w trudnej sytuacji
z powodu konieczności zrezygnowania jednego z ro-
dziców z pracy zarobkowej w celu opieki nad dziec-
kiem specjalnej troski, wymaga wsparcia ze strony
państwa. Nie ulega jednak wątpliwości, że nie po-
winno się to odbywać ze środków ubezpieczeń spo-
łecznych, ponieważ utrudnienie w kontynuowaniu
pracy zarobkowej spowodowane stanem zdrowia
dziecka nie jest ryzykiem emerytalnym ani rento-
wym, lecz ryzykiem objętym wsparciem przez syste-
my pozaubezpieczeniowe. Dlatego też w systemie
świadczeń rodzinnych – a nie w systemie ubezpie-
czeń społecznych – jest odpowiednie miejsce na roz-
384
wiązania zapewniające osobom i rodzinom będącym
w trudnej sytuacji życiowej nie tylko niezbędne środ-
ki finansowe, ale też inne formy pomocy i wsparcia.
Objęcie ryzykiem ubezpieczeniowym tych sytuacji
byłoby sprzeczne z zasadami techniki ubezpieczenio-
wej i spowodowałoby nieuzasadnione obciążenie po-
zostałych ubezpieczonych. Fundusze na świadczenia
emerytalno-rentowe gromadzone są przecież ze skła-
dek osób ubezpieczonych, a dostęp do świadczeń i ich
wysokość zdeterminowane są opłaconą składką.
Właśnie w tym celu parlament dokonał zmiany
przepisów emerytalno-rentowych powodującej, że
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przyznawane
będą wyłącznie świadczenia należne z powodu speł-
nienia ryzyka ubezpieczeniowego, tj. dożycia okre-
ślonego w przepisach wieku lub niemożności konty-
nuowania pracy zarobkowej z powodu niezdolności
do pracy.
Mimo szeregu wątpliwości, reformując ubezpie-
czenia społeczne, ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. Nr 39, poz. 353, ze zm.), znosząc
wcześniejszą emeryturę dla pracowników opiekują-
cych się dziećmi specjalnej troski, przewidziała
w art. 186 ust. 3, iż prawo do wcześniejszej emerytu-
ry z tytułu opieki nad dzieckiem specjalnej troski
zachowają rodzice, którzy do dnia wejścia w życie
ustawy nie zgłosili wniosku o tę emeryturę, mimo
że do dnia 31 grudnia 1998 r. spełnili wszystkie wy-
magane warunki.
Uprawnienia rodziców do tej wcześniejszej eme-
rytury, którzy z powodu stanu zdrowia swojego
dziecka wymagającego ich stałej opieki oraz pielę-
gnacji lub pomocy w czynnościach samoobsługo-
wych nie mogą kontynuować zatrudnienia, rozpa-
trywane są na podstawie rozporządzenia Rady Mi-
nistrów z dnia 15 maja 1989 r. w sprawie uprawnień
do wcześniejszej emerytury pracowników opiekują-
cych się dziećmi wymagającymi stałej opieki (Dz. U.
Nr 28, poz. 149) – po spełnieniu łącznie następują-
cych warunków:
1) posiadania okresu zatrudnienia – okresu
składkowego i nieskładkowego, wynoszącego dla ko-
biet 20 lat i 25 lat dla mężczyzn,
2) sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem,
które:
a) jest całkowicie niezdolne do pracy i samo-
dzielnej egzystencji, bez względu na przyczynę
chorobową,
b) jest całkowicie niezdolne do pracy z powodu
jednego ze stanów chorobowych wymienionych
w rozporządzeniu,
a niezdolność do pracy dziecka istnieje od uro-
dzenia albo powstała przed ukończeniem 18. roku
życia,
3) ostatnim ubezpieczeniem przed dniem 1 stycz-
nia 1999 r. było ubezpieczenie z tytułu pozostawa-
nia w stosunku pracy w myśl Kodeksu pracy,
4) nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy – w przy-
padku ubezpieczonego będącego pracownikiem,
5) nie są członkami otwartego funduszu emery-
talnego.
Regulacja prawna pozwalająca jeszcze przez pe-
wien okres czasu korzystać przez opiekunów dzieci
specjalnej troski z wcześniejszej emerytury jest
świadczeniem zanikającym, które nie może być kon-
tynuowane w zreformowanym systemie emerytal-
nym, ponieważ z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych tworzonego ze składek na ubezpieczenie spo-
łeczne osób czynnych zawodowo nie mogą być finan-
sowane świadczenia pozaubezpieczeniowe. Koniecz-
ność zrezygnowania przez jednego z rodziców
z pracy zarobkowej w celu wychowania dziecka wy-
magającego ze względu na stan zdrowia stałej opie-
ki nie jest bowiem ryzykiem emerytalnym ani ren-
towym, lecz ryzykiem objętym wsparciem ze środ-
ków przeznaczonych w budżecie państwa na pomoc
społeczną.
Rozwiązania takie, przewidujące pomoc dla ro-
dzin wychowujących niepełnosprawne dziecko, stwo-
rzyła ustawa z dnia 28 listopada 2003 r. o świadcze-
niach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992,
ze zm.), która przewiduje:
— świadczenie pielęgnacyjne w kwocie 420 zł
miesięcznie z tytułu niepodejmowania lub rezygna-
cji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej
w związku z koniecznością opieki nad dzieckiem le-
gitymującym się orzeczeniem o niepełnosprawności
łącznie ze wskazaniami: konieczności stałej lub dłu-
gotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku
ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej
egzystencji oraz konieczności stałego współudziału
na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego lecze-
nia, rehabilitacji i edukacji, albo orzeczeniem o znacz-
nym stopniu niepełnosprawności; świadczenie pielę-
gnacyjne jest więc świadczeniem dla rodzica, który
musi zrezygnować z zatrudnienia, by zapewnić cało-
dobową opiekę dziecku w dłuższym okresie czasu;
głównym celem ww. świadczenia jest więc rekom-
pensata utraconego wynagrodzenia za pracę; dodat-
kowo za osobę uprawnioną do świadczenia pielęgna-
cyjnego budżet państwa opłaca składkę na ubezpie-
czenie emerytalno-rentowe i zdrowotne; świadcze-
nie pielęgnacyjne przysługuje bez względu na wiek
dziecka, jeżeli dochód w rodzinie nie przekracza
kwoty 583 zł netto na osobę (tj. po odliczeniu podat-
ku dochodowego i składek na ubezpieczenie społecz-
ne i zdrowotne);
— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł mie-
sięcznie, który przysługuje niezależnie od dochodów
i wieku każdej osobie legitymującej się orzeczeniem
o niepełnosprawności, znacznym stopniu niepełno-
sprawności lub umiarkowanym stopniu niepełno-
sprawności, jeżeli niepełnosprawność powstała
przed ukończeniem 21. roku życia;
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu reha-
bilitacji i kształcenia dziecka niepełnosprawnego;
dodatek przysługuje na dziecko legitymujące się
orzeczeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem
o umiarkowanym i znacznym stopniu niepełno-
sprawności w kwocie 60 zł na dziecko do ukończenia

5. roku życia lub 80 zł na dziecko powyżej 5. roku
życia do ukończenia 24. roku życia; jest to dodatek
do zasiłku rodzinnego i przysługuje przy dochodzie
nie wyższym niż 583 zł netto na osobę w rodzinie.
Niezależnie od świadczeń rodzinnych rodzina
znajdująca się w trudnej sytuacji życiowej, w tym ro-
dzina wychowująca dziecko niepełnosprawne, może
ubiegać się o doraźną pomoc finansową na podsta-
wie ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy spo-
łecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 583, z późn. zm.).
Przedstawiając powyższe, pragnę uprzejmie do-
dać, że zmiany w zakresie uprawnień do świadczeń
pieniężnych dla opiekunów dzieci wymagających
specjalnej troski, wprowadzone ustawą z dnia 17 grud-
nia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, są wy-
nikiem działań zmierzających do uporządkowania
i zracjonalizowania przepisów regulujących upraw-
nienia do świadczeń pieniężnych należnych z fun-
duszu tworzonego ze składek osób ubezpieczonych,
dlatego rząd nie będzie występował z inicjatywą
ustawodawczą w celu przywrócenia stanu prawne-
go obowiązującego w tym zakresie przed 1 stycznia
1999 r.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie zadośćuczynienia
za przymusową pracę junaków
z Powszechnej Organizacji
„Służba Polsce” (1021)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 15 lutego br., znak:
SPS-023-1021/08, dotyczące interpelacji poseł Ja-
dwigi Wiśniewskiej w sprawie zadośćuczynienia za
przymusową pracę junaków z Powszechnej Organi-
zacji „Służba Polsce”, uprzejmie informuję:
Sprawa przyznania świadczeń dla byłych juna-
ków Służby Polsce była przedmiotem uwagi zarów-
no poprzedniego rządu, jak i Sejmu V kadencji.
W grudniu 2005 r. w Sejmie złożony został posel-
ski projekt ustawy o świadczeniu pieniężnym i in-
nych uprawnieniach przysługujących osobom, które
przymusowo wcielono do Powszechnej Organizacji
„Służba Polsce”.
Rząd zaopiniował projekt negatywnie, a ocenę tę
podzieliła sejmowa komisja polityki społecznej, od-
rzucając projekt ustawy. Głównym mankamentem
projektu, wskazywanym w trakcie prac legislacyj-
385
nych, był brak możności określenia, kto znalazł się
w SP dobrowolnie, a kto został do niej wcielony przy-
musowo. Właśnie niemożność wiarygodnego ustale-
nia, czy dana osoba znalazła się w SP przymusowo
czy dobrowolnie, było głównym powodem odrzuce-
nia projektu złożonego w ubiegłej kadencji.
Podejmując prace nad nową ustawą kombatanc-
ką, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej doko-
nało analizy roszczeń związanych z okresem 1939–
–1989, różnych grup społecznych. Dlatego w projek-
cie założeń nowelizacji prawa kombatanckiego” była
zawarta część informacyjna, zawierająca oczekiwa-
nia poszczególnych grup społecznych. Wśród nich
byli między innymi junacy Służby Polsce, osoby wy-
siedlone w czasie wojny ze swego miejsca zamieszka-
nia, małoletnie ofiary wojny, żołnierze batalionów
budowlanych, tzw. cywilne ofiary wojny, osoby roz-
minowujące kraj w latach 1945–1956, ofiary akcji
„Wisła”, a także szereg innych kategorii poszkodo-
wanych. W założeniach oszacowane zostały środki
finansowe, jakie należałoby przeznaczyć na ewentu-
alne spełnienie tych oczekiwań, które łącznie okre-
ślono na co najmniej 4,5 mld zł. Dlatego, opracowu-
jąc projekt nowego prawa kombatanckiego, uwzględ-
niono tylko te kategorie osób, o których mowa
w uchwale Sejmu z dnia 6 kwietnia 2006 r., obligu-
jącej rząd do przyjęcia rozwiązań zapewniających
pomoc finansową państwa dla osób walczących o wol-
ną Polskę w latach 1939–1989, znajdujących się
w trudnej sytuacji materialnej.
Na podstawie przyjętych przez Radę Ministrów,
w dniu 27 marca 2007 r. założeń nowelizacji prawa
kombatanckiego, opracowany zostały przez Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej projekt ustawy
o uprawnieniach kombatantów, uczestników walki
cywilnej lat 1914–1945, działaczy opozycji wobec
dyktatury komunistycznej oraz niektórych ofiar re-
presji systemów totalitarnych. Projekt nie uwzględ-
nia roszczeń byłych junaczek i junaków Stowarzy-
szenia Weteranów Pracy Przymusowej Powszechnej
Organizacji „Służba Polsce”.
Projekt ustawy był przedmiotem konsultacji spo-
łecznych i uzyskał akceptację środowisk kombatanc-
kich. Prace nad projektem są kontynuowane przez
obecny rząd i w kwietniu 2008 r. projekt ustawy
skierowany zostanie do Sejmu RP.
Natomiast kwestię świadczeń opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych określa
ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.). Ustawa
ta, realizując wyrażony w art. 68 Konstytucji Rze-
czypospolitej Polskiej obowiązek, zapewnienia oby-
watelom, niezależnie od ich sytuacji materialnej,
równego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych, opiera się na
zasadach równego traktowania obywateli oraz soli-
darności społecznej. Zgodnie ze wskazaną zasadą
solidarności społecznej, w myśl art. 65 wymienionej
ustawy, wszyscy świadczeniobiorcy, to jest osoby
ubezpieczone oraz inne osoby, spełniające wskazane
386
w ustawie wymogi, mają prawo do takich samych
świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków
publicznych.
Przepisy wymienionej ustawy przewidują dla
niektórych kategorii świadczeniobiorców (pacjen-
tów) szczególne uprawnienia do świadczeń opieki
zdrowotnej. Należą do nich: zasłużeni honorowi
dawcy krwi, żołnierze w służbie czynnej, inwalidzi
wojskowi, inwalidzi wojenni, osoby represjonowane,
uprawnienia te przysługują także wdowom i wdow-
com po poległych żołnierzach, zmarłych inwalidach
wojennych oraz osobach represjonowanych, upraw-
nionym do renty rodzinnej.
Prawo do korzystania ze świadczeń opieki zdro-
wotnej poza kolejnością dla inwalidów wojennych
i wojskowych oraz kombatantów, a także rozciągnię-
cie uprawnień do bezpłatnego zaopatrzenia w leki
na małżonków osób represjonowanych pozostają-
cych na ich wyłącznym utrzymaniu oraz wdów
i wdowców po osobach represjonowanych – zostało
wprowadzone na mocy ustawy z dnia 24 sierpnia
2007 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 166,
poz. 1172), która weszła w życie z dniem 29 wrze-
śnia 2007 r.
Odnosząc się do pytań zawartych w interpelacji
należy mieć na uwadze, że każda zmiana kręgu osób
uprawnionych do opieki zdrowotnej wymaga doko-
nania analizy jej wpływu na finanse Narodowego
Funduszu Zdrowia oraz na dostępność do świadczeń
ogółu świadczeniobiorców.
Należy podkreślić, że szczególne uprawnienia
podmiotowe poszczególnych grup społecznych łamią
zasadę równego dostępu do świadczeń opieki zdro-
wotnej. Trybunał Sprawiedliwości WE kilkakrotnie
podkreślał, że przy ustalaniu kolejności udzielania
świadczeń zdrowotnych – w przypadku gdy są udzie-
lane w oparciu o tzw. listy oczekujących – należy
brać pod uwagę aktualny stan zdrowia ubezpieczo-
nego, a także stopień i naturę niepełnosprawności,
które mogą utrudniać lub uniemożliwiać wykony-
wanie zawodu oraz historię jego choroby. Dlatego
też przepisy ustawy o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych nie prze-
widują szczególnych uprawnień dla byłych junaków
z Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”. Ewen-
tualne rozszerzenie podmiotowe kręgu uprawnio-
nych do szczególnej opieki zdrowotnej nie może mieć
charakteru uznaniowego, musi mieć oparcie w wy-
odrębnieniu tej grupy z ogółu świadczeniobiorców
ze względu na ich sytuację zdrowotną.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie wykładni definicji
„lokal mieszkalny” zawartej w ustawie
o spółdzielniach mieszkaniowych (1022)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 15 lutego 2008 r.
(znak SPS-023-1022/08) interpelację pani poseł Ja-
dwigi Wiśniewskiej z dnia 5 lutego br. w sprawie de-
finicji „lokal mieszkalny” zawartej w ustawie o spół-
dzielniach mieszkaniowych, uprzejmie informuję, co
następuje.
Przepis art. 48 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r.
o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r.
Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.), w brzmieniu nada-
nym ustawą z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 125,
poz. 873), dotyczy spółdzielczych lokali mieszkal-
nych, które przed przejęciem przez spółdzielnię
mieszkaniową były mieszkaniami przedsiębiorstwa
państwowego, państwowej osoby prawnej lub pań-
stwowej jednostki organizacyjnej.
Niejednoznaczne użycie w przepisie zwrotu
przed przejęciem nie pozwala na jednoznaczne roz-
strzygnięcie kwestii, czy dyspozycją przepisu obję-
to wyłącznie lokale mieszkalne, które znalazły się
w zasobie spółdzielni mieszkaniowej w bezpośred-
nim następstwie ich zbycia przez przedsiębiorstwo
państwowe, państwową osobę prawną lub państwo-
wą jednostkę organizacyjną, czy też wszystkie lo-
kale mieszkalne, które kiedykolwiek były mieszka-
niami przedsiębiorstwa państwowego, państwowej
osoby prawnej lub państwowej jednostki organiza-
cyjnej, a na skutek różnych form zbycia ten przy-
miot utraciły.
W opinii ministerstwa powyższą kwestię należy
potraktować rozszerzająco, biorąc pod uwagę art. 4
ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o zmianie niektórych
innych ustaw dotyczących nabywania własności nie-
ruchomości (Dz. U. Nr 157, poz. 1315), z którego na-
leży wnioskować, że chodzi o to, że jeżeli kiedykol-
wiek takie mieszkanie przestało być zakładowym,
to najemcy takich mieszkań mają uprawnienia wy-
nikające z tego przepisu.
Niezależnie od powyższego kwestia ta z pewno-
ścią wymaga głębszego rozważenia oraz ewentual-
nego doprecyzowania przepisu w trakcie prac legi-
slacyjnych nad nowelizacją ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych.
Ponadto informuję, że przepis art. 48 ustawy bę-
dzie przedmiotem orzeczenia Trybunału Konstytu-
cyjnego, bowiem został zakwestionowany przez gru-

pę posłów na Sejm RP VI kadencji wnioskiem z dnia
14 listopada 2007 r. (sygn. K 64/07) jako niezgodny
z art. 64 Konstytucji RP.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie wprowadzenia sposobu waloryzacji
rent i emerytur umożliwiającego dostosowanie
poziomu najniższych świadczeń
do rosnących kosztów życia (1025)
W odpowiedzi na pismo z dnia 15 lutego 2008 r.,
znak SPS-023-1025/08, przy którym przesłana zo-
stała interpelacja pana Jana Burego, posła na Sejm
RP, w sprawie wprowadzenia sposobu waloryzacji
rent i emerytur umożliwiającego dostosowanie po-
ziomu najniższych świadczeń do rosnących kosztów
życia, uprzejmie proszę przyjąć następujące wyja-
śnienia:
Problematyka form waloryzacji rent i emerytur
wielokrotnie stanowiła w naszym kraju przedmiot
publicznych dyskusji. W dyskusjach tych przedsta-
wiano argumenty popierające, jak i przeciwne za-
równo tzw. kwotowej, jak i parametrycznej formie
waloryzacji.
Analizując ten problem, należy jednak zwrócić
uwagę na fakt, że wysokość świadczenia emerytal-
no-rentowego jest miarą udziału ubezpieczonego
w dochodach Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Im bardziej dany ubezpieczony partycypował w ich
tworzeniu, w tym większym stopniu ma on prawo
z nich korzystać w postaci emerytury lub renty.
Zasady ustalania emerytur i rent przysługują-
cych osobom urodzonym przed 1 stycznia 1949 r.
w sposób ewidentny preferują osoby, które przed
przejściem na emeryturę lub rentę osiągały relatyw-
nie niższe zarobki. Ma na to wpływ sposób ustala-
nia wymiaru świadczeń, w myśl którego emerytura
lub renta, obliczana wg starych zasad, składa się
z dwóch części (tzw. części socjalnej – jednakowej dla
wszystkich świadczeń oraz drugiej – uzależnionej od
wysokości indywidualnych zarobków i długości
okresu podlegania ubezpieczeniu), oraz zasada gwa-
rancji minimalnej wysokości świadczenia emerytal-
no-rentowego. W konsekwencji wiele osób z tej gru-
py pobiera świadczenie wyższe, niżby to wynikało
z bezpośredniego wyliczenia. Równocześnie osoby
o stosunkowo wysokiej podstawie wymiaru składek
387
i świadczeń mają emerytury relatywnie niższe.
Wynika to z ograniczenia wskaźnika wysokości
podstawy wymiaru emerytury i renty do 250% prze-
ciętnej płacy w kraju oraz z ograniczenia rocznej
podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia eme-
rytalne i rentowe w danym roku kalendarzowym
do kwoty odpowiadającej trzydziestokrotności pro-
gnozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcz-
nego w gospodarce narodowej, określonego w usta-
wie budżetowej.
Zdaniem resortu pracy i polityki społecznej po-
głębianie obecnej skali spłaszczenia wysokości świad-
czeń, poprzez waloryzację kwotową emerytur i rent,
z korzyścią dla osób, które w przeszłości opłacały
najniższe składki, kosztem tych, których udział
w dochodach ubezpieczeń społecznych jest wysoki,
nie może być brane pod uwagę.
Sposób waloryzacji emerytur i rent, wypłaca-
nych na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grud-
nia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39,
poz. 353, z późn. zm), podlegał w ostatnich latach
modyfikacjom.
Poprzednie przepisy, wprowadzone w 2005 r.
i obowiązujące do 31 grudnia 2007 r., uzależniały
podwyżkę emerytur i rent, w ramach waloryzacji,
od osiągnięcia minimalnego wskaźnika wzrostu cen
i towarów konsumpcyjnych, który został określony
na poziomie 105,0%. Jeśli przez dwa lata kalenda-
rzowe następujące po roku, w którym przeprowa-
dzono ostatnią waloryzację, wskaźnik inflacji nie
osiągnął tego poziomu, waloryzację można było
przeprowadzić od dnia 1 marca następnego roku ka-
lendarzowego. W warunkach niskiej inflacji regula-
cja ta zapewniała waloryzację tylko raz na trzy lata.
W latach, w których nie było waloryzacji, miały być
wypłacane jednorazowe zapomogi pieniężne emery-
tom i rencistom pobierającym świadczenia poniżej
przeciętnych. Według ww. zasad była przeprowadzo-
na tylko jedna waloryzacja – 1 marca 2006 r. W 2007 r.
nie było podwyżki świadczeń, ponieważ inflacja
w 2006 r. osiągnęła tylko 1,4%.
W dniu 1 stycznia 2008 r. – jak już stwierdzono
– weszła w życie ustawa z dnia 7 września 2007 r.
o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS
(Dz. U. Nr 191, poz. 1368), która przywraca corocz-
ną waloryzację oraz zwiększa jej wskaźnik.
Poczynając od najbliższej waloryzacji, która zo-
stanie przeprowadzona z dniem 1 marca 2008 r.,
emerytury i renty będą waloryzowane corocznie,
każdorazowo 1 marca. Tak jak dotychczas, walory-
zacja będzie polegać na pomnożeniu kwoty świad-
czenia i podstawy jego wymiaru przez wskaźnik wa-
loryzacji. Wskaźnik waloryzacji będzie wynosił nie
mniej, niż wynosi średnioroczny wskaźnik cen to-
warów i usług konsumpcyjnych w poprzednim roku
kalendarzowym, zwiększony o co najmniej 20% re-
alnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w po-
przednim roku kalendarzowym. W ten sposób
wskaźnik waloryzacji został skorelowany nie tylko
388
ze wzrostem kosztów utrzymania, ale także częścio-
wo ze wzrostem płac.
Do obliczenia wskaźnika waloryzacji będzie słu-
żył średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług
konsumpcyjnych ogółem w poprzednim roku kalen-
darzowym albo średnioroczny wskaźnik cen towa-
rów i usług konsumpcyjnych dla gospodarstw domo-
wych emerytów i rencistów w poprzednim roku ka-
lendarzowym, jeżeli jest on wyższy.
Uwzględnienie inflacji oraz 20% realnego wzro-
stu przeciętnego wynagrodzenia jest obligatoryjne.
Ewentualne dalsze zwiększenie wskaźnika walory-
zacji stanowi przedmiot negocjacji Trójstronnej Ko-
misji do Spraw Społeczno-Gospodarczych.
Waloryzacja, która zostanie przeprowadzona z dniem
1 marca 2008 r., obejmie świadczenia przyznane do
dnia 29 lutego 2008 r. i będzie polegać na pomnoże-
niu kwoty świadczenia i podstawy jego wymiaru
w wysokości przysługującej w dniu 29 lutego 2008 r.
przez jeden ze wskaźników waloryzacji.
Osoby, którym przyznano emeryturę lub rentę
przed dniem 1 marca 2007 r., uzyskają podwyżkę
w ramach waloryzacji o 6,5%. Wskaźnik walory-
zacji dla tych osób wyniesie 106,5%.
Osoby, którym przyznano emeryturę lub rentę
w okresie od 1 marca 2007 r. do 29 lutego 2008 r.,
będą mieć podwyższone świadczenie jedynie z tytu-
łu inflacji i wzrostu płac w 2007 r. W ich przypadku
wskaźnik waloryzacji wyniesie 104,2%.
Niezależnie od przekształceń, które zostały prze-
prowadzone w systemie świadczeń emerytalno-ren-
towych w Polsce, istotną rolę w poprawie warunków
życiowych emerytów i rencistów odgrywają różno-
rodne programy pomocy skierowane do osób o rela-
tywnie niskich dochodach.
W systemie pomocy społecznej w Polsce emeryci
i renciści nie stanowią wyodrębnionej grupy spo-
łecznej, do której kierowane są specjalne formy po-
mocy w zakresie świadczeń pieniężnych, z wyjąt-
kiem zasiłku stałego przyznawanego również ze
względu na wiek i spełnienie tzw. kryterium docho-
dowego. Podobnie jak inne osoby znajdujące się
w trudnej sytuacji, osoby pobierające świadczenia
emerytalne i rentowe mogą zostać objęte zakresem
pomocy świadczonej w formie niematerialnej bądź
materialnej przewidzianej w ustawie z dnia 12 mar-
ca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64,
poz. 593, z późn. zm.).
W uzupełnieniu powyższych informacji pragnę
dodać, że problematyka przyjęcia właściwych roz-
wiązań w zakresie waloryzacji rent i emerytur jest
przedmiotem mojej szczególnej troski. W związku
z tym, wraz z członkami Trójstronnej Komisji do
Spraw Społeczno-Gospodarczych, uznałam za celo-
we, aby w najbliższym czasie zespół do spraw ubez-
pieczeń społecznych dokonał krytycznej analizy
i oceny istniejących w tym zakresie regulacji praw-
nych. W wyniku tych prac możliwe będzie opraco-
wanie koncepcji optymalnego modelu waloryzacji
świadczeń, zgodnego zarówno z oczekiwaniami spo-
łecznymi, jak i uwarunkowaniami społeczno-ekono-
micznymi. Wynik tych uzgodnień pozwoli na podję-
cie decyzji o ewentualnej nowelizacji ustawy o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych.
Realizując procesy zmian i przeobrażeń w do-
tychczasowym systemie świadczeń emerytalno-ren-
towych oraz dostosowywanie tych zmian do prze-
obrażeń w warunkach społeczno-ekonomicznych,
należy bowiem uwzględnić fakt, że aktualne i pro-
jektowane zmiany muszą stanowić jednak kompro-
mis pomiędzy oczekiwaniami społecznymi a realia-
mi ekonomicznymi.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie działań mogących zmniejszyć ilość
środków finansowych dla województw
ściany wschodniej w ramach
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” (1027)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jana Burego przesłaną pi-
smem z dnia 15 lutego 2008 r. o sygnaturze SPS-
-023-1027/08 uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego dokonało już weryfikacji list
projektów indywidualnych w ramach krajowych
programów operacyjnych, w tym także Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
Celem przeprowadzonej w styczniu 2008 r. wery-
fikacji było przede wszystkim przeanalizowanie pro-
jektów umieszczonych na listach dla Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko”, opubliko-
wanych w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Pol-
ski” w październiku i listopadzie 2007 r., pod kątem
ich zgodności z kryteriami strategicznymi, dostęp-
ności alokacji finansowej czy też możliwości realiza-
cji w okresie 2007–2015. W trakcie weryfikacji
sprawdzono również, czy projekty umieszczone na
listach są zgodne z zapisami Programu Operacyjne-
go „Infrastruktura i środowisko”, przyjętego decy-
zją Komisji Europejskiej z dnia 7 grudnia 2007 r.
oraz uchwałą Rady Ministrów z dnia 3 stycznia 2008 r.
oraz Szczegółowego opisu priorytetów dla Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
przyczyniają się do osiągnięcia założonych wskaźni-
ków programu, a także są zgodne z przyjętą przez
Komitet Koordynacyjny Narodowych Strategicz-
nych Ram Odniesienia w dniu 18 grudnia 2007 r.

linią demarkacyjną. Czyli faktycznie dokumentami,
które zostały zatwierdzone już po powstaniu po-
przedniej listy projektów kluczowych.
Celem weryfikacji nie było natomiast przeniesie-
nie środków z projektów usuniętych z list projektów
indywidualnych na przedsięwzięcia związane z or-
ganizacją Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro
2012.
W wyniku tak przeprowadzonej powtórnej anali-
zy wszystkich projektów indywidualnych lista zo-
stała zmodyfikowana zarówno jeśli chodzi o ilość
projektów, jak również ich zakres i harmonogram
realizacji.
Mając na uwadze zweryfikowaną listę projektów
indywidualnych dla Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko” na terenie woj. podkar-
packiego planowane są do realizacji następujące
przedsięwzięcia umieszczone na liście projektów
podstawowych i dotyczą one:
— budowy autostrady A4, drogi ekspresowej S19;
przebudowy drogi krajowej nr 4 na odcinku Macho-
wa–Łańcut;
— portu lotniczego w Rzeszowie;
— modernizacji linii kolejowej E30;
— energetyki – projekt pn. „PMG Strachocina”;
— szkolnictwa wyższego – projekt pn. „Kompleks
naukowo-dydaktyczny Centrum Mikroelektroniki
i Nanotechnologii Uniwersytet Rzeszowski” oraz
„Budowa obiektu dydaktyczno-badawczego wraz
z wyposażeniem – Filia KUL (Stalowa Wola)”.
Jednocześnie pragnę przypomnieć, że umiesz-
czenie projektu na liście nie jest równoznaczne z au-
tomatycznym przyznaniem dofinansowania, stwa-
rza jedynie szansę na dofinansowanie. Projekty po-
winny przyczyniać się nie tylko do osiągnięcia za-
kładanych celów programu operacyjnego, ale rów-
nież spełniać kryteria formalne i merytoryczne
ustalone przez Komitet Monitorujący. Dopiero po
ich spełnieniu i właściwym przygotowaniu projektu
do realizacji może zostać zawarta umowa o dofinan-
sowanie.
Ponadto chciałabym zaznaczyć, iż w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
oprócz projektów wyłanianych w trybie indywidual-
nym realizowane będą także projekty wybierane
w procedurze konkursowej. O pulę środków przewi-
dzianych na tryb konkursowy będą mogły w rów-
nym stopniu ubiegać się projekty ze wszystkich re-
gionów Polski, w tym także przedsięwzięcia dla woj.
podkarpackiego.
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego przygoto-
wało Program Operacyjny „Rozwój Polski Wschod-
niej”, który stanowi dodatkowy element wsparcia
z funduszy strukturalnych. Program ten wzmacnia
działanie innych programów w województwach
wschodniej Polski, w tym również w woj. podkar-
packim, przez realizację wyodrębnionych działań
stymulujących rozwój ekonomiczny i społeczny tego
obszaru. Intencją ustanowienia tego programu była
świadomość konieczności zahamowania tendencji
389
stagnacyjnych, decydujących o marginalizacji i pe-
ryferyjności wschodniej części kraju, oraz pobudze-
nie wzrostu gospodarczego na terytorium wschod-
niej Polski.
Projekty przewidziane do realizacji w ramach
PO RPW będą finansowane ze środków Unii Euro-
pejskiej, publicznych środków krajowych oraz środ-
ków prywatnych. Ze środków EFRR na realizację
tego programu wyasygnowano kwotę ok. 2,27 mld
euro, w tym ok. 992 mln euro specjalnych środków
przeznaczonych decyzją Rady Europejskiej dla naj-
biedniejszych regionów Unii Europejskiej (UE-25).
Pozostała kwota, tj. ok. 1,3 mld euro, została przy-
znana przez rząd RP z ogólnej puli środków z EFRR
przyznanych dla Polski.
Województwa wschodnie nie stracą na organiza-
cji Euro 2012. Plan wydatkowania środków Unii
Europejskiej w Polsce, zapisany w Narodowych Stra-
tegicznych Ramach Odniesienia (NSRO) zatwier-
dzonych przez Komisję Europejską w dniu 7 maja
2007 r. nie ulegnie zmianie. W dokumencie tym
określono podział funduszy unijnych na poszczegól-
ne programy operacyjne. Programy realizowane
we wschodnich województwach Polski będą reali-
zowane zgodnie z założeniami finansowanymi
NSRO, zaś organizacja mistrzostw Europy w Piłce
Nożnej w 2012 r. nie będzie miała wpływu na ten
plan. W ramach Programu Operacyjnego „Rozwój
Polski Wschodniej” przeprowadzona przez Minister-
stwo Rozwoju Regionalnego weryfikacja list projek-
tów kluczowych nie zmieniła kształtu tych list. Po-
nadto pięć województw wschodniej Polski wdraża
samodzielnie pięć osobnych regionalnych progra-
mów operacyjnych, w ramach których zarządy woje-
wództw podejmują autonomiczne decyzje dotyczące
dofinansowania konkretnych projektów.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Zająca
w sprawie budowy dodatkowego zjazdu
z autostrady A4 oraz problemów z budową
planowanych zjazdów z autostrady A4
na terenie woj. podkarpackiego (1029)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Stanisława Zająca z dnia
31 stycznia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
15 lutego 2008 r., znak: SPS-023-1029/08, w sprawie
390
budowy dodatkowego zjazdu z autostrady A4, uprzej-
mie przekazuję następujące informacje.
Dojazd do autostrady A4 z miast Jasło, Krosno,
Biecz i Gorlice jest zapewniony za pośrednictwem
dróg krajowych nr 4, 28 i 73. Kierowcy mogą wje-
chać i zjechać z autostrady A4 w kierunku ww. miast
na węzłach autostradowych Krzyż i Dębica Pusty-
nia. Nie ma zatem konieczności budowy dodatkowe-
go węzła na autostradzie w okolicach Pilzna. Ponad-
to, zgodnie z rozporządzeniem ministra infrastruk-
tury z dnia 16 stycznia 2002 r. w sprawie przepisów
techniczno-budowlanych dotyczących autostrad
płatnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 12, poz. 116) minimal-
na odległość pomiędzy węzłami autostradowymi na
terenie niezabudowanym wynosi 15 km. Przepis ten
wyklucza zlokalizowanie proponowanego dodatko-
wego węzła w okolicach Pilzna bez odstępstwa od
istniejących przepisów budowlanych, co wydaje się
nieuzasadnione z uwagi na zapewniony dojazd za
pośrednictwem wskazanych dróg krajowych.
Odnosząc się do kolejnego pytania pana posła,
uprzejmie informuję, iż resort infrastruktury nie znaj-
duje uzasadnienia do dokonywania zmian w przepi-
sach dotyczących zasad budowania węzłów autostra-
dowych w zakresie różnic związanych z nośnością.
Wszelkie problemy związane z różnicą w parame-
trach maksymalnych nośności poszczególnych od-
cinków dróg rozwiązywane są bowiem podczas prac
projektowych. W chwili obecnej natomiast trwają
prace, które mają na celu wykazanie potrzeby oraz
możliwości podjęcia odpowiednich działań legisla-
cyjnych zmierzających do zmiany bądź bardziej
szczegółowego uregulowania kwestii związanych
z zasadami finansowania budowy zjazdów z auto-
strad. Jednocześnie należy wskazać, iż dla zapew-
nienia właściwej jakości stanowionego prawa prace
legislacyjne muszą zostać w każdym przypadku po-
przedzone szczegółową analizą zagadnień, której
wyniki będą podstawą do podejmowania dalszych
działań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Stanisława Zająca
w sprawie opóźnień związanych z wejściem
w życie ustawy o Karcie Polaka (1032)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów pana Donalda Tuska prze-
kazuję na ręce Pana Marszałka odpowiedź na otrzy-
maną w dniu 18 lutego 2008 r. interpelację pana po-
sła Stanisława Zająca dotyczącą stanu przygotowań
do wejścia w życie przepisów ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 2007 r. o Karcie Polaka, przygotowaną z uwzględ-
nieniem informacji uzyskanych od Ministra Spraw
Zagranicznych.
Uprzejmie informuję, że wszystkie rozporządze-
nia do ustawy o Karcie Polaka powinny wejść w ży-
cie łącznie z wejściem w życie ustawy, a więc dopiero
z dniem 29 marca 2008 r. Obecnie nad projektami
rozporządzeń prowadzone są intensywne prace fi-
nalne. Spośród czterech projektów rozporządzeń do
ustawy o Karcie Polaka, których wydanie jest obli-
gatoryjne, dwa projekty zostały przedłożone do pod-
pisu prezesa Rady Ministrów, jeden został już przy-
jęty przez Radę Ministrów, zaś ostatni będzie przed-
miotem obrad stałego komitetu Rady Ministrów
w dniu 13 marca 2008 r. Wobec powyższego w mojej
ocenie nie ma niebezpieczeństwa ewentualnego
opóźnienia w opublikowaniu tych rozporządzeń
w Dzienniku Ustaw RP przed dniem 29 marca 2008 r.,
a zatem wejdą one w życie w wymaganym terminie.
Odnośnie stanu przygotowania konsulatów RP
do wykonywania obowiązków związanych z wej-
ściem w życie ustawy o Karcie Polaka uprzejmie in-
formuję, że Ministerstwo Spraw Zagranicznych pro-
wadzi intensywne prace zmierzające do przystoso-
wania infrastruktury placówek konsularnych i za-
pewnienia dodatkowej obsady kadrowej – pełna mo-
bilizacja pionu konsularnego MSZ pozwala założyć,
że przygotowania te zostaną ukończone na czas. Na
realizację zadań przewidzianych w ustawie zaplano-
wano w budżecie MSZ kwotę 8 470 740 PLN, w co
wliczono koszty utworzenia 31 etatów konsularnych
(obecnie dobiega końca szkolenie tych osób), dodat-
kowe podróże kurierskie oraz koszty administracyj-
ne. Bliskie ukończenia są prace nad procedurą
sprawdzania znajomości języka polskiego oraz pol-
skich tradycji i zwyczajów. Sukcesywnie prowadzo-
ne są także konsultacje z władzami państw objętych
działaniem ustawy, w trakcie których przekazywa-
ne są informacje na temat zasad funkcjonowania
Karty Polaka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Adam Leszkiewicz
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.

Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Stanisława Zająca
w sprawie wzmocnienia
tzw. regionalnych punktów kontaktowych
przy urzędach marszałkowskich w związku
z realizacją programu współpracy
transgranicznej Polski, Ukrainy i Białorusi
na lata 2007–2013 (1033)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Stanisława Zająca pragnę
poinformować, że w chwili obecnej w Ministerstwie
Rozwoju Regionalnego trwa dyskusja nad wzmoc-
nieniem roli regionów, w tym w kontekście informa-
cji i promocji programów transgranicznych. Takie
działanie ma na celu ułatwienie dostępu potencjal-
nym beneficjentom programów Europejskiej Współ-
pracy Terytorialnej oraz Europejskiego Instrumen-
tu Sąsiedztwa i Partnerstwa do informacji, a tym
samym lepsze przygotowanie projektów.
W ramach przygotowań Programu Współpracy
Transgranicznej Polska–Białoruś–Ukraina 2007–
–2013 rozważane są kwestie dotyczące powołania fi-
lii Wspólnego Sekretariatu Technicznego lub wzmoc-
nienia regionalnych punktów kontaktowych działa-
jących przy urzędach marszałkowskich. Ostateczne
ustalenia w tym zakresie uzależnione będą od
uzgodnień na forum międzynarodowej grupy robo-
czej przygotowującej program oraz od stanowiska
Komisji Europejskiej.
Pragnę poinformować, iż w przypadku podjęcia
decyzji o wzmocnieniu regionalnych punktów kon-
taktowych wzmocnienie to będzie dotyczyło punk-
tów we wszystkich czterech województwach uczest-
niczących w programie.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Zająca
w sprawie proponowanych zmian w strukturze
NFZ dotyczących utworzenia 6 siedzib
regionalnych zamiast obecnie funkcjonujących
w każdym województwie (1034)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Stanisława Zająca, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 31 stycznia 2008 r.,
przekazaną przy piśmie marszałka Sejmu z dnia 15 lu-
391
tego 2008 r. (znak: SPS-023-1034/08), w sprawie pro-
ponowanych zmian w strukturze NFZ dotyczących
utworzenia 6 siedzib regionalnych, zamiast obecnie
funkcjonujących w każdym województwie, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących informacji.
Jednym z priorytetów rządu w dziedzinie ochro-
ny zdrowia, co zostało przedstawione zarówno w expo-
sé prezesa Rady Ministrów, jak również w „Infor-
macji rządu na temat obecnej sytuacji ochrony zdro-
wia w Polsce” (druk sejmowy nr 176) jest decentrali-
zacja i demonopolizacja instytucji płatnika w ra-
mach powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego.
W związku z powyższym Ministerstwo Zdrowia
rozpoczęło już prace przygotowawcze nad opracowa-
niem projektu ustawy wprowadzającej decentraliza-
cję i demonopolizację instytucji płatnika w ramach
powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego. Ze wstęp-
nych założeń wynika, że zmiany te powinny być
wprowadzane etapowo. W pierwszej kolejności nale-
ży dokonać podziału Narodowego Funduszu Zdro-
wia na kilka instytucji powszechnego ubezpieczenia
zdrowotnego. Następnie stworzyć możliwości świad-
czenia opieki zdrowotnej na terenie całego kraju
z możliwością wyboru instytucji ubezpieczenia zdro-
wotnego przez ubezpieczonego. Na ostatnim etapie
umożliwić udział w powszechnym ubezpieczeniu
zdrowotnym płatnikom niepublicznym, ale na zasa-
dach dotyczących płatników publicznych.
W związku z tym, że obecnie trwają prace w tym
zakresie, przedwczesne jest mówienie o liczbie (ro-
dzaju), siedzibach instytucji ubezpieczenia zdrowot-
nego, które powstaną w wyniku podziału Narodo-
wego Funduszu Zdrowia. Na początku pod dyskusję
zostaną poddane kryteria dotyczące tworzenia no-
wych instytucji powszechnego ubezpieczenia zdro-
wotnego, np. takie jak: liczba osób ubezpieczonych,
wysokość przychodów ze składek osób ubezpieczo-
nych itd. Szersze informacje w tym zakresie będą
mogły być przedstawione po zakończeniu prac przy-
gotowawczych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Stanisława Zająca
w sprawie strategii działań właścicielskich
ministra skarbu państwa na przykładzie
Zakładów Przemysłu Owocowo-Warzywnego
„Pektowin” SA w Jaśle (1035)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła, pana Stanisława Zająca, przesła-
ną przy piśmie SPS-023-1035/08 z dnia 15 lutego
392
2008 r., w sprawie strategii działań właścicielskich
ministra skarbu państwa na przykładzie Zakładów
Przemysłu Owocowo-Warzywnego PEKTOWIN SA
w Jaśle, przedstawiam, co następuje.
Wstępne plany Ministerstwa Skarbu Państwa
zakładają prywatyzację Zakładów Przemysłu Owo-
cowo-Warzywnego PEKTOWIN SA na 2009 r.
Prywatyzacja spółki będzie prowadzona z udzia-
łem doradcy prywatyzacyjnego, który zostanie wy-
brany w trybie przetargu nieograniczonego. Na
obecnym etapie za wcześnie jest mówić o szczegó-
łach prywatyzacji, w tym strukturze oferty publicz-
nej, gdyż zostanie ona przyjęta na podstawie m.in.
wniosków wynikających z analiz przedprywatyza-
cyjnych sporządzonych przez firmę doradczą. Nie
należy również wykluczać równoległego (ze sprzeda-
żą przez Skarb Państwa dotychczasowych akcji spół-
ki) podwyższenia kapitału zakładowego poprzez
przeprowadzenie równoległej emisji nowych akcji.
Środki pochodzące z tej emisji zasiliłyby kapitał
własny spółki i mogłyby zostać przeznaczone na roz-
wój spółki i nowe inwestycje.
Z uwagi na fakt, iż Zakłady Przemysłu Owoco-
wo-Warzywnego PEKTOWIN SA nie powstały
w trybie przewidzianym ustawą z dnia 30 sierpnia
1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U.
z 2002 r. Nr 171, poz. 1397, z późn. zm.), nie jest
możliwe, w przypadku prywatyzacji spółki, udostęp-
nienie pracownikom 15% akcji spółki.
Jednocześnie informuję, że dążeniem Minister-
stwa Skarbu Państwa jest przeprowadzenie prywa-
tyzacji jednoosobowych spółek Skarbu Państwa
w sposób, który zagwarantuje możliwość dokonania
działań inwestycyjnych dla zapewnienia solidnej po-
zycji spółek na rynku, wzmocnienia ich aktywności,
a tym samym zapewnienia stabilnych miejsc pracy
w regionach, w których działają.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Wojtkiewicza
w sprawie możliwości zmiany załącznika nr 1
do rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 7 stycznia 2004 r. określającego
30-dniowy termin, w ciągu którego kierowcy
i osoby ubiegające się o uprawnienie
do kierowania pojazdami są zobligowani
poddać się badaniu lekarskiemu (1037)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 15 lutego 2008 r.
(SPS-023-1037/08), przekazujące interpelację Pana
Posła Michała Wojtkiewicza w sprawie zapisów skie-
rowania na badania lekarskie kierowców, stanowią-
cego załącznik nr 1 do rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawie badań
lekarskich kierowców i osób ubiegających się
o uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz. U. Nr 2,
poz. 15), uprzejmie informuję, że na podstawie § 2
ust. 2 tego rozporządzenia kierującemu pojazdem,
o którym mowa w art. 122 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia
20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U.
z 2005 r. Nr 109, poz.908, z późn. zm.), skierowanie
na badanie lekarskie kierowcy wydaje komendant
powiatowy Policji w terminie nie dłuższym niż 30 dni
od dnia, w którym nastąpił wypadek drogowy, albo
od dnia, w którym kierowca prowadził pojazd w sta-
nie nietrzeźwości lub po użyciu środka działającego
podobnie do alkoholu. Kserokopię skierowania ko-
mendant powiatowy Policji przesyła do właściwego
starosty. Zgodnie z normą prawną zawartą w § 9
ust. 1 rozporządzenia badania lekarskie osób wy-
mienionych w art. 122 ust. 1 pkt 2–5 cytowanej wy-
żej ustawy przeprowadza się w wojewódzkich ośrod-
kach medycyny pracy.
W pouczeniu do skierowania na badania lekar-
skie prawodawca zamieścił dyspozycję, zgodnie z któ-
rą na badania lekarskie należy zgłosić się do odpo-
wiedniego wojewódzkiego ośrodka medycyny pracy,
w terminie 30 dni od dnia otrzymania skierowania.
Dyspozycji tej nie należy interpretować jako obo-
wiązku przedłożenia w terminie 30 dni od dnia
otrzymania skierowania orzeczenia lekarskiego, po-
nieważ zgodnie z nią osoba, o której mowa w art. 122
ust. 1 pkt 3 niniejszej ustawy, powinna się zgłosić
w terminie 30 dni od dnia otrzymania skierowania
do określonego wojewódzkiego ośrodka medycyny
pracy w celu przeprowadzenia badania lekarskiego.
Należy podkreślić, że dzień stawienia się na badania
lekarskie nie oznacza, że w dniu tym następuje wy-
danie orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak
lub istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kiero-
wania pojazdami. Wydanie tego orzeczenia często
nie może nastąpić w dniu stawienia się na badania
lekarskie, ponieważ lekarz orzekający musi poprze-
dzić wydanie orzeczenia konsultacjami specjali-
stycznymi i badaniami dodatkowymi, których na
ogół nie da się przeprowadzić w ciągu jednego dnia.
Z kolei w myśl art. 140 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy de-
cyzję o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojaz-
dem silnikowym wydaje starosta w razie niepodda-
nia się badaniu lekarskiemu w trybie określonym
w art. 122 ust. 1 pkt 3–5 ustawy. Zatem kierującemu
pojazdem, który stawił się na badania lekarskie do
wojewódzkiego ośrodka medycyny pracy w terminie
30 dni od dnia otrzymania skierowania, a nie otrzy-
mał jeszcze od uprawnionego lekarza z tego ośrodka
orzeczenia lekarskiego, nie powinno się wydawać
decyzji w trybie art. 140 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy.
Pragnę dodać, że aktualnie przygotowywana jest
nowelizacja przedmiotowego rozporządzenia. W trak-

cie prac legislacyjnych zostanie rozważona, po kon-
sultacji między innymi z wojewódzkimi ośrodkami
medycyny pracy, możliwość wydłużenia o 30 dni (do
60 dni) terminu zgłoszenia się na badania lekarskie
kierowców do odpowiedniego wojewódzkiego ośrod-
ka medycyny pracy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie niewykorzystania
przez Siły Zbrojne RP nowej linii utylizacji
zbędnych środków bojowych w ZM „Mesko”
w Skarżysku-Kamiennej (1038)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie niewykorzystania przez Siły Zbrojne RP
nowej linii utylizacji zbędnych środków bojowych
w ZM „Mesko” w Skarżysku-Kamiennej (SPS-023-
-1038/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Pragnę poinformować, że problem utylizacji zbęd-
nych dla Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
środków bojowych został podjęty przez resort obro-
ny narodowej z początkiem lat 90. XX w.
W celu uruchomienia kompleksowego programu
likwidacji zbędnych środków bojowych ówczesny
minister obrony narodowej wydał decyzję nr 142/
MON z dnia 4 maja 2005 r. w sprawie przygotowa-
nia strategii gospodarowania zbędnymi środkami
bojowymi w resorcie obrony narodowej, na podsta-
wie której przeprowadzono stosowną analizę ekono-
miczną i opracowano projekt strategii zagospodaro-
wania tych środków.
„Krajowy plan gospodarki odpadami 2010”,
stanowiący załącznik do uchwały Rady Ministrów
nr 233 z dnia 29 grudnia 2006 r. w sprawie „Krajo-
wego planu gospodarki odpadami 2010” (M.P.
Nr 90, poz. 946), zakłada uruchomienie komplekso-
wego programu zagospodarowania odpadowej amu-
nicji i likwidacji nagromadzonych zasobów do 2014 r.
W ramach przedsięwzięć związanych z rozwojem
infrastruktury technicznej, niezbędnej do prowa-
dzenia w kraju utylizacji środków bojowych zgodnie
z wymogami Unii Europejskiej, obok wspomnianego
w interpelacji pana posła Andrzeja Bętkowskiego
zakładu utylizacji amunicji w ZM „Mesko” w Skar-
żysku-Kamiennej (posiadającego warunki utylizacji
393
amunicji do kalibru 152 mm włącznie oraz zapalni-
ków, zapłonników itp.) zmodernizowano specjali-
styczny Zakład Elaboracji Amunicji w 7. Rejonowej
Bazie Materiałowej w Stawach k. Dęblina (uzyskano
poprawę warunków bezpieczeństwa, higieny pracy
i częściową automatyzację stanowisk roboczych do
zdalnego wykonywania prac przy rozscalaniu amu-
nicji o kalibrze od 37 mm do 152 mm).
Dążąc do jak najszybszego rozpoczęcia procesu
utylizacji zbędnej amunicji i środków bojowych na
szeroką skalę, w resorcie obrony narodowej podjęto
szereg działań analitycznych i organizacyjnopraw-
nych, w tym m.in. w zakresie:
1) analizy rynku firm zajmujących się utylizacją
amunicji oraz określenia możliwości przerobowych
potencjalnych zleceniobiorców, m.in. ZM „Mesko”;
2) wystąpienia prezesa Agencji Mienia Wojsko-
wego do prezesa Urzędu Zamówień Publicznych
z zapytaniem o możliwość wyłączenia zastosowania
ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień
publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 223, poz. 1655)
w zakresie zamówień publicznych na usługę utyliza-
cji zbędnych środków bojowych oraz usługę wykona-
nia i wydania specyfikacji technicznych na pozba-
wienie broni palnej cech użytkowych, na podstawie
art. 4 ust. 5 oraz art. 4 pkt 3 lit. f tejże ustawy;
3) sposobu finansowania procesu unieszkodli-
wiania zbędnych środków bojowych ze środków sta-
nowiących przychód Agencji Mienia Wojskowego
z gospodarowania mieniem;
4) bieżącej aktualizacji wykazu zbędnych środ-
ków bojowych wg stanu na dzień 31 grudnia 2007 r.
oraz korekty planu przekazania do Agencji Mienia
Wojskowego mienia zbędnego Siłom Zbrojnym RP
w 2008 r. pod kątem jego uzupełnienia o środki bo-
jowe, które dotychczas nie były ujmowane.
Utylizacja zbędnych środków bojowych i amu-
nicji nie stanowi w resorcie obrony narodowej
większego problemu od strony technicznej i finan-
sowej. Na ten cel wydzielono, zgodnie z planem fi-
nansowym Agencji Mienia Wojskowego na 2008 r.,
7,7 mln PLN.
Pozostały jedynie do rozwiązania niektóre kwe-
stie organizacyjnoprawne, od których będzie zależa-
ło, która z zainteresowanych firm otrzyma stosowne
zamówienie na utylizację zbędnych środków bojo-
wych, w myśl postanowień ustawy Prawo zamówień
publicznych. Zgodnie bowiem z interpretacją przepi-
sów wspomnianej ustawy dokonanej przez prezesa
Urzędu Zamówień Publicznych, w dniu 8 stycznia
2008 r. w odpowiedzi na wystąpienie prezesa Agen-
cji Mienia Wojskowego w przedmiotowej kwestii
brak jest podstaw do zwolnienia z obowiązku stoso-
wania ustawy Prawo zamówień publicznych na pod-
stawie art. 4 pkt 5 oraz art. 4 pkt. 3.
Odnosząc się natomiast do porozumienia zawar-
tego w dniu 8 października 2007 r. pomiędzy przed-
stawicielami Agencji Mienia Wojskowego, Bumar
Sp. z o.o. oraz ZM „Mesko” SA pragnę wyjaśnić, że
przedmiotowe porozumienie, zgodnie z jego zapisa-
394
mi, jest wyrazem woli stron w zakresie kontynu-
acji podjętej współpracy i nie ma charakteru obli-
gacyjnego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że przygotowywane w resorcie obro-
ny narodowej szczegółowe procedury regulujące
proces utylizacji amunicji i środków bojowych po-
zwolą na bezzwłoczne rozpoczęcie tego procesu.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie sposobu finansowania
z gminnego funduszu ochrony środowiska
i gospodarki wodnej inwestycji realizowanych
przez osoby prywatne (1039)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie, nr SPS-023-1039/08, z dnia 15 lu-
tego 2008 r. interpelacją posła Andrzeja Bętkow-
skiego w sprawie sposobu finansowania z gminnego
funduszu ochrony środowiska i gospodarki wodnej
inwestycji realizowanych przez osoby prywatne
uprzejmie informuję, co następuje:
1. Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001r. Prawo ochro-
ny środowiska (Dz. U. z 2006 r. Nr 129, poz. 902,
z późn. zm.) w art. 405, 406 i 408 określa, na jakie
cele można przeznaczać środki gminnego funduszu
ochrony środowiska i gospodarki wodnej poprzez
przyznawanie dotacji. Nie wskazuje natomiast kate-
gorii podmiotów, którym przysługuje prawo ubiega-
nia się o dofinansowanie z tych funduszy. Ponadto
zgodnie z art. 405 ust. 3 środki funduszy mogą być
przeznaczane także na współfinansowanie przedsię-
wzięć z zakresu ochrony środowiska i gospodarki
wodnej realizowanych na zasadach określonych w usta-
wie z dnia 28 lipca 2005 r. o partnerstwie publiczno-
-prywatnym (Dz. U. Nr 169, poz. 1420).
2. Gminne fundusze ochrony środowiska i go-
spodarki wodnej, jako fundusze celowe, w świetle
art. 29 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.)
należą do sektora finansów publicznych, a zatem za-
sady dofinansowania działalności innych podmio-
tów z ich środków muszą być zgodne z przepisami
ustawy o finansach publicznych. Podstawą gospo-
darki finansowej gminnego funduszu ochrony śro-
dowiska i gospodarki wodnej jest roczny plan przy-
chodów i wydatków, który w myśl art. 184 ust. 1
pkt 8 ww. ustawy stanowi integralną część uchwały
budżetowej właściwej jednostki samorządu teryto-
rialnego. Plan przychodów i wydatków funduszy ce-
lowych, zgodnie z art. 165 ustawy o finansach pu-
blicznych, stanowi załącznik do uchwały budżetowej
jednostki samorządu terytorialnego.
3. Uwzględniając przepis art. 406 ust. 1 pkt 6, 7
i 7a ww. ustawy Prawo ochrony środowiska, który
stanowi, że środki gminnego funduszu przeznacza
się na „przedsięwzięcia związane z gospodarką od-
padami i ochroną powierzchni ziemi”, „przedsię-
wzięcia związane z ochroną powietrza” oraz „przed-
sięwzięcia związane z ochroną wód”, możliwość dofi-
nansowania z gminnego funduszu m.in. kosztu wy-
wozu i unieszkodliwienia wyrobów zawierających
azbest z obiektów, których właścicielami są osoby fi-
zyczne, czy wymiany pieców i modernizacji kotłowni
z węglowych na ekologiczne (np. w kotłowniach osie-
dlowych) powinna być rozważana w ramach:
— partnerstwa publiczno-prywatnego, m.in. przy
realizacji np. krajowego „Programu usuwania wy-
robów zawierających azbest”,
— zakupu przez gminę usługi. Usługę należało-
by zlecić wykonawcy wyłonionemu w oparciu o prze-
pisy ustawy Prawo zamówień publicznych.
4. Ponadto uprzejmie informuję, że ustawa o sa-
morządzie gminnym nakłada na gminę obowiązek
realizacji zadań z zakresu kanalizacji, usuwania i oczysz-
czania ścieków komunalnych oraz zadań z zakresu
ochrony środowiska.
Zasady i warunki zbiorowego odprowadzania ście-
ków, z uwzględnieniem wymagań ochrony środowi-
ska i optymalizacji kosztów, określa ustawa z dnia
7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę
i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (t.j. z 2006 r.
Dz. U. Nr 123, poz. 858). Zgodnie z art. 3 ust. 1 tej
ustawy zbiorowe odprowadzanie ścieków jest zada-
niem własnym gminy, ale obowiązek budowy przy-
łącza kanalizacyjnego do sieci spoczywa na właści-
cielu nieruchomości.
Przepis art. 5 ustawy z dnia 13 września 1996 r.
o utrzymaniu w czystości i porządku w gminach na-
kłada na właścicieli nieruchomości obowiązek przy-
łączenia nieruchomości do istniejącej sieci kanaliza-
cyjnej lub – w przypadku gdy budowa sieci jest tech-
nicznie lub ekonomicznie nieuzasadniona – wyposa-
żenia nieruchomości w zbiornik bezodpływowy lub
przydomową oczyszczalnię ścieków.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję,
że w obowiązującym stanie prawnym brak jest moż-
liwości dofinansowania bezpośrednio z budżetu
gminy wydatków ponoszonych przez osoby fizyczne
na budowę przydomowych urządzeń w zakresie ochro-
ny środowiska (przydomowych oczyszczalni ścieków).
Istnieje natomiast możliwość dofinansowania tego
zadania ze środków gminnego funduszu ochrony
środowiska i gospodarki wodnej w przypadku speł-
nienia następujących warunków: budowa sieci jest
niemożliwa lub ekonomicznie nieuzasadniona – taką

możliwość przewiduje uchwała rady gminy w kon-
tekście globalnego rozwiązania problemu oczyszcza-
nia ścieków komunalnych na terenie danej jednostki
samorządu terytorialnego oraz taką możliwość prze-
widuje roczny plan przychodów i wydatków gminne-
go funduszu ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej na dany rok.
Pragnę na koniec zauważyć, że w ustawie z dnia
26 kwietnia 2007 r. zmieniającej ustawę Prawo ochro-
ny środowiska z dniem 2 czerwca 2007 r. (Dz. U.
Nr 88, poz. 587) został dodany ust. 4 w art. 405,
umożliwiający ministrowi właściwemu do spraw śro-
dowiska określenie, w drodze rozporządzeń, szczegó-
łowych warunków udzielania pomocy publicznej ze
środków funduszy na przedsięwzięcia z zakresu ochro-
ny środowiska i gospodarki wodnej, biorąc pod uwagę
w szczególności wymagania dotyczące dopuszczalnej
intensywności pomocy publicznej, określone w prze-
pisach Unii Europejskiej w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Pęzioł
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Nowak
w sprawie uruchomienia ogólnopolskiego
rejestru usług medycznych (1040)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Marii Nowak, przesłaną przy
piśmie Marszałka Sejmu z dnia 15 lutego 2008 r.
(SPS-023-1040/08), w sprawie uruchomienia ogól-
nopolskiego rejestru usług medycznych, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Przyspieszenie prac nad rejestrem usług medycz-
nych zostało uznane za jeden z priorytetowych kie-
runków działań podejmowanych przez ministra
zdrowia. Narodowy Fundusz Zdrowia przedstawił
koncepcję systemu rejestru usług medycznych II
w dokumencie pt. „Strategia wykorzystania zaso-
bów informacyjnych przez NFZ oraz kierunki roz-
woju systemu informatycznego NFZ na lata 2007–
–2010” datowanym na 26 października 2007 r. Jed-
nakże w związku z rozpoczęciem prac nad reformą
systemu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego
koncepcja ta musi zostać ponownie przeanalizowa-
na pod kątem uwzględnienia nowych planowanych
rozwiązań. Przygotowanie zintegrowanego systemu
informatycznego obejmującego wszystkie instytucje
nowego systemu wymaga skoordynowania działań
395
Narodowego Funduszu Zdrowia oraz Centrum Sys-
temów Informacyjnych Ochrony Zdrowia, które re-
alizuje zadania określone przez Plan Informatyzacji
Państwa”. W szczególności dotyczy to projektu
pt. „Elektroniczna platforma gromadzenia, analizy
i udostępniania zasobów cyfrowych o zdarzeniach
medycznych”, który obejmuje również funkcje prze-
widziane do realizacji w ramach projektu Narodo-
wego Funduszu Zdrowia RUM II (w szczególności
w zakresie elektronicznych rozliczeń i autoryzacji
świadczeń zdrowotnych).
Ponadto istotne jest, aby koncepcja elektronicz-
nej karty ubezpieczenia zdrowotnego, która stanowi
element systemu rejestru usług medycznych, była
spójna z założeniami projektu Polska Karta pl.ID
przewidującego wydanie wielofunkcyjnego dowodu
osobistego.
W celu zapewnienia integralności planowanych
rozwiązań informatycznych aktualnie trwają prace
uzgodnieniowe między ministrem zdrowia, mini-
strem spraw wewnętrznych i administracji oraz
prezesem Narodowego Funduszu Zdrowia. Podjęte
ustalenia będą stanowiły podstawę do rozpoczęcia
wdrażania systemu RUM.
Odnosząc się do pytania pani poseł dotyczącego
kosztów wprowadzania rejestru usług medycznych,
uprzejmie informuję, iż w związku z trwającymi
pracami nad ostateczną koncepcją systemu reje-
stru usług medycznych na obecnym etapie trudno
jest precyzyjnie określić całkowite koszty związane
z jego wdrożeniem. Część wydatków związanych
z tworzeniem infrastruktury niezbędnej do funkcjo-
nowania rejestru sfinansowana będzie ze środków
Unii Europejskiej przewidzianych w Planie Infor-
matyzacji Państwa na lata 2007–2013. Także w pla-
nie finansowym Narodowego Funduszu Zdrowia na
rok 2008, który został zatwierdzony przez ministra
zdrowia, w porozumieniu z ministrem finansów,
przewidziano środki na wprowadzenie elektronicz-
nego rejestru usług medycznych. Środki te mają być
uruchamiane sukcesywnie, zgodnie z osiąganymi
postępami we wdrażaniu rejestru i zapotrzebowa-
niem jednostek organizacyjnych funduszu na nowe
stanowiska pracy związanym z realizacją nowych
zadań.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
396
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Anny Paluch
w sprawie nieuzasadnionego usunięcia
ważnych projektów z listy
projektów indywidualnych w ramach
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 (1041)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Anny Paluch dotyczącą pro-
jektów indywidualnych dla Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” z województwa mało-
polskiego, przesłaną przy piśmie znak nr SPS-023-
-1041/08 z dnia 15 lutego 2008 r., przedstawiam, co
następuje.
Na wstępie należy sprostować stwierdzenie za-
warte w interpelacji odnoszące się do daty i publika-
cji listy projektów indywidualnych. Należy zauwa-
żyć, że zweryfikowana lista projektów indywidual-
nych (w tym również dla PO IiŚ) została ogłoszona
w dniu 1 lutego br. i zamieszczona na stronie inter-
netowej Ministerstwa Rozwoju Regionalnego. Stąd
nie można zgodzić się ze stwierdzeniem, jakoby lista
ta została opublikowana w dniu 8 stycznia 2008 r.
Ad 1. Z jakich powodów projekty zostały usunię-
te z listy projektów indywidualnych PO IiŚ?
Weryfikacja list projektów indywidualnych była
konieczna ze względu na ogłoszenie pierwszej listy
przed zatwierdzeniem PO IiŚ przez Komisję Euro-
pejską, czyli w czasie gdy nie był znany jeszcze osta-
teczny jego kształt. Taki stan powodował obawę
o zgodność projektów zamieszczonych na liście z tre-
ścią programu operacyjnego zatwierdzoną przez Ko-
misję Europejską. Celem przeprowadzonej w stycz-
niu 2008 r. weryfikacji było przede wszystkim prze-
analizowanie projektów umieszczonych na listach
dla Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”, opublikowanych w Dzienniku Urzędowym
RP „Monitor Polski” w październiku i listopadzie
2007 r., pod kątem ich zgodności z kryteriami stra-
tegicznymi, dostępności alokacji finansowej czy też
możliwości realizacji w okresie 2007–2015 (zgodnie
z zasadą automatycznego anulowania wsparcia unij-
nego, tzw. n+2/n+3). W szczególności pod uwagę
brano strategiczny charakter projektu (wpływ na
osiągnięcie celów priorytetu), stopień wpływu pro-
jektu na osiągnięcie wskaźników programu opera-
cyjnego oraz skalę oddziaływania projektu, zgodnie
z kryteriami strategicznymi ujętymi w wytycznych
w zakresie jednolitego systemu zarządzania i monito-
rowania projektów indywidualnych, zgodnych z art. 28
ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju. Na liście projektów
indywidualnych w ramach PO IiŚ ogłoszonej dnia
1 lutego br. utrzymano więc te projekty, które mają
strategiczne znaczenie z punktu widzenia całego
kraju, a nie z punktu widzenia poszczególnych re-
gionów. W wyniku tak przeprowadzonej powtórnej
analizy wszystkich projektów indywidualnych lista
została zmodyfikowana zarówno jeśli chodzi o ilość
projektów, jak również ich zakres i harmonogram
realizacji. Chciałabym zauważyć, iż Program Ope-
racyjny „Infrastruktura i środowisko” jest doku-
mentem krajowym, a inwestycje proponowane do
realizacji w ramach tego programu powinny odzna-
czać się ponadregionalnym charakterem. W związ-
ku z tym listy projektów indywidualnych dla Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
nie powinno rozpatrywać się w kontekście liczby
projektów i wysokości środków przypadających na
poszczególne województwa.
W zakresie priorytetu I: Gospodarka wodno-ście-
kowa o pozostawieniu na liście zadecydowała:
1) skala oddziaływania projektu określona jego
wielkością (na liście utrzymano projekty duże
w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady (WE)
nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiające-
go przepisy ogólne dotyczące EFRR, EFS oraz Fun-
duszu Spójności, czyli projekty o koszcie całkowitym
powyżej 25 mln euro);
2) stopień przygotowania projektu umożliwiający
rozpoczęcie projektu przy zachowaniu zasady „n+2/
n+3” (na liście utrzymano projekty o stopniu goto-
wości do realizacji powyżej 40%);
3) znaczący wpływ na redukcję zrzutu ładunku
azotu do zlewni.
W zakresie priorytetu II: Gospodarka odpadami
i ochrona powierzchni ziemi utrzymano projekty:
1) dla których wnioski o dofinansowanie zostały
przekazane Komisji Europejskiej w latach 2004–
–2006, a które z powodu wyczerpania alokacji na
lata 2004–2006 nie uzyskały dofinansowania,
2) dotyczące budowy zakładów termicznego
unieszkodliwiania odpadów, o dużej skali oddziały-
wania i znacznym stopniu skomplikowania ze wzglę-
du na swoje oddziaływanie na środowisko przyrod-
nicze i społeczne, które wymagają szczególnego mo-
nitorowania przygotowania do realizacji w celu jak
najefektywniejszej późniejszej realizacji.
W ramach priorytetu III: Zarządzanie zasobami
i przeciwdziałanie zagrożeniom środowiska na liście
utrzymano projekty o znaczeniu ponadregionalnym,
mające zasadniczy wpływ na zapewnienie bezpie-
czeństwa przeciwpowodziowego, realizowane przez
jednostki państwowe. Są to projekty, które ze wzglę-
du na swój indywidualny i unikatowy charakter nie
są odpowiednie do procedury konkursowej.
Ponadto zrezygnowano z list rezerwowych dla
sektora środowiska. Podkreślam, że na listach pod-
stawowej i rezerwowej z listopada 2007 r. znalazło
się zbyt dużo projektów, co powodowało wielokrotne
przekroczenie dostępnej alokacji. W takiej sytuacji
beneficjenci projektów rezerwowych nie mieli real-
nej szansy na otrzymanie dofinansowania. Zgodnie
z propozycją Ministerstwa Środowiska ogłoszona
dnia 1 lutego br. zweryfikowana lista w zakresie

sektora środowiska została znacznie ograniczona,
a uwolniona alokacja została przeznaczona na pro-
cedurę konkursową. Chciałabym podkreślić, że pro-
cedura konkursowa pozwoli na skierowanie pomocy
finansowej na realizację projektów w najwyższym
stopniu przygotowanych do realizacji, a w konse-
kwencji na najefektywniejsze i szybsze wykorzysta-
nie środków unijnych.
Uprzejmie informuję, iż decyzję o weryfikacji list
projektów indywidualnych dla krajowych progra-
mów operacyjnych, w tym także PO IiŚ, podjęłam
z uwagi na przenikanie i dublowanie się projektów
umieszczonych na listach w ramach poszczególnych
programów operacyjnych. Stwarzało to bowiem ry-
zyko podwójnego dofinansowania tego samego pro-
jektu z więcej niż jednego programu operacyjnego,
a także wątpliwości co do ich strategicznego charak-
teru i finansowania, gdyż alokacja finansowa dla
projektów indywidualnych w ramach poszczegól-
nych priorytetów/działań programów operacyjnych
w wielu przypadkach znacząco przekraczała dostęp-
ną alokację finansową. W przypadku wielu z projek-
tów indywidualnych także horyzont czasowy projek-
tu nie odpowiadał rzeczywistości i doprecyzowania
wymagały terminy realizacji inwestycji.
Ad 2. Czy Pani Minister zdaje sobie sprawę, że
skutkiem tej pochopnej decyzji może być opóźnienie
w realizacji projektu, a być może nawet na skutek
opóźnień niewykorzystanie wszystkich dostępnych
środków PO IiŚ?
Podjęte działania miały przede wszystkim spo-
wodować umieszczenie na liście projektów indywi-
dualnych jedynie projektów spełniających wszyst-
kie warunki, aby nie doprowadzić do sytuacji re-
zerwowania środków dla projektu niekwalifikują-
cego się do wsparcia. Nie można zgodzić się ze stano-
wiskiem zawartym w pytaniu, według którego we-
ryfikacja list może zagrozić wykorzystaniu wszyst-
kich dostępnych środków w ramach PO IiŚ. W świe-
tle przedstawionych wyjaśnień należy stwierdzić,
że brak weryfikacji listy spowodowałby takie kon-
sekwencje. Utworzenie listy projektów indywidual-
nych zawierającej mniejszą liczbę projektów pozwo-
li na zwrócenie większej uwagi na poszczególne
projekty, lepsze ich monitorowanie w zakresie przy-
gotowania do realizacji, co wpłynie pozytywnie na
wykorzystanie środków finansowych w ramach
programu.
Ad 3. Dlaczego Pani Minister swoimi nieprzemy-
ślanymi posunięciami podrywa zaufanie do władzy
publicznej? Beneficjent, którego projekt po przejściu
ustawowych procedur został zakwalifikowany, ma
prawo do spokojnego prowadzenia przygotowań do
jego realizacji. Nie powinien być zaskakiwany nagłą
zmianą stanowiska rządu.
Intencje i zakres weryfikacji list zostały omó-
wione w ad 1. Pozostawienie na liście projektów,
które nie miałyby szans na uzyskanie dofinanso-
wania, byłoby postępowaniem nierzetelnym w sto-
sunku do tych beneficjentów. Najlepszym tego przy-
397
kładem jest brak możliwości zapewnienia dofinan-
sowania dla projektów z listy rezerwowej dla prio-
rytetu I, gdzie wartość alokacji została znacznie
przekroczona.
Beneficjent może prowadzić przygotowanie do re-
alizacji projektu, gdyż zarówno projekty umieszczo-
ne na liście indywidualnej, jak i projekty wyłonione
na drodze procedury konkursowej będą musiały
spełnić takie same wymagania.
Ad 4. Czy jest do wyobrażenia w praworządnym
państwie taka sytuacja, że zmiana większości sej-
mowej i rządu skutkuje gruntownym przemodelo-
waniem listy projektów indywidualnych powstałej
i opublikowanej w sposób zgodny z ustawą?
Przyczyną dokonania weryfikacji listy projektów
indywidualnych dla PO IiŚ było ogłoszenie list pro-
jektów indywidualnych trzy miesiące przed osta-
tecznym zatwierdzeniem treści PO IiŚ przez Komi-
sję Europejską, które miało miejsce 7 grudnia 2007 r.
Podkreślenia wymaga fakt, że weryfikacją zostały
objęte tylko te projekty, które zostały umieszczone
na listach utworzonych w ubiegłym roku. Nie doda-
wano żadnych nowych projektów, trudno w tej sytu-
acji mówić o wprowadzeniu gruntownych zmian.
Ad 5. Czy Pani Minister przyjmie na siebie odpo-
wiedzialność za opóźnienie spowodowane weryfika-
cją listy projektów?
Zgodnie z odpowiedzią na pytanie 2 wyrażam
nadzieję, że utworzenie listy projektów indywidu-
alnych zawierającej mniejszą liczbę projektów po-
zwoli na zwrócenie większej uwagi na poszczegól-
ne projekty, lepsze ich monitorowanie w zakresie
przygotowania do realizacji, co wpłynie pozytyw-
nie na wykorzystanie środków finansowych w ra-
mach programu.
Ad 6. Jak Pani Minister wytłumaczy tę decyzję
samorządom lokalnym zainteresowanych miast i gmin,
które poniosły poważne koszty przygotowania pro-
jektu?
Umieszczenie projektu na liście projektów indy-
widualnych, zarówno na poprzedniej liście, jak rów-
nież na obecnej, nie jest równoznaczne z przyzna-
niem środków na realizacje projektów. Przyznania
środków nie gwarantuje też podpisanie preumowy.
Każdy wnioskodawca, przygotowując projekt, pono-
si ryzyko, że nie zostanie on wybrany do dofinanso-
wania i tym samym poniesie koszty związane z przy-
gotowaniem niezbędnej dokumentacji.
Nieumieszczenie projektu na liście projektów in-
dywidualnych stwarza możliwość uczestniczenia
w konkursie i otrzymania dofinansowania po doko-
naniu oceny, zgodnie z zasadami wyboru projektów
dla PO IiŚ. Podczas oceny wniosków również bardzo
duże znaczenie będzie miał stopień przygotowania
projektu.
Niezależnie od zastosowanego trybu wyboru (in-
dywidualny czy konkursowy) każdy projekt musi
być właściwie przygotowany i oceniony według jed-
nakowych kryteriów zatwierdzonych przez komitet
monitorujący. Bez względu na to, czy dany projekt
398
znalazł się na liście, czy też nie, tylko właściwe przy-
gotowanie projektu daje możliwość współfinansowa-
nia projektu ze środków unijnych, a to wymaga
przygotowania niezbędnej dokumentacji będącej
podstawą oceny projektu.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Paluch
w sprawie nieuzasadnionego usunięcia
ważnych projektów z listy
projektów indywidualnych
w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 (1041)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani poseł Anny Paluch z dnia 25 stycz-
nia br. w sprawie usunięcia inwestycji z listy projek-
tów indywidualnych w ramach Programu Operacyj-
nego „Infrastruktura i środowisko” pragnę przeka-
zać poniższe informacje.
1. Listy opublikowane przez ministra rozwoju re-
gionalnego w dniach 5 października i 14 listopada
2007 r. zawierały 397 projektów (189 podstawowych
i 208 rezerwowych) na łączną kwotę 13 725,41 mln
euro (8 064,81 mln euro – lista podstawowa, 5 660,60
mln euro – lista rezerwowa), co aż trzykrotnie prze-
kraczało dostępną dla sektora alokację (2,78 mld
euro). W momencie ogłoszenia przedmiotowych list
potencjalni Beneficjenci odnieśli mylne wrażenie, że
unijne dofinansowanie zostało im przyznane.
W związku z powyższym podjęto decyzję, że pro-
jekty umieszczone w obwieszczeniu ministra rozwo-
ju regionalnego z dnia 14 listopada 2007 r. (nr 84,
poz. 883) na liście rezerwowej będą ubiegać się o do-
finansowanie w ramach procedury konkursowej,
gdyż nie planuje się listy rezerwowej dla projektów
z sektora środowiska. Projekty umieszczone na li-
ście podstawowej zostały natomiast poddane wnikli-
wej ocenie. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji
w ramach priorytetu I: Gospodarka wodno-ścieko-
wa, uwzględniono jedynie projekty, które:
a) nie otrzymały dofinansowania w poprzednim
okresie programowania (w latach 2004–2006) ze
względu na wyczerpanie środków, ale przeszły wy-
magane procedury z wynikiem pozytywnym;
b) stanowią kolejny etap realizowanych już pro-
jektów w ramach perspektywy 2004–2006;
c) projekty duże (pow. 25 mln euro), które mają
najistotniejszy wpływ na jakość wody w najwięk-
szych zlewniach i w dużym stopniu przyczyniają się
do zredukowania ilości zanieczyszczeń odprowadza-
nych do wód i ziemi (poprzez ograniczenie ładunku
azotu), a jednocześnie charakteryzują się wysokim
stopniem gotowości do realizacji (min. 10 punktów
na 25 możliwych); podstawą do analizy stopnia re-
dukcji zanieczyszczeń była analiza przeprowadzona
przez Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej na
zlecenie Ministerstwa Rozwoju Regionalnego.
2. W mojej ocenie przyjęty obecnie system jest
znacznie bardziej czytelny dla potencjalnych benefi-
cjentów aniżeli zamrożenie środków na liście indy-
katywnej, w ramach której ujęte zostały poprzednio
inwestycje będące w niewystarczającym stopniu
przygotowane, często nawet w fazie koncepcyjnej,
blokujące de facto środki unijne. W przypadku tak
skonstruowanych list nie byłoby najmniejszej szan-
sy na przeprowadzenie jakiegokolwiek naboru poza
listą, gdyż projekty na liście „konsumowały” z nad-
datkiem dostępne środki (bardzo prawdopodobne
było, że żaden z projektów z listy rezerwowej nie
uzyskałby dofinansowania, gdyż alokacja nie wy-
starczała nawet na zaspokojenie potrzeb inwestycyj-
nych Beneficjentów z listy podstawowej).
Należy pamiętać, że przegląd i weryfikacja listy
przeprowadzane będą co pół roku, jeżeli dana inwe-
stycja spełniać będzie stawiane wymagania, nie bę-
dzie tym samym przeszkód, aby została umieszczo-
na na zaktualizowanej liście. Należy pamiętać po-
nadto, że w przypadku inwestycji, które znalazły się
na liście, właściwa instytucja wdrażająca zobligowa-
na jest do podpisania preumów, w których znajdzie
się deklaracja potencjalnego wnioskodawcy do przy-
gotowania kompletnego wniosku o dofinansowanie
wraz z załącznikami w terminie 6 miesięcy od dnia
podpisania preumowy. Niewywiązanie się z zapisów
preumowy skutkować będzie usunięciem projektu
z listy, a przyznanie dofinansowania będzie możliwe
wtedy jedynie w procedurze konkursowej.
3./4. Należy zaznaczyć, że w trakcie tworzenia
list indykatywnych nie przeprowadzono w ogóle oce-
ny projektów według tzw. kryteriów merytorycz-
nych I stopnia (określających stopień, w jakim pro-
jekt przyczynia się do osiągnięcia celów danego prio-
rytetu), co spotkało się z ostrą krytyką ze strony
Komisji Europejskiej. W wielu przypadku wpisanie
na listę następowało jedynie na podstawie bardzo
ogólnikowych, często niezweryfikowanych informa-
cji (szacunkowe koszty bez zbadania tak naprawdę
możliwości finansowych gmin, brak skonkretyzo-
wanego zakresu rzeczowego, nieokreślona struktu-
ra instytucjonalna potencjalnego beneficjenta). Same
listy w opinii mojego resortu zostały opublikowane
bez odpowiedniej podstawy prawnej. Zgodnie z tre-
ścią art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju,

projekty indywidualne – o strategicznym znaczeniu
dla realizacji programu, są wskazywane przez insty-
tucję zarządzającą (MRR) zgodnie z kryteriami za-
twierdzonymi przez Komitet Monitorujący. Listy in-
dykatywne zostały natomiast opublikowane w sytu-
acji, gdy nie został powołany właściwy Komitet Mo-
nitorujący, a funkcjonujący tymczasowo prekomitet
nie zatwierdził wstępnej wersji kryteriów wyboru
projektów.
Ponadto listy projektów kluczowych powstały
przed ostatecznym zatwierdzeniem programu przez
Komisję Europejską. Istniała więc obawa, że projek-
ty nie są spójne z zapisami programowymi. Tak więc
nie zmiana większości sejmowej, a jedynie ocena
stanu faktycznego (w tym gotowości realizacyjnej)
spowodowała zmiany na liście projektów. Przyjęte
rozwiązania systemowe z jednej strony „wymusza-
ją” konkurencję, z drugiej strony jednak dają każde-
mu takie same szanse i tyle samo czasu na przygoto-
wanie dokumentacji i uzyskanie dofinansowania,
gdyż znaczna część alokacji została uwolniona do
rozdysponowania w procedurze konkursowej.
5. Jestem przekonany, że w związku z wprowa-
dzonymi zmianami system wydatkowania środków
unijnych zostanie jedynie przyśpieszony. Należy wy-
raźnie podkreślić, iż projekty, których nie ma obec-
nie na liście, mogą startować w konkursach, które
odbywać się będą 4 razy w roku. Pierwszy konkurs
planujemy ogłosić niezwłocznie po zatwierdzeniu
kryteriów wyboru przez Komitet Monitorujący, tak
aby najlepiej przygotowani mogli jak najszybciej
otrzymać decyzje i rozpocząć realizację projektów.
6. Raz jeszcze pragnę przypomnieć, że umiesz-
czenie projektu na liście indykatywnej nie było i nie
jest tożsame z przyznaniem dofinansowania, jedy-
nie projekty naprawdę bardzo dobrze przygotowane
będą mogły uzyskać decyzję o dofinansowaniu – wszyst-
kie projekty będą podlegać ocenie względem opraco-
wanych kryteriów. Niezależnie od tego, czy projekt
znajduje się na liście indykatywnej, czy też będzie
brał udział w procedurze konkursowej, niezbędne
jest wydatkowanie środków na przygotowanie doku-
mentacji. Zaostrzenie kryteriów wynika z doświad-
czeń, jakie wynieśliśmy z poprzedniego okresu pro-
gramowania – chcemy uniknąć sytuacji, z którą bo-
rykają się obecni beneficjenci, mianowicie przekro-
czeń wartości kontraktów, które wynikły m.in.
z faktu, że przygotowanie inwestycji do realizacji za-
czynało się tak naprawdę po otrzymaniu dofinanso-
wania. Należy pamiętać, że sukcesem nie jest uzy-
skanie dofinansowania, lecz zakończenie całej inwe-
stycji i osiągnięcie założonego efektu. Warto zazna-
czyć, że wydatki, które zostały poniesione zgodnie
z wytycznymi w zakresie kwalifikowania wydatków
w ramach programu (w tym również te na przygoto-
wanie dokumentacji) po 1 stycznia 2007 roku, będą
mogły być uznane za kwalifikowane i zostaną zre-
fundowane w momencie przyznania dofinansowa-
nia. Jestem przekonany, że przyjęte rozwiązania
systemowe oceny i naboru wniosków zapewnią przej-
399
rzysty i efektywny system wyboru projektów (każdy
bardzo dobrze przygotowany projekt będzie miał
równe szanse na uzyskanie dofinansowania), jak
również przyczynią się do szybkiego wykorzystania
przyznanych nam środków na realizacje tak waż-
nych dla kraju inwestycji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Naguszewskiego
w sprawie promowania zdrowia jamy ustnej
i zapobiegania chorobom (1042)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z wy-
stąpieniem Pana Tadeusza Naguszewskiego, posła
na Sejm RP, przekazanym przy piśmie z dnia 15 lu-
tego 2008 r. nr SPS-023-1042/08, w sprawie promo-
wania zdrowia jamy ustnej i zapobiegania chorobom,
uprzejmie wyjaśniam:
Bardzo ważnym czynnikiem składowym popra-
wy stanu epidemiologicznego próchnicy zębów u po-
pulacji polskiej jest poprawa stanu zdrowia jamy
ustnej dzieci.
W związku z tym wprowadzone zostały rozwią-
zania systemowe koncentrujące się na populacji
dzieci i młodzieży.
W 2004 r. minister zdrowia podpisał rozporzą-
dzenie w sprawie zakresu i organizacji profilaktycz-
nej opieki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą (Dz. U.
Nr 282, poz. 2814).
Głównym celem ww. regulacji jest zabezpiecze-
nie usystematyzowanej, planowej i udokumentowa-
nej profilaktycznej opieki zdrowotnej nad uczniami.
Miejsce sprawowania opieki przez lekarza podsta-
wowej opieki zdrowotnej oraz przez lekarza dentystę
może mieć dowolną lokalizację zapisaną w umowie
z Narodowym Funduszem Zdrowia o udzielaniu
świadczeń profilaktycznych opieki zdrowotnej. Pro-
filaktyczna opieka zdrowotna sprawowana nad ucznia-
mi przez lekarza dentystę obejmuje między innymi
prowadzenie edukacji zdrowotnej i promocji zdrowia
jamy ustnej, profilaktyczne badania stomatologicz-
ne, profilaktykę próchnicy zębów i profilaktykę or-
todontyczną. Rozporządzenie zakłada współpracę
pielęgniarki lub higienistki szkolnej z lekarzem den-
tystą sprawującym profilaktyczną opiekę zdrowotną
nad uczniem.
400
Profilaktyczna opieka zdrowotna sprawowana
przez pielęgniarkę albo higienistkę szkolną obejmu-
je w zakresie stomatologii prowadzenie grupowej
profilaktyki fluorkowej. W myśl załącznika nr 3 roz-
porządzenia grupowa profilaktyka fluorkowa wyko-
nywana metodą nadzorowanego szczotkowania zę-
bów wykonywana jest w klasach I–VI sześć razy
w roku, w odstępach 6-tygodniowych.
Indywidualnie ukierunkowane profesjonalne za-
biegi profilaktyczne, tj. lakierowanie i lakowanie zę-
bów stałych, zostały zabezpieczone w rozporządze-
niu ministra zdrowia z dnia 24 listopada 2004 r.
w sprawie wykazu gwarantowanych świadczeń le-
karza dentysty i materiałów stomatologicznych oraz
rodzaju dokumentu potwierdzającego uprawnienia
do tych świadczeń (Dz. U. Nr 261, poz. 2601).
Ww. działania finansowane są przez Narodowy
Fundusz Zdrowia w ramach zawartych ze świadcze-
niodawcami kontraktów.
Zgodnie z powyższym dzieci i młodzież szkolna
zostały objęte edukacją i promocją oraz profilaktyką
dotyczącą zdrowia jamy ustnej z mocy przedmioto-
wych rozporządzeń.
Ponadto Narodowy Program Zdrowia na lata
2007–2015, zatwierdzony do realizacji uchwałą Rady
Ministrów z dnia 15 maja 2007 r., uwzględnia głów-
ne kierunki polityki zdrowotnej i stwarza szanse na
bardziej skuteczną realizację zadań związanych ze
zdrowiem społeczeństwa.
W zakresie celów operacyjnych dotyczących wy-
branych populacji znalazł się cel operacyjny 11
pt. „Intensyfikacja zapobiegania próchnicy u dzieci
i młodzieży”.
Odnośnie do pytania dotyczącego przyszłego za-
kresu świadczeń stomatologicznych finansowanych
ze środków publicznych uprzejmie informuję Pana
Posła, że aktualnie trwają prace nad koszykiem
świadczeń zdrowotnych. Prace te prowadzone są
m. in. przy współudziale wysokiej klasy ekspertów
będących specjalistami w dziedzinach stomatolo-
gicznych.
W związku z zapytaniem dotyczącym środków fi-
nansowych przeznaczanych na kształcenie przeddy-
plomowe uprzejmie informuję, że dotacja budżetowa
dla uczelni medycznej na kształcenie przeddyplomo-
we m.in. lekarzy dentystów jest przyznawana w ca-
łości, bez rozdzielania jej na kształcenie na poszcze-
gólnych kierunkach studiów. Podziału tej dotacji
dokonuje sama uczelnia, zapewniając środki finan-
sowe na wszystkie prowadzone w niej kierunki,
zgodnie z programem studiów zaakceptowanym
przez Państwową Komisję Akredytacyjną. Pewna
pula środków budżetowych (w ramach tej samej do-
tacji) jest wydzielana na kształcenie podyplomowe
lekarzy dentystów, m in. na prowadzenie przez
uczelnię medyczną kursów specjalizacyjnych dla le-
karzy realizujących na danym terenie szkolenie spe-
cjalizacyjne.
Nawiązując do poruszonego wyżej problemu kur-
sów specjalizacyjnych, uprzejmie informuję, że leka-
rze dentyści odbywający specjalizacje mają zapew-
nione bezpłatne uczestnictwo w kursach specjaliza-
cyjnych wynikających z programu odbywanych spe-
cjalizacji. Aktualnie na opracowanej przez Centrum
Medyczne Kształcenia Podyplomowego liście kur-
sów przeznaczonych dla lekarzy dentystów figurują
24 kursy specjalizacyjne oraz doskonalące z zakresu
profilaktyki, promocji i zapobiegania chorobom jamy
ustnej. Organizacja tych kursów zaplanowana zo-
stała na 2008 r. Należy przypuszczać, że liczba ta
ulegnie prawdopodobnie zwiększeniu w miarę zgła-
szania się kolejnych podmiotów wyrażających chęć
organizowania ww. kursów.
Z wyrazami głębokiego szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Stanisława Chmielewskiego
w sprawie wprowadzenia uregulowań
prawnych dotyczących wskazania płatnika
w sytuacji leczenia obywateli
Europy Wschodniej, których stan zdrowia
wymaga leczenia szpitalnego ze względu
na zagrożenie życia, a którzy nie posiadają
aktualnej wizy pobytowej, środków na leczenie
i ubezpieczenia od kosztów leczenia (1043)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Stanisława Chmielewskiego
w sprawie wprowadzenia uregulowań prawnych do-
tyczących wskazania płatnika w sytuacji leczenia
obywateli Europy Wschodniej, których stan zdro-
wia wymaga leczenia szpitalnego ze względu na za-
grożenie życia, a którzy nie posiadają aktualnej
wizy pobytowej, środków na leczenie i ubezpieczenia
od kosztów leczenia, przesłaną przy piśmie pana
Stefana Niesiołowskiego, wicemarszałka Sejmu RP,
z dnia 15 lutego 2008 r. (znak: SPS-023-1043/08),
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących informa-
cji i wyjaśnień.
W obecnym stanie prawnym istnieje szereg prze-
pisów regulujących kompleksowo zasady finansowa-
nia kosztów świadczeń opieki zdrowotnej udziela-
nych na rzecz cudzoziemców przebywających tym-
czasowo lub zamieszkujących na terytorium Rze-
czypospolitej Polskiej (RP). Należy wskazać na prze-
pisy ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziem-
cach (Dz. U. z 2006 r. Nr 234, poz. 1694, z późn.

zm.), ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu
cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospo-
litej Polskiej (Dz. U. z 2006 r. Nr 234, poz. 1695,
z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135,
z późn. zm.), a także umów i porozumień dwustron-
nych zawartych przez Polskę z krajami niebędący-
mi państwami członkowskimi Unii Europejskiej
lub Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu
(EFTA).
W świetle ww. przepisów cudzoziemcy wjeżdżają-
cy i przebywający lub zamieszkujący czasowo albo
na stałe na terytorium RP mogą korzystać ze świad-
czeń opieki zdrowotnej finansowanych z własnych
środków (lub z polisy ubezpieczeniowej), jeżeli nie są
ubezpieczeni obowiązkowo lub dobrowolnie w NFZ,
albo ze środków publicznych, jeżeli podlegają przepi-
som ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych albo przepisom umów o zabezpie-
czeniu społecznym, czy porozumień dwustronnych
o współpracy w dziedzinie ochrony zdrowia i nauk
medycznych.
Obecnie RP jest związana następującymi umo-
wami/porozumieniami dwustronnymi:
1. Porozumieniem między MZiOS RP i Mini-
sterstwem Zdrowia Republiki Albanii o współpracy
w dziedzinie ochrony zdrowia i nauk medycznych;
2. Protokołem o współpracy między MZiOS RP
a Ministerstwem Zdrowia i Przemysłu Medycznego
Federacji Rosyjskiej w dziedzinie ochrony zdrowia
i nauk medycznych;
3. Umową między MZiOS RP a Minister-
stwem Zdrowia Publicznego Republiki Tunezyj-
skiej o współpracy w dziedzinie ochrony zdrowia
i nauk medycznych;
4. Umową między RP a Republiką Macedonii
o zabezpieczeniu społecznym;
5. Umową o ubezpieczeniu społecznym między
Rządem PRL a Rządem Federacyjnej Ludowej Re-
publiki Jugosławii (obecnie realizowaną przez RP
oraz Bośnię i Hercegowinę, Serbię, Czarnogórę,
Chorwację).
Nieodpłatne świadczenia zdrowotne na podsta-
wie ww. umów lub porozumień udzielane są na zasa-
dzie wzajemności w razie nagłego zachorowania lub
nieszczęśliwego wypadku, w zakresie niezbędnie
koniecznym ze wskazań medycznych.
Aktualnie Polska nie posiada podpisanej umo-
wy z Ukrainą. Zawarte w dniu 6 lipca 1993 r.
w Kijowie Porozumienie polsko-ukraińskie o współ-
pracy w dziedzinie ochrony zdrowia i nauk medycz-
nych na lata 1993–1994, następnie przedłużone
w 1995 r., utraciło moc obowiązującą w dniu 28 lute-
go 2000 r. Pomimo prób zawarcia nowego porozu-
mienia z Ministerstwem Zdrowia Ukrainy, do tej
pory porozumienia takiego nie podpisano. W związ-
ku z tym od dnia 1 marca 2000 r. strona polska
401
udziela obywatelom ukraińskim, przebywającym
czasowo na terytorium RP, pomocy medycznej na
zasadzie pełnej odpłatności.
Koszty leczenia powinien pokryć pacjent z wła-
snych środków lub z polisy ubezpieczeniowej, wyma-
ganych przy przekraczaniu granicy RP, zgodnie
z przepisami art. 15 ustawy o cudzoziemcach i prze-
pisami rozporządzenia ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji z dnia 30 października 2007 r.
w sprawie wysokości środków finansowych, które
powinien posiadać cudzoziemiec wjeżdżający na te-
rytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz dokumen-
tów, które mogą potwierdzić posiadanie tych środ-
ków (Dz. U. Nr 217, poz. 1616). Przed przyjazdem do
Polski cudzoziemcy powinni wykupić prywatną (in-
dywidualną lub grupową) polisę ubezpieczeniową
na wypadek nagłego zachorowania, zagrożenia
zdrowia lub życia w trakcie pobytu w Polsce.
Jednakże, jak słusznie zauważył pan poseł, w prak-
tyce przepisy te nie są właściwie realizowane, a pol-
skie zakłady opieki zdrowotnej nie otrzymują należ-
nego im zwrotu kosztów leczenia nawet po inter-
wencji w ukraińskich placówkach dyplomatycznych.
Analogiczne problemy, aczkolwiek w mniejszym
stopniu, dotyczą obywateli Białorusi.
Przyznać należy, że resort zdrowia ma nadzieję
na poprawę tej niekorzystnej sytuacji po wejściu Pol-
ski do strefy Schengen i obowiązku stosowania
acquis Schengen w odniesieniu do obywateli państw
trzecich przekraczających granice zewnętrzne WE.
W myśl przepisów rozporządzenia Rady (WE)
nr 539/2001 z dnia 15 marca 2001 r. wymieniające-
go państwa trzecie, których obywatele muszą posia-
dać wizy podczas przekraczania granic zewnętrz-
nych, oraz te, których obywatele są zwolnieni z tego
wymogu (Dz. Urz. WE L 081z dnia 21.03.2001 r.),
obywatele Białorusi, Ukrainy i Federacji Rosyjskiej
są objęci obowiązkiem wizowym przy przekraczaniu
granic zewnętrznych państw strefy Schengen, w tym
obowiązkiem posiadania jednolitej wizy wjazdowej
typu Schengen w przypadku pobytów nie dłuższych
niż 3 miesiące łącznie.
Równocześnie, zgodnie z Decyzją Rady z dnia
22 grudnia 2003 r. (2004/17/WE), ubiegający się
o wizę krótkoterminową lub turystyczną muszą
okazać konsulowi indywidualne lub grupowe ubez-
pieczenie podróżne gwarantujące pokrycie wszel-
kich wydatków związanych z planowanym lecze-
niem, koniecznością udzielenia pilnej pomocy me-
dycznej i/lub nagłego leczenia szpitalnego. Ubezpie-
czenie musi być ważne na całym terytorium państw
członkowskich stosujących w pełni postanowienia
dorobku Schengen i obejmować całkowity czas poby-
tu danej osoby w strefie Schengen. Minimalna suma
gwarancyjna polisy wynosi 30 000 euro.
Jak się wydaje, rozwiązanie to pozwoli uniknąć
przynajmniej części występujących do tej pory pro-
blemów z uzyskaniem zwrotu kosztów leczenia od
nieubezpieczonych obywateli Ukrainy, Białorusi
i innych państw trzecich, o ile straż graniczna oraz
402
inne służby powołane do kontroli legalności pobytu
cudzoziemców na terytorium RP będą restrykcyjnie
egzekwować przestrzeganie przepisów określających
zasady przekraczania granic i pobytu cudzoziemców
na obszarze RP. W szczególności należy wskazać na
znaczenie należytej kontroli wymogu posiadania po-
lisy zdrowotnej lub środków finansowych na ewen-
tualne leczenie przez cudzoziemców przekraczają-
cych granice Polski na podstawie wiz krajowych.
Na kwestię tę resort zdrowia zwracał uwagę mi-
nistrowi spraw wewnętrznych i administracji oraz
ministrowi spraw zagranicznych, m.in. w trakcie
prac nad projektem Umowy między Rządem Rzeczy-
pospolitej Polskiej a Gabinetem Ministrów Ukrainy
o zasadach małego ruchu granicznego, które toczyły
się w styczniu i w lutym br.
Wątpliwości i zaniepokojenie resortu zdrowia bu-
dziły skutki zawarcia powyższej umowy dla systemu
opieki zdrowotnej w Polsce. Podpisanie takiej umo-
wy powoduje bowiem zwolnienie obywateli Ukrainy
zamieszkujących w strefie przygranicznej z obowiąz-
ku posiadania wizy przy przekraczaniu granicy RP
w ramach małego ruchu granicznego i w konse-
kwencji zwolnienie z obowiązku posiadania jednoli-
tej wizy wjazdowej typu Schengen, a zatem także
zwolnienie z obowiązku posiadania ubezpieczenia
zdrowotnego, o którym mowa w Decyzji 2004/17/
WE. Może to rodzić poważne konsekwencje finanso-
we dla polskiego systemu opieki zdrowotnej, jeżeli
obywatele Ukrainy skorzystają w sytuacjach na-
głych lub zaplanowanych z leczenia w polskich pla-
cówkach opieki zdrowotnej, nie posiadając ani ubez-
pieczenia zdrowotnego, ani wystarczających środ-
ków na pokrycie kosztów leczenia.
Mając na uwadze powyższe konsekwencje, resort
zdrowia doprowadził do zamieszczenia w projekto-
wanej umowie przepisów zobowiązujących obywate-
li umawiających się stron do posiadania polisy ubez-
pieczeniowej przy przekraczaniu wspólnej granicy
w ramach małego ruchu granicznego. Polisa musi
gwarantować placówce opieki medycznej pokrycie
poniesionych kosztów leczenia w stanach nagłych
i leczenia następstw nieszczęśliwych wypadków
oraz kosztów transportu sanitarnego do państwa
miejsca stałego zamieszkania. Dokument musi być
ważny przez cały okres pobytu na terytorium dru-
giej umawiającej się strony, nie krócej jednak niż
14 dni, a minimalna suma gwarancyjna ubezpiecze-
nia wynosi 20 tys. euro.
W najbliższym czasie planuje się zawarcie podob-
nych umów z Rosją i Białorusią. Przyjęcie takiego
„modelowego” rozwiązania w stosunkach z Ukrainą
stworzyło sprzyjające warunki do jego zastosowania
także w umowach z ww. państwami sąsiednimi.
Wymienione powyżej działania ministra zdrowia
wydają się w sposób należyty zabezpieczać interesy
polskich świadczeniodawców, zwłaszcza w regionach
przygranicznych. Jednakże zamierzone cele nie zo-
staną w pełni zrealizowane, jeśli jednocześnie pozo-
stałe resorty nie podejmą odpowiednich kroków in-
tensyfikujących kontrolę cudzoziemców na przej-
ściach granicznych i kontrolę pobytu obywateli Eu-
ropy Wschodniej na terytorium RP.
Sygnalizowany przeze mnie problem nadużywa-
nia polskiej służby zdrowia przez obywateli Ukra-
iny i innych państw Europy Wschodniej został do-
strzeżony przez ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji, co pozwala mieć nadzieję, że wkrótce
zostanie rozwiązany, a takie przypadki, jak opisa-
ny w interpelacji pana posła, zostaną z czasem wy-
eliminowane.
Należy również zgodzić się z opinią pana posła,
że niezbędne jest podjęcie inicjatywy ustawodawczej
mającej na celu jednoznaczne wskazanie podmiotu
finansującego koszty leczenia cudzoziemców niepo-
siadających polisy ubezpieczeniowej ani odpowied-
nich środków pieniężnych na pokrycie kosztów le-
czenia w stanach nagłych. Nie można bowiem wy-
kluczyć, że takie jednostkowe przypadki będą się
zdarzały. Pozwalam sobie zapewnić, że w najbliż-
szym czasie zostanie przeprowadzona szczegółowa
ocena skali tego zjawiska.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie przepisów ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych
(1044)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją Pana Posła Jarosława Wałęsy, przesłaną
przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r. Nr SPS-023-
-1044/08, w sprawie dotyczącej procedury przekazy-
wania organizacjom pożytku publicznego przez or-
gany podatkowe 1% podatku należnego wynikające-
go z zeznań podatkowych, uprzejmie informuję.
Oprogramowanie umożliwiające obsługę zeznań
rocznych za 2007 r. przekazano do urzędów skarbo-
wych 28 grudnia 2007 r. Urzędy od początku roku
mogły więc wprowadzać zeznania i dokonywać zwro-
tów nadpłat podatku, wynikających z zeznań (na do-
konanie takiego zwrotu urząd skarbowy ma 3 mie-
siące od daty wpływu zeznania do urzędu).
W dniu 21 grudnia 2007 r. na swoim portalu in-
ternetowym (www.mf.gov.pl) Ministerstwo Finan-
sów zamieściło komunikat w sprawie przekazywa-
nia 1% podatku na rzecz organizacji pożytku pu-
blicznego za pośrednictwem urzędów skarbowych,
w którym przekazano informację o umożliwieniu
podatnikom podania w składanych zeznaniach po-

datkowych dodatkowych informacji, które w ich oce-
nie mogą mieć wpływ na dystrybucję środków gro-
madzonych przez organizacje pożytku publicznego
(np. na konkretny cel). Informacje te podatnicy
mogą zamieszczać w rubryce „Inne informacje,
w tym ułatwiające kontakt z podatnikiem”, znajdu-
jącej się bezpośrednio nad wnioskiem o przekazanie
1% podatku należnego.
Treść ww. komunikatu wraz z odpowiednimi
wytycznymi w zakresie sposobu obsługi podatników
składających zeznania roczne za 2007 r. przekazana
została w dniu 7 stycznia 2008 r. do dyrektorów izb
skarbowych, a za ich pośrednictwem naczelnikom
urzędów skarbowych.
W związku z powyższym urzędy skarbowe, reali-
zując przedmiotowe zadanie, są zobligowane do od-
powiedniego zapisywania szczegółowych informacji
podanych przez podatnika, dotyczących przekazy-
wanej kwoty 1% podatku na rzecz wskazanej orga-
nizacji pożytku publicznego, w tym na konkretny
cel wskazany w zeznaniu podatkowym (np. imię
i nazwisko chorego dziecka).
Oprogramowanie do obsługi procesu przekazy-
wania 1% podatku należnego na rzecz OPP, również
w tym zakresie, przekazano do urzędów skarbowych
30 stycznia 2008 r.
Powyższa funkcjonalność pozwoli na przekaza-
nie organizacjom pożytku publicznego dodatkowych
danych mających wpływ na dystrybucję otrzyma-
nych środków.
Oprogramowanie umożliwiające obsługę 1% w ob-
szarze rachunkowości podatkowej, tj. dokonywanie
przelewów na rachunek organizacji pożytku publicz-
nego, zostało udostępnione urzędom skarbowym
w dniu 18 lutego 2008 r.
Pragnę podkreślić, iż wykaz organizacji pożytku
publicznego, na rzecz których, zgodnie art. 45
ust. 5c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku do-
chodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r.
Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) i odpowiednio art. 21
ust. 3a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczał-
towanym podatku dochodowym od niektórych przy-
chodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U.
Nr 144, poz. 930, ze zm.), naczelnicy urzędów skar-
bowych są obowiązani przekazywać 1% podatku na-
leżnego, został opublikowany w obwieszczeniu mi-
nistra pracy i polityki społecznej z dnia 28 grudnia
2007 r. w sprawie wykazu organizacji mających
status organizacji pożytku publicznego na dzień
30 listopada 2007 r. (M.P. z dnia 31 grudnia 2007 r.,
Nr 99, poz.1078) i jest on wiążący dla organów po-
datkowych.
Ewentualne korekty ogłoszonego wykazu, któ-
rych dokonają właściwe w tym zakresie organy, nie
sparaliżują procedury przekazywania 1% podatku
należnego przez naczelników urzędów skarbowych,
ponieważ zgodnie z art. 45 ust. 5e ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych i odpowiednio art. 21
ust. 3c ustawy o zryczałtowanym podatku dochodo-
wym od niektórych przychodów osiąganych przez
osoby fizyczne na realizację przelewów do organiza-
403
cji pożytku publicznego urząd skarbowy ma 3 mie-
siące od upływu ustawowego terminu do złożenia
zeznań rocznych.
Jednocześnie poniżej przedstawiam stanowi-
sko ministra pracy i polityki społecznej, właściwe-
go w sprawie wykazu organizacji pożytku publicz-
nego, stanowiące odpowiedź na ostatnie z pytań
Pana Posła.
„Zgodnie z art. 45 ust. 5c–g ustawy z dnia 26 lip-
ca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) mini-
ster pracy i polityki społecznej w porozumieniu z mi-
nistrem sprawiedliwości wydał obwieszczenie z dnia
28 stycznia 2007 r. wraz z wykazem organizacji po-
siadających status pożytku publicznego na dzień
30 listopada roku podatkowego, na rzecz których
podatnik może przekazać 1% podatku należnego,
wynikającego z zeznania podatkowego (M.P. Nr 99,
poz. 1078).
W toku późniejszych wyjaśnień i na podstawie
sygnałów, które docierały do Ministerstwa Pracy
i Polityki Społecznej, zarówno od organizacji poza-
rządowych jak i z Ministerstwa Sprawiedliwości
oraz Ministerstwa Finansów, ustalono, że przedmio-
towy wykaz zawiera nieścisłości, polegające na tym,
że organizacje, które uzyskały status pożytku pu-
blicznego, na dzień 30 listopada 2007 r. nie były
w nim umieszczone.
Ponadto 21 organizacji pozarządowych, pierwot-
nie wykluczonych z możliwości otrzymania 1% po-
datku, złożyło oświadczenia, że nigdy nie podjęły
i nie prowadzą obecnie działalności gospodarczej po-
legającej na wytwarzaniu wyrobów przemysłu elek-
tronicznego, paliwowego, tytoniowego, spirytusowe-
go, winiarskiego, piwowarskiego, a także pozosta-
łych wyrobów alkoholowych o zawartości alkoholu
powyżej 1,5% oraz wyrobów z metali szlachetnych
albo z udziałem tych metali lub handlu tymi wyro-
bami, pomimo zarejestrowania w Krajowym Reje-
strze Sądowym.
W związku z powyższym oraz z faktem, że nie-
ścisłości w wykazie zostały także zgłoszone przez
Ministerstwo Sprawiedliwości i Ministerstwo Finan-
sów, przystąpiono do prac nad znowelizowaniem
przedmiotowego obwieszczenia zawierającego kom-
pletny i poprawny wykaz.
W świetle dotychczasowych działań korygują-
cych należy uznać, że nieścisłości w wykazie nie
uniemożliwiły przekazania 1% należnego podatku,
choć spowodowały pewne opóźnienia. Konsekwent-
nie, zweryfikowana lista zostanie udostępniona
wraz z ogłoszeniem nowego obwieszczenia, tj. naj-
później do 15 marca br., o czym zostaną poinformo-
wane urzędy skarbowe, aby sprawnie przekazać 1%
podatku na rzecz organizacji posiadających status
pożytku publicznego”.
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
404
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie ustawy o biokomponentach
i biopaliwach ciekłych (1046)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-023-1046/
08, poniżej przedstawiam stanowisko wobec kwestii
podniesionych w interpelacji pana posła Jarosława
Wałęsy w sprawie funkcjonowania rynku spirytusu
surowego i bioetanolu w Polsce.
Rząd przywiązuje olbrzymie znaczenie do rozwo-
ju rynku biokomponentów i biopaliw ciekłych, upa-
trując w nim istotny element zrównoważonego roz-
woju, prowadzący do poprawy bezpieczeństwa ener-
getycznego, przy jednoczesnym pozytywnym wpły-
wie na stan środowiska, w szczególności przez re-
dukcję emisji dwutlenku węgla i innych zanieczysz-
czeń. Jednocześnie rozwój tego rynku przyczynia się
do aktywizacji terenów wiejskich poprzez zwiększe-
nie produkcji rolniczej na cele energetyczne (nieżyw-
nościowe) oraz związane z tym tworzenie nowych
miejsc pracy. Mając na uwadze wyżej wymienione
zalety stosowania biokomponentów i biopaliw cie-
kłych, podjęte zostały działania, których wynikiem
było uchwalenie ustaw z dnia 25 sierpnia 2006 r.:
o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz
o systemie monitorowania i kontrolowania jakości
paliw, jak również przyjęcie „Wieloletniego progra-
mu promocji biopaliw lub innych paliw odnawial-
nych na lata 2008–2014”.
Intencją rządu nie jest zatem tylko sam wzrost
wykorzystania biokomponentów i biopaliw ciekłych,
ale również dodatkowe korzyści z niego wynikające,
związane z rozwojem terenów wiejskich, w tym po-
prawą sytuacji ekonomicznej rolników.
Odnosząc się do złej sytuacji gorzelni rolniczych
w Polsce, należy podkreślić, że główną przyczyną
takiego stanu rzeczy jest ich słaba pozycja konku-
rencyjna wynikająca z wysokich kosztów produkcji
surowego spirytusu. Przenoszą się one w sposób
bezpośredni na cenę oferowanego bioetanolu. W efek-
cie bioetanol wyprodukowany z takiego surowca nie
znajduje nabywców, ponieważ krajowi producenci
paliw, tzn. podmioty zobowiązane do realizacji Na-
rodowego Celu Wskaźnikowego, wybierają na rynku
najtańszy produkt. Są to działania całkowicie uza-
sadnione, a wręcz wybór droższych ofert byłby nie-
zgodny z prawem działaniem na szkodę spółek pra-
wa handlowego i ich akcjonariuszy. Natomiast ewen-
tualny zakup przez te podmioty droższego bioetano-
lu powodowałby wzrost cen paliw, a w konsekwencji
negatywne skutki dla gospodarki.
Wymaga zaznaczenia, że specyfiką polskiej bran-
ży gorzelniczej jest występowanie dużej liczby ma-
łych instalacji, które nie są w stanie konkurować
z dużymi podmiotami mającymi możliwość wyko-
rzystywania efektów skali oraz nowych technologii
np. w zakresie dającego dodatkowe przychody zago-
spodarowania odpadów produkcyjnych. Cecha ta
odróżnia krajowy sektor produkcji spirytusu suro-
wego od jego odpowiedników w innych państwach
członkowskich Unii Europejskiej. Dodatkowym utrud-
nieniem dla funkcjonowania gorzelni rolniczych jest
import bioetanolu do Unii Europejskiej z krajów
trzecich, jak np. Brazylia czy Pakistan, które z uwa-
gi na warunki klimatyczne i surowcowe mogą wy-
twarzać bioetanol znacznie taniej niż państwa euro-
pejskie.
Analizując problem gorzelni rolniczych, należy
mieć na uwadze, że w dłuższej perspektywie obecnie
produkowany bioetanol zostanie zastąpiony przez
bioetanol wytwarzany w technologii tzw. drugiej ge-
neracji, na bazie lignocelulozy, co jest zgodne z pro-
jektem nowych regulacji Unii Europejskiej dotyczą-
cych odnawialnych źródeł energii, w tym biopaliw.
W ocenie rządu już obecnie istniejące rozwiąza-
nia powinny spowodować pozytywny wpływ na
funkcjonowanie krajowego rynku bioetanolu. Wej-
ście w życie z dniem 1 stycznia br. obowiązku doty-
czącego zapewnienia przez producentów i importe-
rów paliw określonego udziału biokomponentów
w ogólnej ilości paliw, jak również określona w roz-
porządzeniu Rady Ministrów z dnia 15 czerwca 2007 r.
w sprawie Narodowych Celów Wskaźnikowych na
lata 2008–2013 dynamiczna ścieżka wzrostu pozio-
mu tego obowiązku powinny sprawić, że nawet nie-
co droższy bioetanol krajowej produkcji będzie znaj-
dował nabywcę. Dodatkowym instrumentem zwięk-
szenia popytu na bioetanol jest uruchomiony już
proces legislacyjny dotyczący dopuszczenia do obro-
tu paliwa zawierającego 85% bioetanolu (tzw. E85)
oraz przewidywany wzrost wykorzystania przez flo-
ty autobusów miejskich paliwa E95.
Wymaga zaznaczenia, że Ministerstwo Gospo-
darki również na forum Unii Europejskiej prowadzi
działania zmierzające do poprawy konkurencyjności
bioetanolu wytwarzanego w oparciu o krajowe su-
rowce. Polska niezmiennie prezentuje stanowisko
sprzeciwiające się dopuszczaniu importu bioetanolu
z krajów trzecich na rynek unijny. Oprócz tych dzia-
łań, które mają charakter doraźny, prowadzone są
także prace mające na celu systemowe ograniczenie
importu oraz zapewnienie, aby w nowych regula-
cjach unijnych znalazły się przepisy skutkujące tym,
że rozwój wykorzystania odnawialnych źródeł ener-
gii, w tym biopaliw, będzie oparty o własne, unijne
zasoby biomasy.
Jednocześnie, w związku z sygnałami, zgłasza-
nym także przez Związek Gorzelni Polskich, o nie-
skuteczności obecnego systemu wsparcia w postaci
zwolnień akcyzowych dla producentów paliw, posta-
nowiłem przeprowadzić analizę tego mechanizmu.
W najbliższym czasie Ministerstwo Gospodarki we
współpracy z Ministerstwem Finansów oraz Mini-
sterstwem Rolnictwa i Rozwoju Wsi rozpatrzy tę
sprawę, w tym szczególnie postulowane przez środo-

wisko gorzelni rolniczych przeniesienie środków ze
zwolnień akcyzowych na bezpośrednie dopłaty dla
wytwórców biokomponentów. Analiza ta ma pozwo-
lić na uzyskanie odpowiedzi na pytanie, czy rozwią-
zanie to jest dopuszczalne w świetle regulacji Unii
Europejskiej oraz czy będzie ono miało pozytywne
rezultaty, tj. czy rozwiązując problem jednej grupy
społecznej zapewniony zostanie właściwy rozwój
rynku biokomponentów i biopaliw ciekłych oraz czy
będzie to rozwiązanie optymalne w skali całej go-
spodarki.
Odnosząc się do kwestii dotyczących monitorin-
gu rynku bioetanolu w Polsce oraz danych pocho-
dzących z tego monitoringu, uprzejmie informuję, że
od maja 2004 r. Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju
Wsi prowadzi kwartalne badania statystyczne o pro-
dukcji, zapasach i rozdysponowaniu alkoholu etylo-
wego RRW-28. Prowadzenie powyższego badania
wynika z obowiązku realizacji wspólnotowych ak-
tów prawnych – rozporządzenia Rady (WE) nr 670/
2003 z dnia 8 kwietnia 2003 r. ustanawiającego
szczególne środki dotyczące rynku alkoholu etylo-
wego pochodzenia rolniczego (Dziennik Urzędowy
Unii Europejskiej, Wydanie Specjalne 2004, rozdział
3, tom 38, str. 447) wraz z rozporządzeniami wyko-
nawczymi.
Ze zgromadzonych danych statystycznych wyni-
ka, że aktualnie produkcję alkoholu etylowego po-
chodzenia rolniczego prowadzi w Polsce ok. 150–200
przedsiębiorców, podczas gdy jeszcze w 2004 r. pro-
dukcję prowadziło około 300 podmiotów. Niektóre
podmioty okresowo zawieszają działalność w zależ-
ności od aktualnej sytuacji rynkowej.
Z informacji statystycznych uzyskanych od przed-
siębiorstw produkujących oraz rozdysponowujących
alkohol etylowy wynika, że roczna wielkość produk-
cji alkoholu etylowego w latach 2004–2006 kształto-
wała się następująco:
— w 2004 r. – 1900 tys. hl 100-procentowego al-
koholu,
— w 2005 r. – 2400 tys. hl 100-procentowego al-
koholu,
— w 2006 r. – 2700 tys. hl 100-procentowego al-
koholu.
W trzech kwartałach 2007 r. produkcja alkoholu
etylowego wyniosła ok. 1200 tys. hl i w porównaniu
z rokiem 2006 obniżyła się o ok. 40%. Spadek pro-
dukcji w gorzelniach rolniczych wiąże się głównie ze
wzrostem cen produktów rolniczych wykorzystywa-
nych do produkcji alkoholu etylowego.
W odniesieniu do surowców stosowanych do pro-
dukcji alkoholu w trzech kwartałach 2007 r. około
80% stanowią zboża, 13% – melasa, 2% – ziemniaki,
pozostały alkohol jest produkowany z innych surow-
ców pochodzenia rolniczego. W przypadku ziemnia-
ków zanotowano znaczne obniżenie się ich wykorzy-
stania.
Według informacji uzyskanych z Ministerstwa
Finansów wynika, iż podczas 11 miesięcy 2007 r.
saldo w handlu zagranicznym alkoholu etylowego
405
jest ujemne i wynosi 360 tys. hl czystego alkoholu.
W trzech kwartałach 2007 r. alkohol sprowadzony
do Polski stanowił ok. 19% krajowej produkcji alko-
holu etylowego. Alkohol prawie w całości został za-
kupiony w państwach członkowskich Unii Europej-
skiej, głównie w Holandii (200 tys. hl), Niemczech
(110 tys. hl) oraz Szwecji (70 tys. hl).
Agencja Rynku Rolnego, zgodnie z art. 4 ustawy
z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i bio-
paliwach ciekłych, prowadzi rejestr wytwórców bio-
komponentów, a w szczególności wytwórców bioeta-
nolu wykorzystywanego jako biokomponent w pali-
wach ciekłych lub biopaliwach ciekłych. Rejestr pro-
wadzony przez Agencję Rynku Rolnego jest jawny
i udostępniony na stronie internetowej ARR. W reje-
strze uwidocznione są zdolności produkcyjne wy-
twórców bioetanolu. Najwięksi deklarują zdolności
na poziomie 1600 tys. hl. Wg danych z rejestru ARR
na dzień 8 lutego 2008 r. wpisanych było 15 wytwór-
ców bioetanolu deklarujących łącznie zdolność pro-
dukcyjną 585 mln litrów bioetanolu (5850 tys. hl).
Ponadto należy zaznaczyć, że Ministerstwo Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi prowadzi również na bieżąco
spotkania w ramach Zespołu ds. wyrobów winiar-
skich i napojów spirytusowych.
Z wyrazami szacunku
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Agnieszki Hanajczyk
w sprawie urlopu wypoczynkowego
dla nauczycieli oddziałów przedszkolnych
utworzonych przy szkołach (1047)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Agnieszki Hanajczyk z dnia
4 lutego 2008 r., Nr SPS-023-1047/08, w sprawie
urlopu wypoczynkowego dla nauczycieli oddziałów
przedszkolnych utworzonych przy szkołach podsta-
wowych uprzejmie przedstawiam następujące wyja-
śnienia:
I. Zgodnie z art. 14 ust. 3 i 4 oraz art. 14a ustawy
z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) dziecko
w wieku 6 lat jest obowiązane odbyć roczne przygo-
towanie przedszkolne w przedszkolu lub w oddziale
przedszkolnym zorganizowanym w szkole podsta-
wowej. Zapewnienie warunków do odbycia rocznego
406
przygotowania przedszkolnego przez dzieci 6-letnie
jest zadaniem własnym gminy. W celu realizacji tego
zadania rada gminy obowiązana jest ustalić sieć
prowadzonych przez gminę publicznych przedszkoli
i oddziałów przedszkolnych w szkołach podstawo-
wych, tak aby wszystkie dzieci 6-letnie zamieszkałe
na obszarze gminy miały możliwość spełniania tego
obowiązku.
W myśl przepisu § 5 ust. 1 ramowego statutu pu-
blicznego przedszkola stanowiącego załącznik Nr 1
do rozporządzenia ministra edukacji narodowej z dnia
21 maja 2001 r. w sprawie ramowych statutów pu-
blicznego przedszkola oraz publicznych szkół (Dz. U.
Nr 61, poz. 624, z późń. zm) oddział przedszkolny
obejmujący dzieci w zbliżonym wieku, z uwzględnie-
niem ich potrzeb, zainteresowań, uzdolnień, rodzaju
i stopnia niepełnosprawności, jest podstawową jed-
nostką organizacyjną przedszkola. Równocześnie
przepis art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty stanowi jednoznacznie, że struk-
tura organizacyjna szkoły podstawowej obejmuje
klasy I–VI.
Usytuowanie oddziału przedszkolnego w szkole
podstawowej nie oznacza zatem, że oddział ten staje
się integralną jednostką tej szkoły. Konkluzja taka
wynika nie tylko z powołanych wyżej przepisów do-
tyczących organizacji przedszkoli, oddziałów przed-
szkolnych i szkół podstawowych. Potwierdzają to
również regulacje dotyczące kwestii merytorycz-
nych, w szczególności realizowanego programu, or-
ganizacji pracy i tygodniowego obowiązkowego wy-
miaru zajęć nauczycieli pracujących z grupami dzie-
ci 6-letnich.
Niezależnie od tego, czy oddział dla sześciolat-
ków zorganizowany został w przedszkolu, czy w szko-
le podstawowej, obowiązany jest realizować program
wychowania przedszkolnego – zgodnie z podstawą
programową wychowania przedszkolnego dla przed-
szkoli i oddziałów przedszkolnych w szkołach pod-
stawowych stanowiącą załącznik nr 1 do rozporzą-
dzenia ministra edukacji narodowej i sportu z dnia
26 lutego 2002 r. w sprawie podstawy programowej
wychowania przedszkolnego oraz kształcenia ogól-
nego w poszczególnych typach szkół (Dz. U. Nr 51,
poz. 458, z późn. zm.). Stosowną regulację w tym
zakresie zawiera § 5 ust. 6 ramowego statutu pu-
blicznej szkoły podstawowej stanowiącego załącz-
nik nr 2 do rozporządzenia ministra edukacji naro-
dowej z dnia 21 maja 2001 r. w sprawie ramowych
statutów publicznego przedszkola oraz publicznych
szkół (Dz. U. Nr 61, poz. 624, z późń. zm), w myśl
którego oddziały przedszkolne tworzone w szko-
łach podstawowych realizują program wychowania
przedszkolnego.
Organizację pracy oddziału przedszkolnego w szko-
le podstawowej określają zatem te same regulacje,
co organizację przedszkola, tj. przepisy ramowego
statutu publicznego przedszkola stanowiącego za-
łącznik nr 1 do powołanego wyżej rozporządzenia
ministra edukacji narodowej z dnia 21 maja 2001 r.
w sprawie ramowych statutów publicznego przed-
szkola oraz publicznych szkół.
W myśl przepisu § 10 ust. 1 i ust. 2 pkt 2 ramowe-
go statutu publicznego przedszkola przedszkole
funkcjonuje przez cały rok szkolny, z wyjątkiem
przerw ustalonych przez organ prowadzący na wnio-
sek dyrektora przedszkola i rady przedszkola. Ozna-
cza to, że w organizacji pracy przedszkola nie są
przewidziane zimowe i letnie ferie szkolne i zalicza
się je do tzw. placówek nieferyjnych.
Jak wynika bezspornie z powołanych wyżej prze-
pisów, taka sama zasada obowiązuje także w przy-
padku organizacji pracy oddziału przedszkolnego
w szkole podstawowej. Przyjęcie, iż praca w takim
oddziale przedszkolnym może być zorganizowana
w trakcie roku tak jak praca w szkole podstawowej,
tj. z zachowaniem przerwy w okresie ferii letnich
i zimowych, prowadziłoby w konsekwencji do pogor-
szenia warunków kształcenia i wychowania w po-
równaniu z oddziałami dla dzieci 6-letnich w przed-
szkolach. Realizacja takiego samego materiału zgod-
nie z podstawą programową odbywałaby się bowiem
w znacznie krótszym czasie, co uznać należy za nie-
dopuszczalne zarówno ze względów merytorycz-
nych, jak i z punktu widzenia higieny pracy umysło-
wej dzieci pozostających na takim samym etapie
rozwoju psychoruchowego.
II. Odpowiednio do wskazanych wyżej przepisów,
z których dla oddziału przedszkolnego wynikają od-
rębne regulacje odnośnie zadań i organizacji pracy
aniżeli dla szkoły podstawowej, w ustawie z dnia
26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r.
Nr 97, poz. 674, z późn. zm.) ustawodawca odrębnie
określił status nauczycieli pracujących z grupami
dzieci 6-letnich. Zgodnie bowiem z art. 42 ust. 3
ustawy Karta Nauczyciela tygodniowa liczba godzin
obowiązkowego wymiaru zajęć dydaktycznych, wy-
chowawczych i opiekuńczych dla nauczycieli przed-
szkoli i innych placówek przedszkolnych pracują-
cych z grupami dzieci 6-letnich wynosi 22 (lp. 2
w tabeli). Tak więc niezależnie od tego, czy oddział
przedszkolny usytuowany jest w przedszkolu, czy
też w szkole podstawowej, tygodniowy obowiązkowy
wymiar zajęć dydaktycznych, wychowawczych i opie-
kuńczych nauczyciela jest taki sam. Warto podkre-
ślić, iż, zgodnie z wolą ustawodawcy jest on wyższy
aniżeli tygodniowy obowiązkowy wymiar zajęć dy-
daktycznych, wychowawczych i opiekuńczych na-
uczycieli szkół podstawowych, który wynosi 18 go-
dzin (lp. 3 w tabeli w art. 42 ust. 3 ustawy Karta
Nauczyciela).
Bezspornie wymagania kwalifikacyjne dla na-
uczyciela prowadzącego zajęcia z grupą dzieci 6-let-
nich są takie same bez względu na usytuowanie od-
działu przedszkolnego. W art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy
Karta Nauczyciela ustawodawca przesądził bowiem
jednoznacznie, iż stanowisko nauczyciela może zaj-
mować osoba, która posiada wyższe wykształcenie
z odpowiednim przygotowaniem pedagogicznym lub

ukończyła zakład kształcenia nauczycieli i podejmu-
je pracę na stanowisku, do którego są to wystarcza-
jące kwalifikacje.
Stosownie do postanowień art. 10 ust. 1 i art. 14
ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy Karta Nauczyciela stosu-
nek pracy z nauczycielem nawiązuje się w szkole,
a w przypadku powołania zespołu szkół jako odręb-
nej jednostki organizacyjnej – w zespole szkół na
podstawie umowy o pracę lub mianowania. Akt mia-
nowania i umowa o pracę powinny w szczególności
określić stanowisko i miejsce pracy, a w przypadku
zatrudnienia w zespole szkół – także typy (rodzaje)
szkół w zespole, w których pracuje nauczyciel.
W myśl art. 3 pkt 2 ustawy Karta Nauczyciela
ilekroć w ustawie jest mowa o szkołach bez bliższe-
go określenia, rozumie się przez to przedszkola,
szkoły i placówki oraz inne jednostki organizacyjne
wymienione w art. 1 ust. 1 i 1a, a także odpowied-
nio ich zespoły. Przy nawiązywaniu stosunku pra-
cy z nauczycielem oddziału przedszkolnego zorga-
nizowanego w szkole podstawowej mogą pojawić się
wątpliwości, ponieważ wśród jednostek organiza-
cyjnych zatrudniających nauczycieli w ustawie Kar-
ta Nauczyciela nie wymienia się oddziału przed-
szkolnego. Analogiczny problem pojawia się przy
ustalaniu uprawnień nauczyciela takiego oddziału
do wymiaru i sposobu wykorzystywania urlopu
wypoczynkowego.
Zgodnie z art. 64 ust. 1 i 3 ustawy Karta Nauczy-
ciela nauczycielowi zatrudnionemu w szkole, w któ-
rej w organizacji pracy przewidziano ferie letnie i zi-
mowe, przysługuje urlop wypoczynkowy w wymia-
rze odpowiadającym okresowi ferii i w czasie ich
trwania. Natomiast nauczycielom zatrudnionym
w szkołach, w których nie są przewidziane ferie
szkolne, przysługuje prawo do urlopu wypoczynko-
wego w wymiarze 35 dni roboczych w czasie ustalo-
nym w planie urlopów.
W tej sytuacji zachodzi wątpliwość co do wymia-
ru i sposobu wykorzystywania urlopu wypoczynko-
wego przez nauczycieli oddziałów przedszkolnych
zorganizowanych w szkołach podstawowych. Ponie-
waż jednak – jak wskazano wyżej – praca oddziału
przedszkolnego powinna być zorganizowana w taki
sam sposób jak praca przedszkola, a więc bez ferii
szkolnych, do nauczycieli takiego oddziału należy
stosować przepisy ustawy Karta Nauczyciela odno-
szące się do nauczycieli przedszkoli. W przeciwnym
razie nastąpiłoby nieuzasadnione zróżnicowanie
uprawnień pracowniczych nauczycieli o takich sa-
mych wymaganiach kwalifikacyjnych i wykonują-
cych taką samą pracę, przy czym kryterium róż-
nicującym byłoby usytuowanie oddziału dla dzieci
6-letnich: w przedszkolu lub w szkole podstawowej.
Niezależnie od powyższego należy podzielić opi-
nię o konieczności przeprowadzenia kompleksowej
analizy statusu nauczycieli prowadzących zajęcia
z grupami dzieci 6-letnich, zwłaszcza w kontekście
projektowanego obniżenia wieku szkolnego. Umożli-
407
wi to przyjęcie rozstrzygnięć niebudzących wątpli-
wości interpretacyjnych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Agnieszki Hanajczyk
w sprawie możliwości wprowadzenia uprawy
GMO (genetycznie zmodyfikowanej kukurydzy
MON810) na terytorium RP oraz sprzedaży
produktów spożywczych pochodzących z jej
dalszego przetworzenia (1048)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 20 lutego br., znak: SPS-023-1048/08,
w sprawie interpelacji pani poseł Agnieszki Hanaj-
czyk dotyczącej organizmów genetycznie zmodyfiko-
wanych, uprzejmie przekazuję odpowiedź na pyta-
nie nr 3 oraz komentarz do pytania nr 4 w zakresie
moich kompetencji, czyli żywności genetycznie zmo-
dyfikowanej. Udzielenie odpowiedzi na pytania nr 1
i 2 znajduje się w kompetencjach ministra rolnictwa
i rozwoju wsi.
Czy doraźne korzyści w postaci obfitszych plonów
i być może tańszych (niektórych) produktów spo-
żywczych zrekompensują szkody, które mogą wystą-
pić w organizmach konsumentów?
Odpowiadając na powyższe pytanie, należy na
wstępie podkreślić, że sprawy odnoszące się do żyw-
ności genetycznie zmodyfikowanej są uregulowane
bardzo restrykcyjnymi przepisami znajdującymi się
w rozporządzeniach wspólnotowych, jakimi są:
— rozporządzenie nr 1829/2003 Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r.
w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności
i paszy oraz
— rozporządzenie nr 1830/2003 Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r.
w sprawie możliwości śledzenia i znakowania organi-
zmów genetycznie zmodyfikowanych oraz możliwości
śledzenia żywności i produktów paszowych wyprodu-
kowanych z organizmów genetycznie zmodyfikowa-
nych i zmieniające dyrektywę 2001/18/WE.
Rozporządzenia te obowiązują wprost we wszyst-
kich państwach członkowskich UE i w związku z tym
Polska, będąc członkiem UE, jest zobligowana do
przestrzegania przepisów tych rozporządzeń.
408
Wątpliwości dotyczące żywności GM znalazły od-
zwierciedlenie w przepisach rozporządzenia 1829/
2003, które ustalają skomplikowaną i restrykcyjną
procedurę dopuszczania do obrotu organizmów ge-
netycznie zmodyfikowanych jako żywność lub do
produkcji żywności.
Jednym z etapów tej procedury jest naukowa
ocena wniosku o wprowadzenie do obrotu żywności
zawierającej, składającej się lub wyprodukowanej
z określonego GMO, która jest przeprowadzana
przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywno-
ści (EFSA). Na wniosek taki składa się obszerna do-
kumentacja, w tym wyniki badań potwierdzających,
że dane GMO z przeznaczeniem na żywność nie wy-
wiera szkodliwych skutków dla zdrowia ludzi, zwie-
rząt lub środowiska naturalnego, metodyka badań
i inne dane.
W czasie przeprowadzania oceny naukowej wnio-
sku odbywają się trzymiesięczne konsultacje z kom-
petentnymi instytucjami państw członkowskich,
w trakcie których można zgłaszać uwagi. Rozpatry-
wane są przede wszystkim aspekty natury nauko-
wej, które dokładnie sprawdzane są przez EFSA.
Proces naukowej oceny wniosku kończy się wy-
daniem opinii, a następnie przekazaniem jej do
wnioskodawcy, Komisji Europejskiej oraz państw
członkowskich. Po usunięciu danych poufnych jest
ona udostępniana opinii publicznej z możliwością
zgłoszenia uwag i komentarzy do Komisji Europej-
skiej w ciągu 30 dni od daty jej publikacji na stro-
nie internetowej KE.
Komisja Europejska, zgodnie z dalszymi etapami
procedury, przygotowuje projekt decyzji na wprowa-
dzenie do obrotu żywności genetycznie zmodyfiko-
wanej, której dotyczy dany wniosek. Projekt decyzji
jest następnie przedkładany do konsultacji i głoso-
wany na Stałym Komitecie ds. Łańcucha Żywno-
ściowego i Zdrowia Zwierząt (Standing Committee
on Food Chain and Animal Heath – SCFCAH – je-
den z licznych komitetów Komisji Europejskiej).
Przyjmowanie decyzji odbywa się zgodnie z tzw. ko-
mitologiczną procedurą regulacyjną określoną w de-
cyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r.
ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień
wykonawczych przyznanych Komisji zmienionej de-
cyzją Rady 2006/512/WE z dnia 17 lipca 2006 r.
Jeśli dla danego GMO zostanie przyjęta przez
Komisję Europejską decyzja na wprowadzenie do
obrotu GMO z przeznaczeniem na żywność, infor-
macja o tym jest publikowana we Wspólnotowym
Rejestrze Genetycznie Zmodyfikowanej Żywności
i Paszy (http://ec.europa.eu/food/dyna/gm_register/
index_en.cfm). Żywność znajdująca się w tym reje-
strze może znajdować się na rynku UE pod warun-
kiem, że jest oznakowana zgodnie z przepisami roz-
porządzenia 1829/2003/WE. Konieczność właściwe-
go znakowania żywności GM (weryfikowanego tak-
że w ramach urzędowej kontroli żywności) zapewnia
konsumentom możliwość świadomego wyboru mię-
dzy żywnością GM a jej konwencjonalnym odpo-
wiednikiem. Należy podkreślić, że decyzje na wpro-
wadzenie do obrotu danej żywności genetycznie
zmodyfikowanej są wydawane na okres 10 lat. Przy
odnawianiu takiej decyzji brane są pod uwagę dane
naukowe, które mogły pojawić się w trakcie obowią-
zywania decyzji.
Reasumując, wprowadzanie do obrotu żywności
genetycznie zmodyfikowanej poprzedzone jest dłu-
gotrwałą i restrykcyjną procedurą administracyjną,
oceną naukową i szerokimi konsultacjami społecz-
nymi, zarówno na poziomie instytucji Unii Europej-
skiej, jak również na poziomie krajowym. W związ-
ku z tym biorąc pod uwagę obecny stan wiedzy na-
ukowej i opinie ekspertów, można twierdzić, że żyw-
ność GM dopuszczona do obrotu zgodnie z przepisa-
mi rozporządzenia 1829/2003WE nie stanowi zagro-
żenia dla zdrowia ludzi.
W przypadku jednak, gdyby zaistniały uzasad-
nione obawy, że żywność (nie tylko genetycznie
zmodyfikowana), która pochodzi ze Wspólnoty lub
jest przywożona z państwa trzeciego, stworzy po-
ważne ryzyko dla zdrowia ludzkiego, zdrowia zwie-
rząt lub środowiska, wdrażane zostają specjalne
procedury zakazujące przywozu, wprowadzania do
obrotu oraz wycofywania z obrotu tej żywności.
Wymogi te zostały określone przepisami rozporzą-
dzenia 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne
zasady i wymagania prawa żywnościowego, powo-
łującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żyw-
ności oraz ustanawiającego procedury w zakresie
bezpieczeństwa żywności.
Czy nie lepiej wspierać rodzime gospodarstwa
ekologiczne i wykorzystać szansę, aby Polska stała
się liczącym producentem i eksporterem zdrowej
żywności?
W odniesieniu do powyższego pytania pozwolę
sobie przedstawić tylko krótki komentarz do poję-
cia, jakim jest tzw. zdrowa żywność. Pojęcie to jest
często stosowane w środkach masowego przekazu
i zwykle kojarzą się z nim nieprzetworzone środki
spożywcze, często z upraw ekologicznych. Stosowa-
nie tego pojęcia przyczynia się jednocześnie do roz-
powszechniania pojęcia tzw. niezdrowej żywności.
Uprzejmie informuję, że żywność przy spełnieniu
wszystkich obowiązujących wymagań prawnych nie
stanowi zagrożenia dla zdrowia i życia człowieka
i tylko taka może znajdować się w obrocie. Dlatego
też w odniesieniu do żywności można mówić o tym,
czy jest ona bezpieczna dla konsumenta. Natomiast
stosowanie pojęcia niezdrowy może mieć zastosowa-
nie w odniesieniu do sposobu żywienia człowieka,
tzw. diety.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.

Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację poseł Agnieszki Hanajczyk
w sprawie możliwości wprowadzenia uprawy
GMO (genetycznie zmodyfikowanej kukurydzy
MON810) na terytorium RP oraz sprzedaży
produktów spożywczych pochodzących z jej
dalszego przetworzenia (1048)
W nawiązaniu do pisma z dnia 20 lutego 2008 r.,
znak: SPS-023-1048/08, przekazującego interpela-
cję poseł Agnieszki Hanajczyk w sprawie możliwości
wprowadzenia uprawy GMO (genetycznie zmodyfi-
kowanej kukurydzy MON810) na terytorium RP
oraz sprzedaży produktów spożywczych pochodzą-
cych z jej dalszego przetworzenia uprzejmie infor-
muję, że na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia
25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i ży-
wienia (Dz. U. z 2006 r. Nr 171, poz. 1225) organem
odpowiedzialnym w Polsce za wykonywanie czynno-
ści dotyczących żywności zawierającej, składającej
się, lub wyprodukowanej z GMO jest główny inspek-
tor sanitarny, do którego należy zwracać się w spra-
wie szczegółowych wyjaśnień kwestii związanych
z taką żywnością.
1. Na jakim etapie znajdują się wzmiankowane
prace (zmiany legislacyjne mające na celu wprowa-
dzić uprawy GMO na tereny Polski)?
Wprowadzanie do obrotu organizmów genetycz-
nie zmodyfikowanych i ich użytkowanie jest kwestią
podlegającą jednolitym zasadom obowiązującym na
terytorium Unii Europejskiej. Zgodnie z obowiązu-
jącymi w Unii przepisami wprowadzenie do obrotu
produktu zawierającego GMO lub składającego się
z GMO (w tym wprowadzenie do obrotu genetycznie
zmodyfikowanych roślin z możliwością ich uprawy)
odbywa się na podstawie dyrektywy 2001/18/WE
z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zamierzonego
uwalniania do środowiska organizmów zmodyfiko-
wanych genetycznie i uchylenia dyrektywy 90/220/
EWG lub, jeżeli roślina ma być wykorzystana jako
żywność lub pasza, na podstawie rozporządzenia
1829/2003/WE w sprawie genetycznie zmodyfiko-
wanej żywności i pasz.
Obecnie zgodnie z prawem UE w swobodnym ob-
rocie w Unii znajduje się 25 produktów genetycznie
zmodyfikowanych: bawełna (MON1445), bawełna
(MON15985), bawełna (MON15985 x MON1445), ba-
wełna (MON531), bawełna (MON531 x MON1445),
kukurydza (Bt11), kukurydza (DAS1507), kukury-
dza (DAS1507xNK603), kukurydza (DAS59122), ku-
kurydza (GA21), kukurydza (MON810), kukurydza
(MON863), kukurydza (MON863 x NK603), kukury-
dza (MON863 x MON810), kukurydza (NK603), ku-
kurydza (NK603 x MON810), kukurydza (T25), bio-
masa bakteryjna, biomasa drożdżowa, rzepak (GT73),
rzepak (MS8, RF3, MS8xRF3), rzepak (T45), soja
(MON40-3-2), burak cukrowy (H7-1), goździki (linia
409
123.2.38). Spośród tych produktów jedynie kukury-
dza MON810, charakteryzująca się odpornością na
owady błonkoskrzydłe (m. in. omacnicę prosowian-
kę), została dopuszczona do uprawy. Odmiany tej ku-
kurydzy są wpisane do Wspólnotowego Katalogu Od-
mian Roślin Rolniczych (CCA), co umożliwia ich
uprawę na terenie wszystkich państw członkowskich.
Z wyjątkiem goździków pozostałe produkty przezna-
czone są do wykorzystania jako żywność, pasza,
składniki żywności lub paszy oraz produkty służące
do wytworzenia żywności lub paszy, a także do prze-
twarzania przemysłowego.
Podkreślenia wymaga również to, że zgodnie
z przepisami dyrektywy 2001/18 po wydaniu zezwo-
lenia na wprowadzenie do obrotu produktu zmodyfi-
kowanego genetycznie (w tym również genetycznie
zmodyfikowanych roślin z przeznaczeniem do upra-
wy) państwa członkowskie nie mogą zakazywać,
ograniczać ani utrudniać wprowadzenia do obrotu
takiego GMO na swoim terytorium. Wynika z tego,
że genetycznie zmodyfikowane odmiany kukurydzy
wpisane do wspólnotowego katalogu mogą być bez
przeszkód uprawiane na terytorium wszystkich
państw członkowskich, w tym również Polski. W związ-
ku z powyższym nigdy nie były i nie są obecnie pro-
wadzone żadne prace, które miałyby w Polsce wpro-
wadzić takie uprawy.
Z punktu widzenia interesu zarówno konsumen-
ta, jak i państwa bardzo ważną kwestią jest jednak
to, aby uprawy roślin transgenicznych były prowa-
dzone w sposób kontrolowany i pod nadzorem, a nie
poza kontrolą, jak ma to obecnie miejsce w Polsce
(powodem jest brak uregulowań prawnych w zakre-
sie prowadzenia komercyjnych upraw roślin GM).
Dlatego jednym z kluczowych zadań rządu będzie
kontynuacja pracy nad projektem ustawy Prawo
o organizmach genetycznie zmodyfikowanych, bo-
wiem dopiero nowa ustawa wraz z rozporządzenia-
mi wykonawczymi wypełni istniejące luki prawne
w obszarze GMO. Zgodnie z prawem wspólnotowym
wybór między prowadzeniem upraw ekologicznych,
konwencjonalnych czy transgenicznych zależy tylko
i wyłącznie od samych rolników. Dobrym rozwiąza-
niem wydaje się więc ustanowienie wysokich wymo-
gów w zakresie koegzystencji, czyli współistnienia
wszystkich trzech typów upraw. Wymagania takie
powinny przyczynić się do zminimalizowania ryzy-
ka wynikającego z uprawy roślin genetycznie zmo-
dyfikowanych przez komercyjne podmioty, jeżeli by-
łyby one zainteresowane ich prowadzeniem.
Jednocześnie informuję, że w marcu 2006 r. rząd
Prawa i Sprawiedliwości przyjął „Ramowe stanowi-
sko Polski dotyczące organizmów genetycznie zmo-
dyfikowanych”, w którym opowiedział się przeciwko
prowadzeniu prac eksperymentalnych z GMO w śro-
dowisku oraz wyraził sprzeciw odnośnie wprowa-
dzania do obrotu produktów genetycznie zmodyfiko-
wanych, wprowadzania do obrotu pasz genetycznie
zmodyfikowanych oraz wprowadzania do obrotu
z możliwością uprawy genetycznie zmodyfikowanej
410
kukurydzy, rzepaku, buraka cukrowego, ziemniaka
i soi. Dokument ten obowiązuje w dalszym ciągu.
Póki co nie została dokonana w nim żadna zmiana.
W oparciu o ramowe stanowisko w toku prac par-
lamentarnych w ustawie z dnia 26 czerwca 2003 r.
o nasiennictwie (Dz. U. z 2007 r. Nr 41, poz. 271, ze
zm.): wprowadzony został:
— zakaz wpisywania odmian genetycznie zmo-
dyfikowanych do krajowego rejestru oraz
— zakaz dopuszczania do obrotu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej materiału siewnego od-
mian genetycznie zmodyfikowanych,
a w ustawie z dnia 22 lipca 2006 r. o paszach
(Dz. U. Nr 144, poz. 1045) zakaz wprowadzania do
obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pasz
genetycznie zmodyfikowanych oraz organizmów ge-
netycznie zmodyfikowanych przeznaczonych do użyt-
ku paszowego.
Wprowadzone ograniczenia zostały zakwestiono-
wane przez Komisję Europejską jako naruszenie
przepisów wspólnotowych, których, przystępując do
Unii Europejskiej, zobowiązaliśmy się przestrzegać.
Komisja wszczęła więc przeciwko Polsce postępowa-
nie w trybie art. 226 Traktatu ustanawiającego
Wspólnotę Europejską. W wyniku tego postępowa-
nia, po zapoznaniu się z przedstawionymi przez pol-
ski rząd wyjaśnieniami, w dniu 31 stycznia br. Ko-
misja Europejska wydała oficjalny komunikat, że
w związku z wprowadzonymi w ustawie o nasiennic-
twie ograniczeniami składa przeciwko Polsce skar-
gę do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.
W związku z powyższym, w pełni popierając i utoż-
samiając się z generalną zasadą, iż Polska powinna
być krajem wolnym od GMO, należy rozważyć kwe-
stię skorygowania ramowego stanowiska i dokona-
nia w nim zmian mających na celu jego dostosowa-
nie do przepisów unijnych.
Zdecydowaną deklaracją ministra rolnictwa i roz-
woju wsi jest to, aby do czasu ponownego przedysku-
towania stanowiska rządu na poziomie Rady Mini-
strów oraz przedłożenia bilansu wynikającego z ostat-
nich dwóch lat stosowania stanowiska nie podejmo-
wać żadnych działań legislacyjnych.
2. Czy dogłębnie przeanalizowano aspekt ekono-
miczny?
Jak wiadomo, dostawcy zbóż modyfikowanych
genetycznie uzależniają od siebie swoich odbiorców
(materiał nasienny musi być kupowany u dostawcy,
nie można go uzyskać z zebranych plonów). Sytuacja
taka ma miejsce w wielu państwach Afryki, które
skorzystały z „pomocy” międzynarodowych koncer-
nów paszowych.
Jak wspomniano w odpowiedzi na pytanie 1., je-
dynym dopuszczonym obecnie do uprawy na terenie
Unii Europejskiej organizmem genetycznie zmodyfi-
kowanym jest kukurydza. W przypadku tego gatun-
ku już od wielu lat do katalogów krajowych (a co za
tym idzie – do katalogu wspólnotowego) wpisywane
są wyłącznie odmiany mieszańcowe. W przypadku
takich odmian wysianie nasion pochodzących z wła-
snego zbioru skutkuje znacznym spadkiem plonu
oraz brakiem wyrównania roślin na polu. Oznacza
to, że w przypadku kukurydzy konwencjonalnej czy
też genetycznie zmodyfikowanej rolnik i tak każdo-
razowo musi nabyć materiał siewny. Ponadto fakt
wykorzystania w danym roku materiału siewnego
odmiany genetycznie zmodyfikowanej nie oznacza
konieczności uprawy takiej odmiany w latach na-
stępnych. Trudno więc mówić o „uzależnieniu” rol-
nika od konkretnej firmy będącej właścicielem danej
odmiany.
Również w przypadku odmian konwencjonal-
nych, jeśli są one chronione wyłącznym prawem do
odmiany, na rolniku wykorzystującym do siewu ma-
teriał pochodzący ze zbioru odmiany chronionej cią-
ży obowiązek uiszczania stosownej opłaty na rzecz
hodowców. Nie zawsze więc wykorzystanie materia-
łu pochodzącego z zebranych plonów nie wiąże się
z żadnymi nakładami finansowymi.
Reasumując, kwestie opłacalności zakupu mate-
riału siewnego konkretnej odmiany powinien roz-
ważyć zainteresowany rolnik, biorąc pod uwagę obo-
wiązujące przepisy (lub zawierane przez siebie umo-
wy) w zakresie ewentualnego wykorzystania do sie-
wu materiału pochodzącego z własnego zbioru oraz
spodziewane zyski związane z uprawą wybranej
przez siebie odmiany.
3. Czy doraźne korzyści w postaci obfitszych plo-
nów i być może tańszych (niektórych) produktów
spożywczych zrekompensują szkody, które mogą
wystąpić w organizmach konsumentów?
Odpowiadając na powyższe pytanie, należy na
wstępie podkreślić, że również sprawy odnoszące się
do żywności genetycznie zmodyfikowanej są uregu-
lowane bardzo restrykcyjnymi przepisami znajdują-
cymi się nie w przepisach ustaw krajowych, lecz
w rozporządzeniach wspólnotowych, jakimi są:
— rozporządzenie nr 1829/2003 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r.
w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności
i paszy oraz
— rozporządzenie nr 1830/2003 Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r.
w sprawie możliwości śledzenia i znakowania organi-
zmów genetycznie zmodyfikowanych oraz możliwości
śledzenia żywności i produktów paszowych wyprodu-
kowanych z organizmów genetycznie zmodyfikowa-
nych i zmieniające dyrektywę 2001/18/WE.
Rozporządzenia te obowiązują wprost we wszyst-
kich państwach członkowskich UE i w związku
z tym Polska, będąc członkiem UE, jest zobligowana
do przestrzegania przepisów tych rozporządzeń.
Jednocześnie jako pojedynczy członek UE Polska
nie posiada mocy decyzyjnej, aby podejmować samo-
dzielne decyzje co do utrzymywania, zmieniania czy
uchylania przepisów ww. rozporządzeń.
Ponadto rozporządzenie 1829/2003 określa skom-
plikowaną i restrykcyjną procedurę dopuszczania
do obrotu organizmów genetycznie zmodyfikowa-
nych (GMO) jako żywności lub do produkcji żywno-

ści. Jednym z etapów tej procedury jest naukowa
ocena wniosku o wprowadzenie do obrotu żywności
zawierającej, składającej się lub wyprodukowanej
z określonego GMO, która jest przeprowadzana
przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywno-
ści (EFSA). Na wniosek taki składa się obszerna do-
kumentacja, w tym wyniki badań potwierdzających,
że dane GMO z przeznaczeniem na żywność nie wy-
wiera szkodliwych skutków dla zdrowia ludzi, zwie-
rząt lub środowiska naturalnego, metodyka badań
i inne dane.
W związku z tym, biorąc pod uwagę obecny stan
wiedzy naukowej i opinie ekspertów, można twier-
dzić, że żywność GM dopuszczona do obrotu zgodnie
z przepisami rozporządzenia 1829/2003/WE nie sta-
nowi zagrożenia dla zdrowia ludzi. W przypadku
jednak, gdyby zaistniały uzasadnione obawy, że
żywność (nie tylko genetycznie zmodyfikowana),
która pochodzi ze Wspólnoty lub jest przywożona
z państwa trzeciego, stworzy poważne ryzyko dla
zdrowia ludzkiego, zdrowia zwierząt lub środowi-
ska, wdrażane zostają specjalne procedury zakazu-
jące przywozu, wprowadzania do obrotu oraz wyco-
fywania z obrotu tej żywności. Wymogi te zostały
określone przepisami rozporządzenia 178/2002
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycz-
nia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wyma-
gania prawa żywnościowego, powołującego Euro-
pejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz
ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeń-
stwa żywności.
4. Czy nie lepiej wspierać rodzinne gospodarstwa
ekologiczne i wykorzystać szansę, aby Polska stała
się liczącym producentem i eksporterem zdrowej
żywności?
Oprócz głosów społecznych sprzeciwiających się
obecności GMO w Polsce bardzo liczne są też apele
i deklaracje płynące od różnych grup producenckich,
które domagają się przede wszystkim prawa wybo-
ru, a nie dyktowania warunków. W związku z tym
wychodząc naprzeciw oczekiwaniom społecznym
w kwestii ograniczania stosowania GMO, należy po-
szukać alternatywnych rozwiązań, które np. rolni-
kom zajmującym się hodowlą i chowem zwierząt zre-
kompensują ograniczony dostęp do surowców paszo-
wych. Należy bardzo poważnie potraktować „zakaz”
w ustawie o paszach, który wedle wyliczeń ekono-
micznych spowoduje poważne konsekwencje w sek-
torze paszowym. W świetle wydarzeń, które miały
miejsce w ciągu ostatnich dwóch lat, staje się jasne,
że utrzymanie kraju wolnego od GMO jest sprawą
jak najbardziej aktualną, ale powinno zostać doko-
nane metodami mieszczącymi się w granicach pra-
wa. Taka zresztą deklaracja ujęta jest w podsumo-
waniu ramowego stanowiska. Dotychczasowe dzia-
łania, niepoparte żadnymi dowodami naukowymi,
które potwierdziłyby zasadność działań podjętych
przez poprzedni rząd, oraz wizja dotkliwych kar
grożących Polsce za łamanie prawa unijnego nie
wpłyną dodatnio na dość napięte stosunki społecz-
411
ne, szczególnie w sytuacjach kiedy wiele grup spo-
łecznych (w tym również rolnicy) walczy o poprawę
statusu życia i swoich dochodów i potrzebuje w tym
wsparcia ze strony rządu.
Jednocześnie należy zaznaczyć, że wprowadzając
zakaz wytwarzania, wprowadzania do obrotu i sto-
sowania w żywieniu zwierząt pasz genetycznie zmo-
dyfikowanych, Polska nie może ograniczyć napływu
żywności z państw członkowskich, jak i z krajów
trzecich, w tym produktów pochodzenia zwierzęce-
go uzyskanych ze zwierząt lub od zwierząt karmio-
nych paszami GMO. Zakaz taki dotknie głównie pol-
skich producentów rolnych, lecz nie zabezpieczy
przed napływem żywności pochodzenia zwierzęcego
wytworzonej ze zwierząt i od zwierząt karmionych
paszami GMO, importowanej z innych krajów UE.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów
Witolda Kochana i Tadeusza Arkita
w sprawie wpisania do wykazu prac
o szczególnym charakterze pracy ratowników
WOPR (1052)
W związku z przekazaną przez Pana Marszałka
przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-023-
-1052/08, interpelacją posłów Witolda Kochana i Ta-
deusza Arkita w sprawie wpisania do wykazu prac
o szczególnym charakterze pracy ratowników WOPR
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Przyjętymi przez Sejm w 1998 r. ustawami o sys-
temie ubezpieczeń społecznych oraz o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
wprowadzono zasadę równego traktowania wszyst-
kich ubezpieczonych płacących jednakową składkę
na ubezpieczenie emerytalne. Respektowanie tej za-
sady wymagało ujednolicenia warunków przyzna-
wania i obliczania świadczeń. Dlatego „nowy system
emerytalny” nie przewiduje utrzymania przywileju
wcześniejszej emerytury dla żadnej grupy zawodo-
wej, natomiast dla osób pracujących w szczególnych
warunkach lub szczególnym charakterze przewi-
dziano system emerytur pomostowych.
Dojście do tej generalnej zasady jest jednak reali-
zowane stopniowo. I tak ubezpieczeni urodzeni po
dniu 31 grudnia 1948 r. mogą skorzystać przejścio-
wo z prawa do wcześniejszej emerytury, jeśli do
31 grudnia 2008 r. spełnią określone warunki doty-
czące wieku oraz stażu pracy oraz jeżeli nie podpisa-
li umowy z otwartym funduszem emerytalnym
412
(OFE) lub złożą wniosek o przekazanie środków
zgromadzonych w OFE na dochody budżetu pań-
stwa. Po tej dacie wcześniejsze zakończenie aktyw-
ności zawodowej będzie możliwe jedynie w sytuacji
określonej w art. 184 ustawy o emeryturach i ren-
tach z FUS oraz w przypadku górników. Art. 184
ustawy zapewnia osobom urodzonym po dniu 31 grud-
nia 1948 r., zatrudnionym w szczególnych warun-
kach lub szczególnym charakterze, możliwość wcze-
śniejszego przejścia na emeryturę, jeżeli w dniu wej-
ścia w życie ustawy, czyli w dniu 1 stycznia 1999 r.,
osoby te spełniały wymagane warunki stażowe.
Natomiast pozostałe osoby, niespełniające kryte-
riów określonych w przepisach przejściowych, pra-
cujące w szczególnych warunkach lub wykonujące
prace o szczególnym charakterze, zamiast upraw-
nień do wcześniejszego przejścia na emeryturę będą
uprawnione do emerytury pomostowej, określonej
w przepisach projektowanej ustawy o emeryturach
dla niektórych ubezpieczonych zatrudnionych w szcze-
gólnych warunkach lub o szczególnym charakterze.
Ustawa ta stanowi realizację zapowiedzi zawartej
w ustawie o emeryturach i rentach z FUS w momen-
cie wprowadzania reformy systemu ubezpieczeń spo-
łecznych w Polsce.
Przyjęcie tych przedstawionych wyżej, general-
nych zasad podyktowane jest między innymi obecną
sytuacją demograficzną Polski. Malejąca dzietność
i wzrastająca długość życia powodują starzenie się
ludności. Do 2030 r. średni wiek mieszkańca Polski
(obecnie wynosi on około 37 lat) wzrośnie do ponad
45 lat, z tendencją do dalszego wzrostu.
Istotne przesunięcie nastąpi w proporcjach mię-
dzy liczbą osób w wieku produkcyjnym i poproduk-
cyjnym. W okresie do 2010 r. liczba ludności w wieku
produkcyjnym z obecnych 24 mln wzrośnie o prawie
milion, zaś w wieku poprodukcyjnym z 5,8 mln
wzrośnie do 6,4 mln osób. W okresie kolejnych 20 lat
liczba ludności w wieku produkcyjnym będzie syste-
matycznie maleć aż do poziomu 20,8 mln w 2030 r.,
a w wieku poprodukcyjnym – rosnąć aż do 9,6 mln.
Wskaźnik obciążenia ekonomicznego, tj. liczba osób
w wieku nieprodukcyjnym na 100 osób w wieku pro-
dukcyjnym, zwiększy się z obecnych 60 do 72.
Analogiczne zmiany zachodzą w systemie ubez-
pieczenia społecznego. Pogarsza się relacja liczby
osób opłacających składki do liczby pobierających
emerytury i renty, co wpływa na pogłębianie się de-
ficytu Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Wzrastające od wielu lat średnie trwanie życia
powoduje, że wydłuża się jednocześnie okres pobie-
rania emerytur. Powoduje to stałe zwiększanie się
wydatków na emerytury i renty przy zachowaniu
takiego samego, wymaganego do otrzymania świad-
czenia, stażu ubezpieczeniowego oraz takiej samej
wysokości składki. W wyniku tego proporcja płaco-
nych składek do otrzymywanych świadczeń stale
zmniejsza się.
Kwestia zakresu podmiotowego projektowanej
ustawy o emeryturach dla niektórych ubezpieczo-
nych zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
o szczególnym charakterze jest kluczowym proble-
mem dla systemu emerytur pomostowych. Z tego
też względu, określając krąg osób uprawnionych do
nowego świadczenia, resort opiera się wyłącznie na
wynikach prac naukowców, specjalistów z zakresu
medycyny pracy. Na kształt ustawy wpłyną również
niewątpliwie wyniki konsultacji społecznej przepro-
wadzonej w ramach prac komisji trójstronnej.
Ostatecznie przyjęte rozwiązania będą wynikiem
kompromisu pomiędzy oczekiwaniami poszczegól-
nych grup zawodowych a możliwościami Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych i budżetu państwa.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie eksmisji z lokali WAM
w woj. kujawsko-pomorskim (1053)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1053/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pani Anny Sobeckiej w sprawie eksmisji z lokali
Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w województwie
kujawsko-pomorskim, uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż przepisy ustawy
z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzeku-
cyjnym w administracji (t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 229,
poz. 1954, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 22 czerw-
ca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej (t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 41,
poz. 398, z późn. zm.) nakładają na wojewodę
– jako organ egzekucyjny w zakresie egzekucji ad-
ministracyjnej obowiązków o charakterze niepie-
niężnym – obowiązek prowadzenia postępowania
egzekucyjnego.
Z informacji uzyskanych od wojewody kujawsko-
-pomorskiego wynika, iż na podstawie decyzji dy-
rektora Oddziału Regionalnego Wojskowej Agencji
Mieszkaniowej prowadzonych było 78 postępowań
egzekucyjnych, z których na wniosek wierzyciela
umorzono 5, a zawieszono 1. Natomiast w dwóch
przypadkach przeprowadzono czynności egzekucyj-
ne celem realizacji obowiązku przekwaterowania
osób do kwater zastępczych w trybie przepisów cyto-
wanej powyżej ustawy o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji.

Warto zauważyć, iż zgodnie z art. 45 ust. 1 ww.
ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej istnieje możliwość wykwaterowa-
nia lub przekwaterowania zobowiązanych. Została
jednakże przyjęta zasada występowania do wójtów,
burmistrzów, prezydentów miast o wskazanie loka-
lu socjalnego lub przydzielenie przez Wojskową
Agencję Mieszkaniową kwatery zastępczej dla zo-
bowiązanych, z równoczesną informacją o odstą-
pieniu od czynności egzekucyjnych i odroczeniu
terminu wykonania tego obowiązku. Egzekucje będą
wykonywane po wskazaniu lokalu socjalnego lub
przydzieleniu kwatery zastępczej. Podkreślić nale-
ży, iż wojewoda nie posiada możliwości zapewnie-
nia lokali socjalnych lub kwater zastępczych dla
zobowiązanych.
Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, iż
wojewoda kujawsko-pomorski podejmuje działania
mające na celu zapewnienie lokali dla osób, których
dotyczyć może wykwaterowanie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Magdaleny Gąsior-Marek
i Grzegorza Raniewicza
w sprawie budowy siedziby
Polskiej Grupy Energetycznej w Lublinie (1055)
W nawiązaniu do pisma Pana Marszałka (znak:
SPS-023-1055/08) z dnia 20 lutego 2008 r., za po-
średnictwem którego została przesłana interpelacja
posłów Magdaleny Gąsior-Marek i Grzegorz Ranie-
wicza z dnia 4 lutego 2008 r. w sprawie siedziby Pol-
skiej Grupy Energetycznej, przedstawiam stanowi-
sko Ministerstwa Skarbu Państwa w przedmiotowej
kwestii.
Uprzejmie informuję, iż Walne Zgromadzenie
Polskich Sieci Elektroenergetycznych SA w dniu
7 września 2007 r. powzięło uchwałę w sprawie
zmiany statutu tej spółki, polegającej na zmianie
nazwy podmiotu na: „PGE Polska Grupa Energe-
tyczna SA” i zmianie siedziby spółki na miasto Lu-
blin. Przedmiotowa uchwała została zarejestrowana
w sądzie rejestrowym w dniu 25 października 2007 r.
i od tego dnia formalnie siedzibą spółki jest miasto
Lublin.
413
Polska Grupa Energetyczna została utworzona
9 maja 2007 r. W jej skład weszło 11 spółek elektro-
energetycznych o łącznej wartości majątku ok. 38
mld zł. Większość spółek z grupy kapitałowej, poza
Zespołem Elektrowni Dolna Odra SA oraz Grupą
BOT Górnictwo i Energetyka SA, umiejscowiona
jest we wschodniej części kraju. Obecnie prowadzo-
na jest w grupie kapitałowej restrukturyzacja orga-
nizacyjna, mająca na celu zwiększenie efektywności
funkcjonowania.
Za sprawne funkcjonowanie organizacyjne spół-
ki, w tym decyzje co do usytuowania budynków sie-
dziby spółki, jest odpowiedzialny Zarząd PGE Pol-
ska Grupa Energetyczna SA. Należy jednocześnie
wskazać, iż minister skarbu państwa, działając jako
Walne Zgromadzenie oraz Rada Nadzorcza tego
podmiotu, zgodnie z art. 3751 Kodeksu spółek han-
dlowych, nie może wydawać Zarządowi wiążących
poleceń dotyczących prowadzenia spraw spółki.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie funkcjonowania
regionalnych oddziałów TVP (1056)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Grzegorza Raniewicza w spra-
wie funkcjonowania regionalnych oddziałów TVP,
z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1056/08),
uprzejmie przekazuję poniższe informacje, opraco-
wane na podstawie odpowiedzi udzielonych przez
pana Witolda Kołodziejskiego, przewodniczącego
Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji oraz z upoważ-
nienia prezesa Zarządu TVP SA pana Andrzeja
Urbańskiego przez dyrektora Biura Zarządu TVP
SA pana Jana Polkowskiego.
Odnosząc się do informacji pana posła na temat
coraz mniejszej liczby programów poświęconych
sprawom regionalnym w ramach trzeciego progra-
mu TVP, pragnę zaznaczyć, że Ministerstwo Kultu-
ry i Dziedzictwa Narodowego nie może ingerować
w działalność nadawcy publicznego, jeśli nie jest ona
sprzeczna z prawem. Telewizja Polska SA ma suwe-
renne prawo do podejmowania decyzji w kwestiach
programowych. Możliwość taką gwarantuje art. 13
ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i tele-
wizji (Dz. U. z 2004 r. nr 253, poz. 2531). Z ustawy
tej jednoznacznie wynika, iż nie jest możliwe naka-
414
zanie nadawcom wyemitowania określonej informa-
cji, audycji, programu. Mówi o tym artykuł 14 ust. 1
ustawy, który brzmi: nałożenie na nadawcę obo-
wiązku lub zakazu rozpowszechniania określonej
audycji lub przekazu może nastąpić wyłącznie na
podstawie ustawy.
Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji jest orga-
nem nadzorującym realizację misji społecznej, co
czyni poprzez monitorowanie, czy nadawcy publicz-
ni, realizując misję społeczną, wypełniają zadania
nałożone na nich m. in. w art. 21 ustawy z dnia
29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji. Jak poin-
formował pan przewodniczący, Krajowa Rada Ra-
diofonii i Telewizji w ramach swoich ustawowych
kompetencji monitoruje sytuację w Telewizji Pol-
skiej SA. Szczególnym zainteresowaniem objęta jest
realizacja misji publicznej, a działalność telewizji
publicznej na szczeblu regionalnym jest dla krajowej
rady ważnym elementem tej misji. Jednak zgodnie
z ustawą o radiofonii i telewizji wszelkie działania
związane z realizacją misji przez Telewizję Polską
SA, a także funkcjonowanie jej oddziałów tereno-
wych leżą wyłącznie w kompetencji zarządu spółki.
KRRiT stara się przykładać duże znaczenie do
zachowania lokalności w mediach elektronicznych
i spełnianie przez nie misji na poziomie regional-
nym, rozumianej jako odpowiedź na potrzeby oby-
watelskie w zakresie informacji lokalnej. Odzwier-
ciedleniem takiego podejścia KRRiT do lokalnego
charakteru programów Telewizji Polskiej SA jest
podział abonamentu. Krajowa Rada Radiofonii i Te-
lewizji, zgodnie z postanowieniami art. 8 ust. 2 usta-
wy o opłatach abonamentowych, po analizie założeń
programowo-finansowych zarządów w zakresie re-
alizacji misji publicznej, składanych krajowej ra-
dzie do dnia 30 kwietnia danego roku oraz spra-
wozdań kwartalnych zarządów dotyczących kosz-
tów poniesionych na działalność misyjną, o której
mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o radiofonii i telewizji,
ustala sposób podziału wpływów abonamentowych
na rok następny na poszczególnych nadawców pu-
blicznych w tym minimalny udział terenowych od-
działów telewizji publicznej. W 2007 r. KRRiT roz-
dysponowała na produkcję w oddziałach terenowych
TVP SA łącznie kwotę 225 mln zł, co stanowi 48,5%
prognozowanych wpływów abonamentowych dla te-
lewizji publicznej.
Zdaniem przewodniczącego KRRiT, Telewizja
Polska SA, tworząc programy regionalne, realizuje
misję telewizji publicznej, zgodnie z definicją misji
zawartą w art. 21 ust. 1 ustawy o radiofonii i telewi-
zji. Stan prawny, normujący działalność w tej dzie-
dzinie stanowi, że Telewizja Polska SA wypełnia
swój podstawowy obowiązek wobec regionów po-
przez tworzenie i rozpowszechnianie programów re-
gionalnych (art. 21 ust 1a, pkt 1 ustawy o radiofonii
i telewizji). Jest to jedno z zadań telewizji publicznej
wynikających z realizacji misji publicznej. W usta-
wie jest ona rozumiana jako zaspokojenie demokra-
tycznych, społecznych i kulturalnych potrzeb społe-
czeństwa. Do wykonywania tego zadania w art. 30
ust. 1 wyznaczone zostały oddziały terenowe TVP
SA Dopóki istnieją w ustawie o radiofonii i telewizji
wymienione wyżej zadania, Telewizja Polska ma
obowiązek tworzyć i rozpowszechniać programy re-
gionalne. Obowiązująca od 1 stycznia 2005 r. nowe-
lizacja ustawy o radiofonii i telewizji przesądziła, że
w każdym województwie funkcjonować będzie od-
dział TVP SA. Ponadto przyjęto rozwiązania mają-
ce chronić interesy oddziałów terenowych TVP SA.
W opinii przewodniczącego KRRiT, jednym z waż-
niejszych uzasadnień istnienia telewizji publicznej
jest tworzenie i rozpowszechnianie programów re-
gionalnych, bowiem żaden z nadawców koncesjono-
wanych z przyczyn finansowych nie podejmie się
trudu tworzenia programów regionalnych, a ich obec-
ność w ofercie programów telewizji publicznej jest
atutem TVP SA. O takich właśnie priorytetach za-
pewniali przewodniczącego KRRiT prezesi TVP SA
zarówno pisemnie, jak i na spotkaniach w KRRiT
oraz komisjach sejmowych. Niejednokrotnie władze
spółki potwierdzały doniosłą rolę telewizji regional-
nej dla społeczności lokalnych oraz informowały
KRRiT, że prace nad przekształceniem TVP3 w ka-
nał informacyjny nie powinny stanowić zagrożenia
dla oddziałów terenowych TVP. Co więcej zapowia-
dano, że zostanie zwiększony czas emisji oraz pro-
dukcja audycji o charakterze regionalnym. Jako
przykład przewodniczący KRRiT wskazał stanowi-
sko prezesa TVP SA pana Andrzeja Urbańskiego
wyrażone w piśmie do KRRiT z 31 lipca 2007 r.
W piśmie tym prezes TVP SA m.in. zapewnia, że pro-
jekt szerszego otwarcia anteny TVP3 na bieżące infor-
mowanie o najświeższych wydarzeniach w kraju i na
świecie jest realizowany od wielu miesięcy. Nie wpły-
nęło to na ograniczenie roli oddziałów terenowych
TVP SA. Co więcej, zwiększyło aktywność oddziałów
w paśmie ogólnopolskim. Podobne zapewnienie wcze-
śniej złożył w stanowisku przekazanym KRRiT były
prezes TVP SA pan Bronisław Wildstein.
Jak poinformował przewodniczący KRRiT Kra-
jowa Rada Radiofonii i Telewizji przykłada istotne
znaczenie do programów regionalnych nadawców
publicznych. Potrzeba lokalności w mediach publicz-
nych jest wprost przypisana definicji misji pełnionej
przez te media. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji
uznaje, że programy regionalne nadawcy publiczne-
go mają istotne znaczenie dla społeczności lokal-
nych. W „Strategii państwa polskiego w dziedzinie
mediów elektronicznych na lata 2005–2020” uznano
obowiązek nadawania programów regionalnych za
jeden z głównych wyróżników radiofonii i telewizji
publicznej. Doświadczenia związane z ewolucją ryn-
ku prasowego, jak również rynku radiofonii i telewi-
zji lokalnej wymagają działań na rzecz ochrony lo-
kalności w mediach oraz ich zdolności do pełnienia
możliwie szerokiego wachlarza funkcji telewizji wo-
bec społeczności lokalnych, w tym zwłaszcza zadań
związanych z funkcjonowaniem systemu demokra-
tycznego.

Przyjęty przez KRRiT dokument pt. „Obrona lo-
kalności i demokracji lokalnej. Strategia działania
Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji na rzecz ochro-
ny lokalnego charakteru i pluralizmu oferty progra-
mowej w lokalnych mediach elektronicznych” ma
charakter działania realizującego politykę publicz-
ną w dziedzinie mediów elektronicznych, uwzględ-
niającego rolę czynników gospodarczych i procesów
rynkowych, kształtujących sytuację na rynku me-
diów lokalnych. Strategia określa rolę i zadania
KRRiT w tej dziedzinie, rozumiejąc lokalność jako
element systemu pluralistycznych mediów, oraz na-
kreśla konieczne działania państwa, zmierzające do
wsparcia pluralizmu i lokalności w mediach elektro-
nicznych.
Jak poinformował prezes TVP SA, w TVP Info
z założenia funkcjonują pasma rozłączne, w któ-
rych oddziały terenowe w ramach pasm własnych
przygotowują programy lokalne poświęcone tema-
tyce regionalnej. I tak np.: w TVP Olsztyn, TVP
Szczecin i pozostałych ośrodkach regionalnych w dni
powszednie czas antenowy przysługujący ośrodkom
to 3 godz. 30 min., w soboty przez 4 godz. 15 min.
a w niedziele przez 4 godz. 45 min. Lokalny pro-
gram informacyjny oddziałów TVP jest emitowany
o 7.45, 8.45, 16.45, 18.00 i 21.45. Zatem pięciokrot-
nie w porach wysokiej i największej oglądalności
pojawiają się na antenie TVP Info regionalne ser-
wisy lokalne, publicystyka i rozmowy poświęcone
wydarzeniom i problemom lokalnym, przygotowy-
wane przez oddziały terenowe TVP. Jest w nich
także miejsce na reportaż, dokument i inne formy
dziennikarskie, które mogą być poświęcone życiu
społeczności lokalnych.
W opinii prezesa TVP SA na ramówkę TVP
INFO składają się audycje powstające w oddziałach
poświęcone problemom ludzi mieszkających w ca-
łym kraju, w tym również w małych miasteczkach
i we wsiach. Pokazują Polskę w jej zróżnicowaniu
społecznym i materialnym. Dziennikarze regionalni
podejmują w środowisku lokalnym rozmaite akcje
interwencyjne, uczestniczą też w rozmaitych przed-
sięwzięciach społecznie użytecznych.
W pasmach wspólnych przeważają programy
produkowane w oddziałach, jak np. „Raport z Pol-
ski”, „Telewizja objazdowa” – red. Marii Wiernikow-
skiej, czy wyraziście lokalne „Etniczne klimaty”,
„Kowalski i Schmidt” oraz „Rozmówki wschodnio-
graniczne”. Życiu i problemom społeczności lokal-
nych poświęcony jest między innymi magazyn in-
terwencyjny „Telekurier – bliżej Ciebie” realizowa-
ny przez ośrodki, podobnie jak pasma reportażowe
czy dokumentalne, jak chociażby „Było nie minęło”
red. Adama Sikorskiego z OTV Lublin. Sumując, je-
śli chodzi o zawartość tematyczną w ofercie TVP
Info informacji regionalnych jest o ponad 50% wię-
cej niż wcześniej w TVP3. Dla porównania telewizje
komercyjne skupiają swoją uwagę przede wszystkim
na środowiskach wielkomiejskich, sprawach ogólno-
krajowych i politycznych. Dla nich najważniejszy
415
jest odbiorca w wieku 16–49 lat i związana z nim
możliwość sprzedaży reklam. Dla TVP Info ważna
jest zdecydowanie większa i bardziej zróżnicowana
widownia, programy adresowane są do mieszkań-
ców całej Polski, w tym także przejawia się regional-
ność tej anteny.
Prezes TVP SA poinformował, że oddziały TVP
produkują własne programy, emitując je w czasie roz-
łącznym pod własnym logo (np. TVP Gdańsk czy
TVP Warszawa), a nie TVP Info, o czym widzowie
mogą się przekonać każdego dnia. Zdaniem prezesa
TVP SA powołanie TVP Info było ważnym wydarze-
niem na rynku medialnym, antena zyskała spójność
i wyraźną tożsamość. Spotkało się to z życzliwą reak-
cją widzów, o czym świadczą m.in. wyniki oglądalno-
ści. Od początku powstania kanału TVP Info, czyli
od 6 października do 22 listopada 2007 r. średnia do-
bowa widownia wyniosła 307 tys. (udziały 5,62 proc.
– dane TNS OBOP), a w analogicznym okresie 2006 r.,
kiedy istniała TVP3 – 268 tys. (5,15 proc.).
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Eugeniusza Grzeszczaka
w sprawie możliwości dokonywania
przeszczepów serca w Szpitalu Klinicznym
Przemienienia Pańskiego Uniwersytetu
Medycznego im. Karola Marcinkowskiego
w Poznaniu (1057)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Eugeniusza Grzeszczaka
z dnia 5 lutego 2008 r. w sprawie powstania nowego
ośrodka transplantacji serca w Poznaniu, przekaza-
ną przy piśmie, znak SPS-023-1057/08, z dnia 20 lu-
tego 2008 r., uprzejmie informuję, że minister zdro-
wia nie tworzy ani bezpośrednio nie wpływa na two-
rzenie nowych ośrodków transplantologicznych. Te
powstają w wyniku inicjatywy poszczególnych ośrod-
ków klinicznych i zespołów pracujących tam leka-
rzy. Wyposażenie ośrodka oraz odpowiednie wy-
kształcenie i przygotowanie kadry winny uzyskać
pozytywną opinię konsultantów krajowych w odpo-
wiednich dziedzinach medycyny; w przypadku prze-
szczepiania serca – w dziedzinie transplantologii
i kardiochirurgii. Kolejnym etapem tego procesu
416
jest opinia Krajowej Rady Transplantacyjnej, w opar-
ciu o którą minister zdrowia, zgodnie z przepisami
ustawy z dnia 1 lipca 2005 r. o pobieraniu, przecho-
wywaniu i przeszczepianiu komórek, tkanek i na-
rządów, wydaje pozwolenie dla danej jednostki na
przeszczepianie określonego narządu.
W chwili obecnej w Polsce działają trzy ośrodki
transplantacji serca – w Warszawie, Krakowie i Za-
brzu, które wykonały w ubiegłym roku łącznie
54 operacje przeszczepienia serca. Przy obecnym
poziomie przeszczepień te trzy ośrodki są całkowicie
wystarczające, lecz przy założeniu, że polska trans-
plantologia odzyska swoją dawną dynamikę, kiedy
rocznie przeszczepiano w Polsce ponad 120 serc,
a potrzeby są jeszcze większe, zajdzie zapewne po-
trzeba uruchomienia dodatkowego ośrodka prze-
szczepiania serca w północnej czy północno-zachod-
niej części kraju. Prace przygotowawcze w tym kie-
runku są prowadzone przez szpitale kliniczne i śro-
dowiska lekarskie.
W końcu ubiegłego roku dwa inne ośrodki, Szpi-
tal Kliniczny Przemienienia Pańskiego Uniwersyte-
tu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Po-
znaniu i Akademickie Centrum Kliniczne – Szpital
Akademii Medycznej w Gdańsku, złożyły wymaga-
ne przepisami wyżej cytowanej ustawy wnioski
o uzyskanie stosownego pozwolenia ministra zdro-
wia. Krajowa Rada Transplantacyjna pozytywnie
zaopiniowała wniosek ośrodka gdańskiego w zakre-
sie przeszczepiania serca oraz wniosek ośrodka po-
znańskiego w zakresie przeszczepiania płuca. W zgod-
nej opinii konsultantów wdrażanie dwóch dużych
programów transplantacyjnych równocześnie w ośrod-
ku poznańskim jest pod wieloma względami obar-
czone znacznym ryzykiem i należy ten proces prze-
prowadzić stopniowo – dopiero po zakończonym po-
wodzeniem przeszczepieniu płuca można będzie uru-
chamiać program przeszczepiania serca.
Z punktu widzenia Ministerstwa Zdrowia, a tak-
że z punktu widzenia interesu chorych, istotne jest
to, aby dostępność do uzyskiwania określonych
świadczeń transplantologicznych była zapewniona
na terenie całego kraju. Mając to na względzie,
w roku 2008 minister zdrowia udzielił pozwolenia
na przeszczepianie serca Akademickiemu Centrum
Klinicznemu – Szpitalowi Akademii Medycznej
w Gdańsku, które spełniło wszystkie niezbędne wa-
runki uzyskania pozwolenia na przeszczepienie ser-
ca, które zostały potwierdzone audytem przeprowa-
dzonym przez zespół specjalistów Krajowej Rady
Transplantacyjnej. Przeprowadzony przez Krajową
Radę Transplantacyjną audyt w Szpitalu Klinicz-
nym Przemienienia Pańskiego Uniwersytetu Me-
dycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu
potwierdził, iż warunki lokalowe oraz wyposażenie
diagnostyczne szpitala odpowiadają warunkom po-
trzebnym do prowadzenia programu przeszczepia-
nia serca. Ocena ta dawała podstawy do rozważań
nad wystąpieniem zespołu specjalistów Krajowej
Rady Transplantacyjnej do ministra zdrowia o udzie-
lenie ww. ośrodkowi pozwolenia na prowadzenie
procedury przeszczepiania serca. Jednakże z prze-
prowadzonego powtórnego audytu przez Krajową
Radę Transplantacyjną w dniu 31 stycznia 2008 r.
wynikało, że przed rozpoczęciem programu prze-
szczepiania serca konieczne jest:
1) przeszkolenie 1 do 2 osób w ośrodkach wyko-
nujących przeszczepianie serca w Polsce (Zabrzu,
Krakowie lub Warszawie),
2) wyszkolenie kardiochirurga wykonującego
echokardiografię niezbędną do oceny serca u dawcy
oraz u biorcy po jego przeszczepieniu,
3) przeszkolenie anatomopatologa w ocenie wy-
ników biopsji serca,
4) przeszkolenie lekarza, który będzie wykony-
wał biopsję endomiokardialną w zakresie stosowa-
nia leków immunosupresyjnych,
5) przeszkolenie lekarza, który będzie prowadził
chorych po przeszczepieniu serca,
6) ustalenie akredytowanego laboratorium do
oznaczania stężenia leków immunosupresyjnych.
Na podstawie powyższych ustaleń z audytu
Krajowa Rada Transplantacyjna na posiedzeniu
w dniu 6 lutego 2008 r. podjęła uchwałę, w której
stwierdza:
1. Szpital Kliniczny Przemienienia Pańskiego
Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkow-
skiego w Poznaniu może uzyskać pozwolenie mini-
stra zdrowia na przeszczepianie serca najwcześniej
w roku 2009 po spełnieniu ww. warunków.
2. Pierwsze zabiegi powinny się odbyć z udziałem
kardiochirurga jednego z polskich ośrodków prze-
szczepiających serce.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Posła, iż
problemem polskiej transplantologii nie jest obecnie
liczba ośrodków przeszczepiających, ale przede
wszystkim zbyt mała ilość narządów dostępna do
przeszczepienia. Ministerstwo Zdrowia intensywnie
pracuje nad sprawą rozwoju idei dawstwa narządów,
zapraszając do współpracy posłów, senatorów i orga-
nizacje pozarządowe.
Z wyrazami głębokiego szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Arkadego Fiedlera
i Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie zlikwidowania w polskim systemie
prawa konstrukcji użytkowania wieczystego
nieruchomości (1058)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Arkadego Radosława Fiedle-
ra i pana posła Tomasza Nowaka, przekazaną przy
piśmie Pana Marszałka z dnia 26 lutego 2008 r.,
w sprawie likwidacji instytucji użytkowania wieczy-
stego, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Instytucja użytkowania wieczystego od początku
wprowadzenia jej do systemu prawnego budziła licz-
ne wątpliwości. Przede wszystkim dotyczyły one
charakteru tego prawa podmiotowego. Dominuje
pogląd o szczególnej jego naturze, bardziej zbliżonej
do własności niż do innych praw rzeczowych. Przy-
znać trzeba, że instytucja użytkowania wieczystego
wykazuje wady konstrukcyjne i legislacyjne. Te ostat-
nie przejawiają się zwłaszcza w rozszczepieniu regu-
lacji tej instytucji między Kodeks cywilny a ustawę
o gospodarce nieruchomościami, a także w niejasno-
ści reżimu prawnego, ponieważ trudno rozstrzy-
gnąć, jakie przepisy należy uzupełniająco stosować
do owej instytucji – czy przepisy o własności, czy
o ograniczonych prawach rzeczowych – i to w drodze
analogii, aby zapełnić liczne luki w prawie. Wreszcie
podkreślić należy, że owa quasi-własnościowa insty-
tucja narażona jest na zarzut niezgodności z konsty-
tucją, która wyraźnie odróżnia ochronę własności
od ochrony innych praw majątkowych.
Zauważyć należy, że w ostatnich latach pojawiło
się kilka ustaw ułatwiających przekształcenie użyt-
kowania wieczystego w prawo własności, i to na ko-
rzystnych dla użytkownika wieczystego warunkach.
Kwestię tę ostatecznie uregulowano ustawą z dnia
29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowa-
nia wieczystego w prawo własności nieruchomości
(Dz. U. Nr 175, poz. 1459), która ostatnio została
znowelizowana ustawą z dnia 7 września 2007 r.
(Dz. U. Nr 191, poz. 1371). W ten sposób otwarta zo-
stała droga do stopniowego zanikania tej instytucji
w polskim porządku prawnym.
Wskazać przy tym trzeba, że Komisja Kodyfika-
cyjna Prawa Cywilnego w założeniach do przyszłego
Kodeksu cywilnego, zawartych w Zielonej Księdze1),
dokonała wnikliwej oceny instytucji użytkowania
1)
Ministerstwo Sprawiedliwości Komisja Kodyfikacyjna
Prawa Cywilnego, Zielona Księga, optymalna wizja Kodeksu
cywilnego w Rzeczypospolitej Polskiej, pod redakcją Zbigniewa
Radwańskiego, Warszawa 2006 r., s. 69-70.
417
wieczystego i w tym zakresie przedstawiła następu-
jące propozycje legislacyjne:
1) należy wyeliminować z Kodeksu cywilnego
instytucję użytkowania wieczystego – co w praktyce
oznacza, że nie może ona już być ustanawiana;
2) do istniejących już praw użytkowania wieczy-
stego należy stosować dotychczasowe przepisy – włącz-
nie ze wspomnianą wyżej ustawą o przekształceniu
prawa użytkowania wieczystego w prawo własności
nieruchomości. W tym więc zakresie byłyby one
nadal utrzymane w mocy, respektując zasadę, że
prawa nabyte należy chronić. Droga ta jest efektyw-
niejsza od ewentualnego poprawienia instytucji
użytkowania wieczystego, co i tak musiałoby dopro-
wadzić do powstania tworu zgoła odmiennego od do-
tychczasowego. Pojawiłoby się wówczas niebezpie-
czeństwo naruszenia praw już nabytych.
Przytoczone założenia zachowują pełną aktual-
ność i w przyszłym Kodeksie cywilnym należy spo-
dziewać się stosownych regulacji zmierzających do
wyeliminowania z systemu prawnego instytucji
użytkowania wieczystego. Projekt nowego Kodeksu
cywilnego Komisja Kodyfikacyjna Prawa Cywilnego
zamierza przedstawić przed upływem swojej kaden-
cji w 2010 r.
Odnosząc się zaś do podniesionego w interpelacji
zarzutu niezgodności prawa użytkowania wieczy-
stego z prawem Unii Europejskiej, przyjąć należy, że
instytucja ta nie jest niezgodna z prawem Unii Eu-
ropejskiej.
Zauważyć należy, że stosunek prawa europejskie-
go do instytucji prawa własności w poszczególnych
państwach członkowskich Unii Europejskiej najle-
piej wyraża art. 295 traktatu ustanawiającego
Wspólnotę Europejską. Przepis ten stanowi, że pra-
wo wspólnotowe w niczym nie przesądza zasad doty-
czących prawa własności, które obowiązują w po-
szczególnych państwach członkowskich. Zgodnie
z postanowieniami traktatu lizbońskiego powyż-
szy przepis będzie obowiązywał także w nowym
traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej
(jako art. 345 w identycznym brzmieniu).
W przepisie tym została wyrażona zasada neu-
tralności traktatu w stosunku do przepisów krajo-
wych dotyczących zasad prawa własności. Neu-
tralność nie oznacza jednak dowolności. W prak-
tyce największą uwagę należy zwracać na to, czy
uregulowanie danej instytucji nie narusza zasady
niedyskryminacji ze względu na przynależność
państwową.
Chodzić tu może przede wszystkim o utrudnie-
nia w nabywaniu danego prawa przez osoby z in-
nych państw członkowskich poprzez wprowadzenie
np. systemu zezwoleń oraz pobierania wyższych
opłat lub podatków.
Wobec powyższego należy stwierdzić, że instytu-
cja użytkowania wieczystego w niczym nie narusza
zasad wynikających z prawa wspólnotowego. W szcze-
gólności nie ma ona charakteru dyskryminującego
ze względu na przynależność państwową ani w sto-
418
sunku do potencjalnych nabywców, ani też w sto-
sunku do osób, którym prawo to już przysługuje. In-
stytucja użytkowania wieczystego ma z punktu wi-
dzenia prawa europejskiego charakter neutralny.
Nie jest bowiem ona sprzeczna ani z ogólnymi zasa-
dami, ani też z poszczególnymi przepisami aktów
prawa wspólnotowego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tadeusza Arkita,
Witolda Kochana i Andrzeja Ryszki
w sprawie wysokości limitów uprawnień
do emisji dwutlenku węgla
dla sektora energetyki (1059)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Tadeusza Arkita, Witol-
da Kochana i Andrzeja Ryszki z dnia 5 lutego br.
(nr pisma: SPS-023-1059/08) dotyczącą wysokości li-
mitów uprawnień do emisji dwutlenku węgla dla sek-
tora energetyki, uprzejmie informuję, co następuje.
Po opublikowaniu projektu przedmiotowego roz-
porządzenia w ramach uzgodnień społecznych i mię-
dzyresortowych napłynęło bardzo wiele uwag, z cze-
go duża ich część dotyczy ilości uprawnień do emisji
przyznanych sektorowi energetycznemu.
Należy pamiętać, że podział uprawnień na lata
2008–2012 pomiędzy poszczególne sektory jest bar-
dzo trudny m.in. ze względu na fakt, że Komisja Eu-
ropejska decyzją z dnia 26 marca 2007 r., K(2007)
1295 wersja ostateczna, zmniejszyła o 26,7% cał-
kowity limit uprawnień do emisji dla Polski na
lata 2008–2012 z proponowanej przez Polskę puli
284,6 mln ton CO2 do wartości 208,5 mln upraw-
nień rocznie. Ze względu na tak dużą różnicę pomię-
dzy zapotrzebowaniem a przyznaną ilością upraw-
nień nie ma możliwości zaspokojenia roszczeń wszyst-
kich uczestników systemu handlu emisjami. Bez wzglę-
du na przyjętą metodologię zawsze będą branże nie-
zadowolone z otrzymanego przydziału.
W efekcie dokonanej analizy wyników konsulta-
cji społecznych i uzgodnień międzyresortowych pro-
jekt rozporządzenia musiał ulec daleko idącym zmia-
nom. Wprowadzone zmiany miały na celu uwzględ-
nienie zgłoszonych w toku konsultacji propozycji
i wniosków. W szczególności w następstwie uzgod-
nień międzyresortowych nastąpiły istotne zmiany
w alokacji uprawnień zarówno na sektory, jak i po-
szczególne instalacje. Zakres wprowadzonych do pro-
jektu zmian spowodował konieczność poddania go
ponownym konsultacjom. Obecnie Ministerstwo Śro-
dowiska w ścisłej współpracy z zainteresowanymi re-
sortami, m.in. gospodarki i skarbu państwa, opraco-
wuje korekty do projektu przedmiotowego rozporzą-
dzenia przy szczególnym uwzględnieniu wielkości li-
mitu uprawnień dla sektora energetycznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Pięty
w sprawie przygotowywanego projektu ustawy
o Regionalnym Związku Komunalnym „Silesia”
(1060)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1060/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Jarosława Pięty w sprawie przygotowywanego
projektu ustawy o Regionalnym Związku Komunal-
nym „Silesia”, uprzejmie informuję, iż w MSWiA nie
są prowadzone żadne prace nad projektem przed-
miotowej ustawy.
Niezależnie od powyższego pragnę wskazać, iż
kwestia funkcjonowania samorządu terytorialnego,
w tym problematyka rozwoju aglomeracji i metropo-
lii, stanowi dla rządu RP jeden z podstawowych
priorytetów. Wyrazem powyższego są działania pod-
jęte przez rząd RP zmierzające do dalszej decentra-
lizacji państwa, w tym podjęta przez Radę Mini-
strów uchwała nr 13 z dnia 22 stycznia 2008 r.
w sprawie dokończenia reformy administracji pu-
blicznej oraz zasad prowadzenia prac w tym zakre-
sie (M.P. Nr 8, poz. 99).
Znaczenie samorządu terytorialnego – jako jed-
nego z podstawowych segmentów władzy publicznej
w Polsce, który na zasadzie subsydiarności realizuje
wiele różnorodnych zadań publicznych, stanowiąc
przy tym najbliższą obywatelom strukturę admini-
stracyjną – jest bezdyskusyjne.
Wspomnieć należy, iż na inauguracyjnym posie-
dzeniu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Tery-
torialnego, które odbyło się w dniu 30 stycznia 2008 r.,
prezes Rady Ministrów zaprosił samorządowców do

współpracy nad dokończeniem reformy administra-
cyjnej kraju – przedstawiając jednocześnie propozy-
cje usprawnienia funkcjonowania samorządu tery-
torialnego. Istotnym elementem zakładanych zmian
w ramach planowanego dokończenia reformy samo-
rządowej będzie w szczególności wzmocnienie zna-
czenia samorządu terytorialnego, w tym jego pod-
staw majątkowych. Jednocześnie ze strony rządowej
wyrażona została gotowość aktywnego współdziała-
nia ze środowiskami samorządowymi w planowa-
nych pracach nad projektami stosownych zmian le-
gislacyjnych, w tym – nad propozycjami zgłaszany-
mi przez stronę samorządową.
Dodatkowo pragnę poinformować, iż Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji wystąpi-
ło do środowisk samorządowych o przedstawienie
propozycji zmian legislacyjnych, w tym w szczegól-
ności dotyczących decentralizacji zadań, kompeten-
cji i środków finansowych oraz przekazania mienia
i instytucji o zasięgu regionalnym i lokalnym, upo-
rządkowania, jak i uproszczenia przepisów dotyczą-
cych funkcjonowania samorządu oraz zarządzania
terytorialnego w różnych dziedzinach życia publicz-
nego. W odpowiedzi środowiska samorządowe prze-
słały propozycje mające doprowadzić do integracji
zarządzania na obszarach metropolitalnych. Jed-
nakże, z uwagi na obecny etap prac związanych
z dokończeniem reformy administracji publicznej,
odniesienie się do szczegółowych rozwiązań norma-
tywnych możliwe będzie po zakończeniu procedur
legislacyjnych.
Niezależnie od powyższego pragnę podkreślić, iż
obecnie obowiązujące regulacje prawne umożliwiają
różne formy współpracy jednostek samorządu tery-
torialnego. Niemniej praktyczne doświadczenia do-
tyczące obszarów metropolitalnych (tj. układów
przestrzennych składających się z dużego miasta
oraz otaczających je terenów ściśle z nim funkcjo-
nalnie powiązanych) wskazują, iż uregulowania te
mogą okazać się niewystarczające i nie w pełni wy-
korzystane. Dlatego też celowe pozostaje wypraco-
wanie rozwiązań w przedmiocie funkcjonowania ob-
szarów metropolitalnych. Przy uznaniu, iż aktem
prawnym, który miałby regulować powyższe kwe-
stie, miałaby być ustawa, wskazać należy na dwa
możliwe warianty rozwiązań systemowych, z któ-
rych jeden przyjmowałby formę ustawy (jako jedne-
go generalnego aktu prawnego dla wszystkich ob-
szarów metropolitalnych, z ewentualną możliwością
doprecyzowania kwestii ustrojowych przez same
metropolie), natomiast drugi mógłby się opierać na
zasadzie odrębnej ustawy dla każdej aglomeracji
Niezależnie od przyjętej konstrukcji legislacyjnej
dla uregulowania przedmiotowej problematyki wska-
zać należy, iż obszary aktywności metropolitalnej
związane są z zadaniami z zakresu m.in. gospodarki
odpadami, transportu publicznego i zagospodaro-
wania przestrzennego.
Biorąc pod uwagę fakt, iż obszarem szczególnie
wymagającym regulacji w przedmiotowym zakresie
419
(ze względu na liczbę ludności oraz poziom i dynami-
kę rozwoju konurbacji) jest Śląsk. Prace nad przygo-
towaniem stosownych rozwiązań prawnych – z udzia-
łem zarówno przedstawicieli administracji rządowej,
samorządowej, jak i ekspertów prawnych – zostały
już zainicjowane na Śląsku. Efektem powyższego
jest decyzja o powołaniu zespołu pod przewodnic-
twem wojewody śląskiego, który ma wypracować
spójny projekt ustawy aglomeracyjnej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w dniu
28 lutego 2008 r. odbyło się wspólne posiedzenie Ko-
misji Administracji i Spraw Wewnętrznych oraz Ko-
misji Samorządu Terytorialnego i Polityki Regio-
nalnej, które poświęcone było problemom funkcjo-
nowania obszarów metropolitalnych. Podczas ww.
wspólnego posiedzenia przedstawiono informację
o obecnym etapie prac nad ustawą regulującą przed-
miotową problematykę oraz poinformowano o efek-
tach prac poprzedniego rządu, w tym m.in. o tym, iż
w dniu 23 października 2007 r. Rada Ministrów
przyjęła założenia do projektu ustawy metropolital-
nej (oparte na wynikach końcowych prac Zespołu do
Spraw Uregulowania Funkcjonowania Obszarów
Metropolitalnych). Należy podkreślić, iż proponowa-
ną w ww. założeniach formę organizacyjną obszaru
metropolitalnego jako obligatoryjnego ustawowego
związku jednostek samorządu terytorialnego oce-
niono negatywnie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Dzięcioła
w sprawie poświadczania do celów
emerytalno-rentowych pozostawania
przy życiu (1062)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Janusza Dzięcioła w sprawie
uprawnień do poświadczania pozostawania przy ży-
ciu dla celów emerytalno-rentowych, przekazaną
przy piśmie z dnia 20 lutego 2007 r., nr SPS-023-
-1062/08, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
W pierwszym rzędzie należy podkreślić, iż pozy-
cja ustrojowa notariusza w polskim systemie praw-
nym powoduje, że zawód ten jest ściśle powiązany
z wykonywaniem władzy publicznej. Art. 96 ustawy
z dnia 14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie (Dz. U.
420
z 2002 r. Nr 42, poz. 369, z późn. zm.) stanowi, że
poświadczenia zawierające w sobie treści potwier-
dzające istotny stan faktyczny bądź okoliczności
mające istotne znaczenie prawne, a mianowicie:
— własnoręczność podpisu,
— zgodność odpisu, wyciągu lub kopii z okaza-
nym dokumentem,
— datę okazania dokumentu,
— pozostawanie osoby przy życiu lub w określo-
nym miejscu
– należą do wyłącznej kompetencji notariusza.
Innym podmiotom, zgodnie z art. 101 ustawy
Prawo o notariacie, może zostać powierzone dokony-
wanie tylko niektórych poświadczeń, w ściśle okre-
ślonych przypadkach. Minister Sprawiedliwości
może bowiem, w drodze rozporządzenia, upoważnić
organy samorządu terytorialnego i banki mające
swoje siedziby w miejscowościach, w których nie ma
kancelarii notarialnej, do sporządzania niektórych
poświadczeń dokonywanych przez notariusza.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra sprawiedli-
wości z dnia 7 lutego 2007 r. w sprawie sporządzania
niektórych poświadczeń przez organy samorządu te-
rytorialnego i banki (Dz. U. Nr 27, poz. 185) w miej-
scowościach, w których nie ma kancelarii notarial-
nej, do poświadczania pozostawania osoby przy ży-
ciu lub w określonym miejscu, w celu otrzymania
emerytury, renty lub innych świadczeń z ubezpie-
czenia społecznego, upoważnieni są wójt (burmistrz,
prezydent miasta). W miejscowościach, w których
znajdują się kancelarie notarialne, dokonywanie ta-
kich poświadczeń należy natomiast do wyłącznej
kompetencji notariusza.
W tym miejscu należy zaznaczyć, iż nie jest uza-
sadnione dokonywanie zmian w ustawie Prawo o no-
tariacie, polegających na upoważnieniu do sporzą-
dzania pozostałych poświadczeń także wójtów gmin
(burmistrzów, prezydentów miast) mających swoje
siedziby w miejscowościach, w których znajdują się
kancelarie notarialne, albowiem stanowiłoby to
w istocie zaprzeczenie idei, zgodnie z którą powstała
ustawa Prawo o notariacie, w myśl której dokony-
wanie najbardziej doniosłych pod względem praw-
nym poświadczeń jest kompetencją notariuszy jako
osób zaufania publicznego.
Ponadto, zgodnie z art. 1 § 1 ustawy Prawo o no-
tariacie, czynnością notarialną jest czynność, której
strony są obowiązane lub pragną nadać formę nota-
rialną. Wymagania co do zachowania formy nota-
rialnej określają przepisy prawa materialnego. Wy-
dane przez wójtów (burmistrzów, prezydentów
miast), na podstawie § 2 rozporządzenia ministra
sprawiedliwości w sprawie sporządzania niektórych
poświadczeń przez organy samorządu terytorialne-
go i banki, poświadczenia pozostawania osoby przy
życiu lub w określonym miejscu, w celu otrzymania
emerytury, renty lub innych świadczeń z ubezpie-
czenia społecznego, mają moc poświadczenia nota-
rialnego (czynności notarialnej).
Powyższe regulacje nie oznaczają jednak, iż ww.
organy nie mają możliwości dokonywania innych
poświadczeń (w tym poświadczeń pozostawania przy
życiu, sporządzanych na formularzu wymaganym
przez władze francuskie), niemających charakteru
poświadczenia notarialnego, zarówno w miejscowo-
ściach, w których nie ma kancelarii notarialnej, jak
i w miejscowościach, w których funkcjonują kance-
larie notarialne.
Przedstawiony przez pana posła Janusza Dzię-
cioła problem nie polega na nieprecyzyjności przepi-
sów ustawy Prawo o notariacie i rozporządzenia mi-
nistra sprawiedliwości w sprawie sporządzania nie-
których poświadczeń przez organy samorządu tery-
torialnego i banki, ale w istocie sprowadza się do
działania władz francuskich, które nie honorują po-
świadczeń dokonywanych przez upoważnione do
tego podmioty, tj. notariuszy.
W związku z tym pragnę uprzejmie poinformo-
wać, iż kwestia nieuznawania przez władze francu-
skie poświadczeń pozostawania przy życiu lub w okre-
ślonym miejscu dokonywanych przez notariuszy w naj-
bliższym czasie będzie przedmiotem mojego wystą-
pienia do ministra spraw zagranicznych Rzeczypo-
spolitej Polskiej w celu rozwiązania zaistniałych nie-
porozumień na drodze dyplomatycznej.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Janusza Dzięcioła
w sprawie możliwości przeliczenia
świadczenia emerytalnego z FUS (1063)
Odpowiadając na pismo z dnia 20 lutego br.
(znak: SPS-023-1063/08), przy którym przesłana
została interpelacja pana posła Janusza Dzięcioła
w sprawie możliwości przeliczenia świadczenia eme-
rytalnego z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych dla
emerytów wojskowych, uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje:
Z dniem 1 stycznia 1999 r. weszła w życie refor-
ma ubezpieczeń społecznych, w której przyjęto wy-
łączenie odrębnych systemów emerytalnych, tj. sys-
temów zaopatrzeniowych, obejmujących m.in. żoł-
nierzy zawodowych. W związku z tym od dnia wej-
ścia reformy systemu ubezpieczeń społecznych sys-
temem tym objęto m.in. żołnierzy zawodowych, któ-
rzy do zawodowej służby wstąpili po dniu 1 stycznia
1999 r., tj. po dniu wejścia w życie ustawy z dnia

17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 39, poz. 353, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą
emerytalną. Żołnierzom tym prawo do emerytury
miało przysługiwać na powszechnych zasadach.
W przypadku żołnierzy zawodowych, którzy wstą-
pili do służby przed dniem 2 stycznia 1999r., zacho-
wano ich prawo do emerytury na dotychczasowych
zasadach określonych w ustawie z dnia 10 grudnia
1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawo-
dowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66,
z późn. zm.), zwanej dalej ustawą zaopatrzeniową.
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej przyjął ustawę
z dnia 23 lipca 2003 r. o zmianie ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 166, poz. 1609, z późn. zm.), który-
mi to przepisami znowelizowano od dnia 1 paździer-
nika 2003 r. również przepisy ustawy z dnia 10 grud-
nia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy
zawodowych oraz ich rodzin.
W wyniku nowelizacji przywrócono system za-
opatrzeniowy dla wszystkich żołnierzy zawodowych,
w tym także żołnierzy, którzy wstąpili do służby po
raz pierwszy po dniu 1 stycznia 1999 r.
Nowelizacja miała na celu stabilizację rozwią-
zań w zakresie świadczeń przysługujących żołnie-
rzom zawodowym w związku z utrzymaniem od-
rębnego systemu zaopatrzenia emerytalnego, okre-
ślającego prawo do świadczeń z tytułu zawodowej
służby na preferencyjnych zasadach, wypłacanych
ze środków budżetu państwa, bez obowiązku opła-
cania składek.
W wyniku nowelizacji ustawy zaopatrzeniowej
emeryci wojskowi, którzy przed tą datą nie przeszli
na pracowniczy system emerytalny do Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych, pozostali na stałe w woj-
skowym systemie emerytalnym.
Zgodnie z przyjętymi regulacjami ustawy zaopa-
trzeniowej emerytura wojskowa przysługuje żołnie-
rzowi zwolnionemu z zawodowej służby wojskowej,
który w dniu zwolnienia z tej służby posiada piętna-
ście lat służby wojskowej w Wojsku Polskim, z wy-
jątkiem żołnierza, który ma ustalone prawo do eme-
rytury, określonej w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych, obliczonej z uwzględnieniem okresów
służby wojskowej w Wojsku Polskimi i okresów rów-
norzędnych z tą służbą.
Przedstawioną wyżej kwestię regulują także po-
wszechne przepisy emerytalne. W myśl przepisów
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
świadczenia na warunkach i w wysokości określo-
nej w tej ustawie przysługują również byłym żoł-
nierzom zawodowym oraz członkom rodzin pozo-
stałych po tych osobach, jeżeli nie spełniają oni wa-
runków do nabycia prawa do świadczeń określo-
nych w przepisach ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r.
o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodo-
wych oraz ich rodzin.
421
Osoba, która po zwolnieniu ze służby, do której
wstąpiła przed 2 stycznia 1999 r., spełnia warunki
do emerytury wojskowej, ma prawo zrezygnowania
ze zgłoszenia wniosku o jej przyznanie w celu naby-
cia prawa do emerytury na zasadach i w wysokości
określonej w ustawie o emeryturach i rentach z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych.
W takim przypadku za okres służby pełnionej
przez tę osobę po 31 grudnia 1998 r. właściwe orga-
ny przekazują do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
zwaloryzowane składki na ubezpieczenia emerytal-
ne i rentowe wymierzone od uposażenia przysługu-
jącego tej osobie w czasie służby. Składki te są w ca-
łości finansowane przez budżet państwa.
Budżet państwa nie może jednak ponosić kosz-
tów związanych z wypłatą emerytury zaopatrzenio-
wej obliczonej z uwzględnieniem okresów składko-
wych i nieskładkowych, która może być realizowana
przez okres nawet kilkudziesięciu lat, a następnie
finansować koszt składek na ubezpieczenia emery-
talne i rentowe w celu umożliwienia zamiany tej
emerytury na emeryturę z powszechnego systemu
emerytalnego.
Dlatego ustawodawca wprowadził ograniczenie,
że tylko ta osoba, która nie ma ustalonego prawa do
emerytury wojskowej, a więc nigdy nie pobierała
świadczenia emerytalnego finansowanego przez bu-
dżet państwa, ma prawo do emerytury z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych, jeśli osiągnęła wiek eme-
rytalny i spełnia pozostałe wymagane warunki.
Należy podkreślić, iż zarówno zaopatrzeniowy
system emerytalny obejmujący emerytury wojsko-
we, jak również powszechny system emerytalny
uregulowany przepisami ustawy z dnia 17 grudnia
1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych określa górną granicę podsta-
wy wymiaru świadczeń przysługujących z tych sys-
temów, a w związku z tym nie wszystkie okresy za-
trudnienia – okresy odprowadzania składek na
ubezpieczenie społeczne – wpływają na wysokość
emerytur z tych systemów.
Zgodnie bowiem z przyjętymi generalnymi zasa-
dami w powszechnym systemie emerytalnym pod-
stawę emerytury z tego systemu stanowi przeciętna
podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie eme-
rytalne lub na ubezpieczenie społeczne w okresie ko-
lejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez za-
interesowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych
poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgło-
szono wniosek o emeryturę. Na wniosek ubezpieczo-
nego podstawę wymiaru emerytury może stanowić
przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpie-
czenie społeczne lub ubezpieczenie emerytalne
w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających
przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całe-
go okresu podlegania ubezpieczeniu.
Podstawę wymiaru emerytury oblicza się jako
sumę kwot podstaw wymiaru składek i określonych
kwot w okresie każdego roku z wybranych przez za-
interesowanego lat kalendarzowych. Oblicza się sto-
422
sunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty
przeciętnego wynagrodzenia ogłaszanej za dany rok
kalendarzowy, wyrażając go w procentach. Następ-
nie oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów
stanowiącą wskaźnik wysokości podstawy wymiaru
emerytury oraz mnoży się przez ten wskaźnik kwo-
tę bazową. Przy czym wskaźnik wysokości podsta-
wy nie może być wyższy niż 250%.
Przy ustalaniu wysokości emerytury z systemu
powszechnego uwzględniane są okresy składkowe
i nieskładkowe, z tym iż okresy nieskładkowe uwzględ-
niane są w wymiarze nieprzekraczającym jednej trze-
ciej udowodnionych okresów składkowych.
Na wysokość emerytury z powszechnego syste-
mu emerytalnego składają się dwie części:
— pierwsza, jednakowa dla wszystkich ubezpie-
czonych, wynosząca 24% kwoty bazowej (tzw. część
socjalna);
— druga, uzależniona od wysokości indywidual-
nych zarobków oraz od długości okresów składko-
wych (liczonych po 1,3% podstawy wymiaru za każ-
dy rok) i okresów nieskładkowych (liczonych po 0,7%
podstawy wymiaru za każdy rok).
W związku z tym ubezpieczonemu przysługuje
emerytura składająca się z części socjalnej i części
uzależnionej od indywidualnych zarobków oraz dłu-
gości okresów składkowych i nieskładkowych.
Z powyższego wynika generalna zasada obowią-
zująca w powszechnym systemie emerytalno-rento-
wym, zgodnie z którą wysokość indywidualnej eme-
rytury uzależniona jest od indywidualnej długości
stażu pracy i indywidualnej wysokości wynagrodze-
nia uzyskiwanego w czasie aktywności zawodowej,
a z nim związanej wysokości składki płaconej na
ubezpieczenie społeczne, przy jednoczesnym okre-
śleniu górnej granicy wskaźnika wysokości podsta-
wy jej wymiaru do 250%.
Ograniczenie górnej granicy wskaźnika wysoko-
ści podstawy wymiaru emerytury dotyczy wszyst-
kich ubezpieczonych uprawnionych do emerytury
z powszechnego systemu emerytalnego, w tym rów-
nież emerytów pozostających w ubezpieczeniu spo-
łecznym z tytułu podjęcia pracy.
Przekroczenie przez ubezpieczonego przy ustale-
niu podstawy emerytury lub jej ponownego ustale-
nia ograniczonego do 250% wskaźnika wysokości
podstawy wymiaru emerytury nie wpływa na wyso-
kość otrzymywanego przez niego świadczenia eme-
rytalno-rentowego.
W odróżnieniu od emerytur z systemu powszech-
nego emerytury wojskowe objęte są systemem za-
opatrzeniowym finansowanym z budżetu państwa,
a ich podstawę wymiaru stanowi uposażenie należ-
ne żołnierzowi zawodowemu w ostatnim miesiącu
pełnienia zawodowej służby wojskowej.
Ponadto należy wskazać, iż emerytura dla żoł-
nierza, który pozostawał w służbie przed dniem
2 stycznia 1999 r., wynosi 40% podstawy jej wymia-
ru za 15 lat służby wojskowej i wzrasta o 2,6% pod-
stawy wymiaru za każdy dalszy rok tej służby, jak
również m.in. o 2,6% podstawy jej wymiaru za każ-
dy rok okresów składkowych poprzedzających służ-
bę, nie więcej niż za trzy lata tych okresów.
W związku z tym trzyletni okres składkowy
uwzględniany jest przy ustalaniu emerytury woj-
skowej w wymiarze korzystniejszym niż w po-
wszechnym systemie emerytalnym nie tylko z powo-
du przyjęcia 2,6% podstawy wymiaru za każdy rok
składkowy, a nie liczonych po 1,3% za okres skład-
kowy jak w powszechnym systemie emerytalnym.
Również ten trzyletni okres składkowy uwzględ-
niany jest w wymiarze korzystniejszym z uwagi, iż
podstawę wymiaru stanowi należne żołnierzowi
uposażenie w ostatnim miesiącu pełnienia zawodo-
wej służby wojskowej, a nie jak w przypadku emery-
tur z systemu powszechnego, gdzie podstawę wy-
miaru emerytury stanowi przeciętna podstawa wy-
miaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rento-
we z długoletniego, odpowiednio 10-letniego lub 20-
-letniego okresu, w zależności od wyboru osoby za-
interesowanej.
Emerytura wojskowa wzrasta także m.in. o 1,3%
podstawy wymiaru za każdy rok okresów składko-
wych ponad trzyletni okres składkowy poprzedzający
służbę oraz o 0,7% podstawy wymiaru za każdy rok
okresów nieskładkowych poprzedzających służbę.
Zatem przy ustalaniu emerytury wojskowej dla
żołnierza, który wstąpił do służby przed 2 stycznia
1999 r., uwzględniane są okresy zawodowej służby
oraz okresy składkowe i nieskładkowe wymienione
w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych.
Emerytowi uprawnionemu do emerytury woj-
skowej dolicza się na jego wniosek do wysługi eme-
rytalnej okresy przypadające po zwolnieniu ze
służby zatrudnienia przed dniem 1 stycznia 1999 r.
w wymiarze czasu nie niższym niż połowa pełnego
wymiaru czasu pracy oraz okres opłacania składek
na ubezpieczenie emerytalne i rentowe po dniu
31 grudnia 1998 r. lub okres nieopłacania składek
z powodu przekroczenia w trakcie roku kalenda-
rzowego kwoty rocznej podstawy wymiaru składek
na te ubezpieczenie. Okresy te dolicza się do wysłu-
gi emerytalnej, jeżeli emerytura wojskowa wynosi
mniej niż 75% podstawy jej wymiaru oraz emeryt
ukończył 55 lat życia – mężczyzna i 50 lat – kobieta
albo stał się inwalidą.
Zarówno powszechny system emerytalny, jak
i wojskowy system emerytalny określają górną gra-
nicę podstawy wymiaru świadczeń przysługujących
z tych systemów, a w związku z tym w przypadku
emerytów z systemu powszechnego, jak i emery-
tów wojskowych nie wszystkie okresy zatrudnienia
– okresy odprowadzania składek na ubezpieczenie
społeczne – wpływają na wysokość emerytur z tych
systemów.
Podkreślenia wymaga fakt, iż zgodnie z przepi-
sami ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrze-
niu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich ro-
dzin w przypadku osób, które po raz pierwszy wstą-

piły do zawodowej służby wojskowej po dniu 1 stycz-
nia 1999 r., emerytura dla żołnierza będzie wynosiła
40% podstawy wymiaru, która stanowi uposażenie
należne żołnierzowi zawodowemu w ostatnim mie-
siącu pełnienia zawodowej służby wojskowej oraz
będzie ona zwiększana tylko za każdy dalszy rok
służby o 2,6% podstawy wymiaru oraz dodatkowo
od 0,5% do 2% za każdy rok służby w warunkach
szczególnie zagrażających życiu i zdrowiu.
W razie gdy osoba taka będzie legitymowała się
okresami pracy, pozostawania w ubezpieczeniu spo-
łecznym, wówczas po osiągnięciu powszechnego
wieku emerytalnego, obecnie wynoszącego 60 lat
dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn, uzyska prawo także
do emerytury na zasadach określonych przepisami
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Osobie, która przystąpiła do otwartego funduszu
emerytalnego, wypłacana będzie także emerytura
z tzw. II filaru.
W związku z tym emerytura wojskowa będzie
ustalana wyłącznie w oparciu jedynie o okresy służ-
by wojskowej, a emerytura z powszechnego systemu
emerytalnego wyłącznie w oparciu o okresy pozo-
stawania w ubezpieczeniu.
Należy także wskazać jedną z generalnych zasad
systemu ubezpieczeń społecznych, zgodnie z którą
wszyscy pracownicy gromadzą środki w Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych na wypłatę z tego fundu-
szu. Żaden pracownik nie może być zwolniony z tego
obowiązku, mimo że nie wszyscy zatrudnieni w jed-
nakowej mierze skorzystają, a są i tacy, którzy nigdy
z nich nie skorzystają. Zasada ta wynika z przepi-
sów ustawy z dnia 13 października 1998 r. o syste-
mie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11,
poz. 74, z późn. zm.).
Obowiązek opłacania składek od wynagrodzeń
obejmuje wszystkie osoby będące pracownikami,
niezależnie od faktu nabycia przez te osoby
uprawnień do emerytury wynikającej z powszech-
nego systemu emerytalno-rentowego realizowane-
go z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych albo na-
bycia uprawnień do emerytury z wojskowego syste-
mu zaopatrzenia emerytalnego realizowanego z bu-
dżetu państwa.
Składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe
pokrywane są w częściach równych przez pracodaw-
cę i pracownika. Pracownik pokrywa składki na
ubezpieczenie chorobowe, a pracodawca składki na
ubezpieczenie wypadkowe.
Z uwagi na wprowadzenie zasady opłacania przez
pracownika części składki na ubezpieczenie społecz-
ne nastąpiło podwyższenie wynagrodzeń pracowni-
czych, tak aby potrącenia należnych od pracowni-
ków składek nie spowodowały zmniejszenia wypłat
wynagrodzeń.
Zwolnienie niektórych pracowników, np. pracow-
ników uprawnionych do emerytury wojskowej, z obo-
wiązku ubezpieczeń emerytalnego i rentowych, jak
również chorobowego i wypadkowego oznaczałoby
423
zwolnienie z obciążenia częścią składek tych pra-
cowników, a w konsekwencji nieuzasadnionego
zróżnicowania wynagrodzeń, jak również braku
możliwości skorzystania przez tych pracowników
z określonych świadczeń w razie choroby i macie-
rzyństwa.
Z uwagi na powyższe, a zwłaszcza to, że dla osób,
które wstąpiły do służby przed 2 stycznia 1999 r.,
utrzymano preferencyjny sposób obliczania emerytu-
ry wojskowej, umożliwiający obliczenie jej z uwzględ-
nieniem okresów ubezpieczenia, oraz że świadczenia
mundurowe są w całości finansowane ze środków
budżetu państwa, uważam, że obecnie obowiązujące
rozwiązania są prawidłowe i nie wymagają zmiany.
Natomiast wprowadzanie dalszych regulacji ko-
rzystnych dla tej kategorii emerytów oznaczałoby
ich uprzywilejowanie w stosunku do osób, które do
zawodowej służby wstąpiły po 1 stycznia 1999 r.
i będą mieć liczoną emeryturę z tytułu służby na
nowych zasadach, jak również w stosunku do
wszystkich ubezpieczonych pozostających w po-
wszechnym ubezpieczeniu społecznym, którzy przez
cały okres aktywności zawodowej odprowadzali
składki na to ubezpieczenie.
Należy także wskazać, iż zmiany w zakresie spo-
sobu obliczania emerytur dla nowo wstępujących do
zawodowej służby wprowadzone ustawą z 2003 r., są
wynikiem działań zmierzających do zracjonalizowa-
nia wydatków budżetu państwa.
Z uwagi na rozwiązania funkcjonujące w syste-
mie zaopatrzeniowym żołnierzy zawodowych oraz
w systemie ubezpieczeń społecznych, jak również
ze względu na źródła finansowania przewidzianych
w nich świadczeń, nie ma uzasadnienia do podej-
mowania działań w kierunku zmiany obowiązują-
cych regulacji.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Dzięcioła
w sprawie dodatkowego wskaźnika
różnicującego wysokość środków finansowych
pochodzących ze składek na ubezpieczenie
zdrowotne dla poszczególnych województw
(1064)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Janusza Dzięcioła, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 28 stycznia 2008 r.,
w sprawie „dodatkowego wskaźnika różnicującego
424
wysokość środków finansowych pochodzących ze
składek na ubezpieczenie zdrowotne dla poszczegól-
nych województw”, przesłaną przy piśmie Marszał-
ka Sejmu z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-023-
-1064/08, uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych informacji.
Odnosząc się do kwestii tzw. algorytmu podziału
środków na koszty świadczeń opieki zdrowotnej po-
między oddziały wojewódzkie Narodowego Fundu-
szu Zdrowia, uprzejmie informuję, iż podstawową
funkcją przedmiotowego algorytmu jest taki podział
środków na koszty świadczeń opieki zdrowotnej po-
między poszczególne oddziały wojewódzkie fundu-
szu, który zapewni ubezpieczonym równy dostęp do
tych świadczeń niezależnie od oddziału, w którym
ubezpieczony jest zarejestrowany, przy jednocze-
snym efektywnym wykorzystaniu przedmiotowych
środków. Aby zrealizować ww. cel, podział środków
na koszty świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy od-
działy wojewódzkie funduszu musi uwzględniać naj-
istotniejsze czynniki wpływające na takie zróżnico-
wanie wysokości tych środków, które umożliwi re-
alizację przedmiotowego celu. Zgodnie z przepisami
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.) za
takie czynniki uznano: liczbę ubezpieczonych wraz
z przypisanymi im ryzykami zdrowotnymi, wskaź-
nik wynikający z liczby świadczeń wysokospecjali-
stycznych oraz wskaźnik wynikający ze zróżnicowa-
nia kosztu jednostkowego świadczenia opieki zdro-
wotnej, a w roku 2006 i 2007 dodatkowo migrację
ubezpieczonych.
Podkreślić należy, iż wskaźnik wynikający ze
zróżnicowania kosztu jednostkowego świadczenia
opieki zdrowotnej, do którego nawiązał pan poseł,
tak jak i wskaźnik wynikający z liczby świadczeń
wysokospecjalistycznych, zgodnie z przepisem art. 118
ust. 3 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej jest
dodatkowym wskaźnikiem korygującym zasadniczy
podział środków wynikający z liczby ubezpieczonych
zarejestrowanych w poszczególnych oddziałach wo-
jewódzkich funduszu wraz z przypisanymi im ryzy-
kami zdrowotnymi.
Ponadto uprzejmie informuję, że zmiany, które
zostały wprowadzone w zasadach podziału środków
na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej dla
ubezpieczonych pomiędzy oddziały wojewódzkie
funduszu, zaczynając od planu finansowego fundu-
szu na 2008 r., wynikały z analizy funkcjonowania
dotychczasowego podziału środków. Należy zwrócić
uwagę na to, iż dotychczasowe regulacje w tej spra-
wie budziły wiele kontrowersji i sprzeciwów różnych
podmiotów, np. z województw: mazowieckiego, ślą-
skiego, warmińsko-mazurskiego, podkarpackiego,
opolskiego, podlaskiego, pomorskiego czy lubuskie-
go. Podkreślić należy, iż obecne regulacje w tym za-
kresie obowiązują od niedawna, a ich wpływ na sys-
tem finansowania świadczeń opieki zdrowotnej jest
na bieżąco analizowany. Ewentualne decyzje co do
zmiany obecnych zasad mogą być podjęte po zakoń-
czeniu prac analitycznych.
Dodatkowo uprzejmie informuję, iż jednym z prio-
rytetów rządu w dziedzinie ochrony zdrowia, co zo-
stało przedstawione zarówno w exposé prezesa Rady
Ministrów, jak również w „Informacji rządu na te-
mat obecnej sytuacji ochrony zdrowia w Polsce”
(druk sejmowy nr 176), jest decentralizacja i demo-
nopolizacja instytucji płatnika w ramach powszech-
nego ubezpieczenia zdrowotnego. W związku z po-
wyższym Ministerstwo Zdrowia rozpoczęło już pra-
ce przygotowawcze nad opracowaniem projektu
ustawy wprowadzającej decentralizację i demonopo-
lizację instytucji płatnika w ramach powszechnego
ubezpieczenia zdrowotnego. Wraz z wejściem w ży-
cie projektowanych rozwiązań możliwe będzie inne
uregulowanie kwestii przedmiotowego podziału
środków na koszty świadczeń opieki zdrowotnej po-
między płatników.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie umieszczenia zawodu
„komputerowy edytor tekstu” w klasyfikacji
zawodów szkolnictwa zawodowego dla uczniów
z lekką niepełnosprawnością umysłową (1065)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji pana posła Michała Stuligrosza (Nr SPS-
-023-1065/08), w sprawie umieszczenia zawodu „kom-
puterowy edytor tekstu” w klasyfikacji zawodów
szkolnictwa zawodowego dla uczniów z upośledze-
niem umysłowym w stopniu lekkim, dziękuję panu
posłowi za zainteresowanie problemami osób niepeł-
nosprawnych i uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z decyzją ministra edukacji narodowej
i sportu z dnia 31 maja 2004 r., Nr DKOS-02-JK-
-5031-02/04, wydaną na podstawie § 6 rozporządze-
nia ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 9 kwiet-
nia 2002 r. w sprawie warunków prowadzenia dzia-
łalności innowacyjnej i eksperymentalnej przez pu-
bliczne szkoły i placówki (Dz. U. Nr 56, poz. 506),
w Zespole Szkół Specjalnych Nr 102 im. Bohaterów
Drugiej Wojny Światowej w Poznaniu podjęto reali-
zację eksperymentu pedagogicznego w zawodzie
o roboczej nazwie „komputerowy edytor tekstu”. Za-

wód o takiej nazwie nie został ujęty w rozporządze-
niu ministra edukacji narodowej z dnia 26 czerwca
2007 r. w sprawie klasyfikacji zawodów szkolnictwa
zawodowego (Dz. U. Nr 124, poz. 860).
Celem eksperymentu było przygotowanie uczniów
z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim, na
podstawie autorskiego programu nauczania dla za-
wodu „komputerowy edytor tekstu” w zasadniczej
szkole zawodowej specjalnej o trzyletnim okresie na-
uczania na podbudowie gimnazjum, do zawodu dają-
cego im szansę znalezienia się na rynku pracy.
Wojewódzki Urząd Pracy w Poznaniu uchwałą
nr 5/2003 z dnia 25 marca 2004 r. również pozy-
tywnie zaopiniował projekt uruchomienia kształce-
nia w zawodzie „komputerowy edytor tekstu”,
przedstawiony przez Zespół Szkół Specjalnych
Nr 102 w Poznaniu.
Minister właściwy do spraw informatyzacji,
którym przed kilku laty był ówczesny minister na-
uki, pismem Nr L. dz. DIA/377/2004 z dnia 31 marca
2004 r., także wydał pozytywną opinię o proponowa-
nym kierunku – „komputerowy edytor tekstu”.
W uzasadnieniu opinii minister nauki zwrócił uwa-
gę, że kompetencje nabyte przez uczniów oraz zdo-
byte umiejętności w sprawnym posługiwaniu się
komputerem w wybranych programach z pewno-
ścią zwiększą możliwości znalezienia się na rynku
pracy.
Patronat naukowo-dydaktyczny nad przebiegiem
eksperymentu sprawował Instytut Informatyki Po-
litechniki Poznańskiej. W dniu 19 lutego 2007 r. in-
stytut wydał pozytywną opinię o realizacji wymie-
nionego eksperymentu, stwierdzając w uzasadnie-
niu, że kształcenie uczniów z upośledzeniem umy-
słowym w stopniu lekkim na poziomie zasadniczej
szkoły zawodowej w zawodzie „komputerowego edy-
tora tekstu” jest uzasadnione i zasługuje na popar-
cie. Zdobyte umiejętności ułatwią tej grupie mło-
dzieży znalezienie pracy, usamodzielnienie się oraz
ułatwią nawiązywanie kontaktów interpersonal-
nych. W opinii zawarto informację, że zawód „kom-
puterowy edytor tekstu” powinien znaleźć się w kla-
syfikacji zawodów szkolnictwa zawodowego, aby po-
szerzyć ofertę edukacyjną dla uczniów z upośledze-
niem umysłowym w stopniu lekkim.
W związku z powyższym, działając zgodnie z prze-
pisami art. 24 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z póź. zm.), zwróciłam się pismem z 11 lutego 2008 r.
Nr DZSE-TI-523-6/08 do ministra właściwego, tj.
ministra spraw wewnętrznych i administracji, z uprzej-
mą prośbą o zajęcie stanowiska w sprawie objęcia
kształceniem w tego rodzaju zawodzie większej licz-
by uczniów z upośledzeniem umysłowym w stopniu
lekkim. Upowszechnienie kształcenia wymagałoby
ujęcia tego zawodu w klasyfikacji zawodów szkolnic-
twa zawodowego, z zastrzeżeniem, że kształcenie
w tym zawodzie byłoby przeznaczone wyłącznie dla
osób z wymienionym upośledzeniem.
425
Poinformowałam również, że w przypadku pozy-
tywnej opinii w przedstawionej sprawie będę oczeki-
wała na wniosek o ustanowienie nowego zawodu
szkolnictwa zawodowego. Jednocześnie zapropono-
wałam, aby w ewentualnym wniosku zastąpić nie-
zbyt trafną roboczą nazwę zawodu „komputerowy
edytor tekstu” nazwą „komputerowy operator wpro-
wadzania danych”. Zawód pod taką nazwą mógłby
zostać umieszczony w grupie: pracownicy biurowi.
Grupa ta obejmuje zawody wymagające wiedzy, umie-
jętności i doświadczenia, niezbędnych do zapisywa-
nia, organizowania, przechowywania i wyszukiwa-
nia informacji, a absolwenci zasadniczej szkoły za-
wodowej specjalnej takie wymogi spełnią.
Szanowny Panie Marszałku! Podzielam w pełni
troskę pana posła Michała Stuligrosza dotyczącą
kształcenia uczniów niepełnosprawnych, szczegól-
nie z upośledzeniem umysłowym. Wiem, jak ważna
jest edukacja tej grupy dzieci i młodzieży oraz jak
ważne jest dla uczniów niepełnosprawnych stworze-
nie warunków do znalezienia swego miejsca w społe-
czeństwie, m.in. przez pracę zawodową. Mam na-
dzieję, że poszerzenie oferty edukacyjnej, a tym sa-
mym udostępnienie młodym ludziom pracy w cieka-
wym zawodzie, w pełni pozwoli im na włączenie się
w życie społeczne.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie kontrowersji dotyczących projektu
„Boisko sportowe w każdej gminie” (1066)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Michała Stuligrosza
przekazaną pismem z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn.
SPS-023-1066/08) w sprawie kontrowersji dotyczą-
cych projektu „Boisko sportowe w każdej gminie”,
uprzejmie informuję, że Ministerstwo Sportu i Tu-
rystyki opracowało program budowy ogrodzonych
i oświetlonych kompleksów sportowych, obejmują-
cych m.in.: boisko piłkarskie do mini piłki nożnej,
boisko wielofunkcyjne (piłka siatkowa, koszykowa)
i zaplecze szatniowo-sanitarne. Wartość tego obiek-
tu została wyliczona na ok. 1 mln zł.
Obecnie trwają prace końcowe nad ostatecznymi
ustaleniami dotyczącymi powyższego programu, umoż-
liwiającymi jego realizację. Zawierane są wstępne po-
rozumienia między zarządami poszczególnych woje-
426
wództw a ministrem odnośnie do zasad wspólnego
finansowania tego przedsięwzięcia.
Marszałkowie województw zobligowani zostali
do wytypowania lokalizacji budowy boisk sporto-
wych i tylko te propozycje będą brane pod uwagę
w kwestii dofinansowania.
Wykonawcy poszczególnych projektów zostaną
wyłonieni w ramach przetargów przeprowadzanych
przez inwestorów, a nie, jak pierwotnie zakładano,
w jednym przetargu ogólnowojewódzkim.
Z uwagi na to, iż kompleks boisk budowany bę-
dzie w ramach typowego przyjętego przez Minister-
stwo Sportu i Turystyki projektu nie jest możliwe
włączenie do tego programu gmin, które już rozpo-
częły budowę podobnych boisk w ramach innych
projektów.
Gminy te natomiast mogą starać się o dofinanso-
wanie realizowanych przedsięwzięć ze środków
Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej, będących
w dyspozycji Ministerstwa Sportu i Turystyki w ra-
mach programu uruchomionego w 2006 r. pn. „Bu-
dowa wielofunkcyjnych boisk sportowych ogólnie
dostępnych dla dzieci i młodzieży”.
Ponadto w roku ubiegłym Ministerstwo Sportu
i Turystyki oraz PZU SA i PZU Życie SA powołały
pod nazwą „Blisko boisko” program budowy boisk
piłkarskich.
Szczegółowa informacja na temat programów bu-
dowy obiektów ogólnie dostępnych dla dzieci i mło-
dzieży będzie podana do wiadomości na stronie in-
ternetowej Ministerstwa Sportu i Turystyki po ich
ostatecznym zatwierdzeniu.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Zbigniewa Babalskiego
w sprawie przekazania na rzecz samorządu
województwa wojskowego lotniska
w Szymanach, powiat szczycieński,
woj. warmińsko-mazurskie (1068)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Zbigniewa Babalskiego
w sprawie przekazania na rzecz samorządu woje-
wództwa wojskowego lotniska w Szymanach, powiat
szczycieński, woj. warmińsko-mazurskie (SPS-023-
-1068/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Lotnisko w Szymanach uznane za zbędne dla po-
trzeb wojska zostało przekazane w dniu 7 lipca 2007 r.
do zagospodarowania Agencji Mienia Wojskowego,
która jako państwowa osoba prawna gospodaruje
powierzonym jej majątkiem samodzielnie na zasa-
dach określonych w ustawie z dnia 30 maja 1996 r.
o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia
Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego
(Dz. U. z 2004 r. Nr 163, poz. 1711, z późn. zm.).
Po przyjęciu przedmiotowej nieruchomości Agen-
cja Mienia Wojskowego kilkakrotnie zarówno w wy-
stąpieniach pisemnych, jak i podczas bezpośrednich
spotkań z przedstawicielami Urzędu Marszałkow-
skiego Województwa Warmińsko-Mazurskiego przed-
stawiała propozycje i warunki docelowego zagospo-
darowania, proponując alternatywne formy udostęp-
nienia lotniska, m.in. przez:
— oddanie w dzierżawę podmiotowi zarządzają-
cemu lotniskiem,
— oddanie w użytkowanie wieczyste jednostce
samorządu terytorialnego,
— sprzedaż na rzecz województwa na korzyst-
nych warunkach z uwzględnieniem ustawowych bo-
nifikat oraz rozłożenia spłaty należności na raty.
Zarząd woj. warmińsko-mazurskiego wyraził za-
interesowanie przejęciem lotniska w użytkowanie
wieczyste na warunkach uzgodnionych przez strony
w oparciu o uregulowania ustawy z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U.
z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.). Ustalono
równocześnie, iż rozwiązaniem czasowym zagospo-
darowania przedmiotowego lotniska będzie jego wy-
dzierżawienie spółce Polskie Porty Lotnicze „Mazu-
ry-Szczytno”, której udziałowcem jest samorząd wo-
jewództwa. Umowa dzierżawy zawarta została ze
wskazaną spółką w dniu 31 października 2006 r. na
okres do dnia 31 października 2011 r., z możliwością
jej przedłużenia na dalsze 25 lat.
Pragnę jednocześnie podkreślić, iż zarząd woje-
wództwa warmińsko-mazurskiego nie podjął dal-
szych rozmów z Agencją Mienia Wojskowego w celu
wypracowania docelowej formy zagospodarowania
omawianego lotniska.
Agencja Mienia Wojskowego zgodnie z przedsta-
wioną przez jej prezesa deklaracją jest gotowa do ne-
gocjacji z władzami samorządu województwa co do
formy zagospodarowania wskazanego lotniska. Wy-
rażam jednocześnie nadzieję, że zawarty w oparciu
o obowiązujące uregulowania prawne kompromis
będzie rozwiązaniem korzystnym dla obu stron.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie jak najszybszej nowelizacji ustawy
o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie (1070)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie nowelizacji ustawy o przeciwdziałaniu
przemocy w rodzinie, przesłaną pismem z dnia
20 lutego 2008 r., nr SPS-023-1070/08, uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziała-
niu przemocy w rodzinie (Dz. U. Nr 180, poz. 1493)
nakłada obowiązek realizowania zadań w zakresie
tej problematyki przede wszystkim na organy admi-
nistracji rządowej i jednostki samorządu terytorial-
nego, które mają współdziałać z organizacjami poza-
rządowymi oraz kościołami i związkami wyznanio-
wymi w udzielaniu pomocy osobom dotkniętym
przemocą.
Przepisy art. 13–15 powołanej ustawy, odnosząc
się bezpośrednio do postępowań karnych, wyposa-
żają również sąd w instrumenty pozwalające – przy
spełnieniu określonych warunków – na poprawę sy-
tuacji osób pokrzywdzonych przemocą w rodzinie.
W szczególności art. 14 ustawy stanowi, że jeżeli za-
chodzą przesłanki dla zastosowania tymczasowego
aresztowania wobec oskarżonego o przestępstwo po-
pełnione z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej
wobec członka rodziny, sąd może zamiast tymczaso-
wego aresztowania zastosować dozór policji, pod wa-
runkiem, że oskarżony opuści lokal zajmowany
wspólnie z pokrzywdzonym, w wyznaczonym przez
sąd terminie, i określi miejsce pobytu.
Obowiązująca ustawa jest instrumentem praw-
nym, wprowadzonym w celu zwiększenia skuteczno-
ści zapobiegania i zwalczania negatywnych zjawisk
społecznych związanych z tego rodzaju patologiami.
Tzw. warunkowy dozór policji stanowi swoisty „szan-
taż procesowy”, stosowany wobec sprawcy przemocy
w rodzinie, wobec którego istnieją przesłanki do
orzeczenia najsurowszego środka zapobiegawczego.
Jest to możliwość odstąpienia od zastosowania przez
sąd tymczasowego aresztowania pod warunkiem opusz-
czenia przez sprawcę lokalu zajmowanego wspólnie
z pokrzywdzonym. Taki sposób oddziaływania na
osoby używające przemocy w rodzinie jest istotnym
elementem reakcji na ich zachowanie, który może
wpłynąć na jego zmianę.
Usytuowanie instytucji tzw. warunkowego dozo-
ru policji w systematyce ustawy o przeciwdziałaniu
przemocy w rodzinie powoduje sytuację, w której za-
sady stosowania środków zapobiegawczych w toku
prowadzonego postępowania karnego nie są skumu-
lowane w ustawie procesowej. Tego rodzaju dezinte-
427
gracja może być jedną z przyczyn niewłaściwego sto-
sowania w praktyce przepisu o „warunkowym dozo-
rze policji”. Jak wynika z informacji nadesłanych
przez prokuratury apelacyjne, w 2007 r. na ogólną
liczbę 17 217 podejrzanych o przestępstwo z użyciem
przemocy lub groźby bezprawnej wobec członka ro-
dziny sądy w toku prowadzonych postępowań przy-
gotowawczych zastosowały tryb określony w art. 14
u.o.p.r. jedynie wobec 120 osób. Wskazać należy, że
liczba podejrzanych o popełnienie takiego przestęp-
stwa, wobec których sąd na wniosek prokuratora za-
stosował tymczasowe aresztowanie, wyniosła 1924,
przy czym 173 wnioski prokuratora o zastosowanie
tego środka zapobiegawczego nie zostały uwzględ-
nione przez sąd.
Relatywnie wąski zakres stosowania w postępo-
waniu przygotowawczym omawianego przepisu wy-
nika przede wszystkim z braku realnych możliwości
wyprowadzenia się podejrzanego do odrębnego loka-
lu, a zapewnienie takiego lokalu pozostaje poza kom-
petencjami sądu i prokuratury. W praktyce postępo-
wania o przestępstwa określone w art. 207 K.k. do-
tyczą osób wywodzących się z ubogich warstw spo-
łecznych, o niskiej świadomości prawnej, a sprawcy
tego rodzaju czynów to często osoby nadużywające
alkoholu lub wykazujące przejawy niedostosowania
społecznego. Pokrzywdzonymi w takich sprawach
często są kobiety, które nie mają własnych docho-
dów. Istnieje w związku z tym niebezpieczeństwo
pogorszenia dotychczasowych warunków życiowych
osób pokrzywdzonych (utrata źródła utrzymania),
jak również utrudnienia kontaktów podejrzanego
z dziećmi, wobec których nie dokonywał czynów za-
bronionych.
W odniesieniu do omawianej problematyki w Mi-
nisterstwie Sprawiedliwości aktualnie prezentowa-
ny jest pogląd o zasadności zlokalizowania przepisu
dotyczącego „warunkowego dozoru Policji” w syste-
matyce Kodeksu postępowania karnego.
Należy przy tym mieć na uwadze orzecznictwo
Trybunału Konstytucyjnego, z którego wynika, że
normy prawne ingerujące w podstawowe prawa i wol-
ności obywateli powinny być konstruowane z najwyż-
szą starannością. Dla oceny zgodności sformułowania
określonego przepisu prawa z wymaganiami popraw-
nej legislacji istotne są przy tym trzy założenia. Po
pierwsze, każdy przepis ograniczający konstytucyjne
wolności lub prawa winien być sformułowany w spo-
sób pozwalający jednoznacznie ustalić, kto i w jakiej
sytuacji podlega ograniczeniom. Po drugie, przepis
ten powinien być na tyle precyzyjny, aby zapewniona
była jego jednolita wykładnia i stosowanie. Po trze-
cie, przepis taki winien być tak ujęty, aby zakres jego
zastosowania obejmował tylko te sytuacje, w których
działający racjonalnie ustawodawca istotnie zamie-
rzał wprowadzić regulację ograniczającą korzystanie
z konstytucyjnych wolności i praw (vide: wyrok Try-
bunału Konstytucyjnego z dna 30 października 2001 r.,
sygn. K 33/00).
428
Ograniczenie prawa do wolności osobistej (...)
musi spełniać standard konstytucyjny i konwencyj-
ny, a zatem musi być konieczne, tj. niezbędne, przy-
datne i proporcjonalne (J. Skorupka, Konstytucyjny
i konwencyjny standard tymczasowego aresztowa-
nia, „Państwo i Prawo” z 2007 r., Nr 7, poz. 57).
Na gruncie obowiązujących aktualnie przepisów
alternatywą, jaką sąd przedstawia oskarżonemu,
jest zastosowanie tymczasowego aresztowania albo
odstąpienie od zastosowania tego środka pod wa-
runkiem, że oskarżony opuści lokal zajmowany
wspólnie z pokrzywdzonym i określi miejsce pobytu.
Sąd wyznacza jedynie termin opuszczenia lokalu.
Takie ukształtowanie omawianej instytucji wydaje
się być właściwe. Decyzja o warunkowym odstąpie-
niu od tymczasowego aresztowania podejmowana
jest przez niezawisły sąd, a podejrzany ma zagwa-
rantowaną możliwość skorzystania z dobrodziejstwa
tej instytucji, jeżeli jest w stanie określić inne miej-
sce swojego czasowego pobytu.
Celem stosowania środków zapobiegawczych jest
konieczność zapewnienia prawidłowego toku postę-
powania, a wyjątkowo także zapobieżenie popełnie-
niu przez oskarżonego nowego, ciężkiego przestęp-
stwa. Obowiązujące przepisy gwarantują prokurato-
rowi możliwość podejmowania skutecznych działań
w tym zakresie.
Odmienny charakter instytucji przewidzianej
w art. 14 ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w ro-
dzinie podkreślony został w uzasadnieniu projektu
powołanej ustawy (druku nr 3639 Sejmu IV kaden-
cji), w którym stwierdzono, iż „jednymi z najistot-
niejszych postanowień projektu są te, mające na celu
ochronę ofiary przemocy, przez ograniczenie swobo-
dy zachowania osoby używającej przemocy wobec
osób bliskich”. Stosowanie tego rodzaju środków,
które bezpośrednio ingerują w istotę praw i wolności
obywateli, powinno należeć do kompetencji sądu.
W odniesieniu do uregulowań dotyczących praw
i ochrony ofiar przestępstw w postępowaniu kar-
nym, uregulowanych w decyzji ramowej Rady z dnia
15 marca 2001 r. nr 2001/220/WSiSW o statusie po-
krzywdzonego w postępowaniu karnym, należy stwier-
dzić, że z przepisów powołanej decyzji nie wynika
wprost zobowiązanie państw członkowskich do
wprowadzenia środków zapobiegawczych w postaci
zakazu zbliżania się oskarżonego do pokrzywdzone-
go, połączonego z zobowiązaniem oskarżonego do
opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z po-
krzywdzonym.
Artykuł 2 decyzji ramowej nakłada na państwa
obowiązek m.in. uznawania praw i uzasadnionych
interesów ofiar, w szczególności w zakresie postępo-
wania karnego. Prawa te i interesy wyrażone zosta-
ły w kolejnych przepisach decyzji ramowej, w tym
również w art. 8, który dotyczy prawa do ochrony.
Ustęp 1 powołanego przepisu zobowiązuje państwa
członkowskie do zapewnienia odpowiedniego pozio-
mu ochrony ofiar i innych osób w nim wskazanych,
w szczególności w odniesieniu do ich bezpieczeństwa
i ochrony prywatności w sytuacjach, w których ist-
nieje poważne ryzyko odwetu lub niezbity dowód po-
ważnego zamiaru naruszenia ich prywatności. Ko-
lejne ustępy powołanego artykułu wskazują kieru-
nek i zakres działań państw członkowskich koniecz-
nych do osiągnięcia tych celów. Chodzi tutaj o ochro-
nę prywatności i obrazu fotograficznego ofiar w po-
stępowaniu sądowym, stworzenie warunków umoż-
liwiających uniknięcie kontaktu ofiar z przestępca-
mi w pomieszczeniach sądowych oraz ochronę ofiar
przed skutkami dostarczania dowodów na sali roz-
praw. Omawiany przepis nie dotyczy stosowania
środków zapobiegawczych, nie odnosi się również do
wprowadzania środków skierowanych przeciwko
sprawcom przestępstw.
Nadmienić należy, że w toku prac związanych
z implementacją omawianej decyzji ramowej wpro-
wadzono zmiany do treści art. 253 K.p.k. w zakre-
sie dostępu pokrzywdzonego do informacji w przed-
miocie tymczasowego aresztowania oraz dodano
w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny
wykonawczy nowy art. 168a, dotyczący informowa-
nia pokrzywdzonego o opuszczeniu przez skazane-
go zakładu karnego. W pozostałym zakresie uzna-
no, że prawo polskie zapewnia realizację postano-
wień decyzji.
Z powyższych względów w Ministerstwie Spra-
wiedliwości prowadzone są prace legislacyjne nad
projektem ustawy o zmianie ustawy Kodeks postę-
powania karnego, przygotowanym w Departamen-
cie Wykonania Orzeczeń i Probacji. Działania ma-
jące na celu wprowadzenie do Kodeksu postępowa-
nia karnego instytucji „warunkowego dozoru poli-
cji” oraz uchylenie art. 14 u.p.p.r., będą kontynu-
owane w ramach kolejnych nowelizacji ustawy kar-
nej procesowej.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tadeusza
Tomaszewskiego i Bogusława Wontora
w sprawie zjawiska uszczuplania
dochodów gmin uzyskiwanych
z budżetu państwa (1073)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r., nr SPS-
-023-1073/08, interpelacją posłów Tadeusza Toma-
szewskiego i Bogusława Wontora w sprawie zjawi-
ska uszczuplania dochodów gmin uzyskiwanych
z budżetu państwa uprzejmie wyjaśniam:

Od dnia 1 stycznia 2004 r. obowiązuje nowy sys-
tem finansowania jednostek samorządu terytorial-
nego, określony w ustawie z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.). Ten akt
prawny zastąpił ustawę z dnia 26 listopada 1998 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
w latach 1999–2003 (Dz. U. Nr 150, poz. 983, z późn.
zm.), która utraciła moc z dniem 31 grudnia 2003 r.
Ustawa z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego określa:
— źródła dochodów jednostek samorządu teryto-
rialnego oraz zasady ustalania i gromadzenia tych
dochodów,
— zasady ustalania i przekazywania subwencji
ogólnej oraz dotacji celowych z budżetu państwa.
Zgodnie z art. 28 ust. 1 ww. ustawy kwotę prze-
znaczoną na część oświatową subwencji ogólnej dla
wszystkich jednostek samorządu terytorialnego
ustala się w wysokości łącznej kwoty części oświato-
wej subwencji ogólnej, nie mniejszej niż przyjęta
w ustawie budżetowej w roku bazowym, skorygowa-
nej o kwotę innych wydatków z tytułu zmiany reali-
zowanych zadań oświatowych.
Planowana pierwotnie na 2008 r. łączna kwota
części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek
samorządu terytorialnego, ustalona zgodnie z art.
28 ust. 1 ustawy o dochodach jednostek samorządu
terytorialnego oraz z uwzględnieniem założeń do
opracowania ustawy budżetowej, przyjęta przez Radę
Ministrów i skierowana do parlamentu w projekcie
ustawy budżetowej na rok 2008, została ustalona
w wysokości 29 056 617 tys. zł, tj. wyższej o 3,02%
w stosunku do kwoty z roku poprzedniego (część
oświatowa subwencji ogólnej na rok 2007 wynosiła
28 204 949 tys. zł).
W toku prac parlamentarnych nad projektem
ustawy budżetowej na 2008 r. kwota części oświato-
wej subwencji ogólnej, na wniosek komisji sejmo-
wych, została zwiększona łącznie o kwotę 1 853 936
tys. zł, tj. do wysokości 30 910 553 tys. zł, co w sto-
sunku do kwoty na 2007 r. oznacza wzrost o 9,59%.
Zaplanowana na rok 2008 kwota części oświato-
wej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu tery-
torialnego, w wysokości 30 910 553 tys. zł, powinna
pozwolić na wdrożenie podwyżek wynagrodzeń dla
nauczycieli w szkołach (placówkach) prowadzonych
przez jednostki samorządu terytorialnego.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że kwestia
dotycząca środków na planowane w 2008 r. podwyżki
dla nauczycieli była poruszana podczas posiedzenia
Zespołu do Spraw Systemu Finansów Publicznych
Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialne-
go, które odbyło się w dniu 5 grudnia 2007 r.
Ponieważ problematyka dotycząca podwyżek wy-
nagrodzeń dla nauczycieli należy do kompetencji
Ministerstwa Edukacji Narodowej, wniosek strony
samorządowej o zwiększenie części oświatowej sub-
wencji ogólnej na 2008 r. wraz ze stanowiskiem Ze-
społu do Spraw Systemu Finansów Publicznych Ko-
429
misji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego
w sprawie skutków finansowych dla jednostek sa-
morządu terytorialnego związanych z podwyżkami
dla nauczycieli został przekazany do Ministerstwa
Edukacji Narodowej.
Jeśli zaś chodzi o ulgę podatkową dla podatni-
ków podatku dochodowego od osób fizycznych wy-
chowujących dzieci, to została ona wprowadzona na
podstawie:
— ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 217, poz. 1588),
— ustawy z dnia 5 września 2007 r. o zmianie
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz. U. Nr 191, poz. 1361).
Przepisy ww. ustaw dały podatnikowi podatku
dochodowego (rozliczającemu się wg skali podatko-
wej) prawo do odliczenia rocznie początkowo kwoty
stanowiącej iloczyn liczby wychowywanych dzieci
i kwoty 120 zł (jeżeli podatnik w roku podatkowym
wychowywał własne lub przysposobione dzieci, tj. dzie-
ci małoletnie, dzieci, bez względu na ich wiek, które
zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasi-
łek pielęgnacyjny, dzieci do ukończenia 25 lat uczące
się w szkołach, o ile w roku podatkowym dzieci te
nie uzyskały dochodów, z wyjątkiem dochodów wol-
nych od podatku dochodowego, renty rodzinnej oraz
dochodów w wysokości niepowodującej obowiązku
zapłaty podatku), która ostatecznie została zwięk-
szona do wysokości podwójnej kwoty zmniejszającej
podatek w pierwszym przedziale skali podatkowej.
Ulga w tej postaci obowiązywała już w 2007 r.,
ale jej skutki po raz pierwszy wystąpią w 2008 r. ze
względu na odliczenie tej ulgi przez uprawnionych
podatników w rocznym rozliczeniu podatku docho-
dowego od osób fizycznych.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że do pro-
gnozy dochodów z tytułu podatku dochodowego od
osób fizycznych na 2008 r. przyjęto m.in. następują-
ce wielkości makroekonomiczne determinujące dy-
namikę podstawy opodatkowania:
— realną dynamikę wynagrodzeń w gospodarce
narodowej – 103,6%,
— dynamikę zatrudnienia w gospodarce narodo-
wej (102,0%), dynamikę liczby emerytów i rencistów
z pozarolniczego systemu ubezpieczeń społecznych
(100,9%), dynamikę liczby emerytów i rencistów z rol-
niczego systemu ubezpieczeń społecznych (96,5%),
— średnioroczny wskaźnik wzrostu cen towarów
i usług konsumpcyjnych – 2,3%.
Prognoza wpływów z tytułu podatku dochodowego
od osób fizycznych na 2008 r. uwzględnia skutki pro-
ponowanych na ten rok zmian systemowych, m.in.:
— zwiększenia ulgi podatkowej na każde dziecko
ze 120 zł do wysokości podwójnej kwoty zmniejszają-
cej podatek w pierwszym przedziale skali podatko-
wej (ulga w tej postaci ma obowiązywać już w 2007 r.,
ale ze skutkami w 2008 r. ze względu na odliczanie
jej w rozliczeniu rocznym),
430
— waloryzacji I progu podatkowego z 43 405 zł
do 44 490 zł, kwoty zmniejszającej podatek w pierw-
szym przedziale skali podatkowej z 572,54 zł do
586,85 zł, kosztów uzyskania przychodu z 1302 zł
do 1335 zł,
— zwiększonego udziału gmin we wpływach
z podatku PIT z 36,22% w 2007 r. do 36,49%
w 2008 r.,
— zmiany zasad przekazywania 1% podatku na-
leżnego na rzecz organizacji pożytku publicznego,
— obniżenia składki rentowej, zgodnie z pierwot-
nymi założeniami ustawy, tj. obniżenia o kolejne
4 punkty procentowe w 2008 r. (2 punkty po stronie
pracownika i 2 punkty po stronie pracodawcy) w sto-
sunku do już obniżonej o 3 punkty procentowe (tyl-
ko po stronie pracownika) w 2007 r., która będzie
skutkować wyższą podstawą opodatkowania docho-
dów osób fizycznych,
— podwyższenia diet dla osób przebywających
czasowo za granicą uzyskujących przychody ze sto-
sunku pracy.
W dniu 5 grudnia 2007 r. na posiedzeniu Zespołu
do Spraw Systemu Finansów Publicznych Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego była pod-
noszona kwestia możliwości zwiększenia, w związku
z ulgą prorodzinną, udziału jednostek samorządu
terytorialnego w podatku PIT.
Strona samorządowa zespołu stwierdziła, że
wprowadzenie ulgi prorodzinnej spowoduje, iż w ka-
sach samorządowych zabraknie 3,4 mld zł, co ozna-
cza zmniejszenie o tę kwotę możliwości absorpcyj-
nych środków unijnych i spowolnienie procesu in-
westycyjnego. Co więcej, brak tej kwoty narusza
– zdaniem strony samorządowej – finanse samorzą-
dów, tak iż zagraża to realizacji przez nie zadań.
W związku z tym strona samorządowa proponuje
zwiększenie udziału w PIT: gminom – o 4,45%, po-
wiatom – o 1,25% i województwom – o 0,18%.
Strona rządowa poinformowała, iż zgodnie z sza-
cunkami przeprowadzonymi na potrzeby projektu
ustawy budżetowej na rok 2008 zwiększenie ulgi
prorodzinnej spowoduje skutek dla sektora finan-
sów publicznych w wysokości 7108 mln zł. Ponieważ
w 2008 r. udział jednostek samorządu terytorialne-
go we wpływach z podatku dochodowego od osób fi-
zycznych wynosić będzie 48,34%, szacuje się, że sku-
tek dla jednostek samorządu terytorialnego wynie-
sie około 3436 mln zł, co – w warunkach roku 2008
– odpowiada udziałowi we wpływach z tego podatku
w wysokości 6,45%, z czego dla: gmin – 4,87%, po-
wiatów – 1,37%; województw – 0,21%.
Strona rządowa zauważyła, iż planowana na
2008 r. kwota wpływów z tytułu podatku dochodo-
wego od osób fizycznych (po uwzględnieniu m.in.
ulgi, o której mowa wyżej), stanowiąca podstawę do
naliczenia udziałów we wpływach z tego podatku
dla jednostek samorządu terytorialnego, w porów-
naniu do analogicznej kwoty na rok 2007 jest wyż-
sza o 8,0%.
Uprzejmie informuję, że ewentualna rekompen-
sata skutków wprowadzenia w podatku dochodo-
wym od osób fizycznych tzw. ulgi prorodzinnej po-
przez zwiększenie procentowego udziału w podatku
dochodowym od osób fizycznych w chwili obecnej
nie jest możliwa do zrealizowania.
Obecnie Ministerstwo Finansów nie ma możliwo-
ści podania bardziej szczegółowej informacji o skut-
kach finansowych omawianej ulgi, bowiem nie dyspo-
nuje danymi dotyczącymi m.in. liczby dzieci w poszcze-
gólnych gminach, na które będzie przysługiwała oma-
wiana ulga podatkowa i których rodzice bądź opieku-
nowie dokonają stosownego odliczenia od podatku.
Szczegółowe wyliczenie ubytku dochodów z tytu-
łu udziału we wpływach z podatku dochodowego od
osób fizycznych w poszczególnych jednostkach sa-
morządu terytorialnego w związku ze zwiększoną
ulgą podatkową będzie możliwe we wrześniu 2008 r.
po otrzymaniu wstępnych danych o podatku docho-
dowym od osób fizycznych wykazanych w rocznym
zeznaniu podatkowym za 2007 r. złożonym w 2008 r.
Dopiero na podstawie ww. danych będzie możliwe
przeprowadzenie rzetelnej analizy w tym zakresie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że kierunki
zmian systemowych w zakresie finansów jednostek
samorządu terytorialnego zostały określone przez
Radę Ministrów w stanowisku w sprawie dokończe-
nia reformy administracyjnej oraz w uchwale nr 13
Rady Ministrów z dnia 22 stycznia 2008 r. w spra-
wie dokończenia reformy administracji publicznej
oraz zasad prowadzenia prac w tym zakresie (M.P.
Nr 8, poz. 99).
Jednym z celów prowadzonych prac ma być do-
kończenie reformy administracji publicznej rozpo-
czętej w 1989 r. i wzmocnienie znaczenia samorządu
terytorialnego. Zakłada się uporządkowanie kompe-
tencji między administracją rządową i samorządo-
wą, co ma służyć m.in. wyeliminowaniu marnotraw-
stwa pieniędzy publicznych i obniżeniu kosztów
funkcjonowania administracji.
Przy opracowywaniu projektów ustaw w tym za-
kresie rozważane będą propozycje dotyczące funk-
cjonowania samorządów terytorialnych w obszarze
finansów publicznych. Propozycje te będą przedmio-
tem uzgodnień ze stroną samorządową Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego.
Ponadto uprzejmie informuję, że w dniu 19 lute-
go 2008 r. odbyło się posiedzenie Zespołu do Spraw
Systemu Finansów Publicznych Komisji Wspólnej
Rządu i Samorządu Terytorialnego. Przedmiotem
prac zespołu było określenie strategicznych propo-
zycji zmian prawa regulującego funkcjonowanie sa-
morządów terytorialnych w obszarze finansów pu-
blicznych i wypracowanie stosownego stanowiska.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie utrudnień w rozwoju współpracy
pomiędzy samorządami zrzeszonymi
w euroregionie Puszcza Białowieska
a tworzącymi euroregion rejonami
przygranicznymi Republiki Białorusi (1074)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jarosława Matwiejuka (pismo
nr SPS-023-1074/08 z dnia 20 lutego 2008 r.) w spra-
wie utrudnień w rozwoju współpracy pomiędzy sa-
morządami zrzeszonymi w Euroregionie Puszcza
Białowieska z tworzącymi euroregion rejonami przy-
granicznymi Republiki Białorusi, w porozumieniu
z ministrem spraw wewnętrznych i administracji,
uprzejmie przedstawiam uzgodnione stanowisko
w przedmiotowej sprawie.
W celu dalszego usprawnienia funkcjonowania
granicy polsko-białoruskiej podejmowane są zdecy-
dowane działania zarówno w zakresie modernizacji
i rozbudowy istniejących przejść granicznych, jak
i budowy nowych. Obecnie prowadzona jest rozbu-
dowa drogowego przejścia granicznego Terespol–
–Brześć za kwotę 52 mln zł oraz planowana jest mo-
dernizacja przejścia Połowce–Pieszczotka. Mając na
względzie rozwój gospodarczy Euroregionu Puszcza
Białowieska oraz spełnienie oczekiwań społeczności
lokalnych, podjęte zostały starania o zmianę dotych-
czasowego statusu przejścia granicznego i rozsze-
rzenie zakresu ruchu.
Podczas posiedzenia podkomisji ds. przejść gra-
nicznych i infrastruktury Polsko-Białoruskiej Mię-
dzyrządowej Komisji Koordynacyjnej ds. Współpra-
cy Transgranicznej, które odbyło się w dniu 10 sierp-
nia 2007 r. w Brześciu, strony potwierdziły zaintere-
sowanie rozszerzeniem ruchu w przejściu granicz-
nym Połowce–Pieszczotka o międzynarodowy ruch
osobowy, autobusów i towarowy do 3,5 t. Równocze-
śnie trwają prace nad rozszerzeniem zakresu ruchu
w drogowym przejściu granicznym Sławatycze–Do-
maczewo o międzynarodowy ruch autobusów i to-
warowy do 3,5 t. Rozszerzenie zakresu ruchu będzie
możliwe po wybudowaniu odpowiedniej infrastruk-
tury przez stronę białoruską.
W dniu 20 grudnia 2007 r. Rada Ministrów wy-
raziła zgodę na zawarcie porozumienia o utworze-
niu drogowego przejścia granicznego Lipszczany–
–Sofijewo przeznaczonego dla międzynarodowego
ruchu osobowego i towarowego samochodami do
3,5 t. Odpowiednia infrastruktura przejścia zosta-
nie wybudowana na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej. Utworzenie nowych przejść Kodeń–Stradi-
czy oraz Wygoda–Kostary przewidziane jest w na-
431
stępnym okresie programowania środków unijnych
– po 2013 r.
Realizacja wskazanych wyżej zadań niezbędna
jest w celu zapewnienia bezpieczeństwa podróżnym,
poprawy warunków pracy służb granicznych oraz
zwiększenia przepustowości przejść granicznych.
Ruch osobowy między Polską a Białorusią regu-
lują przepisy umowy między rządem Rzeczypospoli-
tej Polskiej a rządem Republiki Białorusi o ruchu
osobowym, która jest tymczasowo stosowana od
dnia 21 grudnia 2007 r.
Umowa wprowadziła następujące ułatwienia,
które mieszczą się w ramach acquis Schengen:
1) zwolnienie z obowiązku wizowego posiadaczy
paszportów dyplomatycznych;
2) zwolnienie z obowiązku wizowego członków
załóg samolotów cywilnych oraz samolotów uczestni-
czących w akcjach ratowniczych, załóg statków mor-
skich pływających po wodach międzynarodowych;
3) podejmowanie decyzji wizowych przez konsu-
lów, w miarę możliwości, w ciągu 5 dni roboczych, jed-
nak nie dłużej niż w ciągu 10 dni roboczych, a w sytu-
acjach szczególnych – w ciągu 3 dni roboczych.
Zwolnione z opłaty za wizy są następujące kate-
gorie osób:
1) dzieci do 6 roku życia;
2) uczniowie, studenci, doktoranci;
3) naukowcy w celu badań naukowych;
4) w indywidualnych przypadkach lub na zasa-
dzie wzajemności – uczestnicy imprez o charakterze
kulturalnym, naukowo-technicznym, sportowym,
po przedłożeniu potwierdzających to dokumentów,
jeśli przybycie na terytorium drugiej strony wiąże
się ze wspieraniem zainteresowań kulturalnych, in-
teresów w dziedzinie polityki zagranicznej, polityki
współpracy rozwojowej lub w innych społecznie waż-
nych dziedzinach.
Strona polska stosuje następujące opłaty wizowe:
1) opłata za wizy Schengen – 60 euro (jest to
stawka podstawowa stosowana przez wszystkie pań-
stwa UE na podstawie decyzji Rady UE);
2) obniżona opłata za wizy krajowe na podsta-
wie decyzji ministra spraw zagranicznych stosowa-
na z dniem 21 grudnia 2007 r. – 35 euro (stawka
podstawowa stosowana wobec innych państw wyno-
si 60 euro, z wyjątkiem Ukrainy, gdzie wynosi rów-
nież 35 euro).
Zgodnie z rozporządzeniem ministra spraw zagra-
nicznych z dnia 14 sierpnia 2003 r. w sprawie opłat
konsularnych (Dz. U. Nr 156, poz. 1530, z późn. zm.)
nie podlegają opłacie m.in. wizy krajowe wydane
uczestnikom konferencji, sympozjów naukowych
i imprez organizowanych przez polskie organy ad-
ministracji publicznej. Konsul może w indywidual-
nych, uzasadnionych przypadkach, mocą decyzji
własnej odstąpić od pobrania opłaty za wizę lub ob-
niżyć jej wysokość.
Istnieją zatem podstawy prawne, by stosować
zwolnienia z opłat konsularnych przy wystawianiu
wiz jednolitych (Schengen) i wiz krajowych w przy-
432
padkach indywidualnych. Ministerstwo Spraw Za-
granicznych przekazało konsulom zalecenia w celu
stosowania tych zasad w odniesieniu do osób reali-
zujących współpracę transgraniczną w ramach eu-
roregionów działających na pograniczu polsko-bia-
łoruskim.
Zasady małego ruchu granicznego stanowią od-
stępstwo od ogólnych zasad regulujących kontrolę
graniczną osób przekraczających zewnętrzne grani-
ce państw członkowskich Unii Europejskiej, okre-
ślonych w rozporządzeniu (WE) nr 562/2006 Parla-
mentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r.
ustanawiającym wspólnotowy kodeks zasad regulu-
jących przepływ osób przez granice (kodeks granicz-
ny Schengen).
Odstępstwo to zostało prawnie usankcjonowane
przepisami rozporządzenia (WE) nr 1931/2006 Par-
lamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia
2006 r. ustanawiającego przepisy dotyczące małego
ruchu granicznego na zewnętrznych granicach lądo-
wych państw członkowskich i zmieniającego posta-
nowienia konwencji z Schengen, które upoważniło
państwa członkowskie Unii Europejskiej do zawie-
rania umów o małym ruchu granicznym z sąsiadu-
jącymi państwami trzecimi, pod warunkiem że po-
stanowienia takich umów są zgodne z przepisami
ustanowionymi w rozporządzeniu.
Powyższe rozporządzenie nie nakłada na pań-
stwa członkowskie obowiązku podpisania tego ro-
dzaju umów, stwarza jednak warunki do wprowa-
dzenia ułatwień we wzajemnych kontaktach miesz-
kańców strefy przygranicznej zamieszkałych po obu
stronach granicy. W przypadku Polski rozporządze-
nie stanowi podstawę prawną do zawarcia umów
o zasadach małego ruchu granicznego z Białorusią,
Rosją i Ukrainą.
W rozporządzeniu dopuszcza się wprowadzenie
ułatwień dla mieszkańców strefy przygranicznej
przy przekraczaniu zewnętrznej granicy lądowej
w ramach zasad małego ruchu granicznego ze wzglę-
dów społecznych, kulturalnych lub z uzasadnionych
powodów ekonomicznych, a także ze względów ro-
dzinnych. W opinii UE granice zewnętrzne nie po-
winny stanowić barier dla handlu, wymiany spo-
łecznej i kulturalnej czy współpracy regionalnej.
Pragnę poinformować, że w dniu 25 październi-
ka 2007 r. minister spraw zagranicznych oraz mini-
ster spraw wewnętrznych i administracji zatwier-
dzili „Założenia do umów z Białorusią, Federacją
Rosyjską i Ukrainą o małym ruchu granicznym”,
ustalając, że MSZ będzie w tych sprawach resortem
wiodącym. W „Założeniach” dokonano wstępnego
podziału zadań i szacunku kosztów stosowania
umowy (m.in. z Białorusią) związanych z dostoso-
waniem przejść granicznych, urzędów konsular-
nych, wydawaniem zezwoleń na przekroczenie gra-
nicy, utworzeniem rejestrów.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych opracowało
polski projekt umowy. W dniu 7 lutego 2008 r.
w Mińsku w trakcie spotkania konsultacyjnego kie-
rownictw departamentów konsularnych Polski i Bia-
łorusi dokonano wymiany projektów ramowych ta-
kiej umowy.
Zakończenie prac negocjacyjnych nad umową z Ukra-
iną umożliwia zastosowanie przyjętych w niej roz-
wiązań także w umowie o małym ruchu granicznym
z Białorusią. Ministerstwo Spraw Zagranicznych pla-
nuje uruchomienie w najbliższych dniach konsultacji
międzyresortowych oraz uzyskanie zgody prezesa
Rady Ministrów na rozpoczęcie negocjacji umowy
z Republiką Białorusi jeszcze w marcu br.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Tomasza Głogowskiego
w sprawie przyznania renty
inwalidy wojennego wszystkim członkom
Związku Sybiraków (1076)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
20 lutego 2008 r., znak: SPS-023-1076/08, dotyczące
interpelacji posła Tomasza Głogowskiego w sprawie
przyznania renty inwalidy wojennego wszystkim
członkom Związku Sybiraków, uprzejmie informuję:
W świetle przepisów wynikających z ustawy z dnia
24 stycznia 1991 r. o kombatantach i niektórych oso-
bach będących ofiarami represji wojennych i okresu
powojennego (Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 317, z późn.
zm.) osobom, które zostały zaliczone do jednej z grup
inwalidów, wskutek inwalidztwa pozostającego w związ-
ku z pobytem na przymusowych zesłaniach i depor-
tacjach w ZSRR, przysługują uprawnienia przewi-
dziane w ustawie z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrze-
niu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich ro-
dzin (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 87, z późn. zm),
z wyłączeniem uprawienia określonego w art. 23b
tej ustawy. Związek inwalidztwa z pobytem na ze-
słaniach i deportacjach ustala lekarz orzecznik Za-
kładu Ubezpieczeń Społecznych.
Uprawnienia, wynikające z przepisów prawa ma-
terialnego, mogą być przyznane, jeżeli strona udo-
wodni, że wypełnia wszystkie przesłanki konieczne
do uzyskania uprawnień. Wprowadzenie postulowa-
nego przez posła T. Głogowskiego rozwiązania nie
znajduje żadnego uzasadnienia w zasadach praw-
nych, a ponadto w sposób rażący godziłoby w jedną
z fundamentalnych zasad konstytucyjnych, tj. zasa-
dę równości podmiotów wobec prawa.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że w Minister-
stwie Pracy i Polityki Społecznej prowadzone są prace
nad projektem ustawy o uprawnieniach kombatantów,
uczestników walki cywilnej lat 1914–1945, działaczy
opozycji wobec dyktatury komunistycznej oraz niektó-
rych ofiar represji systemów totalitarnych. Zgodnie
z projektem proponuje się uznać za inwalidów wojen-
nych osoby, które przebywały w łagrach, na zesłaniach
i deportacjach, i w związku z tym pobytem doznały
uszczerbku na zdrowiu. Jednakże, z powodów wskaza-
nych powyżej, należy udowodnić związek pobytu
w tych miejscach z inwalidztwem.
Mając na uwadze powyższe, przyznanie upraw-
nień inwalidy wojennego każdemu członkowi Związ-
ku Sybiraków, w opinii ministra pracy i polityki spo-
łecznej, nie znajduje uzasadnienia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że poseł To-
masz Głogowski zwrócił się do ministra pracy i poli-
tyki społecznej z wystąpieniem w niniejszej sprawie.
Odpowiedź została mu udzielona pismem z dnia
15 lutego 2008 r.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Fabisiak
w sprawie zasadności
obowiązkowego szczepienia dzieci (1077)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypospo-
litej Polskiej, znak: SPS-023-1077/08, z dnia 20 lute-
go 2008 r., interpelacją pani poseł Joanny Fabisiak
w sprawie zasadności obowiązkowego szczepienia
dzieci, uprzejmie informuję, co następuje:
Szczepienia ochronne są powszechnie uznawaną
metodą zapobiegania chorobom zakaźnym. Wytwo-
rzona w ich wyniku odporność poszczepienna chroni
bowiem przed zachorowaniem nie tylko osobę szcze-
pioną, ale także w odniesieniu do wielu chorób za-
kaźnych zapewnia ochronę przed szerzeniem się
choroby w całej populacji, gdyż wobec niewielkiej
liczby osób podatnych na zakażenie w populacji
(np. przy zaszczepieniu powyżej 95% populacji) unie-
możliwia szerzenie się chorób zakaźnych. W odnie-
sieniu do niektórych chorób umożliwiło to ich całko-
wite wykorzenienie (ospa prawdziwa, choroba He-
inego-Medina w Europie) lub niemal zupełny brak
zachorowań (odra, wirusowe zapalenie wątroby typu
B u dzieci).
433
Realizując upoważnienie ustawowe dla ministra
zdrowia zawarte w przepisach o zwalczaniu chorób
zakaźnych – obecnie art. 14 ust. 8 ustawy z dnia 6 wrze-
śnia 2001 r. o chorobach zakaźnych i zakażeniach
(Dz. U. Nr 126, poz. 1384, z późn. zm.) kolejni mini-
strowie zdrowia określali szczepienia obowiązkowe,
tj. szczepienia, którym rodzice bądź opiekunowie są
zobowiązani poddawać dzieci w terminach regulo-
wanych w programach szczepień ochronnych. Na-
kładanie obowiązku szczepień ma więc na celu za-
pewnienie powszechności ich wykonywania, gdyż,
jak wyjaśniłam wcześniej, jedynie uodpornienie ok.
95% populacji zapewnia przerwanie występowania
niektórych chorób zakaźnych w populacji. Wykaz
szczepień obowiązkowych został podany w rozpo-
rządzeniu ministra zdrowia z dnia 19 grudnia 2002 r.
w sprawie wykazu obowiązkowych szczepień ochron-
nych oraz zasad przeprowadzania i dokumentacji
szczepień (Dz. U. Nr 237, poz. 2018, z późn. zm.).
Szczegółowe wytyczne merytoryczne dotyczące wy-
konywania szczepień ochronnych stanowiące „Pro-
gram szczepień ochronnych na 2007 r.” (do czasu
wydania nowych wytycznych obowiązuje również
w 2008 r.) zawiera komunikat głównego inspektora
sanitarnego z dnia 27 marca 2007 r. w sprawie za-
sad przeprowadzania szczepień ochronnych przeciw
chorobom zakaźnym w 2007 r. (Dz. Urz. MZ Nr 5,
poz. 19).
Każdorazowo przed włączeniem szczepienia do
szczepień obowiązkowych rozpatrywane są nastę-
pujące przesłanki uzasadniające nałożenie takiego
obowiązku. Są to m.in.:
— Konieczność zwalczania chorób zakaźnych
podlegających w świecie wykorzenieniu i zwalcza-
nych na podstawie rekomendacji Światowej Organi-
zacji Zdrowia (np. odry, choroby Heinego-Medina)
zgodnie ze zobowiązaniem się Polski do współdzia-
łania z WHO w wykorzenianiu chorób zakaźnych.
— Zwalczanie tych chorób zakaźnych, którym
można efektywnie zapobiec w drodze szczepień (od-
porność populacyjna), np. szczepienie przeciw wiru-
sowemu zapaleniu wątroby typu B, błonicy, chorobie
Heinego-Medina, lub ograniczyć występowanie cięż-
kich postaci zakażeń, np. szczepienia przeciw gruź-
licy, różyczce, śwince.
— Szczepienia obowiązkowe dla osób z grup ry-
zyka szczególnie ciężkiego przebiegu zachorowań na
choroby zakaźne w celu zapobieżenia nie tylko ujem-
nym skutkom zdrowotnym dla osoby zakażonej, ale
również służące ochronie ogółu społeczeństwa przed
społecznymi skutkami występowania ciężko prze-
biegających zachorowań na choroby zakaźne, a zwią-
zanych z koniecznością ponoszenia ze środków pu-
blicznych wydatków związanych m.in. z kosztami
leczenia powikłań, świadczeniami związanymi z nie-
pełnosprawnością lub opieką nad przewlekle chory-
mi, zasiłkami pogrzebowymi itp.
Pani poseł w interpelacji powołuje się na donie-
sienia bliżej nieznanych autorów, publikowane w pi-
smach niemających charakteru naukowego. Tym sa-
434
mym publikacje te nie mają jakiegokolwiek znacze-
nia w dochodzeniu do uznania zasadności lub stwier-
dzania braku zasadności szczepień ochronnych, jako
metody zapobiegania zachorowaniom i zwalczania
chorób zakaźnych i są wyrazem wyłącznie osobiste-
go przekonania ich autorów. Nie mogą być nawet
poddane rzetelnej krytycznej ocenie. Doskonałymi
przykładami takich rzekomo naukowych doniesień
przytaczanych w interpelacji jest co najmniej nie-
udowodnione, jak nie całkowicie mylne przekonanie,
o związku autyzmu wczesnodziecięcego ze szczepie-
niami ochronnymi lub o związku szczepień ochron-
nych niemowląt z występowaniem zespołu nagłej
śmierci łóżeczkowej (SIDS). Całkowicie nieuzasad-
nione i mylne jest również przekonanie pani poseł
J. Fabisiak, że wprowadzenie obowiązku szczepień
przeciw niektórym chorobom zakaźnym jest skut-
kiem lobbingu firm farmaceutycznych, gdyż wyka-
załam wyżej, jakimi przesłankami merytorycznymi
kierują się ministrowie zdrowia, nakładając taki
obowiązek.
W związku z podnoszoną w końcowej części in-
terpelacji poselskiej kwestią nadzoru nad występo-
waniem niepożądanych odczynów poszczepiennych
pragnę poinformować, że ich występowanie podlega
zgłaszaniu i rejestrowaniu przez państwowych po-
wiatowych inspektorów sanitarnych na podstawie
przepisów art. 19 ustawy o zwalczaniu chorób za-
kaźnych i zakażeń. Wydane na podstawie upoważ-
nienia ustawowego zawartego w art. 19 ust. 3 ww.
ustawy rozporządzenie ministra zdrowia z dnia
23 grudnia 2002 r. w sprawie niepożądanych odczy-
nów poszczepiennych (Dz. U. Nr 241, poz. 2097,
z późn. zm.) określa m.in. kategorie odczynów po-
szczepiennych podlegających obowiązkowi zgłasza-
nia oraz kryteria ich rozpoznawania. Ponadto
wszystkie działania niepożądane szczepionek są
zgłaszane do Urzędu Rejestracji Produktów Leczni-
czych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobój-
czych na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 wrze-
śnia 2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2004 r.
Nr 53, poz. 533, z późn. zm.).
Dane o występowaniu niepożądanych odczynów
poszczepiennych są dostępne w opracowaniu publi-
kowanym corocznie na zlecenie głównego inspekto-
ra sanitarnego przez Narodowy Instytut Zdrowia
Publicznego – Państwowy Zakład Higieny w War-
szawie pt. „Szczepienia ochronne w Polsce w …
roku”. Dane te są również dostępne na stronach in-
ternetowych Narodowego Instytutu Zdrowia Pu-
blicznego – Państwowego Zakładu Higieny w War-
szawie (www.pzh.gov.pl).
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie budowy obwodnicy miasta
Hrubieszowa przy drodze S74 oraz budowy
obwodnicy miasta Krasnegostawu
przy drodze S17 (1079)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Mariusza Grada z dnia 4 lu-
tego 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia 20 lute-
go 2008 r., znak: SPS-023-1079/08, w sprawie budo-
wy obwodnicy Hrubieszowa oraz obwodnicy miasta
Krasnystaw uprzejmie przekazuję następujące in-
formacje.
Budowa obwodnicy Hrubieszowa w ciągu drogi
krajowej nr 74 została ujęta w „Programie budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012” przyjętym uchwa-
łą Rady Ministrów nr 163/2007 z dnia 25 września
2007 r., jak również znajduje się na liście indykatyw-
nej Programu Operacyjnego „Rozwój Polski Wschod-
niej”. Dofinansowanie tej inwestycji pochodzić bę-
dzie ze środków unijnych – z Europejskiego Fundu-
szu Rozwoju Regionalnego.
W 2007 r. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad zleciła opracowanie dokumentacji pro-
jektowej dotyczącej przedmiotowej inwestycji z ter-
minem jej wykonania w 2009 r. Po wykonaniu przed-
miotowej dokumentacji GDDKiA złoży do wojewody
wniosek o wydanie decyzji o środowiskowych uwa-
runkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia,
a po jej uzyskaniu – o wydanie decyzji o ustaleniu
lokalizacji drogi. Kolejnym krokiem będzie opraco-
wanie projektu budowlanego i uzyskanie pozwolenia
na budowę. Następnie Generalna Dyrekcja Dróg
Krajowych i Autostrad wyłoni w drodze przetargu
wykonawcę robót. Planuje się, że zakończenie budo-
wy obwodnicy Hrubieszowa nastąpi w roku 2012.
Budowa obwodnicy miasta Krasnystaw stanowi
część inwestycji pn. „Budowa drogi ekspresowej S17
na odcinku Piaski–Hrebenne”. W chwili obecnej
trwają prace przygotowawcze do realizacji przed-
miotowej inwestycji. W II półroczu 2008 r. General-
na Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad planuje
uzyskać decyzję o środowiskowych uwarunkowa-
niach zgody na realizację przedsięwzięcia, konse-
kwencją czego będzie możliwość pozyskania decyzji
o ustaleniu lokalizacji drogi w II półroczu 2009 r.
Jeżeli ww. decyzje zostaną wydane przez wojewodę
w terminie, do końca 2009 r. powinna zostać wyda-
na także decyzja o pozwoleniu na budowę. Realiza-
cja przedmiotowej inwestycji została zaplanowana
na lata 2010–2011.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie podwyżek wynagrodzeń
dla pracowników ZUS (1080)
Szanowny Panie Marszałku! Upoważniona przez
prezesa Rady Ministrów pana Donalda Tuska do
udzielenia odpowiedzi na interpelację złożoną przez
posłankę Jolantę Szczypińską (pismo z dn. 20 lutego
br. sygn. akt SPS-023-1080/08) przesyłam następu-
jące wyjaśnienia na zadane pytania:
Ilu pracowników zatrudnia w skali kraju Zakład
Ubezpieczeń Społecznych i ilu z nich jest na stano-
wiskach dyrektorów i kierowników?
Zakład Ubezpieczeń Społecznych zatrudnia (wg
stanu na dzień 31 stycznia 2008 r.) 46 248 osób. Wg
statutu ZUS (rozp. PRM z dn. 18.02.2008 r. – Dz. U.
Nr 28, poz. 164) z dniem 6 marca br. stanowiska dy-
rektorów oddziałów będą zajmowały 42 osoby.
Jakie są średnie zarobki pracowników, dyrekto-
rów i kierowników w skali kraju oraz w słupskim
Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych?
Przeciętne wynagrodzenie na etat, tj. wynagro-
dzenie zasadnicze łącznie z dodatkiem specjalnym,
w oddziałach wynosi 2193,29 zł, natomiast w słup-
skim oddziale ZUS wynosi 2142,12 zł. Przeciętne
wynagrodzenie osób zatrudnionych na stanowi-
skach dyrektorów oddziałów wojewódzkich i kierow-
ników oddziałów na dzień 1 kwietnia 2007 r. wynosi
8755 zł. na etat. Wynagrodzenie kierownika oddzia-
łu ZUS w Słupsku kształtuje się poniżej średniego
wynagrodzenia dyrektorów oddziałów wojewódz-
kich i kierowników oddziałów.
Wszystkim pracownikom, oprócz wynagrodzenia
przeciętnego, przysługują nagrody kwartalne, na-
grody jubileuszowe oraz tzw. 13.
Czy planowane są podwyżki w Zakładzie Ubez-
pieczeń Społecznych?
Podwyżki w ZUS są uregulowane w Zakładowym
układzie zbiorowym pracy. Zgodnie z § 10 ust. 1
w ZUS podwyżka wynagrodzeń następuje co naj-
mniej raz w roku, nie później niż od dnia 1 kwietnia
danego roku, z wyrównaniem od 1 stycznia. Ponad-
to zgodnie z § 8 ust. 3 ww. układu fundusz wynagro-
dzeń osobowych wzrasta corocznie odpowiednio do
wzrostu prognozowanego przeciętnego miesięczne-
go wynagrodzenia w gospodarce narodowej na dany
rok kalendarzowy, z uwzględnieniem wzrostu wskaź-
nika zatrudnienia, co w bieżącym roku daje wskaź-
nik podwyżki 5,9%. Oprócz podwyżek zagwaranto-
wanych w Zakładowym układzie zbiorowym pracy
przewidywane jest zwiększenie środków finanso-
wych na podwyżki dla pracowników zakładu.
W związku z żądaniami organizacji związko-
wych odnośnie podwyższenia wynagrodzenia pra-
435
cownikom ZUS o kwotę 700 zł brutto na etat prezes
ZUS powołał dwa zespoły ds. przeanalizowania „Pla-
nu finansowego ZUS na rok 2008”. Do zadań zespo-
łów należy przeprowadzenie analizy planu finanso-
wego pod kątem znalezienia oszczędności dających
możliwość sfinansowania podwyżek dla pracowni-
ków zakładu oraz przygotowanie propozycji oszczęd-
ności w planie finansowym ZUS na rok 2009 umożli-
wiającej wzrost wynagrodzeń pracowników zakładu.
W wyniku prac zespołów zostały wskazane obszary,
w których możliwe jest ograniczenie wydatków na
działalność inwestycyjną i bieżącą z nakierowaniem
środków finansowych na zwiększenie funduszu prze-
znaczonego na podwyżki wynagrodzeń. W wyniku
przeniesienia środków będzie możliwe przeprowadze-
nie podwyżki w wysokości 297 zł.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Julia Pitera
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie wyjaśnienia działalności Pomorskiej
Agencji Rozwoju Regionalnego (1081)
W odpowiedzi na interpelację poselską pani po-
seł Jolanty Szczypińskiej w sprawie wyjaśnienia
działalności Pomorskiej Agencji Rozwoju Regional-
nego SA (znak: SPS-023-1081/08) uprzejmie wyja-
śniam:
Ad 1. Pomorska Agencja Rozwoju Regionalnego
SA jest spółką zarządzającą Słupską Specjalną Stre-
fą Ekonomiczną. Jest to jedyna spółka zarządzająca,
w której większość głosów na walnym zgromadze-
niu (51,34%) posiada samorząd województwa, w tym
przypadku pomorskiego. Skarb Państwa, reprezen-
towany przez ministra właściwego do spraw gospo-
darki, posiada 27,16% akcji spółki i 18,05% głosów
na walnym zgromadzeniu. Minister gospodarki,
zgodnie z art. 7.1a, posiada w pięcioosobowym skła-
dzie Rady Nadzorczej Pomorskiej Agencji Rozwoju
Regionalnego SA jednego przedstawiciela.
Kwestię zbywania nieruchomości na terenie
Słupskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej reguluje
rozporządzenie ministra gospodarki i pracy z dnia
15 listopada 2004 r. w sprawie przetargów i rokowań
oraz kryteriów oceny zamierzeń co do przedsięwzięć
gospodarczych, które mają być podjęte przez przed-
siębiorców na terenie Słupskiej Specjalnej Strefy
Ekonomicznej (Dz. U. Nr 254, poz. 2546).
436
Nieruchomości, które Pomorska Agencja Rozwo-
ju Regionalnego SA otrzymała jako aport, to jest bu-
dynek po pogotowiu przy ul. Obrońców Wybrzeża
w Słupsku oraz budynek po ośrodku zdrowia przy
ul. Mickiewicza w Ustce nie znajdują się na terenie
strefy, w związku z powyższym kwestię ich zbywa-
nia regulują inne przepisy
Zgodnie z § 24 ust. 6 statutu spółki podejmowa-
nie uchwał w sprawie zgody na zbywanie nierucho-
mości należy do kompetencji Rady Nadzorczej, a kwe-
stię zasad i trybu zbywania nieruchomości regulują
wewnętrzne przepisy Pomorskiej Agencji Rozwoju
Regionalnego SA.
Ad 2. Zgodnie z informacjami uzyskanymi ze
spółki Pomorska Agencja Rozwoju Regionalnego SA
przed przystąpieniem do zbycia nieruchomości, zo-
stały sporządzone operaty szacunkowe obu nieru-
chomości i są one nadal aktualne.
Ad 3. Zgodnie z uzyskanymi ze spółki Pomorska
Agencja Rozwoju Regionalnego SA informacjami
pozostałe nieruchomości – poza dwoma wymienio-
nymi w interpelacji pani poseł – ponieważ leżały na
terenie Słupskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej,
były zbywane w trybie określonym w ww. rozporzą-
dzeniu.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie zagrożeń zdrowia i życia pacjentek
w Klinice Ginekologii Onkologicznej AM
w Gdańsku (1082)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani Jolanty Szczypińskiej, posła na
Sejm RP, z dnia 20 lutego 2008 r. (nr SPS-023-1082/
08) w sprawie zagrożeń zdrowia i życia pacjentek
w Klinice Ginekologii Onkologicznej AM w Gdań-
sku, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wy-
jaśnień.
Ministerstwo Zdrowia prowadzi stały monito-
ring zagrożeń dla prawidłowego działania placówek
ochrony zdrowia na terenie całego kraju.
Dyrektorzy szpitali za pośrednictwem wojewo-
dów raportują w oparciu o prognozę wynikającą
z aktualnej sytuacji i uwzględniającą fakt trwają-
cych wciąż negocjacji płacowych bądź zwieranie tyl-
ko czasowych porozumień. Wykazane zgłoszenia no-
szą charakter sygnalny i nie są formalnymi wnio-
skami do Rejestru Zakładów Opieki Zdrowotnej
o wpis o czasowym zaprzestaniu działalności komó-
rek zakładu.
Z informacji pozyskiwanych w ostatnim okresie
wynika, iż systematycznie zmniejsza się liczba szpi-
tali, w których mogłoby nastąpić czasowe wstrzy-
manie funkcjonowania oddziałów m.in. z powodu
braku odpowiedniej obsady lekarskiej.
Według stanu na dzień 3 marca br., na 67 jedno-
stek, które zgłosiły trudności w funkcjonowaniu
szpitali, oprócz ww. szpitala w Gdańsku, wpłynęły
2 doniesienia dotyczące zagrożenia prawidłowego
działania w oddziałach onkologicznych.
Odnosząc się do kwestii spełnienia przez mini-
stra zdrowia postulatów płacowych lekarzy, uprzej-
mie informuję, iż możliwości wpływania ministra
zdrowia na wysokość wynagrodzeń personelu me-
dycznego jest zróżnicowana ze względu na status or-
ganizacyjno-prawny zatrudniających je podmiotów.
Bezpośrednia możliwość oddziaływania ministra
zdrowia na wysokość wynagrodzeń pracowników
sektora ochrony zdrowia ograniczona jest do stosun-
kowo niewielkiej grupy pracowników zatrudnionych
w zakładach opieki zdrowotnej działających w for-
mie zakładów i jednostek budżetowych oraz do osób,
których wynagrodzenia lub ich część finansowane
są z budżetu państwa (np. lekarze stażyści i rezy-
denci). W przypadku większości pracowników me-
dycznych zatrudnionych w innych niż ww. rodzajach
zakładów opieki zdrowotnej decyzję o wysokości wy-
nagrodzeń poszczególnych pracowników oraz ich
grup podejmuje kierownik zakładu. Ustalając wyna-
grodzenia, kierownicy zobowiązani są do przestrze-
gania ogólnych zasad prawa pracy oraz muszą brać
pod uwagę kondycję finansową zarządzanych przez
siebie zakładów, w szczególności wysokość kontrak-
tów z NFZ oraz ewentualne zadłużenie zakładu.
Po dokonaniu gruntownej diagnozy aktualnego
stanu systemu ochrony zdrowia w Polsce, wad
i dysfunkcji w nim występujących, w tym również
negatywnie wpływających na kondycję szpitali,
w Ministerstwie Zdrowia przygotowany został dłu-
gofalowy plan działań mających na celu stabiliza-
cję oraz poprawę sytuacji w sektorze ochrony zdro-
wia. Planowane rozwiązania prawne mają charak-
ter kompleksowy i skutkować będą poprawą funk-
cjonowania zarówno poszczególnych szpitali, jak
i całego systemu.
Ponadto pragnę poinformować, że podjęte zosta-
ły doraźne działania służące jak najszybszemu prze-
kazaniu do zakładów opieki zdrowotnej dodatko-
wych środków finansowych, co skutkowało zwięk-
szeniem wyceny punktu w procedurze medycznej do
poziomu 12 zł (średnio w skali kraju). Przełoży się to
także na wzrost wynagrodzeń osób w tych placów-
kach zatrudnianych.
Dodatkowo Narodowy Fundusz Zdrowia urucha-
mia środki finansowe na pokrycie należności szpita-
li z tytułu ugód sądowych za tzw. nadwykonania
świadczeń zdrowotnych.

Należy podkreślić, iż reforma systemu opieki
zdrowotnej stanowi jedno z priorytetowych zadań
rządu. W związku z powyższym, z inicjatywy pana
premiera Donalda Tuska w dniu 21 stycznia 2008 r.
br. zwołany został „biały szczyt” poświęcony napra-
wie systemu ochrony zdrowia. W debacie uczestniczą
przedstawiciele organizacji związkowych reprezentu-
jących pracowników ochrony zdrowia, organizacji pra-
codawców ochrony zdrowia, samorządów zawodowych
pracowników służby zdrowia, organizacji samorządu
terytorialnego, organizacji reprezentujących pacjen-
tów oraz kierownictwa sejmowej i senackiej Komisji
Zdrowia, eksperci oraz przedstawiciele rządu. Prace
jednego z zespołów tematycznych działającego w ra-
mach „białego szczytu” poświęcone są sprawom pra-
cowników ochrony zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie dramatycznej sytuacji finansowej
w Akademickim Centrum Klinicznym
w Gdańsku (1084)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Jolanty Szczypińskiej prze-
kazaną przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r., znak:
SPS-023-1084/08, w sprawie dramatycznej sytuacji
finansowej w Akademickim Centrum Klinicznym
w Gdańsku, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
informacji.
W dniu 12 lutego 2008 r. Rada Ministrów przyję-
ła zmianę uchwały w sprawie ustanowienia progra-
mu wieloletniego pod nazwą „Wzmocnienie bezpie-
czeństwa zdrowotnego obywateli”. W wykazie za-
kładów opieki zdrowotnej zakwalifikowanych do do-
finansowania zostało uwzględnione Akademickie
Centrum Kliniczne – Szpital Akademii Medycznej
w Gdańsku. W dniu 10 marca 2008 r. zostały zalicz-
kowo przekazane środki finansowe w ramach po-
wyższego programu w wysokości 10 mln zł. Jedno-
cześnie uprzejmie informuję, iż zakład oraz organ
założycielski, tj. Akademia Medyczna w Gdańsku,
zostały zobowiązane do przekazania programu re-
strukturyzacji ACK do dnia 31 marca 2008 r.
Obecnie rząd, przygotowując pakiet rozwiązań
mających na celu naprawę systemu ochrony zdro-
wia, pracuje między innymi nad ustawą, która ma
437
doprowadzić do konwersji zadłużenia publicznych
zakładów opieki zdrowotnej na długoterminowe pa-
piery wartościowe. Obecnie przedwczesne jest jed-
nak rozważanie, czy i w jakim zakresie ACK – Szpi-
tal Akademii Medycznej w Gdańsku będzie mógł
skorzystać z rozwiązań zaproponowanych w tych
przepisach.
Ponadto informuję, iż Ministerstwo Zdrowia po-
siada informacje dotyczące sytuacji finansowej pozo-
stałych klinik w Polsce podległych ministerstwu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Zbigniewa Konwińskiego
i Sławomira Neumanna
w sprawie rozszerzenia rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 2 lutego 2006 r.
o wymaganiach, jakim powinna sprostać osoba
wykwalifikowana, odpowiedzialna za jakość
i kontrolę serii produktu leczniczego przed
wprowadzeniem na rynek, o grupę
absolwentów magisterskich studiów
pielęgniarskich, mających prawo wykonywania
zawodu diagnosty laboratoryjnego (1087)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłów na Sejm Rzeczypospolitej Pol-
skiej panów Zbigniewa Konwińskiego i Sławomira
Neumanna, przesłaną przy piśmie z dnia 20 lutego
2008 r. (SPS-023-1087/08) w sprawie rozszerzenia
rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 2 lutego
2006 r. o wymaganiach, jakim powinna sprostać
osoba wykwalifikowana, odpowiedzialna za jakość
i kontrolę serii produktu leczniczego przed wprowa-
dzeniem na rynek, o grupę absolwentów magister-
skich studiów pielęgniarskich, posiadających prawo
wykonywania zawodu diagnosty laboratoryjnego,
przesyłam uprzejmie następujące informacje.
Zapis art. 49 ust. 2 dyrektywy 2001/83/WE Par-
lamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada
2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszą-
cego się do produktów leczniczych stosowanych
u ludzi stanowi, iż osoba wykwalifikowana posiada
dyplom, świadectwo lub inny dokument potwierdza-
jący posiadanie kwalifikacji uzyskane po ukończe-
niu studiów uniwersyteckich lub studiów uznanych
za równoważne przez państwo członkowskie, które-
438
go to dotyczy, trwających co najmniej cztery lata
studiów teoretycznych i praktycznych w jednej z na-
stępujących dyscyplin naukowych: farmacja, medy-
cyna, weterynaria, chemia, chemia i technologia
farmaceutyczna, biologia.
Powyższy zapis nie wymienia magisterskich stu-
diów pielęgniarskich, co uniemożliwia rozszerzenie
katalogu kierunków studiów wyższych, po ukończe-
niu których można pełnić funkcję osoby wykwalifi-
kowanej.
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 2 lutego
2006 r. w sprawie wymagań, jakim powinna odpo-
wiadać osoba wykwalifikowana odpowiedzialna za
jakość i kontrolę serii produktu leczniczego przed
wprowadzeniem na rynek (Dz. U. Nr 23, poz. 178),
jest zgodne z przepisami unijnymi w tym zakresie.
Jednocześnie pragnę nadmienić, iż przytoczony
przez panów posłów art. 9 dyrektywy 2002/98/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycz-
nia 2003 r. ustanawiającej normy jakości i bezpie-
czeństwa pobierania, testowania, przetwarzania,
przechowywania i dystrybucji krwi ludzkiej i skład-
ników krwi oraz zmieniająca dyrektywę 2001/83/
WE traktuje o osobie odpowiedzialnej m.in. za za-
pewnienie, że każdą jednostkę krwi lub składniki
krwi pobrano i zbadano niezależnie od ich plano-
wanego przeznaczenia oraz przetworzono, przecho-
wano i przekazano jako przeznaczoną do transfuzji
zgodnie z prawem obowiązującym w państwie człon-
kowskim, co nie jest tożsame z osobą wykwalifiko-
waną, o której mowa w art. 48 ustawy z dnia 6 wrze-
śnia 2001r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2004r.
Nr 53, poz. 533, z późn. zm.), obowiązkowo zatrud-
nianą przez wytwórców i importerów produktów
leczniczych.
Zgodnie z art. 48 ust.1 ustawy Prawo farmaceu-
tyczne osoba wykwalifikowana jest odpowiedzialna
za stwierdzenie i poświadczenie, że:
1) w przypadku produktów leczniczych wy-
tworzonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
– każda seria produktu leczniczego została wytwo-
rzona i skontrolowana zgodnie z przepisami prawa
oraz z wymaganiami określonymi w pozwoleniu na
dopuszczenie do obrotu;
2) w przypadku produktu leczniczego pochodzą-
cego z importu, bez względu na to, czy produkt zo-
stał wytworzony w państwie członkowskim Unii Eu-
ropejskiej lub państwie członkowskim Europejskie-
go Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stro-
nie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym
– każda seria produktu leczniczego została poddana
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pełnej ana-
lizie jakościowej i ilościowej, przynajmniej w odnie-
sieniu do wszystkich substancji czynnych, oraz in-
nym testom i badaniom koniecznym do zapewnienia
jakości produktów leczniczych zgodnie z wymaga-
niami określonymi w pozwoleniu na dopuszczenie
do obrotu.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję,
że w świetle obowiązującego prawa nie istnieje moż-
liwość rozszerzenia rozporządzenia ministra zdro-
wia z dnia 2 lutego 2006 r. w sprawie wymagań, ja-
kim powinna odpowiadać osoba wykwalifikowana
odpowiedzialna za jakość i kontrolę serii produktu
leczniczego przed wprowadzeniem na rynek, o gru-
pę absolwentów magisterskich studiów pielęgniar-
skich, posiadających prawo wykonywania zawodu
diagnosty laboratoryjnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Alicji Dąbrowskiej
w sprawie niepokojącej sytuacji
opieki zdrowotnej nad dzieckiem w Polsce
(1088)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Alicji Dąbrowskiej, przesła-
ną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 20 lutego
2008 r., znak: SPS-023-1088/08, w sprawie niepoko-
jącej sytuacji, w jakiej znalazła się opieka zdrowotna
nad dzieckiem w Polsce, uprzejmie proszę o przyję-
cie poniższych wyjaśnień.
Uprzejmie informuję, że opieka zdrowotna nad
dziećmi i młodzieżą traktowana jest przez Minister-
stwo Zdrowia jako działanie priorytetowe. Dowo-
dem tego jest prawne uregulowanie systemu profi-
laktycznej opieki zdrowotnej nad wymienioną gru-
pą. Szczegółowy zakres profilaktycznych świadczeń
opieki zdrowotnej oraz terminy ich przeprowadza-
nia u dzieci i młodzieży określone są w rozporządze-
niu ministra zdrowia z dnia 21 grudnia 2004 r.
w sprawie zakresu świadczeń opieki zdrowotnej,
w tym badań przesiewowych, oraz okresów, w któ-
rych te badania są przeprowadzane (Dz. U. Nr 276,
poz. 2740) oraz rozporządzeniu ministra zdrowia
z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie zakresu i orga-
nizacji profilaktycznej opieki zdrowotnej nad dzieć-
mi i młodzieżą (Dz. U. Nr 282, poz. 2814).
Świadczenia określone w wymienionych rozpo-
rządzeniach finansowane są ze środków publicz-
nych. Realizacja tych świadczeń – również bilansów
zdrowia dzieci – jest dokumentowana w indywidual-
nej dokumentacji, ponadto objęta jest statystyką re-
sortową. W rocznym sprawozdaniu z realizacji profi-
laktycznej opieki zdrowotnej nad uczniami w szko-
łach (druk MZ-06) wykazywane są dane na temat
sposobu zapewnienia uczniom opieki, jak również

zakresu tej opieki, wykonania testów przesiewowych
oraz profilaktycznych badań lekarskich. W rocznym
sprawozdaniu o działalności i zatrudnieniu w pod-
stawowej ambulatoryjnej opiece zdrowotnej (druk
MZ-11) wykazywane są dane na temat profilaktycz-
nych badań lekarskich dzieci i młodzieży, a także
dane o stanie zdrowia dzieci i młodzieży, uwzględ-
niające przewlekłe choroby, stwierdzone podczas
wymienionych badań.
Ministerstwo Zdrowia dużą wagę przywiązuje do
poprawy jakości i dostępności świadczeń podstawo-
wej opieki zdrowotnej, w której koncentruje się więk-
szość świadczeń zdrowotnych realizowanych w gru-
pie dzieci. Reforma systemu ochrony zdrowia, doko-
nana na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 lutego
1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym
(Dz. U. Nr 28, poz. 153), wprowadziła zmiany w or-
ganizacji systemu opieki zdrowotnej. Jednym z istot-
niejszych elementów wprowadzonych zmian jest
nadanie kluczowej roli podstawowej opiece zdrowot-
nej. Ważną rolę w podstawowej opiece zdrowotnej
nad całą rodziną, w tym również nad dziećmi, wy-
znaczono lekarzowi rodzinnemu.
Przedstawiając negatywną opinię na temat opie-
ki zdrowotnej nad dziećmi, pani poseł nie przedsta-
wiła wyników żadnych badań czy też ekspertyz.
Treść interpelacji wskazuje, że inspiracją dla tego
wystąpienia był apel Zarządu Głównego Polskiego
Towarzystwa Pediatrycznego. Towarzystwo to pre-
zentuje pogląd, z którego wynika, że zmniejszenie
roli pediatry w systemie opieki zdrowotnej, spowo-
dowane przejęciem jego zadań przez lekarza rodzin-
nego, przyczyniło się do obniżenia poziomu opieki
nad dzieckiem zdrowym i chorym. W związku z tym
uprzejmie informuję, że wprowadzenie „instytucji
lekarza rodzinnego” miało na celu, między innymi,
zapewnienie jednostkom, rodzinom i społecznościom
lokalnym dostępnej, ciągłej i wszechstronnej opieki
zdrowotnej w miejscu życia i pracy. Opieka taka ma
zabezpieczyć około 80% potrzeb zdrowotnych popu-
lacji. Wieloletni proces (ponad 15 lat) kształcenia
specjalistów z tej dziedziny, doskonalenie progra-
mów specjalizacji i systematyczna ocena tego pro-
cesu wpłynęły w znaczącym stopniu na adekwatne
do potrzeb podstawowej opieki zdrowotnej przygo-
towanie lekarzy rodzinnych do sprawowania opieki
nad powierzoną im populacją, w tym także dzieci
i młodzieży.
W programie specjalizacji z medycyny rodzinnej
ujęto w szerokim zakresie elementy wiedzy teore-
tycznej i umiejętności praktyczne, dotyczące popula-
cji wieku rozwojowego, które musi opanować specja-
lizujący się lekarz. Nie ulega wątpliwości, że najle-
piej przygotowani merytorycznie do sprawowania
opieki nad dziećmi w podstawowej opiece zdrowot-
nej (POZ) są lekarze rodzinni posiadający specjali-
zację z zakresu pediatrii, oni też w największym
stopniu decydują o dobrym poziomie tej opieki. Na-
tomiast lekarze rodzinni, którzy uzyskali specjali-
zację z medycyny rodzinnej, posiadający wcześniej
439
inne specjalności, starają się w codziennej pracy
ustalać rozsądny i bezpieczny dla małych pacjentów
obszar działań, tak aby wyłonić przede wszystkim
stany zagrożenia zdrowia oraz ich uwarunkowania.
Jak pokazuje praktyka, wielu z nich, czując się
w tym względzie mniej pewnie, korzysta w codziennej
pracy z wsparcia pediatrów zatrudnianych w różnych
formach, zarówno w publicznych jak i w niepublicz-
nych zakładach opieki zdrowotnej.
Prywatyzacja placówek POZ wpłynęła też zna-
cząco na poprawę ich wyposażenia w sprzęt i apara-
turę, stworzyła w wielu z nich możliwości wykony-
wania badań laboratoryjnych czy ultrasonograficz-
nych, lepszą organizację pracy, w tym dostępność
usług w godzinach popołudniowych, co najmniej do
godziny 18. Natomiast doraźna pomoc pediatryczna
w godzinach nocnych i dni świąteczne sprawowana
jest przez dyżurne placówki lekarzy rodzinnych i pe-
diatrów oraz szpitalne oddziały medycyny ratunko-
wej. W naszej opinii wprowadzenie konkurencyjno-
ści pomiędzy świadczeniodawcami, w tym lekarza-
mi podstawowej opieki zdrowotnej, pozwoli na pod-
niesienie jakości oferowanych świadczeń zdrowotnych
oraz poszerzenie oferty świadczeń. Natomiast konku-
rencja pomiędzy instytucjami ubezpieczenia zdro-
wotnego oraz prawidłowo określony zakres i wartość
podstawowych świadczeń zdrowotnych, przysługują-
cych ubezpieczonemu w ramach płaconej składki,
wpłyną na poprawę wynagrodzeń pracowników me-
dycznych.
W kwestii funkcjonowania stacjonarnej opieki
pediatrycznej pragnę poinformować, że z danych
statystycznych gromadzonych przez Centrum Sys-
temów Informacyjnych Ochrony Zdrowia wynika, że
liczba oddziałów dziecięcych umożliwiających lecze-
nie zachowawcze i zabiegowe jest wystarczająca – wy-
korzystanie łóżek w oddziałach pediatrycznych wy-
nosi 57,2%, a na chirurgii dziecięcej 58,1%. Wskaźnik
wykorzystania łóżek pediatrycznych powinien wy-
nosić co najmniej 75% – biorąc również pod uwagę
sezonowość zachorowań u dzieci. W opinii pana pro-
fesora Leszka Wdowiaka – konsultanta krajowego
w dziedzinie zdrowia publicznego, wniosek pani po-
seł dotyczący lepszego wykorzystania łóżek pedia-
trycznych poprzez system przyjęć w trybie „jednego
dnia” jest godny rozważenia. Tego rodzaju system
zwłaszcza w przypadkach budzących wątpliwości
diagnostyczne, wymagające obserwacji z powodu
niejasnego obrazu klinicznego, z możliwością wyko-
nania niezbędnych badań, byłby uzasadniony. Ko-
nieczne w takiej sytuacji wydaje się (na wzór innych
krajów europejskich) zabezpieczenie na czas pobytu
dziecka obecności matki. Powyższe decyzje wyma-
gają organizacyjnych ustaleń dyrekcji szpitali, Na-
rodowego Funduszu Zdrowia, nadzoru specjalistycz-
nego, ale są możliwe do zrealizowania.
Odnośnie do kształcenia lekarzy informuję, że
Ministerstwo Zdrowia podjęło działania mające na
celu stworzenie lekarzom i pielęgniarkom atrakcyj-
niejszych warunków pracy, w tym także ułatwienie
440
doskonalenia zawodowego. W celu zwiększenia licz-
by specjalistów, tym samym niwelacji luki pokole-
niowej rysującej się w wielu specjalnościach, zakła-
da się wprowadzenie zmian w systemie kształcenia
lekarzy. Planuje się zniesienie rocznego stażu po-
dyplomowego, tak aby bezpośrednio po zakończe-
niu studiów absolwenci studiów medycznych zda-
wali lekarski egzamin państwowy i uzyskiwali peł-
ne prawo wykonywania zawodu. Dzięki likwidacji
stażu podyplomowego możliwe będzie zwiększenie
środków na tzw. etaty rezydenckie, w ramach któ-
rych lekarze specjalizują się w danej dziedzinie.
Warto zaznaczyć, że w bieżącym roku o 40% zwięk-
szone zostało miesięczne wynagrodzenie zasadni-
cze lekarzy odbywających specjalizację w trybie re-
zydentury.
Odrębnym zagadnieniem poruszonym przez pa-
nią poseł jest liczba lekarzy, którzy podejmują spe-
cjalizację z pediatrii oraz warunki i możliwości zdo-
bywania tej specjalizacji. Zarówno lekarze specjali-
zujący się w dziedzinie pediatrii, jak również w me-
dycynie rodzinnej w trakcie szkolenia specjalizacyj-
nego zapoznają się z najnowszymi osiągnięciami wie-
dzy z zakresu opieki zdrowotnej nad dzieckiem. Cen-
trum Medyczne Kształcenia Podyplomowego we współ-
pracy z konsultantami krajowymi okresowo poddaje
ewaluacji (i w razie potrzeby dokonuje nowelizacji)
wybranych programów specjalizacji, przede wszyst-
kim w związku z postępami wiedzy medycznej i ko-
niecznością ciągłego dokonywania aktualizacji spe-
cjalizacji lekarskich. Sukcesywnie powoływane są
zespoły ekspertów do unowocześniania i dostosowa-
nia do aktualnych wytycznych Unii Europejskiej
programów specjalizacji we wszystkich dziedzinach.
Nowelizacja programów w dziedzinie pediatrii prze-
widziana jest na 2008 r.
Do końca 2004 r. w dziedzinie medycyny rodzin-
nej obowiązywały tzw. skrócone programy specjali-
zacji, odrębne dla lekarzy posiadających specjaliza-
cję I i II stopnia w pediatrii. Czas trwania specjali-
zacji wynosił: 30 miesięcy dla lekarzy z I stopniem
oraz 12 miesięcy dla lekarzy z II stopniem specjaliza-
cji w dziedzinie pediatrii, natomiast dla lekarzy po-
siadających specjalizację I lub II stopnia z pediatrii
oraz udzielających świadczeń zdrowotnych w podsta-
wowej opiece zdrowotnej nie mniej niż 6 lat – czas
trwania szkolenia specjalizacyjnego wynosił odpo-
wiednio: 12 i 9 miesięcy. Obecnie lekarzy, którzy
rozpoczęli specjalizację w dziedzinie medycyny ro-
dzinnej po 31 grudnia 2004 r., a posiadają specjali-
zację I lub II stopnia albo tytuł specjalisty w dziedzi-
nie pediatrii, obowiązuje ten sam program specjali-
zacji, w którym czas trwania szkolenia wynosił od-
powiednio do 3 lat.
Przepisy regulujące odbywanie specjalizacji, w tym
procedury uzyskiwania tzw. akredytacji do szkolenia
(rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 20 paź-
dziernika 2005 r. w sprawie specjalizacji lekarzy
i lekarzy dentystów, Dz. U. Nr 83, poz. 1779, z późn.
zm.), nie zawierają formalnych ograniczeń dotyczą-
cych rodzajów placówek ubiegających się o wpis na
listę prowadzoną przez ministra zdrowia. Na liście
tej zamieszczone są zarówno jednostki akademickie,
jak również oddziały szpitali wojewódzkich, powia-
towych czy miejskich. Zgodnie z dyrektywą UE 36/
2005 „specjalizacyjne kształcenie medyczne obej-
muje zajęcia teoretyczne i praktyczne na uniwersy-
tecie lub w szpitalu uniwersyteckim albo, w stosow-
nych przypadkach, w jednostce ochrony zdrowia,
upoważnionej do jego prowadzenia”. Należy podkre-
ślić, że właściwe zespoły ekspertów opiniujące skła-
dane przez placówki wnioski o przyznanie upraw-
nień do prowadzenia szkolenia specjalizacyjnego le-
karzy w swoich opiniach kierują się przede wszyst-
kim oceną zdolności jednostki do realizacji progra-
mu specjalizacji na wysokim poziomie, przez okre-
śloną liczbę specjalizujących się osób.
Informuję, że systematycznie rośnie liczba jedno-
stek szkolących w dziedzinie pediatrii. Obecnie na
prowadzoną przez ministra zdrowia listę jednostek
uprawnionych do prowadzenia specjalizacji w dzie-
dzinie pediatrii jest wpisanych 191 jednostek dyspo-
nujących 1326 miejscami, podczas gdy np. w dniu
31 stycznia 2005 r. na ww. liście figurowało 159 jed-
nostek z 1110 miejscami.
Odnośnie do podniesionego w interpelacji proble-
mu zmniejszania się liczby pediatrów informuję, że
nastąpił wzrost liczby miejsc „uruchamianych” dla
lekarzy ubiegających się o rozpoczęcie szkolenia spe-
cjalizacyjnego w kolejnych postępowaniach kwalifika-
cyjnych. W dziedzinie pediatrii w 2006 r. łącznie prze-
znaczonych zostało 321 miejsc, w 2007 r. – 368 miejsc,
natomiast w bieżącym roku na jedno dotychczas
przeprowadzone postępowanie kwalifikacyjne zo-
stało już przeznaczonych 200 miejsc szkoleniowych.
Ministerstwo Zdrowia zachęca lekarzy do rozpoczy-
nania specjalizacji w tej dziedzinie poprzez przyzna-
wanie etatów rezydenckich w tej specjalności. W la-
tach 2006–2008 w dziedzinie pediatrii przyznano
łącznie 272 rezydentury na ogólną liczbą 889 miejsc
szkoleniowych.
Liczba lekarzy, którzy zdają egzamin specjaliza-
cyjny w dziedzinie pediatrii, wzrosła w 2006 r. w sto-
sunku do roku poprzedniego i obecnie utrzymuje się
na stałym poziomie: w 2005 r. egzamin ten zdało
174, w 2006 r. – 205 lekarzy. Podnoszone w interpe-
lacji niedostatki kadry pediatrycznej w zakładach
opieki zdrowotnej kształtują się, według danych Mi-
nisterstwa Zdrowia z 2006 r., na poziomie 230 wol-
nych etatów i mogą się zmieniać, biorąc pod uwagę
plany emigracyjne przyszłych lekarzy. Należy jed-
nak zauważyć, że niedobory kadry dotyczą również
wielu innych specjalności.
Odnosząc się do problemu konieczności dokształ-
cania lekarzy, należy stwierdzić, że medycyna ro-
dzinna, jak żadna inna specjalność, rozwinęła wiele
form kształcenia ustawicznego (seminaria, warszta-
ty szkoleniowe, kursy, sympozja, szkolenia w małych
grupach prowadzone przez wykształconych tuto-
rów). Lekarze rodzinni są jedną z najintensywniej

szkolących się grup lekarzy. Jeżeli jednak nadzór
specjalistyczny zidentyfikuje określone potrzeby szko-
leniowe z zakresu pediatrii dla lekarzy rodzinnych,
to nie występują przeszkody dla zorganizowania cy-
klu szkoleń, nawet jako obowiązkowych. Działanie
takie wymaga jednak wcześniejszego rozpoznania
konkretnych potrzeb tematycznych i uzgodnienia
kierunku działań z konsultantem krajowym w dzie-
dzinie medycyny rodzinnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Alicji Dąbrowskiej
w sprawie planów wyłączenia
samorządów powiatowych z grona organów
założycielskich szpitali (1089)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poseł Alicji Dąbrowskiej, przekazaną
przy piśmie znak SPS-023-1089/08, dotyczącą pro-
jektu ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, uprzej-
mie informuję, iż w powyższym projekcie zapropono-
wano, aby jedyną jednostką samorządu terytorial-
nego uprawnioną do tworzenia i prowadzenia szpi-
tali był samorząd województwa.
Uznano, że przyjęcie takiego rozwiązania wpły-
nie korzystnie na proces organizowania opieki zdro-
wotnej na terenie województwa oraz zarządzanie
posiadanymi zasobami w tym zakresie. Pozwoli na
traktowanie zasobów ochrony zdrowia z terenu wo-
jewództwa jako całości, spojrzenie na nie z poziomu
regionalnego, a nie lokalnego, co służyć ma racjona-
lizacji ich wykorzystania (konsolidacja infrastruk-
tury szpitalnej, promowanie działań proekonomicz-
nych), zapewnieniu dostosowania struktury opieki
szpitalnej i jej potencjału diagnostyczno-terapeu-
tycznego do zmian epidemiologiczno- demograficz-
nych. Pojawi się realna możliwość planowania roz-
woju infrastruktury szpitalnej, skoordynowanego
nadzoru nad efektywnością i jakością opieki szpital-
nej. Bardzo istotna jest też kwestia środków finan-
sowych, jakimi dysponuje organ założycielski, zna-
cząco wyższych na poziomie województwa w porów-
naniu z powiatem czy gminą. Skupienie infrastruk-
tury szpitalnej w rękach jednego organu tworzącego
pozwoli też na lepszą koordynację zbierania danych
epidemiologiczno-demograficznych.
441
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż powyższa
kwestia była omawiana na spotkaniach zespołu ds.
organizacyjnych w obszarze zakładów opieki zdro-
wotnej (w ramach debaty „białego szczytu”). W obli-
czu argumentów większości członków ww. zespołu
wobec propozycji przepisu, z którego wynikał zakaz
tworzenia i prowadzenia szpitala przez gminę oraz
powiat i powierzenie tych funkcji jedynie samorzą-
dowi województwa, zarekomendowana zostanie su-
gestia rezygnacji z tego przepisu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Tomańskiego
w sprawie wykupu mieszkań w spółdzielniach
mieszkaniowych za przysłowiową złotówkę
(1091)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r.
(znak SPS-023-1091/08) interpelację pana posła
Piotra Tomańskiego z dnia 28 lutego br. w sprawie
wykupu mieszkań w spółdzielniach mieszkaniowych
za przysłowiowa złotówkę, uprzejmie informuję, co
następuje.
Należy podkreślić, że przepisy nakładające na
spółdzielnie mieszkaniowe obowiązek zawarcia umo-
wy przeniesienia własności lokalu w terminie trzy-
miesięcznym od złożenia wniosku zostały uchwalone
na podstawie propozycji poselskich.
Ponadto informuję Pana Marszałka, że sprawa
ta była przedmiotem zainteresowania rzecznika
praw obywatelskich. W piśmie z dnia 13 sierpnia
2007 r. do ministra sprawiedliwości rzecznik, w opar-
ciu o nadsyłane skargi, stwierdził m.in., że trzymie-
sięczny termin na dokonanie przekształceń własno-
ściowych jest w wielu przypadkach – z powodów
obiektywnych – niemożliwy do dotrzymania. Z uwa-
gi na powyższe, przy założeniu braku złej woli ze
strony podmiotów zobowiązanych do doprowadze-
nia do zawarcia umów przenoszących własność, fi-
zyczna możliwość przygotowania i samego podpisa-
nia umów może być niewykonalna. Stąd też, zda-
niem rzecznika, ustawodawca, nakładając obowią-
zek, którego spełnienie może być niewykonalne
z przyczyn niezależnych od zobowiązanego, naru-
szył zasadę zaufania obywateli do państwa i stano-
442
wionego przez niego prawa. Nadto rzecznik podkre-
śla, że ustawodawca nie może nakładać na adresatów
prawa obowiązków niemożliwych do wykonania.
W odpowiedzi na wystąpienie rzecznika praw
obywatelskich minister sprawiedliwości w dniu
19 września 2007 r. wyraził stanowisko, że w odnie-
sieniu do przedstawionych w wystąpieniu proble-
mów w zakresie możliwości dotrzymania trzymie-
sięcznego terminu na realizację roszczenia, zgodzić
się należy z tezą, iż termin ten nie będzie obowiązy-
wał w sytuacji, w której jego dotrzymanie byłoby
z przyczyn obiektywnych niemożliwe.
Minister sprawiedliwości stwierdził nadto, że
wprowadzenie tego terminu w ustawie o spółdziel-
niach mieszkaniowych nie podważało zasady zaufa-
nia obywateli do prawa. Niewątpliwie sprzeczne z tą
zasadą byłoby wprowadzenie terminów, których do-
trzymanie jest – ze swej istoty albo potencjalnie
w większości przypadków – niemożliwe.
Tym samym, odpowiadając na pytanie pana po-
sła, co należałoby zrobić, aby zmienić zaistniałą sy-
tuację i czy nie wziąć pod uwagę zmiany zapisu
w obowiązującej ustawie, informuję, że planowane
jest posiedzenie Komisji Infrastruktury, na którym
komisja zamierza ocenić funkcjonowanie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych, ze szczególnym
uwzględnieniem ostatniej nowelizacji ustawy.
Wnioski z dyskusji w trakcie posiedzenia Komisji
Infrastruktury będą przydatne do podjęcia decyzji
odnośnie do celu i zakresu ewentualnej nowelizacji
obowiązującej ustawy, również w kontekście oczeki-
wania na wyrok Trybunału Konstytucyjnego.
Odnosząc się do poruszonej w piśmie pana posła
kwestii przebiegu uwłaszczeń w Przemyskiej Spół-
dzielni Mieszkaniowej, uprzejmie informuję, że z uzy-
skanej od spółdzielni informacji wynika, że: „Na
dzień 25 lutego 2008 r. wpłynęły 2454 wnioski o prze-
niesienie prawa w odrębną własność. Zostało zawar-
tych 1087 aktów notarialnych. Sporządzanie aktów
notarialnych od początku października odbywało
się w jednej kancelarii notarialnej, a od listopada
w trzech kancelariach notarialnych. W chwili obec-
nej robimy od 12 do 20 aktów notarialnych dziennie,
w zależności od skuteczności notariuszy, przez czte-
ry dni w tygodniu. W związku ze spiętrzeniem za-
kresu robót i przyspieszaniem sporządzania aktów
wkrada się szereg błędów nie tylko w samej spół-
dzielni, ale u notariuszy i w sądach rejestrowych,
gdzie muszą następować sprostowania. Wiele aktów
notarialnych nie może dojść do skutku pomimo wy-
znaczenia terminu ich sporządzenia z winy samych
wnioskodawców, którzy próbują zataić niezbędne
w czasie podpisywania aktu notarialnego fakty, nie
regulują należności lub nie sprawdzili wcześniej wy-
łożonych uchwał, a bywa również tak, że uciekają
nam ustalone już terminy w związku z brakiem
możliwości sprawdzenia przez notariuszy zapisów
ksiąg wieczystych, które w związku z systemem
elektronicznym znajdują się poza sądami i dostęp do
nich jest niemożliwy”.
Według spółdzielni to tylko niektóre argumenty
przemawiające za tym, że mimo znacznych wysił-
ków nie jest ona w stanie sporządzić wszystkich ak-
tów notarialnych w ustawowym terminie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Tomańskiego
w sprawie lokalizacji siedziby
Wspólnego Sekretariatu Technicznego
dla Programu Współpracy Transgranicznej
Polska-Słowacja 2007–2013 w Krakowie (1092)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo, znak SPS-023-1092/08, z dnia 20 lutego 2008 r.
dotyczące interpelacji pana posła Piotra Tomańskie-
go z dnia 28 stycznia 2008 r. w sprawie lokalizacji
Wspólnego Sekretariatu Technicznego (WST) w ra-
mach Programu Współpracy Transgranicznej Pol-
ska–Republika Słowacka 2007–2013 pragnę przeka-
zać następujące wyjaśnienia.
Decyzja o lokalizacji WST podejmowana jest
przez instytucję zarządzającą programem (jest nią
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego) w oparciu o kon-
sultacje z krajowymi i zagranicznymi partnerami
uczestniczącymi we wspólnym programie.
Program Współpracy Transgranicznej Polska–
–Republika Słowacka obejmuje swym zasięgiem po-
łudniowe części trzech województw: podkarpackie-
go, małopolskiego, śląskiego oraz północną część
Słowacji (kraje żyliński i preszowski). Do głównych
zadań WST należy doradztwo na rzecz potencjal-
nych beneficjentów, pomoc w przygotowaniu wnio-
sków projektowych, organizacja szkoleń i spotkań
promocyjnych oraz przyjmowanie i rejestracja wnio-
sków projektowych. Lokalizacja WST powinna być
dogodna dla wszystkich beneficjentów z całego ob-
szaru, na którym będzie realizowany program.
Wstępne rozmowy dotyczące lokalizacji WST dla
programu polsko-słowackiego w latach 2007–2013
podjęto po rozpoczęciu prac nad systemem wdraża-
nia programów Europejskiej Współpracy Terytorial-
nej zarządzanych przez stronę polską. W tym czasie
powstała koncepcja lokalizacji sekretariatu w Kra-
kowie – miejscu dogodnym dla wszystkich benefi-
cjentów programu oraz posiadającym odpowiedni
potencjał dla zapewnienia międzynarodowego per-

sonelu i właściwej jakości obsługi programu. Propo-
zycja ta zyskała oficjalne wsparcie ze strony władz
samorządowych województwa małopolskiego, ślą-
skiego oraz kraju żylińskiego na Słowacji. Sprzeci-
wu wobec tej propozycji nie zgłaszali pozostali pol-
scy i słowaccy partnerzy uczestniczący w realizacji
programu.
Odmienna decyzja, wskazująca Rzeszów jako
miejsce lokalizacji WST dla programu polsko-sło-
wackiego, została podjęta we wrześniu 2007 r. bez
przeprowadzenia odpowiednich konsultacji. Decyzja
ta została zakomunikowana członkom międzynaro-
dowej grupy roboczej odpowiedzialnej za przygoto-
wanie programu podczas spotkania w Sieniawie
(28–29 września 2007 r.).
Obecna decyzja o lokalizacji WST w Krakowie
stanowi zatem powrót do pierwotnie omawianej
koncepcji umiejscowienia sekretariatu.
Za umieszczeniem WST w Krakowie przemawia
przede wszystkim korzystna lokalizacja oraz dogod-
ne połączenia komunikacyjne z województwem pod-
karpackim, śląskim oraz krajem żylińskim i preszow-
skim, a tym samym potencjalnymi beneficjentami
oraz instytucjami uczestniczącymi we wdrażaniu
programu, oraz bardzo duży potencjał kulturalno-
-naukowy. Ponadto Kraków stanowi naturalne cen-
trum polsko-słowackiego regionu przygranicznego.
Jednocześnie chciałabym podkreślić, że ze wzglę-
du na rolę, jaką pełni województwo podkarpackie
we wspieraniu współpracy transgranicznej ze Sło-
wacją oraz Ukrainą, Rzeszów oraz powiat rzeszow-
ski zostały włączone do Programu polsko-słowac-
kiego na lata 2007–2013 (w latach 2004–2006 Rze-
szów nie był objęty programem Interreg III A Pol-
ska–Słowacja). Włączenie to odbyło się zgodnie
z art. 21 rozporządzenia (WE) nr 1080/2006 Parla-
mentu Europejskiego i Rady w sprawie Europejskie-
go Funduszu Rozwoju Regionalnego, który stanowi,
że do 20% alokacji środków EFRR na program mogą
być finansowane wydatki poniesione przy realizacji
projektów na obszarach NTS 3 przylegających do
głównego obszaru programu. Stolice pozostałych
województw nie zostały włączone do obszaru wspar-
cia programu.
Pragnę przypomnieć, że województwo podkar-
packie zostało objęte dwoma programami współpra-
cy transgranicznej – także programem Polska–
–Ukraina–Białoruś realizowanym w ramach Euro-
pejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa.
Łączny budżet obydwu programów, w których
uczestniczy województwo podkarpackie, to ponad
271,8 mln euro (ze środków Europejskiego Fundu-
szu Rozwoju Regionalnego). W związku z powyż-
szym można uznać, że w pełni przestrzegana jest
zasada UE mówiąca o wyrównywaniu szans regio-
nów o mniejszym potencjale ekonomicznym.
Ponadto należy zaznaczyć, że lokalizacja WST
w Krakowie w żaden sposób nie opóźni uruchomie-
nia programu (rozpoczęcie naborów projektów pla-
443
nowane jest na 24 kwietnia br.), a jednocześnie może
mieć pozytywny wpływ na jego realizację na całym
obszarze wsparcia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Mikuła
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Tomańskiego
w sprawie wprowadzenia zmian w systemie
finansowania oświaty w Polsce (1093)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Piotra Tomańskiego (SPS-
-023-1093/08) w sprawie wprowadzenia zmian w sys-
temie finansowania oświaty w Polsce, pragnę przed-
stawić następujące stanowisko:
Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.) wysokość
części oświatowej subwencji ogólnej dla wszystkich
jednostek samorządu terytorialnego ustala corocz-
nie ustawa budżetowa. Kwotę przeznaczoną na część
oświatową subwencji ogólnej dla wszystkich gmin,
powiatów i województw samorządowych ustala się
w wysokości łącznej kwoty części oświatowej sub-
wencji ogólnej, nie mniejszej niż przyjęta w ustawie
budżetowej w roku bazowym, skorygowanej o kwotę
innych wydatków z tytułu zmiany realizowanych
zadań oświatowych (art. 28 ust. 1 ww. ustawy).
Część oświatową subwencji ogólnej – po odliczeniu
rezerwy ustawowej 0,6% (art. 28 ust. 2) – dzieli się
między jednostki samorządu terytorialnego (art. 28
ust. 5) według zasad określanych corocznie w rozpo-
rządzeniu ministra właściwego do spraw oświaty
i wychowania, wydanym na podstawie art. 28 ust. 6
tej ustawy. Część oświatowa subwencji ogólnej jest
ustalana na dany rok kalendarzowy i przekazywana
do jednostek samorządu terytorialnego z budżetu
państwa.
Ze względu na rozbudowaną strukturę zadań
edukacyjnych realizowanych przez jednostki samo-
rządu terytorialnego formuła algorytmicznego po-
działu subwencji oświatowej uwzględnia szereg czyn-
ników i parametrów obrazujących specyfikę kształto-
wania składowych elementów subwencji w odniesie-
niu zarówno do zadań szkolnych, jak i zadań pozasz-
kolnych. Algorytm podziału subwencji oświatowej
jest corocznie modyfikowany, a potrzeba tej modyfi-
444
kacji wynika z analizy wskaźników ekonomicznych
obrazujących przeciętne koszty kształcenia i dzia-
łalności szkół oraz placówek oświatowych. Algorytm
podziału subwencji oświatowej uzależnia wysokość
przyznawanych środków od skali i struktury reali-
zowanych zadań, mierzonych liczbą uczniów i wy-
chowanków, z uwzględnieniem stopni awansu zawo-
dowego nauczycieli, z wyłączeniem zadań związa-
nych z dowozem uczniów oraz zadań związanych
z prowadzeniem przedszkoli ogólnodostępnych i od-
działów ogólnodostępnych w przedszkolach z od-
działami integracyjnymi. Konstrukcja algorytmu
opiera się na podstawowym założeniu, iż środki sub-
wencyjne dzielone są według kryteriów jednolitych
i powszechnych, a zatem identycznych dla wszyst-
kich jednostek samorządu terytorialnego. Uwzględ-
nione w algorytmie regulacje oparte są na zastoso-
waniu zasady, że pieniądz idzie za uczniem, co ozna-
cza naliczanie subwencji na podstawie liczby uczniów
uczęszczających do szkół i placówek oświatowych
prowadzonych bądź dotowanych przez poszczególne
gminy, powiaty i samorządy województw. W celu do-
precyzowania sposobu mierzenia skali zadań oświa-
towych realizowanych przez poszczególne jednostki
samorządu terytorialnego i dostosowania do nich
wysokości subwencji algorytm uzależnia tę wyso-
kość od liczby uczniów przeliczeniowych otrzymanej
przez zastosowanie zróżnicowanych wag dla wybra-
nych kategorii uczniów (wychowanków) i określo-
nych typów i rodzajów szkół oraz wskaźnika kory-
gującego, uwzględniającego stopnie awansu zawodo-
wego nauczycieli. W formule algorytmicznej podzia-
łu subwencji oświatowej wagi są addytywne, tj. jeże-
li uczeń zalicza się do kilku wag, to są one sumowa-
ne. Kwota standardu finansowego A, czyli kwota
subwencji oświatowej przypadająca na jednego
ucznia przeliczeniowego, jest swoistym kalkulacyj-
nym bonem oświatowym na ucznia, jednolitym dla
wszystkich jednostek samorządu terytorialnego
ustalanym co roku. Użyte w algorytmie pojęcie
ucznia przeliczeniowego oraz wartości wag odpowia-
dają średnim statystycznym, podczas gdy rzeczywi-
ste zróżnicowanie jednostkowych kosztów pomiędzy
szkołami, nawet szkołami tego samego typu w tej
samej jednostce samorządu terytorialnego, jest
ogromne i wynika z bardzo wielu szczegółowych
przyczyn. Należy podkreślić, że algorytm jest jed-
nak metodą statystyczną podziału subwencji i będąc
kategorią ogólną, nie może uwzględniać wszystkich
lokalnych problemów występujących w jednostkach
samorządu terytorialnego, bowiem zatraciłby swój
uniwersalny charakter.
Z uwagi na wyższe jednostkowe koszty kształce-
nia uczniów w szkołach położonych na terenach
wiejskich i w miastach do 5000 mieszkańców – spo-
wodowane przede wszystkim niższą liczebnością od-
działów oraz koniecznością wypłat dodatków socjal-
nych (wiejskiego i mieszkaniowego) dla nauczycieli
szkół położonych na terenach wiejskich oraz w ma-
łych miastach w algorytmie podziału subwencji
uwzględniona została specyfika takich szkół poprzez
zastosowanie następujących parametrów:
— wagi P1=0,38 dla uczniów szkół podstawo-
wych i gimnazjów dla dzieci i młodzieży zlokalizo-
wanych na terenach wiejskich lub w miastach do
5000 mieszkańców,
— dodatkowej wagi R=0,12 w ramach wskaźni-
ka korygującego Di – dla uczniów szkół zlokalizowa-
nych na terenach wiejskich lub w miastach do 5000
mieszkańców.
Algorytm podziału subwencji oświatowej na każ-
dy rok opiniowany jest przez Komisję Wspólną Rzą-
du i Samorządu Terytorialnego, związki zawodowe
i partnerów społecznych.
Należy zauważyć, że kwoty subwencji oświatowej
nie można wprost odnosić do zadań oświatowych
wykonywanych przez jednostki samorządu teryto-
rialnego. W obowiązującym systemie prawnym nie
ma przepisu, z którego wynikałoby, iż budżet pań-
stwa gwarantuje w ramach części oświatowej sub-
wencji ogólnej środki na pokrycie wszystkich wydat-
ków na realizację zadań oświatowych jednostek sa-
morządu terytorialnego.
Ponadto warto zauważyć, że część oświatowa
subwencji ogólnej, w tym również rezerwa tej części
subwencji, nie jest instrumentem łagodzenia różnic
w poziomie dochodów pomiędzy poszczególnymi jed-
nostkami samorządu terytorialnego. Do tego celu
wykorzystywana jest część wyrównawcza subwencji
ogólnej, która jest jednym ze źródeł dochodów jedno-
stek samorządu terytorialnego. Zgodnie z przepisa-
mi ustawy o dochodach jednostek samorządu tery-
torialnego czynniki takie jak poziom dochodów po-
datkowych poszczególnych samorządów, niska gę-
stość zaludnienia, stopa bezrobocia znajdują swoje
odzwierciedlenie w wysokościach kwoty podstawo-
wej oraz kwoty uzupełniającej wchodzących w skład
części wyrównawczej subwencji ogólnej.
W aktualnych uwarunkowaniach finansów pu-
blicznych trudno byłoby liczyć na znaczącą poprawę
poziomu subwencjonowania jednostek samorządu
terytorialnego, w tym także gmin wiejskich, w oma-
wianym zakresie. Nie byłoby również uzasadnione
dokonywanie restrukturyzacji systemu (algorytmu)
subwencjonowania j.s.t., rozumianej jako zwiększe-
nie wskaźników finansowych dla gmin wiejskich
kosztem zmniejszenia ww. wskaźników dla miast
i powiatów. Należy też zaznaczyć, że algorytm przed-
stawia jedynie metodę podziału środków subwencyj-
nych pomiędzy jednostki samorządu terytorialnego.
Niezależnie jednak od sposobu podziału tych środ-
ków część oświatowa subwencji ogólnej dla każdej
jednostki samorządu terytorialnego stanowi jedną
kwotę, a o sposobie jej wydatkowania – zgodnie
z art. 7 ust. 3 ustawy o dochodach jednostek samo-
rządu terytorialnego – decyduje organ stanowiący
jednostki samorządu terytorialnego.
Budżet państwa obecnie nie subwencjonuje wszyst-
kich kosztów funkcjonowania sieci szkolnej ukształ-
towanej decyzjami lokalnych władz samorządowych.

Corocznie przeważająca część jednostek samorządu
terytorialnego odczuwa uzasadnioną w swojej oce-
nie potrzebę uzupełnienia uzyskiwanych z budżetu
państwa środków subwencyjnych (część oświatowa
subwencji ogólnej) środkami pochodzącymi z docho-
dów własnych, tak aby wszystkie wydatki związane
z prowadzeniem przez jednostki samorządu teryto-
rialnego zadań szkolnych i pozaszkolnych, przewi-
dzianych w arkuszach organizacyjnych opracowa-
nych przez dyrektorów szkół i placówek mogły zna-
leźć pokrycie w środkach finansowych.
W myśl przepisów zawartych w art. 28 ust. 5
ustawy o dochodach jednostek samorządu teryto-
rialnego zadania związane z:
1) prowadzeniem przedszkoli ogólnodostępnych
(łącznie z oddziałami przedszkolnymi w szkołach pod-
stawowych) i oddziałów ogólnodostępnych w przed-
szkolach integracyjnych,
2) dowożeniem:
— dzieci 6-letnich – do publicznych przedszkoli
i oddziałów przedszkolnych w szkołach podstawo-
wych (art. 14a ust. 3 ustawy o systemie oświaty),
— uczniów spełniających obowiązek szkolny – do
publicznych szkół podstawowych i gimnazjów (art. 17
ust. 3 ustawy o systemie oświaty),
— dzieci i młodzieży upośledzonych umysłowo
w stopniu głębokim, a także dzieci i młodzieży z upo-
śledzeniem umysłowym ze sprzężonymi niepełno-
sprawnościami – do ośrodków rewalidacyjno-wycho-
wawczych (art. 14a ust. 4 i art. 17 ust. 3a ustawy
o systemie oświaty),
nie są uwzględniane przy podziale części oświa-
towej subwencji ogólnej. Zadania te powinny być fi-
nansowane głównie z dochodów własnych gmin,
w tym głównie z udziałów gmin we wpływach z po-
datku dochodowego od osób fizycznych (PIT) i po-
datku dochodowego od osób prawnych (CIT).
Skoro w obecnie obowiązującym systemie praw-
nym środki na prowadzenie przedszkoli ogólnodo-
stępnych zostały zabezpieczone gminom w ich do-
chodach własnych, to należy oczekiwać, że ewentu-
alna zmiana sposobu finansowania przedszkoli mu-
siałaby wiązać się z jednoczesnym zmniejszeniem
udziałów gmin we wpływach z podatku dochodowe-
go od osób fizycznych (PIT) i podatku dochodowego
od osób prawnych (CIT) oraz stosownym zwiększe-
niem kwoty części oświatowej subwencji ogólnej dla
jednostek samorządu terytorialnego. Ponadto nale-
ży zauważyć, że w związku z zakładanym obniże-
niem wieku obowiązku szkolnego do 6 lat planuje się
objęcie dzieci 6-letnich częścią oświatową subwencji
ogólnej.
Pragnę poinformować Pana Marszałka, że Mini-
sterstwo Edukacji Narodowej podjęło działania
związane z ewentualną zmianą systemu podziału
części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek
samorządu terytorialnego. W tym zakresie trwają
obecnie dyskusje zarówno w środowisku samorządo-
wym, rządowym, jak i naukowym. Planuje się, że
445
nowe zasady podziału części oświatowej subwencji
ogólnej będą obowiązywały od 1 stycznia 2009 r.
Dla ustalenia stabilnej sieci szkół oraz prowa-
dzenia lokalnej polityki oświatowej nie są potrzeb-
ne regulacje centralne. Istota decentralizacji kom-
petencji polega m.in. na tym, że o usytuowaniu
szkół, wielkości i organizacji decydują środowiska
lokalne. Jedynie one mają wgląd w zróżnicowane
potrzeby społeczności lokalnych i obowiązek usta-
wowy działania na rzecz wspólnoty mieszkańców.
Żadne centralne rozstrzygnięcie nie może być w ta-
kiej sytuacji korzystniejsze. Ministerstwo nie pro-
wadzi obecnie prac nad standardami edukacyjny-
mi. Minister właściwy do spraw oświaty i wycho-
wania nie ma także upoważnienia ustawowego do
uregulowania tej kwestii.
Centralny standard edukacyjny (oświatowy) nie
zapewnia automatycznie poprawy edukacji. W uję-
ciu systemowym każda czynność dokonywana na
podstawie ustalonej zewnętrznie normy (standardu
centralnego), aby być standardem faktycznym, musi
gwarantować osiągnięcie określonego skutku. W przy-
padku edukacji nie można jednak zagwarantować
wystąpienia jakiegokolwiek jednolitego skutku i efek-
tu. W obszarze oświaty istnieje bowiem zbyt wielka
liczba zmiennych i wzajemnych relacji (uzdolnienia
uczniów, rodzice, szkoła, nauczyciele, miasto, wieś,
środowisko, organy szkoły itd.). Oznacza to w prak-
tyce, iż ustanowienie centralnych standardów orga-
nizacyjnych nie tylko nie musiałoby zapewnić jakie-
gokolwiek realnego efektu edukacyjnego, ale prze-
ciwnie, należy sądzić, że w wielu przypadkach mo-
głoby dojść do pogorszenia oferty edukacyjnej, z nie-
korzystnym i najczęściej nieodwracalnym skutkiem
dla ucznia.
W przypadku edukacji idealne warunki kształce-
nia (standardowe) są zawsze wypadkową m.in. po-
trzeb danej populacji uczniów i potrzeb danej spo-
łeczności. Ich cechą jest m.in. nietrwały charakter
wymiaru potrzeb uczniów kolejnych klas. W konse-
kwencji każdorazowo optymalne warunki kształce-
nia muszą kształtować się po indywidualnej analizie
właściwych i identyfikowanych cech danej populacji
uczniów, na mocy corocznych decyzji organów pro-
wadzących szkoły i organów szkół. Działania tego
nie da się zastąpić ustanowieniem centralnego mo-
delu organizacyjnego.
W odniesieniu do postulatu przywrócenia prze-
pisu ustawowego o opiniującej roli kuratorów w spra-
wie likwidacji szkół wyjaśniam, że w najbliższym
czasie przeanalizowany zostanie cały zakres zadań
realizowanych obecnie przez kuratorów oświaty.
Przedmiotem analizy będą również inne przepisy,
w tym dotyczące zapisów Karty Nauczyciela oraz
corocznego uchwalania regulaminu wynagradza-
nia nauczycieli przez jednostki samorządu teryto-
rialnego.
W odniesieniu do postulatu przeniesienia na ZUS
ciężaru finansowania i weryfikacji urlopów dla po-
ratowania zdrowia nauczycieli uprzejmie informuję,
446
iż postulat zgłoszony przez pana posła będzie przed-
miotem wnikliwej analizy.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie zaliczenia usług targowych
do usług reklamy w rozumieniu ustawy
o podatku od towarów i usług (1094)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka z dnia 20 lutego 2008 r., znak
SPS-023-1094/08, przy którym została przekazana
interpelacja pana posła Dariusza Lipińskiego w spra-
wie zaliczenia usług targowych do usług reklamy
w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług,
uprzejmie informuję:
Uregulowania zawarte w obecnie obowiązują-
cych przepisach ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
z późn. zm.) nie zawierają szczególnych rozwiązań
w zakresie opodatkowania usług organizowania tar-
gów i wystaw. Usługi te podlegają zatem opodatko-
waniu na ogólnych zasadach. Należy jednak podkre-
ślić, że w przypadku świadczenia usług organizowa-
nia targów i wystaw co do zasady dochodzi do wyko-
nywania szeregu różnorodnych, złożonych świad-
czeń składających się na jedną kompleksową usługę
bądź też świadczone są wyłącznie usługi cząstkowe.
Z tego względu istotne znaczenie dla opodatkowania
ww. usług ma zdefiniowanie rodzaju wykonywanych
czynności oraz prawidłowe określenie miejsca ich
świadczenia.
Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług
nie przewidują szczególnych zasad określania miej-
sca świadczenia w przypadku usług organizowania
wystaw i targów. Miejsce świadczenia powinno być
zatem określone w oparciu o obowiązujące zasady,
uregulowane w art. 27–28 ww. ustawy. Istotne zna-
czenie ma przy tym zakres oraz charakter świadczo-
nych usług wynikający z zawieranych pomiędzy
kontrahentami umów. W przypadku świadczenia
kompleksowych usług organizowania wystaw i tar-
gów, obejmujących swoim zakresem jako usługę
główną wynajem powierzchni wystawienniczej, a tak-
że pewne usługi powiązane z wynajmem tej po-
wierzchni, usługi takie powinny być traktowane
jako usługi związane z nieruchomościami. W przy-
padku świadczenia usług związanych z nieruchomo-
ściami, na mocy art. 27 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy
o podatku od towarów i usług, miejscem świadcze-
nia usług jest miejsce położenia nieruchomości.
Podatek od wartości dodanej we Wspólnocie Eu-
ropejskiej podlega harmonizacji, co oznacza, iż wszyst-
kie państwa członkowskie zobowiązane są do prze-
strzegania zgodności krajowych przepisów w zakre-
sie podatku od wartości dodanej z regulacjami wy-
nikającymi z prawa wspólnotowego. Obecnie pod-
stawą obowiązującego w Unii Europejskiej systemu
podatku od wartości dodanej są przepisy dyrektywy
2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r.
w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości
dodanej. Odzwierciedleniem ww. przepisów prawa
wspólnotowego są przepisy ww. ustawy o podatku
od towarów i usług oraz wydanych na jej podstawie
aktów wykonawczych. W odniesieniu do opodatko-
wania podatkiem VAT usług targowych regulacje
prawne zawarte w ustawie o podatku od towarów
i usług w powyższym zakresie odpowiadają w swej
istocie przepisom dyrektywy 2006/112/WE Rady
z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sys-
temu podatku od wartości dodanej.
Kwestia opodatkowania kompleksowych usług
na rzecz wystawców przez organizatora targów roz-
patrywana była przez Europejski Trybunał Spra-
wiedliwości w wyroku z dnia 9 marca 2006 r. w spra-
wie C-114/05. W ww. wyroku Trybunał wskazał, iż
miejsce świadczenia kompleksowych usług na rzecz
wystawców przez organizatora targów lub wystawy
powinno być określane tam, gdzie usługi zostaną fi-
zycznie wykonane.
Ponadto informuję, iż w Unii Europejskiej do-
strzeżono kwestię niejednolitego traktowania usług
targowych dla celów opodatkowania podatkiem od
wartości dodanej. Z uwagi na różną interpretację
przepisów w tym zakresie oraz w związku z orzecz-
nictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości
Komisja Europejska podjęła inicjatywę legislacyjną
w celu zmiany przepisów ww. dyrektywy w zakresie
miejsca świadczenia usług w odniesieniu do organi-
zowania targów i wystaw. Prace w tym zakresie zo-
stały już zakończone i został opublikowany tekst dy-
rektywy Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r.
zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu
do miejsca świadczenia usług. Należy zaznaczyć, iż
ww. dyrektywa 2008/8/WE w jednoznaczny sposób
określa miejsce świadczenia usług takich, jak orga-
nizowanie targów i wystaw. Jest to miejsce, w któ-
rym ta działalność jest wykonywana, co nie daje
możliwości uznania usług organizowania wystaw
i targów jako usług reklamowych.
Biorąc pod uwagę powyższe, brak jest podstaw
do zaproponowania nowelizacji przepisów ustawy
o podatku od towarów i usług w zakresie miejsca
świadczenia usług organizowania wystaw i targów,
która prowadziłaby do uznania ww. usług dla po-

trzeb określania miejsca świadczenia jako usług re-
klamy. Byłoby to niezgodne zarówno z orzecznic-
twem ETS w tym zakresie, jak i przepisami ww. dy-
rektywy z dnia 12 lutego 2008 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż prace legi-
slacyjne nad przepisami nowelizującymi ww. ustawę
o podatku od towarów i usług zostały już rozpoczę-
te. Projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od
towarów i usług oraz niektórych innych ustaw zo-
stał zamieszczony na stronie internetowej Biuletynu
Informacji Publicznej Ministerstwa Finansów.
Pragnę również dodać, iż w zakresie usług orga-
nizowania targów i wystaw, a także usług pomocni-
czych, projekt ten przewiduje szczególne rozwiąza-
nie, zgodnie z którym miejsce świadczenia usług
będzie określane w miejscu faktycznego ich wyko-
nywania. Rozwiązanie takie nawiązuje do zmian
dokonywanych w prawie wspólnotowym i jest
zgodne z orzecznictwem Europejskiego Trybunału
Sprawiedliwości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk
w sprawie obciążania kosztami sądowymi
właścicieli nieruchomości w sytuacji roszczeń
przedsiębiorstw przesyłowych o ustanowienie
służebności gruntowej w drodze zasiedzenia
(1095)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r.
(SPS-023-1095/08) interpelację pani poseł Ireny To-
maszak-Zesiuk, dotyczącą obciążania kosztami po-
stępowania sądowego właścicieli nieruchomości
w sprawach o stwierdzenie nabycia przez przedsię-
biorstwa przesyłowe służebności gruntowej w dro-
dze zasiedzenia oraz w sprawach o ustanowienie
projektowanej służebności przesyłu, przedstawiam
następujące stanowisko.
1. Postępowania sądowe wszczynane z wniosków
przedsiębiorstw przesyłowych o stwierdzenie naby-
cia przez zasiedzenie służebności gruntowej prowa-
dzone są w postępowaniu nieprocesowym, w którym
– zgodnie z art. 520 § 1 K.p.c. – istnieje reguła pono-
szenia przez każdego uczestnika kosztów postępo-
wania związanych z jego udziałem w sprawie. Zgod-
nie z tą zasadą każdego uczestnika obciążają koszty
tej czynności, której sam dokonał, jak i czynności
447
podjętej (np. przez sąd) w jego interesie. W konse-
kwencji zastosowania tej zasady uczestnicy nie
zwracają sobie żadnych kosztów.
W przypadku, gdy uczestnicy są w różnym stop-
niu zainteresowani w wyniku postępowania lub in-
teresy ich są sprzeczne, sąd może stosunkowo roz-
dzielić obowiązek zwrotu kosztów lub włożyć go na
jednego z uczestników w całości. To samo dotyczy
zwrotu kosztów postępowania wyłożonych przez
uczestników (art. 520 § 2 K.p.c.). Ponadto wówczas,
gdy interesy uczestników są sprzeczne, sąd może
włożyć na uczestnika, którego wnioski zostały odda-
lone lub odrzucone, obowiązek zwrotu kosztów po-
stępowania poniesionych przez innego uczestnika.
Przepis powyższy stosuje się odpowiednio, jeżeli
uczestnik postępował niesumiennie lub oczywiście
niewłaściwie (art. 520 § 3 K.p.c.).
Z przytoczonych przepisów wynika, iż – w przy-
padku sprzeczności interesów pomiędzy uczestnika-
mi postępowania sądowego – w razie oddalenia lub
odrzucenia wniosków danego uczestnika istnieje
możliwość obciążenia go kosztami postępowania.
Wymaga jednak podkreślenia, iż wskazane przepisy
nie obligują sądu do obciążenia w każdym przypad-
ku osoby przegrywającej sprawę kosztami postępo-
wania. Konkretna decyzja w tym przedmiocie uza-
leżniona jest od przedmiotu sprawy oraz zachowa-
nia się uczestników postępowania.
Strona obciążona kosztami może rozstrzygnięcie
to zaskarżyć do sądu II instancji, wskazując na przy-
czyny przemawiające za odstąpieniem od obciążenia
jej kosztami postępowania sądowego. Jest to jedyna
droga kontroli orzeczeń sądów. Uprawnień do takiej
kontroli nie ma natomiast minister sprawiedliwości,
który na mocy art. 9 i 39 ustawy z dnia 27 lipca
2001r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U.
Nr 98, poz. 1070, z późn. zm.) wyposażony jest jedy-
nie w instrumenty prawne związane z wykonywa-
niem zwierzchniego nadzoru nad działalnością ad-
ministracyjną, a nie orzeczniczą sądów powszech-
nych. Z tych przyczyn nie jest możliwe dokonanie
generalnej oceny prawidłowości praktyki sądowej.
W przedstawionym wyżej zakresie ewentualne
obciążenie właściciela nieruchomości kosztami po-
stępowania w sprawie o stwierdzenie zasiedzenia
służebności gruntowej uznać więc należy za dopusz-
czalne.
Ustosunkowując się do kwestii, czy generalnie
zasadne jest domaganie się od właściciela pokrycia
kosztów postępowania w takich sprawach, należy
stwierdzić, iż w aktualnym stanie prawnym żądanie
zwrotu kosztów postępowania ocenia sąd każdora-
zowo w oparciu o indywidualne okoliczności danej
sprawy.
Niektóre wydatki mogą być powiązane z czynno-
ściami podejmowanymi na żądanie uczestniczącego
w postępowaniu właściciela nieruchomości, np. kosz-
ty oględzin przeprowadzonych na jego wniosek. Z dru-
giej strony są również takie pozycje kosztów postę-
powania, które w żaden sposób nie zależą od zacho-
448
wania się właściciela nieruchomości, np. opłata są-
dowa od wniosku o stwierdzenie zasiedzenia, wyno-
sząca aktualnie 2000 zł.
Za trafne uznać należy twierdzenie, iż postępo-
wanie sądowe w sprawach o nabycie prawa majątko-
wego przez zasiedzenie zmierza do usankcjonowania
sytuacji faktycznej. W doktrynie, jak i orzecznictwie
sądowym funkcjonuje słuszny pogląd, iż w tego ro-
dzaju sprawach właściciel nieruchomości powinien
być obciążany z reguły wyłącznie tymi kosztami,
które były wynikiem jego aktywności procesowej.
Skutek taki jest możliwy do osiągnięcia w obecnym
stanie prawnym. Skoro bowiem sąd może stosunko-
wo rozdzielić koszty lub nawet odstąpić od obciąże-
nia uczestnika kosztami postępowania, to tym bar-
dziej może zasądzić od niego tylko część owych kosz-
tów. Z tych przyczyn obowiązujący stan prawny nie
wymaga żadnych zmian. Przepis art. 520 § 2 K.p.c.
umożliwia dostosowanie orzeczenia o kosztach do
konkretnych okoliczności danej sprawy. W szczegól-
ności niezasadne byłoby wprowadzenie reguły, iż
wszelkie koszty postępowania o stwierdzenie naby-
cia prawa przez zasiedzenie ponosi podmiot zainte-
resowany obciążeniem nieruchomości. Wynika to
z różnych przyczyn.
Po pierwsze, możliwość obciążenia uczestnika kosz-
tami postępowania skłania go do bardziej racjonalnego
podejmowania czynności procesowych, a w szczególno-
ści powstrzymuje przed zgłaszaniem wniosków oczywi-
ście bezzasadnych, obliczonych tylko na przedłużenie
postępowania.
Po drugie, ustawowe nałożenie obowiązku pono-
szenia kosztów postępowania o zasiedzenie nieru-
chomości wyłącznie na uczestnika zainteresowane-
go obciążeniem nieruchomości byłoby ewenementem
w procedurze cywilnej.
Po trzecie, wprowadzenie proponowanej regula-
cji naruszyłoby procesową zasadę równości stron.
2. W odniesieniu do drugiej części interpelacji
(pkt 2) należy wyjaśnić, iż sprawy o ustanowienie
projektowanej służebności przesyłu toczyć się będą
– podobnie, jak sprawy o stwierdzenie zasiedzenia
służebności gruntowej – w trybie nieprocesowym.
Zgodnie bowiem z treścią projektowanego art. 626
§ 3 K.p.c. w sprawach tych mają być odpowiednio
stosowane przepisy o postępowaniu w sprawach
o ustanowienie drogi koniecznej.
Dlatego też należy uznać, iż przedstawione po-
wyżej stanowisko dotyczące kwestii obciążania wła-
ścicieli nieruchomości w sprawach o stwierdzenie
zasiedzenia służebności gruntowej odnosi się rów-
nież do zagadnienia rozkładu kosztów w sprawach
o ustanowienie projektowanej służebności przesyłu.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk
w sprawie zwiększenia limitów emisji
dwutlenku węgla na lata 2008–2012 dla sektora
paliwowo-energetycznego,
w tym dla Elektrowni Adamów (1096)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk z dnia
31 stycznia br. (nr pisma: SPS-023-1096/08) doty-
czącą zwiększenia limitów emisji dwutlenku węgla
na lata 2008–2012 dla sektora paliwowo-energetycz-
nego, w tym dla elektrowni Adamów, uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Projekt rozporządzenia Rady Ministrów w spra-
wie przyjęcia „Krajowego planu rozdziału upraw-
nień do emisji dwutlenku węgla na lata 2008–2012”
dla wspólnotowego systemu handlu uprawnieniami
do emisji został przedstawiony do konsultacji spo-
łecznych 27 grudnia 2007 r.1) W projekcie tym zapro-
ponowano łącznie dla sektora elektrowni zawodo-
wych 94 284 623 uprawnień do emisji. W wyniku
przeprowadzonych konsultacji trwających od 27 grud-
nia 2007 r. do 11 stycznia 2008 r., a także uwag prze-
słanych z poszczególnych resortów dokonano zmian
w poszczególnych pulach sektorowych. W dniach od
12 lutego 2008 r. do 26 lutego 2008 r. przeprowadzo-
no konsultacje zmienionego projektu rozporządze-
nia Rady Ministrów w sprawie przyjęcia „Krajowe-
go planu rozdziału uprawnień do emisji dwutlenku
węgla na lata 2008–2012” dla wspólnotowego syste-
mu handlu uprawnieniami do emisji.
Pula dla sektora elektrowni zawodowych została
zwiększona do wartości 105 760 000 uprawnień do
emisji, w tym uległ także zwiększeniu przydział dla
elektrowni Adamów o 255 292 uprawnień do pozio-
mu 3 017 093. Zgodnie z metodyką, przydział upraw-
nień do emisji dla sektora elektrowni zawodowych
został określony na podstawie danych dotyczących
produkcji energii elektrycznej w latach 2005–2006.
Decyzja Komisji Europejskiej z 26 marca 2007 r.
ograniczyła liczbę uprawnień do emisji przeznaczo-
ną dla Polski do wartości 208 515 395 uprawnień.
Tak ograniczony limit nie pozwala na rozdzielenie
uprawnień do emisji w sposób pokrywający zapo-
trzebowanie wszystkich instalacji na poziomie rze-
czywistej emisji z lat 2006–2007. W związku z tym
1)
Zgodnie z art. 3 pkt 15 ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r.
o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplar-
nianych i innych substancji (Dz. U. z 2004 r. Nr 281, poz. 2784)
przez uprawnienia do emisji należy rozumieć uprawnienie do
wprowadzania do powierza w określonym czasie ekwiwalentu
w przypadku gazów cieplarnianych lub 1 Mg jednej z pozosta-
łych substancji, które może być sprzedane, przeniesione lub
umorzone na zasadach określonych w ustawie.

nie ma też możliwości utrzymania takiego przydzia-
łu dla elektrowni Adamów.
Decyzja Komisji Europejskiej została zaskarżona
do Sądu Pierwszej Instancji w dniu 27 maja 2007 r.
Jednocześnie z głównym wnioskiem złożono wnio-
sek o rozpatrzenie przedmiotowej skargi w trybie
przyspieszonym. jednakże Sąd Pierwszej Instancji
odrzucił wniosek o rozpatrzenie polskiej skargi
w trybie przyspieszonym. W związku z tym w dniu
07 września 2007 r. Polska złożyła wniosek o zawie-
szenie wykonania decyzji. Wniosek ten również zo-
stał odrzucony przez Sąd Pierwszej Instancji. Nale-
ży podkreślić, że rząd polski wykorzystał możliwości
szybkiego i skutecznego załatwienia sprawy.
Na obecnym etapie została zakończona faza pi-
semna procedury w sprawie przedmiotowej skargi.
Aktualnie czekamy na wyznaczenie terminu roz-
prawy przed Sądem Pierwszej Instancji.
Powyższe informacje stanowią odpowiedź na py-
tania dotyczące projektu krajowego planu rozdziału
uprawnień z grudnia 2007 r. Jednocześnie informu-
ję, że w lutym 2008 r. Ministerstwo Środowiska
przygotowało kolejny projekt krajowego planu roz-
działu uprawnień, w którym na chwilę obecną przy-
dział emisji dla elektrowni Adamów wynosi 3 374 646
uprawnień do emisji.
1
Zgodnie z art. 3 pkt 15 ustawy z dnia 22 grud-
nia 2004 r. o handlu uprawnieniami do emisji do po-
wietrza gazów cieplarnianych i innych substancji
(Dz. U. z 2004 r. Nr 281, poz. 2784) przez uprawnie-
nia do emisji należy rozumieć uprawnienie do wpro-
wadzania do powierza w określonym czasie ekwiwa-
lentu w przypadku gazów cieplarnianych lub 1 Mg
jednej z pozostałych substancji, które może być
sprzedane, przeniesione lub umorzone na zasadach
określonych w ustawie.
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie realizacji kluczowej inwestycji
rządowej „Programu dla Odry 2006”
zbiornika przeciwpowodziowego Racibórz
na rzece Odrze w woj. śląskim (1099)
Odpowiadając na interpelację pana posła Henry-
ka Siedlaczka w sprawie realizacji kluczowej inwe-
stycji rządowej „Program dla Odry 2006” – zbiorni-
ka przeciwpowodziowego Racibórz na rzece Odrze
w woj. śląskim, przekazuję poniższe informacje.
449
Budowa przedmiotowego zbiornika przeciwpo-
wodziowego jest bezsprzecznie podstawową inwesty-
cją zbilansowaną w „Programie dla Odry 2006”. Od
lat prowadzone są prace przygotowawcze niezbędne
do wykonania przed rozpoczęciem robót budowlano-
-montażowych.
Podstawowym problemem budowy zbiornika
była konieczność zabezpieczenia środków finanso-
wych na jej realizację. Mając na względzie wagę pro-
blemu, rząd RP zdecydował się na podpisanie z Ban-
kiem Światowym umowy pożyczki, o której szeroko
pisze Pan Poseł w swoim wystąpieniu.
Pragnę podkreślić, że środki z umowy pożyczki
zostaną uruchomione w najbliższym czasie. Wzrost
kosztów przedsięwzięcia nie wynika z niewykorzy-
stywania środków do tej pory, lecz ze zmian rozwią-
zań technicznych (inna konstrukcja zapory czołowej
i konstrukcje zapór bocznych, większe obiekty towa-
rzyszące), przyjętych w projekcie budowlanym w sto-
sunku do zaproponowanych w studium wykonalno-
ści. W studium wykonalności nie uwzględniono kosz-
tów z tytułu zakupu kruszywa na budowę obwało-
wania, co wynika z przepisów ustawy Prawo geolo-
giczne i górnicze.
Odpowiadając na pytania o wysokość odszkodo-
wań za wykupywane nieruchomości, uprzejmie in-
formuję, że sposób wyceny i postępowań negocjacyj-
nych przy wykupie nieruchomości i wywłaszcze-
niach nieruchomości został opisany w Resettlement
Action Plan (RAP), Plan działań: Zmiana miejsca
zamieszkania, Uwarunkowania socjologiczne, praw-
ne i rzeczowe dla zbiornika przeciwpowodziowego
Racibórz. Został on sporządzony w 2005 r. za środki
z kredytu Banku Światowego przez Konsorcjum Ja-
cobsGIBB Ltd oraz JacobsGIBB Polska. W opraco-
waniu brali udział:
— zespół JacobsGIBB,
— zespół rzeczoznawców majątkowych,
— zespół prawniczy,
— zespół socjologów.
Proces ujawnienia RAP trwał od czerwca do
11 lipca 2005 r. i przebiegał następująco:
— w lokalnych gazetach zamieszczono ogłosze-
nia, w których opisano proces ujawnienia raportu,
podano, gdzie są dostępne skrócone i pełne wersje,
podano także adresy, na które można było nadsyłać
komentarze i gdzie można było wziąć udział w dys-
kusji na żywo,
— do wszystkich gospodarstw domowych, któ-
rych problem dotyczył, wysłano zawiadomienie oraz
streszczenie RAP,
— pełna wersja RAP została zamieszczona na
stronie internetowej RZGW Gliwice oraz udostęp-
niona do wglądu publicznego w siedzibach gmin na
obszarze zbiornika, w RZGW Racibórz oraz w para-
fii we wsi Nieboczowy.
W piśmie JacobsGIBB z 31.05.2005 r., skierowa-
nym do mieszkańców w rejonie planowanej budowy
zbiornika, w sprawie konsultacji raportu, w drugim
akapicie podał w sposób bardzo czytelny metodykę
450
określenia wysokości odszkodowań jako rynkową
wartość danej nieruchomości. Do podanej metodyki
wyceny w RAP-ie i opisanej bardzo prosto w przed-
miotowym piśmie nie było żadnych uwag ze strony
mieszkańców i władz gminnych.
RAP był konsultowany ze wszystkimi stronami.
Mieszkańcy i władze gminy nie wnosili zastrzeżeń
do zapisów opracowania.
Zgodnie z obowiązującym prawem wycenę nieru-
chomości gruntowej lub zabudowanej przygotowuje
niezależny rzeczoznawca majątkowy w oparciu o za-
pisy ustawy o gospodarce nieruchomościami z dnia
21.08.1997 r. i rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 21.09.2004 r. w sprawie wyceny nieruchomo-
ści i sporządzania operatów szacunkowych. W świe-
tle postanowień zawartych w umowie pożyczki, pod-
pisanej w dniu 11.05.2007 r. pomiędzy rządem RP
a Bankiem Światowym oraz protokołem negocjacyj-
nym, odszkodowanie za nieruchomości, które wcho-
dzą pod zbiornik, winne być określone na podstawie
operatu szacunkowego wykonanego metodą rynko-
wą, zgodnie z prawem polskim. Ustalone w ten spo-
sób odszkodowanie winno określić cenę, jaką właści-
ciel mógłby uzyskać, wystawiając daną nierucho-
mość na sprzedaż. Przedstawione zasady wyceny są
więc w procedurach obowiązujących w przypadku
wykupów dokonywanych w rejonie inwestycji Raci-
bórz spełnione.
Prawidłowość cen nieruchomości ustalona przez
rzeczoznawców majątkowych wybranych w drodze
przetargu przez RZGW Gliwice została potwierdzo-
na przez rzeczoznawcę wyznaczonego przez starostę
do procedur wywłaszczeniowych.
Zgodnie z procedurami Banku Światowego i pra-
wem polskim wartość nieruchomości wycenia się:
metodą rynkową lub metodą odtworzeniową (w przy-
padku braku porównywalnych nieruchomości wyce-
nianych na rynku). Metoda rynkowa w całości jest
akceptowalna przez konsultantów Banku Świato-
wego. Wszystkie dotychczas wykupione nieruchomo-
ści budownictwa mieszkalnego w ilości 70 szt. zosta-
ły oszacowane według metody rynkowej. Dwukrot-
na kontrola Banku Światowego potwierdziła prawi-
dłowość działania inwestora w zakresie szacowania
nieruchomości i nie stwierdziła, by w wyniku zmia-
ny miejsca zamieszkania pogorszył się standard ży-
cia mieszkańców.
Pragnę podkreślić, że taką samą metodą szaco-
wane są wykupywane grunty pod zbiornik wodny
Świnna Poręba. Większa wartość rynkowa gruntów
w okolicach Wadowice–Sucha Beskidzka spowodo-
wana jest, jak sądzę, znacznie większą atrakcyjno-
ścią turystyczno-wypoczynkową tych terenów.
Ponadto chciałbym poinformować, że zgodnie
z obowiązującymi przepisami inwestor przedsię-
wzięcia ma obowiązek ponieść koszty odtworzenia
likwidowanej infrastruktury.
Z gminą Lubomia zostało zwarte porozumienie
związane z budowę nowych ujęć wody dla gminy. In-
westor zbiornika będzie również finansował prze-
kształcanie stacji uzdatniania wody w zakresie wy-
nikającym z technologii uzdatniania dla zapewnie-
nia odpowiedniej jej jakości. Nowa technologia
uzdatnienia wody jeszcze nie została ustalona.
Na zakończenie pragnąłbym się odnieść do stwier-
dzenia zawartego w interpelacji, iż „teren przyszłe-
go zbiornika Racibórz będzie miejscem wydobycia
kopalin – żwiru, co zapewni dochody Skarbowi Pań-
stwa oraz przyszłym użytkownikom tych terenów”.
Podatki z tytułu eksploatacji górniczej firma eksplo-
atująca odprowadza do gminy, czyli to gmina będzie
miała dochód związany z eksploatacją kopalin.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Janusza Dzięcioła
w sprawie warunków płacowych
pracowników wojska (1100)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Janusza Dzięcioła w sprawie
warunków płacowych pracowników wojska (SPS-
-023-1100/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień.
Problem niskich wynagrodzeń pracowników woj-
ska znany jest kierownictwu resortu obrony narodo-
wej. W ostatnich dwóch latach kilkakrotnie był oma-
wiany podczas spotkań z przedstawicielami związ-
ków zawodowych.
Zgodnie jednak z art. 6 ustawy z dnia 23 grudnia
1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej
sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw
(Dz. U. Nr 110, poz. 1255, ze zm.), podstawę do okre-
ślenia wynagrodzeń pracowników w danym roku
budżetowym (kalendarzowym) stanowią wynagro-
dzenia z roku poprzedniego, waloryzowane średnio-
rocznym wskaźnikiem wzrostu wynagrodzeń, usta-
lanym corocznie przez Sejm w ustawie budżetowej.
W związku z zamrożeniem płac w sferze budże-
towej na 2007 r. środki finansowe na wynagrodze-
nia pracowników pozostały na poziomie 2006 r.
Doraźnie, w uzgodnieniu ze stroną związkową,
w I kwartale 2007 r. ówczesny minister obrony na-
rodowej polecił w ramach środków na wynagrodze-
nia pracowników dokonać zmiany struktury wyna-
grodzenia tak, by kosztem rezerw z wakatów i na-
gród uznaniowych uległo zwiększeniu wynagrodze-
nie zasadnicze każdego pracownika średnio o 100 zł
miesięcznie. Zamierzenie to zostało zrealizowane
w maju 2007 r.

W budżecie resortu obrony narodowej na 2008 r.
zaplanowano środki finansowe na podwyższenie
wynagrodzeń o 7% powyżej wskaźnika wzrostu
wynagrodzeń ustalonego w ustawie budżetowej
(tj. łącznie o 9,3%).
Interesy pracowników wojska w resorcie obrony
narodowej reprezentują trzy organizacje związkowe
– Niezależny Samorządny Związek Zawodowy Pra-
cowników Wojska, Sekcja Krajowa Pracowników
Cywilnych Ministerstwa Obrony Narodowej Nieza-
leżnego Samorządnego Związku Zawodowego „Soli-
darność” i Związek Zawodowy Pracowników Prze-
mysłu Poligraficznego. Kierownictwo resortu utrzy-
muje na bieżąco ścisłą współpracę z ich przedstawi-
cielami w celu wypracowania wspólnego stanowiska
przy rozwiązywaniu problemów dotyczących środo-
wiska pracowniczego.
Dostrzegając potrzebę odczuwalnej poprawy sy-
tuacji płacowej pracowników wojska, w lutym br. po-
wołano zespół roboczy, którego zadaniem jest wy-
pracowanie – wspólnie ze stroną związkową – no-
wych zasad podziału środków na wynagrodzenia.
Rozumiejąc powagę sytuacji i konieczność podję-
cia niezwłocznych działań na rzecz poprawy pozio-
mu wynagrodzeń pracowniczych resortu, zaprosi-
łem kierownictwa wspomnianych wyżej organizacji
związkowych na spotkanie w siedzibie Ministerstwa
Obrony Narodowej w dniu 12 marca br., na którym,
mam nadzieję, zapadną ostateczne decyzje na temat
wysokości podwyżek wynagrodzeń pracowników
wojska w bieżącym roku.
W resorcie obrony narodowej rozważana jest tak-
że możliwość podjęcia inicjatywy ustawodawczej
w celu wprowadzenia zapisów gwarantujących stały
wzrost wynagrodzeń (ponadprzeciętny wzrost wy-
nagrodzeń w państwowej sferze budżetowej) w la-
tach 2009–2010.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Polaka
w sprawie zobligowania urzędów
do ubiegania się o uzyskiwanie
certyfikatu jakości ISO 9001:2000 (1101)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1101/
451
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Marka Polaka z dnia 6 lutego 2008 r. w spra-
wie zobligowania urzędów do ubiegania się o uzyski-
wanie certyfikatu jakości ISO 9001:2000 uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Normy ISO 9001:2000 są międzynarodowymi
standardami opracowanymi przez Międzynarodową
Organizację Normalizacyjną ISO (International Or-
ganisation for Standarisation), poświęconymi syste-
mowi zapewnienia jakości. Oznacza to, że wszystkie
działania mające wpływ na jakość powinny być za-
planowane, systematyczne, udokumentowane i nad-
zorowane, a organizacja powinna dostarczyć dowo-
dów, że wszystko odbywa się zgodnie z wymagania-
mi opisanymi w normie oraz z wymaganiami klien-
tów. Norma ISO 9001:2000 stanowi podstawę do
wdrożenia i certyfikacji systemu zarządzania jako-
ścią. Wdrożenie tego systemu jest równoznaczne
z wprowadzeniem zarządzania procesowego, które
jest fundamentem racjonalnego, skutecznego zarzą-
dzania w każdej organizacji.
Zarządzanie system jakości zgodnie z ww. stan-
dardami z pewnością przyczynia się w organizacjach
z sektora administracji publicznej do efektywniej-
szej pracy i lepszego spełniania oczekiwań obywateli
i partnerów instytucjonalnych.
Proces wdrażania systemu zarządzania jakością
obejmuje następujące etapy:
— opracowanie szczegółowego planu prac wdro-
żeniowych,
— szkolenia kierownictwa organizacji,
— szkolenia pracowników tworzących struktury
systemu,
— zdefiniowanie procesów i ich wskaźników,
— opracowywanie dokumentacji systemu,
— szkolenia audytorów wewnętrznych,
— wdrażanie opracowanego systemu,
— audyt certyfikujący,
— audyty wewnętrzne i działania doskonalące.
Niezależnie od wskazanych wyżej korzyści wyni-
kających z wdrożenia systemu zarządzania jakością
zgodnego z normą ISO 9001:2000 należy zwrócić
uwagę, że większość etapów wdrażania systemu wy-
maga współpracy z zewnętrznymi firmami dorad-
czymi, co generuje określone koszty dla jednostek
administracji publicznej, które muszą zostać uwzględ-
nione w ich budżetach. Koszty takie generuje rów-
nież przeprowadzenie audytu certyfikującego przez
firmę certyfikującą.
Rozpatrując więc ewentualne podjęcie działań le-
gislacyjnych, które obligowałyby jednostki admini-
stracji publicznej do ubiegania się w określonym
czasie o certyfikaty ISO, należy w odniesieniu do
jednostek samorządu terytorialnego zwrócić uwagę
na art. 167 ust. 4 Konstytucji RP, który stanowi, że
zmiany w zakresie zadań i kompetencji jednostek
samorządu terytorialnego następują wraz z odpo-
wiednimi zmianami w podziale dochodów publicz-
nych. Z kolei w przypadku jednostek administracji
rządowej przyjęcie takiego aktu prawnego wiązało-
452
by się z koniecznością odpowiedniego zwiększenia
budżetów dysponentów poszczególnych części bu-
dżetu państwa o środki niezbędne na zakup usług
doradczych i certyfikacyjnych. Na skutki finansowe
takiego rozwiązania wpłynąłby również z pewno-
ścią nieunikniony wzrost cen tego typu usług zwią-
zanych z pojawieniem się w stosunkowo krótkim
czasie wzmożonego i sztywnego popytu.
Biorąc powyższe pod uwagę, wydaje się, że propo-
nowane rozwiązanie legislacyjne może przyczynić
się do negatywnych skutków dla budżetu państwa,
a także może ze względu na ograniczony potencjał
kadrowy firm doradczych i certyfikujących dopro-
wadzić do pogorszenia standardów ich usług, a tym
samym do ograniczania korzyści dla jednostek ad-
ministracji publicznej z wdrażania systemu ISO
9001:2000.
Niezależnie od powyższego pragnę wskazać na
niektóre podejmowane lub planowane działania
zmierzające do zwiększania zdolności administra-
cyjnych jednostek administracji publicznej.
Od października 2006 r. do 15 grudnia 2007 r.
realizowany był projekt „Poprawa zdolności admini-
stracyjnej w wybranych centralnych organizacjach
rządowych” współfinansowany ze środków UE w ra-
mach programu Transition Facility 2004. Nadzór
merytoryczny nad realizacją projektu sprawowało
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji
we współpracy z Kancelarią Prezesa Rady Mini-
strów. W ramach projektu ponad 500 pracowników
administracji rządowej zostało przeszkolonych w za-
kresie metody CAF i innych nowoczesnych metod
zarządzania, a dodatkowych 40 zostało przygotowa-
nych do roli trenerów/doradców CAF. Projekt umoż-
liwił również przeprowadzenie samooceny stanu za-
rządzania w oparciu o metodę CAF w 20 minister-
stwach i urzędach centralnych, zdefiniowanie ob-
szarów wymagających usprawnień oraz przygoto-
wanie planów usprawnień dla tych urzędów. Należy
zaznaczyć, że Wspólna Metoda Oceny CAF to narzę-
dzie kompleksowego zarządzania jakością, zainspi-
rowane Modelem Doskonałości Europejskiej Funda-
cji Zarządzania Jakością (EFQM) oraz modelem
opracowanym w Wyższej Szkole Administracji w Spi-
rze. Opiera się na założeniu, że osiągnięcie pożąda-
nych rezultatów działań organizacji zależy od jako-
ści przywództwa, wpływającego na politykę i strate-
gię, zarządzanie zasobami ludzkimi, działania w za-
kresie nawiązywania związków partnerskich, zaso-
by i procesy zarządzania zmianą.
Zgodnie z tą metodą organizację poddaje się jed-
noczesnemu oglądowi z różnych punktów widzenia
w ramach całościowego procesu analizy wyników jej
działalności.
Przed metodą CAF postawiono cztery zasadni-
cze cele:
1) wprowadzenie i utrwalanie zasad komplekso-
wego zarządzania jakością w administracji publicz-
nej poprzez stosowanie i objaśnianie metody samo-
oceny – poczynając od obecnej fazy „planuj – wyko-
naj” (plan – do), aż do realizacji pełnego cyklu „pla-
nuj – wykonaj – sprawdź – działaj” (plan – do – check
– act, PDCA).
2) ułatwienie samooceny jednostki sektora pu-
blicznego podejmowanej w celu sformułowania dia-
gnozy i podjęcia działań doskonalących.
3) stworzenie pomostu łączącego różne modele
stosowane w zarządzaniu jakością.
4) ułatwienie wzajemnego uczenia się i wymiany
doświadczeń pomiędzy jednostkami sektora publicz-
nego (bench-learning).
Wraz z modelem CAF instytucja otrzymuje waż-
ny instrument umożliwiający wszczęcie procesu cią-
głego doskonalenia. Metoda ta umożliwia:
— ocenę opartą na świadectwach (dowodach),
wykorzystującą zestaw kryteriów powszechnie sto-
sowany w jednostkach administracji publicznej
w Europie;
— ustalenie, czy faktycznie uzyskano zakładany
postęp;
— uzyskanie spójności podjętych działań i kon-
sensusu w sprawie, co należy uczynić, by usprawnić
działalność instytucji;
— uzyskanie spójności pomiędzy osiąganymi wy-
nikami a prowadzonymi działaniami (potencjałem);
— wzbudzenie zainteresowania pracowników
i skłonienie ich do zaangażowana się w proces
usprawnień;
— upowszechnianie doświadczeń w zakresie do-
brych praktyk i dzielenie się nimi wewnątrz i na ze-
wnątrz instytucji;
— włączenie różnych inicjatyw dotyczących po-
prawy jakości w codzienną działalność instytucji;
— pomiar osiąganego wraz z upływem czasu po-
stępu, drogą okresowej samooceny.
Sam projekt należy traktować jako przedsięwzię-
cie pilotażowe mogące jednak w przyszłości stać się
obok normy ISO 9001 głównym narzędziem pozwa-
lającym ulepszać szeroko rozumiane procesy za-
rządcze w administracji publicznej.
Ponadto przyjęty na najbliższe lata plan działań
na rzecz wdrożenia zasad dobrego rządzenia przewi-
duje wykorzystanie w szerokim zakresie wsparcia
finansowego Unii Europejskiej w nowej perspekty-
wie finansowej na lata 2007–2013.
W ramach Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki” finansowanego ze środków Europejskiego
Funduszu Społecznego wynegocjowano z Komisją
Europejską zakres merytoryczny priorytetu V: Do-
bre rządzenie, który w istocie jest rządowym pro-
gramem modernizacji polskiej administracji publicz-
nej. W ramach priorytetu zaplanowano 5 działań:
1) wzmocnienie potencjału administracji rzą-
dowej,
2) wzmocnienie potencjału administracji samo-
rządowej,
3) wsparcie na rzecz realizacji strategii lizboń-
skiej,
4) rozwój potencjału trzeciego sektora,
5) rozwój dialogu społecznego.

Minister spraw wewnętrznych i administracji
będzie odpowiedzialny za wdrożenie działania 5.2
w ramach priorytetu V Programu Operacyjnego
„Kapitał ludzki”.
Celem ogólnym tego działania jest poprawa efek-
tywności funkcjonowania lokalnej i regionalnej ad-
ministracji oraz jakości świadczonych przez nią
usług publicznych poprzez modernizację procesów
zarządzania, podnoszenie kwalifikacji i promowanie
postaw etycznych pracowników administracji samo-
rządowej oraz bardziej przyjazną i sprawną obsługę
klientów.
Jednym z priorytetów działań Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji będzie rów-
nież wzmocnienie zdolności jednostek samorządu
terytorialnego w zakresie opracowywania, wdraża-
nia oraz ewaluacji polityk i strategii o zasięgu regio-
nalnym i lokalnym.
Osiągnięcie zamierzonego celu będzie możliwe
dzięki wdrożeniu budżetu zadaniowego, upowszech-
nianiu zarządzania organizacją przez cele oraz orga-
nizacji specjalistycznych szkoleń dla urzędników sa-
morządowych. Planowane są również szkolenia mają-
ce na celu doskonalenie jakości stanowionego prawa
miejscowego oraz decyzji administracyjnych wyda-
wanych przez organy samorządu terytorialnego.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji będzie aktywnie działać na rzecz upowszech-
niania dobrych praktyk w zakresie obsługi klientów,
organizacji i zarządzania urzędami administracji
samorządowej, w szczególności w formie benchmar-
kingu i benchlearningu. W ramach działania 5.2.
prowadzony będzie regularny pomiar oceny funk-
cjonowania lokalnej i regionalnej administracji pu-
blicznej, w tym satysfakcji klientów.
Pełna realizacja tego planu przyniesie nie tylko
modernizację lokalnej i regionalnej administracji
publicznej, ale poprawi także wizerunek urzędów
i urzędników. W ramach działania 5.2 zostały wyod-
rębnione trzy poddziałania ze względu na sposób
wyboru projektów, zakres merytoryczny i grupy
ostatecznych odbiorców pomocy.
Całkowity budżet działania 5.2 w Programie
Operacyjnym „Kapitał ludzki” na lata programowa-
nia 2007–2013 wynosi ponad 252 mln euro.
Należy oczekiwać, że działania powyższe przy-
czynią się do osiągnięcia w znacznej części urzędów
administracji publicznej efektów, o których mowa
w interpelacji pana posła.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
453
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie zmiany przepisów ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych (1102)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Lecha Kołakowskiego, z dnia
4 lutego 2008 r., w sprawie zmiany przepisów usta-
wy o podatkach i opłatach lokalnych, nadesłaną przy
piśmie Marszałka Sejmu z dnia 20 lutego 2008 r.,
znak: SPS-024-1102/08, uprzejmie informuję.
Na podstawie art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia
12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych
(Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844, ze zm.) wyłącze-
niu z podatku od nieruchomości podlegają grunty
zajęte pod pasy drogowe dróg publicznych w rozu-
mieniu przepisów o drogach publicznych oraz zloka-
lizowane w nich budowle, z wyjątkiem związanych
z prowadzeniem działalności gospodarczej innej niż
eksploatacja autostrad płatnych.
Pojęcie drogi publicznej definiuje ustawa z dnia
21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 19, poz. 115, ze zm.). Drogą publiczną
jest droga zaliczona na podstawie ww. ustawy do
jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każ-
dy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami
i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych
przepisach szczególnych. Do dróg publicznych zali-
czane są drogi krajowe, wojewódzkie, powiatowe
i gminne. Drogi niezaliczone do żadnej kategorii
dróg publicznych, w szczególności drogi w osiedlach
mieszkaniowych, dojazdowe do gruntów rolnych i le-
śnych, dojazdowe do obiektów użytkowanych przez
przedsiębiorców, place przed dworcami kolejowymi,
autobusowymi i portami oraz pętle autobusowe są
drogami wewnętrznymi (art. 8 ww. ustawy).
Brzmienie przepisu art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych obowiązujące do
31 grudnia 2006 r., zgodnie z którym opodatkowa-
niu podatkiem od nieruchomości nie podlegały pasy
drogowe wraz z drogami oraz obiektami budowlany-
mi związanymi z prowadzeniem, zabezpieczeniem
i obsługą ruchu, zostało zmienione ustawą o podat-
kach i opłatach lokalnych ustawą z dnia 14 listopada
2003 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 200,
poz. 1953). W założeniu projektodawców zmiany
miały na celu dostosowanie przepisów ustawy o po-
datkach i opłatach lokalnych (w zakresie, w jakim
odwołuje się ona do pojęć zawartych w ustawie o dro-
gach publicznych) do ustawy o drogach publicz-
nych. Nie miały natomiast na celu zmian meryto-
rycznych.
Przepis ten był jednak niejednolicie interpreto-
wany ze względu na brak wskazania wprost, że wy-
łączenie dotyczy dróg publicznych, z jednoczesnym
454
posługiwaniem się terminologią z ustawy o drogach
publicznych.
W obecnym stanie prawnym omawianemu wyłą-
czeniu podatkowemu podlegają grunty pod drogami
publicznymi oraz budowle dróg publicznych. Nie
obejmuje ono natomiast dróg wewnętrznych.
Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 203, poz. 1966, ze zm.) wpływy z podatku
od nieruchomości stanowią dochód własny gminy.
Mając na względzie autonomię finansową jednostek
samorządu terytorialnego, przepisy ustawy o podat-
kach i opłatach lokalnych umożliwiają gminom sa-
modzielne kształtowanie polityki podatkowej. Rada
gminy, ustalając stawki podatku od nieruchomości,
może różnicować ich wysokość dla poszczególnych
rodzajów przedmiotów opodatkowania, uwzględnia-
jąc w szczególności: lokalizację, rodzaj prowadzonej
działalności, rodzaj zabudowy, przeznaczenie oraz
sposób wykorzystywania gruntu (art. 5 ustawy o po-
datkach i opłatach lokalnych). Może zatem ustalić
niższą niż przewidziana w ustawie stawkę podatku
od nieruchomości dla gruntów wykorzystywanych
jako drogi wewnętrzne. Rada gminy ma również
możliwość wprowadzania zwolnień przedmiotowych
z podatku od nieruchomości innych niż określone
w ustawie (art. 7 ust. 3), a więc może wprowadzić
zwolnienie dla dróg wewnętrznych.
Zgodnie z ustawą o dochodach jednostek samo-
rządu terytorialnego od 2004 r. subwencja ogólna
dla gmin składa się z części: wyrównawczej, równo-
ważącej i oświatowej. W skład części wyrównawczej
subwencji ogólnej dla gmin wchodzi kwota podsta-
wowa oraz kwota uzupełniająca.
Wysokość kwoty podstawowej części wyrównaw-
czej subwencji ogólnej uzależniona jest od wielkości
dochodów podatkowych możliwych do uzyskania
przez gminę w roku poprzedzającym rok bazowy
oraz liczby mieszkańców faktycznie zamieszkałych
w gminie według stanu na dzień 31 grudnia roku
poprzedzającego rok bazowy, ustalonej przez Głów-
ny Urząd Statystyczny. Stosownie do art. 20 ust. 3
ww. ustawy przez dochody podatkowe rozumie się
łączne dochody z tytułu: podatku od nieruchomości,
podatku rolnego, podatku leśnego, podatku od czyn-
ności cywilnoprawnych, podatku od działalności go-
spodarczej osób fizycznych opłacanego w formie
karty podatkowej, wpływów z opłaty skarbowej,
wpływów z opłaty eksploatacyjnej, udziału we wpły-
wach z podatku dochodowego od osób fizycznych,
udziału we wpływach z podatku dochodowego od
osób prawnych.
Zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o dochodach jed-
nostek samorządu terytorialnego w celu ustalenia
części wyrównawczej subwencji ogólnej i wpłat
przyjmuje się dochody, które jednostka samorządu
terytorialnego może uzyskać z podatku rolnego,
stosując do ich obliczenia średnią cenę skupu żyta,
a z podatku leśnego – średnią cenę sprzedaży drew-
na, ogłoszone przez prezesa Głównego Urzędu Sta-
tystycznego, a w przypadku innych podatków, sto-
sując do ich obliczenia górne granice stawek podat-
ków obowiązujące w danym roku. Do dochodów, któ-
re jednostka samorządu terytorialnego może uzy-
skać, zalicza się także skutki finansowe wynikające
z zastosowania przewidzianych w przepisach prawa
podatkowego ulg podatkowych i ulg w spłacie zobo-
wiązań podatkowych.
Z powyższego wynika, że skutki finansowe wyni-
kające z uchwał organów jednostek samorządu tery-
torialnego określających niższe stawki podatków
oraz skutki finansowe decyzji wydanych przez orga-
ny podatkowe nie stanowią podstawy do zwiększe-
nia części wyrównawczej subwencji ogólnej.
Podstawę do wyliczenia części wyrównawczej
subwencji ogólnej stanowi potencjał dochodowy
gmin, na który składają się – wykazywane przez
gminy w sprawozdaniu z wykonania dochodów po-
datkowych (Rb-PDP) – kwoty:
1) wykonanych dochodów podatkowych,
2) skutków uchwał rad gmin o stosowaniu sta-
wek podatkowych niższych od stawek maksymal-
nych,
3) skutków finansowych wynikających z zastoso-
wania przewidzianych w przepisach prawa podatko-
wego ulg podatkowych (bez ulg i zwolnień ustawo-
wych) oraz ulg w spłacie zobowiązań.
Jeżeli gmina – w ramach posiadanych kompeten-
cji – obniży stawkę podatku bądź udzieli ulg np.
w podatku od nieruchomości, to wówczas skutek fi-
nansowy takiej decyzji i tak zostanie wykazany
przez gminę w sprawozdaniu Rb-PDP (jako skutek
decyzji gminy o udzieleniu ulgi lub obniżeniu staw-
ki, a nie jako wykonany dochód z danego tytułu).
Omawiana ulga będzie miała taki sam wpływ na
wielkość wskaźnika dochodów podatkowych na jed-
nego mieszkańca, jak dochody wykonane, bowiem
przy ustalaniu części wyrównawczej subwencji ogól-
nej dla gmin sumowaniu podlegają kwoty wykazy-
wane w stosownych sprawozdaniach z tytułów, o któ-
rych mowa wyżej w pozycjach 1–3.
To, czy gmina otrzyma w ramach subwencji ogól-
nej kwotę wyrównawczą, czy też nie uzależnione
jest jedynie od tego, jak ukształtuje się wskaźnik do-
chodów podatkowych na jednego mieszkańca w kra-
ju (wskaźnik Gg) i w tej gminie (wskaźnik G).
Wysokość kwoty uzupełniającej (wchodzącej w skład
części wyrównawczej dla gmin) uzależniona jest od
gęstości zaludnienia w gminie w relacji do średniej
gęstości zaludnienia w kraju i dochodu gminy na
1 mieszkańca. Kwotę uzupełniającą otrzymują tylko
te gminy, w których gęstość zaludnienia, ustalona
przez Główny Urząd Statystyczny według stanu na
dzień 31 grudnia roku bazowego, jest niższa od śred-
niej gęstości zaludnienia w kraju i dochód podatko-
wy na 1 mieszkańca gminy jest nie wyższy niż 150%
średniego dochodu podatkowego na 1 mieszkańca
kraju.
Natomiast skutki ulg i zwolnień ustawowych
udzielanych przez gminy nie są ujmowane w ww.

sprawozdaniu Rb-PDP i nie są wliczane do potencja-
łu dochodowego gminy. Nie powodują więc wzrostu
wskaźnika G, a w konsekwencji – w przypadku
gmin, których wskaźnik G jest niższy od 92% wskaź-
nika Gg – spadku kwoty podstawowej części wyrów-
nawczej subwencji ogólnej.
Ponadto należy zauważyć, że jeżeli wszystkie
ogólnodostępne drogi wewnętrzne zostaną zwolnio-
ne ustawowo z podatku od nieruchomości, będzie to
miało wpływ na wskaźnik G, ale także na wskaźnik
Gg. W związku tym sytuacja większości gmin, z punk-
tu widzenia wpływu na subwencję wyrównawczą,
nie ulegnie zmianie, a jedynie w nielicznych przy-
padkach gmin charakteryzujących się istotnie od-
miennymi warunkami niż przeciętne w kraju mogą
wystąpić zmiany, zarówno korzystne jak i nieko-
rzystne, w wysokości dochodów danej gminy.
Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić,
iż wprowadzenie w ustawie o podatkach i opłatach
lokalnych zwolnienia (wyłączenia) z podatku od
nieruchomości dróg wewnętrznych będących wła-
snością gminy nie znajduje uzasadnienia z punktu
widzenia wpływu na dochody gminne i określanie
subwencji. Rozwiązania takie budzą również wąt-
pliwości z punktu widzenia zgodności z konstytu-
cyjnymi zasadami równości i demokratycznego
państwa prawa.
Brak postulatów zmian zgłaszanych przez samo-
rządy innych województw w omawianym zakresie
wskazuje ponadto, że problem dotyczy jedynie woje-
wództwa podlaskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Dariusza Bąka
w sprawie zniesienia embarga
na eksport mięsa i przetworów mięsnych
do Rosji (1104)
W odpowiedzi na pismo z dnia 20 lutego 2008 r.,
znak SPS-023-1104/08, dotyczące interpelacji pana
posła Dariusza Bąka w sprawie zniesienia embarga
na eksport mięsa i przetworów mięsnych do Rosji
uprzejmie informuję, co następuje.
W związku z pytaniami rolników informuję
w odniesieniu do pierwszego pytania, iż embargo zo-
stało zniesione w wyniku rozmów uwieńczonych
podpisaniem 19 grudnia 2007r. w Swietłogorsku,
w obwodzie kaliningradzkim, memorandum między
455
polską Inspekcją Weterynaryjną a Federalną Służ-
bą ds. Nadzoru Weterynaryjnego i Fitosanitarnego
Federacji Rosyjskiej o warunkach dostaw produkcji
zwierzęcej z Rzeczypospolitej Polskiej do Federacji
Rosyjskiej. W wyniku podpisania memorandum
umożliwione zostało wznowienie eksportu z Rzeczy-
pospolitej Polskiej do Federacji Rosyjskiej mięsa su-
rowego – nieprzetworzonego.
W zakresie drugiego pytania rolników pragnę
poinformować, że Ministerstwo Rolnictwa i Rozwo-
ju Wsi na bieżąco monitoruje sytuację cenową na
rynku mięsa wieprzowego na terenie całego kraju,
jak również w poszczególnych makroregionach.
Problemy producentów żywca wieprzowego, z po-
wodu znacznego spadku cen tego produktu na ryn-
ku krajowym, pojawiły się jesienią 2006 r. Jesienią
2007 r. pogorszeniu uległa także sytuacja na całym
wspólnotowym rynku wieprzowiny, spowodowana
wzrostem produkcji wieprzowiny w Unii Europej-
skiej oraz rosnącymi kosztami produkcji – w rezul-
tacie wysokich cen zbóż i pasz.
Od chwili przystąpienia Polski do Unii Europej-
skiej polityka na rynku wieprzowiny prowadzona
i realizowana jest w ramach instrumentów Wspólnej
Polityki Rolnej (WPR) zgodnie z rozporządzeniem
Rady (EWG) nr 2759/75 z dnia 29 października 1975 r.
w sprawie wspólnej organizacji rynku wieprzowiny.
W tej sytuacji Polska, podobnie jak i inne kraje
członkowskie UE, nie ma możliwości samodzielnego
podejmowania działań interwencyjnych na rynku
wieprzowiny.
Wobec problemów na rynku mięsa wieprzowego
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi od samego
początku wielokrotnie występowało z wnioskiem do
Komisji Europejskiej o wprowadzenie dopłat do pry-
watnego składowania oraz refundacji wywozowych
do półtusz wieprzowych. Komisja Europejska, bio-
rąc pod uwagę stabilną sytuację na rynku wspólno-
towym wieprzowiny, nie wprowadziła proponowa-
nych przez Polskę instrumentów.
Powtarzane przez Polskę postulaty odniosły sku-
tek dopiero wtedy, kiedy uległa pogorszeniu sytuacja
całego rynku wieprzowiny UE. Komisja Europejska
w dniu 29 października 2007 r. wyraziła zgodę na
udzielenie dopłat do prywatnego składowania pół-
tusz wieprzowych oraz ich elementów przez okres od
trzech do pięciu miesięcy według stawek określo-
nych w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1267/2007
z 26 października 2007 r. w sprawie szczególnych
warunków przyznawania pomocy w odniesieniu
do prywatnego składowania wieprzowiny. Z dniem
30 listopada 2007 r. rozszerzono asortyment pro-
duktów objętych refundacjami wywozowymi. Obok
istniejących refundacji do mięsa przetworzonego
udziela się ich obecnie także przy eksporcie tusz,
półtusz i elementów, co było postulatem Polski.
W odpowiedzi na kolejne pogorszenie sytuacji
producentów wieprzowiny, które nastąpiło w poło-
wie stycznia 2008 r., Polska podjęła starania o zwięk-
szenie stawek refundacji do eksportu mięsa wieprzo-
456
wego (pisemne wnioski ministra rolnictwa i rozwoju
wsi do komisarza ds. rolnictwa UE) oraz o rozważenie
zastosowania innych instrumentów wsparcia rynku,
w tym skupu interwencyjnego. Na posiedzeniu Rady
Ministrów ds. Rolnictwa i Rybołówstwa Unii Europej-
skiej w dniu 18 lutego 2008 r. minister rolnictwa i roz-
woju wsi przedstawił wniosek o zastosowanie wszel-
kich przewidzianych prawem wspólnotowym instru-
mentów wsparcia rynku wieprzowiny.
Komisja Europejska uznała jednak, iż w chwili
obecnej nie ma podstaw do zwiększania stawek re-
fundacji. Zaproponowała natomiast możliwość wy-
dłużenia zawartych już umów prywatnego składo-
wania mięsa wieprzowego maksymalnie o kolejne
3 miesiące.
MRiRW badało również, czy zachowania rynko-
we przedsiębiorców prowadzących skup żywca wie-
przowego nie naruszają zasad konkurencji. W opinii
prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumen-
tów duża liczba działających na rynku wieprzowiny
podmiotów powoduje, iż trudno dopatrzeć się zacho-
wań naruszających konkurencję.
W zakresie pierwszego pytania, które zadał pan
poseł w swoim imieniu, chciałbym poinformować, że
został wznowiony eksport wieprzowiny do Rosji.
W okresie od 19 grudnia 2007 r. do 20 lutego 2008 r.
Agencja Rynku Rolnego udzieliła 254 licencji na wy-
wóz wieprzowiny, łącznie na 8823,8 ton świeżego
mięsa i produktów. Według stanu na dzień 4 marca
2008 r. zostało zatwierdzonych do eksportu do Fede-
racji Rosyjskiej 5 zakładów produkcyjnych mięsa
wieprzowego oraz jedna chłodnia składowa. Zgło-
szono 73 wysyłki mięsa wieprzowego obejmujące
1460 ton wieprzowiny. Należy zaznaczyć, że oficjal-
ne zniesienie embarga na eksport do FR nastąpiło
w dniu 19 grudnia 2007 r., natomiast pierwsza wy-
syłka mięsa wieprzowego miała miejsce 23 stycznia
2008 r., co związane było z opóźnieniem wysyłek
spowodowanym podpisywaniem nowych kontrak-
tów handlowych przez polskich przedsiębiorców
z kontrahentami w Rosji. W styczniu 2008 r. główny
lekarz weterynarii RP przekazała stronie rosyjskiej
listę 105 przedsiębiorstw, w tym 80 produkujących
mięso (60 zakładów produkujących mięso czerwone
– ich wykaz znajduje się w Głównej Inspekcji Wete-
rynaryjnej), zainteresowanych nabyciem uprawnień
do eksportu na rynek rosyjski. Zgodnie z ustalenia-
mi memorandum podpisanego 19 grudnia 2007 r.
w Swietłogorsku zgłoszone przedsiębiorstwa będą
skontrolowane w 2008 r.
W odniesieniu do pytania drugiego chciałbym za-
uważyć, że ceny eksportowe są zawierane na podsta-
wie kontraktu eksporter–importer. Rząd nie posia-
da uprawnień w zakresie ingerencji w postanowie-
nia kontraktów oraz nie posiada też informacji o ich
wysokości. Nie może w związku z tym gwaranto-
wać, że są one satysfakcjonujące dla rolników.
W zakresie pytania trzeciego, dotyczącego ilości
mięsa wieprzowego eksportowanego rocznie do Ro-
sji przed wprowadzeniem embarga, informuję, iż
w latach 2000–2005 wyeksportowano do Federacji
Rosyjskiej następujące ilości mięsa wieprzowego:
— 2000 r. – 42 889 ton o wartości 35 126 tys. USD,
— 2001 r. – 24 505 ton o wartości 22 400 tys. USD,
— 2002 r. – 17 403 ton o wartości 14 621 tys. USD,
— 2003 r. – 79 910 ton o wartości 65 348 tys. USD,
— 2004 r. – 28 777 ton o wartości 31 134 tys. USD,
— 2005 r. – 12 803 ton o wartości 15 801 tys. USD.
W odpowiedzi na ostatnie pytanie dotyczące pla-
nów eksportowych na mięso wieprzowe do Rosji pra-
gnę wyjaśnić, że rząd nie sporządza planów ekspor-
towych na mięso wieprzowe. Wielkość eksportu za-
leży m.in. od możliwości zawarcia korzystnych kon-
traktów. Relacje z rosyjskimi kontrahentami muszą
być po zniesieniu embarga stopniowo odbudowywa-
ne. Nie bez znaczenia jest również opłacalność eks-
portu, co uzależnione jest od sytuacji cenowej, ale
również od wysokości stosownych stawek celnych.
Federacja Rosyjska w swoim ustawodawstwie (uchwa-
ła rządu FR nr 732 z dnia 5 grudnia 2005 r.) wyzna-
czyła kontyngenty taryfowe na mięso. W ubiegłym
roku kontyngent taryfowy na mięso wieprzowe wy-
nosił 484,8 tys. ton (w tym 244,9 tys. ton dla państw
Unii Europejskiej), w roku 2008 wynosi 493,5 tys.
ton (244,9 tys. ton dla państw Unii Europejskiej),
a w roku 2009 – 502,2 tys. ton (253,4 tys. ton dla
państw Unii Europejskiej). Cło importowe w ra-
mach kontyngentu wynosi 15%, nie mniej jednak
niż 0,2 euro/kg. Stawka dla dostaw powyżej kontyn-
gentu w roku 2008 wynosi obecnie 60%, ale nie
mniej niż 1 euro/kg).
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie ewentualnego wprowadzenia
odpłatności za studia dzienne
na wyższych uczelniach państwowych (1105)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Beaty Mazurek (SPS-023-
-115/08) w sprawie odpłatności za studia dzienne
w uczelniach państwowych, pragnę wyjaśnić, co na-
stępuje.
Wprowadzenie odpłatności za studia stacjonarne
(dzienne) w uczelniach publicznych (państwowych)
nie jest możliwe wobec przepisu art. 70 Konstytucji
Rzeczypospolitej Polskiej. Na podstawie tego przepi-
su w ustawie z dnia 27 lipca 2005r. Prawo o szkolnic-
twie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.)

wprowadzono możliwość pobierania przez uczelnie
publiczne „opłat za niektóre usługi edukacyjne”.
Należy podkreślić, iż w środowisku akademic-
kim od dłuższego już czasu trwa dyskusja nad tym
problemem, gdyż ponad połowa populacji studentów
ponosi koszty kształcenia. W dyskusji pojawiają się
głosy o konieczności wprowadzenia powszechnej
(choćby symbolicznej) odpłatności lub różnych form
współpłatności, którym będzie towarzyszył rozbu-
dowany system zwrotnej (kredyty), jak i bezzwrot-
nej (stypendia, zapomogi) pomocy materialnej.
Podjęłam szerokie konsultacje ze społecznością
akademicką, środowiskiem studentów oraz przed-
stawicielami pracodawców nad nowymi rozwiąza-
niami, które – przy zachowaniu konstytucyjnej za-
sady bezpłatności kształcenia w formie stacjonarnej
w uczelniach publicznych – zapewnią równy i spra-
wiedliwy dostęp do wykształcenia dla uzdolnionej
młodzieży, niezależnie od statusu materialnego.
Pragnę zapewnić, iż w toku dyskusji nad nowymi
rozwiązaniami prawnymi i systemowymi w obsza-
rze finansowania szkolnictwa wyższego problem za-
pewnienia dostępu do studiów młodzieży pochodzą-
cej z uboższych środowisk nie zostanie pominięty,
a przyjęte zasady będą rozszerzały, nie zaś ograni-
czały, możliwość studiowania.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie utworzenia w Lublinie siedziby
Polskiej Grupy Energetycznej (1106)
W nawiązaniu do pisma Pana Marszałka (znak:
SPS-023-1106/08) z dnia 20 lutego 2008 r., za po-
średnictwem którego została przesłana interpelacja
pana posła Wojciecha Żukowskiego z dnia 4 lutego
2008 r. w sprawie siedziby Polskiej Grupy Energe-
tycznej, przedstawiam stanowisko Ministerstwa
Skarbu Państwa w przedmiotowej kwestii.
Uprzejmie informuję, iż Walne Zgromadzenie Pol-
skich Sieci Elektroenergetycznych SA w dniu 7 wrze-
śnia 2007 r. powzięło uchwałę w sprawie zmiany sta-
tutu tej spółki, polegającej na zmianie nazwy pod-
miotu na: „PGE Polska Grupa Energetyczna SA”
i zmianie siedziby spółki na miasto Lublin. Przed-
miotowa uchwała została zarejestrowana w sądzie re-
457
jestrowym w dniu 25 października 2007 r. i od tego
dnia formalnie siedzibą spółki jest miasto Lublin.
Polska Grupa Energetyczna została utworzona
9 maja 2007 r. W jej skład weszło 11 spółek elektro-
energetycznych o łącznej wartości majątku ok. 38
mld zł. Większość spółek z grupy kapitałowej, poza
Zespołem Elektrowni Dolna Odra SA oraz Grupą
BOT Górnictwo i Energetyka SA, umiejscowiona
jest we wschodniej części kraju. Obecnie prowadzo-
na jest w grupie kapitałowej restrukturyzacja orga-
nizacyjna, mająca na celu zwiększenie efektywności
funkcjonowania.
Za sprawne funkcjonowanie organizacyjne spół-
ki, w tym decyzje co do usytuowania budynków sie-
dziby spółki, jest odpowiedzialny Zarząd PGE Pol-
ska Grupa Energetyczna SA. Należy jednocześnie
wskazać, iż minister skarbu państwa, działając jako
Walne Zgromadzenie oraz Rada Nadzorcza tego
podmiotu, zgodnie z art. 3751 Kodeksu spółek han-
dlowych, nie może wydawać Zarządowi wiążących
poleceń dotyczących prowadzenia spraw spółki.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie utworzenia w Lublinie siedziby PGE
Polskiej Grupy Energetycznej SA (1107)
W nawiązaniu do pisma Pana Marszałka (znak:
SPS-023-1107/08) z dnia 20 lutego 2008 r., za po-
średnictwem którego została przesłana interpela-
cja pani poseł Beaty Mazurek z dnia 6 lutego 2008 r.
w sprawie siedziby Polskiej Grupy Energetycznej,
przedstawiam stanowisko Ministerstwa Skarbu Pań-
stwa w przedmiotowej kwestii.
Uprzejmie informuję, iż Walne Zgromadzenie
Polskich Sieci Elektroenergetycznych SA w dniu
7 września 2007 r. powzięło uchwałę w sprawie
zmiany statutu tej spółki, polegającej na zmianie
nazwy podmiotu na: „PGE Polska Grupa Energe-
tyczna SA” i zmianie siedziby spółki na miasto
Lublin. Przedmiotowa uchwała została zarejestro-
wana w sądzie rejestrowym w dniu 25 październi-
ka 2007 r. i od tego dnia formalnie siedzibą spółki
jest miasto Lublin.
Polska Grupa Energetyczna została utworzona
9 maja 2007 r. W jej skład weszło 11 spółek elek-
troenergetycznych o łącznej wartości majątku ok.
38 mld zł. Większość spółek z grupy kapitałowej,
458
poza Zespołem Elektrowni Dolna Odra SA oraz Gru-
pą BOT Górnictwo i Energetyka SA, umiejscowiona
jest we wschodniej części kraju. Obecnie prowadzo-
na jest w grupie kapitałowej restrukturyzacja orga-
nizacyjna, mająca na celu zwiększenie efektywności
funkcjonowania.
Za sprawne funkcjonowanie organizacyjne spół-
ki, w tym decyzje co do usytuowania budynków sie-
dziby spółki, jest odpowiedzialny Zarząd PGE Pol-
ska Grupa Energetyczna SA. Należy jednocześnie
wskazać, iż minister skarbu państwa, działając jako
Walne Zgromadzenie oraz Rada Nadzorcza tego
podmiotu, zgodnie z art. 3751 Kodeksu spółek han-
dlowych, nie może wydawać Zarządowi wiążących
poleceń dotyczących prowadzenia spraw spółki.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Zielińskiego
w sprawie podjęcia prac legislacyjnych
odnośnie do rekompensaty za szkody poniesione
przez obywateli polskich z tytułu wypłacania
rent i świadczeń z instytucji zagranicznych
w walucie polskiej w okresie od 5 czerwca 1952 r.
do 1 stycznia 1995 r. (1108)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem wicemarszałka Sejmu z dnia 20 lutego br.,
znak: SPS-023-1108/08, przesyłającym interpelację
pana posła Jarosława Zielińskiego z dnia 5 lutego
br. w sprawie podjęcia prac legislacyjnych odnośnie
do rekompensaty za szkody poniesione przez obywa-
teli polskich z tytułu wypłacania rent i świadczeń
z instytucji zagranicznych w walucie polskiej w okre-
sie od 5 czerwca 1952 r. do 1 stycznia 1995 r., pragnę
przekazać na ręce Pana Marszałka następującą od-
powiedź.
W ramach ustawy dewizowej z dnia 28 marca
1952 r. (Dz. U. Nr 21, poz. 133), która weszła w życie
z dniem 5 czerwca 1952 r. i obowiązywała do dnia
30 marca 1984 r., a także poprzedzającego tę ustawę
dekretu prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
26 kwietnia 1936 r. w sprawie obrotu pieniężnego
z zagranicą oraz obrotu zagranicznymi i krajowymi
środkami płatniczymi (Dz. U. z 1938 r. Nr 86,
poz. 584 i z 1939 r. Nr 87, poz. 549) stosowanego ze
zmianami wynikającymi z ustawy z dnia 28 paź-
dziernika 1950 r. o zakazie posiadania walut obcych,
monet złotych, złota i platyny oraz zaostrzeniu kar
za niektóre przestępstwa dewizowe (Dz. U. Nr 50,
poz. 460), obowiązywał w Polsce system reglamen-
tacji dewiz, którego celem było zapewnienie ówcze-
snej władzy dewizowej poprzez zakazy, obowiązki
i ograniczenia przewidziane w ww. aktach prawnych
monopolu w zakresie gromadzenia środków dewizo-
wych oraz ich rozdziału.
Reglamentacja dewizowa wynikająca z ww. ak-
tów prawnych miała powszechny charakter, gdyż
dotyczyła zarówno osób fizycznych, jak i osób praw-
nych oraz wszelkich środków dewizowych posiada-
nych przez te osoby zarówno w kraju, jak i za grani-
cą, a także wszelkich należności od zagranicy będą-
cych w ich dyspozycji. Środki te oraz należności, na
podstawie art. 10 i 10a ww. dekretu ze zmianami
wynikającymi z ww. ustawy z dnia 28 października
1950 r., a po jego uchyleniu na podstawie art. 21 i 24
ww. ustawy z dnia 28 marca 1952 r., podlegały zgło-
szeniu oraz odprzedaży Narodowemu Bankowi Pol-
skiemu lub wskazanym przez ówczesne władze de-
wizowe instytucjom.
Na podstawie art. 12 pkt 5 ustawy dewizowej
z dnia 28 marca 1952 r. Narodowy Bank Polski był
uprawniony do ustalania i ogłaszania kursów dewiz
i pieniędzy zagranicznych. Stosowanie w obrocie i roz-
rachunkach oraz ogłaszanie innych kursów niż usta-
lone przez Narodowy Bank Polski było, na podsta-
wie art. 29 tej ustawy, zabronione. Naruszanie tego
zakazu było karalne na podstawie odrębnych ustaw.
Podobne regulacje w tym zakresie obowiązywały
także w ramach ww. dekretu (art. 13 i 19).
Początkowo na podstawie wspomnianego art. 12
pkt 5 Narodowy Bank Polski ustalał i ogłaszał tylko
kursy podstawowe dewiz i pieniędzy zagranicznych,
od lutego 1957 r., oprócz kursów podstawowych,
także kursy specjalne, a od czerwca 1957 r. – dodat-
kowo jeszcze kursy podstawowe z dopłatą. Kursy
podstawowe dewiz i pieniędzy zagranicznych oparte
były na parytecie złotego ustalonym w art. 1 ust. 1
ustawy z dnia 28 października 1950 r. o zmianie sys-
temu pieniężnego (Dz. U. Nr 50, poz. 459) na pozio-
mie 1 zł = 0,222169 g czystego złota. Kursy specjal-
ne były stosowane w obrocie bieżącym z krajami ka-
pitalistycznymi, natomiast z krajami socjalistyczny-
mi do płatności niehandlowych były stosowane kur-
sy podstawowe z dopłatą. Zarówno kursy specjalne,
jak i kursy podstawowe z dopłatą były wielokrotnie
wyższe od kursów podstawowych, których zastoso-
wanie zostało ograniczone tylko do tych obrotów,
które były dokonywane na podstawie kursu paryte-
towego, a ostatecznie do celów związanych z plano-
waniem i statystyką.
Przepis art. 1 ust. 1 ww. ustawy o zmianie syste-
mu pieniężnego określający parytet złotego został
uchylony w art. 96 ust. 2 ustawy z dnia 26 lutego
1982 r. Prawo bankowe. Jednocześnie w art. 48 tej
ustawy postanowiono, że zasady ustalania podsta-
wowego kursu złotego określa Rada Ministrów, a pod-
stawowy kurs złotego ustala prezes Narodowego
Banku Polskiego, w porozumieniu z ministrem fi-
nansów i ministrem handlu zagranicznego. Preze-

sowi Narodowego Banku Polskiego powierzono tak-
że ustalanie i ogłaszanie bieżących kursów walut
obcych w złotych.
W tym okresie zmianie uległy także przepisy
dewizowe dotyczące posiadania środków dewizo-
wych oraz dysponowania nimi. W ustawie z dnia
22 listopada 1983 r. Prawo dewizowe (Dz. U. Nr 63,
poz. 288), która weszła w życie z dniem 31 marca
1984 r. i zastąpiła ustawę dewizową z dnia 28 marca
1952 r. dopuszczono w art. 10 posiadanie wartości
dewizowych w kraju przez osoby krajowe fizyczne
oraz przechowywanie przez te osoby na rachunkach
w polskich bankach dewizowych w kraju walut ob-
cych. W konsekwencji tych zmian w art. 24 tej usta-
wy obowiązkiem odprzedaży bankom dewizowym
walut obcych przekazanych z zagranicy objęto tylko
osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niebędą-
ce osobami prawnymi. O prawie do posiadania walu-
ty obcej decydowały jednak ostatecznie przepisy de-
wizowe określające tytuły, z których mogły być
przyjmowane wpłaty na rachunki walutowe osób
krajowych.
Systemy dewizowe wprowadzane na podstawie
ww. ustaw nie miały jednakże, z wyjątkiem przepi-
sów dotyczących stosowania kursów walutowych,
bezpośredniego zastosowania do świadczeń należ-
nych świadczeniobiorcom krajowym od zagranicz-
nych instytucji ubezpieczeniowych. Świadczenia te
były bowiem przekazywane do Polski przez zagra-
niczne instytucje ubezpieczeniowe za pośrednic-
twem krajowych instytucji ubezpieczeniowych w ra-
mach dwustronnych umów międzynarodowych zo-
bowiązujących obie strony na zasadzie wzajemno-
ści do przekazywania funduszy na wypłaty tych
świadczeń oraz określających warunki ich realiza-
cji, w tym walutę płatności.
Przepisy dewizowe obowiązujące w momencie za-
wierania umów z poszczególnymi państwami miały
niewątpliwie wpływ na ich treść i określenie w nich
zasad wypłaty świadczeń, jednakże z tych umów
ostatecznie wynikło, czy świadczenia będą wypła-
cane bezpośrednio osobom uprawnionym, czy za
pośrednictwem właściwych instytucji, i w jakie wa-
lucie. Brak przeszkód w prawie dewizowym do wy-
płaty świadczeń bezpośrednio na rzecz osób upraw-
nionych w walucie obcej nie oznaczał, że we wszyst-
kich umowach międzynarodowych należało auto-
matycznie dążyć do zapewnienia, aby świadczenia
były realizowane w powyższy sposób. Również obec-
nie, z uwagi na różne systemy rozliczeń, niektóre
umowy międzynarodowe przewidują wypłatę świad-
czeń w walutach narodowych.
Mając na uwadze powyższe regulacje, opierające
się na powszechności i jednolitości stosowanych wo-
bec osób krajowych ograniczeń, obowiązków i zaka-
zów, w szczególności w zakresie prawa do posiada-
nia walut obcych oraz stosowania kursów waluto-
wych, a także to, że do wypłat osobom uprawnionym
świadczeń przysługujących im od zagranicznych in-
459
stytucji ubezpieczeniowych były stosowane umowy
międzynarodowe, nie znajduję formalnych przesłanek,
które przemawiałyby za podjęciem prac legislacyjnych
w zakresie będącym przedmiotem złożonej przez pana
posła Jarosława Zielińskiego interpelacji*).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Dominik
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie potrzeby nowelizacji ustawy
o bibliotekach (1109)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Józefa Rojka w sprawie potrze-
by nowelizacji ustawy o bibliotekach, przekazaną pi-
smem z dnia 20 lutego br., nr SPS-023-1109/08,
uprzejmie proszę o przyjęcie następującej informacji:
Wspomniana w interpelacji pana posła Józefa
Rojka dyskusja na temat konieczności nowelizacji
ustawy o bibliotekach, tocząca się w ostatnich cza-
sach na łamach czasopism bibliotekarskich, jest
z uwagą śledzona w Ministerstwie Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego. Podzielam pogląd, iż regulacje
dotyczące bibliotek powinny obejmować najnowsze
aspekty działania tych instytucji, służących nie tyl-
ko ochronie polskiego dorobku piśmienniczego, lecz
także odgrywających ważną rolę w procesie eduka-
cji społecznej.
Pragnę jednak zwrócić uwagę, że tezy do dysku-
sji, opublikowane przez działający przy Stowarzy-
szeniu Bibliotekarzy Polskich zespół ds. opracowa-
nia założeń i projektu ustawy, stanowią dopiero
wstępny etap jego prac. Celem rozpoczętej debaty
jest uzyskanie jak największej liczby opinii ze strony
środowiska bibliotekarskiego na temat oczekiwa-
nych kierunków zmian w obowiązujących przepi-
sach. W związku z powyższym obecnie trudno wska-
zać ostateczny termin zakończenia prac nad projek-
tem nowelizacji ustawy o bibliotekach oraz jedno-
znacznie określić, które z wybranych przez Stowa-
rzyszenie Bibliotekarzy Polskich propozycji zostaną
w nim uwzględnione.
Wyrażam nadzieję, że przyszły projekt noweliza-
cji ustawy o bibliotekach, który będzie musiał
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
460
uwzględniać zarówno przepisy finansów publicz-
nych, jak i uwagi organizatorów bibliotek, spełni
oczekiwania środowisk bibliotekarskich.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie egzaminów wstępnych
na aplikację adwokacką, jak również
aplikację radcowską (1110)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm Rzeczpospolitej Polskiej
pana Józefa Rojka w sprawie tegorocznych egzami-
nów na aplikację adwokacką i radcowską, uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Odnosząc się do kwestii terminu tegorocznych
egzaminów na aplikację adwokacką i radcowską, in-
formuję, iż zgodnie z treścią przepisu art. 75a ust. 4
ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze
(Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1058 z późn. zm.)
i analogicznie brzmiących przepisów ustawy z dnia
6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2002 r.,
Nr 123, poz. 1059, z późn. zm.), egzamin konkurso-
wy na aplikację adwokacką (i radcowską) przepro-
wadza się raz w roku, w terminie wyznaczonym
przez ministra sprawiedliwości, nie później niż do
30 września przed rozpoczęciem roku szkoleniowe-
go, równocześnie w tym samym dniu w Rzeczypo-
spolitej Polskiej. Natomiast uchwalone przez Naczel-
ną Radę Adwokacką oraz Krajową Radę Radców
Prawnych regulaminy odbywania aplikacji stano-
wią, iż rok szkoleniowy na aplikacji trwa od 1 paź-
dziernika do 30 czerwca roku następnego. Z przepi-
sów ustawy Prawo o adwokaturze i ustawy o rad-
cach prawnych wynika, że procedura wpisu na listę
aplikantów trwa 90 dni (30 dni na rozpatrzenie
wniosku o wpis na listę aplikantów, 30 dni na prze-
słanie uchwały o wpisie do ministra sprawiedliwości
i 30 dni dla ministra sprawiedliwości na ewentualne
wyrażenie sprzeciwu).
W celu umożliwienia osobom przystępującym do
egzaminów konkursowych rozpoczęcia aplikacji
w tym samym roku, w latach 2006 i 2007 egzaminy
konkursowe odbyły się w dniach 8 lipca i 30 czerw-
ca. Terminy powyższe były uważane za bardzo nie-
fortunne, gdyż wielu absolwentów wydziałów prawa
z lat 2006 i 2007, nie dysponując w momencie skła-
dania zgłoszenia dyplomem, zostało pozbawionych
możliwości przystąpienia do egzaminów konkurso-
wych. Sytuacja ta była powszechnie krytykowana,
a w 2007 r. stała się również przedmiotem wystąpie-
nia do ministra sprawiedliwości dziekanów wydzia-
łów prawa, którzy zwrócili uwagę na brak spójności
między przepisami dotyczącymi szkolnictwa wyż-
szego i regulacjami w sprawie aplikacji adwokackiej,
wnosząc o podjęcie działań, które ten stan zmienią.
Uwzględniając wnioski środowisk akademickich
oraz studentów prawa, w dniu 24 stycznia b.r. mini-
ster sprawiedliwości zwrócił się do Naczelnej Rady
Adwokackiej oraz Krajowej Rady Radców Prawnych
o podjęcie uchwały w sprawie zmiany regulaminów
odbywania aplikacji w przedmiocie terminu rozpo-
częcia roku szkoleniowego. Minister sprawiedliwo-
ści zawnioskował, aby rok szkoleniowy trwał od
1 stycznia do 31 grudnia każdego roku z przerwą od
1 lipca do 30 września, co – przy zachowaniu obecnie
obowiązujących procedur związanych z wpisem na
listy aplikantów – umożliwiłoby przeprowadzenie
egzaminów konkursowych na aplikację adwokacką
oraz radcowską we wrześniu. Prezydium Naczelnej
Rady Adwokackiej wstępnie wyraziło zgodę na po-
wyższe, jednocześnie informując, iż uchwała w tej
sprawie będzie jeszcze poddana pod ocenę Naczelnej
Rady Adwokackiej. Ostateczna decyzja w sprawie
terminu egzaminów konkursowych na aplikacje
korporacyjne zostanie podjęta zatem po podjęciu
stosownych uchwał przez Naczelną Radę Adwokac-
ką i Krajową Radę Radców Prawnych. W przypadku
podjęcia uchwał zgodnych z wnioskiem ministra
sprawiedliwości, egzaminy konkursowe odbyłyby
się we wrześniu 2008 r.
Co do limitów przyjęć na przedmiotowe aplikacje
informuję, że egzaminy konkursowe na aplikację ad-
wokacką i radcowską w 2008 r. zostaną przeprowa-
dzone na podstawie obowiązujących przepisów usta-
wy Prawo o adwokaturze oraz ustawy o radcach
prawnych, które nie przewidują limitów przyjęć.
Odnosząc się do pytania o zakres materiału obo-
wiązujący osoby przystępujące do egzaminów kon-
kursowych na aplikację adwokacką i radcowską,
wskazać należy, że zgodnie z treścią przepisu art. 75
a ust. 3 ustawy Prawo o adwokaturze i analogicznie
przepisów ustawy o radcach prawnych egzamin kon-
kursowy na aplikację adwokacką (i radcowską) pole-
ga na sprawdzeniu wiedzy kandydata z zakresu pra-
wa: konstytucyjnego, karnego, postępowania karne-
go, karnego skarbowego, wykroczeń, cywilnego, po-
stępowania cywilnego, gospodarczego, spółek prawa
handlowego, pracy i ubezpieczeń społecznych, ro-
dzinnego i opiekuńczego, administracyjnego, postę-
powania administracyjnego, finansowego, europej-
skiego, ustroju sądów, samorządu adwokackiego
(radców prawnych) i innych organów ochrony praw-
nej działających w Rzeczypospolitej Polskiej, a także
warunków wykonywania zawodu adwokata (radcy
prawnego) i etyki tego zawodu.

Co do pytania Pana Posła Józefa Rojka, dotyczą-
cego projektu ustawy o licencjach prawniczych i świad-
czeniu usług prawniczych, wskazać należy, że przed-
miotowy projekt został przyjęty przez Radę Mini-
strów w dniu 4 września 2007 r., natomiast w dniu
5 października 2007 r. został skierowany do Sejmu.
Związana z końcem kadencji Sejmu zasada dyskon-
tynuacji prac parlamentarnych spowodowała prze-
rwanie procesu legislacyjnego, stąd też projekt usta-
wy nie był przedmiotem prac legislacyjnych nowego
parlamentu. Trzeba w tym miejscu zauważyć, że
przedmiotowy projekt ustawy został zaopiniowany
negatywnie przez Radę Legislacyjną przy Prezesie
Rady Ministrów.
Pismem z dnia 17 grudnia 2007 r. podsekretarz
stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości pan Zbi-
gniew Wrona, przedstawiając Radzie Legislacyjnej
przy Prezesie Rady Ministrów stanowisko ministra
sprawiedliwości dotyczące projektu ustawy o licen-
cjach prawniczych i świadczeniu usług prawniczych,
poinformował przewodniczącego Rady, że prace nad
przekazanym do Sejmu RP V kadencji ww. projek-
tem ustawy nie będą prowadzone przez Minister-
stwo Sprawiedliwości. W ocenie ministra sprawie-
dliwości weryfikacja przygotowania do zawodu praw-
niczego nie może być pozostawiona swobodzie sił
rynkowych, bez stawiania wysokich wymogów pro-
fesjonalnych i etycznych, a także gwarancji ich do-
chowania. Obywatel działa w zaufaniu do państwa
i tworzonego przez nie prawa, zaś proponowane roz-
wiązania nie dawały gwarancji, że osoby posiadają-
ce licencję prawniczą byłyby odpowiednio przygoto-
wane do świadczenia usług objętych daną licencją
i nie wyrządziłyby szkód swoim klientom, które w ra-
mach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej nie
zawsze mogłyby zostać zrekompensowane. Minister
podkreślił także, że ewentualny brak odpowiedniej
wiedzy i profesjonalizmu osoby posiadającej licencję
prawniczą (niejednokrotnie pełnomocnika strony
w postępowaniu sądowym) mógłby wywołać skutki
trudne lub wręcz niemożliwe do skorygowania.
Podkreślenia wymaga też fakt, że projekt usta-
wy o licencjach prawniczych i świadczeniu usług
prawniczych obok dotychczas istniejących form wy-
konywania zawodu prawnika w ramach samorzą-
dów zawodowych adwokatów i radców prawnych,
określał kolejną kategorię prawników świadczących
usługi prawnicze. Jakkolwiek działalność ta miała
mieć charakter usługowy, poddany prawom rynku
i konkurencji, projekt de facto miał na celu utworze-
nie kolejnej korporacji zawodowej prawników, która
– mimo że nie byłaby zawodem zaufania publicznego
– posiadałaby identyczne uprawnienia jak przedsta-
wiciele tychże zawodów (a niejednokrotnie większe
niż radca prawny), nie podlegając jednocześnie rygo-
rom i obowiązkom takiego zawodu.
Należy jednak wskazać, że kwestia unormowania
zasad wykonywania czynności prawniczych (doradz-
twa prawnego) jest przedmiotem projektu założeń
ustawy w zakresie nowego uregulowania dostępu do
461
zawodów prawniczych. Zakłada się, że pewne czyn-
ności procesowe dotąd zarezerwowane dla adwoka-
tów lub radców prawnych będą mogły wykonywać
osoby, które zdały egzamin prawniczy I stopnia.
Zgodnie z informacją sekretarza Rady Mini-
strów z dnia 22 lutego 2008 r., Rada Ministrów, na
wniosek ministra sprawiedliwości, przyjęła założe-
nia powyższego projektu. W chwili obecnej, po ak-
ceptacji ww. założeń, Ministerstwo Sprawiedliwo-
ści przystąpiło do prac nad treścią samej ustawy
dotyczącej nowego uregulowania dostępu do zawo-
dów prawniczych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie art. 63 ustawy o gospodarowaniu
nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa
(1112)
Szanowny Panie Marszałku! Uprzejmie przeka-
zuję odpowiedź na interpelację posła Józefa Rojka
z dnia 4 lutego 2008 r. w sprawie art. 63 ustawy
z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu
nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa, nade-
słaną przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r. (SPS-023-
-1112/08).
Art. 63 ustawy z dnia 19 października 1991 r.
o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi
Skarbu Państwa (Dz. U. z 2004 r. Nr 27, poz. 2128,
z późn. zm.) stanowi, że do ostatecznych decyzji
wydanych na podstawie przepisów ustawy z dnia
26 października 1971 r. o uregulowaniu własności
gospodarstw rolnych (Dz. U. Nr 27, poz. 250, z późn.
zm.) nie stosuje się przepisów Kodeksu postępowa-
nia administracyjnego dotyczących wznowienia po-
stępowania, stwierdzenia nieważności i uchylenia
lub zmiany decyzji.
W interpelacji wskazano, iż przepis ten uniemożli-
wia osobom zainteresowanym skorzystanie ze środ-
ków wzruszenia ostatecznych decyzji administracyj-
nych. Rozwiązanie to wyłącza możliwość skierowa-
nia na drogę sądową sprawy naruszenia praw lub
wolności obywatela oraz domagania się odszkodo-
wania od państwa za niezgodne z prawem działanie
jego organów. Zdaniem autora interpelacji, takie
462
rozwiązanie może godzić w podstawową zasadę kon-
stytucyjną – demokratycznego państwa prawnego.
Odpowiadając na interpretację, wskazać należy,
iż ustawodawca, kierując się potrzebą sanacji sta-
nów faktycznych, tj. samoistnego posiadania przez
rolników nieruchomości wchodzących w skład go-
spodarstw rolnych (nieruchomości rolnych objętych
w posiadanie na podstawie nieformalnych umów
przed dniem 4 listopada 1971 r.), uchwalił w dniu
26 października 1971 r. ustawę o uregulowaniu wła-
sności gospodarstw rolnych. Z założenia przewidzia-
na tą ustawą akcja uwłaszczeniowa miała być jedno-
razowa i krótkotrwała. Dlatego też wykonanie usta-
wy powierzono organom administracyjnym, wyłą-
czając w tym zakresie właściwość drogi sądowej.
Zakładano, że postępowanie administracyjne będzie
szybsze. W czasie realizacji ustawy okazało się jed-
nak, że w prowadzonych sprawach występuje zbyt
wiele problemów, a rozwiązanie ich nasuwa spore
trudności, co w konsekwencji powoduje przedłuża-
nie się akcji uwłaszczeniowej. Ustawodawca posta-
nowił więc wymienioną ustawę uchylić, a rozpozna-
nie spraw o stwierdzenie nabycia na jej podstawie
własności przez posiadaczy samoistnych, jak rów-
nież o odroczeniu terminu zapłaty należności z ty-
tułu nabycia własności tych nieruchomości przeka-
zać sądom. Ta wola ustawodawcy znalazła swój wy-
raz w ustawie z dnia 26 marca 1982 r. o zmianie
ustawy Kodeks cywilny oraz o uchyleniu ustawy
o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych
(Dz. U. Nr 11, poz. 81, z późn. zm.), która weszła
w życie z dniem 6 kwietnia 1982 r.
Uchylając ustawę o uregulowaniu własności go-
spodarstw rolnych, ustawodawca zastrzegł wyraź-
nie, że nabycie na jej podstawie nieruchomości rol-
nych, jako nabycie z mocy prawa, zachowało moc
bez względu na to, czy do dnia 6 kwietnia 1982 r.
zostało przez właściwy organ administracyjny
stwierdzone, czy też do tej daty do stwierdzenia ta-
kiego nie doszło (art. 4 ustawy z 1982 r.), oraz że
stwierdzenie nabycia własności dokonane przez te-
renowy organ administracji państwowej stanowi
wyłączny dowód nabycia (art. 10 tej ustawy), podob-
nie jak stwierdzenie dokonane w czasie późniejszym
przez sąd.
Z unormowania zawartego w art. 10 ustawy
z dnia 26 marca 1982 r. wynika przy tym, że usta-
wodawca nie otworzył drogi sądowej do dochodzenia
wszelkich roszczeń związanych z uwłaszczeniem
oraz że nie wprowadził kontroli sądowej ostatecz-
nych decyzji administracyjnych w postaci aktów
własności ziemi stwierdzających nabycie własności
nieruchomości.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Naj-
wyższego (vide: uchwała z dnia 22 listopada 1982 r.,
III CZP 48/82, OSNCP 1983/4/50, uchwała z dnia
30 czerwca 1992 r., III CZP 73/1992, OSNCP 1992/
11/201), z unormowań zawartych w art. 4 i 8 ustawy
z dnia 26 marca 1982 r. wynika, że do właściwości
sądów przeszły sprawy dotyczące uwłaszczeń, w któ-
rych nie było wszczęte do dnia 6 kwietnia 1982 r.
postępowanie administracyjne, sprawy, w których
postępowanie takie nie zostało zakończone ostatecz-
ną decyzją administracyjną, i sprawy, w których
ostateczne decyzje zostały wzruszone w drodze
wznowienia postępowania lub stwierdzenia nieważ-
ności decyzji administracyjnej, co doprowadziło do
potrzeby ponownego rozpoznania sprawy. Wynika
z tego oczywisty wniosek, że dla spraw, które toczy-
ły się przed organami administracji państwowej, za-
kończonych przed dniem 6 kwietnia 1982 r. osta-
teczną decyzją tego organu, droga sądowa nie zosta-
ła otwarta. Dopuszczenie rozpoznawania takich
spraw przez sądy oznaczałoby dopuszczenie do swo-
istej kontroli sądowej decyzji administracyjnych i moż-
liwości orzekania przez sądy odmiennie niż orzekły
organy administracyjne (vide: postanowienie SN
z dnia 4 listopada 1985 r. III CRN 347/85, OSNCP
1986/10/160). Ze względu na obowiązującą zasadę
podziału kompetencji pomiędzy sądami a organami
administracji państwowej (których decyzje mogą
być zaskarżone w trybie szczególnym do Naczelnego
Sądu Administracyjnego) oraz zasadę dopuszczal-
ności kontroli decyzji administracyjnych przez sądy
tylko w wypadkach i trybie określonych przez prawo
(takim wypadkiem jest m.in. uregulowanie zawarte
w art. 8 § 2 ustawy z dnia 26 marca 1982 r.) byłoby
to możliwe jedynie w razie istnienia w tym wzglę-
dzie wyraźnych przepisów.
Takich przepisów nie było do dnia wejścia w ży-
cie art. 63 ustawy z dnia 19 października 1991 r.
o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skar-
bu Państwa oraz zmianie niektórych ustaw (Dz. U.
Nr 107, poz. 464) i brak jest jakichkolwiek podstaw
do wysnucia wniosku, że przepis ten wprowadził
zmiany w zakresie właściwości i uprawnień sądów
powszechnych do kontroli prawidłowości decyzji ad-
ministracyjnych, w szczególności decyzji ostatecz-
nych, wydanych przez organy administracyjne w za-
kresie ich właściwości w trybie przepisów ustawy
z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu wła-
sności gospodarstw rolnych.
Art. 63 wymienionej ustawy z 19 października
1991 r. reguluje dwie, wiążące się ściśle ze sobą kwe-
stie, a mianowicie: a) w ustawie z 1982 r. skreśla się
§ 4 art. 8; b) wyłącza się stosowanie przepisów Ko-
deksu postępowania administracyjnego dotyczących
wznowienia postępowania, stwierdzenia nieważno-
ści i uchylenia lub zmiany decyzji ostatecznych, wy-
danych na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 paź-
dziernika 1971 r. Przepis ten nie zawiera natomiast
postanowienia rozszerzającego właściwość sądów
powszechnych w tych sprawach. Przeciwnie, w skre-
śleniu § 4 w art. 8 ustawy z dnia 26 marca 1982 r.,
przewidującego przekazanie sądom spraw, w któ-
rych uchylono lub stwierdzono nieważność decyzji
administracyjnych, należy dopatrzyć się ogranicze-
nia właściwości sądów w tych sprawach.
Jeżeli chodzi o przyczyny przyjęcia takiego roz-
wiązania, to najbardziej prawdopodobna jest ta

związana z upływem czasu, uniemożliwiająca prak-
tycznie stosowanie wymienionych instytucji ze
względu na upływ terminów do kwestionowania
w drodze administracyjnej ostatecznych decyzji.
Z przepisów art. 146 § 2 i art. 156 § 2 K.p.a. wynika
bowiem jednoznacznie niemożność wznowienia po-
stępowania ani też stwierdzenia nieważności decy-
zji ostatecznych po upływie przewidzianych w tych
przepisach terminów. W takiej sytuacji, gdyby na-
wet nie dokonano żadnych zmian w zakresie dopusz-
czalności wznowienia, stwierdzenia nieważności czy
też zmiany decyzji, nie miałoby to znaczenia dla
ewentualnej osoby pokrzywdzonej w zakresie możli-
wości żądania stwierdzenia jej prawa własności.
W takim wypadku organ administracyjny mógłby
– w razie istnienia przesłanek merytorycznych
– stwierdzić jedynie, zgodnie z art. 158 § 2 K.p.a.,
wydanie decyzji z naruszeniem prawa, co w świetle
unormowania zawartego w art. 8 ustawy z 1982 r.
w jego brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej usta-
wą z 1991 r. nie dawałoby podstaw do przekazania
sprawy sądowi.
Należy zauważyć, iż zarzut sprzeczności art. 63
ustawy z dnia 19 października 1991 r. z Konstytucją
Rzeczypospolitej Polskiej był już przedmiotem ba-
dań Trybunału Konstytucyjnego. Mianowicie w spra-
wie o sygn. SK 13/1999 wyrokiem z 22 lutego 2000 r.
Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż art. 63 ust. 2 i 3
ustawy z 19 października 1991 r. o gospodarowaniu
nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz
o zmianie niektórych ustaw nie jest niezgodny z art. 64
i art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zaś
wyrokiem z dnia 15 maja 2000 r. (SK 29/1999)
stwierdził, iż przepis ten jest zgodny z art. 77 ust. 2
konstytucji i nie jest niezgodny z art. 77 ust. 1 oraz
z art. 78 Konstytucji RP.
Wskazać należy, iż Trybunał Konstytucyjny, roz-
patrując zarzut naruszenia art. 77 ust. 2 konstytu-
cji, który był podstawowym wzorcem konstytucyj-
nym w sprawie o sygn. SK 29/1999, stwierdził, iż
przepisy art. 63 ust. 2 i ust. 3 zaskarżonej ustawy
w sposób pośredni prowadzą do sytuacji, w której
istotnie w chwili obecnej nie jest dopuszczalna ani
sądowa kontrola legalności aktów własności ziemi,
ani skuteczne dochodzenie odszkodowania z tytułu
szkody wywołanej tego rodzaju aktem, jeśli wydany
on został w sposób niezgodny z prawem (art. 77
ust. 1 konstytucji).
Trybunał stwierdził, iż oba powyższe ustalenia
nie oznaczają jednakże automatycznie zamknięcia
drogi sądowej w znaczeniu, jakie zwrotowi temu na-
daje ustawa zasadnicza w art. 77 ust. 2 konstytucji.
Osoby zainteresowane mogły w okresie do 1991 r.
żądać wszczęcia wspomnianych nadzwyczajnych
procedur weryfikacji decyzji, w konsekwencji czego
do końca tego okresu akty własności ziemi mogły
być uchylane w trybie wznowienia postępowania lub
mogła być stwierdzana ich nieważność (niezgodność
z prawem). Oznacza to, że w tym okresie strona po-
szkodowana mogła także uzyskać stosowne odszko-
463
dowanie w sytuacji, gdy przeprowadzone nadzwy-
czajne postępowanie weryfikacyjne wykazało, że
określony akt własności ziemi był wydany niezgod-
nie z prawem. Oznacza to również, że od 1980 r. od-
powiednie rozstrzygnięcia administracyjne mogły
być z kolei zaskarżane do Naczelnego Sądu Admini-
stracyjnego, który pośrednio ocenić mógł także pra-
widłowość decyzji – aktu własności ziemi i w sposób
wiążący kwestię tę rozstrzygnąć.
Zważywszy, że akty własności ziemi pochodzące
od organów administracji przestały być wydawane
w kwietniu 1982 r., po wejściu w życie ustawy z dnia
26 marca 1982 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny
oraz o uchyleniu ustawy o uregulowaniu własności
gospodarstw rolnych osoby zainteresowane dyspo-
nowały okresem ponad 10 lat na podjęcie stosow-
nych czynności prawnych. Okres ten obejmuje także
2 lata po wejściu w życie ustawy z dnia 29 grudnia
1989 r. o zmianie Konstytucji PRL (Dz. U. Nr 75,
poz. 444), wprowadzającej konstytucyjną zasadę
państwa prawnego, której pochodną są m.in. zasady
prawa do sądu i prawa do odszkodowania za nie-
zgodne z prawem działania władz publicznych. Po-
dobnie jak z zasady państwa prawnego nie wynika
nieograniczona w czasie możliwość wzruszania osta-
tecznych decyzji administracyjnych (vide: wyrok
Trybunału Konstytucyjnego o sygn. SK 13/98), tak
też przepisu art. 77 Konstytucji RP nie można inter-
pretować w sposób wyłączający możliwość ograni-
czeń czasowych, jeśli chodzi o skierowanie na drogę
sądową sprawy naruszenia praw lub wolności jed-
nostki oraz domaganie się odszkodowania od pań-
stwa za niezgodne z prawem działania jego organów.
Ograniczenia te są konieczne z uwagi na wartość,
którą jest stabilność stosunków prawnych, oraz ro-
snące z czasem trudności dowodowe w prowadzeniu
ewentualnego nadzwyczajnego postępowania wery-
fikacyjnego, a także na potrzebę ochrony praw na-
bytych przez osoby trzecie. Uwzględniając cel usta-
wy z 26 października 1971 r. i biorąc pod uwagę obo-
wiązujące ograniczenia czasowe dotyczące możliwo-
ści wzruszania orzeczeń sądowych w sprawach cy-
wilnych, Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż okres
od 1982 r. do 1991 r. był w tym przypadku wystar-
czająco długi, aby osoby, które uważały się za po-
krzywdzone, mogły dochodzić swoich praw oraz
ewentualnie stosownego odszkodowania nie tylko
przed organami administracji, ale także przed są-
dem powszechnym. W uzasadnieniu wyroku z dnia
15 maja 2000 r. Trybunał Konstytucyjny podtrzy-
mał stanowisko wyrażone wcześniej w wyroku
z 25 maja 1999 r. (sygn. SK 9/98), w myśl którego
w państwach, w których proklamowano obowiązy-
wanie zasady demokratycznego państwa prawnego,
powszechnie aprobowane jest ogólne założenie, iż
prawo winno zapewniać ochronę tym, którzy korzy-
stają ze swoich praw. W stosunku do osób zaintere-
sowanych, które przez wiele lat nie podejmują kro-
ków prawnych dla realizacji swoich roszczeń, usta-
wodawca ma więc prawo wprowadzenia w pewnym
464
zakresie regulacji, pozbawiającej możliwości sku-
tecznego dochodzenia tych roszczeń. Dotyczy to tak-
że odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem
działania organów władzy publicznej.
Z powyższych względów Ministerstwo Sprawie-
dliwości nie przewiduje inicjowania zmian przepi-
sów prawa w omawianym zakresie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mirosława Koźlakiewicza
w sprawie niepokojącej koncepcji reformy
p.p.u.p. Poczta Polska (1113)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Mirosława Koźlakiewicza (znak:
SPS-023-1113/08) w sprawie niepokojącej koncepcji
reformy państwowego przedsiębiorstwa użyteczno-
ści publicznej Poczta Polska, a w szczególności prze-
kształcenia trzech urzędów pocztowych: Ciechanów
5, Mława 3, Pułtusk 4 w filie, przedstawiam poniż-
sze wyjaśnienia w oparciu o wyjaśnienia dyrektora
generalnego Poczty Polskiej, do którego kompeten-
cji, zgodnie z § 16 ust. 4 Statutu Poczty Polskiej, na-
leży tworzenie, przekształcanie i likwidacja jedno-
stek organizacyjnych przedsiębiorstwa.
Dyrektor generalny Poczty Polskiej zapewnił
mnie, że przekształcenia dotyczące ww. urzędów
pocztowych są jedynie zmianą organizacyjną wyni-
kającą z ogólnych założeń rozwoju sieci placówek
pocztowych i są związane z koniecznością uprosz-
czenia organizacji sieci placówek pocztowych. Prze-
kształcenia te mają docelowo zapewnić lepsze wa-
runki obsługi klientów oraz doprowadzić do zmniej-
szenia kolejek powstających w trakcie obsługi klien-
tów poprzez:
— zmniejszenie ilości pracy związanej z czynno-
ściami kierowniczymi,
— uwolnienie etatów do bezpośredniej obsługi
klientów,
— zapewnienie kontroli bezpośredniej (kontroli
sprawowanej przez inną osobę),
— elastyczne zarządzanie rezerwą urlopową
przez urząd macierzysty.
Biorąc pod uwagę, że urzędy pocztowe: Ciecha-
nów 5, Mława 3, Pułtusk 4 są placówkami jednooso-
bowymi, to z uwagi na brak kontroli bezpośredniej
zasadne jest przekształcenie ich w filie, czyli przeka-
zanie obowiązków kierownika placówki do innego
większego urzędu pocztowego. W wyniku takiej
zmiany pracownicy filii UP mogą więcej czasu po-
święcić na bezpośrednią obsługę klienta. Na uwagę
zasługuje fakt, iż przekształcenie takie nie będzie
miało żadnego wpływu na ograniczenie ilości i za-
kresu świadczonych usług. Filie świadczyć będą pe-
łen zakres usług pocztowych, z zachowaniem wyso-
kich standardów jakościowych obsługi klientów, na-
tomiast czynne będą w takich samych godzinach jak
obecne urzędy. Ponadto Poczta Polska umożliwia
korzystanie z usług pocztowych, takich jak dokony-
wanie wpłat, nadawanie przekazów pocztowych,
nadawanie listów zwykłych i poleconych, zakup
znaczków pocztowych, prasy itp. przez lokalną spo-
łeczność za pośrednictwem listonosza obsługującego
rejon doręczeń.
Proces przekształceń urzędów pocztowych w inne
formy organizacyjne, takie jak filie czy agencje pocz-
towe, jest wpisany nie tylko w strategię działań re-
organizacyjnych Poczty Polskiej, ale również jest
metodą reorganizacji sieci usługowej stosowaną przez
innych operatorów pocztowych w Europie.
Ponadto, odnosząc się do poruszonej w interpela-
cji kwestii dostępności usług pocztowych, wyjaśniam,
że jest ona uregulowana w rozporządzeniu ministra
infrastruktury z dnia 9 stycznia 2004 r. w sprawie
warunków wykonywania powszechnych usług pocz-
towych (Dz. U. Nr 5, poz. 34, z późn. zm.). Zgodnie
z § 44 ust. 1 i 2 na terenie kraju powinno być uru-
chomione co najmniej 8240 placówek operatora roz-
mieszczonych z uwzględnieniem występującego na
danym obszarze zapotrzebowania na usługi. Jedna
placówka operatora, licząc średnio w skali kraju, po-
winna przypadać na 7000 mieszkańców na terenie
miast oraz na każde 65 km2 powierzchni na obsza-
rach wiejskich. W związku z tym pragnę nadmienić,
iż na koniec 2006 r. było 8389 placówek pocztowych
(z tego 3878 w mieście, a 4511 na wsi), natomiast na
koniec 2007 r. odnotowano 8485 placówek (z tego
w mieście 3903, na wsi 4582). Wskaźnik dostępności
na obszarze miejskim na koniec 2007 r. jest znacznie
wyższy od tego przewidzianego w ww. rozporządze-
niu i wynosi średnio w skali kraju 6011 mieszkań-
ców na jedną placówkę pocztową. Zatem należy
stwierdzić, że p.p.u.p. Poczta Polska przestrzega
określonych prawem norm w zakresie dostępności
powszechnych usług pocztowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie możliwości organizowania
walnych zgromadzeń
w spółdzielniach mieszkaniowych (1114)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r.
(znak SPS-023-1114/08) interpelację pani poseł
Krystyny Łybackiej z dnia 4 lutego br. w sprawie
możliwości organizowania walnych zgromadzeń
w spółdzielniach mieszkaniowych, uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Przepis art. 83 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r.
o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r.
Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.), wprowadzający rady-
kalne zmiany w przedmiocie organizowania wal-
nych zgromadzeń w dużych spółdzielniach, w któ-
rych liczba członków przekroczyła 500 osób, został
wprowadzony ustawą z dnia 14 czerwca 2007 r.
o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 125, poz. 873) na podstawie propozycji poselskich.
Formułując stanowiska wobec poselskich projek-
tów, przedstawiciele strony rządowej wielokrotnie
wyrażali opinie, zastrzeżenia i uwagi odnośnie do
funkcjonowania proponowanych w przepisie rozwią-
zań, w tym konieczności zastosowania odpowiednie-
go vacatio legis celem wprowadzenia odpowiednich
zmian organizacyjnych w dużych spółdzielniach.
Jednocześnie informuję Pana Marszałka, że prze-
pis art. 83 ustawy został zaskarżony do Trybunału
Konstytucyjnego zarówno przez grupę posłów na
Sejm RP VI kadencji – wniosek z dnia 14 listopada
2007 r. (sygn. K 64/07), jak i rzecznika praw obywa-
telskich – wniosek z dnia 10 stycznia 2008 r. (sygn.
K 2/08).
Zdaniem posłów przepis ustawowy określający
zasady i warunki odbywania walnego zgromadzenia
w częściach ma istotne luki prawne, których skut-
kiem może być zanarchizowanie procesu decyzyjne-
go tego organu.
Z wniosku RPO wynika natomiast, iż wprowa-
dzenie art. 83 do ustawy przesądziło w sposób arbi-
tralny o tym, iż walne zgromadzenie może być po-
dzielone na części dopiero, gdy liczba członków jest
większa niż 500. Takie uregulowanie nie pozwala
członkom spółdzielni na przyjęcie modelu najbar-
dziej korzystnego w ich konkretnej sytuacji, uwzględ-
niającego warunki istniejące w danej spółdzielni.
Rzecznik dowodzi, że analiza przepisu art. 83
ustawy, który reguluje zasady obradowania i podej-
mowania uchwał przez walne zgromadzenie podzie-
lone na części, prowadzi do wniosku, iż przyjęte roz-
wiązania godzą wprost w demokrację spółdzielczą.
465
Wprowadzone wyłącznie w stosunku do spółdzielni
mieszkaniowych rozwiązania stanowią wypaczenie
idei spółdzielczej samorządności i demokracji. Stoi
to w sprzeczności z deklarowanym w uzasadnie-
niach projektów ustawy o zmianie ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych celem nowelizacji.
Niezależnie od powyższego wskazać należy, że
przepis art. 83 ustawy wyłącza możność zastąpienia
walnego zgromadzenia przez zebranie przedstawi-
cieli (i zebrania grup członkowskich) w spółdziel-
niach mieszkaniowych dopiero po dokonaniu zmian
statutu i jego zarejestrowaniu, a do tego czasu, na
mocy art. 9 ust. 2 ustawy o zmianie ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw, postanowienia dotychczasowych
statutów w tym zakresie pozostają ważne.
Odpowiadając na pytanie pani poseł, czy znany
jest opisany (...) problem, a także czy resort infra-
struktury zamierza podjąć działania zmierzające do
racjonalizacji przedmiotowych zapisów ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych, tak by nie powodowały
one skutków odwrotnych od zamierzonych, uprzej-
mie informuję Pana Marszałka, że przedstawiona
w interpelacji sprawa jest znana, jednak z napływa-
jących do resortu informacji wynika, że niewiele
spółdzielni wywiązało się z nałożonego ustawą no-
welizującą terminu dokonania zmian swoich statu-
tów oraz ich zarejestrowania, w większości bowiem
ma miejsce oczekiwanie na orzeczenie Trybunału
Konstytucyjnego
Z uwagi, że opracowanie nowych rozwiązań praw-
nych wymaga bezwzględnego respektowania roz-
strzygnięć Trybunału Konstytucyjnego, kierunek
prac legislacyjnych nad kolejną zmianą ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych będzie uzależnio-
ny od treści wyroku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rackiego
w sprawie nowelizacji ustawy o ujawnieniu
w księgach wieczystych prawa własności
nieruchomości Skarbu Państwa oraz jednostek
samorządu terytorialnego (1115)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Józefa Rackiego z dnia 5 lu-
466
tego 2008 r., przesłaną przy piśmie z dnia 20 lutego
2008 r. (SPS-023-1115/08), a dotyczącą propozycji
nowelizacji ustawy o ujawnieniu w księgach wieczy-
stych prawa własności Skarbu Państwa oraz jedno-
stek samorządu terytorialnego, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
1. Ustawą z dnia 7 września 2007 r. o ujawnianiu
w księgach wieczystych prawa własności Skarbu
Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 191, poz. 1365), zwanej dalej „ustawą”,
nałożono na starostów obowiązek sporządzania wy-
kazów nieruchomości w zakresie objętym dyspozy-
cją art. 1 ust. 1. Niemniej jednak zadanie to pozosta-
je w ścisłym związku z dotychczasowymi obowiąz-
kami starostów. Na podstawie art. 7d ustawy z dnia
17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne
(Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086, ze zm.) do zadań
starosty należy bowiem między innymi prowadze-
nie powiatowego zasobu geodezyjnego i kartogra-
ficznego, w tym ewidencji gruntów i budynków, oraz
zakładanie i aktualizacja mapy zasadniczej, prowa-
dzenie powiatowych baz danych wchodzących w skład
krajowego sytemu informacji o terenie. Sporządza-
nie wyżej wspomnianych wykazów w istocie polega
więc jedynie na usystematyzowaniu pewnego wy-
cinka danych. Dane te starostowie winni posiadać
i na bieżąco aktualizować. Na podstawie art. 22 ust. 1
ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne starosto-
wie prowadzą ewidencję gruntów i budynków. Z ko-
lei zgodnie z art. 25 wspomnianej ustawy starosto-
wie sporządzają gminne i powiatowe zestawienia
zbiorcze danych objętych ewidencją gruntów i bu-
dynków. Z art. 40 ustawy Prawo geodezyjne i karto-
graficzne wynika obowiązek starostów w zakresie
gromadzenia i prowadzenia państwowego zasobu
geodezyjnego i kartograficznego, kontroli opraco-
wań przyjmowanych do zasobu oraz udostępniania
tego zasobu zainteresowanym jednostkom oraz oso-
bom prawnym i fizycznym. Dlatego też nie wydaje
się celowe, aby – w związku z realizacją przez staro-
stów zadania wynikającego z art. 1 ustawy – dodat-
kowo zobowiązać organy jednostek samorządu tery-
torialnego do dostarczania starostom informacji
o nieruchomościach stanowiących własność tych
jednostek oraz o nieruchomościach niestanowiących
własności Skarbu Państwa i niepozostających w po-
siadaniu ich właścicieli, w których lokale mieszkal-
ne zajmowane są przez najemców. Starostowie, z ra-
cji obowiązków wynikających z ustawy Prawo geo-
dezyjne i kartograficzne, dane te winni posiadać.
Proponowane w interpelacji nałożenie na jednostki
samorządu terytorialnego obowiązku udzielania
starostom tego typu informacji w rzeczywistości
sprowadziłoby się do przerzucenia na te jednostki
części zadań ciążących do tej pory na starostach
i przypuszczalnie nie spowodowałoby usprawnienia
procedury.
Odnosząc się do propozycji wydłużenia terminów
do sporządzenia wykazów nieruchomości, należy
podkreślić, że celem ustawy jest ostateczne uporząd-
kowanie stanu prawnego nieruchomości Skarbu
Państwa i jednostek samorządu terytorialnego
i usunięcie wieloletnich zaniedbań – poprzez doko-
nanie inwentaryzacji majątku nieruchomego oraz
ujawnienie w księgach wieczystych prawa własności
Skarbu Państwa i jednostek samorządu terytorial-
nego. To, czy i jakie trudności będą się wiązały z do-
trzymaniem terminów ustawowych, zależeć będzie
od skali dotychczasowych zaniedbań w tym zakresie
w poszczególnych regionach kraju. Przedłużanie
wyznaczonych ustawą terminów byłoby nieuzasad-
nionym tolerowaniem sytuacji, która w zamierzeniu
ustawodawcy miała być szybko i definitywnie zmie-
niona. Nie jest przekonująca argumentacja, iż na
skutek „ogromnej liczby nieruchomości” oraz krót-
kich terminów na sporządzenie wykazów będą one
niepełne, a w szczególności nie będą zawierały infor-
macji dotyczących stanu prawnego nieruchomości.
Kwestia powyższa zależy przede wszystkim od
sprawnego zorganizowania przez starostów wyzna-
czonych im zadań, nie zaś od długości ustawowych
terminów.
Nie wydaje się również konieczne wprowadzanie
do ustawy „nakazu sporządzania informacji w jed-
nolitej formie informatycznej”. Jest to problem czy-
sto techniczny, do którego rozwiązania nie potrzeba
zapisów ustawowych. Nadto art. 1 ust. 6 ustawy za-
wiera delegację dla ministra spraw wewnętrznych
i administracji do wydania rozporządzenia określa-
jącego wzór wykazu nieruchomości oraz zestawień
zbiorczych, co ma zapewnić jednolitość tych doku-
mentów pod względem formalnym.
2. Kolejnym zadaniem starostów jest składanie
wniosków do sądu o ujawnienie w księdze wieczystej
prawa własności nieruchomości Skarbu Państwa
lub powiatu, wraz z dokumentami stanowiącymi
podstawę wpisu tego prawa (art. 2 ust. 1 i 4 ustawy).
Nie jest to nowy obowiązek, gdyż zgodnie z art. 35
ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych
i hipotece (Dz. U. Nr 19, poz. 147, ze zm.) właściciel
nieruchomości obowiązany jest do ujawnienia swego
prawa w księdze wieczystej. Niewykonanie tego obo-
wiązku rodzi odpowiedzialność odszkodowawczą
właściciela nieruchomości wobec osób trzecich. Jak
z tego wynika, Skarb Państwa i jednostki samorzą-
du terytorialnego mogą ponosić odpowiedzialność
majątkową za zaniedbania w regulacji stanów praw-
nych nieruchomości. Chociażby z tej przyczyny nie
wydaje się, aby propozycja wydłużenia terminu do
złożenia wniosków o wpis prawa własności była za-
sadna.
3. Art. 3 ustawy ma charakter proceduralny i od-
nosi się do trybu postępowania w sprawach o stwier-
dzenie nabycia własności nieruchomości przez Skarb
Państwa z mocy prawa (art. 3 ust. 2). Jeżeli ujawnie-
nie własności Skarbu Państwa, które nastąpiło ex
lege, wymaga wydania orzeczenia przez sąd, ustawa
stanowi, że postępowanie ma toczyć się według prze-
pisów o postępowaniu nieprocesowym, tym samym
wyłącza domniemanie przynależności omawianej

kategorii spraw do trybu procesowego wynikające
z art. 13 § 1 K.p.c. W istocie art. 3 ustawy wprowadza
ułatwienie w uzyskiwaniu przez organy Skarbu Pań-
stwa i jednostek samorządu terytorialnego potwier-
dzenia prawa własności, które umożliwi skuteczne
złożenie wniosku o wpis w księdze wieczystej.
4. Ustosunkowując się do podniesionej w interpe-
lacji krytyki wymogu comiesięcznego składania spra-
wozdań z wykonania obowiązku wnoszenia wniosków
o ujawnienie prawa własności nieruchomości w księ-
gach wieczystych, należy wskazać, iż częstotliwość
składania sprawozdań ma gwarantować skuteczną
realizację ustawy. Sprawozdanie jest dodatkowym
czynnikiem mobilizującym organy zobowiązane,
a nadto stałym źródłem informacji dla ministra
spraw wewnętrznych i administracji o przebiegu
i tempie realizacji ustawy.
5. Nie podzielam podniesionych w interpelacji
wątpliwości dotyczących redakcji art. 5 ustawy.
Przepis ten jest jasny i nie powinien wywoływać
trudności interpretacyjnych. Jego treść sprowadza
się do wskazania dla sądu terminu instrukcyjnego
do rozpoznania wniosku. Nie zachodzi potrzeba ure-
gulowania w omawianym przepisie, na czym polega
rozpoznanie przez sąd wniosku o wpis w księdze
wieczystej.
6. Przepis art. 8 ustawy określa sankcję za niedo-
pełnienie obowiązku złożenia odpowiednich wnio-
sków do sądu. Proponowana w interpelacji rezygna-
cja z tego rozwiązania podważyłaby sens całej usta-
wy. Jak wspomniano na wstępie, obowiązki nałożo-
ne ustawą nie są nowe, a mimo to przez wiele lat nie
były skutecznie egzekwowane. Nie wydaje się, aby
zasadne było uchylenie przepisu, który służyć ma
eliminowaniu przypadków braku należytej troski
o ujawnienie własności nieruchomości Skarbu Pań-
stwa oraz jednostek samorządu terytorialnego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska,
główny konserwator przyrody
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Krzyśków
w sprawie programu Natura 2000 (1116)
W odpowiedzi na pismo SPS-023-1116/08 z dnia
20 lutego 2008 r. dotyczące interpelacji posła Adama
467
Krzyśków w sprawie programu Natura 2000 przed-
kładam następujące stanowisko.
1. Czy Ministerstwo Środowiska planuje ponow-
ne konsultacje z samorządami w sprawie utworze-
nia obszarów Natura 2000?
W Polsce pierwsze propozycje obszarów Natura
2000 były opracowane na podstawie naukowych da-
nych archiwalnych, korygowanych wiedzą eksperc-
ką. Na tej podstawie opracowano w Ministerstwie
Środowiska rządową listę obszarów Natura 2000,
która została przekazana do Komisji Europejskiej
w kwietniu 2004 r. Lista te zawierała 72 obszary
specjalnej ochrony ptaków (OSO) zajmujące 7,8%
powierzchni kraju oraz 184 proponowane specjalne
obszary ochrony siedlisk (SOO) zajmujące 3,7% po-
wierzchni kraju.
Następnie w resorcie środowiska rozpoczęto dzia-
łania nastawione na pełną inwentaryzację zasobów
przyrodniczych kraju. W styczniu 2006 r. Polska
przekazała listę 10 obszarów siedliskowych z regionu
alpejskiego (9 nowych i 1 powiększony), a we wrze-
śniu 2006 r. listę 48 obszarów siedliskowych z regio-
nu kontynentalnego (41 nowych i 7 powiększonych).
W styczniu br. Polska przekazała Komisji Europej-
skiej listę 38 obszarów ptasich (35 nowych i 3 powięk-
szone), a w marcu br. listę 63 obszarów siedliskowych
(52 nowe i 11 powiększonych). W sierpniu 2007 r. Pol-
ska przekazała do Komisji Europejskiej listę 17 ob-
szarów ptasich oraz 75 obszarów siedliskowych. Do-
tychczas w Polsce wyznaczono 124 obszary specjalnej
ochrony ptaków o powierzchni 5 040 663,98 ha, co
stanowi 16,09% kraju, oraz 364 specjalne obszary
ochrony siedlisk o powierzchni 2 891 390,8 ha, co sta-
nowi 9,25% powierzchni Polski. Ogółem obszary Na-
tura 2000 w Polsce zajmują 5 873 684,38 ha, co stano-
wi 18,78% powierzchni kraju.
Wszystkie ww. obszary Natura 2000 przesłane
do Komisji Europejskiej były opiniowane przez
właściwe miejscowo rady gmin, zgodnie z art. 27
ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przy-
rody (Dz. U. Nr 92 poz. 880) oraz uzgadniane, zgod-
nie z uchwałą nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 mar-
ca 2002 r. Regulamin pracy Rady Ministrów (M. P.
Nr 13, poz. 221, z późn. zm.). W związku z tym nie
ma potrzeby ponownego uzgadniania granic obsza-
rów Natura 2000 z samorządami gminnymi.
Odnośnie do przytoczonego w interpelacji przy-
kładu lotniska w Szymanach, położonego na terenie
specjalnego obszaru ochrony ptaków Natura 2000
„Puszcza Napiwodzko-Ramucka” (PLB280007), uprzej-
mie informuję, iż ww. obszar został zgłoszony do Ko-
misji Europejskiej w kwietniu 2004 r. Obszar ten
został ustanowiony na mocy rozporządzenia mini-
stra środowiska z dnia 5 września 2007 r. zmienia-
jącego rozporządzenie w sprawie obszarów specjal-
nej ochrony ptaków Natura 2000 (Dz. U. Nr 179,
poz. 1275). Projekt obszaru Natura 2000 „Puszcza
Napiwodzko-Ramucka” został przesłany do właści-
wych miejscowo rad gmin w formie elektronicznej.
W piśmie przewodnim (znak: DOPwe-431-12/04/at)
468
wyjaśniono podstawy tworzenia sieci Natura 2000
w Polsce oraz poproszono o przesłanie opinii na po-
dany adres Ministerstwa Środowiska w ciągu 30 dni
od otrzymania wiadomości. Ze względu na niezgło-
szenie uwag w terminie 30 dni od daty otrzymania
materiałów ministerstwo środowiska zgodnie z art. 89
ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminy
(Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.)
uznało przesłany projekt utworzenia obszaru spe-
cjalnej ochrony ptaków Natura 2000 „Puszcza Napi-
wodzko-Ramucka” za zaopiniowany przez właściwe
samorządy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z art. 28 pkt 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r.
o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880, z późn.
zm.) wyznaczenie obszaru Natura 2000, zmiana
jego granic lub likwidacja następuje w porozumie-
niu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa, mi-
nistrem właściwym do spraw rozwoju wsi i z mini-
strem właściwym do spraw gospodarki wodnej,
w drodze rozporządzenia ministra właściwego do
spraw środowiska, które określa nazwę, położenie
administracyjne, obszar i mapę obszaru, cel i przed-
miot ochrony oraz sprawującego nadzór nad obsza-
rem. Z informacji uzyskanych w Warmińsko-Ma-
zurskim Urzędzie Wojewódzkim wynika, że wiosną
2006 r. Porty Lotnicze „Mazury-Szczytno” spółka
z o.o. w Szczytnie występowała o informacje (w try-
bie roboczym) dotyczące możliwości wyłączenia z gra-
nic obszaru Natura 2000 „Puszcza Napiwodzko-Ra-
mucka” (PLB280007) terenu regionalnego portu lot-
niczego Szczytno-Szymany. Niemniej jednak ani in-
westor, ani samorząd gminy nie wystąpiły później
o oficjalne stanowisko, nie przedstawiono również
żadnych innych wniosków formalnych w sprawie
zmiany granic przedmiotowego obszaru.
2. Czy w planach Ministerstwa Środowiska jest
utworzenie biur Natury 2000 na szczeblu woje-
wództw?
Obecnie zadania związane z zarządzaniem ob-
szarami Natura 2000 są koordynowane przez woje-
wodów i podległe im służby ochrony przyrody.
W najbliższym czasie w każdym województwie pla-
nuje się powołanie wojewódzkich zespołów specjali-
stycznych, których celem będzie ocena spójności sie-
ci na terenie województw, analiza i weryfikacja da-
nych naukowych o występowaniu i stanie zachowa-
nia siedlisk przyrodniczych i gatunków roślin i zwie-
rząt, dla których wyznacza się obszary Natura 2000
oraz przygotowanie propozycji uzupełnienia sieci.
W skład zespołów pod kierunkiem wojewódzkich
konserwatorów przyrody wejdą przedstawiciele śro-
dowisk naukowych z zakresu m.in. ornitologii, sie-
dlisk przyrodniczych leśnych i nieleśnych oraz wod-
nych, zoologii, entomologii, administracji lasów pań-
stwowych, ekologicznych organizacji pozarządowych,
zainteresowanych podmiotów lokalnych.
3. Czy przewiduje się rozbudowę portalu interne-
towego poświęconego Naturze 2000?
W Ministerstwie Środowiska trwają intensywne
prace nad rozbudową portalu internetowego. Planu-
je się przede wszystkim uaktualnienie bazy danych
dotyczącej Natury 2000 zarówno opisowej, jak i gra-
ficznej, planuje się także utworzenie zakładek prze-
znaczonych dla różnych grup zainteresowanych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Polaka
w sprawie zasięgu telewizji regionalnej
na przykładzie TVP Kraków (1118)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską posła na Sejm Rzeczypospoli-
tej Polskiej pana Marka Polaka (znak SPS-023-
-1118/08 z dnia 20.02.2008 r.) w sprawie zasięgu te-
lewizji regionalnej na przykładzie TVP Kraków ni-
niejszym informuję Pana Marszałka, że zarówno
tworzenie, jak i rozpowszechnianie programów re-
gionalnych, zgodnie z art. 21 ust. 1a pkt 1 ustawy
z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji
(Dz. U. z 1997 r. Nr 7, poz. 34, z późn. zm., dalej
ustawa o rtv), należą do zadań spółki i pozostają
w gestii działań Zarządu spółki Telewizja Polska SA.
Do kompetencji ministra skarbu państwa nie na-
leży rozwiązywanie zagadnień dotyczących przesy-
łu i rozpowszechniania programów telewizyjnych.
Minister skarbu państwa, działając jako walne zgro-
madzenie spółki, sprawuje w stosunku do Telewizji
Polskiej SA bieżący nadzór w oparciu o przepisy Ko-
deksu spółek handlowych i ustawy o radiofonii i te-
lewizji. W ramach posiadanych uprawnień Minister-
stwo Skarbu Państwa przekazało zarządowi spółki
interpelację poselską z prośbą o zajęcie stanowiska
w przedmiotowej sprawie.
Należy podkreślić, że zgodnie z art. 22 ust. 1
ustawy o rtv organy państwowe mogą podejmować
decyzje w sprawach działalności jednostek publicz-
nej radiofonii i telewizji tylko w przypadkach prze-
widzianych ustawami, zaś wszelkie kwestie związa-
ne z wykorzystaniem przyznanych częstotliwości,
zgodnie z art. 26 ust. 5 ustawy o rtv, oraz kwestie
dotyczące rezerwacji częstotliwości przeznaczonych
do rozpowszechniania lub rozprowadzania progra-
mów w sposób cyfrowy, drogą rozsiewczą naziemną
lub rozsiewczą satelitarną (z zastosowaniem art. 115
ust. 3 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo teleko-

munikacyjne), zgodnie z art. 26 ust. 8 ustawy o rtv,
pozostają w zakresie kompetencji prezesa Urzędu
Komunikacji Elektronicznej, który działa w porozu-
mieniu z przewodniczącym Krajowej Rady Radiofo-
nii i Telewizji.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienia uzna Pan Marszałek za wyczerpujące temat
przedmiotowej interpelacji poselskiej. Po uzyskaniu
stanowiska Zarządu Telewizji Polskiej SA w oma-
wianej sprawie zostanie ono niezwłocznie przekaza-
ne Panu Marszałkowi.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie opodatkowania dotacji otrzymanych
przez beneficjentów w ramach działania 2.5:
Promocja przedsiębiorczości
Zintegrowanego Programu Operacyjnego
Rozwoju Regionalnego (1120)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Wojciecha Żukowskiego z dnia 30 stycznia
2008 r. dotyczącą opodatkowania wsparcia w ra-
mach eziałania 2.5 ZPORR informuję, co następuje.
1. Ewidencjonowanie środków zakupionych w ra-
mach realizowanych inwestycji przez beneficjentów
ostatecznych działania 2.5 ZPORR powinno być
zgodne z systemem księgowym oraz z obowiązujący-
mi przepisami w tym zakresie.
2. Z interpretacji Ministerstwa Finansów przed-
stawionej w dniu 13 października 2005 r. pismem
znak PB5/IMD-0301-5/4-583/05 wynika, iż dla po-
datników prowadzących działalność gospodarczą
będących beneficjentami ostatecznymi pomocy po-
chodzącej z funduszy strukturalnych współfinanso-
wanej krajowymi środkami publicznymi pomoc ta
będzie obojętna podatkowo, bowiem wydatkowane
środki pomocowe jako koszty podatkowe zrównowa-
żą przychody z otrzymanej pomocy.
Niemniej jednak w przypadku wątpliwości bene-
ficjenci ostateczni powinni zwracać się z prośbą
o interpretację do właściwej instytucji odpowiedzial-
nej za wykładnię dotyczącą ustawy podatkowej.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
469
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Polaka
w sprawie nałożenia obowiązku na radnych,
posłów i senatorów, działających w imieniu
swoim lub wyborców, do wystąpień jedynie
w formach oficjalnych, przewidzianych
w przepisach, tj. interpelacji, zapytań, czy też
innych form pisemnych, jasno określonych
w przepisach (1121)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1121/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Marka Polaka z dnia 5 lutego 2008 r. w spra-
wie nałożenia obowiązku na radnych, posłów, sena-
torów, działających w imieniu swoim lub wyborców,
do wystąpień jedynie w formach oficjalnych, prze-
widzianych w przepisach, tj. interpelacji, zapytań
czy też innych form pisemnych, jasno określonych
w przepisach, pragnę zauważyć, że zakres porusza-
nej przez pana posła materii w przeważającej mierze
wykracza poza właściwość Ministerstwa Spraw We-
wnętrznych i Administracji. O ile bowiem samorzą-
dowe przepisy ustrojowe (w tym regulujące kwestie
sprawowania mandatu) można przypisać do działu
administracja publiczna, o tyle kwestie wyborów
do parlamentu oraz sprawowania mandatu posła
czy też senatora trudno jest zaliczyć do tego rodza-
ju materii. Przepisy prawa regulujące sprawowanie
mandatu parlamentarnego, w szczególności ustawy
z dnia 12 kwietnia 2001 roku Ordynacja wyborcza
do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i do Senatu Rze-
czypospolitej Polskiej (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 190,
poz. 1360), czy też ustawy z dnia 9 maja 1996 r.
o wykonywaniu mandatu posła i senatora (t.j.: Dz. U.
z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.), pozostają
w gestii władzy ustawodawczej.
Jakkolwiek godnymi poparcia pozostają dążenia
zmierzające do eliminowania z życia publicznego
zjawisk korupcyjnych, niemniej, rozważając kieru-
nek odpowiednich zmian w przepisach, warto mieć
na uwadze granice dozwolonej i racjonalnej ingeren-
cji w życie społeczne wytyczone zasadą państwa
prawnego. W tym kontekście próby wprowadzenia
generalnego zakazu pozaoficjalnych i pisemnych
kontaktów funkcjonariuszy publicznych dysponują-
cych mandatem pochodzącym z wyborów powszech-
nych może budzić wątpliwości.
W odniesieniu do kwestii spotkań przedstawicieli
rządu z samorządowcami, pragnę poinformować, iż
na inauguracyjnym posiedzeniu Komisji Wspólnej
Rządu i Samorządu Terytorialnego, które odbyło się
w dniu 30 stycznia 2008 r., pan Donald Tusk, prezes
Rady Ministrów, zaprosił samorządowców do współ-
pracy przy dokończeniu reformy administracyjnej
470
kraju. Na przedmiotowym spotkaniu podkreślono,
że rząd zamierza przywrócić znaczenie Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego jako
miejsca debaty poświęconej sprawom istotnym dla
samorządowców i społeczności lokalnych. W tym
miejscu należy podkreślić rolę, jaką powinna pełnić
Komisja Wspólna Rządu i Samorządu Terytorialne-
go – ma być forum wypracowywania wspólnego sta-
nowiska rządu i samorządu w odniesieniu do proble-
mów związanych z funkcjonowaniem samorządu
terytorialnego i z polityką państwa wobec samorzą-
du terytorialnego. Zasady funkcjonowania KWRiST
określa ustawa z 6 maja 2005 r. o Komisji Wspólnej
Rządu i Samorządu Terytorialnego oraz o przedsta-
wicielach Rzeczypospolitej Polskiej w Komitecie Re-
gionów Unii Europejskiej (Dz. U. Nr 90, poz. 759).
Jednocześnie ze strony rządowej wyrażona została
gotowość aktywnego współdziałania ze środowiska-
mi samorządowymi w planowanych pracach nad
projektami stosownych zmian legislacyjnych, w tym
nad propozycjami zgłaszanymi przez stronę samo-
rządową.
W ramach opisywanych wyżej działań w Mini-
sterstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji wy-
stąpiono do środowisk samorządowych o przedsta-
wienie propozycji zmian legislacyjnych (m.in. dotyczą-
cych funkcjonowania samorządu oraz zarządzania te-
rytorialnego w różnych dziedzinach życia publiczne-
go). Odniesienie się do szczegółów oceny przedłożonych
propozycji oraz związanych z tym opracowywanych
rozwiązań normatywnych, ze względu na obecny etap
prac związanych z dokończeniem reformy admini-
stracji publicznej, będzie możliwe po zakończeniu
procedur legislacyjnych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Polaka
w sprawie wprowadzenia przepisów
obligujących urzędników, funkcjonariuszy
publicznych oraz inne osoby uprawnione
z mocy ustawy do wydawania decyzji
lub postanowień do przyjmowania stron
w obecności co najmniej jednej osoby będącej
pracownikiem danej jednostki (1122)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1122/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Marka Polaka z dnia 5 lutego 2008 r. w spra-
wie wprowadzenia przepisów obligujących urzędni-
ków, funkcjonariuszy publicznych oraz inne osoby
uprawnione z mocy ustawy do wydawania decyzji
lub postanowień o znaczeniu publicznym do przyj-
mowania stron w obecności co najmniej jednej osoby
będącej pracownikiem danej jednostki, uprzejmie
informuję, że w chwili obecnej realizowany jest Pro-
gram zwalczania korupcji – Strategia antykorupcyj-
na − II etap wdrażania, zakładający realizację przed-
sięwzięć legislacyjnych, organizacyjnych i edukacyj-
no-informacyjnych, uzupełnionych o nowe obszary
zagrożenia korupcją oraz zadania związane z moni-
torowaniem efektywności podejmowanych działań.
Horyzontem czasowym programu są lata 2005–
–2009.
Głównym zadaniem II etapu Strategii antyko-
rupcyjnej jest wdrożenie działań mających na celu
zapobieganie zjawiskom korupcji oraz kształtowa-
nie w społeczeństwie odpowiednich postaw etycz-
nych, charakteryzujących się brakiem przyzwolenia
dla zachowań korupcyjnych.
Program obejmuje następujące cele strategiczne:
zapobieganie zjawiskom korupcji i wdrożenie me-
chanizmów umożliwiających jej skuteczne przeciw-
działanie;
1) skoordynowanie działań zmierzających do
respektowania antykorupcyjnych przepisów praw-
nych;
2) ograniczenie tolerancji społecznej dla zjawisk
korupcyjnych poprzez podnoszenie stopnia świado-
mości oraz promowanie odpowiednich wzorców po-
stępowania;
3) stworzenie przejrzystych i przyjaznych obywa-
telowi struktur administracji publicznej na miarę
otwartego społeczeństwa informacyjnego.
W realizację II etapu Strategii antykorupcyjnej
zaangażowane są nie tylko poszczególne minister-
stwa i urzędy państwowe, ale także jednostki samo-
rządu terytorialnego, organizacje pozarządowe, pla-
cówki naukowo-badawcze oraz nadawcy publiczni.
II etap strategii był konsultowany − na każdym eta-
pie jego tworzenia − z jednostkami samorządu woje-
wódzkiego oraz z organizacjami pozarządowymi
mającymi duże doświadczenie w walce z korupcją.
Z jego realizacji składane są półroczne raporty, któ-
re podlegają akceptacji Rady Ministrów.
Zgodnie ze strategią istotnym krokiem w budo-
waniu niezależnego systemu podejmowania decyzji
i stwarzaniu mechanizmów antykorupcyjnych w ad-
ministracji publicznej powinno być wcielanie w życie
idei e-Government i społeczeństwa informacyjnego.
W dobrze pojętym interesie całego społeczeństwa
należy odpowiednio dostosować, a następnie skom-
puteryzować procedury administracyjne, co pozwoli
na ich usprawnienie i umożliwi większą kontrolę nad
działalnością urzędów. Należy kontynuować tworze-
nie specjalnych miejsc informacyjnych w urzędach,
umożliwiających obywatelowi załatwianie spraw urzę-
dowych drogą elektroniczną. System ten bowiem

wpływa nie tylko na sprawność wydawania decyzji
i w konsekwencji na efektywność pracy urzędników,
ale przede wszystkim na ich etyczność, co procentu-
je odbudowywaniem zaufania obywateli do działań
administracji publicznej.
Odnosząc się do propozycji pana posła, należy
wskazać, że strategia na lata 2005–2009, przewidu-
jąc szereg zmian legislacyjnych zmierzających do
ograniczenia możliwości występowania zjawisk ko-
rupcyjnych (ogółem 31 zadań legislacyjnych), nie za-
wiera propozycji zmiany przepisów postulowanej
w przedmiotowej interpelacji. Nie ma natomiast
przeszkód, aby podobne rozwiązania wprowadzane
były przez kierowników urzędów w obszarach, które
uznają oni za szczególnie narażone na korupcję.
Pewne wątpliwości może jednak budzić wprowadze-
nie przepisu, który objąłby tym obowiązkiem wszyst-
kie postępowania administracyjne i inne działania
administracji, gdyż tylko część z nich nosi w sobie
zagrożenia korupcją. Ponadto powszechne wprowa-
dzenie takiego obowiązku mogłoby napotkać na sze-
reg przeszkód natury kadrowo-finansowej, które
w konsekwencji mogłyby utrudnić obywatelom np. prze-
glądanie akt sprawy. Wydaje się więc, że szczegóło-
we regulacje dotyczące zasad kontaktów pracowni-
ków z klientami zewnętrznymi powinny być wpro-
wadzane na szczeblu kierowników urzędów w klu-
czowych pod względem zagrożenia korupcją obsza-
rach działalności urzędu, bądź też w niektórych
przepisach prawa materialnego regulujących te ob-
szary działania administracji, które najbardziej są
narażone na korupcję.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie skreślenia z listy indykatywnej
projektów dotyczących
woj. warmińsko-mazurskiego (1123)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Iwony Arent (znak: SPS-
-023-1123/08) z dnia 20 lutego br. w sprawie skreśle-
nia z listy indykatywnej projektów indywidualnych
dotyczących woj. warmińsko-mazurskiego pragnę
przedstawić poniższe wyjaśnienia.
W związku z podjętą w grudniu 2007 r. przeze
mnie decyzją o weryfikacji list projektów indywidu-
alnych dla Programów Operacyjnych: „Infrastruk-
tura i środowisko” (PO IiŚ), „Innowacyjna gospo-
darka” (PO IG) oraz „Rozwój Polski Wschodniej”
471
(PO RPW) ministerstwa pełniące funkcje instytucji
pośredniczących w systemie ich realizacji dokonały
przeglądu dotychczas obowiązujących list. Wypraco-
wane w toku weryfikacji nowe listy projektów indy-
widualnych dla krajowych programów operacyjnych
zostały przeze mnie zaakceptowane w dniu 1 lutego
2008 r. Zgodnie z wymogami art. 28 ust 1a ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia po-
lityki rozwoju (Dz. U. z 2006 r. Nr 227, poz. 1658;
oraz z 2007 r. Nr 140, poz. 984) w najbliższym czasie
lista ta zostanie opublikowana w Dzienniku Urzędo-
wym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
Biorąc pod uwagę powyższe, pozwolę sobie od-
nieść się do poszczególnych pytań postawionych
przez panią poseł w piśmie. Wypracowanie kształtu
list projektów indywidualnych odbywało się przy
udziale poszczególnych instytucji zarządzających,
instytucji pośredniczących oraz przedstawicieli sa-
morządów regionalnych w oparciu o kryteria strate-
giczne zawarte w wytycznych ministra rozwoju re-
gionalnego w zakresie jednolitego systemu zarzą-
dzania i monitoringu indywidualnych projektów
kluczowych. Moja aprobata dla zmian w obrębię wy-
kazu indywidualnych projektów kluczowych dla woj.
warmińsko-mazurskiego, powstałych w wyniku po-
nownej weryfikacji projektów pod kątem zgodności
z wspomnianymi kryteriami strategicznymi oraz
pod kątem możliwości wdrożenia projektu w okresie
2007–2015, została podjęta wyłącznie w trosce o rze-
telne i skuteczne zarządzanie środkami finansowy-
mi programów operacyjnych, czerpiąc naukę z do-
świadczeń okresu 2004–2006, gdy problemy z termi-
nowym, prawidłowym przygotowaniem i wdraża-
niem projektów stworzyły zagrożenie ograniczenia
absorpcji środków.
Odpowiadając na pytania dotyczące powodów
usunięcia wskazanych projektów, pragnę podkre-
ślić, że podjęta przeze mnie akceptacja zmian w wspo-
mnianych listach w obrębie Programu Operacyjne-
go „Infrastruktura i środowisko” dotyczących pro-
jektów z regionu warmińsko-mazurskiego oparta
została na decyzji Ministerstwa Środowiska, w myśl
której na skutek weryfikacji na listach utrzymane
zostaną te projekty, które:
1) w zakresie priorytetu I: Gospodarka wodno-
-ściekowa:
— zostały przekazane Komisji Europejskiej w la-
tach 2004–2006, ale nie uzyskały dofinansowania
z powodu wyczerpania alokacji na lata 2004–2006,
oraz projekty, które stanowią kolejną fazę już reali-
zowanego przedsięwzięcia współfinansowanego z Fun-
duszu Spójności;
— są projektami dużymi w rozumieniu przepi-
sów rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia
11 lipca 2006 r. ustanawiającego przepisy ogólne do-
tyczące EFRR, EFS oraz Funduszu Spójności (wnio-
ski dla takich projektów o wartości kosztów całko-
witych powyżej 25 mln euro będą oceniane także
przez Komisję Europejską); projekty takie muszą
charakteryzować się wysokim stopniem gotowości
472
do realizacji, a ich realizacja w znacznym stopniu
przyczyni się do redukcji zrzutu do zlewni ładunku
azotu pochodzącego ze ścieków komunalnych;
2) w zakresie priorytetu II: Gospodarka odpada-
mi i ochrona powierzchni ziemi:
— zostały przekazane Komisji Europejskiej w la-
tach 2004–2006, ale nie uzyskały dofinansowania
z powodu wyczerpania alokacji na lata 2004–2006;
— dotyczą budowy zakładów termicznego uniesz-
kodliwiania odpadów, o dużej skali oddziaływania
i znacznym stopniu skomplikowania ze względu na
swoje oddziaływanie na środowisko przyrodnicze
i społeczne;
3) w zakresie priorytetu III: Zarządzanie zasoba-
mi i przeciwdziałanie zagrożeniom środowiska:
— mają znaczenie ponadregionalne, mają zasad-
niczy wpływ na zapewnienie bezpieczeństwa prze-
ciwpowodziowego oraz są realizowane przez jed-
nostki państwowe; ze względu na swój indywidualny
i unikatowy charakter projekty są nieodpowiednie
do procedury konkursowej.
Spełniając prośbę pani poseł o ustosunkowanie
się do wyszczególnionych w piśmie projektów, uprzej-
mie informuję, że projekty:
— w zakresie priorytetu I: Gospodarka wodno-
-ściekowa:
1. Regulacja gospodarki wodno-ściekowej w gmi-
nach regionu Wielkich Jezior Mazurskich – aglome-
racja Giżycko;
2. Regulacja gospodarki wodno-ściekowej w gmi-
nach regionu Wielkich Jezior Mazurskich – aglome-
racja Węgorzewo;
3. Regulacja gospodarki wodno-ściekowej w gmi-
nach regionu Wielkich Jezior Mazurskich – aglome-
racja Orzysz;
4. Regulacja gospodarki wodno-ściekowej w gmi-
nach regionu Wielkich Jezior Mazurskich – aglome-
racja Pisz;
5. Regulacja gospodarki wodno-ściekowej w gmi-
nach regionu Wielkich Jezior Mazurskich – aglome-
racja Kętrzyn;
6. Regulacja gospodarki wodno-ściekowej w gmi-
nach regionu Wielkich Jezior Mazurskich – aglome-
racja Mrągowo
zostały skreślone z listy, gdyż są to projekty
z listy rezerwowej, a zgodnie z ustalonymi kryte-
riami w ramach priorytetu nie przewiduje się pro-
jektów rezerwowych. Dodatkowo pragnę zazna-
czyć, że – uwzględniając decyzję Ministerstwa Śro-
dowiska – nie są to projekty duże. Koszt całkowity
każdego z wyżej wymienionych projektów wynosi
mniej niż 25 mln euro;
— w zakresie priorytetu II: Gospodarka odpada-
mi i ochrona powierzchni ziemi:
1. System zagospodarowania odpadów komunal-
nych w Olsztynie – Zakład Gospodarki Odpadami
Komunalnymi Sp. z o.o.;
2. Budowa Zakładu Unieszkodliwiania Odpadów
Komunalnych wraz ze składowiskiem odpadów
w Siedliskach k. Ełku – Przedsiębiorstwo Gospodar-
ki Odpadami EKOMAZURY sp. z o.o.
zostały skreślone z listy, gdyż w myśl założeń Mi-
nisterstwa Środowiska nie są to projekty dotyczące
zakładów termicznego unieszkodliwiania odpadów
o ponadregionalnej skali oddziaływania i znacznym
stopniu skomplikowania. Z uwagi na swój standar-
dowy, powtarzalny charakter wskazane projekty nie
wymagają objęcia systemem monitoringu przygoto-
wania do realizacji;
— w zakresie priorytetu III: Zarządzanie zaso-
bami i przeciwdziałanie zagrożeniom środowiska:
1. Poprawa bezpieczeństwa przeciwpowodziowe-
go, stanu ekologicznego, retencji i stanu techniczne-
go obiektów Systemu Wielkich Jezior Mazurskich
wraz z rz. Węgorapą, rz. Pisą, kanałem Kulą, rz.
Nidką, rz. Krutynią i kanałem Jeglińskim – RZGW
Warszawa
został skreślony z listy, gdyż zgodnie z ustalony-
mi kryteriami w ramach priorytetu nie przewiduje
się projektów rezerwowych;
Odnośnie do wątpliwości pani poseł co do zasad-
ności wyłączenia z projektu „Budowa drogi nr 16,
odcinek Olsztyn–Augustów”, w zakresie priorytetu
VI: Drogowa i lotnicza sieć TEN-T, części projektu
dotyczącego obwodnicy Ełku, informuję, iż powo-
dem ww. wyłączenia było zagrożenie podwójnego
finansowania projektu. Powyższy projekt jest przy-
kładem występowania etapów jednego przedsię-
wzięcia rozłożonych na projekty indywidualne
w ramach kilku programów operacyjnych. W przy-
padku projektu „Budowa drogi nr 16, odcinek Olsz-
tyn–Augustów” stwierdzono, że obwodnica Ełku
występuje zarówno w ramach PO IiŚ, jako część
większej inwestycji, oraz w obrębie PO RPW – jako
pojedynczy projekt. Nadmienię w tym miejscu, iż
udzielanie dofinansowania na ten sam zakres in-
westycji temu samemu beneficjentowi z więcej niż
jednego programu operacyjnego jest zabronione
przez prawo wspólnotowe.
Natomiast w związku z usunięciem projektu
„Kanał Elbląsko-Ostródzki (RZGW Gdańsk)” znaj-
dującego się w ramach osi priorytetowej VI Progra-
mu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka” uprzej-
mie wyjaśniam, iż w odniesieniu do obszaru tury-
styki PO IG powodem usunięcia projektów z listy
projektów indywidualnych, w tym projektów doty-
czących woj. warmińsko-mazurskiego, były prze-
słanki formalne, tj. brak przeprowadzenia konsulta-
cji społecznych listy oraz fakt, że nie wszyscy poten-
cjalni beneficjenci zostali poinformowani o możliwo-
ści składania projektów. Dodatkowo w trakcie two-
rzenia listy kryteria wyboru projektów dla działania
6.4 nie były jeszcze uzgodnione z właściwymi insty-
tucjami: pośredniczącą i wdrażającą. W związku
z powyższym instytucja zarządzająca programem
przychyliła się do stanowiska ministra właściwego
ds. turystyki i podjęła decyzję o przeprowadzeniu
ponownego, otwartego naboru projektów w obsza-
rze turystyki.

Za organizację prac w przedmiotowym zakresie
odpowiada Polska Organizacja Turystyczna wraz
z Ministerstwem Sportu i Turystyki, we współpra-
cy z instytucją pośredniczącą, którą dla działania
6.4 jest Ministerstwo Gospodarki. Informacje o na-
borze ukażą się w najbliższym czasie na stronach
internetowych ww. instytucji. Po zatwierdzeniu
nowej listy przez instytucję pośredniczącą i zarzą-
dzającą wykaz zostanie poddany – zgodnie ze zno-
welizowanymi wytycznymi w zakresie jednolitego
systemu zarządzania i monitorowania projektów
indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju – 30-dniowym konsultacjom spo-
łecznym. Ogłoszenie przez instytucję zarządzającą
nowej listy projektów indykatywnych planowane
jest na koniec czerwca br.
Biorąc powyższe pod uwagę, a zarazem w nawią-
zaniu do poruszonej przez panią poseł kwestii doty-
czącej możliwości dofinansowania ww. projektów,
pragnę poinformować, iż w obrębie przedmiotowych
priorytetów PO IiŚ minister środowiska zadecydo-
wał, iż udzielanie wsparcia będzie odbywało się tak-
że na zasadach konkursowych w ramach wszystkich
priorytetów. Wszystkie projekty zarówno te już
umieszczone na liście, jak i biorące udział w konkur-
sie będą oceniane według tego samego zestawu kry-
teriów, które zostaną w najbliższym czasie zatwier-
dzone przez Komitet Monitorujący PO IiŚ. Nie-
zwłocznie po zatwierdzeniu kryteriów wyboru pro-
jektów planowane jest ogłoszenie konkursów, tak
aby możliwie najszybciej rozpocząć wydatkowanie
unijnych środków. Tym samym decyzja o usunięciu
bądź nieumieszczeniu jakiegokolwiek przedsięwzię-
cia na liście projektów indywidualnych nie oznacza
pozbawienia lub uniemożliwienia uzyskania wspar-
cia UE, a jedynie przesądza o formie ubiegania się
o wsparcie – w procedurze pozakonkursowej (indy-
widualnej) lub konkursowej. W każdej z powyższych
procedur podstawowym czynnikiem decydującym
o udzieleniu lub nieudzielaniu dofinansowania jest
spełnianie przez projekt kryteriów wyboru finanso-
wanych operacji, zatwierdzonych dla każdego z pro-
gramów operacyjnych przez właściwy komitet moni-
torujący.
Pomoc beneficjentom w przygotowaniu doku-
mentacji przewidziana jest natomiast w ramach
wsparcia doradczego „project pipeline”, które obej-
mować będzie przygotowanie dokumentacji wyłącz-
nie dla projektów kluczowych i dużych. Wsparcie
w zakresie przygotowania dokumentacji dla projek-
tów kwalifikowanych w trybie konkursowym nie
jest zatem możliwe.
Jeszcze raz pragnę poinformować, że ewentualne
nowe projekty mogą być umieszczone na listach je-
dynie w trybie zgodnym z zapisami wytycznych
MRR nr 7 w zakresie jednolitego systemu zarządza-
nia i monitoringu projektów, zgodnych z art. 28
ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju. Zgodnie z przyjętą
w wytycznych procedurą, nowe projekty można
473
umieścić na listach najwcześniej po upływie sze-
ściu miesięcy od momentu ogłoszenia listy w Dzien-
niku Urzędowym RP „Monitor Polski” i następnie
raz na sześć miesięcy w ramach aktualizacji listy.
Należy przy tym nadmienić, iż proces nadania in-
westycji charakteru indywidualnego, oprócz wyka-
zania, iż przedsięwzięcie spełnia określone w ww.
wytycznych przesłanki strategiczne, wymaga rów-
nież przeprowadzenia wspomnianych już konsulta-
cji społecznych.
W świetle powyższych wyjaśnień pragnę przypo-
mnieć też, że umieszczenie projektu na liście nie jest
równoznaczne z automatycznym przyznaniem dofi-
nansowania, stwarza jedynie szansę na dofinanso-
wanie. Projekty powinny przyczyniać się nie tylko
do osiągnięcia zakładanych celów programu opera-
cyjnego, ale również spełniać kryteria formalne i me-
rytoryczne ustalone przez wspomniany komitet mo-
nitorujący. Dopiero po ich spełnieniu i właściwym
przygotowaniu projektu do realizacji może zostać
zawarta umowa o dofinansowanie.
Pragnę podkreślić, iż w toku weryfikacji projek-
tów ich lokalizacja nie była czynnikiem decydują-
cym o pozostawieniu bądź usunięciu z listy. Weryfi-
kacja odbywała się w oparciu o przesłanki meryto-
ryczne, objaśnione m.in. w materiale podsumowują-
cym przebieg procesu weryfikacji znajdującym się
w załączniku oraz dostępnym na stronach interne-
towych MRR.
Odnosząc się ponownie do procesu weryfikacji,
pragnę jeszcze raz zapewnić panią poseł, iż zależało
mi na tym, aby weryfikacja odbywała się w sposób
jak najbardziej przejrzysty i sprawiedliwy. Chciała-
bym podkreślić, że moja decyzja dotycząca weryfika-
cji list projektów kluczowych nie była wymierzona
przeciwko woj. warmińsko-mazurskiemu ani żadne-
mu z polskich regionów. Moje działanie w powyż-
szym zakresie, jak też wszystkie inne podejmowanie
kroki podyktowane były i będą chęcią tworzenia ta-
kich list projektów indywidualnych, które zagwa-
rantują szybkie i – co najważniejsze – efektywne wy-
datkowanie unijnych funduszy na projekty o strate-
gicznym znaczeniu, ważne dla osiągnięcia zakłada-
nych wskaźników rozwoju społeczno-gospodarczego
naszego kraju.
Nadmienię też, że w ramach procesu weryfikacji
nie usunięto żadnego projektu z Programu Opera-
cyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”, który to pro-
gram ukierunkowany jest na wsparcie m.in. woj.
warmińsko-mazurskiego.
Mam nadzieję, że moje wyjaśnienia będą dla pani
poseł satysfakcjonujące i przyczynią się do pomyśl-
nej współpracy służącej rozwojowi zarówno woj.
warmińsko-mazurskiego, jak też całego kraju.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
474
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie odsetek od zaległych opłat
za gospodarcze korzystanie ze środowiska
(1124)
Odpowiadając na interpelację posła Stanisława
Steca, skierowaną do ministra środowiska i prze-
słaną przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r., znak:
SPS-023-1124/08, w sprawie odsetek od zaległych
opłat za gospodarcze korzystanie ze środowiska,
przedstawiam Panu Marszałkowi następujące wy-
jaśnienia.
Pragnę poinformować Pana Marszałka, iż pro-
blematyka opłat za gospodarcze korzystanie ze śro-
dowiska w latach 1991–1995 była uregulowana
w przepisach ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r.
o ochronie i kształtowaniu środowiska. Ustawa ta
utraciła moc obowiązującą z dniem 1 października
2001 r., na podstawie art. 2 pkt 1 ustawy z dnia
27 lipca 2001 r. o wprowadzeniu ustawy Prawo
ochrony środowiska, ustawy o odpadach oraz o zmia-
nie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 100, poz. 1085,
z późn. zm.), zwanej dalej ustawą wprowadzającą.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy wprowadzającej, do
opłat za gospodarcze korzystanie ze środowiska,
które miało miejsce w okresie do dnia 31 grudnia
2001 r., stosuje się przepisy ustawy z dnia 31 stycz-
nia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska,
w brzmieniu obowiązującym na dzień 30 września
2001 r. Natomiast do ponoszenia opłat za gospodar-
cze korzystanie ze środowiska, należnych za okres
do dnia 31 grudnia 2001 r., ale nieuiszczonych do
dnia 1 lipca 2005 r. (art. 9 ust. 5 ustawy zmieniają-
cej), stosuje się przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8,
poz. 60, z późn. zm.) dotyczące odroczenia lub roz-
łożenia na raty zapłaty należności, a także jej uma-
rzania. Organem właściwym w sprawie odroczenia
i rozłożenia na raty oraz umorzenia tych należności
jest marszałek województwa (art. 9 ust. 6 ustawy
zmieniającej).
W świetle powyższego chciałbym podkreślić, że
podmioty obowiązane do uiszczenia opłat za gospo-
darcze korzystanie ze środowiska, należnych za
okres do dnia 31 grudnia 2001 r., ale nieuiszczonych
do dnia 1 lipca 2005 r., mogą wystąpić do właściwe-
go marszałka województwa z wnioskiem o odrocze-
nie, rozłożenie na raty, a w szczególności o umorze-
nie należności z tego tytułu. Jednocześnie pragnę
przypomnieć, że w latach 1991–1995 opłaty za go-
spodarcze korzystanie ze środowiska były wymie-
rzane i pobierane przez wojewodę lub organ właści-
wy do wydania zezwolenia na usunięcie drzewa lub
krzewu, początkowo na podstawie rozporządzeń
Rady Ministrów (z 1990 r. oraz 1991 r.), a od dnia
3 czerwca 1993 r. bezpośrednio na podstawie przepi-
sów Działu V ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r.
o ochronie i kształtowaniu środowiska (art. 86–86g).
Ustalenie wysokości opłaty następowało wówczas
w drodze decyzji. Zgodnie z art. 86 ust. 2 tej ustawy,
opłaty za gospodarcze korzystanie ze środowiska
obejmowały opłaty za wprowadzanie zanieczyszczeń
do powietrza, opłaty za składowanie odpadów oraz
opłaty za usuwanie drzew lub krzewów. Stosownie
do art. 86g ustawy, termin płatności opłaty wynosił
14 dni od dnia, w którym decyzja ustalająca wyso-
kość opłaty stała się ostateczna. W razie nietermi-
nowego uiszczania opłaty pobierane były odsetki za
zwłokę w wysokości odsetek pobieranych za nietermi-
nowe regulowanie zobowiązań podatkowych. Opłaty
nieuiszczone w ustawowym terminie wraz z odset-
kami za zwłokę podlegały przymusowemu ściągnię-
ciu, w trybie określonym w przepisach o postępowa-
niu egzekucyjnym w administracji.
Zasadnicze znaczenie dla sytuacji wskazanej
w interpelacji posła Stanisława Steca ma natomiast
regulacja dotycząca odstąpienia od pobierania usta-
lonych opłat. Pierwotnie regulacja ta była wyrażona
w art. 86 ust. 4c ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r.
o ochronie i kształtowaniu środowiska, a od dnia
3 czerwca 1993 r. w art. 86f ust. 2 tej ustawy i obo-
wiązywała do dnia 30 września 2001 r. Przepisy te
stanowiły, iż ustalonej opłaty wraz z odsetkami nie
pobiera się, jeżeli upłynęło 5 lat od dnia, w którym
decyzja o ustaleniu opłaty stała się ostateczna.
Wobec powyższego, można przyjąć, że przepis
art. 86 ust. 4c ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r.
o ochronie i kształtowaniu środowiska, a od dnia
3 czerwca 1993 r. przepis art. 86f ust. 2 tej ustawy,
miały zastosowanie do ww. opłat oraz odsetek za
zwłokę, jednakże należy podkreślić, że każda zale-
głość powinna być rozpatrywana odrębnie.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie dostępności do koronarografi
i dla chorych na terenie woj. wielkopolskiego
(1125)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Stanisława Steca z dnia
30 stycznia 2008 r., przekazaną przy piśmie pana
Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia
20 lutego 2008 r., znak: SPS-023-1125/08, w spra-
wie wydłużania dostępności do koronografii dla cho-

rych na terenie województwa wielkopolskiego, uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Do podstawowych aktów prawnych, które regu-
lują zasady udzielania świadczeń opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, należą:
ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.), akty
wykonawcze do tej ustawy oraz zarządzenia prezesa
NFZ określające warunki zawierania i realizacji
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w poszczególnych rodzajach tych świadczeń, wyda-
wane w oparciu o art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25 oraz
art. 146 ust. 1 pkt 1 i 3 ww. ustawy.
Odnosząc się do zasygnalizowanego w interpela-
cji problemu utrudnień w dostępie do zabiegu koro-
nografii – świadczenia realizowanego w ramach
umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju: leczenie szpitalne – wynikających z obar-
czania pacjentów po przebytej hospitalizacji obo-
wiązkiem uzyskania skierowania na ww. zabieg od
lekarza kardiologa, co wiąże się z koniecznością
oczekiwania w kolejce do poradni kardiologicznej,
uprzejmie informuję, że zgodnie z przepisem art. 59
ww. ustawy, świadczeniobiorca ma prawo do lecze-
nia szpitalnego w szpitalu, który zawarł umowę
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, na pod-
stawie skierowania lekarza ubezpieczenia zdrowot-
nego. Skierowanie to może wystawić każdy lekarz,
z którym fundusz zawarł umowę o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej, albo lekarz, który jest za-
trudniony lub wykonuje zawód u świadczeniodawcy,
z którym fundusz zawarł umowę o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej. Zatem osoba po hospitaliza-
cji, której zalecono wykonanie zabiegu koronografii
w karcie informacyjnej leczenia szpitalnego, może
zostać zaopatrzona w odpowiednie skierowanie przez
lekarza szpitala. Takie postępowanie zapewnia kon-
tynuację leczenia po wypisaniu ze szpitala, a zara-
zem jest najmniej uciążliwe dla pacjenta, który nie
musi zabiegać o uzyskanie skierowania od świadcze-
niodawcy realizującego ambulatoryjne specjalistycz-
ne świadczenia zdrowotne. Należy dodać, że w br.
świadczeniodawcy zostali zobligowani do stosowa-
nia omawianego powyżej trybu postępowania wobec
świadczeniobiorców w oparciu o wytyczne NFZ, za-
warte w § 12 załącznika do umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej – „Zasady postępowa-
nia lekarzy ubezpieczenia zdrowotnego w ramach
realizacji umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej zawartych z Narodowym Funduszem Zdro-
wia”, zgodnie z którym świadczeniobiorca po zakoń-
czeniu hospitalizacji powinien zostać zaopatrzony,
stosownie do zaistniałej sytuacji, w następujące do-
kumenty: skierowania do lekarzy specjalistów, in-
formację dla lekarza podstawowej opieki zdrowotnej,
recepty, zwolnienie lekarskie oraz wyniki badań
diagnostycznych wykonanych w toku leczenia.
W związku z zawartą w interpelacji informacją,
iż według zaleceń oddziału Narodowego Funduszu
475
Zdrowia chory musi otrzymać skierowanie od kar-
diologa, na którego wizytę czeka często do pół roku,
uprzejmie informuję, że minister zdrowia, w ramach
nadzoru sprawowanego nad działalnością Narodo-
wego Funduszu Zdrowia zwrócił się do Wielkopol-
skiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ celem uzyska-
nia wyjaśnień w tej sprawie.
W odpowiedzi na powyższe wystąpienie Wielko-
polski OW NFZ nie potwierdził, jakoby wydał wy-
tyczne, zgodnie z którymi wystawianie skierowań
na badania zlecone w karcie leczenia szpitalnego po-
zostaje w wyłącznej gestii lekarza kontynuującego
leczenie w ramach ambulatoryjnych świadczeń szpi-
talnych, a nie lekarza szpitala. Co więcej, zgodnie ze
złożonymi wyjaśnieniami, na stronie internetowej
oddziału był zamieszczony komunikat informujący
o możliwości wystawiania skierowań na kontynu-
ację leczenia przez każdego lekarza ubezpieczenia
zdrowotnego, w tym również lekarzy udzielających
świadczeń w szpitalach.
Natomiast nawiązując do kwestii czasu oczeki-
wania na świadczenia opieki zdrowotnej udzielane
przez lekarza kardiologa, uprzejmie informuję, że
zasady prowadzenia list oczekujących na świadcze-
nia opieki zdrowotnej zostały uregulowane w obo-
wiązujących przepisach prawa. Zgodnie z przepisem
z art. 20 ww. ustawy świadczenia opieki zdrowotnej
w szpitalach i świadczenia specjalistyczne w ambu-
latoryjnej opiece zdrowotnej są udzielane świadcze-
niobiorcom według kolejności zgłoszenia w dniach
i godzinach ich udzielania przez świadczeniodawcę,
który zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej z Narodowym Funduszem Zdrowia. Ma-
jąc na uwadze bezpieczeństwo pacjenta oraz ko-
nieczność zwiększenia przejrzystości procedur zwią-
zanych z prowadzeniem list oczekujących na świad-
czenia opieki zdrowotnej, minister zdrowia wydał
rozporządzenie z dnia 26 września 2005 r. w sprawie
kryteriów medycznych, jakimi powinni kierować się
świadczeniodawcy, umieszczając świadczeniobior-
ców na listach oczekujących na udzielenie świadcze-
nia opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 200, poz. 1661). Na
podstawie przepisów ww. rozporządzenia świadcze-
niodawca kwalifikuje i umieszcza świadczeniobiorcę
z wyjątkiem świadczeniobiorcy znajdującego się
w stanie nagłym, na liście oczekujących na realiza-
cję świadczenia opieki zdrowotnej, kierując się kry-
teriami medycznymi opartymi na aktualnej wiedzy
medycznej, jako:
— przypadek pilny – jeżeli istnieje konieczność
pilnego udzielenia świadczenia ze względu na dyna-
mikę procesu chorobowego i możliwość szybkiego
pogorszenia stanu zdrowia lub znacznego zmniej-
szenia szans na powrót do zdrowia;
— przypadek stabilny – w przypadku innym niż
stan nagły i przypadek pilny.
Świadczeniobiorców, którzy wymagają okreso-
wego, w ściśle ustalonych terminach, wykonywania
kolejnych etapów świadczenia, przyjmuje się w celu
udzielenia tego świadczenia zgodnie z planem lecze-
476
nia, o czym stanowi § 4 przywołanego rozporządze-
nia. W przypadku zmiany stanu zdrowia świadcze-
niobiorcy, wskazującej na potrzebę wcześniejszego
niż w ustalonym terminie udzielenia świadczenia,
świadczeniobiorca informuje o tym świadczeniodaw-
cę, który, jeżeli to wynika z kryteriów medycznych,
koryguje odpowiednio termin udzielania świadcze-
nia i informuje niezwłocznie świadczeniobiorcę o no-
wym terminie. W stanach nagłych świadczenia opie-
ki zdrowotnej są udzielane świadczeniobiorcy nie-
zwłocznie (art. 19 ww. ustawy).
Jednocześnie należy zaznaczyć, iż zgodnie z art. 29
przywołanej ustawy, świadczeniobiorca ma prawo
wyboru świadczeniodawcy udzielającego ambulato-
ryjnych świadczeń specjalistycznych spośród świad-
czeniodawców posiadających umowy o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej, co umożliwia dokona-
nie wyboru świadczeniodawcy, u którego czas ocze-
kiwania na określone świadczenie opieki zdrowotnej
jest najkrótszy. Narodowy Fundusz Zdrowia zobo-
wiązany jest do udzielania świadczeniobiorcom, na
ich żądanie, informacji na temat list oczekujących
i średnim czasie oczekiwania, które to zadania re-
alizuje w szczególności poprzez bezpłatną linię tele-
foniczną (0-800 132 648).
Odnosząc się do postulatu Pana Posła, dotyczą-
cego lepszego zabezpieczenia dostępu do świadczeń
opieki zdrowotnej dla osób z chorobą wieńcową, wy-
rażam przekonanie, że istotna poprawa dostępności
do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych wymaga zmian systemowych
w ochronie zdrowia.
Natomiast rozpatrując powyższy postulat w kon-
tekście aktualnego poziomu zabezpieczenia świad-
czeń kardiologicznych i kardiochirurgicznych na te-
renie województwa wielkopolskiego oraz mając na
uwadze zadania funduszu w tym zakresie, należy
stwierdzić, iż zostały podjęte działania w celu popra-
wy dostępności do tych świadczeń. Zgodnie bowiem
z informacjami przekazanymi przez Wielkopolski
Oddział NFZ w br. nastąpiło zwiększenie poziomu
nakładów finansowych przeznaczonych na pokrycie
kosztów świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie po-
radni kardiologicznej oraz poradni kardiochirur-
gicznej na terenie województwa wielkopolskiego, od-
powiednio o 114,31% i 114,32%, w porównaniu
z kwotą rzeczywistego wykonania świadczeń w tych
zakresach w 2007 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Ostrowskiego
w sprawie tegorocznych egzaminów
na aplikacje prawnicze (1130)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm Rzeczpospolitej Polskiej
pana Artura Ostrowskiego w sprawie tegorocznych
egzaminów na aplikacje prawnicze, uprzejmie przed-
stawiam, co następuje:
Odnosząc się do kwestii terminu tegorocznych
egzaminów na aplikację adwokacką i radcowską
wskazać należy, iż zgodnie z treścią przepisu
art. 75 a ust. 4 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo
o adwokaturze (Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1058,
z późn. zm.) i analogicznie przepisów ustawy z dnia
6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2002 r.,
Nr 123, poz. 1059, z późn. zm.) egzamin konkurso-
wy na aplikację adwokacką (i radcowską) przepro-
wadza się raz w roku, w terminie wyznaczonym
przez Ministra Sprawiedliwości, nie później niż do
30 września przed rozpoczęciem roku szkoleniowe-
go, równocześnie w tym samym dniu w Rzeczypo-
spolitej Polskiej.
Uchwalone przez Naczelną Radę Adwokacką
oraz Krajową Radę Radców Prawnych regulaminy
odbywania aplikacji stanowią z kolei, iż rok szkole-
niowy na aplikacji trwa od 1 października do 30 czerw-
ca roku następnego. Natomiast z przepisów ustawy
Prawo o adwokaturze i ustawy o radcach prawnych
wynika, że procedura wpisu na listę aplikantów
trwa 90 dni (30 dni na rozpatrzenie wniosku o wpis
na listę aplikantów, 30 dni na przesłanie uchwały
o wpisie do ministra sprawiedliwości i 30 dni dla mi-
nistra sprawiedliwości na ewentualne wyrażenie
sprzeciwu).
W celu umożliwienia osobom przystępującym do
egzaminów konkursowych rozpoczęcia aplikacji w tym
samym roku, w latach 2006 i 2007 egzaminy kon-
kursowe odbyły się w dniach 8 lipca i 30 czerwca.
Terminy powyższe były uważane za bardzo niefor-
tunne, gdyż wielu absolwentów wydziałów prawa
z lat 2006 i 2007, nie dysponując w momencie skła-
dania zgłoszenia dyplomem, zostało pozbawionych
możliwości przystąpienia do egzaminów konkurso-
wych. Sytuacja ta była powszechnie krytykowana,
a w 2007 r. stała się również przedmiotem wystąpie-
nia do ministra sprawiedliwości dziekanów wydzia-
łów prawa, którzy zwrócili uwagę na brak spójności
między przepisami dotyczącymi szkolnictwa wyż-
szego i regulacjami w sprawie aplikacji adwokackiej,
wnosząc o podjęcie działań, które ten stan zmienią.
Uwzględniając wnioski środowisk akademickich
oraz studentów prawa, w dniu 24 stycznia br. mini-
ster sprawiedliwości zwrócił się do Naczelnej Rady
Adwokackiej oraz Krajowej Rady Radców Prawnych

o podjęcie uchwały w sprawie zmiany regulaminów
odbywania aplikacji w przedmiocie terminu rozpo-
częcia roku szkoleniowego. Minister Sprawiedliwo-
ści zawnioskował, aby rok szkoleniowy trwał od
1 stycznia do 31 grudnia każdego roku z przerwą od
1 lipca do 30 września, co – przy zachowaniu obecnie
obowiązujących procedur związanych z wpisem na
listy aplikantów – umożliwiłoby przeprowadzenie
egzaminów konkursowych na aplikację adwokacką
oraz radcowską we wrześniu.
Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej wstęp-
nie wyraziło zgodę na powyższe, jednocześnie infor-
mując, iż uchwała w tej sprawie będzie jeszcze pod-
dana pod ocenę Naczelnej Rady Adwokackiej. Osta-
teczna decyzja w sprawie terminu egzaminów kon-
kursowych na aplikacje korporacyjne zostanie pod-
jęta zatem po podjęciu stosownych uchwał przez
Naczelną Radę Adwokacką i Krajową Radę Radców
Prawnych. W przypadku podjęcia uchwał zgodnych
z wnioskiem ministra sprawiedliwości, egzaminy
konkursowe odbyłyby się we wrześniu 2008 r.
Odpowiadając na pytanie dotyczące etapu prac
nad tegorocznym testem egzaminacyjnym, informu-
ję, iż zgodnie z przepisami ustawy Prawo o adwoka-
turze, ustawy o radcach prawnych i ustawy Prawo
o notariacie oraz wydanych na ich podstawie przepi-
sów wykonawczych na każdy z egzaminów konkur-
sowych zostanie przygotowany odrębny test wybo-
ru, przy czym test na każdą z aplikacji przygotowują
odrębne zespoły powołane przez ministra sprawie-
dliwości. Przepisy wskazują, iż pytania na egzamin
konkursowy winny być przygotowane najpóźniej na
30 dni przed wyznaczonym terminem egzaminu, nie
określają jednak terminu powołania zespołów do
przygotowania pytań. Decyzje w tej sprawie zostaną
zatem podjęte przez Ministra Sprawiedliwości po
wyznaczeniu terminu egzaminów konkursowych na
powyższe aplikacje.
Odnosząc się do ostatniego pytania pana posła
Artura Ostrowskiego, tj. ujednolicenia egzaminów
konkursowych na aplikację adwokacką i radcowską,
wskazać należy, iż powyższa kwestia jest przedmio-
tem przygotowywanej nowelizacji ustawy Prawo
o adwokaturze, ustawy o radcach prawnych oraz
ustawy Prawo o notariacie. Przedmiotowy projekt
w wersji po uzgodnieniach wewnątrzresortowych
został przesłany do konsultacji społecznych, a wkrót-
ce zostanie przekazany do uzgodnień międzyresor-
towych. Natomiast według obecnie obowiązujących
przepisów na egzaminy konkursowe na aplikację
adwokacką i radcowską zostaną przygotowane dwa
odrębne testy, przy czym decyzję o strukturze testu
podejmuje zespół powołany do przygotowania pytań,
który w swoich decyzjach jest suwerenny.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
477
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie sytuacji w Służbie Celnej (1132)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka nr: SPS-023-1132/08 z dnia
20 lutego 2008 r., przy którym została przesłana in-
terpelacja posła Jarosława Matwiejuka w sprawie
sytuacji przed przejściami granicznymi w Kuźnicy
Białostockiej i Bobrownikach, uprzejmie informuję,
iż obsługa obrotu towarowego z zagranicą przez
Służbę Celną przebiega aktualnie w ramach stan-
dardów, które były utrzymywane od momentu akce-
sji Polski do Unii Europejskiej do drugiej dekady
stycznia br.
Zauważam przy tym, że podlegające ciągłym
zmianom otoczenie, w jakim funkcjonuje admini-
stracja celna, stawia przed nami coraz to nowe wy-
zwania. Przystąpienie Polski do Unii Europejskiej
oraz rozszerzenie strefy Schengen spowodowało
wzrost tych zadań i odpowiedzialności Służby Cel-
nej. Z danych statystycznych oddziałów wewnętrz-
nych (leżących poza obszarem przejść granicznych),
jak i oddziałów granicznych wynika, że rośnie licz-
ba dokonywanych odpraw i przewozów towarowych
(w 2007 r. wzrost o ok. 20% w porównaniu do roku
2006). Jednakże na bieżąco podejmowane są wszel-
kie możliwe działania mające na celu usprawnienie
pracy zarówno w granicznych, jak i wewnętrznych
oddziałach celnych. W okresie szczególnego natęże-
nia odpraw do oddziałów celnych granicznych dele-
gowani są czasowo funkcjonariusze z innych komó-
rek organizacyjnych izby celnej zgodnej z jej właści-
wością miejscową. Takie działania podejmowane
były również podczas protestu funkcjonariuszy
Służby Celnej.
Jednocześnie informuję, iż biorąc pod uwagę wy-
darzenia, jakie miały miejsce pod koniec stycznia
br., Ministerstwo Finansów przedłożyło projekt
ustawy w sprawie zmiany ustawy o Służbie Celnej
oraz podjęto pilne prace legislacyjne m.in. dotyczące
przygotowania projektu ustawy „Program moderni-
zacji Służby Celnej w latach 2009–2011”. Przygoto-
wywane rozwiązania powinny w dłuższej perspek-
tywie usunąć przyczyny będące podłożem niezado-
wolenia ze strony funkcjonariuszy celnych, jakie
miało miejsce na wschodnich granicach kraju. Nato-
miast już obecnie podjęte działania pozwalają mieć
nadzieję, że odprawy celne na przejściach granicz-
nych będą przebiegały w standardowym rytmie.
Odnosząc się do ostatniego pytania pana posła
Matwiejuka, uprzejmie zauważam, iż obowiązujący,
szczególnie w zakresie prawa celnego, system praw-
ny nie przewiduje możliwości wypłaty jakichkolwiek
świadczeń o charakterze rekompensaty czy odszko-
dowania z urzędu, tzn. bez wyraźnego tytułu praw-
478
nego, np. na podstawie oświadczenia podmiotu o po-
niesionej szkodzie. Dochodzenie roszczeń, o których
mowa w piśmie pana posła, możliwe jest jedynie na
gruncie prawa cywilnego, tj. po wystąpieniu zainte-
resowanego podmiotu i wykazaniu przez niego związ-
ku przyczynowo-skutkowego pomiędzy powstałą szko-
dą a działaniem lub zaniechaniem podmiotu, od któ-
rego dochodzi się odszkodowania.
W kontekście podnoszonej w interpelacji sytuacji
na granicy Polski i Białorusi należy jednak podkre-
ślić, iż w okresie, którego dotyczy niniejsze pismo,
Służba Celna wykonywała – choć w ramach niepeł-
nej obsady etatowej – swoje ustawowe zadania. War-
to także zwrócić uwagę na fakt, iż znacząca absen-
cja funkcjonariuszy celnych w tym okresie nie była
spowodowana ich działaniem niezgodnym z pra-
wem, np. strajkiem, ale wykorzystaniem przysługu-
jących wszystkim pracownikom instytucji prawa
pracy. Fakt ten ma istotne znaczenie z punktu wi-
dzenia ewentualnych roszczeń.
Przekazując powyższą informację, pragnę za-
pewnić Pana Marszałka, iż płynna obsługa obrotu
towarowego z zagranicą, a w szczególności kwestia
czasu przekraczania zewnętrznej granicy Unii Eu-
ropejskiej, będzie przedmiotem szczególnej troski
kierownictwa Służby Celnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie projektu ustawy o lotnictwie służb
porządku publicznego (1133)
Nawiązując do pisma z dnia 20 lutego 2008 r.
(sygn. SPS-023-1133/08) przekazującego interpela-
cję Posła na Sejm RP Pana Jarosława Matwiejuka
w sprawie projektu ustawy o lotnictwie służb po-
rządku publicznego, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Lotnictwo służb porządku publicznego (lspp) usank-
cjonowane zostało ustawą z dnia 3 lipca 2002 r. Pra-
wo lotnicze (Dz. U. z 2006 r. Nr 100, poz. 696, z późn.
zm.) jako rodzaj lotnictwa państwowego, w skład
którego wchodzi także lotnictwo wojskowe. Ustawa
Prawo lotnicze dzieli polskie lotnictwo na lotnictwo
cywilne − nadzorowane przez Urząd Lotnictwa Cy-
wilnego (ULC) oraz lotnictwo państwowe nadzoro-
wane przez ministrów, którym ono podlega. Dlatego
też stwierdzenie Pana Posła, że ewentualne wejście
w życie ustawy o lspp zakłada utworzenie w Polsce
trzeciego rodzaju lotnictwa nie ma uzasadnienia.
Warto nadmienić, iż pomimo utworzenia i funk-
cjonowania w MSWiA lotnictwa służb porządku pu-
blicznego do chwili obecnej brak jest podstaw praw-
nych do jego działania. Pragnę zaznaczyć, iż MSWiA
podejmowało kilkakrotnie próby wprowadzenia do
ustawy Prawo lotnicze zmian, które dawałyby mini-
strowi spraw wewnętrznych i administracji delega-
cję do uregulowania powyższych kwestii. Jednakże
z powodu zdecydowanych protestów ze strony mini-
stra infrastruktury oraz ULC powyższe działania
okazały się nieskuteczne (brak było zgody na nowe-
lizację ustawy Prawo lotnicze w takim zakresie).
Wobec powyższego MSWiA w 2006 r. podjęło
prace w zakresie przygotowania własnego projektu
ustawy o lspp. Należy podkreślić, iż opracowany
przez MSWiA ww. projekt ustawy nigdy nie zakła-
dał tworzenia „trzeciego” rodzaju lotnictwa oraz
budowy nowych organów nadzoru, natomiast wska-
zywał na wykorzystanie już istniejących rozwiązań
funkcjonalnych w lotnictwie wojskowym MON. Po-
nadto zakładał możliwość wykorzystania w lspp
wojskowego personelu lotniczego, który po zakoń-
czeniu służby wojskowej nie mógł podjąć pracy
w zawodzie z powodu braku licencji, co znacznie
obniżyłoby koszty szkolenia (Urząd Lotnictwa Cy-
wilnego wszystkie czynności związane z nadzorem
wykonuje odpłatnie). Nie oznaczało to jednak od-
bierania już istniejących licencji ani też możliwości
ich pozyskania.
Prace nad ww. projektem ustawy zakończono
w 2007 r. na etapie uzgodnień międzyresortowych.
W ocenie Ministerstwa Obrony Narodowej oraz
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego projekt usta-
wy o lspp należałoby przekształcić w projekt ustawy
o lotnictwie państwowym tworzonym pod przewod-
nictwem MON.
Z uwagi na fakt, iż do chwili obecnej nie zostały
podjęte prace nad projektem ustawy o lotnictwie
państwowym – minister spraw wewnętrznych i ad-
ministracji zarządzeniem nr 14 z dnia 29 stycznia
2008 r. powołał zespół do oceny funkcjonowania lot-
nictwa służb porządku publicznego i opracowania
koncepcji jego efektywnego wykorzystania. Prze-
wodniczący zespołu zobowiązany został do przed-
stawienia ministrowi spraw wewnętrznych i admi-
nistracji sprawozdania z działalności zespołu w ter-
minie do końca czerwca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.

Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie zagrożenia programu tworzenia
polskich kadr na zagranicznych uczelniach
(1134)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Artura Górskiego (pismo
z dnia 20 lutego br., znak: SPS-023-1134/08) uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego,
a także Ministerstwo Spraw Zagranicznych poświę-
cają wiele uwagi projektowi tworzenia polskich ka-
tedr w zagranicznych uczelniach. Podzielamy opinię
o konieczności pilnego opracowania ram prawnych,
które umożliwiłyby efektywne wspieranie studiów
upowszechniających wiedzę o Polsce oraz poszerza-
ły grono osób wykazujących się znajomością języka
polskiego na świecie. W chwili obecnej nie ma możli-
wości finansowania takiego przedsięwzięcia ze środ-
ków budżetowych naszego resortu.
W związku z interpelacją pana posła A. Górskie-
go przeprowadziliśmy konsultacje z Ministerstwem
Spraw Zagranicznych, które potwierdziło zaangażo-
wanie Konsulatu Generalnego RP w Nowym Jorku
w utworzenie katedry polskiej w Columbia Universi-
ty w USA. Katedra miałaby funkcjonować na zasa-
dzie tzw. żelaznego funduszu (endowment fund),
który należy pozyskać do czerwca 2010 r. w wysoko-
ści 3 000 000 USD. Dotychczas zebrano kwotę ok.
750 000 USD; ponadto z informacji przekazanych
przez Konsulat Generalny w Nowym Jorku wynika,
iż kilka podmiotów zadeklarowało dalsze wsparcie
finansowe zapewniające wdrożenie tejże inicjatywy.
Pragnę podkreślić, że dołożymy wszelkich sta-
rań, by możliwie szybko wypracować, wspólnie z re-
sortem spraw zagranicznych, rozwiązania prawne
umożliwiające rozwój tego rodzaju działań służą-
cych promocji Polski w świecie.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posła Mieczysława Kasprzaka
w sprawie zmiany przepisów ustawy
Prawo łowieckie (1135)
Odpowiadając na interpelację posła Mieczysława
Kasprzaka z dnia 6 lutego 2008 r., skierowaną do
479
ministra środowiska przy piśmie Pana Marszałka
z dnia 20 lutego 2008 r., znak SPS-023-1135/08,
w sprawie nowelizacji przepisów ustawy Prawo ło-
wieckie regulujących kwestie szkód łowieckich, wy-
rażam następujące stanowisko.
Dzierżawa obwodu łowieckiego nie jest tożsama
z dzierżawą gruntu lub rzeczy, o jakiej mówią sto-
sowne przepisy Kodeksu cywilnego. Jest to dzierża-
wa prawa do polowania na zwierzęta łowne, które
stanowią własność Skarbu Państwa, a nie właścicie-
li gruntów. Wykonywanie polowania nie ogranicza
właścicielom gruntów możliwości wykonywania prac
polowych i pobierania pożytków z posiadanej nieru-
chomości. Każdy właściciel lub posiadacz gruntu
może grunt ogrodzić i w takim przypadku prowa-
dzenie gospodarki łowieckiej będzie na tym terenie
faktycznie uniemożliwione.
Opłaty z tytułu czynszów dzierżawnych, które
otrzymują gminy, zgodnie z art. 31 ustawy Prawo
łowieckie, przeznaczone są na cele przez nie realizo-
wane, a ustanawiane przez samorząd gminny, co
w efekcie przynosi określone korzyści wszystkim za-
mieszkałym w danej gminie właścicielom gruntów.
Wobec tego to od samorządu gminy zależy, na co te
środki zostaną wykorzystane.
Jak zauważył pan poseł, zwierzęta łowne w stanie
wolnym, jako dobro ogólnonarodowe, stanowią wła-
sność Skarbu Państwa, o czym stanowi art. ustawy
Prawo łowieckie. Jest to zapis mający fundamentalne
znaczenie dla polskiego modelu łowiectwa, zaś okre-
ślenie zwierzyny mianem dobra ogólnonarodowego
służy podkreśleniu znaczenia zwierzyny i nadaje jej
wysoką rangę w systemie wartości środowiska przy-
rodniczego, a do dbałości o jego stan jesteśmy wszy-
scy zobligowani zapisami Konstytucji RP.
Nie można również podzielić wyrażonego przez
pana posła stwierdzenia dotyczącego zaniżania wy-
sokości wypłacanych odszkodowań przez dzierżaw-
ców i zarządców obwodów łowieckich za szkody ło-
wieckie z powodu braku zabezpieczenia środków fi-
nansowych. W związku z ustawowym obowiązkiem
szacowania szkód łowieckich i wypłaty odszkodo-
wań za te szkody ww. podmioty są zobligowane do
zapewnienia wystarczających środków finansowych
na ten cel.
Chcę poinformować, że Najwyższa Izba Kontroli
w ostatniej kontroli prawidłowości prowadzenia go-
spodarki łowieckiej stwierdziła, iż „obowiązujące
przepisy prawa należycie zabezpieczały interesy
obywateli związane z pokrywaniem szkód wynika-
jących z prowadzenia gospodarki łowieckiej. Zarów-
no jednostki Lasów Państwowych, jak i koła łowiec-
kie Polskiego Związku Łowieckiego wypłacały od-
szkodowania w należnej wysokości. Liczba spraw
skierowanych na drogę postępowania sądowego nie
przekraczała w poszczególnych latach 1% zgłoszo-
nych szkód”.
Natomiast przejęcie ustawowego obowiązku wy-
płacania odszkodowań tytułem szkód łowieckich
przez Skarb Państwa nie wydaje się w chwili obec-
480
nej możliwe do realizacji. Rozwiązanie to pociągało-
by za sobą konieczność stworzenia specjalnych służb
i wymagałoby dodatkowo poważnych nakładów fi-
nansowych ze strony Skarbu Państwa. W sytuacji
kiedy należne odszkodowania sięgają w wielu przy-
padkach kilkuset złotych, niejednokrotnie koszt sza-
cowania przekraczałby te wartości. Obecny system
zapewnia wykonywanie zadań związanych z szaco-
waniem szkód łowieckich społecznie przez przedsta-
wicieli dzierżawców lub zarządców obwodów łowiec-
kich bez dodatkowych obciążeń budżetu państwa.
W czynnościach tych mogą brać również udział
przedstawiciele właściwych izb rolniczych.
Ponadto informuję, że propozycje resortu środo-
wiska dotyczące rozszerzenia pomocy państwa w za-
kresie ubezpieczenia upraw rolnych od tego rodzaju
grup ryzyka, jakimi mogłyby być szkody łowieckie,
zostały w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
negatywnie ocenione w związku z regulacjami WE
w tym zakresie.
Chciałbym także zwrócić uwagę pana posła na
przewidziane w ustawie Prawo łowieckie postępowa-
nie mediacyjne w przypadku sporu o wysokość od-
szkodowania, a w ostateczności arbitraż sądowy. Na-
leżałoby dążyć do zaktywizowania działań organów
gminy w przypadku mediacji między dzierżawcą lub
zarządcą obwodu łowieckiego a rolnikami w celu po-
lubownego zakończenia ewentualnego sporu.
Podniesione przez pana posła ograniczenie pra-
wa własności mieści się w zasadzie ustanowionej
w art. 64 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 78,
poz. 483), gdyż nie narusza jego istoty, zaś obowiązu-
jące przepisy ustawy Prawo łowieckie nie naruszają
konstytucyjnej zasady ochrony własności. Natomiast
regulacje prawne w zakresie szkód łowieckich należy
uznać w chwili obecnej za optymalne.
Niezależnie od powyższego zapewniam, że pod-
czas ewentualnych prac legislacyjnych nad zmianą
obowiązujących uregulowań prawnych w tym za-
kresie zostaną wzięte pod uwagę wszystkie zgłoszo-
ne uwagi.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Beaty Bublewicz
w sprawie utrzymania właściwego poziomu
zabezpieczenia przeciwpożarowego
kompleksów i terenów wojskowych (1136)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Beaty Bublewicz w sprawie
utrzymania właściwego poziomu zabezpieczenia
przeciwpożarowego kompleksów i terenów wojsko-
wych (SPS-023-1136/08), uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących wyjaśnień.
Stosownie do postanowień decyzji nr 230/MON
ministra obrony narodowej z dnia 25 maja 2007 r.
w sprawie funkcjonowania wojskowych straży po-
żarnych (Dz. Urz. MON Nr 11, poz. 125) wojskowe
straże pożarne mogą być tworzone w jednostkach
wojskowych w zależności od ich przeznaczenia, wy-
konywanych zadań, struktury organizacyjnej, miej-
sca stacjonowania, występującego zagrożenia poża-
rowego i innych miejscowych zagrożeń, a także moż-
liwości udzielania pomocy przez inne jednostki ochro-
ny przeciwpożarowej – do organizowania i prowa-
dzenia działań ratowniczych. Zasadność ich funk-
cjonowania w jednostkach wojskowych wynika z prze-
prowadzonej analizy określonych wyżej warunków,
w zakresie możliwości:
1) zapewnienia bezpieczeństwa ludziom, a także
ochrony mienia i zachowania gotowości bojowej
wojsk;
2) prowadzenia działań ratowniczych związanych
z gaszeniem pożarów, likwidacją skutków klęsk ży-
wiołowych oraz innych miejscowych zagrożeń,
w tym także w zakresie ratownictwa technicznego,
chemicznego, ekologicznego i medycznego oraz za-
bezpieczenia niebezpiecznych pod względem pożaro-
wym procesów technologicznych.
Pragnę poinformować, że zagadnienia związane
z zapewnieniem w resorcie obrony narodowej bez-
pieczeństwa pożarowego były rozpatrywane na po-
siedzeniu kierownictwa Ministerstwa Obrony Na-
rodowej z udziałem dowódców rodzajów Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej w styczniu 2007 r.
Przyjęte rozwiązania stały się podstawą do opraco-
wania „Harmonogramu przeformowania i rozfor-
mowania wojskowych straży pożarnych w latach
2007–2011”, stanowiącego element składowy „Pla-
nu rozwoju systemu zabezpieczenia przeciwpożaro-
wego Sił Zbrojnych na lata 2007–2012”, zatwier-
dzonego przez ministra obrony narodowej w dniu
27 kwietnia 2007 r.
Realizując sukcesywnie postanowienia decyzji
nr 230/MON ministra obrony narodowej w sprawie
funkcjonowania wojskowych straży pożarnych, a tak-
że wspomnianego planu wraz ze zmianami do niego,
Sztab Generalny Wojska Polskiego wydał w 2007 r.
trzy dokumenty etatowe dotyczące przeformowania
wojskowych straży pożarnych w jednostkach woj-
skowych Wojsk Lądowych (w Bielsku Białej, Krako-
wie i Wędrzynie). Zaproponowano także zmiany eta-
towe do dziewiętnastu jednostek wojskowych, w tym
dotyczące przeformowania wojskowych straży po-
żarnych, będących wewnętrznymi komórkami jed-
nostek wojskowych, w Osowcu i Szerokim Borze.
Reorganizacje pozostałych wojskowych straży po-
żarnych, w tym w Braniewie, Morągu i Węgorzewie,
realizowane będą w terminach i zakresach określo-
nych wyżej wskazanym planie.

Przyjęte rozwiązania w zakresie funkcjonowa-
nia wojskowych straży pożarnych uwzględniają
z jednej strony potrzeby Sił Zbrojnych Rzeczypospoli-
tej Polskiej, z drugiej natomiast ich możliwości orga-
nizacyjno-etatowe. Likwidacja niektórych wojsko-
wych straży pożarnych nie wpłynie w znaczący spo-
sób na obniżenie poziomu zabezpieczenia przeciwpo-
żarowego kompleksów i jednostek wojskowych.
Należy mieć jednak na uwadze, że w Siłach Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej trwa proces profesjo-
nalizacji i transformacji. Powoduje to z jednej strony
likwidację, a z drugiej – powstawanie lub zmianę
przeznaczenia jednostek wojskowych, co wymusza
w niektórych z nich konieczność utworzenia wojsko-
wych straży pożarnych. W związku z tym nie wy-
klucza się dokonania ponownych analiz co do zasad-
ności funkcjonowania wojskowych straży pożarnych
we wskazanych w interpelacji Pani Poseł Beaty Bu-
blewicz jednostkach wojskowych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Krupy
w sprawie przedłużającego się śledztwa
dotyczącego katastrofy budowlanej hali
Międzynarodowych Targów Katowickich (1138)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jacka Krupy z dnia 29 stycz-
nia 2008 r. dotyczącą przedłużającego się śledztwa
w sprawie katastrofy budowlanej hali Międzynaro-
dowych Targów Katowickich uprzejmie informuję,
co następuje.
Śledztwo w sprawie spowodowania w dniu 28 stycz-
nia 2006 r. katastrofy budowlanej w postaci zawale-
nia się pawilonu wystawowego nr 1 w Chorzowie,
znajdującego się na terenie Międzynarodowych Tar-
gów Katowickich sp. z o.o., z siedzibą w Katowicach,
przy ul. Bytkowskiej 1b, która sprowadziła bezpo-
średnie niebezpieczeństwo dla życia i zdrowia wielu
osób, oraz w wyniku której śmierć poniosło 65 osób,
a co najmniej 140 dalszych osób doznało lekkich
i ciężkich obrażeń ciała, to jest o przestępstwo z art. 163
§ 1 i 3 K.k., zostało wszczęte w dniu 30 stycznia
481
2006 r. przez prokuratora okręgowego w Kato-
wicach.
Zgromadzony w pierwszej fazie postępowania
materiał dowodowy pozwolił na przedstawienie Bru-
ce’owi Robinsonowi i Ryszardowi Ziółkowi – człon-
kom zarządu MTK oraz Adamowi Hildebrandtowi
– dyrektorowi technicznemu MTK – zarzutów po-
pełnienia przestępstwa z art. 164 § 1 K.k. i z art. 163
§ 4 K.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 K.k. Zarzuty
opierały się na zaniechaniu zapoznania się z opinią
rzeczoznawcy budowlanego i niewyegzekwowaniu
zawartych w niej zaleceń w postaci usunięcia pokry-
wy śnieżnej z dachu w najszybszym możliwym ter-
minie, wykonania pomiaru ugięć konstrukcji dachu
w okresie bezśnieżnym i przeprowadzenia konsulta-
cji z projektantem pawilonu, a także na niewyłącze-
niu budynku z dalszej eksploatacji do czasu wykona-
nia powyższych zaleceń oraz nieodwołaniu zaplano-
wanych wystaw i targów gołębi, przy istniejącym
realnie bezpośrednim niebezpieczeństwie zawalenia
się dachu budowli.
Nadto Piotrowi Iskrze, koordynatorowi technicz-
nemu MTK, który przejął na czas trwania wystaw
obowiązki Adama Hildebrandta w zakresie obsługi
drzwi ewakuacyjnych pawilonu nr 1, przedstawiono
zarzut popełnienia przestępstwa z art. 160 § 1 K.k.
Zarzucono mu niezapewnienie w czasie odbywania
się imprez w pawilonie wystawowym nr 1 MTK oso-
bom przebywającym w tym obiekcie bezpieczeństwa
i możliwości ewakuacji i dopuszczeniu do zamknię-
cia drzwi ewakuacyjnych w sposób uniemożliwiają-
cy ich natychmiastowe użycie.
W wyniku analiz opinii biegłych z Politechniki
Krakowskiej dotyczącej przyczyn zaistnienia kata-
strofy pawilonu, opinii dotyczącej rodzaju i jakości
użytych podczas montażu spawów oraz opinii geode-
zyjnej, dokonano ustaleń, że projekt wykonawczy
konstrukcji stalowo-żelbetowej pawilonu wystawo-
wego nr 1 MTK – sporządzony przez spółkę Eko-
-Tech II obarczony był błędami polegającymi na:
1) błędnej prognozie obciążenia dachu pawilonu
śniegiem,
2) błędnym rozwiązaniu technicznym w zakresie
konstrukcji stalowych podpór ramowych,
3) wadliwym rozwiązaniu technicznym w zakre-
sie konstrukcji oparcia stalowej „quasi-struktury”
prętowej niższej części dachu na pasach dolnych
dźwigarów kratowych części podwyższonej dachu,
tzw. świetlika.
W związku z tym przedstawiono Jackowi Jasiń-
skiemu, autorowi projektu budowlanego i wykonaw-
czego części naziemnej konstrukcji stalowej pawilo-
nu nr 1, oraz Szczepanowi Klimzie, projektantowi
części żelbetowej projektu wykonawczego pawilonu
oraz współautorowi obliczeń statycznych w części
dotyczącej konstrukcji naziemnej stalowej tego
pawilonu, zarzuty popełnienia przestępstwa z art.
z art. 163 § 1 pkt 2 i § 3 K.k., a Andrzejowi Wieczor-
kowi, projektantowi sprawdzającemu projekt wyko-
482
nawczy pawilonu nr 1, zarzut popełnienia przestęp-
stwa z art. 163 § 1 pkt 2 § 2 i 4 K.k.
W toku śledztwa ustalono również, iż w trakcie
budowy pawilonu, zimą 1999/2000 r., doszło do
pierwszej awarii dachu pawilonu wystawowego nr 1,
polegającej na ugięciu się podczas montażu kon-
strukcji stalowej.
Przedstawiono wobec powyższego Arkadiuszowi
Jedynakowi, prezesowi zarządu „Przemysłobudu”
sp. z o.o., generalnemu wykonawcy inwestycji, za-
rzut popełnienia przestępstwa z art. 164 § 1 K.k.
i z art. 163 § 4 K.k. w zw. z art. 11 § 2 K.k., Andrze-
jowi Cegiełce – wiceprezesowi tej spółki – zarzut
z art. 164 § 2 K.k. i z art. 163 § 4 K.k. w zw. z art. 11
§ 2 K.k., przy czym zarzuty opierały się na ustale-
niach dotyczących kontynuacji realizacji inwesty-
cji, bez weryfikacji wadliwego projektu wykonaw-
czego, pomimo wiedzy o zaistnieniu znacznego ugię-
cia się dachu pawilonu nr 1 w toku prowadzonej jego
budowy w styczniu 2000 r.
Ponadto Adamowi Jankowi, kierownikowi budo-
wy pełniącemu samodzielną funkcję w budownictwie,
przedstawiono zarzut z art. 164 § 1 K.k. i z art. 163
§ 4 K.k. w zw. z art. 11 § 2 K.k. sprowadzający się do
zaniechania dokonania wpisu do dziennika budowy
i wstrzymania robót budowlanych oraz zaniechania
zawiadomienia powiatowego inspektora nadzoru bu-
dowlanego, pomimo wiedzy o zaistnieniu znacznego
ugięcia się dachu tego pawilonu w toku prowadzonej
jego budowy, wbrew podstawowym obowiązkom wy-
nikającym z art. 22 pkt 2 i 4 ustawy z dnia 7 lipca
1994 r. Prawo budowlane.
Ponadto w toku śledztwa ustalono, iż w styczniu
2002 r. doszło do kolejnej awarii dachu pawilonu wy-
stawowego nr 1 polegającej na ugięciu się jednego
z dźwigarów konstrukcji stalowej. Dźwigar ten zo-
stał naprawiony, jednak nie dokonano naprawy po-
zostałych wadliwych dźwigarów, które uległy całko-
witemu uszkodzeniu w dniu katastrofy.
Stąd też Grzegorzowi Skrzeczkowi, rzeczoznaw-
cy budowlanemu wykonującemu projekt naprawy
konstrukcji dachu pawilonu nr 1 w 2002 r., zarzuco-
no popełnienie przestępstwa z art. 164 § 2 K.k., po-
legającego na nienależytym zapoznaniu się z doku-
mentacją obiektu, na zaniechaniu dokonania spraw-
dzenia tzw. quasi-struktury w partii niższej da-
chu oraz podpór ramowych na obciążenie workiem
śnieżnym, a przez to na nieustaleniu rzeczywistej
przyczyny awarii dachu w 2002 r.
I w końcu w związku z zaistniałą awarią dachu
w styczniu 2002 r. Marii Król, powiatowemu inspek-
torowi nadzoru budowlanego, przedstawiono zarzut
z art. 231 § 1 K.k. i z art. 164 § 2 zw. z art. 11 § 2
K.k., dotyczący niedopełnienia ciążących na niej
obowiązków poprzez zaniechanie dokonania kontro-
li utrzymania obiektu budowlanego i zaniechanie
wydania właścicielowi obiektu nakazu przeprowa-
dzenia jego kontroli bądź też opróżnienia budynku
oraz usunięcia stwierdzonych w tym obiekcie nie-
prawidłowości lub nakazu usunięcia istniejącego
stanu zagrożenia, pomimo wiedzy o istniejącej awa-
rii dachu w 2002 r., przekazanej przez funkcjonariu-
szy Państwowej Straży Pożarnej.
W śledztwie istniała konieczność dążenia do
ustalenia wszystkich osób, które bądź to przebywa-
ły w pawilonie wystawowym nr 1 MTK w dniu zda-
rzenia, bądź też które utraciły mienie w wyniku ka-
tastrofy, a istniało prawdopodobieństwo, iż przeby-
wały na terenie pawilonu w trakcie wystaw, oraz
konieczność przesłuchania tychże osób w charakte-
rze pokrzywdzonych, jak i pouczenia o przysługują-
cych im w związku z ich rolą procesową uprawnie-
niach. Przesłuchano dotychczas ponad 3000 osób,
w tym ponad 200 cudzoziemców, z czego ponad 1000
uznano za osoby pokrzywdzone. Zdołano ustalić
wszystkie osoby pokrzywdzone, zamieszkujące na
terenie kraju oraz sporządzono wnioski o wykona-
nie międzynarodowej pomocy prawnej w stosunku
do 45 obywateli Niemiec, Belgii, Holandii, Węgier,
Rosji, Ukrainy, Czech i Słowacji oraz USA. Dane
osobowe znacznej części tych osób pozyskano dopie-
ro w lipcu i sierpniu 2007 r. dzięki pomocy Europolu,
Interpolu i policji z różnych krajów – po długotrwa-
łej identyfikacji właścicieli mienia zabezpieczonego
w miejscu zdarzenia.
Do chwili obecnej pozyskano materiały z realiza-
cji 25 wniosków o międzynarodową pomoc prawną,
z tym że z czynności wykonanych w Republice Czech
wyniknęła potrzeba skierowania wniosku o przesłu-
chanie kolejnej osoby – obywatela Czech, a nadto
czynności wykonane w Republice Federalnej Nie-
miec nasunęły konieczność przesłuchania w cha-
rakterze świadka dziewięciu kolejnych obywateli
tego kraju, których dane nie były do tej pory znane
polskim organom ścigania, a które również przeby-
wały w dniu zdarzenia na terenie pawilonu wysta-
wowego nr 1 MTK.
W dalszej części śledztwa konieczne jest pozyska-
nie dokumentacji w ramach międzynarodowej po-
mocy prawnej w postaci protokołów przesłuchań po-
zostałych świadków i dokumentacji medycznej z le-
czenia pokrzywdzonych, a także niezbędne jest – po
dokonaniu tłumaczenia dokumentacji lekarskiej
– pozyskanie opinii biegłych sądowych w przedmio-
cie rodzaju i stopnia doznanych przez pokrzywdzo-
nych obrażeń ciała.
Długotrwałość tego śledztwa spowodowana jest
jego wielowątkowym i wielopodmiotowym charakte-
rem, a nadto potrzebą dokonania analizy dokumen-
tacji pochodzącej z różnych instytucji i urzędów
państwowych oraz samorządowych i koniecznością
weryfikacji dokumentacji spółki „Przemysłobud”,
generalnego wykonawcy zawalonej hali wystawowej,
która to dokumentacja została w znacznej części
zarchiwizowana po upadłości tej spółki.
Nadto należało w toku śledztwa dokonać weryfi-
kacji i analizy materiałów projektowych, wytworzo-
nych przez spółkę Eko-Tech II i wiele innych firm
współprojektujacych pawilon wystawowy nr 1 MTK,

także w zakresie innych inwestycji realizowanych
przez projektantów z tychże spółek.
Dodać bowiem należy, iż po analizie dokumenta-
cji projektowej przekazano właściwym miejscowo
prokuratorom rejonowym materiały dotyczące po-
nad 40 budowli na terenie całego kraju, co do któ-
rych zachodziło podejrzenie, iż również są obarczo-
ne błędami konstrukcyjnymi.
Nie bez wpływu na bieg postępowania była też
okoliczność, iż zachodziła w śledztwie potrzeba bez-
spornego ustalenia, które z osób – spośród tych, któ-
re wykupiły sprzedane, w ilości ponad 6600 sztuk,
bilety na wystawy i targi w dniach 27 i 28 stycznia
2006 r. – przebywały na terenie pawilonu w dniu
zdarzenia, tj. w dniu 28 stycznia 2006 r., lub też do-
znały jakichkolwiek obrażeń ciała w wyniku tego
zdarzenia. Takie osoby zostały bowiem uznane za
osoby pokrzywdzone w niniejszym postępowaniu.
Postępowanie to objęte jest nadzorem Prokura-
tury Apelacyjnej w Katowicach oraz Prokuratury
Krajowej i pomimo długiego czasu trwania śledz-
twa nie stwierdzono nieprawidłowości w sposobie
jego prowadzenia, zaś obiektywne przyczyny dłu-
gotrwałości – wskazane wyżej – spowodowane były
głównie procesową potrzebą ustalenia i przesłu-
chania wszystkich pokrzywdzonych, w tym reali-
zacją tychże czynności w drodze międzynarodowej
pomocy prawnej.
Przewidywany termin zakończenia śledztwa to
czerwiec 2008 r.
Z wyrazami szacunku
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie ulgi odsetkowej (1139)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r. (nr SPS-
-023-1139/08) interpelacją pana posła Jarosława
Wałęsy w sprawie utraty prawa do kontynuowania
odliczeń w ramach ulgi odsetkowej w przypadku re-
finansowania wcześniej zaciągniętego kredytu miesz-
kaniowego uprzejmie informuję.
Każda ulga w podatku dochodowym od osób fi-
zycznych ma charakter wyjątkowy, gdyż stanowi
odstępstwo od zasady powszechności i równości opo-
datkowania. Z jednej strony zmniejsza obciążenia
fiskalne osoby fizycznej, z drugiej zaś dochody sekto-
483
ra finansów publicznych. W konsekwencji przepisy
prawa podatkowego dotyczące szeroko rozumianych
preferencji podatkowych (w tym ulg i zwolnień
przedmiotowych) należy wykładać ściśle, co wyklu-
cza w tym przypadku zastosowanie zarówno wy-
kładni rozszerzającej, jak i wykładni zawężającej.
Z treści art. 26b ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca
1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176, z późn. zm.),
w brzmieniu obowiązującym w latach 2002–2006,
wynika natomiast, iż odliczeniu – na zasadach
określonych w tym artykule – podlegają faktycznie
poniesione w roku podatkowym wydatki na spłatę
odsetek od kredytu (pożyczki) udzielonego podatni-
kowi na sfinansowanie inwestycji mającej na celu
zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych,
związanej z:
1) budową budynku mieszkalnego;
2) wniesieniem wkładu budowlanego lub miesz-
kaniowego do spółdzielni mieszkaniowej na nabycie
prawa do nowo budowanego budynku mieszkalnego
albo lokalu mieszkalnego w takim budynku;
3) zakupem nowo wybudowanego budynku miesz-
kalnego lub lokalu mieszkalnego w takim budynku
od gminy albo od osoby, która wybudowała ten budy-
nek w wykonywaniu działalności gospodarczej;
4) nadbudową lub rozbudową budynku na cele
mieszkalne lub przebudową (przystosowaniem) bu-
dynku niemieszkalnego, jego części lub pomieszcze-
nia niemieszkalnego na cele mieszkalne, w wyniku
których powstanie samodzielne mieszkanie spełnia-
jące wymagania określone w przepisach prawa bu-
dowlanego.
Zatem prawo do odliczenia – stosownie do posta-
nowień art. 26b ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych – nie przysługuje z tytułu spłaty od-
setek od każdego typu kredytu, lecz wyłącznie z tytu-
łu spłaty odsetek od kredytu przyznanego na bezpo-
średnie finansowanie jednej z wyżej wymienionych
inwestycji mieszkaniowych (np. budowy domu).
W konsekwencji do odliczeń w ramach ulgi od-
setkowej nie uprawniają faktycznie spłacone odsetki
od kredytu refinansowego. Kredyt refinansowy udzie-
lany jest bowiem na spłatę innego kredytu hipotecz-
nego. W praktyce podpisywana jest nowa umowa
kredytowa, na mocy której bank udzielający nowego
kredytu spłaca nasze zadłużenie w poprzednim ban-
ku. Dochodzi zatem do zawarcia nowej umowy kre-
dytowej, która skutkuje obowiązkiem kredytobiorcy
do zmiany wpisu hipotecznego w księdze wieczystej
nieruchomości. W sądzie rejonowym prowadzącym
księgę wieczystą zostają wykreślone informacje o wła-
śnie spłaconym zobowiązaniu, a składany jest wnio-
sek o dokonanie kolejnego wpisu. Tym razem na
rzecz banku, który udzielił kredytu refinansowego.
W konsekwencji, w przypadku zaciągnięcia kredytu
refinansowego, mamy do czynienia z dwoma odręb-
nymi kredytami: „starym” (mieszkaniowym) oraz
nowym przeznaczonym na spłatę wcześniej zacią-
gniętego zobowiązania wobec banku.
484
Ta odrębność kredytów wyklucza możliwość ko-
rzystania z ulgi odsetkowej, w tym na zasadzie praw
nabytych.
Podkreślenia wymaga, iż z dniem 1 stycznia
2007 r. ustawa z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 217, poz. 1588) uchyliła art. 26b w ustawie o po-
datku dochodowym od osób fizycznych, z jednocze-
snym zachowaniem praw nabytych na zasadach
określonych w art. 9 tej nowelizacji.
Zgodnie z obecnymi unormowaniami prawo do
kontynuowania odliczeń po 31 grudnia 2006 r. przy-
sługuje wyłącznie:
1) podatnikowi, któremu w latach 2002–2006 zo-
stał udzielony kredyt (pożyczka), o którym mowa
w art. 26b ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych, w brzmieniu obowiązującym przed dniem
1 stycznia 2007 r.;
2) na zasadach określonych w ustawie o podatku
dochodowym od osób fizycznych oraz w ustawie
o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektó-
rych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne,
w brzmieniach obowiązujących przed dniem 1 stycz-
nia 2007 r.;
3) z tytułu spłaty odsetek od tego kredytu (po-
życzki) – tj. zaciągniętego w latach 2002–2006 – do
upływu terminu spłaty określonego w umowie o kre-
dyt (pożyczkę) zawartej przed dniem 1 stycznia 2007 r.,
nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2027 r.
Jak już wspominano, przepisy dotyczące ulg po-
datkowych muszą być interpretowane ściśle, stąd
podatnikowi przysługuje ulga odsetkowa, jeśli do-
kładnie wypełni warunki określone w obowiązują-
cych przepisach (wyżej wymienione). Tym samym
w każdym przypadku, w którym po 2006 r. dochodzi
do zawarcia nowej umowy kredytowej (a nie zmiany
dotychczasowych warunków kredytu hipotecznego
w drodze aneksu do umowy), podatnikowi nie przy-
sługuje prawo do odliczania odsetek od nowo zacią-
gniętego kredytu. Prawami nabytymi nie są bo-
wiem objęte odsetki od kredytu udzielonego po
dniu 31 grudnia 2006 r.
W świetle powyższego zarówno literalne brzmie-
nie art. 26b ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych, w kształcie obowiązującym przed dniem
1 stycznia 2007 r., jak i art. 9 ustawy z dnia 16 listo-
pada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw wykluczają zastosowanie omawianego
odliczenia w odniesieniu do odsetek spłaconych od
kredytu refinansowego, w tym udzielonego podatni-
kowi po 31 grudnia 2006 r.
Zmiany powyższego stanu rzeczy nie można do-
konać poprzez wydanie „stosownej interpretacji”
(np. celowościowej). Obowiązująca norma prawna
nie pozostawia bowiem żadnych wątpliwości co do
zakresu wydatków objętych odliczeniem. Ustawo-
dawca jednoznacznie zdefiniował, na jaki cel i w ja-
kim terminie ma być udzielony kredyt, aby podatnik
mógł dokonać odliczenia spłaconych odsetek.
Tym samym zastosowanie w omawianej sprawie
wykładni innej niż językowa nie znajduje umocowa-
nia ani w treści obowiązujących norm prawnych, ani
w doktrynie oraz orzecznictwie. W wyroku z dnia
20 czerwca 2000 r., sygn. akt I KZP 16/00, Sąd Naj-
wyższy stwierdził, że: „Jeżeli przepis jednoznacznie
formułuje normę postępowania, to tak właśnie nale-
ży ów przepis rozumieć. Pierwszeństwo językowych
reguł wykładni jest wręcz podstawowym warun-
kiem funkcjonowania prawa w państwie prawnym.
Podobną rangę nadaje się założeniu o racjonalnym
działaniu ustawodawcy w procesie stanowienia pra-
wa. Jeśli wbrew jasnemu pod względem językowym
sformułowaniu przepisu nadawałoby mu się jakieś
inne znaczenie, aniżeli to oczywiste znaczenie języ-
kowe, wówczas rola ustawodawcy byłaby li tylko po-
zorna”.
Jednocześnie należy pamiętać, iż zgodnie z art. 14a
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.)
wydanie interpretacji ogólnej jest dopuszczalne wów-
czas, gdy stwierdzono rozbieżności w stosowaniu
prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz
organy kontroli skarbowej. Ich brak – a z taką sytu-
acja mamy do czynienia w przypadku ulgi odsetko-
wej – wyklucza możliwość działania „w celu zapew-
nienia jednolitego stosowania prawa podatkowego”.
Jednocześnie rozbieżności w stosowaniu prawa po-
datkowego, uzasadniające wydanie interpretacji
ogólnej na podstawie art. 14a wymienionej ustawy,
muszą wynikać z wątpliwości natury prawnej. Pod-
stawy do wydania interpretacji ogólnej nie mogą na-
tomiast stanowić wątpliwości natury ekonomicznej
lub gospodarczej, odnoszące się do zasadności obo-
wiązywania pewnych norm; choć niewątpliwie sytu-
acja panująca na rynku kredytów mieszkaniowych
jest trudna do zaakceptowania.
Banki komercyjne – zgodnie z przyjętą strategią
– wolą udzielać niskooprocentowanych kredytów
klientom obcych banków niż pozytywnie rozpatry-
wać wnioski swoich kredytobiorców w sprawie obni-
żenia oprocentowania. Resort finansów nie ma jed-
nak wpływu na tego rodzaju działania banków. Tak
samo jak nie ma wpływu na to, że banki, kusząc
klientów konkurencji niskimi marżami, nie infor-
mują równocześnie o utracie prawa do kontynuacji
odliczeń w ramach ulgi odsetkowej z chwilą refinan-
sowania kredytu. To z kolei uniemożliwia podatni-
kowi podjęcie optymalnej dla niego decyzji.
Natomiast przed refinansowaniem kredytu war-
to policzyć koszty takiej operacji. Upewnić się, czy
aby taka zmiana na pewno niesie za sobą same ko-
rzyści. Dlatego zaciągnięcie nowego kredytu na
spłatę poprzedniego musi poprzedzać wnikliwa ana-
liza. To podatnik ostatecznie decyduje, czy bardziej
opłacalne dla niego będzie zachowanie dotychczaso-
wych warunków umowy kredytowej z jednoczesną
możliwością kontynuowania odliczeń w ramach ulgi

odsetkowej, czy też zamiana starego droższego kre-
dytu na nowy tańszy, ale bez prawa do ulgi w podat-
ku dochodowym od osób fizycznych z tytułu spłaco-
nych odsetek.
Reasumując, należy zauważyć, iż w przypadku
refinansowania kredytu, podatnik traci prawo do
kontynuowania ulgi odsetkowej, z tym że nie ciąży
na nim obowiązek – tak jak miało to miejsce w przy-
padku tzw. dużej ulgi budowlanej – zwrócenia fisku-
sowi kwot uprzednio odliczonych. Jednocześnie
w obowiązującym stanie prawnym i faktycznym
brak jest podstaw do wydania „korzystnej” dla po-
datników interpretacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Materny
w sprawie wznowienia prac nad projektem
ustawy o zmianie ustawy o gospodarowaniu
niektórymi składnikami mienia
Skarbu Państwa oraz Agencji Mienia
Wojskowego oraz o zmianie niektórych innych
ustaw w zakresie przekazania prawa własności
w formie darowizny lub nieodpłatnego oddania
w wieczyste użytkowanie przez Agencję
Mienia Wojskowego w Warszawie
nieruchomości letniskowej Babimost
województwu lubuskiemu (1140)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pytanie zawarte w interpelacji posła Jerzego Mater-
ny w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia
Skarbu Państwa oraz Agencji Mienia Wojskowego
w zakresie przekazania prawa własności w formie
darowizny lub nieodpłatnego oddania w wieczyste
użytkowanie przez Agencję Mienia Wojskowego
w Warszawie nieruchomości lotniskowej Babimost
województwu lubuskiemu (pismo z dnia 20 lutego
2008 r., znak: SPS-023-1140/08), pragnę przedsta-
wić następujące wyjaśnienie.
Opracowany w Ministerstwie Transportu (obec-
nie – Infrastruktury) projekt ustawy o zmianie usta-
wy o gospodarowaniu niektórymi składnikami mie-
nia Skarbu Państwa oraz Agencji Mienia Wojskowe-
go został ponownie przyjęty przez Radę Ministrów
485
w dniu 11 grudnia 2007 r., a następnie przesłany do
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej VI kadencji w dniu
28 grudnia 2007 r. (druk nr 147). Pragnę poinformo-
wać, iż w dniu 28 lutego 2008 r. ww. projekt ustawy
był przedmiotem dyskusji na posiedzeniu Komisji
Samorządu Terytorialnego i Polityki Regionalnej
oraz Komisji Obrony Narodowej, gdzie zadecydowa-
no o powołaniu podkomisji nadzwyczajnej do rozpa-
trzenia rządowego projektu ustawy zmieniającej usta-
wę o gospodarowaniu niektórymi składnikami mie-
nia Skarbu Państwa oraz Agencji Mienia Wojskowe-
go. Efektem prac podkomisji ma być sprawozdanie
przedstawione do dnia 28 marca 2008 r.
Przyjęty przez Radę Ministrów ww. projekt usta-
wy zakłada następujące formy przekazania nieru-
chomości lotniskowych:
1) na mocy art. 4f ust. 1 projektowanej ustawy
nieruchomości Skarbu Państwa stanowiące lotnisko
wojskowe lub jego część, ujęte w wykazie o którym
mowa w art. 4e ust. pkt 1 lit a (lotniska trwale nie-
wykorzystywane do realizacji zadań przez jednostki
organizacyjne podległe lub nadzorowane przez MON,
które powinny zachować nadal swój lotniczy cha-
rakter), właściwy wojewoda przekazuje w drodze
darowizny następującym jednostkom samorządu te-
rytorialnego właściwym ze względu na położenie
lotniska wojskowego lub jego części:
— gminie – w celu założenia albo rozbudowy lo-
kalnego lotniska użytku publicznego,
— województwu – w celu założenia albo rozbudo-
wy regionalnego albo krajowego lotniska użytku pu-
blicznego;
2) na mocy art. 4h ust. 1 projektowanej ustawy
nieruchomości Skarbu Państwa stanowiące lotnisko
wojskowe lub jego część ujęte w wykazie, o którym
mowa w art. 4e ust. 1 pkt 2 (tzn. lotniska częściowo
lub czasowo niewykorzystywane do realizacji zadań
przez te jednostki) właściwy wojewoda, na wniosek
następujących jednostek samorządu terytorialnego,
właściwych ze względu na położenie lotniska woj-
skowego lub jego części, przekazuje w drodze uży-
czenia co najmniej na 30 lat:
— gminie – w celu założenia albo rozbudowy lo-
kalnego lotniska użytku publicznego,
— województwu – w celu założenia albo rozbudo-
wy regionalnego albo krajowego lotniska użytku pu-
blicznego.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż ww. projekt
ustawy należy do priorytetowych zadań legislacyj-
nych Ministerstwa Infrastruktury.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
486

Odpowiedź dowy dróg krajowych na lata 2008–2012” zapropo-

podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Materny
w sprawie budowy mostu w Milsku (1141)
nowano przyspieszenie terminów realizacji zadań,
które uznano za kluczowe pod kątem budowy sieci
dróg w związku z organizacją Euro 2012. Do zadań
tych należą odcinki dróg łączące miasta, w których
mają odbyć się mecze ME 2012 oraz odcinki przy-
graniczne. Łączna wartość przyspieszanych zadań
Euro 2012 wynosi 26 785 347 tys. zł.

Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do Z poważaniem

interpelacji pana posła Jerzego Materny z dnia Podsekretarz stanu
23 stycznia 2008 r. przekazanej przy piśmie z dnia Zbigniew Rapciak
20 lutego 2008 r. (znak: SPS-023-1141/08) w spra-
wie budowy mostu w Milsku, uprzejmie przekazuję Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
następujące informacje.
Budowa mostu przez Odrę w miejscowości Mil-
Odpowiedź
sko jest elementem koncepcji budowy drogi krajowej
nr 32-bis. Jest to przedsięwzięcie istotne dla regionu
podsekretarza stanu
i stanowi w istocie głęboką przebudowę dróg woje-
w Ministerstwie Infrastruktury
wódzkich nr 315, nr 278 oraz nr 282 pomiędzy Zielo-
- z upoważnienia ministra -
ną Górą a Wolsztynem, ze zmianą ich kategorii.
na interpelację posła Zdzisława Czuchy
Przedmiotowa koncepcja opracowana została przez
Dyrekcję Okręgową Dróg Publicznych w Zielonej
w sprawie zmiany kategorii drogi wojewódzkiej
Górze przed 1 stycznia 1999 r., a zatem w czasie, gdy
nr 235 na drogę krajową na odcinku
dyrekcja zarządzała wszystkimi drogami publiczny-
Kościerzyna–Chojnice w woj. pomorskim (1142)
mi w województwie z wyjątkiem dróg gminnych.
Natomiast w obecnym stanie prawnym, zgodnie
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
z przepisami ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o fi-
terpelację pana posła Zdzisława Czuchy przesłaną
nansowaniu infrastruktury transportu lądowego
przy piśmie nr SPS-023-114208 z dnia 20 lutego
(Dz. U. z 2005 r. Nr 267, poz. 2251, z późn. zm.), fi-
2008 r. w sprawie zaliczenia do kategorii dróg krajo-
nansowanie budowy mostu w Milsku i przebudowa
wych drogi wojewódzkiej nr 235 Korne–Chojnice,
wspomnianych dróg wojewódzkich jest zadaniem
uprzejmie informuję, że na zlecenie Generalnej Dy-
samorządu województwa. Ponadto należy zauważyć,
rekcji Dróg Krajowych i Autostrad Politechnika War-
że budżet inwestycyjny Generalnej Dyrekcji Dróg
szawska opracowuje „Studium układu dróg szybkie-
Krajowych i Autostrad jest ograniczony, w szczegól-
go ruchu w Polsce, układ kierunkowy horyzont 2025 r.
ności w odniesieniu do ciągów drogowych leżących
wraz z analizą podziału funkcjonalnego całej sieci
poza siecią TEN-T, o czym świadczy m.in. brak środ-
drogowej w Polsce”. Generalna Dyrekcja Dróg Krajo-
ków na przebudowę ważnych z punktu widzenia sie-
wych i Autostrad przekazała autorom opracowania,
ci dróg krajowych przepraw przez Odrę w Ścinawie
w celu dokonania szczegółowej analizy, wnioski doty-
i Głogowie. Zatem z uwagi na fakt, iż potrzeby
czące zaliczenia poszczególnych dróg do kategorii
w zakresie budowy i modernizacji infrastruktury
dróg krajowych. Wśród tych wniosków znalazło się
transportowej wielokrotnie przewyższają wielkość
również wystąpienie wicemarszałka woj. pomorskie-
dostępnych środków, nie wszystkie inwestycje dro-
go w sprawie zaliczenia do kategorii dróg krajowych
gowe mogą zostać przyjęte do realizacji. W tej sytu-
obecnej drogi wojewódzkiej nr 235.
acji w pierwszej kolejności do realizacji zostały prze-
Jednocześnie uprzejmie informuję, że omawiana
widziane najpilniejsze zadania.
droga wojewódzka nie spełnia kryteriów kwalifika-
Jednocześnie należy podkreślić, iż stanowisko
cji dróg do kategorii dróg krajowych, określonych
resortu infrastruktury w przedmiotowej sprawie
w przepisach ustawy o drogach publicznych.
jest kontynuacją stanowiska prezentowanego wielo-
Podkreślenia wymaga fakt, że zwiększenie dłu-
krotnie przez byłe Ministerstwo Transportu. Zatem
gości dróg krajowych nie powoduje proporcjonalne-
niezgodne z prawdą jest podniesione przez pana po-
go wzrostu środków finansowych na budowę, prze-
sła twierdzenie, że były minister transportu popie-
budowę, remonty, utrzymanie i ochronę dróg krajo-
rał przejęcie realizacji tej inwestycji przez General-
wych zarządzanych przez generalnego dyrektora
ną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad.
dróg krajowych i autostrad.
Odnosząc się do kwestii związanej z przyzna-
niem Polsce i Ukrainie prawa organizowania mi- Z poważaniem
strzostw piłkarskich Euro 2012, uprzejmie informu- Podsekretarz stanu
ję, iż w resorcie opracowany został program rozwoju Zbigniew Rapciak
połączeń drogowych między miastami Euro 2012
oraz połączeń transgranicznych. W „Programie bu- Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
 487

Odpowiedź nia 2004 r. w sprawie wykazu punktów wwozu,

przez które można wprowadzać rośliny, produkty
podsekretarza stanu roślinne lub przedmioty, mająca na celu włączenie
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi tego przejścia do listy punktów wwozu, jest uzależ-
- z upoważnienia ministra - niona od zabezpieczenia w budżecie wojewody lubel-
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego skiego środków na zwiększenie zatrudnienia w Wo-
jewódzkim Inspektoracie Ochrony Roślin i Nasien-
w sprawie możliwości przeprowadzania nictwa w Lublinie, a co za tym idzie od możliwości
odpraw fitosanitarnych w Oddziale Celnym budżetu państwa.
w Hrebennem (1143)
Z poważaniem
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Wojciecha Żu- Podsekretarz stanu
kowskiego w sprawie możliwości przeprowadzania Marian Zalewski
odpraw fitosanitarnych w Oddziale Celnym w Hre-
bennem, przekazaną przy piśmie z dnia 20 lutego
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
2008 r. (znak: SPS-023-1143/08), przedstawiam po-
niższe wyjaśnienia.
Mając na uwadze utrudnienia, jakie powoduje
Odpowiedź
brak możliwości przeprowadzania granicznej kon-
troli fitosanitarnej na przejściu granicznym w Hre-
ministra rozwoju regionalnego
bennem oraz apele władz samorządowych i przed-
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
siębiorców, Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
przeprowadziło konsultacje dotyczące zamieszcze-
w sprawie prawidłowego funkcjonowania
nia drogowego przejścia granicznego w Hrebennem
generatora wniosków aplikacyjnych
w wykazie punktów wwozu, określonym w załączni-
Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki” (1144)
ku do rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju
wsi z dnia 28 kwietnia 2004 r. w sprawie wykazu
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
punktów wwozu, przez które można wprowadzać
interpelację pana posła Marka Kuchcińskiego (znak:
rośliny, produkty roślinne lub przedmioty (Dz. U.
SPS-023-1144/08) z dnia 5 lutego 2008 r. w sprawie
Nr 100, poz. 1018 i z 2008 r. Nr 20, poz. 120).
prawidłowego funkcjonowania generatora wniosków
Z informacji przekazanych przez Główny Inspek-
aplikacyjnych dla Programu Operacyjnego „Kapitał
torat Ochrony Roślin i Nasiennictwa wynika, że
ludzki” informuję, iż Ministerstwo Rozwoju Regio-
przejście graniczne w Hrebennem, po zakończonej
nalnego podjęło działania w kierunku wzmocnienia
w 2007 r. przebudowie, spełnia wymagania określo-
strony technicznej aplikacji. Dedykowane zostaną
ne w rozporządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju
lepszej wydajności serwery oraz łącze o większej
wsi z dnia 14 kwietnia 2004 r. w sprawie warunków,
przepustowości, przy użyciu którego udostępniana
jakie powinny spełniać miejsca, w których przepro-
jest aplikacja, co wpłynie na poprawę wydajności
wadza się graniczną kontrolę fitosanitarną (Dz. U.
narzędzia.
Nr 73, poz. 661), więc możliwe byłoby przeprowadza-
Ponadto prowadzone są prace zmierzające do
nie takich kontroli przez Państwową Inspekcję
zmiany technologii wykonania narzędzia, która po-
Ochrony Roślin i Nasiennictwa.
zwoli na ograniczenie liczby „przeładowań” strony
Następnie ministerstwo zwróciło się do wojewo-
po każdorazowym wybraniu danych ze słowników.
dy lubelskiego, organu zobowiązanego przepisami
Jednocześnie informuję, że w odpowiedzi na
ustawy z dnia 12 października 1990 r. o ochronie
prośby beneficjentów po 10 marca br. zostanie rów-
granicy państwowej (Dz. U. z 2005 r. Nr 226, poz. 1944,
nolegle udostępniona wersja aplikacji, którą będzie
z późn. zm.) do stałego utrzymywania przejść gra-
można zainstalować lokalnie na komputerze użyt-
nicznych znajdujących się na obszarze województwa
kownika, tym samym w trakcie pracy nie będzie wy-
w stanie umożliwiającym przeprowadzenie spraw-
magane stałe połączenie do sieci Internet.
nej i skutecznej kontroli fitosanitarnej, z prośbą
Wyżej wymienione działania wpłyną na poprawę
o opinię w sprawie zasadności tworzenia punktu
wydajności i dostępność aplikacji oraz będą dla be-
wwozu w Hrebennem. Wojewoda lubelski poparł
neficjentów Europejskiego Funduszu Społecznego
utworzenie takiego punktu wwozu, jednocześnie in-
znacznym ułatwieniem przy składaniu wniosków
formując o braku środków finansowych na pokrycie
o dofinansowanie projektów.
kosztów zatrudnienia w Wojewódzkim Inspektora-
cie Ochrony Roślin i Nasiennictwa w Lublinie, wcho- Z poważaniem
dzącym w skład zespolonej administracji rządowej, Minister
personelu do obsługi przejścia granicznego. Elżbieta Bieńkowska
W związku z powyższym nowelizacja rozporzą-
dzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 28 kwiet- Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
488
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tadeusza Arkita,
Witolda Kochana i Andrzeja Ryszki
w sprawie zmiany przepisów w zakresie
zwolnienia gmin z opłat
w postępowaniu sądowym (1145)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłów Tadeusza Arkita, Witolda Ko-
chana i Andrzeja Ryszki, przekazaną przy piśmie
z dnia 20 lutego 2008 r., nr SPS-023-1145/8, w spra-
wie zmiany przepisów w zakresie zwolnienia gmin
od opłat w postępowaniu sądowym, uprzejmie przed-
stawiam następujące stanowisko.
Obowiązujący do dnia 2 marca 2006 r. przepis
art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosz-
tach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2002 r.
Nr 9, poz. 88, z późn. zm.) przewidywał ustawowe
zwolnienie Skarbu Państwa oraz instytucji pań-
stwowych, których zadanie nie polegało na prowa-
dzeniu działalności gospodarczej, z obowiązku uisz-
czania opłat sądowych. Jednocześnie w oparciu
o ust. 2 tego artykułu gmina, związek międzygmin-
ny, powiat, związek powiatów oraz samorząd woje-
wództwa nie miały obowiązku uiszczania opłat są-
dowych, z wyjątkiem spraw dotyczących prowadzo-
nej przez nie działalności gospodarczej oraz spraw
w postępowaniu wieczystoksięgowym.
W aktualnym stanie prawnym, zgodnie z art. 94
ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądo-
wych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398,
z późn. zm.), zwanej dalej,,ustawą”, zwolnienie od
kosztów sądowych przysługuje wyłącznie Skarbowi
Państwa. Oprócz jednostek samorządu terytorial-
nego przywilej w zakresie zwolnienia od obowiązku
uiszczenia kosztów sądowych utraciło szereg insty-
tucji państwowych i innych podmiotów, którym do-
tychczas zwolnienie od kosztów sądowych było
gwarantowane ustawowo (np.: Narodowy Bank
Polski, Agencja Mienia Wojskowego, Agencja Ryn-
ku Rolnego, Agencja Restrukturyzacji i Moderni-
zacji Rolnictwa).
Na podstawie art. 103 ustawy jednostki samo-
rządu terytorialnego mogą ubiegać się o zwolnienie
od kosztów sądowych, jeżeli wykażą, że nie mają do-
statecznych środków na ich poniesienie. Należy wska-
zać, że instytucja zwolnienia od kosztów sądowych
ma szczególny charakter i dotyczy spraw społecznie
istotnych. Przy generalnej zasadzie odpłatności wy-
miaru sprawiedliwości ma ona istotne znaczenie dla
zapewnienia stronom dostępu do sądu dla realizacji
ochrony ich słusznych praw. Pozwala bowiem na do-
chodzenie tej ochrony podmiotom gorzej sytuowa-
nym, dla których poniesienie kosztów postępowania
przed sądem nie jest możliwe.
Niezależnie od powyższego podkreślić należy, że
w sprawach, w których organy jednostek samorządu
terytorialnego reprezentują Skarb Państwa, nie po-
biera się opłat sądowych z mocy art. 94 ww. ustawy
z dnia 28 lipca 2005 r., bowiem stroną w znaczeniu
materialnym jest tu Skarb Państwa. Wynika to
z treści art. 66 ust. 1 ustawy z dnia 21 stycznia 2000 r.
o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjo-
nowaniem administracji publicznej (Dz. U. Nr 12,
poz. 136, z późn. zm.). W myśl tego przepisu w postę-
powaniach sądowych i administracyjnych wynikają-
cych z wykonywania przez jednostki samorządu te-
rytorialnego zadań z zakresu administracji rządo-
wej, określanych przez ustawy lub powierzonych
w drodze porozumienia, Skarb Państwa reprezentu-
ją jednostki samorządu terytorialnego wykonujące
te zadania.
W związku z tym jeżeli gmina występuje w po-
stępowaniu sądowym jako wykonująca zadania zle-
cone z zakresu administracji rządowej, na podstawie
art. 8 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie
gminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591, z późn.
zm.), jest zwolniona z obowiązku ponoszenia opłat
sądowych.
Natomiast w postępowaniu wieczystoksięgowym
sytuacja gmin w zakresie ponoszenia kosztów sądo-
wych nie uległa zmianie po wejściu w życie ustawy
z 2005 r. Także pod rządem poprzednio obowiązują-
cej ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywil-
nych z dnia 13 czerwca 1967 r., począwszy od dnia
23 września 2001 r., tj. po znowelizowaniu art. 8
ust. 2 tej ustawy, gminy, występując z wnioskiem
o wpis w księdze wieczystej, miały obowiązek uisz-
czania kosztów sądowych. Zmianę treści art. 8
ust. 2 uzasadniano koniecznością jednakowego
traktowania wszystkich podmiotów obrotu nieru-
chomościami.
Nie zasługuje na aprobatę sytuacja, w której za-
równo biedna rolnicza gmina, jak i bogata przemysło-
wo metropolia byłyby traktowane przez ustawodawcę
jednakowo w zakresie zdolności do ponoszenia kosz-
tów sądowych. Mając na uwadze te względy, trudno
znaleźć społeczne uzasadnienie dla przyznania samo-
rządom terytorialnym ustawowego zwolnienia z obo-
wiązku ponoszenia opłat sądowych i uprzywilejowania
ich względem pozostałych uczestników obrotu praw-
nego (w tym także instytucji państwowych).
Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że
nie zasługuje na uwzględnienie zgłoszony w interpe-
lacji postulat przyznania jednostkom samorządu te-
rytorialnego ustawowego zwolnienia od kosztów są-
dowych w sprawach cywilnych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Zbigniewa Chlebowskiego i Marcina Zawiły
w sprawie modernizacji linii kolejowej
Wrocław–Wałbrzych–Jelenia Góra (1146)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłów Zbigniewa Chlebowskiego i Mar-
cina Zawiły w sprawie modernizacji linii kolejowej
nr 274 Wrocław – Wałbrzych – Jelenia Góra – Zgo-
rzelec uprzejmie informuję, że w roku 2008 Fundusz
Kolejowy będzie dysponował zdecydowanie większy-
mi środkami niż w poprzednich latach, jednakże
z uwagi na olbrzymie potrzeby modernizacja linii
kolejowej Wrocław – Jelenia Góra – Zgorzelec nie
może być przeprowadzona w pełnym zakresie i dla-
tego w 2008 r. sfinansowane będą jedynie zadania
wymagające najpilniejszej realizacji.
W projekcie programu rzeczowo-finansowego
wykorzystania środków Funduszu Kolejowego, sta-
nowiącym podstawę do wydatkowania środków
Funduszu Kolejowego, planuje się przeprowadzenie
następujących inwestycji na linii kolejowej nr 274
Wrocław–Zgorzelec:
1. Zadanie „modernizacja nawierzchni stacji
Wałbrzych Główny (tor nr 29, nr 47 i 45), wymiana
podrozjazdnic w rozjeździe nr 155, stacja Jaworzyna
Śląska (tor nr 7 i nr 11)”. Realizacja zadania ma na
celu likwidację ograniczenia prędkości (do 20 km/
godz.) oraz przywrócenie prędkości rozkładowej
80 km/godz. Realizację tego zadania rozpoczęto
w 2007 r., natomiast prace powinny zostać ukończo-
ne już w kwietniu 2008 r. Całkowite koszty tego za-
dania w br. wynoszą 2847,0 tys. zł, z czego dofinanso-
wanie z Funduszu Kolejowego wynosi 460,53 tys. zł.
2. Zadanie na szlaku Smolec – Kąty Wrocław-
skie „modernizacja nawierzchni na typ UIC60 km
10,730–20,320 wraz z niezbędną renowacją odwod-
nienia i związaną z nią modernizacją przejazdów ko-
lejowych i obiektów inżynieryjnych wraz z towarzy-
szącymi robotami elektroenergetycznymi i sterowa-
nia ruchem kolejowym (tor nr 2)”. Realizacja zada-
nia ma na celu likwidację ograniczeń prędkości (do
30 km/godz.), przywrócenie prędkości rozkładowej
100 km/godz. oraz zwiększenie przepustowości linii.
Terminem planowanego zakończenia prac jest gru-
dzień 2008 r. Całkowite koszty tego zadania w br.
wynoszą 13 320,60 tys. zł, z czego dofinansowanie
z Funduszu Kolejowego wynosi 11 988,50 tys. zł.
3. Zadanie na szlaku Wałbrzych Miasto – Wał-
brzych Fabryczny „modernizacja nawierzchni na
typ UIC60 km 72,580–74,130 wraz z niezbędną re-
nowacją odwodnienia i związaną z nią modernizacją
przejazdów kolejowych i obiektów inżynieryjnych
wraz z towarzyszącymi robotami elektroenergetycz-
489
nymi i sterowania ruchem kolejowym (tor nr 1)”. Re-
alizacja zadania ma na celu likwidację ograniczeń
prędkości (do 20 km/godz.), przywrócenie prędkości
rozkładowej 50 km/godz. oraz zwiększenie przepusto-
wości linii. Terminem planowanego zakończenia prac
jest grudzień 2008 r. Całkowite koszty tego zadania
w br. wynoszą 2470,00 tys. zł, z czego dofinansowanie
z Funduszu Kolejowego wynosi 2223,00 tys. zł.
4. Zadanie na szlaku Wałbrzych Miasto – Wał-
brzych Fabryczny „modernizacja nawierzchni na typ
UIC60 km 72,570–74,100 wraz z niezbędną renowa-
cją odwodnienia i związaną z nią modernizacją prze-
jazdów kolejowych i obiektów inżynieryjnych wraz
z towarzyszącymi robotami elektroenergetycznymi
i sterowania ruchem kolejowym (tor nr 2)”. Realiza-
cja zadania ma na celu likwidację ograniczeń prędko-
ści (do 20 km/godz.), przywrócenie prędkości rozkła-
dowej 50 km/godz. oraz zwiększenie przepustowości
linii. Terminem planowanego zakończenia prac jest
grudzień 2008 r. Całkowite koszty tego zadania w br.
wynoszą 2470,00 tys. zł, z czego dofinansowanie
z Funduszu Kolejowego wynosi 2223,00 tys. zł.
5. Zadanie na szlaku: Wałbrzych Fabryczny
– Boguszów – Gorce (km 82,710–85,820), stacja Wał-
brzych Główny, Boguszów Gorce Wschodnie, Bogu-
szów Gorce „modernizacja nawierzchni na typ
UIC60 km 74,900–81,075, km 82,710–85,820 wraz
z niezbędną renowacją odwodnienia i związaną
z nią modernizacją przejazdów kolejowych i obiek-
tów inżynieryjnych wraz z towarzyszącymi robota-
mi elektroenergetycznymi i sterowania ruchem ko-
lejowym (tor nr 2) oraz modernizacja torów na stacji
Wałbrzych Główny (tory nr 5, 17, 17a)”. Realizacja
zadania ma na celu likwidację ograniczeń prędkości
na szlaku (do 30 km/godz.), przywrócenie prędko-
ści rozkładowej 50 km/godz. oraz zwiększenie prze-
pustowości linii. Terminem planowanego zakoń-
czenia prac jest grudzień 2008 r. Całkowite koszty
tego zadania w br. wynoszą 18 917,00 tys. zł, z cze-
go dofinansowanie z Funduszu Kolejowego wynosi
17 025,30 tys. zł.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że pierwsze
wypłaty z Funduszu Kolejowego będą możliwe do
realizacji po przyjęciu przez Radę Ministrów projek-
tu uchwały w sprawie zatwierdzenia „Programu
rzeczowo-finansowego wykorzystania środków Fun-
duszu Kolejowego w 2008 r.”.
Według wstępnego harmonogramu wypłat pierw-
sze płatności za wykonane zadania na przedmioto-
wej linii zaplanowane są na kwiecień br. w kwocie
460,53 tys zł. Kolejne transze wypłat środków z fun-
duszu przedstawiają się następująco: kwota 5125,50
tys. zł w sierpniu, 6489,00 tys. zł we wrześniu,
6570,00 tys. zł w październiku, 7105,50 tys. zł w li-
stopadzie i 8169,80 tys. zł w grudniu.
Dodatkowo zarządca infrastruktury kolejowej
PKP Polskie Linie Kolejowe SA ze środków wła-
snych rozpoczął w 2007 r. realizację programu „Mo-
dernizacja zabudowy SSP (samoczynnej sygnalizacji
przejazdowej), Tvu (urządzeń telewizji przemysło-
490
wej na przejazdach kolejowych), srk (urządzeń ste-
rowania ruchem kolejowym)”, która zakłada mo-
dernizację urządzeń sterowania ruchem kolejowym
(srk) i telekomunikacji kolejowej (tk) na stacji Świe-
bodzice, zabudowę urządzeń elektrycznego ogrze-
wania rozjazdów (EOR) i likwidację nastawni wy-
konawczej.
Szacunkowa wartość inwestycji wynosi ok.
20 000,0 tys. zł. Powyższe zamierzenie inwestycyjne
jest przygotowane do realizacji w 2009 r., jednakże
w chwili wygospodarowania przez spółkę dodatko-
wych środków finansowych istnieje możliwość wcze-
śniejszego ogłoszenia przetargu i rozpoczęcia reali-
zacji zadania już w 2008 r. Całkowite zakończenie
ww. prac jest planowane na rok 2010.
Ponadto w latach 2009–2010 dla kompleksowego
odtworzenia pierwotnych parametrów linii tylko na
trasie Wrocław – Boguszów Gorce niezbędne nakła-
dy wynoszą 121 951,0 tys. PLN. Kwota dotyczy wy-
łącznie prac w zakresie nawierzchni i podtorza bez
infrastruktury obsługi podróżnych, m.in. peronów.
Zakres prac przewiduje poprawę pogarszającego
się stanu nawierzchni na odcinkach linii Mietków
– Jaworzyna Śląska oraz kompleksową przebudowę
stacji Wałbrzych Szczawienko, Wałbrzych Miasto,
Wałbrzych Fabryczny wraz z wymianą urządzeń
sterowania ruchem kolejowym oraz niezbędną in-
frastrukturą towarzyszącą.
Dla odcinka Boguszów Gorce – Jelenia Góra w celu
przywrócenia pierwotnych parametrów linii potrzeb-
na jest wyłącznie na nawierzchnię i podtorze kwota
około 130 mln zł. Ponadto na poprawę obiektów inży-
nieryjnych niezbędna jest kwota 3,3 mln zł.
Z uwagi na ograniczone środki finansowe i ol-
brzymie potrzeby modernizacyjne przedmiotowej li-
nii jej modernizacja w szerszym zakresie będzie
możliwa dopiero po wygospodarowaniu dodatko-
wych środków finansowych. Jednocześnie pragnę
dodać, iż dołożymy wszelkich starań, aby optymal-
nie wykorzystać dostępne środki finansowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
oraz grupy posłów
w sprawie wpisania na listę indykatywnego
wykazu projektów dużych i kluczowych
dla Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
projektu pod nazwą „Budowa mostu drogowego
w Toruniu wraz z drogami dojazdowymi”
oraz przeniesienia go z listy rezerwowej
na listę podstawową (1148)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Grzegorza Karpińskiego
oraz grupy posłów w sprawie budowy mostu drogo-
wego na Wiśle w Toruniu, przesłanego przy piśmie
marszałka Sejmu RP z dnia 20 lutego br., nr SPS-
-023-1148/08, uprzejmie przekazuję następujące in-
formacje.
Ministerstwo Infrastruktury zakończyło weryfi-
kację projektów kluczowych PO IiŚ. Dnia 11 stycz-
nia br. zweryfikowana lista projektów została zaak-
ceptowana przez kierownictwo resortu i przekazana
do Ministerstwa Rozwoju Regionalnego.
W chwili obecnej resort infrastruktury nie wi-
dzi możliwości wpisania inwestycji pn.: Budowa
mostu drogowego przez Wisłę w Toruniu wraz
z drogami dojazdowymi, na listę projektów podsta-
wowych PO IiŚ.
Wpisanie przedsięwzięcia na listę rezerwową
oznacza, że uzyskanie środków pieniężnych z UE
w ramach PO IiŚ będzie możliwe w przypadku wy-
stąpienia oszczędności przy realizacji lub niezreali-
zowaniu zadań podstawowych.
Projekt budowy mostu drogowego w Toruniu
jest ujęty na liście rezerwowej projektów indywidu-
alnych w ramach Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko 2007–2013”. Oznacza to, że
na obecnym etapie nie ma zapewnionego finanso-
wania jego realizacji w ramach dostępnej na lata
2007–2013 alokacji z funduszy UE. Zgodnie z punk-
tem 37 Wytycznych w zakresie jednolitego systemu
zarządzania i monitoringu projektów indywidual-
nych, zgodnych z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 6 grud-
nia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwo-
ju, z beneficjantami zawierane będą preumowy
określające szczegółowe ramy czasowe oraz zakres
prac przygotowawczych również dla projektów re-
zerwowych.
Ministerstwo Infrastruktury zaproponowało,
aby finansowanie przygotowania projektów rezer-
wowych było możliwe w ramach odrębnych projek-

tów. Ostateczne rozstrzygnięcia w tej sprawie zosta-
ną podjęte przez Komitet Monitorujący PO IiŚ.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Barbara Kondrat
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
oraz grupy posłów
w sprawie wpisania na listę indykatywnego
wykazu projektów dużych i kluczowych
dla Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” projektu
pod nazwą „Szybka Kolej Metropolitalna
w bydgosko-toruńskim obszarze
metropolitalnym BiT-City” (1149)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Grzegorza Karpińskiego oraz
grupy posłów w sprawie wpisania na listę projektów
indywidualnych Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” inwestycji pn. „Szybka Ko-
lej Metropolitalna w bydgosko-toruńskim obszarze
metropolitalnym BiT-City”, przesłanej przy piśmie
Pana Marszałka nr SPS-023-1149/08, uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Ministerstwo Infrastruktury zakończyło weryfi-
kację projektów kluczowych PO IiŚ. Dnia 11 stycz-
nia br. zweryfikowana lista projektów została zaak-
ceptowana przez kierownictwo resortu i przekazana
do Ministerstwa Rozwoju Regionalnego.
Przegląd projektów w zakresie działań transpor-
towych PO IiŚ polegał na analizie inwestycji umiesz-
czonych na liście opublikowanej 5 października
2007 r. w Monitorze Polskim. W toku weryfikacji nie
było możliwości dopisywania żadnych nowych przed-
sięwzięć ubiegających się o dofinansowanie ze środ-
ków UE. Tym samym dokonywane zmiany polegały
jedynie na aktualizacji zapisów dotyczących termi-
nów realizacji, szacunkowych kosztów oraz zakre-
sów projektów znajdujących się na liście.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że Minister-
stwo Infrastruktury docenia wagę projektu oraz
zdaje sobie sprawę ze znaczenia, jakie ma stworze-
nie sprawnego połączenia kolejowego między Byd-
goszczą a Toruniem dla rozwoju obu miast. Projekt
ten kwalifikuje się do wsparcia w ramach działania
7.3: Transport miejski w obszarach metropolital-
nych, dla którego przyjęto konkursową procedurę
wyboru projektów. Minimalna wartość inwestycji
została wyznaczona na poziomie 100 mln PLN. Tryb
491
konkursowy pozwoli na wybranie przedsięwzięć naj-
bardziej efektywnych pod względem ekonomicznym
i finansowym oraz najlepiej przygotowanych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z informacjami przekazanymi przez marszałka woj.
kujawsko-pomorskiego projekt modernizacji linii ko-
lejowej Bydgoszcz–Toruń został zgłoszony do kon-
kursu w ramach działania 7.3: Transport miejski
w obszarach metropolitalnych. Organizacją konkur-
sów oraz wyborem projektów do realizacji będzie
zajmowało się Centrum Unijnych Projektów Trans-
portowych. Procedura naboru wniosków rozpocznie
się po zatwierdzeniu kryteriów przez Komitet Moni-
torujący PO IiŚ.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Barbara Kondrat
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kuriaty
w sprawie awansu zawodowego nauczycieli
nauczycielskich kolegiów języków obcych
i kolegiów nauczycielskich
(zakładów kształcenia nauczycieli) (1151)
Odpowiadając na interpelację pana posła Jana
Kuriaty (nr SPS-023-1151/08) z dnia 6 lutego 2008 r.
dotyczącą awansu zawodowego nauczycieli, nauczy-
cielskich kolegiów języków obcych i kolegiów na-
uczycielskich, uprzejmie przedstawiam następującą
opinię.
W świetle art. 9d ust. 7 ustawy z dnia 26 stycznia
1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97,
poz. 674, ze zm.) nauczyciel stażysta i nauczyciel kon-
traktowy składają wniosek o podjęcie odpowiednio
postępowania kwalifikacyjnego lub egzaminacyjnego
w roku uzyskania pozytywnej oceny dorobku zawo-
dowego za okres stażu. Nauczyciel mianowany może
złożyć wniosek o podjęcie postępowania kwalifikacyj-
nego w okresie 3 lat od dnia otrzymania pozytywnej
oceny dorobku zawodowego za okres stażu.
W myśl art. 9b ust. 3 i 3a powołanej ustawy na-
uczycielom, którzy złożą wnioski o podjęcie odpo-
wiednio postępowania kwalifikacyjnego lub egzami-
nacyjnego do dnia:
1) 30 czerwca danego roku – właściwy organ wy-
daje decyzję o nadaniu lub odmowie nadania stopnia
awansu zawodowego w terminie do dnia 31 sierpnia
danego roku,
492
2) 31 października danego roku – właściwy or-
gan wydaje decyzję o nadaniu lub o odmowie nada-
nia stopnia awansu zawodowego w terminie do dnia
31 grudnia danego roku.
Powyższy przepis określa terminy, w których
musi zostać wydana decyzja o nadaniu lub odmowie
nadania stopnia awansu zawodowego, co ma istotne
znaczenie dla ustalenia wynagrodzenia nauczyciela.
W myśl bowiem przepisu art. 39 ust. 1 i 1a ustawy
Karta Nauczyciela zmiana wysokości wynagrodze-
nia w czasie trwania stosunku pracy w związku
z uzyskaniem kolejnego stopnia awansu zawodowe-
go nauczyciela następuje z pierwszym dniem roku
szkolnego następującego po roku szkolnym, w któ-
rym nauczyciel uzyskał wyższy stopień awansu.
W przypadku uzyskania kolejnego stopnia awansu
zawodowego w trybie art. 9b ust. 3a (tj. w przypadku
uzyskania stopnia awansu zawodowego w okresie od
dnia 1 września do dnia 31 grudnia danego roku)
zmiana wysokości wynagrodzenia następuje z dniem
1 stycznia danego roku następującego po roku ka-
lendarzowym, w którym nauczyciel uzyskał wyższy
stopień awansu. Tak więc w przypadku nauczycieli,
którzy uzyskają wyższy stopień awansu zawodowe-
go do dnia:
1) 31 sierpnia danego roku – z dniem 1 września
następuje zmiana wynagrodzenia,
2) 31 grudnia danego roku – z dniem 1 stycznia
następuje zmiana wynagrodzenia.
Należy zgodzić się z tym, iż z uwagi na specyficz-
ną organizację roku szkolnego w kolegium nauczy-
cielskim i nauczycielskim kolegium języków nie jest
możliwe złożenie przez nauczyciela kolegium wnio-
sku o podjęcie postępowania kwalifikacyjnego lub
egzaminacyjnego do dnia 30 czerwca danego roku.
Nauczyciel kolegium, który ukończy staż z dniem
30 czerwca danego roku, wniosek o podjęcie postę-
powania może złożyć w terminie do dnia 31 paź-
dziernika danego roku. Zmiana wynagrodzenia na-
uczyciela nastąpi wówczas z dniem 1 stycznia dane-
go roku następującego po roku kalendarzowym,
w którym nauczyciel uzyskał wyższy stopień awan-
su zawodowego.
Jednocześnie uprzejmie dziękuję za przedstawie-
nie propozycji zmian w systemie awansu zawodowe-
go nauczycieli kolegiów nauczycielskich i nauczy-
cielskich kolegiów języków obcych. Przedstawione
uwagi zostaną poddane wnikliwej analizie pod ką-
tem ewentualnych zmian w toku przyszłych prac le-
gislacyjnych.
Przekazując Panu Marszałkowi powyższe wyja-
śnienia, uprzejmie proszę o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie usunięcia z list indykatywnych
Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka” inwestycji,
o które wnioskowały
poznańskie uczelnie wyższe (1152)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem pana posła Jana Filipa Libickiego dotyczącym
projektów kluczowych:
— budowa Biocentrum Akademii Rolniczej im.
Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu,
— Centrum Edukacyjne Usług Elektronicznych
Akademii Ekonomicznej w Poznaniu –
uprzejmie informuję, iż dwa wyżej wymienione
projekty zostały zamieszczone na „Liście projek-
tów indywidualnych Programu Operacyjnego”In-
frastruktura i środowisko”2007–2013 stanowiącej
załącznik do obwieszczenia ministra rozwoju re-
gionalnego z dnia 29 sierpnia 2007 r. (M.P. Nr 69,
poz. 757).
Proces weryfikacji „Listy indykatywnej projek-
tów kluczowych Programu Operacyjnego”Infra-
struktura i środowisko”2007–2013, XIII oś priory-
tetowa: Infrastruktura szkolnictwa wyższego prze-
biegał dwustopniowo (decyzja ministra rozwoju re-
gionalnego z dnia 13 grudnia 2007 r.). Pierwszym
etapem była powtórna analiza list przez instytucje
odpowiedzialne za realizację poszczególnych priory-
tetów, a następnie Ministerstwo Rozwoju Regional-
nego przeanalizowało listy nadesłane przez poszcze-
gólne resorty.
Weryfikacja list indykatywnych projektów klu-
czowych Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” 2007–2013 odbyła się wyłącznie na
podstawie kryteriów merytorycznych. Przy przeglą-
dzie projektów dotyczących szkolnictwa wyższego
kierowano się takimi kryteriami, jak kierunki
kształcenia (na liście zostały projekty szkół kształ-
cących na kierunkach strategicznych z punktu wi-
dzenia rozwoju kraju) oraz możliwości nadawania
przez uczelnie stopni naukowych.
Pragnę poinformować, że ostateczną decyzję do-
tyczącą „Listy indykatywnej projektów kluczowych
Programu Operacyjnego”Infrastruktura i środowi-
sko”2007–2013 podjęło Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego jako instytucja zarządzająca.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że umieszcze-
nie projektu na liście nie jest równoznaczne z auto-
matycznym przyznaniem dofinansowania, stwarza
jedynie szansę na dofinansowanie.
Projekty powinny przyczyniać się nie tylko do
osiągnięcia zakładanych celów programów, ale rów-
nież spełniać kryteria formalne i merytoryczne
ustalone przez komitety monitorujące. Dopiero po
ich spełnieniu i właściwym przygotowaniu projektu

do realizacji może zostać zawarta umowa o dofinan-
sowanie.
Weryfikacja projektów kluczowych spowodowała
uwolnienie części środków, które zostaną przeznaczo-
ne na wyłanianie projektów w trybie konkursowym.
W ramach XIII osi priorytetowej: Infrastruktura
szkolnictwa wyższego Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko” 2007–2013 wolna aloka-
cja do zagospodarowania wynosi 319,61 mln zł.
W związku z powyższym zachęcam wszystkich
potencjalnych beneficjentów, których projekty będą
spełniały kryteria wyboru projektów, do składania
wniosków o dofinansowanie.
Uprzejmie informuję, że o terminach uruchomie-
nia konkursów poinformuję indywidualnie wszyst-
kich beneficjentów, których projekty zostały wykre-
ślone z „Listy indykatywnej projektów kluczowych
Programu Operacyjnego”Infrastruktura i środowi-
sko”2007–2013, jak również odpowiednie informa-
cje zostaną zamieszczone na stronie internetowej
Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego (www.
nauka.gov.pl).
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie usunięcia z list indykatywnych
Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka”
inwestycji strategicznych dla rozwoju
Poznania i Wielkopolski (1153)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo (znak: SPS-023-1153/08) z dnia 22 lutego br.
dotyczące interpelacji posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie usunięcia z list indykatywnych Progra-
mu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka” oraz
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środo-
wisko” projektów indywidualnych dotyczących woj.
wielkopolskiego pragnę przedstawić poniższe wyja-
śnienia.
W związku z podjętą w grudniu 2007 r. przeze
mnie decyzją o weryfikacji list projektów indywidu-
alnych dla Programów Operacyjnych: „Infrastruk-
tura i środowisko” (PO IiŚ), „Innowacyjna gospo-
darka” (PO IG) oraz Rozwój Polski Wschodniej
(PO RPW) ministerstwa pełniące funkcje instytucji
pośredniczących w systemie ich realizacji dokonały
przeglądu dotychczas obowiązujących list. Wypraco-
493
wane w toku weryfikacji nowe listy projektów indy-
widualnych dla krajowych programów operacyjnych
zostały przeze mnie zaakceptowane w dniu 1 lutego
2008 r. Zgodnie z wymogami art. 28 ust 1a ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia po-
lityki rozwoju (Dz. U. z 2006 r. Nr 227, poz. 1658
oraz z 2007 r. Nr 140, poz. 984) w najbliższym czasie
lista ta zostanie opublikowana w Dzienniku Urzędo-
wym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
Biorąc pod uwagę powyższe, pozwolę odnieść się
do poszczególnych pytań postawionych przez Pana
Posła w piśmie. Wypracowanie kształtu list projek-
tów indywidualnych odbywało się przy udziale po-
szczególnych instytucji zarządzających, instytucji
pośredniczących oraz przedstawicieli samorządów
regionalnych w oparciu o kryteria strategiczne za-
warte w „Wytycznych ministra rozwoju regional-
nego w zakresie jednolitego systemu zarządzania
i monitoringu indywidualnych projektów kluczo-
wych”. Moja aprobata dla zmian w obrębię wykazu
indywidualnych projektów kluczowych dla woj.
wielkopolskiego, powstałych w wyniku ponownej
weryfikacji projektów pod kątem zgodności ze wspo-
mnianymi kryteriami strategicznymi oraz pod ką-
tem możliwości wdrożenia projektu w okresie 2007–
–2015, została podjęta wyłącznie w trosce o rzetelne
i skuteczne zarządzanie środkami finansowymi pro-
gramów operacyjnych, czerpiąc naukę z doświad-
czeń okresu 2004–2006, gdy problemy z termino-
wym, prawidłowym przygotowaniem i wdrażaniem
projektów stworzyły zagrożenie ograniczenia ab-
sorpcji środków.
Spełniając prośbę pana posła o wyjaśnienie po-
wodów usunięcia ważnych dla Wielkopolski projek-
tów, wyszczególnionych m.in. w piśmie, uprzejmie
informuję, że projekty:
1) Centrum Edukacyjne Usług Elektronicznych
Akademii Ekonomicznej w Poznaniu,
2) Budowa Biocentrum Akademii Rolniczej im.
Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu,
zostały usunięte, gdyż nie spełniają kryterium
zgodnego z opisem priorytetu XIII: Infrastruktura
szkolnictwa wyższego PO IiŚ, przyjętego decyzją
Komisji Europejskiej z dnia 7 grudnia 2007 r.,
tj. dysponowania potencjałem dydaktycznym po-
zwalającym na prowadzenie studiów III stopnia
(uprawnienia do przyznawania stopni doktorskich)
w dziedzinach priorytetowych dla PO IiŚ.
W odniesieniu do projektu rezerwowego „Budo-
wa infrastruktury Parku Naukowo-Technologiczne-
go Luboń”, usuniętego z wykazu w wyniku weryfi-
kacji projektów indywidualnych dla działania 5.3:
Wspieranie ośrodków innowacyjności, uprzejmie in-
formuję, iż nie spełnia on kryteriów strategicznych
dla projektów indywidualnych oraz nie wpisuje się
w kryteria wyboru projektów zatwierdzonych przez
Komitet Monitorujący PO IG. Dodatkowe wątpliwo-
ści budzi zarówno charakter parku, jak i jego po-
nadregionalne oddziaływanie. Przedstawione w opi-
sie projektu funkcje wypełnia już w regionie Po-
494
znański Park Naukowo-Technologiczny, a jego ofer-
ta zostanie poszerzona o kolejny zespół inkubatorów,
które planuje się do realizacji w ramach indywidual-
nego projektu na liście podstawowej działania 5.3
(poz. 62). Realizacja projektu nie przyczyni się za-
tem do dywersyfikacji działalności gospodarczej
w regionie lub zapewnienia działalności komple-
mentarnej w stosunku do obecnie istniejącej, co jest
jednym z kryteriów merytorycznych, obligatoryj-
nych dla działania 5.3 PO IG. Ponadto wątpliwości
budzi status wnioskodawcy projektu, którym są Za-
kłady Chemiczne „Luboń”. Według kryteriów wybo-
ru finansowanych operacji, zatwierdzonych przez
Komitet Monitorujący PO IG, wnioskodawcą powin-
na być wysoko wyspecjalizowana instytucja z oto-
czenia biznesu, świadcząca usługi o wysokim po-
tencjale rynkowo-technologicznym, zarządzająca
parkiem naukowo-technologicznym, inkubatorem
technologii, centrum zaawansowanych technologii,
centrum produktywności, innym ośrodkiem spe-
cjalistycznych usług dla przedsiębiorców. Zakłady
Chemiczne „Luboń” nie są instytucją otoczenia biz-
nesu, lecz przedsiębiorstwem produkcyjnym, przez
co udzielone wsparcie miałoby charakter pomocy
publicznej.
Natomiast w odniesieniu do projektu „Trakt
Królewsko-Cesarski w Poznaniu”, zawierającego się
w działaniu 6.4: Inwestycje w produkty turystyczne
o znaczeniu ponadregionalnym, instytucja zarzą-
dzająca podjęła decyzję o unieważnieniu wykazu
z przyczyn formalnych, tj. braku przeprowadzenia
konsultacji społecznych listy, oraz z faktu, że nie
wszyscy potencjalni beneficjenci zostali poinformo-
wani o możliwości składania projektów. Dodatkowo
w trakcie tworzenia listy kryteria wyboru projektów
dla działania 6.4 nie były jeszcze uzgodnione z wła-
ściwymi instytucjami: pośredniczącą i wdrażającą.
W związku z powyższym instytucja zarządzająca
programem, przychylając się do stanowiska ministra
właściwego ds. turystyki, podjęła decyzję o przepro-
wadzeniu ponownego, otwartego naboru projektów
w obszarze turystyki.
Jednocześnie pragnę poinformować, że ponowny
nabór na listę w ramach działania 6.4 rozpocznie się
po publikacji listy projektów indywidualnych dla po-
zostałych osi priorytetowych w „Monitorze Pol-
skim”. Za organizację prac w przedmiotowym zakre-
sie odpowiada Polska Organizacja Turystyczna
wraz z Ministerstwem Sportu i Turystyki, we współ-
pracy z instytucją pośredniczącą, którą dla działa-
nia 6.4 jest Ministerstwo Gospodarki. Informacje
o naborze ukażą się w najbliższym czasie na stro-
nach internetowych ww. instytucji. Po zatwierdze-
niu nowej listy przez instytucję pośredniczącą i za-
rządzającą wykaz zostanie poddany – zgodnie ze
znowelizowanymi wytycznymi w zakresie jednolite-
go systemu zarządzania i monitorowania projektów
indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju – 30-dniowym konsultacjom spo-
łecznym. Ogłoszenie przez instytucję zarządzającą
nowej listy projektów indywidualnych dla działania
6.4 planowane jest na koniec czerwca br.
Pragnę również podkreślić, iż nieznalezienie się
projektu na liście nie oznacza odebrania jakiejkol-
wiek inwestycji możliwości ubiegania się o dofinan-
sowanie ze środków UE, bowiem każde przedsię-
wzięcie spełniające kryteria udzielania dofinanso-
wania w ramach danego programu operacyjnego
może się również ubiegać o wsparcie w procedurze
konkursowej. Tym samym decyzja o usunięciu bądź
nieumieszczeniu jakiegokolwiek przedsięwzięcia na
liście projektów indywidualnych nie oznacza pozba-
wienia lub uniemożliwienia uzyskania wsparcia UE,
a jedynie przesądza o formie ubiegania się o wspar-
cie – w procedurze pozakonkursowej (indywidual-
nej) lub konkursowej. W każdej z powyższych proce-
dur podstawowym czynnikiem decydującym o udzie-
leniu lub nieudzielaniu dofinansowania jest spełnia-
nie przez projekt kryteriów wyboru finansowanych
operacji, zatwierdzonych dla każdego z programów
operacyjnych przez właściwy komitet monitorujący.
W świetle powyższych wyjaśnień przypominam
też, że umieszczenie projektu na liście nie jest rów-
noznaczne z automatycznym przyznaniem dofinan-
sowania, stwarza jedynie szansę na dofinansowanie.
Projekty powinny przyczyniać się nie tylko do osią-
gnięcia zakładanych celów programu operacyjnego,
ale również spełniać kryteria formalne i meryto-
ryczne ustalone przez wspomniany komitet monito-
rujący. Dopiero po ich spełnieniu i właściwym przy-
gotowaniu projektu do realizacji może zostać zawar-
ta umowa o dofinansowanie.
Pragnę podkreślić, iż w toku weryfikacji projek-
tów ich lokalizacja nie była czynnikiem decydują-
cym o pozostawieniu bądź usunięciu z listy. Weryfi-
kacja odbywała się w oparciu o przesłanki meryto-
ryczne, objaśnione m.in. w materiale podsumowują-
cym przebieg procesu weryfikacji, znajdującym się
w załączniku oraz dostępnym na stronach interne-
towych MRR.
Odnosząc się ponownie do procesu weryfikacji,
pragnę jeszcze raz zapewnić Pana Posła, iż zależało
mi na tym, aby weryfikacja odbywała się w sposób
jak najbardziej przejrzysty i sprawiedliwy. Chciała-
bym podkreślić, że moja decyzja dotycząca weryfika-
cji list projektów kluczowych nie była wymierzona
przeciwko woj. wielkopolskiemu ani żadnemu z pol-
skich regionów. Moje działanie w powyższym zakre-
sie, jak też wszystkie inne podejmowanie kroki po-
dyktowane były i będą chęcią tworzenia takich list
projektów indywidualnych, które zagwarantują
szybkie i – co najważniejsze – efektywne wydatko-
wanie unijnych funduszy na projekty o strategicz-
nym znaczeniu, ważne dla osiągnięcia zakładanych

wskaźników rozwoju społeczno-gospodarczego na-
szego kraju.
Mam nadzieję, że moje wyjaśnienia będą dla
Pana satysfakcjonujące i przyczynią się do pomyśl-
nej współpracy służącej rozwojowi zarówno woj.
wielkopolskiego, jak też całego kraju.
Z wyrazami szacunku
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Teresy Wargockiej
w sprawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego
(sygn. akt P/10/07) (1154)
W związku z interpelacją Pani Teresy Wargoc-
kiej, poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, prze-
kazaną przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r. (znak:
SPS-023-1154/08), w sprawie wyroku TK (syg. akt
p/10/07) Dz. U. Nr 200, poz. 1445 z 2007 r.) uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Trybunał Konstytucyjny w I części ww. wyroku
orzekł, że przepis art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 17 grud-
nia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39,
poz. 353, z późn. zm.) w zakresie, w jakim nie przy-
znaje prawa do emerytury w obniżonym wieku eme-
rytalnym mężczyźnie, który – odpowiednio jak ko-
bieta, która nabywa to prawo po osiągnięciu wieku
55 lat i co najmniej 30-letniego okresu składkowego
i nieskładkowego – osiągnął wiek 60 lat i co najmniej
35-letni okres składkowy i nieskładkowy, jest nie-
zgodny z art. 32 i art. 33 Konstytucji RP. Trybunał
orzekł też (w części II wyroku), że przepis art. 29
ust. 1 w zakresie wskazanym w wyroku traci moc
obowiązującą z upływem 12 miesięcy od dnia ogło-
szenia wyroku w Dzienniku Ustaw RP.
W uzasadnieniu wyroku wyraźnie zaznaczono,
że orzeczenie ma charakter zakresowy, co oznacza,
że trybunał „nie orzekł o niekonstytucyjności tego,
co w art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach
z FUS zostało przez ustawodawcę uregulowane”,
lecz „stwierdził niezgodność z Konstytucją treści
normatywnej, której w przepisie brakuje”. Podkre-
ślono również, że „orzeczeniu stwierdzającemu nie-
konstytucyjność przepisu w zakresie, w jakim pomi-
ja on określoną treść normatywną, można przypisać
tylko i wyłącznie skutek ustalający niekonstytucyj-
ność pominięcia i zobowiązujący prawodawcę do sto-
sownej zmiany tego przepisu, niezbędnej dla reali-
zacji norm konstytucyjnych. Zdaniem trybunału
495
przyjęcie poglądu, że wyrok TK wywołuje skutek
„rozporządzający” (uzupełnia przepis o elementy
brakujące) wyraźnie wykracza poza konstytucyjne
kompetencje TK.
Treść uzasadnienia ww. wyroku TK, jak również
przepisy art. 71 ust. 2 ustawy o Trybunale Konsty-
tucyjnym z dnia 1 sierpnia 1997 r. (Dz. U. Nr 102,
poz. 643, z późn. zm.) wskazują, że w obecnym sta-
nie prawnym nie ma podstaw do tego, aby organy
rentowe pozytywnie rozpatrywały wnioski o emery-
turę zgłoszone przez mężczyzn spełniających wa-
runki wskazane w części I ww. wyroku.
To z tej przyczyny, co trafnie zostało zauważone
przez panią poseł, poszczególne oddziały ZUS zmu-
szone są wydawać decyzje o odmowie prawa do eme-
rytury. Wiele z nich jest zaskarżanych przez ubez-
pieczonych do sądów ubezpieczeń społecznych, które
z kolei wydają w takich sprawach różne orzeczenia
– zarówno uwzględniające jak i oddalające odwoła-
nia. Powstaniu takiej sytuacji nie można było zapo-
biec. Zgodnie bowiem z konstytucyjnie chronioną
zasadą państwa prawnego wykluczone jest pozba-
wienie ubezpieczonych prawa do składania odwołań
do sądów ubezpieczeń społecznych od decyzji orga-
nów rentowych o odmowie przyznania prawa do
emerytury. Jedyną więc drogą wyjścia z tej trudnej
sytuacji była szybka inicjatywa legislacyjna, której
celem byłoby wykonanie wyroku Trybunału Kon-
stytucyjnego z dnia 23 października 2007 r.
Biorąc pod uwagę treść ww. orzeczenia TK oraz
powstałą w jego skutek sytuację, Ministerstwo Pra-
cy i Polityki Społecznej w trybie pilnym przygotowa-
ło projekt ustawy o zmianie ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz
niektórych innych ustaw, w którym zaproponowano
zmianę treści art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach
i rentach z FUS realizującą wyrok Trybunału Kon-
stytucyjnego z dnia 23 października 2007 r.
W myśl rozwiązań przyjętych w projekcie męż-
czyźni urodzeni przed 1949 r., którzy ukończyli wiek
60 lat i posiadają co najmniej 35-letni okres składko-
wy i nieskładkowy, uzyskają prawo do wcześniejszej
emerytury (po uchwaleniu ustawy w zaproponowa-
nym kształcie i wejściu jej w życie) odpowiednie do
tego, którym obecnie dysponują kobiety.
Jeśli chodzi o koszty związane z przyjęciem tego
uregulowania, to zostały one przedstawione w uza-
sadnieniu projektu (w ocenie skutków regulacji),
a oparto je na szacunkowych skutkach finansowych
realizacji ww. orzeczenia Trybunału Konstytucyjne-
go przekazanych ministerstwu przez Zakład Ubez-
pieczeń Społecznych. Przedstawiając te skutki, ZUS
zastrzegł, że z uwagi na brak danych o liczbie osób
ubezpieczonych w podziale na staż pracy szacunko-
we wyliczenia zostały dokonane przy wykorzystaniu
struktury wg stażu pracy mężczyzn, którzy w 2006 r.
przeszli na emeryturę w wieku 65 lat. Ponadto zało-
żono, że z proponowanej możliwości skorzystają
wszyscy mężczyźni, którzy spełnią warunki do uzy-
skania wcześniejszej emerytury (tzn. ukończą 60 lat
496
i będą mieli co najmniej 35-letni okres składkowy
i nieskładkowy), i co więcej, że przejdą oni na emery-
turę najwcześniej, gdy tylko spełnią do niej warunki.
Przy powyższych założeniach oraz wielu innych
(precyzyjnie określonych w uzasadnieniu projektu)
szacunkowy wzrost wydatków z Funduszu Ubezpie-
czeń Społecznych w porównaniu do obecnie obowią-
zujących przepisów wyniesie:
1) w 2008 r. – 1,1 mld zł,
2) w 2009 r. – 1,9 mld zł,
3) w 2010 r. – 1,7 mld zł.
Jeśli chodzi natomiast o szacunkowe zmniejszenie
wpływów składkowych na ubezpieczenie społeczne
wskutek przyjęcia rozwiązania realizującego orze-
czenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 paź-
dziernika 2007 r., to wyniesie ono:
1) w 2008 r. – 0,4 mld zł,
2) w 2009 r. – 0,7 mld zł,
3) w 2010 r. – 0,6 mld zł.
W ocenie skutków regulacji przyjęto również, że
szacunkowa liczba mężczyzn, którzy mogliby sko-
rzystać z możliwości przejścia na wcześniejszą eme-
ryturę po ukończeniu wieku 60 lat, jeżeli posiadają
co najmniej 35-letni okres składkowy i nieskładko-
wy, wyniesie około 85 tys.
Pozostałe szczegółowe informacje dotyczące skut-
ków finansowych odnaleźć można w uzasadnieniu
projektu ustawy będącym jego integralną częścią.
Na koniec pragnę poinformować panią poseł, że
projekt ustawy realizujący wyrok Trybunału Kon-
stytucyjnego z dnia 23 października 2007 r. w dniu
5 lutego br. został przyjęty przez Radę Ministrów,
a w dniu 11 lutego br. został skierowany do Sejmu.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie mieszkań spółdzielczych (1155)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Mieczysława Marcina Łu-
czaka z dnia 4 lutego 2008 r., nr SPS-023-1155/08,
w sprawie wykupu mieszkań spółdzielczych, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Ustawa z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie usta-
wy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873),
zwana dalej nowelą, powstała w oparciu o pięć pro-
jektów ustaw o zmianie ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych: trzy poselskie (druki nr 339, 767
i 768), projekt senacki (druk nr 602) oraz projekt
rządowy (druk nr 766).
Przepisy, o których mowa w wystąpieniu, zostały
uchwalone w oparciu o propozycje sformułowane
w projektach poselskich, a nie w projekcie rządowym.
W stanowiskach rządu do projektów poselskich
i senackiego sformułowane zostały opinie i zastrze-
żenia dotyczące najważniejszych z proponowanych
zmian przepisów.
Dodatkowo, biorąc pod uwagę rangę zmian prze-
pisów prawnych regulujących funkcjonowanie spół-
dzielni mieszkaniowych, z inicjatywy ministra bu-
downictwa rząd przyjął w dniu 14 marca 2007 r. sta-
nowisko w sprawie projektu ustawy o zmianie usta-
wy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (druk nr 1420).
Podkreślić przy tym należy, że przedstawiciele
ministra transportu i budownictwa a następnie mi-
nistra budownictwa uczestniczący w pracach w Sej-
mie i w Senacie jako reprezentanci strony rządowej
wielokrotnie wyrażali opinie, zastrzeżenia i uwagi,
które tylko w niewielkim stopniu zostały uwzględ-
nione w uchwalonej ustawie.
Informuję Pana Marszałka, że z obowiązującego
stanu prawnego wynika jedynie możliwość zrekom-
pensowania wydatków poniesionych na przekształ-
cenie dokonane przed dniem 31 lipca 2007 r. poprzez
przyznanie walnemu zgromadzeniu uprawnienia do
przyznania członkom, którzy dokonali własnościo-
wych przekształceń praw do lokali w okresie od dnia
24 kwietnia 2001 r. do dnia 30 lipca 2007 r., prawa
do zaliczenia kwot wpłaconych za przekształcenia
na poczet przyszłych wpłat wymaganych od nich na
fundusz remontowy.
Rozwiązanie powyższe zostało przedstawione przez
senatorów jako jedna z poprawek zgłoszonych do pro-
jektu ustawy o zmianie ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych. Zostało ono poparte przez Komisję
Infrastruktury i przyjęte przez Sejm w dniu 14 czerw-
ca 2007 r.
Zatem jako nieuzasadnione i niesprawiedliwe
zmuszony jestem ocenić sformułowanie użyte przez
pana posła Łuczaka: „Dlaczego ministerstwo dopro-
wadziło do powstania sytuacji, w której wielu człon-
ków spółdzielni czuje się dyskryminowanymi?”
Informuję, że w resorcie infrastruktury trwają
konsultacje ze środowiskami spółdzielczymi w celu
przygotowania nowelizacji ustawy z dnia 15 grudnia
2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U.
z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.).
Kierunek prac legislacyjnych nad kolejną zmia-
ną ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych będzie
uzależniony m.in. od treści orzeczenia Trybunału
Konstytucyjnego wydanego w oparciu o złożone
przez grupę posłów na Sejm RP VI kadencji oraz
rzecznika praw obywatelskich wnioski o stwierdze-
nie niezgodności z Konstytucją RP niektórych arty-
kułów ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie

ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 125,
poz. 873).
Jednocześnie informuję Pana Marszałka, że
planowane jest posiedzenie Komisji Infrastruktu-
ry, na którym komisja zamierza ocenić funkcjono-
wanie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, ze
szczególnym uwzględnieniem ostatniej nowelizacji
ustawy, oraz ewentualną potrzebę i kierunek jej
zmiany.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie wprowadzonego ograniczenia
przeprowadzania badań kontroli pojazdów
napędzanych gazem LPG w lokalnych stacjach
kontroli oraz ustawy o działalności
gospodarczej (1156)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo znak SPS-023-1156/08, przekazujące interpe-
lację pana posła Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie wprowadzonego ograniczenia przeprowa-
dzania badań kontroli pojazdów napędzanych ga-
zem LPG w lokalnych stacjach kontroli oraz ustawy
o działalności gospodarczej, uprzejmie informuję, że
wymagania w stosunku do stacji przeprowadzają-
cych badania techniczne pojazdów zostały określone
w sposób ogólny w dyrektywie Rady Nr 96/96/WE
z dnia 20 grudnia 1996 r. w sprawie zbliżenia usta-
wodawstw państw członkowskich dotyczących ba-
dań przydatności do ruchu drogowego pojazdów sil-
nikowych i ich przyczep. Szczegółowe uwarunkowa-
nia leżą w gestii przepisów krajowych. Dyrektywa ta
została implementowana do polskiego prawodaw-
stwa w rozporządzeniu ministra infrastruktury z dnia
16 grudnia 2003 r. w sprawie zakresu i sposobu
przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz
wzorów dokumentów stosowanych przy tych bada-
niach (Dz. U. Nr 227, poz. 2250, z późn. zm.).
Zgodnie z przepisem art. 83 ustawy z dnia 20 czerw-
ca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r.
Nr 108, poz. 908, z późn. zm.), stacje kontroli pojaz-
dów zostały podzielone na stacje podstawowe i okrę-
gowe. Stacjom tym został przypisany określony za-
497
kres badań technicznych, z którego wynika obowią-
zek posiadania specjalistycznego wyposażenia kon-
trolno-pomiarowego oraz spełnienia określonych
warunków lokalowych. Przepisy nie pozostawiają
przedsiębiorcy możliwości określania zakresu ba-
dań dla swojej stacji kontroli pojazdów innego niż
stanowi ww. ustawa Prawo o ruchu drogowym.
Wprowadzenie tegoż podziału jest w pełni zgod-
ne z regulacjami obowiązującymi na terytorium RP
oraz Unii Europejskiej oraz nie narusza zasad rów-
ności zawartych w Konstytucji RP.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż Minister-
stwo Infrastruktury przygotowało projekt ustawy
o dopuszczeniu pojazdów do ruchu, uwzględniający
możliwość wykonywania badań technicznych pojaz-
du przystosowanego do zasilania gazem przez
wszystkie stacje kontroli pojazdów. Obecnie projekt
ten jest po konsultacjach społecznych.
Planowany termin skierowania projektu ustawy
o dopuszczeniu pojazdów do ruchu do prac sejmo-
wych to drugie półrocze 2008 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie pomocy Polakom
repatriantom z Kazachstanu (1159)
Szanowna Pani Minister! W nawiązaniu do pi-
sma z dnia 22 lutego 2008 r. (sygn. BM-II-0700-
-1448-MM/08) przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
z dnia 29 stycznia 2008 r. w sprawie pomocy Pola-
kom repatriantom z Kazachstanu uprzejmie przed-
stawiam stanowisko ministra spraw wewnętrznych
i administracji w przedmiotowej sprawie.
Jednocześnie informuję, że problematyka unor-
mowania świadczeń emerytalno-rentowych pomię-
dzy Polską a Kazachstanem, jak również kwestia
możliwości zaliczenia repatriantom aktualnie pra-
cującym w Polsce okresów przepracowanych poza
granicami Polski do stażu pracy pozostają poza za-
kresem właściwości ministra spraw wewnętrznych
i administracji.
Minister spraw wewnętrznych i administracji
nie dysponuje wiedzą dotyczącą porozumień pomię-
498
dzy Niemcami i Izraelem a Kazachstanem na te-
mat regulacji wzajemnych świadczeń pieniężnych
na rzecz osób, które przesiedliły się na tereny Nie-
miec i Izraela jako osoby posiadające narodowość
tych państw.
Kwestię powrotu osób polskiej narodowości do oj-
czyzny regulują przepisy ustawy z dnia 9 listopada
2000 r. o repatriacji (tj. z 2004 r. Nr 53, poz. 532)
wraz z towarzyszącymi aktami wykonawczymi:
— rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 21 maja
2002 r. w sprawie rodzajów kursów języka polskiego
i adaptacyjnych oraz sposobu ich organizacji dla re-
patrianta i członków jego najbliższej rodziny przy-
byłych do Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 67,
poz. 613);
— rozporządzenie ministra spraw zagranicz-
nych z dnia 18 czerwca 2004 r. w sprawie wzoru
formularza wniosku o wydanie wizy wjazdowej
w celu repatriacji oraz fotografii dołączonych do
wniosku (Dz. U. Nr 165, poz. 1733);
— rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 8 marca 2001 r. w sprawie po-
stępowania w sprawach o uznanie za repatrianta
(Dz. U. Nr 167, poz. 1757, z późn. zm.);
— rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 28 czerwca 2001 r. w sprawie
określenia wzorów ewidencji i rejestrów prowadzo-
nych w postępowaniu w sprawie repatriacji oraz
sposobu przetwarzania danych zawartych w tych
ewidencjach i rejestrach (Dz. U. Nr 73, poz. 778);
— rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 16 grud-
nia 2003 r. w sprawie szczegółowego trybu postępo-
wania w sprawach podziału rezerwy celowej budże-
tu państwa „Pomoc dla repatriantów”, udzielania
dotacji powiatowi i gminie, przekazywania staroście
środków finansowych na pokrycie wydatków zwią-
zanych z udzielaniem repatriantom pomocy oraz
wzorów wniosków o udzielenie dotacji powiatowi
i gminie.
Problematyka pomocy repatriantom przybyłym
do RP uregulowana została w przepisach ustawy
o repatriacji, zgodnie z którymi repatriant po przy-
jeździe do Polski otrzymuje jednorazową pomoc fi-
nansową ze środków budżetu państwa na pokrycie
kosztów przejazdu, na zagospodarowanie i bieżące
utrzymanie oraz w przypadku dzieci w wieku szkol-
nym (7–18 lat) – pomoc w formie zasiłku szkolnego.
Pomocą powyższą objęci są z mocy ustawy wszyscy
repatrianci oraz przybywający do Polski członkowie
ich najbliższej rodziny, tj. małżonek i małoletnie
dzieci. Wysokość tej pomocy uregulowana została
w art. 17 ust. 1–3 ustawy.
Ponadto, zgodnie z art. 17 ust. 2-4 ustawy, re-
patriantowi, który poniósł koszty związane z re-
montem lub adaptacją lokalu mieszkalnego, udzie-
la się pomocy ze środków budżetu państwa na czę-
ściowe pokrycie poniesionych i udokumentowa-
nych kosztów.
Repatriant, który nie posiada środków własnych
na sfinansowanie remontu lokalu, może zwrócić się
do gminy z prośbą o przeprowadzenie niezbędnego
remontu (art. 22 cyt. ustawy).
Repatriantowi, który nie ma możliwości samo-
dzielnego podjęcia pracy, starosta właściwy ze wzglę-
du na miejsce zamieszkania repatrianta może za-
pewnić aktywizację zawodową poprzez zwrot części
kosztów poniesionych przez repatrianta na podno-
szenie kwalifikacji zawodowych lub poprzez zwrot
części kosztów poniesionych przez pracodawcę na
utworzenie stanowiska pracy, przeszkolenie repa-
trianta, wynagrodzenie, nagrody i składki na ubez-
pieczenie społeczne. Kwestie związane z aktywiza-
cją zawodową repatrianta zostały uregulowane
w rozdziale 6 ww. ustawy.
Jednocześnie informuję, że repatrianci, którzy
przyjeżdżają na zaproszenie władz samorządowych,
otrzymują mieszkania na zasadach najmu lokalu,
bardzo często zatrudnienie lub pomoc w jego uzy-
skaniu. Otrzymują również okresowe ulgi w opła-
tach, bądź też okresowe świadczenia pieniężne. Są
to jednak suwerenne decyzje samorządów, które nie
podlegają regulacjom ustawowym.
Ponadto repatrianci jako obywatele polscy korzy-
stają z tych samych uprawnień co wszyscy inni oby-
watele (świadczenia socjalne z zakresu pomocy spo-
łecznej, opieka medyczna).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Kalemby
w sprawie dopłat obszarowych
do trwałych użytków zielonych (TUZ) (1160)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Stanisława Kalemby w spra-
wie płatności uzupełniających do trwałych użytków
zielonych, przesłanej przy piśmie z dnia 20 lutego
2008 r. nr SPS-023-1160/08, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Zgodnie z reformą wspólnej polityki rolnej uchwa-
loną w czerwcu 2003 r. płatności bezpośrednie
w Unii Europejskiej są oddzielane od produkcji rol-
nej, ponieważ ich nadrzędnym celem jest wsparcie
dochodów rolniczych, a nie powodowanie zachęt do
zwiększania produkcji. Wypłata płatności bezpo-
średnich nie jest zatem powiązana z obowiązkiem
prowadzenia określonej produkcji rolnej, a jej wyso-

kość została określona na podstawie danych histo-
rycznych z okresu referencyjnego. W państwach UE
15 jako okres historyczny przyjęto lata 2000–2002.
W praktyce oznacza to, że rolnicy w UE otrzymują
określoną kwotę płatności w przeliczeniu na gospo-
darstwo lub hektar użytków rolnych niezależnie od
tego, co uprawiają lub produkują w roku bieżącym.
Wdrożenie systemu jednolitej płatności obszaro-
wej (JPO) w Polsce po wejściu do Unii Europejskiej
spowodowało, że polscy producenci bydła oraz owiec
znaleźli się w gorszej pozycji konkurencyjnej w po-
równaniu do producentów z innych państw UE sto-
sujących płatności częściowo powiązane z produk-
cją. Zebrane doświadczenia w ciągu trzyletniego
okresu wypłaty płatności bezpośrednich wskazywa-
ły wyraźnie na potrzebę modyfikacji tego systemu.
Zgodnie z przepisami Wspólnoty Europejskiej
w ramach wspólnej polityki rolnej, Polska jako pań-
stwo członkowskie ma możliwość wspierania tych
kierunków produkcji rolniczej, które mają duże zna-
czenie dla gospodarki kraju. Dlatego też w 2007 r.
Polska zaproponowała zmiany do dotychczasowych
płatności bezpośrednich w celu dofinansowania pro-
dukcji zwierzęcej. Przygotowany program jest zgod-
ny z polityką realizowaną w UE w zakresie płatno-
ści od 2007 r., a mianowicie płatności nie mogą być
powiązane z bieżącą produkcją, a jedynie z produk-
cją w okresie referencyjnym.
Płatność zwierzęca powoduje poprawę opłacal-
ności produkcji mleka, bydła mięsnego, owiec i koni
w Polsce i będzie zapobiegać rezygnacji rolników
z mniej dochodowych kierunków produkcji. Przy-
czynia się do polepszenia jakości użytków zielo-
nych, poprawia bioróżnorodność środowiska oraz
ma pozytywny wpływ na ekosystem i krajobraz ob-
szarów wiejskich.
Ponadto powiązanie tej płatności z obsadą zwie-
rząt jest uzasadnione wynikami badań, które wska-
zują, że chów bydła i przeżuwaczy na trwałych użyt-
kach zielonych pozytywnie wpływa na bioróżnorod-
ność środowiska oraz na ekosystem.
Przy ustalaniu warunków programu płatności
zwierzęcej Komisja Europejska zwracała szczególną
uwagę, aby płatność uzupełniająca do produkcji
zwierzęcej była ustalona w sposób, który wyelimi-
nuje możliwość jej otrzymania przez podmioty, które
w rzeczywistości nie zajmują się produkcją rolną,
a jedynie pod względem formalnym spełniają wy-
magania konieczne do przyznania tego rodzaju
płatności, często jednocześnie prowadząc faktycz-
ną działalność zarobkową niezwiązaną z rolnic-
twem. W programie uwypuklono, iż powyższe za-
grożenie związane jest z niskimi kosztami użytko-
wania trwałych użytków zielonych. W związku
z powyższym płatności mogłyby otrzymywać pod-
mioty określone w programie jako sofa farmers, czy-
li rolnicy, którzy nie są rzeczywiście zainteresowani
realizacją celów WPR przy wsparciu otrzymywanym
z budżetu wspólnotowego i krajowego, a jedynie
dążą do uzyskania płatności.
499
Na skutek wprowadzenia płatności zwierzęcej
zanotowano znaczny wzrost powierzchni trwałych
użytków zielonych zadeklarowanych we wnioskach
o przyznanie płatności zwierzęcej (wzrost w 2007 r.
o ok. 22% w porównaniu z rokiem 2006):
— powierzchnia trwałych użytków zielonych
w 2005 r. wynosiła 2 424 137,50 ha,
— powierzchnia trwałych użytków zielonych
w 2006 r. wynosiła 2 488 579,51 ha,
— powierzchnia trwałych użytków zielonych
w 2007 r. wyniosła 3 033 962,61 ha.
Należy również mieć na uwadze, że posiadacze
trwałych użytków zielonych, którzy w okresie histo-
rycznym nie posiadali zwierząt, a obecnie nie są
uprawnieni do otrzymywania płatności paszowej,
otrzymują, tak jak do tej pory, jednolitą płatność ob-
szarową, której stawki będą co roku wzrastać do
2013 r.
Ponadto w ramach działania rolnośrodowisko-
wego Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na
lata 2007–2013 w pakiecie: Ekstensywne trwałe
użytki zielone można uzyskać dodatkowe płatności
do łąk i pastwisk w wysokości 500 zł/ha przy speł-
nieniu określonych wymogów, bez konieczności
utrzymywania zwierząt.
Ponadto powiązanie tej płatności z obsadą zwie-
rząt jest uzasadnione wynikami badań, które wska-
zują, że chów bydła i przeżuwaczy na trwałych użyt-
kach zielonych pozytywnie wpływa na bioróżnorod-
ność środowiska oraz na ekosystem.
Przy ustalaniu warunków programu płatności
zwierzęcej Komisja Europejska zwracała szczególną
uwagę, aby płatność uzupełniająca do produkcji
zwierzęcej była ustalona w sposób, który wyelimi-
nuje możliwość jej otrzymania przez podmioty, które
w rzeczywistości nie zajmują się produkcją rolną,
wykazując przy tym należytą dbałość o prowadzenie
gospodarstwa, a jedynie pod względem formalnym
spełniają wymagania konieczne do przyznania tego
rodzaju płatności, często jednocześnie prowadząc
faktyczną działalność zarobkową niezwiązaną z rol-
nictwem. W programie uwypuklono, iż powyższe za-
grożenie związane jest z niskimi kosztami uprawia-
nia trwałych użytków zielonych. W związku z po-
wyższym płatności mogłyby otrzymywać podmioty
określone w programie jako sofa farmers, czyli rol-
nicy, którzy nie są rzeczywiście zainteresowani re-
alizacją celów WPR przy wsparciu otrzymywanym
z budżetu wspónotowego i krajowego, a jedynie dążą
do uzyskania płatności.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z dnia 13 marca 2007 r. w sprawie ro-
dzajów roślin objętych płatnością uzupełniającą oraz
szczegółowych warunków i trybu przyznawania tej
płatności (Dz. U. Nr 46, poz. 309 i Nr 69, poz. 462),
rolnik, aby mógł otrzymać płatność zwierzęcą, musi
spełnić trzy warunki, tj.:
1. W okresie referencyjnym, tzn. pomiędzy 1 kwiet-
nia 2005 r. a 31 marca 2006 r., był posiadaczem by-
dła, owiec, kóz lub koni, które w tym okresie były
500
wpisane lub zostały przez tego rolnika zgłoszone do
rejestru zwierząt gospodarskich oznakowanych lub
do rejestru koniowatych.
2. Na podstawie wniosku o przyznanie płatności
bezpośrednich do gruntów rolnych na rok 2006 zo-
stała mu przyznana płatność uzupełniającą do po-
wierzchni trwałych użytków zielonych lub traw
uprawianych na gruntach ornych.
3. Złożył wniosek o przyznanie płatności do trwa-
łych użytków zielonych na rok 2007.
Tylko w przypadku spełnienia łącznie trzech ww.
warunków rolnikowi będzie przysługiwała płatność
zwierzęca.
Warunki przyznawania płatności zwierzęcej nie
pozbawiają możliwości ubiegania się o nią młodych
rolników.
Rolnik, który po raz pierwszy złoży wniosek
o przyznanie płatności do gruntów rolnych, może
zostać zakwalifikowany do przyznania płatności
zwierzęcych, jeżeli w okresie od dnia 15 września
roku poprzedzającego rok złożenia wniosku o przy-
znanie płatności do gruntów rolnych na dany rok do
dnia 14 marca roku, w którym składa wniosek, był
posiadaczem bydła lub owiec, lub kóz, lub koni, któ-
re w tym okresie były wpisane lub zostały zgłoszone
przez tego rolnika do rejestru zwierząt gospodar-
skich oznakowanych lub do rejestru koniowatych,
o którym mowa w przepisach o systemie identyfika-
cji i rejestracji zwierząt.
Płatność zwierzęca przysługuje do powierzchni
trwałych użytków zielonych zadeklarowanych we
wniosku o przyznanie płatności na dany rok, nie
większej jednak niż 50% powierzchni gruntów rol-
nych zadeklarowanych we wniosku o przyznanie
płatności, do których przyznawana jest jednolita
płatność obszarowa.
Biorąc pod uwagę doświadczenia z realizacji płat-
ności zwierzęcej w 2007 r. w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi trwają obecnie prace mające na
celu zmianę przepisów i wprowadzenie możliwości
przejęcia uprawnienia do ubiegania się o płatność
zwierzęcą w przypadku przekazania wszystkich
gruntów rolnych wchodzących w skład gospodar-
stwa rolnego. Możliwość taką uzyskałby rolnik, któ-
ry występował już o płatności, jeżeli nabył własność
wszystkich gruntów rolnych wchodzących w skład
gospodarstwa rolnego będących własnością rolnika,
któremu co najmniej raz przyznano płatność zwie-
rzęcą. Ponadto warunkiem byłoby również, aby rol-
nik w okresie od dnia 15 września roku poprzedzają-
cego rok złożenia wniosku o przyznanie jednolitej
płatności obszarowej do dnia 14 marca roku złoże-
nia tego wniosku był posiadaczem bydła lub owiec,
lub kóz, lub koni, które w tym okresie były wpisane
lub zostały przez tego rolnika lub jego małżonka,
zgłoszone do rejestru zwierząt gospodarskich ozna-
kowanych lub do rejestru koniowatych.
Przywrócenie zasad w zakresie płatności uzupeł-
niających do trwałych użytków zielonych obowiązu-
jących w latach 2004–2006 pozbawiłoby wsparcia
ok. 600 000 rolników, którzy prowadzą hodowlę by-
dła, owiec, kóz i koni w oparciu o posiadane trwałe
użytki zielone oraz pogorszyłyby ich pozycję konku-
rencyjną w relacji do producentów z UE.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Lidii Staroń
w sprawie narzuconego pacjentom walczącym
z chorobą nowotworową obowiązku
informowania urzędu kontroli skarbowej
o prowadzonym leczeniu (1161)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Lidii Staroń, przesłaną przy
piśmie Pana Marszałka z dnia 20 lutego 2008 r.
(znak: SPS-023-1161/08), w sprawie narzuconego
pacjentom walczącym z chorobą nowotworową obo-
wiązku informowania urzędu kontroli skarbowej
o prowadzonym leczeniu, uprzejmie informuję.
Narodowy Fundusz Zdrowia, zgodnie z ustawą
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
zapewnia świadczeniobiorcom dostęp do świadczeń
opieki zdrowotnej poprzez finansowanie tych świad-
czeń w ramach umów zawieranych ze świadczenio-
dawcami.
Przedmiotowe umowy są zawierane w oparciu
o ww. ustawę, rozporządzenie ministra zdrowia
z dnia 6 października 2005 r. w sprawie ogólnych
warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej oraz zarządzenia prezesa funduszu, określa-
jące warunki zawierania i realizacji umów w po-
szczególnych rodzajach świadczeń.
Powyżej wskazane akty prawne nie nakładają
obowiązku zgłaszania przez lekarzy, a tym bardziej
przez pacjentów, do urzędu kontroli skarbowej ja-
kichkolwiek informacji związanych z prowadzeniem
terapii nowotworowej. Oznacza to, że problem poru-
szany przez panią poseł w interpelacji z dnia 28 stycz-
nia 2008 r. nie znajduje uzasadnienia w obowiązują-
cych aktach prawnych z obszaru finansowania przez
NFZ świadczeń opieki zdrowotnej, a tym bardziej
w praktyce.
Ministerstwu Zdrowia nie jest znany fakt nało-
żenia obowiązku na pacjentów informowania urzę-
du kontroli skarbowej o zastosowanych terapiach
onkologicznych czy wręcz decydowania przez służbę

skarbową o rodzaju zastosowanego leczenia, na co
wskazuje pani poseł w interpelacji.
Zgadzam się z panią poseł, że ingerencja w proces
leczenia przez urzędy kontroli skarbowej poprzez
wskazywanie konkretnych leków w stosowanych te-
rapiach onkologicznych byłaby niedopuszczalna i praw-
nie nieakceptowana. Nie istnieją przepisy prawnie
obowiązujące, które ograniczałyby w sposób admini-
stracyjny swobodę terapeutyczną lekarza.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że problem
poruszony w interpelacji pani poseł nigdy nie został
zgłoszony do Biura Praw Pacjenta przy Ministrze
Zdrowia ani do Narodowego Funduszu Zdrowia.
Ponadto, z informacji uzyskanej z Urzędu Kon-
troli Skarbowej w Warszawie wynika, iż obowiązki
dotyczące informowania urzędu kontroli skarbowej
o stanie zdrowia pacjenta nie były nakładane przez
organ kontroli skarbowej na pacjentów. W załącze-
niu pozwalam sobie przesłać treść pisma skierowa-
nego do Biura Praw Pacjenta, dotyczącego realizo-
wanych kontroli skarbowych w zakresie prawidło-
wości uzyskiwania w 2006 r. przez wybrane apteki
woj. mazowieckiego dopłat do leków, za które pa-
cjent uiszcza opłatę ryczałtową, natomiast apteka
otrzymuje z tytułu sprzedaży takich leków dopłatę
ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia.
Z wyrazami głębokiego szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Arkadiusza Mularczyka
w sprawie podjęcia działań legislacyjnych
mających na celu uchwalenie ustawy o zwrocie
części podatku akcyzowego zapłaconego
z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego
albo importu samochodowego (1162)
W nawiązaniu do pisma z dnia 20 lutego 2008 r.
znak: SPS-023-1162/08, przy którym nadesłano in-
terpelację Pana Posła Arkadiusza Mularczyka w spra-
wie podjęcia działań legislacyjnych mających na celu
uchwalenie ustawy o zwrocie części podatku akcyzo-
wego zapłaconego z tytułu nabycia wewnątrzwspól-
notowego albo importu samochodu osobowego uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Jak wskazano w piśmie pana posła, Europejski
Trybunał Sprawiedliwości w wydanym w dniu 18 stycz-
nia 2007 r. wyroku (sprawa C-313/05) stwierdził, iż
obowiązująca w Polsce akcyza na samochody jest
niezgodna z art. 90 TWE w zakresie, w jakim kwota
501
podatku akcyzowego nakładana na samochody uży-
wane starsze niż 2 lata (czyli te, dla których zgodnie
z obowiązującymi do dnia 30 listopada 2006 r. regu-
lacjami określonymi w rozporządzeniu ministra fi-
nansów z 22 kwietnia 2004 r. w sprawie obniżenia
stawek akcyzy, Dz. U. Nr 87, poz. 825, z późn. zm.,
stawki akcyzy wzrastały wraz z wiekiem pojazdu)
przewyższa kwotę podatku zawartą w wartości ryn-
kowej podobnych używanych samochodów zareje-
strowanych w kraju.
W związku z orzeczeniem Europejskiego Trybu-
nału Sprawiedliwości prowadzone były prace nad
ustawą o zwrocie akcyzy zapłaconej z tytułu nabycia
wewnątrzwspólnotowego albo importu samochodu
osobowego. Projekt ustawy był przedmiotem kon-
sultacji wewnętrznych jak również został skierowa-
ny do uzgodnień międzyresortowych i konsultacji
społecznych, a następnie w dniu 6 lipca 2007 r. zo-
stał przekazany do prac Sejmu V kadencji (druk sej-
mowy nr 1946). W związku z przedterminowymi
wyborami parlamentarnymi i dyskontynuacją pro-
cesu legislacyjnego zaistniała konieczność przepro-
wadzenia ponownych konsultacji. Projekt ww. usta-
wy został zatem ponownie skierowany do uzgodnień
wewnętrznych (projekt z dnia 20 listopada 2007 r.),
zaopiniowania OSR, a następnie konsultacji mię-
dzyresortowych i społecznych (projekt z dnia 29 li-
stopada 2007 r.). W dniu 21 lutego br. projekt z dnia
12 lutego 2008 r. ustawy o zwrocie nadpłaty w po-
datku akcyzowym zapłaconym z tytułu nabycia we-
wnątrzwspólnotowego albo importu samochodu oso-
bowego został przyjęty przez Komitet Stały Rady
Ministrów i rekomendowany Radzie Ministrów.
W dniu 3 marca projekt został przekazany do rozpa-
trzenia przez Radę Ministrów.
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie trudnej sytuacji kadrowej
w prokuraturach (1164)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r., nr
SPS-023-1164/08, interpelację pani poseł Krystyny
Łybackiej w sprawie trudnej sytuacji kadrowej w pro-
kuraturach, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Nie można podzielić poglądu pani poseł odnośnie
znacznego pogorszenia się sytuacji kadrowej w pro-
kuraturze. Aktualnie w powszechnych jednostkach
organizacyjnych prokuratury zatrudnionych jest
502
łącznie na stanowiskach prokuratorów i asesorów
6176 osób, przy limicie etatów 6315. Nieobsadzonych
pozostaje 139 etatów orzeczniczych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zauważal-
ne jest znaczne zainteresowanie pracą w organach
prokuratury, a zatem istnieje realna możliwość suk-
cesywnego uzupełniania kadry w najbliższym cza-
sie. W tym miejscu podnieść należy, iż w odniesieniu
do pozostałych wolnych etatów wdrożone są proce-
dury nominacyjne. W okresie od 1 stycznia do 29 lu-
tego 2008 r. mianowano 206 asesorów.
Na marginesie zauważyć należy, iż w ustawie bu-
dżetowej na rok 2008 nie przewidziano dodatkowych
etatów orzeczniczych.
Teza prezentowana przez panią poseł, iż znaczą-
co wzrosła w ostatnim okresie, względem lat po-
przednich, liczba prokuratorów, którzy zrzekli się
stanowiska prokuratora, nie znajduje oparcia w da-
nych posiadanych przez resort.
W każdym roku pewna liczba prokuratorów od-
chodzi do innych, lepiej płatnych zawodów prawni-
czych, nie jest to jednak liczba istotna w odniesieniu
do ogólnej liczby prokuratorów, zaś wobec znaczne-
go zainteresowania pracą w prokuraturze nie stano-
wi to większego problemu kadrowego.
Kierownictwu resortu znane są problemy środo-
wiska prokuratorskiego związane z obciążeniem
pracą oraz z brakiem istotnych podwyżek wynagro-
dzenia w ostatnim okresie.
Nadmienić należy, iż w dniu 1 lipca 2008 r. wejdą
w życie zmiany art. 62 ust. 1b, 1c i 1d ustawy z dnia
20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (jednolity tekst
Dz. U. z 2008 r. Nr 7, poz. 39), które przewidują, iż
wynagrodzenie prokuratora wynosi co najmniej
120% wynagrodzenia zasadniczego w stawce pod-
stawowej dla bezpośrednio niższego stanowiska
służbowego. Przepisy te również skracają z 7 do
5 lat okresy pracy na danym stanowisku prokura-
torskim, uprawniające do podwyższenia wynagro-
dzenia zasadniczego do pierwszej stawki awansowej,
a w dalszej kolejności do drugiej stawki awansowej.
Powyższe zmiany wpłyną na zwiększenie wynagro-
dzenia zasadniczego znacznej części prokuratorów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż aktualnie
w Ministerstwie Sprawiedliwości prowadzone są
prace legislacyjne mające na celu opracowanie no-
wych regulacji prawnych w przedmiocie wynagro-
dzeń sędziów i prokuratorów, które będą zmierzały
do systematycznego zwiększenia płac. Poziom wzro-
stu wynagrodzeń prokuratorów uzależniony będzie
od przyjętych rozwiązań prawnych, a przede wszyst-
kim od środków finansowych zaplanowanych w bu-
dżecie na ten cel.
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie współpracy MON z organizacjami
rezerwistów i kombatantów (1165)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Krystyny Łybackiej w spra-
wie współpracy MON z organizacjami rezerwistów
i kombatantów (SPS-023-1165/08), uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W kierownictwie Ministerstwa Obrony Narodo-
wej osobą wyznaczoną do nadzoru i koordynacji
współpracy z organizacjami pozarządowymi, sto-
sownie do postanowień decyzji nr 41/MON ministra
obrony narodowej z dnia 29 stycznia 2008 r. w spra-
wie kierowania Ministerstwem Obrony Narodowej
(Dz. Urz. MON Nr 2, poz. 12), jest sekretarz stanu
do spraw społecznych i profesjonalizacji. Z związku
z tym nie przewiduję utworzenia nowego stanowi-
ska pełnomocnika koordynatora.
Informuję równocześnie, iż kwestie współpracy
Ministerstwa Obrony Narodowej z organizacjami
pozarządowymi zostały uregulowane w decyzji
nr 257/MON ministra obrony narodowej z dnia 12 wrze-
śnia 2003 r. w sprawie określenia zasad i trybu
współpracy resortu obrony narodowej z organizacja-
mi pozarządowymi (Dz. Urz. MON Nr 15, poz. 166).
Zgodnie z jej postanowieniami resort obrony naro-
dowej może podejmować współpracę z organizacja-
mi pozarządowymi wyłącznie w zakresie związa-
nym z obronnością państwa. Ponadto warunkiem
udzielenia pomocy ze strony resortu obrony narodo-
wej jest zawarcie porozumienia o współpracy mię-
dzy ministrem obrony narodowej a daną organizacją
pozarządową. Zawarcie przedmiotowego porozumie-
nia następuje na wniosek zainteresowanej organiza-
cji pozarządowej, w trybie przewidzianym we wspo-
mnianej decyzji i uzależnione jest od spełnienia sze-
regu warunków formalnoprawnych i merytorycz-
nych. Trudno zatem z góry przesądzić, czy z daną
organizacją porozumienie zostanie podpisane.
Niewskazanie przez panią poseł Krystynę Ły-
backą, które stowarzyszenia są przedmiotem jej za-
interesowania, uniemożliwia skonkretyzowanie od-
powiedzi. Nie można bowiem ustalić czy dane stowa-
rzyszenie wystąpiło z wnioskiem o podpisanie przed-
miotowego porozumienia, co jest warunkiem koniecz-
nym rozpoczęcia stosownej procedury.
Pragnę zapewnić, że warunki funkcjonowania
stowarzyszeń zrzeszających środowiska kombatanc-
kie są dla resortu obrony narodowej przedmiotem
uwagi i troski. Jednak rozwiązania tych problemów
nie można osiągnąć tylko przez zawieranie porozu-
mień o współpracy. Jedynym celem wskazanych po-
rozumień nie może być bowiem zapewnienie stowa-

rzyszeniom czy też fundacjom lokalu do prowadze-
nia działalności statutowej, niezależnie od tego, jak
szacowne są to organizacje i jak znaczącą działal-
ność dla weteranów wojennych i środowisk wojsko-
wych organizacje te prowadzą.
Pragnę wskazać, że zgodnie z pkt 12 decyzji
nr 257/MON w sprawie określenia zasad i trybu
współpracy resortu obrony narodowej z organizacja-
mi pozarządowymi, organizacje pozarządowe mają
także możliwość zawierania porozumień o zasięgu
lokalnym z dowódcą jednostki wojskowej (od szcze-
bla dowódcy brygady – równorzędnego). Odbywa się
to na takich samych zasadach, jak w przypadku po-
rozumień z ministrem obrony narodowej.
W razie braku wskazanych porozumień o współ-
pracy pomieszczenia wojskowe mogą być również,
zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 maja
1996 r. o gospodarowaniu niektórymi składnikami
mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Woj-
skowego (Dz. U. 2004 Nr 163, poz. 1711, ze zm.), od-
dane w użytkowanie, najem, użyczenie lub do korzy-
stania na podstawie innego stosunku prawnego
przez Agencję Mienia Wojskowego po uznaniu tych
pomieszczeń za czasowo niewykorzystywane przez
jednostki organizacyjne resortu obrony narodowej.
Należy przy tym zaznaczyć, że przywołana ustawa
nakazuje Agencji Mienia Wojskowego gospodarowa-
nie mieniem wojskowym zgodnie z wymogami racjo-
nalnej gospodarki.
Ponadto organizacje pozarządowe – niezależnie
od tego, czy mają podpisane porozumienie o współ-
pracy, czy też nie – mogą zgłaszać swoje inicjatywy do
corocznego planu przedsięwzięć na rzecz obronności
państwa podejmowanych przez organizacje pozarzą-
dowe we współpracy z resortem obrony narodowej
i na tej podstawie korzystać z pomocy logistycznej
jednostek wojskowych i innych jednostek organiza-
cyjnych resortu obrony narodowej. Mogą one również
otrzymywać wsparcie finansowe na zasadach doto-
wania zadań publicznych zleconych przez ministra
obrony narodowej. W związku z powyższym trudno
zgodzić się z twierdzeniem pani poseł Krystyny Ły-
backiej, jakoby brak porozumienia o współpracy z mi-
nistrem obrony narodowej uniemożliwiał właściwe
planowanie przyszłych zadań i przedsięwzięć, a także
paraliżował pracę wielu związków i organizacji.
Pragnę również zauważyć, iż problematyce współ-
pracy z organizacjami pozarządowymi było poświę-
cone posiedzenie sejmowej Komisji Obrony Narodo-
wej w dniu 7 lutego br. Na tym posiedzeniu obecni
byli przedstawiciele 21 organizacji pozarządowych,
w tym także stowarzyszeń zrzeszających środowi-
ska kombatanckie, byłych żołnierzy zawodowych
i oficerów rezerwy. Wspomniane stowarzyszenia do-
brze oceniły współpracę z resortem obrony narodo-
wej i nie zgłosiły uwag w odniesieniu do poruszonych
przez panią poseł Krystynę Łybacką kwestii.
503
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie pomocy dla przedsiębiorców
w ramach programów operacyjnych
na lata 2007–2013 (1167)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka z dnia 20 lutego br. (znak:
SPS-023-1167/08) przekazujące interpelację pani
poseł Bożenny Bukiewicz z dnia 5 lutego br. w spra-
wie pomocy dla przedsiębiorców w ramach progra-
mów operacyjnych na lata 2007–2013 pragnę przed-
stawić poniższe wyjaśnienia.
W odniesieniu do pierwszego pytania pani poseł
pragnę podkreślić, iż na podstawie doświadczeń wy-
niesionych z poprzedniego okresu programowania
2004–2006 oraz uwag zgłaszanych przez partnerów
społeczno-gospodarczych w ramach Programu Ope-
racyjnego „Innowacyjna gospodarka” wprowadzono
wiele ułatwień dla potencjalnych wnioskodawców
w zakresie procedury ubiegania się o dofinansowa-
nie. Do najważniejszych należy zaliczyć:
1) zapewnienie wstępnego kwalifikowania pro-
jektów w odniesieniu do projektów realizowanych
w ramach działania 4.2: Stymulowanie działalności
B+R przedsiębiorstw oraz wsparcie w zakresie wzor-
nictwa przemysłowego oraz 4.4: Nowe inwestycje
o wysokim potencjale innowacyjnym, co umożliwi
wnioskodawcy m.in. szybsze rozpoczęcie realizacji
projektu,
2) możliwość korygowania wniosków o dofi-
nansowanie, czyli uzupełniania wniosków o dofi-
nansowanie w trakcie oceny formalnej oraz mery-
torycznej,
3) usunięcie z procesu wyboru projektów oceny
techniczno-ekonomicznej,
4) ocenę komisyjną wniosków przez:
— pracowników instytucji ogłaszającej konkurs
(IOK),
— przedstawicieli właściwego resortowo ministra,
— ekspertów zewnętrznych wybieranych w dro-
dze otwartego naboru, niebędących pracownikami
IOK (główne kryterium wyboru: doświadczenie za-
wodowe, bezstronność), lub z listy prowadzonej
przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego; przygo-
504
towanie szczegółowego przewodnika po kryteriach
wyboru projektów,
co będzie wpływać na rzetelność oceny projektów,
1) realizację projektów w trybie indywidualnym:
Doświadczenia okresu 2004–2006, w tym w szcze-
gólności problemy z tworzeniem terminowo i prawi-
dłowo przygotowanych projektów ubiegających się
o dofinansowanie ze środków UE, wskazują, iż nie-
zwykle istotna jest wczesna identyfikacja projektów
strategicznych dla danego programu operacyjnego
oraz objęcie ich procesem zarządzania, koordynacji
i wsparcia doradczego w fazie przygotowawczej.
W tym celu w latach 2007–2013 zdecydowano się
stworzyć instrument w postaci list projektów indy-
widualnych.
Projekty indywidualne (kluczowe) stanowią przed-
sięwzięcia inwestycyjne o strategicznym znaczeniu
dla realizacji programu operacyjnego, których wdro-
żenie jest niezwykle istotne z punktu widzenia osią-
gnięcia zakładanych wskaźników rozwoju społecz-
no-gospodarczego kraju. Są to przede wszystkim
duże projekty infrastrukturalne oraz najważniejsze
inwestycje prorozwojowe w innych dziedzinach, któ-
rych proces przygotowania i wdrażania jest niezwy-
kle skomplikowany, czasochłonny i kosztowny.
Dzięki pozakonkursowej rezerwacji środków na
realizację projektów indywidualnych w ramach alo-
kacji programu operacyjnego oraz monitorowaniu
i wsparciu doradczemu dla beneficjentów w fazie
przygotowawczej zapewnione zostanie skuteczne i ter-
minowe opracowanie projektów, których realizacja
wpłynie w znaczący sposób na rozwój społeczno-go-
spodarczy kraju, regionów i poszczególnych sekto-
rów gospodarki. Należy przy tym nadmienić, iż aby
uzyskać dofinansowanie ze środków UE tak w try-
bie indywidualnym, jak też konkursowym, warun-
kiem koniecznym jest, aby projekt odpowiadał wy-
mogom określonym w programie operacyjnym, jak
również prawodawstwie krajowym i unijnym,
2) wypracowanie „Przewodnika po kryteriach
oceny projektów w ramach Programu Operacyjne-
go”Innowacyjna gospodarka”2007–2013”:
instytucje wdrażające, pośredniczące oraz zarzą-
dzająca przygotowały „Przewodnik po kryteriach
oceny projektów w ramach Programu Operacyjne-
go”Innowacyjna gospodarka”2007–2013” w celu
ułatwienia przedsiębiorcom zrozumienia wymogów
dotyczących poszczególnych kryteriów,
3) ponadto do uproszczeń wprowadzonych do
wniosków o dofinansowanie należy zaliczyć:
a) zmniejszenie liczby wymaganych załączników
poprzez przeniesienie ich na etap umowy o dofinan-
sowanie oraz ujęcie wymaganych informacji w de-
klaracji wnioskodawcy,
b) zmniejszenie wymaganej liczby papierowych
wersji wniosków składanych przez beneficjenta do
instytucji wdrażającej (z dwóch egzemplarzy do
jednego),
c) możliwość poświadczania kopii dokumentów
przez wnioskodawcę lub osobę/osoby uprawnione
do reprezentowania wnioskodawcy (w poprzednim
okresie programowania wymogiem było poświad-
czanie dokumentów przez notariusza lub radcę
prawnego),
d) dostosowanie wzorów wniosków do poszcze-
gólnych działań – dla każdego działania przewidzia-
no inny wzór wniosku uwzględniający specyfikę
działania i kryteria oceny.
W nawiązaniu do pytania nr 2 uprzejmie infor-
muję, że w ramach Sektorowego Programu Opera-
cyjnego „Wzrost konkurencyjności przedsiębiorstw”
przygotowane zostały 2 ewaluacje: „Ocena efektów
realizacji uproszczeń w systemie wdrażania Sekto-
rowego Programu Operacyjnego”Wzrost konkuren-
cyjności przedsiębiorstw«, lata 2004–2006” oraz
„Analiza systemu wyboru projektów w Sektorowym
Programie Operacyjnym”Wzrost konkurencyjności
przedsiębiorstw«, lata 2004–2006”. Obie ewaluacje
zostały przygotowane przez SMG/KRC Poland Me-
dia oraz Europejskie Centrum Doradztwa Finanso-
wego. W ich ramach powstały konkretne rekomen-
dacje, których większość została wykorzystana przy
tworzeniu PO IG. Jednocześnie pragnę podkreślić,
że wszystkie uproszczenia wymienione w odpowie-
dzi na pytanie nr 1 zostały przygotowane z myślą
o wyeliminowaniu wskazywanych przez przedsię-
biorców braków i niedociągnięć mających miejsce
przy naborze wniosków na lata 2004–2006.
W odpowiedzi na pytanie nr 3 pragnę przedsta-
wić informację nt. postępów w uruchamianiu po-
szczególnych programów operacyjnych, wg stanu na
dzień 31 stycznia br.
Program „Infrastruktura i środowisko”
W styczniu br. został zatwierdzony przez mini-
stra rozwoju regionalnego szczegółowy opis priory-
tetów PO IiŚ (z wyjątkiem priorytetu VII: Trans-
port przyjazny środowisku). Na chwilę obecną
w dalszym ciągu trwają prace nad opisem kryteriów
wyboru projektów dla VI, VII i XIII osi prioryteto-
wej, które po akceptacji IZ PO IiŚ zostaną przekaza-
ne do akceptacji Komitetu Monitorującego PO IiŚ
podczas posiedzenia zaplanowanego na dzień 8 kwiet-
nia br. Kryteria wyboru projektów dla osi I–V oraz
IX–XII PO IiŚ zostały zaakceptowane na posiedze-
niu KM PO IiŚ w dniu 6 marca br.
Ponadto według stanu na koniec stycznia 2008 r.
do IZ PO IiŚ wpłynęły deklaracje gotowości do au-
dytu zgodności z dwóch, na sześć, instytucji pośred-
niczących (Ministerstwo Zdrowia oraz Ministerstwo
Gospodarki).
Program „Kapitał ludzki”
W ramach obu komponentów programu systema-
tycznie uruchamiane są nabory wniosków do kon-
kursu w ramach poszczególnych poddziałań.
Wg stanu na dzień 31 stycznia br. w obydwu kom-
ponentach PO KL od początku uruchomienia pro-
gramu beneficjenci złożyli 2620 wniosków o dofi-
nansowanie o wartości ok. 1,08 mld zł, co stanowi
3,09% alokacji dla całego programu operacyjnego.
W styczniu w ramach całego PO KL zawarto
4 decyzje o dofinansowaniu projektów ze środków

UE (od początku uruchomienia programu – 12).
Wartość dofinansowania UE podpisanych umów
wg stanu na koniec stycznia 2008 r. wyniosła ok.
223,6 mln zł (z czego większość stanowi priorytet
X: Pomoc techniczna – ok. 210 mln zł). Odnotowano
również wzrost wartości płatności poniesionych na
rzecz beneficjentów PO KL o ok. 183 tys. zł, tj. do
poziomu ok. 338 tys. zł.
Jednocześnie pragnę uprzejmie poinformować, iż
aktualne informacje o kolejnych naborach wniosków
są systematycznie umieszczane na stronach Mini-
sterstwa Rozwoju Regionalnego.
PO „Rozwój Polski Wschodniej”
W styczniu 2008 r. ukończono prace nad szczegó-
łowym opisem osi priorytetowych PO RPW, który
został zaakceptowany podczas posiedzenia Komite-
tu Monitorującego PO RPW w dniu 7 lutego 2008 r.
Na początku roku zaakceptowano również „Opis
systemu zarządzania i kontroli PO RPW”. Ponadto
trwały prace nad uszczegółowieniem przyjętych
w listopadzie 2007 r. kryteriów wyboru projektów
w ramach PO RPW.
W lutym 2008 r. rozpoczęto ponadto czynności
audytowe w Instytucji Zarządzającej PO RPW oraz
Instytucji Pośredniczącej we wdrażaniu PO RPW,
której rolę pełni Polska Agencja Rozwoju Przedsię-
biorczości.
Na wspomnianym już posiedzeniu Komitetu Mo-
nitorującego Program Operacyjny „Rozwój Polski
Wschodniej” w dniu 7 lutego br. przyjęto również
szczegółowe kryteria wyboru projektów dla działań:
I.1 Infrastruktura uczelni, I.3 Wspieranie innowa-
cji, III.1 Systemy miejskiego transportu zbiorowego,
III.2 Infrastruktura turystyki kongresowej i targo-
wej oraz IV.1 Infrastruktura drogowa.
PO „Innowacyjna gospodarka”
W zakresie PO IG uruchomienie działań zapla-
nowano na pierwszy kwartał br. Dokładne informa-
cje nt. powyższego zostały przedstawione we wstęp-
nym harmonogramie zamieszczonym na stronach
Ministerstwa Rozwoju Regionalnego. Na stronach
internetowych są także dostępne zaakceptowane
przez Komitet Monitorujący PO IG w dniu 30 li-
stopada 2007 r. kryteria wyboru projektów. Przy-
gotowane zostały również wzory dokumentów nie-
zbędnych do uruchomienia działań, szczegółowy
opis priorytetów PO IG 2007–2013 zaakceptowany
w dniu 7 lutego 2008 r. oraz wnioski o dofinansowa-
nie w zakresie poszczególnych działań oraz umów,
które będą publikowane na stronie w miarę ogłasza-
nia kolejnych naborów.
W ostatnim tygodniu lutego 2008 r. zostały uru-
chomione konkursy w ramach 1 i 2 osi priorytetowej
programu, natomiast uruchomienie działań, w któ-
rych występuje pomoc publiczna, jest uzależnione
od terminów zatwierdzenia programów pomocy pu-
blicznej.
W chwili obecnej trwają również prace nad przy-
gotowywaniem regulaminów przeprowadzania kon-
kursów oraz grup roboczych przez instytucje wdra-
żające, pośredniczące i zarządzającą. Ponadto dnia
505
20 lutego 2008 r. na drugim posiedzeniu Komitetu
Monitorującego Program Operacyjny „Innowacyjna
gospodarka” zostały przyjęte kryteria wyboru pro-
jektów dla 6 osi priorytetowej: Polska gospodarka
na rynku międzynarodowym.
Regionalne programy operacyjne
Według stanu na koniec stycznia 2008 r. w ra-
mach 11 regionalnych programów operacyjnych
(RPO) instytucje zarządzające zgłosiły gotowość do
poddania się audytowi zgodności, w tym w ramach
5 RPO zostały złożone deklaracje warunkowe. De-
klaracje gotowości do poddania się audytowi zgod-
ności nie zostały złożone przez instytucje zarządza-
jące w ramach 5 RPO.
Szczegółowy opis priorytetów programu opera-
cyjnego został zatwierdzony dotychczas w przy-
padku województwa śląskiego. W odniesieniu do
pozostałych 15 RPO trwają konsultacje tych do-
kumentów.
W przypadku znacznej większości RPO zostały
zatwierdzone kryteria wyboru projektów bądź też
kryteria do części działań.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o komornikach sądowych i egzekucji (1169)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Bożenny Bukiewicz w spra-
wie możliwości nowelizacji ustawy o komornikach
sądowych i egzekucji, nadesłaną przy piśmie z dnia
20 lutego 2008 r., nr SPS-023-1169/03, uprzejmie
przedstawiam następujące stanowisko.
Interpelacja pani poseł zawiera propozycję wpro-
wadzenia w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ko-
mornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2006 r.
Nr 167, poz. 1191, z późn. zm.) obowiązku systema-
tycznego informowania przez komornika dłużników
o wysokości kwot złożonych w depozycie sądowym
i sposobie ich rozliczenia.
Odnosząc się do propozycji zawartej w interpela-
cji, w pierwszym rzędzie należy podnieść, że w obo-
wiązującym stanie prawnym istnieją regulacje
umożliwiające uczestnikowi postępowania egzeku-
cyjnego uzyskanie informacji o jego przebiegu.
Art. 763 Kodeksu postępowania cywilnego przewi-
duje bowiem obowiązek zawiadamiania przez ko-
mornika stron postępowania egzekucyjnego (tzn.
506
zarówno wierzyciela, jak i dłużnika) o każdej doko-
nanej czynności, o której terminie strona nie była
zawiadomiona i przy której nie była obecna.
Dodatkowo przepis ten nakłada na komornika
obowiązek każdorazowego udzielania stronie, na jej
wniosek, wyjaśnień o stanie sprawy, niezależnie od
tego, czy była ona zawiadomiona przez komornika
o dokonanej czynności, czy też nie.
Celem powyższego przepisu jest umożliwienie
stronom postępowania egzekucyjnego bieżącego śle-
dzenia toku egzekucji i ewentualnego wpływania na
jej sprawny i skuteczny przebieg. Chroni on zatem
prawa stron. Dodatkowo wskazać należy, że odmo-
wa udzielenia przez komornika żądanych przez stro-
nę wyjaśnień może być podstawą do wystąpienia ze
skargą do właściwego sądu w trybie art. 767 K.p.c.
Nie ulega wątpliwości, że zakres udzielanych przez
komornika wyjaśnień obejmuje także kwestie zwią-
zane z przekazywaniem sum należnych dłużnikowi
od innych podmiotów, na rachunek depozytowy
sądu.
Mając na uwadze powyższe, uznać należy, że
w obowiązującym stanie prawnym istnieją wystar-
czające gwarancje umożliwiające stronie uzyskanie
wszelkich niezbędnych informacji o toczącym się po-
stępowaniu egzekucyjnym i podejmowanych przez
komornika czynnościach.
Tworzenie w tej sytuacji szczególnej normy,
która miałaby regulować jedynie kwestie związa-
ne z udzielaniem dłużnikom informacji o wysoko-
ści zdeponowanych kwot i sposobie ich rozliczania,
nie wydaje się zatem konieczne.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Zielińskiego
w sprawie podwyżki o 500% opłat
za korzystanie ze środowiska wprowadzonej
rozporządzeniem Rady Ministrów
z dnia 6 czerwca 2007 r. (1170)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-023-1170/
08, w sprawie interpelacji posła na Sejm RP pana
Marka Zielińskiego dotyczącej podwyżki o 500% opłat
za korzystanie ze środowiska, wprowadzonej rozpo-
rządzeniem Rady Ministrów z dnia 6 czerwca 2007 r.,
przekazuję poniższe wyjaśnienia.
Od dnia 1 stycznia 2008 r. zaczęły obowiązywać
nowe stawki opłat za umieszczanie odpadów na skła-
dowiskach odpadów, które zostały wprowadzone
rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 6 czerwca
2007 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie
opłat za korzystanie ze środowiska (Dz. U. Nr 106,
poz. 723). Należy podkreślić, że opłaty dotyczą wy-
łącznie składowania na składowiskach odpadów. Je-
żeli odpady zostaną poddane recyklingowi, to ww.
opłat nie stosuje się. Przedmiotowe rozporządzenie
jest kluczowym i niezwykle ważnym instrumentem
w kształtowaniu polityki gospodarki odpadami
w Polsce i stanowi w chwili obecnej narzędzie – sto-
sowane także w innych państwach Unii Europej-
skiej – dla wypełnienia celów nałożonych prawem
wspólnotowym.
Polska ma bowiem obowiązek wprowadzić do
roku 2010 takie rozwiązania w zakresie gospodaro-
wania odpadami, aby tylko 75% odpadów komunal-
nych ulegających biodegradacji było składowanych
na składowiskach odpadów. Do 2013 r. ta ilość odpa-
dów musi być zmniejszona do 50%, a do roku 2020
do 35% (w odniesieniu do masy tych odpadów wy-
tworzonych w 1995 r.). Z powyższych danych wyni-
ka, iż Polska powinna ograniczyć w 2010 r. ilości
składowanych odpadów ulegających biodegradacji
do poziomu nie więcej niż 3,2 mln Mg, przy zakła-
danym poziomie wytwarzania tych odpadów w ilo-
ści ok. 5,5 mln Mg, natomiast w 2013 nie więcej niż
2,2 mln Mg.
Ustosunkowując się do kwestii „braku alterna-
tywnych instalacji do odzysku”, należy podkreślić,
że w ciągu ostatnich 10 lat powstała zaledwie jedna
instalacja w skali kraju w zakresie odzysku energii
z termicznego przekształcania odpadów, która do tej
pory była nierentowna Niepokojący jest zatem brak
podjęcia działań przez samorząd w zakresie inwe-
stycyjnym w kluczowe dla prowadzenia polityki go-
spodarki odpadami instalacje i urządzenia o zasięgu
ponadlokalnym mimo możliwości ubiegania się
o środki finansowe krajowe oraz z funduszy Unii
Europejskiej.
Należy podkreślić, że istotną rolę pełnią instru-
menty współfinansujące inwestycje w zakresie go-
spodarki odpadami, do których należą Program
Operacyjny „Infrastruktura i środowisko”. W ra-
mach realizacji tego programu przewidziane jest do-
finansowanie projektu przewidującego obsługę po-
wyżej 150 tys. mieszkańców.
Zgodnie z ustawą z dnia 27 kwietnia 2001 r.
– Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25,
poz. 150) wpływy z tytułu opłat za składowanie
i magazynowanie odpadów, których stawki określa
przedmiotowe rozporządzenie, stanowią w 50%
przychód gminnego funduszu gminy, a w 10% – przy-
chód powiatowego funduszu powiatu. Art. 406 ww.
ustawy wskazuje działania, na które przeznacza się
te środki gminnych funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej. Należą do nich m.in. przedsię-
wzięcia związane z gospodarką odpadami. W związ-
ku z tym trudno zgodzić się ze stwierdzeniem, że

„opłaty trafią na rachunki urzędów marszałkow-
skich bez zaznaczenia ich pochodzenia”.
Ustosunkowując się do kwestii „dzikich wysy-
pisk”, należy podkreślić, że należy stosować przepi-
sy dotyczące kontroli, usuwania odpadów z miejsc
nieprzeznaczonych do ich składowania lub magazy-
nowania. Art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251,
z późn. zm.) stanowi bowiem, że wójt, burmistrz lub
prezydent miasta, w drodze decyzji, nakazuje posia-
daczowi odpadów usunięcie odpadów z miejsc nie-
przeznaczonych do ich składowania lub magazyno-
wania, wskazując sposób wykonania tej decyzji. Po-
nadto gmina nie powinna dopuścić do takiej sytu-
acji, gdyż oprócz instrumentów sankcyjnych, jakimi
są przepisy zawarte m.in. w:
— ustawie z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks
wykroczeń (Dz. U. z 2007 r. Nr 109, poz. 756)
(art. 162),
— ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo
ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150)
(art. 293),
ma możliwość zobowiązania przedsiębiorcy do
przestrzegania zasad zawartych w regulaminie
utrzymania czystości i porządku na terenie gminy
oraz wymagań wynikających z gminnego planu go-
spodarki odpadami (art. 4 ust. 2 pkt 2 i 5 ustawy
z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości
i porządku w gminach – Dz. U. z 2005 r. Nr 236,
poz. 2008, z późn. zm.).
Odnosząc się do kwestii występujących nadużyć
związanych z dokumentacją potwierdzającą od-
zysk i recykling, należy podkreślić, że zostały one
w dużej części wyeliminowane poprzez wprowa-
dzenie w 2005 r. nowych dokumentów potwierdza-
jących odrębnie odzysk i odrębnie recykling. Doku-
menty te podlegają ścisłej ewidencji (jeden spośród
trzech wydawanych dokumentów trafia do woje-
wódzkiego inspektoratu ochrony środowiska) i w związ-
ku z powyższym w znaczący sposób ograniczono
możliwość fałszowania dokumentacji stosowanej na
potrzeby potwierdzania odzysku i recyklingu.
Obserwuje się jednak nadużycia związane z po-
twierdzaniem wykonania odzysku i recyklingu poza
terytorium kraju. W związku z tym w projekcie usta-
wy o gospodarce opakowaniami oraz odpadami opako-
waniowymi zaproponowano nowe dokumenty potwier-
dzające wywóz odpadów, na podstawie których przed-
siębiorca wprowadzający na rynek produkty w opako-
waniach będzie mógł wywiązać się z obowiązku za-
pewnienia odzysku i recyklingu odpadów opakowanio-
wych. Dokumenty te będą podlegać ścisłej ewidencji
prowadzonej przez urzędy marszałkowskie.
Odnosząc się do zapytania dotyczącego wzrostu
jednostkowych opłat za składowanie odpadów z pod-
grupy 20 03, należy podkreślić, że wzrost opłaty za
składowanie 1 Mg odpadów o kodzie 20 03 01 o około
60 zł oznacza, że wzrost opłat za odbieranie odpa-
dów dla jednego mieszkańca z ww. tytułu wynosiłby
rocznie średnio 18 zł, a miesięcznie 1,5 zł (co stano-
507
wi 0,13% średniego dochodu obywateli w Polsce),
przy założeniu, że mieszkaniec kraju rocznie wy-
twarza około 300 kg odpadów komunalnych i że
wszystkie te odpady w dalszym ciągu w całości są
wywożone na składowiska odpadów. Opłata ta nie
musi jednak wzrosnąć, jeżeli jest prowadzone selek-
tywne zbieranie, a odpady zamiast być kierowane na
składowiska, przekazywane są do wykorzystania.
Jednocześnie, zgodnie z art. 290 ust. 2 ustawy
z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowi-
ska, przygotowywana jest obecnie zmiana przed-
miotowego rozporządzenia określającego stawki na
2009 r. Wzrost tych opłat, szczególnie z grupy 20 03,
zastosowany zostanie w celu m.in. promocji segrega-
cji odpadów „u źródła”. W efekcie rozporządzenie to
powinno zmotywować do rozwoju selektywnego
zbierania odpadów, inwestowania w nowe zakłady
unieszkodliwiania odpadów komunalnych oraz spra-
wić, że istniejące instalacje mogą konkurować eko-
nomicznie ze składowiskami Należy podkreślić, że
wzrost opłat za składowanie odpadów nie będzie do-
tyczyć odpadów, które będą w ramach zakładów
przetwarzania zajmujących się odzyskiem odpadów
odbierane i ponownie przetwarzane. Trudno jest
jednak na obecnym etapie określić, o ile procent na-
stąpi wzrost jednostkowych stawek opłat za składo-
wanie odpadów.
Ponadto chciałbym poinformować, że z ramienia
resortu środowiska m.in. w celu wypełnienia wyma-
gań prawa unijnego i zobowiązań akcesyjnych oraz
umożliwienia wykorzystania środków unijnych, w tym
z Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środo-
wisko”, prowadzone są obecnie prace nad projektem
zmian do ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpa-
dach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251, z późn. zm.),
w ramach których rozważane jest wprowadzenie
rozwiązań w zakresie planowania gospodarki odpa-
dami komunalnymi oraz obowiązku tworzenia obli-
gatoryjnych związków międzygminnych, gdyż zde-
cydowana większość gmin w Polsce jest zbyt mała,
aby stworzyć system gospodarki odpadami efektyw-
ny zarówno pod względem ekologicznym, jak i eko-
nomicznym.
Zgodnie z ww. propozycją do obowiązkowych za-
dań własnych ustanowionych związków międzyg-
minnych oraz gmin stanowiących regiony gospodar-
ki odpadami komunalnymi należeć będzie:
— objęcie wszystkich mieszkańców związku
międzygminnego lub gminy zorganizowanym sys-
temem odbierania wszystkich rodzajów odpadów
komunalnych,
— wprowadzenie i utrzymanie systemu selek-
tywnego zbierania i odbierania odpadów komunal-
nych, aby było możliwe osiągnięcie celów wynikają-
cych z krajowego i wojewódzkiego planu gospodarki
odpadami,
— budowa, utrzymanie i eksploatacja własnych
lub wspólnych z przedsiębiorcami instalacji i urzą-
dzeń do odzysku i unieszkodliwiania odpadów ko-
munalnych,
508
— ograniczenie masy odpadów komunalnych
ulegających biodegradacji kierowanych do składo-
wania.
Przewiduje się także ograniczenie zadań w za-
kresie planowania gospodarki odpadami poprzez
przeniesienie obowiązku przygotowania planów ze
szczebla gminnego na związki międzygminne, co
powinno ułatwić proces przygotowania i opiniowa-
nia projektów planów, a także przygotowywania
sprawozdań z ich realizacji.
Jednocześnie, nowelizując ustawę z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska, przewiduje
się, że wpływy z tytułu opłat i kar za składowanie
i magazynowanie odpadów w 60% będą stanowić
przychód związków międzygminnych lub gmin po-
wyżej 500 tys. stałych mieszkańców, jeżeli zostaną
określone w wojewódzkim planie gospodarki odpa-
dami jako odrębny region gospodarki odpadami ko-
munalnymi. W przypadku nieutworzenia związków
międzygminnych ww. wpływy stanowić będą przy-
chód wojewódzkiego funduszu ochrony środowiska
i gospodarki wodnej. W każdym przypadku opłaty
będą przeznaczane na:
— zamykanie i rekultywację składowisk odpa-
dów innych niż niebezpieczne i obojętne, na których
składowane były odpady komunalne,
— monitorowanie i nadzór nad zamkniętymi
składowiskami odpadów innych niż niebezpieczne
i obojętne, na których składowane były odpady ko-
munalne,
— budowę zakładów zagospodarowania odpadów
komunalnych,
— edukację ekologiczną dotyczącą zagospodaro-
wania odpadów, w wysokości do 5% wpływów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie podatkowej ulgi odsetkowej (1172)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r. Nr SPS-
-023-1172/08 interpelacją pani poseł Bożenny Bu-
kiewicz w sprawie utraty prawa do kontynuowania
odliczeń w ramach ulgi odsetkowej w przypadku re-
finansowania wcześniej zaciągniętego kredytu miesz-
kaniowego uprzejmie informuję.
Każda ulga w podatku dochodowym od osób fi-
zycznych ma charakter wyjątkowy, gdyż stanowi
odstępstwo od zasady powszechności i równości opo-
datkowania. Z jednej strony, zmniejsza obciążenia
fiskalne osoby fizycznej, z drugiej zaś, dochody sek-
tora finansów publicznych. W konsekwencji przepisy
prawa podatkowego dotyczące szeroko rozumianych
preferencji podatkowych (w tym ulg i zwolnień
przedmiotowych) należy wykładać ściśle, co wyklu-
cza w tym przypadku zastosowanie zarówno wy-
kładni rozszerzającej, jak i wykładni zawężającej.
Z treści art. 26b ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca
1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.),
w brzmieniu obowiązującym w latach 2002–2006,
wynika natomiast, iż odliczeniu – na zasadach
określonych w tym artykule – podlegają faktycznie
poniesione w roku podatkowym wydatki na spłatę
odsetek od kredytu (pożyczki) udzielonego podatni-
kowi na sfinansowanie inwestycji mającej na celu
zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych,
związanej z:
1) budową budynku mieszkalnego albo
2) wniesieniem wkładu budowlanego lub miesz-
kaniowego do spółdzielni mieszkaniowej na nabycie
prawa do nowo budowanego budynku mieszkalnego
albo lokalu mieszkalnego w takim budynku, albo
3) zakupem nowo wybudowanego budynku
mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego w takim bu-
dynku od gminy albo od osoby, która wybudowała
ten budynek w wykonywaniu działalności gospodar-
czej, albo
4) nadbudową lub rozbudową budynku na cele
mieszkalne lub przebudową (przystosowaniem) bu-
dynku niemieszkalnego, jego części lub pomieszcze-
nia niemieszkalnego na cele mieszkalne, w wyniku
których powstanie samodzielne mieszkanie spełnia-
jące wymagania określone w przepisach Prawa bu-
dowlanego.
Zatem prawo do odliczenia – stosownie do posta-
nowień art. 26b ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych – nie przysługuje z tytułu spłaty od-
setek od każdego typu kredytu, lecz wyłącznie z tytu-
łu spłaty odsetek od kredytu przyznanego na bezpo-
średnie finansowanie jednej z wyżej wymienionych
inwestycji mieszkaniowych (np. budowy domu).
W konsekwencji do odliczeń w ramach ulgi od-
setkowej nie uprawniają faktycznie spłacone odsetki
od kredytu refinansowego. Kredyt refinansowy
udzielany jest bowiem na spłatę innego kredytu hi-
potecznego. W praktyce podpisywana jest nowa
umowa kredytowa, na mocy której bank udzielający
nowego kredytu spłaca nasze zadłużenie w poprzed-
nim banku. Dochodzi zatem do zawarcia nowej umo-
wy kredytowej, która skutkuje obowiązkiem kredy-
tobiorcy do zmiany wpisu hipotecznego w księdze
wieczystej nieruchomości. W sądzie rejonowym pro-
wadzącym księgę wieczystą zostają wykreślone in-
formacje o właśnie spłaconym zobowiązaniu, a skła-
dany jest wniosek o dokonanie kolejnego wpisu, tym

razem na rzecz banku, który udzielił kredytu refi-
nansowego. W konsekwencji w przypadku zaciągnię-
cia kredytu refinansowego mamy do czynienia z dwo-
ma odrębnymi kredytami: „starym” (mieszkaniowym)
oraz nowym przeznaczonym na spłatę wcześniej za-
ciągniętego zobowiązania wobec banku.
Ta odrębność kredytów wyklucza możliwość ko-
rzystania z ulgi odsetkowej, w tym na zasadzie praw
nabytych.
Podkreślenia wymaga, iż z dniem 1 stycznia
2007 r. ustawa z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 217, poz. 1588) uchyliła art. 26b w ustawie o po-
datku dochodowym od osób fizycznych, z jednocze-
snym zachowaniem praw nabytych na zasadach
określonych w art. 9 tej nowelizacji.
Zgodnie z obecnymi unormowaniami prawo do
kontynuowania odliczeń po 31 grudnia 2006 r. przy-
sługuje wyłącznie:
1) podatnikowi, któremu w latach 2002–2006
został udzielony kredyt (pożyczka), o którym mowa
w art. 26b ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych, w brzmieniu obowiązującym przed
dniem 1 stycznia 2007 r.,
2) na zasadach określonych w ustawie o podatku
dochodowym od osób fizycznych oraz w ustawie
o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektó-
rych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne,
w brzmieniach obowiązujących przed dniem 1 stycz-
nia 2007 r.,
3) z tytułu spłaty odsetek od tego kredytu (po-
życzki), tj. zaciągniętego w latach 2002–2006 – do
upływu terminu spłaty określonego w umowie o kre-
dyt (pożyczkę) zawartej przed dniem 1 stycznia 2007 r.,
nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2027 r.
Jak już wspominano, przepisy dotyczące ulg po-
datkowych muszą być interpretowane ściśle, stąd
podatnikowi przysługuje ulga odsetkowa, jeśli do-
kładnie wypełni warunki określone w obowiązują-
cych przepisach (wyżej wymienione). Tym samym
w każdym przypadku, w którym po 2006 r. dochodzi
do zawarcia nowej umowy kredytowej (a nie zmiany
dotychczasowych warunków kredytu hipotecznego
w drodze aneksu do umowy), podatnikowi nie przy-
sługuje prawo do odliczania odsetek od nowo zacią-
gniętego kredytu. Prawami nabytymi nie są bo-
wiem objęte odsetki od kredytu udzielonego po dniu
31 grudnia 2006 r.
W świetle powyższego zarówno literalne brzmie-
nie art. 26b ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych, w kształcie obowiązującym przed dniem
1 stycznia 2007 r., jak i art. 9 ustawy z dnia 16 listo-
pada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw wykluczają zastosowanie omawianego
odliczenia w odniesieniu do odsetek spłaconych od
kredytu refinansowego, choć niewątpliwie sytuacja
panująca na rynku kredytów mieszkaniowych jest
trudna do zaakceptowania.
509
Banki komercyjne – zgodnie z przyjętą strategią
– wolą udzielać nisko oprocentowanych kredytów
klientom obcych banków niż pozytywnie rozpatry-
wać wnioski swoich kredytobiorców w sprawie obni-
żenia oprocentowania. Resort finansów nie ma jed-
nak wpływu na tego rodzaju działania banków. Tak
samo jak nie ma wpływu na to, że banki, kusząc
klientów konkurencji niskimi marżami, nie infor-
mują równocześnie o utracie prawa do kontynuacji
odliczeń w ramach ulgi odsetkowej z chwilą refinan-
sowania kredytu. To z kolei uniemożliwia podatni-
kowi podjęcie optymalnej dla niego decyzji.
Natomiast przed refinansowaniem kredytu war-
to policzyć koszty takiej operacji, upewnić się, czy
aby taka zmiana na pewno niesie ze sobą same ko-
rzyści. Dlatego zaciągnięcie nowego kredytu na
spłatę poprzedniego musi poprzedzać wnikliwa ana-
liza. To podatnik ostatecznie decyduje, czy bardziej
opłacalne dla niego będzie zachowanie dotychczaso-
wych warunków umowy kredytowej, z jednoczesną
możliwością kontynuowania odliczeń w ramach ulgi
odsetkowej, czy też zamiana starego droższego kre-
dytu na nowy tańszy, ale bez prawa do ulgi w podat-
ku dochodowym od osób fizycznych z tytułu spłaco-
nych odsetek.
Reasumując, należy zauważyć, iż w przypadku
refinansowania kredytu podatnik traci prawo do
kontynuowania ulgi odsetkowej, z tym że nie ciąży
na nim obowiązek – tak jak miało to miejsce w przy-
padku tzw. dużej ulgi budowlanej – zwrócenia fisku-
sowi kwot uprzednio odliczonych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła
Franciszka Jerzego Stefaniuka
w sprawie realizacji ustawy
o biokomponentach i biopaliwach ciekłych
(1173)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-023-1173/
08, poniżej przedstawiam stanowisko wobec kwestii
podniesionych w interpelacji pana Franciszka Jerze-
go Stefaniuka w sprawie realizacji ustawy z dnia
25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach
ciekłych.
Rząd przywiązuje olbrzymie wagę do rozwoju
rynku biokomponentów i biopaliw ciekłych, upatru-
jąc w nim istotny element zrównoważonego rozwoju,
prowadzący do poprawy bezpieczeństwa energetycz-
510
nego, przy jednoczesnym pozytywnym wpływie na
stan środowiska, w szczególności przez redukcję
emisji dwutlenku węgla i innych zanieczyszczeń.
Jednocześnie rozwój tego rynku przyczynia się do
aktywizacji terenów wiejskich poprzez zwiększenie
produkcji rolniczej na cele energetyczne (nieżywno-
ściowe) oraz związane z tym tworzenie nowych
miejsc pracy. Mając na uwadze wyżej wymienione
zalety stosowania biokomponentów i biopaliw cie-
kłych, podjęte zostały działania, których wynikiem
było uchwalenie ustaw z dnia 25 sierpnia 2006 r.:
o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz o sys-
temie monitorowania i kontrolowania jakości paliw,
jak również przyjęcie „Wieloletniego programu pro-
mocji biopaliw lub innych paliw odnawialnych na
lata 2008–2014”.
Intencją rządu nie jest zatem tylko sam wzrost
wykorzystania biokomponentów i biopaliw ciekłych,
ale również dodatkowe korzyści z niego wynikające,
związane z rozwojem terenów wiejskich, w tym po-
prawą sytuacji ekonomicznej rolników.
Odnosząc się do złej sytuacji gorzelni rolniczych
w Polsce, należy podkreślić, że główną przyczyną
takiego stanu rzeczy jest ich słaba pozycja konku-
rencyjna wynikająca z wysokich kosztów produkcji
surowego spirytusu. Przenoszą się one w sposób
bezpośredni na cenę oferowanego bioetanolu. W efek-
cie bioetanol wyprodukowany z takiego surowca nie
znajduje nabywców, ponieważ krajowi producenci
paliw, tzn. podmioty zobowiązane do realizacji Na-
rodowego Celu Wskaźnikowego, wybierają na rynku
najtańszy produkt. Są to działania całkowicie uza-
sadnione, a wręcz wybór droższych ofert byłby nie-
zgodnym z prawem działaniem na szkodę spółek
prawa handlowego i ich akcjonariuszy. Natomiast
ewentualny zakup przez te podmioty droższego bio-
etanolu powodowałby wzrost cen paliw, a w konse-
kwencji negatywne skutki dla gospodarki. Należy
jednocześnie podkreślić, że działalność krajowych
producentów paliw (w tym PKN Orlen SA) w zakre-
sie wypełniania przepisów ustawy o biokomponen-
tach i biopaliwach ciekłych, dotycząca realizacji Na-
rodowego Celu Wskażnikowego, będzie weryfikowa-
na przez Urząd Regulacji Energetyki w trybie prze-
widzianym w przedmiotowej ustawie.
Wymaga zaznaczenia, że specyfiką polskiej bran-
ży gorzelniczej jest występowanie dużej liczby ma-
łych instalacji, które nie są w stanie konkurować
z dużymi podmiotami mającymi możliwość wyko-
rzystywania efektów skali oraz nowych technologii
np. w zakresie dającego dodatkowe przychody zago-
spodarowania odpadów produkcyjnych. Cecha ta
odróżnia krajowy sektor produkcji spirytusu suro-
wego od jego odpowiedników w innych państwach
członkowskich Unii Europejskiej. Dodatkowym
utrudnieniem dla funkcjonowania gorzelni rolni-
czych jest import bioetanolu do Unii Europejskiej
z krajów trzecich, jak np. Brazylia czy Pakistan,
które z uwagi na warunki klimatyczne i surowcowe
mogą wytwarzać bioetanol znacznie taniej niż pań-
stwa europejskie.
Analizując problem gorzelni rolniczych, należy
mieć na uwadze, że w dłuższej perspektywie obecnie
produkowany bioetanol zostanie zastąpiony przez
bioetanol wytwarzany w technologii tzw. drugiej ge-
neracji, na bazie lignocelulozy, co jest zgodne z pro-
jektem nowych regulacji Unii Europejskiej dotyczą-
cych odnawialnych źródeł energii, w tym biopaliw.
W ocenie rządu już obecnie istniejące rozwiąza-
nia powinny spowodować pozytywny wpływ na
funkcjonowanie krajowego rynku bioetanolu. Wej-
ście w życie z dniem 1 stycznia br. obowiązku doty-
czącego zapewnienia przez producentów i importe-
rów paliw określonego udziału biokomponentów
w ogólnej ilości paliw, jak również określona w roz-
porządzeniu Rady Ministrów z dnia 15 czerwca 2007 r.
w sprawie Narodowych Celów Wskaźnikowych na
lata 2008–2013 dynamiczna ścieżka wzrostu pozio-
mu tego obowiązku powinny sprawić, że nawet nie-
co droższy bioetanol krajowej produkcji będzie znaj-
dował nabywcę. Dodatkowym instrumentem zwięk-
szenia popytu na bioetanol jest uruchomiony już
proces legislacyjny dotyczący dopuszczenia do obro-
tu paliwa zawierającego 85% bioetanolu (tzw. E85)
oraz przewidywany wzrost wykorzystania przez flo-
ty autobusów miejskich paliwa E95.
Wymaga zaznaczenia, że Ministerstwo Gospo-
darki również na forum Unii Europejskiej prowadzi
działania zmierzające do poprawy konkurencyjności
bioetanolu wytwarzanego w oparciu o krajowe su-
rowce. Polska niezmiennie prezentuje stanowisko
sprzeciwiające się dopuszczaniu importu bioetanolu
z krajów trzecich na rynek unijny. Oprócz tych dzia-
łań, które mają charakter doraźny, prowadzone są
także prace mające na celu systemowe ograniczenie
importu oraz zapewnienie, aby w nowych regula-
cjach unijnych znalazły się przepisy skutkujące tym,
że rozwój wykorzystania odnawialnych źródeł ener-
gii, w tym biopaliw, będzie oparty o własne, unijne
zasoby biomasy.
Jednocześnie, w związku z sygnałami zgłasza-
nym także przez Związek Gorzelni Polskich o nie-
skuteczności obecnego systemu wsparcia w postaci
zwolnień akcyzowych dla producentów paliw, posta-
nowiłem przeprowadzić analizę tego mechanizmu.
W najbliższym czasie Ministerstwo Gospodarki we
współpracy z Ministerstwem Finansów oraz Mini-
sterstwem Rolnictwa i Rozwoju Wsi rozpatrzy tę
sprawę, w tym szczególnie postulowane przez środo-
wisko gorzelni rolniczych przeniesienie środków ze
zwolnień akcyzowych na bezpośrednie dopłaty dla
wytwórców biokomponentów. Analiza ta ma pozwo-
lić na uzyskanie odpowiedzi na pytanie, czy rozwią-
zanie to jest dopuszczalne w świetle regulacji Unii
Europejskiej oraz czy będzie ono miało pozytywne
rezultaty, tj. czy rozwiązując problem jednej grupy
społecznej, zapewniony zostanie właściwy rozwój

rynku biokomponentów i biopaliw ciekłych oraz czy
będzie to rozwiązanie optymalne w skali całej go-
spodarki.
Z wyrazami szacunku
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów
Henryka Gołębiewskiego i Janusza Krasonia
w sprawie budowy zbiornika wodnego
Kamieniec Ząbkowicki (Pilce)
w woj. dolnośląskim (1174)
Szanowny Panie marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1174/
08) przekazującego interpelację posłów na Sejm RP
pana Henryka Gołębiewskiego i pana Janusza Kra-
sonia w sprawie budowy zbiornika wodnego Kamie-
niec Ząbkowicki (Pilce) w woj. dolnośląskim, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, w porozumieniu
z ministrem środowiska, uprzejmie przedstawiam
informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, iż organem właści-
wym do udzielenia odpowiedzi w zakresie kwestii
poruszonych w pytaniach nr 1, nr 2, nr 4 i nr 5 jest
pełnomocnik rządu do spraw Programu dla Odry
2006, którym jest wojewoda dolnośląski.
Zgodnie z § 1 ust. 2 rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 12 marca 2002 r. w sprawie ustanowie-
nia pełnomocnika rządu do spraw Programu dla
Odry 2006 (Dz. U. Nr 31, poz. 278) koordynatorem
realizacji zadań Programu dla Odry 2006 jest woje-
woda dolnośląski, do którego należy m.in. podejmo-
wanie działań w zakresie: przygotowywania planów
finansowo-rzeczowych, harmonogramu działań po-
dejmowanych w ramach programu, działań zmie-
rzających do pozyskiwania pozabudżetowych środ-
ków finansowych ze źródeł krajowych i zagranicz-
nych (§ 2 ww. rozporządzenia). Nadzór nad działal-
nością pełnomocnika sprawuje prezes Rady Mini-
strów. Pełnomocnik przedstawia Radzie Ministrów
analizy, oceny i wnioski związane z zakresem zadań
oraz coroczne sprawozdania z działalności.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformo-
wać, iż „Projekt ochrony przeciwpowodziowej w do-
rzeczu rzeki Odry”, który jest częścią realizowanego
obecnie rządowego Programu dla Odry 2006, zakła-
da stworzenie systemu czynnego i biernego zabez-
pieczenia przeciwpowodziowego doliny Odry po-
przez budowę suchego zbiornika przeciwpowodzio-
511
wego (polderu) Racibórz Dolny oraz odbudowę
i modernizację systemu zabezpieczeń przeciwpowo-
dziowych Wrocławia (Wrocławski Węzeł Wodny).
W ten sposób radykalnie zwiększy się bezpieczeń-
stwo przeciwpowodziowe Nadodrza, zostaną ogra-
niczone straty. Nadzór nad realizacją projektu spra-
wuje Komitet Sterujący projektu, w którego skład
wchodzą m.in.: minister spraw wewnętrznych i ad-
ministracji jako przewodniczący, minister finan-
sów i minister środowiska.
Suchy zbiornik przeciwpowodziowy (polder) Ra-
cibórz Dolny powstanie na Odrze niedaleko od gra-
nicy z Republiką Czeską w pobliżu miasta Racibórz
w celu gromadzenia wody powodziowej. Całkowita
pojemność polderu wyniesie około 185 mln m3. Za-
danie obejmuje budowę zapory o długości 4 km przez
dolinę Odry, która będzie miała maksymalną wyso-
kość 10,5 m powyżej poziomu koryta Odry.
Ochrona przeciwpowodziowa Wrocławia zapew-
niona będzie w połączeniu działania polderu Raci-
bórz oraz dzięki modernizacji i unowocześnieniu
systemu zabezpieczeń wzdłuż koryt Odry przecina-
jących miasto.
Warto zaznaczyć, iż w maju 2007 r. podpisana zo-
stała umowa pożyczki między Rzecząpospolitą Pol-
ską a Międzynarodowym Bankiem Odbudowy na
częściowe sfinansowanie ww. projektu. Zakończenie
ww. projektu planowane jest w 2014 r. Całkowity
koszt realizacji projektu wyniesie 505 mln euro,
w tym m.in.:
— pożyczka z Międzynarodowego Banku Odbu-
dowy i Rozwoju – 140,1 mln euro,
— kredyt z Banku Rozwoju Rady Europy
– 204,9 mln euro,
— Fundusz Spójności Unii Europejskiej
– 130 mln euro,
— środki budżetu państwa – 30 mln euro.
W kwestii budowy zbiornika wodnego Kamieniec
Ząbkowicki na Nysie Kłodzkiej uprzejmie informuję,
iż prace studialne, badawcze i przedprojektowe dla
budowy ww. zbiornika wodnego, mającego stanowić
ważny element w zabezpieczeniu przed powodzią te-
renów dorzecza Nysy Kłodzkiej i Odry poniżej ujścia
Nysy Kłodzkiej, prowadzone są przez Regionalny
Zarząd Gospodarki Wodnej we Wrocławiu.
Z informacji przekazanych przez prezesa Krajo-
wego Zarządu Gospodarki Wodnej (KZGW) wynika,
iż po powodzi w 1997 r. wykupiona została prawie
kompletnie zniszczona wieś Pilce. Wykup nierucho-
mości, z ekonomicznego punktu widzenia, był bar-
dziej uzasadniony niż odbudowa (mieszkańcy tej wsi
nie chcieli wracać do swoich zniszczonych siedlisk).
Obecnie grunty te stanowią naturalny polder dla
powodziowych wód Nysy Kłodzkiej.
W opinii prezesa KZGW decyzje co do parame-
trów technicznych i budowy zbiornika Kamieniec
Ząbkowicki powinny zostać podjęte po wykonaniu
zadań objętych jednym z tematów Programu dla
Odry 2006 pn. „Ochrona od powodzi Ziemi Kłodz-
kiej”, ze szczególnym uwzględnieniem miasta Kłodz-
512
ka i modernizacji zabudowy regulacyjnej rzeki Nysy
Kłodzkiej w rejonie Lewina Brzeskiego i Skorogosz-
czy. Wówczas możliwe będzie opracowanie założeń
prawidłowej gospodarki wodnej na Nysie Kłodzkiej
i ostateczne ustalenie parametrów technicznych przed-
miotowego zbiornika. Ponadto prezes KZGW podkre-
ślił, iż najważniejszą do wykonania pracą jest moder-
nizacja zbiornika Nysa na rzece Nysie Kłodzkiej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie sytuacji
w pomorskiej służbie zdrowia (1175)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jarosława Wałęsy przekaza-
ną przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-
-023-1175/08, w sprawie sytuacji w pomorskiej służ-
bie zdrowia, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
informacji.
W dniu 12 lutego 2008 r. Rada Ministrów przyję-
ła zmianę uchwały w sprawie ustanowienia progra-
mu wieloletniego pod nazwą „Wzmocnienie bezpie-
czeństwa zdrowotnego obywateli”. W wykazie za-
kładów opieki zdrowotnej zakwalifikowanych do do-
finansowania zostało uwzględnione Akademickie
Centrum Kliniczne – Szpital Akademii Medycznej
w Gdańsku. W dniu 10 marca 2008 r. zostały zalicz-
kowo przekazane środki finansowe w ramach po-
wyższego programu w wysokości 10 mln zł. Jedno-
cześnie uprzejmie informuję, iż zakład oraz organ
założycielski, tj. Akademia Medyczna w Gdańsku,
zostali zobowiązani do przekazania programu re-
strukturyzacji ACK do dnia 31 marca 2008 r.
Obecnie rząd, przygotowując pakiet rozwiązań
mających na celu naprawę systemu ochrony zdro-
wia, pracuje między innymi nad ustawą, która ma
doprowadzić do konwersji zadłużenia publicznych
zakładów opieki zdrowotnej na długoterminowe pa-
piery wartościowe. Obecnie przedwczesne jest jed-
nak rozważanie, czy i w jakim zakresie ACK – Szpi-
tal Akademii Medycznej w Gdańsku będzie mógł
skorzystać z rozwiązań zaproponowanych w tych
przepisach.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów Tomasza Kamińskiego
i Wojciecha Pomajdy
w sprawie wykazu stanowisk pracy
w szczególnych warunkach
lub szczególnym charakterze (1177)
W związku z przekazaną przez Pana Marszałka
przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-023-
-1177/08, interpelacją posłów Tomasza Kamińskiego
i Wojciecha Pomajdy w sprawie wykazu stanowisk
pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym
charakterze uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W obecnym stanie prawnym jedynymi obowiązu-
jącymi wykazami prac w szczególnych warunkach
i w szczególnym charakterze są wykazy stanowiące
załączniki do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pra-
cowników zatrudnionych w szczególnych warun-
kach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8,
poz. 43, z późn. zm.) oraz wykazy stanowisk pracy,
na których są wykonywane te prace, sporządzone
przez właściwych ministrów w porozumieniu z mi-
nistrem pracy i polityki społecznej na podstawie
upoważnienia zamieszczonego w powołanym wyżej
rozporządzeniu.
Panowie Posłowie Tomasz Kamiński i Wojciech
Pomajda wskazali w interpelacji, że ustawą z dnia
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 39, poz. 353, z późn. zm.) dokonano ograniczenia
liczby stanowisk pracy, na których są wykonywane
prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym
charakterze, w stosunku do rodzajów prac wskaza-
nych w powołanym wyżej rozporządzeniu Rady Mi-
nistrów z dnia 7 lutego 1983 r.
Nie można jednak zgodzić się z tym poglądem,
ponieważ ustawą z dnia 17 grudnia 1998 r. o emery-
turach i rentach z FUS nie dokonano zmian w roz-
porządzeniu, a wręcz przeciwnie – spowodowano, że
rozporządzenie to w niezmienionym kształcie zosta-
ło utrzymane do dziś.
W dziale XII wykazu A stanowiącego załącznik
do wspomnianego wyżej rozporządzenia z 1983 r.,
istotnie, wykazano 27 rodzajów prac (a nie stano-
wisk) w zespołach formujących szkło, które są pra-
cami w szczególnych warunkach. Wykonywanie
tych prac uprawnia do niższego wieku emerytalne-
go. Jak informują panowie posłowie w interpelacji,
te 27 rodzajów prac wykonywanych jest na kilku-
dziesięciu stanowiskach pracy, które określił w swym
zarządzeniu wykonawczym w 1987 r. minister prze-
mysłu chemicznego i lekkiego. Jak wynika z tego za-
rządzenia, do jednego rodzaju pracy zostało podpo-
rządkowanych kilka stanowisk pracy, na których
ten dany rodzaj pracy jest wykonywany. Stąd liczba

stanowisk pracy jest większa od liczby rodzajów pra-
cy wykonywanych na tych stanowiskach.
Sugestia zawarta w interpelacji, że przepisami
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.) ograni-
czona została liczna stanowisk pracy w zespołach for-
mujących szkło z 94 do 27, jest więc nieprawdziwa.
Równocześnie pragnę poinformować, że resort
pracy i polityki społecznej nie przedstawił jeszcze
do konsultacji społecznych i uzgodnień międzyre-
sortowych projektu ustawy o emeryturach pomo-
stowych, który to projekt byłby wypełnieniem za-
powiedzi ustanowienia emerytur pomostowych,
zawartej w art. 24 ustawy o emeryturach i rentach
z FUS. W konsekwencji nie można mówić o „obec-
nym wykazie”, bo wykaz taki, jak dotychczas, nie
został jeszcze zaprezentowany.
Chciałabym ponadto podkreślić, że kwestia za-
kresu podmiotowego projektowanej ustawy o eme-
ryturach dla niektórych ubezpieczonych zatrudnio-
nych w szczególnych warunkach lub o szczególnym
charakterze jest kluczowym problemem dla systemu
emerytur pomostowych. Z tego też względu, okre-
ślając krąg osób uprawnionych do nowego świadcze-
nia, resort opiera się wyłącznie na wynikach prac
naukowców, specjalistów z zakresu medycyny pracy.
Na kształt ustawy wpłyną również niewątpliwie wy-
niki konsultacji społecznej przeprowadzonej w ra-
mach prac Komisji Trójstronnej.
Ostatecznie przyjęte rozwiązania będą wynikiem
kompromisu pomiędzy oczekiwaniami poszczegól-
nych grup zawodowych a możliwościami Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych i budżetu państwa.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tomasza Kamińskiego
i Wojciecha Pomajdy
w sprawie restrukturyzacji górnictwa
i przetwórstwa siarki (1178)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 7 lutego 2008 r., znak: BK-023-1238/
08, przekazujące interpelację posłów Tomasza Ka-
mińskiego i Wojciecha Pomajdy w sprawie restruk-
turyzacji górnictwa i przetwórstwa siarki, uprzejmie
informuję, odpowiadając na zadane pytania:.
513
1. Co dzieje się z obecnie przygotowanym przez
rząd RP w 2006 r. projektem nowelizacji ustawy
o restrukturyzacji górnictwa i przetwórstwa siarki?
Ze względu na trudną sytuację finansów publicz-
nych projekt nowelizacji ustawy regulujący finanso-
wanie prac likwidacji górnictwa siarki spotkał się ze
sprzeciwem Ministerstwa Finansów, które zadekla-
rowało udział budżetu państwa w finansowaniu re-
strukturyzacji górnictwa siarki (umorzenie zale-
głych zobowiązań) pod warunkiem przedstawienia
realnego programu zakończenia restrukturyzacji
górnictwa siarki, przy udziale środków z Unii Euro-
pejskiej, NFOŚiGW oraz budżetu państwa. Podczas
organizowanych wielu spotkań starano się wypraco-
wać spójną i realną koncepcję finansowania, umożli-
wiającą przyśpieszenie restrukturyzacji sektora
przy wykorzystaniu m.in. środków unijnych w celu
współfinansowania zadań rekultywacyjnych. Udział
w tych pracach brali przedstawiciele MF, MSP, MŚ,
MRR, NFOŚiGW, a także przedstawiciele funkcjo-
nujących podmiotów siarki oraz jednostek samorzą-
du terytorialnego. Podejmowane kierunki działania
okazały się niemożliwe do zrealizowania. Na posie-
dzeniu zespołu trójstronnego w dniu 20.02.2008 r.
Ministerstwo Gospodarki poinformowało o pono-
wieniu prac nad nowelizacją ustawy o restruktury-
zacji górnictwa i przetwórstwa siarki i kluczowymi
założeniami likwidacji górnictwa siarki.
W związku z podobnym zakresem merytorycz-
nym pytań nr 2 i 3 dotyczących dialogu z partnera-
mi społecznymi oraz spotkań Zespołu Trójstronne-
go do Spraw Społeczno-Gospodarczych, Restruktu-
ryzacji i Przetwórstwa Siarki, pozwolę sobie udzielić
odpowiedzi łącznie.
Przyznaję, że wybory do Sejmu na jesieni 2007 r.
oraz zmiana rządu zakłóciły harmonogramy spo-
tkań zespołów trójstronnych, niemniej jednak Mini-
sterstwo Gospodarki zorganizowało pomiędzy po-
siedzeniami zespołu spotkania z samorządami lo-
kalnymi oraz z pracodawcami.
Podjęto również prace nad uruchomieniem pro-
jektu dotyczącego rekultywacji terenów zdegrado-
wanych górnictwem siarki w woj. świętokrzyskim
i podkarpackim poprzez zgłoszenie do firmy Jaspers
wniosku o wsparcie w zakresie pomocy technicznej.
W związku z powyższym utrzymywane bieżące kon-
takty ze stroną społeczną na poziomie przedsię-
biorstw oraz samorządu lokalnego były w mojej oce-
nie wystarczające.
Zgodnie z § 13 pkt 2 regulaminu Trójstronnego
Zespołu do Spraw Społeczno-Gospodarczych, Re-
strukturyzacji Górnictwa i Przetwórstwa Siarki,
posiedzenia zespołu zwołuje współprzewodniczący
zespołu reprezentujący stronę rządową, działający
z własnej inicjatywy lub każdorazowo na wniosek
co najmniej jednego z pozostałych współprzewodni-
czących, pod warunkiem niezgłoszenia przez pozo-
stałe strony sprzeciwu co do miejsca i terminu po-
siedzenia.
514
Na wniosek zgłoszony w styczniu 2008 r. przez
współprzewodniczącego pana Adama Kusia prze-
wodniczącego Sekcji Krajowej Górnictwa i Prze-
twórstwa Siarki NSZZ „Solidarność” zorganizowa-
no w dniu 20.02.2008 r. (w pierwszym dogodnym dla
wszystkich stron terminie) posiedzenie zespołu trój-
stronnego, na którym omówiono tematy zgłoszone
przez stronę związkową.
4. Jak wyglądają prace nad nowelizacją ustawy
o emeryturach górniczych?
Odpowiedź dotycząca pkt 4 zostanie opracowana
i przesłana na ręce Pana Marszałka przez Minister-
stwo Pracy i Polityki Społecznej zgodnie z kompe-
tencjami*).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Eugeniusz Postolski
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie przeniesienia własności lokali
na podstawie uregulowań zawartych w ustawie
o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz obowiązku stosowania 0% lub 7%
stawki VAT w związku z przekształceniem
praw do lokali w domach
w spółdzielniach mieszkaniowych (1179)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r., znak:
SPS-023-1179/08, interpelacją pana Tadeusza Moto-
widły, posła na Sejm RP w sprawie przeniesienia
własności lokali na podstawie uregulowań zawar-
tych w ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz obowiązku stosowania 0- lub 7-procentowej
stawki VAT w stosunku do przekształcenia praw do
lokali w spółdzielniach mieszkaniowych, uprzejmie
informuję.
Przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego pra-
wa do lokalu na spółdzielcze własnościowe prawo do
lokalu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni
własności lokalu mieszkalnego lub własności domu
jednorodzinnego do dnia 31 grudnia 2007 r. podlega-
ło opodatkowaniu według stawki podatku od towa-
rów i usług 0% na podstawie art. 146 ust. 1 pkt 3 lit.
c ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towa-
rów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.).
Należy jednak wyraźnie podkreślić, że stawka ta
(0%) miała oczywiście zastosowanie w przypadku
tych czynności wymienionych w art. 146 ust. 1 pkt 3
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
lit. c powołanej ustawy, które co do zasady podlegały
opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Przy-
kładowo nie dotyczyło to przypadków, o których
mowa w art. 153 ust. 2 ww. ustawy, gdyż do czynno-
ści tych ustawy o podatku od towarów i usług nie
stosuje się.
Powołany przepis art. 146 ust. 1 pkt 3 lit. c ww.
ustawy o podatku od towarów i usług został włączo-
ny do ustawy z inicjatywy poselskiej i stosowanie
tego rozwiązania nie było przewidziane zarówno
w szóstej dyrektywie Rady UE, jak i obecnie obowią-
zującej dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 li-
stopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu po-
datku od wartości dodanej (Dz. Urz.y UE z dnia
11.12.2006 r., L 347/1), która co do zasady stosowa-
nie stawki 0% (zwolnienie z prawem do odliczeń) re-
zerwuje dla dostaw związanych z wymianą między-
narodową i transportem międzynarodowym.
Przedłużenie stosowania stawki 0% w tym za-
kresie byłoby zatem niezgodne z dyrektywami unij-
nymi. Nie mogły zatem być uwzględnione postulaty
(zgłaszane przez niektóre podmioty) dotyczące przy-
wrócenia stanu prawnego obowiązującego do dnia
31 grudnia 2007 r. w zakresie zastosowania stawki
0% dla powołanych wyżej czynności.
W nadesłanej interpelacji pan poseł wskazuje na
różnorodne sytuacje, z jakimi spotykają się spółdziel-
nie mieszkaniowe przy realizowaniu umów związa-
nych z przeniesieniem własności lokalu mieszkalne-
go. Należy podkreślić, że w zakresie sygnalizowanej
przez pana posła problematyki dotyczącej różnorod-
nych stanów faktycznych zajęcie jednoznacznego sta-
nowiska wymaga każdorazowo przeprowadzenia szcze-
gółowej analizy konkretnej sprawy.
Procedury związane z rozpatrywaniem indywi-
dualnych spraw podatników zostały przewidziane
przepisami prawa, tj. w ustawie z dnia 29 sierpnia
1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8,
poz. 60, z późn. zm.). Spółdzielnia mieszkaniowa
– w przypadku wątpliwości co do zakresu stosowa-
nia przepisów podatkowych – może złożyć pisemny
wniosek do ministra właściwego do spraw finansów
publicznych z prośbą o interpretację prawa podatko-
wego (art. 14b § 1 ww. ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. Ordynacja podatkowa). Zgodnie z art. 14b
§ 3 Ordynacji podatkowej podmiot składający wnio-
sek o wydanie interpretacji indywidualnej obowią-
zany jest do wyczerpującego przedstawienia zaist-
niałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłe-
go oraz do przedstawienia własnego stanowiska
w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego
albo zdarzenia przyszłego.
W związku z tym, że minister finansów upoważ-
nił dyrektorów określonych izb skarbowych do wy-
dawania w jego imieniu indywidualnych interpreta-
cji, wnioski o interpretację przepisów należy wnosić
do właściwego miejscowo dyrektora izby skarbowej.
Organy upoważnione do wydawania w indywidual-
nych sprawach pisemnych interpretacji przepisów
prawa podatkowego, jak również właściwość miej-

scową i rzeczową organów upoważnionych określa
rozporządzenie ministra finansów z dnia 20 czerwca
2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania in-
terpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U.
Nr 112, poz. 770).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Krzysztofa Brejzy
i Grzegorza Roszaka
w sprawie przejmowania szkół leśnych
przez Ministerstwo Środowiska (1180)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Krzysztofa Brejzy dotyczącą nieprzeję-
cia do prowadzenia przez ministra środowiska Ze-
społu Szkół Leśnych w Tucholi, przesłaną pismem
z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-023-1180/08,
uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z postanowieniami porozumienia z dnia
16 lipca 2007 r. zawartego pomiędzy ministrem śro-
dowiska a powiatem tucholskim warunkiem przeję-
cia przez ministra środowiska z dniem 1 stycznia
2008 r. prowadzenia Zespołu Szkól Leśnych w Tu-
choli było m.in. zapewnienie w ustawie budżetowej
na 2008 rok, w części 41: Środowisko, środków na
finansowanie działalności tej szkoły. W związku
z tym, iż środki na prowadzenie szkoły nie zostały
ujęte w ustawie budżetowej na 2008 rok, w części,
której dysponentem jest minister środowiska, nie
ma podstaw prawnych do prowadzenia i finansowa-
nia szkoły w Tucholi.
Ponadto informuję, że środki finansowe przezna-
czone na finansowanie Zespołu Szkól Leśnych w Tu-
choli zostały zabezpieczone w ramach części oświa-
towej subwencji ogólnej (część 82, dział 758, rozdział
75801), którą minister finansów przekazał do dyspo-
zycji organu prowadzącego, tj. do starosty powiatu
tucholskiego.
Zapewnienie środków finansowych w ustawie
budżetowej, a także posiadanie mienia nieruchome-
go i ruchomego są i były warunkiem niezbędnym
w procesie przejmowania wszystkich średnich szkół
leśnych. Pomimo podpisanego porozumienia z dnia
16 lipca 2007 r. ze Starostwem Powiatowym w Tu-
choli negocjacje nie zakończyły się przejęciem Ze-
społu Szkół Leśnych w Tucholi z ww. powodów.
Obecnie Zespół Szkół Leśnych i Zespół Szkół Li-
cealnych i Agrotechnicznych funkcjonuje na mieniu
515
Skarbu Państwa w zarządzie Lasów Państwowych
na podstawie umowy użytkowania zawartej pomię-
dzy Starostwem Powiatowym w Tucholi a nadleśni-
czym Nadleśnictwa Tuchola. Tak więc prawo ich
użytkowania przysługuje powiatowi tucholskiemu.
Z informacji podanych przez dyrektora general-
nego Lasów Państwowych wynika, że zgodnie z tre-
ścią § 6 ust. 1 umowy użytkowania zawartej nota-
rialnie pomiędzy Zarządem Powiatu w Tucholi
a dyrektorem generalnym LP, w imieniu którego
działał nadleśniczy Nadleśnictwa Tuchola, wypowie-
dzenie umowy jest m.in. obwarowane sześciomie-
sięcznym okresem wypowiedzenia i może być sku-
teczne na koniec roku szkolnego, tj. 31 sierpnia br.
Jedynym rozwiązaniem umożliwiającym przeję-
cie mienia przez ministra środowiska, a następnie
przekazanie szkole leśnej były działania zmierzają-
cych do rozwiązania ww. umowy na podstawie poro-
zumienia stron w terminie do dnia 31 grudnia 2007 r.,
tak aby umożliwić przekazanie mienia ruchomego
i nieruchomego w użytkowanie Zespołowi Szkół Le-
śnych w Tucholi. Niestety działania starostwa
w tym zakresie nie wyszły poza sferę deklaracji. Nie
dokonano oficjalnego złożenia oświadczenia woli
rozwiązania umowy użytkowania na ręce nadleśni-
czego Nadleśnictwa Tuchola, co w konsekwencji
uniemożliwiło mi podjęcie stosownych działań w tej
sprawie.
Podsumowując, przy braku mienia i środków na
prowadzenie Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi
stwierdzam, że nie doszło do zrealizowania postano-
wień ww. porozumienia, a co za tym idzie, do przeję-
cia i prowadzenia szkoły leśnej.
Być może wpływ na to miały zobowiązania sta-
rostwa tucholskiego w stosunku do Wyższej Szkoły
Zarządzania Środowiskiem, która bezpłatnie funk-
cjonuje na mieniu Skarbu Państwa, doprowadzając
tym samym do uszczuplenia majątku publicznego.
Starostwo nie przedstawiło dokumentów stwierdza-
jących rozwiązanie umowy z Wyższą Szkołą Zarzą-
dzania Środowiskiem, co dodatkowo komplikowało
sprawę. Funkcjonowanie tego podmiotu na mieniu
Skarbu Państwa budzi wiele zastrzeżeń prawnych,
które muszą zostać niezwłocznie uregulowane. Wąt-
pliwości, o których mowa, nie sposób było rozstrzy-
gnąć do 31 grudnia 2007 r.
W związku z powyższym (dwukrotnie) zapropo-
nowałem Starostwu Powiatowemu w Tucholi pod-
pisanie aneksu do porozumienia z dnia 16 lipca
2007 r., zmieniającego datę przejęcia Zespołu Szkół
Leśnych w Tucholi z 1 stycznia 2008 r. na 1 stycz-
nia 2009 r.
Zadeklarowałem, w okresie przygotowawczym
do przejęcia Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi, za-
pewnienie możliwości uczestnictwa dyrektora szko-
ły i kadry pedagogicznej we wszystkich formach do-
skonalenia zawodowego organizowanych dla szkół
leśnych prowadzonych przeze mnie od 1 stycznia
2008 r., a także kontynuowania współpracy Lasów
Państwowych ze szkołą w zakresie praktycznej na-
516
uki zawodu na dotychczasowych zasadach. Niestety
propozycja ta została przez starostwo w Tucholi
dwukrotnie odrzucona.
Proces negocjacyjny z każdym starostwem pro-
wadzony był indywidualnie z uwagi na zróżnicowa-
ną sytuację formalnoprawną szkół. W porozumieniu
zawarte były warunki konieczne do wypełnienia
przez wszystkie starostwa przekazujące szkoły.
Pragnę podkreślić, iż dyrektor i pracownicy De-
partamentu Edukacji i Promocji Zrównoważonego
Rozwoju (departamentu odpowiedzialnego za proces
przejmowania średnich szkół leśnych) odbyli o wiele
więcej spotkań poświęconych omawianej kwestii za-
równo w starostwie tucholskim, jak i w szkole,
a także w ministerstwie, niż miało to miejsce w przy-
padku innych starostw. Rozmowy te od początku
były niełatwe. Starostwo wielokrotnie prezentowało
różne stanowiska, co dodatkowo utrudniało porozu-
mienie. Zespół Szkół Leśnych w Tucholi nie jest je-
dyną nieprzejętą szkoła leśną. Ustawa o systemie
oświaty nie nakłada obowiązku przejmowania szkół
leśnych, lecz daje taką możliwość na drodze porozu-
mienia stron, którego w tym przypadku zabrakło ze
strony starostwa.
Wyrażam jednak zadowolenie, że prawie dwulet-
ni proces negocjacyjny zakończył się przejęciem
10 średnich szkół leśnych, dla których minister śro-
dowiska jest organem prowadzącym od 1 stycznia
2008 r. Przejęte i prowadzone obecnie szkoły leśne
od zawsze były i są największymi centrami edukacji
leśnej w Polsce. Z uwagi na swoje położenie geogra-
ficzne i bogatą historię kształcą leśników na bardzo
wysokim poziomie. Szkoły te, dysponując dużą licz-
bą miejsc w internatach, umożliwiają naukę mło-
dzieży z każdej części kraju.
W Polsce istnieje wiele placówek szkolnych, w któ-
rych prowadzi się kształcenie w zawodzie np. techni-
ka leśnika. Niestety, często nie dysponują one wy-
specjalizowaną kadrą pedagogiczną, pod okiem któ-
rej powinno odbywać się kształcenie w zakresie
przedmiotów i praktycznej nauki zawodu. Położenie
tych placówek często uniemożliwia odbywanie prak-
tyk w lesie, czego wynikiem jest słabe przygotowa-
nia do pracy zawodowej w strukturach Lasów Pań-
stwowych.
Wyrażam pogląd, iż organy prowadzące te szkoły
powinny zrezygnować z kształcenia w specjalno-
ściach leśnych, wprowadzając w to miejsce inne za-
wody.
W odniesieniu do szkół potocznie nazywanych
„leśnymi” nie będą podejmowane dalsze działania
zmierzające do ich przejęcia. Tym samym proces
przejmowania średnich szkół leśnych uważam za za-
kończony.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie odpłatności
za pełnomocnictwo pocztowe (1181)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z nade-
słaną przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r. (znak pi-
sma SPS-023-1181/08) interpelacją pana posła
Krzysztofa Brejzy w sprawie odpłatności za pełno-
mocnictwo pocztowe, chciałbym przedstawić, co na-
stępuje.
Odpowiadając na pierwsze pytanie pana posła
dotyczące możliwości udzielenia, obok pełnomocnic-
twa pocztowego, pełnomocnictwa na zasadach ogól-
nych, informuję, iż przepisy obowiązującego prawa
wprost przewidują taką możliwość. Zgodnie z § 18
ust. 1 rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia
9 stycznia 2004 r. w sprawie warunków wykonywa-
nia powszechnych usług pocztowych (Dz. U. Nr 5,
poz. 34, z późn. zm.) adresat może upoważnić inną
osobę do odbioru przesyłek lub przekazów poczto-
wych na podstawie pełnomocnictwa udzielanego na
zasadach ogólnych oraz na podstawie pełnomocnic-
twa do odbioru przesyłek lub przekazów pocztowych
(tzw. pełnomocnictwo pocztowe). Identyczne rozwią-
zanie wynikało z rozporządzenia ministra łączności
z dnia 15 marca 1996 r. w sprawie warunków korzy-
stania z usług pocztowych o charakterze powszech-
nym (Dz. U. z 1996 r. Nr 40, poz. 173, z późn. zm.),
na które powołuje się pan poseł w swojej interpela-
cji. Rozporządzenie to utraciło moc z dniem 22 stycz-
nia 2004 r. w związku z wejściem w życie rozporzą-
dzenia w sprawie warunków wykonywania po-
wszechnych usług pocztowych.
Pełnomocnictwo udzielone na zasadach ogólnych
regulowane jest przepisami ustawy z dnia 23 kwiet-
nia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93,
z późn. zm.), który wyróżnia: pełnomocnictwo ogól-
ne (obejmujące umocowanie do czynności zwykłego
zarządu), pełnomocnictwo rodzajowe (obejmujące
umocowanie do czynności danego rodzaju przekra-
czających zakres zwykłego zarządu) oraz pełnomoc-
nictwo szczególne (obejmujące umocowanie do doko-
nania w imieniu i na rzecz mocodawcy konkretnej
czynności prawnej). Dla pełnomocnictwa do odbioru
korespondencji adresowanej do mocodawcy udzielo-
nego na zasadach ogólnych art. 99 § 1 K.c. nie wy-
maga żadnej formy szczególnej. Forma szczególna,
jaką jest urzędowe poświadczenie podpisu, będzie
wymagana tylko dla pełnomocnictwa do dokonania
czynności prawnej, dla której ta forma jest wymaga-
na. W przypadku odbioru korespondencji nie mamy
do czynienia z tego typu sytuacją, a więc pełnomoc-
nictwo powinno być udzielone na piśmie. Ponadto
przepisy Regulaminu świadczenia powszechnych

usług pocztowych państwowego przedsiębiorstwa
użyteczności publicznej Poczta Polska nie przewidu-
ją postanowień dotyczących formy pełnomocnictwa
udzielanego na zasadach ogólnych.
Pełnomocnictwo pocztowe jest szczególnym ro-
dzajem pełnomocnictwa, które zostało wprowadzo-
ne w celu ułatwienia odbioru przesyłek pocztowych.
Procedura jego udzielania określona jest w § 18
ust. 2 rozporządzenia w sprawie warunków wyko-
nywania powszechnych usług pocztowych. Udziela-
jąc pełnomocnictwa pocztowego, adresat składa pi-
semne oświadczenie woli w obecności upoważnione-
go pracownika operatora publicznego w palcówce
oddawczej operatora lub w miejscu pobytu adresata,
gdy nie jest on w stanie poruszać się samodzielnie.
Mocodawca ma obowiązek okazać jeden z dokumen-
tów, o których mowa w § 36 wyżej wymienionego roz-
porządzenia (dokumentami tymi są dowód osobisty,
tymczasowy dowód osobisty, paszport, prawo jazdy,
inny dokument z fotografią, odciskiem pieczęci urzę-
dowej z wizerunkiem orła oraz podpisem jego posia-
dacza, a w przypadku cudzoziemców nieposiadają-
cych żadnego z wyżej wymienionych dokumentów,
inny dokument stwierdzający tożsamość). Szczegóło-
we warunki złożenia pełnomocnictwa pocztowego są
również określone w § 28–31 regulaminu świadcze-
nia usług powszechnych Poczty Polskiej.
Odnosząc się do kwestii obniżenia stawek za
ustanowienie pełnomocnictwa pocztowego albo cał-
kowitego zlikwidowania opłat za jego udzielenie,
przedstawiam poniżej moje stanowisko.
Udzielenie pełnomocnictwa pocztowego jest usłu-
gą operatora pocztowego związaną ze świadczeniem
usług pocztowych. Za czynności wykonywane przy
udzielaniu i przyjmowaniu pełnomocnictwa poczto-
wego (takie jak: wypełnienie stosownego formula-
rza, sprawdzenie danych osobowych, prowadzenie
ewidencji wystawionych pełnomocnictw i ich aktu-
alizacja) przedsiębiorstwo jest uprawnione do pobra-
nia stosownej opłaty. Wysokość tej opłaty ustalana
jest przez dyrektora generalnego Poczty Polskiej
w cenniku powszechnych usług pocztowych w obro-
cie krajowym zgodnie z jego kompetencjami w za-
kresie kierowania i zarządzania przedsiębiorstwem
na mocy art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 30 lipca 1997 r.
o państwowym przedsiębiorstwie użyteczności pu-
blicznej Poczta Polska (Dz. U. Nr 106, poz. 675,
z późn. zm.). Wysokość opłaty za pełnomocnictwo
pocztowe uzależniona jest od okresu, na jaki zostało
ono udzielone. Opłata za pełnomocnictwo do stałego
odbioru wszystkich lub wskazanych przesyłek i prze-
kazów pocztowych wynosi 21 zł, opłata za pełno-
mocnictwo do okresowego (za miesiąc lub jego
część) odbioru wszystkich lub wskazanych przesy-
łek i przekazów pocztowych wynosi 4,50 zł, zaś za
pełnomocnictwo do jednorazowego odbioru określo-
nej przesyłki lub przekazu pobiera się opłatę w wy-
sokości 2 zł.
Reasumując, obowiązujące przepisy umożliwiają
w przypadku odbioru przesyłek pocztowych posługi-
517
wanie się pełnomocnictwem pocztowym i pełnomoc-
nictwem udzielonym na zasadach ogólnych, za które
nie jest wymagana opłata. Od woli samego mocodaw-
cy zależy, jakiego rodzaju pełnomocnictwa udzieli.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
zaprezentowane informacje w sposób wyczerpujący
wyjaśniają kwestie poruszone w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie zmiany przepisów ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych (1183)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jana Kamińskiego z dnia
6 lutego 2008 r. w sprawie zmiany przepisów ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych, nadesłaną przy pi-
śmie marszałka Sejmu z dnia 20 lutego 2008 r.
(znak: SPS-023-1183/08), uprzejmie informuję.
Na podstawie art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia
12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych
(Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844, ze zm.) wyłącze-
niu z podatku od nieruchomości podlegają grunty
zajęte pod pasy drogowe dróg publicznych w rozu-
mieniu przepisów o drogach publicznych oraz zloka-
lizowane w nich budowle, z wyjątkiem związanych
z prowadzeniem działalności gospodarczej innej niż
eksploatacja autostrad płatnych.
Pojęcie drogi publicznej definiuje ustawa z dnia
21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 19, poz. 115, ze zm.). Drogą publiczną
jest droga zaliczona na podstawie ww. ustawy do
jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każ-
dy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami
i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych
przepisach szczególnych. Do dróg publicznych zali-
czane są drogi krajowe, wojewódzkie, powiatowe i gmin-
ne. Drogi niezaliczone do żadnej kategorii dróg pu-
blicznych, w szczególności drogi w osiedlach miesz-
kaniowych, dojazdowe do gruntów rolnych i leśnych,
dojazdowe do obiektów użytkowanych przez przed-
siębiorców, place przed dworcami kolejowymi, auto-
busowymi i portami oraz pętle autobusowe, są dro-
gami wewnętrznymi (art. 8 ww. ustawy).
Brzmienie przepisu art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych obowiązujące do
31 grudnia 2006 r., zgodnie z którym opodatkowa-
518
niu podatkiem od nieruchomości nie podlegały pasy
drogowe wraz z drogami oraz obiektami budowlany-
mi związanymi z prowadzeniem, zabezpieczeniem
i obsługą ruchu, zostało zmienione ustawą o podat-
kach i opłatach lokalnych, ustawą z dnia 14 listopa-
da 2003 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 200, poz. 1953). W założeniu projektodawców
zmiany miały na celu dostosowanie przepisów usta-
wy o podatkach i opłatach lokalnych (w zakresie,
w jakim odwołuje się ona do pojęć zawartych w usta-
wie o drogach publicznych) do ustawy o drogach pu-
blicznych. Nie miały natomiast na celu zmian mery-
torycznych.
Przepis ten był jednak niejednolicie interpreto-
wany ze względu na brak wskazania wprost, że wy-
łączenie dotyczy dróg publicznych, z jednoczesnym
posługiwaniem się terminologią z ustawy o drogach
publicznych.
W obecnym stanie prawnym omawianemu wyłą-
czeniu podatkowemu podlegają grunty pod drogami
publicznymi oraz budowle dróg publicznych. Nie
obejmuje ono natomiast dróg wewnętrznych.
Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 203, poz. 1966, ze zm.) wpływy z podatku
od nieruchomości stanowią dochód własny gminy.
Mając na względzie autonomię finansową jednostek
samorządu terytorialnego, przepisy ustawy o podat-
kach i opłatach lokalnych umożliwiają gminom sa-
modzielne kształtowanie polityki podatkowej. Rada
gminy, ustalając stawki podatku od nieruchomości,
może różnicować ich wysokość dla poszczególnych
rodzajów przedmiotów opodatkowania, uwzględnia-
jąc w szczególności: lokalizację, rodzaj prowadzonej
działalności, rodzaj zabudowy, przeznaczenie oraz
sposób wykorzystywania gruntu (art. 5 ustawy o po-
datkach i opłatach lokalnych). Może zatem ustalić
niższą niż przewidziana w ustawie stawkę podatku
od nieruchomości dla gruntów wykorzystywanych
jako drogi wewnętrzne. Rada gminy ma również
możliwość wprowadzania zwolnień przedmiotowych
z podatku od nieruchomości innych niż określone
w ustawie (art. 7 ust. 3), a więc może wprowadzić
zwolnienie dla dróg wewnętrznych.
Zgodnie z ustawą o dochodach jednostek samo-
rządu terytorialnego od 2004 r. subwencja ogólna
dla gmin składa się z części: wyrównawczej, równo-
ważącej i oświatowej. W skład części wyrównawczej
subwencji ogólnej dla gmin wchodzą kwota podsta-
wowa oraz kwota uzupełniająca.
Wysokość kwoty podstawowej części wyrównaw-
czej subwencji ogólnej uzależniona jest od wielkości
dochodów podatkowych, możliwych do uzyskania
przez gminę w roku poprzedzającym rok bazowy
oraz liczby mieszkańców faktycznie zamieszkałych
w gminie według stanu na dzień 31 grudnia roku
poprzedzającego rok bazowy, ustalonej przez Głów-
ny Urząd Statystyczny. Stosownie do art. 20 ust. 3
ww. ustawy przez dochody podatkowe rozumie się
łączne dochody z tytułu: podatku od nieruchomości,
podatku rolnego, podatku leśnego, podatku od czyn-
ności cywilnoprawnych, podatku od działalności go-
spodarczej osób fizycznych opłacanego w formie
karty podatkowej, wpływów z opłaty skarbowej,
wpływów z opłaty eksploatacyjnej, udziału we wpły-
wach z podatku dochodowego od osób fizycznych,
udziału we wpływach z podatku dochodowego od
osób prawnych.
Zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o dochodach jed-
nostek samorządu terytorialnego, w celu ustalenia
części wyrównawczej subwencji ogólnej i wpłat,
przyjmuje się dochody, które jednostka samorządu te-
rytorialnego może uzyskać z podatku rolnego, stosu-
jąc do ich obliczenia średnią cenę skupu żyta, a z po-
datku leśnego – średnią cenę sprzedaży drewna,
ogłoszone przez prezesa Głównego Urzędu Staty-
stycznego, a w przypadku innych podatków, stosu-
jąc do ich obliczenia górne granice stawek podatków
obowiązujące w danym roku. Do dochodów, które
jednostka samorządu terytorialnego może uzyskać,
zalicza się także skutki finansowe wynikające z za-
stosowania przewidzianych w przepisach prawa po-
datkowego ulg podatkowych i ulg w spłacie zobowią-
zań podatkowych.
Z powyższego wynika, że skutki finansowe wyni-
kające z uchwał organów jednostek samorządu tery-
torialnego określających niższe stawki podatków
oraz skutki finansowe decyzji, wydanych przez or-
gany podatkowe, nie stanowią podstawy do zwięk-
szenia części wyrównawczej subwencji ogólnej.
Podstawę do wyliczenia części wyrównawczej
subwencji ogólnej stanowi potencjał dochodowy
gmin, na który składają się wykazywane przez gmi-
ny w sprawozdaniu z wykonania dochodów podatko-
wych (Rb-PDP) kwoty:
1) wykonanych dochodów podatkowych;
2) skutków uchwał rad gmin o stosowaniu sta-
wek podatkowych niższych od stawek maksymal-
nych;
3) skutków finansowych wynikających z zastoso-
wania przewidzianych w przepisach prawa podatko-
wego ulg podatkowych (bez ulg i zwolnień ustawo-
wych) oraz ulg w spłacie zobowiązań.
Jeżeli gmina – w ramach posiadanych kompeten-
cji – obniży stawkę podatku bądź udzieli ulg np.
w podatku od nieruchomości, to wówczas skutek fi-
nansowy takiej decyzji i tak zostanie wykazany
przez gminę w sprawozdaniu Rb-PDP (jako skutek
decyzji gminy o udzieleniu ulgi lub obniżeniu staw-
ki, a nie jako wykonany dochód z danego tytułu).
Omawiana ulga będzie miała taki sam wpływ na
wielkość wskaźnika dochodów podatkowych na jed-
nego mieszkańca jak dochody wykonane, bowiem
przy ustalaniu części wyrównawczej subwencji ogól-
nej dla gmin sumowaniu podlegają kwoty wykazy-
wane w stosownych sprawozdaniach z tytułów, o któ-
rych mowa wyżej w pozycjach 1–3.

To, czy gmina otrzyma w ramach subwencji ogól-
nej kwotę wyrównawczą, czy też nie, uzależnione
jest jedynie od tego, jak ukształtuje się wskaźnik do-
chodów podatkowych na jednego mieszkańca w kra-
ju (wskaźnik Gg) i w tej gminie (wskaźnik G).
Wysokość kwoty uzupełniającej (wchodzącej w skład
części wyrównawczej dla gmin) uzależniona jest od
gęstości zaludnienia w gminie, w relacji do średniej
gęstości zaludnienia w kraju i dochodu gminy na
1 mieszkańca. Kwotę uzupełniającą otrzymują tylko
te gminy, w których gęstość zaludnienia, ustalona
przez Główny Urząd Statystyczny według stanu na
dzień 31 grudnia roku bazowego, jest niższa od śred-
niej gęstości zaludnienia w kraju i dochód podatko-
wy na 1 mieszkańca gminy jest nie wyższy niż 150%
średniego dochodu podatkowego na 1 mieszkańca
kraju.
Natomiast skutki ulg i zwolnień ustawowych
udzielanych przez gminy nie są ujmowane w ww.
sprawozdaniu Rb-PDP i nie są wliczane do potencja-
łu dochodowego gminy. Nie powodują więc wzrostu
wskaźnika G, a w konsekwencji – w przypadku
gmin, których wskaźnik G jest niższy od 92% wskaź-
nika Gg – spadku kwoty podstawowej części wyrów-
nawczej subwencji ogólnej.
Ponadto należy zauważyć, że jeżeli wszystkie
ogólnodostępne drogi wewnętrzne zostaną zwolnio-
ne ustawowo z podatku od nieruchomości, będzie to
miało wpływ na wskaźnik G, ale także na wskaźnik
Gg. W związku tym sytuacja większości gmin, z punk-
tu widzenia wpływu na subwencję wyrównawczą,
nie ulegnie zmianie, a jedynie w nielicznych przy-
padkach gmin charakteryzujących się istotnie od-
miennymi warunkami niż przeciętne w kraju, mogą
wystąpić zmiany, zarówno korzystne, jak i nieko-
rzystne, w wysokości dochodów danej gminy.
Odnosząc się do przedstawionej propozycji zmia-
ny art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach
lokalnych, należy wskazać, że stosunki własnościo-
we wpływające na opodatkowanie dróg wewnętrz-
nych w skali kraju są zróżnicowane. Wprowadzenie
wyłączenia dla wszystkich dróg wewnętrznych w przy-
padku, gdy podatnikami są inne niż samorządy pod-
mioty, spowodowałoby spadek dochodów wielu gmin.
Z kolei wprowadzenie zwolnienia dla dróg wewnętrz-
nych, ale jedynie tych, których właścicielem jest
Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorial-
nego, stałoby w sprzeczności z konstytucyjną zasadą
demokratycznego państwa prawnego, która nakazu-
je identyczne traktowanie w prawie podatkowym
tych samych stanów faktycznych. Dopuszczone pra-
wem wyjątki od tej zasady wymagają zachowania
proporcjonalności i sprawiedliwości dokonywanych
zróżnicowań.
Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż
wprowadzenie w ustawie o podatkach i opłatach lo-
kalnych zwolnienia (wyłączenia) z podatku od nieru-
chomości dróg wewnętrznych nie znajduje uzasadnie-
nia z punktu widzenia wpływu na dochody gminne
519
i określanie subwencji, jak i zachowanie konstytucyj-
ności rozwiązań podatkowych. Brak postulatów zmian
zgłaszanych przez samorządy innych województw
w omawianym zakresie wskazuje ponadto, że pro-
blem dotyczy jedynie woj. podlaskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska,
głównego konserwatora przyrody
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie budowy obwodnicy Augustowa
i nieuczestniczenia wszystkich
zainteresowanych stron w rozmowach
„okrągłego stołu” na ten temat (1185)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo, znak SPS-023-1185/08, z dnia 20 lutego 2008 r.
dotyczące interpelacji posła Jana Kamińskiego
w sprawie budowy obwodnicy Augustowa i uczest-
nictwa w obradach „okrągłego stołu” przedstawiam
poniższe wyjaśnienia.
Budowa obwodnicy Augustowa jest dla Minister-
stwa Środowiska sprawą priorytetową zarówno ze
względu na jej aspekt społeczny, jak i z powodu war-
tości przyrodniczej tego obszaru. Konieczne jest
podjęcie szybkich działań, których konsekwencją
będzie wyprowadzenie ruchu tranzytowego poza
granice Augustowa.
W tym celu, z inicjatywy Ministerstwa Środowi-
ska i Ministerstwa Infrastruktury, zwołany został
cykl spotkań „okrągłego stołu” w sprawie obwodni-
cy Augustowa.
Skład gremium „okrągłego stołu” ustalony zo-
stał w porozumieniu z ministrem infrastruktury.
W rozmowach uczestniczą przedstawiciele inwesto-
ra – Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Auto-
strad, przedstawiciele samorządu woj. podlaskiego
i miasta Augustowa oraz organizacji pozarządo-
wych, a także eksperci. W spotkaniach biorą udział
także: minister środowiska, minister infrastruktu-
ry, posłowie Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów
Naturalnych i Leśnictwa i Komisji Infrastruktury
Sejmu RP, wojewoda podlaski oraz przedstawiciel
Komisji Europejskiej. Wybór przedstawicieli władz
samorządowych woj. podlaskiego pozostawiono w ge-
stii marszałka woj. podlaskiego, wówczas pana Da-
520
riusza Piontkowskiego. Skład przedmiotowego gre-
mium jest już ostateczny.
W dniu 9 stycznia 2008 r. odbyło się pierwsze
spotkanie „okrągłego stołu”. Wynikiem pierwszego
dnia rozmów było postanowienie o przeprowadzeniu
analizy porównawczej podstawowych wariantów re-
alizacji obwodnicy: wariantu IVL realizowanego
przez GDDKiA z podwariantami: w postaci tunelu,
mostu podwieszanego, mostu wiszącego oraz esta-
kady dziesięcioprzęsłowej budowanej w technologii,
która nie wymaga budowy tymczasowego mostu
układanego na torfowisku (mostu technicznego);
wariantu „Chodorki” proponowanego przez organi-
zacje pozarządowe z podwariantem zakładającym
wprowadzenie na obwodnicę Augustowa ruchu z kie-
runku Łomży, zgodnie z wariantem 4-2 z opracowa-
nia „Strategia rozwoju I Paneuropejskiego Koryta-
rza Transportowego” wykonanego na zlecenie GDD-
KiA, i wariantu „Raczki”, analizowanego już przez
GDDKiA, poprawionego, by minimalizować ilość
niezbędnych wyburzeń, wraz z podwariantem za-
kładającym wprowadzenie na obwodnicę Augusto-
wa ruchu z kierunku Łomży.
Strony stwierdziły, że warianty te stanowią kom-
plet wariantów realizacji obwodnicy Augustowa, ja-
kie należy rozpatrzyć dla potrzeb dalszych rozmów
przy „okrągłym stole”.
W dniu 19 stycznia 2008 r. odbyło się drugie spo-
tkanie „okrągłego stołu”. Celem rozmów był zgodny
wybór kryteriów umożliwiających porównanie mię-
dzy sobą trzech wariantów realizacji obwodnicy Au-
gustowa, ustalonych na poprzednim spotkaniu.
W wyniku rozmów ustalono część kryteriów oce-
ny wariantów. Uzyskano zgodę co do kryteriów
transportowych i komunikacyjnych oraz ekonomicz-
nych, a także co do części kryteriów społecznych.
W dniu 4 lutego 2008 r. odbyło się trzecie spotka-
nie „okrągłego stołu”. Po zapoznaniu się z opinią
prawną eksperta pana Jerzego Jendrośki uczestnicy
spotkania ustalili, iż w obecnym stanie prawnym,
w świetle wyroków Wojewódzkiego Sądu Admini-
stracyjnego z kwietnia i grudnia 2007 r., istnieje ko-
nieczność przeprowadzenia ponownej oceny oddzia-
ływania na środowisko planowanej budowy obwod-
nicy Augustowa. Generalna Dyrekcja Dróg Krajo-
wych i Autostrad jako inwestor zleci wykonanie ra-
portu oddziaływania inwestycji na środowisko.
Biorący udział w spotkaniu ustalili kryteria ocen
wybranych wariantów. Kryteria te są bardzo istot-
ną sprawą dla dalszego procedowania w sprawie in-
westycji, gdyż one wraz z wariantami obwodnic
będą podstawą do opracowania wytycznych dla ra-
portu oddziaływania na środowisko.
Podczas spotkania, z inicjatywy Ministerstwa
Środowiska i Ministerstwa Infrastruktury, zostało
zaproponowane wydelegowanie ze strony samorzą-
dowej i organizacji pozarządowych po jednym przed-
stawicielu, który weźmie udział w pracach komisji
przetargowej, jaką powoła GDDKiA w celu wyłonie-
nia wykonawcy raportu.
Wykonawca raportu będzie zobowiązany do szyb-
kiego wykonania analizy wariantów w sposób umoż-
liwiający wskazanie wariantu obwodnicy prefero-
wanego przez inwestora i przedstawienia wyników
prac w czerwcu 2008 r. – przed ostatecznym zakoń-
czeniem opracowywania raportu oceny oddziaływa-
nia na środowisko. W tym terminie planowane jest
kolejne spotkanie „okrągłego stołu”.
Podkreślić należy, że cykl spotkań „okrągłego
stołu” w sprawie obwodnicy Augustowa zwołany zo-
stał w celu jak najszybszego rozwiązania problema-
tycznej kwestii. Podjęte w jego ramach działania
mają za zadanie przyspieszenie oraz usprawnienie
procedury inwestycyjnej i jak najszybsze wybudowa-
nie obwodnicy Augustowa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie zasad dofinansowania wycieczek
zgodnie z „Programem wycieczek
edukacyjnych dla dzieci i młodzieży
do miejsc pamięci narodowej – podróże
historyczno-kulturowe w czasie i przestrzeni”
(1186)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację (SPS-023-1186/08) pana posła Krzysz-
tofa Gadowskiego w sprawie zasad dofinansowania
wycieczek zgodnie z Programem wycieczek eduka-
cyjnych dla dzieci i młodzieży do miejsc pamięci na-
rodowej – „Podróże historyczno-kulturowe w czasie
i przestrzeni”, uprzejmie informuję:
1. Program wycieczek edukacyjnych dla dzieci
i młodzieży do miejsc pamięci narodowej – „Podróże
historyczno-kulturowe w czasie i przestrzeni” połą-
czony z dofinansowaniem został zainicjowany w roku
2007. Ze względu na ograniczone środki finansowe
(8 mln zł) oraz brak wcześniejszych doświadczeń
w realizacji tego zadania wprowadzono pewne ogra-
niczenia formalne, adresując go głównie do szkół pu-
blicznych, gdyż program ten miał charakter pilota-
żowy. Zebrane doświadczenia, w tym także wnioski,
propozycje i krytyczne uwagi będą pomocne przy
wypracowywaniu systemowych rozwiązań w działa-
niu Ministerstwa Edukacji Narodowej.

2. Wskazanie, iż z dofinansowania wycieczki mogą
skorzystać uczniowie drugich klas szkół gimnazjal-
nych i ponadgimnazjalnych oraz ostatnich klas szkół
podstawowych podyktowane zostało (obok ograni-
czeń finansowych) względami pedagogicznymi, tj. edu-
kacyjnym charakterem wycieczki, a więc percepcją
intelektualno-psychiczną, celowością wykorzystania
zdobytych (podczas przygotowania i pobytu na wy-
cieczce) wiadomości, refleksji, emocji na lekcjach róż-
nych przedmiotów nauczania i na zajęciach pozalek-
cyjnych w dalszym procesie dydaktyczno-wychowaw-
czym (w klasach trzecich, w następnych etapach edu-
kacyjnych). Ponadto klasy te stanowią już zespoły
skonsolidowane, nauczyciele znają uczniów, co sprzy-
ja przygotowaniu wycieczki pod względem programo-
wym, zapewnieniu bezpieczeństwa i właściwej wy-
chowawczo atmosferze na wyjeździe.
Dziękuję panu posłowi za zainteresowanie się
sprawą oraz wnikliwe, cenne uwagi, które wezmę
pod uwagę przy dalszym procedowaniu zadania.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Grzegorza Pisalskiego
i Bożeny Kotkowskiej
w sprawie przyznania strażnikom gminnym
prawa do wcześniejszych emerytur (1187)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1187/
08) przekazującego interpelację posłów na Sejm RP
pana Grzegorza Pisalskiego i pani Bożeny Kotkow-
skiej z dnia 6 lutego 2008 r. w sprawie przyznania
strażnikom gminnym prawa do wcześniejszych eme-
rytur, z upoważnienia prezesa Rady Ministrów
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji przygotowało
we współpracy z Zespołem ds. Współpracy ze Stra-
żami Gminnymi (Miejskimi) projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o strażach gminnych i ustawy o Policji.
Zespół ten składa się z przedstawicieli Departamen-
tu Bezpieczeństwa Publicznego MSWiA, Departa-
mentu Prawnego MSWiA, Departamentu Admini-
stracji Publicznej MSWiA, komendanta głównego
Policji, Krajowej Rady Komendantów Straży Miej-
skich i Gminnych oraz Związku Miast Polskich.
Projekt nowelizacji ustawy o strażach gminnych
przewiduje m.in.:
521
— wprowadzenie obowiązku zasięgania przez
radę gminy opinii komendanta wojewódzkiego Poli-
cji przed podjęciem uchwały o rozwiązaniu straży;
— określenie i uzupełnienie stanowisk w straży;
— powierzenie nadzoru nad strażami gminnymi
wojewodzie przy pomocy komendanta wojewódzkie-
go (Stołecznego) Policji (w miejsce komendanta
głównego Policji) oraz ustawowe określenie zakresu
tego nadzoru;
— dopuszczenie do wykonywania zadań strażni-
ków dopiero po ukończeniu z wynikiem pozytyw-
nym szkolenia podstawowego;
— przyznanie strażnikom prawa do stosowania
środków oddziaływania wychowawczego;
— przyznanie strażnikom prawa do ujęcia i dopro-
wadzenia do najbliższej jednostki Policji nieletniego,
co do którego istnieje uzasadnione podejrzenie, że po-
pełnił czyn karalny, a zachodzi uzasadniona obawa
ukrycia się nieletniego lub zatarcia śladów tego czy-
nu albo gdy nie można ustalić jego tożsamości;
— przyznanie strażnikom prawa do kontroli oso-
bistej w ściśle określonych okolicznościach;
— ustanowienie święta strażnika gminnego
w dniu 29 sierpnia;
— przyznanie strażnikom prawa do stosowania
dwóch nowych rodzajów środków przymusu bezpo-
średniego – paralizatora elektrycznego, na który nie
jest wymagane pozwolenie na broń, oraz konia służ-
bowego;
— wprowadzenie możliwości zawarcia ze straż-
nikiem drugiej umowy na czas określony;
— wprowadzenie instytucji zawieszenia strażni-
ka w wykonywaniu obowiązków pracowniczych w ra-
zie wszczęcia postępowania karnego w sprawie o prze-
stępstwo lub przestępstwo skarbowe;
— określenie czasu pracy strażników;
— wprowadzenie zasady, zgodnie z którą przepi-
sy ustawy o strażach gminnych będą regulowały
przeprowadzanie badań psychologicznych, natomiast
do badań lekarskich będzie miał zastosowanie Ko-
deks pracy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że projekt usta-
wy o zmianie ustawy o strażach gminnych i ustawy
o Policji jest obecnie na etapie uzgodnień międzyre-
sortowych.
Pragnę również zauważyć, że strażnicy gminni
(miejscy) są pracownikami w rozumieniu prawa pra-
cy. Straż gminna (miejska) zaś jest samorządową
umundurowaną formacją o charakterze fakultatyw-
nym (jednostka samorządu terytorialnego nie ma
obowiązku jej utworzenia), powołaną w ściśle okre-
ślonym celu, jakim jest ochrona porządku publiczne-
go na terenie jednostki samorządu terytorialnego,
która ją utworzyła. Ponadto ustawodawca wskazuje
w art. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach
gminnych (Dz. U. Nr 123, poz. 779, z późn. zm.), że
koszty funkcjonowania straży pokrywane są z bu-
dżetu jednostki samorządu terytorialnego, która
utworzyła daną formację. Natomiast w przypadku
funkcjonariuszy Policji, ich świadczenia wypłacane
522
są z budżetu państwa, a ponadto łączy ich z pań-
stwem stosunek służby. Analizując przedmiotową
kwestię, należy zwrócić uwagę na istniejące różnice
pomiędzy pracą strażników gminnych (miejskich)
a służbą funkcjonariuszy Policji. W przeciwieństwie
do straży gminnej (miejskiej) realizującej zadania
na terenie gminy, która utworzyła daną formację,
i spełniającej rolę służebną wobec społeczności lo-
kalnej ustawodawca nie ograniczył zakresu działa-
nia funkcjonariuszy Policji do ściśle określonego te-
rytorium, wskazując, że jest to umundurowana for-
macja służąca społeczeństwu. Strażnicy gminni
(miejscy) mają również znacznie ograniczony – w sto-
sunku do funkcjonariuszy Policji – zakres kompe-
tencji. Warto chociażby wskazać na zadania Policji
w zakresie rozpoznawania, zapobiegania i wykry-
wania przestępstw i wykroczeń oraz wykonywania
czynności: operacyjno-rozpoznawczych, dochodzenio-
wo-śledczych i administracyjno-porządkowych. Za-
dania straży sprowadzają się przede wszystkim do
czynności o charakterze administracyjno-porządko-
wym i mieszczą się w sferze porządku publicznego.
W przypadku zaś Policji – również w sferze bezpie-
czeństwa publicznego.
Dodać należy, że istotnym składnikiem służby
policjantów jest pełna dyspozycyjność oraz wykony-
wanie służby w nielimitowanym czasie pracy i trud-
nych warunkach, związanych niejednokrotnie z na-
rażeniem życia. Ponadto różnice dotyczące formacji
występują w zakresie kryteriów doboru oraz szkole-
nia, którego zakres przedmiotowy jest znacznie
ograniczony w przypadku straży. Na uwagę zasłu-
guje również wyrok Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 19 października 2004 r. (K 1/04, OTK-A
2004/9/93), w którym trybunał stwierdził, iż służby
mundurowe (i umundurowane) nie tworzą bez-
względnie jednolitej kategorii zawodowej, gdyż każ-
da z tych grup ma własną specyfikę, która może
uzasadniać ich swoiste różnicowanie. Natomiast
w wyroku z dnia 23 września 1997 r. (K 25/96, OTK
1997/3-4/36) Trybunał Konstytucyjny wśród szcze-
gólnych warunków uzasadniających korzystniejsze
zasady nabywania przez funkcjonariuszy służb mun-
durowych uprawnień emerytalno-rentowych oraz
ustalania ich rozmiaru wymienił m.in. pełną dyspo-
zycyjność i zależność od władzy służbowej, wykony-
wanie zadań w nielimitowanym czasie pracy i trud-
nych warunkach, związanych nierzadko z bezpo-
średnim narażeniem życia i zdrowia (np. w czasie
udziału w obronie kraju lub ochronie bezpieczeń-
stwa obywateli), wysoką sprawność fizyczną i psy-
chiczną wymaganą w całym okresie pełnienia służ-
by, niewielkie możliwości wykonywania dodatkowej
pracy i posiadania innych źródeł utrzymania, ogra-
niczone prawo udziału w życiu politycznym i zrze-
szania się. Z samej tylko przynależności do służby
mundurowej czy też formacji umundurowanej nie
można wysnuwać wniosku, że status prawny po-
szczególnych profesji do niej zaliczanych powinien
być kształtowany przez ustawodawcę w sposób iden-
tyczny.
Nie deprecjonując charakteru pracy strażników
gminnych (miejskich), jako cechującej się ryzykiem,
odpowiedzialnością, czy też sprawnością fizyczną
i psychiczną, należy jednak pamiętać, że jest to fa-
kultatywna formacja samorządowa. Katalog przy-
znanych strażnikom gminnym (miejskim) upraw-
nień i obowiązków, jak również terytorium ich reali-
zacji istotnie różnią się od uprawnień i obowiązków
funkcjonariuszy Policji. Należy również stwierdzić,
że przyznane przez ustawodawcę wcześniejsze przy-
wileje emerytalno-rentowe odnoszą się przede wszyst-
kim do służb mundurowych o ogólnokrajowym za-
sięgu działania.
Z uwagi na powyższe objęcie strażników gmin-
nych, którzy są pracownikami samorządowymi,
przepisami ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopa-
trzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agen-
cji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywia-
du, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wy-
wiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorup-
cyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu,
Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej
oraz ich rodzin (t.j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67,
z późn. zm.) nie wydaje się możliwe.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Telusa
w sprawie modernizacji drogi krajowej K48
(Radom–Tomaszów Mazowiecki) (1189)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji Pana Posła Roberta Telusa z dnia 6 lu-
tego 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia 20 lute-
go 2008 r., znak: SPS-023-1189/08, w sprawie mo-
dernizacji drogi krajowej nr 48 na odcinku Radom–
–Tomaszów Mazowiecki uprzejmie przekazuję na-
stępujące informacje.
Wykaz dróg krajowych zgodny z zarządzeniem
nr 34 generalnego dyrektora dróg krajowych i auto-
strad z dnia 12 grudnia 2006 r. ustala przebieg drogi
krajowej nr 48 w następujący sposób: Tomaszów Ma-
zowiecki–Inowłódz–Klwów–Potworów–Białobrzegi–
–Głowaczów–Kozienice–Nowe Słowiki–Sieciechów–
–Opactwo–Dęblin–Moszczanka–Kock.

W 2008 r. planowana jest modernizacja ww. dro-
gi w miejscowości Spała (woj. łódzkie) oraz miejsco-
wości Wyśmierzyce (woj. mazowieckie). Z kolei na
lata 2009–2012 zaplanowana została modernizacja
następujących odcinków drogi krajowej nr 48:
— 2009 r. – odcinek Stromiec–Dobieszyn–grani-
ca powiatu,
— 2010 r. – odcinek Głowaczów–Brzóze,
— 2011 r. – odcinki: Brzóze–Kozienice oraz Ko-
zienice–Sieciechów,
— 2012 r. – odcinki: Tomaszów Mazowiecki–Spa-
ła oraz Sieciechów–granica województwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Telusa
w sprawie budowy obwodnicy miasta Opoczna
(1190)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji Pana Posła Roberta Telusa z dnia 6 lu-
tego 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia 20 lute-
go 2008 r., znak: SPS-023-1190/08, w sprawie budo-
wy obwodnicy Opoczna uprzejmie przekazuję nastę-
pujące informacje.
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad
opracowała już koncepcję programową obwodnicy
Opoczna. W chwili obecnej trwają prace projektowe,
których termin zakończenia został zaplanowany na
koniec bieżącego roku. Jednakże z uwagi na fakt, iż
potrzeby w zakresie budowy i modernizacji infra-
struktury transportowej wielokrotnie przewyższają
wielkość dostępnych środków, nie wszystkie inwe-
stycje drogowe mogą zostać przewidziane do realiza-
cji jako zadania podstawowe. W tej sytuacji w pierw-
szej kolejności realizowane będą zadania najpilniej-
sze. Zatem rozpoczęcie budowy przedmiotowej ob-
wodnicy może nastąpić jedynie pod warunkiem za-
bezpieczenia odpowiednich środków finansowych.
W tej sytuacji nie jest możliwe jednoznaczne wska-
zanie terminu rozpoczęcia oraz dalszego harmono-
gramu prac nad obwodnicą Opoczna.
Równocześnie należy podkreślić, że Generalna
Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad, w miarę udo-
stępniania jej środków finansowych, podejmie dzia-
łania zmierzające do wybudowania sieci dróg o naj-
wyższym standardzie w możliwie najkrótszych ter-
523
minach. Proces przygotowania inwestycji jest jed-
nak pracochłonny, długotrwały i pochłaniający duże
nakłady finansowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie sytuacji byłych żołnierzy-górników
(1191)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo pana marszałka z dnia 20 lutego br., znak:
SPS-023-1191/08, dotyczące interpelacji posła An-
drzeja Walkowiaka w sprawie sytuacji byłych żoł-
nierzy górników, uprzejmie informuję:
Podejmując w 2006 r. prace nad nową ustawą
kombatancką, Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej dokonało analizy roszczeń różnych grup spo-
łecznych związanych z okresem 1939–1989. Dlatego
w projekcie założeń nowelizacji prawa kombatanc-
kiego była zawarta część informacyjna zawierająca
oczekiwania poszczególnych grup społecznych. Wśród
nich byli między innymi żołnierze górnicy, osoby
wysiedlone w czasie wojny ze swego miejsca zamiesz-
kania, małoletnie ofiary wojny, żołnierze batalionów
budowlanych, tzw. cywilne ofiary wojny, osoby roz-
minowujące kraj w latach 1945–1956, ofiary akcji
„Wisła”, a także wiele innych grup osób poszkodo-
wanych. W założeniach oszacowane zostały środki
finansowe, jakie należałoby przeznaczyć na ewentu-
alne spełnienie tych oczekiwań, które łącznie okre-
ślono na co najmniej 4,5 mld zł. Dlatego, opracowu-
jąc projekt nowego prawa kombatanckiego, uwzględ-
niono tylko te kategorie osób, o których mowa
w uchwale Sejmu z dnia 6 kwietnia 2006 r., obliguja-
cej rząd do przyjęcia rozwiązań zapewniających po-
moc finansową państwa dla osób walczących o wol-
ną Polskę w latach 1939–1989, znajdujących się
w trudnej sytuacji materialnej.
Na podstawie przyjętych przez Radę Ministrów
w dniu 27 marca 2007 r. założeń nowelizacji prawa
kombatanckiego opracowany zostały przez Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej projekt ustawy
o uprawnieniach kombatantów, uczestników walki
cywilnej lat 1914–1945, działaczy opozycji wobec
dyktatury komunistycznej oraz niektórych ofiar re-
524
presji systemów totalitarnych. Projekt nie uwzględ-
nia roszczeń byłych żołnierzy górników.
Projekt ustawy był przedmiotem konsultacji spo-
łecznych i uzyskał akceptację środowisk kombatanc-
kich. Prace nad projektem są kontynuowane przez
obecny rząd i w marcu 2008 r. projekt ustawy skie-
rowany zostanie do Sejmu RP.
Natomiast kwestię świadczeń opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych określa
ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych (Dz.U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.). Ustawa
ta, realizując wyrażony w art. 68 Konstytucji Rze-
czypospolitej Polskiej obowiązek zapewnienia oby-
watelom, niezależnie od ich sytuacji materialnej,
równego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych, opiera się na
zasadach równego traktowania obywateli oraz soli-
darności społecznej. Zgodnie ze wskazaną zasadą
solidarności społecznej, w myśl art. 65 wymienionej
ustawy wszyscy świadczeniobiorcy, to jest osoby
ubezpieczone oraz inne osoby spełniające wskazane
w ustawie wymogi, mają prawo do takich samych
świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków
publicznych.
Przepisy wymienionej ustawy przewidują dla
niektórych kategorii świadczeniobiorców (pacjen-
tów) szczególne uprawnienia do świadczeń opieki
zdrowotnej. Należą do nich zasłużeni honorowi daw-
cy krwi, żołnierze w służbie czynnej, inwalidzi woj-
skowi, inwalidzi wojenni, osoby represjonowane.
Uprawnienia te przysługują także wdowom i wdow-
com po poległych żołnierzach, zmarłych inwalidach
wojennych oraz osobach represjonowanych, upraw-
nionym do renty rodzinnej.
Prawo do korzystania ze świadczeń opieki zdro-
wotnej poza kolejnością dla inwalidów wojennych
i wojskowych oraz kombatantów, a także rozciągnię-
cie uprawnień do bezpłatnego zaopatrzenia w leki na
małżonków osób represjonowanych pozostających na
ich wyłącznym utrzymaniu oraz wdów i wdowców po
osobach represjonowanych zostało wprowadzone na
mocy ustawy z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmianie
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych oraz niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 166, poz. 1172), która weszła
w życie z dniem 29 września 2007 r.
Odnosząc się do pytań zawartych w interpelacji,
należy mieć na uwadze, że każda zmiana kręgu osób
uprawnionych do opieki zdrowotnej wymaga doko-
nania analizy jej wpływu na finanse Narodowego
Funduszu Zdrowia oraz na dostępność do świadczeń
ogółu świadczeniobiorców.
Należy podkreślić, że szczególne uprawnienia
podmiotowe poszczególnych grup społecznych łamią
zasadę równego dostępu do świadczeń opieki zdro-
wotnej. Trybunał Sprawiedliwości WE kilkakrotnie
podkreślał, że przy ustalaniu kolejności udzielania
świadczeń zdrowotnych – w przypadku gdy są udzie-
lane w oparciu o tzw. listy oczekujących – należy
brać pod uwagę aktualny stan zdrowia ubezpieczone-
go, a także stopień i naturę niepełnosprawności, któ-
re mogą utrudniać lub uniemożliwiać wykonywanie
zawodu oraz historie jego choroby. Dlatego też przepi-
sy ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych nie przewidują szcze-
gólnych uprawnień dla byłych żołnierzy górników.
Ewentualne rozszerzenie podmiotowe kręgu upraw-
nionych do szczególnej opieki zdrowotnej nie może
mieć charakteru uznaniowego, musi mieć oparcie
w wyodrębnieniu tej grupy z ogółu świadczeniobior-
ców ze względu na ich sytuację zdrowotną.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Wójcika
w sprawie objęcia należności
biegłych sądowych podatkiem VAT (1192)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka z dnia 20 lutego 2008r. (znak:
SPS-023-1192/08), przy którym przesłana została
interpelacja pana posła Marka Wójcika w sprawie
objęcia należności biegłych sądowych podatkiem od
towarów i usług, uprzejmie informuję:
Analizując sytuację biegłych sądowych na grun-
cie przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o po-
datku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
z późn. zm.), wskazać należy, że rozpatrywanie ich
statusu jako podatników podatku od towarów i usług
powinno być dokonywane w świetle art. 15 ust. 1 i 2
ww. ustawy, pod kątem ustalenia, czy podmioty te
wykonują działalność gospodarczą, zdefiniowaną
dla potrzeb tego podatku. Podatnikiem podatku
VAT są bowiem m.in. osoby fizyczne wykonujące sa-
modzielnie działalność gospodarczą bez względu na
cel lub rezultat takiej działalności, która obejmuje
również wszelką działalność usługodawców, a także
działalność osób wykonujących wolne zawody, rów-
nież wówczas, gdy czynność została wykonana jed-
norazowo w okolicznościach wskazujących na za-
miar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.
Przy czym należy mieć na uwadze, że świadczeniem
usług w rozumieniu ustawy jest każde świadczenie,
które nie stanowi dostawy towarów, w tym również
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu wła-
dzy publicznej lub podmiotu działającego w jego
imieniu, lub nakazem wynikającym z mocy prawa
(art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy).

Powyższe oznacza, iż czynności wykonywane przez
biegłego na rzecz organów procesowych mieszczą się
w zakresie czynności podlegających opodatkowaniu,
wyznaczonym przepisami o podatku od towarów
i usług.
Brak jest przy tym podstaw do samoistnego wy-
łączenia biegłych z opodatkowania tym podatkiem
na podstawie art. 15 ust. 3 pkt 3 ww. ustawy z dnia
11 marca 2004 r. Sam fakt wymienienia wykony-
wanych przez nich czynności w art. 13 pkt 6 usta-
wy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym
od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176,
z późn. zm.), do którego bezpośrednio odnosi się
przywołany wyżej przepis art. 15 ust. 3 pkt 3 ww.
ustawy z dnia 11 marca 2004 r., nie oznacza auto-
matycznego wyłączenia biegłych z grona podatni-
ków VAT. Istnieją bowiem dodatkowe kryteria
omawianego wyłączenia odnoszące się do zindywi-
dualizowanego stosunku prawnego łączącego zle-
cającego z wykonującym zlecone czynności, z któ-
rego treści bezpośrednio wynikałyby warunki wy-
konywania tych czynności, wynagrodzenia oraz
odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych
czynności wobec osób trzecich.
W przypadku biegłych działających na rzecz or-
ganów procesowych nie można mówić o spełnieniu
warunku z art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy dotyczącego
odpowiedzialności zlecającego wykonanie czynności
wobec osób trzecich. Fakt, iż organ procesowy ozna-
cza przedmiot i zakres ekspertyzy oraz jej formę
i termin sporządzenia, a biegły ma obowiązek stoso-
wać się do wskazówek i żądań tego organu oraz sta-
wiać się w sądzie na jego wezwanie, nie wprowadza
żadnej zależności między biegłym a zleceniodawcą
(sądem) co do treści opinii czy ekspertyzy. Również
fakt, iż biegły sporządza opinię w oparciu o materiał
(akta sprawy), nie przesądza, że nie jest on w pełni
samodzielny. Opinia wydana przez biegłego jest do-
wodem w postępowaniu sądowym, podlegającym
ocenie na równi z innymi dowodami, a nie usługą,
której bezpośrednim odbiorcą jest uczestnik postę-
powania. Nie może być zatem mowy o wystąpieniu
w tym przypadku przesłanki wzięcia przez zlecają-
cego odpowiedzialności wobec osób trzecich za zleco-
ne czynności. Poza tym opinia biegłego nie jest
świadczeniem otrzymanym bezpośrednio przez oso-
bę trzecią, np. pozwanego, lecz jest dowodem w po-
stępowaniu (lub nie jest, jeśli sąd odrzuci tę opinię),
a zatem nie można mówić o przejęciu odpowiedzial-
ności z tytułu tej opinii wobec osób trzecich. Świad-
czeniem otrzymywanym przez np. pozwanego jest
usługa sądu i wyrok w sprawie.
Mając na uwadze powyższe, niewystąpienie wa-
runku dotyczącego odpowiedzialności zlecającego
wykonanie czynności wobec osób trzecich świadczy
o niezależności działań biegłego, zatem brak jest
podstaw do wyłączenia go z kręgu podatników po-
datku od towarów i usług.
Powyższe stanowisko potwierdza najnowsze orzecz-
nictwo sądów administracyjnych (m.in. wyroki WSA
525
sygn. akt III SA/Wa 1132/07 z dnia 2 października
2007r. i WSA sygn. akt I SA/Łd 700/ 07 z dnia 7 li-
stopada 2007 r.).
Prawidłowość prezentowanego stanowiska po-
twierdza również orzecznictwo Trybunału Sprawie-
dliwości Wspólnot Europejskich, m.in. orzeczenie
z dnia 14 września 2000 r. w sprawie C-384/98.
Wskazany w wystąpieniu pana posła argument
dotyczący odpowiedzialności cywilnej biegłych sądo-
wych za wydawane opinie ze względu na opodatko-
wanie wykonywanych czynności podatkiem od to-
warów i usług nie może być brany pod uwagę, gdyż
objęcie czynności tych podmiotów podatkiem VAT
wynika z implementacji przepisów art. 4 szóstej dy-
rektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie har-
monizacji przepisów państw członkowskich, doty-
czących podatków obrotowych – wspólny system po-
datku od wartości dodanej – ujednolicona podstawa
wymiaru podatku – 77/388/EEC, z późn. zm. (obec-
nie art. 9 i 10 dyrektywy 2006/112/WE). Trudno jest
natomiast odnieść się do niesprecyzowanego przez
pana posła stanowiska Sądu Najwyższego, zgodnie
z którym wydanie opinii przez biegłego nie jest
świadczeniem usług. Należy podkreślić, że znany
mi jest taki pogląd, ale w odniesieniu do regulacji
istniejących w nieobowiązującej już ustawie z dnia
8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz
o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, z późn.
zm.). Obecnie, jak już wskazano powyżej, kwestie
związane z opodatkowaniem podatkiem VAT tego
rodzaju czynności muszą uwzględniać prawo Unii
Europejskiej.
Biorąc powyższe pod uwagę, nie widzę podstaw
i uzasadnienia do zmiany urzędowej interpretacji
z dnia 29 kwietnia 2005r nr PP3-812-130/2005/
AK/864 oraz wprowadzenia w tym zakresie zmian
w przepisach ww. ustawy o podatku od towarów
i usług.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Łukasza Gibały
w sprawie finansowania projektu
Centrum Jana Pawła II „Nie lękajcie się!”
w Krakowie z centralnych programów unijnych
(1193)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Łukasza Gibały w sprawie
526
finansowania projektu Centrum Jana Pawła II „Nie
lękajcie się!” w Krakowie przedstawiam następują-
ce stanowisko wynikające z ustaleń z Minister-
stwem Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Celem przeprowadzonej w styczniu 2008 r. we-
ryfikacji było przede wszystkim przeanalizowanie
projektów umieszczonych na listach dla Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”, opu-
blikowanych w Dzienniku Urzędowym RP „Moni-
tor Polski” w październiku i listopadzie 2007 r.,
pod kątem ich zgodności z kryteriami strategiczny-
mi, dostępności alokacji finansowej czy też możli-
wości realizacji w okresie 2007–2015 (zgodnie z za-
sadą automatycznego anulowania wsparcia unijne-
go tzw. n+2/n+3). W szczególności pod uwagę bra-
no strategiczny charakter projektu (wpływ na osią-
gnięcie celów priorytetu), stopień wpływu projektu
na osiągnięcie wskaźników programu operacyjne-
go oraz skalę oddziaływania projektu, zgodnie
z kryteriami strategicznymi ujętymi w wytycznych
w zakresie jednolitego systemu zarządzania i moni-
torowania projektów indywidualnych, zgodnych
z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r.
o zasadach prowadzenia polityki rozwoju. Na liście
projektów indywidualnych ogłoszonej dnia 1 lutego
2008 r. nie znalazły się projekty niespełniające ww.
kryteriów strategicznych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż weryfika-
cja listy dotyczyła wyłącznie projektów, które znaj-
dowały się na liście. Podczas procesu weryfikacji nie
uzupełniano listy o nowe projekty, ponieważ w ta-
kim przypadku trzeba byłoby przeprowadzić ponow-
nie proces konsultacji społecznych. Z tego powodu
projekt Centrum Jana Pawła II „Nie lękajcie się!”
w Krakowie nie został umieszczony na liście.
Ponadto uprzejmie informuję, że informacje na
temat projektu zawarte w interpelacji Pana Posła są
niewystarczające do dokonania rzetelnej oceny pro-
jektu pod względem stopnia spełnienia kryteriów
formalnych i merytorycznych dla działania 11.2 PO
IiŚ: Rozwój oraz poprawa stanu infrastruktury kul-
tury o znaczeniu ponadregionalnym. Niewyjaśniona
pozostaje kwestia, w jakim stopniu poszczególne ele-
menty projektu (Dom Jana Pawła II, Centrum spo-
tkań i dialogu) przyczyniają się do realizacji wskaź-
ników osi priorytetowej. Istotne jest również ustale-
nie poziomu kosztów kwalifikowalnych i niekwalifi-
kujących się do wsparcia z Europejskiego Funduszu
Rozwoju Regionalnego w ramach projektu.
Uprzejmie informuję, iż w ramach działania 11.2
PO IiŚ mogą być realizowane jedynie projekty, które
przyczyniają się do rozwoju oraz poprawy stanu in-
frastruktury kultury o znaczeniu ponadregional-
nym (kategoria interwencji funduszy struktural-
nych 59). Przedmiotowy projekt oprócz działań
mieszczących się w ww. kategorii interwencji zawie-
ra również elementy, które nie mogą być objęte dofi-
nansowaniem w ramach XI osi priorytetowej PO IiŚ
(np. kaplica). W chwili obecnej projekt nie może zo-
stać umieszczony na liście projektów indywidual-
nych dla XI osi priorytetowej PO IiŚ. Może on jed-
nak być zgłoszony do konkursu w ramach działania
11.2, co umożliwi dokładną ocenę przedsięwzięcia
pod kątem spełnienia kryteriów wyboru przyjętych
dnia 6 marca br. przez Komitet Monitorujący PO
IiŚ. Procedura konkursowa jest właściwsza ze wzglę-
du na specyfikę inwestycji. Konkurs oparty o obiek-
tywne kryteria selekcji projektów umożliwi wybór
przedsięwzięć najlepszych i najrzetelniej przygoto-
wanych. Rozpoczęcie pierwszego naboru konkurso-
wego jest planowane na maj br. Wszelkie informacje
na temat osi priorytetowej, jak i poszczególnych
działań są publikowane na stronie internetowej re-
sortu kultury (www.mkidn.gov.pl).
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w piśmie
do mnie minister kultury i dziedzictwa narodowego
podkreślił wagę tej inwestycji oraz wyraził opinię, iż
podejmie działania mające na celu poszukiwania
wsparcia dla przedmiotowego przedsięwzięcia rów-
nież z innych źródeł niż Program Operacyjny „In-
frastruktura i środowisko”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Mikuła
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Gibały
w sprawie uwzględnienia w projekcie
rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie
o szczegółowych warunkach technicznych
dla znaków i sygnałów drogowych
oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu
drogowego i warunków ich umieszczania
na drogach postulatów organizacji zrzeszonych
w sieci „Miasta dla rowerów”, a także udziału
organizacji zrzeszających rowerzystów
w konsultacjach projektów aktów prawnych,
istotnych z punktu widzenia rowerzystów (1195)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Łukasza Gibały, przesłaną przy
piśmie nr SPS-023-1195/08 z dnia 20 lutego 2008 r.,
dotyczącą uwzględnienia w projekcie rozporządze-
nia zmieniającego rozporządzenie w sprawie szcze-
gółowych warunków technicznych dla znaków i sy-
gnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa
ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na
drogach postulatów organizacji pozarządowych, uprzej-
mie informuję, że resort, zgodnie z regulaminem
ówczesnego Ministerstwa Transportu, przeprowa-
dził konsultacje społeczne ww. projektu z organiza-
cjami pozarządowymi. Termin konsultacji społecz-
nych upłynął w dniu 18 grudnia 2007 r. Ponadto od

dnia 20 listopada 2007 r. podczas konsultacji spo-
łecznych na stronie internetowej resortu był za-
mieszczony projekt przedmiotowego rozporządze-
nia. Opinie z organizacji wymienionych przez pana
posła do projektu ww. rozporządzenia wpłynęły po
terminie konsultacji społecznych. I tak pisma z opi-
niami z:
— Dolnośląskiej Fundacji Ekorozwoju (pismo
z dnia 7 stycznia 2008 r.) – otrzymano w dniu 15 stycz-
nia 2008 r.,
— Polskiego Klubu Ekologicznego (pismo nr 1/
2008 z dnia 3 stycznia 2008 r.) – otrzymano w dniu
10 stycznia 2008 r.,
— Zielonego Mazowsza (pismo nr RAB-07-0001-
-01 z dnia 7 stycznia 2008 r.) – otrzymano w dniu
9 stycznia 2008 r.).
Ministerstwo Infrastruktury nie zna wszyst-
kich organizacji pozarządowych i stosuje otwartą
formułę konsultacji społecznych projektowanych
aktów prawnych, publikując projekty na stronach
internetowych resortu. Wszystkie wnioski i opinie
do opublikowanych w ten sposób projektów nade-
słane w terminie konsultacji społecznych są przez
resort rozpatrywane.
Dziękuję panu posłowi Łukaszowi Gibała za
wskazanie organizacji pozarządowych, których do-
tychczasowa działalność w jego ocenie zasługuje na
zaufanie. Resort uwzględni wymienione organizacje
w konsultacjach społecznych przy kolejnych noweli-
zacjach przepisów ruchu drogowego w obszarach,
które pozostają w sferze zainteresowania tych orga-
nizacji.
Projektowane zmiany w rozporządzeniu nie wno-
szą obowiązku, a jedynie dają samorządom możliwo-
ści wprowadzenia nowej organizacji ruchu poprawia-
jącej efektywność ruchu na skrzyżowaniach z sygna-
lizacją świetlną. Jeśli zdaniem organizacji zrzeszają-
cych rowerzystów konkretne skrzyżowania dróg
z drogami dla rowerów nie powinny być wyposażane
w sygnalizator S2, to mogą wystąpić z wnioskiem do
właściwych organów zarządzających ruchem na tych
drogach o zmianę lub też zachowanie istniejącej orga-
nizacji ruchu na tym skrzyżowaniu.
Obecnie Ministerstwo Infrastruktury rozpoczy-
na przygotowywanie kolejnej nowelizację rozporzą-
dzenia ministra infrastruktury w sprawie szczegó-
łowych warunków technicznych dla znaków i sygna-
łów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu
drogowego i warunków ich umieszczania na dro-
gach, która z uwagi na jej zakres obejmie również
aspekty związane z ruchem rowerowym.
Ze względu na powyższe resort chętnie pozna
opinie jak najszerszego środowiska i rozpatrzy
wszystkie merytoryczne wnioski pozwalające na za-
pewnienie najwyższego poziomu bezpieczeństwa
każdego z użytkowników drogi.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
527
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Grabickiej
w sprawie podatku VAT naliczanego od opłat
z tytułu użytkowania spółdzielczego
własnościowego prawa do garażu (1197)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r.,
nr SPS-023-1197/08, interpelację pani poseł Krysty-
ny Grabickiej w sprawie podatku VAT naliczanego od
opłat z tytułu użytkowania spółdzielczego własno-
ściowego prawa do garażu uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 mar-
ca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) opodatkowaniu podat-
kiem od towarów i usług podlegają odpłatna dosta-
wa towarów i odpłatne świadczenie usług na teryto-
rium kraju.
Stosownie do art. 7 pkt 1 ww. ustawy przez do-
stawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do
rozporządzania towarami jak właściciel, w tym rów-
nież prawa wymienione wprost w tym przepisie. Na-
tomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez
świadczenie usług co do zasady rozumie się każde
świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej
lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości
prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w ro-
zumieniu art. 7.
Czynności wymienione wyżej podlegają opodat-
kowaniu podatkiem od towarów i usług, o ile są wy-
konywane przez podatnika tego podatku, w ramach
prowadzonej działalności gospodarczej. Podatnika-
mi, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od to-
warów i usług, są osoby prawne, jednostki organiza-
cyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fi-
zyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospo-
darczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel
lub rezultat takiej działalności. Natomiast stosow-
nie do ust. 2 art. 15 działalność gospodarcza obej-
muje wszelką działalność producentów, handlowców
lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących
zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność
osób wykonujących wolne zawody, również wówczas,
gdy czynność została wykonana jednorazowo w oko-
licznościach wskazujących na zamiar wykonywania
czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospo-
darcza obejmuje również czynności polegające
na wykorzystywaniu towarów lub wartości niema-
terialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów za-
robkowych.
Stawka podatku od towarów i usług wynosi, co
do zasady, 22% (art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku
od towarów i usług).
Z wystąpienia pani poseł nie wynika w sposób
jednoznaczny, o jaki rodzaj działalności spółdzielni
mieszkaniowych chodzi.
Wyjaśniam również, że zgodnie z art. 4 ust. 1
ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. (Dz. U. z 2003 r.,
528
Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.) członkowie spółdziel-
ni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali,
są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów
związanych z eksploatacją i utrzymaniem nierucho-
mości w częściach przypadających na ich lokale, eks-
ploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowią-
cych mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat zgod-
nie z postanowieniami statutu.
Zakładając, że wystąpienie pani poseł dotyczy
tego rodzaju opłat pobieranych przez spółdzielnie
mieszkaniowe od członków, wyjaśniam, że stosow-
nie do art. 43 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy o podatku od
towarów i usług zwolnione od podatku są czynności
wykonywane na rzecz członków spółdzielni, którym
przysługują spółdzielcze prawa do lokali mieszkal-
nych, członków spółdzielni będących właścicielami
lokali mieszkalnych lub na rzecz właścicieli lokali
mieszkalnych niebędących członkami spółdzielni,
za które są pobierane opłaty, zgodnie z art. 4 ust. 1,
2, 4 i 5 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdziel-
niach mieszkaniowych.
Zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 11
ustawy o podatku od towarów i usług, o którym
mowa powyżej, dotyczy wyłącznie lokali mieszkal-
nych; nie odnosi się natomiast do lokali użytkowych
(np. garaży). W świetle powołanych wyżej przepisów
ustawy o podatku od towarów i usług czynności wy-
konywane na rzecz członków spółdzielni mieszka-
niowych, którym przysługują spółdzielcze prawa
do lokali innych niż mieszkalne, opodatkowane są
stawką podstawową podatku od towarów i usług
w wysokości 22%.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w przypad-
ku wątpliwości podatników co do zakresu stosowa-
nia przepisów prawa podatkowego mogą oni wystą-
pić z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpre-
tacji przepisów prawa podatkowego. Organem wła-
ściwym do wydania pisemnej interpretacji przepisów
prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, na wnio-
sek zainteresowanego, jest, zgodnie z art. 14b § 1
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.), minister finansów. Jednakże, na pod-
stawie art. 14 § 6 ww. ustawy Ordynacja podatkowa
minister finansów upoważnił do wydawania inter-
pretacji prawa podatkowego dyrektorów Izb Skarbo-
wych w: Bydgoszczy, Katowicach, Poznaniu i War-
szawie (rozporządzenie ministra finansów z dnia 20
czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wyda-
wania interpretacji przepisów prawa podatkowego
– Dz. U. Nr 112, poz. 770).
Zgodnie z art. 14 § 2–5 ww. ustawy Ordynacja
podatkowa wniosek o interpretację indywidualną
może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub
zdarzeń przyszłych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Wolak
w sprawie zapobiegania przez rząd
konsekwencjom działalności sekt w Polsce
(1199)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1199/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pani Ewy Wolak w sprawie zapobiegania przez rząd
konsekwencjom działalności sekt w Polsce, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, iż na straży prze-
strzegania i respektowania wolności wyznania i su-
mienia stoją fundamentalne akty prawa międzyna-
rodowego, których stroną jest również Rzeczpospoli-
ta Polska. Zakładają one, iż prawo do wolności reli-
gijnej jest prawem naturalnym, a państwo powinno
gwarantować przestrzeganie go w życiu publicznym.
Najważniejszymi aktami poruszającymi temat wol-
ności sumienia i religii są: Powszechna Deklaracja
Praw Człowieka uchwalona przez zgromadzenie
ogólne Narodów Zjednoczonych z dnia 10 grudnia
1948 r., Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich
i Politycznych uchwalony przez Zgromadzenie Ogól-
ne Narodów Zjednoczonych w dniu 19 grudnia 1966 r.,
Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Spo-
łecznych i Kulturalnych uchwalony w dniu 19 grudnia
1966 r., Konwencja o Prawach Dziecka uchwalona
przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczo-
nych 20 listopada 1989 r., Europejska Konwencja
o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolno-
ści podpisana dnia 4 listopada 1950 r. w Rzymie oraz
Deklaracja o Eliminowaniu Wszelkich Form Nietole-
rancji i Dyskryminacji z Powodu Religii lub Przeko-
nań przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów
Zjednoczonych w dniu 21 października 1981 r. Nato-
miast na gruncie prawa krajowego kwestie te regulu-
ją: Konstytucja RP z 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483,
z późn. zm.), ustawa z dnia 17 maja 1989 r. o gwaran-
cjach wolności sumienia i wyznania (t.j.: Dz. U. z 2005 r.
Nr 231, poz. 1965, z późn. zm.) oraz ustawa z dnia
7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach (t.j.:
Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 855, z późn. zm.).
Problematyka nowych ruchów religijnych lub no-
wych wspólnot wyznaniowych budzi zainteresowa-
nie społeczne − szczególnie zaś istotne jest, iż brak
jest obiektywnych kryteriów umożliwiających oce-
nę, jaki ruch religijny można uważać za sektę.
W Polsce konstytucyjną gwarancją jest prawo
każdego obywatela do wolności sumienia i religii.
Ww. ustawa o gwarancjach wolności sumienia i wy-
znania traktuje kult religijny jako suwerenną sferę
wolności każdego obywatela. Z punktu widzenia Po-
licji istotny jest zapis stanowiący, że działalność ko-

ściołów i związków wyznaniowych nie może naru-
szać przepisów ogólnie obowiązujących ustaw chro-
niących bezpieczeństwo publiczne, porządek, zdro-
wie i moralność publiczną oraz władzę rodzicielską.
Rola Policji w tym obszarze jest szczególna, a czyn-
ności służbowe podejmowane są na zasadach ogól-
nych i mają na celu ochronę porządku prawnego,
a także zapewnienie poczucia bezpieczeństwa pu-
blicznego. Policja, w ramach obowiązującego prawa,
w sposób rzetelny i odpowiedzialny informuje o isto-
cie działalności, technikach werbowania potencjal-
nych wyznawców oraz fundamentalizmie doktry-
nalnym nowych grup religijnych. Należy podkreślić,
że podejmowane działania i interwencje dotyczą
przypadków naruszania prawa, a nie faktu istnienia
danej grupy.
Odnosząc się do części interpelacji pani poseł, do-
tyczącej czynności o charakterze rozpoznawczym,
warto nadmienić, że w przypadku uzyskania infor-
macji o niezgodnej z prawem działalności jakiejkol-
wiek grupy społecznej, religijnej lub też innej, Poli-
cja prowadzi czynności rozpoznawcze zmierzające
do weryfikacji tych informacji. W przypadku ich
potwierdzenia wykorzystane zostają do wszczęcia
postępowania procesowego. Policja nie prowadzi
czynności operacyjno-rozpoznawczych w stosunku
do ruchów religijnych (formalnych bądź nieformal-
nych), które swoim działaniem nie naruszają obo-
wiązujących przepisów prawa. Monitorowane są jed-
nakże przez Policję zjawiska związane z niezgodną
z prawem działalnością ruchów pseudoreligijnych.
Jest to jedna z form zapobiegania popełnianiu czy-
nów zabronionych przez członków bądź sympatyków
tego typu ruchów. Specjaliści z zakresu prewencji
kryminalnej w jednostkach terenowych Policji na-
wiązują współpracę z organizacjami pozarządowy-
mi zajmującymi się problematyką funkcjonowania
sekt. Prowadzą działalność edukacyjno-prewencyj-
ną w szkołach gimnazjalnych i ponadgimnazjal-
nych. Celem tych działań jest kształtowanie u mło-
dzieży postaw tolerancji, szacunku wobec odmien-
nych wyznań, wzorów zachowań pożądanych ze spo-
łecznego punktu widzenia oraz rozpoznawanie za-
grożeń ze strony grup psychomanipulacyjnych i umie-
jętności obrony przed ich szkodliwym oddziaływa-
niem. Ponadto Policja w kwestii rozpoznania opisy-
wanego zjawiska współpracuje z Dominikańskim
Ośrodkiem Informacji o Sektach i Nowych Ruchach
Religijnych, który pomaga osobom pokrzywdzonym
przez destrukcyjną działalność grup psychomanipu-
lacyjnych i sekt.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w ramach
rządowego programu ograniczania przestępczości
i aspołecznych zachowań pn. „Razem bezpieczniej”
prowadzone są cykliczne działania prewencyjno-
-profilaktyczne pn. „Bezpieczne wakacje”. W ramach
tej akcji, na podstawie zaleceń ministra spraw we-
wnętrznych i administracji w sprawie organizacji
działań administracji rządowej na rzecz poprawy
bezpieczeństwa podczas letniego wypoczynku, nało-
529
żono w okresie wakacyjnym na wojewodów oraz
nadzorowane służby obowiązek podejmowania czyn-
ności poprzez monitorowanie środowisk osób nielet-
nich, głównie pod kątem występowania zjawisk psy-
chomanipulacyjnych (sekty), narkomanii, pedofilii,
pornografii dziecięcej oraz ucieczek z domów i prze-
ciwdziałanie tym zjawiskom. Ponadto, w myśl ww.
zaleceń ministra spraw wewnętrznych i administra-
cji, podmioty zobowiązane do zapewnienia bezpie-
czeństwa inicjowały i organizowały spotkania, pod-
czas których przedstawiana była m.in. problematy-
ka destrukcyjnej działalności grup psychomanipu-
lacyjnych.
Warto również dodać, iż z inicjatywy lubuskie-
go komendanta wojewódzkiego Policji zostało zor-
ganizowane i przeprowadzone seminarium szkole-
niowe dla funkcjonariuszy Policji, którego tema-
tem przewodnim była destrukcyjna działalność
sekt i prawna strona działalności związków wy-
znaniowych w Polsce.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
na interpelację poseł Ewy Wolak
w sprawie bezpieczeństwa ruchu rowerowego
w Polsce (1200)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł Ewy Wolak, przesłaną przy piśmie
nr SPS-023-1200/08 z dnia 20 lutego 2008 r., doty-
czącą problemów bezpieczeństwa ruchu rowerowe-
go, uprzejmie informuję, że resort prowadził konsul-
tacje społeczne z organizacjami pozarządowymi do
projektu rozporządzenia zmieniającego rozporzą-
dzenie w sprawie szczegółowych warunków tech-
nicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz
urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warun-
ków ich umieszczania na drogach zgodnie z regula-
minem ówczesnego Ministerstwa Transportu. Ter-
min konsultacji społecznych upłynął w dniu 18 grud-
nia 2007 r. Ponadto od dnia 20 listopada 2007 r.
– podczas konsultacji społecznych – projekt ww. roz-
porządzenia był zamieszczony na stronie interneto-
wej resortu. Opinia do projektu ww. rozporządzenia
z organizacji wymienionej w interpelacji poseł Ewy
Wolak – Dolnośląskiej Fundacji Ekorozwoju (pismo
z dnia 7 stycznia 2008 r.), wpłynęła po terminie kon-
sultacji społecznych w dniu 15 stycznia 2008 r.
Ministerstwo Infrastruktury nie zna wszystkich
organizacji pozarządowych i stosuje otwartą formu-
530
łę konsultacji społecznych projektowanych aktów
prawnych, publikując projekty na stronach interne-
towych resortu. Wszystkie wnioski i opinie do opu-
blikowanych w ten sposób projektów nadesłane
w terminie konsultacji społecznych są przez resort
rozpatrywane.
Dziękuję pani poseł Ewie Wolak za wskazanie or-
ganizacji pozarządowych, których dotychczasowa
działalność w jej ocenie zasługuje na zaufanie. Re-
sort uwzględni wymienione organizacje w konsulta-
cjach społecznych przy kolejnych nowelizacjach prze-
pisów ruchu drogowego w obszarach, które pozosta-
ją w sferze zainteresowania tych organizacji.
Projektowane zmiany w rozporządzeniu nie wno-
szą obowiązku, a jedynie dają samorządom możliwo-
ści wprowadzenia nowej organizacji ruchu poprawia-
jącej efektywność ruchu na skrzyżowaniach z sygna-
lizacją świetlną. Jeśli zdaniem organizacji zrzeszają-
cych rowerzystów konkretne skrzyżowania dróg
z drogami dla rowerów nie powinny być wyposażane
w sygnalizator S-2, to mogą wystąpić z wnioskiem do
właściwych organów zarządzających ruchem na tych
drogach o zmianę lub też zachowanie istniejącej orga-
nizacji ruchu na tym skrzyżowaniu.
Obecnie Ministerstwo Infrastruktury rozpoczy-
na przygotowywanie kolejnej nowelizacji rozporzą-
dzenia Ministra Infrastruktury w sprawie szczegó-
łowych warunków technicznych dla znaków i sygna-
łów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu
drogowego i warunków ich umieszczania na dro-
gach, która z uwagi na jej zakres obejmie również
aspekty związane z ruchem rowerowym.
Ze względu na powyższe, resort chętnie pozna
opinie jak najszerszego środowiska i rozpatrzy wszyst-
kie merytoryczne wnioski pozwalające na zapewnie-
nie najwyższego poziomu bezpieczeństwa każdego
z użytkowników drogi.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Zbigniewa Babalskiego
w sprawie usunięcia z list indykatywnych
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
oraz Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka” na lata 2007–2013
inwestycji strategicznych dla rozwoju regionu
Warmii i Mazur (1201)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo pana posła Zbigniewa Babalskiego (znak:
SPS-023-1201/08) z dnia 20 lutego br. w sprawie
skreślenia z listy indykatywnej projektów indywidu-
alnych dotyczących woj. warmińsko-mazurskiego
pragnę przedstawić poniższe wyjaśnienia.
W związku z podjętą w grudniu 2007 r. przeze
mnie decyzją o weryfikacji list projektów indywidu-
alnych dla Programów Operacyjnych: „Infrastruk-
tura i środowisko” (PO IiŚ), „Innowacyjna gospo-
darka” (PO IG) oraz „Rozwój Polski Wschodniej”
(PO RPW) ministerstwa pełniące funkcje instytucji
pośredniczących w systemie ich realizacji dokonały
przeglądu dotychczas obowiązujących list. Wypraco-
wane w toku weryfikacji nowe listy projektów indy-
widualnych dla krajowych programów operacyjnych
zostały przeze mnie zaakceptowane w dniu 1 lutego
2008 r. Zgodnie z wymogami art. 28 ust 1a ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia po-
lityki rozwoju (Dz. U. z 2006 r. Nr 227, poz. 1658
oraz z 2007 r. Nr 140, poz. 984) w najbliższym czasie
lista ta zostanie opublikowana w Dzienniku Urzędo-
wym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
Biorąc pod uwagę powyższe, pozwolę odnieść się
do poszczególnych pytań postawionych przez pana
posła w piśmie. Wypracowanie kształtu list projek-
tów indywidualnych odbywało się przy udziale po-
szczególnych instytucji zarządzających, instytucji
pośredniczących oraz przedstawicieli samorządów
regionalnych w oparciu o kryteria strategiczne za-
warte w „Wytycznych ministra rozwoju regionalne-
go w zakresie jednolitego systemu zarządzania i mo-
nitoringu indywidualnych projektów kluczowych”.
Moja aprobata dla zmian w obrębię wykazu indywi-
dualnych projektów kluczowych dla woj. warmiń-
sko-mazurskiego, powstałych w wyniku ponownej
weryfikacji projektów pod kątem zgodności ze wspo-
mnianymi kryteriami strategicznymi oraz pod ką-
tem możliwości wdrożenia projektu w okresie 2007–
–2015, została podjęta wyłącznie w trosce o rzetelne
i skuteczne zarządzanie środkami finansowymi pro-
gramów operacyjnych, czerpiąc naukę z doświad-
czeń okresu 2004–2006, gdy problemy z termino-
wym, prawidłowym przygotowaniem i wdrażaniem
projektów stworzyły zagrożenie ograniczenia ab-
sorpcji środków.
Odpowiadając na pytanie dotyczące powodów
usunięcia wskazanych projektów, pragnę podkre-
ślić, że podjęta przeze mnie akceptacja zmian we
wspomnianych listach w obrębie Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko” dotyczących
projektów z regionu warmińsko-mazurskiego opar-
ta została na decyzji Ministerstwa Środowiska, w myśl
której wskutek weryfikacji na listach utrzymane zo-
staną te projekty, które:
— w zakresie priorytetu I: Gospodarka wodno-
-ściekowa:
– zostały przekazane Komisji Europejskiej w la-
tach 2004–2006, ale nie uzyskały dofinansowania
z powodu wyczerpania alokacji na lata 2004–2006,
oraz projekty, które stanowią kolejną fazę już reali-

zowanego przedsięwzięcia współfinansowanego z Fun-
duszu Spójności;
– są projektami dużymi w rozumieniu przepisów
rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lip-
ca 2006 r. ustanawiającego przepisy ogólne dotyczą-
ce EFRR, EFS oraz Funduszu Spójności (wnioski
dla takich projektów o wartości kosztów całkowi-
tych powyżej 25 mln euro będą oceniane także przez
Komisję Europejską). Projekty takie muszą charak-
teryzować się wysokim stopniem gotowości do reali-
zacji, a ich realizacja w znacznym stopniu przyczyni
się do redukcji zrzutu do zlewni ładunku azotu po-
chodzącego ze ścieków komunalnych;
— w zakresie priorytetu II: Gospodarka odpada-
mi i ochrona powierzchni ziemi:
– zostały przekazane Komisji Europejskiej w la-
tach 2004–2006, ale nie uzyskały dofinansowania
z powodu wyczerpania alokacji na lata 2004–2006;
– dotyczą budowy zakładów termicznego uniesz-
kodliwiania odpadów, o dużej skali oddziaływania
i znacznym stopniu skomplikowania ze względu na
swoje oddziaływanie na środowisko przyrodnicze
i społeczne;
— w zakresie priorytetu III: Zarządzanie zaso-
bami i przeciwdziałanie zagrożeniom środowiska:
– mają znaczenie ponadregionalne, mają zasad-
niczy wpływ na zapewnienie bezpieczeństwa prze-
ciwpowodziowego oraz są realizowane przez jed-
nostki państwowe. Ze względu na swój indywidual-
ny i unikatowy charakter projekty są nieodpowied-
nie do procedury konkursowej.
Spełniając prośbę pana posła o ustosunkowanie
się do wyszczególnionych w piśmie projektów, uprzej-
mie informuję, że projekty:
— w zakresie priorytetu I: Gospodarka wodno-
-ściekowa:
1) regulacja gospodarki wodno-ściekowej w gmi-
nach regionu Wielkich Jezior Mazurskich – aglome-
racja Węgorzewo;
2) regulacja gospodarki wodno-ściekowej w gmi-
nach regionu Wielkich Jezior Mazurskich – aglome-
racja Orzysz;
3) regulacja gospodarki wodno-ściekowej w gmi-
nach regionu Wielkich Jezior Mazurskich – aglome-
racja Pisz;
4) regulacja gospodarki wodno-ściekowej w gmi-
nach regionu Wielkich Jezior – aglomeracja Mrągowo;
zostały skreślone z listy, gdyż są to projekty z li-
sty rezerwowej. Decyzja o usunięciu powyższych
projektów z listy wynika z faktu, iż w ramach prio-
rytetu I: Gospodarka wodno-ściekowa na listach
podstawowej i rezerwowej z listopada 2007 r. znala-
zło się zbyt dużo projektów, co z kolei powodowało
wielokrotne przekroczenie dostępnej alokacji. W ta-
kiej sytuacji beneficjenci projektów rezerwowych nie
mieli realnej szansy na otrzymanie dofinansowania.
Dodatkowo pragnę zaznaczyć, że – uwzględniając
decyzję Ministerstwa Środowiska – nie są to projek-
ty duże. Koszt całkowity każdego z wyżej wymienio-
nych projektów wynosi mniej niż 25 mln. euro;
531
— w zakresie priorytetu II: Gospodarka odpada-
mi i ochrona powierzchni ziemi:
1) system zagospodarowania odpadów komunal-
nych w Olsztynie – Zakład Gospodarki Odpadami
Komunalnymi sp. z o.o.;
2) budowa zakładu unieszkodliwiania odpadów
komunalnych wraz ze składowiskiem odpadów w Sie-
dliskach k. Ełku – Przedsiębiorstwo Gospodarki Od-
padami EKOMAZURY sp. z o.o.;
zostały skreślone z listy, gdyż w myśl założeń Mi-
nisterstwa Środowiska nie są to projekty dotyczące
zakładów termicznego unieszkodliwiania odpadów,
o ponadregionalnej skali oddziaływania i znacznym
stopniu skomplikowania. Z uwagi na swój standar-
dowy, powtarzalny charakter wskazane projekty nie
wymagają objęcia systemem monitoringu przygoto-
wania do realizacji.
Natomiast w związku z usunięciem projektu Ka-
nał Elbląsko-Ostródzki (RZGW Gdańsk) znajdują-
cego się w ramach osi priorytetowej VI Programu
Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka” uprzejmie
wyjaśniam, iż w odniesieniu do obszaru turystyki
PO IG powodem usunięcia projektów z listy projek-
tów indywidualnych, w tym projektów dotyczących
woj. warmińsko-mazurskiego, były przesłanki for-
malne, tj. brak przeprowadzenia konsultacji spo-
łecznych listy, oraz fakt, że nie wszyscy potencjalni
beneficjenci zostali poinformowani o możliwości
składania projektów. Dodatkowo w trakcie tworze-
nia listy kryteria wyboru projektów dla działania
6.4 nie były jeszcze uzgodnione z właściwymi insty-
tucjami: pośredniczącą i wdrażającą. W związku
z powyższym instytucja zarządzająca programem
przychyliła się do stanowiska ministra właściwego
do spraw turystyki i podjęła decyzję o przeprowa-
dzeniu ponownego, otwartego naboru projektów
w obszarze turystyki.
Za organizację prac w przedmiotowym zakresie
odpowiada Polska Organizacja Turystyczna wraz
z Ministerstwem Sportu i Turystyki, we współpra-
cy z instytucją pośredniczącą, którą dla działania
6.4 jest Ministerstwo Gospodarki. Informacje o na-
borze ukażą się w najbliższym czasie na stronach
internetowych ww. instytucji. Po zatwierdzeniu
nowej listy przez instytucję pośredniczącą i zarzą-
dzającą wykaz zostanie poddany – zgodnie ze zno-
welizowanymi wytycznymi w zakresie jednolitego
systemu zarządzania i monitorowania projektów
indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju – 30-dniowym konsultacjom spo-
łecznym. Ogłoszenie przez instytucję zarządzającą
nowej listy projektów indykatywnych planowane
jest na koniec czerwca br.
Biorąc powyższe pod uwagę, pragnę poinformo-
wać, iż w obrębie przedmiotowych priorytetów PO
IiŚ minister środowiska zadecydował, iż udzielanie
wsparcia będzie odbywało się także na zasadach
konkursowych w ramach wszystkich priorytetów.
Wszystkie projekty zarówno te już umieszczone na
532
liście, jak i biorące udział w konkursie będą ocenia-
ne według tego samego zestawu kryteriów wyboru
projektów. W związku z zatwierdzeniem 6 marca br.
przez Komitet Monitorujący PO IiŚ większości
wspomnianych kryteriów niezwłocznie zostaną uru-
chomione pierwsze konkursy, aby możliwie jak naj-
szybciej rozpocząć wydatkowanie unijnych środków.
Tym samym decyzja o usunięciu bądź nieumiesz-
czeniu jakiegokolwiek przedsięwzięcia na liście pro-
jektów indywidualnych nie oznacza pozbawienia lub
uniemożliwienia uzyskania wsparcia UE, a jedynie
przesądza o formie ubiegania się o wsparcie – w pro-
cedurze pozakonkursowej (indywidualnej) lub kon-
kursowej. W każdej z powyższych procedur podsta-
wowym czynnikiem decydującym o udzieleniu lub
nieudzielaniu dofinansowania jest spełnianie przez
projekt kryteriów wyboru finansowanych operacji,
zatwierdzonych dla każdego z programów operacyj-
nych przez właściwy komitet monitorujący.
Jeszcze raz pragnę poinformować, że ewentualne
nowe projekty mogą być umieszczone na listach je-
dynie w trybie zgodnym z zapisami wytycznych
MRR nr 7 w zakresie jednolitego systemu zarządza-
nia i monitoringu projektów, zgodnych z art. 28 ust. 1
ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowa-
dzenia polityki rozwoju. Zgodnie z przyjętą w wy-
tycznych procedurą nowe projekty można umieścić
na listach najwcześniej po upływie sześciu miesięcy
od momentu ogłoszenia listy w Dzienniku Urzędo-
wym RP „Monitor Polski” i następnie raz na sześć
miesięcy w ramach aktualizacji listy.
W świetle powyższych wyjaśnień pragnę przypo-
mnieć też, że umieszczenie projektu na liście nie jest
równoznaczne z automatycznym przyznaniem dofi-
nansowania, stwarza jedynie szansę na dofinansowa-
nie. Projekty powinny przyczyniać się nie tylko do
osiągnięcia zakładanych celów programu operacyjne-
go, ale również spełniać kryteria formalne i meryto-
ryczne ustalone przez wspomniany Komitet Monito-
rujący. Dopiero po ich spełnieniu i właściwym przygo-
towaniu projektu do realizacji może zostać zawarta
umowa o dofinansowanie. Należy przy tym nadmie-
nić, iż proces nadania inwestycji charakteru indywi-
dualnego, oprócz wykazania, iż przedsięwzięcie speł-
nia określone w ww. wytycznych przesłanki strate-
giczne, wymaga również przeprowadzenia wspo-
mnianych już konsultacji społecznych.
Pragnę podkreślić, iż w toku weryfikacji projek-
tów ich lokalizacja nie była czynnikiem decydują-
cym o pozostawieniu bądź usunięciu z listy. Weryfi-
kacja odbywała się w oparciu o przesłanki meryto-
ryczne, objaśnione m.in. w materiale podsumowują-
cym przebieg procesu weryfikacji, dostępnym na
stronach internetowych MRR.
Odnosząc się ponownie do procesu weryfikacji,
jeszcze raz zapewniam Pana Posła, iż zależało mi na
tym, aby weryfikacja odbywała się w sposób jak naj-
bardziej przejrzysty i sprawiedliwy. Chciałabym
podkreślić, że moja decyzja dotycząca weryfikacji
list projektów kluczowych nie była wymierzona
przeciwko woj. warmińsko-mazurskiemu ani żadne-
mu z polskich regionów. Moje działanie w powyż-
szym zakresie, jak też wszystkie inne podejmowanie
kroki podyktowane były i będą chęcią tworzenia ta-
kich list projektów indywidualnych, które zagwa-
rantują szybkie i – co najważniejsze – efektywne wy-
datkowanie unijnych funduszy na projekty o strate-
gicznym znaczeniu, ważne dla osiągnięcia zakłada-
nych wskaźników rozwoju społeczno-gospodarczego
naszego kraju.
Nadmienię też, że w ramach procesu weryfikacji
nie usunięto żadnego projektu z Programu Opera-
cyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”, który to pro-
gram ukierunkowany jest na wsparcie m.in. woj.
warmińsko-mazurskiego.
Mam nadzieję, że moje wyjaśnienia będą dla
Pana satysfakcjonujące i przyczynią się do pomyśl-
nej współpracy służącej rozwojowi zarówno woj.
warmińsko-mazurskiego, jak też całego kraju.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Klepacza
w sprawie państwowego wsparcia
przedsięwzięć mających na celu pozyskiwanie
mieszkalnych lokali komunalnych
innych niż socjalne (1204)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem SPS-023-1204/08 z dnia 20 lutego 2008 r. do-
tyczącym interpelacji posła Witolda Klepacza w spra-
wie państwowego wsparcia przedsięwzięć mających
na celu pozyskiwanie mieszkalnych lokali komunal-
nych innych niż socjalne, uprzejmie przekazuję po-
niższe wyjaśnienia.
Odpowiadając na pytanie dotyczące rozszerzenia
programu wsparcia gmin w realizacji budownictwa
dla najuboższych, należy stwierdzić, że w resorcie
infrastruktury podjęte zostały prace zmierzające do
weryfikacji modelu wsparcia gmin w zakresie two-
rzenia zasobu lokali socjalnych. Stosowne regulacje
w tym zakresie zostałyby wprowadzone w wyniku
nowelizacji ustawy z dnia 8 grudnia 2006 r. o finan-
sowym wsparciu tworzenia lokali socjalnych, miesz-
kań chronionych, noclegowni i domów dla bezdom-
nych (Dz. U. Nr 251, poz. 1844). W obecnym kształ-
cie ustawa ta przewiduje finansowe wsparcie gmin,

związków międzygminnych, powiatów i organizacji
pożytku publicznego w realizacji budownictwa socjal-
nego. W zależności od rodzaju przedsięwzięcia inwe-
stor może uzyskać pomoc z Funduszu Dopłat w mak-
symalnej wysokości 20–40% jego kosztów. Dofinan-
sowane przedsięwzięcie może polegać na budowie,
remoncie, przebudowie i zmianie sposobu użytkowa-
nia budynku, a także na udziale w inwestycji realizo-
wanej przez TBS. Możliwy jest także zakup lokali
mieszkalnych na rynku wtórnym z przeznaczeniem
na lokale socjalne lub mieszkania chronione.
Projektowane rozwiązania zakładają wprowadze-
nie możliwości warunkowego pozyskiwania przez
gminy, w oparciu o wsparcie uzyskiwane ze środków
Funduszu Dopłat, mieszkań komunalnych niebędą-
cych zasobem lokali socjalnych (pod warunkiem
analogicznego zwiększenia przez gminę zasobu lo-
kali socjalnych), co stworzyłoby znacznie lepsze wa-
runki dla prowadzenia przez gminy polityki miesz-
kaniowej w zakresie odpowiedniej do potrzeb i uwa-
runkowań dochodowych alokacji zasobów socjal-
nych. Na podobnych warunkach (stosowne zwięk-
szenie zasobu mieszkań socjalnych przez gminę) ze
wsparcia udzielanego z Funduszu Dopłat mogłyby
również korzystać gminy dokonujące zakupu byłych
mieszkań zakładowych (wraz z najemcami zamiesz-
kującymi te mieszkania), sprywatyzowanych przed
dniem 7 lutego 2001 r., tj. przed wejściem w życie
ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywa-
nia mieszkań będących własnością przedsiębiorstw
państwowych, niektórych spółek handlowych z udzia-
łem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych
oraz niektórych mieszkań będących własnością Skar-
bu Państwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 4, poz. 24, z późn.
zm.). Przewiduje się, że propozycje stosownych re-
gulacji w tym zakresie, po nadaniu im odpowiednie-
go kształtu legislacyjnego, w połowie br. będą mogły
stać się przedmiotem obrad parlamentu.
W kwestii uruchomienia programu wsparcia re-
montów budynków mieszkalnych uprzejmie infor-
muję, że w dniu 19 lutego 2008 r. Rada Ministrów
przyjęła projekt ustawy o wspieraniu termomoder-
nizacji i remontów. Zawarte w projekcie rozwiązania
niewątpliwie ułatwiłyby gminom zadanie prowadze-
nia aktywnej polityki w odniesieniu do własnych ist-
niejących zasobów mieszkaniowych. W szczególno-
ści, w przypadku komponentu termomodernizacyj-
nego tego programu, zostały praktycznie utrzymane
dotychczasowe możliwości realizowania przez gmi-
ny przedsięwzięć termomodernizacyjnych w zaso-
bach komunalnych. W sposób pośredni proponowa-
na w projekcie ustawy nowelizacja ustawy z dnia
30 listopada 1995 r. o pomocy państwa w spłacie nie-
których kredytów mieszkaniowych, udzielaniu pre-
mii gwarancyjnych oraz refundacji bankom wypła-
conych premii gwarancyjnych poszerzająca katalog
czynności uprawniających do uzyskania premii gwa-
rancyjnej o niektóre prace remontowe dotyczące lo-
kalu mieszkalnego, również będzie mogła ułatwiać
gminom prowadzenie aktywnej polityki w odniesie-
533
niu do własnych zasobów. Dotyczy to w szczególno-
ści tych gmin, które wspierają swoich mieszkańców
w podejmowanych wysiłkach mających na celu po-
prawę stanu technicznego należących do nich bu-
dynków mieszkalnych, a także tych gmin, które ak-
tywnie wspierają rozwój programu budowy miesz-
kań o umiarkowanych czynszach.
Z drugiej strony, z zawartego w projekcie ustawy
komponentu wsparcia przedsięwzięć remontowych,
jaki stanowić ma premia remontowa udzielana na
częściową spłatę kredytu inwestycyjnego po zakoń-
czeniu przedsięwzięcia, gminy będą mogły korzystać
tylko w niewielkim zakresie (komponent remontowo-
-modernizacyjny wprowadza możliwość korzystania
ze wsparcia w realizacji przedsięwzięć remontowych
przez wspólnoty mieszkaniowe z mniejszościowym
udziałem gminy). Możliwość poszerzenia kręgu be-
neficjentów komponentu remontowo-modernizacyj-
nego była analizowana w trakcie prac nad projek-
tem ustawy o wspieraniu termomodernizacji i re-
montów, gdyż w gestii gmin pozostaje podobna część
najstarszych zasobów mieszkaniowych, jak w przy-
padku pozostałych ich gestorów. Wobec istniejących
ograniczeń budżetowych pojawiła się jednak ko-
nieczność wyboru tylko jednej z tych dwóch grup ge-
storów najstarszych zasobów mieszkaniowych. Do-
konując takiego, a nie innego wyboru uwzględniony
został fakt, że istnieje również możliwość współfi-
nansowania remontów budynków mieszkalnych na
każdym szczeblu samorządowym, zarówno ze środ-
ków własnych, jak i ze środków Europejskiego Fun-
duszu Rozwoju Regionalnego, w ramach komplekso-
wych przedsięwzięć rewitalizacyjnych, realizowa-
nych na podstawie regionalnych programów opera-
cyjnych na lata 2007–1913. Uwarunkowania wyko-
rzystania środków tego funduszu na remonty bu-
dynków mieszkalnych sprawiają, że z możliwości
korzystania funduszy strukturalnych zostaną jed-
nak praktycznie wyłączeni gestorzy zasobów miesz-
kaniowych na terenach wielu gmin. Rozwiązania
proponowane w projekcie ustawy o wspieraniu ter-
momodernizacji i remontów spełnią w takim przy-
padku rolę rozwiązania komplementarnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
534
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie realizacji projektu Funduszu
Małych Projektów w ramach Programu
Operacyjnego Współpracy Transgranicznej
Polska–Litwa 2007–2013 (1205)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo znak SPS-023-1205/08 z dnia 20 lutego 2008 r.
dotyczące interpelacji pana posła Jana Kamińskiego
z dnia 7 lutego 2008 r. w sprawie realizacji projektu
Funduszu Małych Projektów w ramach Programu
Współpracy Transgranicznej Polska–Litwa na lata
2007–2013 pragnę przekazać następujące wyja-
śnienia.
Ad 1
Przedstawiciele Ministerstwa Rozwoju Regional-
nego od początku prac w ramach międzynarodowej
grupy roboczej odpowiedzialnej za przygotowanie
projektu Programu Współpracy Transgranicznej Li-
twa–Polska 2007–2013 postulowali utworzenie
w jego ramach Funduszu Małych Projektów (FMP).
W trakcie kolejnych spotkań MRR przedstawiało
wagę realizacji mikroprojektów w ramach specjal-
nego mechanizmu, dzięki któremu wspierane będą
wspólne działania społeczności lokalnych i kontakty
międzyludzkie. Mimo oporu wobec proponowanego
rozwiązania strony litewskiej (Ministerstwo Spraw
Wewnętrznych), która wskazywała m.in. na brak
doświadczeń w realizacji podobnego schematu na
granicy polsko-litewskiej (taki fundusz nie funkcjo-
nował w Programie Sąsiedztwa Litwa–Polska–obwód
kaliningradzki Federacji Rosyjskiej w latach 2004–
–2006), w wyniku długotrwałych negocjacji w doku-
mencie programowym umieszczono zapis o funkcjo-
nowaniu Funduszu Małych Projektów.
21 grudnia 2007 r. Program Operacyjny Litwa–
–Polska 2007–2013 został zatwierdzony przez Komi-
sję Europejską. Od początku stycznia 2008 r. toczą
się intensywne prace nad przygotowaniem doku-
mentów niezbędnych do uruchomienia programu.
Pragnę zaznaczyć, iż to strona litewska jest odpo-
wiedzialna za zarządzanie programem i to ona ini-
cjuje prace nad poszczególnymi dokumentami.
Chciałabym podkreślić, iż niezależnie od tego MRR
stoi na stanowisku, że uruchomienie Funduszu Ma-
łych Projektów powinno nastąpić jak najszybciej.
Ad 2
Dwustronny Program Współpracy Transgra-
nicznej Litwa–Polska jest programem nowym, który
nie miał swojego odpowiednika w perspektywie fi-
nansowej 2004–2006. Biorąc pod uwagę powyższy
fakt, stan prac nad jego uruchomieniem należy uznać
za zaawansowany. Pierwsze posiedzenie Wspólnego
Komitetu Monitorująco-Sterującego (WKMS) pro-
gram zaplanowane jest na koniec marca br. Urucho-
mienie programu oraz pierwszy nabór wniosków
planowany jest na połowę kwietnia br.
Ad 3
Fundusz Małych Projektów w programie Litwa–
–Polska obejmuje cały obszar wsparcia po polskiej
stronie, a więc odpowiednie podregiony na poziomie
NUTS III z województw podlaskiego i warmińsko-ma-
zurskiego. Strona polska w prowadzonych rozmowach
z Ministerstwem Spraw Wewnętrznych Litwy zapro-
ponowała Stowarzyszenie Euroregion „Niemen” jako
partnera do wspólnego projektu na zarządzanie FMP
po polskiej stronie granicy. Szczegółowe kryteria, któ-
re będą musiały być spełnione przez administratorów
FMP, zostaną zatwierdzone przez Wspólny Komitet
Monitorująco-Sterujący (WKMS) program, podobnie
jak wniosek na zarządzanie FMP złożony wspólnie
przez polskiego i litewskiego partnera.
Pragnę zauważyć, iż znalezienie partnera po
stronie litewskiej do wspólnego projektu na admini-
strowanie FMP uzależnione jest również od aktyw-
nej postawy i działań Stowarzyszenia Euroregion
„Niemen”.
Ad 4
Polsko-litewska współpraca transgraniczna w per-
spektywie finansowej 2004–2006 odbywała się w ra-
mach Programu Sąsiedztwa Litwa–Polska–obwód
kaliningradzki Federacji Rosyjskiej Interreg IIIA/
Tacis CBC. Łącznie realizowanych było 67 projek-
tów dwustronnych z udziałem polskich i litewskich
beneficjentów, a łączna wartość dofinansowania
tych przedsięwzięć ze środków Europejskiego Fun-
duszu Rozwoju Regionalnego wyniosła prawie 11 mln
euro. Biorąc pod uwagę, iż w ramach programu moż-
liwa była realizacja również tzw. projektów narodo-
wych (bez udziału partnera zagranicznego), dowo-
dzi to dużego zainteresowania beneficjentów z obu
stron granicy wspólnymi projektami. Dodatkowo
niektórzy beneficjenci składali po kilka wspólnych
wniosków (przykładem mogą być projekty samorzą-
dów polskiego Puńska i litewskiego Alytusa).
Ad 5
Polscy beneficjenci byli bardzo aktywni w Pro-
gramie Sąsiedztwa Litwa–Polska–obwód kalinin-
gradzki Federacji Rosyjskiej 2004–2006. Łącznie
uczestniczyli w 128 projektach, których wartość do-
finansowania ze środków Europejskiego Funduszu
Rozwoju Regionalnego wyniosła ponad 20 mln euro.
Świadczy to o znacznej roli, jaką odgrywali w reali-
zacji programu. Wierzę, że podobna aktywność pol-
skich organizacji będzie miała miejsce w programie
Litwa–Polska 2007–2013.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Jolanty Szczypińskiej,
Tadeusza Cymańskiego, Piotra Stanke
i Zbigniewa Kozaka
w sprawie dramatycznej sytuacji finansowej
placówek publicznej ochrony zdrowia
na przykładzie Centrum Klinicznego
Akademii Medycznej w Gdańsku (1207)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłów: pani Jolanty Szczypińskiej,
pana Tadeusza Cymańskiego, pana Piotra Stanke,
pana Zbigniewa Kozaka, przekazaną przy piśmie
z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-023-1207/08,
w sprawie dramatycznej sytuacji finansowej placówek
publicznej ochrony zdrowia na przykładzie Centrum
Klinicznego Akademii Medycznej w Gdańsku, uprzej-
mie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
W dniu 12 lutego 2008 r. Rada Ministrów przyję-
ła zmianę uchwały w sprawie ustanowienia progra-
mu wieloletniego pod nazwą „Wzmocnienie bezpie-
czeństwa zdrowotnego obywateli”. W wykazie zakła-
dów opieki zdrowotnej zakwalifikowanych do dofinan-
sowania zostało uwzględnione Akademickie Centrum
Kliniczne – Szpital Akademii Medycznej w Gdańsku.
W dniu 10 marca 2008 r. zostały zaliczkowo przeka-
zane środki finansowe w ramach powyższego pro-
gramu w wysokości 10 mln zł. Jednocześnie uprzej-
mie informuję, iż zakład oraz organ założycielski,
tj. Akademia Medyczna w Gdańsku, zostali zobo-
wiązani do przekazania programu restrukturyzacji
ACK do dnia 31 marca 2008 r.
Obecnie rząd, przygotowując pakiet rozwiązań
mających na celu naprawę systemu ochrony zdro-
wia, pracuje między innymi nad ustawą, która ma
doprowadzić do konwersji zadłużenia publicznych
zakładów opieki zdrowotnej na długoterminowe pa-
piery wartościowe. Obecnie przedwczesne jest jed-
nak rozważanie, czy i w jakim zakresie ACK – Szpi-
tal Akademii Medycznej w Gdańsku będzie mógł
skorzystać z rozwiązań zaproponowanych w tych
przepisach.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
535
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie zatrudniania asystentów
prokuratora (1208)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z udzie-
lonym przez prezesa Rady Ministrów upoważnie-
niem dla ministra sprawiedliwości do udzielenia od-
powiedzi na interpelację pani poseł Jolanty Szczy-
pińskiej w sprawie zatrudniania asystentów proku-
ratora (SPS-023-1208/08), uprzejmie przedstawiam,
co następuje.
Możliwość zatrudnienia w powszechnych jed-
nostkach organizacyjnych prokuratury asystentów
prokuratorów została wprowadzona ustawą z dnia
29 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy Prawo o ustro-
ju sądów powszechnych oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 136, poz. 959).
Zgodnie z brzmieniem art. 2 powołanej ustawy
do ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze
dodano rozdział 5a zatytułowany „Asystenci proku-
ratorów”, w którym m.in. określono podstawowe
uprawnienia asystentów (w tym przeprowadzanie
w toku postępowania przygotowawczego niektórych
czynności procesowych) oraz kryteria, jakie winna
spełniać osoba zatrudniona na tym stanowisku. Jed-
nym z tych kryteriów, wymienionym w art. 100a
ust. 5 pkt 3 ustawy o prokuraturze, jest wymóg
ukończenia studiów wyższych w Polsce i uzyskania
tytułu magistra lub studiów zagranicznych uzna-
nych w Polsce.
Odstąpienie od wymogu wykształcenia prawni-
czego dla kandydatów na stanowisko asystenta
prokuratora było motywowane potrzebą stworze-
nia możliwości wykorzystywania innej niż prawni-
cza, specjalistycznej wiedzy osób zatrudnionych na
omawianym stanowisku, przy jednoczesnym zało-
żeniu, iż spełnienie przez nich warunku odbycia
stażu urzędniczego w sądzie lub w prokuraturze
bądź uprzedniego zatrudnienia w prokuraturze
jako urzędnika na stanowisku specjalisty zapewni
podstawową znajomość problematyki pracy proku-
ratorskiej.
Dodać należy, że szczegółowy zakres i sposób wy-
konywania czynności przez asystentów prokurato-
rów został uregulowany rozporządzeniem ministra
sprawiedliwości z dnia 26 września 2007 r. (Dz. U.
Nr 180, poz. 1282).
Kolejne rozporządzenia realizujące dyspozycje
zawarte w przepisach art. 100a ust. 10 i art. 100c
ust. 7 i 8 ustawy o prokuraturze zostały wydane
w dniach 6 grudnia 2007 r. oraz 16 stycznia i 28 stycz-
nia 2008 r. W rozporządzeniach tych uregulowano
szczegółowy sposób i tryb przeprowadzania konkur-
sów na stanowisko asystenta prokuratora, wysokość
wynagrodzenia asystentów prokuratorów oraz szcze-
536
gółowy sposób i tryb uzyskiwania informacji o osobie
ubiegającej się o zatrudnienie na tym stanowisku.
Odnosząc się do pytań przedstawionych w inter-
pelacji, stwierdzić należy, iż określony w rozpo-
rządzeniu z dnia 6 grudnia 2007 r. (Dz. U. Nr 235,
poz. 1728) sposób i tryb przeprowadzania konkur-
sów na stanowisko asystenta prokuratora eliminuje
ryzyko zatrudnienia osób nieposiadających odpo-
wiednich kwalifikacji.
W szczególności należy wskazać na trójetapowy
tryb przeprowadzania konkursu, w toku którego spraw-
dzana jest – zarówno w formie pisemnego testu, jak
i rozmowy kwalifikacyjnej – m.in. znajomość przepi-
sów regulujących ustrój i organizację prokuratury,
przepisów prawa karnego materialnego i procesowego,
jak również wybranych ustaw szczególnych stosowa-
nych w bieżącej pracy prokuratury.
Jeśli zaś chodzi o zagadnienie wprowadzenia
ewentualnych zmian w wymogach dotyczących kwe-
stii wykształcenia asystentów prokuratora, stwier-
dzić należy, iż rozważania w tym przedmiocie będzie
można podjąć po zweryfikowaniu w praktyce sposobu
funkcjonowania obecnie obowiązujących regulacji.
Z wyrazami szacunku
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie rejestrowania przez studentów
przebiegu egzaminów (1209)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maniem interpelacji pani poseł Jolanty Szczypiń-
skiej (nr SPS-023-1209/08) w sprawie rejestrowania
przez studentów przebiegu egzaminów pragnę przed-
stawić, co następuje.
Nie mogę podzielić stanowiska w kwestii zaniża-
nia ocen przez egzaminatorów z powodu potrzeb fi-
nansowych uczelni i osobistego stosunku wykładow-
cy do studenta. Do ministerstwa nie docierają sy-
gnały od studentów w tej sprawie.
Jeżeli taka sytuacja miałaby miejsce, zgodnie
z regulaminem studiów student może wystąpić z wnio-
skiem o przeprowadzenie egzaminu komisyjnego.
W przypadku uzyskania pozytywnej oceny z tego
egzaminu uczelnia nie może pobierać opłaty.
Odnosząc się do sprawy nagrywania ustnych eg-
zaminów uprzejmie informuję, iż przepisy ustawy
z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyż-
szym, nie regulują tej kwestii. Sprawa możliwości
nagrywania egzaminów nigdy nie została zasygna-
lizowana w korespondencji ze studentami i uczelnia-
mi. W przypadku zaistnienia takiego problemu de-
cyzje w tej sprawie należą do kompetencji władz au-
tonomicznych uczelni oraz nauczycieli akademickich
przeprowadzających egzamin.
W mojej opinii posłużenie się przez studenta apa-
raturą rejestrującą przebieg egzaminu bez zgody na-
uczyciela akademickiego może być uznane za naru-
szenie przepisów o ochronie danych osobowych oraz
dóbr osobistych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż wyjaśnie-
nia w omawianej sprawie zostały przekazane prze-
wodniczącemu Parlamentu Studentów Rzeczypo-
spolitej Polskiej 21 stycznia 2008 r.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie sytuacji w szpitalu w Jędrzejowie
(1210)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Jolanty Szczypińskiej w sprawie
sytuacji w szpitalu w Jędrzejowie, przekazaną przy pi-
śmie z dnia 20 lutego br., znak: SPS-023-1210/08,
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących informacji.
Nowe kierownictwo Ministerstwa Zdrowia od
pierwszych dni urzędowania podjęło intensywne
działania w zakresie przygotowania planu naprawy
systemu ochrony zdrowia w Polsce. Zdiagnozowane
zostały kluczowe wady i uchybienia występujące
w tym systemie, wśród których należy przede
wszystkim wymienić: brak dostępności wielu świad-
czeń medycznych, nieodpowiadająca potrzebom pa-
cjentów struktura szpitali, brak właściwego nadzo-
ru nad pracą SPZOZ-ów ze strony organów założy-
cielskich, dziesięciomiliardowe zadłużenie placówek.
Kompleksowa identyfikacja występujących proble-
mów i nieprawidłowości była podstawą do wypraco-
wania programu wprowadzania długofalowych roz-
wiązań systemowych mających na celu stabilizację
oraz poprawę sytuacji w obszarze ochrony zdrowia,
w pierwszej kolejności poprzez uszczelnienie syste-
mu na drodze racjonalizacji gospodarowania dostęp-
nymi środkami finansowymi. W trybie pilnym pod
obrady parlamentu skierowane zostały już pierwsze
projekty ustaw naprawczych, w tym projekt nowej
 537

ustawy porządkującej obszar funkcjonowania zakła- dzialność za bieżące funkcjonowanie placówki pono-
dów opieki zdrowotnej i wprowadzającej rozwiąza- si jej kierownik.
nia służące poprawie efektywności zarządzania po- W kwestii zwrotu kosztów dojazdów pacjentów
szczególnymi placówkami oraz projekt ustawy o do- do szpitali w innych miejscowościach informuję, że
browolnych dodatkowych ubezpieczeniach zdrowot- obowiązujące przepisy nie pozwalają na refundację
nych, stwarzającej warunki dla rozwoju ubezpieczeń takich wydatków ze środków NFZ czy budżetu pań-
dobrowolnych i otwierającej możliwość zasilenia sys- stwa, z wyjątkiem przypadków nagłych, obsługiwa-
temu publicznej ochrony zdrowia dodatkowymi nych przez system ratownictwa medycznego.
środkami finansowymi. Równolegle prowadzone są
Z poważaniem
prace w zakresie koszyka świadczeń zdrowotnych,
którego wprowadzenie pozwoli polskim pacjentom
Podsekretarz stanu
na uzyskanie bezpłatnego i faktycznego dostępu do
Marek Twardowski
zabiegów ratujących życie i zdrowie oraz zagwaran-
tuje godny przebieg leczenia.
Jednocześnie należy zauważyć, że jednym z naj-
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
bardziej palących problemów zastanych przez nowe
kierownictwo Ministerstwa Zdrowia była zapowie-
dziana już w listopadzie ubiegłego roku i konse-
Odpowiedź
kwentnie realizowana od początku stycznia 2008 r.
akcja protestacyjna personelu medycznego związa-
ministra rozwoju regionalnego
na z wprowadzeniem, zgodnie z wymogami unijnej
na interpelację posła Mieczysława Kasprzaka
dyrektywy, 48-godzinnego czasu pracy lekarzy.
W celu ułatwienia dyrektorom szpitali zapewnienia
w sprawie lokalizacji filii
pacjentom ciągłości opieki medycznej w trybie pil-
Wspólnego Sekretariatu Technicznego
nym zliberalizowane zostały warunki odbywania
dla Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa
szpitalnych dyżurów lekarskich. Ponadto w roku
i Partnerstwa PL-BY-UA (1215)
bieżącym skierowano już dodatkowe środki na le-
czenie szpitalne w kwocie 1,33 mld zł.
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
Naprawa sektora ochrony zdrowia wymaga po-
pismo, znak: SPS-023-1215/08, z dnia 25 lutego
szukiwania jak najszerszego porozumienia społecz-
2008 r. dotyczące interpelacji pana posła Mieczysła-
nego. Wyrażona przez prezesa Rady Ministrów Do-
wa Kasprzaka z dnia 7 lutego 2008 r. w sprawie lo-
nalda Tuska w sejmowym exposé wola współpracy
kalizacji filii Wspólnego Sekretariatu Technicznego
ze wszystkimi środowiskami zainteresowanymi na-
dla Programu Polska–Białoruś–Ukraina w ramach
prawą systemu ochrony zdrowia zaowocowała ini-
Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partner-
cjatywą zwołania „białego szczytu”. Organizowane
stwa, pragnę przekazać następujące wyjaśnienia.
w ramach szczytu spotkania stanowią platformę
Obszar Programu Polska–Białoruś–Ukraina
wymiany poglądów oraz wspólnego zdefiniowania
2007–2013 po polskiej stronie obejmuje cztery woje-
oczekiwań, priorytetów oraz propozycji rozwiązań
wództwa: podkarpackie, lubelskie, podlaskie i ma-
wraz z zakreśleniem drogi dojścia do pożądanego
zowieckie. Ze względu na tak duże terytorium Mini-
stanu systemu ochrony zdrowia w Polsce. Szerokie
sterstwo Rozwoju Regionalnego (MRR) zapropono-
spektrum uczestników „białego szczytu” umożliwi
wało, by oprócz Wspólnego Sekretariatu Technicz-
określenie obszarów, w których osiągalny jest kon-
nego (WST) z siedzibą w Warszawie, utworzyć jego
sens społeczny, który pozwoli na szybkie wdrożenie
filię na terenie jednego z województw objętych pro-
niezbędnych rozwiązań naprawczych, jak i skatalo-
gramem. MRR jako możliwą lokalizację filii WST
gowanie rozbieżności, które zostaną przedstawione
wskazało Lublin.
do rozstrzygnięcia przez rząd oraz parlament.
Propozycja ta jest obecnie konsultowana z przed-
Celem wymienionych wyżej działań i inicjatyw
stawicielami urzędów marszałkowskich z woje-
jest między innymi stworzenie, w oparciu o konsens
wództw uczestniczących w programie.
społeczny, takich mechanizmów i warunków funk-
cjonowania całego systemu ochrony zdrowia, w któ- Z poważaniem
rych nie będzie dochodziło do tego typu sytuacji,
jaka miała miejsce w przywołanym przez panią po- Minister
seł szpitalu w Jędrzejowie. Elżbieta Bieńkowska
Odnosząc się do tego konkretnego przypadku
i pytań dotyczących placówki w Jędrzejowie, uprzej-
mie informuję, że kwestie przekształceń własnościo- Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
wych samodzielnych publicznych zakładów opieki
zdrowotnej należą do kompetencji organów założy-
cielskich. W przypadku szpitala w Jędrzęjowie jest
to zatem powiat jędrzejowski. Natomiast odpowie-
538
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Witolda Klepacza
i Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie „Strategii dla transportu kolejowego
do roku 2013” (1216)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Witolda Klepacza i Wie-
sława Szczepańskiego, przesłaną przy piśmie SPS-
-023-1216/08 z dnia 25 lutego 200 8r., w sprawie
„Strategii dla transportu kolejowego do roku 2013”
uprzejmie informuję, że obecny rząd, uznając za ko-
nieczne wypracowanie spójnego programu dla pol-
skich kolei, kontynuuje kierunek zmian i reform pol-
skiego kolejnictwa nakreślony w ww. dokumencie,
przyjętym przez Radę Ministrów w dniu 17 kwietnia
2007 r.
Kontynuacja wcześniej przyjętych kierunków nie
oznacza jednak pozostawienia zapisów strategii
w takim stanie, w jakim została uchwalona. Wobec
zmieniających się uwarunkowań prawnych, jak i fi-
nansowych dokonane zostały niezbędne korekty,
szczególnie w zakresie przeprowadzenia restruktu-
ryzacji spółek PKP SA oraz PKP Przewozy Regio-
nalne sp. z o.o.
Równolegle ze zmianami dotyczącymi strategii
dokonana zostanie zmiana ustawy o komercjaliza-
cji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa
państwowego Polskie Koleje Państwowe oraz usta-
wy o transporcie kolejowym
W dniu 19 i 26 lutego br. Rada Ministrów przyję-
ła projekty ustawy o zmianie ustawy o komercjaliza-
cji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa
państwowego Polskie Koleje Państwowe. Także
w dniu 19 lutego br. Rada Ministrów podjęła uchwa-
łę zmieniającą uchwałę w sprawie przyjęcia „Strate-
gii dla transportu kolejowego do roku 2013”. Zmiany
dotyczą m.in. zasady przekazania spółce PKP Prze-
wozy Regionalne sp. z o.o. rekompensaty, w wysoko-
ści 2.16 mld zł, z tytułu niepokrytych strat poniesio-
nych przez spółkę w związku z świadczeniem pasa-
żerskich usług przewozowych w okresie od 1 paź-
dziernika 2001 r. do 30 kwietnia 2004 r.
Proponowane zmiany zawarte w nowelizacji usta-
wy o komercjalizacji PKP dotyczą nie tylko restruk-
turyzacji majątku PKP SA i restrukturyzacji fi-
nansowej, której celem jest poprawa efektywności
funkcjonowania spółek Grupy PKP, ich rentowno-
ści i konkurencyjności na rynku, ale też usamorzą-
dowienia pasażerskich kolejowych przewozów re-
gionalnych.
Odnośnie konsultacji społecznych „Strategii dla
transportu kolejowego do roku 2013”, uprzejmie in-
formuję, że dokument ten był wielokrotnie dyskuto-
wany na forum Zespołu Trójstronnego ds. Kolejnic-
twa, którego członkami są przedstawiciele m.in.
związków zawodowych działających w spółkach Gru-
py PKP. Wprawdzie zespół nie wydał oświadczenia,
w którym jednoznacznie wyrażona zostałaby zgoda
na działania zawarte w tym dokumencie, jednak
wszystkie strony zespołu uznały, iż cele zapisane
w strategii, związane z przywróceniem kolei właści-
wej jej roli, należy jak najszybciej realizować. W trak-
cie posiedzeń zespołu, a także bezpośrednio podczas
spotkań z poszczególnymi związkami zawodowymi,
wielokrotnie były wyjaśniane działania, jakie będą
prowadzone (oraz przewidywane oczekiwania), aby
rozwiązać narosłe problemy występujące w obszarze
transportu kolejowego w Polsce.
Parametry finansowe wdrażania działań z za-
kresu zmian organizacyjnych i majątkowych w Gru-
pie PKP zostały przedstawione w strategii. Dodat-
kowo, odpowiadając na wnioski partnerów społecz-
nych, na forum Zespołu Trójstronnego ds. Kolejnic-
twa będzie kontynuowane omawianie i uzgadnianie
kwestii związanych z reformą Grupy PKP oraz
wdrażania strategii. Także sprawy ekonomiczno-fi-
nansowe dotyczące tematów związanych z restruk-
turyzacją organizacyjną i majątkową będą nadal
przedstawiane partnerom społecznym na forum ww.
zespołu. Podczas ostatniego posiedzenia Zespołu
Trójstronnego ds. Kolejnictwa, na wniosek strony
pracowniczej, został powołany podzespół ds. strate-
gii dla transportu kolejowego do roku 2013, który
w swych założeniach będzie monitorował i omawiał
wdrażanie tego dokumentu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że każdy dia-
log społeczny prowadzony przez rząd, w zakresie
uzgadniania i wprowadzania działań wynikających
z przyjętych programów i dokumentów rządowych,
w szczególności uwzględnia rozwiązania przyczy-
niające się do realizacji interesu publicznego, a nie
tylko służące wąskim grupom zawodowym i spo-
łecznym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Witolda Klepacza
w sprawie udzielenia beneficjentom w ramach
regionalnych programów operacyjnych
wsparcia doradczego, finansowanego
ze środków priorytetu: Pomoc techniczna
(1218)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
wystąpienia z dnia 26 lutego 2008 r. (sygn. SPS-

-023-1218/08) dotyczącego interpelacji pana posła
Witolda Klepacza w sprawie udzielenia beneficjen-
tom w regionalnych programach operacyjnych
wsparcia doradczego, finansowanego ze środków
priorytetu pomocy technicznej, poniżej przedsta-
wiam odpowiedzi na pytania sformułowane w przed-
miotowej interpelacji.
1. Dlaczego w regionalnych programach opera-
cyjnych nie udziela się beneficjentom wsparcia do-
radczego mającego na celu usprawnienie procesu
przygotowania projektów do realizacji, w tym pro-
jektów kluczowych (tzw. project pipeline) finanso-
wanego ze środków priorytetu: Pomoc techniczna?
Uprzejmie informuję, iż wsparcie techniczne be-
neficjenta będzie mogło nastąpić w ramach kompo-
nentów pomocy technicznej w ramach krajowych
i regionalnych programów operacyjnych, w zakresie
możliwym w ramach poszczególnych programów
operacyjnych, na mocy decyzji instytucji zarządzają-
cej. Ponadto beneficjent będzie mógł ubiegać się
o dofinansowanie wydatków poniesionych na opra-
cowanie dokumentacji związanej z przygotowaniem
projektu w ramach poszczególnych priorytetów pro-
gramu operacyjnego.
Jednocześnie informuję, iż w ramach Programu
Operacyjnego „Pomoc techniczna 2007–2013” udzie-
lane będzie wsparcie techniczne dla beneficjentów
w procesie przygotowania projektów indywidual-
nych, w formie weryfikacji i doradztwa przy sporzą-
dzaniu dokumentacji niezbędnej do prawidłowej re-
alizacji projektu (tzw. project pipeline). Wsparcie to
nastąpi w formie pomocy doradczej świadczonej na
rzecz instytucji zarządzających programami opera-
cyjnymi przez wykonawców zewnętrznych wyłonio-
nych w drodze przetargu oraz obejmie beneficjentów
wybranych projektów indywidualnych przewidzia-
nych do realizacji również w ramach regionalnych
programów operacyjnych.
Wsparcie w postaci pomocy doradczej dla benefi-
cjentów projektów indywidualnych o charakterze
infrastrukturalnym możliwe będzie również w ra-
mach inicjatywy JASPERS. Warunkiem udzielenia
wsparcia jest zgłoszenie projektu przez instytucję
zarządzającą oraz umieszczenie projektu w corocz-
nym planie działań inicjatywy JASPERS. W toku
negocjacji planu działań z przedstawicielami JA-
SPERS ustalona zostaje skala i zasięg pomocy do-
radczej dla danego projektu.
2. Czy Pani Minister uważa, że samorządy zaan-
gażowane w złożone i wielopartnerskie projekty nie
mogą korzystać ze wsparcia w ramach Pomocy tech-
nicznej?
Samorządy zaangażowane w złożone i wielopart-
nerskie projekty mogą korzystać ze wsparcia tech-
nicznego w ramach komponentów pomocy technicz-
nej w ramach krajowych i regionalnych programów
operacyjnych, w zakresie możliwym w ramach po-
szczególnych programów operacyjnych, na mocy de-
539
cyzji instytucji zarządzającej. Wsparcie udzielane
w ramach priorytetów dotyczących pomocy tech-
nicznej będzie zorientowane m.in. na zwiększenie
potencjału instytucjonalnego oraz wsparcie wdraża-
nia programu operacyjnego.
3. Czy beneficjenci mogą liczyć na uruchomienie
mechanizmów wsparcia doradczego dla jak najwcze-
śniejszego zdiagnozowania ewentualnych proble-
mów pojawiających się na etapie przygotowania do
realizacji dużych projektów?
Beneficjenci projektów dużych będą mogli korzy-
stać ze wsparcia technicznego opisanego w odpowie-
dzi na pytanie nr 1.
4. Czy projekty usunięte z listy projektów kluczo-
wych w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko” startujące w konkursach będą mia-
ły dostęp do środków z Pomocy technicznej, do których
mają dostęp projekty pozostałe na tej liście?
Projekty przewidziane do współfinansowania
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” (POIiŚ) mogą korzystać z następują-
cych trzech rodzajów wsparcia w procesie przygoto-
wania dokumentacji:
— refundacja wydatków poniesionych na przygo-
towanie niezbędnych dokumentów, zgodnie z zasa-
dami określonymi w Wytycznych w zakresie kwali-
fikowania wydatków w ramach POIiŚ (dotyczy
wszystkich projektów, bez względu na wielkość pro-
jektu i stosowany tryb wyboru i oceny);
— wsparcie doradcze inicjatywy JASPERS (doty-
czy wyłącznie projektów dużych, bez względu na
stosowany tryb wyboru i oceny);
— wsparcie doradcze w formule project pipeline
w ramach Programu Operacyjnego „Pomoc tech-
niczna 2007–2013” (dotyczy wyłącznie projektów
wybieranych w trybie indywidualnym, bez względu
na wielkość projektu).
Bezpośrednio w ramach POIiŚ nie przewidziano
odrębnych komponentów pomocy technicznej, któ-
rych przedmiotem byłoby wsparcie beneficjentów
w procesie przygotowania dokumentacji.
Z powyższego wynika, że projekty, do których znaj-
dzie zastosowanie konkursowy tryb wyboru i oceny
(dotyczy to również tych projektów, które w związku
z weryfikacją dokonaną przez ministra rozwoju re-
gionalnego zostały usunięte z listy projektów indy-
widualnych w ramach Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko”) będą mogły korzystać
tylko z dwóch rodzajów wsparcia, o których mowa
w tiret pierwsze i drugie powyżej.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
540
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Woźniaka
w sprawie problemów dotykających osoby
niemające miejsca stałego zameldowania (1219)
Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia
25 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1219/08) przeka-
zującego interpelację posła na Sejm RP pana Tade-
usza Woźniaka w sprawie problemów dotykających
osoby nieposiadające miejsca stałego zameldowania
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż obowiązek mel-
dunkowy wynika z art. 2 i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia
10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach
osobistych (t.j.: Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993,
z późn. zm.) – osoba posiadająca obywatelstwo pol-
skie i przebywająca na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej jest obowiązana zameldować się w miejscu
stałego pobytu. W myśl art. 6 ust. 1 cytowanej po-
wyżej ustawy pobytem stałym jest zamieszkanie
w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem
z zamiarem stałego przebywania. Pod pojęciem „po-
byt czasowy” należy rozumieć przebywanie bez za-
miaru zmiany miejsca pobytu stałego w innej miej-
scowości pod oznaczonym adresem lub w tej samej
miejscowości, lecz pod innym adresem (art. 7 ust. 1
ww. ustawy).
Ustawodawca – nakładając obowiązek zameldo-
wania się na pobyt stały lub czasowy przez osoby,
które przebywają w określonej miejscowości pod tym
samym adresem dłużej niż trzy doby – wprowadził
sankcje z powodu niedopełnienia tego obowiązku.
Sankcje, o których mowa powyżej, określone zostały
w art. 147 Kodeksu wykroczeń.
Niemniej bezsprzecznym wydaje się fakt, iż brak
zameldowania nie może ograniczać praw obywateli.
Przepisy prawa regulujące różne obszary życia spo-
łecznego, ustalając tzw. właściwość do załatwiania
spraw, w pierwszej kolejności odwołują się wpraw-
dzie do miejsca zameldowania na pobyt stały (lub
zamieszkania), a w razie jego braku do miejsca za-
meldowania na pobyt czasowy, lecz w przypadku
niemożności ich ustalenia – do miejsca ostatniego
pobytu. Dzięki temu obywatele nie mają problemów
z otrzymaniem dokumentów tożsamości (paszportu,
dowodu osobistego), mogą również brać udział w wy-
borach. Ewentualne utrudnienia czynione są przez
podmioty spoza administracji publicznej, najczęściej
o charakterze usługowym (np. banki), których dzia-
łanie oparte jest na innych uregulowaniach praw-
nych (poza jurysdykcją ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji). Przy czym przepisy regulujące
działanie i chroniące interesy gospodarcze danego
podmiotu nie mogą ograniczać praw obywateli.
Odnosząc się do przykładu problemów związa-
nych z rejestracją pojazdów, uprzejmie informuję, że
ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu
drogowym (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908,
z późn. zm.) nawiązuje do miejsca zamieszkania
wnioskodawcy.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż obecnie
w MSWiA trwają prace nad zniesieniem obowiązku
meldunkowego na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posłów Andrzeja Adamczyka,
Edwarda Czesaka i Beaty Szydło
w sprawie wykreślenia z listy projektów
kluczowych projektów z Małopolski (1222)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
wystąpienia Marszałka Sejmu RP z dnia 25 lutego
br. (sygn. SPS-023-1222/08) dotyczącego interpela-
cji posłów Andrzeja Adamczyka, Edwarda Czesaka
i Beaty Szydło w sprawie wykreślenia z „Listy pro-
jektów indywidualnych dla Programu Operacyjne-
go”Infrastruktura i środowisko«” projektów z woj.
małopolskiego, pragnę przedstawić stosowne wyja-
śnienia.
Odpowiadając na pytania 1 i 3, pragnę poinfor-
mować, iż projekty indywidualne dla Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” zosta-
ły poddane ocenie według kryteriów strategicz-
nych określonych w „Wytycznych w zakresie jed-
nolitego systemu zarządzania i monitorowania pro-
jektów indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1
ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowa-
dzenia polityki rozwoju”. W szczególności pod uwagę
brano strategiczny charakter projektu (wpływ na
osiągnięcie celów programu), stopień wpływu pro-
jektu na osiągnięcie wskaźników Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko” oraz skalę
oddziaływania projektu zgodnie z kryteriami stra-
tegicznymi ujętymi w „Wytycznych”. Jednakże kry-
teria te nie są tożsame z kryteriami wyboru projek-
tów zatwierdzanymi przez Komitet Monitorujący
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, a ich spełnienie nie stanowi gwarancji uzyska-
nia dofinansowania ze środków funduszy unijnych.
Podczas weryfikacji list projektów indywidualnych
nie były brane pod uwagę żadne kryteria przynależno-
ści projektu do danego województwa czy regionu, któ-
rych celem niejako mogłoby być usunięcie z nich inwe-
stycji dla danego pojedynczego województwa.

W zakresie listy dla sektora środowiska w ra-
mach priorytetu I: Gospodarka wodno-ściekowa
o pozostawieniu na liście zadecydowały:
1) skala oddziaływania projektu określona jego
wielkością – na liście utrzymano projekty duże w ro-
zumieniu przepisów rozporządzenia Rady (WE)
nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiające-
go przepisy ogólne dotyczące EFRR, EFS oraz Fun-
duszu Spójności, czyli projekty o koszcie całkowitym
powyżej 25 mln euro;
2) stopień przygotowania projektu umożliwiający
rozpoczęcie projektu przy zachowaniu zasady „n+2/
n+3” (na liście utrzymano projekty o stopniu goto-
wości do realizacji powyżej 40%);
3) znaczący wpływ na redukcję zrzutu ładunku
azotu do zlewni.
W odniesieniu do priorytetu II: Gospodarka od-
padami i ochrona powierzchni ziemi utrzymano pro-
jekty, dla których wnioski o dofinansowanie zostały
przekazane Komisji Europejskiej w latach 2004–
–2006, a które z powodu wyczerpania alokacji na
lata 2004–2006 nie uzyskały dofinansowania. Po-
nadto na liście znalazły się jedynie inwestycje doty-
czące budowy zakładów termicznego unieszkodliwia-
nia odpadów, o dużej skali oddziaływania i znacznym
stopniu skomplikowania ze względu na swoje oddzia-
ływanie na środowisko przyrodnicze i społeczne, któ-
re wymagają szczególnego monitorowania przygoto-
wania do realizacji w celu jak najefektywniejszej
późniejszej realizacji.
W zakresie priorytetu III: Zarządzanie zasobami
i przeciwdziałanie zagrożeniom środowiska zostały
usunięte projekty odznaczające się niewystarczają-
cym stopniem przygotowania do realizacji. W przy-
padku tych projektów, zgodnie z oceną Ministerstwa
Środowiska, istniało duże zagrożenie, iż projekty
nie zostaną przygotowane w założonym terminie,
a w związku z tym istniało ryzyko, że wnioski o do-
finansowanie nie zostaną przedłożone zgodnie z przy-
jętymi harmonogramami. Miało to na celu niedo-
prowadzenie do sytuacji rezerwowania środków na
projekty, które mogłyby nie zostać zrealizowane
w obecnym okresie programowania.
W przypadku priorytetów środowiskowych z li-
sty projektów indywidualnych zostały usunięte
wszystkie projekty rezerwowe.
W zakresie sektora szkolnictwa wyższego na po-
trzeby weryfikacji utworzono Zespół do spraw wery-
fikacji projektów indywidualnych dla priorytetu
XIII: Infrastruktura szkolnictwa wyższego, który
dokonał analizy projektów indywidualnych pod ką-
tem spełnienia kryteriów strategicznych określo-
nych w „Wytycznych”. W szczególności pod uwagę
brano kryteria dotyczące strategicznego charakteru
projektu oraz jego zgodności z zapisami Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”, które
rozumiane są w następujący sposób:
1) otrzymanie przez jednostkę co najmniej oceny
pozytywnej Państwowej Komisji Akredytacyjnej dla
przynajmniej jednego z kierunku studiów,
541
2) wykształcenie w kierunkach strategicznych
z punktu widzenia rozwoju kraju,
3) uprawnienia do przyznawania stopni doktor-
skich w dziedzinach obejmujących kierunki priory-
tetowe dla Programu Operacyjnego „Infrastruktu-
ra i środowisko”,
4) uprawnienia do nadawania stopni doktorskich
przez uczelnie.
Na zweryfikowanej liście projektów dla szkol-
nictwa wyższego w ramach Programu Operacyjne-
go „Infrastruktura i środowisko” umieszczono pro-
jekty spełniające łącznie wszystkie kryteria brane
pod uwagę w trakcie weryfikacji projektów indywi-
dualnych.
W ramach priorytetu XIII również zrezygnowa-
no z listy projektów rezerwowych.
W wyniku tak przeprowadzonej powtórnej anali-
zy wszystkich projektów indywidualnych, bez ogra-
niczania się wyłącznie do projektów z woj. małopol-
skiego, lista została zmodyfikowana zarówno jeśli
chodzi o ilość projektów, jak również ich zakres i har-
monogram realizacji.
W odpowiedzi na pytanie 2 chciałabym poinfor-
mować, iż celem przeprowadzonej w styczniu 2008 r.
weryfikacji było przede wszystkim przeanalizowa-
nie projektów umieszczonych na listach projektów
indywidualnych dla Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko”, opublikowanych w Dzien-
niku Urzędowym RP „Monitor Polski” w paździer-
niku i listopadzie 2007 r., pod kątem ich zgodności
z ww. kryteriami strategicznymi, dostępności aloka-
cji finansowej czy też możliwości realizacji w okresie
2007–2015. W trakcie weryfikacji sprawdzono rów-
nież, czy projekty umieszczone na listach są zgodne
z zapisami Programu Operacyjnego „Infrastruktu-
ra i środowisko” przyjętego decyzją Komisji Euro-
pejskiej z dnia 7 grudnia 2007 r. oraz uchwałą Rady
Ministrów z dnia 3 stycznia 2008 r. oraz szczegóło-
wego opisu priorytetów dla Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, przyczyniają się do
osiągnięcia założonych wskaźników programu, a tak-
że są zgodne z przyjętą przez Komitet Koordynacyj-
ny Narodowych Strategicznych Ram Odniesienia
w dniu 18 grudnia 2007 r. linią demarkacyjną.
Dodatkowo pragnę przypomnieć, że umieszcze-
nie projektu na liście nie jest równoznaczne z auto-
matycznym przyznaniem dofinansowania, stwarza
jedynie szansę na dofinansowanie. Projekty powin-
ny przyczyniać się nie tylko do osiągnięcia zakłada-
nych celów programu operacyjnego, ale również
spełniać kryteria formalne i merytoryczne ustalone
przez Komitet Monitorujący. Dopiero po ich spełnie-
niu i właściwym przygotowaniu projektu do realiza-
cji może zostać zawarta umowa o dofinansowanie.
Ponadto chciałabym zaznaczyć, iż w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
oprócz projektów wyłanianych w trybie indywidual-
nym realizowane będą także projekty wybierane
w procedurze konkursowej. O pulę środków przewi-
dzianych na tryb konkursowy będą mogły w rów-
nym stopniu ubiegać się projekty ze wszystkich re-
542
gionów Polski, w tym także przedsięwzięcia dla woj.
małopolskiego. W związku z zatwierdzeniem 6 mar-
ca 2008 r. przez Komitet Monitorujący Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” kryte-
riów wyboru projektów niezwłocznie zostaną uru-
chomione pierwsze konkursy.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Wojciecha Pomajdy
w sprawie budowy wschodniej drogi obwodowej
miasta Przemyśla (1228)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 25 lutego 2008 r., znak SPS-023-1228/
08, przedstawiam odpowiedź na interpelację pana
posła Wojciecha Pomajdy w sprawie budowy wschod-
niej drogi obwodowej miasta Przemyśla.
Uprzejmie informuję, iż miasto Przemyśl zgłosi-
ło początkowo do Programu Operacyjnego „Rozwój
Polski Wschodniej” (PO RPW) projekt pn. „Budo-
wa wschodniej drogi obwodowej miasta Przemyśla,
łączącej drogę krajową nr 77 z drogą krajową
nr 28”, którego całkowita wartość została określo-
na na 189,21 mln zł. Projekt ten, decyzją Rady Mi-
nistrów z dnia 30 stycznia 2007 r., został wprowa-
dzony na listę projektów indywidualnych PO RPW.
Na współfinansowanie ww. inwestycji przewidzia-
no kwotę 42,56 mln euro, która odpowiadała w przy-
bliżeniu 85% jego całkowitej wartości, a tym sa-
mym w pełni umożliwiała jego realizację. Druga
wersja projektu, zgłoszona przez prezydenta Prze-
myśla w maju 2007 r., została rozszerzona w sto-
sunku do wersji pierwotnej o kolejny odcinek dro-
gowy prowadzący do przejścia granicznego w Mal-
howicach, w wyniku czego planowany koszt reali-
zacji tej inwestycji wzrósł ponaddwukrotnie. Nie-
stety, ze względu na przyjęcie do realizacji w ra-
mach PO RPW licznych, ważnych z punktu widze-
nia rozwoju województwa podkarpackiego, inwe-
stycji drogowych, pula dostępnych środków przewi-
dzianych na współfinansowanie tego typu projek-
tów została w pełni wyczerpana, co oznacza, iż ak-
tualnie nie ma możliwości zwiększenia kwoty dofi-
nansowania projektu przemyskiego.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Pomajdy
w sprawie budowy wschodniej drogi obwodowej
miasta Przemyśla (1228)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Wojciecha Pomajdy w spra-
wie budowy wschodniej drogi obwodowej miasta
Przemyśla, przesłanej przy piśmie Pana Marszałka
nr SPS-023-1228/08, uprzejmie przekazuję następu-
jące informacje.
Zgodnie z podziałem zadań w zakresie wdraża-
nia Narodowych Strategicznych Ram Odniesienia
2007–2013 w kompetencji ministra infrastruktury
pozostaje pełnienie roli instytucji pośredniczącej dla
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”. Zgodnie z linią demarkacyjną NSRO, w ra-
mach PO IiŚ realizowane mogą być inwestycje obej-
mujące budowę lub przebudowę dróg objętych siecią
dróg krajowych, w tym autostrad i dróg ekspreso-
wych. Ponadto w ramach PO IiŚ przewidywane jest
dofinansowanie projektów budowy lub modernizacji
dróg krajowych w miastach na prawach powiatu,
pozostających w zarządzie prezydentów miast. Dla
projektów takich przewidywany jest konkursowy
tryb wyboru, co ma na celu zapewnienie równego
dostępu do środków z UE dla wszystkich potencjal-
nych beneficjentów.
Ministerstwo Infrastruktury docenia wagę pro-
jektu dotyczącego budowy drogi obwodowej miasta
Przemyśla, łączącej drogę krajową nr 77 z drogą
krajową nr 28 i z drogą wojewódzką nr 885 popra-
wiającą dostępność przejść granicznych z Ukrainą
w Medyce i Malhowicach, oraz korzyści, jakie ma
przynieść. Jednocześnie resort infrastruktury pra-
gnie podkreślić, że ww. inwestycja jest przewidzia-
na do finansowania w ramach Programu Operacyj-
nego „Rozwój Polski Wschodniej”, co zgodnie z przy-
jętymi w ramach Narodowej Strategii Spójności
regulacjami dotyczącymi wdrażania projektów wy-
klucza możliwość wsparcia tej inwestycji w ramach
PO IiŚ.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że instytucją
zarządzającą dla PO RPW jest Ministerstwo Rozwo-
ju Regionalnego, w którego kompetencjach leżą
kwestie zapewnienia finansowania dla inwestycji
w ramach tego programu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Barbara Kondrat
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie niskich cen skupu żywca (1233)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka z dnia 25 lutego 2008 r. (znak
SPS-023-1233/08) przekazującym interpelację Pana
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego Posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie niskich cen
skupu żywca, uprzejmie informuję, co następuje.
Od chwili przystąpienia Polski do Unii Europej-
skiej polityka na rynku wieprzowiny jest prowadzo-
na i realizowana w ramach instrumentów wspólnej
polityki rolnej (WPR). Zasady organizacji tego ryn-
ku reguluje rozporządzenie Rady (EWG) nr 2759/75
z dnia 29 października 1975 r. w sprawie wspólnej
organizacji rynku wieprzowiny. Z uwagi na objęcie
rynku wieprzowiny regulacjami wspólnotowymi
Polska, podobnie jak i inne kraje członkowskie UE,
nie ma możliwości samodzielnego podejmowania
działań interwencyjnych na rynku wieprzowiny.
Dostrzegając poważne problemy producentów
żywca wieprzowego, ministerstwo już od jesieni
2006 r., w sytuacji znacznego spadku cen wieprzo-
winy, wielokrotnie wnioskowało do Komisji Euro-
pejskiej o wprowadzenie dopłat do prywatnego skła-
dowania oraz refundacji wywozowych do półtusz
wieprzowych. KE oceniła wówczas, że stabilna sytu-
acja na wspólnotowym rynku wieprzowiny nie daje
podstaw do wprowadzania wsparcia w postaci ww.
instrumentów.
Jesienią 2007 r. pogorszeniu uległa sytuacja na
całym wspólnotowym rynku wieprzowiny – wynika-
ło to ze wzrostu produkcji wieprzowiny w UE oraz
rosnących kosztów produkcji spowodowanych przede
wszystkim wysokimi cenami zbóż i pasz. Biorąc to
pod uwagę, ministerstwo zintensyfikowało wysiłki
zmierzające do podjęcia przez Komisję Europejską
przewidzianych w prawie UE instrumentów inter-
wencji na rynku wieprzowiny. Powtarzane m.in.
przez Polskę postulaty odniosły skutek w postaci de-
cyzji Komisji Europejskiej o uruchomieniu z dniem
29 października 2007 r. wsparcia tego rynku w postaci
dopłat do prywatnego składowania wieprzowiny. Do-
płatami objęto przechowywanie półtusz wieprzowych
oraz ich elementów przez okres od trzech do pięciu
miesięcy według stawek określonych w rozporządze-
niu Komisji (WE) nr 1267/2007 z dnia 26 paździer-
nika 2007 r. w sprawie szczególnych warunków
przyznawania pomocy w odniesieniu do prywatnego
składowania wieprzowiny. Wnioski o dopłaty można
było składać do Agencji Rynku Rolnego do dnia
26 listopada 2007 r.
543
Ponadto z dniem 30 listopada 2007 r., rozszerzo-
ny został asortyment produktów objętych refunda-
cjami wywozowymi w sektorze wieprzowiny. Obok
istniejących refundacji do mięsa przetworzonego
uruchomiono także refundacje do eksportu tusz,
półtusz i elementów. Tym samym starania Polski
o uruchomienie również tego instrumentu zostały
uwieńczone sukcesem.
W odpowiedzi na pogorszenie sytuacji producen-
tów wieprzowiny, które nastąpiło w połowie stycz-
nia 2008 r., Polska podjęła starania o zwiększenie
stawek refundacji do eksportu mięsa wieprzowego.
Zwróciłem się w tej sprawie z pisemnymi wnioskami
do komisarz ds. rolnictwa Mariann Fischer Boel,
ostatnio pismem z dnia 25 lutego 2008 r. Występo-
wałem również o rozważenie zastosowania innych
instrumentów wsparcia rynku wieprzowiny, w tym
skupu interwencyjnego. Wniosek o zastosowanie
wszelkich przewidzianych prawem wspólnotowym
instrumentów wsparcia rynku wieprzowiny przed-
stawiłem również na posiedzeniu Rady Ministrów
ds. Rolnictwa i Rybołówstwa Unii Europejskiej, któ-
re odbyło się w dniu 18 lutego 2008 r.
Komisja Europejska uznała jednak, iż w chwili
obecnej nie ma podstaw do zwiększania stawek re-
fundacji, zaproponowała natomiast możliwość wy-
dłużenia na wniosek zainteresowanej strony okresu
obowiązywania zawartych już umów prywatnego
składowania wieprzowiny o maksymalnie 3 miesią-
ce. Dzięki temu ponowne wprowadzanie na rynek
mięsa wieprzowego przechowywanego w ramach
mechanizmu będzie mogło być rozciągnięte w cza-
sie. Szczegółowe zasady ustala rozporządzenie Ko-
misji (WE) nr 179/2008 z dnia 28 lutego 2008 r.
umożliwiające przedłużenie okresu obowiązywania
umów o prywatne przechowywanie w sektorze wie-
przowiny.
Ponadto w dniu 1 lutego 2008 r. wystąpiłem do
prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumen-
tów, aby zgodnie z kompetencjami określonymi
w ustawie z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie kon-
kurencji i konsumentów UOKiK zbadał, czy zacho-
wania rynkowe przedsiębiorców prowadzących skup
żywca wieprzowego nie naruszają zasad konkuren-
cji. W odpowiedzi prezes UOKiK wskazał, że zawar-
cie porozumienia antykonkurencyjnego w rozumie-
niu art. 6 ustawy, tj. porozumienia, którego celem
lub skutkiem jest wyeliminowanie, ograniczenie lub
naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku
właściwym, „wymaga” określonej struktury rynku,
tzn. dany rynek musi charakteryzować się nieznacz-
nym rozdrobnieniem podmiotowym. Ocenił jedno-
cześnie, że struktura rynku wieprzowiny w Polsce,
w szczególności duża liczba działających na nim
podmiotów, powoduje, że trudno dopatrzyć się na
tym rynku zachowań o charakterze nadużyć znie-
kształcających lub ograniczających konkurencję.
Poinformował także, iż w ostatnim półroczu do
UOKiK nie wpłynęły sygnały przedsiębiorców doty-
czące zakłóceń konkurencji na rynku wieprzowiny.
544
Prezes UOKiK zwrócił ponadto uwagę, iż od po-
rozumień ograniczających konkurencję, w których
koniecznym warunkiem jest uzgodnienie określone-
go zachowania dokonane w jakiejkolwiek formie,
należy odróżnić tzw. zachowania paralelne (np. po-
dążanie za liderem) obserwowane w szczególności
w przypadkach zewnętrznych zmian na określonym
rynku właściwym czy też zachowania (nie paralel-
ne), których celem jest dostosowanie przedsiębior-
ców do zmieniających się warunków konkurowania.
Zachowania takie, jeżeli nie są wynikiem zawarcia
porozumienia, nie są zakazane w rozumieniu art. 6
ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.
Prezes UOKiK zapewnił jednocześnie, że rynki
rolne znajdują się pod stałym monitoringiem ze
strony podległego mu urzędu i w przypadku stwier-
dzenia nieprawidłowości organ antymonopolowy
niezwłocznie podejmie działania leżące w jego kom-
petencji.
Obok działań doraźnych, przedstawionych po-
wyżej, podejmowane są również działania strate-
giczne ukierunkowane na zachęcanie do zawiera-
nia umów kontraktacyjnych w celu zapewnienia
stabilności zbytu żywca wieprzowego oraz wzmac-
nianie pozycji producentów poprzez tworzenie grup
producenckich.
W ramach działań na rzecz promocji zawierania
umów kontraktacyjnych, w 2005 r. propozycje treści
umów oraz aneksów do nich opracowane zostały
przez Radę Gospodarki Żywnościowej przy mini-
strze rolnictwa i rozwoju wsi wspólnie z Departa-
mentem Prawno-Legislacyjnym oraz przedstawicie-
lami zainteresowanych sektorów, w tym sektora
trzody chlewnej. Dostępne są one na stronach inter-
netowych Rady Gospodarki Żywnościowej.
Zachęcaniu przetwórców do zawierania umów
kontraktacyjnych służą następujące mechanizmy:
— w rozporządzeniu MRiRW z dnia 17.10.2007
w sprawie szczegółowych warunków i trybu przy-
znawania pomocy finansowej w ramach działania
Zwiększenie wartości dodanej podstawowej produk-
cji rolnej i leśnej objętego Programem Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013 przewiduje się,
że refundacji podlega zasadniczo nie więcej niż 40%
kosztów kwalifikowalnych poniesionych przez bene-
ficjenta będącego małym lub średnim przedsiębior-
stwem. W przypadku jednak beneficjenta, który co
najmniej 25% ogólnej ilości produktów rolnych na-
bywa na podstawie umów zawartych na co najmniej
rok z grupami producentów rolnych, refundacji pod-
lega do 50% kosztów kwalifikowalnych.
— w Programie wspierania restrukturyzacji i mo-
dernizacji przemysłu mięsnego, chłodnictwa składo-
wego i przetwórstwa jaj w Polsce zatwierdzonym
przez MRiRW zgodnie z rozporządzeniem Rady Mi-
nistrów z dnia 26.04.2007 r. w sprawie szczegółowe-
go zakresu i kierunków działań ARIMR oraz sposo-
bów ich realizacji, wprowadzono zapis, że podmioty
realizujące przedsięwzięcia w zakładach uboju zobo-
wiązane są do wykorzystania w procesie produkcji
surowca pochodzącego co najmniej w 70% w ramach
wieloletnich umów kontraktacyjnych. Warunek ten
nie obowiązuje zakładu uboju posiadającego własną
bazę surowcową.
Ponadto ustawa o grupach producentów rolnych
i ich związkach oraz o zmianie innych ustaw z dnia
15 września 2000 r. (Dz. U. Nr 88, poz. 983, z późn.
zm.) jak również rozporządzenie w sprawie wykazu
produktów i grup produktów, dla których mogą być
tworzone grupy producentów rolnych, minimalnej
rocznej wielkości produkcji towarowej oraz mini-
malnej liczby członków grupy producentów rolnych,
były już kilka razy nowelizowane. Każdorazowo
brano pod uwagę postulaty wysuwane przez osoby
zainteresowane działalnością w grupach producen-
tów rolnych. Wszystkie zmiany miały na celu zachę-
cenie oraz ułatwienie potencjalnym członkom orga-
nizowanie się w grupy producentów rolnych.
Chciałbym także zaznaczyć, iż jednym z priory-
tetów w działaniach resortu rolnictwa jest zdobywa-
nie nowych rynków zbytu dla polskiego mięsa wie-
przowego. W ostatnim czasie podejmowane w tym
celu wysiłki przyniosły wymierny efekt w postaci
otwarcia w połowie grudnia 2007 r. rynku USA na
eksport m.in. świeżego i zamrożonego mięsa wie-
przowego.
Należy również podkreślić, że w wyniku podpi-
sanego przez Polskę i Federację Rosyjską memoran-
dum z dniem 19 grudnia 2007 r., po ponad dwóch
latach, zniesione zostało embargo na import z Polski
do Federacji Rosyjskiej m.in. nieprzetworzonego
mięsa.
Podejmowane są również działania na rzecz
promocji wyrobów wysokiej jakości, w tym także
mięsa, podczas wystąpień targowych i narodowych.
W 2007 r. wyroby te były promowane m.in. na tar-
gach: Grune Woche w Berlinie, Salon Gourmets
w Madrycie, Tutto Food w Mediolanie, Anuga w Ko-
lonii oraz podczas Polskiej Ekspozycji Narodowej
w Azerbejdżanie.
Przedstawiając powyższe, chciałbym podkreślić,
iż w 2008 r. kontynuowane będą działania na rzecz
promocji polskiej żywności, w tym mięsa wieprzowe-
go. Ponadto w ramach intensyfikacji działań promo-
cyjnych na rynkach wschodnich ministerstwo pla-
nuje uczestnictwo w 2008 r. w ośmiu imprezach tar-
gowych sektora rolno–spożywczego organizowanych
na terenie Federacji Rosyjskiej.
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie polityki kulturalnej państwa (1234)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację złożoną przez pana posła Jana Kulasa,
SPS-023-1234/08, z 25 lutego br., zawierającą pyta-
nia dotyczące podstaw działalności kulturalnej Mini-
sterstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących informacji.
Podstawowymi aktami prawnymi regulującym
działalność kulturalną są:
— ustawa o organizowaniu i prowadzeniu dzia-
łalności kulturalnej z 25 października 1991 r.;
— ustawa o ochronie zabytków i opiece nad za-
bytkami z 23 lipca 2003 r.;
— ustawa o bibliotekach z 27 czerwca 1997 r.;
— ustawa o muzeach z 21 listopada 1996 r.;
— ustawa o kinematografii z 30 czerwca 2005 r.;
— ustawy: o samorządzie gminnym, powiato-
wym i wojewódzkim, które wskazują na konieczność
realizowania przez jednostki poszczególnych szcze-
bli administracji zadań z zakresu kultury.
Jest to oczywiście jedynie niewielka część przepi-
sów prawnych regulujących tę sferę działalności
społecznej.
Pragnę podkreślić, że w 2004 r. została przyjęta
przez rząd RP Narodowa Strategia Rozwoju Kultu-
ry na lata 2004–2013. Określa ona, w formie naro-
dowych programów kultury, główne kierunki polity-
ki kulturalnej resortu. Są to: NPK „Znaki czasu”,
NPK „Promocja czytelnictwa i rozwój sektora książ-
ki”, NPK „Rozwój instytucji artystycznych”, NPK
„Wspieranie debiutów i rozwój szkół artystycznych
– Maestria”, NPK „Ochrona zabytków i dziedzictwa
kulturowego”.
Informuję ponadto, że w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego trwają obecnie prace nad
aktualizacją NSRK, polegającą m.in. na rozszerze-
niu listy narodowych programów kultury o obszar:
edukacji kulturalnej, promocji kultury polskiej oraz
problematykę przemysłów kultury.
Nakłady państwa na finansowanie działalności
kulturalnej ilustruje załączona tabela*). Warto za-
uważyć, że nakłady te wzrosły między rokiem 2000
a 2008 z 685 600 mln zł do 1 252 500 zł, tj. o 83%.
W chwili obecnej Ministerstwo Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego finansuje działalność kultural-
ną przez 12 programów. Programy te są podstawą
ubiegania się o środki finansowe. Określają m.in.:
cele, zadania, typy projektów, alokację finansową,
uprawnionych wnioskodawców, tryb naboru i wybo-
ru wniosków, kryteria oceny. O dotację na realizację
zadań z zakresu kultury ubiegać się mogą m.in.: jed-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
545
nostki samorządu terytorialnego, instytucje kultury,
instytucje filmowe, szkoły i uczelnie artystyczne, or-
ganizacje pozarządowe oraz podmioty gospodarcze.
W roku 2008 ogłoszono następujące programy:
„Promocja twórczości”. Program obejmuje wspie-
ranie oraz promocję twórczości artystycznej.
„Rozwój infrastruktury kultury i szkolnictwa ar-
tystycznego”. Celem Programu Operacyjnego „Roz-
wój infrastruktury kultury i szkół artystycznych”
jest wyrównywanie dostępu do dóbr i usług kultury
poprzez inwestycje w infrastrukturę, poprawa wa-
runków funkcjonowania instytucji kultury, instytu-
cji filmowych oraz szkół i uczelni artystycznych.
„Edukacja kulturalna i upowszechnianie kultu-
ry”. Głównym celem programu jest podnoszenie
kompetencji kulturalnych społeczeństwa, przygoto-
wanie dzieci i młodzieży do aktywnego uczestnictwa
w kulturze, tworzenie warunków do rozwijania ak-
tywności twórczej, wzbogacanie oferty kulturalnej
kierowanej do szerokiego grona odbiorców, zachowa-
nie tradycji i przekazu ludowego dziedzictwa kultu-
rowego, a także podnoszenie kwalifikacji i doskona-
lenie zawodowe osób działających w sferze upo-
wszechniania kultury.
„Fryderyk Chopin”. Celem programu jest kulty-
wowanie i ochrona dziedzictwa Fryderyka Chopina.
Program realizowany jest poprzez m.in.: propago-
wanie wiedzy o Chopinie, promocję twórczości mu-
zycznej w kraju, wspieranie rozwoju utalentowanych
młodych muzyków, stymulowanie rozwojem orygi-
nalnych badań naukowych, rozbudzanie zaintereso-
wań młodych naukowców problematyką chopinolo-
giczną, stworzenie warunków do rozwoju turystyki
kulturalnej związanej ze śladami obecności Fryde-
ryka Chopina, udostępnienie archiwaliów związa-
nych z ochroną dziedzictwa Fryderyka Chopina oraz
ich zabezpieczenie przed skutkami klęsk żywioło-
wych, kradzieżami i nielegalnym wywozem.
„Rozwój inicjatywy lokalnych”. Celem programu
jest pobudzanie inicjatyw lokalnych oraz stwarzanie
warunków do rozwoju twórczości. W ramach pro-
gramu wspierane są zadania niskobudżetowe (tj. ta-
kie, w których maksymalna wnioskowana dotacja
z budżetu ministra kultury i dziedzictwa narodowe-
go wynosi 25 000 PLN).
„Promocja kultury polskiej za granicą”. Celem
programu operacyjnego jest promocja oraz kreowa-
nie pozytywnego wizerunku Polski poza granicami
kraju poprzez: prezentację kultury polskiej poza
granicami kraju, promowanie polskich twórców i ich
twórczości poza granicami kraju, realizację współ-
pracy międzynarodowej w dziedzinie kultury w ra-
mach porozumień i umów międzyrządowych oraz
resortowych.
„Promocja czytelnictwa”. Celem programu jest
poprawa jakości zbiorów bibliotecznych i dostępu do
zbiorów; w tym wsparcie wydawnictw i sieci dystry-
bucji książki, zwiększenie efektywności promocji
polskiej książki w kraju i za granicą; rozwój czaso-
pism kulturalnych; promocja tłumaczeń i przekła-
546
dów ambitnej literatury zagranicznej, jak również
zwiększenie zainteresowania książką.
„Promesa ministra kultury i dziedzictwa naro-
dowego”. Celem programu jest zwiększenie efektyw-
ności wykorzystania środków europejskich na rzecz
rozwoju kultury. Program polega na dofinansowa-
niu przez ministra kultury i dziedzictwa narodowe-
go wkładu krajowego do wybranych projektów kul-
turalnych, realizowanych ze środków europejskich.
„Patriotyzm jutra”. Celem programu jest wspie-
ranie cennych inicjatyw edukacyjnych, wychowaw-
czych i artystycznych, które promują postawy pa-
triotyczne oraz przypominają w ciekawy sposób
o polskiej historii.
„Znaki czasu”. Celem programu jest przywróce-
nie i ożywienie relacji współczesny artysta – jego
dzieło – obywatel. Niezwykle ważnym elementem
programu jest także długofalowe działanie na rzecz
przygotowania odbiorców kultury, a szczególnie – sztu-
ki współczesnej. Jednym z głównych zadań jest za-
kup kolekcji sztuki współczesnej.
Dziedzictwo kulturowe. Podstawowym celem
programu jest: ochrona i zachowanie materialnego
dziedzictwa kulturowego, zwiększanie narodowego
zasobu dziedzictwa kulturowego (w tym dziedzictwa
archeologicznego), kompleksowa rewaloryzacja za-
bytków, zwiększenie roli zabytków i muzealiów
w rozwoju turystyki i przedsiębiorczości poprzez two-
rzenie zintegrowanych narodowych produktów tury-
stycznych, poprawa warunków instytucjonalnych,
prawnych i organizacyjnych w zakresie ochrony za-
bytków i ich dokumentacji, zabezpieczenie zabytków,
muzealiów i archiwaliów przed skutkami klęsk ży-
wiołowych, kradzieżami i nielegalnym wywozem za
granicę oraz na wypadek sytuacji kryzysowych, udo-
stępnianie zabytków na cele publiczne, utrwalanie
zasobów dziedzictwa kulturowego w formie cyfrowej,
renowacja i konserwacja zabytkowych cmentarzy
(z wyjątkiem grobów i cmentarzy wojennych).
„Herbert”. Celem programu jest upowszechnia-
nie wiedzy o życiu i twórczości Zbigniewa Herberta,
popularyzacja jego dzieł w różnorodnych formach
(np. spektakle teatralne, wystawy, konferencje, kon-
kursy, publikacje), a także wsparcie badań nad do-
robkiem pisarza.
„Mecenat”. O dotację w ramach tego programu
mogą ubiegać się wyłącznie jednostki samorządu te-
rytorialnego na zadania wykonywane w ramach
programów realizowanych przez instytucje filmowe
i instytucje kultury, które zostały przejęte przez jed-
nostki samorządu terytorialnego w dniu 1 stycznia
1999 r. Podstawowym celem programu jest stworze-
nie impulsu rozwojowego dla instytucji i pośrednio
dla regionów, w których funkcjonują.
Informuję jednocześnie, że trwają prace mające
na celu dokonanie niezbędnych zmian w zakresie,
rodzaju i liczbie programów. Celem prowadzonych
prac jest opracowanie i wdrożenie takiego systemu,
który pozwoli na rzeczywistą i zauważalną poprawę
zarówno stanu infrastruktury kulturalnej, jak i ja-
kości realizowanych przedsięwzięć artystycznych.
Jak się wydaje, dotychczasowy sposób finansowania
działalności kulturalnej (w roku bieżącym ogłoszo-
no nabór do 21 programów i priorytetów) prowadził
do rozproszenia środków; finansowania małymi
środkami bardzo wielu przedsięwzięć o niewielkim
znaczeniu artystycznym czy edukacyjnym. Przewi-
duję, że zmiany te wejdą w życie w 2009 r.
Za fundamentalny uważam fakt przejęcia przez
administrację samorządową większości zadań zwią-
zanych z mecenatem nad kulturą, a także zwiększa-
jący się udział w produkcji i upowszechnianiu treści
artystycznych podmiotów trzeciego sektora (organi-
zacje pozarządowe).
Doświadczenia ostatnich lat wskazują na zrozu-
mienie znaczenia kultury dla rozwoju społeczności
lokalnych rozumianych nie tylko jako zwiększenie
ich spójności, poczucia tożsamości identyfikacji
z miejscem zamieszkania, ale także jako elementu
mającego istotne znaczenie dla rozwoju gospodar-
czego i promocji. Dowodzi tego niezbicie fakt zwięk-
szania nakładów na tę sferę działalności społecznej,
podjęcie działań w zakresie poprawy stanu infra-
struktury i wyposażenia instytucji kultury.
Zwiększająca się rola samorządów, a także orga-
nizacji pozarządowych wymagać będzie kontynu-
owania prac zmierzających do precyzyjnego określe-
nia zadań i kompetencji MKiDN, j.s.t. oraz organi-
zacji non profit, poszukiwania pól współpracy, wska-
zania kierunków działań na przyszłość.
Doświadczenia zebrane w ciągu kilkunastu lat
działań samorządów pozwalają dzisiaj na podjęcie
prac zmierzających do wskazania tych zadań, które
są lub w przyszłości stać się powinny podstawową
kompetencją MKiDN, np.:
— opieka nad dziedzictwem i zabytkami kultury
narodowej;
— promocja kultury polskiej za granicą; promo-
cja dokonań kultury światowej w Polsce;
— funkcjonowanie szkolnictwa artystycznego
i edukacji kulturalnej;
— pomoc w realizacji szczególnie istotnych pro-
cesów i zjawisk artystycznych;
— prowadzenie badań nad kulturą, stworzenie
systemu informacji o zjawiskach i trendach kultu-
ralnych i artystycznych.
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
przystąpiło do przygotowania „Raportu o stanie kul-
tury”. Raport przygotowany zostanie przez eksper-
tów zajmujących się problematyką kulturalną z róż-
nych ośrodków akademickich w Polsce. Raport za-
wierał będzie nie tylko diagnozę stanu obecnego, ale
także sugestię i propozycje rozwiązań. Przewiduję, że
raport przygotowany zostanie do końca bieżącego
roku. Stanie się on podstawą do przyjęcia długofalo-
wej strategii rozwoju kultury w Polsce.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Monika Smoleń
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie stosunków polsko-brytyjskich (1235)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jana Kulasa (pismo nr SPS-023-
-1235/08 z dnia 25 lutego br.) w sprawie stosunków
polsko-brytyjskich uprzejmie informuję:
1. Podstawą polsko-brytyjskich stosunków poli-
tycznych jest Wspólna Deklaracja Rządów Rzeczy-
pospolitej Polskiej i Zjednoczonego Królestwa Wiel-
kiej Brytanii i Irlandii Północnej z 24 kwietnia 1991 r.,
podpisana podczas wizyty państwowej prezydenta
RP Lecha Wałęsy w Wielkiej Brytanii.
2. Stosunki polsko-brytyjskie po 1989 r. stopnio-
wo i konsekwentnie ulegały intensyfikacji oraz za-
cieśnianiu (szczególnie dynamiczny rozwój współ-
pracy polsko-brytyjskiej nastąpił po roku 1997, kie-
dy do władzy doszła brytyjska Partia Pracy, która
aktywnie realizowała proeuropejską politykę). Pol-
ska była dla Wielkiej Brytanii jednym z bardziej
atrakcyjnych gospodarczo państw w regionie Euro-
py Środkowowschodniej. Ponadto, w związku z unij-
nymi aspiracjami RP, Londyn zaczął dostrzegać
i uwzględniać potencjał polityczny Polski jako przy-
szłego ważnego partnera i potencjalnego sojusznika
w ramach współpracy na forum unijnym.
3. Łącznie w latach 1989–2004 rząd brytyjski
przeznaczył na programy pomocowe dla Polski po-
nad 120 mln GBP. Sfinansowanych zostało m.in.
wiele projektów dla sektora rolnego, a Polska jako
jedyny kraj regionu otrzymała tak znaczną pomoc
brytyjską na rozwój rolnictwa. Od 1994 r. do 2004 r.
funkcjonowała Polsko-Brytyjska Grupa Robocza ds.
Rolnictwa, która służyła rozwijaniu współpracy bi-
lateralnej oraz stanowiła forum wymiany informa-
cji i poglądów w sprawach dot. akcesji Polski do UE.
Ważnym elementem wsparcia Wielkiej Brytanii był
brytyjski Fundusz Know-How utworzony w 1989 r.
w odpowiedzi na historyczne zmiany ustrojowe za-
chodzące w Europie Środkowej i Wschodniej. Jego
celem było m.in. wspieranie polskich przemian
w kierunku demokracji pluralistycznej oraz gospo-
darki rynkowej (fundusz zakończył działalność
31 marca 2004 r.). Współpracę polsko-brytyjską re-
alizowano również w formie projektów twinningo-
wych w oparciu o program PHARE. Pomoc dla Pol-
ski po wejściu na drogę demokracji w 1989 r. to rów-
nież konsekwentne wsparcie polityczne Wielkiej
Brytanii (bez względu na ekipę rządzącą) dla posze-
rzenia Unii Europejskiej m.in. o Polskę.
4. Na terenie Wielkiej Brytanii zadania z zakre-
su polskiej polityki zagranicznej realizują: Ambasa-
da RP w Londynie, Konsulaty Generalne w: Edyn-
547
burgu, Londynie i Manchesterze, konsulaty honoro-
we oraz Instytut Polski w Londynie.
5. Najważniejszym nowym elementem we współ-
pracy polsko-brytyjskiej po wejściu RP do Unii Eu-
ropejskiej bez wątpienia stała się współpraca na fo-
rum unijnym, z pełną agendą spraw dot. funkcjono-
wania i przyszłości UE. Rozwojowi współpracy pol-
sko-brytyjskiej sprzyja zbieżność stanowisk obu
krajów w podstawowych kwestiach polityki europej-
skiej i międzynarodowej, w tym przede wszystkim
w odniesieniu do: stosunków transatlantyckich, po-
lityki bezpieczeństwa, polityki wschodniej i bezpie-
czeństwa energetycznego, w kwestii rozwoju euro-
pejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony, w tym re-
lacji UE–NATO. Nowe przesłanki i możliwości współ-
pracy (m.in. w obszarze społecznym czy gospodar-
czym) pojawiły się wraz z licznym napływem pol-
skich pracowników na rynek brytyjski, w związku
z decyzją Wielkiej Brytanii o otwarciu tego rynku
z dniem naszej akcesji do UE.
6. Od szeregu lat utrzymuje się wysoki poziom
polsko-brytyjskich stosunków politycznych, na któ-
re składają się kontakty i wizyty na wszystkich
szczeblach oraz różne formy współpracy, takie jak
m.in.: konsultacje polityczne między Kancelarią
Prezydenta RP a Urzędem Premiera Wielkiej Bryta-
nii, dialog międzyparlamentarny, intensywne kon-
takty członków obu rządów, wymiana stażystów
między MSZ a FCO (brytyjskie MSZ), konsultacje
międzydepartamentalne. Po przystąpieniu Polski
do UE współpraca dwustronna jest systematycznie
rozwijana i wzmacniana we wszystkich obszarach.
W okresie ostatnich kilku lat polsko-brytyjska
współpraca gospodarcza rozwija się wyjątkowo po-
myślnie (na koniec 2007 r. wzajemne obroty osią-
gnęły poziom ok. 6200 mln GBP). Wielka Brytania
jest obecnie czwartym partnerem handlowym Pol-
ski jako odbiorca polskich towarów. Na szczególną
uwagę zasługuje fakt, że stałemu trendowi wzrostu
wzajemnych obrotów handlowych towarzyszy jedno-
cześnie wysoka dynamika polskiego eksportu,
znacznie przekraczająca dynamikę importu. Po raz
pierwszy od lat Polska uzyskała dodatni bilans han-
dlowy w obrotach z Wielką Brytanią w 2003 r. i od
tego czasu utrzymuje się dodatnie saldo obrotów
handlowych. Obecność licznej grupy Polaków w Wiel-
kiej Brytanii przyczynia się do wzmacniania i roz-
woju kontaktów między społeczeństwami i gospo-
darkami obu krajów. Widoczny jest wpływ na rozwój
współpracy w sferze kulturalnej i turystycznej – nie
tylko zwiększa się liczba Brytyjczyków odwiedzają-
cych Polskę, lecz także wzrasta zainteresowanie na-
szą kulturą i językiem (m.in. w programach uczelni
wyższych w Wielkiej Brytanii stopniowo rozszerza
się zakres studiów polonistycznych, w tym dostęp-
ność przedmiotów takich jak język polski, polska li-
teratura i historia Polski). Obecnie trwają przygoto-
wania do zakrojonej na dużą skalę prezentacji do-
robku kultury polskiej w Wielkiej Brytanii pod na-
zwą „Sezon polski 2009/2010”.
548
7. W najbliższych latach prowadzone będą dzia-
łania na rzecz utrzymania wysokiej dynamiki kon-
taktów politycznych, wojskowych, gospodarczych
i kulturalno-naukowych między Polską a Wielką
Brytanią. W sferze politycznej zauważalny jest defi-
cyt wizyt wysokiego szczebla przedstawicieli brytyj-
skich władz w Polsce, a jego zrównoważenie pozo-
staje priorytetem strony polskiej. W tym roku plano-
wana jest m.in. wizyta brytyjskiego ministra spraw
zagranicznych w Polsce (ostatnia wizyta robocza
w Polsce brytyjskiego ministra spraw zagranicznych
miała miejsce w 2001 r.).
Równie istotnym celem jest zainaugurowanie pol-
sko-brytyjskich konsultacji w formule „Dialogu euro-
pejskiego” zgodnie z deklaracją ministrów spraw za-
granicznych obu krajów podpisaną w marcu 2007 r.
w Londynie. Mechanizm ten stwarza możliwość po-
głębienia współpracy dwustronnej oraz wzajemnego
zrozumienia w odniesieniu do najważniejszych spraw
agendy europejskiej. Pożądana byłaby także intensy-
fikacja dialogu międzyparlamentarnego między Pol-
ską a Wielką Brytanią, który odzwierciedlałby wzmo-
żone kontakty społeczeństw obu krajów w ostatnich
latach i przyczyniłby się do pogłębienia oraz scemen-
towania sympatii między naszymi narodami.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie rozbudowy Oddziału Celnego
w Tomaszowie Lubelskim (1236)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka, nr SPS-023-1236/08, z dnia
25 lutego 2008 r., przy którym została przesłana in-
terpelacja posła Mariusza Grada w sprawie rozbudo-
wy Oddziału Celnego w Tomaszowie Lubelskim,
uprzejmie informuję, iż Służba Celna podjęła działa-
nia w tej sprawie. Mając na uwadze trudną sytuację
lokalową, w jakiej znajduje się Oddział Celny w To-
maszowie Lubelskim, oraz brak towarzyszącej in-
frastruktury potrzebnej przy odprawach celnych,
dyrektor Izby Celnej w Białej Podlaskiej w listopa-
dzie 2007 r. zwrócił się do burmistrza Tomaszowa
Lubelskiego o pozyskanie działek usytuowanych
przy ul. Łaszczowieckiej 12 na potrzeby budowy no-
woczesnego oddziału celnego.
Uprzejmie informuję Pana Posła, że na dzień
dzisiejszy burmistrz miasta Tomaszów Lubelski
postanowieniem nr R.7332/6/08 z dnia 15.01.2008 r.
pozytywnie zaopiniował podział działek przy ul. Łasz-
czowieckiej. Po zatwierdzeniu podziału przedmio-
towej nieruchomości i wydaniu stosownej decyzji
wydziału geodezyjnego ww. działka zostanie prze-
kazana w użytkowanie Izbie Celnej w Białej Podla-
skiej. Podjęcie uchwały w przedmiotowym zakresie
przez Radę Miasta Tomaszów Lubelski ma nastą-
pić w marcu br.
Jednocześnie informuję, iż w Ministerstwie Fi-
nansów trwają prace nad projektem ustawy „Pro-
gram modernizacji Służby Celnej w latach 2009–
–2011”, w ramach której wstępnie przewidywane
jest sfinansowanie budowy Oddziału Celnego w To-
maszowie Lubelskim.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie podniesienia poziomu wynagrodzeń
pracowników parków krajobrazowych (1237)
Odpowiadając na interpelację poselską pana po-
sła Włodzimierza Karpińskiego przesłaną przy pi-
śmie wicemarszałka Sejmu RP z dnia 25 lutego 2008 r.
(znak: SPS-024-1237/08) w sprawie poziomu wyna-
grodzeń pracowników parków krajobrazowych, uprzej-
mie informuje, co następuje:
Problem zasad wynagradzania oraz niskich sta-
wek płac dla pracowników zatrudnionych w parkach
krajobrazowych jest mi dobrze znany. W dniu 8 lute-
go 2008 r. zwróciłem się do ministra pracy i polityki
społecznej, pani minister Jolanty Fedak, z prośbą
o rozważenie aktualizacji załącznika nr 1 do rozpo-
rządzenia MPiPS z dnia 18 lipca 1996 r. w sprawie
„zasad wynagradzania za pracę i przyznawania in-
nych świadczeń związanych z pracą dla pracowni-
ków zatrudnionych w państwowych jednostkach
sfery budżetowej działających w zakresie ochrony
środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa” (Dz. U.
Nr 96, poz. 447, z późn. zm.).
W odpowiedzi ministra pracy i polityki społecz-
nej z dnia 18 lutego 2008 r. (pismo znak: DPR-V-
-4250-4-BW/MŻ/08) zostałem poinformowany o przy-
gotowanym nowym projekcie rozporządzenia, o któ-
rym mowa. Projekt ten w międzyczasie został już

skierowany do uzgodnień międzyresortowych. Ak-
tualnie jest opiniowany przez poszczególne komórki
organizacyjne Ministerstwa Środowiska. Ze wstęp-
nej oceny nowego projektu rozporządzenia wynika,
iż jego zapisy powinny spełnić oczekiwania pracow-
ników zatrudnionych w parkach krajobrazowych,
a regulacje w nim zawarte będą sprzyjać łagodzeniu
problemu niskiego poziomu wynagrodzenia za pracę
na poszczególnych stanowiskach.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Leszczyny
w sprawie przedmiotu „sztuka”
w ramowych planach nauczania
oraz kwalifikacji nauczycieli do prowadzenia
zajęć edukacyjnych z tego przedmiotu (1240)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Nr SPS-023-1240/08 złożoną przez pa-
nią poseł Izabelę Leszczynę w sprawie ujęcia przed-
miotu sztuka w ramowych planach nauczania oraz
kwalifikacji nauczycieli do prowadzenia zajęć z tego
zakresu, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Nowy przedmiot sztuka wprowadzono do szkół
w 1999 r. wraz z wejściem w życie reformy systemu
oświaty. Zgodnie z przepisami rozporządzenia mini-
stra edukacji narodowej z dnia 15 lutego 1999 r.
w sprawie ramowych planów nauczania w szkołach
publicznych (Dz. U. Nr 14, poz. 128, z późn. zm.) za-
stąpił on dwa przedmioty: muzykę i plastykę.
Zgodnie z obowiązującymi w tym okresie przepi-
sami określającymi podstawy programowe wycho-
wania przedszkolnego i kształcenia ogólnego pro-
gram przedmiotu sztuka składał się z elementów
treści programowych właściwych dla plastyki i mu-
zyki. Opracowany w roku 2000 program ramowego
kursu kwalifikacyjnego dla nauczycieli przedmiotu
„sztuka” odpowiadał obowiązującej wówczas pod-
stawie programowej przedmiotu sztuka.
Wraz z wejściem w życie przepisów rozporządzenia
ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 12 lutego
2002 r. w sprawie ramowych planów nauczania
w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 15, poz. 142, z późn.
zm) zrezygnowano z realizacji „sztuki” jako odrębne-
go przedmiotu.
Należy jednocześnie wyjaśnić, że w świetle § 3
ust. 10 ww. rozporządzenia z dnia 12 lutego 2002 r.
w szkolnym planie nauczania dopuszcza się wpro-
549
wadzenie zestawienia zajęć edukacyjnych w blok
przedmiotowy, w ramach którego prowadzone jest
zintegrowane nauczanie treści i umiejętności z róż-
nych dziedzin wiedzy realizowane w toku jednoli-
tych zajęć edukacyjnych.
Stosownie do ramowych planów nauczania dla
szkoły podstawowej i gimnazjum zajęcia z przed-
miotów muzyka i plastyka mogą być prowadzone
w bloku przedmiotowym „sztuka”, przy czym zaję-
cia te obejmują wówczas nauczanie treści programo-
wych przedmiotów plastyka i muzyka.
Zgodnie z przytoczonymi wyżej przepisami zaję-
cia w bloku przedmiotowym sztuka mogą być pro-
wadzone w szkole, mimo że nie ma odrębnego przed-
miotu sztuka. Mając na uwadze powyższe, należy
określić, kto może prowadzić zajęcia w tym zakresie.
W ocenie Ministerstwa Edukacji Narodowej wyma-
gania kwalifikacyjne w stosunku do osób prowadzą-
cych zajęcia w bloku przedmiotowym sztuka są ta-
kie same jak w przypadku nauczycieli innych przed-
miotów lub rodzajów prowadzonych zajęć. Blok
przedmiotowy sztuka może prowadzić osoba speł-
niająca wymagania kwalifikacyjne w tym zakresie
dla danego typu szkoły.
Kwestię kwalifikacji nauczycieli reguluje art. 9
ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela
(Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm.) oraz
rozporządzenie ministra edukacji narodowej i spor-
tu z dnia 10 września 2002 r. w sprawie szczegóło-
wych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli oraz
określenia szkół i wypadków, w których można za-
trudnić nauczycieli niemających wyższego wykształ-
cenia lub ukończonego zakładu kształcenia nauczy-
cieli (Dz. U. Nr 155, poz. 1288).
Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia kwali-
fikacje do zajmowania stanowiska nauczyciela w szko-
le podstawowej i gimnazjum, gdzie istnieje możli-
wość realizacji bloku przedmiotowego sztuka, posia-
da m.in. osoba, która:
— legitymuje się dyplomem ukończenia studiów
wyższych na kierunku (specjalności) zgodnym lub
zbliżonym z nauczanym przedmiotem lub rodzajem
prowadzonych zajęć i posiada przygotowanie peda-
gogiczne,
— legitymuje się dyplomem ukończenia studiów
wyższych na kierunku (specjalności) innym niż na-
uczany przedmiot lub rodzaj prowadzonych zajęć,
która ponadto posiada przygotowanie pedagogiczne
i ukończyła studia podyplomowe lub kurs kwalifika-
cyjny z zakresu nauczanego przedmiotu lub rodzaju
prowadzonych zajęć.
Ponadto kwalifikacje do zajmowania stanowiska
nauczyciela w szkole podstawowej posiada również
osoba, która:
— legitymuje się dyplomem ukończenia zakładu
kształcenia nauczycieli w specjalności zgodnej
z nauczanym przedmiotem lub rodzajem prowadzo-
nych zajęć,
— legitymuje się dyplomem ukończenia zakładu
kształcenia nauczycieli w specjalności innej niż na-
550
uczany przedmiot, która ponadto ukończyła kurs
kwalifikacyjny z zakresu nauczanego przedmiotu
lub rodzaju prowadzonych zajęć.
Mając na uwadze powyższe, osoby, które uzyska-
ły przygotowanie w zakresie odrębnego kiedyś
przedmiotu sztuka, posiadają kwalifikacje do pro-
wadzenia bloku przedmiotowego sztuka, jeśli plan
szkoły przewiduje taką formę kształcenia.
Zgodnie z ww. przepisami uzyskanie przygoto-
wania w zakresie sztuki nie daje natomiast kwalifi-
kacji do prowadzenia przedmiotów plastyka i muzy-
ka realizowanych odrębnie, poza blokiem przedmio-
towym sztuka.
Wyjaśniam ponadto, że w Ministerstwie Eduka-
cji Narodowej nie są prowadzone obecnie żadne pra-
ce w celu przywrócenia w ramowych planach na-
uczania dla szkół publicznych przedmiotu sztuka.
Jednocześnie uprzejmie informuję Panią Poseł,
że rozpoczęły się intensywne prace związane z przy-
gotowaniem i wdrożeniem niezbędnej reformy pro-
gramowej w szkole podstawowej i gimnazjum. Po
zakończeniu tych prac projekt reformy programowej
będzie poddany szerokiej konsultacji społecznej.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Konwińskiego
oraz grupy posłów
w sprawie przekwalifikowania drogi krajowej
nr 6 na drogę ekspresową (S6) na odcinku
Goleniów–Gdańsk w związku z organizacją
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012
w Polsce (1241)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Zbigniewa Konwińskiego
oraz grupy posłów z dnia 6 lutego 2008 r., przeka-
zanej przy piśmie z dnia 25 lutego 2008 r., znak:
SPS-023-1241/08, w sprawie modernizacji drogi
krajowej nr 6, uprzejmie przekazuję następujące
informacje.
W związku z przyznaniem Polsce i Ukrainie pra-
wa do organizacji Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
Euro 2012 została przeprowadzona analiza różnych
wariantów budowy dróg pod kątem optymalizacji
połączeń między miastami organizującymi rozgryw-
ki, jak również połączeń transgranicznych. Wyni-
kiem tej analizy jest propozycja przyspieszenia ter-
minów realizacji zadań, które uznano za kluczowe
pod kątem budowy sieci dróg w związku z organiza-
cją Euro 2012. Do zadań tych należą odcinki dróg
łączące miasta, w których mają odbyć się mecze ME
2012 oraz odcinki przygraniczne. Łączna wartość
przyspieszanych zadań Euro 2012 wynosi 26 785 347
tys. zł.
Jednakże, biorąc pod uwagę fakt, iż potrzeby
w zakresie zarówno budowy, jak i modernizacji in-
frastruktury transportowej wielokrotnie przewyż-
szają wielkość dostępnych na ten cel środków, nie
wszystkie konieczne do przeprowadzenia inwestycje
mogą zostać zrealizowane. Z tego też powodu moder-
nizacja drogi krajowej nr 6 nie została przewidziana
do realizacji w przyjętym przez Radę Ministrów
w dniu 25 września 2007 r. „Programie budowy dróg
krajowych na lata 2008–2012”. Pomimo tego aktual-
nie prowadzone są prace przygotowawcze do realiza-
cji wybranych odcinków drogi krajowej nr 6. W chwi-
li obecnej w opracowaniu jest studium techniczno-
-ekonomiczno-środowiskowe budowy drogi ekspreso-
wej S6. Prowadzone są także prace przygotowawcze
do budowy obwodnicy Słupska i Nowogardu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posłów Sławomira Preissa,
Pawła Suskiego i Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie ustawy o biokomponentach
i biopaliwach ciekłych (1249)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma z dnia 25 lutego 2008 r., znak: SPS-023-1249/08,
poniżej przedstawiam stanowisko do kwestii podnie-
sionych w interpelacji Panów Posłów Sławomira Pre-
issa, Pawła Suskiego i Zbigniewa Konwińskiego w spra-
wie realizacji ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bio-
komponentach i biopaliwach ciekłych.
Rząd przywiązuje olbrzymie znaczenie do rozwo-
ju rynku biokomponentów i biopaliw ciekłych, upa-
trując w nim istotny element zrównoważonego roz-
woju, prowadzący do poprawy bezpieczeństwa ener-
getycznego, przy jednoczesnym pozytywnym wpły-
wie na stan środowiska, w szczególności przez re-
dukcję emisji dwutlenku węgla i innych zanieczysz-
czeń. Jednocześnie, rozwój tego rynku przyczynia
się do aktywizacji terenów wiejskich poprzez zwięk-
szenie produkcji rolniczej na cele energetyczne (nie-
żywnościowe) oraz związane z tym tworzenie no-
wych miejsc pracy. Mając na uwadze wyżej wymie-

nione zalety stosowania biokomponentów i biopaliw
ciekłych podjęte zostały działania, których wyni-
kiem było uchwalenie ustaw z dnia 25 sierpnia 2006 r.:
o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz o sys-
temie monitorowania i kontrolowania jakości paliw,
jak również przyjęcie Wieloletniego programu pro-
mocji biopaliw lub innych paliw odnawialnych na
lata 2008-2014.
Intencją Rządu nie jest zatem tylko sam wzrost
wykorzystania biokomponentów i biopaliw ciekłych,
ale również dodatkowe korzyści z niego wynikające,
związane z rozwojem terenów wiejskich, w tym po-
prawą sytuacji ekonomicznej rolników.
Odnosząc się do złej sytuacji gorzelni rolniczych
w Polsce należy podkreślić, że główną przyczyną ta-
kiego stanu rzeczy jest ich słaba pozycja konkuren-
cyjna wynikająca z wysokich kosztów produkcji su-
rowego spirytusu. Przenoszą się one w sposób bez-
pośredni na cenę oferowanego bioetanolu. W efekcie
bioetanol wyprodukowany z takiego surowca nie
znajduje nabywców, ponieważ krajowi producenci
paliw, tzn. podmioty zobowiązane do realizacji Na-
rodowego Celu Wskaźnikowego, wybierają na rynku
najtańszy produkt. Są to działania całkowicie uza-
sadnione, a wręcz wybór droższych ofert byłby nie-
zgodnym z prawem działaniem na szkodę spółek
prawa handlowego i ich akcjonariuszy. Natomiast
ewentualny zakup przez te podmioty droższego bio-
etanolu powodowałby wzrost cen paliw, a w konse-
kwencji negatywne skutki dla gospodarki.
Wymaga zaznaczenia, że specyfiką polskiej bran-
ży gorzelniczej jest występowanie dużej liczby ma-
łych instalacji, które nie są w stanie konkurować
z dużymi podmiotami mającymi możliwość wyko-
rzystywania efektów skali oraz nowych technologii
np. w zakresie dającego dodatkowe przychody zago-
spodarowania odpadów produkcyjnych. Cecha ta
odróżnia krajowy sektor produkcji spirytusu suro-
wego od jego odpowiedników w innych państwach
członkowskich Unii Europejskiej. Dodatkowym utrud-
nieniem dla funkcjonowania gorzelni rolniczych jest
import bioetanolu do Unii Europejskiej z krajów
trzecich, jak np. Brazylia czy Pakistan, które z uwa-
gi na warunki klimatyczne i surowcowe mogą wy-
twarzać bioetanol znacznie taniej niż państwa euro-
pejskie.
Analizując problem gorzelni rolniczych należy
mieć na uwadze, że w dłuższej perspektywie obec-
nie produkowany bioetanol zostanie zastąpiony
przez bioetanol wytwarzany w technologii tzw.
„drugiej generacji” na bazie lignocelulozy, co jest
zgodne z projektem nowych regulacji Unii Europej-
skiej dotyczących odnawialnych źródeł energii,
w tym biopaliw.
W ocenie Rządu już obecnie istniejące rozwiąza-
nia powinny spowodować pozytywny wpływ na
funkcjonowanie krajowego rynku bioetanolu. Wej-
ście w życie z dniem 1 stycznia br. obowiązku doty-
czącego zapewnienia przez producentów i importe-
rów paliw określonego udziału biokomponentów
551
w ogólnej ilości paliw, jak również określona w roz-
porządzeniu Rady Ministrów z dnia 15 czerwca 2007 r.
w sprawie Narodowych Celów Wskaźnikowych na
lata 2008-2013, dynamiczna ścieżka wzrostu pozio-
mu tego obowiązku, powinny sprawić, że nawet nie-
co droższy bioetanol krajowej produkcji będzie znaj-
dował nabywcę. Dodatkowym instrumentem zwięk-
szenia popytu na bioetanol jest uruchomiony już
proces legislacyjny dotyczący dopuszczenia do obro-
tu paliwa zawierającego 85% bioetanolu (tzw. E85)
oraz przewidywany wzrost wykorzystania przez flo-
ty autobusów miejskich paliwa E95.
Wymaga zaznaczenia, że Ministerstwo Gospo-
darki również na forum Unii Europejskiej prowadzi
działania zmierzające do poprawy konkurencyjności
bioetanolu wytwarzanego w oparciu o krajowe su-
rowce. Polska niezmiennie prezentuje stanowisko
sprzeciwiające się dopuszczaniu importu bioetanolu
z krajów trzecich na rynek unijny. Oprócz tych dzia-
łań, które mają charakter doraźny, prowadzone są
także prace mające na celu systemowe ograniczenie
importu oraz zapewnienie, aby w nowych regula-
cjach unijnych znalazły się przepisy skutkujące tym,
że rozwój wykorzystania odnawialnych źródeł ener-
gii, w tym biopaliw, będzie oparty o własne, unijne
zasoby biomasy.
Jednocześnie w związku z sygnałami, zgłasza-
nym także przez Związek Gorzelni Polskich, o nie-
skuteczności obecnego systemu wsparcia w postaci
zwolnień akcyzowych dla producentów paliw, posta-
nowiłem przeprowadzić analizę tego mechanizmu.
W najbliższym czasie Ministerstwo Gospodarki we
współpracy z Ministerstwem Finansów oraz Mini-
sterstwem Rolnictwa i Rozwoju Wsi rozpatrzy tę
sprawę, w tym szczególnie postulowane przez środo-
wisko gorzelni rolniczych przeniesienie środków ze
zwolnień akcyzowych na bezpośrednie dopłaty dla
wytwórców biokomponentów. Analiza ta ma pozwo-
lić na uzyskanie odpowiedzi na pytanie, czy rozwią-
zanie to jest dopuszczalne w świetle regulacji Unii
Europejskiej oraz czy będzie ono miało pozytywne
rezultaty. To jest, czy rozwiązując problem jednej
grupy społecznej zapewniony zostanie właściwy roz-
wój rynku biokomponentów i biopaliw ciekłych oraz
czy będzie to rozwiązanie optymalne w skali całej
gospodarki.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
552
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Magdaleny Kochan
w sprawie przepisów regulujących
przyznawanie świadczeń rodzinnych (1253)
W odpowiedzi na pismo z dnia 25 lutego 2008 r.,
znak: SPS-023-1253/08, w sprawie interpelacji pani
poseł Magdaleny Kochan dotyczącej przyznawania
świadczeń rodzinnych, w tym również tzw. beciko-
wego, w oparciu o przepisy wspólnotowe, uprzejmie
wyjaśniam:
1. Regulacje dotyczące koordynacji systemów za-
bezpieczenia społecznego zostały zawarte w rozpo-
rządzeniu Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerw-
ca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpie-
czenie społecznego do pracowników najemnych, osób
prowadzących działalność na własny rachunek i do
członków ich rodzin przemieszczających się we Wspól-
nocie oraz rozporządzeniu Rady (EWG) nr 574/72
z dnia 21 marca 1972 r. będącym rozporządzeniem
wykonawczym do rozporządzenia nr 1408/71. Z dniem
przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Eu-
ropejskiej stały się one częścią polskiego porządku
prawnego i są źródłem prawa dla polskich instytucji,
sądów i obywateli. Przepisy te powinny być stosowa-
ne w sposób jednolity we wszystkich państwach
członkowskich.
2. Zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 28 listopada
2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r.
Nr 139, poz. 992, z późn. zm.) realizację zadania
w zakresie świadczeń rodzinnych, jako zadania zle-
conego z zakresu administracji rządowej, w tym peł-
nienie funkcji instytucji właściwej w związku z udzia-
łem Rzeczypospolitej Polskiej w koordynacji syste-
mów zabezpieczenia społecznego oraz wydawanie
decyzji w sprawach świadczeń rodzinnych realizo-
wanych w związku z koordynacją systemów zabez-
pieczenia społecznego, powierzono samorządom wo-
jewództw lub upoważnionym (zgodnie z ust. 2 art. 21
ww. ustawy) przez marszałka województwa regio-
nalnym ośrodkom polityki społecznej.
3. Jednorazowa zapomoga z tytułu urodzenia
dziecka – tzw. becikowe – została wprowadzona
ustawą z dnia 29 grudnia 2005 r. (Dz. U. z 2006 r.
Nr 12, poz. 67) o zmianie ustawy o świadczeniach
rodzinnych. Art. 2 pkt 4 ustawy o świadczeniach ro-
dzinnych z dn. 28 listopada 2003 r. (Dz. U. z dn. 30
grudnia 2003 r., z późn. zm.) stanowi, że „świadcze-
niami rodzinnymi są:
1) zasiłek rodzinny oraz dodatki do zasiłku ro-
dzinnego;
2) świadczenia opiekuńcze: zasiłek pielęgnacyjny
i świadczenie pielęgnacyjne;
3) zapomoga wypłacana przez gminy;
4) jednorazowa zapomoga z tytułu urodzenia
dziecka”.
Zgodnie z powyższymi przepisami tzw. becikowe
wchodzi w zakres świadczeń rodzinnych i równocze-
śnie podlega zasadom koordynacyjnym.
4. W przypadku podjęcia przez męża/ojca dzieci
legalnej pracy (w charakterze pracownika najem-
nego lub osoby prowadzącej działalność na własny
rachunek) na terytorium innego państwa człon-
kowskiego, zgodnie z art. 73 rozporządzenia Rady
(EWG) nr 1408/71 jest on uprawniony, na członków
swojej rodziny, którzy zamieszkują na terytorium
innego państwa członkowskiego, do świadczeń ro-
dzinnych przewidzianych przez ustawodawstwo
państwa wykonywania pracy, natomiast członko-
wie jego rodziny, dla przyznania tych świadczeń,
traktowani są tak, jakby zamieszkiwali na teryto-
rium tego państwa.
Jeżeli matka dzieci nie wykonuje działalności za-
wodowej w Polsce, to, zgodnie z prawem pierwszeń-
stwa, państwem właściwym do wypłaty świadczeń
rodzinnych, na podstawie ww. art. 73 rozporządze-
nia Rady (EWG) nr 1408/71, jest państwo, w którym
wykonywana jest działalność zawodowa.
W sytuacji, kiedy obydwoje rodzice są aktywni
zawodowo, wówczas znaczenie ma miejsce zamiesz-
kania rodziny (dzieci), zatem wszelkie świadczenia
rodzinne, w takim przypadku również tzw. beci-
kowe, przysługują zgodnie z ustawodawstwem
państwa miejsca zamieszkania członków rodziny.
Stanowi o tym art. 10 rozporządzenia Rady (EWG)
nr 574/72 z dn. 14 czerwca 1971 r. w sprawie stoso-
wania systemów zabezpieczenia społecznego do pra-
cowników najemnych, osób prowadzących działal-
ność na własny rachunek i do członków ich rodzin
przemieszczających się we Wspólnocie.
Pierwszeństwo wypłaty świadczeń, czyli ustale-
nie właściwego ustawodawstwa, oznacza, że dany
rodzic podlega przepisom tego kraju, w którym pra-
cuje zawodowo i opłaca składki na ubezpieczenie
społeczne. Zgodnie z przepisami danego państwa
ma wypłacane wszelkie świadczenia rodzinne.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej podję-
ło niezbędne działania w celu przeszkolenia pra-
cowników regionalnych ośrodków polityki społecz-
nej w zakresie stosowania przepisów o koordynacji
systemów zabezpieczenia społecznego oraz przeka-
zało regionalnym ośrodkom polityki społecznej wy-
jaśnienia m.in. dotyczące postępowania w sytu-
acjach takich, jak przedstawiona w interpelacji
pani poseł Kochan.
Ponadto uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej podjęło działania zmie-
rzające do wyłączenia powyższego świadczenia z za-
kresu przedmiotowego przepisów o koordynacji,
jako specjalnego zasiłku porodowego, poprzez wpi-
sanie go w załączniku II.2 do rozporządzenia 1408/
71. Wówczas tzw. becikowe będzie przyznawane je-
dynie na podstawie polskiego ustawodawstwa. W chwi-
li obecnej prace nad wyłączeniem jednorazowej za-
pomogi z tytułu urodzenia dziecka są w końcowym

etapie procesu legislacyjnego UE i najprawdopodob-
niej w maju br. projekt rozporządzenia zostanie
przyjęty na posiedzeniu Rady.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie zmian w rozkładach jazdy pociągów
na przykładzie połączeń Białystok–Szczecin
przez Warszawę (1256)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów, w odpowiedzi na interpela-
cję pana posła Jarosława Matwiejuka (nr pisma
SPS-023-1256/08 z dnia 25 lutego br.), przekazaną
do ministra infrastruktury przez Kancelarię Preze-
sa Rady Ministrów przy piśmie DSPA-4401-924/08
z dnia 27 lutego 2008 r., dotyczącą zmian w rozkła-
dzie jazdy pociągów na przykładzie połączenia Bia-
łystok–Warszawa–Szczecin poniżej przedstawiam
następujące informacje.
Roczny rozkład jazdy pociągów opracowywany
jest przez przewoźników kolejowych m.in. na pod-
stawie wniosków napływających od podróżnych,
a także przedstawicieli jednostek samorządów tery-
torialnych oraz wyników badań marketingowych
i analiz, z uwzględnieniem możliwości techniczno-
-eksploatacyjnych i przepustowości linii, przy jedno-
czesnym dostosowaniu się do wysokości środków
z budżetu państwa przeznaczonych na dofinansowa-
nie kolejowych przewozów międzywojewódzkich
i międzynarodowych.
Kwota dotacji przeznaczona na dofinansowanie
przewozów międzywojewódzkich i międzynarodo-
wych określana jest corocznie w ustawie budżetowej
i na rok 2008 została ustalona łącznie w wysokości
240 mln zł. Środki te nie są jednak wystarczające na
dofinansowanie wszystkich pociągów, których uru-
chomienia oczekują podróżni. W związku z tym do-
konywane są analizy efektywności ekonomicznej po-
szczególnych pociągów i jeśli wpływy ze sprzedaży
biletów tylko w niewielkim stopniu pokrywają kosz-
ty uruchomienia danego połączenia, tak jak w opisa-
nych przez pana posła przypadkach, niestety zacho-
dzi konieczność zawieszenia kursowania pociągów
przynoszących największe straty.
Wśród pociągów wytypowanych do ograniczenia
kursowania znalazł się pociąg relacji Ełk–Warszawa
Wschodnia–Ełk przez Białystok (łącznik do pociągu
553
relacji Terespol–Szczecin–Terespol). Pociąg ten
jako ostatni w dobie z kierunku Białegostoku do
Warszawy charakteryzuje się zmiennym zaintere-
sowaniem podróżnych. W dni powszednie frekwen-
cja jest niewielka i wynosi 50–100 osób. Największy
potok podróżnych w tym pociągu występuje w nie-
dzielę i w dniach powrotu uczniów i studentów do
szkół. Dlatego też kursowanie tego pociągu od dnia
01 lutego 2008 r. zostało ograniczone do kursowa-
nia w niedziele z Ełku i w soboty do Ełku. Ponadto
pociąg ten będzie kursował codziennie w okresie
letnich wakacji szkolnych.
Pociąg relacji Białystok–Szczecin–Białystok przez
Olsztyn, Gdynię od dnia 1 lutego br. kursuje w skró-
conej relacji Białystok–Olsztyn–Białystok, a w cza-
sie wakacji letnich w pełnej relacji. Pociąg jest
w Białymstoku skomunikowany z pociągami z i do
Warszawy.
Przywrócenie pociągu relacji Ełk–Warszawa
Wschodnia–Ełk przez Białystok do codziennego kur-
sowania możliwe będzie po przeanalizowaniu kosz-
tów i przychodów w segmencie przewozów miedzy-
wojewódzkich na rok 2008 na podstawie wykonania
I kwartału.
W związku powyższym rozważona zostanie moż-
liwość przywrócenia do codziennego kursowania
tego pociągu na odcinku Białystok–Warszawa–Bia-
łystok.
Przedstawiając powyższe, informuję, iż w toku
negocjacji tegorocznej umowy o dofinansowanie prze-
wozów międzywojewódzkich zostanie przeanalizo-
wania możliwość dofinansowania jak największej
ilości tych pociągów w ramach określonej w budże-
cie państwa dotacji na ten cel.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Żaczka
w sprawie planu restrukturyzacji
Krajowej Spółki Cukrowej SA oraz błędów
formalno–prawnych zawartych we wniosku
o przyznanie pomocy restrukturyzacyjnej,
złożonym przez zarząd KSC SA
do Agencji Rynku Rolnego (1258)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Żaczka (przysła-
554
ną przy piśmie z dnia 25 lutego br. znak: SPS-023-
-1258/08) w sprawie planu restrukturyzacji Krajo-
wej Spółki Cukrowej SA oraz błędów formalnopraw-
nych zawartych we wniosku o przyznanie pomocy
restrukturyzacyjnej złożonym przez Zarząd KSC
SA do Agencji Rynku Rolnego, uprzejmie przekazuję
następujące informacje.
Zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
o Agencji Rynku Rolnego i organizacji niektórych
rynków rolnych (Dz. U. Nr 42, poz. 368, z późn. zm.)
minister właściwy do spraw rynków rolnych, reali-
zując zadania związane z kwotowaniem produkcji
cukru i izoglukozy, wydaje decyzje administracyjne
dotyczące:
— przyznania kwoty produkcyjnej cukru oraz
kwoty produkcyjnej izoglukozy;
— przyznania dodatkowej kwoty produkcyjnej
cukru oraz kwoty produkcyjnej izoglukozy
oraz koryguje przyznaną kwotę produkcji cu-
kru oraz kwotę produkcji izoglukozy w trzech
przypadkach:
— kiedy Komisja Europejska koryguje kwoty
produkcyjne cukru i izoglukozy,
— kiedy Komisja Europejska ustala wspólny
współczynnik redukcji kwot produkcji cukru lub
kwot produkcji izoglukozy,
— kiedy następuje przeniesienie kwoty produkcji
cukru albo kwoty produkcji izoglukozy pomiędzy
producentami cukru lub producentami izoglukozy.
Natomiast art. 7 rozporządzenia Komisji (WE)
nr 968/2006 dotyczy wniosku o pomoc restruktury-
zacyjną, jaki składa producent cukru starający się
o pomoc z funduszu restrukturyzacji w zamian za
oddanie części lub całości kwoty produkcji cukru.
Producent jest wówczas zobowiązany do przeprowa-
dzenia konsultacji w ramach porozumień branżo-
wych (art. 2 wyżej cytowanego rozporządzenia).
Zgodnie z unijnymi przepisami decyzję dotyczącą
skorzystania z funduszu restrukturyzacji i oddania
kwot podejmuje producent cukru. Obniżenie kwot
produkcji przez producenta cukru o 13,5% w ramach
funduszu restrukturyzacji nie jest poprzedzone de-
cyzjami administracyjnymi wydanymi przez mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi. Nie ma więc tu zastoso-
wania art. 31 ww. ustawy.
Ponadto uprzejmie informuję, że w dniu 22 stycz-
nia 2008 r. Krajowa Spółka Cukrowa SA złożyła
w Agencji Rynku Rolnego wniosek o pomoc restruk-
turyzacyjną poprzedzony konsultacjami w ramach
Porozumienia Branżowego.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami Agencja
Rynku Rolnego zobowiązana była do sprawdzenia
wszystkich elementów wniosku określonych w roz-
porządzeniu Rady (WE) nr 320/2006 z dnia 20 lute-
go 2006 r. ustanawiającego tymczasowy system re-
strukturyzacji przemysłu cukrowniczego we Wspól-
nocie. Prezes Agencji Rynku Rolnego zarządzeniem
nr 369/2007/W z dnia 6 listopada 2007 r. powołał ze-
spół zadaniowy dokonujący oceny wniosków o po-
moc restrukturyzacyjną złożonych przez producen-
tów cukru. W dniu 15 lutego br. Agencja Rynku Rol-
nego, po sprawdzeniu wszystkich elementów wnio-
sku Krajowej Spółki Cukrowej SA o przyznanie po-
mocy restrukturyzacyjnej, podjęła decyzję o kwalifi-
kalności wniosku i poinformowała o tym Komisję
Europejską.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska,
głównego konserwatora przyrody
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Aldony Młyńczak
w sprawie zajęcia stanowiska w kwestii
wprowadzenia w Polsce żywności
modyfikowanej genetycznie (1259)
Odpowiadając na pismo z dnia 26 lutego 2008 r.,
znak: SPS-023-1259/08, zawierające interpelację
pani poseł Aldony Młyńczak dotyczącą zajęcia sta-
nowiska w kwestii wprowadzenia w Polsce żywności
genetycznie zmodyfikowanej, przedkładam nastę-
pujące wyjaśnienia oraz informacje odnoszące się do
problematyki zawartej w pytaniach pani poseł.
1. Sprawy odnoszące się do żywności genetycznie
zmodyfikowanej są uregulowane przepisami znajdu-
jącymi się m.in. w rozporządzeniu (WE) nr 1829/
2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22
września 2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfiko-
wanej żywności i paszy. Decyzje o wprowadzeniu do
obrotu żywności i pasz zawierających lub składają-
cych się z GMO podejmowane są przez właściwe in-
stytucje Unii Europejskiej. Procedura zatwierdza-
nia produktów GMO zapewnia jednak wszystkim
państwom członkowskim UE udział w podejmowa-
niu decyzji podczas głosowań na forum ww. instytu-
cji, tj. Stałego Komitetu do Spraw Łańcucha Żywno-
ściowego i Zdrowia Zwierząt oraz resortowych Rad
UE. Głosowania poprzedzone są dyskusjami, które
dają możliwość wypowiedzenia się w odniesieniu do
poszczególnych wniosków i wyjaśnienia ewentual-
nych wątpliwości. Procedura ta daje także innym
podmiotom możliwość udziału w procesie decyzyj-
nym, włączając opinię publiczną i organizacje poza-
rządowe.
Zgodnie z traktatową zasadą swobodnego prze-
pływu towarów żaden kraj nie może zakazywać ani
utrudniać obrotu żywnością GMO lub paszami GMO
na swoim terytorium (dotyczy to oczywiście tych

produktów GMO, które zostały umieszczone na ryn-
ku wspólnotowym zgodnie z decyzją Komisji Euro-
pejskiej).
Odstępstwo od tej reguły stanowią przypadki,
kiedy dane państwo członkowskie UE uzyska nowe
lub dodatkowe informacje mające wpływ na ocenę
ryzyka dla środowiska lub w wyniku ponownej oce-
ny posiadanych wcześniej informacji na podstawie
nowych lub dodatkowych danych naukowych, ma
uzasadnione podstawy, aby uważać, że organizm ge-
netycznie zmodyfikowany, wchodzący w skład pro-
duktu, który prawidłowo zgłoszono i dla którego
uzyskano zezwolenie, stanowi ryzyko dla zdrowia
ludzkiego lub środowiska naturalnego. Wówczas
państwo to może tymczasowo ograniczyć lub zaka-
zać stosowania i/lub sprzedaży tego GMO na swoim
terytorium. Tego typu zakazy wprowadzały na swo-
ich terytoriach: Francja, Niemcy, Włochy, Luksem-
burg, Grecja, Węgry oraz Austria. Należy nadmie-
nić, że każdy zakaz wprowadzony przez dane pań-
stwo członkowskie musi uzyskać akceptację więk-
szości pozostałych państw członkowskich UE i Ko-
misji Europejskiej, aby mógł być utrzymany. Przed
podjęciem decyzji analizuje się przede wszystkim
nowe dowody naukowe uzasadniające wprowadze-
nie zakazu. Do tej pory wszystkie zakazy, z wyjąt-
kiem austriackiego ograniczenia stosowania kuku-
rydzy MON810 oraz T25 (możliwość uprawy), zosta-
ły zniesione, gdyż zdaniem Komisji Europejskiej
wnioski o ich wprowadzenie nie zawierały nowych
dowodów wskazujących na to, aby dane produkty
GM mogły wywierać negatywny wpływ na zdrowie
ludzi, zwierząt lub środowiska.
Na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1829/2003
podejmuje się decyzje w sprawie wprowadzenia do
obrotu określonego organizmu genetycznie zmodyfi-
kowanego, głównie z przeznaczeniem na żywność
i pasze, ale także na uprawę i przetwarzanie. W związ-
ku z tym, wyrażając sprzeciw wobec przyjęcia decy-
zji zezwalającej na wprowadzenie do obrotu danego
GMO jako żywności, wyraża się jednocześnie sprze-
ciw wobec jego wprowadzenia z przeznaczeniem na
inne cele, np. pasze. Wiele państw członkowskich
UE, podobnie jak Polska, jest przeciwnych wprowa-
dzaniu do obrotu żywności genetycznie zmodyfiko-
wanej, jednak w związku z wykorzystywaniem przez
te kraje dużych ilości glutenu kukurydzianego czy
śruty sojowej w hodowli zwierząt, opowiadają się one
często za przyjęciem decyzji w sprawie wprowadze-
nia do obrotu danego produktu z przeznaczeniem na
pasze, głosując tym samym również za wprowadze-
niem do obrotu tego produktu jako żywności.
Podkreślenia wymaga również fakt, że aby sku-
tecznie odrzucić decyzję w sprawie wprowadzenia
na rynek GMO potrzebne jest uzyskanie kwalifiko-
wanej większości głosów w liczbie 255 z 345. Nie
oznacza to jednak końca procesu, gdyż zgodnie
z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, okre-
śloną w decyzji Rady 2006/512/WE z dnia 17 lipca
2006 r., zmieniającą decyzję 1999/468/WE z dnia
555
28 czerwca 1999 r., ustanawiającą warunki wykony-
wania uprawnień wykonawczych przyznanych Ko-
misji, decyzja jest następnie przedkładana na forum
Rady UE. Jeżeli w Radzie zostanie osiągnięta kwa-
lifikowana większość głosów wymagana do odrzuce-
nia decyzji, Komisja Europejska ma prawo do wnie-
sienia pod głosowanie ponownie tej samej lub zmie-
nionej decyzji. Zatem teoretycznie możliwe jest sku-
teczne odrzucanie decyzji zezwalających na wpro-
wadzenie do obrotu GMO, jednak biorąc pod uwagę
funkcjonowanie ww. procedury, musiałoby to trwać
właściwie w nieskończoność.
Dlatego też szukanie sojuszników i tworzenie ko-
alicji w celu odrzucania decyzji zezwalających na
wprowadzenie do obrotu GMO nie jest najlepszą for-
mą blokowania komercjalizacji produktów biotech-
nologicznych, w tym żywności GMO. Nawet Austria,
znana z negatywnego podejścia do GMO, podczas
kuluarowych rozmów nie narzuca swojego poglądu
na ten temat innym krajom. Natomiast od dłuższe-
go czasu szuka niepodważalnych dowodów nauko-
wych potwierdzających niekorzystny wpływ GMO
na zdrowie człowieka, zwierząt czy środowisko, gdyż
taki argument będzie bardziej przekonujący nie tyl-
ko dla innych państw członkowskich UE, ale rów-
nież dla Komisji Europejskiej oraz Europejskiego
Urzędu do Spraw Bezpieczeństwa Żywności.
Należy podkreślić, że dyskusja w tej sprawie
toczy się od dawna i wszystkie kraje UE są tą pro-
blematyką bardzo zainteresowane, z uwagi m.in.
na silny wpływ światowego handlu produktami
GMO na rynek paszowy i farmaceutyczny Unii
Europejskiej.
2. Obecny rząd podtrzymuje negatywne stanowi-
sko poprzedniego rządu w sprawie wprowadzania do
obrotu produktów genetycznie zmodyfikowanych
oraz prowadzenia komercyjnych upraw roślin trans-
genicznych. Celem obecnej ekipy rządzącej jest ogra-
niczenie stosowania GMO w Polsce. Rząd zamierza
realizować to zadanie w ramach obowiązującego
prawa krajowego i wspólnotowego, a także w zgo-
dzie z ratyfikowanymi porozumieniami międzyna-
rodowymi. Na forum wspólnotowym Polska będzie
się opowiadać w przyszłości za wzmocnieniem roli
państw członkowskich UE w procesie podejmowa-
nia decyzji dotyczących wprowadzenia GMO do ob-
rotu oraz popierać wszelkie inicjatywy, które umoż-
liwią tworzenie w Unii Europejskiej obszarów wol-
nych od GMO, zgodnie z wolą wyrażaną przez społe-
czeństwa. Równocześnie, podczas procedury do-
puszczania do obrotu na terytorium Unii Europej-
skiej nowych produktów genetycznie zmodyfikowa-
nych, Polska będzie każdorazowo głosowała przeciw
wprowadzaniu do obrotu takich produktów.
Jednak kluczowym zadaniem będzie kontynu-
acja pracy nad projektem ustawy Prawo o organi-
zmach genetycznie zmodyfikowanych. Bowiem do-
piero nowa ustawa wraz z rozporządzeniami wyko-
nawczymi wypełni istniejące luki prawne w obsza-
rze GMO i zabezpieczy interesy wszystkich zainte-
556
resowanych podmiotów. Zgodnie z prawem wspólno-
towym wybór między prowadzeniem upraw ekolo-
gicznych, konwencjonalnych czy transgenicznych
zależy tylko i wyłącznie od samych rolników, a wła-
dze nie mają prawa przyjmować takich środków,
które uniemożliwiłyby prowadzenie jakiejkolwiek
z tych działalności. Dobrym rozwiązaniem wydaje
się więc ustanowienie wysokich wymogów w zakre-
sie koegzystencji, czyli współistnienia wszystkich
trzech typów upraw. Z katalogu warunków koegzy-
stencji wymienić można np: zachowanie odpowied-
niej izolacji przestrzennej (tzw. pasów ochronnych)
między uprawami GMO i konwencjonalnymi oraz
ekologicznymi, wprowadzenie wymogu odbywania
odpowiednich szkoleń w zakresie upraw roślin trans-
genicznych, wprowadzenie systemu licencji, prze-
prowadzanie konsultacji społecznych, wymogi doty-
czące przechowywania oraz transportu materiału
siewnego i płodów rolnych, wymagania dotyczące
odszkodowań za zanieczyszczenie pól materiałem
transgenicznym. Te wszystkie wymagania powinny
przyczynić się do zminimalizowania ryzyka wynika-
jącego z prowadzenia upraw roślin genetycznie zmo-
dyfikowanych, a jednocześnie nie będą sprzeczne
z prawem wspólnotowym.
Należy nadmienić, że projekt ustawy Prawo o or-
ganizmach genetycznie zmodyfikowanych został no-
tyfikowany do Komisji Europejskiej. Według Komisji
ujawnia on obecnie bardzo restrykcyjne (niezgodne
z prawem wspólnotowym) stanowisko w kwestii upra-
wy roślin transgenicznych w Polsce (zakaz uprawy
wszystkich roślin genetycznie zmodyfikowanych,
które znajdują się obecnie w obrocie lub zostaną do-
puszczone do obrotu we Wspólnocie w przyszłości
z wyjątkiem specjalnych wskazanych stref). Dodat-
kowa procedura zatwierdzania upraw roślin GMO
stanowi niezgodność z obowiązującymi przepisami
wspólnotowymi. Projekt nowej ustawy nakłada po-
nadto na rolników, niepotrzebne zdaniem Komisji
Europejskiej, obciążenia administracyjne. Wątpliwo-
ści wzbudziła także potrzeba ponownego weryfiko-
wania oceny zagrożenia dla produktów, które mają
być wprowadzane do uprawy. Przyjęcie takich roz-
wiązań wbrew opinii Komisji Europejskiej naraziłoby
Polskę na konsekwencje o charakterze gospodar-
czym, finansowym, a także politycznym. Najłatwiej
jest oszacować skutki finansowe (minimalna kara ry-
czałtu dla Polski wynosi 3610 tys. euro, a okresowa
kara pieniężna od 4,3 tys. do 260 tys. euro dziennie,
aż do chwili pełnego dostosowania przepisów krajo-
wych do prawa wspólnotowego). Ewentualne konse-
kwencje wprowadzenia zakazu stosowania GMO
w Polsce byłyby więc bardzo dotkliwe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek Beaty Bublewicz,
Ewy Wolak i Alicji Olechowskiej
w sprawie profilaktyki pierwotnej
w leczeniu hemofilii (1262)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłów Beaty Bublewicz, Ewy Wolak
i Alicji Olechowskiej, przekazaną przez wicemar-
szałka Sejmu RP Pana Krzysztofa Putrę, w sprawie
profilaktyki pierwotnej w leczeniu hemofilii, przeka-
zaną przy piśmie znak: SPS-023-1262/08 z dnia
25 lutego 2008 r., uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Koncentraty czynników krzepnięcia stosowane
obecnie w leczeniu hemofilii są produkowane z ludz-
kiego osocza lub metodami inżynierii genetycznej.
Oba rodzaje leków mają podobną skuteczność tera-
peutyczną. Leki osoczopochodne w trakcie produk-
cji poddawane są co najmniej dwóm procedurom in-
aktywacji patogenów. Ryzyko przeniesienia infekcji
przez ich stosowanie jest obecnie na wyjątkowo ni-
skim poziomie. Od kiedy stosuje się dwie metody in-
aktywacji patogenów nie stwierdzono żadnego przy-
padku zakażenia spowodowanego podawaniem tego
leku. Dawniej opisywane przypadku zakażenia cho-
rych (m.in. we Francji) dotyczą leków produkowa-
nych bez inaktywacji patogenów i nie mogą być ar-
gumentem przeciw stosowaniu leków obecnie pro-
dukowanych. Leki rekombinowane dają z pewnością
chorym większe poczucie bezpieczeństwa, lecz w chwi-
li obecnej są droższe od leków osoczopochodnych,
dlatego też w profilaktyce powikłań hemofilii dzia-
łaniem w pełni zasadne jest stosowanie preparatów
osoczopochodnych.
W chwili obecnej jedyną przeszkodą do wprowa-
dzenia profilaktyki pierwotnej chorych na hemofilię
w Polsce jest niedobór leków w kraju, spowodowany
deficytem środków finansowych w budżecie państwa
przeznaczonych na zakup czynników krzepnięcia.
Ilość czynników krzepnięcia zakupywana w ramach
„Narodowego programu leczenia hemofilii na lata
2005–2011” wystarcza tylko na doraźne leczenie
krwawień. Mając na uwadze dobro chorych, zga-
dzam się, że należy jak najszybciej wprowadzić pro-
filaktykę w leczeniu hemofilii w Polsce. Najlepszym
sposobem unikania krwawień jest zastosowanie te-
rapii profilaktycznej, polegającej na regularnym
podawaniu małych dawek czynników krzepnięcia
(1–2 razy/tydzień), które utrzymują lek we krwi na
poziomie na tyle wysokim, by zapobiec krwawieniu.
Przy ograniczonych środkach finansowych planuje
się zapewnienie ilości leków osoczopochodnych nie-
zbędnych do wprowadzenia profilaktyki u wszyst-
kich dzieci w ramach „Narodowego programu lecze-
nia hemofilii na lata 2005–2011”, a następnie w mia-
rę możliwości zwiększenie udziału leków rekombi-

nowanych, które mogłyby być umieszczone w koszy-
ku świadczeń częściowo gwarantowanych. Pacjenci
obecnie pozbawieni wyboru mieliby wówczas możli-
wość uzyskania leku rekombinowanego za dopłatą
lub w ramach dodatkowego ubezpieczenia. W naj-
bliższym czasie planowane jest powołanie zespołu
ds. opracowania standardu kompleksowej opieki nad
chorymi na hemofilię i pokrewne skazy krwotoczne,
który m.in. miałby za zadanie opracowanie określo-
nych norm w zakresie wdrożenia procedur profilak-
tyki pierwotnej oraz zasady dystrybucji czynników
krzepnięcia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie zagrożenia realizacji inwestycji
szkół wyższych na przykładzie budowy
budynku naukowo-dydaktycznego SGGW
w Warszawie (1264)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem pana posła Artura Górskiego uprzejmie infor-
muję, że proces weryfikacji listy indykatywnej pro-
jektów kluczowych Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” 2007–2013, XIII Oś priory-
tetowa – Infrastruktura Szkolnictwa Wyższego
przebiegał dwustopniowo (decyzja ministra rozwoju
regionalnego z dnia 13 grudnia 2007 r.). Pierwszym
etapem była powtórna analiza list przez instytucje
odpowiedzialne za realizację poszczególnych priory-
tetów, a następnie Ministerstwo Rozwoju Regional-
nego przeanalizowało listy nadesłane przez poszcze-
gólne resorty.
Weryfikacja indykatywnej listy projektów klu-
czowych w ramach XIII Osi priorytetowej – Infra-
struktura Szkolnictwa Wyższego, Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko” 2007–2013
odbyła się wyłącznie na podstawie kryteriów mery-
torycznych. Przy przeglądzie projektów dotyczących
szkolnictwa wyższego kierowano się takimi kryte-
riami jak kierunki kształcenia (na liście zostały pro-
jekty szkół kształcących na kierunkach strategicz-
nych z punktu widzenia rozwoju kraju) oraz możli-
wości nadawania przez uczelnie stopni naukowych.
Pragnę poinformować, iż zgodnie z informacją
(pismo ministra rozwoju regionalnego z dnia 22 lu-
tego, znak: DPI-VI-921000-58-BK/08, skierowane
do Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, a prze-
kazane do wiadomości Ministerstwa Nauki i Szkol-
nictwa Wyższego) w przypadku projektu pn. Cen-
557
trum Naukowo-Dydaktyczne Wydziału Inżynierii
i Kształtowania Środowiska – Centrum Wodne
SGGW, niespełnione zostało jedno z kryteriów bra-
nych pod uwagę podczas weryfikacji projektów indy-
widualnych dla PO IiŚ w sektorze szkolnictwa wyż-
szego, tj. uczelnia nie posiada uprawnień do przy-
znawania stopni doktorskich w dziedzinach obejmu-
jących kierunki priorytetowe dla PO IiŚ (nauki bio-
logiczne, nauki chemiczne, nauki fizyczne, nauki
matematyczne, nauki o ziemi, nauki medyczne, na-
uki techniczne).
Ostateczną decyzję w sprawie listy indykatywnej
projektów kluczowych Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko” 2007–2013 podjęło Mini-
sterstwo Rozwoju Regionalnego jako instytucja za-
rządzająca.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż Minister-
stwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego otrzymało do
pana rektora informację, z której wynika, że uczel-
nia uzyska uprawnienia do nadawania stopnia dok-
tora nauk technicznych pod koniec marca 2008 r.,
a tym samym zostanie spełnione kryterium, które
zdecydowało o usunięciu projektu z listy projektów
indywidualnych.
Zgodnie z wytycznymi MRR w zakresie jednoli-
tego systemu zarządzania i monitorowania projek-
tów indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 usta-
wy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadze-
nia polityki rozwoju możliwa jest aktualizacja listy
projektów indywidualnych, nie częściej niż dwa
razy do roku (tj. w terminie do dnia 31 lipca i do
31 grudnia).
Ponadto uprzejmie informuję, iż w związku
z uwolnieniem części alokacji, planowane jest uru-
chomienie konkursów na nabór projektów w ramach
XIII Osi Priorytetowej – Infrastruktura Szkolnic-
twa Wyższego.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Tadeusza Woźniaka
w sprawie wcześniejszych emerytur
dla mężczyzn, zwanych potocznie emeryturami
60/35 (1265)
W związku z interpelacją Pana Tadeusza Woź-
niaka, Posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
przekazaną przy piśmie z dnia 25 lutego 2008 r.
(znak: SPS-023-1265/08), w sprawie wcześniejszych
emerytur dla mężczyzn, zwanych potocznie emery-
turami 60/35, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
558
Trybunał Konstytucyjny w I części wyroku
z dnia 23 października 2007 r., sygn. akt P 10/07,
orzekł, że przepis art. 29 ust. 1 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 39, poz. 353, z późn. zm.) w zakresie, w jakim nie
przyznaje prawa do emerytury w obniżonym wieku
emerytalnym mężczyźnie, który – odpowiednio jak
kobieta, która nabywa to prawo po osiągnięciu wie-
ku 55 lat i co najmniej 30-letniego okresu składko-
wego i nieskładkowego – osiągnął wiek 60 lat i co
najmniej 35-letni okres składkowy i nieskładkowy,
jest niezgodny z art. 32 i 33 Konstytucji RP. Trybu-
nał orzekł też (w części II wyroku), że przepis art. 29
ust. 1 w zakresie wskazanym w wyroku traci moc
obowiązującą z upływem 12 miesięcy od dnia ogło-
szenia wyroku w Dzienniku Ustaw RP.
Trybunał Konstytucyjny nie przychylił się do
opinii Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej, że
przyjęcie w ustawie o emeryturach i rentach z FUS
przepisu art. 29 ust. 1, który w swej treści odpowia-
da wcześniej obowiązującemu przepisowi art. 26
ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu
emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U.
Nr 40, poz. 267, z póź. zm.), było wyrazem realizacji
jednego z założeń reformy systemu emerytalno-ren-
towego, przejawiającego się w likwidacji niektórych
przywilejów, dokonywanej jednak zgodnie z zasadą
łagodnej ewolucji, co wiązało się z koniecznością li-
kwidacji wielu korzystnych uprawnień, ale też za-
chowaniem dotychczasowych zasad przejścia na
wcześniejszą emeryturę wobec osób, które w dniu
wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach
z FUS, tj. w dniu 1 stycznia 1999 r., miały ukończo-
ny 50. rok życia. W związku z tym rozszerzenie ka-
talogu osób uprawnionych do wcześniejszej emery-
tury o mężczyzn posiadających 35-letni okres skład-
kowy i nieskładkowy, którzy takiego prawa nie po-
siadali na podstawie art. 26 ustawy o zaopatrzeniu
emerytalnym pracowników i ich rodzin, byłoby dzia-
łaniem niezgodnym z zamysłem ustawodawcy.
Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyro-
ku podkreślił m.in., że „ustawodawca, wykluczając
możliwość zastosowania takich samych przesłanek
przejścia na wcześniejszą emeryturę kobiet i męż-
czyzn urodzonych przed 1 stycznia 1949 r., dopuścił
się odmiennego potraktowania podmiotów charak-
teryzujących się wspólną cechą istotną”, związaną
z posiadaniem odpowiednio długiego stażu ubezpie-
czeniowego.
W uzasadnieniu orzeczenia zaznaczono także, że
wyrok ma charakter zakresowy, co oznacza, że Try-
bunał „nie orzekł o niekonstytucyjności tego, co
w art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach
z FUS zostało przez ustawodawcę uregulowane”,
lecz „stwierdził niezgodność z konstytucją treści
normatywnej, której w przepisie brakuje”. Podkre-
ślono również, że „orzeczeniu stwierdzającemu nie-
konstytucyjność przepisu w zakresie, w jakim pomi-
ja on określoną treść normatywną, można przypisać
tylko i wyłącznie skutek ustalający niekonstytucyj-
ność pominięcia i zobowiązujący prawodawcę do sto-
sownej zmiany tego przepisu, niezbędnej dla reali-
zacji norm konstytucyjnych”. Zdaniem Trybunału
przyjęcie poglądu, że wyrok TK wywołuje skutek
„rozporządzający” (uzupełnia przepis o elementy
brakujące), wyraźnie wykracza poza konstytucyjne
kompetencje TK.
Treść uzasadnienia ww. wyroku TK jak również
przepisy art. 71 ust. 2 ustawy o Trybunale Konsty-
tucyjnym z dnia 1 sierpnia 1997 r. (Dz. U. Nr 102,
poz. 643, z późn. zm.) wskazują, że w obecnym sta-
nie prawnym nie ma podstaw do tego, aby organy
rentowe pozytywnie rozpatrywały wnioski o emery-
turę zgłoszone przez mężczyzn spełniających wa-
runki wskazane w części I ww. wyroku.
To z tej przyczyny poszczególne oddziały ZUS
zmuszone są wydawać decyzje o odmowie prawa do
emerytury. Od wielu z nich ubezpieczeni wnoszą od-
wołania do sądów ubezpieczeń społecznych, które
z kolei wydają w takich sprawach różne orzeczenia
– zarówno uwzględniające, jak i oddalające odwoła-
nia. Takiej sytuacji nie sposób było zapobiec. Stała
bowiem temu na przeszkodzie konstytucyjnie chro-
niona zasada państwa prawnego, która wyklucza
możliwość pozbawienia ubezpieczonych prawa do
składania odwołań do sądów ubezpieczeń społecz-
nych od decyzji organów rentowych oraz zasada nie-
zawisłości sądów uniemożliwiająca jakiekolwiek in-
gerencje w proces wydawania orzeczeń sądowych ze
strony innych władz (w tym także ze strony władzy
wykonawczej). Jedynym więc rozwiązaniem tej
trudnej sytuacji była szybka inicjatywa legislacyjna
w celu wykonania wyroku Trybunału Konstytucyj-
nego z dnia 23 października 2007 r.
Mając to na względzie, Ministerstwo Pracy i Po-
lityki Społecznej w trybie pilnym przygotowało pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i ren-
tach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz nie-
których innych ustaw, gdzie m.in. zaproponowano,
aby mężczyźni urodzeni przed 1949 r., którzy ukoń-
czyli wiek 60 lat i posiadają co najmniej 35-letni
okres składkowy i nieskładkowy, uzyskiwali prawo
do wcześniejszej emerytury.
Pragnę poinformować Pana Posła, że ww. projekt
ustawy, realizujący wyrok Trybunału Konstytucyj-
nego z dnia 23 października 2007 r., w dniu 5 lutego
br. został przyjęty przez Radę Ministrów, a w dniu
11 lutego br. został przesłany do Sejmu. Projekt ten
(druk nr 244) został w dniu 26 lutego br. skierowany
do Komisji Polityki Społecznej i Rodziny.
Odnosząc się zaś na koniec do pierwszego z zada-
nych przez Pana Posła pytań, chcę jednoznacznie
podkreślić, że obecnie obowiązujące przepisy regu-
lujące uprawnienia emerytalne (poza oczywiście
przepisem art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach i ren-
tach z FUS) respektują zasadę równości i zakazu
dyskryminacji ze względu na płeć.
W polskim systemie emerytalnym występuje co
prawda dyferencjacja prawa do emerytury męż-

czyzn i kobiet, ale jest ona uzasadniona tzw. uprzy-
wilejowaniem wyrównawczym, którego celowość
istnienia została zaakceptowana również w uza-
sadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 23 października 2007 r. Uprzywilejowanie to
(zwane także dyskryminacją pozytywną) wyraża
się w ustalaniu dla kobiet innej granicy wieku i sta-
żu emerytalnego (o pięć lat mniejszej niż dla męż-
czyzn), a wynika z historycznie ukształtowanej po-
zycji roli kobiet w rodzinie i społeczeństwie, zróżni-
cowania sytuacji kobiet i mężczyzn na rynku pracy
i innych faktycznych nierówności społecznych po-
między płciami, jak np. podwójnego obciążenia ko-
biet pracą zawodową oraz obowiązkami domowymi
i rodzinnymi, w tym związanymi z macierzyń-
stwem i wychowaniem dzieci.
Wskazać można, że jeśli chodzi o zasady oblicza-
nia wysokości emerytur, to są one wspólne dla męż-
czyzn i kobiet.
Z dyferencjacją uprawnień ze względu na płeć nie
mamy zaś w ogóle do czynienia w wypadku prawa
do renty z tytułu niezdolności do pracy i renty ro-
dzinnej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie opodatkowania szkoleń
dla pracowników (1300)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej,
przesłaną przy piśmie z dnia 27 lutego 2008 r.,
nr SPS-023-1300/08, w sprawie opodatkowania po-
datkiem dochodowych od osób fizycznych szkoleń
dla pracowników, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy z dnia
26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn.
zm.) wolna od podatku jest wartość świadczeń przy-
znanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pra-
codawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych
i wykształcenia ogólnego pracownika, z wyjątkiem
wynagrodzeń otrzymywanych za czas urlopu szkole-
niowego oraz za czas zwolnień z części dnia pracy,
przysługujących pracownikom podejmującym naukę
w szkołach lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe
w formach pozaszkolnych.
Zatem zwolnieniem od podatku objęta jest war-
tość świadczeń otrzymanych od pracodawcy przez
pracownika w związku z dokształcaniem, przyzna-
559
na na podstawie odrębnych przepisów. Podkreślić
należy, iż użyte w cytowanym wyżej przepisie sfor-
mułowanie „odrębne przepisy” obejmuje cały szereg
aktów prawnych, z których wynika prawo pracow-
nika do otrzymania od pracodawcy świadczeń
w związku z dokształcaniem. Do tego katalogu zali-
czyć można m.in. rozporządzenie ministra edukacji
narodowej oraz ministra pracy i polityki socjalnej
z dnia 12 września 1993 r. w sprawie zasad i warun-
ków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wy-
kształcenia ogólnego dorosłych (Dz. U. Nr 103,
poz. 472, z późn. zm.).
Jednakże podkreślić należy, iż niektóre grupy
zawodowe mają odrębne uregulowania dotyczące tej
kwestii. I tak, w przypadku żołnierzy zawodowych
czy funkcjonariuszy służb mundurowych zagadnie-
nia z zakresu dokształcania oraz rodzaju świadczeń
otrzymywanych od pracodawcy określają tzw. prag-
matyki służbowe – rozporządzenia wykonawcze do
ustaw regulujących działanie poszczególnych służb.
W odniesieniu zaś do członków korpusu służby cy-
wilnej zagadnienie szkoleń (w tym aplikacji legisla-
cyjnej) i przysługujących w związku z tym świad-
czeń dodatkowo normuje ustawa z dnia 26 sierpnia
2006 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 170, poz. 1218,
z późn. zm.) wraz z obowiązującymi przepisami wy-
konawczymi. Z kolei z aplikacji legislacyjnej mogą
również korzystać, obok członków korpusu służby
cywilnej, także pracownicy urzędów państwowych,
zgodnie z uregulowaniami zawartymi w ustawie
z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów
państwowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 86, poz. 953,
z późn. zm.)
Dlatego też ograniczanie pojęcia „odrębnych
przepisów”, o których mowa w cytowanym na wstę-
pie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy, wyłącznie do aktów
normatywnych wydanych na podstawie przepisów
ustawy Kodeks pracy oraz ustawy o systemie oświa-
ty jest nieuzasadnione, gdyż nie znajduje potwier-
dzenia w treści tej regulacji.
Odnosząc się do zgłaszanych wątpliwości doty-
czących stosowania zwolnienia od podatku do świad-
czeń przyznanych przez pracodawcę w postaci zaku-
pionych szkoleń u organizatora nieposiadającego
akredytacji, o której mowa w przepisach ustawy
o systemie oświaty, uprzejmie informuję.
Kwestię akredytacji regulują przepisy ustawy
o systemie oświaty, a „system akredytacji form
kształcenia ustawicznego ma na celu podnoszenie
ich jakości i efektywności. Innymi słowy, akredyta-
cja stanowi urzędowe potwierdzenie należytego po-
ziomu kształcenia”, komentarz do art. 68b ustawy
z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.), M. Pilich,
Ustawa o systemie oświaty. Komentarz, Dom Wy-
dawniczy ABC, 2006.
Akredytacja stanowi zatem jedynie swoisty cer-
tyfikat poziomu kształcenia prowadzonego w danej
placówce w zakresie systemu oświaty. Pamiętać na-
leży, iż istnieje cała rzesza organizatorów szkoleń
560
prowadzących swoją działalność w oparciu o inne
niż system oświaty regulacje oraz oferujących do-
kształcanie w zakresie wykraczającym poza system
oświaty. Podmioty te nie mają możliwości otrzyma-
nia akredytacji.
Biorąc pod uwagę brzmienie powołanego na
wstępie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy, należy stwier-
dzić, iż przepis ten nie uzależnia stosowania okre-
ślonego w nim zwolnienia podatkowego od posiada-
nia akredytacji przez organizatora szkoleń. Stąd też
posiadanie bądź brak akredytacji przez organizato-
ra szkolenia należy uznać za pozostające bez wpły-
wu na prawo do korzystania ze zwolnienia od podat-
ku świadczeń przyznanych pracownikowi na pod-
stawie odrębnych przepisów w związku z jego do-
kształcaniem.
Wobec powyższego w obecnym stanie prawnym
nie znajduję uzasadnienia do wprowadzania zmiany
w zakresie omawianego zwolnienia od podatku. Pa-
miętać należy, iż wątpliwości co do stosowania
przedmiotowego zwolnienia powstały na skutek
zmian w odrębnych przepisach, a przede wszystkim
w związku z wejściem w życie rozporządzenia mini-
stra edukacji i nauki z dnia 3 lutego 2006 r. w spra-
wie uzyskiwania i uzupełniania przez osoby doro-
słe wiedzy ogólnej, umiejętności i kwalifikacji za-
wodowych w formach pozaszkolnych (Dz. U. Nr 31,
poz. 216). Przepisy tego rozporządzenia uporządko-
wały sferę uzupełniania przez osoby dorosłe wiedzy
ogólnej, umiejętności i kwalifikacji zawodowych w for-
mach pozaszkolnych, lecz realizowanych wyłącznie
w ramach systemu oświaty. Jednocześnie nadal nie-
uporządkowana pozostaje kwestia podnoszenia kwa-
lifikacji zawodowych przez osoby dorosłe będące
pracownikami, odbywających się w różnorodnych
formach o charakterze pozaszkolnym, realizowanych
przez szerokie i zróżnicowane grono podmiotów na
podstawie innych przepisów. Zatem różnic w inter-
pretowaniu przez organy podatkowe stosowania
przepisu art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy, o których
mowa w interpelacji, należy upatrywać w niespójno-
ści przepisów regulujących dokształcanie pracowni-
ków. Kwestie te pozostają jednak poza merytorycz-
ną właściwością ministra finansów.
Dlatego też ewentualna zmiana brzmienia oma-
wianego zwolnienia przedmiotowego powinna zo-
stać poprzedzona zmianami w zakresie przepisów
regulujących szeroko rozumiane dokształcanie pra-
cowników oraz przysługujące im w związku z tym
świadczenia. Tym bardziej iż na dzień dzisiejszy nie
wiadomo, czy i w jakim kierunku podążą potencjal-
ne zmiany regulacji z zakresu podnoszenia kwalifi-
kacji i wykształcenia ogólnego pracowników.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Ryszarda Galli
w sprawie podatku od towarów i usług
pobieranego od użytkowników, którym oddano
nieruchomości Skarbu Państwa
w użytkowanie wieczyste (1313)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie z dnia 27 lutego 2008 r.,
nr SPS-023-1313/08, interpelację Pana Posła Ry-
szarda Galli w sprawie podatku od towarów i usług
pobieranego od użytkowników, którym oddano nie-
ruchomości Skarbu Państwa w użytkowanie wie-
czyste, uprzejmie wyjaśniam.
Uchwałą podjętą w dniu 8 stycznia 2007 r. (sygn.
akt I FPS 1/06) Naczelny Sąd Administracyjny
uznał, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste
jest dostawą towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1
ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54,
poz. 535, z późn. zm.), nie zaś świadczeniem usług,
o którym mowa w art. 8 ust. 1 tej ustawy. Uchwała
ta rozstrzyga kwestie związane z opodatkowaniem
podatkiem od towarów i usług użytkowania wieczy-
stego w sposób odmienny od interpretacji urzędowej
ministra finansów, znak: PP1-811-1181/2004/EF/
2699, z dnia 11 sierpnia 2004 r., w której wyjaśnio-
no, że użytkowanie wieczyste jest świadczeniem
usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ww. ustawy o po-
datku od towarów i usług.
Do czasu wydania ww. uchwały NSA nie było
wątpliwości, że obowiązek podatkowy od czynności
oddania gruntu w użytkowanie wieczyste powsta-
wał z chwilą zapłaty poszczególnych opłat pobiera-
nych z tego tytułu. Jednakże uwzględniając wyda-
nie przez NSA ww. uchwały, a także fakt, iż pośred-
nio wiąże ona wszystkie składy orzekające sądów
administracyjnych, pismem okólnym znak: PT10-
-812-167/2007/MR/429 z dnia 27 marca 2007 r. mi-
nister finansów zmuszony był polecić organom za-
stosowanie się do powyższej uchwały NSA.
Konsekwencją uznania użytkowania wieczyste-
go za dostawę towarów jest zmiana zasad dotyczą-
cych powstawania obowiązku podatkowego od tych
czynności. W sytuacji traktowania użytkowania
wieczystego jako usługi obowiązek podatkowy po-
wstawał z chwilą otrzymania zapłaty poszczegól-
nych opłat należnych z tytułu użytkowania. Nato-
miast w przypadku dostawy, zgodnie z ogólną zasa-
dą wyrażoną w art. 19 ust. 1 ww. ustawy o podatku
od towarów i usług, obowiązek podatkowy powstaje
z chwilą wydania towaru.
Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od to-
warów i usług podstawą opodatkowania jest obrót,
czyli kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszo-
na o podatek. W przypadku oddania gruntu w użyt-
kowanie wieczyste obrotem są opłaty należne z tego

tytułu (zarówno pierwsza opłata, jak i opłaty rocz-
ne). W momencie powstania obowiązku podatkowe-
go opodatkowaniu podlega cały obrót, a więc opłaty
należne za cały okres trwania prawa użytkowania
wieczystego. Oznacza to tym samym, że po wydaniu
ww. uchwały ustanowienie użytkowania wieczyste-
go wywołuje takie same skutki w obowiązku podat-
kowym, jak np. sprzedaż na raty, gdzie pomimo po-
boru należności w ratach podstawą opodatkowania
w momencie dostawy jest cała kwota należności.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Posła,
że przygotowany został projekt nowelizacji ustawy
o podatku od towarów i usług, w którym przewi-
dziano szczególny moment powstania obowiązku
podatkowego dla czynności oddania gruntu w użyt-
kowanie wieczyste. Zgodnie z projektowanym prze-
pisem, w przypadku oddania nieruchomości grun-
towych w użytkowanie wieczyste, obowiązek po-
datkowy powstaje z chwilą otrzymania całości
lub części zapłaty, nie później jednak niż z upły-
wem terminu płatności poszczególnych opłat pobie-
ranych z tego tytułu.
Tekst przedmiotowego projektu ustawy został
zamieszczony w Biuletynie Informacji Publicznej,
na stronie internetowej Ministerstwa Finansów
(www.mf.gov.pl).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzeny Machałek
w sprawie planowanej likwidacji
kuratoriów oświaty (1316)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Marzeny Machałek (SPS-
-023-1316/08) w sprawie planowanej likwidacji ku-
ratoriów oświaty, uprzejmie wyjaśniam, że główne
zamierzenia Ministerstwa Edukacji Narodowej przy-
jęte do realizacji w związku z reformą systemu edu-
kacji zostały zaprezentowane między innymi sejmo-
wej Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży oraz senac-
kiej Komisji Nauki, Edukacji i Sportu.
Ustalone następujące priorytety działania Mini-
sterstwa Edukacji Narodowej: jakość w edukacji,
spójność społeczna, efektywność finansowania, otwar-
tość na świat pozwolą na zakończenie rozpoczętej
przez rząd Jerzego Buzka reformy systemu edukacji
561
i uproszczenie obecnie obowiązującego prawa oświa-
towego.
W celu dokończenia reformy systemu edukacji
zapoczątkowanej przez ministra Mirosława Hand-
kiego obowiązkową edukacją przedszkolną zostaną
objęte wszystkie dzieci w wieku 5 lat (realizacja
stopniowo w latach 2009–2011). Obowiązek szkolny
zostanie obniżony do 6 lat, co umożliwi reforma pro-
gramowa oraz reforma doradztwa metodycznego
(realizacja również w latach 2009–2011).
Reforma programowa obejmie również szkołę
podstawową, gimnazjum i szkołę pogimnazjalną,
której założeniem jest spójność treści, i będzie ona
wchodzić kolejno do klas, począwszy od klas pierw-
szych od września 2009 r. Zmiany programowe i or-
ganizacyjne na poziomie pogimnazjalnym dotyczą-
cym kształcenia zawodowego i ustawicznego wejdą
w życie od 2012 r.
Zaplanowano również zmiany dotyczące sposobu
zorganizowania poradnictwa psychologiczno-peda-
gogicznego oraz kształcenia specjalnego, ich realiza-
cja nastąpi od 2009 r.
Uproszczenie obecnie obowiązującego prawa
oświatowego będzie miało na celu wzmocnienie au-
tonomii samorządu lokalnego i dyrektora szkoły.
Projektowana zmiana prawa pozwoli od 2011 r.
na podział pieniędzy przez samorządy lokalne na
edukację za pomocą bonu oświatowego (po opraco-
waniu odpowiednich materiałów dla samorządów
lokalnych w ramach promocji dobrych praktyk moż-
liwe będzie wprowadzenie bonów oświatowych od
września 2008 r.).
Komputeryzacja danych i możliwość ich przetwa-
rzania, dotyczących ewidencji uczniów, szkół i orga-
nów je prowadzących, umożliwi prowadzenie doku-
mentacji i sprawozdawczości tylko w formie elektro-
nicznej (realizacja od września 2009 r.).
Nowe rozporządzenia w sprawie ramowych pla-
nów nauczania oraz oceniania i egzaminowania da-
dzą więcej autonomii dyrektorowi i nauczycielom
szkoły, będą zredagowane bardziej przystępnie i zro-
zumiale dla ucznia i rodzica.
W przywołanych powyżej zamierzeniach Mini-
sterstwa Edukacji Narodowej nie zakłada się likwi-
dacji kuratoriów oświaty.
W celu wypracowania skutecznego i efektywnego
sposobu sprawowania nadzoru pedagogicznego opie-
rającego się na zobiektywizowanych procedurach,
metodach i narzędziach pomiaru jakości pracy szko-
ły zaplanowano na 2008 r. inwentaryzację zadań re-
alizowanych przez kuratoria oświaty.
Na etapie prowadzonej wyżej przytoczonej in-
wentaryzacji nie jest dotychczas wiadome, które za-
dania kuratoriów oświaty przejmą samorządy tery-
torialne, a które będą właściwe wojewodzie czy Cen-
tralnej Komisji Egzaminacyjnej. Wiadome jest, że
wszystkie przyjęte zamierzenia Ministerstwa Edu-
kacji Narodowej nie mogą być zrealizowane bez
efektywnego systemu nadzoru i doradztwa meto-
dycznego. Zatem wszystkie zapowiedzi zmian będą
562
poprzedzone analizami, ocenami ekspertów, zosta-
ną poddane szerokim konsultacjom społecznym,
będą wzięte pod uwagę spostrzeżenia i opinie środo-
wisk oświatowych (związków zawodowych, kadry
kierowniczej, samorządów lokalnych itp.). Ponadto
zamierzeniem MEN jest stworzenie zaplecza badaw-
czego, zajmującego się badaniami edukacyjnymi,
niezbędnego do prowadzenia racjonalnej polityki
oświatowej na różnych szczeblach (centralnym, re-
gionalnym i lokalnym).
Dlatego odpowiedź na tak szczegółowo postawio-
ne pytania dotyczące zmian koncepcji sprawowania
nadzoru pedagogicznego i wynikających z tych
zmian konsekwencji nie jest obecnie możliwa.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzeny Machałek
w sprawie utrzymania dotychczasowych zasad
orzekania o niepełnosprawnościach
sprzężonych (1317)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją z 27 lutego 2008 r. (nr SPS-023-1317/08) zło-
żoną przez panią poseł Marzenę Machałek w spra-
wie utrzymania dotychczasowych zasad orzekania
o niepełnosprawnościach sprzężonych uprzejmie
wyjaśniam.
W sprawozdaniach GUS serii „S” (S-02, S-05,
S-07) tytuł tabeli 5 brzmiał: „Uczniowie objęci
kształceniem specjalnym (wymagający stosowania
specjalnej organizacji nauki i metod pracy)” – zob.
rozporządzenie prezesa Rady Ministrów z dnia
25 sierpnia 2006 r. zmieniające rozporządzenie
w sprawie określenia wzorów formularzy sprawoz-
dawczych, objaśnień co do sposobu ich wypełniania
oraz wzorów kwestionariuszy i ankiet sprawozdaw-
czych stosowanych w badaniach statystycznych
ustalonych w programie badań statystycznych
statystyki publicznej na rok 2006 (Dz. U. Nr 166,
poz. 1181). W tabeli wymienione były wszystkie ka-
tegorie dzieci obejmowane kształceniem specjalnym,
zarówno niepełnosprawnych, jak i niedostosowa-
nych społecznie. Opis tabeli 5 stanowiący, że „Uczniów
z więcej niż jedną niepełnosprawnością należy wy-
kazać z rubryce z niepełnosprawnością sprzężoną”,
precyzyjnie wskazywał, że rubryka ta dotyczy wy-
łącznie uczniów z orzeczeniem o potrzebie kształce-
nia specjalnego wydanym z powodu niepełnospraw-
ności. Nieuprawnione było zatem wykazywanie w tej
tabeli jako uczniów ze sprzężoną niepełnosprawno-
ścią uczniów z orzeczeniem o potrzebie kształcenia
specjalnego wydanym z powodu występowania u nich
niepełnosprawności i jednocześnie niedostosowania
społecznego.
Odwołuję się również do przepisu art. 1 pkt 5
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.),
w którym użyto określenia „dzieci i młodzież nie-
pełnosprawną oraz niedostosowaną społecznie”.
Ustawodawca użył spójnika „oraz”, co oznacza, że
w kategorii „niepełnosprawność” nie mieści się „nie-
dostosowanie społeczne”. To, co łączy te dwie kate-
gorie, to fakt, że jedni i drudzy mogą otrzymać orze-
czenie o potrzebie kształcenia specjalnego.
W systemie informacji oświatowej uczniów obję-
tych kształceniem specjalnym wykazuje się w dwóch
tabelach, zamiast w jednej, jak w sprawozdaniach
GUS. W jednej z nich wykazywani są uczniowie po-
siadający orzeczenie o potrzebie kształcenia specjal-
nego wydane z powodu występowania u nich niepeł-
nosprawności sprzężonej, tj. uczniów, którym wy-
dano orzeczenie z powodu występowania u nich
dwóch niepełnosprawności wymienionych w § 2
ust. 1 pkt 1–8 rozporządzenia ministra edukacji na-
rodowej i sportu z dnia 18 stycznia 2005 r. w sprawie
warunków organizowania kształcenia, wychowania
i opieki dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych
oraz niedostosowanych społecznie w specjalnych
przedszkolach, szkołach, oddziałach oraz ośrodkach
(Dz. U. Nr 19, poz. 166). W odrębnej tabeli wykazy-
wani są uczniowie objęci kształceniem specjalnym
z powodu występowania u nich jednej niepełno-
sprawności lub niedostosowania społecznego.
Należy podkreślić, że ani formularze GUS, ani
tabele w systemie informacji oświatowej nie umożli-
wiały wykazywania uczniów objętych kształceniem
specjalnym, którym orzeczenie o potrzebie kształce-
nia specjalnego wydano z powodu występowania
u nich jednocześnie niepełnosprawności i niedosto-
sowania społecznego. W związku z naliczaniem czę-
ści oświatowej subwencji ogólnej na rok 2008, w pi-
śmie MEN (znak: DE-3-339-93/07) z dnia 11 grud-
nia 2007 r., skierowanym do jednostek samorządu
terytorialnego, dotyczącym weryfikacji danych SIO
wg stanu na 30 września 2007 r. wskazano, że przy-
padki takich uczniów można wykazać w „uwagach”
w programie SIO. Wskazano też sposób korekty da-
nych, aby subwencja została naliczona prawidłowo.
Nie ma więc podstaw do twierdzenia, że subwencja
została naliczona w sposób niewłaściwy.
W edycji systemu informacji oświatowej, według
stanu na 31 marca 2008 r., dokonano zmian umożli-
wiających poprawne wykazanie uczniów, którzy po-
siadają orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalne-
go jednocześnie z powodu niepełnosprawności i nie-
dostosowania społecznego.

Ostateczne kwoty części oświatowej subwencji
ogólnej dla poszczególnych jednostek samorządu
terytorialnego na 2008 r. naliczone zostały na pod-
stawie:
— rozporządzenia ministra edukacji narodowej
z dnia 21 grudnia 2007 r. w sprawie sposobu podzia-
łu części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek
samorządu terytorialnego w roku 2008 (Dz. U.
Nr 247, poz. 1825);
— danych statystycznych ze sprawozdania EN-3
o stanie zatrudnienia w dniu 10 września 2007 r.
(rok szkolny 2007/2008);
— danych dotyczących liczby uczniów (wycho-
wanków) w roku szkolnym 2007/2008 wykazanych
w systemie informacji oświatowej (według stanu na
dzień 30 września 2007 r. i dzień 10 października
2007 r.), zweryfikowanych i potwierdzonych przez
poszczególne jednostki samorządu terytorialnego.
W związku z powyższym uprzejmie informuję
panią poseł, że nie przewiduję zmian zasad orzeka-
nia o niepełnosprawnościach sprzężonych oraz spo-
sobu podziału subwencji oświatowej pomiędzy jed-
nostki samorządu terytorialnego w tym zakresie.
Natomiast dla uniknięcia w przyszłości nieporozu-
mień wprowadzono do przygotowywanego projektu
rozporządzenia ministra edukacji narodowej w spra-
wie orzekania o potrzebie kształcenia specjalnego
albo indywidualnego obowiązkowego rocznego przy-
gotowania przedszkolnego lub indywidualnego na-
uczania dzieci i młodzieży oraz wydawania opinii
o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju dziec-
ka, a także szczegółowych zasad kierowania do kształ-
cenia specjalnego lub indywidualnego nauczania
stosowny przepis. Jego treść w wersji projektowej
brzmi: „Jeżeli w orzeczeniu o potrzebie kształcenia
specjalnego poradnia wskaże u ucznia niesłyszącego
słabo słyszącego, niewidomego, słabo widzącego, z nie-
pełnosprawnością ruchową, z upośledzeniem umy-
słowym w stopniu lekkim, umiarkowanym lub znacz-
nym albo u ucznia z autyzmem na potrzebę stoso-
wania specjalnej organizacji nauki i metod pracy
dostosowanych do co najmniej dwóch z wymienio-
nych niepełnosprawności, uznaje się, że u tego ucznia
występuje niepełnosprawność sprzężona”.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że ostateczne
kwoty części oświatowej subwencji ogólnej dla jed-
nostek samorządu terytorialnego na rok 2008 będą
mogły być zwiększone ze środków 0,6% rezerwy tej
części subwencji ogólnej. Podział środków z 0,6% re-
zerwy subwencji oświatowej będzie dokonywany tyl-
ko w oparciu o kryteria jej rozdysponowania, które
zostały uzgodnione z ministrem właściwym do spraw
finansów publicznych oraz ze stroną samorządową
Zespołu ds. Edukacji, Kultury i Sportu Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego.
O kryteriach podziału ww. rezerwy, w tym rów-
nież o wymaganych dokumentach oraz możliwych
terminach składania wniosków, Ministerstwo Edu-
kacji Narodowej poinformowało wszystkie jednostki
samorządu terytorialnego pismem z dnia 29 lutego
563
br. nr DE-3-339-13c/08. Ponadto kryteria te zostały
zamieszczone na stronie internetowej MEN (www.
men.gov.pl).
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzeny Machałek
w sprawie dofinansowania
dla szkół zawodowych prowadzących
kształcenie w zakresie nauki jazdy pojazdami
(1318)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Marzeny Machałek z dnia
28 lutego br. (nr SPS-023-1318/08) w sprawie dofi-
nansowania dla szkół zawodowych prowadzących
kształcenie w zakresie nauki pojazdami – uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących informacji
i wyjaśnień.
Zadania oświatowe związane z prowadzeniem
(dotowaniem) przez jednostki samorządu terytorial-
nego szkół i placówek oświatowych finansowane są
z dochodów jednostek samorządu terytorialnego.
Jednym z dochodów samorządów terytorialnych jest
część oświatowa subwencji ogólnej. Zgodnie z art. 27
ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jed-
nostek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203,
poz. 1966, z późn. zm.) wysokość części oświatowej
subwencji ogólnej dla wszystkich jednostek samo-
rządu terytorialnego ustala corocznie ustawa bu-
dżetowa. Kwotę przeznaczoną na część oświatową
subwencji ogólnej dla wszystkich gmin, powiatów
i województw samorządowych ustala się w wysoko-
ści łącznej kwoty części oświatowej subwencji ogól-
nej, nie mniejszej niż przyjęta w ustawie budżeto-
wej w roku bazowym, skorygowanej o kwotę innych
wydatków z tytułu zmiany realizowanych zadań
oświatowych (art. 28 ust. 1 ww. ustawy). Część
oświatową subwencji ogólnej – po odliczeniu rezer-
wy ustawowej 0,6% (art. 28 ust. 2) – dzieli się mię-
dzy jednostki samorządu terytorialnego (art. 28
ust. 5) według zasad określanych corocznie w roz-
porządzeniu ministra właściwego do spraw oświaty
i wychowania (art. 28 ust. 6). Subwencja oświatowa
ustalana jest na dany rok kalendarzowy i przeka-
zywana jest do jednostek samorządu terytorialne-
go z budżetu państwa.
Ze względu na rozbudowaną strukturę zadań
edukacyjnych realizowanych przez jednostki samo-
564
rządu terytorialnego formuła algorytmicznego po-
działu subwencji oświatowej uwzględnia szereg
czynników i parametrów obrazujących specyfikę
kształtowania składowych elementów subwencji
w odniesieniu zarówno do zadań szkolnych, jak i za-
dań pozaszkolnych. Algorytm podziału subwencji
oświatowej jest corocznie modyfikowany, a potrzeba
tej modyfikacji wynika z analizy wskaźników eko-
nomicznych obrazujących przeciętne koszty kształ-
cenia i działalności szkół oraz placówek oświatowo-
-wychowawczych. Algorytm podziału subwencji oświa-
towej uzależnia wysokość przyznawanych środków
od skali i struktury realizowanych zadań, mierzonych
liczbą uczniów i wychowanków, z uwzględnieniem
stopni awansu zawodowego nauczycieli, z wyłącze-
niem zadań związanych z dowozem uczniów oraz za-
dań związanych z prowadzeniem przedszkoli ogólno-
dostępnych i oddziałów ogólnodostępnych w przed-
szkolach z oddziałami integracyjnymi. Konstrukcja
algorytmu opiera się na podstawowym założeniu, iż
środki subwencyjne dzielone są według kryteriów
jednolitych i powszechnych, a zatem identycznych
dla wszystkich j.s.t. Uwzględnione w algorytmie re-
gulacje oparte są na rozwiązaniach polegających na
zastosowaniu zasady, że „pieniądz idzie za uczniem”,
co oznacza naliczanie subwencji na podstawie liczby
uczniów uczęszczających do szkół i placówek oświa-
towych prowadzonych bądź dotowanych przez po-
szczególne gminy, powiaty i województwa samorzą-
dowe. W celu doprecyzowania sposobu mierzenia
skali zadań oświatowych realizowanych przez po-
szczególne j.s.t. i dostosowania do nich wysokości
subwencji algorytm uzależnia tę wysokość od liczby
uczniów przeliczeniowych otrzymanej przez zasto-
sowanie zróżnicowanych wag dla wybranych kate-
gorii uczniów (wychowanków) i określonych typów
i rodzajów szkół oraz wskaźnika korygującego, uwzględ-
niającego stopnie awansu zawodowego nauczycieli.
W formule algorytmicznej podziału subwencji oświa-
towej pomiędzy j.s.t. wagi są addytywne, tj. jeżeli
uczeń zalicza się do kilku wag, to są one sumowane.
Kwota standardu finansowego „A”, czyli kwota sub-
wencji oświatowej przypadająca na jednego ucznia
przeliczeniowego, jest swoistym, kalkulacyjnym bo-
nem oświatowym na ucznia jednolitym dla wszyst-
kich j.s.t., ustalanym co roku. Użyte w algorytmie
pojęcie ucznia przeliczeniowego oraz wartości wag
odpowiadają średnim statystycznym, podczas gdy
rzeczywiste zróżnicowanie jednostkowych kosztów
pomiędzy szkołami, nawet szkołami tego samego
typu, w tej samej jednostce samorządu terytorialne-
go jest ogromne i wynika z bardzo wielu szczegóło-
wych przyczyn. Należy podkreślić, że algorytm jest
jednak metodą statystyczną podziału subwencji i bę-
dąc kategorią ogólną, nie może uwzględniać wszyst-
kich lokalnych problemów występujących w jednost-
kach samorządu terytorialnego, bowiem zatraciłby
swój uniwersalny charakter.
Ostateczne kwoty części oświatowej subwencji
ogólnej na rok 2008 dla poszczególnych jednostek sa-
morządu terytorialnego naliczone zostały zgodnie z:
– postanowieniami rozporządzenia ministra edu-
kacji narodowej z dnia 21 grudnia 2007 r. w sprawie
sposobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej
dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2008
(Dz. U. Nr 247, poz. 1825),
– danymi statystycznymi ujętymi w sprawozda-
niu EN-3 o stanie zatrudnienia w dniu 10 września
2007 r. (rok szkolny 2007/2008),
– danymi o liczbie uczniów i wychowanków gro-
madzonymi w ramach Systemu Informacji Oświato-
wej według stanu na dzień 30 września 2007 r. oraz
10 października 2007 r. (rok szkolny 2007/2008),
zweryfikowanymi i potwierdzonymi przez jednostki
samorządu terytorialnego.
Ostateczne kwoty części oświatowej subwencji
ogólnej ustalone na dany rok dla poszczególnych jed-
nostek samorządu terytorialnego będą mogły być
zwiększone jedynie ze środków 0,6% rezerwy sub-
wencji oświatowej. Podział środków finansowych
z tej rezerwy dokonywany jest corocznie wyłącznie
w oparciu o kryteria jej rozdysponowania – po ich
uzgodnieniu ze stroną samorządową Komisji Wspól-
nej Rządu i Samorządu Terytorialnego.
O ww. kryteriach podziału rezerwy części oświa-
towej subwencji ogólnej, wzorach wniosków i termi-
nach ich składania wszystkie jednostki samorządu
terytorialnego zostały poinformowane przez MEN
pismem z dnia 29 lutego br. DE-3-339-13c/08. Po-
nadto informacje te zostały zamieszczone również
na stronie internetowej MEN (www.men.gov.pl).
Dla słuchaczy kolegiów pracowników służb spo-
łecznych oraz uczniów szkół ponadgimnazjalnych
i szkół ponadpodstawowych prowadzących kształce-
nie zawodowe, w tym na realizację praktycznej na-
uki zawodu, a także dla uczniów liceów profilowa-
nych i uczniów szkół specjalnych przysposabiających
do pracy, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 3 lit. h
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.),
w algorytmie podziału subwencji – z uwagi na wyż-
sze koszty kształcenia w tych szkołach – uwzględ-
niona została dodatkowa waga P8 = 0,15.
Algorytm podziału subwencji oświatowej na każ-
dy rok opiniowany jest przez: Komisję Wspólną Rzą-
du i Samorządu Terytorialnego, związki zawodowe
i partnerów społecznych. Dokonanie zmian w sposo-
bie naliczania subwencji oświatowej dla powiatów
prowadzących szkoły zawodowe, w których konieczne
jest kształcenie w zakresie prowadzenia pojazdów,
nie jest w roku bieżącym możliwe, gdyż zostały już
naliczone jednostkom samorządu terytorialnego osta-
teczne kwoty subwencji oświatowej na rok 2008.
Przedstawiając powyższe, jednocześnie uprzejmie
informuję Pana Marszałka, że Ministerstwo Eduka-
cji Narodowej podjęło działania związane z ewentual-
ną zmianą systemu podziału części oświatowej sub-
wencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorial-

nego. W tym zakresie trwają obecnie dyskusje za-
równo w środowisku samorządowym, rządowym jak
i naukowym. Nowe zasady podziału części oświato-
wej subwencji ogólnej będą obowiązywały od 1 stycz-
nia 2009 r.
Należy zauważyć, że kwoty subwencji oświatowej
nie można wprost odnosić do zadań oświatowych
nałożonych na jednostki samorządu terytorialnego.
W obowiązującym systemie prawnym nie ma przepi-
su, z którego wynikałoby, iż budżet państwa gwa-
rantuje w ramach części oświatowej subwencji ogól-
nej środki na pokrycie wszystkich wydatków na re-
alizację zadań oświatowych jednostek samorządu
terytorialnego. Zgodnie z art. 5a ust. 3 ww. ustawy
o systemie oświaty środki niezbędne na realizację
zadań oświatowych, o których mowa w ust. 2 tej
ustawy, w tym na wynagrodzenia nauczycieli oraz
utrzymanie szkół i placówek, zagwarantowane są
w dochodach jednostek samorządu terytorialnego.
W myśl art. 167 ust. 2 Konstytucji RP dochodami
jednostek samorządu terytorialnego są dochody
własne, subwencje ogólne (w tym oświatowa) i dota-
cje celowe z budżetu państwa. Oznacza to, iż część
oświatowa subwencji ogólnej jest jedynie jednym ze
źródeł dochodów jednostek samorządu terytorialne-
go. Kształtowanie wysokości subwencji oświatowej
dla poszczególnych jednostek samorządu terytorial-
nego musi zatem uwzględniać obiektywne wskaźni-
ki, umożliwiające dokonanie podziału środków czę-
ści oświatowej subwencji według kryteriów jednoli-
tych i powszechnych dla wszystkich jednostek samo-
rządu terytorialnego.
Z powyższego wynika, że budżet państwa nie
subwencjonuje wszystkich kosztów funkcjonowania
sieci szkolnej ukształtowanej decyzjami lokalnych
władz samorządowych. Corocznie przeważająca
część jednostek samorządu terytorialnego odczuwa
uzasadnioną, w swojej ocenie, potrzebę uzupełnie-
nia uzyskiwanych z budżetu państwa środków sub-
wencyjnych (część oświatowa subwencji ogólnej)
środkami pochodzącymi z dochodów własnych – tak,
aby wszystkie wydatki związane z prowadzeniem
przez j.s.t. zadań szkolnych i pozaszkolnych, przewi-
dzianych w arkuszach organizacyjnych opracowa-
nych przez dyrektorów szkół i placówek, mogły zna-
leźć swoje pokrycie w środkach finansowych.
W aktualnych uwarunkowaniach finansów pu-
blicznych trudno byłoby liczyć na rychłą znaczącą
poprawę poziomu subwencjonowania j.s.t., w tym
także powiatów prowadzących szkoły zawodowe.
Należy też zaznaczyć, że algorytm przedstawia jedy-
nie metodę podziału środków subwencyjnych po-
między jednostki samorządu terytorialnego. Nie-
zależnie jednak od sposobu podziału tych środków
część oświatowa subwencji ogólnej dla każdej jed-
nostki samorządu terytorialnego stanowi jedną
kwotę, a o sposobie jej wydatkowania – zgodnie
z art. 7 ust. 3 ustawy o dochodach jednostek samo-
rządu terytorialnego – decyduje organ stanowiący
jednostki samorządu terytorialnego. Jednostki sa-
565
morządu terytorialnego, określając plany finansowe
poszczególnych szkół, mogą uwzględnić różnice
w kosztach kształcenia pomiędzy poszczególnymi
rodzajami szkół, w tym również szkół zawodowych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Kalemby
w sprawie uregulowania orzeczeń o potrzebie
kształcenia specjalnego z uwagi
na niedostosowanie społeczne
jako podstawy przyjęcia nieletniego
do placówki resocjalizacyjnej
młodzieżowego ośrodka wychowawczego (1320)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do
treści interpelacji złożonej przez pana posła Stani-
sława Kalembę (SPS-023-1320/08) w sprawie ure-
gulowania orzeczeń o potrzebie kształcenia specjal-
nego z uwagi na niedostosowanie społeczne jako
podstawy przyjęcia nieletniego do placówki resocja-
lizacyjnej – młodzieżowego ośrodka wychowawcze-
go, uprzejmie wyjaśniam:
Młodzieżowe ośrodki wychowawcze prowadzone
są dla dzieci i młodzieży niedostosowanych społecz-
nie wymagających stosowania specjalnej organizacji
nauki, metod pracy, nauczania i resocjalizacji.
Dokumentacja wymieniona w § 3 ust. 2 rozporzą-
dzenia ministra edukacji narodowej i sportu z dnia
26 lipca 2004 r. w sprawie szczegółowych zasad kie-
rowania, przyjmowania, przenoszenia, zwalniania
i pobytu nieletnich w młodzieżowym ośrodku wy-
chowawczym i młodzieżowym ośrodku socjoterapii
(Dz. U. Nr 178, poz. 1833) jest potrzebna dla zapew-
nienia nieletniemu najodpowiedniejszych oddziały-
wań wychowawczych i resocjalizacyjnych.
W sytuacji gdy dokumentacja złożona do Cen-
trum Metodycznego Pomocy Psychologiczno-Peda-
gogicznej przez właściwego starostę nie jest komplet-
na, a istnieje możliwość wskazania miejsca i przyjęcia
wychowanka do młodzieżowego ośrodka wychowaw-
czego, wówczas rolą placówki jest uzupełnienie do-
kumentów.
Wychowankowie młodzieżowych ośrodków wy-
chowawczych i młodzieżowych ośrodków socjotera-
pii, zgodnie z rozporządzeniem ministra edukacji
narodowej i sportu z dnia 20 lutego 2004 r. w spra-
566
wie warunków i trybu przyjmowania uczniów do
szkół publicznych oraz przechodzenia z jednych ty-
pów szkół do innych (Dz. U. Nr 26, poz. 232), uczęsz-
czający do szkoły specjalnej działającej w strukturze
ośrodka, muszą posiadać orzeczenie o potrzebie
kształcenia specjalnego, wydane przez zespół orze-
kający działający w publicznej poradni psychologicz-
no-pedagogicznej, w tym poradni specjalistycznej.
Na podstawie tego dokumentu stosowane są wobec
nieletnich: specjalna organizacja nauki, metody pra-
cy i wychowania oraz resocjalizacji i pomocy psycho-
edukacyjnej.
Ze względu na specyfikę grupy dzieci i młodzieży
trafiających do młodzieżowych ośrodków wycho-
wawczych i młodzieżowych ośrodków socjoterapii
oraz trudności z nawiązaniem kontaktu z ich rodzi-
cami w celu uzyskania zgody na stosowne badanie
w poradni psychologiczno-pedagogicznej, w chwili
obecnej Ministerstwo Edukacji Narodowej prowadzi
prace legislacyjne zmierzające do poprawy procedu-
ry – rozporządzenie zmieniające rozporządzenie
w sprawie szczegółowych zasad kierowania, przyj-
mowania, przenoszenia, zwalniania i pobytu nielet-
nich w młodzieżowym ośrodku wychowawczym
i młodzieżowym ośrodku socjoterapii.
Projekt nowelizacji rozporządzenia zawiera regu-
lacje niezbędne dla usprawnienia procedury umiesz-
czania nieletnich w młodzieżowych ośrodkach wy-
chowawczych i młodzieżowych ośrodkach socjoterapii
celem pełnego wykorzystania miejsc w ośrodkach
i poprawy skuteczności wykonywania wydawanych
przez sądy rodzinne orzeczeń.
Mając na względzie usprawnienie działań związa-
nych z umieszczeniem nieletniego w placówce oraz
gromadzeniem danych niezbędnych do szybkiego pod-
jęcia oddziaływań wychowawczo-resocjalizacyjnych,
w projekcie zmieniającym rozporządzenie zmieniono
przepisy o wymaganej dokumentacji nieletniego.
Orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego
jest dokumentem, który obligatoryjnie będzie mu-
siał być dołączony do wniosku starosty właściwego
ze względu na miejsce zamieszkania lub pobytu nie-
letniego o umieszczenie go w młodzieżowym ośrod-
ku wychowawczym lub młodzieżowym ośrodku so-
cjoterapii.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie zmiany rozporządzenia
ministra edukacji narodowej dotyczącej
małych przedszkoli (1323)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Krystyny Łybackiej (SPS-
-023-1323/08) w sprawie zmiany rozporządzenia
MEN dotyczącego małych przedszkoli, uprzejmie
wyjaśniam.
Jednym z głównych, kreowanych przez Minister-
stwo Edukacji Narodowej, kierunków polityki oświa-
towej jest upowszechnianie edukacji małych dzieci.
Podstawowym elementem wspierającym realizację
tych zamierzeń są zmiany legislacyjne, tj. noweliza-
cja ustawy z 7 września 2007 r. o zmianie ustawy
o systemie oświaty (Dz. U. Nr 181, poz. 1292) oraz
rozporządzenie MEN z dnia 10 stycznia 2008 r.
w sprawie rodzajów innych form wychowania przed-
szkolnego, warunków tworzenia i organizowania
tych form oraz sposobu ich działania. Ww. akty
prawne umożliwiają tworzenie innych (niż przed-
szkola i oddziały przedszkolne w szkołach) form wy-
chowania przedszkolnego.
Zgodnie z art. 5 ust. 5 ustawy o systemie oświaty
zakładanie i prowadzenie innych form wychowania
przedszkolnego należy do zadań własnych gmin.
W przypadkach uzasadnionych warunkami demo-
graficznymi i geograficznymi rada gminy może uzu-
pełnić sieć publicznych przedszkoli i oddziałów
przedszkolnych w szkołach podstawowych o inne
formy wychowania przedszkolnego, które mogą być
organizowane dla dzieci w wieku 3–5 lat, w miejscu
możliwie najbliższym miejsca ich zamieszkania
(art. 14a ust. 1a oraz ust. 5 ustawy).
Rozporządzenie MEN z dnia 10 stycznia 2008 r.
w sprawie rodzajów innych form wychowania przed-
szkolnego, warunków tworzenia i organizowania
tych form oraz sposobu ich działania jest odpowie-
dzią na potrzeby środowisk, w których dzieci nie
mają dostępu do edukacji przedszkolnej. Funkcjono-
wanie tych placówek ma na celu wyrównywanie
szans edukacyjnych dzieci w wieku 3–5 lat, zwłasz-
cza z terenów wiejskich i zmarginalizowanych. Moż-
liwość prowadzenia przez gminy i inne osoby praw-
ne oraz osoby fizyczne wychowania przedszkolnego
w formach innych niż przedszkola i oddziały przed-
szkolne w szkołach podstawowych koresponduje
z ideą optymalnego wykorzystania możliwości roz-
wojowych małego dziecka w zakresie uczenia się,
umożliwi lepsze wykorzystanie potencjału rozwojo-
wego dziecka i stymulację jego zdolności.
Zajęcia w innych formach wychowania przed-
szkolnego, tj. w zespole wychowania przedszkolnego

i punkcie przedszkolnym, mogą być organizowane
w grupach liczących od 3 do 25 dzieci. Zapis określa-
jący górną granicę liczby dzieci w grupie uwzględnia
właściwe warunki bezpieczeństwa i higieny dzieci
przebywających pod opieką nauczyciela. Ogranicze-
nie liczby dzieci pozwala na stworzenie optymalnych
warunków, niezbędnych do ich wszechstronnego
rozwoju. Należy podkreślić, ze przepisy te nie naka-
zują tworzenia grup liczących 25 dzieci, ale pozwala-
ją na tworzenie grup zróżnicowanych liczebnie
w zależności od potrzeb środowiska.
Ponadto uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Edukacji Narodowej przygotowuje uzupełniający za-
pis, dotyczący liczby dzieci w innej formie wychowa-
nia przedszkolnego, poprzez wskazanie, że w grupie
różnowiekowej liczebność wychowanków nie może
przekroczyć 15 dzieci. Liczebność grup jest związa-
na ze spełnieniem wymogów bezpieczeństwa, sta-
wianym tym formom przez właściwe jednostki (wy-
mogi infrastruktury, przeciwpożarowe, sanitarno-
-epidemiologiczne). Zapisy te przyczynią się do wy-
eliminowania ewentualnych problemów organiza-
cyjnych w tworzeniu innych form wychowania
przedszkolnego.
Aktualne rozpoznanie MEN wskazuje na duże za-
interesowanie osób prawnych i fizycznych ww. formą
działalności. Planowana jest również akcja informa-
cyjna i promocyjna, zachęcająca do upowszechniania
innych form wychowania przedszkolnego:
— zostanie przygotowany i szeroko udostępniony
poradnik wskazujący i promujący możliwości orga-
nizowania innych form edukacji przedszkolnej,
— będą upowszechniane materiały praktycznie
wyjaśniające i ułatwiające realizację procedury powo-
ływania małych form wychowania przedszkolnego.
Dotychczasowe doświadczenia wynikające z re-
alizacji programu „Alternatywne formy edukacji
przedszkolnej” wskazują, że współpraca j.s.t. i orga-
nizacji prowadzących takie formy, była prawidłowa.
Pozwolę sobie wyrazić nadzieję, że te dobre wzorce
będą kontynuowane, a nawet multiplikowane, także
na gruncie istniejącego rozporządzenia.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
567
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie jasnej wykładni
przepisów podatkowych obowiązujących
nabywców dawnych lokali zakładowych
od spółdzielni mieszkaniowych (1325)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Danuty Pietraszewskiej przesła-
ną przy piśmie z dnia 27 lutego 2008 r. (nr SPS-023-
-1325/08) w sprawie obowiązku podatkowego w po-
datku dochodowym od osób fizycznych przy dokony-
waniu przekształceń własnościowych stosownie do
postanowień ustawy o spółdzielniach mieszkanio-
wych uprzejmie informuję.
Zasady zawierania z członkiem spółdzielni miesz-
kaniowej, któremu przysługuje spółdzielcze lokator-
skie prawo do lokalu mieszkalnego, umowy przenie-
sienia własności lokalu, określają przepisy ustawy
z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszka-
niowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn.
zm.), w szczególności art. 12. Zgodnie z ust. 1 tego
artykułu – w brzmieniu obowiązującym od 31 lipca
2007 r. – na pisemne żądanie członka, któremu przy-
sługuje spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu
mieszkalnego, spółdzielnia jest obowiązana zawrzeć
z tym członkiem umowę przeniesienia własności lo-
kalu po dokonaniu przez niego:
1) spłaty przypadającej na jego lokal części kosz-
tów budowy będących zobowiązaniami spółdzielni,
o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, w tym
w szczególności odpowiedniej części zadłużenia kre-
dytowego wraz z odsetkami z zastrzeżeniem pkt 2;
2) spłaty nominalnej kwoty umorzenia kredytu
lub dotacji w części przypadającej na jego lokal, o ile
spółdzielnia skorzystała z pomocy podlegającej od-
prowadzeniu do budżetu państwa uzyskanej ze środ-
ków publicznych lub z innych środków;
3) spłaty zadłużenia z tytułu opłat, o których
mowa w art. 4 ust. 1 ustawy o spółdzielniach miesz-
kaniowych.
Umowę przeniesienia własności spółdzielnia
mieszkaniowa zawiera w terminie 3 miesięcy od
dnia złożenia wniosku przez osobę uprawnioną, chy-
ba że nieruchomość posiada nieuregulowany stan
prawny w rozumieniu art. 113 ust. 6 ustawy z dnia
21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami
(Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.) lub
spółdzielni nie przysługuje prawo własności lub
użytkowania wieczystego gruntu, na którym wybu-
dowała sama budynek lub wybudowali go jej po-
przednicy prawni.
Ponadto, na podstawie art. 48 ust. 1 ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych, na pisemne żąda-
nie najemcy spółdzielczego lokalu mieszkalnego,
który przed przejęciem przez spółdzielnię mieszka-
568
niową był mieszkaniem przedsiębiorstwa państwo-
wego, państwowej osoby prawnej lub państwowej
jednostki organizacyjnej, spółdzielnia jest obowią-
zana zawrzeć z nim umowę przeniesienia własności
lokalu, po dokonaniu przez niego:
1) spłaty zadłużenia z tytułu świadczeń wynika-
jących z umowy najmu lokalu;
2) wpłaty wkładu budowlanego określonego przez
zarząd spółdzielni w wysokości proporcjonalnej do
powierzchni użytkowej zajmowanego mieszkania
wynikającej ze zwaloryzowanej ceny nabycia budyn-
ku, jeżeli spółdzielnia nabyła budynek odpłatnie.
Żądanie to przysługuje również osobie bliskiej
w stosunku do najemcy (art. 48 ust. 2 ww. ustawy).
Jeżeli spółdzielnia mieszkaniowa nabyła mieszka-
nie zakładowe nieodpłatnie, najemca powinien po-
kryć koszty dokonanych przez spółdzielnię nakła-
dów koniecznych przeznaczonych na utrzymanie
budynku, w którym znajduje się ten lokal (art. 48
ust. 3 ww. ustawy).
Obowiązujący do dnia 30 lipca 2007 r. art. 122
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych stanowił,
iż zmniejszenie płatności członka na pokrycie różni-
cy między wartością rynkową lokalu, a zwaloryzo-
waną wartością wkładu mieszkaniowego, o którym
mowa w art. 111 ust. 1 pkt 5 oraz art. 12 ust. 1 pkt 5,
jest dochodem członka niepodlegajacym opodatko-
waniu podatkiem dochodowym.
Powołane przepisy dotyczące przekształceń wła-
snościowych w spółdzielniach mieszkaniowych okre-
ślają zasady powodujące, iż dotychczasowi członko-
wie spółdzielni, którym przysługuje spółdzielcze lo-
katorskie prawo do lokalu mieszkalnego, oraz na-
jemcy lokali spółdzielczych nabywają własność zaj-
mowanych lokali mieszkalnych.
A zatem, jeżeli przeniesienie własności lokalu od-
bywa się zgodnie z ww. zasadami, nie powstaje przy-
chód podlegający opodatkowaniu podatkiem docho-
dowym od osób fizycznych z tytułu realizacji przed-
miotowej umowy. W konsekwencji przedmiotowa
czynność nie rodzi obowiązku w zakresie podatku
dochodowego od osób fizycznych.
Uchylenie z dniem 31 lipca 2007 r. art. 122
w ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych nie
zmienia zatem na gruncie ustawy o podatku docho-
dowym od osób fizycznych sytuacji prawno-podatko-
wej członków spółdzielni, którzy po wejściu w życie
ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873)
zawarli umowę przeniesienia własności lokalu, zgod-
nie z obwiązującymi w tym zakresie regulacjami.
Ponadto uprzejmie informuję, iż minister finan-
sów w dniu 24 stycznia 2008 r., działając na podsta-
wie art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordy-
nacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.), wydał ogólną interpretację przepisów
prawa podatkowego, dotyczącą podatku dochodowe-
go od osób fizycznych, w sprawie niewystępowania
obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od
osób fizycznych przy dokonywaniu przekształceń
własnościowych mieszkań spółdzielczych stosownie
do postanowień ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych.
Interpretacja ta została przekazana dyrektorom
izb skarbowych oraz dyrektorom urzędów kontroli
skarbowej. Jednocześnie w przedmiotowej sprawie
na stronie internetowej Ministerstwa Finansów
ukazał się komunikat, w którym poinformowano
o wydaniu interpretacji oraz przytoczono jej treść
(ścieżka dojścia: http://www.mf.pl/ => Podatki =>
Ostatnie zmiany => Komunikaty).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie przeniesienia siedziby
Wspólnego Sekretariatu Technicznego
z Rzeszowa do Krakowa (1328)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo, znak: SPS-023-1328/08 z dnia 29 lutego 2008 r.
dotyczące interpelacji pana posła Andrzeja Szlachty
z dnia 31 stycznia 2008 r. w sprawie lokalizacji
Wspólnego Sekretariatu Technicznego (WST) w ra-
mach Programu Współpracy Transgranicznej Pol-
ska – Republika Słowacka 2007–2013 pragnę prze-
kazać następujące wyjaśnienia.
Decyzja o lokalizacji WST podejmowana jest
przez instytucję zarządzającą programem (jest nią
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego) w oparciu
o konsultacje z krajowymi i zagranicznymi partne-
rami uczestniczącymi we wspólnym programie.
Program Współpracy Transgranicznej Polska
– Republika Słowacka obejmuje swym zasięgiem po-
łudniowe części 3 województw: podkarpackiego, ma-
łopolskiego, śląskiego oraz północną część Słowacji
(kraje żyliński i preszowski). Do głównych zadań
WST należy doradztwo na rzecz potencjalnych be-
neficjentów, pomoc w przygotowaniu wniosków pro-
jektowych, organizacja szkoleń i spotkań promocyj-
nych oraz przyjmowanie i rejestracja wniosków pro-
jektowych. Lokalizacja WST powinna być dogodna
dla wszystkich beneficjentów z całego obszaru, na
którym będzie realizowany program.
Wstępne rozmowy dotyczące lokalizacji WST dla
programu polsko- słowackiego w latach 2007–2013

podjęto po rozpoczęciu prac nad systemem wdraża-
nia programów Europejskiej Współpracy Terytorial-
nej zarządzanych przez stronę polską. W tym czasie
powstała koncepcja lokalizacji sekretariatu w Kra-
kowie – miejscu dogodnym dla wszystkich benefi-
cjentów programu oraz posiadającym odpowiedni
potencjał dla zapewnienia międzynarodowego per-
sonelu i właściwej jakości obsługi programu. Propo-
zycja ta zyskała oficjalne wsparcie ze strony władz
samorządowych woj. małopolskiego, śląskiego oraz
kraju żylińskiego na Słowacji. Sprzeciwu wobec tej
propozycji nie zgłaszali pozostali polscy i słowaccy
partnerzy uczestniczący w realizacji programu.
Odmienna decyzja, wskazująca Rzeszów jako
miejsce lokalizacji WST dla programu polsko-sło-
wackiego, została podjęta we wrześniu 2007 r. bez
przeprowadzenia odpowiednich konsultacji. Decyzja
ta została zakomunikowana członkom międzynaro-
dowej grupy roboczej odpowiedzialnej za przygoto-
wanie programu podczas spotkania w Sieniawie
(28–29 września 2007 r.).
Obecna decyzja o lokalizacji WST w Krakowie
stanowi zatem powrót do pierwotnie omawianej
koncepcji umiejscowienia sekretariatu.
Za umieszczeniem WST w Krakowie przemawia
przede wszystkim korzystna lokalizacja oraz dogod-
ne połączenia komunikacyjne z woj. podkarpackim,
śląskim oraz krajem żylińskim i preszowskim, a tym
samym potencjalnymi beneficjentami oraz instytu-
cjami uczestniczącymi we wdrażaniu programu,
oraz bardzo duży potencjał kulturalno-naukowy.
Ponadto, Kraków stanowi naturalne centrum pol-
sko-słowackiego regionu przygranicznego.
Jednocześnie chciałabym podkreślić, że ze wzglę-
du na rolę, jaką pełni woj. podkarpackie we wspiera-
niu współpracy transgranicznej ze Słowacją oraz
Ukrainą, Rzeszów oraz powiat rzeszowski zostały
włączone do programu polsko- słowackiego na lata
2007–2013 (w latach 2004–2006 Rzeszów nie był ob-
jęty Programem Interreg III A Polska – Słowacja).
Włączenie to odbyło się zgodnie z art. 21 rozporzą-
dzenia (WE) nr 1080/2006 Parlamentu Europejskie-
go i Rady w sprawie Europejskiego Funduszu Roz-
woju Regionalnego, który stanowi, że do 20% aloka-
cji środków EFRR na program może być przezna-
czone na finansowanie wydatków poniesionych przy
realizacji projektów na obszarach NTS 3 przylegają-
cych do głównego obszaru programu. Stolice pozo-
stałych województw nie zostały włączone do obsza-
ru wsparcia programem.
Pragnę przypomnieć, że woj. podkarpackie zo-
stało objęte dwoma programami współpracy trans-
granicznej, także programem Polska – Ukraina
– Białoruś realizowanym w ramach Europejskiego
Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa. Łączny bu-
dżet obydwu programów, w których uczestniczy woj.
podkarpackie, wynosi ponad 271,8 mln euro (ze
środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regio-
nalnego).
569
Ponadto należy zaznaczyć, że lokalizacja WST
w Krakowie w żaden sposób nie opóźni uruchomie-
nia programu (rozpoczęcie naborów projektów pla-
nowane jest na 24 kwietnia br.), a jednocześnie może
mieć pozytywny wpływ na jego realizację na całym
obszarze wsparcia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Mikuła
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Jana Kaźmierczaka
w sprawie interpretacji zapisów dokumentu
Narodowe Strategiczne Ramy Odniesienia
2007–2013. Wytyczne w zakresie
kwalifikowania wydatków w ramach
Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”
(1332)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 27 lutego 2008 r. (SPS-023-1332/08)
dotyczące interpelacji posła Jana Kaźmierczaka
w sprawie interpretacji zapisów dokumentu Narodo-
we Strategiczne Ramy Odniesienia 2007–2013. Wy-
tyczne w zakresie kwalifikowania wydatków w ra-
mach Programu Operacyjnego „Kapitał Ludzki”
pragnę przedstawić następujące wyjaśnienia.
Zapisy dotyczące rozliczania kosztów pośrednich
w Wytycznych w zakresie kwalifikowania wydatków
w ramach Programu Operacyjnego „Kapitał Ludz-
ki” (Wytyczne) z dnia 9 lipca 2007 r. bezwarunkowo
nakładały na beneficjenta szereg obowiązków doty-
czących rozliczania kosztów pośrednich, m.in. każ-
dorazowe określanie wartości kosztu przypadające-
go na projekt, opisywanie dokumentów oraz ich
przechowywanie wraz z dokumentacją projektu. Be-
neficjent na etapie konstruowania budżetu projektu
zobowiązany był do określenia procentowego limitu
kosztów pośrednich, jednak przy rozliczaniu kosz-
tów pośrednich we wniosku o płatność mógł wyka-
zać jedynie koszty pośrednie faktycznie poniesione
i przypisane do projektu na podstawie odpowiednie-
go algorytmu podziału kosztów.
Niemniej jednak instytucja zarządzająca Progra-
mem Operacyjnym „Kapitał ludzki” (PO KL), mając
na uwadze usprawnienie systemu finansowania oraz
rozliczania projektów realizowanych w ramach PO
KL, zaktualizowała Wytyczne, wydając zmienioną
wersję w dniu 20 lutego 2008 r.
W zaktualizowanej wersji Wytycznych dokonano
szeregu zmian w odniesieniu do kosztów pośred-
570
nich, najważniejsze z nich to doprecyzowanie kata-
logu kosztów pośrednich oraz wprowadzenie dwóch
metod rozliczania:
1) ryczałtem,
2) na podstawie rzeczywiście poniesionych wy-
datków.
Wyboru metody dokonuje beneficjent na etapie
wypełniania wniosku o dofinansowanie realizacji
projektu w zależności od tego, który wariant jest dla
niego korzystniejszy i łatwiejszy do zastosowania.
Ad 1. W przypadku rozliczania kosztów pośred-
nich ryczałtem beneficjent na podstawie przedsta-
wionej we wniosku o dofinansowanie metodologii
określa właściwy dla danego projektu procentowy
limit kosztów pośrednich.
Powyższy limit procentowy ograniczony jest do
wysokości:
a) 20% bezpośrednich kosztów projektu – w przy-
padku projektów o wartości do 2 mln zł;
b) 15% bezpośrednich kosztów projektu – w przy-
padku projektów o wartości 2–5 mln zł włącznie;
c) 10% bezpośrednich kosztów projektu – w przy-
padku projektów o wartości powyżej 5 mln zł.
Limit procentowy określony w zatwierdzonym
wniosku o dofinansowanie realizacji projektu oraz
w umowie o dofinansowanie projektu stanowi pod-
stawę do rozliczania kosztów pośrednich we wnio-
skach o płatność.
Koszty pośrednie rozliczane na podstawie ry-
czałtu traktowane są jako wydatki faktycznie ponie-
sione, a beneficjent nie ma obowiązku zbierania
i opisywania zgodnie z wymogami określonymi dla
PO KL dokumentów potwierdzających poniesienie
wydatków pośrednich, w związku z czym dokumen-
ty te nie podlegają kontroli na miejscu. Ułatwieniem
dla beneficjenta jest również brak obowiązku rozli-
czania według określonego algorytmu każdego do-
kumentu dotyczącego kosztów pośrednich. Metodo-
logia obliczania kosztów pośrednich przedstawiana
jest jedynie na etapie składania wniosku o dofinan-
sowanie realizacji projektu celem weryfikacji prawi-
dłowości określenia przez beneficjenta wysokości ry-
czałtu. Po zatwierdzeniu wniosku o dofinansowanie
i podpisaniu umowy ryczałt stanowi podstawę do
rozliczania kosztów pośrednich w projekcie.
Ad 2. W przypadku rozliczania kosztów pośred-
nich na podstawie rzeczywiście poniesionych wydat-
ków beneficjent na podstawie przedstawionej we
wniosku o dofinansowanie metodologii określa łącz-
ną wartość kosztów pośrednich dotyczących projek-
tu. Kwota kosztów pośrednich rozliczanych na pod-
stawie rzeczywiście poniesionych wydatków nie
podlega narzuconemu ograniczeniu jak w przypad-
ku ryczałtu procentowego.
Beneficjent zobowiązany jest jednak do zbierania
i opisywania dokumentów księgowych zgodnie z wy-
mogami określonymi dla PO KL oraz rozliczania po-
szczególnych kosztów pośrednich na podstawie
przyjętego algorytmu. Dokumenty dotyczące kosz-
tów pośrednich wykazywane są we wniosku o płat-
ność na zasadach analogicznych do zasad kosztów
bezpośrednich i mogą podlegać kontroli na miejscu.
Instytucja zarządzającą PO KL celem wyjaśnie-
nia beneficjentom zasad konstruowania budżetu i me-
tod obliczania kosztów pośrednich przedstawiła
w dokumencie „Zasady finansowania PO KL” z dnia
25 lutego 2008 r. przykład budżetu projektu oraz me-
todologii określania kosztów pośrednich (Rozdział
2.1.1: Zasady konstruowania budżetu projektu). In-
formuję także, że dokumenty wymienione w piśmie
dostępne są na stronach internetowych Ministerstwa
Rozwoju Regionalnego oraz www.efs.gov.pl.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie cen skupu trzody chlewnej (1334)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka z dnia 27 lutego 2008 r., znak
SPS-023-1334/08, przekazującym interpelację pana
Jacka Pilcha, posła na Sejm Rzeczypospolitej Pol-
skiej, w sprawie cen skupu trzody chlewnej, uprzej-
mie informuję, co następuje.
Odnosząc się do pytania dotyczącego zbadania,
czy zachowania rynkowe przedsiębiorców prowa-
dzących skup żywca wieprzowego nie naruszają za-
sad konkurencji, chciałbym poinformować, iż w dniu
1 lutego 2008 r. wystąpiłem do prezesa Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów, aby zgodnie
z kompetencjami określonymi w ustawie z dnia 16 lu-
tego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów
UOKiK zbadał, czy zachowania rynkowe przedsię-
biorców prowadzących skup żywca wieprzowego nie
naruszają zasad konkurencji. W odpowiedzi prezes
UOKiK wskazał, że zawarcie porozumienia anty-
konkurencyjnego w rozumieniu art. 6 ustawy, tj. po-
rozumienia, którego celem lub skutkiem jest wyeli-
minowanie, ograniczenie lub naruszenie w inny spo-
sób konkurencji na rynku właściwym, „wymaga”
określonej struktury rynku, tzn. dany rynek musi
charakteryzować się nieznacznym rozdrobnieniem
podmiotowym. Ocenił jednocześnie, że struktura
rynku wieprzowiny w Polsce, w szczególności duża
liczba działających na nim podmiotów, powoduje, że
trudno dopatrzyć się na tym rynku zachowań o cha-
rakterze nadużyć zniekształcających lub ogranicza-

jących konkurencję. Poinformował także, iż w ostat-
nim półroczu do UOKiK nie wpłynęły sygnały
przedsiębiorców dotyczące zakłóceń konkurencji na
rynku wieprzowiny.
Prezes UOKiK zwrócił ponadto uwagę, iż od po-
rozumień ograniczających konkurencję, w których
koniecznym warunkiem jest uzgodnienie określone-
go zachowania dokonane w jakiejkolwiek formie,
należy odróżnić tzw. zachowania paralelne (np. po-
dążanie za liderem), obserwowane w szczególności
w przypadkach zewnętrznych zmian na określonym
rynku właściwym, czy też zachowania (nieparalel-
ne), których celem jest dostosowanie przedsiębior-
ców do zmieniających się warunków konkurowania.
Zachowania takie, jeżeli nie są wynikiem zawarcia
porozumienia, nie są zakazane w rozumieniu art. 6
ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.
Prezes UOKiK zapewnił jednocześnie, że rynki
rolne znajdują się pod stałym monitoringiem ze stro-
ny podległego mu urzędu i w przypadku stwierdzenia
nieprawidłowości organ antymonopolowy niezwłocz-
nie podejmie działania leżące w jego kompetencji.
Jeżeli chodzi o działania podejmowane w celu po-
prawy sytuacji na rynku wieprzowiny oraz wyelimi-
nowania negatywnych zjawisk przyczyniających się
do niskich cen w skupie żywca, chciałbym podkre-
ślić, że od chwili przystąpienia Polski do Unii Euro-
pejskiej polityka na rynku wieprzowiny jest prowa-
dzona i realizowana w ramach instrumentów Wspól-
nej Polityki Rolnej (WPR). Zasady organizacji tego
rynku reguluje rozporządzenie Rady (EWG) nr 2759/
75 z dnia 29 października 1975 r. w sprawie wspól-
nej organizacji rynku wieprzowiny. Z uwagi na obję-
cie rynku wieprzowiny regulacjami wspólnotowymi
Polska, podobnie jak i inne kraje członkowskie UE,
nie ma możliwości samodzielnego podejmowania
działań interwencyjnych na rynku wieprzowiny.
Dostrzegając poważne problemy producentów żyw-
ca wieprzowego, ministerstwo już od jesieni 2006 r.,
w sytuacji znacznego spadku cen wieprzowiny, wie-
lokrotnie wnioskowało do Komisji Europejskiej
o wprowadzenie dopłat do prywatnego składowania
oraz refundacji wywozowych do półtusz wieprzo-
wych. KE oceniła wówczas, że stabilna sytuacja
na wspólnotowym rynku wieprzowiny nie daje pod-
staw do wprowadzania wsparcia w postaci ww. in-
strumentów.
Jesienią 2007 r. pogorszeniu uległa sytuacja na
całym wspólnotowym rynku wieprzowiny – wynika
to ze wzrostu produkcji wieprzowiny w UE oraz ro-
snących kosztów produkcji, spowodowanych przede
wszystkim wysokimi cenami zbóż i pasz. Biorąc to
pod uwagę, ministerstwo zintensyfikowało wysiłki
zmierzające do podjęcia przez Komisję Europejską
przewidzianych w prawie UE instrumentów inter-
wencji na rynku wieprzowiny. Powtarzane m.in.
przez Polskę postulaty odniosły skutek w postaci de-
cyzji Komisji Europejskiej o uruchomieniu z dniem
29 października 2007 r. wsparcia tego rynku w po-
staci dopłat do prywatnego składowania wieprzowi-
571
ny. Dopłatami objęto przechowywanie półtusz wie-
przowych oraz ich elementów przez okres od trzech
do pięciu miesięcy, według stawek określonych
w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1267/2007 z dnia
26 października 2007 r. w sprawie szczególnych wa-
runków przyznawania pomocy w odniesieniu do
prywatnego składowania wieprzowiny. Wnioski
o dopłaty można było składać do Agencji Rynku Rol-
nego do dnia 26 listopada 2007 r.
Ponadto z dniem 30 listopada 2007 r. rozszerzo-
ny został asortyment produktów objętych refunda-
cjami wywozowymi w sektorze wieprzowiny. Obok
istniejących refundacji do mięsa przetworzonego
uruchomiono także refundacje do eksportu tusz,
półtusz i elementów. Tym samym starania Polski
o uruchomienie również tego instrumentu zostały
uwieńczone sukcesem.
W odpowiedzi na pogorszenie sytuacji producen-
tów wieprzowiny, które nastąpiło w połowie stycz-
nia 2008 r., Polska podjęła starania o zwiększenie
stawek refundacji do eksportu mięsa wieprzowego.
Zwróciłem się w tej sprawie z pisemnymi wnioskami
do komisarz ds. rolnictwa Mariann Fischer Boel,
ostatnio pismem z dnia 25 lutego 2008 r. Występo-
wałem również o rozważenie zastosowania innych
instrumentów wsparcia rynku wieprzowiny, w tym
skupu interwencyjnego. Wniosek o zastosowanie
wszelkich przewidzianych prawem wspólnotowym
instrumentów wsparcia rynku wieprzowiny przed-
stawiłem również na posiedzeniu Rady Ministrów
ds. Rolnictwa i Rybołówstwa Unii Europejskiej, któ-
re odbyło się w dniu 18 lutego 2008 r.
Komisja Europejska uznała jednak, iż w chwili
obecnej nie ma podstaw do zwiększania stawek re-
fundacji, zaproponowała natomiast możliwość wy-
dłużenia, na wniosek zainteresowanej strony, okre-
su obowiązywania zawartych już umów prywatnego
składowania wieprzowiny o maksymalnie 3 miesią-
ce. Dzięki temu ponowne wprowadzanie na rynek
mięsa wieprzowego przechowywanego w ramach
mechanizmu będzie mogło być rozciągnięte w cza-
sie. Szczegółowe zasady ustala rozporządzenie Ko-
misji (WE) nr 179/2008 z dnia 28 lutego 2008 r.
umożliwiające przedłużenie okresu obowiązywania
umów o prywatne przechowywanie w sektorze wie-
przowiny.
Obok działań doraźnych, przedstawionych po-
wyżej, podejmowane są również działania strate-
giczne, ukierunkowane na zachęcanie do zawiera-
nia umów kontraktacyjnych w celu zapewnienia
stabilności zbytu żywca wieprzowego oraz wzmac-
nianie pozycji producentów poprzez tworzenie grup
producenckich.
W ramach działań na rzecz promocji zawierania
umów kontraktacyjnych w 2005 r. propozycje treści
umów oraz aneksów do nich opracowane zostały
przez Radę Gospodarki Żywnościowej przy mini-
strze rolnictwa i rozwoju wsi wspólnie z Departa-
mentem Prawno-Legislacyjnym oraz przedstawicie-
lami zainteresowanych sektorów, w tym sektora
572
trzody chlewnej. Dostępne są one na stronach inter-
netowych Rady Gospodarki Żywnościowej.
Zachęcaniu przetwórców do zawierania umów
kontraktacyjnych służą następujące mechanizmy:
— w rozporządzeniu MRiRW z dnia 17 paździer-
nika 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków
i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach
działania „Zwiększenie wartości dodanej podstawo-
wej produkcji rolnej i leśnej” objętego Programem
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
przewiduje się, że refundacji podlega zasadniczo nie
więcej niż 40% kosztów kwalifikowalnych poniesio-
nych przez beneficjenta będącego małym lub śred-
nim przedsiębiorstwem. W przypadku jednak bene-
ficjenta, który co najmniej 25% ogólnej ilości pro-
duktów rolnych nabywa na podstawie umów zawar-
tych na co najmniej rok z grupami producentów rol-
nych, refundacji podlega do 50% kosztów kwalifiko-
walnych.
— w Programie wspierania restrukturyzacji i mo-
dernizacji przemysłu mięsnego, chłodnictwa składo-
wego i przetwórstwa jaj w Polsce zatwierdzonym
przez MRiRW, zgodnie z rozporządzeniem Rady Mi-
nistrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szcze-
gółowego zakresu i kierunków działań ARiMR oraz
sposobów ich realizacji, wprowadzono zapis, że pod-
mioty realizujące przedsięwzięcia w zakładach ubo-
ju zobowiązane są do wykorzystania w procesie pro-
dukcji surowca pochodzącego co najmniej w 70%
w ramach wieloletnich umów kontraktacyjnych.
Warunek ten nie obowiązuje zakładu uboju posiada-
jącego własną bazę surowcową.
Ponadto ustawa o grupach producentów rolnych
i ich związkach oraz o zmianie innych ustaw z dnia
15 września 2000 r. (Dz. U. Nr 88, poz. 983, z późn.
zm.), jak również rozporządzenie w sprawie wykazu
produktów i grup produktów, dla których mogą być
tworzone grupy producentów rolnych, minimalnej
rocznej wielkości produkcji towarowej oraz mini-
malnej liczby członków grupy producentów rolnych,
były już kilka razy nowelizowane, każdorazowo bra-
no pod uwagę postulaty wysuwane przez osoby zain-
teresowane działalnością w grupach producentów
rolnych. Wszystkie zmiany miały na celu zachęcenie
oraz ułatwienie potencjalnym członkom organizo-
wanie się w grupy producentów rolnych.
Chciałbym także zaznaczyć, iż jednym z priory-
tetów w działaniach resortu rolnictwa jest zdobywa-
nie nowych rynków zbytu dla polskiego mięsa wie-
przowego. W ostatnim czasie podejmowane w tym
celu wysiłki przyniosły wymierny efekt w postaci
otwarcia w połowie grudnia 2007 r. rynku USA na
eksport m.in. świeżego i zamrożonego mięsa wie-
przowego.
Należy również podkreślić, że w wyniku podpisa-
nego przez Polskę i Federację Rosyjską memorandum
z dniem 19 grudnia 2007 r. po ponad dwóch latach
zniesione zostało embargo na import z Polski do Fe-
deracji Rosyjskiej m.in. nieprzetworzonego mięsa.
Podejmowane są również działania na rzecz
promocji wyrobów wysokiej jakości, w tym także
mięsa, podczas wystąpień targowych i narodowych.
W 2007 r. wyroby te były promowane m.in. na tar-
gach: Grune Woche w Berlinie, Salon Gourmets
w Madrycie, Tutto Food w Mediolanie, Anuga
w Kolonii oraz podczas Polskiej Ekspozycji Narodo-
wej w Azerbejdżanie.
Przedstawiając powyższe, chciałbym podkreślić,
iż w 2008 r. kontynuowane będą działania na rzecz
promocji polskiej żywności, w tym mięsa wieprzowe-
go. Ponadto w ramach intensyfikacji działań promo-
cyjnych na rynkach wschodnich ministerstwo pla-
nuje uczestnictwo w 2008 r. w ośmiu imprezach tar-
gowych sektora rolno-spożywczego organizowanych
na terenie Federacji Rosyjskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie ustawy metropolitalnej (1348)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 27 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1348/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Grzegorza Karpińskiego z dnia 12 lutego 2008 r.
w sprawie ustawy metropolitalnej uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, że problematyka
rozwoju aglomeracji i metropolii pozostaje w zakre-
sie zainteresowania rządu. Rada Ministrów w dniu
22 stycznia 2008 r. podjęła uchwałę dotyczącą kon-
tynuowania reformy administracji publicznej (MP
Nr 8, poz. 99). Ważnym jej założeniem jest uporząd-
kowanie podziału kompetencji między administra-
cją rządową i samorządową. Powyższy cel rząd re-
alizować będzie we współpracy z organizacjami sa-
morządu terytorialnego oraz innymi podmiotami
bezpośrednio zainteresowanymi poszczególnymi aspek-
tami materii administracji publicznej. Na inaugura-
cyjnym posiedzeniu Komisji Wspólnej Rządu i Sa-
morządu Terytorialnego, które odbyło się w dniu
30 stycznia 2008 r., pan Donald Tusk – prezes Rady
Ministrów zaprosił samorządowców do współpracy
przy dokończeniu reformy administracyjnej kraju.
Premier przedstawił propozycje usprawnienia funk-
cjonowania samorządu terytorialnego. Najważniej-
szym zadaniem przygotowywanej reformy jest wzmoc-
nienie znaczenia samorządu terytorialnego, w tym

zwłaszcza umocnienie jego podstaw majątkowych.
Jednocześnie ze strony rządowej wyrażona została
gotowość aktywnego współdziałania ze środowiska-
mi samorządowymi w planowanych pracach nad
projektami stosownych zmian legislacyjnych, w tym
– nad propozycjami zgłaszanymi przez stronę samo-
rządową.
W ramach opisywanych wyżej działań Minister-
stwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wystą-
piono do środowisk samorządowych o przedstawie-
nie propozycji zmian legislacyjnych, w szczególno-
ści dotyczących decentralizacji zadań, kompetencji
i środków finansowych oraz przekazania mienia
i instytucji o zasięgu regionalnym i lokalnym, upo-
rządkowania i uproszczenia przepisów dotyczących
funkcjonowania samorządu oraz zarządzania tery-
torialnego w różnych dziedzinach życia publicznego.
W odpowiedzi przysłano propozycje mające dopro-
wadzić do integracji zarządzania na obszarach me-
tropolitalnych.
Podkreślenia wymaga, że obecnie obowiązujące
przepisy prawa umożliwiają różne formy współpracy
jednostek samorządu terytorialnego. Niemniej prak-
tyczne doświadczenia dotyczące obszarów metropo-
litalnych (tj. układów przestrzennych składających
się z dużego miasta oraz otaczających je terenów ści-
śle z nim funkcjonalnie powiązanych) wskazują, iż
uregulowania te mogą okazać się niewystarczające
i nie w pełni wykorzystane. Dlatego też celowym po-
zostaje wypracowanie rozwiązań w przedmiocie
funkcjonowania obszarów metropolitalnych. Przy
uznaniu, iż aktem prawnym, który miałby regulo-
wać te kwestie, miałaby być ustawa, wskazać należy
na dwa możliwe warianty rozwiązań systemowych.
Pierwszy z nich przyjmowałby formę ustawy jako
jednego generalnego aktu prawnego dla wszystkich
obszarów metropolitalnych, z ewentualną możliwo-
ścią doprecyzowania kwestii ustrojowych przez
same metropolie. Natomiast drugi wariant wiązał-
by się z przygotowaniem odrębnej dla każdej aglo-
meracji ustawy.
Niezależnie od przyjętej konstrukcji legislacyjnej
dla uregulowania przedmiotowej materii obszary
aktywności metropolitalnej związane są z zadania-
mi z zakresu m.in. gospodarki odpadami, transpor-
tu publicznego i zagospodarowania przestrzennego.
Z uwagi na liczbę ludności oraz poziom i dynami-
kę rozwoju konurbacji śląskiej prace nad przygoto-
waniem stosownych rozwiązań prawnych zostały
już zainicjowane na Śląsku, z udziałem zarówno
przedstawicieli administracji rządowej, samorządo-
wej, jak i ekspertów prawnych. W konsekwencji pod-
jęto decyzję o powołaniu zespołu, którym kierować
ma wojewoda śląski. Zadaniem zespołu jest wypra-
cowanie spójnego projektu ustawy aglomeracyjnej.
Należy nadmienić, iż w dniu 28 lutego 2008 r.
odbyło się wspólne posiedzenie Komisji Administra-
cji i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji Samorządu
Terytorialnego i Polityki Regionalnej, które poświę-
573
cono problemom funkcjonowania obszarów metro-
politalnych.
W trakcie wspólnego posiedzenia komisji przed-
stawiono informację o obecnym etapie prac nad
ustawą regulującą przedmiotową problematykę oraz
poinformowano o dotychczasowych efektach podję-
tych działań. Wskazano, iż w dniu 23 października
2007 r. Rada Ministrów przyjęła założenia do pro-
jektu ustawy metropolitalnej, oparte na wynikach
prac Zespołu do Spraw Uregulowania Funkcjonowa-
nia Obszarów Metropolitalnych. Należy podkreślić,
że proponowaną w ww. założeniach konstrukcję ob-
ligatoryjnego związku celowego oceniono krytycz-
nie. Odniesienie się do szczegółów opracowywanych
rozwiązań normatywnych (w tym zdefiniowanie za-
kresu podmiotowego), ze względu na obecny etap
prac związanych z dokończeniem reformy admini-
stracji publicznej, będzie możliwe po zakończeniu
procedur legislacyjnych.
Jednocześnie należy podkreślić, że prace związa-
ne z wyodrębnieniem obszarów metropolitalnych
prowadzone są w Ministerstwie Rozwoju Regional-
nego, odpowiedzialnym za wyodrębnienie tych ob-
szarów w ramach krajowej sieci osadniczej w kon-
cepcji przestrzennego zagospodarowania kraju (vide
art. 47 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r.
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
(Dz. U. Nr 80. poz. 717. z późn. zm.)).
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Orzechowskiego
w sprawie Programu
Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 (1350)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo, nr SPS-023-1350/08 z 27 lutego br., przeka-
zujące interpelację posła Andrzeja Orzechowskiego
w sprawie Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 (PROW 2007–2013), przesyłam
następującą odpowiedź.
Program Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 został zaakceptowany w dniu 24 lipca
2007 r. na posiedzeniu Komitetu ds. Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich Komisji Europejskiej, zaś w dniu 7 wrze-
śnia 2007 r. decyzją Komisji Wspólnot Europejskich
nr CCI2007PL06RPO001 został zatwierdzony do
realizacji.
574
Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr
885/2006 z dnia 21 czerwca 2006 r. ustanawiającym
szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia
Rady (WE) nr 1290/2005 w zakresie akredytacji
agencji płatniczych i innych jednostek, jak również
rozliczania rachunków EFGR i EFRROW, w przy-
padku gdy agencja płatnicza, która została akredy-
towana zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1663/
95, ponosi odpowiedzialność za wydatek, za który
wcześniej nie była odpowiedzialna, konieczna jest
nowa akredytacja obejmująca nowy zakres odpowie-
dzialności.
W ramach PROW 2007–2013 część działań sta-
nowi kontynuację mechanizmów obsługiwanych
przez agencję płatniczą w ramach Planu Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2004–2006, dla których
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
(ARiMR) posiadała akredytację. W odniesieniu do
tych działań możliwe było wcześniejsze rozpoczęcie
wdrażania. W konsekwencji w 2007 r. przeprowa-
dzono nabór wniosków w ramach następujących
działań:
— „Grupy producentów rolnych”,
— „Renty strukturalne”,
— „Wspieranie gospodarowania na obszarach
górskich i innych obszarach o niekorzystnych wa-
runkach dla gospodarowania”.
Działania będące kontynuacją Sektorowego Pro-
gramu Operacyjnego „Restrukturyzacja i moderni-
zacja sektora żywnościowego oraz rozwój obszarów
wiejskich 2004–2006” (SPO „Restrukturyzacja…”),
dla których nie wymagano akredytacji w okresie
programowania 2000–2006, oraz nowe działania
przewidziane do realizacji w latach 2007–2013 będą
uruchamiane sukcesywnie po akredytacji procedur
agencji.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż 9 listopada
2007 r. uruchomiono nabór wniosków w ramach
działania „Modernizacja gospodarstw rolnych”, dla
którego agencja otrzymała częściową akredytację.
Minister finansów pełniący rolę „właściwego or-
ganu” wyłonił w trybie zamówienia publicznego au-
dytora zewnętrznego, który dokonuje po złożeniu
przez ARiMR gotowości do poddania się badaniu
akredytacyjnemu przeglądu przygotowania ARiMR
do wykonywania zadań agencji płatniczej i przedsta-
wia ministrowi finansów sprawozdanie wraz z opi-
nią dotyczącą spełniania przez ARiMR kryteriów
akredytacyjnych zawartych w rozporządzaniu Ko-
misji WE nr 885/2006 ustanawiającym szczegóło-
we zasady stosowania rozporządzenia Rady WE
nr 1290/2005 w zakresie akredytacji agencji płatni-
czych i innych jednostek, jak również rozliczania ra-
chunków EFGR i EFRROW.
Minister finansów udzielił tymczasowej akredy-
tacji ARiMR jako agencji płatniczej rozporządze-
niem ministra finansów z dnia 16 października 2007 r.
w sprawie przyznania ARiMR tymczasowej akredy-
tacji jako agencji płatniczej w zakresie uruchamia-
nia środków pochodzących z Europejskiego Fundu-
szu Rolniczego Gwarancji oraz Europejskiego Fun-
duszu Rolniczego Rozwoju Obszarów Wiejskich.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra finansów
z 25 października 2007 r. zmieniającym ww. rozpo-
rządzenie tymczasowa akredytacja obejmuje obsłu-
gę pomocy finansowej w zakresie PROW 2007–2013
w odniesieniu do działań:
— „Modernizacja gospodarstw rolnych”,
— „Zwiększenie wartości dodanej podstawowej
produkcji rolnej i leśnej”,
— „Ułatwianie startu młodym rolnikom”,
— „Różnicowanie w kierunku działalności nie-
rolniczej”,
przy czym zakres tymczasowej akredytacji obej-
muje wykonywanie przez agencję płatniczą zadań
określonych w załączniku I do rozporządzenia Ko-
misji (WE) nr 885/2006, z wyłączeniem:
— kontroli krzyżowych,
— kontroli na miejscu,
— dalszych czynności prowadzących do podpisa-
nia umowy z beneficjentem/wydania decyzji,
— naliczania płatności,
— tworzenia list zleceń płatności.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zgodnie
z harmonogramem uruchamiania poszczególnych
działań Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na
lata 2007–2013 nie było konieczności jednoczesnego
publikowania wszystkich rozporządzeń ministra
rolnictwa i rozwoju wsi ustanawiających szczegóło-
we warunki i tryb przyznawania pomocy. Prace le-
gislacyjne prowadzone są zgodnie z przyjętym har-
monogramem, w taki sposób, aby zapewnić se-
kwencyjne uruchamianie kolejnych działań PROW
2007–2013.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż sekwencyj-
ne uruchamianie poszczególnych działań w ramach
Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 determinowało podobną procedurę przy-
gotowywania odpowiednich projektów rozporządzeń
wykonawczych. Wykaz aktów prawnych, które zo-
stały opublikowane lub skierowane do publikacji,
związanych z wdrażaniem Programu Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013, został przed-
stawiony w załączniku*).
Ponadto kierownictwo resortu rolnictwa i rozwo-
ju wsi oraz Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa podjęło starania o przyspieszenie prac
nad procedurami umożliwiającymi wdrażanie po-
szczególnych działań PROW 2007–2013.
Od 15 marca br. agencja rozpocznie nabór wnio-
sków do działania „Programy rolnośrodowiskowe”.
Następnie sukcesywnie, do połowy br., rozpocznie
się wdrażanie działań:
— „Zwiększenie wartości dodanej podstawowej
produkcji rolnej i leśnej”,
— „Różnicowanie w kierunku działalności nie-
rolniczej”,
— „Odnowa i rozwój wsi”,
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

— „Podstawowe usługi dla mieszkańców obsza-
rów wiejskich”.
Przewiduje się, że do końca 2008 r. zostanie uru-
chomiona większość działań Programu Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie przejęcia Zespołu Szkół Leśnych
w Tucholi przez Ministerstwo Środowiska
(1352)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją poseł Teresy Piotrowskiej dotyczącą nieprze-
jęcia do prowadzenia przez ministra środowiska Ze-
społu Szkół Leśnych w Tucholi, przesłaną pismem
z dnia 28 lutego 2008 r., znak: SPS-023-1352/08
uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z postanowieniami porozumienia z dnia
16 lipca 2007r. zawartego pomiędzy ministrem śro-
dowiska a powiatem tucholskim, warunkiem przeję-
cia przez ministra środowiska z dniem 1 stycznia
2008 r. prowadzenia Zespołu Szkól Leśnych w Tu-
choli było m.in. zapewnienie w ustawie budżetowej
na 2008 r., w części 41: Środowisko środków na fi-
nansowanie działalności tej szkoły. W związku z tym,
iż środki na prowadzenie szkoły nie zostały ujęte
w ustawie budżetowej na 2008 r. w części, której
dysponentem jest minister środowiska, nie ma pod-
staw prawnych do prowadzenia i finansowania szko-
ły w Tucholi.
Ponadto informuję, że środki finansowe przezna-
czone na finansowanie Zespołu Szkól Leśnych w Tu-
choli zostały zabezpieczone w ramach części oświa-
towej subwencji ogólnej (część 82 dział 758 rozdział
75801), którą minister finansów przekazał do dyspo-
zycji organu prowadzącego, tj. do starosty powiatu
tucholskiego.
Zapewnienie środków finansowych w ustawie
budżetowej, a także posiadanie mienia nieruchome-
go i ruchomego są i były warunkiem niezbędnym
w procesie przejmowania wszystkich średnich szkół
leśnych. Pomimo podpisanego porozumienia z dnia
16 lipca 2007 r. ze Starostwem Powiatowym w Tu-
choli negocjacje nie zakończyły się przejęciem Ze-
społu Szkół Leśnych w Tucholi z ww. powodów.
Obecnie Zespół Szkół Leśnych i Zespół Szkół Li-
cealnych i Agrotechnicznych funkcjonuje na mieniu
575
Skarbu Państwa w zarządzie Lasów Państwowych
na podstawie umowy użytkowania zawartej pomię-
dzy Starostwem Powiatowym w Tucholi a nadleśni-
czym Nadleśnictwa Tuchola. Tak więc prawo ich
użytkowania przysługuje powiatowi tucholskiemu.
Z informacji podanych przez dyrektora general-
nego Lasów Państwowych wynika, że zgodnie z tre-
ścią § 6 ust. 1 umowy użytkowania zawartej nota-
rialnie pomiędzy zarządem powiatu w Tucholi, a dy-
rektorem generalnym LP, w imieniu którego działał
nadleśniczy Nadleśnictwa Tuchola, wypowiedzenie
umowy jest m.in. obwarowane sześciomiesięcznym
okresem wypowiedzenia i może być skuteczne na
koniec roku szkolnego, tj. 31 sierpnia br.
Jedynym rozwiązaniem umożliwiającym przeję-
cie mienia przez ministra środowiska, a następnie
przekazanie szkole leśnej były działania zmierzają-
ce do rozwiązania ww. umowy na podstawie poro-
zumienia stron w terminie do dnia 31 grudnia 2007 r.
tak, aby umożliwić przekazanie mienia ruchomego
i nieruchomego w użytkowanie Zespołowi Szkół
Leśnych w Tucholi. Niestety, działania starostwa
w tym zakresie nie wyszły poza sferę deklaracji.
Nie dokonano oficjalnego złożenia oświadczenia
woli rozwiązania umowy użytkowania na ręce nad-
leśniczego Nadleśnictwa Tuchola, co w konsekwen-
cji uniemożliwiło mi podjęcie stosownych działań
w tej sprawie.
Podsumowując, przy braku mienia i środków na
prowadzenie Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi
stwierdzam, że nie doszło do zrealizowania postano-
wień ww. porozumienia, a co za tym idzie – do prze-
jęcia i prowadzenia szkoły leśnej. Być może wpływ
na to miały zobowiązania starostwa tucholskiego
w stosunku do Wyższej Szkoły Zarządzania Środo-
wiskiem, która bezpłatnie funkcjonuje na mieniu
Skarbu Państwa, doprowadzając tym samym do
uszczuplenia majątku publicznego. Starostwo nie
przedstawiło dokumentów stwierdzających rozwią-
zanie umowy z Wyższą Szkołą Zarządzania Środo-
wiskiem, co dodatkowo komplikowało sprawę.
Funkcjonowanie tego podmiotu na mieniu Skarbu
Państwa budzi wiele zastrzeżeń prawnych, które
muszą zostać niezwłocznie uregulowane. Wątpliwo-
ści, o których mowa, nie sposób było rozstrzygnąć
do 31 grudnia 2007 r.
W związku z powyższym (dwukrotnie) zapropo-
nowałem Starostwu Powiatowemu w Tucholi pod-
pisanie aneksu do porozumienia z dnia 16 lipca
2007 r., zmieniającego datę przejęcia Zespołu Szkół
Leśnych w Tucholi z 1 stycznia 2008 na 1 stycznia
2009 r.
Zadeklarowałem, w okresie przygotowawczym
do przejęcia Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi, za-
pewnienie możliwości uczestnictwa dyrektora szko-
ły i kadry pedagogicznej do udziału we wszystkich
formach doskonalenia zawodowego organizowanych
dla szkół leśnych prowadzonych przeze mnie od
1 stycznia 2008 r., a także do kontynuowania współ-
pracy Lasów Państwowych ze szkołą w zakresie
576
praktycznej nauki zawodu na dotychczasowych za-
sadach. Niestety, propozycja ta została przez staro-
stwo w Tucholi dwukrotnie odrzucona.
Proces negocjacyjny z każdym starostwem pro-
wadzony był indywidualnie z uwagi na zróżnicowa-
ną sytuację formalnoprawną szkół. W porozumieniu
zawarte były warunki konieczne do wypełnienia
przez wszystkie starostwa przekazujące szkoły.
Pragnę podkreślić, iż dyrektor i pracownicy De-
partamentu Edukacji i Promocji Zrównoważonego
Rozwoju (departamentu odpowiedzialnego za proces
przejmowania średnich szkół leśnych) odbyli o wiele
więcej spotkań-poświęconych omawianej kwestii za-
równo w starostwie tucholskim, jak i w szkole,
a także w ministerstwie, niż miało to miejsce
w przypadku innych starostw. Rozmowy te od po-
czątku były niełatwe. Starostwo wielokrotnie pre-
zentowało różne stanowiska, co dodatkowo utrud-
niało porozumienie. Zespół Szkół Leśnych w Tucho-
li nie jest jedyną nieprzejętą szkoła leśną. Ustawa
o systemie oświaty nie nakłada obowiązku przejmo-
wania szkół leśnych, lecz daje taką możliwość na
drodze porozumienia stron, którego w tym przypad-
ku zabrakło ze strony starostwa.
Wyrażam jednak zadowolenie, że prawie 2-letni
proces negocjacyjny zakończył się przejęciem 10 śred-
nich szkół leśnych, dla których minister środowiska
jest organem prowadzącym od 1 stycznia 2008 r.
Przejęte i prowadzone obecnie szkoły leśne od za-
wsze były i są największymi centrami edukacji le-
śnej w Polsce. Z uwagi na swoje położenie geogra-
ficzne i bogatą historię kształcą leśników na bardzo
wysokim poziomie. Szkoły te, dysponując dużą licz-
bą miejsc w internatach, umożliwiają naukę mło-
dzieży z każdej części kraju.
W Polsce istnieje wiele placówek szkolnych, w któ-
rych prowadzi się kształcenie w zawodzie np. techni-
ka leśnika. Niestety, często nie dysponują one wyspe-
cjalizowaną kadrą pedagogiczną, pod okiem której
powinno odbywać się kształcenie w zakresie przed-
miotów i praktycznej nauki zawodu. Położenie tych
placówek często uniemożliwia odbywanie praktyk
w lesie, czego wynikiem jest słabe przygotowanie
do pracy zawodowej w strukturach Lasów Pań-
stwowych.
Wyrażam pogląd, iż organy prowadzące te szkoły
powinny zrezygnować z kształcenia w specjalno-
ściach leśnych, wprowadzając w to miejsce inne za-
wody.
W odniesieniu do szkół potocznie nazywanych le-
śnymi nie będą podejmowane dalsze działania zmie-
rzające do ich przejęcia. Tym samym proces przej-
mowania średnich szkół leśnych uważam za zakoń-
czony.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie modernizacji linii kolejowej
w woj. kujawsko-pomorskim (1354)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poseł Teresy Piotrowskiej w sprawie
modernizacji linii kolejowych w woj. kujawsko-po-
morskim przedstawiam następujące informacje.
Uprzejmie informuję, że szczególnie istotne zna-
czenie w prowadzeniu ruchu pociągów między Byd-
goszczą a Gdańskiem ma linia kolejowa nr 131 na od-
cinku Bydgoszcz Główna–Maksymilianowo–Lasko-
wice Pomorskie–Twarda Góra–Tczew–Gdańsk. Oma-
wiana linia wchodzi bowiem w skład międzynarodo-
wego ciągu kolejowego CE65, który obejmuje cały
odcinek Tczew–Pszczyna i stanowi element VI trans-
europejskiego korytarza transportowego. Zaliczona
została również do podstawowej sieci kolejowej pań-
stwa. Linia CE65 jest objęta umową AGTC (Umowa
Europejska o ważnych liniach transportu kombino-
wanego i obiektach towarzyszących). Na odcinku
Bydgoszcz–Gdańsk linia posiada status magistral-
nej, jest dwutorowa i zelektryfikowana.
Linia CE65 jest przeznaczona przede wszystkim
do przewozów towarowych, ale wykorzystywana jest
także do przewozów pasażerskich, zwłaszcza na od-
cinku Tczew–Bydgoszcz–Inowrocław. Parametry
techniczne linii pozwalają na prowadzenie pociągów
z maksymalną prędkością 120 km/h. Jednakże
obecny stan techniczny infrastruktury uniemożli-
wia osiągnięcie takiej prędkości na całej linii. Od
rozkładu jazdy 2006/2007 następuje proces syste-
matycznego obniżania prędkości maksymalnej (ak-
tualnie obowiązuje 60–80 km/h). Jednocześnie od
2006 r. trwa naprawa główna toru nr 1 na odcinku
Inowrocław–Bydgoszcz. Pozwoli to na uzyskanie
sprawniejszego połączenia Bydgoszczy z Poznaniem,
a także przyczyni się do lepszego wykorzystania li-
nii nr 131, szczególnie w odniesieniu do przewozów
towarowych wykonywanych ze Śląska do portów
morskich w Gdańsku i w Gdyni. W następnej kolej-
ności zarządca publicznej infrastruktury kolejowej,
spółka PKP Polskie Linie Kolejowe SA, przewiduje
wykonanie naprawy głównej toru nr 1 na odcinku
Bydgoszcz Główna–Gdańsk. Zgodnie z decyzją Za-
rządu PKP Polskie Linie Kolejowe SA w dniu 19 lu-
tego br. został ogłoszony przetarg na przygotowanie
„Studium wykonalności modernizacji linii kolejowej
CE 65 na odcinku Gdynia–Tczew–Bydgoszcz–Zduń-
ska Wola–Karsznice–Tarnowskie Góry–Pszczyna”
realizowanego ze środków funduszu TEN-T.
Należy podkreślić, że projekt kolejowego połącze-
nia aglomeracyjnego Bydgoszcz–Toruń – BiT City
jest realizowany ze środków finansowych samorzą-

du woj. kujawsko-pomorskiego oraz władz samorzą-
dowych obu miast, będąc jednocześnie ważnym
przykładem zaangażowania samorządów w proces
rewitalizacji istotnych, z regionalnego punktu wi-
dzenia, linii kolejowych. Zarządca publicznej infra-
struktury kolejowej nie posiada bowiem wystarcza-
jących środków finansowych na realizację wszyst-
kich pożądanych inwestycji. Dlatego też w nadcho-
dzących latach realizowany będzie program inwe-
stycyjny, dotyczący modernizacji infrastruktury ko-
lejowej, w celu zapewnienia dostępności Polski z ob-
szaru pozostałych państw członkowskich Unii Eu-
ropejskiej, poprawy spójności terytorialnej kraju,
a także podniesienia parametrów techniczno-eks-
ploatacyjnych sieci kolejowej i dostosowanie jej do
europejskich standardów.
Informuję, że obecnie wiodącym dokumentem
w odniesieniu do krajowych planów modernizacji in-
frastruktury kolejowej pozostaje Program Opera-
cyjny „Infrastruktura i środowisko” na lata 2007–
–2013, wdrażający powyższe założenia. Jednakże
w związku z przyznaniem Polsce prawa do organiza-
cji turnieju finałowego Mistrzostw Europy w Piłce
Nożnej Euro 2012 nie przewiduje się poza Progra-
mem Operacyjnym „Infrastruktura i środowisko”
innych mechanizmów finansowania zadań związa-
nych z modernizacją infrastruktury kolejowej.
W tym zakresie środki budżetowe zostaną w niektó-
rych przypadkach uzupełnione środkami finanso-
wymi pochodzącymi z Funduszu Kolejowego.
Wyjaśnienia wymaga fakt, iż planowanie, przy-
gotowanie, a następnie realizacja kolejowych inwe-
stycji infrastrukturalnych są procesami bardzo zło-
żonymi, skomplikowanymi i czasochłonnymi. Dlate-
go należy skupić wysiłek organizacyjny i finansowy
na projektach, które mogą zostać ukończone przed
rozpoczęciem turnieju finałowego Euro 2012, a jed-
nocześnie zapewnią sprawne połączenia między naj-
większymi ośrodkami gospodarczymi, w tym mia-
stami goszczącymi turniej. Plany modernizacyjne
PKP Polskie Linie Kolejowe SA obejmują następują-
ce trasy: Warszawa–Gdynia (modernizacja 350 km
linii); Warszawa–Poznań (modernizacja 123 km li-
nii); Poznań–Wrocław (modernizacja 162 km linii);
Wrocław–Kraków (modernizacja 203 km linii); Psa-
ry–Kraków (modernizacja 48 km linii); Warszawa–
–Kielce (modernizacja 177 km linii); Warszawa–Łódź
(modernizacja 129 km linii) oraz kolejowe połącze-
nia z portami lotniczymi Warszawa-Okęcie, Kra-
ków-Balice i Katowice-Pyrzowice.
Powyższe plany modernizacyjne oparte są na za-
łożeniu, iż w pierwszym rzędzie zostanie zapewnio-
na docelowa prędkość kursowania pociągów na po-
ziomie 160 km/h, przy możliwie największym kom-
forcie podróżowania, a także preferowanie organi-
zacji prac inwestycyjnych zapewniającej ogranicze-
nie do minimum utrudnień w kursowaniu pociągów.
Niemniej trudno całkowicie zawiesić prace remonto-
wo-modernizacyjne na czas trwania turnieju, gdyż
w przypadku współfinansowania inwestycji ze środ-
577
ków Unii Europejskiej szczegółowe harmonogramy
precyzują kolejne etapy projektów, w tym ich zakoń-
czenie i rozliczenie. Zapewnienie sprawnej obsługi
transportowej Euro 2012, prócz modernizacji głów-
nych ciągów transportowych łączących miasta – go-
spodarzy rozgrywek piłkarskich, wymaga również
nakładów inwestycyjnych w samych aglomeracjach
miejskich. Dotyczy to głównie infrastruktury na
stacjach i dworcach kolejowych oraz miejskich połą-
czeń kolejowych, szczególnie modernizacji układu
dalekobieżnego i podmiejskiego linii średnicowej
Warszawskiego Węzła Kolejowego wraz z remontem
tunelu dalekobieżnego i budową nowego przystanku
Warszawa Stadion; modernizacji odcinka linii Józe-
finów–Warszawa Gdańska i przebudowy stacji War-
szawa Gdańska w celu przystosowania jej do przeję-
cia ruchu pasażerskiego w czasie prowadzenia prac
związanych z budową Narodowego Centrum Spor-
tu; modernizacji odcinków linii Gdańsk Główny–
–Gdańsk Zaspa i Gdańsk Główny–Gdańsk Miasto
(Centrum) oraz przebudowy infrastruktury (perony,
tunele, układy torowe) na stacjach Wrocław Główny,
Poznań Główny, Katowice Główne, Kraków Głów-
ny, Szczecin Główny.
Uprzejmie informuję, że niezależnie od przygoto-
wań do przeprowadzenia turnieju finałowego Mi-
strzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012 Polska
ma również inne zobowiązania międzynarodowe,
wynikające z zawartych umów i traktatów. W celu
ich wypełnienia do roku 2015 zostaną zmodernizo-
wane połączenia Poznania z Wrocławiem, Szczeci-
nem oraz Warszawą; Warszawy z Gdynią, Pozna-
niem, Łodzią, Kielcami i Terespolem; Opola z Kra-
kowem (zmodernizowany dojazd z Niemiec i Wrocła-
wia); Katowic z Czechami i Słowacją; Krakowa
z Warszawą, poprzez modernizację odcinka Kra-
ków–Psary, stanowiącego dojazd z Krakowa do Cen-
tralnej Magistrali Kolejowej, a także połączenia
z lotniskami w Balicach, Pyrzowicach i Okęciu oraz
połączenia na odcinkach Warszawa–Tłuszcz, Suwał-
ki–granica państwa i Rzeszów–granica państwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
578
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Palikota
w sprawie modernizacji drogi wojewódzkiej
nr 835 na odcinku Lublin–Biłgoraj (1359)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Janusza Palikota, przesłaną
przy piśmie nr SPS-023-1359/08 z dnia 28 lutego
2008 r., w sprawie modernizacji drogi wojewódzkiej
nr 835 na odcinku Lublin–Biłgoraj, uprzejmie infor-
muję, że zgodnie z art. 19 ustawy z dnia 21 marca
1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 19, poz. 115, z późn. zm.) zarządcą dróg woje-
wódzkich jest zarząd województwa. Do obowiązków
zarządcy dróg w myśl art. 20 powołanej ustawy na-
leży m.in.: opracowywanie projektów planów finan-
sowania budowy, przebudowy, remontu, utrzymania
i ochrony dróg oraz drogowych obiektów inżynier-
skich, pełnienie funkcji inwestora, utrzymanie na-
wierzchni drogi, chodników, drogowych obiektów
inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch
i innych urządzeń związanych z drogą, realizacja
zadań w zakresie inżynierii ruchu, przeprowadza-
nie okresowych kontroli stanu dróg i drogowych
obiektów inżynierskich oraz przepraw promowych,
ze szczególnym uwzględnieniem ich wpływu na stan
bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz wykonywa-
nie robót interwencyjnych, robót utrzymaniowych
i zabezpieczających.
Natomiast na mocy art. 3 ustawy z dnia 16 grud-
nia 2005 r. o finansowaniu infrastruktury transpor-
tu lądowego (Dz. U. Nr 267, poz. 2251) zadania
w zakresie finansowania budowy, przebudowy, re-
montu, utrzymania, ochrony i zarządzania drogami
wojewódzkimi finansowane są przez samorząd woje-
wództwa.
Jednocześnie samorządy mogą uzyskiwać środki
na finansowanie zadań drogowych z funduszy unij-
nych. W ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju
Regionalnego na lata 2007–2013 przewidziano środ-
ki, które będą przeznaczane na przedsięwzięcia lo-
kalne w ramach regionalnych programów operacyj-
nych. Instytucją zarządzającą jest Zarząd Wojewódz-
twa Lubelskiego.
Dodatkowym źródłem dofinansowania dla samo-
rządów na zadania drogowe jest rezerwa subwencji
ogólnej tworzona w budżecie państwa na mocy art.
26 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 203, poz. 1966, z późń. zm.). Pismem nr
TA-8/MS/4404/8/08 z dnia 27 lutego 2008 r. Zarząd
Województwa Lubelskiego poinformowany został
o dodatkowych kryteriach, według których będą
oceniane i weryfikowane wnioskowane inwestycje,
a także o terminie składania wniosków.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję,
że resort infrastruktury, dysponując środkami jedy-
nie na drogi krajowe, zarządzane przez generalnego
dyrektora dróg krajowych i autostrad, nie ma in-
nych możliwości formalnych finansowania dróg za-
rządzanych przez samorządy. Nie ma też możliwości
ingerowania w działalność samorządów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Palikota
w sprawie dostosowania warunków panujących
w zakładach karnych do norm
Unii Europejskiej (1362)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo SPS-023-1362/08 z dnia 28 lutego 2008 r.,
uprzejmie przedstawiam odpowiedź na interpelację
posła Janusza Palikota dotyczącą przedsięwzięć
Ministerstwa Sprawiedliwości zmierzających do
rozwiązania problemu przeludnionych zakładów
karnych.
Istotnym problemem, z jakim boryka się polskie
więziennictwo, jest przeludnienie jednostek peni-
tencjarnych. Obecnie w więzieniach przebywa nie-
wiele ponad 88 000 osób pozbawionych wolności,
zaś pojemność tych więzień, obliczona na podsta-
wie normy 3 m2 powierzchni celi mieszkalnej przy-
padającej na jednego osadzonego, liczy niemal
79 000 miejsc zakwaterowania. Według stanu na
dzień 3 marca 2008 r. zaludnienie jednostek peni-
tencjarnych wynosiło 111,7%. Z przytoczonych da-
nych wynika, że dla zapewnienia wszystkim więź-
niom kodeksowej normy zaludnienia 3 m 2 po-
wierzchni celi mieszkalnej przypadającej na jedne-
go osadzonego w zakładach karnych i aresztach
śledczych brakuje ponad 9000 miejsc.
Wobec utrzymywania się przeludnienia więzień,
a nawet wobec jego wzrostu, niezbędnym stało się
poszukiwanie dróg reformowania systemu peniten-
cjarnego w celu zapewnienia możliwości realizacji
ustawowych zadań więziennictwa. Działania te były
i są prowadzone przede wszystkim w trzech płasz-
czyznach:
— działalności inwestycyjnej,
— inicjatyw legislacyjnych,
— łagodzenia skutków przeludnienia.

Działalność inwestycyjna skupia się na realizacji
„Programu pozyskania 17000 miejsc w jednostkach
organizacyjnych więziennictwa w latach 2006–
–2009” przyjętego przez Radę Ministrów w dniu
26 lutego 2006 r. Zgodnie z zawartymi w nim zapi-
sami oraz w oparciu o przyznane w ustawie budżeto-
wej środki finansowe na jego uruchomienie, w 2006 r.
zaplanowano oddanie do użytku łącznie 3921 miejsc.
Faktycznie zaś uzyskano 4142 miejsca zakwatero-
wania, tj. o 221 więcej niż zakładano.
Z kolei w 2007 r. w oparciu o przyznane w usta-
wie budżetowej środki finansowe planowano oddać
do użytku 3756 miejsc. Uzyskano 4402 miejsca, tj.
o 646 więcej niż zakładano. Ogólnie w roku 2006
i 2007 pozyskano łącznie 8544 nowe miejsca zakwa-
terowania dla osadzonych.
Plan wydatków majątkowych więziennictwa na
2008 r. w ustawie budżetowej został ustalony na
345 mln zł, z czego 325 mln zł przeznaczono na bu-
downictwo inwestycyjne. W bieżącym roku plano-
wane jest oddanie do użytku 4122 miejsc zakwatero-
wania.
Oprócz działań proinwestycyjnych ogranicze-
niu przeludnienia w więzieniach mają także słu-
żyć działania legislacyjne. Do tych działań należy
wprowadzenie wykonywania kary pozbawienia
wolności poza zakładem karnym w systemie dozo-
ru elektronicznego. Realizacja tego przedsięwzięcia
poprzez objęcie nim grupy skazanych na krótkoter-
minowe kary pozbawienia wolności pozwoli na
zwolnienie pewnej liczby miejsc w jednostkach pe-
nitencjarnych.
Ważnym zamierzeniem legislacyjnym Minister-
stwa Sprawiedliwości w 2008 r. jest również projekt
ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny wykonaw-
czy oraz niektórych innych ustaw. Projekt ten ma
na celu wprowadzenie między innymi regulacji ma-
jących na celu rozszerzenie możliwości stosowania
kary ograniczenia wolności w formie wykonywania
pracy na cele społeczne.
Kolejnym działaniem resortu sprawiedliwości
jest także stworzenie warunków dla szerszego stoso-
wania instytucji warunkowego przedterminowego
zwolnienia dla sprawców niektórych przestępstw.
Planuje się również podjęcie działań, których efek-
tem będzie zmiana zasad wykonywania kary ograni-
czenia wolności. Celem jest powstanie takiego mode-
lu, by kara ograniczenia wolności mogła stać się real-
ną alternatywą dla kary pozbawienia wolności.
Działania, jakie podjęto, dotyczą również zmian
w praktyce wykonywania kary pozbawienia wolno-
ści. Zmiany te bardziej angażują więźnia w proces
korekcji, aktywizują go, pośrednio łagodzą skutki
izolacji, dotkliwe zwłaszcza w warunkach przelud-
nienia. Spośród tych zmian należy wymienić:
— dynamiczny rozwój grupowych programów re-
socjalizacyjnych,
— wzrost liczby oddziałów terapeutycznych
dla skazanych uzależnionych od narkotyków i al-
koholu,
579
— poprawę warunków szkolenia zawodowego
oraz tworzenie dodatkowych miejsc do nauki i szko-
lenia kursowego skazanych,
— racjonalną politykę udzielania zezwoleń na
bezdozorowe opuszczenie zakładu karnego,
— realizację projektu „Nowa droga dla byłych
więźniów” w ramach programu Inicjatywy Wspól-
notowej EQUAL,
— działalność kulturalno-oświatową oraz z za-
kresu kultury fizycznej i sportu.
Jednym z podstawowych elementów prowadzo-
nego w zakładach karnych procesu wychowawczego
jest zatrudnienie osadzonych. W okresie ostatnich
kilku lat uzyskano bardzo wysoką dynamikę wzro-
stu zatrudnienia więźniów. O ile na koniec 2003 r.
pracowało 18 263 osadzonych, to na koniec 2004 r.
– 19 679, w 2005 r. – 21 100, a w 2006 r. – 26 372
osoby. Według stanu na dzień 31 grudnia 2007 r.
jednostki penitencjarne zatrudniały łącznie 27 937
osób, w tym: 21 471 osób odpłatnie i 6466 osób nie-
odpłatnie. Powszechność zatrudnienia skazanych
przekroczyła 36% i jest najwyższa od czasu trans-
formacji ustrojowo-gospodarczej.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Damiana Raczkowskiego
w sprawie euroregionu Puszcza Białowieska
(1375)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 28 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1375/
08) przekazującego interpelację Posła na Sejm RP
Pana Damiana Raczkowskiego z dnia 4 lutego 2008 r.
dotyczącą Euroregionu Puszcza Białowieska pragnę
zapewnić Pana Posła, że w celu usprawnienia funk-
cjonowania granicy polsko-białoruskiej podejmowa-
ne są zdecydowane działania zarówno w zakresie
modernizacji i rozbudowy istniejących przejść gra-
nicznych, jak i budowy nowych.
Obecnie prowadzona jest rozbudowa drogowe-
go przejścia granicznego Terespol–Brześć za kwo-
tę 52 mln zł oraz planowana jest modernizacja
przejścia Połowce–Pieszczatka. Mając na względzie
rozwój gospodarczy Euroregionu Puszcza Biało-
wieska oraz spełnienie oczekiwań społeczności lo-
kalnych, podjęte zostały starania o zmianę dotych-
czasowego statusu przejścia granicznego i rozsze-
rzenie zakresu ruchu.
580
Podczas posiedzenia Podkomisji ds. Przejść Gra-
nicznych i Infrastruktury Polsko-Białoruskiej Mię-
dzyrządowej Komisji Koordynacyjnej ds. Współpra-
cy Transgranicznej, które odbyło się w dniu 10 sierp-
nia 2007 r. w Brześciu strony potwierdziły zaintere-
sowanie rozszerzeniem ruchu w przejściu granicz-
nym Połowce–Pieszczatka o międzynarodowy ruch
osobowy, autobusów i towarowy do 3,5 t. Równocze-
śnie trwają prace nad rozszerzeniem zakresu ruchu
w drogowym przejściu granicznym Sławatycze–Do-
maczewo o międzynarodowy ruch autobusów i to-
warowy do 3,5 t. Rozszerzenie zakresu ruchu będzie
możliwe po wybudowaniu odpowiedniej infrastruk-
tury przez stronę białoruską.
W dniu 20 grudnia 2007 r. Rada Ministrów wy-
raziła zgodę na zawarcie porozumienia o utworze-
niu drogowego przejścia granicznego Lipszcza-
ny–Sofijewo przeznaczonego dla międzynarodo-
wego ruchu osobowego i towarowego samochodami
do 3,5 t. Odpowiednia infrastruktura przejścia zo-
stanie wybudowana na terytorium RP. Utworzenie
nowych przejść Kodeń–Stradiczy oraz Wygoda–Ko-
stary przewidziane jest w następnym okresie pro-
gramowania środków unijnych – po 2013 r..
Realizacja wskazanych wyżej zadań niezbędna
jest w celu zapewnienia bezpieczeństwa podróżnym,
poprawy warunków pracy służb granicznych oraz
zwiększenia przepustowości przejść granicznych.
Jednocześnie informuję, że resortem wiodącym
w kwestiach dotyczących polityki wizowej RP oraz
małego ruchu granicznego, także w zakresie prowa-
dzenia negocjacji, jest Ministerstwo Spraw Zagra-
nicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie działań zmierzających do poprawy
sytuacji w opiece zdrowotnej dzieci i młodzieży
(1391)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jana Burego, przesłaną przy
piśmie Pana Marszałka z dnia 28 lutego 2008 r.,
znak: SPS-023-1391/08, w sprawie działań zmierza-
jących do poprawy sytuacji w opiece zdrowotnej
dzieci i młodzieży uprzejmie proszę o przyjęcie po-
niższych wyjaśnień.
Uprzejmie informuję, że opieka zdrowotna nad
dziećmi i młodzieżą traktowana jest przez Minister-
stwo Zdrowia jako działanie priorytetowe. Dowo-
dem tego jest prawne uregulowanie systemu profi-
laktycznej opieki zdrowotnej nad wymienioną gru-
pą. Szczegółowy zakres profilaktycznych świadczeń
opieki zdrowotnej oraz terminy ich przeprowadza-
nia u dzieci i młodzieży określone są w rozporządze-
niu ministra zdrowia z dnia 21 grudnia 2004 r.
w sprawie zakresu świadczeń opieki zdrowotnej,
w tym badań przesiewowych, oraz okresów, w któ-
rych te badania są przeprowadzane (Dz. U. Nr 276,
poz. 2740) oraz rozporządzeniu ministra zdrowia
z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie zakresu i orga-
nizacji profilaktycznej opieki zdrowotnej nad dzieć-
mi i młodzieżą (Dz. U. Nr 282, poz. 2814).
Świadczenia określone w wymienionych rozpo-
rządzeniach finansowane są ze środków publicz-
nych. Realizacja tych świadczeń – również bilansów
zdrowia dzieci – jest dokumentowana w indywidual-
nej dokumentacji, ponadto objęta jest statystyką re-
sortową. W rocznym sprawozdaniu z realizacji profi-
laktycznej opieki zdrowotnej nad uczniami w szko-
łach (druk MZ-06) wykazywane są dane na temat
sposobu zapewnienia uczniom opieki, jak również
zakresu tej opieki, wykonania testów przesiewowych
oraz profilaktycznych badań lekarskich. W rocznym
sprawozdaniu o działalności i zatrudnieniu w pod-
stawowej ambulatoryjnej opiece zdrowotnej (druk
MZ-11) wykazywane są dane na temat profilaktycz-
nych badań lekarskich dzieci i młodzieży, a także
dane o stanie zdrowia dzieci i młodzieży uwzględ-
niające przewlekłe choroby stwierdzone podczas wy-
mienionych badań.
Ministerstwo Zdrowia dużą wagę przywiązuje do
poprawy jakości i dostępności świadczeń podstawo-
wej opieki zdrowotnej, w której koncentruje się więk-
szość świadczeń zdrowotnych realizowanych w po-
pulacji dzieci i młodzieży. Reforma systemu ochrony
zdrowia, dokonana na podstawie przepisów ustawy
z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpiecze-
niu zdrowotnym (Dz. U. Nr 28, poz. 153), wprowa-
dziła zmiany w organizacji systemu opieki zdrowot-
nej. Jednym z istotniejszych elementów wprowadzo-
nych zmian jest nadanie kluczowej roli podstawowej
opiece zdrowotnej. Ważną rolę w podstawowej opiece
zdrowotnej nad całą rodziną, w tym również nad
dziećmi, wyznaczono lekarzowi rodzinnemu.
Przedstawiając negatywną opinię na temat opie-
ki zdrowotnej nad dziećmi, pan poseł powołuje się
na wyniki raportu sporządzonego przez specjalistów
z Zakładu Medycyny Szkolnej Centrum Zdrowia
Dziecka. Uprzejmie informuję, że w strukturze or-
ganizacyjnej Centrum Zdrowia Dziecka nie funkcjo-
nuje taki zakład. Na stronach internetowych tej jed-
nostki nie ma również przedmiotowego raportu.
Można domniemywać, iż pisząc o raporcie, pan
poseł miał na myśli opracowanie pn.: „Nierówności
w dostępie uczniów do profilaktycznej opieki zdro-
wotnej w Polsce w ostatnim roku wdrażania Rządo-

wego programu”profilaktyczna opieka zdrowotna
nad dziećmi i młodzieżą w środowisku nauczania
i wychowania«” przygotowane w Instytucie Matki
i Dziecka w Warszawie na zlecenie ministra zdrowia
i finansowane z jego budżetu. Jest to kolejny, trzeci
tego typu raport przygotowany dla resortu zdrowia,
oceniający w kolejnych latach funkcjonowanie przed-
miotowego rządowego programu, w tym w szczegól-
ności jakość i dostępność profilaktycznej opieki zdro-
wotnej nad uczniami.
Pan poseł w swojej interpelacji nie przedstawił
wyników żadnych badań, czy też ekspertyz. Jej treść
wskazuje, że inspiracją dla tego wystąpienia był apel
Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Pedia-
trycznego. Towarzystwo to prezentuje pogląd, z któ-
rego wynika, że zmniejszenie roli pediatry w syste-
mie opieki zdrowotnej, spowodowane przejęciem
jego zadań przez lekarza rodzinnego, przyczyniło się
do obniżenia poziomu opieki nad dzieckiem zdro-
wym i chorym. W związku z tym uprzejmie informu-
ję, że wprowadzenie „instytucji lekarza rodzinnego”
miało na celu m.in. zapewnienie jednostkom, rodzi-
nom i społecznościom lokalnym dostępnej, ciągłej
i wszechstronnej opieki zdrowotnej w miejscu życia
i pracy. Opieka taka może zabezpieczyć około 80%
potrzeb zdrowotnych populacji. Wieloletni proces
(ponad 15 lat) kształcenia specjalistów z tej dziedzi-
ny, doskonalenie programów specjalizacji i systema-
tyczna ocena tego procesu wpłynęły w znaczącym
stopniu na adekwatne do potrzeb podstawowej opie-
ki zdrowotnej przygotowanie lekarzy rodzinnych do
sprawowania opieki nad powierzoną im populacją,
w tym także dzieci i młodzieży.
W programie specjalizacji z medycyny rodzinnej
ujęto w szerokim zakresie elementy wiedzy teore-
tycznej i umiejętności praktyczne dotyczące popula-
cji wieku rozwojowego, które musi opanować specja-
lizujący się lekarz. Nie ulega wątpliwości, że najle-
piej przygotowani merytorycznie do sprawowania
opieki nad dziećmi w podstawowej opiece zdrowot-
nej (p.o.z.) są lekarze rodzinni posiadający specjali-
zację z zakresu pediatrii, oni też w największym
stopniu decydują o dobrym poziomie tej opieki. Na-
tomiast lekarze rodzinni, którzy uzyskali specjali-
zację z medycyny rodzinnej, posiadający wcześniej
inne specjalności, starają się w codziennej pracy
ustalać rozsądny i bezpieczny dla małych pacjentów
obszar działań, tak aby wyłonić przede wszystkim
stany zagrożenia zdrowia oraz ich uwarunkowania.
Jak pokazuje praktyka, wielu z nich, czując się
w tym względzie mniej pewnie, korzysta w codzien-
nej pracy ze wsparcia pediatrów zatrudnianych
w różnych formach, zarówno w publicznych jak i w nie-
publicznych zakładach opieki zdrowotnej.
Należy również pamiętać, że w związku z wej-
ściem w życie reformy ochrony zdrowia wielu pedia-
trów uzyskało dodatkowo specjalizację w dziedzinie
medycyny rodzinnej i sprawują oni opiekę nad ubez-
pieczonymi jako lekarze rodzinni.
581
Uprzejmie informuję, że zgodnie z zapisami roz-
porządzenia ministra zdrowia z dnia 22 grudnia
2004 r. w sprawie zakresu i organizacji profilak-
tycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą
(Dz. U. Nr 282, poz. 2814) planowe działania profi-
laktyczne oraz bieżąca kontrola stanu zdrowia
uczniów (o których pan poseł pisze w odniesieniu do
okresu czasu sprzed wejścia w życie reformy ochro-
ny zdrowia) realizowane są w dalszym ciągu. Pro-
wadzony przez ministra zdrowia (od 3 lat) monito-
ring profilaktycznej opieki nad uczniami pozwala na
stwierdzenie, że jakość i dostępność tej opieki syste-
matycznie się poprawia. Przedmiotowy monitoring
potwierdza fakt, iż aktualnie liczba uczniów przypa-
dająca na jedną pielęgniarkę/higienistkę szkolną
często przekracza (w sposób zróżnicowany teryto-
rialnie) przyjętą za liczbę optymalną (800+/- 10%)
w rządowym programie pn.: „Profilaktyczna opieka
zdrowotna nad dziećmi i młodzieżą w środowisku
nauczania i wychowania”. Należy jednak pamiętać,
że podobne zróżnicowanie terytorialne występowało
w tym zakresie również w latach 1992–1999, czyli
przed wejściem w życie reformy ochrony zdrowia.
Obecnie ma to niewątpliwie związek z ograniczo-
ną w różnych częściach Polski liczbą gabinetów
profilaktyki zdrowotnej i pomocy przedlekarskiej.
W roku szkolnym 2006/2007 gabinety te funkcjono-
wały prawie w 95% szkół miejskich wszystkich ty-
pów. W szkołach wiejskich nieco mniej niż 40% szkół
podstawowych, połowa gimnazjów i 2/3 szkół spe-
cjalnych posiadało gabinet profilaktyczny na terenie
szkoły.
Przyczyną takiego stanu jest brak środków fi-
nansowych w samorządach terytorialnych, które są
organami prowadzącymi szkoły i do których obo-
wiązków należy zapewnienie uczniowi możliwości
korzystania z gabinetu profilaktyki zdrowotnej i po-
mocy przedlekarskiej.
Brak środków finansowych w samorządach tery-
torialnych na odtworzenie sprzętu stomatologiczne-
go (który uległ dekapitacji) w szkolnych gabinetach
dentystycznych był również przyczyną ich likwidacji
w szkołach.
Należy z całą mocą podkreślić, że brak gabine-
tów profilaktyki zdrowotnej i pomocy przedlekar-
skiej w części szkół nie jest równoznaczny z pozba-
wieniem uczniów dostępu do profilaktycznej opieki
zdrowotnej. Zadania określone przepisami przywo-
łanego powyżej rozporządzenia ministra zdrowia re-
alizowane są przez właściwego dla ucznia lekarza
podstawowej opieki zdrowotnej, a środki finanso-
we przeznaczone na ten cel mieszczą się w stawce
kapitacyjnej na ubezpieczonego (ucznia). W związku
z powyższym nie można zgodzić się ze stwierdze-
niem, iż kilkanaście procent młodzieży w Polsce
nigdy nie było na badaniach profilaktycznych, po-
nieważ to, że nie wykonano takiego badania czy
szczepienia w szkolnym gabinecie, nie znaczy wcale,
że nie wykonano go w ogóle. Ten problem został
wskazany również w monitoringu.
582
W szczególności, odnosząc się do zawartych w in-
terpelacji stwierdzeń na temat stanu realizacji obo-
wiązkowych szczepień ochronnych uczniów, należy
stwierdzić, że aktualnie nie mają one uzasadnienia.
Rzetelna ocena skutków wprowadzenia nowelizacji
przepisów w sprawie zakresu i organizacji profilak-
tycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą,
a zwłaszcza określenie poziomu wykonawstwa szcze-
pień ochronnych w 2007 r. będą możliwe po opubli-
kowaniu pełnych danych statystycznych, najwcze-
śniej w połowie 2008 r. Wówczas nastąpi zamknięcie
okresu sprawozdawczego, weryfikacja i analiza da-
nych na temat odsetka osób zaszczepionych w po-
równaniu z populacją objętą obowiązkiem szczepień
oraz porównanie danych z wynikami szczepień z lat
ubiegłych. Wszelkie informacje przekazywane aktu-
alnie na ten temat są przedwczesne.
Odnosząc się do stwierdzenia pana posła o nieko-
rzystnym zjawisku – rozproszeniu dokumentacji
medycznej dzieci po różnych przychodniach i gabi-
netach, należy stwierdzić, iż jest ono niezrozumiałe,
ponieważ nie wiadomo, o którą dokumentację me-
dyczną chodzi.
W każdej praktyce lekarskiej znajduje się doku-
mentacja medyczna ubezpieczonego (dziecka) obję-
tego opieką przez właściwego dla niego lekarza.
Natomiast w szkolnym gabinecie znajduje się doku-
mentacja medyczna ucznia dotycząca działań profi-
laktycznych, tzn. karta zdrowia ucznia, wyniki te-
stów przesiewowych wykonywanych przez pielę-
gniarkę czy lista klasowa. Karty uodpornienia
zgodnie z ustawą o chorobach zakaźnych i zakaże-
niach (Dz. U. Nr 126, poz. 1384, z późn. zm.) znaj-
dują się u tego świadczeniodawcy, który wykonuje
szczepienie ucznia. Do jego obowiązków należy bo-
wiem dokumentowanie tej procedury i sprawozda-
wanie z realizacji.
Należy zgodzić się natomiast z negatywną oceną
jakości i dostępności dotychczasowej opieki stomato-
logicznej populacji dzieci i młodzieży. Utrzymują-
cy się znaczny stopień rozpowszechnienia próch-
nicy świadczy, z jednej strony, o złych nawykach
higienicznych, żywieniowych, niedostatecznej tro-
sce rodziców o stan zdrowia jamy ustnej swoich
dzieci, a z drugiej strony – wciąż niedostatecznej ja-
kości i dostępności opieki stomatologicznej. Grupo-
wa profilaktyka fluorkowa metodą nadzorowanego
szczotkowania zębów – realizowana 6 x w odstępach
co 6 tygodni w szkołach w klasach 1–6 – nie rozwią-
zuje problemu obniżenia wskaźnika próchnicy u dzie-
ci i młodzieży.
W związku z tym w Ministerstwie Zdrowia reali-
zowany jest program polityki zdrowotnej pn. „Pro-
gram monitorowania stanu zdrowia jamy ustnej po-
pulacji polskiej w latach 2007–2009”.
Celem głównym programu jest ocena tendencji
do próchnicy w Polsce oraz analiza występujących
w kraju różnic w nasileniu tej choroby i związanych
z tym potrzeb profilaktyczno-leczniczych, jak rów-
nież analiza ekspozycji dzieci i młodzieży oraz star-
szych wiekiem grup populacji na czynniki ryzyka
próchnicy wynikające z uwarunkowań społecznych
i ekonomicznych oraz organizacyjnych polskiego
systemu opieki stomatologicznej, a także zachowań
zdrowotnych jednostki.
W 2008 r. planuje się badanie epidemiologiczne
i socjomedyczne grup indeksowych dzieci i młodzie-
ży w wieku 6, 15 i 18 lat w całym kraju. W roku 2009
planuje się badanie wszystkich grup wiekowych po-
pulacji polskiej ze względu na rysującą się możliwość
prowadzenia porównań zmian stanu zdrowotnego
populacji w 3 siedmioletnich okresach obserwacji.
Okresy te różnią się rozwiązaniami systemowymi
opieki stomatologicznej i dostępnością do niej. Bada-
nie będzie miało zasięg ogólnopolski. Badane będą
próby populacji wyłonione w losowaniu wielowar-
stwowym prowadzonym na poziomie każdego z re-
gionów. Badanie będzie prowadzone wg zaleceń WHO.
Wyniki prowadzonych badań pozwolą na ocenę efek-
tywności obecnego systemu opieki stomatologicznej
i kierunków jego usprawniania oraz umożliwią po-
prawę stanu zdrowia i jakości życia dzieci, młodzie-
ży oraz osób dorosłych w kraju.
Odnosząc się do zapytania pana posła, czy resort
zdrowia posiada przygotowany program opieki zdro-
wotnej nad dziećmi i młodzieżą, uprzejmie informu-
ję, co następuje:
Ministerstwo Zdrowia podjęło działania mające
na celu stworzenie lekarzom i pielęgniarkom atrak-
cyjniejszych warunków pracy, w tym także ułatwie-
nie doskonalenia zawodowego. W celu zwiększenia
liczby specjalistów, tym samym niwelacji luki poko-
leniowej rysującej się w wielu specjalnościach, za-
kłada się wprowadzenie zmian w systemie kształce-
nia lekarzy. Planuje się zniesienie rocznego stażu
podyplomowego, tak aby bezpośrednio po zakończe-
niu studiów absolwenci studiów medycznych zdawa-
li lekarski egzamin państwowy i uzyskiwali pełne
prawo wykonywania zawodu. Dzięki likwidacji sta-
żu podyplomowego możliwe będzie zwiększenie
środków na tzw. etaty rezydenckie, w ramach któ-
rych lekarze specjalizują się w danej dziedzinie.
Warto zaznaczyć, że w bieżącym roku o 40% zwięk-
szone zostało miesięczne wynagrodzenie zasadnicze
lekarzy odbywających specjalizację w trybie rezy-
dentury.
Odrębnym zagadnieniem jest liczba lekarzy, któ-
rzy podejmują specjalizację z pediatrii, oraz warun-
ki i możliwości zdobywania tej specjalizacji. Zarów-
no lekarze specjalizujący się w dziedzinie pediatrii,
jak również w medycynie rodzinnej w trakcie szkole-
nia specjalizacyjnego zapoznają się z najnowszymi
osiągnięciami wiedzy z zakresu opieki zdrowotnej
nad dzieckiem. Centrum Medyczne Kształcenia Po-
dyplomowego we współpracy z konsultantami krajo-
wymi okresowo poddaje ewaluacji (i w razie potrze-
by dokonuje nowelizacji) wybranych programów
specjalizacji, przede wszystkim w związku z postę-
pami wiedzy medycznej i koniecznością ciągłego do-
konywania aktualizacji specjalizacji lekarskich.

Sukcesywnie powoływane są zespoły ekspertów do
unowocześniania i dostosowania do aktualnych wy-
tycznych Unii Europejskiej programów specjalizacji
we wszystkich dziedzinach. Nowelizacja programów
w dziedzinie pediatrii przewidziana jest na 2008 r.
Do końca 2004 r. w dziedzinie medycyny rodzin-
nej obowiązywały tzw. skrócone programy specjali-
zacji, odrębne dla lekarzy posiadających specjaliza-
cję I i II stopnia w pediatrii. Czas trwania specjali-
zacji wynosił: 30 miesięcy dla lekarzy z I stopniem
oraz 12 miesięcy dla lekarzy z II stopniem specja-
lizacji w dziedzinie pediatrii, natomiast dla leka-
rzy posiadających specjalizację I lub II stopnia
z pediatrii oraz udzielających świadczeń zdrowot-
nych w podstawowej opiece zdrowotnej – nie mniej
niż 6 lat; czas trwania szkolenia specjalizacyjnego
wynosił odpowiednio: 12 i 9 miesięcy. Obecnie leka-
rzy, którzy rozpoczęli specjalizację w dziedzinie me-
dycyny rodzinnej po 31.12.2004 r., a posiadają spe-
cjalizację I lub II stopnia albo tytuł specjalisty
w dziedzinie pediatrii, obowiązuje ten sam program
specjalizacji, w którym czas trwania szkolenia wy-
nosił odpowiednio do 3 lat.
Przepisy regulujące odbywanie specjalizacji, w tym
procedury uzyskiwania tzw. akredytacji do szkole-
nia (rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 20 paź-
dziernika 2005 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i le-
karzy dentystów, Dz. U. Nr 83, poz. 1779, z późn.
zm.), nie zawierają formalnych ograniczeń dotyczą-
cych rodzajów placówek ubiegających się o wpis na
listę prowadzoną przez ministra zdrowia. Na liście
tej zamieszczone są zarówno jednostki akademickie,
jak również oddziały szpitali wojewódzkich, powia-
towych czy miejskich. Zgodnie z dyrektywą UE 36/
2005 „specjalizacyjne kształcenie medyczne obej-
muje zajęcia teoretyczne i praktyczne na uniwersy-
tecie lub w szpitalu uniwersyteckim albo, w stosow-
nych przypadkach, w jednostce ochrony zdrowia,
upoważnionej do jego prowadzenia”. Należy podkre-
ślić, że właściwe zespoły ekspertów opiniujące skła-
dane przez placówki wnioski o przyznanie upraw-
nień do prowadzenia szkolenia specjalizacyjnego le-
karzy w swoich opiniach kierują się przede wszyst-
kim oceną zdolności jednostki do realizacji progra-
mu specjalizacji na wysokim poziomie przez określo-
ną liczbę specjalizujących się osób.
Informuję, że systematycznie rośnie liczba jedno-
stek szkolących w dziedzinie pediatrii. Obecnie na
prowadzoną przez ministra zdrowia listę jednostek
uprawnionych do prowadzenia specjalizacji w dzie-
dzinie pediatrii jest wpisanych 191 jednostek dyspo-
nujących 1326 miejscami, podczas gdy przykładowo
w dniu 31.01.2005 r. na wyżej wymienionej liście fi-
gurowało 159 jednostek z 1110 miejscami.
Odnośnie podnoszonego przez Polskie Towarzy-
stwo Pediatryczne problemu zmniejszania się liczby
pediatrów informuję, że nastąpił wzrost liczby miejsc
„uruchamianych” dla lekarzy ubiegających się o roz-
poczęcie szkolenia specjalizacyjnego w kolejnych po-
stępowaniach kwalifikacyjnych. W dziedzinie pedia-
583
trii w 2006 r. łącznie przeznaczonych zostało
321 miejsc, w 2007 r. – 368 miejsc, natomiast w bie-
żącym roku na jedno dotychczas przeprowadzone
postępowanie kwalifikacyjne zostało już przezna-
czonych 200 miejsc szkoleniowych. Ministerstwo
Zdrowia zachęca lekarzy do rozpoczynania specjali-
zacji w tej dziedzinie poprzez przyznawanie etatów
rezydenckich w tej specjalności. W latach 2006–2008
w dziedzinie pediatrii przyznano łącznie 272 rezy-
dentury na ogólną liczbą 889 miejsc szkoleniowych.
Liczba lekarzy, którzy zdają egzamin specjaliza-
cyjny w dziedzinie pediatrii, wzrosła w 2006 r. w sto-
sunku do roku poprzedniego i obecnie utrzymuje się
na stałym poziomie: w 2005 r. egzamin ten zdało
174, w 2006 r. – 205 lekarzy. Podnoszone często nie-
dostatki kadry pediatrycznej w zakładach opieki
zdrowotnej kształtują się według danych Minister-
stwa Zdrowia z 2006 r. na poziomie 230 wolnych eta-
tów i mogą się zmieniać, biorąc pod uwagę plany
emigracyjne przyszłych lekarzy. Należy jednak za-
uważyć, że niedobory kadry dotyczą również wielu
innych specjalności.
Odnosząc się do problemu konieczności dokształca-
nia lekarzy, w szczególności rodzinnych, należy stwier-
dzić, że medycyna rodzinna, jak żadna inna specjal-
ność, rozwinęła wiele form kształcenia ustawicznego
(seminaria, warsztaty szkoleniowe, kursy, sympozja,
szkolenia w małych grupach prowadzone przez wy-
kształconych tutorów). Lekarze rodzinni są jedną
z najintensywniej szkolących się grup lekarzy. Jeżeli
jednak nadzór specjalistyczny zidentyfikuje określone
potrzeby szkoleniowe z zakresu pediatrii dla lekarzy
rodzinnych, to nie występują przeszkody dla zorgani-
zowania cyklu szkoleń, nawet jako obowiązkowych.
Działanie takie wymaga jednak wcześniejszego rozpo-
znania konkretnych potrzeb tematycznych i uzgodnie-
nia kierunku działań z konsultantem krajowym
w dziedzinie medycyny rodzinnej.
Kończąc, należy stwierdzić, iż przedstawione po-
wyższe wielokierunkowe działania ministra zdro-
wia pozwolą na systematyczną poprawę jakości i do-
stępności opieki zdrowotnej nad populacją dzieci
i młodzieży w Polsce, w szczególności dostęp do le-
karzy pediatrów na poziomie tak podstawowej, jak
i specjalistycznej opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
584
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Fabisiak
w sprawie przywrócenia kształcenia
specjalnego dzieciom przewlekle chorym,
z zaburzeniami psychicznymi i specyficznymi
zaburzeniami rozwoju (1397)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Joanny Fabisiak (SPS-023-
-1397/08) w sprawie przywrócenia kształcenia spe-
cjalnego dzieciom przewlekle chorym, z zaburzenia-
mi psychicznymi i specyficznymi zaburzeniami roz-
woju, uprzejmie wyjaśniam.
Ad 1 Problematykę kształcenia specjalnego re-
gulują dwa rozporządzenia. Przywołane przez panią
poseł rozporządzenie reguluje organizację kształce-
nia specjalnego dla dzieci i młodzieży niepełno-
sprawnych oraz niedostosowanych społecznie w spe-
cjalnych przedszkolach, szkołach i ośrodkach1). Na-
tomiast kształcenie specjalne w ogólnodostępnych
lub integracyjnych przedszkolach i szkołach regulu-
ją przepisy rozporządzenia w sprawie warunków or-
ganizowania kształcenia, wychowania i opieki dla
dzieci i młodzieży niepełnosprawnych oraz niedosto-
sowanych społecznie w przedszkolach, szkołach i od-
działach ogólnodostępnych lub integracyjnych2).
Ad 2 i 3. Zgodnie z powyższym dla dzieci z choro-
bami przewlekłymi, w tym z padaczką, ADHD i ze-
społem Aspergera nie organizuje się odrębnych
szkół. Natomiast część dzieci chorych na padaczkę
otrzymywało orzeczenia o potrzebie indywidualnego
nauczania, ale tylko wówczas, gdy padaczka wiązała
się z częstymi napadami lub gdy wywoływała wy-
raźne następstwa psychoneurologiczne, które unie-
możliwiały dziecku naukę w warunkach klasowo-
-lekcyjnych. Dzieci, u których napady padaczkowe
występują sporadycznie, nie muszą korzystać ze spe-
cjalnej organizacji i metod pracy. Podobnie dzieci
z ADHD w okresie intensywnego leczenia, na wnio-
sek lekarza, mogą otrzymać orzeczenia o potrzebie
indywidualnego nauczania.
Wobec uczniów z przewlekłą chorobą, których
stan zdrowia pozwala na codzienne uczęszczanie do
szkoły ogólnodostępnej, w tym integracyjnej, nie
1)
Rozporządzenie ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 18 stycznia 2005 r. w sprawie warunków organizowania
kształcenia, wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży niepeł-
nosprawnych oraz niedostosowanych społecznie w specjalnych
przedszkolach, szkołach i ośrodkach (Dz. U. Nr 19, poz. 166).
2)
Rozporządzenie ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 18 stycznia 2005 r. w sprawie warunków organizowania
kształcenia, wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży niepeł-
nosprawnych oraz niedostosowanych społecznie w przedszko-
lach, szkołach i oddziałach ogólnodostępnych lub integracyj-
nych (Dz. U. Nr 19, poz. 167).
stosuje się w procesie kształcenia innych niż wobec
pozostałych uczniów metod pracy dydaktycznej, za-
tem nie ma merytorycznego uzasadnienia do wyda-
wania im orzeczeń o potrzebie kształcenia specjal-
nego i zatrudniania do pracy z nimi dodatkowego
nauczyciela. Ich inne niż edukacyjne potrzeby są
określane w opiniach poradni psychologiczno-peda-
gogicznej.
Zdiagnozowanie przez lekarza przewlekłej choro-
by nie oznacza automatycznie potrzeby stosowania
specjalnej organizacji nauki i metod pracy wobec
tego dziecka, ale wskazuje na jego specjalne potrze-
by medyczne. Stan zdrowia determinuje – w ich
przypadku – organizację ich edukacji (w szkole ogól-
nodostępnej, w szkole specjalnej przy oddziale w za-
kładzie opieki zdrowotnej, nauczanie indywidualne).
Dzieci przewlekle chore mogą również korzystać
z edukacji w szkołach i klasach integracyjnych, jed-
nakże na podstawie orzeczenia o potrzebie kształce-
nia specjalnego.
Stosowanie specjalnych warunków nauki i me-
tod pracy dla uczniów przewlekle chorych w pełni
uzasadnione jest jedynie w szkołach specjalnych
zorganizowanych w zakładach opieki zdrowotnej3),
podczas ich pobytu na leczeniu lub przy realizowa-
niu indywidualnego nauczania4), na podstawie orze-
czenia o potrzebie indywidualnego nauczania wyda-
nego przez publiczną poradnię psychologiczno-peda-
gogiczną.
Obie te formy kształcenia są organizowane na
wniosek rodziców dziecka, zgodnie ze wskazaniami
lekarzy uczestniczących w procesie leczenia i nie
wymagają posiadania przez dziecko orzeczenia o po-
trzebie kształcenia specjalnego.
Uczniowie przewlekle chorzy, których stan
zdrowia pozwala na uczęszczanie do szkoły ogól-
nodostępnej lub integracyjnej, posiadają możli-
wość skorzystania w szkołach z różnych form po-
mocy psychologiczno-pedagogicznej, w związku
z ich problemami.
Pomoc tę organizuje się na podstawie opinii
wydanej przez poradnię psychologiczno-pedago-
giczną. Opinie takie mają na celu poinformowanie
rodziców i dyrektora szkoły o potrzebach emocjo-
nalnych i edukacyjnych dziecka oraz wskazanie wa-
runków, których spełnienie poprawi komfort psy-
chiczny ucznia (istotna może być np. liczebność od-
działu, do którego ten uczeń uczęszcza, usytuowanie
oddziału w budynku szkolnym, lub wyposażenie
3)
Rozporządzenie ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 27 lutego 2003 r. w sprawie organizacji kształcenia oraz
warunków i form realizowania specjalnych działań opiekuńczo-
-wychowawczych w szkołach specjalnych zorganizowanych
w zakładach opieki zdrowotnej i jednostkach pomocy społecz-
nej. (Dz.U. z 2003 r. Nr 51, poz. 446).
4)
Rozporządzenie ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 29 stycznia 2003 r. w sprawie sposobu i trybu organizo-
wania indywidualnego nauczania dzieci i młodzieży (Dz. U.
z 2003 r Nr 23, poz. 193).

szkoły w „sprzęt” dostosowany do potrzeb zdrowot-
nych tego ucznia).
Opinia ta nie może jednak zobowiązywać na-
uczycieli do wykonywania nawet najprostszych za-
biegów medycznych, bowiem nie mają oni uprawnień
i kwalifikacji do wykonywania zadań przypisanych
ustawowo pracownikom resortu zdrowia.
Może natomiast zawierać wskazanie do uczęsz-
czania dziecka do klasy integracyjnej, w grupie
uczniów pełnosprawnych, lub włączenie go do klasy
terapeutycznej, w której na kształcenie uczniów
przewidziane są dodatkowe środki finansowe w ra-
mach podziału części oświatowej subwencji ogólnej
w formie zwiększonej wagi (P24=0,60). Do klasy te-
rapeutycznej mogą uczęszczać dzieci ze specyficzny-
mi zaburzeniami rozwoju (mowy, motoryki, analiza-
tora słuchowego i wzrokowego).
Pragnę nadmienić, że stwierdzanie u dziecka
niepełnosprawności i określanie jej stopnia należy
do kompetencji resortu zdrowia oraz resortu pracy
i polityki społecznej. Efektem rozpoznania i zdiagno-
zowania niepełnosprawności u dziecka jest możliwość
skorzystania ze specjalistycznej pomocy medycznej
i socjalnej udzielanej dziecku i jego rodzinie.
Orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego
wydane przez poradnię psychologiczno-pedagogiczną
nie określa niepełnosprawności dziecka, ale specy-
ficzne potrzeby edukacyjne, warunki funkcjonowa-
nia tego dziecka w roli ucznia oraz wskazuje formy
i metody pracy dydaktycznej umożliwiające optymal-
ne zaspokojenie potrzeb edukacyjnych uwzględniają-
cych jego możliwości psychofizyczne.
Ad 4. Odnosząc się do pytania dotyczącego kryte-
riów orzekania zaburzeń zachowania i zagrożeń nie-
dostosowaniem społecznym, uprzejmie wyjaśniam,
że diagnoza tych zaburzeń odbywa się w trybie okre-
ślonym dla pracy zespołów orzekających działają-
cych na podstawie przepisów rozporządzenia mini-
stra edukacji narodowej z dnia 12 lutego 2001 r.
w sprawie orzekania o potrzebie kształcenia specjal-
nego lub indywidualnego nauczania dzieci i młodzie-
ży oraz wydawania opinii o potrzebie wczesnego
wspomagania rozwoju dziecka, a także szczegóło-
wych zasad kierowania do kształcenia specjalne-
go lub indywidualnego nauczania (Dz. U. Nr 13,
poz. 114 i z 2003 r. Nr 23, poz. 192). Multidyscypli-
narne diagnozowanie prowadzone w poradni psy-
chologiczno-pedagogicznej jest profesjonalnie pro-
wadzonym procesem o określonych celach i przebie-
gu, opartym na specjalistycznej wiedzy psycholo-
gicznej i pedagogicznej, doświadczeniu i odpowie-
dzialności. Jednym z ważnych kryteriów w procesie
diagnozy psychologicznej i pedagogicznej jest odpo-
wiedni dobór narzędzi. Pomocą w tym zakresie słu-
ży, wydany w 2004 r. przez Centrum Metodyczne
Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej przewodnik
metodyczny pt. „Testy psychologiczne i pedagogicz-
ne w poradnictwie” autorstwa A. Frydrychowicz,
E. Koźniewskiej, M. Sobolewskiej i E. Zwierzyńskiej.
585
Szanowny Panie Marszałku! Mam nadzieję, że
udzielona pani poseł odpowiedź, zawierająca szcze-
gółową informację na temat zagwarantowanych w prze-
pisach prawa oświatowego warunków organizowa-
nia kształcenia uczniów przewlekle chorych, z zabu-
rzeniami psychicznymi i specyficznymi zaburzenia-
mi rozwoju, pozwoli na usunięcie wątpliwości co do
braku możliwości zapewnienia tej grupie uczniów
optymalnych warunków kształcenia, z uwzględnie-
niem ich potrzeb edukacyjnych i możliwości psycho-
fizycznych, na podstawie obowiązujących przepisów.
W związku z powyższym nie są przewidywane zmia-
ny w prawie oświatowym w ww. zakresie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Jerzego Budnika
w sprawie wprowadzenia do polskiego systemu
prawnego instytucji zawieszenia
działalności gospodarczej (1406)
W nawiązaniu do pisma z dnia 28 lutego br.,
znak: SPS-023-1406/08, przesyłam odpowiedź na
interpelację pana posła Jerzego Budnika w sprawie
wprowadzenia do polskiego systemu prawnego in-
stytucji zawieszenia działalności gospodarczej.
Uprzejmie informuję, że w przyjętym przez Radę
Ministrów 5 lutego 2008 r. projekcie ustawy o zmia-
nie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej
oraz o zmianie niektórych innych została uregulo-
wana „instytucja” zawieszenia wykonywania dzia-
łalności gospodarczej.
W projektowanym art. 14a ustawy o swobodzie
działalności gospodarczej wprowadza się ogólną za-
sadę, że przedsiębiorca, który nie zatrudnia pracow-
ników, może zawiesić wykonywanie działalności go-
spodarczej.
Ograniczenie możliwości zawieszenia działalno-
ści gospodarczej jedynie do przedsiębiorców, którzy
nie zatrudniają pracowników, wynika z faktu, iż
ogólne zwolnienie z obowiązku opłacania składek na
ubezpieczenie społeczne nie może dotyczyć składek
płaconych przez pracodawców za pracowników. Tym
samym powiązanie instytucji zawieszenia z całko-
witym zwolnieniem z opłacania składek w okresie
zawieszenia jest możliwe tylko w odniesieniu do
przedsiębiorców niezatrudniających pracowników.
W przypadku wykonywania działalności gospo-
darczej w formie spółki cywilnej zawieszenie jest
586
skuteczne pod warunkiem jej zawieszenia przez
wszystkich wspólników.
Stosownie do projektowanej regulacji okres za-
wieszenia wykonywania działalności gospodarczej
może wynosić od 1 miesiąca do 24 miesięcy. Ramy
czasowe zawieszenia uwzględniają typowe sytuacje,
które wpływają na podjęcie decyzji o zawieszeniu
wykonywania działalności. Zawieszenie przez okres
krótszy niż 1 miesiąc nie ma w praktyce ekonomicz-
nego uzasadnienia, a zawieszenie trwające dłużej
niż 24 miesiące jest natomiast przesłanką do likwi-
dacji działalności.
W okresie zawieszenia przedsiębiorca nie może
prowadzić działalności gospodarczej i co do zasady
osiągać bieżących przychodów z działalności gospo-
darczej.
Prawa i obowiązki przedsiębiorcy w okresie za-
wieszenia określone zostały w ust. 4 projektowane-
go art. 14a. Zatem w okresie zawieszenia wykony-
wania działalności gospodarczej przedsiębiorca:
— ma prawo wykonywać wszelkie czynności nie-
zbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła
przychodów,
— ma prawo przyjmować należności lub obowią-
zek regulować zobowiązania powstałe przed datą za-
wieszenia wykonywania działalności gospodarczej,
— ma prawo zbywać własne środki trwałe i wy-
posażenie,
— ma prawo albo obowiązek uczestniczyć w po-
stępowaniach sądowych, postępowaniach podatko-
wych i administracyjnych związanych z działalno-
ścią gospodarczą wykonywaną przed zawieszeniem,
— ma prawo osiągać przychody finansowe, także
z działalności prowadzonej przed zawieszeniem wy-
konywania działalności gospodarczej.
Ponadto w okresie zawieszenia przedsiębiorca
będzie wykonywał wszelkie obowiązki nakazane
przepisami prawa, w szczególności będzie zobowią-
zany złożyć:
— roczne zeznanie podatkowe odpowiednio w po-
datku dochodowym od osób fizycznych lub w podat-
ku od osób prawnych lub w ryczałcie ewidencjono-
wanym,
— uiścić należny podatek dochodowy od osób fi-
zycznych lub podatek dochodowy od osób prawnych
albo ryczałt ewidencjonowany za rok podatkowy,
— rozliczyć podatek od towarów i usług w przy-
padku wykonywania dozwolonych przepisami ni-
niejszej ustawy czynności podlegających opodatko-
waniu podatkiem VAT.
W okresie zawieszenia wykonywania działalno-
ści gospodarczej przedsiębiorca może zostać także
poddany kontroli na zasadach przewidzianych dla
przedsiębiorców wykonujących działalność gospo-
darczą.
Wobec powyższego przedsiębiorca w okresie za-
wieszenia wykonywania działalności gospodarczej
nie będzie musiał płacić zaliczek na poczet podatku
dochodowego oraz, z wyjątkiem niektórych sytuacji,
składać deklaracji podatkowych w zakresie podatku
od towarów i usług. Za okres zawieszenia wykonywa-
nia działalności gospodarczej przedsiębiorca nie bę-
dzie miał obowiązku składania deklaracji oraz opła-
cania składek na ubezpieczenia społeczne. Ubezpie-
czenie społeczne (rentowe i emerytalne) w okresie
zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej
przez osoby prowadzące pozarolniczą działalność go-
spodarczą będzie dobrowolne. Przedsiębiorca w okre-
sie zawieszenia nie będzie musiał opłacać ubezpiecze-
nia chorobowego i wypadkowego.
Składka zdrowotna, analogicznie jak składka na
ubezpieczenie społeczne, w okresie zawieszenia wy-
konywania działalności gospodarczej ma być dobro-
wolna.
W celu zwolnienia przedsiębiorcy z i tak już licz-
nych obowiązków o charakterze informacyjnym, na-
kładanych przez przepisy innych ustaw, nowelizacja
ustawy o swobodzie działalności gospodarczej zobo-
wiązuje organ ewidencyjny, który otrzymał od
przedsiębiorcy wniosek o wpis informacji o zawie-
szeniu wykonywania działalności gospodarczej albo
wniosek o wpis informacji o wznowieniu wykonywa-
nia działalności gospodarczej, do przekazania tej in-
formacji właściwemu dla podatnika organowi podat-
kowemu, urzędowi statystycznemu oraz oddziałowi
ZUS. W przypadku przedsiębiorców wpisanych do
KRS będą oni samodzielnie informować właściwe
organy o zawieszeniu i wznowieniu wykonywania
działalności gospodarczej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że 19 lutego
br. projekt nowelizacji ustawy o swobodzie działal-
ności gospodarczej został przekazany do Sejmu RP
(druk sejmowy nr 241).
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Liska
w sprawie działań zmierzających
do wyjaśnienia sytuacji osób, które rozpoczęły
w 2006 r. aplikacje prawnicze (1407)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Krzysztofa Liska w sprawie działań legislacyj-
nych zmierzających do uregulowania kwestii termi-
nu egzaminu zawodowego osób, które przystąpiły do
egzaminu konkursowego na aplikację adwokacką,
radcowską i notarialną w grudniu 2005 r., uprzej-
mie przedstawiam, co następuje:

Odnosząc się do pytania o działania legislacyjne
podjęte w sprawie terminu egzaminu adwokackiego,
radcowskiego i notarialnego osób, które przystąpiły
do egzaminu konkursowego na aplikację adwokac-
ką, radcowską i notarialną w grudniu 2005 r. i sta-
nęły przed problemem długotrwałego oczekiwania
na egzamin zawodowy, wskazać należy, iż kwestię
powyższą reguluje projekt ustawy o zmianie ustawy
Prawo o adwokaturze, ustawy o radcach prawnych
oraz ustawy Prawo o notariacie. Projekt ten został
zamieszczony na stronach internetowych Minister-
stwa Sprawiedliwości. Powołany przez pana posła
w interpelacji przepis art. 361 ust. 5 ustawy o radcach
prawnych zmieni swoje brzmienie oraz jednostkę re-
dakcyjną – proponowana redakcja art. 361 ust. 9 sta-
nowi, iż egzamin radcowski przeprowadza się raz
w roku, w terminie wyznaczonym przez ministra
sprawiedliwości, w porozumieniu z Krajową Radą
Radców Prawnych (analogiczne rozwiązanie przewi-
dziano w odniesieniu do egzaminu adwokackiego).
Art. 9 projektu przewiduje natomiast, iż w latach
2009 i 2010 minister sprawiedliwości może wyzna-
czyć dodatkowy termin egzaminu adwokackiego i rad-
cowskiego dla aplikantów adwokackich i radcow-
skich, którzy egzamin wstępny zdali w dniu 10 grud-
nia 2005 r., zaś art. 10 projektu daje możliwość wy-
znaczenia w 2008 r. dodatkowego terminu egzaminu
notarialnego dla aplikantów notarialnych, którzy eg-
zamin wstępny zdali w grudniu 2005 r.
Co do pytania dotyczącego terminu przesłania
projektu nowelizacji do rozpatrzenia, informuję, iż
przedmiotowy projekt w wersji po uzgodnieniach
wewnątrzresortowych został przesłany do konsulta-
cji społecznych, a wkrótce zostanie przekazany do
uzgodnień międzyresortowych. W harmonogramie
prac Rady Ministrów przewiduje się rozpatrzenie
projektu nowelizacji na połowę maja 2008 r. Można
się spodziewać, iż z końcem I półrocza br. projekt
zostanie przekazany do Sejmu.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zdzisława Czuchy
w sprawie opóźnienia w realizacji programu
„Młody rolnik” (1412)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Zdzisława Czuchy, przesłaną przy piśmie
z dnia 29 lutego 2008 r., znak: SPS-023-1412/08, do-
587
tyczącą rozpoczęcia wdrażania działania: Ułatwia-
nie startu młodym rolnikom objętego Programem
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
(PROW 2007–2013), przekazuję następujące wyja-
śnienia.
Uprzejmie informuję, że zgodnie z zapowiedzią
podaną do publicznej wiadomości w dniu 15 lutego
br. przez prezesa Agencji Restrukturyzacji i Moder-
nizacji Rolnictwa nabór wniosków o przyznanie po-
mocy w ramach działania: Ułatwianie startu mło-
dym rolnikom objętego PROW 2007–2013 urucho-
miony został w dniu 3 marca br.
W myśl rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwo-
ju wsi z dnia 12 lutego 2008 r. zmieniającego rozporzą-
dzenie w sprawie szczegółowych warunków i trybu
przyznawania pomocy finansowej w ramach działa-
nia: Ułatwianie startu młodym rolnikom objętego
Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 (Dz. U. Nr 24, poz. 147) w ramach trwają-
cego obecnie naboru wniosków w okresie do dnia
30 czerwca 2008 r. o przyznanie pomocy mogą ubiegać
się jedynie te osoby, które są już posiadaczami gospo-
darstwa, jeżeli od dnia podjęcia przez nie działalności
rolniczej do dnia złożenia wniosku o przyznanie pomo-
cy nie upłynęło więcej niż 14 miesięcy.
Wnioski o przyznanie pomocy złożone w tym sa-
mym dniu rozpatrywane będą zgodnie z kolejnością
odpowiadającą dniu rozpoczęcia prowadzenia dzia-
łalności rolniczej przez wnioskodawcę, natomiast
decyzje w sprawie przyznania pomocy wydawane
będą przez dyrektora oddziału regionalnego agencji
w terminie 120 dni od dnia złożenia wniosku.
Od 1 lipca br., pod warunkiem niewyczerpania
w poszczególnych województwach puli środków
przeznaczonych na 2008 r., wsparciem będą mogły
zostać objęte osoby, które dopiero planują przejęcie
gospodarstwa, jak również ci, którzy rozpoczęli pro-
wadzenie działalności rolniczej w gospodarstwie rol-
nym nabytym w drodze spadku lub darowizny
przed ukończeniem 18 roku życia lub po ukończe-
niu 18 roku życia, lecz w trakcie nauki, jeżeli od
dnia rozpoczęcia prowadzenia działalności rolniczej
do dnia złożenia wniosku o przyznanie pomocy nie
upłynęło więcej niż 12 miesięcy.
Termin przyjmowania wniosków w danym woje-
wództwie upływa z końcem dnia roboczego następu-
jącego po dniu, w którym zapotrzebowanie na środ-
ki finansowe wynikające z już złożonych wniosków
w danym oddziale regionalnym ARiMR osiągnie co
najmniej 120% puli środków dostępnej w tym woje-
wództwie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
588
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie potrzeby zmiany ustawy
Prawo o ruchu drogowym (1415)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 29 lutego 2008 r. nr SPS-023-1415/08
przekazujące interpelację posła Stanisława Rydzo-
nia w sprawie potrzeby zmian ustawy Prawo o ru-
chu drogowym, uprzejmie informuję, że nie planuje-
my wprowadzenia zakazu poruszania się po drogach
ciągników rolniczych.
Na wsiach ciągniki rolnicze są jednym z podsta-
wowych środków transportowych umożliwiających
przemieszczanie się po drogach w lokalnym ruchu
(przejazd do kościoła, przejazd na zakupy, przewóz
żywca, przewóz płodów rolnych czy też materiałów
budowlanych). Wprowadzenie zakazu poruszania
się ciągników rolniczych po drogach publicznych
spowoduje falę słusznych protestów w przedmioto-
wej sprawie.
Jednocześnie informujemy, że okresowe badanie
techniczne ciągnika rolniczego przeprowadza się
przed upływem 3 lat od dnia pierwszej rejestracji,
a następnie przed upływem każdych kolejnych 2 lat
od poprzedniego badania.
W kwestii ustawiania na drodze kontenerów na
śmieci uprzejmie informuję, że w zakres moich kom-
petencji nie wchodzi przedmiotowe zagadnienie.
Sprawami tymi zajmują się służby miejskie podległe
staroście.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Sławomira Neumanna
i Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie przeszkód prawnych, wynikających
z przepisów kodeksu drogowego w prowadzeniu
usług polegających na przewożeniu turystów
tzw. kolejkami turystycznymi (1425)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 29 stycznia 2008 r. Nr SPS-023-1425/
08, przekazujące interpelację posłów Sławomira
Neumanna i Zbigniewa Konwińskiego w sprawie
przeszkód prawnych wynikających z przepisów ko-
deksu drogowego w prowadzeniu usług polegających
na przewożeniu turystów tzw. kolejkami turystycz-
nymi, uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 63 ust.
3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu
drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn.
zm.) zabrania się przewozu osób w przyczepie, z tym
że dopuszcza się przewóz:
1) dzieci do szkół lub przedszkoli i z powrotem
w przyczepie dostosowanej do przewozu osób, cią-
gniętej przez ciągnik rolniczy;
2) konwojentów, drużyn roboczych i osób wyko-
nujących czynności ładunkowe w przyczepie cią-
gniętej przez ciągnik rolniczy, pod warunkiem że:
a) liczba przewożonych osób nie przekracza 5,
b) osoby stojące trzymają się uchwytów,
c) osoby nie znajdują się pomiędzy ładunkiem
a przednią ścianą przyczepy,
d) prędkość zespołu pojazdów nie przekracza
20km/h.
W związku z rosnącym zainteresowaniem pod-
miotów gospodarczych przewozem osób w przycze-
pie w ramach usług turystycznych ponownie doko-
namy analizy wyżej wymienionego art. 63 ust. 3
ustawy Prawo o ruchu drogowym pod kątem umoż-
liwienia przewożenia osób po drogach publicznych
ciągnikiem rolniczym z przyczepą (przyczepami).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie sytuacji po wydaniu wyroku
Trybunału Konstytucyjnego (sygn. akt P 10/07),
który orzekł, że niezgodne z konstytucją
jest to, iż prawo do emerytury ma 55-letnia
kobieta z 30-letnim stażem, a nie ma go 60-letni
mężczyzna z 35-letnim stażem (1436)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 29 lutego br., znak: SPS-023-1436/08,
dotyczące interpelacji pana posła Jarosława Rusiec-
kiego, w sprawie wyjaśnienia konsekwencji i na-
stępstw prawnych wyroku Trybunału Konstytucyj-
nego z dnia 23 października 2007 r., sygn. akt P
10/07, w zakresie przyznania mężczyznom prawa do

wcześniejszej emerytury, uprzejmie informuję, co
następuje.
Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 23
października 2007 r. orzekł, że przepis art. 29 ust. 1
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.) w za-
kresie, w jakim nie przyznaje prawa do emerytury
w obniżonym wieku emerytalnym mężczyźnie, któ-
ry – odpowiednio jak kobieta, która nabywa to pra-
wo po osiągnięciu wieku 55 lat i co najmniej 30-let-
niego okresu składkowego i nieskładkowego – osią-
gnął wiek 60 lat i co najmniej 35-letni okres skład-
kowy i nieskładkowy, jest niezgodny z art. 32 i art. 33
Konstytucji RP.
Zgodnie z orzeczeniem Trybunału przepis art. 29
ust. 1 w zakresie wskazanym w wyroku traci moc
obowiązującą z upływem 12 miesięcy od dnia ogło-
szenia wyroku w Dzienniku Ustaw RP.
Mając na względzie powyższe orzeczenie, Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej przygotowało
w trybie pilnym projekt ustawy o zmianie ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych oraz niektórych innych ustaw, w któ-
rym znalazła się również propozycja zmiany treści
art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych, której celem jest
zrealizowanie wyroku Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 23 października 2007 r.
Zgodnie z propozycją zawartą w projekcie męż-
czyźni urodzeni przed 1949 r., którzy ukończyli wiek
60 lat i posiadają co najmniej 35-letni okres składko-
wy i nieskładkowy, uzyskają prawo do wcześniejszej
emerytury (po uchwaleniu ustawy w zaproponowa-
nym kształcie i wejściu jej w życie) odpowiednie do
tego, które posiadają obecnie kobiety.
W dniu 5 lutego br. przedmiotowe rozwiąza-
nia zostały przyjęte przez Radę Ministrów, w dniu
11 lutego br. projekt został skierowany do Sejmu
(druk nr 244). W dniu 26 lutego br. projekt został
przekazany do Komisji Polityki Społecznej i Rodziny
celem pierwszego czytania, które ma odbyć się
w dniu 11 marca br.
Odpowiadając na pytanie pana posła dotyczące
terminu wejścia w życie projektu ustawy, pragnę
wskazać, że w projekcie przewidziano dwutygodnio-
we vacatio legis. Rada Ministrów, jako organ upraw-
niony do przedkładania projektów ustaw do Sejmu
RP, przedłożyła projektowaną regulację już w dniu
11 lutego br. Dalsze losy projektowanej ustawy – jej
ostateczny kształt i data wejścia w życie – zależeć
będą od dalszych etapów procesu legislacyjnego,
który odbywać się będzie w parlamencie.
W związku z powyższym na tym etapie prac nie
jest możliwe podanie ostatecznego terminu wejścia
w życie projektowanej ustawy.
Odpowiadając na kolejną kwestię poruszaną
przez pana posła, pragnę zwrócić uwagę, że w uza-
sadnieniu wyroku trybunał wyjaśnił, że orzeczenie,
o którym mowa, ma charakter zakresowy, co ozna-
589
cza, że trybunał „nie orzekł o niekonstytucyjności
tego, co w art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach i ren-
tach z FUS zostało przez ustawodawcę uregulowa-
ne”, lecz „stwierdził niezgodność z Konstytucją tre-
ści normatywnej, której w przepisie brakuje”. Pod-
kreślono także, że „orzeczeniu stwierdzającemu nie-
konstytucyjność przepisu w zakresie, w jakim pomi-
ja on określoną treść normatywną, można przypisać
tylko i wyłącznie skutek ustalający niekonstytucyj-
ność pominięcia i zobowiązujący prawodawcę do sto-
sownej zmiany tego przepisu, niezbędnej dla reali-
zacji norm konstytucyjnych. Zdaniem Trybunału,
przyjęcie poglądu, że wyrok TK wywołuje skute-
k”rozporządzający”(uzupełnia przepis o elementy
brakujące) wyraźnie wykracza poza konstytucyjne
kompetencje TK”.
Pragnę zaznaczyć, że zarówno z treści uzasad-
nienia ww. wyroku, jak również przepisu art. 71
ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym z dnia
1 sierpnia 1997 r. (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z późn.
zm.) wynika, że w obecnym stanie prawnym nie
ma podstaw do tego, aby organy rentowe pozytyw-
nie rozpatrywały wnioski o emeryturę zgłoszone
przez mężczyzn, którzy ukończyli 60 lat oraz legi-
tymują się 35-letnim okresem składkowym i nie-
składkowym.
Przepisy art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych na-
leży stosować zgodnie z ich obecnym brzmieniem do
czasu wejścia nowej regulacji w życie. Skutkiem bo-
wiem stwierdzenia niekonstytucyjności art. 29
ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych jest zobowiązanie ustawo-
dawcy do zmiany przedmiotowego przepisu.
Odnosząc się do kwestii wyroków sądów rozpa-
trujących odwołania od decyzji odmownych Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych w przedmiotowej sprawie
oraz wpływu na powyższy fakt ministra pracy i po-
lityki społecznej, pragnę przypomnieć, że organy
władzy sądowniczej w Polsce są niezawisłe i nieza-
leżne. W związku z tym jakakolwiek ingerencja mi-
nistra pracy i polityki społecznej w tej kwestii nie
może mieć miejsca, gdyż godziłaby w podstawową
zasadę państwa prawnego, jaką jest zasada trójpo-
działu władz.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
590
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie informowania osób o zmianie
numeru PESEL (1437)
Panie Marszałku! Nawiązując do pisma z dnia
29 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1437/08) przekazu-
jącego interpelację posła na Sejm RP Pana Jarosła-
wa Rusieckiego w sprawie informowania osób o zmia-
nie numeru PESEL, uprzejmie informuję, iż kwestia
braku uregulowań prawnych nakładających na wła-
ściwe organy obowiązek informowania osób zainte-
resowanych o zmianie numeru PESEL była przed-
miotem analizy MSWiA w 2005 r., w wyniku której
wystosowano pismo do dyrektorów wydziałów spraw
obywatelskich i migracji urzędów wojewódzkich,
nadzorujących sprawy z zakresu ewidencji ludności,
z zaleceniem przypomnienia organom gmin o po-
trzebie informowania obywateli o zmianie numeru
PESEL.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż przedmio-
towa problematyka będzie rozważana przez MSWiA
w trakcie planowanych w 2008 r. prac legislacyjnych
nad zmianą przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia
1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie odstąpienia od planów
pozbawienia Kielc Centrum Szkolenia
na Potrzeby Sił Pokojowych w Bukówce (1471)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Henryka Milcarza w spra-
wie odstąpienia od planów pozbawienia Kielc Cen-
trum Szkolenia na Potrzeby Sił Pokojowych w Bu-
kówce (SPS-023-1471/08), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Centrum Szkolenia na Potrzeby Sił Pokojowych
stacjonujące w Kielcach odgrywa istotną rolę w za-
kresie przygotowania personelu Sił Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej do realizacji zadań w ramach
misji poza granicami kraju. Program rozwoju Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w latach 2007–
–2012 nie przewiduje zmian dyslokacyjnych jedno-
stek wojskowych rozmieszczonych w garnizonie
Kielce.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Franciszka Jerzego Stefaniuka
w sprawie wymagań, jakim powinna
odpowiadać osoba zajmująca stanowisko
wicedyrektora szkoły (1521)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji Pana Posła Franciszka Jerzego Stefa-
niuka (nr SPS-023-1521/08) z dnia 25 lutego 2008 r.
w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać
osoba zajmująca stanowisko wicedyrektora szkoły,
uprzejmie przedstawiam następującą opinię w przed-
miotowej sprawie:
W myśl postanowień § 6 pkt 1 rozporządzenia
ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 6 maja
2003 r. w sprawie wymagań, jakim powinna odpo-
wiadać osoba zajmująca stanowisko dyrektora oraz
inne stanowisko kierownicze, w poszczególnych ty-
pach szkół i placówek (Dz. U. Nr 89, poz. 826,
z późn. zm.) stanowisko wicedyrektora szkoły może
być powierzone nauczycielowi, który spełnia wy-
magania określone w § 1 pkt 1 lub § 2 rozporządze-
nia. Odesłanie do przepisu § 1 pkt 1 rozporządzenia
obejmuje łącznie zarówno warunek określony w zda-
niu wstępnym („stanowisko dyrektora szkoły...
może być powierzone nauczycielowi mianowanemu
lub dyplomowanemu”), jak i w pkt 1 („1) ukończył
studia wyższe...”.).
W świetle powyższego, zarówno zgodnie z brzmie-
niem § 1 pkt 1, jak też § 2 pkt 1 i 2 rozporządzenia
z dnia 6 maja 2003 r. stanowisko wicedyrektora
szkoły może być powierzone wyłącznie nauczycielo-
wi mianowanemu lub dyplomowanemu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Witolda Kochana
i Jana Musiała
w sprawie wdrożenia do realizacji
„Programu ochrony przed powodzią
w dorzeczu górnej Wisły” (1589)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 6 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-1589/08)
przekazującego interpelację posłów na Sejm RP pana
Witolda Kochana oraz Pana Jana Musiała w sprawie
realizacji „Programu ochrony przeciwpowodziowej
w dorzeczu górnej Wisły”, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż rządowy projekt
„Program ochrony przeciwpowodziowej w dorze-
czu górnej Wisły” – opracowany przez zespół robo-
czy, w skład którego weszli m.in. eksperci zajmu-
jący się tematyką ochrony przeciwpowodziowej,
oraz przy współpracy wojewodów: małopolskiego,
podkarpackiego, śląskiego i świętokrzyskiego
– będzie częścią Programu Wisła 2020. Program
obejmuje dorzecze górnej Wisły do ujścia Sanu – są
to obszary, na terenie których występują częste
i gwałtowne powodzie.
Celem programu jest zwiększenie bezpieczeń-
stwa powodziowego w dorzeczu górnej Wisły poprzez
efektywne planowanie i realizację środków ochrony,
rozwój działań prewencyjnych mających za zadanie
ograniczenie zagrożenia powodziowego.
Głównymi założeniami programu jest m.in.:
1) identyfikacja priorytetowych (kompleksowych)
projektów ochronnych na obszarze poszczególnych
województw, przeznaczonych do realizacji w okresie
programowania w latach 2007–2013,
2) uzasadnienie, hierarchizacja i realizacja za-
dań inwestycyjnych w układzie zlewniowym i admi-
nistracyjnym,
3) harmonizacja zadań przeciwpowodziowych
z działaniami na rzecz ochrony ekosystemów wod-
nych i lądowych z nimi związanych, zgodnie z Ra-
mową Dyrektywą Wodną,
4) koordynacja działań operacyjnych, związa-
nych z zagrożeniem awariami obiektów,
5) wsparcie działań mających na celu pozyska-
nie odpowiednich środków na realizację przedsię-
wzięć oraz inwestycji z nimi związanych, zwłaszcza
z funduszy europejskich.
Wskazać należy, iż wstępnie oszacowane koszty
realizacji programu (z podziałem na dwa okresy re-
alizacji projektów, tj. w latach 2007–2013 i po roku
2013) łącznie określono na kwotę 12,5 mld zł. Źró-
dłem ich finansowania będą środki europejskie oraz
krajowe (budżetowe i samorządowe). W 2008 r.
591
w budżecie państwa na realizację programu zabez-
pieczono kwotę w wysokości 100 mln zł.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w dniu
4 lipca 2007 r. w Ministerstwie Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji odbyła się konferencja, podczas
której dokonano po raz pierwszy prezentacji rządo-
wego projektu „Program ochrony przeciwpowodzio-
wej w dorzeczu górnej Wisły”. Na konferencji, w któ-
rej oprócz kierownictwa resortu udział wzięli posło-
wie i senatorowie z województwa małopolskiego, pod-
karpackiego, śląskiego i świętokrzyskiego, przedsta-
wiciele jednostek samorządu terytorialnego z tych
województw oraz przedstawiciele pozarządowych
organizacji ekologicznych, omówiono końcową wer-
sję dokumentu rządowego „Program ochrony prze-
ciwpowodziowej w dorzeczu górnej Wisły”. W dniu
12 lutego 2008 r. program skierowany został do
uzgodnień wewnątrzresortowych.
Aktualnie ww. projekt programu znajduje się
w fazie uzgodnień międzyresortowych, po zakończe-
niu których zostanie przekazany do rozpatrzenia
przez Radę Ministrów w celu jego przyjęcia i upo-
ważnienia ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji do opracowania, w uzgodnieniu z innymi pod-
miotami, projektu ustawy o ustanowieniu wieloletnie-
go programu rządowego pn. „Program ochrony prze-
ciwpowodziowej w dorzeczu górnej Wisły”.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż z wyjaśnień
uzyskanych z Ministerstwa Środowiska wynika, iż
w dniu 1 lutego 2008 r. opublikowana została przez
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego zweryfikowa-
na lista projektów indywidualnych w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
2007–2013. Na Liście podstawowej priorytetu III:
Zarządzanie zasobami i przeciwdziałanie zagroże-
niom środowiska, działania 3.1.: Retencjonowanie
wody i zapewnienie bezpieczeństwa przeciwpowo-
dziowego nie zostały uwzględnione zadania z dorze-
cza górnej Wisły. W związku z powyższym ewentu-
alne projekty do zrealizowania w ramach ww. pro-
gramu zostaną wyłonione w drodze konkursu.
Jednocześnie minister środowiska poinformo-
wał, iż na obszarze dorzecza górnej Wisły jest reali-
zowane przez Regionalny Zarząd Gospodarki Wod-
nej w Krakowie duże przedsięwzięcie inwestycyjne
pn. „Budowa zbiornika wodnego Świnna Poręba na
rzece Skawie”. Powyższy zbiornik będzie miał na
celu zwiększenie stopnia zabezpieczenia przed po-
wodzią doliny Skawy poniżej zapory oraz doliny Wi-
sły od ujścia rzeki Skawy do Krakowa włącznie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
592
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Orzechowskiego
w sprawie liczby przejść na granicy
polsko-rosyjskiej (1735)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 11 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-1735/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Andrzeja Orzechowskiego z dnia 22 lutego
2008 r. w sprawie liczby przejść na granicy polsko-
-rosyjskiej uprzejmie informuję, iż zgodnie z § 4 pkt 1
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 grudnia
2005 r. w sprawie obowiązków wojewody w zakresie
finansowania i utrzymywania przejść granicznych,
przejść turystycznych, miejsc przekraczania granicy
na szlakach turystycznych oraz punktów nocnego
postoju na rzekach granicznych, ich wyposażenia
w sprzęt, a także organów właściwych do osadzania
i utrzymywania znaków granicznych na morskich
wodach wewnętrznych (Dz. U. Nr 256, poz. 2145)
– organem właściwym do planowania i wykonywania
inwestycji w przejściu granicznym jest wojewoda.
Niezależnie od powyższego pragnę wskazać, iż
zgodnie z ustaleniami Komisji ds. Przejść Granicz-
nych Polsko-Rosyjskiej Rady do Spraw Współpracy
Regionów Rzeczypospolitej Polskiej z Obwodem Ka-
liningradzkim Federacji Rosyjskiej podjętymi na
posiedzeniu w dniach 27–28 czerwca 2007 r. rozmo-
wy na temat budowy i otwierania nowych przejść
granicznych na polsko-rosyjskiej granicy państwo-
wej (Perły–Kryłowo i Michałkowo–Żeleznodorożnyj)
mogą zostać podjęte dopiero po wybudowaniu przez
stronę rosyjską drogowego przejścia granicznego
Grzechotki–Mamonowo II. Powyższe postanowienie
ma na celu ochronę interesów finansowych budżetu
państwa w części, której dysponentem jest wojewoda
warmińsko-mazurski, oraz zwiększenie efektywno-
ści inwestycji w infrastrukturę graniczną na polsko-
-rosyjskiej granicy państwowej. Dodać należy, iż na
realizację projektu budowy drogowego przejścia gra-
nicznego Grzechotki–Mamonowo II wojewoda war-
mińsko-mazurski pozyskał środki z programu Pha-
re 2002 i 2003 w kwocie 8,3 mln EUR. Prace inwe-
stycyjne po stronie polskiej, w wyniku których wy-
budowano infrastrukturę przejścia granicznego bez
wyposażenia do przeprowadzania kontroli granicz-
nej, zostały zakończone w 2006 r. Jednakże z powo-
du opóźnień po stronie rosyjskiej obiekty przejścia
granicznego Grzechotki–Mamonowo pozostają nie-
wykorzystane. Przy czym warto zaznaczyć, iż koszt
utrzymania (w stanie gotowości do otwarcia) przez
wojewodę warmińsko-mazurskiego infrastruktury
drogowego przejścia granicznego w Grzechotkach
w 2008 r. wyniesie 2144 tys. zł.
Jednocześnie pragnę poinformować, że z infor-
macji posiadanych przez Ministerstwo Spraw We-
wnętrznych i Administracji wynika, iż uruchomie-
nie przejścia planowane jest w połowie 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
 ODPOWIEDZI NA ZAPYTANIA
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Mariusza Grada
w sprawie budowy obwodnicy
Tomaszowa Lubelskiego (221)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Mariusza Grada z dnia 19 grud-
nia 2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia 21 stycz-
nia 2008 r., znak: SPS-024-221/08, w sprawie budo-
wy obwodnicy Tomaszowa Lubelskiego, uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Budowa obwodnicy Tomaszowa Lubelskiego sta-
nowi część inwestycji pn. „Budowa drogi ekspreso-
wej S17 na odcinku Piaski–Hrebenne”.
Jednocześnie informuję, iż budowa drogi ekspre-
sowej S17 na przedmiotowym odcinku została
umieszczona na liście rezerwowej w „Programie bu-
dowy dróg krajowych na lata 2008–2012” zatwier-
dzonym uchwałą Rady Ministrów z dnia 25 wrze-
śnia 2007 r. Budowa przedmiotowego odcinka zosta-
ła umieszczona również na zweryfikowanej liście
rezerwowej Programu Operacyjnego „Infrastruktu-
ra i środowisko” na lata 2007–2013, czego konse-
kwencją jest fakt, iż inwestycja ta nie ma aktualnie
zapewnionego dofinansowania ze środków UE.
Pomimo tego Generalna Dyrekcja Dróg Krajo-
wych i Autostrad podjęła prace projektowe i przygo-
towawcze do realizacji budowy drogi ekspresowej
S17 na odcinku Piaski–Hrebenne, łącznie z obwod-
nicą Tomaszowa Lubelskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie Instytutu Centrum Zdrowia
Matki Polki w Łodzi (249)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Mieczysława Marcina Łucza-
ka w sprawie Instytutu Centrum Zdrowia Matki Po-
lki w Łodzi, uprzejmie informuję:
Problem formy funkcjonowania Instytutu Cen-
trum Zdrowia Matki Polki jest niezwykle złożony,
a u jego podłoża leżą rozbieżności w założeniach jego
celów statutowych w momencie powstawania do ak-
tualnych potrzeb nauki i ochrony zdrowia zarówno
w skali kraju, jak i regionu łódzkiego.
Szpital Centrum Zdrowia Matki Polki powstał
jako centralna placówka opieki nad matką i dziec-
kiem w formie organizacyjno-prawnej zakładu opie-
ki zdrowotnej pozostającego pod bezpośrednim nad-
zorem ministra zdrowia. Rozporządzeniem Rady
Ministrów z dnia 2 września 1997 r. (Dz. U. Nr 107,
poz. 694) centrum zostało przekształcone w jednost-
kę badawczo-rozwojową (instytut). Wobec tego, iż
baza instytutu znacznie przekraczała potrzeby wy-
nikające z zadań z zakresu opieki nad matką i dziec-
kiem, w kolejnych latach uruchamiano kliniki in-
nych specjalności, a także przenoszono (w wyniku
porozumienia) kliniki Uniwersytetu Medycznego
w Łodzi.
W efekcie powyższego stan organizacyjny cen-
trum zaczął znacząco odbiegać od założeń, którymi
kierowano się przy jego tworzeniu, że będzie to
wiodąca placówka w skali kraju w dziedzinie opieki
nad matką i dzieckiem. Założenie to było błędne,
jeśli wziąć pod uwagę, że poza ośrodkami akade-
mickimi ten obszar zadaniowy realizują jeszcze
dwie jednostki badawczo- rozwojowe o zasięgu ogól-
nokrajowym, tj. Centrum Zdrowia Dziecka i Insty-
tut Matki i Dziecka.
Równocześnie Uniwersytet Medyczny w Łodzi
odczuwał dotkliwy brak bazy – aktualnie zlokalizo-
wanej w starych zdekapitalizowanych budynkach.
Także władze miasta były zainteresowane utworze-
niem ośrodka chirurgii urazowej umiejscowionego
na terenie Centrum Zdrowia Matki Polki.
W tej sytuacji władze resortu przychylnie usto-
sunkowały się do wniosku o włączenie instytutu do
Uniwersytetu Medycznego, co jest zgodne z normą
prawną zawartą w art. 9a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia
25 lipca 1985 r. o jednostkach badawczo-rozwojo-
wych (Dz. U. z 2001 r. Nr 33, poz. 388, z późn. zm.).
W celu realizacji ww. koncepcji minister zdro-
wia zarządzeniem z dnia 25 kwietnia 2006 r. powo-
łał komisję resortową, której celem było dokonanie
oceny oraz opracowanie warunków, na jakich zo-
stanie dokonane włączenie Instytutu Centrum
Zdrowia Matki Polki w Łodzi do Uniwersytetu Me-
dycznego w Łodzi.
Po przeprowadzeniu szczegółowych, wieloaspek-
towych analiz komisja zarekomendowała włączenie
instytutu w struktury Uniwersytetu Medycznego.
Tu jednak wyłonił się problem o zasadniczym
znaczeniu, bowiem analiza finansowo-ekonomicz-
594
na oraz przegląd stosunków własnościowych ujaw-
niły zobowiązania długo- i krótkoterminowe insty-
tutu (obecnie ok. 170 mln zł) oraz nieuregulowane
stosunki własnościowe terenu, na którym posado-
wiony jest instytut. Na przyjęcie tak znaczących
obciążeń jednoznacznie nie godził się Senat – gdy-
by bowiem włączono tę jednostkę do Uniwersytetu
Medycznego zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy, zobo-
wiązania instytutu stałyby się zobowiązaniami
uniwersytetu.
Wobec powyższego powstała koncepcja postawie-
nia instytutu w stan likwidacji, traktowanej jako za-
bieg formalnoprawny zmierzający do włączenia in-
stytutu do uniwersytetu bez przejmowania przez
uczelnię zobowiązań.
Dla ostatecznej oceny koncepcji przekształceń
w centrum minister zdrowia powołał międzyresor-
towy zespół roboczy, w skład którego wchodzili
przedstawiciele instytutu i Uniwersytetu Medyczne-
go w Łodzi, reprezentanci ministra finansów, mini-
stra skarbu państwa i ministra nauki i szkolnictwa
wyższego oraz Ministerstwa Zdrowia.
Za słuszną z merytorycznego punktu widzenia
uznano koncepcję włączenia instytutu do Uniwersy-
tetu Medycznego w Łodzi w trybie art. 9a ust. 1 pkt 2
ustawy o jednostkach badawczo-rozwojowych. Da-
wałaby ona możliwość pozyskania odpowiedniej
bazy klinikom uczelni (po części już posadowionych
w budynkach instytutu) – co miałoby pozytywny
wpływ na rozwój uczelni i realizowanych przez nią
zadań statutowych z jednoczesnym umożliwieniem
pełnego wykorzystania bazy i kadry instytutu za-
równo w sferze nauki, jak i wykonywania świadczeń
medycznych o wysokim standardzie.
Zgodnie z powyższym opracowano schemat pro-
cedur prawno- organizacyjnych, które należałoby
zastosować. Równocześnie Senat uczelni wystąpił
z wnioskiem, aby zobowiązania instytutu przejął
Skarb Państwa reprezentowany przez ministra
zdrowia – co nie było możliwe z uwagi na brak środ-
ków w budżecie.
Na tym etapie sprawa uległa zawieszeniu, bo-
wiem warunkiem wszelkich działań, w tym restruk-
turyzacyjnych, było pozyskanie środków na pokry-
cie zobowiązań finansowych instytutu.
Obecne kierownictwo resortu będzie ponownie
badało sprawę. Mam nadzieję, że przyjęcie przez
Wysoką Izbę i wdrożenie planowanego pakietu
ustaw stworzy warunki do ostatecznego załatwienia
sprawy zgodnie z potrzebami nauki i ochrony zdro-
wia oraz oczekiwaniami społecznymi.
Z wyrazami głębokiego szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Łukasza Gibały
w sprawie przekazania większościowych
udziałów w MPL Kraków-Balice sp. z o.o.
samorządowi woj. małopolskiego (355)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do za-
pytania posła Łukasza Gibały w sprawie przekaza-
nia większościowych udziałów w MPL Kraków-Bali-
ce sp. z o.o. samorządowi województwa małopolskie-
go (znak: SPS-024-355/08), adresowanego do mini-
stra skarbu państwa, a następnie przekazanego we-
dług właściwości do ministra infrastruktury, uprzej-
mie informuję, co następuje.
W sytuacji dynamicznego rozwoju rynku przewo-
zów lotniczych w Polsce istnieje konieczność udosko-
nalenia modelu zarządzania infrastrukturą lotni-
skową w celu zwiększenia jej efektywności oraz za-
pewnienia konkurencyjnej pozycji polskich portów
lotniczych w stosunku do infrastruktury, jaką dys-
ponują kraje sąsiednie. Jest to jeden z kluczowych
celów wpisanych do planu działań w zakresie rozwo-
ju infrastruktury lotniskowej w ramach przyjętego
w ub.r. „Programu rozwoju sieci lotnisk i lotniczych
urządzeń naziemnych”.
W ramach doskonalenia modelu zarządzania lot-
niskami w Polsce celowy byłby wzrost zaangażowa-
nia władz samorządowych – jako generatorów roz-
woju regionów – w zarządzanie i finansowanie infra-
struktury lotniskowej jako udziałowców lub akcjo-
nariuszy spółek zarządzających lotniskami.
Mając na uwadze powyższe, należy pamiętać, iż
ulepszanie modelu zarządzania infrastrukturą lot-
niskową poprzez m.in. przekazywanie udziałów w spół-
kach zarządzających portami lotniczymi władzom
samorządowym jest procesem złożonym, wymagają-
cym czasu oraz pogłębionej analizy. Proces ten doty-
czy również PP „Porty Lotnicze” (PPL), który jako
większościowy udziałowiec w spółce zarządzającej
MPL Kraków-Balice posiada także udziały prawie
we wszystkich podmiotach (oprócz PL Łódź im.
Władysława Reymonta sp. z o.o.) zarządzających
polskimi portami lotniczymi. Dalsza rola tego przed-
siębiorstwa w zarządzaniu portami, a co za tym
idzie, jego udział w spółkach zarządzających będzie
podstawowym elementem długookresowej strategii
PPL, która zgodnie z ww. „Programem (…)” powin-
na zostać opracowana w 2009 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Cezarego Tomczyka
w sprawie budowy obwodnicy Wielunia (366)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Cezarego Tomczyka z dnia
19 grudnia 2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia
23 stycznia 2008 r., znak: SPS-024-366/08, w spra-
wie budowy obwodnicy Wielunia uprzejmie przeka-
zuję następujące informacje.
Prace nad inwestycją, jaką jest budowa obwodni-
cy Wielunia, są znacznie zaawansowane. Generalna
Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad uzyskała już
decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach zgody
na realizację przedsięwzięcia oraz decyzję o ustale-
niu lokalizacji drogi, która stanowi podstawę do po-
zyskania gruntów pod budowę obwodnicy. Kolejnym
etapem jest uzyskanie decyzji o pozwoleniu na budo-
wę, po otrzymaniu której GDDKiA ogłosi przetarg
mający na celu wyłonienie wykonawcy robót.
W chwili obecnej trwają wykupy gruntów oraz
ratownicze prace archeologiczne, które zostaną za-
kończone do końca 2008 r. Jednocześnie należy pod-
kreślić, iż w swoim budżecie na 2008 r. GDDKiA za-
bezpieczyła środki finansowe na te cele.
Po zakończeniu procedury przetargowej, wyku-
pu gruntów oraz po wykonaniu prac archeologicz-
nych wyłoniony wykonawca przystąpi do budowy
obwodnicy Wielunia. Jednakże z uwagi na fakt, iż
wojewoda nie wydał jeszcze pozwolenia na budowę,
nie jest możliwe wskazanie konkretnej daty zakoń-
czenia realizacji inwestycji. Natomiast planowanym
terminem zakończenia realizacji tej inwestycji jest
rok 2010.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Zalewskiej
w sprawie nieprawidłowości
przy kontraktowaniu usług medycznych
przez POZ powiatu świdnickiego (375)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pani Anny Zalewskiej, posła na Sejm Rze-
595
czypospolitej Polskiej, z dnia 8 stycznia 2008 r., któ-
re zostało przesłane przy piśmie pana Krzysztofa
Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia 23 stycznia
2008 r., w sprawie nieprawidłowości przy kontrak-
towaniu usług medycznych w powiecie świdnickim
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących infor-
macji.
Zasady zawierania umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej oraz tryb finansowania tych
świadczeń określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze
zm.), akty wykonawcze do tej ustawy oraz zarządze-
nia prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia doty-
czące postępowań w sprawie zawarcia umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych
rodzajach i zakresach.
Zgodnie z art. 97 ust. 3 pkt 2 wskazanej ustawy
przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań i zawie-
ranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej, a także monitorowanie ich realizacji i rozlicza-
nie należy do zakresu działania Narodowego Fun-
duszu Zdrowia. Podstawowym zadaniem oddziału
wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia jest,
w ramach posiadanych środków finansowych, za-
bezpieczenie potrzeb zdrowotnych mieszkańców da-
nego województwa. Dyrektor oddziału wojewódzkie-
go Narodowego Funduszu Zdrowia realizuje to za-
danie poprzez zawieranie ze świadczeniodawcami
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Ogólne kryteria wyboru świadczeniodawców w pro-
wadzonym konkursie ofert określa art. 142 ust. 5
pkt 1 cytowanej na wstępie ustawy, wskazując na
konieczność wyboru oferty lub większej liczby ofert,
które zapewniają ciągłość udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej, ich kompleksowość i dostępność
oraz przedstawiają najkorzystniejszy bilans ceny
w odniesieniu do przedmiotu zamówienia. Szczegó-
łowe kryteria wyboru świadczeniodawców określa
załącznik do zarządzenia nr 65/2007/DSOZ prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 20 września
2007 r. w sprawie określenia warunków zawierania
i realizacji umów o rodzaju: ambulatoryjne świad-
czenia specjalistyczne. Ww. załącznik określa para-
metry kryteriów oceny ofert oraz ich odpowiednie
wagi punktowe.
Ponadto uprzejmie informuję, iż zgodnie z art. 134
ust. 1 ustawy fundusz jest zobowiązany zapewnić
równe traktowanie wszystkich świadczeniodawców
ubiegających się o zawarcie umowy o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej i prowadzić postępowa-
nie w sposób gwarantujący zachowanie uczciwej
konkurencji.
Odnosząc się do kwestii kontraktowania świad-
czeń opieki zdrowotnej w powiecie świdnickim,
uprzejmie informuję, iż Ministerstwo Zdrowia zwró-
ciło się do Dolnośląskiego Oddziału Wojewódzkiego
Narodowego Funduszu Zdrowia. Z informacji uzy-
skanych z funduszu wynika, że proces kontrakto-
wania świadczeń na rok 2008 nie został jeszcze za-
596
kończony. W planie zakupu świadczeń na 2008 r.
w rodzaju: ambulatoryjne świadczenia specjalistyczne
na powiat świdnicki przeznaczono kwotę 11 824 386
zł. Do dnia 6 lutego br. zakontraktowano już świad-
czenia na kwotę 11 549 095 zł, czyli zakupiono 97,7%
zaplanowanych na 2008 r. świadczeń opieki zdro-
wotnej. Jednocześnie płatnik świadczeń przekazał
informację, iż po analizie dostępności do świadczeń
zostały ogłoszone dodatkowe postępowania na rok
2008 w trybie rokowań. Efektem tych działań, jak
informuje fundusz, będzie pełne zabezpieczenie do-
stępu do świadczeń opieki zdrowotnej w przedmioto-
wym rodzaju na terenie powiatu świdnickiego.
W toku postępowania konkursowego na realiza-
cję ambulatoryjnych świadczeń specjalistycznych na
terenie województwa dolnośląskiego odrzucono 13
ofert złożonych przez świadczeniodawców. Odrzuco-
ne oferty nie spełniały wymagań formalnych, które
zostały określone w załączniku do cytowanego za-
rządzenia nr 65/2007/DSOZ prezesa funduszu. W cza-
sie trwania postępowań nie wpłynął żaden protest
od świadczeniodawcy z powiatu świdnickiego. Po
rozstrzygnięciu postępowań do dyrektora Dolnoślą-
skiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Fun-
duszu Zdrowia wpłynęło 6 odwołań od decyzji komi-
sji konkursowej i wszystkie te odwołania zostały od-
dalone. Żaden z oferentów nie złożył odwołania od
decyzji dyrektora Dolnośląskiego OW NFZ.
W odniesieniu do zagadnień dotyczących kon-
traktowania świadczeń opieki zdrowotnej w rodza-
ju: lecznictwo szpitalne na rok 2008 uprzejmie infor-
muję, iż w większości województw umowy ze świad-
czeniodawcami zawarte zostały na 4 lub na 6 mie-
sięcy. Powyższa sytuacja jest wynikiem trwających
w Centrali Narodowego Funduszu Zdrowia prac nad
przygotowaniem zmian dotyczących warunków kon-
traktowania świadczeń szpitalnych. Wprowadzenie
nowych zasad kontraktowania świadczeń opieki
zdrowotnej w rodzaju lecznictwo szpitalne planowa-
ne jest w drugiej połowie 2008 r.
Rozliczanie świadczeń opieki zdrowotnej w pla-
nowanym do wdrożenia systemie jednorodnych grup
pacjentów znacznie będzie odbiegać od sposobu roz-
liczania procedur medycznych wykonywanych na
podstawie katalogu świadczeń szpitalnych. System
jednorodnych grup pacjentów będzie różnicował
płatność za świadczenia w zależności od stopnia
skomplikowania procedury, chorób współistnieją-
cych u pacjenta, wieku pacjenta, czasu trwania ho-
spitalizacji oraz trybu przyjęcia pacjenta do szpitala.
Wdrożenie nowego systemu będzie poprzedzone
technicznym sprawdzeniem systemu w kilkunastu
szpitalach we wszystkich województwach.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję,
że wszelkie aktualnie podejmowane działania przez
Ministerstwo Zdrowia i Narodowy Fundusz Zdro-
wia mają na celu poprawę dostępności do świadczeń
opieki zdrowotnej na terenie kraju. Ponadto wypra-
cowanie skutecznych zmian systemowych w ochro-
nie zdrowia jest obecnie najpilniejszym z zadań re-
alizowanych przez resort zdrowia. W pierwszej ko-
lejności zostaną zaproponowane zmiany o charakte-
rze porządkującym i uszczelniającym system. Spo-
śród tych zmian można wymienić np. wprowadzenie
tzw. koszyka świadczeń niegwarantowanych, zmia-
nę formy działania samodzielnych publicznych za-
kładów opieki zdrowotnej, wprowadzenie systemu
dodatkowych ubezpieczeń zdrowotnych, decentrali-
zację i demonopolizację płatnika publicznego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie budowy obwodnicy Wielunia (408)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Mieczysława Łuczaka z dnia
4 stycznia 2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia
23 stycznia 2008 r., znak: SPS-024-408/08, w spra-
wie budowy obwodnicy Wielunia uprzejmie przeka-
zuję następujące informacje.
Prace nad inwestycją, jaką jest budowa obwodni-
cy Wielunia, są znacznie zaawansowane. Generalna
Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad uzyskała już
decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach zgody
na realizację przedsięwzięcia oraz decyzję o ustale-
niu lokalizacji drogi, która stanowi podstawę do po-
zyskania gruntów pod budowę obwodnicy. Kolejnym
etapem jest uzyskanie decyzji o pozwoleniu na budo-
wę, po otrzymaniu której GDDKiA ogłosi przetarg
mający na celu wyłonienie wykonawcy robót.
W chwili obecnej trwają wykupy gruntów oraz
ratownicze prace archeologiczne, które zostaną za-
kończone do końca 2008 r. Jednocześnie należy pod-
kreślić, iż w swoim budżecie na 2008 r. GDDKiA za-
bezpieczyła środki finansowe na te cele.
Po zakończeniu procedury przetargowej, wykupu
gruntów oraz po wykonaniu prac archeologicznych
wyłoniony wykonawca przystąpi do budowy obwodni-
cy Wielunia. Jednakże z uwagi na fakt, iż wojewoda
nie wydał jeszcze pozwolenia na budowę, nie jest moż-
liwe wskazanie konkretnej daty zakończenia realiza-
cji inwestycji. Natomiast planowanym terminem za-
kończenia realizacji tej inwestycji jest rok 2010.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie decyzji o wycofaniu się
z finansowania terapii synagisem (422)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana Sławomira Kopycińskiego, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłanym przy pi-
śmie z dnia 23 stycznia 2008 r. (SPS-024-422/08),
w sprawie decyzji o wycofaniu się z finansowania te-
rapii synagisem, uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych informacji.
Uregulowania kwestii dotyczących refundacji
produktów leczniczych i wyrobów medycznych za-
wiera ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.).
Zgodnie z przepisami wymienionej ustawy świad-
czenia opieki zdrowotnej są finansowane ze środków
pozostających w dyspozycji Narodowego Funduszu
Zdrowia. Podstawą udzielania świadczeń jest umo-
wa zawarta pomiędzy świadczeniodawcą a dyrekto-
rem oddziału Narodowego Funduszu Zdrowia.
Produkt leczniczy synagis – proszek i rozpusz-
czalnik do sporządzania roztworu do wstrzykiwań
(50mg lub 100mg), zawierający aktywną substancję
polivizumab, stosowany w profilaktyce zakażeń syn-
cytialnym wirusem oddechowym (RSV), uzyskał
pozwolenie na dopuszczenie do obrotu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, wydane przez Komisję
Europejską.
Objęcie dopłatami ze środków publicznych pro-
duktów leczniczych innowacyjnych wymaga uzy-
skania rekomendacji Agencji Oceny Technologii Me-
dycznych, w związku z tym wnioski podmiotów od-
powiedzialnych w tym zakresie są kierowane do oce-
ny agencji.
Należy wyjaśnić, że celem zwiększenia przejrzy-
stości polityki refundacyjnej państwa i doprowadze-
nia polskiego prawa do pełnej zgodności z wymoga-
mi określonymi w Dyrektywie Transparencyjności
(Dyrektywa Rady 89/105/EWG z dnia 21 grudnia
1988 r.) wprowadzane są zmiany w tym zakresie.
Istotną rolę w zakresie zwiększenia przejrzystości
polityki refundacyjnej spełnia Agencja Oceny Tech-
nologii Medycznych. Agencja Oceny Technologii Me-
dycznych została powołana zarządzeniem ministra
zdrowia i jej do zadań należy m.in. opracowywanie
rekomendacji dla ministra właściwego do spraw
zdrowia, dotyczących technologii medycznych.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję.
1. Produkt leczniczy synagis jest lekiem innowa-
cyjnym, którego skuteczność oraz efektywność kosz-
towa była przedmiotem oceny Agencji Oceny Tech-
nologii Medycznych. Rada Konsultacyjna Agencji
Oceny Technologii Medycznych przekazała stanowi-
597
sko w wymienionej sprawie i rekomenduje niefinan-
sowanie ze środków publicznych stosowania paliwi-
zumabu w profilaktyce zakażeń wirusem RSV.
W uzasadnieniu wymieniono brak wiarygodnych
dowodów naukowych potwierdzających długotermi-
nowy pozytywny wpływ profilaktyki paliwizuma-
bem na częstość występowania powikłań związa-
nych z zakażeniem RSV.
Zadaniem płatnika publicznego jest zapewnienie
wszystkim ubezpieczonym równego dostępu do
świadczeń opieki zdrowotnej, co wyklucza finansowa-
nie terapii o nieudowodnionej efektywności, o niskiej
sile interwencji lub nieadekwatnie wysokim koszcie,
gdyż ogranicza to w istotny sposób dostęp innych pa-
cjentów do terapii efektywnych i opłacalnych, będą-
cych standardem postępowania klinicznego.
Kwestia dotycząca zwiększenia nakładów na
świadczenia opieki zdrowotnej jest ściśle powiązana
z poziomem środków finansowych, jakimi dysponuje
Narodowy Fundusz Zdrowia.
2. Zgodnie z charakterystyką produktu leczni-
czego synagis, zawartą w dokumentach rejestracyj-
nych zatwierdzonych przez Komisję Europejską, sy-
nagis jest wskazany w zapobieganiu ciężkiej choro-
bie dolnych dróg oddechowych, wymagającej hospi-
talizacji i wywołanej przez syncytialny wirus odde-
chowy (RSV) u dzieci z dużym zagrożeniem chorobą
wywołaną przez RSV i profilaktyka zakażeń, a nie
zdiagnozowane leczenie, było przedmiotem analizy
Agencji Oceny Technologii Medycznych.
Z informacji przekazanych przez konsultanta
krajowego w dziedzinie pediatrii panią doc. dr hab.
n. med. Annę Dobrzańską z Instytutu „Pomnik –
Centrum Zdrowia Dziecka”, wynika, iż rocznie oko-
ło 400 niemowląt z dysplazją oskrzelowo-płucną
może wstępnie wymagać profilaktyki zakażeń RS.
Koszt leku, bez względu na wielkość fiolki (50mg lub
100mg), wynosi obecnie około 2828 zł.
3. W Polsce profilaktyka paliwizumabem finan-
sowana była przez Narodowy Fundusz Zdrowia w ra-
mach procedury: farmakoterapia niestandardowa.
W okresie 01.01.2006 r. – 16.03.2007 r., wydano 185
zgód na leczenie i w przeliczeniu na sezon zakażeń
RSV poniesiono koszty w wysokości ok. 1 474 540 zł.
Koszt podawania paliwizumabu jednemu dziecku
w sezonie wynosi 12 624,50 zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
598
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Edwarda Czesaka
w sprawie podjęcia ostatecznej decyzji
dotyczącej budowy węzła autostradowego
w Brzesku (439)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Edwarda Czesaka z dnia 10
stycznia 2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia 23
stycznia 2008 r., znak: SPS-024-439/08, w sprawie
budowy węzła w Brzesku, uprzejmie przekazuję na-
stępujące informacje.
W dniu 12 listopada 2007 r. oddział Generalnej
Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad w Krakowie
przekazał do Urzędu Miejskiego w Brzesku materia-
ły dotyczące drogi łącznikowej: węzeł Brzesko–dro-
ga krajowa nr 4 w dwóch wariantach, a mianowicie:
wzdłuż ul. Leśnej i w wariancie zachodniej obwodni-
cy Brzeska, z jednoczesną prośbą o opinię. Zatem
ostateczna decyzja w sprawie przebiegu połączenia
węzła autostradowego Brzesko z drogą krajową nr 4
zostanie podjęta po uzyskaniu opinii Urzędu Miasta
i Gminy w Brzesku oraz po przeprowadzeniu kon-
sultacji społecznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Czesława Hoca
w sprawie dopuszczenia do ruchu drogowego
tzw. kolejki turystycznej (478)
Odpowiadając na pismo z dnia 29 stycznia 2008 r.,
nr SPS-024-478/08, przekazujące zapytanie posła
Czesława Hoca w sprawie dopuszczenia do ruchu dro-
gowego tzw. kolejki turystycznej, uprzejmie informu-
ję, że zgodnie z art. 63 ust. 3 ustawy z dnia 20 czerw-
ca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r.
Nr 108, poz. 908 z późn. zm.) zabrania się przewozu
osób w przyczepie, z tym że dopuszcza się przewóz:
1) dzieci do szkół lub przedszkoli i z powrotem
w przyczepie dostosowanej do przewozu osób, cią-
gniętej przez ciągnik rolniczy;
2) konwojentów, drużyn roboczych i osób wyko-
nujących czynności ładunkowe w przyczepie cią-
gniętej przez ciągnik rolniczy, pod warunkiem że:
a) liczba przewożonych osób nie przekracza 5,
b) osoby stojące trzymają się uchwytów,
c) osoby nie znajdują się pomiędzy ładunkiem
a przednią ścianą przyczepy,
d) prędkość zespołu pojazdów nie przekracza
20km/h.
W związku z rosnącym zainteresowaniem przez
podmioty gospodarcze przewozem osób w przyczepie
w ramach usług turystycznych ponownie dokonamy
analizy wyżej wymienionego art. 63 ust 3 ustawy
Prawo o ruchu drogowym pod kątem umożliwienia
przewożenia osób po drogach publicznych ciągni-
kiem rolniczym z przyczepą (przyczepami).
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie nieuczciwej konkurencji
prowadzonej przez mołdawską firmę
Rincom-Grup sp. z o.o. (481)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 29 stycznia 2008 r., znak: SPS-024-
-481/08, dotyczącego zapytania pana posła Mieczy-
sława Marcina Łuczaka w sprawie nieuczciwej kon-
kurencji prowadzonej przez mołdawską firmę Rin-
com-Grup sp. z o.o., po uzyskaniu informacji właści-
wego w tej sprawie Urzędu Patentowego RP uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje:
Z przekazanych mi informacji wynika, że prawa
z rejestracji znaków towarowych udzielane w trybie
krajowym w oparciu o przepisy prawa poszczegól-
nych państw, a także prawa z rejestracji międzyna-
rodowych znaków towarowych udzielane w trybie
porozumienia madryckiego o międzynarodowej re-
jestracji znaków towarowych i protokołu do tego
porozumienia, mają zasięg terytorialny. Oznacza
to w szczególności, iż analiza skutków naruszenia
tych praw, jak i ewentualna procedura zmierzająca
do unieważnienia praw ma zasięg ograniczony do te-
rytorium konkretnego państwa. Z tego też względu
zaskakująca jest informacja zawarta w piśmie pana
posła, iż w sprawie naruszania praw z rejestracji
znaków towarowych na terenie Mołdawii czynności
prowadzone były w Polsce, a zwłaszcza w Prokura-
turze Rejonowej Łódź Bałuty.

Urząd Patentowy zauważył, że z pisma pana po-
sła nie wynika, że firma Z.M. „Marko-Walichnowy”
sp. z o.o. podjęła jakiekolwiek działania na terenie
Mołdawii, gdzie w jej ocenie nastąpiło naruszenie
praw do rejestracji znaków towarowych. Z analizy
danych zawartych w bazie WIPO-Romarin wynika,
że spółka nie zabezpieczyła swoich praw na terenie
Mołdawii, gdyż wyznaczyła do ochrony swoich zna-
ków w trybie międzynarodowym tylko okoliczne
państwa – Rosję, Ukrainę i Białoruś.
Co do zasady inicjatywa podjęcia działań na tere-
nie Mołdawii, w celu zabezpieczenia i dochodzenia
praw własności przemysłowej, należy wyłącznie do
zainteresowanego przedsiębiorcy. Dlatego też wyda-
je się, iż w pierwszej kolejności przedsiębiorca powi-
nien zasięgnąć opinii miejscowego prawnika lub
rzecznika patentowego co do obowiązującego na te-
rytorium Mołdawii prawa. W przedstawionym sta-
nie faktycznym wydaje się celowe ustalenie obowią-
zujących w Mołdawii przepisów dotyczących ochro-
ny znaków towarowych, zwalczania nieuczciwej
konkurencji, a zwłaszcza przepisów pozwalających
na podważenie decyzji Przedstawicielstwa Państwo-
wego Własności Intelektualnej Republiki Mołdawii
o rejestracji spornych znaków na rzecz spółki moł-
dawskiej. Zapewne też, w przypadku ustalenia szan-
sy uzyskania lub unieważnienia znaków towaro-
wych na terytorium Mołdawii, powstałaby koniecz-
ność ustanowienia przez Marko-Walichnowy upraw-
nionego do działania mołdawskiego pełnomocnika w
sprawie. Wydaje się, że pewnym ułatwieniem dla
uzyskania kontaktów roboczych byłoby pośrednic-
two polskiej kancelarii rzeczników patentowych.
Prezes Urzędu Patentowego RP wykazuje, jedy-
nie informacyjnie, iż przypuszczalną podstawą unie-
ważnienia rejestracji znaków towarowych może
okazać się przepis art. 6 septies Konwencji paryskiej
o ochronie własności przemysłowej (tekst sztok-
holmski z 14 lipca 1967 r., Dz. U. z 1998 r. Nr 33,
poz. 179), której Mołdawia jest członkiem. Z przepi-
su tego wynika, iż bez zgody właściciela znaku jego
przedstawiciel nie może zgłosić na własną rzecz do
rejestracji znaku towarowego. W takim przypadku
właściciel znaku może w szczególności żądać wykre-
ślenia rejestracji znaku lub, jeżeli ustawodawstwo
państwa będącego członkiem związku na to zezwa-
la, żądać przeniesienia na jego rzecz wymienionej
rejestracji. Ustawodawstwo wewnętrzne może jed-
nak określić termin, w jakim uprawniony powinien
skorzystać z przysługującego mu prawa. Prezes
Urzędu Patentowego informuje również, że inter-
wencję wobec strony mołdawskiej w przedmiotowej
sprawie podejmował w ubiegłym roku minister go-
spodarki. Sprawa była omawiana w trakcie rozmów
dwustronnych prowadzonych w Polsce z ministrem
gospodarki Mołdawii, a także w późniejszej kore-
spondencji (kopia w załączeniu)*). Jak wynika z prze-
kazanych Urzędowi Patentowemu informacji, do
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
599
chwili obecnej strona mołdawska nie udzieliła odpo-
wiedzi na pismo strony polskiej. W dniu 6 lutego br.
Ministerstwo Gospodarki otrzymało z Ambasady
RP w Mołdawii jedynie informację, że odpowiedzi
można się spodziewać w drugiej dekadzie lutego
2008 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na zapytanie posła Jarosława Pięty
w sprawie decyzji Komisji Europejskiej
dotyczącej pomocy państwa udzielonej
przez Polskę producentowi stali
Grupie Technologie Buczek w Sosnowcu (504)
W odpowiedzi na zapytanie pana Posła Jarosła-
wa Pięty, przesłane przez pana marszałka dnia 6 lu-
tego br., znak: SPS-024-504/08, w sprawie decyzji
Komisji Europejskiej z dnia 23 października 2007 r.
w sprawie pomocy państwa nr C 23/2006 (ex NN
35/2006) udzielonej przez Polskę na rzecz producen-
ta stali Grupy Technologie Buczek przedkładam po-
niżej następujące wyjaśnienia.
W dniu 7 czerwca 2006 r. Komisja Europejska
wydała decyzję dotyczącą wszczęcia formalnej pro-
cedury dochodzenia odnośnie do pomocy państwa
dla producenta stali Technologie Buczek (C 23/2006,
ex NN 35/2006), w związku z istniejącym domnie-
maniem, że spółka korzystała z niedozwolonej po-
mocy publicznej na restrukturyzację. W wyniku
przeprowadzonych uzgodnień Polska udzieliła szcze-
gółowych informacji i wyjaśnień na temat udziela-
nej pomocy publicznej, jak również aktualnej sytu-
acji ekonomicznej i prawnej poszczególnych spółek.
Warto przy tym podkreślić, że wszystkie odpowiedzi
na pytania zadawane w trakcie prowadzonego po-
stępowania były opracowywane i przekazywane Ko-
misji Europejskiej na bazie materiałów udostępnio-
nych przez podmioty objęte postępowaniem.
Ostatecznie Komisja Europejska, analizując
przedłożoną przez Polskę argumentację, wydała
w dniu 23 października 2007 r. decyzję w sprawie
pomocy państwa nr C 23/2006 (ex NN 35/2006)
udzielonej przez Polskę na rzecz producenta stali
Grupy Technologie Buczek, zobowiązując stronę
polską do wyegzekwowania zwrotu pomocy publicz-
nej w łącznej wysokości 22 130 829 PLN w terminie
do 24 lutego 2008 r., uznając ją za niezgodną ze
wspólnym rynkiem. Ponadto w decyzji KE zostały
600
bezpośrednio wskazane kwoty, których Polska ma
się domagać od poszczególnych spółek, określonych
przez KE jako „Grupa Technologie Buczek”, a mia-
nowicie:
— Technologie Buczek SA w upadłości – 1 369
186 PLN wraz z należnymi odsetkami,
— Huta Buczek sp. z o.o. – 13 578 115 PLN wraz
z należnymi odsetkami,
— Buczek Automotive sp. z o.o. – 7 183 528 PLN
wraz z należnymi odsetkami.
Minister gospodarki po wszczęciu formalnej
procedury przez KE odnośnie do pomocy państwa
dla spółki Technologie Buczek zwracał się do za-
rządu spółki, a po ogłoszeniu przez nią upadłości
do syndyka, z prośbą o udostępnienie szczegóło-
wych informacji niezbędnych do rozwiania powsta-
łych wątpliwości KE, które były przyczyną wszczę-
cia tego postępowania. Informacje te dotyczyły za-
gadnień związanych z aktualną sytuacją ekono-
miczną i prawną, jak również restrukturyzacją za-
trudnienia realizowaną w spółce. Było to szczegól-
nie istotne w związku z tym, że minister gospodar-
ki przekazywał spółce z budżetu państwa dotacje
na realizację procesu restrukturyzacji zatrudnie-
nia (w latach 1999–2003, uznane przez Komisję za
niezgodne), a także środki na aktywizację zawodo-
wą pracowników na rynku pracy (w latach 2003–
–2006, uznane za prawidłowe). Oficjalną korespon-
dencję z Komisją Europejską w przedmiotowej
sprawie ze strony Polski prowadził Urząd Ochrony
Konkurencji i Konsumentów.
5 grudnia 2007 r. Huta Buczek sp. z o.o., a 20
grudnia 2007 r. Buczek Automotive sp. z o.o. złożyły
w sądzie pierwszej instancji (SPI) skargi o stwier-
dzenie nieważności decyzji KE (sprawa T-440-07)
oraz prośby o zastosowanie środka tymczasowego
w postaci zawieszenia wykonania zaskarżonej decy-
zji do czasu ogłoszenia wyroku sądu rozstrzygające-
go w sprawie skargi. W dniu 13 lutego br. sekretarz
SPI zawiadomił spółki, iż w dniu 28 lutego br. odbę-
dzie się rozprawa, której głównym celem jest dostar-
czenie informacji, które nie zostały zawarte w pi-
smach procesowych. Dodatkowo strony mają szansę
przedstawić sądowi (do dnia wyznaczonego na wy-
słuchanie ustnych uwag) wszelkie nowe elementy
istotne dla sprawy. W związku z powyższym sąd za-
wiesił wykonanie decyzji Komisji C 23/2006 (ex NN
35/2006) w zakresie dotyczącym obydwu spółek do
czasu wydania postępowania kończącego postępo-
wanie w przedmiocie środka tymczasowego.
Jednocześnie strona polska ma możliwość przy-
łączenia się do powyższej skargi w roli interwenien-
ta, co jest aktualnie analizowane przez przedstawi-
cieli Ministerstwa Gospodarki, Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów.
Pragnę jednocześnie poinformować, iż w dniu 12
lutego br. na ręce pani Neelie Kroes – komisarza
ds. konkurencji w Komisji Europejskiej – prezydent
miasta Sosnowiec złożył prośbę o przesunięcie ter-
minu wykonania decyzji Komisji Europejskiej. Mi-
nister gospodarki wystosował w tej sprawie pismo
do pana Jana Tombińskiego – ambasadora Polski
przy Unii Europejskiej – oraz pani Małgorzaty Mi-
ka-Bryskiej – koordynatora Wydziału Ekonomiczno-
-Handlowego w Stałym Przedstawicielstwie RP przy
UE – z prośbą o podjęcie kroków mających na celu
przesunięcie terminu wykonania decyzji Komisji
Europejskiej.
Ponadto w dniu 15 lutego br. odbyło się spotka-
nie, w którym uczestniczyli przedstawiciele resortu
gospodarki, Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów oraz spółki Huta Buczek sp. z o.o., na któ-
rym ustalono m.in., iż UOKiK wesprze działania
spółki oraz resortu gospodarki mające na celu prze-
dłużenie terminu wykonania decyzji o kolejne trzy
miesiące.
Prezentując powyższe, jednocześnie zapewniam
o moim aktywnym zaangażowaniu w powyższej
sprawie, mając na uwadze względy społeczne, jak
i gospodarcze zaistniałej sytuacji.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Kulasa
w sprawie oddania do użytku
pierwszego odcinka autostrady A1
i planów dalszej jej budowy (507)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Jana Kulasa (SPS-024-507/08)
z dnia 23.01.2008 r. w sprawie oddania do użytku
pierwszego odcinka autostrady A1 i planów dalszej
jej budowy przekazuję na ręce Pana Marszałka ni-
niejsze wyjaśnienia.
Jaki dokładnie odcinek autostrady oddano do
użytku? Jakie w tym zakresie poniesiono nakłady
finansowe? Jak długo zostanie utrzymany bezpłat-
ny okres korzystania z pierwszego odcinka autostra-
dy A1? Jak wielu użytkowników korzysta z pierw-
szego odcinka autostrady A1 i jakie opinie w tej ma-
terii docierają do Ministerstwa Infrastruktury? Ja-
kie są najbliższe plany Ministerstwa Infrastruktury
w zakresie dalszej budowy autostrady A1?
Informuję, iż w dniu 22 grudnia 2007 r. urucho-
miony został 25-kilometrowy odcinek autostrady A1
Rusocin – Swarożyn. Koszty realizacji tego odcinka
zgodnie z zawartą umową o budowę i eksploatację
autostrady A1 z 2004 r. zmienionej w 2005 r. zostały
pokryte przez spółkę GTC SA. Stronę publiczną ob-

ciążają zaś zobowiązania wynikające z tej umowy
tytułem wynagrodzenia za dostępność oraz gwaran-
towanego przychodu z opłat.
Zgodnie z umową opłaty za przejazd powinny być
pobierane przez spółkę GTC SA z dniem uruchomie-
nia odcinka autostrady, chyba że minister skorzysta
z prawa zwolnienia z opłat na czas ograniczony po
dniu otwarcia nieprzekraczający 60 dni. Minister
infrastruktury z tego prawa skorzystał i przez okres
60 dni przejazd po odcinku autostrady Rusocin –
Swarożyn był bezpłatny. Termin ten upłynął dnia
20 lutego 2008 r. W chwili obecnej opłaty pobierane
są zgodnie z postanowieniami powyższej umowy.
Oddanie do ruchu całego odcinka Rusocin – Nowe
Marzy planowane jest do końca 2008 r.
Sprawozdania na temat ruchu na autostradzie
spółka GTC SA przekazuje zgodnie z postanowie-
niami umowy bezpośrednio do Generalnej Dyrekcji
Dróg Krajowych i Autostrad. Raporty o natężeniu
ruchu wpływają po okresie około tygodnia w stosun-
ku do dnia, z którego pochodzą. Ostatnie dane z dni
18–22 lutego 2008 r. uwzględniające podział na ka-
tegorie zgodnie z rozporządzeniem ministra infra-
struktury z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie opłat
za przejazd autostradą wynoszą:
18.02.2008 r.
kategoria 2 (osobowe) – 12240
kategoria 4 i 5 (ciężarowe) – 3105
19.02.2008 r.
kategoria 2 (osobowe) – 12721
kategoria 4 i 5 (ciężarowe) – 3227
20.02.2008 r.
kategoria 2 (osobowe) – 6548
kategoria 4 i 5 (ciężarowe) – 2507
21.02.2008 r.
kategoria 2 (osobowe) – 6156
kategoria 4 i 5 (ciężarowe) – 2558
22.02.2008 r.
kategoria 2 (osobowe) – 7135
kategoria 4 i 5 (ciężarowe) – 2160.
Przy czym wpływ na natężenie ruchu pojazdów
zawierających się w kategorii 3 jest znikomy.
Ponadto informuję, iż generalny dyrektor dróg
krajowych i autostrad w połowie października 2007 r.
ogłosił postępowanie przetargowe na wybór wyko-
nawców robót budowlanych w trybie przetargu ogra-
niczonego na realizację odcinka Nowe Marzy – To-
ruń. Planowana jest realizacja odcinka autostrady
A1 Nowe Marzy – Toruń w latach 2008–2010 w sys-
temie tradycyjnym.
Równocześnie w związku z wystąpieniem spółki
Gdańsk Transport Company SA z dnia 18 stycznia
2008 r. deklarującym gotowość realizacji II etapu
autostrady płatnej A1, tj. odcinka Nowe Marzy – To-
ruń (węzeł Czerniewice) w oparciu o dokumentację
przygotowaną przez GDDKiA, Rada Ministrów
w dniu 22 stycznia 2008 r. przyjęła do wiadomości
informację ministra infrastruktury o wznowieniu
negocjacji ze spółką Gdańsk Transport Company
601
SA w sprawie budowy i eksploatacji przedmiotowego
odcinka.
W tym wariancie odcinek Nowe Marzy – Toruń
zostałby zrealizowany w terminie do 31 grudnia
2011 r. W związku z powyższym na czas negocjacji
został zawieszony przetarg na budowę w systemie
tradycyjnym.
Równocześnie przygotowywana jest budowa na
pozostałych odcinkach Toruń – Stryków (przewidy-
wane wykonanie 2008–2010), Pyrzowice – Sośnica
(przewidywane wykonanie 2008–2010), Sośnica –
Gorzyczki (do 2010 r.).
Na budowę odcinka Stryków – Pyrzowice w GDD-
KiA toczy się obecnie 2 etap postępowania przetar-
gowego (inwestycja ma powstać w oparciu o system
PPP).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Jana Kulasa
w sprawie prywatyzacji Stoczni Gdańskiej (508)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma, znak SPS-024-508/08, przesyłam odpowiedź
na interpelację pana posła Jan Kulasa w sprawie
prywatyzacji Stoczni Gdańsk SA (SG).
Uprzejmie informuję, iż proces przekształceń
własnościowych Stoczni Gdańsk SA realizowany
był przez Agencję Rozwoju Przemysłu SA (ARP SA)
i opierał się na objęciu akcji nowej emisji w podwyż-
szonym kapitale zakładowym Stoczni Gdańsk SA
przez inwestora na podstawie umowy objęcia akcji
pomiędzy ISD Polska sp. z o.o. (ISD) – dotychczaso-
wego akcjonariusza stoczni a Zarządem Stoczni
Gdańsk SA.
Do dnia 29 listopada br. inwestor złożył łącznie
w ramach I i II terminu prawa poboru zapisy na 30
000 000 akcji nowej emisji serii „M” o cenie emisyj-
nej – równej nominałowi – 10 zł każda. Ponadto in-
westor wpłacił następujące kwoty na pokrycie akcji
serii „M”:
— 20 mln zł – wpłata w dniu 12 września 2007 r.;
— 55 mln zł – wpłata w dniu 28 listopada 2007 r.;
— 15 mln zł – wpłata w dniu 12 grudnia 2007 r.
Razem: 90 mln zł.
Wpłata pozostałych środków winna nastąpić do
31 grudnia 2008 r., przy czym:
— 21 mln zł nabywca zobowiązuje się uiścić do
dnia 30 czerwca 2008 r.;
602
— 189 mln zł płatne w terminie do dnia 31 grud-
nia 2008 r.
Równocześnie zgodnie z Umową akcjonariuszy
spółki Stocznia Gdańsk SA i Stoczni Gdańsk SA
ISD zobowiązał się m.in. zapewnić kontynuowanie
w SG produkcji stoczniowej. W przypadku niewy-
wiązania się z powyższego zobowiązania w okresie
4 lat od dnia podpisania umowy ISD będzie zobo-
wiązany do zapłaty na rzecz ARP SA oraz SG kar
umownych. Ponadto w przypadku niewywiązania
się ze złożonych pozostałych zobowiązań ISD bę-
dzie zobowiązany do zapłaty na rzecz SG kolejnych
kar umownych.
W dniu 18 stycznia 2008 r. sąd zarejestrował
przedmiotowe podwyższenie kapitału zakładowego
Stoczni Gdańsk SA. Struktura akcjonariatu po pod-
wyższeniu kapitału zakładowego przedstawia się
następująco: ISD Polska sp. z o.o. – 78,70%, ARP SA
– 16,36%, CENZIN – 4,94%.
Ponadto informuję, że pozostali akcjonariusze
stoczni – ARP SA i Cenzin sp. z o.o. zamierzali zbyć
posiadane pakiety. ARP SA podpisała umowę zbycia
akcji ISD z tzw. opcją put – możliwością zbycia akcji
w ciągu czterech lat. Cenzin sp. z o.o. także podpisał
porozumienie z ISD i sfinalizował transakcję w lu-
tym br.
Odnosząc się do kwestii zabezpieczenia praw
pracowniczych w umowie objęcia akcji, pragnę poin-
formować, że zgodnie z informacjami przekazanymi
Agencji Rozwoju Przemysłu SA przez Przewodni-
czącego NSZZ Solidarność Stoczni Gdańsk SA, pro-
wadzone są negocjacje z ISD Polska sp. z o.o. w celu
zapewnienia praw pracowniczych zgodnych z ocze-
kiwaniami organizacji związkowych.
Na pytanie dotyczące wpływu prywatyzacji na jej
dalszy rozwój chciałbym podkreślić, że Rada Mini-
strów w dniu 31 sierpnia 2006 r. przyjęła opracowa-
ną przez Ministerstwo Gospodarki „Strategię dla
sektora stoczniowego na lata 2006–2010”. Jednym
z najistotniejszych działań określonych w „Strate-
gii...” jest pilna prywatyzacja sektora poprzez pozy-
skanie inwestorów dla poszczególnych stoczni. Pry-
watyzacja stoczni oraz jej restrukturyzacja przez
inwestora ma uczynić ze spółki podmiot zdolny do
działania na konkurencyjnym rynku w skali global-
nej, co niewątpliwie zapewni stoczni stabilny rozwój
w długim okresie.
Należy ponadto podkreślić, że obecnie inwestor
rozpoczął proces uzgadniania planu restrukturyza-
cji ze służbami Komisji Europejskiej w ramach pro-
wadzonego przez Komisję postępowania notyfika-
cyjnego udzielonej Stoczni pomocy publicznej. Od
uzgodnień z Komisją zależy ostateczny model i struk-
tura działalności, jaką stocznia będzie prowadzić.
Z informacji uzyskanych od inwestora wynika, że
rozwój stoczni będzie ukierunkowany oprócz specja-
lizacji w produkcji okrętowej także na inne obszary,
takie jak budowa wież wiatrowych czy wytwarzanie
konstrukcji stalowych o szerokim zastosowaniu
w gospodarce.
W nawiązaniu do kwestii użyteczności doświad-
czeń przy prywatyzacji Stoczni Gdańsk SA dla prze-
kształceń własnościowych w innych polskich stocz-
niach uprzejmie informuję, że obecnie prowadzone
są procesy przekształceń własnościowych w Stoczni
Gdynia SA oraz Stoczni Szczecińskiej Nowa sp. z o.o.
Pomimo że każdy z procesów jest prowadzony przez
inny podmiot, w przypadku Stoczni Gdynia SA
Skarb Państwa, w przypadku SSN Korporację Pol-
skie Stocznie SA (KPS SA) i ARP SA oraz pomimo,
że każdy z procesów jest prowadzony w nieco od-
miennym trybie, niewątpliwie doświadczenia zebra-
ne przez ARP SA przy prywatyzacji Stoczni Gdańsk
SA mogą być przydatne w prowadzonych obecnie
procesach przekształceń własnościowych innych
polskich stoczni.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na zapytanie posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie charakteru i przebiegu drogi S5
przez woj. kujawsko-pomorskie
oraz przez Bydgoszcz (514)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Eugeniusza Kłopotka z dnia
23 stycznia 2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia
6 lutego 2008 r., znak: SPS-024-514/08, w sprawie
ustalenia przebiegu drogi ekspresowej S5, uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
W dniu 7 grudnia 2007 r. odbyło się posiedzenie
Komisji Oceny Przedsięwzięć Inwestycyjnych dzia-
łającej przy Generalnym Dyrektorze Dróg Krajo-
wych i Autostrad, na którym rozpatrywano kwestię
ustalenia przebiegu drogi ekspresowej S5 w okoli-
cach Bydgoszczy. Podczas posiedzenia komisja roz-
ważała trzy warianty przebiegu tej drogi – wariant
I, III i IV. Wariant II został odrzucony na etapie stu-
dium techniczno-ekonomiczno-środowiskowego.
Wyniki przeprowadzonych badań i analiz wska-
zują, iż optymalnym przebiegiem tej drogi będzie
zbudowanie północno-zachodniej obwodnicy miasta.
W szczególności biorąc pod uwagę fakt, że po roku
2020 ruch na tej trasie może wzrosnąć do 55 000 po-
jazdów na dobę. Zatem nawet uwzględnienie w chwili
obecnej postulatów samorządowych (w szczególności
władz miasta Bydgoszczy) i poprowadzenie drogi S5
przez miasto będzie się wiązało z koniecznością zbu-
dowania obwodnicy Bydgoszczy za kilka lat.

Biorąc pod uwagę powyższe w wyniku przeanali-
zowania zaprezentowanych rozwiązań oraz dyskusji
na posiedzeniu KOPI przyjęto studium techniczno-
ekonomiczno-środowiskowe budowy drogi ekspreso-
wej S5 na odcinku Nowe Marzy–Świecie–Bydgoszcz–
–Cotoń oraz zarekomendowano przebieg tej trasy
według wariantu IV, tj. północno-zachodnią obwod-
nicą Bydgoszczy. Zatem wariant ten zostanie rów-
nież zarekomendowany wojewodzie we wniosku o wy-
danie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach
zgody na realizację przedsięwzięcia.
Odnosząc się do kwestii związanej z terminem
realizacji przedmiotowej inwestycji, uprzejmie infor-
muję, iż zgodnie z zapisami „Programu budowy dróg
krajowych na lata 2008–2012” droga ekspresowa S5
na odcinku Nowe Marzy–Żnin przewidziana jest do
realizacji w latach 2009–2011. W chwili obecnej nie
ma uzasadnionych przesłanek, które wskazywałyby
na trudności w zakończeniu realizacji tego odcinka
w planowanym terminie.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie zarządzenia prezesa NFZ nr 69/2007/
DSOZ z dnia 25 września 2007 r. dotyczącego
określenia warunków zawierania i realizacji
umów o udzielenie świadczeń opieki
zdrowotnej w rodzaju: opieka zdrowotna (515)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Andrzeja Bętkowskiego z dnia
21 stycznia 2008 r., dotyczącą zarządzenia nr 69/
2007/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdro-
wia z dnia 25 września 2007 r. w sprawie określenia
warunków zawierania i realizacji umów o udziela-
nie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: podsta-
wowa opieka zdrowotna, uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących wyjaśnień.
Zarządzenie nr 69/2007/DSOZ prezesa NFZ z dnia
25 września 2007 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju: podstawowa opieka
zdrowotna, ze zm., wydane na podstawie art. 102
ust. 5 pkt 21 i 25 oraz art. 146 ustawy z dnia 27
sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
z 2004 r. Nr 210, poz. 2135, ze zm.), reguluje postę-
603
powanie w sprawie zawarcia umowy w podstawowej
opiekce zdrowotnej, a także warunki wymagane od
świadczeniodawców dla udzielania świadczeń opieki
zdrowotnej w wyżej wymienionym rodzaju oraz opis
procedury składania wniosków o zawarcie umowy.
Odnosząc się do pytania pana posła w kwestii
wskazania przyczyn „ograniczenia norm dotyczą-
cych świadczeniobiorców przypadających na pielę-
gniarkę szkolną do dzieci sześcioletnich uczęszczają-
cych do klas zerowych wyłącznie w szkołach podsta-
wowych” (§ 41 ust.1 cytowanego zarządzenia),
uprzejmie informuję, iż profilaktyczne świadczenia
opieki zdrowotnej na rzecz dzieci i młodzieży obję-
tych obowiązkiem szkolnym i obowiązkiem nauki
oraz kształcących się w szkołach ponadgimnazjal-
nych do ukończenia 19 roku życia reguluje rozporzą-
dzenie ministra zdrowia z dnia 22 grudnia 2004 r.
w sprawie zakresu i organizacji profilaktycznej opie-
ki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą (Dz. U. Nr 282,
poz. 2814, ze zm.), wydane na podstawie delegacji
ustawowej zawartej w art. 27 ust. 3 cytowanej na
wstępie ustawy.
Ponadto, w oparciu o rozporządzenie ministra
zdrowia z dnia 20 października 2005 r. w sprawie
zakresu zadań lekarza, pielęgniarki i położnej pod-
stawowej opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2005 r. Nr 214,
poz. 1816), pielęgniarka POZ środowiska nauczania
i wychowania planuje i realizuje opiekę pielęgnacyj-
ną nad świadczeniobiorcami na terenie szkoły lub
w jednostce, o której mowa w art. 2 pkt 5 ustawy
z dnia 1 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, ze zm.), zgodnie z odręb-
nymi przepisami.
Zgodnie z definicją pojęcia „obowiązek szkolny”,
zawartą w art. 15 wskazanej powyżej ustawy, obo-
wiązek szkolny dziecka rozpoczyna się z początkiem
roku szkolnego w tym roku kalendarzowym, w któ-
rym dziecko kończy 7 lat, oraz trwa do ukończenia
gimnazjum, nie dłużej jednak niż do ukończenia 18
roku życia. Stąd obowiązkiem szkolnym nie są obję-
te dzieci sześcioletnie, które zgodnie z art. 14 ust. 3
ustawy o systemie oświaty, obowiązane są odbyć
roczne przygotowanie przedszkolne w przedszkolu
albo w oddziale przedszkolnym zorganizowanym
w szkole podstawowej.
W związku z powyższym sześciolatki w przed-
szkolach nie są objęte profilaktyczną opieką zdro-
wotną, o której mowa w art. 27 ust. 3 cytowanej na
wstępie ustawy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zgodnie
z załącznikiem nr 3 do wskazanego na wstępie
rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie za-
kresu i organizacji profilaktycznej opieki zdrowot-
nej nad dziećmi i młodzieżą – określającym zakres
i terminy wykonywania testów przesiewowych,
profilaktycznych badań lekarskich oraz profilak-
tycznych badań stomatologicznych – pierwsze bada-
nia i testy wykonuje się w szkole, w I klasie, u dziec-
ka siedmioletniego, w przypadku braku profilak-
604
tycznego badania lekarskiego (bilansu zdrowia)
wykonywanego w wieku 6 lat.
Natomiast zakres profilaktycznych świadczeń
opieki zdrowotnej u dzieci do ukończenia 6 roku ży-
cia wraz z okresami ich przeprowadzania określa
załącznik nr 2 do rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 21 grudnia 2004 r. w sprawie zakresu świad-
czeń opieki zdrowotnej, w tym badań przesiewo-
wych, oraz okresów, w których te badania są prze-
prowadzane (Dz. U. z 2004 r. Nr 276, poz. 2740).
W związku z powyższym uprzejmie informuję, że
obowiązujące przepisy nie nakładają na prezesa Na-
rodowego Funduszu Zdrowia obowiązku zapewnie-
nia dzieciom odbywającym przygotowanie przed-
szkolne w przedszkolu profilaktycznej opieki zdro-
wotnej realizowanej przez pielęgniarkę szkolną lub
higienistkę szkolną oraz obowiązku odrębnego fi-
nansowania tych świadczeń. Dzieci sześcioletnie
mają zapewniony oraz finansowany ze środków pu-
blicznych pełny zakres profilaktycznych świadczeń
opieki zdrowotnej wynikający z obowiązujących ak-
tów prawnych, realizowany przez lekarzy, lekarzy
dentystów oraz pielęgniarki i położne podstawowej
opieki zdrowotnej, wybranych przez rodziców, zgod-
nie z art. 28 ust. 1 wskazanej na wstępie ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Moniki Wielichowskiej
i Jakuba Szulca
w sprawie możliwości wsparcia działań
na rzecz uzyskania z budżetu państwa pomocy
finansowej niezbędnej powiatowi kłodzkiemu
do utworzenia w nowym miejscu domu pomocy
społecznej dla dzieci upośledzonych umysłowo
(526)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słanym przez ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji, przy piśmie z dnia 25 lutego br. nr BMP-
-0714-1049(2)/08/JD, zapytaniem posłów na Sejm
RP pani Moniki Wielichowskiej i pana Jakuba Szul-
ca (zapytanie to zostało przekazane przez Pana
Marszałka przy piśmie z dnia 6 lutego br. nr SPS-
-024-526/08 ministrowi spraw wewnętrznych i ad-
ministracji) dotyczącym możliwości wsparcia dzia-
łań na rzecz uzyskania z budżetu państwa pomocy
finansowej niezbędnej powiatowi kłodzkiemu do
utworzenia w nowym miejscu domu pomocy społecz-
nej dla dzieci upośledzonych umysłowo uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień:
Prowadzenie i rozwój infrastruktury domów po-
mocy społecznej o zasięgu ponadgminnym oraz
umieszczanie w nich skierowanych osób – zgodnie
z art. 19 pkt 10 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o po-
mocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn. zm.)
– jest zadaniem własnym powiatów finansowanym
z ich dochodów własnych.
Możliwość otrzymania przez jednostki samorzą-
du terytorialnego dotacji celowych z budżetu pań-
stwa na dofinansowanie niektórych ich zadań wła-
snych z zakresu pomocy społecznej dopuszcza art. 115
ustawy o pomocy społecznej. Zgodnie z postanowie-
niami tego artykułu jednostki samorządu teryto-
rialnego mogą otrzymywać dotacje celowe z budżetu
państwa na dofinansowanie zadań własnych z za-
kresu pomocy społecznej, przy czym wysokość dota-
cji nie może przekroczyć 50% kosztów realizacji za-
dania. Wnioski o dofinansowanie ww. zadań powin-
ny być kierowane do właściwych wojewodów – dys-
ponentów części budżetowych, z których przekazy-
wane są jednostkom samorządu terytorialnego do-
tacje celowe na finansowanie lub dofinansowanie
zadań realizowanych przez te jednostki.
Zgodnie z postanowieniami art. 148 ust. 1 i 2 usta-
wy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.) dysponenci
części budżetowych (w omawianym przypadku woje-
woda dolnośląski) mogą dokonywać przeniesień wy-
datków między rozdziałami i paragrafami klasyfika-
cji wydatków w ramach danej części i działu budżetu
państwa, przy czym przeniesienie polegające na
zmniejszeniu lub zwiększeniu wydatków majątko-
wych wymaga zgody ministra finansów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w ustawie
budżetowej na rok 2008 nie została zaplanowana re-
zerwa celowa z przeznaczeniem na dotacje dla po-
wiatów na dofinansowanie budowy domów pomocy
społecznej. W części 83: Rezerwy celowe, w poz. 33
została natomiast zaplanowana rezerwa w wysoko-
ści 247 720 tys. zł (w tym wydatki majątkowe 34 200
tys. zł) z przeznaczeniem na dotacje celowe na finan-
sowanie lub dofinansowanie zadań z zakresu pomo-
cy społecznej, w tym na realizację zadań wynikają-
cych z art. 121 ust. 3a ustawy o pomocy społecznej,
do 46 000 tys. zł.
Powyższa rezerwa została przewidziana m.in. na
uzupełnienie zaplanowanych w budżetach wojewo-
dów dotacji celowych: na wypłaty zasiłków stałych
z pomocy społecznej i minimalnej części zasiłku
okresowego, na wypłaty comiesięcznego dodatku do
wynagrodzenia przysługującego pracownikom so-
cjalnym zatrudnionym w samorządowych jednost-
kach organizacyjnych pomocy społecznej świadczą-
cych pracę socjalną w środowisku, na dofinansowa-
nie zadań w zakresie osiągania standardów w do-

mach pomocy społecznej oraz placówkach opiekuń-
czo-wychowawczych oraz tworzenie nowych miejsc
w ośrodkach wsparcia dla osób z zaburzeniami psy-
chicznymi. Rezerwa ta jest uruchamiana decyzjami
ministra finansów na wnioski ministra pracy i poli-
tyki społecznej sporządzone na podstawie wniosków
poszczególnych wojewodów.
Na wniosek ministra pracy i polityki społecznej,
dysponującego omawianą rezerwą (zaplanowaną
w poz. 33), minister finansów może zwrócić się do sej-
mowej komisji właściwej do spraw budżetu o uzyska-
nie pozytywnej opinii dotyczącej przeznaczenia z ww.
rezerwy kwoty 1 mln zł na dofinansowanie w 2008 r.
budowy domu pomocy społecznej dla dzieci upośle-
dzonych umysłowo. Minister finansów – stosownie do
postanowień art. 133 ust. 5 ustawy o finansach pu-
blicznych – po uzyskaniu pozytywnej opinii sejmowej
komisji właściwej do spraw budżetu może dokonać
zmiany przeznaczenia rezerwy celowej.
Jeśli chodzi o możliwość przeznaczenia środków
z rezerwy ogólnej budżetu państwa na dofinansowa-
nie budowy domu pomocy społecznej, pragnę poin-
formować, iż zgodnie z postanowieniami § 1 ust. 1
i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 czerw-
ca 2006 r. w sprawie dysponowania rezerwą ogólną bu-
dżetu państwa (Dz. U. Nr 116, poz. 782, z późn. zm.)
prezes Rady Ministrów może, na wniosek ministra
lub innych dysponentów części budżetowych (w tym
przypadku wojewody dolnośląskiego), zwiększyć z re-
zerwy ogólnej budżetu państwa wydatki odpowied-
nich części tego budżetu o kwotę do 1 mln zł w po-
szczególnych wypadkach. Wniosek jest składany
prezesowi Rady Ministrów za pośrednictwem szefa
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Jolanty Hibner
w sprawie konieczności poprawy
jakości obsługi konsularnej Polaków
przebywających za granicą (528)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pani poseł Jolanty Hibner (pismo nr SPS-
-024-528/08 z dnia 6 lutego 2008 r.) w sprawie ko-
nieczności poprawy jakości obsługi konsularnej Po-
605
laków przebywających za granicą uprzejmie infor-
muję:
Zwiększona aktywność emigracyjna Polaków do
krajów Unii Europejskiej spowodowała nadmierne
obciążenie urzędów konsularnych w tych krajach.
Na podstawie przeprowadzonych analiz możemy
przyjąć, że zakres spraw prowadzonych przez pol-
skie urzędy konsularne w państwach będących ce-
lem migracji zarobkowej Polaków wzrósł czterokrot-
nie. Ministerstwo Spraw Zagranicznych, dostrzega-
jąc konieczność dostosowanie urzędów konsular-
nych do zwiększonego zakresu zadań, jednocześnie
miało świadomość istotnych ograniczeń finanso-
wych wpływających na zakres możliwości resortu.
Pewne możliwości stworzył rządowy program
„Bliżej pracy, bliżej Polski” opracowany przez MSZ
we współpracy z Ministerstwami: Edukacji, Nauki
i Szkolnictwa Wyższego, Gospodarki, Spraw We-
wnętrznych i Administracji, Rozwoju Regionalne-
go, Finansów oraz Kultury i Dziedzictwa Narodo-
wego – przyjęty do realizacji w marcu 2007 r. Pro-
gram zawiera szczegółowy plan działań będących
w kompetencji Ministerstwa Spraw Zagranicznych,
a także wskazuje kierunki współpracy międzyre-
sortowej oraz potrzebę opracowania ogólnonarodo-
wej strategii na rzecz pozostawania w kraju i po-
wrotów z emigracji.
W ubiegłym roku MSZ, w ramach realizacji zało-
żeń programu, utworzyło dodatkowe etaty do spraw
opieki konsularnej w konsulatach generalnych RP
w Londynie, Edynburgu, Barcelonie, Brukseli i w Mal-
mö oraz w wydziałach konsularnych ambasad RP
w Dublinie, Oslo, Atenach, Helsinkach, Hadze, Ko-
penhadze, Lizbonie i w Madrycie.
Podjęta została decyzja o utworzeniu konsulatów
generalnych w Wielkiej Brytanii (Manchester) i Is-
landii (Rejkiawik), które rozpoczną funkcjonowanie
w ciągu 2–3 miesięcy, oraz we Włoszech (Katania)
– działa od października 2007 r.
Dostosowano bazę lokalową do zwiększonej ilości
zadań poprzez wynajem nowych siedzib dla urzędów
konsularnych w Dublinie, Londynie i Oslo; moder-
nizację, rozbudowę i prace remontowe w placówkach
w Atenach, Barcelonie, Berlinie, Brukseli, Malmö,
Mediolanie, Rzymie, Sztokholmie oraz doposaże-
nie kilkudziesięciu placówek, m.in. w wyposaże-
nie biurowe, sprzęt telekomunikacyjny, informa-
tyczny i w środki transportu.
Należy mieć jednak na uwadze, że samo zwięk-
szenie obsady konsulatów i w perspektywie rozbu-
dowa sieci konsularnej w krajach Unii Europejskiej
nie rozwiążą problemu zwiększonej emigracji i wy-
nikających z tego faktu konsekwencji bez odpowied-
nich działań na szczeblu ogólnokrajowym. Chodzi
o to, aby jednocześnie kompetentne urzędy i insty-
tucje krajowe podjęły działania mające na celu do-
tarcie z rzetelną informacją do rodaków nt. możli-
wości, warunków i wymogów zatrudnienia w po-
szczególnych krajach Unii Europejskiej, wypraco-
wały określone programy przygotowawcze (kursy
606
języków obcych, warsztaty z zakresu prawa pracy
zarówno polskiego, jak i Unii Europejskiej, regula-
cje podatkowe, ubezpieczenia zdrowotne itp.).
Poza urzędami konsularnymi w krajach UE,
szczególnej troski ministerstwa w ostatnim czasie
wymagają także konsulaty na Wschodzie. Należy się
bowiem liczyć z dodatkowym ich obciążeniem po
wejściu w życie z dniem 28 marca br. ustawy z dnia
7 września 2007 r. o Karcie Polaka. W swych założe-
niach ustawa ma przyczynić się do wzmocnienia
więzi między Polakami mieszkającymi na teryto-
rium państw powstałych po rozpadzie ZSRR a ma-
cierzą oraz wspierania ich starań o utrzymanie zna-
jomości języka polskiego i kultywowania tradycji
narodowej. Dla polskich urzędów konsularnych na
terenie tych państw oznacza to dodatkowe, bardzo
absorbujące zadania, którym nie podołają bez
wzmocnienia kadrowego. I tam również planowane
jest utworzenie nowych stanowisk pracy dla konsu-
lów odpowiedzialnych za realizację ustawy o Karcie
Polaka – w urzędach konsularnych RP na Ukrainie
(10), Białorusi (9), w Rosji (4), na Litwie (3), w Ka-
zachstanie (2), na Łotwie (1), w Mołdowie (1) i w Uz-
bekistanie (1).
Ochrona praw i interesów obywateli polskich za
granicą jest jednym z najważniejszych zadań służby
konsularnej. Jednakże skala zjawiska, z jakim przy-
szło nam się zmierzyć w ostatnim czasie, niejedno-
krotnie przekracza aktualne możliwości kadrowe
i lokalowe naszych urzędów. Dostosowanie ich stanu
do obecnych potrzeb wymaga czasu i nakładów fi-
nansowych.
Pragnę zapewnić, że resort spraw zagranicznych,
tak jak dotychczas, będzie podejmował kolejne dzia-
łania zmierzające do poprawy obsługi konsularnej
Polaków poza granicami kraju.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jana Kulasa
w sprawie funkcjonowania
Funduszu Inicjatyw Obywatelskich (533)
W odpowiedzi na pismo z dnia 6 lutego 2008 r.
przekazujące zapytanie Pana Jana Kulasa Posła na
Sejm RP w sprawie funkcjonowania Funduszu Ini-
cjatyw Obywatelskich (sygn. SPS-024-533/08) uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących informacji.
1. Jaka jest geneza Funduszu Inicjatyw Obywatel-
skich?
Fundusz Inicjatyw Obywatelskich (do 31 grud-
nia 2007 r. realizowany w postaci Rządowego Pro-
gramu „Fundusz Inicjatyw Obywatelskich”) z zało-
żenia jest przedsięwzięciem mającym na celu pobu-
dzenie oraz wzmocnienie inicjatyw obywatelskich
z udziałem sektora organizacji pozarządowych po-
przez działania komplementarne w stosunku do już
istniejących rozwiązań i praktyk w tym zakresie.
W okresie prac nad koncepcją funduszu pod uwagę
została wzięta diagnoza stanu i ocena perspektyw
rozwoju trzeciego sektora w Polsce w procesie
wdrażania ustawy o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie, które wskazywały na jego
niewykorzystany potencjał w sferze realizacji zadań
publicznych we współpracy z administracją publicz-
ną oraz na zagrożenia odnośnie do wzrostu tego po-
tencjału, w tym możliwości absorpcji funduszy
strukturalnych. Analizy potwierdziły konieczność
realizacji Funduszu Inicjatyw Obywatelskich w for-
mie programu rządowego, jako przedsięwzięcia o cha-
rakterze horyzontalnym, a więc obejmującego wszyst-
kie obszary pożytku publicznego i uwzględniającego
wzajemne relacje między tymi obszarami.
Podstawą prawną Rządowego Programu „Fun-
dusz Inicjatyw Obywatelskich” (Programu FIO)
była uchwała Nr 193/2004 Rady Ministrów z dnia
11 sierpnia 2004 r. w sprawie ustanowienia progra-
mu wieloletniego pod nazwą Rządowy Program
„Fundusz Inicjatyw Obywatelskich”. Na realizację
Programu FIO w budżecie państwa przeznaczono
w każdym roku 30 mln zł. Dodatkowo w październi-
ku 2007 r. minister finansów przeznaczył 20 mln zł
na kontynuację programu FIO. Łączny budżet Pro-
gramu w latach 2005–2007 wyniósł 110 mln zł.
W budżecie państwa na 2008 r. na realizację
Funduszu Inicjatyw Obywatelskich przeznaczono
60 mln zł. Projekt stosownego rozporządzenia Rady
Ministrów, umożliwiającego wydatkowanie tych
środków, został przekazany na posiedzenie Komite-
tu Rady Ministrów, które odbędzie się w dniu 28 lu-
tego br.
2. Jakie dotychczas dokonania odnotował ten Fun-
dusz i z zaangażowaniem jakich środków?
W ramach programu FIO w 2005 r. odbyły się
dwa konkursy, zaś w latach 2006 i 2007 – po jednym
konkursie (łącznie 4 konkursy).
Każdy konkurs składał się z następujących eta-
pów:
— ogłoszenie konkursu i zarejestrowanie wnio-
sków,
— ocena formalna,
— ocena merytoryczna,
— rozstrzygnięcie konkursu – przyznanie dofinan-
sowania przez ministra pracy i polityki społecznej.
Wdrażanie programu FIO było realizowane przez
Departament Pożytku Publicznego Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej.

W 2005 r. odbyły się dwie edycje programu FIO
(rozumiane jako 2 odrębne konkursy przeprowadzo-
ne z zachowaniem procedury określonej w ustawie
z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku
publicznego i o wolontariacie). Ogółem w ramach
obu edycji złożono 1452 wnioski (w I edycji – 957, zaś
w II – 495). W I edycji złożono wnioski na kwotę po-
nad 79 mln zł, zaś w II edycji – na ponad 34 mln zł.
W obu edycjach programu FIO 2005 dofinansowanie
otrzymało 626 projektów (505 w pierwszej oraz 121
w drugiej) na łączną kwotę 29.960.618,21 zł (z tej
kwoty 28.846.674,16 zł zostało przekazane w 2005 r.,
zaś 1.113.944,05 zł w 2006 r., jako zobowiązania za
2005 r.). Wartość dotacji w ramach II transzy pro-
jektów dwuletnich i trzyletnich na rok 2006 wynio-
sła 1.753.412.,77 zł, zaś wartość dotacji w ramach III
transzy projektów trzyletnich na rok 2007 wyniosła
444.746,80 zł. Średnia wartość przyznanej dotacji
w I edycji wyniosła 50.302,44 zł, zaś w II edycji –
37.668,48 zł. Tym samym średnia dotacja przyzna-
na w ramach programu FIO w 2005 r. wyniosła
47.860,41 zł.
W 2006 r. w ramach programu FIO w Departa-
mencie Pożytku Publicznego MPiPS zarejestrowa-
no 1703 wnioski. Łączna kwota wnioskowanych do-
tacji wyniosła ponad 145,7 mln zł (kwota ta obejmu-
je łączną wielkość wnioskowanych dotacji na lata
2006–2007, tzn. uwzględnia również projekty dwu-
letnie). Dofinansowanie na 2006 r. otrzymały 734
projekty (43% wszystkich złożonych) na łączną kwo-
tę 26.740.353,96 zł (2 organizacje zrezygnowały
w późniejszym terminie z realizacji projektów).
Zobowiązania za rok 2005 wyniosły w 2006 r.
2.867.356,82 zł. Średnia wartość dotacji przyznanej
w wyniku rozstrzygnięcia konkursu ogłoszonego
w 2006 r. wyniosła 36.430,99 zł na 2006 r. oraz
58.423,64 zł na rok 2007.
W wyniku konkursu ogłoszonego w ramach pro-
gramu FIO w 2007 r. w Departamencie Pożytku Pu-
blicznego MPiPS zarejestrowano 2898 wniosków.
Łączna kwota wnioskowanych dotacji wyniosła po-
nad 183 mln zł. Z uwagi na zobowiązania wynikają-
ce z realizacji projektów dwuletnich i trzyletnich
oraz zabezpieczenia środków na obsługę programu
FIO, a także po uwzględnieniu zwrotów niewyko-
rzystanych dotacji, kwota przeznaczona na dofinan-
sowanie projektów złożonych w konkursie ogłoszo-
nym w roku 2007 wynosiła 11.612.262,66 zł (stan na
dzień 15 czerwca 2007 r.). W wyniku rozstrzygnię-
cia konkursu w ramach programu FIO w dniu 15
czerwca 2007 r., dofinansowanie przyznano 293 pro-
jektom na łączną kwotę 11.611.900,00 zł. W wyniku
rezygnacji kilku organizacji z realizacji zadań mini-
ster pracy i polityki społecznej dofinansował kolejne
projekty ze środków pozostałych z rezygnacji. Osta-
tecznie dofinansowanie w 2007 r. otrzymało 289
projektów na kwotę 11.669.678,63 zł. Ponadto dofi-
nansowano 297 projektów dwuletnich (obejmują-
cych rok 2006 i 2007) na kwotę 17.359.019,63 zł
(średnia dotacja wyniosła 58.447,88 zł) oraz 5 pro-
607
jektów trzyletnich (tzn. takich, którym dotacje przy-
znano w roku 2005) na kwotę 444.746,80 zł (średnia
dotacja wyniosła 88.949,36 zł). W dniu 11 paździer-
nika 2007 r. w wyniku działań ministra pracy i poli-
tyki społecznej minister finansów przeznaczył 20
mln zł na kontynuację programu FIO w 2007 r. Ze
środków tych zwiększono kwoty dofinansowania
projektów, które otrzymały dotację w czerwcu 2007 r.
oraz podpisano nowe umowy z wnioskodawcami,
których projekty nie otrzymały dofinansowania.
Ogółem podpisano 99 aneksów na kwotę 2.336.175,51
zł oraz 457 nowych umów na kwotę 17.205.708,05 zł.
Na pomoc techniczną przeznaczono 400 tys. zł. Ogó-
łem w roku 2007 dofinansowano 746 projektów zło-
żonych w konkursie ogłoszonym w 2007 r., 297 pro-
jektów dwuletnich (złożonych w konkursie ogłoszo-
nym w 2006 r.) oraz 5 projektów trzyletnich (złożo-
nych w konkursie ogłoszonym w 2005 r.) na łączną
kwotę 49.015.328,62 zł.
Podsumowując, w ramach programu FIO w la-
tach 2005–2007, dofinansowano 2106 projektów na
łączną kwotę 107.469.713,56 zł.
3. W jaki sposób samorządy terytorialne i organiza-
cje pozarządowe mogą korzystać z pomocy i dofinan-
sowania z Funduszu Inicjatyw Obywatelskich?
Podmiotami uprawnionymi do korzystania ze
środków finansowych przeznaczonych na realizację
programu FIO były organizacje pozarządowe oraz
kościelne osoby prawne i jednostki organizacyjne,
o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 1 ustawy o działal-
ności pożytku publicznego i o wolontariacie. W 2008 r.
katalog podmiotów uprawnionych do korzystania ze
środków funduszu nie zmienił się.
4. Jakie są plany działań merytorycznych Funduszu
Inicjatyw Obywatelskich na 2008 r.?
W projekcie dokumentu: Podstawowe działania
Ministra Pracy i Polityki Społecznej w zakresie wy-
datkowania środków z rezerwy celowej Fundusz Ini-
cjatyw Obywatelskich budżetu państwa na 2008 r.,
stanowiącym załącznik do projektu rozporządzenia
Rady Ministrów w sprawie dokonywania wydatków
budżetu państwa w roku 2008 r. pochodzących ze
środków z rezerwy celowej: Fundusz Inicjatyw Oby-
watelskich, określone zostały następujące kierunki
działań, w ramach których mogą być składane wnio-
ski o dofinansowanie zadań:
1. Zabezpieczenie społeczne:
1.1. Aktywizacja seniorów, integracja międzypokole-
niowa: w szczególności rozwijanie form uczestnic-
twa seniorów, wzmacniających ich podmiotowość
społeczną w środowisku lokalnym, rozwój solidar-
ności międzypokoleniowej, działania integrujące se-
niorów i młodych wykorzystujące różne potencjały
tych dwóch grup społecznych;
1.2. Problemy dzieci i młodzieży: w szczególności
rozwijanie form przeciwdziałania wykluczeniu spo-
łecznemu i patologiom; aktywizujących rozwój inte-
lektualny poprzez zwiększenie dostępności do sekto-
ra usług społecznych (min. edukacji, kultury, tury-
608
styki) przygotowujących do aktywnego życia w spo-
łeczeństwie;
1.3. Integracja i aktywizacja osób niepełnospraw-
nych: działania ograniczające wykluczanie społecz-
ne osób niepełnosprawnych ze względu na ich funk-
cjonowanie w nieprzyjaznym otoczeniu społecznym
oraz trudną sytuację ekonomiczną;
1.4. Wspieranie podstawowych funkcji rodziny:
kształtowanie postaw i wartości rodzinnych; propa-
gowanie wzorców życia rodzinnego, aktywizacja
społeczna i ekonomiczna rodzin, wspomożenie ro-
dzin pracowników migrujących za granicę działania
na rzecz przystosowania lokalnego środowiska go-
spodarczego i społecznego oraz infrastruktury in-
stytucjonalnej do potrzeb godzenia aktywności za-
wodowej rodziców z wychowywaniem dzieci, działa-
nia na rzecz zmiany społecznego przyzwolenia na
niewywiązywanie się z obowiązków alimentacyj-
nych, propagowanie działań zmierzających do stwa-
rzania możliwości wyboru aktywnych form przeciw-
działania ubóstwu rodzin z dziećmi zamiast bier-
nych form (świadczenia) pomocy;
1.5. Promocja zdrowia: rozwój inicjatyw służących
promocji zdrowego stylu życia oraz upowszechnia-
niu edukacji zdrowotnej;
1.6. Działania na rzecz środowisk kombatanckich
i osób represjonowanych: włączenie przedstawicieli
grup do inicjatyw związanych z pielęgnowaniem
tradycji historycznej, wychowania patriotycznego
i historycznej więzi międzypokoleniowej;
2. Integracja i aktywizacja społeczna:
2.1. Wolontariat w organizacjach pozarządowych i wo-
lontariat pracowniczy (rozumiany jako formy bezin-
teresownej i nieodpłatnej aktywności społeczno-za-
wodowej pracowników realizowane w oparciu o kon-
cepcję społecznej odpowiedzialności biznesu we współ-
pracy z organizacjami pozarządowymi): w szczegól-
ności inicjatywy łączące bezinteresowne działanie
z kształtowaniem więzi społecznych opartych na za-
ufaniu i solidarności społecznej
2.2. Porozumienia na rzecz aktywizacji zawodowej:
inicjatywy proponujące oryginalne formy pobudza-
nia aktywności na rynku pracy, przede wszystkim
wobec grup i osób będących w szczególnie trudnej
sytuacji na rynku pracy, a także inicjatywy rozwija-
jące poradnictwo i doradztwo zawodowe dla mło-
dzieży; rozwój ekonomii społecznej;
2.3. Porozumienia na rzecz integracji wspólnot i spo-
łeczności lokalnych: ze szczególnym uwzględnie-
niem partnerskich relacji między różnymi grupami
społecznymi, w tym zróżnicowanymi ze względu na
narodowość, pochodzenie etniczne, język, kulturę,
wyznanie; lokalne programy wsparcia projektów
w zakresie funkcjonowania szkół integracyjnych;
2.4. Działania na rzecz aktywizacji społecznej i kul-
turalnej młodzieży: promocja inicjatyw w zakresie
budowania sieci informacji młodzieżowej o zasięgu
lokalnym, regionalnym i krajowym; inicjatywy na
rzecz pobudzania aktywności społecznej młodzieży
z terenów wiejskich;
2.5. Rozwój potencjału organizacji pozarządowych:
działania nakierowane na wyrównywanie szans or-
ganizacji słabo rozwiniętych infrastrukturalnie po-
przez pomoc w formie szkoleniowej i informacyjnej;
2.7. Integracja repatriantów w środowiskach lokal-
nych: inicjatywy na rzecz aktywizacji zawodowej
i społecznej repatriantów i ich rodzin; tworzenie
przyjaznego otoczenia społecznego i ekonomicznego
do integracji repatriantów;
2.8. Integracja i aktywizacja zawodowa cudzoziem-
ców: działania wspierające skuteczną integrację cu-
dzoziemców na polskim rynku pracy i w społeczeń-
stwie, przeciwdziałanie zjawiskom wykorzystywa-
nia cudzoziemców, pracy nielegalnej i niezarejestro-
wanej, pomoc cudzoziemcom w korzystaniu z insty-
tucji społecznych i prawnych;
3. Prawa i wolności człowieka i obywatela:
3.1. Rozwój poradnictwa i rzecznictwa obywatelskie-
go: rzecznictwo interesów osób i rodzin wobec insty-
tucji publicznych sektora administracji, wymiaru
sprawiedliwości i gospodarki, inicjatywy skierowa-
ne do środowisk zagrożonych wykluczeniem społecz-
nym, w związku z niską świadomością prawną i nie-
dostatkiem aktywności administracji publicznej
w tym zakresie, zwiększające dostęp do tego rodzaju
poradnictwa;
3.2. Ochrona i upowszechnianie praw dziecka: dzia-
łania na rzecz zapewnienia dziecku pełnego i har-
monijnego rozwoju z poszanowaniem jego godności
i podmiotowości;
3.3. Kobiety w życiu publicznym i społecznym: pod-
niesienie poziomu podmiotowości społecznej kobiet,
aktywizacja kobiet do pełnienia istotnych ról spo-
łecznych w życiu publicznym;
3.4. Działania na rzecz mniejszości narodowych i et-
nicznych oraz języka regionalnego: promowanie za-
chowania i rozwoju tożsamości kulturowej mniejszo-
ści narodowych i etnicznych oraz zachowania i rozwo-
ju języka regionalnego;
3.5. Ochrona praw konsumenta: działania promują-
ce rozwój ruchu konsumenckiego w lokalnych środo-
wiskach, działania promujące sprawiedliwy handel
(rozumiany jako wyraz partnerstwa między produ-
centami a odbiorcami oraz jako przejaw uczciwej
konkurencji, uwzględniający interes społeczny pod-
dany społecznej kontroli), walkę z wszelkimi prakty-
kami o charakterze monopolistycznym, w tym w od-
niesieniu do funkcjonowania wąskich grup interesu,
społeczna odpowiedzialność biznesu (rozumiana
jako koncepcja oparta na zasadach dialogu społecz-
nego, uwzględniająca w strategii działania przedsię-
biorstwa interesy społeczne i ochronę środowiska
dla zrównoważonego rozwoju, zazwyczaj we współ-
pracy z organizacjami pozarządowymi)
3.6. Przeciwdziałanie dyskryminacji i ochrona praw
grup dyskryminowanych: kształtowanie postaw to-
lerancji dla funkcjonowania osób i grup społecznych
narażonych na dyskryminację;
3.7. Dostęp do informacji publicznej: edukacja i pro-
mocja w zakresie praw obywateli i obowiązków służb
publicznych w kwestii dostępu do informacji publicz-

nej, wsparcie dla inicjatyw na rzecz informacyjnego
ładu na poziomie lokalnym i regionalnym;
4. Nauka, kultura, edukacja i wychowanie:
4.1. Pielęgnowanie tożsamości narodowej i kulturo-
wej: promocja rodzimej tradycji, ze szczególnym
uwzględnieniem podtrzymywania, popularyzowa-
nia szeroko pojętego dziedzictwa narodowego po-
przez działania promocyjne, upowszechnieniowe
oraz edukacyjne; wspieranie inicjatyw będących
efektem współpracy różnorodnych środowisk, insty-
tucji publicznych oraz organizacji pozarządowych
w sferze tradycji oraz lokalnej, regionalnej i narodo-
wej kultury;
4.2. Wypoczynek dzieci i młodzieży, krajoznawstwo
i turystyka społeczna: promocja krajoznawstwa po-
przez turystykę wśród dzieci i młodzieży, w szcze-
gólności w ramach letniego i zimowego wypoczyn-
ku, wspieranie inicjatyw związanych z projektami
turystycznymi mającymi na celu podniesienie atrak-
cyjności turystycznej i kulturowej obszarów oraz
wpływ na rozwój lokalny;
4.3. Lokalne programy – równość szans w edukacji:
wspieranie autorskich pomysłów na rzecz likwido-
wania przyczyn zróżnicowań społecznych i ekono-
micznych w systemie edukacji;
4.4. Lokalne programy ekologiczne: lokalne inicjaty-
wy na rzecz środowiska naturalnego, przenoszenie
na grunt lokalny zasad zrównoważonego rozwoju
(w tym z uwzględnieniem różnych form partnerstwa
w ramach społecznej odpowiedzialności biznesu),
edukacja i promocja w zakresie zrównoważonego
rozwoju i ekologii;
4.5. Działania na rzecz ochrony zwierząt: lokalne
akcje na rzecz ochrony zwierząt;
4.6. Upowszechnianie kultury fizycznej i sportu w śro-
dowisku lokalnym: wspieranie inicjatyw w zakre-
sie sportu powszechnego i kultury fizycznej dla
wszystkich;
4.7. Działania na rzecz zachowania przez Polonię
więzi kulturowej z Polską oraz integracji polskiej
emigracji zarobkowej w zagranicznych środowi-
skach lokalnych: wspieranie działań mających na
celu nauczanie języka polskiego, poznawanie pol-
skiej kultury, organizowanie akcji letnich dla dzieci
i młodzieży; wspieranie akcji charytatywnych,
wspieranie organizacji staży i wolontariatu dla pol-
skiej młodzieży, prezentacja wkładu Polaków w roz-
wój kulturalny i gospodarczy państwa zasiedlenia,
informowanie i poprawa dostępu do informacji nt.
Polski i Polaków wśród obcokrajowców w skupi-
skach Polonii;
4.8. Działania na rzecz pogłębiania wiedzy w Polsce
o kulturalnej i historycznej roli Kresów Wschodnich
oraz Polakach zamieszkałych na Wschodzie: wspie-
ranie działalności kulturalnej, upowszechnianie
tradycji i historii Kresów Wschodnich, popularyza-
cja w Polsce współczesnej kultury Polaków na
Wschodzie
5. Bezpieczeństwo publiczne i obrona narodowa:
5.1. Przeciwdziałanie zjawiskom patologii społecz-
nej, stanowiącym zagrożenie dla bezpieczeństwa
609
publicznego: nowatorskie metody przeciwdziałania
zjawiskom patologii społecznej wykorzystujące spo-
łeczną współodpowiedzialność za stan bezpieczeń-
stwa publicznego, działania przeciw przemocy, ze
szczególnym uwzględnieniem przemocy wobec dzie-
ci i w rodzinie
5.2. Przeciwdziałanie przemocy w szkołach i placów-
kach oraz środowiskach rówieśniczych dzieci i mło-
dzieży: inicjatywy na rzecz poprawy bezpieczeństwa
w szkołach i w środowisku rówieśniczym uczniów;
5.3. Inicjatywy na rzecz promocji obronności i bez-
pieczeństwa narodowego: kształtowanie patriotycz-
nych i proobronnych postaw społeczeństwa, przygo-
towanie młodzieży do służby wojskowej i służby
w innych formacjach obronnych, działania służące
upowszechnianiu tradycji i historii oręża polskiego;
5.4. Model lokalnego bezpieczeństwa powszechne-
go: opracowywanie systemowych rozwiązań doty-
czących współdziałania administracji publicznej
z organizacjami pozarządowymi w zakresie bezpie-
czeństwa powszechnego, inicjatywy na rzecz spo-
łecznego wsparcia służb publicznych w zakresie ra-
townictwa;
5.5. Inicjatywy na rzecz szeroko rozumianej eduka-
cji dla bezpieczeństwa w tym m.in. w zakresie ra-
townictwa i ochrony ludności: materiały szkolenio-
we i szkolenia, akcje profilaktyczne dotyczące za-
gadnień z zakresu bezpieczeństwa powszechnego,
organizacja przedsięwzięć służących edukacji dzieci
i młodzieży z zakresu bezpiecznego zachowania w gó-
rach i nad wodami, akcje medialne z zakresu bezpie-
czeństwa skierowane do dzieci i młodzieży;
5.6. Inicjatywy na rzecz udzielania pomocy huma-
nitarnej: przedsięwzięcia mające na celu przygoto-
wanie do niesienia oraz organizację pomocy huma-
nitarnej, przygotowanie wolontariuszy w zakresie
udzielania pomocy humanitarnej na terenach do-
tkniętych klęskami, katastrofami i konfliktami
zbrojnymi;
5. Czy i w jakim stopniu można mówić o perspekty-
wicznym planie działania tego funduszu?
W exposé wygłoszonym w dniu 23 listopada 2007 r.
prezes Rady Ministrów Donald Tusk odniósł się bez-
pośrednio do Funduszu Inicjatyw Obywatelskich,
mówiąc:
Chcielibyśmy zmienić ustawę o działalności po-
żytku publicznego i wolontariacie i nadać w drodze
ustawy status stałego programu Funduszowi Inicja-
tyw Obywatelskich. W budżecie na przyszły rok
chcemy zapewnić na ten cel 60 mln zł.
Środki na realizację FIO w 2008 r. zostały za-
pewnione w ustawie budżetowej w kwocie 60 mln zł.
Ponadto Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
prowadzi prace nad nowelizacją ustawy o działalno-
ści pożytku publicznego i o wolontariacie. W odnie-
sieniu do exposé jedną z głównych zmian w projek-
cie ustawy o zmianie ustawy o działalności pożytku
publicznego i o wolontariacie oraz niektórych innych
ustaw jest wprowadzenie kompetencji dla Rady Mi-
nistrów do przyjmowania wieloletniego programu
„Fundusz Inicjatyw Obywatelskich” w celu realiza-
610
cji strategii wspierania rozwoju instytucji społeczeń-
stwa obywatelskiego. Projekt w najbliższym czasie
zostanie przekazany do konsultacji wewnątrzresor-
towych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na zapytanie posłów Zbigniewa Konwińskiego
i Sławomira Neumanna
w sprawie braku możliwości zamieszczenia
w Biuletynie Zamówień Publicznych informacji
dotyczącej przedsięwzięć planowanych
do realizacji w trybie p.p.p. (535)
W związku z zapytaniem pana Zbigniewa Kon-
wińskiego, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
w sprawie braku możliwości zamieszczenia w Biule-
tynie Zamówień Publicznych informacji dotyczącej
przedsięwzięć planowanych do realizacji w trybie
partnerstwa publiczno-prywatnego pragnę przed-
stawić następujące wyjaśnienia i informacje.
Obowiązek ogłaszania w Biuletynie Zamówień
Publicznych i Biuletynie Informacji Publicznej in-
formacji o planowanej realizacji przedsięwzięcia na
zasadach właściwych dla partnerstwa publiczno-
-prywatnego wynika z art. 13 ustawy z dnia 28 lipca
2005 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym (Dz. U.
Nr 169, poz. 1420). Nieogłoszenie takiej informacji
powoduje nieważność umowy o partnerstwie pu-
bliczno-prywatnym (art. 21 pkt 2 ustawy o partner-
stwie publiczno-prywatnym).
Obowiązek ogłaszania informacji wynikający
z ustawy o partnerstwie publiczno-prywatnym nie jest
tożsamy z obowiązkiem wynikającym z ustawy z dnia
29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych
(Dz. U. z 2006 r. Nr 164, poz.1163, z późn. zm.).
W ustawie o partnerstwie publiczno-prywatnym cho-
dzi jedynie o podanie do publicznej wiadomości infor-
macji o planowanej realizacji przedsięwzięcia bez okre-
ślenia wartości zamówienia oraz podawania innych
szczegółowych danych umieszczonych w ogłoszeniach
właściwych dla Prawa zamówień publicznych.
W myśl przepisu art. 11 ust. 1 w związku z art. 12
ust. 1 ustawy Prawo zamówień publicznych ogłosze-
nia, o których jest mowa w ustawie, zamieszcza się
za pomocą formularzy drogą elektroniczną w Biule-
tynie Zamówień Publicznych udostępnianym na
stronach portalu internetowego Urzędu Zamówień
Publicznych.
W tej sytuacji możliwość ogłaszania o planowa-
nej realizacji inwestycji na zasadach partnerstwa
publiczno-prywatnego może być osiągnięta w jeden
z dwóch sposobów. Po pierwsze, należałoby rozwa-
żyć potrzebę zmiany przewidzianej w art. 11 ust. 6
ustawy Prawo zamówień publicznych delegacji do
wydania rozporządzenia w sprawie wzorów ogłoszeń
zamieszczanych w Biuletynie Zamówień Publicz-
nych poprzez rozszerzenie zakresu tego rozporzą-
dzenia o wzór ogłoszenia o planowanej realizacji in-
westycji na zasadach partnerstwa publiczno-pry-
watnego. Po drugie, można by zrezygnować z obo-
wiązku ogłaszania o planowanej realizacji inwesty-
cji na zasadach partnerstwa publiczno-prywatnego
w Biuletynie Zamówień Publicznych. Obowiązek
publikacji tego ogłoszenia zostałby utrzymany wy-
łącznie w odniesieniu do Biuletynu Informacji Pu-
blicznej podmiotu publicznego.
Druga propozycja znalazła swój wyraz w przygo-
towanym projekcie ustawy z dnia... o zmianie usta-
wy Prawo zamówień publicznych oraz niektórych
innych ustaw. W art. 4 tej ustawy dokonano zmiany
brzmienia art. 13 ustawy o partnerstwie publiczno-
-prywatnym, eliminując obowiązek ogłaszania w Biu-
letynie Zamówień Publicznych informacji o plano-
wanej realizacji inwestycji na zasadach partnerstwa
publiczno-prywatnego. Proponuje się następujące
brzmienie art. 13 ustawy o partnerstwie publiczno-
-prywatnym: „Informacje o planowanej realizacji
określonego przedsięwzięcia na zasadach właści-
wych dla partnerstwa publiczno-prywatnego za-
mieszcza się w Biuletynie Informacji Publicznej”.
Obecnie projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo
zamówień publicznych oraz niektórych innych ustaw
znajduje się w końcowej fazie konsultacji międzyre-
sortowych. Przewiduję, że w miesiącu lutym 2008 r.
projekt ustawy będzie skierowany na posiedzenie
Stałego Komitetu Rady Ministrów, a następnie na
posiedzenie Rady Ministrów.
Jednocześnie pragnę poinformować, że pod prze-
wodnictwem pana Adama Szejnfelda, sekretarza sta-
nu w Ministerstwie Gospodarki, funkcjonuje Między-
resortowy Zespół, którego zadaniem jest przygotowa-
nie nowego projektu ustawy o partnerstwie publicz-
no-prywatnym eliminującego bariery funkcjonowa-
nia partnerstwa publiczno-prywatnego w Polsce.
Przewiduję, że w miesiącu marcu 2008 r. prace na
tym projektem ustawy zostaną zakończone.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Tobiszowskiego
w sprawie podatku VAT (541)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 6 lutego 2008 r. znak SPS-024-541/08,

przy którym przesłano interpelację pana posła Grze-
gorza Tobiszowskiego w sprawie podatku od towa-
rów i usług, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 153 ust. 2 ustawy z dnia 2004 r.
o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
ze zm.) przepisów ustawy nie stosuje się w przypad-
kach, o których mowa w art. 29 ust. 8, jeżeli ustano-
wienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu
mieszkalnego oraz zasiedlenie tego lokalu nastąpiło
przed dniem 1 maja 2004 r.
Wyłączeniu spod ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
o podatku od towarów i usług na mocy art. 153 ust. 2
tej ustawy podlegają czynności przekształcenia lub
ustanowienia odrębnej własności lokalu, w przypad-
ku gdy ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego
prawa do lokalu mieszkalnego oraz zasiedlenie tego
lokalu nastąpiło przed dniem 1 maja 2004 r.
Celem tego przepisu jest wyłączenie spod ustawy
przekształcenia przysługującego członkowi spół-
dzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkal-
nego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu
lub ustanowienia w miejsce tego prawa odrębnej
własności lokalu, w odniesieniu do tych lokali, do
których spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu zo-
stało ustanowione po raz pierwszy przed 1 maja
2004 r. i zostały one zasiedlone przed tą datą.
Ustanowienie po tej dacie ponownie spółdzielcze-
go lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego obję-
te jest zakresem art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o po-
datku od towarów i usług. Do przekształcenia zaś
tego prawa lokatorskiego w np. prawo własności bę-
dzie miał zastosowanie art. 153 ust. 2 ustawy, jako
że pierwsze zasiedlenie lokalu mieszkalnego i usta-
nowienie do tego lokalu prawa lokatorskiego miało
jednak miejsce przed 1 maja 2004 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na zapytanie poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie kontroli jakości gazu ziemnego (547)
W odpowiedzi na pismo z dnia 6 lutego 2008 r.
(znak: SPS-024-547/08), przy którym przesłana zo-
stała interpelacja Pani Poseł Anny Bańkowskiej,
przedstawiam poniższe informacje w sprawie jako-
ści gazu ziemnego dostarczanego odbiorcom w Byd-
goszczy.
Zgodnie z art. 9c ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r.
Prawo energetyczne (Dz. U. 2006 r. Nr 89, poz. 625,
611
z późn. zm.) operator systemu przesyłowego lub dys-
trybucyjnego odpowiedzialny jest miedzy innymi
za prowadzenie ruchu sieciowego w sposób skoor-
dynowany i efektywny z zachowaniem wymaganej
niezawodności dostarczania paliw gazowych i ich
jakości.
Parametry jakościowe, jakie powinien spełniać
gaz ziemny, zostały określone w rozporządzeniu mi-
nistra gospodarki, pracy i polityki społecznej z dnia
6 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warun-
ków przyłączenia podmiotów do sieci gazowych, ruchu
i eksploatacji tych sieci (Dz. U. Nr 105, poz. 1113).
Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia gaz
ziemny powinien spełniać następujące parametry:
— zawartość siarkowodoru nie powinna prze-
kraczać 7,0 mg/m3;
— zawartość siarki całkowitej nie powinna prze-
kraczać 40,0 mg/m3;
— zawartość par rtęci nie powinna przekraczać
30,0 µg/m3;
— intensywność zapachu gazu powinna być wy-
czuwalna w powietrzu po osiągnięciu stężenia:
a) 1,5% V/V – dla nominalnej liczby Wobbego wy-
noszącej 25–35,
b) 1,0% V/V – dla nominalnej liczby Wobbego wy-
noszącej 41,5–50;
— ciepło spalania powinno wynosić nie mniej niż:
a) 18 MJ/m3 – dla nominalnej liczby Wobbego 25,
b) 22 MJ/m3 – dla nominalnej liczby Wobbego 30,
c) 26 MJ/m3 – dla nominalnej liczby Wobbego 35,
d) 30 MJ/m3 – dla nominalnej liczby Wobbego 41,5,
e) 34 MJ/m3 – dla nominalnej liczby Wobbego 50.
Przedsiębiorstwo energetyczne zobowiązane jest
wykonywać badania poszczególnych parametrów ja-
kościowych w zakresie:
1) zawartości siarkowodoru – raz na 12 miesięcy;
2) zawartości siarki całkowitej – raz na 12 mie-
sięcy;
3) zawartości par rtęci – tylko dla złóż paliwa ga-
zowego zawierających rtęć – raz na 6 miesięcy;
4) stopnia nawonienia paliwa gazowego w sieci
rozdzielczej – raz na 14 dni;
5) ciepła spalania – raz na 24 godziny.
Zgodnie z przepisami tego rozporządzenia w przy-
padku zastrzeżeń dotyczących jakości dostarcza-
nych paliw gazowych odbiorca może zażądać wyko-
nania badania ich jakości w laboratorium badaw-
czym posiadającym akredytację jednostki certyfiku-
jącej. W przypadku gdy uzyskano potwierdzenie, że
dostarczane paliwa gazowe nie spełniają wymagań
określonych w ww. rozporządzeniu to zgodnie z roz-
porządzeniem ministra gospodarki z dnia 6 lutego
2008 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowa-
nia i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie paliwa-
mi gazowymi (Dz. U. Nr 28, poz. 165) odbiorcy przy-
sługują bonifikaty z tego tytułu. Przedsiębiorstwo
energetyczne udziela lub odmawia udzielenia bonifi-
katy w terminie 30 dni od dnia złożenia wniosku
przez odbiorcę, wysokość bonifikaty określa taryfa.
612
Z uzyskanych informacji od Pomorskiego Opera-
tora Systemu Dystrybucyjnego sp. z o.o. w sprawie
poruszonej przez Panią Poseł Annę Bańkowską wy-
nika, że badania jakości gazu ziemnego dostarcza-
nego dla odbiorców w rejonie Bydgoszczy są wyko-
nywane cztery razy w ciągu doby. Pomiary parame-
trów jakościowych dostarczanego gazu dokonywane
są zgodnie z przepisami rozporządzenia ministra go-
spodarki, pracy i polityki społecznej z dnia 6 kwietnia
2004 r. w sprawie szczegółowych warunków przyłą-
czenia do sieci gazowych, ruchu i eksploatacji tych
sieci (Dz. U. Nr 105, poz. 1113), a w zakresie nieob-
jętym rozporządzeniem spełniają kryteria określone
w Polskiej Normie PN-C-04753 2002 „Gaz ziemny.
Jakość gazu dostarczanego odbiorcom z sieci roz-
dzielczej”. Ponadto uzyskano zapewnienie, że wyni-
ki pomiarów parametrów jakościowych gazu speł-
niają wymagania określone powyższymi przepisami
prawa. Na stronie internetowej Pomorskiego Opera-
tora Systemu Dystrybucyjnego sp. z o.o. (www.po-
morskiosd.pl) regularnie zamieszczane są średnio-
miesięczne wyniki pomiarów parametrów jakościo-
wych gazu.
W przypadku gdy wysokość rachunków budzi
wątpliwości odbiorców, możliwe jest złożenie pisem-
nych reklamacji do dostawcy gazu.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Czesława Hoca
w sprawie metodologii wyliczenia przez KE
przełowienia dorszy przez polskich rybaków;
powołania niezależnej komisji ds. szacowania
i raportowania zasobów dorszy na Bałtyku;
koncepcji odejścia od kwot połowowych
oraz sytuacji prawnej polskich rybaków,
którzy z powodu opieszałości rządu PO
naruszają prawo unijne od dnia 1 stycznia 2008 r.
(552)
Panie Marszałku! Na podstawie art. 193 Regula-
minu Sejmu przedkładam Panu Marszałkowi, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, odpowiedź na
interpelację pana posła Czesława Hoca w sprawie
metodologii Komisji Europejskiej wyliczenia przeło-
wienia dorsza przez polskich rybaków, powołania
niezależnej komisji ds. szacowania i raportowania
zasobów dorsza na Bałtyku, koncepcji odejścia od
kwot połowowych oraz sytuacji prawnej polskich ry-
baków, którzy naruszyli prawo unijne od dnia 1 stycz-
nia 2008 r., przekazaną pismem z dnia 6 lutego
2008 r., znak: SPS-024-552/08.
Odnosząc się do pytania „Czy Komisja Europej-
ska wykazała metodologię wyliczenia przełowienia
dorsza przez polskich rybaków?”, wskazać należy, iż
rozporządzeniem nr 804/2007 z dnia 9 lipca 2007 r.,
ustanawiającym zakaz połowów dorszy w Morzu
Bałtyckim (podobszary 25–32, wody WE) dla stat-
ków pływających pod banderą Polski Komisja Euro-
pejska, uznając polską kwotę dorszy za wyczerpaną,
zakazała od dnia 11 lipca do dnia 31 grudnia 2007 r.
polskim rybakom połowów tego gatunku na wodach
w ww. obszarach Morza Bałtyckiego.
Zakaz połowu dorszy wprowadzony był w opar-
ciu o analizy statystyczne po kontrolach przeprowa-
dzonych w polskich portach w okresie od stycznia do
kwietnia 2007 r.
Ze statystycznego punktu raporty kontrolne
(Mission Reports) nie zawierały informacji o meto-
dzie doboru próby statków poddanych kontroli, na
podstawie których dokonano obliczeń skali niera-
portowanych połowów. Były to przypadkowe statki,
które w dniach trwania inspekcji dokonały wyła-
dunków w wybranych portach (próba losowa). Po-
dejście takie spowodowało, że parametry próby (cha-
rakterystyka techniczna statków) nie odzwiercie-
dlały cech całej populacji (próba była niereprezenta-
tywna), co uniemożliwia wnioskowanie na podsta-
wie otrzymanych wyników o całej populacji, tj. floty
dorszowej ogółem.
Jednakże z innych danych, np. „Eurostatu”, wyni-
ka, że przełowienie polskich rybaków było znaczne.
Odnośnie do pytania „Czy rząd Platformy Oby-
watelskiej przewiduje nową koncepcję szacowania
zasobów ryb na Bałtyku i zamiany kwoty połowowej
na perspektywiczne i racjonalne rozwiązania w kon-
tekście rzeczywistej ochrony dorsza na Bałtyku?”
stwierdzić należy, iż problem szacowania zasobów
ryb na Bałtyku oraz przyznawania limitów połowo-
wych polskim rybakom w wysokościach ekonomicz-
nie opłacalnych nie leży w gestii rządu RP, a Rady
Ministrów Unii Europejskiej, która w drodze głoso-
wania corocznie ustala wysokości limitów według
historycznej bazy połowowej, jakie przyznawane są
państwom członkowskim, biorąc jednocześnie pod
uwagę doradztwo naukowe ICES i opinię Regional-
nych Rad Doradczych (RAC) zrzeszających przed-
stawicieli organizacji rybackich.
Podnosząc kwestię pytania „Czy powstała nieza-
leżna komisja przy KE ds. szacowania i raportowa-
nia zasobów dorsza w Bałtyku?”, podkreślić należy,
iż w dniu 17 września 2007 r. odbyło się spotkanie
ówczesnego ministra gospodarki morskiej z Joe Bor-
g’iem, komisarzem ds. rybołówstwa i gospodarki
morskiej UE. Celem spotkania było przedstawienie
komisarzowi sytuacji polskich rybaków po wprowa-
dzeniu przez Komisję Europejską zakazu połowów
dorszy na Bałtyku Wschodnim. Jednym z najważ-
niejszych postulatów zgłoszonych przez polską stro-

nę była kwestia powołania niezależnej komisji do
spraw szacowania zasobów, która zajmie się bada-
niami mającymi na celu ustalenie faktycznej kondy-
cji dorszy w Morzu Bałtyckim. Komisarz Borg po-
stanowił rozważyć powyższą kwestię, jednakże na
spotkaniu Rady Ministrów w Luksemburgu zarów-
no KE, jak i inne państwa członkowskie uznały to
za bezzasadne, bo od szacowania zasobów jest ICES,
na rzecz której pracują najlepsi na świecie eksperci.
Ponadto należy zauważyć, że w dniu 23 paździer-
nika 2007 r. podczas obrad Rady Ministrów ds. Ry-
bołówstwa w Luksemburgu, w którym uczestniczyli
pan Marek Gróbarczyk – minister gospodarki mor-
skiej i Pan Grzegorz Hałubek – podsekretarz stanu
Ministerstwa Gospodarki Morskiej, rząd RP przyjął
oświadczenie Komisji Europejskiej dotyczące roz-
wiązania kwestii błędnych danych i niedeklarowa-
nych wyładunków w połowach dorsza przez stronę
polską na Bałtyku (doc. 14639/07 w załączeniu)*).
W oświadczeniu tym komisja stwierdziła, że bę-
dzie w dalszym ciągu stosować wszystkie dostępne
środki prawne i polityczne, aby uporać się z niedo-
ciągnięciami we wdrażaniu i kontrolowaniu posza-
nowania zasad WPR. Ponadto należy podjąć wszel-
kie niezbędne działania, aby nie powtórzyło się
przełowienie dorsza w Morzu Bałtyckim, jakie miało
miejsce w 2007 r.
Polska natomiast musi opracować konkretny
plan działania, obejmujący kroki, które należy pod-
jąć niezwłocznie, aby pokonać obecne trudności w kon-
troli i wykonaniu przepisów.
Wobec powyższego rząd RP, którego ministrem
gospodarki morskiej był pan Marek Gróbarczyk,
przyjął bez jakichkolwiek uwag propozycje KE doty-
czące kwestii, które były przedmiotem pytań posła
Czesława Hoca.
Natomiast zgodnie z rozporządzeniem Rady
(WE) nr 847/96 z dnia 6 maja 1996 r. wprowadzają-
cym dodatkowe, ustalane z roku na rok, warunki
zarządzania ogólnym dopuszczalnym połowem
(TAC) i kwotami, Polsce groziło całkowite zamknię-
cie połowów dorsza na Morzu Bałtyckim w 2008 r.
Podkreślić należy, że po listopadowych wyborach
nowy rząd podjął decyzję o rozpoczęciu negocjacji
z Komisją Europejską. W wyniku rozmów prowa-
dzonych przez reprezentującego ministra rolnictwa
i rozwoju wsi pana Kazimierza Plocke – sekretarza
stanu Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi, za-
warto kompromis w postaci obniżenia Polsce kwoty
przełowienia z ponad 14 000 ton do 8000 ton dorsza,
które to przełowienie Polska zobowiązała się zwró-
cić w ciągu kolejnych czterech lat (odpowiednio 10%
w 2008 r. oraz po 30% w następnych trzech latach).
Niezwłocznie po przeprowadzonych dyskusjach,
na podstawie których ustalono zasady podziału, mi-
nister rolnictwa i rozwoju wsi w trybie nadzwyczaj-
nym, tj. w ciągu 10 dni, wydał rozporządzenie z dnia
11 stycznia 2008 r. w sprawie sposobu i warunków
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
613
wykorzystania ogólnej kwoty połowowej w 2008 r.
(Dz. U. Nr 5, poz. 30).
Odnosząc się do pytania „Co z rybakami, którzy
wyszli w morze z dniem 1 stycznia 2008 r. i do chwi-
li wydania odpowiednich dokumentów naruszyli
prawo unijne?”, stwierdzić należy, że niewydanie
specjalnych zezwoleń połowowych z dniem 1 stycz-
nia 2008 r. wynikało z opóźnień w wydaniu rozpo-
rządzenia w sprawie sposobu i warunków wykorzy-
stania ogólnej kwoty połowowej w 2008 r., co spowo-
dowane było następującymi czynnikami:
— przełowieniem kwoty połowowej dorsza w 2007 r.,
w związku z czym komisja wydała rozporządzenie
nr 804/2007 z dnia 9 lipca 2007 r. ustanawiające za-
kaz połowów dorsza w Morzu Bałtyckim (podobsza-
ry 25–32, wody WE) przez statki pływające pod ban-
derą Polski;
— grożącą karą, której skutkiem mogło być
zmniejszenie kwoty połowowej dorsza na rok 2008
bądź nieprzyznanie kwoty połowowej dorsza w ogóle
(stosownie do rozporządzenia Rady (WE) nr 847/96
z dnia 6 maja 1996 r. wprowadzającego dodatkowe,
ustalane z roku na rok, warunki zarządzania ogól-
nym dopuszczalnym połowem (TAC) i kwotami);
— niepodjęciem rozmów z komisją w przedmiotowej
sprawie w celu rozwiązania zaistniałego problemu.
Odnośnie do kwestii konsekwencji formalno-
prawnych stwierdzić należy, iż zgodnie z informacją
uzyskaną od okręgowych inspektorów rybołówstwa
morskiego nie odnotowano przypadku łamania pra-
wa w związku z zaistniałą sytuacją.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie posła Jarosława Żaczka
w sprawie przyczyn skreślenia zadania:
Budowa i modernizacja oczyszczalni ścieków
wraz z systemami kanalizacji zbiorczej
w Rykach z listy projektów w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013 (555)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie Pana Posła Jarosława Żaczka przesłane
przy piśmie o znaku SPS-024-555/08 z dnia 15 lute-
go br. w sprawie przyczyn skreślenia zadania: Budo-
wa i modernizacja oczyszczalni ścieków wraz z sys-
temami kanalizacji zbiorczej w Rykach z listy pro-
jektów dla Programu Operacyjnego: „Infrastruktu-
ra i środowisko” przedstawiam, co następuje.
614
Celem przeprowadzonej w styczniu 2008 r. wery-
fikacji było przede wszystkim przeanalizowanie pro-
jektów umieszczonych na listach dla Programu Ope-
racyjnego: „Infrastruktura i środowisko”, opubliko-
wanych w Dzienniku Urzędowym RP Monitor Pol-
ski w październiku i listopadzie 2007 r pod kątem
ich zgodności z kryteriami strategicznymi, dostęp-
ności alokacji finansowej czy też możliwości realiza-
cji w okresie 2007–2015 (zgodnie z zasadą automa-
tycznego anulowania wsparcia unijnego tzw. „n+2/
n+3”). W szczególności pod uwagę brano strategicz-
ny charakter projektu (wpływ na osiągnięcie celów
priorytetu), stopień wpływu projektu na osiągnięcie
wskaźników programu operacyjnego, dostępność
środków finansowych w ramach alokacji danego
priorytetu oraz skalę oddziaływania projektu zgod-
nie z kryteriami strategicznymi ujętymi w wytycz-
nych w zakresie jednolitego systemu zarządzania
i monitorowania projektów indywidualnych zgod-
nych z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r.
o zasadach prowadzenia polityki rozwoju.
Odnosząc się do zapytania o przyczyny skreśle-
nia projektu z listy projektów, należy zauważyć, że
ww. projekt był wpisany jako projekt rezerwowy na
listę projektów indywidualnych ogłoszoną w Moni-
torze Polskim dnia 14 listopada 2007 r. W ramach
priorytetu I: Gospodarka wodno-ściekowa na listach
podstawowej i rezerwowej z listopada 2007 r. znala-
zło się zbyt dużo projektów, co powodowało wielo-
krotne przekroczenie dostępnej alokacji. W takiej
sytuacji beneficjenci projektów rezerwowych nie
mieli realnej szansy na otrzymanie dofinansowania.
Zgodnie z propozycją Ministerstwa Środowiska ogło-
szoną dnia 1 lutego br. przez ministra rozwoju regio-
nalnego zweryfikowana lista projektów indywidual-
nych w ramach Programu Operacyjnego: „Infra-
struktura i środowisko” w zakresie sektora środowi-
ska została znacznie ograniczona. Przeważająca
część alokacji dla priorytetu I (blisko 70% środków)
została uwolniona i przeznaczona na procedurę kon-
kursową. Jednocześnie zrezygnowano z list rezer-
wowych dla sektora środowiska, co spowodowało, że
państwa projekt nie znalazł się na zweryfikowanej
liście projektów indywidualnych.
Obecnie nie ma możliwości, aby projekt został
dopisany do ogłoszonej dnia 1 lutego br. listy. Jedno-
cześnie pragnę podkreślić, że zgodnie z wytycznymi
MRR w zakresie jednolitego systemu zarządzania
i monitorowania projektów zgodnych z art. 28 ust. 1
ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowa-
dzenia polityki rozwoju istnieje możliwość aktuali-
zacji listy projektów indywidualnych 2 razy do roku
(terminie do dnia 31 lipca i do dnia 31 grudnia),
w szczególności w oparciu o dane dotyczące stanu
przygotowania projektów do realizacji.
W przypadku, gdy projekt nie jest umieszczony
na liście projektów indywidualnych, możliwe jest
ubieganie się o uzyskanie dofinansowania na drodze
procedury konkursowej, co pozwoli na skierowa-
nie pomocy finansowej na realizację projektów w naj-
wyższym stopniu przygotowanych do realizacji,
a w konsekwencji na najefektywniejsze i najszyb-
sze wykorzystanie środków unijnych. Wszystkie
projekty zarówno te już umieszczone na liście, jak
i biorące udział w konkursie będą oceniane według
tego samego zestawu kryteriów, zatwierdzonego
przez Komitet Monitorujący PO IiŚ. Najbliższe po-
siedzenie Komitetu Monitorującego będzie miało
miejsce 6 marca br. i jeśli kryteria zostaną zatwier-
dzone, niezwłocznie zostaną uruchomione pierwsze
konkursy.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Żaczka
w sprawie przyczyn skreślenia zadania:
Budowa i modernizacja oczyszczalni ścieków
wraz z systemami kanalizacji zbiorczej
w Rykach z listy projektów w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013 (555)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Jarosława Żaczka z dnia 22
stycznia br. w sprawie projektu „Budowa i moderni-
zacja oczyszczalni ścieków wraz z systemami kana-
lizacji zbiorczej w Rykach” pragnę przekazać poniż-
sze informacje.
1. Na wstępie należy zaznaczyć, że listy opubli-
kowane przez ministra rozwoju regionalnego
w dniach 5 października i 14 listopada 2007 r. za-
wierały 397 projektów (189 podstawowych i 208 re-
zerwowych) na łączną kwotę 13 725,41 mln euro
(8064,81 mln euro – lista podstawowa, 5 660,60 mln
euro – lista rezerwowa), co aż trzykrotnie przekra-
czało dostępną dla sektora alokację (2,78 mld euro).
W momencie ogłoszenia przedmiotowych list poten-
cjalni beneficjenci odnieśli mylne wrażenie, że unij-
ne dofinansowanie zostało im przyznane. Należy za-
znaczyć, że w trakcie tworzenia list indykatywnych
nie przeprowadzono w ogóle oceny projektów według
tzw. kryteriów merytorycznych I stopnia (określają-
cych stopień, w jakim projekt przyczynia się do osią-
gnięcia celów danego priorytetu), co spotkało się
z ostrą krytyką ze strony Komisji Europejskiej, na-
tomiast same listy w opinii mojego resortu zostały
opublikowane bez odpowiedniej podstawy prawnej.
Zgodnie z treścią art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia

6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki
rozwoju, projekty indywidualne – o strategicznym
znaczeniu dla realizacji programu, są wskazywane
przez instytucję zarządzającą (MRR) zgodnie z kry-
teriami zatwierdzonymi przez Komitet Monitorują-
cy. Listy indykatywne zostały natomiast opubliko-
wane w sytuacji, gdy nie został powołany właściwy
Komitet Monitorujący a funkcjonujący tymczasowo
prekomitet nie zatwierdził wstępnej wersji kryte-
riów wyboru projektów. Ponadto listy projektów
kluczowych powstały przed ostatecznym zatwier-
dzeniem programu przez Komisję Europejską. Ist-
niała więc obawa, że projekty nie są spójne z zapisa-
mi programowymi.
W związku z powyższym podjęto decyzję, że pro-
jekty umieszczone w obwieszczeniu ministra rozwo-
ju regionalnego z dnia 14 listopada 2007 r. (nr 84
poz. 883) na liście rezerwowej będą ubiegać się o do-
finansowanie w ramach procedury konkursowej,
gdyż nie planuje się listy rezerwowej dla projektów
z sektora środowiska. Projekty umieszczone na li-
ście podstawowej zostały natomiast poddane wnikli-
wej ocenie. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji
w ramach priorytetu I; Gospodarka wodno-ścieko-
wa uwzględniono jedynie projekty, które:
a) nie otrzymały dofinansowania w poprzednim
okresie programowania (w latach 2004–2006) ze
względu na wyczerpanie środków, ale przeszły wy-
magane procedury z wynikiem pozytywnym,
b) stanowią kolejny etap realizowanych już pro-
jektów w ramach perspektywy 2004–2006,
c) projekty duże (pow. 25 mln euro), które mają
najistotniejszy wpływ na jakość wody w najwięk-
szych zlewniach i w dużym stopniu przyczyniają się
do zredukowania ilości zanieczyszczeń odprowadza-
nych do wód i ziemi (poprzez ograniczenie ładunku
azotu), a jednocześnie charakteryzują się wysokim
stopniem gotowości do realizacji. Podstawą do anali-
zy stopnia redukcji zanieczyszczeń była analiza
przeprowadzona przez Instytut Meteorologii i Go-
spodarki Wodnej na zlecenie Ministerstwa Rozwoju
Regionalnego.
2. Pragnę przypomnieć, ze umieszczenie projek-
tu na liście indykatywnej nie było i nie jest tożsame
z przyznaniem dofinansowania, jedynie projekty na-
prawdę bardzo dobrze przygotowane będą mogły
uzyskać decyzję o dofinansowaniu – wszystkie pro-
jekty będą podlegać ocenie względem opracowanych
kryteriów. W mojej ocenie przyjęty obecnie system
jest znacznie bardziej czytelny dla potencjalnych be-
neficjentów aniżeli zamrożenie środków na liście in-
dykatywnej, w ramach której ujęte zostały poprzed-
nio inwestycje będące w niewystarczającym stopniu
przygotowane, często nawet w fazie koncepcyjnej,
blokujące de facto środki unijne. W przypadku tak
skonstruowanych list nie byłoby najmniejszej szan-
sy na przeprowadzenie jakiegokolwiek naboru poza
listą, gdyż projekty na liście „konsumowały” z nad-
datkiem dostępne środki (bardzo prawdopodobne
było, że żaden z projektów z listy rezerwowej nie
615
uzyskałby dofinansowania, gdyż alokacja nie wy-
starczała nawet na zaspokojenie potrzeb inwestycyj-
nych beneficjentów z listy podstawowej). Należy wy-
raźnie podkreślić, iż projekty, których nie ma obec-
nie na liście, mogą startować w konkursach, które
odbywać się będą 4 razy w roku. Pierwszy konkurs
planujemy ogłosić niezwłocznie po zatwierdzeniu
kryteriów wyboru przez Komitet Monitorujący, tak
aby najlepiej przygotowani mogli jak najszybciej
otrzymać decyzje i rozpocząć realizację projektów.
Jeżeli w opinii właściwej instytucji wdrażającej
przedmiotowa inwestycja charakteryzować się bę-
dzie wystarczającym stopniem gotowości realizacyj-
nej, istnieje duże prawdopodobieństwo, że projekt
weźmie udział w jednym z pierwszych konkursów.
3. W przypadku inwestycji z zakresu gospodarki
wodno-ściekowej istnieje możliwość uzyskania pre-
ferencyjnej pożyczki lub kredytu na realizację przed-
sięwzięcia ze środków Narodowego Funduszu
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz Wo-
jewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Go-
spodarki Wodnej w Lublinie. Ponadto możliwe jest
finansowanie przedsięwzięć w dziedzinie ochrony
środowiska zgodnie z zasadami działania przyjęty-
mi w roku bieżącym przez Fundację EkoFundusz,
tj. wnioski o udzielenie dotacji dla projektów będą
przyjmowane do dnia 30 czerwca br., natomiast prze-
widywany we wnioskach termin zakończenia wy-
datkowania dotacji nie może przekraczać daty 15 grud-
nia 2009 r.
4. Warunkiem koniecznym do umieszczenia na
liście indykatywnej było spełnienie opisanych w pkt 1
warunków, w tym m.in. ocenie poddany został
wpływ inwestycji na jakość wody zlewni, jak rów-
nież stopień, w jakim inwestycja przyczynia się do
zredukowania ilości zanieczyszczeń odprowadza-
nych do wód i ziemi (poprzez ograniczenie ładunku
azotu) – podstawę do analizy stopnia redukcji zanie-
czyszczeń stanowiła analiza przeprowadzona przez
Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej na zlece-
nie Ministerstwa Rozwoju Regionalnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na zapytanie posła Pawła Kowala
w sprawie przeniesienia dotychczasowego
ujęcia wody pitnej dla Wadowic (556)
Odpowiadając na zapytanie posła Pawła Kowala,
przekazane przy piśmie, znak: SPS-024-556/08,
616
z dnia 14 lutego 2008 r., w sprawie możliwości sfi-
nansowania ujęcia wody pitnej dla Wadowic w ra-
mach budowy zbiornika wodnego Świnna Poręba,
przekazuję następujące informacje w przedmiotowej
sprawie.
Decyzją nr GWI2100/47/86/227 z dnia 3 wrze-
śnia 1986 r. minister ochrony środowiska i zasobów
naturalnych zatwierdził założenia techniczno-eko-
nomiczne przedsięwzięcia inwestycyjnego pn. „Bu-
dowa zbiornika wodnego Świnna Poręba na rzece
Skawie”. W ramach ww. ZTE określony został pro-
gram inwestycji. Program ten uwzględniał również
budowę obiektów umożliwiających ujęcie wody na
potrzeby komunalne. W zakresie rzeczowym za-
twierdzonego zbiorczego zestawienia kosztów z 1997 r.
ujęto w ramach zadania I „Zbiornik” wykonanie ta-
kich obiektów budowlanych, jak:
— stacja rozrządu wody,
— stacja ujęcia i uzdatniania wody.
Zarezerwowano również środki na urządzenie
strefy ochrony sanitarnej zbiornika. Wymienione
powyżej obiekty były zaplanowane dla zabezpiecze-
nia poboru wody komunalnej dla potrzeb aglomera-
cji śląskiej i potrzeb lokalnych odbiorców, w tym
również dla wodociągu wadowickiego. Jednak trans-
formacja ustrojowa i zasady gospodarki rynkowej
w zasadniczy sposób wpłynęły na wielkość zapotrze-
bowania na wodę komunalną. Zmieniły się również
oczekiwania lokalnej społeczności co do pierwotnych
założeń i celów budowanego zbiornika. W tej sytu-
acji, wobec potwierdzonego braku zapotrzebowania
na wodę komunalną oraz przewidywanego braku
deficytu w latach następnych, inwestor zweryfiko-
wał program inwestycyjny w 2001 r. (zgodnie z zak-
tualizowaną ZZK w p.c. 2002 r., zatwierdzoną przez
ministra środowiska Antoniego Tokarczuka decy-
zją, znak: Zwiu-211-VI-3/2001, z dnia 28 września
2001 r.). Nie przewiduje on budowy obiektów dla uję-
cia wody komunalnej, a główną i najważniejszą
funkcją zbiornika jest ochrona przeciwpowodziowa.
Reasumując, powrót do budowy ujęcia wody wy-
daje się nieuzasadniony z punktu widzenia technicz-
no-ekonomicznego. Wodociąg wadowicki posiada
w chwili obecnej ujęcie drenażowe i brzegowe wody
z rzeki Skawy, zlokalizowane poniżej przekroju za-
pory zbiornika wodnego Świnna Poręba. Wybudo-
wanie zbiornika zagwarantuje pełne pokrycie bie-
żącego i perspektywicznego zapotrzebowania na
wodę komunalną dla rejonu południowo-zachod-
niego Małopolski, a szczególnie dla miejscowości:
Wadowice, Zator oraz Kalwarii Zebrzydowskiej.
Gwarantowany przepływ na potrzeby gospodarki
komunalnej po wybudowaniu zbiornika wzrośnie
do wartości 2,25 m3/sek.
Realizowany aktualnie program przedsięwzięcia
inwestycyjnego pn. „Budowa zbiornika wodnego
Świnna Poręba na rzece Skawie” przewiduje do wy-
konania prace i opracowania z zakresu ochrony ja-
kości wód wpływających do budowanego zbiornika.
Zgodnie z obowiązującym zbiorczym zestawieniem
kosztów budowy zakres rzeczowy całego przedsię-
wzięcia inwestycyjnego podzielony został na 4 pod-
stawowe zadania:
1) zadanie I – Zbiornik,
2) zadanie II – Przebudowa dróg w rejonie zbior-
nika,
3) zadanie III – Przebudowa i modernizacja kolei,
4) zadanie IV – Ochrona zlewni zbiornika.
W ramach zadnia IV realizowane są podstawowe
zadania związane z ochroną jakości wód oraz upo-
rządkowaniem gospodarki wodno-ściekowej gmin
położonych w bezpośrednim sąsiedztwie budowane-
go zbiornika wodnego w Świnnej Porębie.
Ponadto na zadaniach I, II i III również wykony-
wane są prace związane z ochroną jakości wód po-
przez budowę urządzeń ochrony środowiska, tj. osad-
ników i separatorów, jak również zabezpieczeń przed
erozją wodną skarp nasypów i wykopów wykonywa-
nych budowli ziemnych, brzegów cieków wodnych, te-
renów wyrobisk pożwirowych i poboru gliny oraz in-
nych zabezpieczeń wynikających z wydanych decyzji
o uwarunkowaniach środowiskowych lub z obowią-
zujących norm i przepisów prawnych.
Inwestycje związane z ochroną jakości wód wpły-
wających do budowanego zbiornika są realizowane
głównie w ramach zadania IV – Ochrona zlewni
zbiornika. Inwestor realizuje zakres rzeczowy zada-
nia IV w oparciu o zawarte w 2006 r. porozumienia
z Urzędami Gmin: Mucharz, Stryszów i Zembrzyce
w sprawie realizacji „Programu gospodarki wodno-
-ściekowej na terenie gmin na lata 2006–2010”.
Koszt wykonanych robót z zakresu gospodarki
wodno-ściekowej finansowanych w ramach środków
przeznaczonych na budowę zbiornika wodnego na
dzień 31 grudnia 2007 r. zamknął się kwotą 93,5
mln zł. Łączny zakres rzeczowy wykonany na tere-
nie gmin: Mucharz, Stryszów i Zembrzyce w ramach
inwestorstwa bezpośredniego oraz partycypacji
przedstawia się następująco:
— wykonanie około 96 km kolektorów kanaliza-
cji sanitarnej,
— wykonanie 7 kpl. przepompowni na sieci ka-
nalizacyjnej,
— wykonanie 3 oczyszczalni ścieków mechanicz-
no-biologicznych w Jaszczurowej, w gminie Mu-
charz, oraz w Stryszowie i Zembrzycach,
— wykonanie około 60 km sieci wodociągowej,
— wykonanie 4 zbiorników wody pitnej,
— partycypowano w rozbudowie oczyszczalni
ścieków w Suchej Beskidzkiej,
— partycypowano w rozbudowie oczyszczalni
ścieków w Wadowicach.
Równocześnie w ramach pozostałych zadań I, II
i III zostały lub będą realizowane:
— urządzenia ochrony środowiska (osadniki i se-
paratory) przy drodze do Sikorówki,
— urządzenia ochrony środowiska (osadniki i se-
paratory) przy drodze krajowej nr 28,
— urządzenia ochrony środowiska (osadniki i se-
paratory) przy drodze do Zarębek,

— planowane urządzenia ochrony środowiska
(osadniki i separatory) do zabudowy przy drodze
Stryszów–Zembrzyce i wzdłuż toru kolejowego na
tym samym odcinku.
Jakość wód w rejonie budowy zbiornika Świnna
Poręba jest monitorowana przez Wojewódzki In-
spektorat Ochrony Środowiska w Krakowie (WIOŚ).
We wnioskach końcowych z raportu WIOŚ z listopa-
da 2007 r. podano: „W przypadku wód rzeki Skawy,
podobnie jak w innych wodach rzek górskich woje-
wództwa (w górnych ich biegach), wskaźniki: man-
gan, żelazo, odczyn oraz barwa występują w warun-
kach naturalnych w podwyższonych stężeniach”.
Wskaźnikami jakości wody, przekraczającymi war-
tości dopuszczalne dla kategorii A1, podane w roz-
porządzeniu ministra środowiska z dnia 27 listopa-
da 2002 r. w sprawie wymagań, jakim powinny od-
powiadać wody powierzchniowe wykorzystywane do
zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spo-
życia, były:
— barwa rzeczywista oraz odczyn pH; oba te
wskaźniki zarówno powyżej, jak i poniżej rejonu bu-
dowy zbiornika (Zembrzyce–Świnna Poręba). Pod-
wyższone wartości tych wskaźników mogą być zda-
niem WIOŚ związane z charakterystyczną cechą
abiotyczną cieku (typ 14 – mała rzeka fliszowa). Okre-
sowo stwierdzano niewielki wzrost barwy w rejonie
budowy zbiornika, przy czym wzrost ten nie powodo-
wał zmiany kategorii A2 i towarzyszył podwyższonej
mętności i podwyższonemu stężeniu żelaza;
— mangan w rzece Skawie poniżej przekroju za-
pory odpowiada kategorii A2 (najwyższa notowana
wartość 0,069 mg Mn/l, co stanowi przekroczenie
o 38% wartości dopuszczalnej dla A1 wynoszącej
0,05 mg Mn/l i jest niższe o 31% od wartości dopusz-
czalnej dla A2 wynoszącej 0,1 mg Mn/l).
Dotychczasowe badania WIOŚ w rejonie budowy
zbiornika nie wykazały zmiany zapachu, nie stwier-
dzono również większego wzrostu stężeń innych za-
nieczyszczeń organicznych. W bieżącym roku inwe-
stor ponownie zleca dodatkowe badania monitorin-
gowe do WIOŚ.
W celu uzyskania informacji na temat prognozo-
wanej jakości wody w nowo budowanym zbiorniku
Świnna Poręba inwestor zlecił w roku ubiegłym dwa
opracowania: „Prognoza jakości wody w nowo budo-
wanym zbiorniku wodnym Świnna Poręba i w rzece
Skawie poniżej zbiornika” oraz „Badanie i prognoza
migracji manganu do wód rzeki Skawy w rejonie re-
alizowanego zbiornika wodnego Świnna Poręba”.
Termin wykonania opracowań został ustalony na
koniec 2008 r. z uwagi na potrzebę dodatkowych po-
miarów i obserwacji, które prowadzone są przez wy-
konawców tych prac oraz dodatkowo przez WIOŚ.
W ekspertyzach zostaną wykorzystane również
obecnie zbierane wyniki monitoringu jakości wody
surowej i uzdatnionej Wadowickiego Przedsiębior-
stwa Wodociągów i Kanalizacji.
Dotychczasowe wyniki z ww. badań wykazały, że
wzrost manganu rozpuszczonego ponad wartości
617
dopuszczalne dla kategorii A1 występuje głównie
w okresie niżówek. Najwyższe stężenia tego wskaź-
nika występują w Skawie poniżej przekroju zapory,
gdzie maksymalna wartość nie przekroczyła do-
puszczalnej dla kategorii A2 i wynosiła 0,07 mg Mn/
l, a w skrajnych przypadkach wzrost manganu roz-
puszczonego osiągał wartości 0,094–0,097 mg Mn/l
(według raportów WPWiK w Wadowicach z dnia: 24
października 2007 r. i 8 lutego 2008 r.). Wzrost ten
spowodowany jest obecnie podwyższonym przecho-
dzeniem manganu dwuwartościowego z wód pod-
ziemnych do wód powierzchniowych w rejonie wyro-
bisk żwirowych. Stężenia manganu przy ujęciu wody
dla Wadowic spadają średnio około 30% na skutek
utleniania i wytrącania się manganu w rzece.
W okresach intensywnych prac ziemnych w ko-
rycie lub przy brzegu rzeki występuje wzrost mętno-
ści wody (najwyższa notowana wartość według ba-
dań WIOŚ w przekroju poniżej zapory to 22 NTU).
Podwyższona mętność wody występuje też przy opa-
dach deszczu, a w okresie wezbrań wartość tego
wskaźnika jest bardzo wysoka (kilkaset i więcej
NTU) i wynika z dużej podatności zlewni rzeki Ska-
wy na erozję. Wskaźnik ten nie jest limitowany
w ww. rozporządzeniu, natomiast dla kategorii A1
stężenie zawiesiny ogólnej nie powinno przekraczać
wartości 25 mg/l, a dla A2 – 30 mg/l.
Równocześnie informujemy, że w dniach od 29
maja do 4 czerwca 2007 r. Wojewódzki Inspektorat
Ochrony Środowiska w Krakowie przeprowadził
kontrolę realizowanych robót wykonywanych w ra-
mach przedsięwzięcia inwestycyjnego pn. „Budowa
zbiornika wodnego Świnna Poręba na rzece Skawie”
(protokół z kontroli nr 288/07). Kontrola miała cha-
rakter interwencyjny i została wnioskowana przez
Starostwo Powiatowe w Wadowicach w związku ze
stwierdzeniem przez Wadowickie Przedsiębiorstwo
Wodociągów i Kanalizacji pogorszenia się jakości
wody pitnej, której źródłem jest rzeka Skawa poniżej
budowanego zbiornika. Zgodnie z treścią protokołu
cyt.: „badania jakości wody w zakresie wskaźników
fizykochemicznych i bakteriologicznych nie wykaza-
ły, aby woda była niezdatna do picia, jednak stwier-
dzono od pewnego czasu bardzo wysoki przyrost
stężenia manganu (górna granica dopuszczalna.),
który dawniej nie występował. WPWiK nie posiada
urządzeń dla redukcji tego metalu. Pogorszenie
w smaku wód sugerowało zmiany w biocenozie wód
rzeki”. W czasie kontroli dokonano szczegółowej wi-
zji lokalnej na wszystkich obiektach budowy. Kon-
trola nie stwierdziła żadnych nieprawidłowości, lecz
wykazała, że „środki transportu poruszają się wcze-
śniej przygotowanymi utwardzonymi drogami we-
wnętrznymi. Są to środki transportu nowoczesne,
w dobrym stanie technicznym i ich prace na tym te-
renie nie stanowią zagrożenia dla czystości wód”,
a w konkluzji cyt.: „Stwierdza się dobrą organizację
robót, ścisłe wyznaczenia poruszania się pojazdów
i sprzętu, izolację koryta rzeki od realizacji zadań”.
618
Odnosząc się do kwestii poboru wody dla wodo-
ciągu wadowickiego ze zbiornika Świnna Poręba
z głębokości 4 m poniżej zwierciadła wody – pozwo-
liłoby to prawdopodobnie ujmować wodę mniej za-
nieczyszczoną od tej, jaka będzie w obecnej lokaliza-
cji ujęcia. Jednak realizacja takiego wariantu wy-
maga przede wszystkim zmiany podstawowych
funkcji zbiornika z przeciwpowodziowego i rekre-
acyjnego na przeciwpowodziowy i do zaopatrzenia
w wodę do picia ze strefą ochronną, obejmującą część
zbiornika i ograniczoną rekreacją. Na taką realiza-
cję nie wyrażają zgody samorządy i społeczeństwo
gmin zlokalizowanych na obrzeżu budowanego
zbiornika wodnego w Świnnej Porębie, upatrując ko-
rzyści z wykorzystania zbiornika do celów tury-
stycznych.
W tej sytuacji rozwiązaniem bardziej racjonal-
nym wydaje się modernizacja stacji uzdatniania
wody w Wadowicach, z uwzględnieniem linii techno-
logicznej usuwania manganu. W przypadku gdy zle-
cone opracowania pn.: „Prognoza jakości wody
w nowo budowanym zbiorniku wodnym Świnna Po-
ręba i w rzece Skawie poniżej zbiornika” oraz „Ba-
danie i prognoza migracji manganu do wód rzeki
Skawy w rejonie realizowanego zbiornika wodnego
Świnna Poręba” potwierdzą bezpośredni wpływ re-
alizowanych robót i zbiornika na zawartość manga-
nu w wodzie, inwestor nie będzie uchylał się od par-
tycypowania w kosztach modernizowanej linii tech-
nologicznej redukcji manganu.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła Jana Kochanowskiego
w sprawie ponownego przeliczenia podstawy
wymiaru emerytury lub renty w myśl ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (558)
W związku z przesłanym przy wystąpieniu Pana
Marszałka z dnia 14 lutego 2008 r., znak SPS-024-
-558/08, zapytaniem pana posła Jana Kochanow-
skiego „w sprawie ponownego przeliczenia podstawy
wymiaru emerytury lub renty w myśl ustawy o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych” uprzejmie informuję, że każdy emeryt
i rencista może zgłosić wniosek o ponowne oblicze-
nie wysokości świadczenia od nowej podstawy wy-
miaru. Do wniosku o przeliczenie świadczenia zain-
teresowany zobowiązany jest jednak przedłożyć do-
kumenty potwierdzające wysokość przychodu stano-
wiącego podstawę wymiaru składek na ubezpiecze-
nie społeczne w wybranym przez siebie okresie.
Zasady przeliczania emerytury od nowej podsta-
wy wymiaru są określone przepisami art. 110 i 111
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(tekst jednolity: Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, ze
zm.), natomiast rodzaje środków dowodowych, któ-
rymi można dokumentować wysokość wynagrodze-
nia stanowiącego podstawę wymiaru składek, okre-
ślają przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świad-
czenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 10, poz. 49,
z późn. zm.).
W świetle tych przepisów dokumentem potwier-
dzającym wysokość wynagrodzeń w celu ustalenia
(przeliczenia) podstawy wymiaru emerytury jest za-
świadczenie wystawione przez pracodawcę na dru-
ku, według wzoru określonego przez Zakład Ubez-
pieczeń Społecznych (aktualnie druk Rp 7), lub legi-
tymacja ubezpieczeniowa zawierająca stosowne wpi-
sy o okresach zatrudnienia i wysokości osiąganego
w tych okresach wynagrodzenia, która – w przypad-
ku załączenia jej do wniosku w oryginale – stanowi
samoistny środek dowodowy w postępowaniu
o świadczenia emerytalno-rentowe.
Wymaga podkreślenia, że począwszy od 1959 r.
– zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 6 października 1959 r. w sprawie legity-
macji ubezpieczeniowych (Dz. U. Nr 56, poz. 338)
wydanego w oparciu o art. 70 ust. 2 dekretu z dnia
25 czerwca 1954 r. o powszechnym zaopatrzeniu
emerytalnym pracowników i ich rodzin (tekst jedno-
lity: Dz. U. z 1958 r. Nr 23, poz. 97 z późn. zm.) – le-
gitymacja ubezpieczeniowa była podstawowym do-
wodem objęcia pracownika ubezpieczeniem społecz-
nym. Obowiązek przedstawienia zakładowi pracy
legitymacji ubezpieczeniowej dla dokonania w niej
odpowiednich wpisów spoczywał na pracowniku, co
jednoznacznie wynikało z przepisu § 6 pkt 3 tego
rozporządzenia.
Problem braku zaświadczeń o wysokości osią-
ganego w poszczególnych okresach wynagrodzenia
oraz wpisów w legitymacjach ubezpieczeniowych
wynika więc najczęściej jedynie z braku indywidu-
alnej aktywności i przezorności samych zaintereso-
wanych.
Ustalając podstawę wymiaru świadczeń, uwzględ-
nia się wyłącznie prawidłowo i niepodważalnie udo-
kumentowane wysokości dochodów osiąganych
z pracy, nie ma natomiast miejsca na domniemanie
co do wysokości wypłaconego pracownikowi wyna-
grodzenia. Zaświadczenie o wysokości zarobków po-
winno być zatem wystawione przez pracodawcę (lub
prawnego następcę pracodawcy) na podstawie doku-
mentacji płacowej. Jeżeli dokumentacja taka nie ist-
nieje, dopuszczalne jest ustalenie wysokości wyna-
grodzenia na podstawie dokumentacji zastępczej,
tj. akt osobowych pracownika (umowa o pracę, an-
gaże, pisma o powołaniu, mianowaniu oraz inne pi-

sma określające wynagrodzenie danej osoby), jed-
nak pod warunkiem że wysokość poszczególnych
składników wynagrodzenia została w tych doku-
mentach określona kwotowo, a wykazane składniki
podlegały składce na ubezpieczenie społeczne.
Przy ustalaniu podstawy wymiaru świadczeń
z dokumentacji zastępczej obowiązuje bowiem ścisła
zasada uwzględniania tylko takich składników wy-
nagrodzenia określonego w aktach osobowych, któ-
re przysługiwały bezwarunkowo w czasie trwania
zatrudnienia jako stałe składniki w określonej wy-
sokości – np. wynagrodzenie zasadnicze, stałe do-
datki określone kwotowo itp. Inne składniki wyna-
grodzenia, podlegające obowiązkowi ubezpieczenia
społecznego – premie, nagrody czy dodatki – mogą
być uwzględnione tylko wówczas, jeżeli zachowana
dokumentacja wskazuje niewątpliwie na ich faktycz-
ną wypłatę w określonej wysokości.
Nie można więc uwzględniać premii, nagród czy
dodatków, określonych w dokumentacji osobowej
pracownika jako składniki wynagrodzenia przysłu-
gujące warunkowo (np. uzależnione od wykonania
planu produkcyjnego) lub uznaniowo i wypłacanych
w zmiennych wysokościach, w razie braku doku-
mentów potwierdzających ich wysokość i wypłatę.
W przypadku gdy w aktach osobowych pracownika
wynagrodzenie określone jest stawką godzinową,
dopuszczalne jest ustalenie wynagrodzenia stano-
wiącego podstawę wymiaru świadczenia tylko wów-
czas, jeżeli zachowały się dane dotyczące ilości go-
dzin, jaką pracownik faktycznie przepracował w da-
nym okresie na określonym stanowisku (dziennie,
tygodniowo lub miesięcznie).
Uważam, że dopuszczenie możliwości dokumen-
towania zarobków na podstawie wiarygodnej doku-
mentacji zastępczej stanowi optymalne rozwiązanie
problemu osób, które nie są w stanie przedłożyć za-
świadczenia wystawionego na podstawie dokumen-
tacji płacowej.
Obowiązujące do końca 1990 r. przepisy o archi-
wizacji zobowiązywały zakłady pracy do przecho-
wywania dokumentacji płacowej pracowników
przez okres 12 lat, natomiast akt osobowych przez
okres 50 lat od zwolnienia pracownika. Dlatego też
w przepisach o emeryturach i rentach jako podsta-
wową przyjęto zasadę, że do podstawy wymiaru
tych świadczeń przyjmuje się zarobki z 10 kolejnych
lat wybranych z ostatniego 20-lecia, czyli z okresu
przypadającego po roku 1979. Począwszy od 1 stycz-
nia 1991 r. – zgodnie z rozporządzeniem ministra
finansów z dnia 15 stycznia 1991 r. w sprawie zasad
prowadzenia rachunkowości (Dz. U. Nr 10, poz. 35)
– archiwa państwowe nie wydają zezwolenia na li-
kwidowanie dokumentacji płacowej zakładów pra-
cy przed upływem 50-letniego okresu jej przecho-
wywania.
Likwidacja zakładu pracy nie zawsze przekreśla
możliwość uzyskania potrzebnych dowodów dot. wy-
sokości zarobków.
619
Jeżeli zakład pracy został zlikwidowany, a było
to przedsiębiorstwo państwowe, były pracownik
powinien zwrócić się o wydanie odpowiednich do-
kumentów do sukcesorów zlikwidowanego pań-
stwowego zakładu pracy. Sukcesorami mogą być
np. przedsiębiorstwa państwowe, które powstały
w wyniku zmian organizacyjnych, czy też spółki
prawa cywilnego lub handlowego, które powstały
po sprywatyzowaniu przedsiębiorstwa państwowe-
go i przejęły majątek oraz akta zlikwidowanego
przedsiębiorstwa.
W razie braku sukcesora osoba zainteresowana
może zwrócić się do organu założycielskiego albo
nadrzędnego swojego byłego pracodawcy, którymi
najczęściej byli wojewoda lub właściwy minister.
Organy nadrzędne mają bowiem obowiązek praw-
ny przejmowania, zabezpieczania i udostępniania
dokumentacji pracowniczej po zlikwidowanych lub
zniesionych państwowych jednostkach organiza-
cyjnych.
Jeżeli nie ma możliwości uzyskania wymaganych
dowodów (zaświadczenia pracodawcy lub legityma-
cji ubezpieczeniowej), możliwe jest przedłożenie
w organie rentowym kopii dokumentacji płacowej
sporządzonej przez archiwum lub inną instytucję
przechowującą dokumentację danego zakładu pracy.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych, aby ułatwić
ubezpieczonym poszukiwanie dokumentacji płaco-
wo-osobowej, opracował – na podstawie informacji
z urzędów wojewódzkich, ministerstw, urzędów cen-
tralnych i archiwów państwowych – „Wykaz zlikwi-
dowanych lub przekształconych zakładów pracy”.
Zawiera on wciąż aktualizowany alfabetyczny spis
zakładów, ze wskazaniem obecnego miejsca prze-
chowywania dokumentacji osobowej i płacowej by-
łych pracowników. Jest dostępny do wglądu w każ-
dym organie rentowym, jak również na stronie in-
ternetowej ZUS-u.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że – zgodnie
z art. 80 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o sys-
temie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity:
Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74, z późn. zm.) – w celu
ustalenia prawa do świadczeń oraz ich wysokości
ubezpieczeni zobowiązani są m.in. do przedstawia-
nia stanów faktycznych mających wpływ na prawo
lub wysokość świadczeń oraz przedkładania stosow-
nych środków dowodowych.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest instytucją
zobowiązaną do ustalenia prawa i wysokości świad-
czeń z zakresu ubezpieczenia społecznego przy ści-
słym i precyzyjnym stosowaniu obowiązujących
przepisów. W przypadku stwierdzenia braku odpo-
wiednich dokumentów, czy też złożenia dokumenta-
cji zawierającej nieścisłości albo budzącej jakiekol-
wiek wątpliwości ZUS ma prawo wydać decyzję od-
mowną, a osoby zainteresowane mogą dochodzić
swoich praw w sądowym postępowaniu odwoław-
czym (w myśl art. 118 ust. 7 ustawy z dnia 17 grud-
nia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS – zgodnie
z art. 83 ust. 2 ww. ustawy z dnia 13 października
620
1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych – na
podstawie art. 4779 –47714a ustawy z dnia 17 listopa-
da 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego – Dz. U.
Nr 43, poz. 296, z późn. zm.).
W postępowaniu sądowym dopuszczalne jest
przeprowadzenie wszelkich dowodów dla wykazania
okoliczności mających wpływ na prawo do świadcze-
nia i jego wysokość – i to zarówno wtedy gdy Zakład
Ubezpieczeń Społecznych kwestionuje treść załączo-
nych do wniosku dokumentów, jak i wówczas gdy
osoba ubiegająca się o świadczenie z różnych przy-
czyn nie może takich dokumentów przedstawić. Sąd
ma bowiem obowiązek rozważenia na nowo całego
zebranego w sprawie materiału oraz prawo do jego
własnej oceny (art. 233 § 1 K.p.c.).
Stosownie do art. 365 § 1 K.p.c. prawomocny wy-
rok sądu – niezależnie od uzasadnienia tego roz-
strzygnięcia – wiąże nie tylko strony i sąd, który go
wydał, lecz również inne sądy i inne organy pań-
stwowe, w tym Zakład Ubezpieczeń Społecznych.
Odnosząc się do poruszonego w zapytaniu pana
posła problemu tzw. starego portfela emerytur i rent,
czyli świadczeń przyznanych lub waloryzowanych
w latach 1993–1998, których wysokość została usta-
lona przy zastosowaniu kwoty bazowej niższej niż
100% przeciętnego wynagrodzenia aktualnego na
dzień ustalenia wysokości świadczenia, uprzejmie
wyjaśniam, że kwestię likwidacji zróżnicowania
kwot bazowych reguluje art. 194a ustawy z dnia 17
grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych zakończył już
przeliczanie emerytur i rent przysługujących oso-
bom, które urodziły się przed 1930 r. (podwyżki do-
konano w latach 2005–2006). Przeliczenie świad-
czeń przysługujących osobom młodszym, urodzo-
nym po dniu 31 grudnia 1929 r., miało być rozłożone
na 4 lata, poczynając od 1 marca 2007 r., a kończąc
na 1 marca 2010 r. Zgodnie jednak ze znowelizowa-
nym z dniem 1 stycznia 2008 r. ust. 5 art. 194a ww.
ustawy – od dnia 1 marca 2008 r. wysokość pobiera-
nych przez te osoby emerytur i rent zostanie obliczo-
na ponownie, od kwoty bazowej podwyższonej do
100% przeciętnego wynagrodzenia przyjętego do
ustalenia ich wysokości, z uwzględnieniem wszyst-
kich kolejnych waloryzacji, jakie miały miejsce od
dnia ich przyznania.
Należy podkreślić, że obowiązujące przepisy nie
przewidują wyrównań za lata ubiegłe. To oznacza, iż
emeryci i renciści otrzymują wyższe świadczenia od
terminu, w którym zgodnie z ww. ustawą podlegają
one ponownemu obliczeniu z urzędu.
Przedstawiając powyższe, pragnę dodać, że Try-
bunał Konstytucyjny w orzeczeniu z dnia 30 paź-
dziernika 2007 r. (sygn. akt P 36/06) uznał, że arty-
kuł art. 194a ust. 4 i 5 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z FUS zawierający
mechanizm stopniowego przeliczenia świadczeń jest
zgodny z wyrażoną w art. 2 Konstytucji RP zasadą
sprawiedliwości społecznej oraz wyrażoną w art. 32
konstytucji zasadą równości wobec prawa i zakazu
dyskryminacji.
W myśl art. 190 pkt 1 Konstytucji RP orzeczenia
Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie
obowiązującą i są ostateczne.
Ponadto uprzejmie wyjaśniam, że w 1994 r. nie
wydano żadnych przepisów wstrzymujących walory-
zację świadczeń na okres 2 lat. Emerytury i renty
podlegały waloryzacji w 1995 r. dwukrotnie: od
1 marca i od 1 grudnia. Kolejna waloryzacja nastą-
piła 1 września 1996 r.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie likwidacji skutków przymrozków
i długotrwałego braku opadów na Podkarpaciu
w okresie wschodów i pierwszej fazy wegetacji
roślin uprawnych (560)
W związku z przesłanym przy piśmie z dnia 14
lutego 2008 r., znak: SPS-024-560/08, zapytaniem
posła Marka Kuchcińskiego w sprawie likwidacji
skutków przymrozków i długotrwałego braku opa-
dów na Podkarpaciu w okresie wschodów i pierwszej
fazy wegetacji roślin uprawnych uprzejmie Pana
Marszałka informuję, co następuje.
Zgodnie z informacją uzyskaną od wojewody pod-
karpackiego (pismo z dnia 28 lutego 2008 r., znak
ŚR.VI-5220/4/08) wiosenne przymrozki na terenie
woj. podkarpackiego miały miejsce w dniach 1–2 maja
ubiegłego roku. Spowodowały one znaczne straty
zwłaszcza w przypadku upraw sadowniczych.
Na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szczegółowego
zakresu i kierunków działań Agencji Restruktury-
zacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich re-
alizacji (Dz. U. Nr 77, poz. 514) udzielane są od
1 maja 2007 r. preferencyjne kredyty na wznowienie
produkcji w gospodarstwach rolnych i działach spe-
cjalnych produkcji rolnej dla producentów rolnych
poszkodowanych w wyniku klęski m.in. wymarznię-
cia i suszy (do 30 kwietnia 2007 r. kredyty te udzie-
lane były na podstawie rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 30 stycznia 1996 r. w sprawie szczegó-
łowych kierunków działań Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich realiza-
cji (Dz. U. Nr 16, poz. 82, z późn. zm.). Warunkiem
uruchomienia linii kredytów klęskowych jest doko-

nanie oszacowania szkód przez komisję powołaną
przez wojewodę w ciągu 2 miesięcy od dnia stwier-
dzenia skutków klęski oraz wystąpienie właściwego
wojewody do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z wnioskiem o uruchomienie linii kredytów klęsko-
wych w ciągu 3 miesięcy od dnia stwierdzenia skut-
ków klęski.
Zgodnie z warunkami i zasadami udzielania
kredytów z dopłatami Agencji Restrukturyzacji i Mo-
dernizacji Rolnictwa do oprocentowania na wzno-
wienie produkcji w gospodarstwach rolnych i dzia-
łach specjalnych produkcji rolnej powyższe kredyty
klęskowe mogą być udzielane przez banki w termi-
nach:
— do 31 grudnia tego samego roku – w przypad-
ku zgód na uruchomienie linii kredytowych wyda-
nych przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi w okre-
sie od 1 stycznia do 31 maja,
— do 30 czerwca następnego roku – w przypadku
zgód na uruchomienie linii kredytowych wydanych
przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi w okresie od
1 czerwca do 31 grudnia.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi pismami z dnia
27 sierpnia 2007 r., znak Fwe- 3133/124/KK/07/
4006, oraz z dnia 08 stycznia 2008 r., znak Fwe-
3133/02/KK/08/152, wyraził zgodę na uruchomienie
preferencyjnej linii kredytowej na wznowienie pro-
dukcji dla 1494 gospodarstw rolnych i działów spe-
cjalnych produkcji rolnej (w tym także sadowni-
czych), poszkodowanych w wyniku klęski wymarz-
nięcia w 2007 roku, położonych na terenie gmin woj.
podkarpackiego. A zatem rolnicy gmin wymienio-
nych we wniosku wojewody podkarpackiego, u któ-
rych oszacowano zakres i wysokość szkód spowodo-
wanych klęską wymarznięcia w 2007 r., mogą ubie-
gać się o preferencyjne kredyty na wznowienie pro-
dukcji rolnej.
Zgodnie z wnioskiem wojewody podkarpackiego
w wyniku przymrozków na obszarze 74 gmin łączna
wartość strat oszacowanych przez komisje wyniosła
32 851 479 zł.
Pragnę nadmienić, że w związku ze znacznymi
stratami w uprawach rolnych spowodowanymi wy-
marznięciami w ubiegłym roku Rada Ministrów
w dniu 3 lipca 2007r. podjęła uchwałę w sprawie
ustanowienia programu pomocy dla gospodarstw
rolnych, grup producentów rolnych, wstępnie uzna-
nych grup producentów owoców i warzyw, uznanych
organizacji producentów owoców i warzyw lub
przedsiębiorstw przetwórstwa rolno-spożywczego
w celu złagodzenia szkód spowodowanych wymarz-
nięciami w uprawach rolnych.
Program ten przewiduje udzielanie m.in. nastę-
pujących form pomocy:
1. Stosowanie dopłat do oprocentowania kredy-
tów bankowych na wznowienie produkcji w gospo-
darstwach rolnych lub działach specjalnych produk-
cji rolnej znajdujących się na obszarach, gdzie szko-
dy powstały w związku z klęską wymarznięcia.
Kwota kredytu nie może przekroczyć wysokości
621
szkód w uprawach rolnych oszacowanych przez ko-
misję powołaną przez wojewodę, natomiast wyso-
kość pomocy agencji nie może przekroczyć: 80%
kwoty obniżenia dochodu, wynikającego z opinii wo-
jewody, lub 90% kwoty obniżenia dochodu, wynika-
jącego z opinii wojewody – dla gospodarstw rolnych
położonych na obszarach ONW i Natura 2000. Kre-
dyt może zostać udzielony na okres 4 lata w przy-
padku nakładów na zakup rzeczowych środków do
produkcji rolnej i 5 lat na zakup kwalifikowanego
materiału szkółkarskiego na odtworzenie sadu.
Oprocentowanie kredytu dla kredytobiorcy, przy
obowiązującej stopie redyskonta, wynosi aktualnie
2,16%. Od kredytobiorcy nie jest wymagane wnie-
sienie udziału własnego, natomiast kredytobiorca
w przypadku kredytów obrotowych winien w termi-
nie 3 miesięcy od dnia pobrania środków finanso-
wych z banku udokumentować co najmniej 50% wy-
datków poniesionych na zakupy dokonane po dniu
wystąpienia szkody.
2. Wydłużenie do 5 lat okresu spłaty zaciągnię-
tych wcześniej kredytów na wznowienie produkcji
w gospodarstwach rolnych i działach specjalnych
produkcji rolnej poszkodowanych w wyniku tej klę-
ski. Spłata pozostałych kredytów z dopłatami do
oprocentowania ze środków ARiMR może być pro-
longowana zgodnie z warunkami określonymi w umo-
wach zawartych, zgodnie z przepisami rozporządze-
nia Rady Ministrów z dnia 30 stycznia 1996 r. w spra-
wie szczegółowych kierunków działań Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposo-
bów ich realizacji (Dz. U. Nr 16, poz. 82, z późn. zm.),
przez ARiMR z bankami.
3. Podwyższenie z 35% do 50% dopłaty do skład-
ki ubezpieczenia upraw rolnych wymienionych w usta-
wie z dnia 7 lipca 2005 r. o ubezpieczeniach upraw
rolnych i zwierząt gospodarskich (Dz. U. Nr 150,
poz. 1249, z późn. zm.). Zmiana ta została dokonana
w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 29 maja
2007 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie do-
płat do składek z tytułu ubezpieczenia upraw rol-
nych i zwierząt gospodarskich (Dz. U. Nr 98, poz.
649). Na 2008 rok dopłata do składki ubezpieczenia
ustalona została również w wysokości 50% składki.
4. Stosowanie przez prezesa Kasy Rolniczego
Ubezpieczenia Społecznego pomocy, na indywidual-
ny wniosek rolnika poszkodowanego wymarznięcia-
mi w uprawach rolnych, ulg w opłacaniu bieżących
składek na ubezpieczenie społeczne oraz regulowa-
niu zaległości z tego tytułu w formie odraczania ter-
minu płatności składek i rozkładania ich na dogod-
ne raty.
5. Stosowanie przez prezesa Agencji Nierucho-
mości Rolnych ulg w opłatach czynszu dzierżawnego
w związku z wymarznięciami w uprawach rolnych
na podstawie art. 700 Kodeks cywilny.
6. Stosowanie przez wójtów, burmistrzów lub
prezydentów miast w uzasadnionych przypadkach
ulg i zwolnień w opłatach podatku rolnego, na pod-
stawie ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku
622
rolnym (Dz. U. z 2006 r. Nr 136, poz. 969, z późn. zm.),
w związku z wymarznięciami w uprawach rolnych.
7. Wprowadzenie zmian w zasadach ustalania
dochodu z 1 ha przeliczeniowego w gospodarstwach
rolnych dla celów przyznawania pomocy stypendial-
nej i socjalnej rodzinom rolniczym poszkodowanym
na skutek wymarznięć w uprawach rolnych.
8. Udzielanie gospodarstwom rolnym, które po-
niosły szkody na skutek wymarznięć w uprawach
rolnych, pomocy na podstawie ustawy z dnia 12
marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64,
poz. 593, z późn. zm.).
Zgodnie z informacją uzyskaną od wojewody pod-
karpackiego występujące lokalnie na terenie woje-
wództwa dłuższe okresy braku opadów atmosferycz-
nych nie spowodowały większych strat w uprawach
rolnych (do żadnej z komisji gminnych powołanych
na terenie województwa podkarpackiego nie wpły-
nęło zgłoszenie o potrzebie oszacowania strat).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie likwidacji abonamentu
radiowo-telewizyjnego (561)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Marka Kuchcińskiego w spra-
wie likwidacji abonamentu radiowo-telewizyjnego,
z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-561/08),
uprzejmie przesyłam następujące informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, że zarówno radio,
jak i telewizja publiczna są dobrami narodowymi
i nie można ich stawiać w sytuacji nadzwyczajnego
wyzwania finansowego, pozbawiając w zupełności
dofinansowania ze strony państwa.
W związku z niedostatecznymi uregulowaniami
kwestii abonamentu radiowo-telewizyjnego koniecz-
nym jest podjęcie prac legislacyjnych w tej materii.
Abonament nie zostanie zlikwidowany, zanim nie
zostanie dopracowany alternatywny sposób dofi-
nansowywania mediów publicznych przez państwo.
Minister kultury i dziedzictwa narodowego nie po-
dejmie decyzji o likwidacji abonamentu, w momen-
cie kiedy nie ma alternatywy, czyli nie ma innego
sposobu finansowania misyjności w polskim radiu
i polskiej telewizji. Decyzje w tej sferze będą podej-
mowane kompleksowo i równolegle. Nie może być
likwidacji abonamentu, jeżeli nie ma wskazania źró-
dła pokrycia luki, która pojawi się w środkach tele-
wizji publicznej i radia publicznego. Pomysły na za-
stąpienie abonamentu nie są jeszcze w pełni dopra-
cowane i potrzeba czasu, zanim zostanie wybrany
najlepszy z nich.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że prace w za-
kresie zastąpienia opłat abonamentowych przez
nowy system finansowania radiofonii i telewizji pu-
blicznej trwają obecnie w Sejmie RP. Pytania posta-
wione w interpelacji dotyczą toku prac, który nie
leży w kompetencji ministra właściwego ds. kultu-
ry i ochrony dziedzictwa narodowego. W chwili
obecnej w Sejmie RP przygotowywane są decyzje
dotyczące przedmiotowej kwestii, lecz nie przybra-
ły one jeszcze formy projektu przepisów prawnych.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż rozważania do-
tyczące różnych systemów finansowania nadawców
publicznych nie mogą być traktowane jako osta-
teczne decyzje dotyczące wyboru jednego z możli-
wych rozwiązań.
Chciałbym podkreślić, iż przy tworzeniu prawa
należy mieć na względzie przede wszystkim dobro
widzów i słuchaczy. Realizując te cele, należy za-
pewnić wypełnianie misji publicznej przez media
publiczne oraz wyasygnować środki na jej realizację.
W tej sferze nie powinny mieć miejsca działania,
które mogłyby wywoływać negatywne skutki dla
polskiej kultury.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie przywrócenia kursu pociągu
na trasie Przemyśl–Zagórz (562)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie nr SPS-024-562/08 z dnia 14 lutego 2008 r.
posła pana Marka Kuchcińskiego w sprawie przy-
wrócenia kursowania pociągu na trasie Przemyśl–
–Zagórz przedkładam poniższą informację.
Rozważając możliwość przywrócenia kursowa-
nia pociągu Przemyśl–Zagórz przez terytorium
Ukrainy, należy wziąć pod uwagę szereg aspektów,

takich jak: uwarunkowania prawne funkcjonowa-
nia transportu kolejowego w Polsce, prognozy w od-
niesieniu do ruchu pasażerskiego w przedmiotowej
relacji, stan techniczny linii kolejowych na trasie
kursowania pociągu, efektywność ekonomiczna
ewentualnego przedsięwzięcia, wola partnerów za-
granicznych.
Dodatkowe komplikacje rodzi fakt, że Ukraina
jest państwem trzecim w stosunku do państw Unii
Europejskiej i granica pomiędzy Polską a Ukrainą
jest granicą zewnętrzną obszaru UE, a od 21 grud-
nia 2007 r. stała się granicą obszaru Schengen. Moż-
na przewidywać, że ewentualny przejazd pociągu
przez terytorium Ukrainy musiałby odbywać się na
zasadzie tranzytu uprzywilejowanego bez możliwo-
ści wsiadania i wysiadania pasażerów na terytorium
naszego sąsiada, przy czym wszelkie kwestie zwią-
zane z bezpieczeństwem przejazdu, tj. np. nadzoro-
wanie przejazdu pociągu, musiałyby zostać szczegó-
łowo określone przez służby graniczne.
Kolejną bardzo ważną kwestią jest efektywność
ekonomiczna ewentualnego połączenia kolejowego.
Biorąc pod uwagę fakt, że ustawa o transporcie kole-
jowym z dnia 23 marca 2003 r. przewiduje możli-
wość dofinansowania międzynarodowych przewo-
zów pasażerskich tylko na odcinku biegnącym przez
obszar Polski, pełny koszt przejazdu pociągu przez
terytorium Ukrainy ponosiłby polski przewoźnik
bez możliwości ubiegania się o rekompensatę w ra-
mach wykonywania usług publicznych. Przy równo-
czesnym braku prognoz przewidujących znaczący,
wieloletni wzrost potoku pasażerów w rozpatrywa-
nej relacji brak jest przesłanek do zbilansowania
w przyszłości kosztów przedsięwzięcia wpływami za
przejazdy od pasażerów.
Przy rozpatrywaniu przedmiotowej kwestii nale-
ży również wziąć pod uwagę niezbędne nakłady in-
westycyjne w infrastrukturę kolejową oraz w infra-
strukturę potrzebną do sprawnego wykonywania
kontroli organów państwowych na granicy ze-
wnętrznej UE. Sam koszt rewitalizacji linii kolejo-
wych dla potrzeb przywrócenia kursowania pociągu
na trasie Przemyśl–Zagórz przez terytorium Ukra-
iny, bez inwestycji w przejściu granicznym, szacowa-
ny jest na kwotę około 105 mln zł. Wygospodarowa-
nie takich środków przez PKP PLK SA może być
problematyczne, gdyż w pierwszej kolejności środki
finansowe kierowane są na priorytetowe projekty
inwestycyjne ujęte w Programie Operacyjnym „In-
frastruktura i środowisko” na lata 2007–2013.
Należy sobie zdawać sprawę, że w przyszłości,
podobnie jak obecnie, kolejowe przejście graniczne
Krościenko–Chyrów będzie miało znaczenie przede
wszystkim dla obsługi ruchu przygranicznego w re-
gionie Podkarpacia. Kluczową rolę w obsłudze mię-
dzynarodowych połączeń dalekobieżnych Polski ze
Słowacją i Ukrainą odgrywają kolejowe przejścia
graniczne w Medyce i Muszynie.
Przejście graniczne w Krościenku niewątpliwie
poprawiłoby dostępność komunikacyjną rejonu Pod-
623
karpacia, ale otwartym pytaniem pozostaje kwestia
możliwości dofinansowania przewozów przez zama-
wiającego przewozy, którym w rozpatrywanym
przypadku byłby samorząd terytorialny.
Wychodząc jednak naprzeciw potrzebom regionu
i dostrzegając jego potencjał, przewoźnicy wykonu-
jący przewozy pasażerskie opracowali nową ofertę
przewozową na rozkład jazdy 2007/2008 poprawia-
jącą połączenia południowo-wschodniej Polski z resz-
tą kraju.
Do Przemyśla, tak jak obecnie, kursują codzien-
nie dwa pociągi ekspresowe: „Małopolska” z Gdyni
przez Warszawę i Kraków oraz „Pieniny” z Warsza-
wy przez Kraków. Nowością jest pociąg Tanich Linii
Kolejowych „Wielkopolanin” kursujący codziennie
w relacji Poznań–Przemyśl. Połączenie to zapewnia
dogodną komunikację z Wielkopolską, Dolnym Ślą-
skiem, Opolszczyzną i Górnym Śląskiem.
Obsługa wspomnianego regionu została wzmoc-
niona także od strony linii Tarnów–Nowy Sącz–
–Muszyna. W ruchu lokalnym udostępnione zosta-
ły podróżnym pociągi PKP EuroCity „Józef Bem”
oraz grupa wagonów z pociągu ekspresowego „Pie-
niny”, a w weekendy także ekspres „Ernest Mali-
nowski”, zapewniające dogodne połączenie z Kra-
kowem i Warszawą.
Jestem przekonany, ze ścisła współpraca spółek
PKP Intercity i PKP Przewozy Regionalne będzie
owocowała dalszą poprawą obsługi transportowej
mieszkańców analizowanego obszaru.
Proszę o przyjęcie powyższej informacji.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 14 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie remontu dworców kolejowych
na trasie Poznań–Wrocław (563)
Odpowiadając na interpelację Posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej Pana Wiesława Szczepańskie-
go przekazaną przy piśmie z dnia 14 lutego 2008 r.
(nr SPS-024-563/08) w sprawie remontów dworców
kolejowych na trasie E59 Poznań–Wrocław, przed-
stawiam następujące informacje.
Zgodnie z wyjaśnieniami przedłożonymi przez
Zarząd PKP SA w związku z przygotowaniami do
mistrzostw Euro 2012 na trasie Poznań–Wrocław
planowane są modernizacje i remonty dworców
624

w Poznaniu, Wrocławiu, Lesznie oraz innych obiek-
tów dworcowych na przedmiotowej linii.
W odniesieniu do dworca w Poznaniu informuję,
iż obecnie trwa procedura przetargowa mająca na
celu wyłonienie wykonawcy koncepcji programowo-
-przestrzennej dla zintegrowanego centrum komu-
nikacyjnego Poznań Główny. Do czasu zakończenia
prac komisji nie jest możliwe określenie terminu
oraz zakresu prac remontowo-budowlanych. Termin
zakończenia pracy komisji upływa w dniu 08 marca
2008 r.
W odniesieniu do dworca we Wrocławiu został
ogłoszony konkurs na opracowanie koncepcji pro-
gramowo-przestrzennej obejmującej obszar PKP
ograniczony ulicami: Piłsudskiego, Suchą, Borow-
ską i tunelem przy ulicy Joannitów, uwzględniający
również koncepcję architektoniczną zagospodaro-
wania dworca Wrocław Główny.
Odnośnie do dworca w Lesznie remont budynku
dworca przewidziany jest na lata 2009–2010, wraz z
remontem dworca, który ma objąć:
— termoizolację budynku wraz z przebudową
ściany frontowej,
— wymianę instalacji c.o. związaną z przejściem
z ogrzewania węglowego na gazowe,
— nowe zagospodarowanie części ogólno dostępnej,
— nowy wystrój wnętrza a także
— planowana jest modernizacja placu dworcowego.
Dworzec w Kościanie nie jest przewidziany do re-
montu przez PKP SA. W związku z trwającym pro-
cesem przekazania obiektu gminie PKP SA podjęła
współpracę z władzami samorządowymi w celu
zmiany wyglądu dworca w Kościanie oraz nadania
mu nowej funkcji.
Dla pozostałych dworców zlokalizowanych na
rzeczonej linii harmonogram i zakres prac remonto-
wo-budowlanych przedstawiono w formie tabela-
rycznej w następujący sposób.

ROK REMONTU
L.P. NAZWA DWORCA ZAKRES PRAC
2008 2009 2010 2011 2012

1 2 3 5 6 7 8 9

remont dachu, odnowienie elewacji, malowanie

1. Luboń x
poczekalni i kas, wymiana stolarki

remont dachu, odnowienie elewacji, malowanie

2. Puszczykówko x x
poczekalni i WC

remont dachu, odnowienie elewacji, malowanie

3. Puszczykowo x x
poczekalni, kas i WC

remont dachu, odnowienie elewacji, malowanie

4. Mosina x
poczekalni, kas i WC

remont dachu, odnowienie elewacji, malowanie

5. Iłowiec x x
poczekalni i kas

remont dachu, odnowienie elewacji, malowanie

6. Czempiń x
poczekalni i kas

remont dachu, odnowienie elewacji, malowanie

7. Oborzyska Stare x
poczekalni i WC

remont dachu, odnowienie elewacji, wymiana

8. Przysieka Stara x
stolarki, malowanie poczekalni i kas

remont dachu, odnowienie elewacji, malowanie

9. Stare Bojanowo x
poczekalni i WC

remont dachu, odnowienie elewacji, malowanie

10. Lipno Nowe x
poczekalni

11. Rydzyna remont dachu, odnowienie elewacji, poczekalni, WC x

remont dachu, odnowienie elewacji, malowanie

12. Bojanowo x
poczekalni i WC

remont dachu, odnowienie elewacji, malowanie

13. Rawicz x x
poczekalni, kas, WC

remont dachu, odnowienie elewacji, wymiana

14. Wrocław Żerniki x
stolarki, remont klatki schodowej
 625

ROK REMONTU
L.P. NAZWA DWORCA ZAKRES PRAC
2008 2009 2010 2011 2012

1 2 3 5 6 7 8 9

Odnowienie elewacji, wymiana stolarki, rozbiórka

15. Wrocław Kuźniki x x
dobudówki, remont klatki schodowej

odnowienie elewacji z wykonaniem ocieplenia, wymiana

16. Wrocław Mikołajów x
stolarki, remont klatki schodowej

remont dachu, odnowienie elewacji, wymiana stolarki,

17. Wrocław Pracze x
remont klatki schodowej

naprawa dachu, odnowienie elewacji, docieplenie ścian,

18. Wrocław Psie Pole x
wymiana stolarki, remont klatki schodowej

19. Wrocław Kowale remont dachu, odnowienie elewacji, wymiana stolarki x

remont dachu, odnowienie elewacji, wymiana stolarki,

20. Wrocław Swojczyce x
remont klatki schodowej

remont dachu, odnowienie elewacji, wymiana stolarki,

21. Wrocław Leśnica x x
remont klatki schodowej

kapitalny remont dachu, naprawa i uzupełnienie

22. Wrocław Nadodrze x x
ubytków elewacji z cegły licowej, czyszczenie i mycie

23. Wrocław Brochów remont elewacji, wymiana stolarki x

24. Wrocław Zachodni remont dachu, odnowienie elewacji, wymiana stolarki x

remont dachu, odnowienie elewacji, wymiana stolarki,

25 Szewce x x
remont klatki schodowej

26. Pęgów Wykonanie wc w budynku dworca x

remont dachu, odnowienie elewacji, wymiana stolarki,

27. Oborniki Śląskie x
remont klatki schodowej

remont dachu, odnowienie elewacji, wymiana stolarki,

28. Osola x x
remont klatki schodowej, remont wc zewnętrznych

remont dachu, odnowienie elewacji, wymiana stolarki,

29. Skokowa x x
remont klatki schodowej

remont dachu, remont elewacji, wymiana stolarki,

30. Wrocław Korzeńsko x x
remont klatki schodowej

Podsekretarz stanu Odpowiedź

Juliusz Engelhardt
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r. - z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego

w sprawie możliwości przejścia na wcześniejszą

emeryturę lub inne świadczenie w przypadku
rozwiązania umowy o pracę z obecnym
pracodawcą w celu zaopiekowania się starszą
i schorowaną matką (565)

Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na

wystąpienie Pana Marszałka z dnia 14 lutego 2008 r.,
znak SPS-024-565/08, dotyczące zapytania posła
626
Jarosława Rusieckiego w sprawie możliwości przej-
ścia na wcześniejszą emeryturę lub inne świadcze-
nie w przypadku rozwiązania umowy o pracę z obec-
nym pracodawcą w celu zaopiekowania się chorą
matką wyjaśniam.
W zreformowanym systemie ubezpieczeń spo-
łecznych wprowadzonych ustawą z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353,
z późn. zm.) przyjęto generalną zasadę, że z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych przyznawane będą
emerytury należne z powodu spełnienia ryzyka
ubezpieczeniowego, tj. dożycia określonego w prze-
pisach wieku lub niemożności kontynuowania pracy
zarobkowej z powodu niezdolności do pracy, co ozna-
cza przede wszystkim przyznawanie świadczeń z chwi-
lą osiągnięcia wieku emerytalnego wynoszącego 60
lat dla kobiet oraz 65 lat dla mężczyzn i uzależnienie
wysokości świadczenia od wartości składek wpłaco-
nych do systemu ubezpieczonego.
Przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o eme-
ryturach i rentach z FUS przewidują możliwość sko-
rzystania z wcześniejszej emerytury kobietom uro-
dzonym po dniu 31 grudnia 1948 r., a przed dniem
1 stycznia 1969 r.
Regulację tę zawiera art. 46 w związku z art. 29
ustawy – stanowiąc, że prawo to przysługuje kobie-
cie po osiągnięciu 55 lat życia, jeżeli ma co najmniej
30-letni okres składkowy i nieskładkowy albo jeżeli
posiada co najmniej 20-letni okres składkowy i nie-
składkowy oraz została uznana za całkowicie nie-
zdolną do pracy.
Z możliwości przyznania emerytury na zasadach
określonych w tym przepisie może skorzystać kobie-
ta, która ostatnio przed zgłoszeniem wniosku o eme-
ryturę była pracownikiem oraz w okresie ostatnich
24 miesięcy podlegania ubezpieczeniu społecznemu
lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym po-
zostawała w stosunku pracy co najmniej przez 6 mie-
sięcy, chyba że w dniu zgłoszenia wniosku o emery-
turę jest uprawniona do renty z tytułu niezdolności
do pracy.
Warunek pozostawania ostatnio w stosunku pra-
cy, zgodnie z art. 29 ust. 3, oraz warunek posiadania
6 miesięcy ubezpieczenia pracowniczego w okresie
24 miesięcy podlegania ubezpieczeniu społecznemu
nie jest wymagany od kobiety, która przez cały okres
wymagany do przyznania emerytury podlegała
ubezpieczeniu społecznemu z tytułu pozostawania
w stosunku pracy.
Warunki wymagane ustawą muszą być spełnio-
ne najpóźniej do dnia 31 grudnia 2008 r. Ponadto
prawo do wcześniejszej emerytury przysługuje ko-
biecie, która nie jest członkiem otwartego funduszu
emerytalnego albo złożyła wniosek o przekazanie
zgromadzonych tam środków do budżetu państwa.
Na wymagany ustawą okres ubezpieczenia/za-
trudnienia składają się:
1) okresy składkowe, tj. okresy, w których była
opłacana składka na ubezpieczenie społeczne z ty-
tułu zatrudnienia lub z tytułu podlegania innemu
pozarolniczemu ubezpieczeniu społecznemu,
2) okresy nieskładkowe w myśl ustawy to m.in.
przypadające przed dniem nabycia prawa do emery-
tury lub renty okresy niewykonywania pracy w gra-
nicach do 6 lat, spowodowane koniecznością opieki
nad innym niż dziecko członkiem rodziny zaliczo-
nym do I grupy inwalidów lub uznanym za osobę
niepełnosprawną w stopniu znacznym, sprawowanej
przez członka jego rodziny w wieku powyżej 16 lat,
który w okresie sprawowania opieki nie osiągnął
przychodu przekraczającego miesięcznie połowę naj-
niższego wynagrodzenia.
Przy ustalaniu prawa do emerytury oraz renty
oraz obliczaniu ich wysokości okresy nieskładkowe
uwzględnia się w wymiarze jednej trzeciej udowod-
nionych okresów składkowych.
W odniesieniu do sytuacji pani Elżbiety Mozal
wymóg odpowiedniego okresu ubezpieczenia jest już
spełniony, natomiast nie będzie spełniony wymóg
osiągnięcia wymaganego wieku emerytalnego.
Fakt rozwiązania przez zainteresowaną umowy
o pracę z obecnym pracodawcą w celu zaopiekowa-
nia się starszą i schorowaną matką nie stanowi żad-
nej przesłanki do przyznania z tego tytułu wcze-
śniejszej emerytury.
Jeśli chodzi o uprawnienia do świadczeń z pomo-
cy społecznej, należy wskazać, że świadczeń tych
udzielają gminne i miejskie ośrodki pomocy społecz-
nej, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593,
z późn. zm.). Przyznanie świadczeń następuje co do
zasady po przeprowadzeniu rodzinnego wywiadu
środowiskowego. Kierownik ośrodka pomocy spo-
łecznej, podejmując decyzję, ocenia całość sytuacji
osobistej, rodzinnej, dochodowej i majątkowej osób
i rodzin ubiegających się o pomoc. Kryteria dochodo-
we uprawniające do świadczeń pieniężnych to 351 zł
na osobę w rodzinie i 477 zł dla osoby samotnie go-
spodarującej.
Katalog świadczeń pomocy społecznej określa
art. 36 ustawy o pomocy społecznej. Są wśród nich
świadczenia pieniężne, takie jak zasiłki stałe, okre-
sowe czy celowe, a także świadczenia niepieniężne
– pomoc rzeczowa, pobyt i usługi w ośrodku wspar-
cia, usługi opiekuńcze, pomoc w formie posiłku.
Jednym ze świadczeń z pomocy społecznej jest
składka na ubezpieczenie społeczne za osoby opie-
kujące się ciężko lub długotrwale chorym członkiem
rodziny. Zgodnie z art. 42 ustawy o pomocy społecz-
nej za osobę, która zrezygnuje z zatrudnienia w związ-
ku z koniecznością sprawowania bezpośredniej, oso-
bistej opieki nad długotrwale lub ciężko chorym
członkiem rodziny oraz wspólnie niezamieszkujący-
mi matką, ojcem lub rodzeństwem, ośrodek pomocy
społecznej opłaca składkę na ubezpieczenia emery-
talne i rentowe od kwoty kryterium dochodowego
na osobę w rodzinie, jeżeli dochód na osobę w rodzi-
nie osoby opiekującej się nie przekracza 150% kwoty
kryterium dochodowego na osobę w rodzinie (obec-

nie 526,50 zł) i osoba opiekująca się nie podlega obo-
wiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rento-
wym z innych tytułów lub nie otrzymuje emerytury
albo renty. Dotyczy to również osób, które w związ-
ku z koniecznością sprawowania opieki pozostają na
bezpłatnym urlopie.
Intencją omawianego przepisu jest umożliwienie
nabycia uprawnień emerytalnych osobom niepracu-
jącym z powodu sprawowania opieki. Z tego względu
wymagany jest związek przyczynowy między rezy-
gnacją z zatrudnienia a koniecznością opieki nad
chorą osobą – bezpośrednią przyczyną rezygnacji
z zatrudnienia powinna być konieczność sprawowa-
nia opieki.
Ze wskazaną powyżej składką nie jest jednak
związane świadczenie pieniężne. Zasiłek z pomocy
społecznej może być udzielony na ogólnych zasa-
dach, wskazanych w ustawie o pomocy społecznej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie warunków przejścia na świadczenie
przedemerytalne w 2008 r. (566)
Odpowiadając na pismo z dnia 14 lutego br. znak:
SPS-024-566/08 przekazujące zapytanie posła Jaro-
sława Rusieckiego w sprawie warunków przejścia na
świadczenia przedemerytalne, uprzejmie informuję:
Z myślą o osobach posiadających długoletni staż
pracy, a tracących zatrudnienie i z tego powodu
znajdujących się w trudnej sytuacji wprowadzo-
ne zostały świadczenia przedemerytalne. Zgod-
nie z art. 2 ust. ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r.
o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. Nr 120,
poz. 1252) prawo do świadczenia przedemerytalnego
nabywa osoba, która jest zarejestrowana jako bezro-
botna i pobierała bezpośrednio przed ubieganiem się
o świadczenie przez okres co najmniej 6 miesięcy za-
siłek dla bezrobotnych oraz:
— do dnia rozwiązania stosunku pracy lub sto-
sunku służbowego, z powodu likwidacji zakładu
pracy lub niewypłacalności pracodawcy w rozumie-
niu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych
w razie niewypłacalności pracodawcy, w którym
była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służ-
bowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukoń-
czyła co najmniej 56 lat (kobieta) oraz 61 lat (męż-
czyzna) i posiada okres uprawniający do emerytury
627
wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla
mężczyzn, lub
— do dnia rozwiązania stosunku pracy lub sto-
sunku służbowego z przyczyn dotyczących zakładu
pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20
kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytu-
cjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001), w któ-
rym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż
6 miesięcy, ukończyła co najmniej 55 lat (kobieta)
oraz 60 lat (mężczyzna) oraz posiada okres upraw-
niający do emerytury, wynoszący co najmniej 30 lat
dla kobiet i 35 dla mężczyzn, lub
— do dnia ogłoszenia upadłości prowadziła nie-
przerwanie i przez okres nie krótszy niż 24 miesiące
pozarolniczą działalność, w rozumieniu przepisów
ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie
ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887,
z późn. zm.) i za ten okres opłaciła składki na ubez-
pieczenie społeczne oraz do dnia ogłoszenia upadło-
ści ukończyła co najmniej 56 lat (kobieta) i 61 lat
(mężczyzna) i posiada okres uprawniający do emery-
tury wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat
dla mężczyzn, lub
— zarejestrowała się we właściwym urzędzie
pracy w ciągu 30 dni od dnia ustania prawa do renty
z tytułu niezdolności do pracy, pobieranej nieprze-
rwanie przez okres co najmniej 5 lat, i do dnia, w któ-
rym ustało prawo do renty, ukończyła co najmniej
55 lat (kobieta) i 60 lat (mężczyzna) i osiągnęła okres
uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej
20 lat (kobieta) i 25 lat (mężczyzna), lub
— do dnia rozwiązania stosunku pracy z przy-
czyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu prze-
pisów ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy, w którym była zatrudniona przez okres
nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawnia-
jący do emerytury wynoszący co najmniej 35 lat dla
kobiet i 40 lat dla mężczyzn, lub
— do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego roz-
wiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego,
z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalno-
ści pracodawcy, u którego była zatrudniona przez
okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres
uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej
34 lata dla kobiet i 39 lat dla mężczyzn.
Okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych zgod-
nie z art. 79 ust. 1 ustawy o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy wlicza się do okresu pra-
cy wymaganego do nabycia lub zachowania upraw-
nień pracowniczych oraz okresów składkowych w ro-
zumieniu przepisów o emeryturach i rentach z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych.
Poprzez rozwiązanie stosunku pracy rozumie się
rozwiązanie ostatniego stosunku pracy, a nie jakie-
kolwiek rozwiązanie stosunku pracy. Jednocześnie
informuję, że zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 29) ustawy
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
przez przyczyny dotyczące zakładu pracy należy ro-
zumieć:
628
a) rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku
służbowego z przyczyn niedotyczących pracowni-
ków, zgodnie z przepisami o szczególnych zasadach
rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy
z przyczyn niedotyczących pracowników lub zgod-
nie z przepisami Kodeksu pracy, w przypadku roz-
wiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego
z tych przyczyn u pracodawcy zatrudniającego mniej
niż 20 pracowników;
b) rozwiązania stosunku pracy lub stosunku
służbowego z powodu ogłoszenia upadłości praco-
dawcy, jego likwidacji lub likwidacji stanowiska pra-
cy z przyczyn ekonomicznych, organizacyjnych, pro-
dukcyjnych albo technologicznych;
c) wygaśnięcie stosunku pracy lub stosunku
służbowego w przypadku śmierci pracodawcy lub
gdy odrębne przepisy przewidują wygaśnięcie sto-
sunku pracy lub stosunku służbowego w wyniku
przejścia zakładu lub jego części na innego praco-
dawcę i niezaproponowania przez tego pracodawcę
nowych warunków pracy i płacy.
Jak z powyższego wynika, okres pobierania za-
siłku dla bezrobotnych będzie zaliczany do stażu
pracy, tak jak i praca na pół etatu w latach 1980–
–1986 (jeśli była to jedyna forma umowy o pracę
wówczas wykonywania). Natomiast w przypadku
pana Adama Nowaka, o którym pisze pan poseł,
problemem przy uzyskaniu prawa do świadczenia
przedemerytalnego może być forma rozwiązania
umowy o pracę. Jak wynika z informacji przekaza-
nych przez pana posła, pan Nowak jest obecnie za-
trudniony na podstawie umowy o pracę zawartej na
czas określony. Rozwiązanie stosunku pracy w wy-
niku wygaśnięcia umowy o pracę zawartej na czas
określony nie jest formą rozwiązania stosunku pra-
cy z przyczyn dotyczących zakładu pracy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Piotra Krzywickiego
w sprawie długiego oczekiwania pacjentów
na wizyty u lekarzy specjalistów (567)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Piotra Krzywickiego z dnia
28 stycznia 2008 r., przekazane przy piśmie pana
Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia
14 lutego 2008 r., znak: SPS-024-567/08, w sprawie
długiego czasu oczekiwania pacjentów do lekarzy
specjalistów, uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień.
Regulacje dotyczące warunków udzielania świad-
czeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych, w tym zasady prowadzenia list oczeku-
jących na te świadczenia, zostały określone w usta-
wie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.) i aktach wykonaw-
czych do tej ustawy.
Zgodnie z przepisami ww. ustawy dostęp świad-
czeniobiorców do świadczeń specjalistycznych w am-
bulatoryjnej opiece zdrowotnej i świadczeń opieki
zdrowotnej w szpitalach jest uzależniony od terminu
zgłoszenia i kryteriów medycznych. Zasady funkcjo-
nowania kolejek oczekujących precyzuje, wydane na
podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 20
ust. 11 ww. ustawy, rozporządzenie ministra zdro-
wia z dnia 26 września 2005 r. w sprawie kryteriów
medycznych, jakimi powinni się kierować świadcze-
niodawcy, umieszczając świadczaniobiorców na li-
stach oczekujących na udzielenie świadczenia opieki
zdrowotnej (Dz. U. Nr 200, poz. 1661).
Na podstawie ww. rozporządzenia świadczenio-
dawca, mając na uwadze stan zdrowia świadczenio-
biorcy, rokowania co do dalszego przebiegu choroby,
chorób współistniejących, mających wpływ na cho-
robę, z powodu której ma być udzielone świadczenie,
oraz zagrożenie wystąpienia, utrwalenia lub pogłę-
bienia niepełnosprawności, dokonuje kwalifikacji
świadczeniobiorcy do kategorii medycznej „przypa-
dek pilny” (jeżeli istnieje konieczność pilnego udzie-
lenia świadczenia ze względu na dynamikę procesu
chorobowego i możliwość szybkiego pogorszenia sta-
nu zdrowia lub znaczące zmniejszenie szans na po-
wrót do zdrowia) lub „przypadek stabilny” (tj. inny
niż stan nagły i przypadek pilny). Świadczeniobiorcę
zakwalifikowanego do kategorii medycznej „przypa-
dek pilny” umieszcza się na liście oczekujących
przed świadczeniobiorcami zakwalifikowanymi do
kategorii medycznej „przypadek stabilny”. Świad-
czeniobiorców, którzy wymagają okresowego, w ści-
śle ustalonych terminach, wykonywania kolejnych
etapów świadczenia, przyjmuje się w celu udzielenia
tego świadczenia zgodnie z planem leczenia, o czym
stanowi § 4 przywołanego rozporządzenia. W przy-
padku zmiany stanu zdrowia świadczeniobiorcy,
wskazującej na potrzebę wcześniejszego niż w usta-
lonym terminie udzielenia świadczenia, świadcze-
niobiorca informuje o tym świadczeniodawcę, który,
jeżeli to wynika z kryteriów medycznych, koryguje
odpowiednio termin udzielania świadczenia i infor-
muje niezwłocznie świadczeniobiorcę o nowym ter-
minie. W stanach nagłych świadczenia opieki zdro-
wotnej są udzielane świadczeniobiorcy niezwłocznie
(art. 19 ww. ustawy).
Jednocześnie należy zaznaczyć, iż zgodnie z art. 29
przywołanej ustawy świadczeniobiorca ma prawo
wyboru świadczeniodawcy udzielającego ambulato-
ryjnych świadczeń specjalistycznych spośród świad-

czeniodawców posiadających umowy o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej, co umożliwia dokona-
nie wyboru świadczeniodawcy, u którego czas ocze-
kiwania na określone świadczenie opieki zdrowotnej
jest najkrótszy. Informacje o prowadzonych przez
świadczeniodawców listach oczekujących i średnim
czasie oczekiwania na udzielenie poszczególnych
świadczeń opieki zdrowotnej są publikowane na
stronie internetowej oddziału wojewódzkiego fundu-
szu, właściwego ze względu na miejsce udzielenia
świadczenia, oraz aktualizowane co najmniej raz
w miesiącu. Narodowy Fundusz Zdrowia zobowią-
zany jest do udzielania świadczeniobiorcom, na ich
żądanie, informacji na temat list oczekujących i śred-
nim czasie oczekiwania, które to zadania realizuje
w szczególności poprzez bezpłatną linię telefoniczną
(0–800 132 648).
Odnosząc powyższe do problemu kolejek oczeku-
jących na udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej
przez lekarzy specjalistów w dziedzinach: kardiolo-
gii, gastrologii, neurologii i psychiatrii na terenie
miasta Łodzi, uprzejmie informuję, że zgodnie wyja-
śnieniami pana Pawła Paczkowskiego, dyrektora
Łódzkiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego
Funduszu Zdrowia, średni czas oczekiwania na ww.
świadczenia, według stanu na dzień 31 grudnia
2007 r., wynosił ok. 4 miesięcy w poradni gastrolo-
gicznej, 3 miesięcy w poradni kardiologicznej, 1,5
miesiąca w poradni zdrowia psychicznego i 1 miesią-
ca w poradni neurologicznej, jednak nie u wszyst-
kich świadczeniodawców pacjenci musieli oczekiwać
na świadczenia opieki zdrowotnej udzielane w ww.
poradniach. Brak osób oczekujących wykazało 15%
świadczeniodawców realizujących świadczenia w po-
radni zdrowia psychicznego, 33% świadczeniodaw-
ców realizujących świadczenia w poradni kardiolo-
gicznej i 36% świadczeniodawców realizujących
świadczenia w poradni neurologicznej. Z uwagi na
fakt, iż najdłuższy średni czas oczekiwania dotyczył
poradni gastrologicznej, ponadto wszyscy świadcze-
niodawcy realizujący umowy w tym zakresie wyka-
zali kolejki oczekujących, w 2008 r., zgodnie z prze-
kazanymi informacjami, Łódzki OW NFZ zwiększył
środki finansowe na ten zakres świadczeń o 228%
w stosunku do 2007 r. W pozostałych zakresach,
tj. w poradni neurologicznej, zdrowia psychicznego
i kardiologicznej, zwiększenie środków finansowych
nastąpiło na poziomie, odpowiednio, 140%, 130%
i 119% wartości wykonania w 2007 r.
Odpowiadając na pytanie pana posła, dotyczące
planowanych działań na rzecz rozwiązania proble-
mu kolejek oczekujących na wizytę u lekarza specja-
listy, należy zaznaczyć, że bieżące możliwości korzy-
stania z zasobów ochrony zdrowia zależą w dużej
mierze od wysokości środków finansowych, jakie są
przeznaczone na realizację świadczeń opieki zdro-
wotnej w planie finansowym funduszu, jak również
od sposobu gospodarowania tymi środkami. W związ-
ku z powyższym wyrażam przekonanie, że poprawa
dostępności świadczeń opieki zdrowotnej finansowa-
629
nych ze środków publicznych wymaga zmian syste-
mowych w ochronie zdrowia, takich jak decentrali-
zacja i demonopolizacja płatnika publicznego, co
stworzy warunki do lepszego niż dotychczas wyko-
rzystania zasobów ochrony zdrowia przeznaczonych
na pokrycie kosztów potrzeb zdrowotnych świadcze-
niobiorców.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Arkadiusza Mularczyka
w sprawie rozbudowy drogi krajowej nr 47
Rabka Zdrój–Zakopane (568)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Arkadiusza Mularczyka z dnia
11 stycznia 2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia
14 lutego 2008 r., znak: SPS-024-568/08, w sprawie
rozbudowy drogi krajowej nr 47 Rabka Zdrój – Zako-
pane uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Przebudowa zakopianki (drogi krajowej nr 47)
znajduje się w centrum uwagi zarządcy drogi krajo-
wej od kilkudziesięciu już lat, tj. od czasu kiedy ów-
czesny Centralny Zarząd Dróg Publicznych zreali-
zował I etap unowocześnienia tego ciągu polegają-
cy na:
— budowie dwujezdniowego odcinka Kraków –
Myślenice,
— budowie obwodnicy Nowego Targu,
— budowie nowych odcinków dróg w Szaflarach,
Białym Dunajcu i Poroninie, wzdłuż linii kolejowej
Chabówka – Zakopane (stara droga wciąż funkcjo-
nuje jako ciąg lokalny, usytuowany w pobliżu rzeki
Biały Dunajec).
Wraz z rozwojem regionu oraz lawinowym wzro-
stem ruchu turystycznego w latach 90-tych XX w.
oraz inicjatywą organizacji Zimowych Igrzysk Olim-
pijskich – Zakopane 2006 zarządca drogi wykonał
kilkadziesiąt opracowań projektowych i planistycz-
nych w celu dostosowania przekroju drogi do wzra-
stających potrzeb transportowych. W chwili obecnej
istnieją silne przesłanki do zmiany (poszerzenia)
przekroju poprzecznego drogi krajowej nr 47 od Po-
ronina do Zakopanego w celu zapewnienia przepu-
stowości dla potrzeb obsługi już istniejącego ruchu,
a także zmniejszenia uciążliwości wywołanej tym
ruchem, wpływającej na przyległe do drogi tereny.
630
Poniższa tabela ilustruje zmianę średniorocznego
dobowego ruchu na odcinku Rabka – Nowy Targ –
Zakopane.
ŚDR 1970 ŚDR 2005
Odcinek Wzrost (%)
(poj/dobę) (poj/dobę)
Rabka – Nowy Targ 2250 11052 491
Nowy Targ – Poronin 2700 10137 375
Poronin – Zakopane Brak danych 14878 - przygotowawczym, wraz z możliwością zgłaszania
Zgodnie z obecnymi prognozami w następnych
latach ruch ten będzie się w dalszym ciągu zwięk-
szał. Przewiduje się, że w stosunku do roku 2005
ruch ten wzrośnie odpowiednio: w roku 2010 o 24%,
w roku 2020 o 122%, a w roku 2030 o 157%.
Należy też zauważyć, iż w latach 90-tych osta-
tecznie zadecydowano o poszerzeniu drogi krajowej
do przekroju o czterech pasach ruchu. We wszyst-
kich planach zagospodarowania przestrzennego
gmin: Szaflary, Biały Dunajec, Poronin i Zakopane,
zatwierdzonych stosownymi uchwałami rad gmin,
przewidziano niezbędne do tego celu rezerwy terenu
o szerokości ok. 40 m. Do tej pory żadna z gmin tych
rezerw nie uchyliła, choć perturbacje związane z usta-
wą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzen-
nym formalnie doprowadziły do unieważnienia
funkcjonowania planów ogólnych zagospodarowa-
nia przestrzennego.
Realizacja przedmiotowej inwestycji planowana
jest na następujących odcinkach: Nowy Targ – Poro-
nin oraz Poronin – Zakopane. Jednakże z uwagi na
brak akceptacji zaproponowanych nowych rozwią-
zań drogowych przez uczestników konsultacji spo-
łecznych z rejonu Szaflar, Białego Dunajca, Poroni-
na i Zakopanego GDDKiA zdecydowała się wstrzy-
mać dalsze działania do czasu osiągnięcia konsen-
susu społecznego.
Ponadto uprzejmie informuję, iż w styczniu 2007 r.
odbyły się konsultacje na szczeblu byłego ministra
transportu, generalnego dyrektora dróg krajowych
i autostrad, dyrektora oddziału GDDKiA w Krako-
wie i marszałka województwa małopolskiego w spra-
wie dalszego trybu realizacji przedmiotowego przed-
sięwzięcia. W wyniku konsultacji oraz głosów spo-
łeczności lokalnych na spotkaniach z projektantami
i przedstawicielami GDDKiA rozpoczęte zostało pod
koniec 2007 r., z terminem ukończenia w połowie
2008 r., studium komunikacyjne dla Podhala. Stu-
dium opracowywane jest pod egidą marszałka woje-
wództwa małopolskiego. Przedmiotowe studium ma
za zadanie m.in.:
1) określenie pojemności turystycznej Zakopa-
nego i okolic, w celu zidentyfikowania wzrostu po-
trzeb transportowych w transporcie drogowym,
2) określenie rodzaju optymalnych środków trans-
portu dla regionu, w tym czy możliwy i zasadny ekono-
micznie jest rozwój komunikacji alternatywnej,
3) określenie, czy korzystniejsze dla regionu by-
łoby zapewnienie dojazdu pod Tatry kilkoma konku-
rencyjnymi drogami, czy należy zmodernizować
drogę krajową nr 47.
W świetle powyższego należy zatem stwierdzić,
iż w trakcie przygotowania do realizacji przedmioto-
wej inwestycji Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad dokładała wszelkich starań, aby zapew-
nić społeczeństwu odpowiedni udział w procesie
uwag i zastrzeżeń, które następnie były poddawane
analizie, czego konsekwencją jest m.in. obecne
wstrzymanie prac do czasu osiągnięcia konsensusu
społecznego.
Odnosząc się do kwestii związanej z prawidłowo-
ścią dokumentacji przygotowywanej do wniosku
o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach zgody na realizację przedsięwzięcia, uprzejmie
informuję, iż zagadnienie to regulowane jest przepi-
sami ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochro-
ny środowiska (Dz. U. z 2007 r. Nr 25, poz. 150),
której interpretacja pozostaje we właściwości mini-
stra środowiska. Jednocześnie informuję, iż w dniu
17 sierpnia 2007 r. wojewoda małopolski wydał de-
cyzję nr SR.IIl.SZy.6665-I-47-06 o środowiskowych
uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzię-
cia pn. „Rozbudowa drogi krajowej nr 47 Rabka
Zdrój – Zakopane do parametrów klasy G na odcin-
ku Poronin – Zakopane (ul. Kasprowicza) km 33 +
501,31 ÷ km 39 + 220,72 oraz budowy odcinka drogi
klasy G w Zakopanym (ul. Kasprowicza – ul. Nowa-
torska) km 39 + 220,72 ÷ km 40 + 649,30”. Od
przedmiotowej decyzji strony złożyły liczne odwoła-
nia do ministra środowiska. W chwili obecnej postę-
powanie w tej sprawie jest w toku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Adama Gawędy
w sprawie zapowiadanej kontroli
w Domu Pomocy Społecznej w Lyskach
w powiecie rybnickim w woj. śląskim (569)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie posła Adama Gawędy w sprawie kontroli
w Domu Pomocy Społecznej w Lyskach w powiecie
rybnickim w woj. śląskim, uprzejmie informuję.

W dniach 24, 25 i 26 września 2007 r. zespół in-
spektorów Wydziału Polityki Społecznej Śląskiego
Urzędu Wojewódzkiego w Katowicach przeprowa-
dził kontrolę doraźną w powiecie rybnickim w celu
zbadania realizacji zadania własnego powiatu ryb-
nickiego w zakresie prowadzenia i rozwoju infra-
struktury domu pomocy społecznej o zasięgu ponad-
gminnym, tj. Domu Pomocy Społecznej w Lyskach
przy ul. Rybnickiej 7, w tym podejmowanie działań
mających na celu przekazanie prowadzenia Domu
Stowarzyszeniu Sozialwerk ST. George. V. z Gelsen-
kirchen z Niemiec. Kontrola została przeprowadzo-
na w Starostwie Powiatowym w Rybniku przy ul. 3
Maja 31. Wyniki kontroli opisano w protokole z kon-
troli nr PS.II.0934/14-1/07 podpisanym w dniu 30
października 2007 r. Ustalenia stanu prawnego i fak-
tycznego w zakresie prowadzenia i rozwoju infra-
struktury Domu Pomocy Społecznej w Lyskach przy
ul. Rybnickiej 7 nastąpiło w czterech obszarach:
l) sytuacja prawna domu,
2) działania podejmowane przez powiat rybnicki,
mające na celu przekazanie prowadzenia domu,
3) kwalifikacje dyrektora domu,
4) rozwój infrastruktury domu.
Ad l. W zakresie sytuacji prawnej domu ustalono,
że jest jednostką organizacyjną i budżetową powia-
tu rybnickiego, nieposiadającą osobowości prawnej.
Nadzór merytoryczny nad działalnością domu spra-
wuje Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie w Ryb-
niku. Nieruchomość, na której są zlokalizowane
obiekty Domu Pomocy Społecznej w Lyskach przy
ul. Rybnickiej 7, jest własnością powiatu rybnickie-
go. Przedmiotowa nieruchomość przekazana jest
w odpłatny trwały zarząd Domowi Pomocy Społecz-
nej w Lyskach na podstawie decyzji Zarządu Powia-
tu nr G.II 7002/2/2001 z dnia 1.08.2001 r. W odnie-
sieniu do ww. nieruchomości nie odnotowano żad-
nych roszczeń o zwrot praw własnościowych. Z kolei
pismo archidiecezji katowickiej nr LL 12-585/06
z 09.10.2006 r., skierowane do starosty rybnickiego,
odnosi się do nieruchomości przy ul. gen. Sikorskie-
go 12, która nie wchodzi w skład nieruchomości
domu. Dom działa na podstawie regulaminu organi-
zacyjnego Domu Pomocy Społecznej pw. św. Józefa
w Lyskach przyjętego uchwałą nr 451/XLI/06 Za-
rządu Powiatu w Rybniku z dnia 9 sierpnia 2006 r.
Natomiast dom nie posiada statutu nadanego przez
Radę Powiatu Rybnickiego, czyli nie został spełnio-
ny wymóg wynikający z art. 238 ust. 3 ustawy z dnia
30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.) w związku z czym
zostało wydane zalecenie pokontrolne.
Ad 2. Na podstawie przedstawionych do wglądu
dokumentów ustalono, że w 2007 r. powiat rybnicki
zakończył współpracę ze stowarzyszeniem, dotyczą-
cą przejęcia domu przez stowarzyszenie. Zatem
obecnie stan prawny i faktyczny jest taki, że powiat
nadal prowadzi dom.
Ad 3. Na podstawie analizy akt osobowych pana
Marka Weczerka – dyrektora domu – ustalono, że
631
posiada kwalifikacje zgodnie z art. 122 ust. 1 usta-
wy o pomocy społecznej do kierowania domem, któ-
ry jest jednostką organizacyjną pomocy społecznej.
Pan Marek Weczerek został zatrudniony na stano-
wisku dyrektora domu po przeprowadzeniu proce-
dury konkursowej, o której mowa w ustawie z dnia
22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych
(Dz. U. z 2001 Nr 142, poz. 1593, z późn. zm.). Usta-
lono, że od 6 września 2007 r. pan Marek Weczerek
jest zatrudniony na stanowisku dyrektora domu na
czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy
– uchwała nr 129/XIX/07 Zarządu Powiatu w Ryb-
niku z dnia 5 września 2007 r. w sprawie zatrudnie-
nia dyrektora Domu Pomocy Społecznej w Lyskach.
Ad 4. Kontrolujący ustalili, że powiat rybnicki
w latach 2006–2007 przeznaczył środki finansowe na
inwestycje i remonty dotyczące standaryzacji domu
(zakup i montaż bezprzewodowego systemu przywo-
ławczego, wykonanie sanitariatów, adaptacja po-
mieszczeń byłej pralni na potrzeby terapii zajęciowej
i rehabilitacji) oraz rozwoju jego infrastruktury (na-
prawa i wymiana części rynien dachowych, utwar-
dzenie placu kostką brukową oraz naprawa studzie-
nek kanalizacyjnych, remont i malowanie dachu).
Niektóre z tych zadań są w trakcie realizacji.
Podsumowując kontrolę, Wydział Polityki Spo-
łecznej Śląskiego Urzędu Wojewódzkiego stwierdził,
że powiat rybnicki prawidłowo realizuje zadanie
prowadzenia i rozwoju infrastruktury Domu Pomo-
cy Społecznej pw. św. Józefa w Lyskach przy ul. Ryb-
nickiej 7.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Tobiszowskiego
w sprawie wydania interpretacji podatkowej
niektórych przepisów ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych (571)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana posła Grzegorza Tobiszowskiego, prze-
kazanym przy piśmie z dnia 14 lutego 2008 r., w spra-
wie wydania interpretacji podatkowej niektórych
przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych, uprzejmie informuję.
Zasady zawierania z członkiem spółdzielni miesz-
kaniowej, któremu przysługuje spółdzielcze lokator-
skie prawo do lokalu mieszkalnego, umowy przenie-
632
sienia własności lokalu określają przepisy ustawy
z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszka-
niowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn.
zm.), w szczególności art. 12. Zgodnie z ust. 1 tego
artykułu – w brzmieniu obowiązującym od 31 lipca
2007 r. – na pisemne żądanie członka, któremu przy-
sługuje spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu
mieszkalnego, spółdzielnia jest obowiązana zawrzeć
z tym członkiem umowę przeniesienia własności lo-
kalu po dokonaniu przez niego:
1) spłaty przypadającej na jego lokal części kosz-
tów budowy będących zobowiązaniami spółdzielni,
o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, w tym
w szczególności odpowiedniej części zadłużenia kre-
dytowego wraz z odsetkami, z zastrzeżeniem pkt 2;
2) spłaty nominalnej kwoty umorzenia kredytu
lub dotacji w części przypadającej na jego lokal, o ile
spółdzielnia skorzystała z pomocy podlegającej od-
prowadzeniu do budżetu państwa uzyskanej ze środ-
ków publicznych lub z innych środków;
3) spłaty zadłużenia z tytułu opłat, o których
mowa w art. 4 ust. 1 ustawy o spółdzielniach miesz-
kaniowych.
Umowę przeniesienia własności spółdzielnia
mieszkaniowa zawiera w terminie 3 miesięcy od dnia
złożenia wniosku przez osobę uprawnioną, chyba że
nieruchomość posiada nieuregulowany stan prawny
w rozumieniu art. 113 ust. 6 ustawy z dnia 21 sierp-
nia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U.
z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.) lub spół-
dzielni nie przysługuje prawo własności lub użytko-
wania wieczystego gruntu, na którym wybudowała
sama budynek lub wybudowali go jej poprzednicy
prawni.
Ponadto na podstawie art. 48 ust. 1 ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych na pisemne żądanie na-
jemcy spółdzielczego lokalu mieszkalnego, który
przed przejęciem przez spółdzielnię mieszkaniową
był mieszkaniem przedsiębiorstwa państwowego,
państwowej osoby prawnej lub państwowej jednost-
ki organizacyjnej, spółdzielnia jest obowiązana za-
wrzeć z nim umowę przeniesienia własności lokalu,
po dokonaniu przez niego:
1) spłaty zadłużenia z tytułu świadczeń wynika-
jących z umowy najmu lokalu;
2) wpłaty wkładu budowlanego określonego przez
zarząd spółdzielni w wysokości proporcjonalnej do
powierzchni użytkowej zajmowanego mieszkania
wynikającej ze zwaloryzowanej ceny nabycia budyn-
ku, jeżeli spółdzielnia nabyła budynek odpłatnie.
Żądanie to przysługuje również osobie bliskiej
w stosunku do najemcy (art. 48 ust. 2 ww. ustawy).
Jeżeli spółdzielnia mieszkaniowa nabyła mieszka-
nie zakładowe nieodpłatnie, najemca powinien po-
kryć koszty dokonanych przez spółdzielnię nakła-
dów koniecznych przeznaczonych na utrzymanie
budynku, w którym znajduje się ten lokal (art. 48
ust. 3 ww. ustawy).
Obowiązujący do dnia 30 lipca 2007 r. art. 122
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych stanowił,
iż zmniejszenie płatności członka na pokrycie różni-
cy między wartością rynkową lokalu a zwaloryzo-
waną wartością wkładu mieszkaniowego, o którym
mowa w art. 111 ust. 1 pkt 5 oraz art. 12 ust. 1 pkt 5,
jest dochodem członka niepodlegajacym opodatko-
waniu podatkiem dochodowym.
Powołane przepisy dotyczące przekształceń wła-
snościowych w spółdzielniach mieszkaniowych okre-
ślają zasady powodujące, iż dotychczasowi członko-
wie spółdzielni, którym przysługuje spółdzielcze lo-
katorskie prawo do lokalu mieszkalnego, oraz na-
jemcy lokali spółdzielczych nabywają własność zaj-
mowanych lokali mieszkalnych.
A zatem jeżeli przeniesienie własności lokalu od-
bywa się zgodnie z ww. zasadami, to nie powstaje
przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem do-
chodowym od osób fizycznych z tytułu realizacji
przedmiotowej umowy. W konsekwencji przedmioto-
wa czynność nie rodzi obowiązku w zakresie podat-
ku dochodowego od osób fizycznych.
Uchylenie z dniem 31 lipca 2007 r. art. 122
w ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych nie zmie-
nia zatem na gruncie ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych sytuacji prawnopodatkowej
członków spółdzielni, którzy po wejściu w życie usta-
wy z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie nie-
których innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873) za-
warli umowę przeniesienia własności lokalu, zgod-
nie z obwiązującymi w tym zakresie regulacjami.
Ponadto uprzejmie informuję, że minister finan-
sów w dniu 24 stycznia 2008 r., działając na podsta-
wie art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Or-
dynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.), wydał ogólną interpretację przepisów
prawa podatkowego dotyczącą podatku dochodowe-
go od osób fizycznych w sprawie niewystępowania
obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od
osób fizycznych przy dokonywaniu przekształceń
własnościowych mieszkań spółdzielczych, stosownie
do postanowień ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych. Interpretacja ta została przekazana do dy-
rektorów izb skarbowych oraz dyrektorów urzędów
kontroli skarbowej.
Jednocześnie na stronie internetowej minister-
stwa finansów ukazał się komunikat, w którym po-
informowano o wydanej w przedmiotowej sprawie
interpretacji oraz przytoczono jej treść (ścieżka doj-
ścia: http://www.mf.gov.pl/ – Podatki – Ostatnie
zmiany – Komunikaty).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.

Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Żelichowskiego
w sprawie prawidłowości działania
organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości
w związku ze sprawą skazanego za współudział
w zabójstwie (572)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Stanisława Żelichowskiego
z dnia 24 stycznia 2008 r. w sprawie prawidłowości
działania organów ścigania i wymiaru sprawiedli-
wości w związku ze sprawą Zbigniewa Cytruka ska-
zanego za współudział w zabójstwie, przekazane
przy piśmie z dnia 19 lutego 2008 r. nr SPS-024-
-572/08, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
W Biurze Postępowania Sądowego Prokuratury
Krajowej zbadano ponownie akta sprawy sygn. II K
224/99 Sądu Okręgowego w Olsztynie przeciwko
Zbigniewowi Cytrukowi i Robertowi Koziełło pra-
womocnie skazanym za popełnienie przestępstwa
z art. 148 § 2 pkt 1 i 2 K.k. oraz Marcinowi Fabiano-
wiczowi prawomocnie skazanemu za popełnienie
przestępstwa z art. 280 § 1 K.k. Poddano także ana-
lizie akta śledztwa sygn. V Ds. 19/06 Prokuratury
Okręgowej w Elblągu w sprawie utrudniania postę-
powania przygotowawczego, a potem procesu karne-
go sygn. II K 224/99, poprzez pomaganie rzeczywi-
stym współsprawcom zabójstwa Katarzyny Guzal
w uniknięciu odpowiedzialności karnej, tj. czynu
z art. 239 § 1 K.k.
Badania aktowe nie pozwoliły jednak na zmianę
stanowiska, zajętego w odpowiedzi z dnia 13 marca
2006 r. na interpelację pana posła Stanisława Żeli-
chowskiego, wyrażającego się w uznaniu, że brak jest
podstaw do wniesienia, na mocy art. 521 K.p.k., kasa-
cji od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia
15 maja 2001 r. sygn. akt II AKa 38/01, zmieniające-
go częściowo wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie
z dnia 30 października 2000 r. sygn. akt II K 224/99,
na korzyść skazanego Zbigniewa Cytruka.
W związku z argumentacją zawartą w zapytaniu
poselskim, iż w efekcie analizy materiałów przed-
miotowej sprawy przez Helsińską Fundację Praw
Człowieka oraz przez dyrektora biura poselskiego
dostrzeżono szereg wątpliwości i błędów w postępo-
waniu, które – zdaniem pana posła Stanisława Żeli-
chowskiego – powinny być ponownie zbadane przez
sąd, wyjaśnienia wymaga, iż wymienione orzecze-
nia sądów I i II instancji były już przedmiotem kon-
troli kasacyjnej Sądu Najwyższego na skutek kasa-
cji wniesionej na korzyść skazanego Zbigniewa Cy-
truka przez jego obrońcę.
W kasacji tej podniesiony został zarzut rażącego
naruszenia przez sądy obu instancji art. 4 K.p.k.,
art. 5 § 2 K.p.k. oraz art. 451 § 1 K.p.k. i art. 167
K.p.k., poprzez zaniechanie wyjaśnienia w trakcie
633
postępowania przygotowawczego wszystkich istot-
nych okoliczności sprawy i rozstrzygnięcie niedają-
cych się usunąć wątpliwości na niekorzyść Zbignie-
wa Cytruka oraz nieprzeprowadzenie w sprawie
wszystkich możliwych dowodów, w tym zrezygno-
wanie z przeprowadzenia przed Sądem Apelacyjnym
konfrontacji pomiędzy Zbigniewem Cytrukiem a po-
mawiającym go Robertem Koziełło, w sytuacji gdy
Robert Koziełło w innej sprawie, zawisłej równolegle
przed Sądem Rejonowym w Ostródzie, odwołał po-
mówienie Zbigniewa Cytruka o udział w zbrodni za-
bójstwa Katarzyny Guzal.
Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 4 czerwca
2002 r. sygn. akt II KKN 362/01 oddalił jednak ka-
sację obrońcy Zbigniewa Cytruka jako oczywiście
bezzasadną.
Wniesienie przez podmiot szczególny, określony
w art. 521 K.p.k., ponownej kasacji na korzyść Zbi-
gniewa Cytruka, w oparciu o te same zarzuty ska-
zania wymienionego wyłącznie na podstawie wyja-
śnień współoskarżonego Roberta Koziełły, pomimo
istniejących w sprawie wątpliwości co do wiarygod-
ności jego wyjaśnień i zaniechanie wyjaśnienia
w trakcie postępowania przygotowawczego wszyst-
kich okoliczności sprawy, nie jest prawnie dopusz-
czalne. Ponieważ zarzuty te były już przedmiotem
rozpoznania Sądu Najwyższego i uznane zostały za
bezzasadne, to kolejna kasacja podnosząca te za-
rzuty byłaby w istocie kasacją od orzeczenia Sądu
Najwyższego wydanego w następstwie rozpoznania
kasacji. Tymczasem przepis art. 539 K.p.k. stano-
wi, iż niedopuszczalna jest kasacja od orzeczenia
Sądu Najwyższego zapadłego w następstwie rozpo-
znania kasacji.
Wywiedzenie przez podmiot szczególny ponow-
nej kasacji możliwe jest tylko w oparciu o zarzuty
i argumentację, które nie były przedmiotem kasacji
rozpoznawanej już przez Sąd Najwyższy.
Badając akta sprawy sygn. II K 224/99 Sądu
Okręgowego w Olsztynie, nie ujawniono takich ra-
żących naruszeń przepisów prawa materialnego lub
procesowego, które mogły mieć istotny wpływ na
treść wyroku skazującego Zbigniewa Cytruka i któ-
re jednocześnie nie były dotychczas przedmiotem
rozpoznania Sądu Najwyższego w postępowaniu ka-
sacyjnym.
Nie znaleziono tym samym podstaw prawnych do
wywiedzenia powtórnej skargi kasacyjnej na ko-
rzyść skazanego Zbigniewa Cytruka.
W chwili obecnej brak jest również podstaw do
spowodowania wzruszenia prawomocnego wyroku
skazującego Zbigniewa Cytruka, w drodze złożenia
do Sądu Najwyższego drugiego nadzwyczajnego
środka zaskarżenia prawomocnych orzeczeń sądu –
wniosku o wznowienie postępowania.
Z akt śledztwa sygn. VI Ds. 19/06 Prokuratury
Okręgowej w Elblągu wynika, iż kapelan więzienny
ojciec Kazimierz Tyberski zeznał, że swoje przeko-
nanie o niewinności skazanego Zbigniewa Cytruka
opiera na osobistym kontakcie ze skazanym oraz
634
Robertem Kozielło, a także na informacji, jaką uzy-
skał od innego skazanego – Łukasza Bogackiego,
który osadzony był w jednej celi z Robertem Kozieł-
ło. Według tej informacji Robert Koziełło miał po-
wiedzieć Łukaszowi Bogackiemu, iż „w zbrodnię
wplątał niewinnych ludzi”, a powodem tego miała
być chęć złagodzenia wyroku, gdyż za wskazanie
współsprawców miał otrzymać łagodniejszy wyrok,
a także, że skazanych z nim mężczyzn „nie było tam
wcale, a był ktoś jeszcze inny”, co świadczyło o tym,
że Robert Koziełło chronił faktycznych współspraw-
ców zbrodni. Ojciec Kazimierz Tyburski nadmienił,
że otrzymał także list od skazanego Arkadiusza
Bartoszewicza, któremu Łukasz Bogacki miał prze-
kazać taką samą informację.
Świadek podkreślił przy tym, że osobiście rozma-
wiał z Robertem Koziełło, który powiedział mu, że
„był z trzema mężczyznami na włamie do domu
w trakcie budowy i dziewczyna ich zobaczyła, aby
pozbyć się świadka, zabili ją wspólnie kijami”, a na
jego pytanie, czy Zbigniew Cytruk brał udział w zbrod-
ni, Robert Koziełło stanowczo to potwierdził, mó-
wiąc: „był i z tego się nie wykręci”.
Łukasz Bogacki przedstawił nieco odmienną re-
lację na temat tego, co o okolicznościach zabójstwa
Katarzyny Guzal przekazał mu Robert Koziełło. Ze-
znał mianowicie, iż Robert Koziełło opowiedział mu,
że krytycznej nocy Zbigniew Cytruk i Marcin Fabia-
nowicz byli razem z nim na miejscu zdarzenia, gdyż
zamierzali dokonać włamania do budowanego domu,
zostali jednak zauważeni przez Katarzynę Guzal.
Zbigniew Cytruk i Marcin Fabianowicz uciekli, a on
sam dokonał zabójstwa. Świadek zaprzeczył temu,
że Robert Koziełło mówił mu, że zabójstwa dokonał
z innymi osobami.
Świadek Arkadiusz Bartoszewicz zeznał, że nie
pamięta dokładnie tego, co powiedział mu Łukasz
Bogacki na temat zabójstwa Katarzyny Guzal, poza
tym, iż Robert Koziełło miał „zabić kobietę koł-
kiem” oraz że pomówił inne osoby o udział w tej
zbrodni, aby mieć mniejszy wyrok. Świadek dodał,
że razem z Robertem Koziełło, Zbigniewem Cytru-
kiem i Robertem Fabianowiczem przebywał w po-
mieszczeniu dla konwojowanych w Sądzie Okręgo-
wym w Olsztynie i słyszał, jak Zbigniew Cytruk
pytał Roberta Koziełłę, dlaczego pomówił go o za-
bójstwo, na co Robert Koziełło odpowiedział: „a co
mam siedzieć sam”.
Zeznania Zbigniewa Cytruka oraz pozostałych
świadków niczego istotnego do sprawy nie wniosły.
Zbigniew Cytruk podtrzymał swoje twierdzenia, że
w nocy z 8 na 9 czerwca 1999 r. nie widział się z Ro-
bertem Koziełło i Marcinem Fabianowiczem, a w cza-
sie zdarzenia przebywał w domu. Natomiast Robert
Koziełło zeznał, że zabójstwa Katarzyny Guzal doko-
nał sam i nie potrafił wyjaśnić, dlaczego pomówił Zbi-
gniewa Cytruka o udział w tym przestępstwie.
W przedmiotowym śledztwie nie uzyskano żad-
nych dowodów świadczących o nakłanianiu Roberta
Koziełły przez inne osoby do fałszywego pomówie-
nia o współudział zbrodni zabójstwa Zbigniewa Cy-
truka.
Wyjaśnienia wymaga, iż wznowienie postępowa-
nia sądowego zakończonego prawomocnym wyro-
kiem może nastąpić m.in. w razie dopuszczenia się
w związku z tym postępowaniem przestępstwa, a ist-
nieje uzasadniona podstawa do przyjęcia, że mogło
to mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 540 § 1 pkt 1
K.p.k.), względnie gdy po wydaniu orzeczenia ujaw-
nią się nowe fakty lub dowody nieznane przedtem
sądowi, a wskazujące na to, że skazany nie popełnił
czynu (art. 540 § 1 pkt 2 lit.a K.p.k.).
Zebrany dotychczas w trakcie śledztwa sygn. V Ds.
19/05 materiał dowodowy nie pozwala na stwierdze-
nie, że w związku z prowadzonym postępowaniem
karnym sygn. II K 224/99 Sądu Okręgowego w Olszty-
nie dopuszczono się przestępstwa z art. 239 § 1 K.k.
Odnośnie natomiast do nowych faktów wskaza-
nych przez ojca Kazimierza Tyburskiego zauważyć
należy, iż w postępowaniu o wznowienie niedopusz-
czalne jest badanie prawidłowości oceny materiału
dowodowego sprawy dokonanej przez sądy wyroku-
jące, w tym w szczególności w zakresie wiarygodno-
ści wyjaśnień oskarżonych i zeznań świadków.
Nie jest zatem możliwe złożenie wniosku o wzno-
wienie postępowania wyłącznie w celu dokonania
przez sąd ponownej oceny wiarygodności wyjaśnień
Roberta Koziełły.
Z kolei wznowienie postępowania na podstawie
art. 540 § 1 pkt 2 lit.a K.p.k. może nastąpić tylko
wówczas, gdy istnieje graniczące z pewnością praw-
dopodobieństwo, że skazany nie popełnił przypisa-
nego mu czynu, wynikające z nowych faktów lub
dowodów ujawnionych po zakończeniu procesu,
które nie były znane sądom I i II instancji w chwili
orzekania.
Tymczasem treść zeznań świadków ojca Kazi-
mierza Tyburskiego, Łukasza Bogackiego i Arka-
diusza Bartoszewicza, a także złożonych w omawia-
nym śledztwie zeznań Roberta Koziełły nie zawiera
w istocie nowych faktów, które nie były znane są-
dom I i II instancji, a także Sądowi Najwyższemu.
Wersja, iż Robert Koziełło dokonał zabójstwa Ka-
tarzyny Guzal sam, bez udziału innych osób, znana
była bowiem sądom orzekającym w momencie wyro-
kowania. Robert Koziełło prezentował tę wersję
w swoich pierwszych wyjaśnieniach złożonych w spra-
wie sygn. II K 224/99 w dniach 10 i 11 czerwca 1999 r.
Jednakże te wyjaśnienia Roberta Koziełły uznane
zostały przez Sąd Okręgowy w Olsztynie za zupeł-
nie niewiarygodne. Sąd Okręgowy przy ocenie tych
wyjaśnień powołał się na wyniki oględzin miejsca
zdarzenia, a także na treść opinii biegłego z zakresu
medycyny sądowej, dokonującego oględzin zwłok na
miejscu zdarzenia, oraz sekcji zwłok, z których jed-
noznacznie wynikało, że sprawców było więcej niż
jeden. W opinii biegłego, którą podzieliły sądy obu
instancji, jedna osoba nie byłaby w stanie stoczyć
z pokrzywdzoną takiej walki (na którą wskazują śla-
dy na miejscu zdarzenia) i zadać jej tyle różnorod-

nych obrażeń ciała. Tym bardziej, że pokrzywdzona
była wysoką (ok. 180 cm wzrostu), dobrze zbudowa-
ną i zdrową kobietą, a Robert Koziełło był znacznie
od niej niższy oraz szczuplejszy. Ta wersja Roberta
Koziełły sprzeczna była ponadto z zeznaniami
świadków Piotra Koziełły i Radosława Hołubca.
Wspomnieć wypada, że zmieniając te wyjaśnie-
nia, jeszcze w trakcie postępowania przygotowaw-
czego, Robert Koziełło podał, że wyjawił współ-
sprawców, gdyż chciał, aby odpowiadali oni razem z
nim, że ma do nich żal, bo nie przysłali mu żadnej
paczki do aresztu, a nadto że różne osoby, z którymi
rozmawiał w areszcie, nakłaniały go, aby ujawnił
współsprawców i nie brał całej odpowiedzialności na
siebie. Zatem wszystkie te okoliczności, o których
zeznawał ojciec Kazimierz Tyburski oraz na które
wskazuje obecnie Zbigniew Cytruk, znane były są-
dom orzekającym i zostały uwzględnione przy oce-
nie wiarygodności wyjaśnień Roberta Koziełły.
Sądowi Apelacyjnemu, a także Sądowi Najwyż-
szemu znana była także okoliczność, że Robert Ko-
ziełło w innej, prowadzonej równolegle przed Sądem
Rejonowym w Ostródzie, sprawie odwołał pomówie-
nie Zbigniewa Cytruka o współudział w zabójstwie
pokrzywdzonej oraz pomówienie Marcina Fabiano-
wicza o udział w napadzie rabunkowym na pokrzyw-
dzoną, gdyż podniesiona została przez Zbigniewa
Cytruka i jego obrońcę w apelacjach od wyroku sądu
I instancji, a następnie przez obrońcę – w kasacji od
wyroku Sądu Apelacyjnego.
W trakcie postępowania karnego znana i rozwa-
żana była także wersja zakładająca, że Robert Ko-
ziełło dokonał napadu rabunkowego i zabójstwa po-
krzywdzonej z innymi niż Zbigniew Cytruk i Mar-
cin Fabianowicz osobami. W zakresie tym podjęto
czynności procesowe zmierzające do ustalenia wła-
ścicieli lub użytkowników samochodu marki Volks-
wagen Golf koloru czerwonego, w którym widziany
był przed zdarzeniem Robert Koziełło, a także prze-
słuchano osoby wskazywane obecnie przez Zbignie-
wa Cytruka jako prawdopodobni współsprawcy za-
bójstwa, ale nie uzyskano w tym zakresie żadnych
dowodów czy chociażby poszlak, wskazujących na
udział tych osób w przestępstwie.
W tym stanie rzeczy podzielić należy stanowisko
prokuratora okręgowego w Elblągu, że aktualnie
brak jest przesłanek do złożenia do Sądu Najwyższe-
go wniosku o wznowienie postępowania sygn. II K
224/99 Sądu Okręgowego w Olsztynie w odniesieniu
do skazanego Zbigniewa Cytruka.
Nadmienić należy, iż śledztwo sygn. V Ds. 19/06
Prokuratury Okręgowej w Elblągu jest w dalszym
ciągu zawieszone z uwagi na niemożność przesłu-
chania w charakterze świadka Marcina Fabianowi-
cza, który przebywa poza granicami kraju.
Z akt sprawy wynika, że rodzina Marcina Fabia-
nowicza twierdzi, że nie zna miejsca jego pobytu za
granicą, że nie przyjeżdża on do Polski, a z rodziną
kontaktuje się tylko telefonicznie. Dotychczasowe
rezultaty starań o przesłuchanie wymienionego
w charakterze świadka są negatywne z uwagi na
635
wyraźne unikanie przez niego kontaktów z organa-
mi ścigania oraz niechęć rodziny do współpracy
z organami ścigania. Ponieważ Marcin Fabianowicz
występuje w tej sprawie w charakterze świadka,
brak jest prawnych możliwości wszczęcia za nim po-
szukiwań.
Ustosunkowanie się do zapytania pana posła Sta-
nisława Żelichowskiego, czy ewentualnie korzystne
dla skazanego orzeczenie Europejskiego Trybunału
Praw Człowieka nie będzie ujmą dla polskiego wy-
miaru sprawiedliwości, uznać należy za zbędne, albo-
wiem pytanie to ma retoryczny charakter.
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tomasza Garbowskiego
w sprawie przyszłości Zakładów Azotowych
Kędzierzyn-Koźle SA (576)
W związku z zapytaniem poselskim pana posła
Tomasza Garbowskiego z dnia 14.02.2008 r., znak
SPS-024-576/08, w sprawie prywatyzacji Zakładów
Azotowych Kędzierzyn SA uprzejmie informuję, co
następuje.
W dniu 14.02.2008 r. nadzwyczajne walne zgro-
madzenie zobowiązało Naftę Polską SA, która po-
siada 80% udziałów w spółce ZAK SA, do przedłoże-
nia ministrowi skarbu państwa w terminie do dnia
10.04.2008 r. koncepcji prywatyzacji spółek sektora
Wielkiej Syntezy Chemicznej (w tym Zakładów Azo-
towych Kędzierzyn SA).
Powyższa koncepcja powinna uwzględniać w szcze-
gólności:
— analizę ewentualnych działań konsolidacyj-
nych, z uwzględnieniem efektów synergii pomiędzy
spółkami,
— maksymalizację i termin wpływu dochodów
prywatyzacyjnych do budżetu państwa,
— istotność poszczególnych spółek dla regionu.
Koncepcja przedstawiona przez Naftę Polską SA
będzie punktem wyjścia do podjęcia przez MSP osta-
tecznych decyzji w sprawie spółek sektora WSCh.
Biorąc pod uwagę potrzeby kapitałowe ZAK SA
związane z realizacją wielu inwestycji kluczowych
dla spółki, rozważana jest koncepcja upublicznienia
akcji ZAK SA umożliwiająca spółce szybkie pozy-
skanie kapitału.
636
W odniesieniu do pytania pana posła dotyczące-
go zarządu spółki informuję, że na posiedzeniu
w dniu 29.02.2008 r. Rada Nadzorcza ZAK SA pod-
jęła decyzję o wszczęciu postępowania konkursowe-
go na wybór prezesa zarządu spółki. Rozstrzygnię-
cie postępowania planowane jest na kwiecień br.
Pragnę wyrazić nadzieję, iż powyższe wyjaśnie-
nia uzna pan poseł za wystarczające.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie nowelizacji przepisów prawnych
określających warunki przyznawania
świadczeń emerytalnych (577)
W związku z nadesłanym przy piśmie z dnia 14
lutego br., znak: SPS-024-577/08 zapytaniem pana
posła Ireneusza Rasia w sprawie „nowelizacji prze-
pisów prawnych określających warunki przyznawa-
nia świadczeń emerytalnych” uprzejmie informuję,
że propozycja podjęcia inicjatywy ustawodawczej
w celu wprowadzenia przepisów uprawniających do
przechodzenia na wcześniejszą emeryturę bez wzglę-
du na wiek jest nie do zaakceptowania, ponieważ
jest sprzeczna z rozwiązaniami przyjętymi w zrefor-
mowanym systemie ubezpieczeń społecznych.
Reformując w 1999 r. system ubezpieczeń spo-
łecznych, a w szczególności porządkując ubezpiecze-
nie emerytalne, kierowano się zasadą równego trak-
towania wszystkich ubezpieczonych. Respektowanie
powszechnej zasady ubezpieczeń społecznych „rów-
nego świadczenia za równą składkę” wymagało
ujednolicenia warunków nabywania uprawnień
emerytalnych. W związku z tym w nowym systemie
emerytalnym, określonym w ustawie z dnia 17 grud-
nia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39,
poz. 353, ze zm.), generalnie nie przewiduje się wcze-
śniejszych emerytur.
Ograniczenie zakresu podmiotowego wcześniej-
szego przechodzenia na emeryturę wynika z zało-
żeń i celów reformy systemu świadczeń społecznych.
Istotą tego systemu jest jego powszechność, tyle że
zmierzająca do urzeczywistnienia prawa do zabez-
pieczenia społecznego w aktualnych warunkach de-
mograficznych i gospodarczych, a to wymagało re-
formy systemu emerytalno-rentowego polegającej
także na ograniczaniu uprawnień do wcześniejszej
emerytury. Ograniczenie prawa do przechodzenia
na wcześniejsze emerytury nastąpiło przy zachowa-
niu zasady ewolucyjnego kształtowania uprawnień
emerytalnych, które wymagały uwzględnienia praw
wcześniej nabytych. Tak więc ustawa o emeryturach
i rentach utrzymała dotychczasowe zasady wcze-
śniejszego przechodzenia na emeryturę ubezpieczo-
nych urodzonych przed 1 stycznia 1949 r., natomiast
ograniczyła takie możliwości dla osób urodzonych
po 1948 r., a przed 1969 r. Sposób i charakter wyga-
szania dotychczasowych uprawnień, z uwzględnie-
niem zasad łagodnej ewolucji, Trybunał Konstytu-
cyjny uznał za proporcjonalny i uzasadniony z punk-
tu widzenia zasad sprawiedliwości społecznej – wy-
rok z dnia 12 września 2000 r., K. 1/00 (OTK 2000
nr 6, poz. 185), oraz z dnia 22 czerwca 1999 r., K.
5/99 (OTK 1999 nr 5, poz. 100).
W nowym systemie ubezpieczenia ryzyko nie-
zdolności do pracy i starości, finansowane wspólny-
mi składkami pracowników i pracodawców, chronio-
ne jest systemem podstawowych świadczeń emery-
talno-rentowych. Z tego powodu uprawnienia eme-
rytalne dla osób urodzonych po 1948 r. będą uwa-
runkowane osiągnięciem co najmniej 60 lat życia
w przypadku kobiet i 65 lat życia w przypadku męż-
czyzn. Elementem uzupełniającym będzie system
emerytur dla osób wykonujących prace w szczegól-
nych warunkach lub w szczególnym charakterze.
Warto podkreślić, że w nowym systemie emery-
talnym, którym objęto osoby urodzone po 1948 r.,
wprowadzono zasadę, że do emerytury z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych uprawnia jakikolwiek
okres ubezpieczenia, pod warunkiem że ubezpieczo-
ny osiągnął już wiek emerytalny. Uznano, że takie
rozwiązanie odpowiada istocie ubezpieczenia eme-
rytalnego, które ma chronić ubezpieczonego na wy-
padek utraty zdolności do pracy wskutek starości.
Do zjawisk losowych objętych zakresem ubezpie-
czenia społecznego należą zjawiska mogące prze-
szkodzić człowiekowi w zdobywaniu środków utrzy-
mania własną pracą. Są to przede wszystkim: choro-
ba, niezdolność do pracy wskutek inwalidztwa, sta-
rość, śmierć ubezpieczonego, która pozbawia środ-
ków utrzymania jego małżonka i dzieci, którym
zmarły ich dostarczał. Przy takim modelu ubezpie-
czeń społecznych długoletniej pracy nie można uznać
za zjawisko losowe uzasadniające prawo do przejścia
na emeryturę bez względu na wiek.
Wprowadzanie nowych regulacji prawnych umoż-
liwiających przejście na wcześniejszą emeryturę bez
względu na wiek wszystkim ubezpieczonym, którzy
mają 40-letni staż pracy, nie jest uzasadnione ani
możliwe, ponieważ burzyłoby to założenie ustawo-
dawcy nietworzenia nowych preferencyjnych upraw-
nień emerytalnych, które nie znajdują pokrycia
w składkach na emerytalne ubezpieczenie społeczne.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.

Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Jana Kochanowskiego
w sprawie realizacji akcji imiennych
o wartości 10 zł za sztukę dla obecnych
rencistów i emerytów zatrudnionych
w byłych Zakładach Mechanicznych „Gorzów”
należących do ZPC „Ursus” SA (578)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Jana Kochanowskiego z dnia
29 stycznia 2008 r. (przekazane przy piśmie nr SPS-
-024-578/08 z dnia 14 lutego 2008 r.) w sprawie akcji
Zakładów Przemysłu Ciągnikowego „Ursus” SA
w upadłości, nabytych nieodpłatnie od Skarbu Pań-
stwa na podstawie przepisów ustawy z dnia 30 sierp-
nia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U.
z 2002 r. Nr 171, poz. 1397, z późn. zm), pragnę po-
informować, co następuje:
Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy o komercjalizacji
i prywatyzacji, w brzmieniu obowiązującym w okre-
sie zbywania akcji Zakładów Przemysłu Ciągniko-
wego „Ursus” SA, uprawnionym pracownikom
przysługiwało prawo do nieodpłatnego nabycia do
15% akcji spółki należących do Skarbu Państwa
według stanu sprzed zbycia pierwszych akcji na za-
sadach ogólnych, określonych w rozdziale 1 działu
IV ustawy.
Natomiast art. 38 ust. 2 ww. ustawy stanowi,
iż prawo do nieodpłatnego nabycia akcji powstaje
po upływie trzech miesięcy od dnia zbycia przez
Skarb Państwa pierwszych akcji na zasadach ogól-
nych i wygasa z upływem dwunastu miesięcy od
dnia powstania tego prawa.
W przypadku omawianej spółki prawo do nieod-
płatnego nabycia akcji powstało w dniu 28 marca
2000 r. i wygasło w dniu 28 marca 2001 r.
Przed dniem zbycia przez Skarb Państwa pierw-
szych akcji Zakładów Przemysłu Ciągnikowego
„Ursus” SA na zasadach ogólnych, tj. przed dniem
27 grudnia 1999 r., Skarb Państwa posiadał w tej
spółce 19 000 000 akcji imiennych o wartości nomi-
nalnej 10 zł każda, zatem pula do 15% akcji przy-
sługujących uprawnionym pracownikom wynosiła
2 850 000 akcji i taka liczba akcji została przezna-
czona na potrzeby nieodpłatnego zbycia uprawnio-
nym pracownikom.
Z wyżej wymienionej puli akcji Skarb Państwa
zbył nieodpłatnie (poprzez zawarcie umów nieod-
płatnego zbycia akcji) na rzecz uprawnionych pra-
cowników bądź ich spadkobierców 2 710 739 akcji.
Natomiast 139 261 akcji pozostało w posiadaniu
Skarbu Państwa, ponieważ uprawnieni pracownicy
bądź ich spadkobiercy nie zgłosili się do spółki celem
zawarcia umów nieodpłatnego zbycia akcji w termi-
nie wynikającym z ww. ustawy.
W związku z powyższym należy uznać, iż mini-
ster skarbu państwa wypełnił obowiązek w zakresie
637
nieodpłatnego zbycia akcji Zakładów Przemysłu
Ciągnikowego „Ursus” SA na rzecz uprawnionych
pracowników, nałożony przepisami ustawy o komer-
cjalizacji i prywatyzacji.
Ponadto informuję, że w ustawie o komercjaliza-
cji i prywatyzacji brak jest delegacji pozwalających
ministrowi skarbu państwa na wykup akcji, które
wcześniej zbył nieodpłatnie na rzecz uprawnionych
pracowników.
Informuję również, że w dniu 30 września 2003 r.
Zakłady Przemysłu Ciągnikowego „Ursus” SA zo-
stały postawione w stan upadłości.
Z chwilą ogłoszenia upadłości spółki powstał
obowiązek syndyka do zaspokojenia wierzycieli upa-
dłego, tj. przeprowadzenia likwidacji majątku upa-
dłego i jego podziału między wierzycieli. Spłata dłu-
gów następuje z masy upadłości, czyli majątku spół-
ki, której akcjonariuszami są także pracownicy
spółki, którzy nieodpłatnie nabyli jej akcje.
Akcjonariusze spółki nie odpowiadają za jej zobo-
wiązania (art. 301 § 5 Kodeksu spółek handlo-
wych).
Akcjonariusze mogą dysponować majątkiem po-
zostałym po zakończeniu postępowania upadłościo-
wego, jeżeli wszyscy wierzyciele spółki zostaną za-
spokojeni w toku tego postępowania.
Zgodnie z art. 477 Kodeksu spółek handlowych
rozwiązanie spółki postawionej w stan upadłości na-
stępuje po zakończeniu postępowania upadłościowe-
go, z chwilą jej wykreślenia z rejestru. Jednak w przy-
padku gdy postępowanie upadłościowe kończy się
układem z wierzycielami lub zostaje z innych przy-
czyn uchylone lub umorzone, spółka nie ulega roz-
wiązaniu.
W związku z powyższym w sprawie możliwości
osiągnięcia korzyści z tytułu posiadania akcji Za-
kładów Przemysłu Ciągnikowego „Ursus” SA w upa-
dłości zainteresowani powinni zwrócić się do syndy-
ka masy upadłościowej tej spółki.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
638
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytania poseł Marzeny Machałek
w sprawie usunięcia z listy indykatywnej
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” projektów o nazwach:
„Rozwiązanie gospodarki wodno-ściekowej
w gminie Nowogrodziec”; „Kompleksowe
rozwiązanie problemów gospodarki
wodno-ściekowej w Kamiennej Górze”;
„Uporządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
gmin leżących w zlewni rzeki Czerwona Woda”;
„Kompleksowe uporządkowanie gospodarki
ściekowej w aglomeracji Lubań”;
„Uporządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
miasta Jelenia Góra” (579–583)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
następujące zapytania pani poseł Marzeny Macha-
łek dotyczące usunięcia z listy dla PO IiŚ projektów
indywidualnych pt.:
1. „Rozwiązanie gospodarki wodno-ściekowej
w gminie Nowogrodziec” (znak: SPS-024-579/08);
2. „Kompleksowe rozwiązanie problemów go-
spodarki wodno-ściekowej w Kamiennej Górze”
(znak SPS-024-580/08);
3. „Uporządkowanie gospodarki wodno-ścieko-
wej gmin leżących w zlewni rzeki Czerwona Woda”
(znak: SPS-024-581/08);
4. „Kompleksowe uporządkowanie gospodarki
wodno-ściekowej w aglomeracji Lubań” (znak: SPS-
-024-582/08);
5. „Uporządkowanie gospodarki wodno-ścieko-
wej miasta Jelenia Góra” (znak SPS-024-583/08)
– przedstawiam, co następuje.
Ad pyt. 1. Powody poddania listy indykatywnej
PO IiŚ weryfikacji.
Weryfikacja list projektów indywidualnych była
konieczna ze względu na ogłoszenie pierwszej listy
przed zatwierdzeniem PO IiŚ przez Komisję Euro-
pejską, czyli w czasie, gdy nie był znany jeszcze osta-
teczny jego kształt. Taki stan powodował obawę
o zgodność projektów zamieszczonych na liście z tre-
ścią PO IiŚ zatwierdzoną przez komisję. Celem prze-
prowadzonej w styczniu 2008 r. weryfikacji było
przede wszystkim przeanalizowanie projektów
umieszczonych na listach dla Programu Operacyj-
nego „Infrastruktura i środowisko”, opublikowa-
nych w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Polski”
w październiku i listopadzie 2007 r., pod kątem ich
zgodności z kryteriami strategicznymi, dostępności
alokacji finansowej czy też możliwości realizacji
w okresie 2007–2015 (zgodnie z zasadą automatycz-
nego anulowania wsparcia unijnego tzw. „n+2/
n+3”). W szczególności pod uwagę brano strategicz-
ny charakter projektu (wpływ na osiągnięcie celów
priorytetu), stopień wpływu projektu na osiągnięcie
wskaźników programu operacyjnego oraz skalę od-
działywania projektu, zgodnie z kryteriami strate-
gicznymi ujętymi w wytycznych w zakresie jednoli-
tego systemu zarządzania i monitorowania projek-
tów indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 usta-
wy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju.
Ad pyt. 2. Wyjaśnienie pojęcia „przedsięwzięcia
strategiczne dla rozwoju kraju”.
Przez przedsięwzięcia strategiczne dla rozwoju
kraju należy rozumieć przedsięwzięcia, których
wdrożenie jest niezwykle istotne z punktu widzenia
osiągnięcia zakładanych wskaźników rozwoju spo-
łeczno-gospodarczego kraju. Są to przede wszystkim
duże projekty infrastrukturalne, których proces
przygotowania i wdrażania jest niezwykle skompli-
kowany i czasochłonny.
Kryteria strategiczne zostały zawarte w wytycz-
nych MRR w zakresie jednolitego systemu zarzą-
dzania i monitorowania projektów, zgodnych z art.
28 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju.
Ad pyt. 3 i 4. Plany zrekompensowania samorzą-
dom skutków niezrealizowanych inwestycji oraz
propozycje rządu w zakresie form pomocy podmio-
tom, których projekty zostały usunięte z listy.
Pragnę podkreślić, że wpisanie na listę projek-
tów indywidualnych nie jest i nigdy nie było gwa-
rancją uzyskania dofinansowania. Ponadto w przy-
padku projektów z listy rezerwowej, ze względu na
przekroczenie dostępnej w priorytecie I alokacji, be-
neficjenci nie mieli realnej szansy na otrzymanie do-
finansowania.
Projekty, które nie zostały umieszczone na liście
projektów indywidualnych, będą miały możliwość
uczestniczenia projektu w konkursie i w przypadku
wypełnienia kryteriów zatwierdzonych przez Komi-
tet Monitorujący otrzymania dofinansowania.
Podczas oceny wniosków bardzo duże znaczenie
będzie miał stopień przygotowania projektu. W ra-
mach priorytetu I: Gospodarka wodno-ściekowa
w drodze konkursu dostępne będzie blisko 70% alo-
kacji priorytetu. Wszystkie projekty zarówno te już
umieszczone na liście, jak i biorące udział w konkur-
sie będą oceniane według tego samego zestawu kry-
teriów, zatwierdzonego przez Komitet Monitorujący
PO IiŚ. Najbliższe posiedzenie Komitetu Monitoru-
jącego będzie miało miejsce 6 marca br. i jeśli kryte-
ria zostaną zatwierdzone, niezwłocznie zostaną
uruchomione pierwsze konkursy.
Ad pyt. 5. Szanse ponownego umieszczenia
na liście projektów kluczowych dla projektów usu-
niętych.
Obecnie nie ma możliwości, aby projekt został
dopisany do ogłoszonej dnia 1 lutego br. listy. Ubie-
ganie się o uzyskanie dofinansowania będzie możli-
we na drodze procedury konkursowej, co pozwoli na
skierowanie pomocy finansowej na realizację pro-
jektów w najwyższym stopniu przygotowanych do
realizacji, a w konsekwencji na najefektywniejsze
i najszybsze wykorzystanie środków unijnych. Jed-

nocześnie pragnę podkreślić, że zgodnie z wytyczny-
mi MRR w zakresie jednolitego systemu zarządza-
nia i monitorowania projektów, zgodnych z art. 28
ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju, istnieje możliwość
aktualizacji listy projektów indywidualnych 2 razy
do roku (terminie do dnia 31 lipca i do dnia 31 grud-
nia), w szczególności w oparciu o dane dotyczące
stanu przygotowania projektów do realizacji.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie unieważnienia
listy projektów kluczowych 6. osi priorytetowej:
Polska gospodarka na rynku międzynarodowym
Programu Operacyjnego „Innowacyjna
gospodarka”, w tym projektu „Jasnogórskie
muzeum skarbu narodowego” (584)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 14 lutego br., znak: SPS-024-584/08,
dotyczące zapytania poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie unieważnienia listy projektów indywidu-
alnych w ramach osi priorytetowej 6. Programu
Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”, w tym
projektu „Jasnogórskie Muzeum Skarbu Narodowe-
go”, uprzejmie informuję, iż w odniesieniu do obsza-
ru turystyki PO IG powodem unieważnienia listy
były przesłanki formalne, tj. brak przeprowadzenia
konsultacji społecznych listy, oraz fakt, że nie wszy-
scy potencjalni beneficjenci zostali poinformowani
o możliwości składania projektów. Dodatkowo w trak-
cie tworzenia listy kryteria wyboru projektów dla
działania 6.4 nie były jeszcze uzgodnione z właści-
wymi instytucjami: pośredniczącą i wdrażającą.
W związku z powyższym instytucja zarządzająca
programem przychyliła się do stanowiska ministra
właściwego do spraw turystyki i podjęła decyzję o prze-
prowadzeniu ponownego, otwartego naboru projek-
tów w obszarze turystyki.
Pragnę poinformować, że ponowny nabór na li-
stę projektów indywidualnych rozpocznie się po pu-
blikacji listy w Monitorze Polskim, co powinno na-
stąpić do końca lutego br. Za organizację prac w przed-
miotowym zakresie odpowiada Polska Organizacja
Turystyczna wraz z Ministerstwem Sportu i Tury-
styki, we współpracy z instytucją pośredniczącą,
którą dla działania 6.4 jest Ministerstwo Gospodar-
639
ki. Informacje o naborze ukażą się w najbliższym
czasie na stronach internetowych ww. instytucji. Po
zatwierdzeniu nowej listy przez instytucję pośredni-
czącą i zarządzającą wykaz zostanie poddany – zgod-
nie ze znowelizowanymi wytycznymi w zakresie jed-
nolitego systemu zarządzania i monitorowania pro-
jektów indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1
ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowa-
dzenia polityki rozwoju – 30-dniowym konsultacjom
społecznym. Ogłoszenie przez instytucję zarządza-
jącą nowej listy projektów indykatywnych planowa-
ne jest na koniec czerwca br.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie utrudnień w odbiorze
telewizji regionalnej Oddziału TVP
w Bydgoszczy na terenie powiatu włocławskiego
(585)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie poselskie posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej pana Łukasza Zbonikowskiego (znak SPS-
-024-585/08 z dnia 14 lutego 2008 r.) w sprawie
utrudnień w odbiorze telewizji regionalnej Oddziału
TVP w Bydgoszczy na terenie powiatu włocławskie-
go niniejszym informuję Pana Marszałka, że zarów-
no tworzenie, jak i rozpowszechnianie programów
regionalnych, zgodnie z art. 21 ust. 1a pkt 1 ustawy
z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U.
z 1997 r. Nr 7, poz. 34, z późn. zm., dalej ustawa o rtv),
należą do zadań spółki i pozostają w gestii działań
zarządu spółki Telewizja Polska SA.
Do kompetencji ministra skarbu państwa nie na-
leży rozwiązywanie zagadnień dotyczących przesy-
łu i rozpowszechniania programów telewizyjnych.
Minister skarbu państwa, działając jako Walne
Zgromadzenie Spółki, sprawuje w stosunku do Tele-
wizji Polskiej SA bieżący nadzór w oparciu o przepi-
sy Kodeksu spółek handlowych i ustawy o radiofonii
i telewizji. W ramach posiadanych uprawnień Mini-
sterstwo Skarbu Państwa przekazało zarządowi
spółki zapytanie poselskie z prośbą o zajęcie stano-
wiska w przedmiotowej sprawie.
Należy podkreślić, że zgodnie z art. 22 ust. 1
ustawy o rtv organy państwowe mogą podejmować
decyzje w sprawach działalności jednostek publicz-
nej radiofonii i telewizji tylko w przypadkach prze-
640
widzianych ustawami, zaś wszelkie kwestie związa-
ne z wykorzystaniem przyznanych częstotliwości,
zgodnie z art. 26 ust. 5 ustawy o rtv, oraz kwestie
dotyczące rezerwacji częstotliwości przeznaczonych
do rozpowszechniania lub rozprowadzania progra-
mów w sposób cyfrowy, drogą rozsiewczą naziemną
lub rozsiewczą satelitarną (z zastosowaniem art. 115
ust. 3 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo teleko-
munikacyjne), zgodnie z art. 26 ust. 8 ustawy o rtv,
pozostają w zakresie kompetencji prezesa Urzędu
Komunikacji Elektronicznej, który działa w porozu-
mieniu z przewodniczącym Krajowej Rady Radiofo-
nii i Telewizji.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienia uzna Pan Marszałek za wyczerpujące temat
przedmiotowego zapytania poselskiego. Po uzyska-
niu stanowiska Zarządu Telewizji Polskiej SA w oma-
wianej sprawie zostanie ono niezwłocznie przekaza-
ne Panu Marszałkowi.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie przejęcia Zespołu Szkół Leśnych
w Tucholi przez Ministerstwo Środowiska (586)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Łukasza Zbonikowskiego, dotyczącą
nieprzejęcia do prowadzenia przez ministra środo-
wiska Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi, przesłaną
pismem z dnia 14 lutego 2008 r., znak: SPS-024-
-586/08, uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z postanowieniami porozumienia z dnia
16 lipca 2007 r. zawartego pomiędzy ministrem śro-
dowiska a powiatem tucholskim warunkiem przeję-
cia przez ministra środowiska z dniem 1 stycznia
2008 r. prowadzenia Zespołu Szkól Leśnych w Tu-
choli było m.in. zapewnienie w ustawie budżetowej
na 2008 rok, w części 41: środowisko, środków na
finansowanie działalności tej szkoły. W związku
z tym, iż środki na prowadzenie szkoły nie zostały
ujęte w ustawie budżetowej na 2008 r., w części, któ-
rej dysponentem jest minister środowiska, nie ma
podstaw prawnych do prowadzenia i finansowania
szkoły w Tucholi.
Ponadto informuję, że środki finansowe przezna-
czone na finansowanie Zespołu Szkól Leśnych w Tu-
choli zostały zabezpieczone w ramach części oświa-
towej subwencji ogólnej (część 82, dział 758, rozdział
75801), którą minister finansów przekazał do dyspo-
zycji organu prowadzącego, tj. do starosty powiatu
tucholskiego.
Zapewnienie środków finansowych w ustawie
budżetowej, a także posiadanie mienia nieruchome-
go i ruchomego, są i były warunkiem niezbędnym
w procesie przejmowania wszystkich średnich szkół
leśnych. Pomimo podpisanego porozumienia z dniu
16 lipca 2007 r. ze Starostwem Powiatowym w Tu-
choli negocjacje nie zakończyły się przejęciem Ze-
społu Szkół Leśnych w Tucholi z ww. powodów.
Obecnie Zespół Szkół Leśnych i Zespół Szkół Li-
cealnych i Agrotechnicznych funkcjonuje na mieniu
Skarbu Państwa w zarządzie Lasów Państwowych
na podstawie umowy użytkowania zawartej pomię-
dzy Starostwem Powiatowym w Tucholi a nadleśni-
czym nadleśnictwa Tuchola. Tak więc prawo ich
użytkowania przysługuje powiatowi tucholskiemu.
Z informacji podanych przez dyrektora general-
nego Lasów Państwowych wynika, że zgodnie z tre-
ścią § 6 ust. 1 umowy użytkowania, zawartej nota-
rialnie pomiędzy Zarządem Powiatu w Tucholi
a dyrektorem generalnym LP, w imieniu którego
działał nadleśniczy nadleśnictwa Tuchola, wypowie-
dzenie umowy jest m.in. obwarowane sześciomie-
sięcznym okresem wypowiedzenia i może być sku-
teczne na koniec roku szkolnego, tj. 31 sierpnia br.
Jedynym rozwiązaniem umożliwiającym przeję-
cie mienia przez ministra środowiska, a następnie
przekazanie szkole leśnej, były działania zmierzają-
ce do rozwiązania ww. umowy na podstawie porozu-
mienia stron w terminie do dnia 31 grudnia 2007 r.,
tak aby umożliwić przekazanie mienia ruchomego
i nieruchomego w użytkowanie Zespołowi Szkół Le-
śnych w Tucholi. Niestety działania starostwa
w tym zakresie nie wyszły poza sferę deklaracji.
Nie dokonało oficjalnego złożenia oświadczenia
woli rozwiązania umowy użytkowania na ręce nad-
leśniczego nadleśnictwa Tuchola, co w konsekwen-
cji uniemożliwiło mi podjęcie stosownych działań
w tej sprawie.
Podsumowując, przy braku mienia i środków na
prowadzenie Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi,
stwierdzam, że nie doszło do zrealizowania postano-
wień ww. porozumienia, a co za tym idzie – do prze-
jęcia i prowadzenia szkoły leśnej.
Być może wpływ na to miały zobowiązania sta-
rostwa tucholskiego w stosunku do Wyższej Szkoły
Zarządzania Środowiskiem, która bezpłatnie funk-
cjonuje na mieniu Skarbu Państwa, doprowadzając
tym samym do uszczuplenia majątku publicznego.
Starostwo nie przedstawiło dokumentów stwierdza-
jących rozwiązanie umowy z Wyższą Szkołą Zarzą-
dzania Środowiskiem, co dodatkowo komplikowało
sprawę. Funkcjonowanie tego podmiotu na mieniu
Skarbu Państwa budzi wiele zastrzeżeń prawnych,
które muszą zostać niezwłocznie uregulowane. Wąt-

pliwości, o których mowa, nie sposób było rozstrzy-
gnąć do 31 grudnia 2007 r.
W związku z powyższym (dwukrotnie) zapropo-
nowałem Starostwu Powiatowemu w Tucholi podpi-
sanie aneksu do porozumienia z dnia 16 lipca 2007 r.,
zmieniającego datę przejęcia Zespołu Szkół Leśnych
w Tucholi z 1 stycznia 2008 r. na 1 stycznia 2009 r.
Zadeklarowałem, w okresie przygotowawczym
do przejęcia Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi, za-
pewnienie możliwości uczestnictwa dyrektora szko-
ły i kadry pedagogicznej we wszystkich formach do-
skonalenia zawodowego organizowanych dla szkół
leśnych prowadzonych przeze mnie od 1 stycznia
2008 r., a także kontynuowania współpracy Lasów
Państwowych ze szkołą w zakresie praktycznej na-
uki zawodu na dotychczasowych zasadach. Niestety,
propozycja ta została przez starostwo w Tucholi
dwukrotnie odrzucona.
Proces negocjacyjny z każdym starostwem pro-
wadzony był indywidualnie z uwagi na zróżnicowa-
ną sytuację formalnoprawną szkół. W porozumieniu
zawarte były warunki konieczne do wypełnienia
przez wszystkie starostwa przekazujące szkoły.
Pragnę podkreślić iż dyrektor i pracownicy De-
partamentu Edukacji i Promocji Zrównoważonego
Rozwoju (departamentu odpowiedzialnego za proces
przejmowania średnich szkół leśnych) odbyli o wiele
więcej spotkań poświęconych omawianej kwestii za-
równo w starostwie tucholskim, jak i w szkole, a tak-
że w ministerstwie, niż miało to miejsce w przypad-
ku innych starostw. Rozmowy te od początku były
niełatwe. Starostwo wielokrotnie prezentowało róż-
ne stanowiska, co dodatkowo utrudniało porozumie-
nie. Zespół Szkół Leśnych w Tucholi nie jest jedyną
nieprzejętą szkoła leśną. Ustawa o systemie oświaty
nie nakłada obowiązku przejmowania szkół leśnych,
lecz daje taką możliwość na drodze porozumienia
stron, którego w tym przypadku zabrakło ze strony
starostwa.
Wyrażam jednak zadowolenie, że prawie 2-letni
proces negocjacyjny zakończył się przejęciem 10 śred-
nich szkół leśnych, dla których minister środowiska
jest organem prowadzącym od 1 stycznia 2008 r.
Przejęte i prowadzone obecnie szkoły leśne od za-
wsze były i są największymi centrami edukacji le-
śnej w Polsce. Z uwagi na swoje położenie geogra-
ficzne i bogatą historię kształcą leśników na bardzo
wysokim poziomie. Szkoły te, dysponując dużą licz-
bą miejsc w internatach, umożliwiają naukę mło-
dzieży z każdej części kraju.
W Polsce istnieje wiele placówek szkolnych, w któ-
rych prowadzi się kształcenie w zawodzie np. tech-
nika leśnika. Niestety, często nie dysponują one wy-
specjalizowaną kadrą pedagogiczną, pod której
okiem powinno odbywać się kształcenie w zakresie
przedmiotów i praktycznej nauki zawodu. Położenie
tych placówek często uniemożliwia odbywanie prak-
tyk w lesie, czego wynikiem jest słabe przygotowa-
nie do pracy zawodowej w strukturach Lasów Pań-
stwowych.
641
Wyrażam pogląd, iż organy prowadzące te szkoły
powinny zrezygnować z kształcenia w specjalnościach
leśnych, wprowadzając w to miejsce inne zawody.
W odniesieniu do szkół potocznie nazywanych
„leśnymi” nie będą podejmowane dalsze działania
zmierzające do ich przejęcia. Tym samym proces
przejmowania średnich szkół leśnych uważam za za-
kończony.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie wątpliwości dotyczących
określenia legitymacji biernej w sprawach
o odszkodowania z tytułu bezprawnego
przejęcia nieruchomości na rzecz gminy
przed dniem 27 maja 1990 r. (587)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła Łukasza Zbonikowskiego, przesłane
przy piśmie wicemarszałka Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej z dnia 14 lutego 2008 r., nr SPS - 024 - 587/8,
w kwestii określenia legitymacji biernej w sprawach
o odszkodowania za bezprawne przejęcie nierucho-
mości na rzecz gminy przed dniem 27 maja 1990 r.
uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko.
W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą
przepisy ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy
wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym
i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U.
Nr 32, poz. 191, z późn. zm.), zwanej dalej ,,ustawą”.
Zgodnie z art. 36 ust. 3 pkt 3 ustawy Skarb Państwa
przejmuje zobowiązania i wierzytelności rad naro-
dowych i terenowych organów administracji pań-
stwowej stopnia podstawowego i stopnia wojewódz-
kiego wynikające z prawomocnych orzeczeń sądo-
wych i decyzji administracyjnych wydanych przed
dniem 27 maja 1990 r. oraz zobowiązania i wierzy-
telności powstałe w związku z wykonaniem tych
orzeczeń i decyzji administracyjnych.
Na gruncie stosowania ww. normy w judykatu-
rze i doktrynie prawa wykształciły się dwa poglądy.
Według pierwszego z nich, wyrażonego m.in. w uchwa-
le Sądu Najwyższego z dnia 16 listopada 2004 r., III
CZP 64/2004, lex 131033, to gmina, a nie Skarb
Państwa jest biernie legitymowana w procesie o na-
prawienie szkody wynikłej wskutek wydania przed
642
dniem 27 maja 1990 r. ostatecznej decyzji admini-
stracyjnej, jeżeli stwierdzenie jej nieważności lub
stwierdzenie, że wydana została z naruszeniem pra-
wa, nastąpiło po tej dacie. W uzasadnieniu uchwały
Sąd Najwyższy skonstatował, że w art. 36 ust. 3 pkt 3
ustawy jest mowa o dwóch zobowiązaniach odszko-
dowawczych. Źródłem pierwszego z nich jest pier-
wotna decyzja, natomiast źródłem drugiego – decy-
zja stwierdzająca nieważność decyzji pierwotnej lub
decyzja uznająca, że wydanie pierwszej decyzji na-
stąpiło z naruszeniem prawa (decyzja nadzorcza).
Z chwilą wydania drugiej decyzji zobowiązanie wy-
nikające z decyzji pierwotnej przekształca się w zo-
bowiązanie odszkodowawcze. Definitywne ukształ-
towanie zobowiązania odszkodowawczego wiąże się
z decyzją nadzorczą. Zatem data tej decyzji decyduje
o istnieniu lub wyłączeniu sukcesji gminy na pod-
stawie art. 36 ust. 1 ustawy i sukcesją gmin są obję-
te zobowiązania odszkodowawcze, gdy decyzja nad-
zorcza została wydana po dniu 27 maja 1990 r. – zob.
wyrok SN z dnia 14 marca 2007 r., I CSK 455/2006,
lex 253395.
W myśl drugiego stanowiska odpowiedzialność
odszkodowawczą w okolicznościach opisanych wyżej
ponosi Skarb Państwa. Dla uzasadnienia tego po-
glądu podniesiono, że fakt posłużenia się przez usta-
wodawcę formułą zobowiązania wynikającego z osta-
tecznej decyzji administracyjnej może wskazywać,
że to właśnie ta decyzja stanowi zdarzenie prawne
prowadzące do powstania roszczenia odszkodowaw-
czego. Decyzja nadzorcza natomiast otwiera jedynie
możliwość dochodzenia roszczenia odszkodowaw-
czego i można ją ujmować w kategorii przesłanki
skutecznego dochodzenia roszczenia o naprawienie
szkody, a nie traktować jako zdarzenia kreującego
zobowiązanie odszkodowawcze – cyt. wyrok SN z dnia
14 marca 2007 r.
Rozbieżności rozstrzygnęła ostatecznie uchwała
składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 grud-
nia 2006 r., III CZP 99/06, lex 203873. W ocenie
Sądu Najwyższego Skarb Państwa jest biernie legi-
tymowany w sprawie o naprawienie szkody wynikłej
z ostatecznej decyzji administracyjnej, o której mowa
w art. 36 ust. 3 pkt 3 ustawy, także wtedy, gdy
stwierdzenie jej nieważności lub stwierdzenie, że zo-
stała wydana z naruszeniem prawa, nastąpiło po
dniu 26 maja 1990 r.
W wymienionej uchwale z dnia 7 grudnia 2006 r.
Sąd Najwyższy stwierdził, że źródłem szkody jest
wydanie wadliwej decyzji administracyjnej i tej wła-
śnie decyzji dotyczy ocena bezprawności. Przyjęto
także, że delikt stanowi wydanie decyzji naruszają-
cej prawo i z tym faktem należy łączyć powstanie
zobowiązania, a nie z faktem wydania decyzji w try-
bie nadzoru. Późniejsze rozstrzygnięcie nadzorcze
nie jest kreatorem działania niezgodnego z prawem,
a decyzja nadzorcza otwiera jedynie w sposób preju-
dycjalny możliwość dochodzenia odszkodowania od
podmiotu zobowiązanego do naprawienia szkody.
Decyzja wydana w trybie nadzoru jest jedynie prze-
słanką skutecznego dochodzenia roszczenia odszko-
dowawczego, a nie jest zdarzeniem skutkującym po-
wstanie samego zobowiązania. Pogląd ten wyraził
Sąd Najwyższy również w wyrokach z dnia 25 stycz-
nia 2007 r., V CSK 425/2006, lex 277245, oraz z dnia
14 marca 2007 r., I CSK 455/2006, lex 253395).
Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić,
że de lege lata zarówno z aktualnego orzecznictwa
Sądu Najwyższego, jak i poglądów przedstawicieli
doktryny (zob. glosa J. Jastrzębskiego do uchwały
Sądu Najwyższego z dnia 16 listopada 2004 r., Sa-
morząd Terytorialny, nr 7–8, s. 132 i nast.) jedno-
znaczne wynika, że Skarb Państwa jest biernie legi-
tymowany w sprawach o naprawienie szkody wyni-
kłej z ostatecznej decyzji administracyjnej, o której
mowa w art. 36 ust. 3 pkt 3 ustawy, także wtedy, gdy
stwierdzenie jej nieważności lub stwierdzenie, że zo-
stała wydana z naruszeniem prawa, nastąpiło po
dniu 26 maja 1990 r.
Zatem nie zachodzi potrzeba wprowadzenia
zmian przepisów prawa w tym zakresie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Iwony Arent
w sprawie sposobu odwołania
dyrektora Warmińsko-Mazurskiego Oddziału
Regionalnego Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa (588)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie poselskie pani poseł Iwony Arent w spra-
wie sposobu odwołania ze stanowiska dyrektora
Warmińsko-Mazurskiego Oddziału Regionalnego
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa,
znak: SPS-024-588/08, uprzejmie informuję, że wy-
stąpiłem o wyjaśnienia w tej sprawie do prezesa
ARiMR pana Dariusza Wojtasika.
Według złożonych pisemnych wyjaśnień pan
Waldemar Sekściński został odwołany ze stanowi-
ska dyrektora Warminsko-Mazurskiego Oddziału
Regionalnego ARiMR w dniu 24 stycznia 2008 r.
Odwołanie nastąpiło na podstawie przepisu art. 70
§ 1 K.p., zgodnie, z którym pracownik zatrudniony
na podstawie powołania może być w każdym czasie
odwołany ze stanowiska przez organ powołujący.
Pan Waldemar Sekściński został o tym fakcie po-

wiadomiony telefonicznie, jednocześnie akt odwoła-
nia został przesłany faksem do sekretariatu dy-
rektora warmińsko-mazurskiego oddziału regio-
nalnego. Następnie komplet dokumentów, w tym
akt odwołania, został wysłany pocztą na adres do-
mowy pana Waldemara Sekścinskiego. Pan Walde-
mar Sekściński w dniu 4 lutego 2008 r. odmówił
odebrania przesyłki. Dokumenty zostały wysła-
ne ponownie 8 lutego 2008 r. i w dniu 21 lutego
2008 r. skutecznie odebrane przez pana Waldemara
Sekścińskiego.
Odwołanie dyrektora warmińsko-mazurskiego
oddziału regionalnego zbiegło się z urlopem wypo-
czynkowym, na którym przebywał od 21 stycznia
2008 r. do 1 lutego 2008 r.
Zgodnie z art. 72 § 1 K.p., jeżeli odwołanie na-
stąpiło w okresie usprawiedliwionej nieobecności
w pracy, bieg wypowiedzenia rozpoczyna się następ-
nego dnia po upływie tego okresu. Dlatego też okres
wypowiedzenia rozpoczął się z dniem 2 lutego 2008 r.,
a stosunek prący został rozwiązany z dniem 2 mar-
ca 2008 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie przyspieszenia realizacji programu
rozwoju budownictwa mieszkaniowego (589)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Jana Burego sprawie przyspiesze-
nia realizacji programu rozwoju budownictwa miesz-
kaniowego, przekazaną pismem z 14 lutego br.
(znak: SPS-024-589/08), uprzejmie przekazuję po-
niższe wyjaśnienia.
Działania Ministerstwa Infrastruktury mają na
celu poprawę warunków realizacji budownictwa
mieszkaniowego w drodze likwidacji narosłych na
przestrzeni lat barier ograniczających możliwość od-
powiedniego wykorzystania już istniejącego poten-
cjału. Kierunek ten został wyraźnie wyrażony
w exposé prezesa Rady Ministrów pana Donalda
Tuska. Osiągnięcie zakładanych celów będzie miało
fundamentalne znaczenie dla zapewnienia prawi-
dłowego rozwoju sektora mieszkaniowego w Polsce,
skutkując poprawą warunków prowadzenia działal-
ności inwestycyjnej w sektorze mieszkaniowym, po-
643
prawą dostępności mieszkań (obniżenie kosztów bu-
dowy i cen mieszkań przy jednoczesnym zapewnie-
niu odpowiedniej pod względem infrastruktury spo-
łecznej i technicznej lokalizacji nieruchomości
mieszkaniowych) oraz bardziej efektywnym wyko-
rzystywaniem środków publicznych wspierających
sektor mieszkaniowy.
Realizacja inicjatyw legislacyjnych, zgłoszonych
do planu prac Rady Ministrów ma I półrocze br. lub
planowanych do realizacji w drugiej połowie tego
roku, ma na celu eliminację kluczowych ograniczeń
administracyjnych w procesie realizacji inwestycji
budowlanych, likwidację barier dla prawidłowego
procesu planowania i zagospodarowania prze-
strzennego (niska podaż i niewystarczający stan-
dard terenów przeznaczanych pod inwestycje
mieszkaniowe), zapewnienie odpowiedniego stop-
nia rozwoju infrastruktury związanej z budownic-
twem mieszkaniowym.
Równolegle do ww. inicjatyw podejmowane są
oczywiście działania dotyczące instrumentów
wsparcia sektora mieszkaniowego. W 2008 r. zapew-
nione zostały środki na realizację programu budow-
nictwa socjalnego, realizowanego w oparciu o prze-
pisy ustawy z 8 grudnia 2006 r. o finansowym
wsparciu tworzenia lokali socjalnych, mieszkań
chronionych, noclegowni i domów dla bezdomnych.
Ustawa przewiduje dofinansowanie inwestycji za-
kresie budownictwa socjalnego i mieszkań chronio-
nych na poziomie od 20 do 40% kosztów przedsię-
wzięcia. Z pomocy korzystają gminy, związki gmin,
powiaty, a także organizacje pożytku publicznego.
Wyciągając wnioski z przeprowadzonego pilotażu,
w ustawie z 8 grudnia 2006 r. poza powiększaniem
zasobu lokali socjalnych w drodze nowych inwesty-
cji mieszkaniowych określone zostały również sze-
rokie możliwości tworzenia takiego zasobu na bazie
już istniejących mieszkań o niższym standardzie.
W tym też kierunku idą przygotowywane obecnie
zmiany umożliwiające m. in. pozyskiwanie przez
gminy, dzięki środkom z Funduszu Dopłat, miesz-
kań komunalnych niebędących zasobem lokali so-
cjalnych, pod warunkiem jednak analogicznego
zwiększenia przez gminę tego zasobu. Stworzy to
znacznie lepsze warunki dla prowadzenia przez
gminy polityki mieszkaniowej w zakresie odpowied-
niej do potrzeb i uwarunkowań dochodowych aloka-
cji zasobów socjalnych. Na uzupełnienie komunal-
nego zasobu mieszkań socjalnych mogą być też prze-
znaczone środki z funduszy strukturalnych UE, je-
śli mieszkania takie powstaną w wyniku „renowacji
i adaptacji budynków istniejących stanowiących
własność władz publicznych lub własność podmio-
tów działających w celach niezarobkowych”. W tym
ostatnim przypadku rozwiązania motywujące gmi-
ny do pozyskiwania mieszkań socjalnych przy wyko-
rzystaniu środków Europejskiego Funduszu Rozwo-
ju Regionalnego określane są bezpośrednio przez
samorządy województw w regionalnych programach
operacyjnych na lata 2007–2013.
644
Prowadzone są również prace mające na celu
określenie – przy uwzględnieniu obecnych i progno-
zowanych uwarunkowań rynku mieszkaniowego –
zmian w programie budownictwa społecznego reali-
zowanego w oparciu o formułę towarzystw budow-
nictwa społecznego. Obecnie przewidywana jest re-
forma ukierunkowana jest przede wszystkim na
poprawę efektywności programu i bardziej precyzyj-
ne dotarcie do osób, które powinny być objęte pomo-
cą mieszkaniową.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Naguszewskiego
w sprawie obowiązku przeprowadzania testów
podstawowych oraz określenia ich zakresu
w odniesieniu do aparatów rtg stosowanych
w gabinetach dentystycznych (590)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Tadeusza Naguszewskiego
w sprawie obowiązku przeprowadzania testów pod-
stawowych oraz określenia ich zakresu w odniesie-
niu do aparatów rtg. stosowanych w gabinetach den-
tystycznych (przesłane pismem z dnia 14 lutego
2008 r., znak: SPS-024-590/08), uprzejmie przeka-
zuję następujące informacje i wyjaśnienia.
Stomatologiczne aparaty rentgenowskie są urzą-
dzeniami wykorzystywanymi w zakresie rentgeno-
diagnostyki i jako takie podlegają regulacjom za-
wartych w przepisach wydanych na podstawie art. 33c
ust. 9 ustawy z 29 listopada 2000 r. Prawo atomowe
(Dz. U. z 2007 r., Nr 42, poz. 276). W dniu 25 sierp-
nia 2005 r. minister zdrowia wydał na podstawie
art. 33c ust. 9 ww. ustawy rozporządzenie w sprawie
warunków bezpiecznego stosowania promieniowa-
nia jonizującego dla wszystkich rodzajów ekspozycji
medycznej (Dz. U. Nr 194, poz. 1625). Rozporządze-
nie to reguluje między innymi zasady okresowego
sprawdzania aparatów rentgenowskich pod wzglę-
dem technicznym. Kontrola urządzeń radiologicz-
nych realizowana jest poprzez przeprowadzanie te-
stów podstawowych i specjalistycznych. W świetle
cytowanych przepisów uzyskane podczas testów wy-
niki muszą mieścić się w ustalonym zakresie tole-
rancji, który został określony dla badanych parame-
trów w załączniku nr 6 do rozporządzenia. Powyż-
sze ma na celu zapobieżenie nadmiernej i nieuzasad-
nionej ekspozycji medycznej oraz zapewnienie opty-
malnej jakości diagnostycznej zdjęcia lub obrazu.
Jednoczenie pragnę poinformować, że w związku
z pojawiającymi się wątpliwościami dotyczącymi
stosowania przepisów ww. rozporządzenia planuje
się jego nowelizację obejmującą również weryfikację
zapisów załącznika nr 6. W związku z powyższym
na przełomie marca i kwietnia na stronach interne-
towych Krajowego Centrum Ochrony Radiologicz-
nej w Ochronie Zdrowia (www.kcor.gov.pl) rozpocz-
nie się publiczna debata na temat zakresu noweliza-
cji przedmiotowego rozporządzenia, która będzie
miała na celu zgromadzenie propozycji zmian i pro-
jektów zapisów od wszelkich zainteresowanych śro-
dowisk i podmiotów, wynikiem której będzie przygo-
towanie wstępnego projektu zmieniającego ww. roz-
porządzenie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie posłów Magdaleny Gąsior-Marek
i Grzegorza Raniewicza
w sprawie realizacji narodowego programu
„Boisko w mojej gminie” w woj. lubelskim (591)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posłów na Sejm RP Magdaleny Gąsior-
-Marek i Grzegorza Raniewicza, przekazane pismem
z dnia 14 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-591/08),
w sprawie realizacji narodowego programu „Boisko
w mojej gminie” w woj. lubelskim, uprzejmie infor-
muję, że w Ministerstwie Sportu i Turystyki opraco-
wano program budowy ogrodzonych i oświetlonych
kompleksów sportowych, obejmujących m.in.: bo-
isko piłkarskie do mini piłki nożnej, boisko wielo-
funkcyjne (piłka siatkowa i koszykowa) i zaplecze
szatniowo-sanitarne.
W dniu 22 lutego 2008 r. odbyła się uroczysta in-
auguracja inauguracji programu budowy boisk wie-
lofunkcyjnych „Moje Boisko – Orlik 2012”.
Wstępny koszt budowy kompleksu wynosi około
1 mln zł. Zadanie dofinansowywane będzie przez
Ministerstwo Sportu i Turystyki w wysokości do
333 tys. zł (nie więcej niż 33% wartości kosztoryso-
wej). Pozostałe koszty pokryją urzędy marszałkow-
skie (w 1/3) i jednostki samorządu terytorialnego
(również w 1/3) uczestniczące w programie. W bie-
żącym roku Ministerstwo Sportu i Turystyki prze-
znaczy na program kwotę ok. 180 mln zł.

Podstawowe kryteria, które będą stosowane przy
wyborze projektów, to wykonanie zadania zgodnie
z programem funkcjonalno-użytkowym projektu
Ministerstwa Sportu i Turystyki oraz zakończenie
budowy do 31 grudnia 2008 r.
Formularz wniosku wraz z zasadami jego wy-
pełniania, jak również wizualizacja będą dostępne
na stronie internetowej Ministerstwa Sportu i Tu-
rystyki.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na zapytanie posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie obniżenia emisji dwutlenku węgla
na lata 2008–2012 i limitów
dla przedsiębiorstw woj. lubelskiego (592)
Odpowiadając na zapytanie pana posła Grzego-
rza Raniewicza z dnia 14 lutego br., dotyczące usta-
lonych ograniczeń na emisję dwutlenku węgla na
lata 2008–2012 dla Polski oraz limitów dla przedsię-
biorstw woj. lubelskiego, informuję uprzejmie, co na-
stępuje.
Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustana-
wiająca system handlu przydziałami emisji gazów
cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniająca dy-
rektywę Rady 96/61/WE (zwana dalej dyrektywą)
nakłada na państwa członkowskie obowiązek spo-
rządzenia krajowego planu rozdziału uprawnień do
emisji dwutlenku węgla*). Przepis art. 9 ust. 1 dy-
rektywy wskazuje, że każde państwo członkowskie
w odniesieniu do każdego okresu określa krajowy
plan rozdziału uprawnień do emisji dwutlenku wę-
gla określający całkowitą liczbę uprawnień, które
ma zamiar rozdzielić w odniesieniu do tego okresu,
oraz sposób, w jaki proponuje je rozdzielić. Czasowy
zakres obowiązywania krajowych planów rozdziału
uprawnień do emisji dwutlenku węgla określa art. 11
Dyrektywy który wskazuje, że drugi okres rozlicze-
niowy obejmuje lata 2008–2012. Krajowy admini-
*) Zgodnie z art. 3 pkt 15 ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r.
o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplar-
nianych i innych substancji (Dz. U. z 2004 r. Nr 281, poz. 2784)
przez uprawnienia do emisji należy rozumieć uprawnianie do
wprowadzania do powietrza w określonym czasie ekwiwalentu
w przypadku gazów cieplarnianych lub 1 Mg jednej z pozosta-
łych substancji, które może być sprzedane, przeniesione lub
umorzone na zasadach określonych w ustawie.
645
strator systemu handlu uprawnieniami do emisji,
zgodnie z art. 14 ust. 4 ustawy z dnia 22 grudnia
2004 r. o handlu uprawnieniami do emisji do powie-
trza gazów cieplarnianych i innych substancji (Dz. U.
Nr 281, poz. 2784), jest zobowiązany do opracowania
projektu krajowego planu rozdziału uprawnień. Pol-
ska przekazała krajowy plan rozdziału uprawnień
na lata 2008–2012 w terminie określonym w art. 9
Dyrektywy, tj. do 30 czerwca 2006 r. W planie tym
określono roczną liczbę uprawnień do emisji dla Pol-
ski na poziomie 284 648 332 ton dwutlenku węgla.
W dniu 26 marca 2007 r. Komisja Europejska w de-
cyzji K(2007) 1295 wersja ostateczna dotyczącej
krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji ga-
zów cieplarnianych zgłoszonego przez Polskę zgod-
nie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europej-
skiego i Rady zmniejszyła całkowity limit upraw-
nień do emisji dla Polski na lata 2008–2012 do war-
tości 208 515 395 ton dwutlenku węgla rocznie. Po-
nieważ Polska nie zgadza się z zaproponowanym li-
mitem uprawnień, decyzja Komisji Europejskiej zo-
stała zaskarżona do Sądu Pierwszej Instancji. Odpo-
wiedni wniosek po zaakceptowaniu przez Komitet
Europejski Rady Ministrów został złożony 27 maja
2007 r. do Sądu Pierwszej Instancji. Oprócz głównej
skargi wniesiono również dodatkowy wniosek o roz-
patrzenie powyższej skargi w trybie przyspieszo-
nym. Sąd Pierwszej Instancji 12 lipca 2007 r. odrzu-
cił wniosek o rozpatrzenie skargi w trybie przyspie-
szonym. W dniu 7 września 2007 r. Polska złożyła
dodatkowy wniosek o zawieszenie wykonalności de-
cyzji. Został on rozpatrzony negatywnie w listopa-
dzie 2007 r.
W dniu 12 lutego 2008 r. ukazał się projekt roz-
porządzenia Rady Ministrów w sprawie przyjęcia
„Krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji
dwutlenku węgla na lata 2008–2012” dla wspólnoto-
wego systemu handlu uprawnieniami do emisji. Pro-
ponowana w nim liczba uprawnień do emisji prze-
znaczona do rozdzielenia wynosi 208 515 395 upraw-
nień rocznie. Przy rozdziale uprawnień do emisji
brano pod uwagę: zobowiązania przyjęte w konklu-
zjach Rady Europejskiej z 8–9 marca 2007 r. doty-
czące ograniczenia emisji gazów cieplarnianych
o 20% do 2020 r., poprawy efektywności energetycz-
nej o 20% do 2020 r. oraz zwiększenia udziału pro-
dukcji energii ze źródeł odnawialnych do poziomu
20% do roku 2020, Politykę Ekologiczną Państwa,
Politykę Energetyczną Państwa, Narodowe Strate-
giczne Ramy Odniesienia na lata 2007–2013, dyrek-
tywę 2004/8/WE z 11 lutego 2004 r. w sprawie wspie-
rania kogeneracji w oparciu o zapotrzebowanie na
ciepło użytkowe na rynku wewnętrznym energii
oraz zmieniającą dyrektywę 92/42/EWG, rozporzą-
dzenie ministra gospodarki z 26 września 2007 r.
w sprawie sposobu obliczania danych podanych we
wniosku o wydanie świadectwa pochodzenia z koge-
neracji oraz szczegółowego zakresu obowiązku uzy-
skania i przedstawienia do umorzenia tych świa-
dectw, uiszczania opłaty zastępczej i obowiązku po-
646
twierdzania danych dotyczących ilości energii elek-
trycznej wytworzonej w wysokosprawnej kogenera-
cji (Dz. U. Nr 185, poz. 1314), uwagi dotyczące stra-
tegii rozwoju i zapotrzebowania emisyjnego na lata
2008–2012, zgłoszone do KASHUE przez stowarzy-
szenia branżowe oraz prowadzących poszczególne
instalacje, jak również decyzję KE z 26 marca 2007 r.
dotyczącą krajowego planu rozdziału uprawnień do
emisji gazów cieplarnianych zgłoszonego przez Pol-
skę zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady oraz uwagi zgłoszone w trak-
cie uzgodnień międzyresortowych oraz konsultacji
społecznych dotyczących wcześniejszych projektów.
Projekt obejmuje 841 instalacji, dla których prze-
widziano do rozdziału 201 123 553 uprawnień rocz-
nie. Pula uprawnień przeznaczona na krajową re-
zerwę wynosi 7 241 741 rocznie. Przewidziano także
105 101 uprawnień rocznie rezerwy na realizację
projektów JI. Należy zaznaczyć, iż nie przewidziano
tworzenia limitów uprawnień w podziale na poszcze-
gólne województwa. Przyjęto podział branżowy in-
stalacji, zależny od przynależności danej instalacji
do odpowiedniego sektora przemysłu. W systemie
handlu uprawnieniami do emisji w drugim okresie
rozliczeniowym uczestniczy 40 instalacji działają-
cych na terenie woj. lubelskiego. Przewidziana
w projekcie „Krajowego planu rozdziału uprawnień
do emisji na lata 2008–2012” liczba uprawnień dla
tych instalacji wynosi 5 361 420 rocznie, co stanowi
2,7% całkowitej liczby uprawnień przewidzianych do
rozdziału pomiędzy instalacje. Lista instalacji dzia-
łających na terenie woj. lubelskiego, które są objęte
„Krajowym planem rozdziału uprawnień na lata
2008–2012”, znajduje się w załączniku**).
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na zapytanie posła Jarosława Katulskiego
w sprawie limitu uprawnień do emisji
dwutlenku węgla dla ZEC Bydgoszcz SA (593)
W odpowiedzi na zapytanie pana posła Jarosła-
wa Katulskiego, przekazane przy piśmie z dnia 14
lutego 2008 r., znak: SPS-024-593/08, w sprawie li-
mitów uprawnień CO2 dla ZEC Bydgoszcz SA przed-
stawiam poniższe stanowisko w przedmiotowej
sprawie.
W dniu 20 grudnia 200 7 r. minister środowiska
skierował do konsultacji społecznych i uzgodnień
**) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
międzyresortowych projekt rozporządzenia Rady
Ministrów w sprawie przyjęcia „Krajowego planu
rozdziału uprawnień do emisji dwutlenku węgla na
lata 2008–2012” we wspólnotowym systemie handlu
uprawnieniami. Mając na względzie znaczenie spo-
łeczno-gospodarcze ww. projektu, Ministerstwo Go-
spodarki w pracach nad nim przyjęło założenie, iż
rozdział uprawnień powinien minimalizować ryzy-
ko wystąpienia sytuacji, w której poszczególne
przedsiębiorstwa mogłyby – bez podejmowania dzia-
łań proekologicznych – dysponować nadwyżkami
przyznanych uprawnień, a tym samym sprzedawać
je na wolnym rynku, w sytuacji gdy całkowita wiel-
kość uprawnień przyznanych dla Polski na lata
2008–2012 jest mniejsza od rzeczywistych potrzeb
polskiej gospodarki. Podział ten ponadto powinien
uwzględniać zdolności redukcji emisji w poszczegól-
nych sektorach, które wynikają bezpośrednio ze
skali inwestycji podejmowanych w latach ubiegłych
w najlepsze dostępne technologie. W ramach uwag
przekazanych do Ministerstwa Środowiska zapropo-
nowano także ujednolicenie zasad przydziału upraw-
nień dla ciepłowni i elektrociepłowni, gdyż podany
w pierwszej wersji projektu podział preferował
znacznie mniej efektywne energetycznie ciepłownie.
Zdaniem Ministerstwa Gospodarki powinno się pro-
mować instalacje produkujące ciepło i energię w sko-
jarzeniu, jako bardziej opłacalne z punktu widzenia
emisyjności i efektywności ekonomicznej. Wskazuje
na to m.in. rozporządzenie ministra gospodarki
z dnia 22 września 2007 r. w sprawie świadectw po-
chodzenia z kogeneracji (Dz. U. z 2007 r. Nr 185,
poz. 1314), nakładające obowiązek zwiększenia od-
bioru produkcji energii elektrycznej pochodzącej
z kogeneracji do 23,2%.
Powyższe uwagi zostały uwzględnione przez
Ministerstwo Środowiska w projekcie rozporządze-
nia skierowanym ponownie do konsultacji społecz-
nych i uzgodnień międzyresortowych w dniu 12 lu-
tego 2008 r. W projekcie tym zwiększono łączną
pulę uprawnień dla elektrociepłowni zawodowych,
co oznacza także wzrost uprawnień dla ZEC Byd-
goszcz SA.
Zaproponowany w projekcie rozporządzenia z 12
lutego 2008 r. podział wydaje się być zbliżonym do
zrównoważonego z punktu widzenia wpływu na go-
spodarkę. Stanowi on próbę rozdziału limitu upraw-
nień do emisji dla Polski w taki sposób, aby jego de-
ficyt w możliwie najmniej negatywny sposób wpły-
wał na PKB, zarówno z punktu widzenia sektorów
przetwórczych, jak i sektora energetyki.
Niezależnie od konieczności dokonania możli-
wie najbardziej racjonalnego rozdziału zmniejszo-
nego limitu uprawnień do emisji CO2 Ministerstwo
Środowiska oraz Ministerstwo Gospodarki prowa-
dzą rozmowy z władzami Unii Europejskiej o ko-
nieczności zwiększenia całkowitego przydziału
uprawnień dla Polski, ponieważ przyznane wielko-
ści spowodują podrożenie procesów gospodarczych,
spadek konkurencyjności polskich produktów i ob-

niżenie realnych dochodów społeczeństwa, a zatem
spadek tempa wzrostu produktu globalnego i do-
chodu narodowego.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Pawła Arndta
w sprawie nowelizacji art. 29 ust. 5 ustawy
z dnia 19 października 1991 r.
o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi
Skarbu Państwa oraz o zmianie
niektórych ustaw (595)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Pawła Arndta z dnia 22 stycznia 2008 r.
w sprawie aktualnego stanu prac związanych ze
zmianą przepisów ustawy z dnia 19 października
1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolny-
mi Skarbu Państwa (Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz.
1700, tekst jednolity) dotyczących prawa odkupu,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Przygotowany przez Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi projekt ustawy o zmianie ustawy
o kształtowaniu ustroju rolnego oraz o zmianie nie-
których innych ustaw w dniu 3 października 2007 r.
przejęty został przez Radę Ministrów. W dniu 7 li-
stopada 2007 r. prezes Rady Ministrów skierował
ww. projekt do marszałka Sejmu RP, upoważniając
przy tym ministra rolnictwa i rozwoju wsi do repre-
zentowania stanowiska rządu w toku prac parla-
mentarnych. Następnie po wyborach parlamentar-
nych projekt przedstawiono do akceptacji nowej Ra-
dzie Ministrów, która na posiedzeniu w dniu 11
grudnia 2007 r. wycofała ten projekt z dalszych prac
legislacyjnych. Obecnie w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi trwają dalsze prace nad przedmioto-
wym projektem.
Pragnę uprzejmie poinformować, iż zgodnie z no-
wym projektem agencji będzie przysługiwało prawo
odkupu nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa
w okresie 5 lat, licząc od dnia jej nabycia od agencji,
z wyłączeniem nieruchomości położonych w grani-
cach specjalnych stref ekonomicznych oraz nieru-
chomości, które w dniu sprzedaży przez agencję były
przeznaczone w miejscowym planie zagospodarowa-
nia przestrzennego lub studium uwarunkowań i kie-
runków zagospodarowania przestrzennego na cele
inne niż rolne. Prawo odkupu tak jak obecnie będzie
ujawniane w księdze wieczystej. Ponadto planowane
647
jest wprowadzenie przepisu, zgodnie z którym agen-
cja będzie mogła wykonać prawo odkupu w odniesie-
niu do całej nieruchomości, która została zbyta, jak
i jej poszczególnych części. Nastąpi to w przypadku,
gdy zbycie prawa własności nieruchomości ma na-
stąpić na rzecz innej osoby niż rolnik indywidualny
w rozumieniu ustawy o kształtowaniu ustroju rol-
nego oraz gdy po sprzedaży nieruchomości rolnej
przez agencję nastąpiła zmiana jej przeznaczenia
w planie zagospodarowania przestrzennego lub stu-
dium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania
przestrzennego na cele nierolne.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Nowaka
w sprawie nowelizacji ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych
w związku z możliwością przekazania
1% podatku na organizację
pożytku publicznego (596)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazane przy piśmie z dnia 14 lutego 2008 r.
nr SPS-024-596/08 zapytanie pana posła Sławomi-
ra Nowaka w sprawie przekazywania przez osoby
fizyczne 1% podatku na rzecz organizacji pożytku
publicznego, uprzejmie informuję.
Zmiana zasad zasilania kont organizacji pożytku
publicznego przez osoby fizyczne 1% swojego podat-
ku nie oznacza, że darczyńcy zostali pozbawieni
prawa do swobodnego ich przekazywania. Nadal to
podatnik decyduje o tym, czy chce wspomóc cele sta-
tutowe organizacji pożytku publicznego, której or-
ganizacji, oraz jaką kwotą. Taka sama reguła obo-
wiązywała w poprzednim stanie prawnym, tj. przed
wejściem w życie przepisów ustawy z dnia 16 listo-
pada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588). Zgodnie
z istniejącym do końca 2006 r. art. 27d w ustawie
z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od
osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176,
z późn. zm.), odpowiednio art. 14a w ustawie z dnia
20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku do-
chodowym od niektórych przychodów osiąganych
przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930, z późn.
zm), beneficjantem 1% może być wyłącznie organi-
648
zacja pożytku publicznego działająca na podstawie
ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności po-
żytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96,
poz. 873, z późn. zm.).
Jest to konsekwencja regulacji zawartych w usta-
wie o działalności pożytku publicznego i o wolonta-
riacie. Przepis art. 27 tej ustawy – jako podmiot
uprawiony do otrzymywania kwot z 1% podatku do-
chodowego od osób fizycznych – określa bowiem or-
ganizację pożytku publicznego. Tym samym wyklu-
cza możliwość przekazywania tych kwot podmiotom
nieposiadającym statutu organizacji pożytku pu-
blicznego. Jednocześnie, jak wynika z wyjaśnień mi-
nistra pracy i polityki społecznej (pismo z dnia 17
grudnia 2007 r., nr DPP-I-073-33-TA/07) ustawa
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie
nie określa szczegółowo sposobu wykorzystania
kwot z 1% otrzymanych przez organizację pożytku
publicznego. Określa jedynie ogólny cel w postaci
wykorzystania na statutową działalność pożytku
publicznego. Sposób wewnętrznej dystrybucji i wy-
korzystania środków powinien odbywać się w zgo-
dzie z przedmiotem działalności określonym w sta-
tucie oraz z przepisami prawa powszechnie obowią-
zującego. Wszelkie nieprawidłowości są weryfikowa-
ne w ramach nadzoru, w toku kontroli następczej
przez właściwe organy administracji publicznej.
Mając powyższe na uwadze oraz godząc interesy
organizacji pożytku publicznego, osób objętych dzia-
łalnością statutową organizacji pożytku publicznego
(np. chore dzieci), jak również organów podatko-
wych zaangażowanych w proces przekazywania 1%,
Ministerstwo Finansów w dniu 21 grudnia 2007 r.
wydało komunikat, w którym poinformowało opinię
publiczną, iż w składanym zeznaniu podatkowym –
oprócz danych pozwalających na właściwe zidentyfi-
kowanie organizacji pożytku publicznego (nazwa
oraz numer wpisu do KRS) – podatnicy mogą podać
informacje mogące mieć wpływ na dystrybucję środ-
ków gromadzonych przez te organizacje. Informację
tę podatnik może zamieścić w rubryce „Inne infor-
macje, w tym ułatwiające kontakt z podatnikiem”,
znajdującej się bezpośrednio nad wnioskiem o prze-
kazanie 1% podatku należnego.
Jednocześnie treść ww. komunikatu została, za
pośrednictwem dyrektorów izb skarbowych, przeka-
zana naczelnikom urzędów skarbowych wraz z odpo-
wiednimi wytycznymi w zakresie sposobu obsługi
podatników składających zeznania podatkowe za
2007 r. W związku z powyższym urzędy skarbowe,
realizując przedmiotowe zadania, są zobligowane do
przekazania informacji podanych przez podatnika,
dotyczących przekazywanej kwoty 1% podatku na
rzecz wybranej organizacji pożytku publicznego,
w tym na konkretny cel wskazany w zeznaniu po-
datkowym.
Powyższe informacje zostaną przesłane organi-
zacji pożytku publicznego przez organ podatkowy
jako uszczegółowienie przekazanych kwot.
W świetle powyższego pozwolę sobie nie zgodzić
się z opinią pana posła, iż działania podjęte przez
ministra finansów, w tym związane z umożliwie-
niem podania celu szczegółowego zadeklarowanej
kwoty 1%, są wyłącznie gestem bez większego zna-
czenia. Wręcz przeciwnie, pozwalają podatnikowi
wyrazić jego wolę, a organizacji pożytku publiczne-
go wydatkować zgromadzone kwoty zgodnie z inten-
cją podatnika oraz przedmiotem działalności okre-
ślonym w statucie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż ostatecznej
oceny obecnego mechanizmu przekazywania 1% na
rzecz organizacji pożytku publicznego będzie można
dokonać nie wcześniej niż w trzecim kwartale bieżą-
cego roku, tj. po zakończeniu akcji dystrybucji 1%
przez urzędy skarbowe z zeznań podatkowych za
2007 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Kulasa
w sprawie kodeksu ucznia (598)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Jana Kulasa (SPS-024-598/
08) w sprawie prowadzonych przez Ministerstwo
Edukacji Narodowej prac nad problematyką kodek-
su ucznia, uprzejmie informuję:
— przywołany w zapytaniu poselskim kodeks
ucznia, wypracowany przez stowarzyszenie „Civitas
Christiana” w Gdańsku, nie został załączony do wy-
stąpienia, w związku z tym nie jest możliwe przed-
stawienie stanowiska resortu w przedmiotowej spra-
wie. W Ministerstwie Edukacji Narodowej nie są
prowadzone prace związane z dostosowaniem ww.
kodeksu ucznia do zadań programowych realizowa-
nych przez resort.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam:
1) kodeks ucznia, mając umocowanie w regula-
cjach prawnych, obowiązywał w szkołach od 1988 r.,
gdy minister edukacji narodowej wydał zarządzenie
nr 38 z dnia 19 lipca 1988 r. w sprawie kodeksu
ucznia (Dziennik Urzędowy MEN nr 6, poz. 42).
Obecnie zarządzenie nie ma mocy prawnej, a przepi-
sy stosowane w kodeksie ucznia, dotyczące praw
i obowiązków ucznia oraz nagród i kar, znajdują się
w statutach szkół;

2) art. 60 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o sys-
temie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) zawiera postanowienia dotyczące spraw
i zagadnień, jakie powinien regulować statut szkoły/
placówki. Należą do nich między innymi:
— organizacja szkoły lub placówki,
— zakres zadań nauczycieli oraz innych pracow-
ników szkoły lub placówki,
— prawa i obowiązki uczniów, w tym przypadki,
w których uczeń może zostać skreślony z listy
uczniów szkoły;
3) rozporządzenie ministra edukacji narodowej
z dnia 21 maja 2001 r. w sprawie ramowych statu-
tów publicznego przedszkola oraz publicznych szkół
(Dz. U. Nr 61, poz. 624, z późn. zm.) zawiera regula-
cje prawne wskazujące szczegółowy zakres spraw,
jakie powinien określać statut szkoły, między inny-
mi w zakresie praw i obowiązków ucznia, w tym:
— rodzaje nagród i kar stosowanych wobec
uczniów oraz tryb odwoływania się od kary,
— przypadki, w których dyrektor szkoły może
wystąpić do kuratora oświaty z wnioskiem o prze-
niesienie ucznia do innej szkoły,
— warunki pobytu w szkole zapewniające
uczniom bezpieczeństwo (np. ochronę przed przemo-
cą, uzależnieniami, demoralizacją oraz innymi prze-
jawami patologii społecznej);
4) podpisane 9 lutego 2007 r. rozporządzenie mi-
nistra edukacji narodowej zmieniające rozporządze-
nie w sprawie ramowych statutów publicznego
przedszkola oraz publicznych szkół (Dz. U. Nr 35,
poz. 222) wprowadziło dodatkowe uregulowania, zo-
bowiązujące organy szkoły do uzupełnienia statu-
tów szkół o określenie obowiązków ucznia w zakre-
sie między innymi udziału w zajęciach edukacyj-
nych, usprawiedliwiania, w określonym terminie
i formie, nieobecności na zajęciach edukacyjnych,
dbania o schludny wygląd oraz noszenia odpowied-
niego stroju, warunków korzystania z telefonów ko-
mórkowych.
Należy podkreślić, że system kar i nagród stoso-
wanych wobec ucznia, określony w statucie szkoły,
nie może być sprzeczny z polskim i międzynarodo-
wym prawem w zakresie praw człowieka, obywate-
la, praw dziecka, z ogólną normą państwa demokra-
tycznego.
Wszelkie działania edukacyjne i wychowawcze
powinny mieć odzwierciedlenie w statutach szkół.
Precyzyjne zapisy prawa wewnątrzszkolnego powin-
ny przewidzieć wszystkie sytuacje występujące
w danym typie szkoły, a ujęcie ich w formie norm
zaakceptowanych przez organy szkoły daje przeko-
nanie, iż są obowiązujące dla wszystkich zaintereso-
wanych.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
649
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie działań zmierzających
do wyeliminowania treści popularyzujących
narkotyki w środkach masowego przekazu
(600)
Odpowiadając na zapytanie Pana Posła Irene-
usza Rasia w sprawie działań zmierzających do wy-
eliminowania treści propagujących narkotyki
w środkach masowego przekazu (SPS-024-600/08),
uprzejmie informuję, że w obowiązującym systemie
prawnym brak jest jednoznacznych przepisów regu-
lujących w sposób jednoznaczny problematykę ochro-
ny małoletnich przed niepożądanymi treściami prze-
kazów medialnych, które mogą stanowić zagrożenie
dla prawidłowego rozwoju dzieci i młodzieży.
Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r.
o radiofonii i telewizji (Dz. U. Nr 253, poz. 2531,
z późn. zm.) nadawcy:
— nie mogą propagować działań sprzecznych
z prawem, z polską racją stanu oraz postaw i poglą-
dów sprzecznych z moralnością i dobrem społecznym,
w szczególności nie mogą zawierać treści dyskrymi-
nujących ze względu na rasę, płeć lub narodowość,
— powinni szanować przekonania religijne
odbiorców, a zwłaszcza chrześcijański system
wartości,
— nie mogą sprzyjać zachowaniom zagrażającym
zdrowiu lub bezpieczeństwu oraz zachowaniom za-
grażającym środowisku naturalnemu,
— nie mogą rozpowszechniać audycji lub innych
przekazów zagrażających fizycznemu, psychiczne-
mu lub moralnemu rozwojowi małoletnich.
Audycje lub inne przekazy zawierające sceny lub
treści mogące mieć negatywny wpływ na prawidło-
wy fizyczny, psychiczny lub moralny rozwój małolet-
nich mogą być rozpowszechniane wyłącznie w go-
dzinach od 23 do 6. Nadawcy są zobowiązani do
oznaczania ww. audycji lub innych przekazów, odpo-
wiednim symbolem graficznym przez cały czas ich
emisji telewizyjnej lub zapowiedzią słowną informu-
jącą o zagrożeniach wynikających z treści emisji ra-
diowej, uwzględniając stopień szkodliwości danej au-
dycji lub przekazu dla małoletnich w poszczególnych
kategoriach wiekowych.
Ze względu na ogólność tych przepisów dającą
szerokie możliwości interpretacyjne odnośnie okre-
ślania stopnia negatywnego wpływu audycji na
rozwój dzieci i młodzieży, możliwości oddziaływa-
nia na autorów audycji telewizyjnych i prasowych,
w których przekazywane są treści mogące w spo-
sób pośredni lub bezpośredni sugerować m.in. za-
chęcanie do korzystania ze środków odurzających,
są ograniczone.
650
Biorąc pod uwagę znaczenie poruszanego przez
pana posła problemu, Ministerstwo Edukacji Naro-
dowej podejmuje działania mające na celu ogranicze-
nie dostępu dzieci i młodzieży do treści niepożąda-
nych w Internecie poprzez propagowanie i udostęp-
nianie szkołom, rodzicom, nauczycielom i uczniom
programów zabezpieczających komputery przed taki-
mi treściami. Program zabezpieczająco-filtrujący
„Beniamin” dostępny jest do bezpłatnego pobrania
na stronie internetowej Ministerstwa Edukacji Na-
rodowej.
Ponadto prowadzone są wspólnie z Policją, Na-
ukowo-Akademicką Siecią Komputerową (NASK)
oraz Fundacją „Dzieci niczyje” - działania polegające
na monitorowaniu stron internetowych w poszuki-
waniu treści niepożądanych. W tym celu Fundacja
„Dzieci niczyje” uruchomiła program Helpline.org.pl,
współfinansowany przez Komisję Europejską w ra-
mach programu Safer Internet Plus. Pozwala on na
zgłaszanie zagrożeń, z którymi spotykają się użyt-
kownicy telefonów komórkowych oraz Internetu.
Minister edukacji narodowej na podstawie da-
nych zebranych w IV kwartale 2007 r. poprzez kura-
torów oświaty zdiagnozował stopień zabezpieczenia
szkolnych pracowni informatycznych przed dostę-
pem do treści niepożądanych, szkodliwych dla pra-
widłowego rozwoju psychofizycznego uczniów. Z otrzy-
manych informacji wynika, że najpowszechniejszym
sposobem zabezpieczenia pracowni jest zainstalo-
wanie stosownego oprogramowania. Szkoły najchęt-
niej wybierają program „Cenzor” oraz „Beniamin”,
następnie „Opiekun ucznia w Internecie”. W szkol-
nych pracowniach komputerowych wyposażonych
w komputery typu Macintosh stosowany jest pro-
gram „Hektor”. Należy podkreślić, że uczniowie ko-
rzystają z komputerów pod opieka nauczyciela, co
praktycznie uniemożliwia dostęp do treści niepożą-
danych w Internecie.
Z zebranych informacji wynika, że ok. 91% szkół
zapewniających uczniom dostęp do Internetu dekla-
ruje posiadanie zabezpieczenia pracowni kompute-
rowych przed dostępem do treści niepożądanych.
Szkoły wskazują na wykorzystywanie zabezpieczeń
sprzętowych (programowalne routery, odpowiednia
konfiguracja serwera) oraz programowych (np. spe-
cjalne programy blokujące dostęp do wybranych
stron internetowych zawierających, programy anty-
wirusowe posiadające moduły filtrujące).
Należy podkreślić, ze w szkole uczniowie zawsze
korzystają z komputerów pod opieką nauczyciela, co
praktycznie uniemożliwia dostęp do treści niepożą-
danych w Internecie.
Uprzejmie informuję, że szkoły i placówki oświa-
towe, zgodnie z art. 19 ustawy z dnia 29 lipca 2005
r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179,
poz. 1485), w zakresie swoich kompetencji prowadzą
działalność wychowawczą, edukacyjną, informacyj-
ną i zapobiegawczą, która obejmuje:
— promocję zdrowia psychicznego,
— promocję zdrowego stylu życia,
— informowanie o szkodliwości środków i sub-
stancji, których używanie może prowadzić do narko-
manii, oraz o narkomanii i jej skutkach,
— edukację psychologiczną i społeczną,
— edukację prawną.
Działania profilaktyczne szkół i placówek oświa-
towych są prowadzone dwutorowo, koncentrują się
bowiem na wzmacnianiu czynników chroniących
oraz eliminowaniu lub osłabianiu czynników ryzy-
ka. Działania te są adresowane do całego środowi-
ska szkolnego. Podstawę tych działań stanowią na-
stępujące akty prawne:
— rozporządzenie ministra edukacji narodowej
i sportu z dnia 26 lutego 2002 r. w sprawie podstawy
programowej wychowania przedszkolnego oraz
kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół
(Dz.U. Nr 51, poz. 458 oraz Dz.U. z 2003 r. Nr 210,
poz. 2041),
— rozporządzenie ministra edukacji narodowej
i sportu z dnia 31 stycznia 2002 r. zmieniające roz-
porządzenie w sprawie ramowych statutów publicz-
nego przedszkola oraz publicznych szkół (Dz.U. Nr 10,
poz. 96).
Podsumowując uprzejmie informuję, że resort
edukacji poza działaniami nakierowanymi na ogra-
niczenie przez uczniów kontaktu z treściami niepo-
żądanymi podjął szereg działań o charakterze edu-
kacyjno-wychowawczo-profilaktycznym, których ce-
lem jest m.in. przygotowanie młodych ludzi do selek-
tywnego i wartościującego odbioru wszelkiego ro-
dzaju informacji materialnych, które mogą mieć
wpływ na rozwój fizyczny, emocjonalny oraz etyczny
uczniów.
Jednakże poza prowadzeniem edukacji medial-
nej wśród dzieci i młodzieży należy dążyć do ścisłe-
go, przede wszystkich ze strony twórców i nadawców
audycji radiowych i telewizyjnych, respektowania
przepisów prawa, aby przekazy medialne mogące
stanowić zagrożenie dla prawidłowego rozwoju dzie-
ci i młodzieży jak najrzadziej pojawiały się mediach.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie działań legislacyjnych w zakresie
przeciwdziałania alkoholizmowi (602)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 14 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-602/08)

przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pana
Ireneusza Rasia w sprawie podjęcia działań legisla-
cyjnych w zakresie przeciwdziałania alkoholizmowi,
uprzejmie informuję, iż zgodnie z art. 1 ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych (Dz. U.
Nr 123, poz. 779, z późn. zm.) do ochrony porządku
publicznego na terenie gminy może być utworzona
samorządowa umundurowana formacja – straż
gminna. Propozycja wykonywania przez strażników
czynności bez umundurowania w znaczny sposób
wykracza poza zakres działania formacji o porząd-
kowym charakterze.
Należy nadmienić, iż obecnie trwają prace nad
projektem ustawy o zmianie ustawy o strażach
gminnych i ustawy o Policji. Były one prowadzone
również w ramach Zespołu ds. Współpracy ze Stra-
żami Gminnymi (Miejskimi), w skład którego wcho-
dzą przedstawiciele Departamentu Bezpieczeństwa
Publicznego MSWiA, Departamentu Prawnego
MSWiA, Departamentu Administracji Publicznej
MSWiA, Komendanta Głównego Policji, Krajowej
Rady Komendantów Straży Miejskich i Gminnych
oraz Związku Miast Polskich. W trakcie prac strona
samorządowa zgłosiła propozycję zmierzającą
do umożliwienia strażnikom wykonywania niektó-
rych obowiązków bez umundurowania. Postulat ten
został poddany dogłębnej analizie, w wyniku której
stwierdzono, iż porządkowy charakter zadań straży
nie uzasadnia takiej możliwości. Należy podkreślić
również prewencyjne działanie umundurowanego
patrolu straży gminnych (miejskich).
Ponadto wydaje się, iż przedmiotowe uprawnie-
nie jest głównie związane z czynnościami operacyj-
no-rozpoznawczymi i korzystanie z niego w zakre-
sie proponowanym przez pana posła byłoby nieuza-
sadnione.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie posła Romualda Ajchlera
w sprawie realizacji priorytetu I:
Gospodarka wodno-ściekowa
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013 (603)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Romualda Ajchlera, przesłane
przy piśmie znak: SPS-024-603/08, w sprawie pro-
jektu pt. „Uporządkowanie gospodarki ściekowej na
651
terenie miasta i gminy Wronki” przedstawiam, co
następuje.
Celem przeprowadzonej w styczniu 2008 r. wery-
fikacji było przede wszystkim przeanalizowanie pro-
jektów umieszczonych na listach dla Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko”, opubliko-
wanych w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Pol-
ski” w październiku i listopadzie 2007 r., pod kątem
ich zgodności z kryteriami strategicznymi, dostęp-
ności alokacji finansowej czy też możliwości realiza-
cji w okresie 2007–2015 (zgodnie z zasadą automa-
tycznego anulowania wsparcia unijnego tzw. n+2/
n+3). W szczególności pod uwagę brano strategicz-
ny charakter projektu (wpływ na osiągnięcie celów
priorytetu), stopień wpływu projektu na osiągnięcie
wskaźników programu operacyjnego oraz skalę od-
działywania projektu, zgodnie z kryteriami strate-
gicznymi ujętymi w wytycznych w zakresie jednoli-
tego systemu zarządzania i monitorowania projek-
tów indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 usta-
wy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju.
Na liście projektów indywidualnych ogłoszonej
dnia 1 lutego 2008 r. nie znalazły się projekty nie-
spełniające ww. kryteriów strategicznych. W zakre-
sie priorytetu I: Gospodarka wodno-ściekowa o po-
zostawieniu na liście zadecydowała:
1) skala oddziaływania projektu określona jego
wielkością (na liście utrzymano projekty duże w ro-
zumieniu przepisów rozporządzenia Rady (WE)
nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiające-
go przepisy ogólne dotyczące EFRR, EFS oraz Fun-
duszu Spójności, czyli projekty o koszcie całkowitym
powyżej 25 mln euro);
2) stopień przygotowania projektu umożliwiający
rozpoczęcie projektu przy zachowaniu zasady „n+2/
n+3” (na liście utrzymano projekty o stopniu goto-
wości do realizacji powyżej 40%);
3) znaczący wpływ na redukcję zrzutu ładunku
azotu do zlewni.
Uprzejmie informuję, że państwa projekt nie zo-
stał uznany za przedsięwzięcie inwestycyjne o stra-
tegicznym znaczeniu dla realizacji programu opera-
cyjnego, którego wdrożenie jest niezwykle istotne
z punktu widzenia osiągnięcia zakładanych wskaź-
ników rozwoju społeczno-gospodarczego kraju, ze
względu na skalę oddziaływania projektu związaną
z jego wielkością poniżej 25 mln EUR (koszt całko-
wity projektu wynosi 17,43 mln EUR).
Wszystkie projekty, które nie zostały umieszczo-
ne na liście projektów indywidualnych ogłoszonej
dla PO IiŚ w dniu 1 lutego br., mogą ubiegać się
o przyznanie wsparcia, uczestnicząc w postępowa-
niu konkursowym. Wybór projektów będzie odby-
wać się w oparciu o procedurę wyboru projektów dla
PO IiŚ zawartą w załączniku nr 2 do szczegółowego
opisu priorytetów PO IiŚ „Organizacja systemu oce-
ny i wyboru projektów w ramach PO IiŚ”.
Zgodnie z przygotowanym orientacyjnym har-
monogramem uruchomienia działania rozpoczęcie
652
konkursów w osi priorytetowej: Gospodarka wodno-
-ściekowa PO IiŚ jest planowane na marzec 2008 r.,
pod warunkiem zatwierdzenia kryteriów wyboru
projektów przez Komitet Monitorujący PO IiŚ. Na-
tomiast podpisanie pierwszych umów jest planowa-
ne na III kwartał 2008 r.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Romualda Ajchlera
w sprawie realizacji wypłat bezpośrednich
do gruntów oraz płatności z tytułu cukru (604)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Romualda Ajchlera w spra-
wie płatności cukrowych, przesłaną przy piśmie
z dnia 14 lutego br. nr SPS-024-604/08, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
W 2006r. rolnikom w Rzeczypospolitej Polskiej
została przyznana i wypłacona płatność cukrowa
w kwocie przekraczającej pułap określony dla Polski
na rok 2006 w tabeli I w ust. 2 w załączniku nr VII
lit. K do rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003
z dnia 29 września 2003 r. ustanawiającego wspólne
zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ra-
mach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego
określone systemy wsparcia dla rolników oraz zmie-
niającego rozporządzenia (EWG) nr 2019/93, (WE)
nr 1452/2001, (WE) nr 1453/2001, (WE) nr 1454/
2001, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 1251/1999, (WE)
nr 1254/1999, (WE) nr 1673/2000, (EWG) nr 2358/
71 i (WE) nr 2529/2001 (Dz. Urz. UE L 270
z 21.10.2003, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 40, str. 269, z późn.
zm.). Pułap ten w 2006 r. został przekroczony o po-
nad 7,5 mln zł.
Stosownie do brzmienia załącznika nr VII lit. K
do rozporządzenia nr 1782/2003 w przypadku, gdy
suma płatności cukrowych przypadających na każ-
dego rolnika przekracza w państwie członkowskim
pułap określony w tym rozporządzeniu, kwota przy-
padająca na każdego rolnika jest proporcjonalnie
zmniejszana.
W związku z tym, iż płatność cukrowa przyzna-
wana jest w decyzji w sprawie przyznania płatności,
zgodnie z art. 24 ust 3 ustawy z dnia 26 stycznia
2007r. o płatnościach do gruntów rolnych i płatności
cukrowej, zaistniała konieczność wstrzymania wy-
dawania decyzji tym rolnikom, którzy ubiegają się
o przyznanie płatności cukrowej, do czasu wejścia
w życie przepisów wprowadzających redukcję stawki
płatności cukrowej.
W związku z powyższym minister rolnictwa i roz-
woju wsi przygotował projekt ustawy o zmianie
ustawy o płatnościach do gruntów rolnych i płatno-
ści cukrowej, który został przyjęty na posiedzeniu
Rady Ministrów w dniu 5 lutego br. Sejm Rzeczypo-
spolitej Polskiej na 9. posiedzeniu w dniu 29 lutego
2008 r. uchwalił ustawę o zmianie ustawy o płatno-
ściach do gruntów rolnych i płatności cukrowej oraz
ustawy o opłacie skarbowej. Senat w dniu 6 marca
2008 r. przyjął ustawę bez poprawek (druk nr 72).
W ustawie przewidziano, że kierownik biura po-
wiatowego ARiMR, na podstawie wielkości określo-
nej przez ministra, będzie ustalał wielkość zmniej-
szenia kwoty płatności cukrowej za rok 2006 z tytu-
łu proporcjonalnego zmniejszenia kwoty płatności
cukrowej przyznanej za rok 2006 każdemu rolniko-
wi lub jego spadkobiercy, w decyzji o przyznaniu tej
płatności za rok 2007. Wypłacana kwota płatności
cukrowej za rok 2007 zostanie pomniejszona o nad-
płaconą płatność cukrową za rok 2006 (ok. 60 gr na
1 tonę buraków cukrowych).
Rozwiązanie to pozwoli na wypełnienie obowiąz-
ków nałożonych na państwo członkowskie bez
uszczerbku dla rolników, tzn. nie będzie potrzeby
wszczynania odrębnego postępowania administra-
cyjnego w trybie jak dla zwrotu kwot nienależnie
lub nadmiernie pobranych środków, określonego
w przepisach o utworzeniu Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa.
Niezwłocznie po podpisaniu ustawy przez prezy-
denta RP, opublikowaniu oraz wejściu w życie prze-
pisów Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rol-
nictwa przystąpi do wydawania decyzji w sprawie
przyznania płatności do gruntów rolnych, a także
rozpocznie wypłatę tych płatności (w tym również
płatności cukrowych).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie sytuacji prawnej rodziny repatrianta
ze wschodu wobec niedotrzymania warunków
zagwarantowanych uchwałą rady gminy (605)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 14 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-605/08)

przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pani
Gabrieli Masłowskiej w sprawie sytuacji prawnej ro-
dziny repatrianta ze Wschodu wobec niedotrzyma-
nia warunków zagwarantowanych uchwałą rady
gminy, uprzejmie przedstawiam następujące infor-
macje.
Na wstępie wskazać należy, iż w obowiązującym
stanie prawnym kwestie związane z repatriacją re-
guluje ustawa z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji
(t.j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 53, poz. 532, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 12 ust. 2 pkt 1 i ust. 3 cytowanej
ustawy dowodem potwierdzającym zapewnienie wa-
runków do osiedlenia się w Polsce jest uchwała rady
gminy zawierająca zobowiązanie zapewnienia repa-
triantowi warunków do osiedlenia się przez okres
nie krótszy niż 12 miesięcy. Uchwała powinna za-
wierać w szczególności wskazanie lokalu mieszkal-
nego, formę udostępnienia tego lokalu oraz wskaza-
nie źródeł utrzymania. W myśl art. 21 ust. 1–2 ww.
ustawy gminie – jeżeli rada gminy podjęła uchwałę,
w której zobowiązała się do zapewnienia lokalu
mieszkalnego nieokreślonym imiennie repatrian-
tom i do zawarcia, na czas nieokreślony, umowy na-
dającej im tytuł prawny do lokalu mieszkalnego –
udziela się dotacji z budżetu państwa.
Z wystąpienia pani poseł wynika, iż repatriant
wraz z rodziną przybył do Polski w 1994 r., a zatem
przed dniem wejścia w życie ustawy o repatriacji.
W związku z tym w stosunku do tego repatrianta
nie mogą mieć zastosowania przepisy ustawy o repa-
triacji. Rada gminy podjęła uchwałę, w której zobo-
wiązała się do zapewnienia repatriantowi i jego ro-
dzinie lokalu mieszkalnego i podpisania umowy naj-
mu tego lokalu oraz środków na utrzymanie do cza-
su uzyskania obywatelstwa. Gmina udostępniła re-
patriantowi lokal komunalny wybudowany ze środ-
ków mieszkańców na gruncie Skarbu Państwa bez
umowy najmu.
Biorąc pod uwagę przepisy ustawy o repatriacji,
wskazać należy, iż zapewnienie przez gminę lokalu
mieszkalnego repatriantowi związane jest z nada-
niem tytułu prawnego do tego lokalu (umowa naj-
mu).
Jednakże z uwagi na fakt, iż repatriant ten wraz
z rodziną przybył na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej w 1994 r., kiedy nie istniały żadne regulacje
prawne w zakresie pomocy repatriantom w postaci
zapewnienia im lokalu mieszkalnego – nie można
jednoznacznie stwierdzić, jaką formę prawną winno
mieć wówczas przekazanie lokalu mieszkalnego dla
repatriantów.
W przedmiotowej sprawie należy zwrócić uwagę
na okoliczność, iż repatriant wraz z rodziną są oby-
watelami polskimi i jakakolwiek ochrona prawna,
jaką mogą być objęci, nie jest ochroną prawną ure-
gulowaną w przepisach ustawy o repatriacji, lecz
przysługującą obywatelowi polskiemu. W powyż-
szym przypadku repatriant traktowany jest tak
samo jak każdy obywatel Rzeczypospolitej Polskiej,
a zatem będą miały wobec niego zastosowanie prze-
653
pisy dotyczące najmu zawarte w Kodeksie cywil-
nym, jak i w ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r.
o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zaso-
bie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U.
Nr 71, poz. 733, z późn. zm.).
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż ingerencja
w uprawnienia gmin odnośnie przydziału lokali
mieszkalnych, jak również sposobów ich udostęp-
niania – wykracza poza właściwość ministra SWiA.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Sobeckiej
w sprawie podwyższenia do 22%
stawki podatku VAT na ubranka
dla niemowląt i na buty dziecięce (606)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłane przy piśmie z dnia 14 lutego 2008 r. (nr SPS-
-024-606/08) zapytanie pani poseł Anny Sobeckiej
w sprawie podwyższenia do 22% stawki podatku
VAT na ubranka dla niemowląt i na buty dla dzieci,
uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z art. 41 ust. 2 w związku z poz. 45 i 47
załącznika nr 3 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz.
535, z późn. zm.) w odniesieniu do odzieży i dodat-
ków odzieżowych dla niemowląt oraz do obuwia
dziecięcego ma zastosowanie stawka podatku od to-
warów i usług w wysokości 7%.
Powyższe rozwiązanie zostało wprowadzone
w trakcie prac parlamentu nad projektem ustawy,
wbrew stanowisku rządu.
Obowiązująca obecnie na przedmiotowe towary
stawka podatku nie odpowiada regulacjom art. 98
i załącznika III dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia
28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu
podatku od wartości dodanej (Dziennik Urzędowy
Unii Europejskiej z dnia 11 grudnia 2006 r., L 347/1).
Znalazło to wyraz w uzasadnionej opinii, skie-
rowanej przez Komisję Europejską do Rzeczypo-
spolitej Polskiej na mocy art. 226 Traktatu ustana-
wiającego Wspólnotę Europejską, w której to opi-
nii, na skutek uchybienia zobowiązaniom wynika-
jącym z art. 98 dyrektywy 2006/112/WE w powią-
zaniu z załącznikiem III do niej, Komisja Europej-
ska wezwała Polskę do podjęcia niezbędnych środ-
ków w celu zastosowania się do uzasadnionej opinii
654
w terminie dwóch miesięcy od daty otrzymania po-
wiadomienia.
Jak wynika z powyższego, wyznaczony przez Ko-
misję Europejską termin dwóch miesięcy nie odnosi
się do usunięcia naruszenia prawa wspólnotowego,
ale do podjęcia środków w celu usunięcia tego naru-
szenia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że nie została
jeszcze podjęta decyzja o podwyższeniu stawki po-
datku od towarów i usług na ww. towary dla dzieci.
Odnosząc się natomiast do zasygnalizowanego
przez panią poseł tematu dopłat bezpośrednich
do wyrobów dla dzieci, wyjaśniam, że rodziny naj-
uboższe spełniające kryteria dochodowe określone
w ustawach: o pomocy społecznej i o świadczeniach
rodzinnych, są uprawnione do pomocy finansowej
w formie zasiłków i świadczeń, która może być prze-
znaczona również na dofinansowanie zakupu ubra-
nek dla niemowląt i butów dziecięcych.
Stosownie bowiem do postanowień art. 8 ust. 1
pkt 2, art. 39 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn.
zm.) rodzinie, której dochód nie przekracza kwoty
351 zł na osobę, w celu zaspokojenia niezbędnej po-
trzeby bytowej może być przyznany zasiłek celowy,
w szczególności na pokrycie części lub całości kosz-
tów zakupu m.in. żywności, leków, leczenia, odzieży.
Natomiast zgodnie z art. 5 ust. 1 i 2, art. 4 i 8
ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach
rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn.
zm.) rodzicom, jednemu z rodziców albo opiekunowi
prawnemu dziecka, opiekunowi faktycznemu dziec-
ka, osobie uczącej się przysługuje zasiłek rodzinny,
jeżeli dochód rodziny w przeliczeniu na osobę albo
dochód osoby uczącej się nie przekracza kwoty 504
zł lub 583 zł, gdy członkiem rodziny jest dziecko le-
gitymujące się orzeczeniem o niepełnosprawności.
Do zasiłku rodzinnego przysługują dodatki pie-
niężne, m.in. z tytułu:
1) urodzenia dziecka – 1000 zł jednorazowo,
2) opieki nad dzieckiem w okresie korzystania
z urlopu wychowawczego – 400 zł miesięcznie,
3) samotnego wychowywania dziecka – 170 zł
miesięcznie,
4) wychowywania dziecka w rodzinie wielodziet-
nej – 80 zł miesięcznie,
5) kształcenia i rehabilitacji dziecka niepełno-
sprawnego – 60 zł lub 80 zł miesięcznie, w zależno-
ści od wieku dziecka.
Ponadto, niezależnie od wysokości dochodów –
stosownie do postanowień art. 15b ust. 1 i 2 ustawy
o świadczeniach rodzinnych – przysługuje matce lub
ojcu dziecka, opiekunowi prawnemu albo opiekuno-
wi faktycznemu dziecka jednorazowa zapomoga
z tytułu urodzenia się żywego dziecka w wysokości
1000 zł.
Powyższe świadczenia są również elementem
polskiej polityki prorodzinnej i stanowią pomoc pań-
stwa w wychowywaniu dzieci. Świadczenia te finan-
sowane są z budżetu państwa w formie dotacji celo-
wej dla gmin na realizację zadań z zakresu admini-
stracji rządowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Sobeckiej
w sprawie Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi
(607)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją poseł Anny Sobeckiej dotyczącą nieprzejęcia
do prowadzenia przez ministra środowiska Zespołu
Szkół Leśnych w Tucholi, przesłaną pismem z dnia
14 lutego 2008 r., znak: SPS-024-607/08 uprzejmie
informuję, co następuje.
Zgodnie z postanowieniami porozumienia z dnia
16 lipca 2007 r. zawartego pomiędzy ministrem śro-
dowiska a powiatem tucholskim warunkiem przeję-
cia przez ministra środowiska z dniem 1 stycznia
2008 r. prowadzenia Zespołu Szkól Leśnych w Tu-
choli było m.in. zapewnienie w ustawie budżetowej
na 2008 r. w części 41: Środowisko, środków na fi-
nansowanie działalności tej szkoły. W związku z tym,
iż środki na prowadzenie szkoły nie zostały ujęte
w ustawie budżetowej na 2008 r., w części, której
dysponentem jest minister środowiska, nie ma pod-
staw prawnych do prowadzenia i finansowania szko-
ły w Tucholi.
Ponadto informuję, że środki finansowe przezna-
czone na finansowanie Zespołu Szkól Leśnych w Tu-
choli zostały zabezpieczone w ramach części oświa-
towej subwencji ogólnej (część 82, dział 758, rozdział
75801), którą minister finansów przekazał do dyspo-
zycji organu prowadzącego, tj. do starosty powiatu
tucholskiego.
Zapewnienie środków finansowych w ustawie
budżetowej, a także posiadanie mienia nieruchome-
go i ruchomego są i były warunkiem niezbędnym
w procesie przejmowania wszystkich średnich szkół
leśnych. Pomimo podpisanego porozumienia z dniu
16 lipca 2007 r. ze Starostwem Powiatowym w Tu-
choli negocjacje nie zakończyły się przejęciem Ze-
społu Szkół Leśnych w Tucholi z ww. powodów.
Obecnie Zespół Szkół Leśnych i Zespół Szkół Li-
cealnych i Agrotechnicznych funkcjonuje na mieniu
Skarbu Państwa w zarządzie Lasów Państwowych
na podstawie umowy użytkowania zawartej pomię-

dzy Starostwem Powiatowym w Tucholi a nadleśni-
czym Nadleśnictwa Tuchola. Tak więc prawo ich
użytkowania przysługuje powiatowi tucholskiemu.
Z informacji podanych przez dyrektora general-
nego Lasów Państwowych wynika, że zgodnie z tre-
ścią § 6 ust. 1 umowy użytkowania zawartej nota-
rialnie pomiędzy Zarządem Powiatu w Tucholi
a dyrektorem generalnym LP, w imieniu którego
działał nadleśniczy Nadleśnictwa Tuchola, wypowie-
dzenie umowy jest m.in. obwarowane sześciomie-
sięcznym okresem wypowiedzenia i może być sku-
teczne na koniec roku szkolnego, tj. 31 sierpnia br.
Jedynym rozwiązaniem umożliwiającym przeję-
cie mienia przez ministra środowiska, a następnie
przekazanie go szkole leśnej były działania zmierza-
jące do rozwiązania ww. umowy na podstawie poro-
zumienia stron w terminie do dnia 31 grudnia 2007 r.,
tak aby umożliwić przekazanie mienia ruchomego
i nieruchomego w użytkowanie Zespołowi Szkół Le-
śnych w Tucholi. Niestety działania starostwa
w tym zakresie nie wyszły poza sferę deklaracji. Nie
dokonało oficjalnego złożenia oświadczenia woli roz-
wiązania umowy użytkowania na ręce nadleśnicze-
go Nadleśnictwa Tuchola, co w konsekwencji unie-
możliwiło mi podjęcie stosownych działań w tej
sprawie.
Podsumowując, przy braku mienia i środków na
prowadzenie Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi,
stwierdzam, że nie doszło do zrealizowania postano-
wień ww. porozumienia, a co za tym idzie do przeję-
cia i prowadzenia szkoły leśnej.
Być może wpływ na to miały zobowiązania Sta-
rostwa Tucholskiego w stosunku do Wyższej Szkoły
Zarządzania Środowiskiem, która bezpłatnie funk-
cjonuje na mieniu Skarbu Państwa, doprowadzając
tym samym do uszczuplenia majątku publicznego.
Starostwo nie przedstawiło dokumentów stwierdza-
jących rozwiązanie umowy z Wyższą Szkołą Zarzą-
dzania Środowiskiem, co dodatkowo komplikowało
sprawę. Funkcjonowanie tego podmiotu na mieniu
Skarbu Państwa budzi wiele zastrzeżeń prawnych,
które muszą zostać niezwłocznie uregulowane. Wąt-
pliwości, o których mowa, nie sposób było rozstrzy-
gnąć do 31 grudnia 2007 r.
W związku z powyższym (dwukrotnie) zapropo-
nowałem Starostwu Powiatowemu w Tucholi pod-
pisanie aneksu do porozumienia z dnia 16 lipca
2007 r. zmieniającego datę przejęcia Zespołu Szkół
Leśnych w Tucholi z 1 stycznia 2008 na 1 stycznia
2009 r.
Zadeklarowałem w okresie przygotowawczym do
przejęcia Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi zapew-
nienie możliwości uczestnictwa dyrektora szkoły i ka-
dry pedagogicznej do udziału we wszystkich for-
mach doskonalenia zawodowego organizowanych
dla szkół leśnych prowadzonych przeze mnie od 1
stycznia 2008 r., a także do kontynuowania współ-
pracy Lasów Państwowych ze szkołą w zakresie
praktycznej nauki zawodu na dotychczasowych za-
655
sadach. Niestety propozycja ta została przez staro-
stwo w Tucholi dwukrotnie odrzucona.
Proces negocjacyjny z każdym starostwem pro-
wadzony był indywidualnie z uwagi na zróżnicowa-
ną sytuację formalno-prawną szkół. W porozumie-
niu zawarte były warunki konieczne do wypełnienia
przez wszystkie starostwa przekazujące szkoły.
Pragnę podkreślić iż dyrektor i pracownicy De-
partamentu Edukacji i Promocji Zrównoważonego
Rozwoju (departamentu odpowiedzialnego za proces
przejmowania średnich szkół leśnych) odbyli o wiele
więcej spotkań poświęconych omawianej kwestii za-
równo w starostwie tucholskim, jak i w szkole, a tak-
że w ministerstwie niż miało to miejsce w przypad-
ku innych starostw. Rozmowy te od początku były
niełatwe. Starostwo wielokrotnie prezentowało róż-
ne stanowiska, co dodatkowo utrudniało porozumie-
nie. Zespół Szkół Leśnych w Tucholi nie jest jedyną
nie przejętą szkoła leśną. Ustawa o systemie oświaty
nie nakłada obowiązku przejmowania szkół leśnych,
lecz daje taką możliwość na drodze porozumienia
stron, którego w tym przypadku zabrakło ze strony
starostwa.
Wyrażam jednak zadowolenie, że prawie 2-letni
proces negocjacyjny zakończył się przejęciem 10 śred-
nich szkół leśnych, dla których minister środowiska
jest organem prowadzącym od 1 stycznia 2008 r.
Przejęte i prowadzone obecnie szkoły leśne od za-
wsze były i są największymi centrami edukacji le-
śnej w Polsce. Z uwagi na swoje położenie geogra-
ficzne i bogatą historię kształcą leśników na bardzo
wysokim poziomie. Szkoły te, dysponując dużą licz-
bą miejsc w internatach, umożliwiają naukę mło-
dzieży z każdej części kraju.
W Polsce istnieje wiele placówek szkolnych,
w których prowadzi się kształcenie w zawodzie
np. technika leśnika. Niestety często nie dysponują
one wyspecjalizowaną kadrą pedagogiczną, pod
okiem której powinno odbywać się kształcenie w za-
kresie przedmiotów i praktycznej nauki zawodu. Po-
łożenie tych placówek często uniemożliwia odbywa-
nie praktyk w lesie, czego wynikiem jest słabe przy-
gotowania do pracy zawodowej w strukturach La-
sów Państwowych.
Wyrażam pogląd, iż organy prowadzące te szkoły
powinny zrezygnować z kształcenia w specjalno-
ściach leśnych wprowadzając w to miejsce inne za-
wody.
W odniesieniu do szkół potocznie nazywanych
„leśnymi” nie będą podejmowane dalsze działania
zmierzające do ich przejęcia. Tym samym proces
przejmowania średnich szkół leśnych uważam za za-
kończony.
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
656
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie poseł Anny Sobeckiej
w sprawie rekompensat dla osób,
które wykupiły na własność mieszkania
spółdzielcze na poprzednich warunkach (608)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 20 lu-
tego 2008 r., nr SPS-024-608/08, w sprawie rekom-
pensat dla osób, które wykupiły na własność miesz-
kania spółdzielcze na poprzednich warunkach,
uprzejmie wyjaśniam co następuje.
Stosownie do treści art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 14
czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873) istnieje jedynie moż-
liwość zrekompensowania wydatków poniesionych
na przekształcenie dokonane przed dniem 31 lipca
2007 r. poprzez przyznanie walnemu zgromadzeniu
uprawnienia do przyznania członkom, którzy doko-
nali własnościowych przekształceń praw do lokali
w okresie od dnia 24 kwietnia 2001 r. do dnia 30 lip-
ca 2007 r., prawa do zaliczenia kwot wpłaconych za
przekształcenia na poczet przyszłych wpłat wyma-
ganych od nich na fundusz remontowy.
Informuję ponadto Pana Marszałka, że w związ-
ku z napływającymi licznymi skargami, w tym doty-
czącymi zasad rozliczeń, o których mowa w art. 6
ust. 1 i ust. 2 ustawy o zmianie ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873), pismem
z dnia 24 stycznia br., do ministra infrastruktury
zwrócił się rzecznik praw obywatelskich z zapyta-
niem o zasadność ewentualnej zmiany wspomniane-
go przepisu.
Rzecznik w oparciu o nadsyłane skargi w ww. pi-
śmie stwierdza, iż przyjęty w nowelizacji system
rozliczeń jest niesprawiedliwy i sprzeczny z podsta-
wowymi zasadami spółdzielczości, w tym z zasadą
równych praw i obowiązków członków spółdzielni
oraz z solidaryzmem spółdzielczym.
W odpowiedzi minister infrastruktury wskazał,
że w dacie wejścia w życie ustawy z dnia 14 czerwca
2007 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych (…), tj. w dniu 31 lipca 2007 r., liczba człon-
ków posiadających spółdzielcze lokatorskie prawo do
mieszkania wynosiła ok. 936 tys. Spółdzielcze wła-
snościowe prawa do lokali oraz odrębną własność
lokali posiadało natomiast ok. 2,6 mln osób, z czego
art. 6 ust. 2 odnosi się do ok. 300 tys. osób, którym
ustanowione zostały prawa między dniem 24 kwiet-
nia 2001 r. a 30 lipca 2007 r.
Zakładając teoretycznie uzyskiwanie zgody wal-
nych zgromadzeń na zastosowanie art. 6 ust. 2, sta-
tystycznie zwolnionych z wpłat na fundusz remonto-
wy zostanie średnio ok. 11% posiadaczy spółdziel-
czych własnościowych praw do lokali lub odrębnej
własności lokali. Utrzymanie dotychczasowego po-
ziomu wpłat na fundusz remontowy wymagać bę-
dzie zwiększenia obciążeń grupy użytkowników,
obejmującej prawie 90% ogółu. W praktyce oznacza
to podwyższenie wpłat na fundusz remontowy o ok.
10% w stosunku do wpłat dotychczasowych od 2,6
mln użytkowników lokali.
Postulowane w korespondencji zlikwidowanie ce-
zury czasowej i objęcie możliwością zwolnienia z wpłat
osób, które uzyskały spółdzielcze własnościowe pra-
wa do lokali również przed dniem 24 kwietnia
2001 r., spowoduje zdecydowaną zmianę sytuacji.
Ewentualna zgoda walnego zgromadzenia spo-
woduje bowiem, że zwolniona z wpłat na fundusz re-
montowy będzie znacznie liczniejsza grupa, która
w skali kraju wyniesie ok. 2,6 mln osób. Zwiększone
znacznie kwoty wpłat na fundusz remontowy przez
kilkanaście i więcej lat musiałaby wnosić grupa
ok. 0,9 mln członków, którzy do dnia 31 lipca 2007 r.
posiadali spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu
mieszkalnego.
Utrzymanie dotychczasowego poziomu wpłat na
fundusz remontowy wymagać będzie wtedy prawie
3-krotnego zwiększenia obciążeń.
Taka zmiana art. 6 ust. 2 ustawy o zmianie usta-
wy o spółdzielniach mieszkaniowych (…) byłaby za-
tem rozwiązaniem jeszcze bardziej niesprawiedli-
wym i sprzecznym z podstawowymi zasadami spół-
dzielczości, w tym zasadą równych praw i obowiąz-
ków członków spółdzielni oraz solidaryzmem spół-
dzielczym. Nie wyeliminowałoby to bezzasadnego
zantagonizowania społeczności członków spółdziel-
ni mieszkaniowych, jakie ma miejsce.
Minister infrastruktury poinformował rzeczni-
ka prawa obywatelskich, że nie widzi uzasadnienia
dla rozszerzenia grupy uprawnionych do zwolnienia
z wpłat na fundusz remontowy, o którym mowa
w ust. 2 art. 6. Biorąc zaś pod uwagę kontrowersyj-
ność przepisu oraz to, że w praktyce walne zgroma-
dzenia zdecydowanej większości spółdzielni miesz-
kaniowych odmawiają zgody na zwolnienia, o któ-
rych mowa w ust. 2, celowe wydaje się rozważenie
ewentualnego uchylenia tego przepisu.
Informuję nadto Pana Marszałka, że w resorcie
infrastruktury trwają konsultacje ze środowiskami
spółdzielczymi w celu przygotowania nowelizacji
ustawy dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach
mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116,
z późn. zm.).
Wyjaśniam, że kierunek prac legislacyjnych nad
kolejną zmianą ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych będzie uzależniony m.in. od treści orzecze-
nia Trybunału Konstytucyjnego wydanego w opar-
ciu o złożony przez grupę posłów na Sejm RP VI ka-
dencji oraz rzecznika praw obywatelskich wniosków
o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją RP nie-
których artykułów ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r.
o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych

oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 125, poz. 873).
Jednocześnie informuję Pana Marszałka, że
planowane jest posiedzenie Komisji Infrastruktu-
ry, na którym komisja zamierza ocenić funkcjono-
wanie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, ze
szczególnym uwzględnieniem ostatniej nowelizacji
ustawy, oraz ewentualną potrzebę i kierunek jej
zmiany.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Sobeckiej
w sprawie kontroli w publicznych placówkach
służby zdrowia (609)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 14 lutego 2008 r. (SPS-024-609/08)
przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pani
Anny Sobeckiej w sprawie kontroli w publicznych
placówkach służby zdrowia uprzejmie informuję, że
w związku z sytuacją występującą w niektórych za-
kładach opieki zdrowotnej minister spraw we-
wnętrznych i administracji w dniu 9 stycznia 2008 r.
skierował do wojewodów pismo przypominające
o uprawnieniach wojewodów wynikających z ustawy
z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowot-
nej (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.)
w zakresie kontroli zakładów opieki zdrowotnej.
Zgodnie bowiem z art. 65 ust. 1 cytowanej usta-
wy wojewodzie w stosunku do zakładów opieki zdro-
wotnej prowadzących działalność na obszarze woje-
wództwa przysługuje prawo przeprowadzania kon-
troli, pod względem zgodności z prawem, celowości
i gospodarności, działalności prowadzonej przez za-
kład, obejmującej w szczególności ocenę realizacji
zadań statutowych, w tym dostępności i poziomu
udzielanych świadczeń zdrowotnych, ocenę prawi-
dłowości gospodarowania mieniem w publicznym
zakładzie opieki zdrowotnej oraz ocenę prawidłowo-
ści gospodarowania środkami publicznymi. Ponadto
wojewodzie przysługuje prawo wydawania zaleceń
pokontrolnych mających na celu usunięcie stwier-
dzonych nieprawidłowości oraz prawo wydawania
decyzji administracyjnych nakazujących usunięcie
stwierdzonych nieprawidłowości (art. 65 ust. 1 pkt 2
i 3 ustawy).
657
Należy również wskazać, że zgodnie z art. 65 ust. 3
ww. ustawy w odniesieniu do niepublicznych zakła-
dów opieki zdrowotnej uprawnienia w zakresie kon-
troli, pod względem celowości i gospodarności, dzia-
łalności prowadzonej przez zakład przysługują woje-
wodzie wyłącznie w zakresie, w jakim zakłady te
korzystają ze środków publicznych.
O wynikach przeprowadzonej kontroli wojewoda
informuje podmiot, który utworzył zakład (art. 65
ust. 4 ustawy).
Nadto stosownie do art. 67 ust. 1 wskazanej usta-
wy wojewoda sprawuje nadzór nad zakładami opieki
zdrowotnej, które utworzył. Może on dokonywać
kontroli i oceny działalności zakładu opieki zdro-
wotnej oraz pracy kierownika zakładu. Kontrola
i ocena obejmują w szczególności realizację zadań
statutowych, dostępność i poziom udzielanych
świadczeń, prawidłowość gospodarowania mieniem
oraz gospodarkę finansową. W razie stwierdzenia,
że decyzja kierownika zakładu opieki zdrowotnej
jest sprzeczna z prawem, wojewoda wstrzymuje jej
wykonanie oraz zobowiązuje kierownika do jej zmia-
ny lub cofnięcia (art. 67 ust. 4 ustawy).
Szczegółowe zasady sprawowania nadzoru nad
samodzielnymi publicznymi zakładami opieki zdro-
wotnej i nad jednostkami transportu sanitarnego
określa rozporządzenie ministra zdrowia z dnia
18 listopada 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad
sprawowania nadzoru nad samodzielnymi publicz-
nymi zakładami opieki zdrowotnej i nad jednostka-
mi transportu sanitarnego (Dz. U. Nr 94, poz. 1097).
Zgodnie z § 3 rozporządzenia nadzór nad prawidło-
wością gospodarowania mieniem dokonywany jest
poprzez kontrolę i ocenę w szczególności wykorzy-
stania aparatury i sprzętu medycznego, wniosku do-
tyczącego zakupu lub przyjęcia darowizny aparatu-
ry i sprzętu medycznego oraz wniosku dotyczącego
zbycia, wydzierżawienia lub wynajęcia majątku
trwałego albo wniesienia tego majątku do spółek lub
fundacji. Na mocy § 4 rozporządzenia nadzór nad
gospodarką finansową dokonywany jest poprzez
kontrolę i ocenę jej legalności, gospodarności, celo-
wości i rzetelności.
Mając na uwadze powyższe, minister spraw we-
wnętrznych i administracji polecił przeprowadzenie,
zgodnie z wyżej opisanymi przepisami, kontroli obej-
mującej ocenę prawidłowości gospodarowania mie-
niem oraz ocenę prawidłowości gospodarowania
środkami publicznymi i gospodarki finansowej w za-
kładach opieki zdrowotnej, w szczególności w przy-
padkach, w których istnieje uzasadnione przypusz-
czenie zaciągnięcia przez zakład opieki zdrowotnej
zobowiązań przewyższających możliwości finanso-
we danego zakładu. Minister spraw wewnętrznych
i administracji zwrócił się jednocześnie z prośbą
o niezwłoczne informowanie o wynikach przeprowa-
dzonych czynności kontrolnych. Do dnia 27 lutego
2008 r. do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji wpłynęły pisma od wojewodów: dolno-
śląskiego, kujawsko-pomorskiego, lubelskiego, lubu-
658
skiego, mazowieckiego, opolskiego, podlaskiego,
świętokrzyskiego, warmińsko-mazurskiego i wiel-
kopolskiego informujących o sytuacji w poszczegól-
nych województwach w przedmiotowym zakresie.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż zgodnie
z pismem ministra zdrowia z dnia 1 lutego 2008 r.
nr MZ-DS.-073-2538-1/PJ/08 informacje nadesłane
przez poszczególnych wojewodów dotyczące kontroli
obejmującej ocenę prawidłowości gospodarowania
mieniem oraz ocenę prawidłowości gospodarowania
środkami publicznymi i gospodarki finansowej w za-
kładach opieki zdrowotnej przekazane zostały do
tego resortu. W tym miejscu należy podkreślić, że
udostępnione wyniki kontroli stanowiły podstawę
przygotowania na posiedzenie Sejmu dokumentu
„Informacja Rządu na temat obecnej sytuacji ochro-
ny zdrowia w Polsce”.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że z uwagi na
fakt, iż przedmiotowa interpelacja dotyczy proble-
matyki służby zdrowia, zasadnym jest, aby stanowi-
sko w tej sprawie zajął również minister zdrowia.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Sobeckiej
w sprawie opóźnień w budowie autostrad (610)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 25 stycz-
nia 2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia 14 lute-
go 2008 r., znak: SPS-024-610/08, w sprawie budo-
wy autostrad uprzejmie przekazuję następujące in-
formacje.
Szczegółowe plany realizacji inwestycji drogo-
wych na lata 2008–2012 określone zostały w przyję-
tym przez Radę Ministrów w dniu 25 września 2007 r.
Programie Budowy Dróg Krajowych na lata 2008–
–2012. Zasadniczym celem podejmowanych działań
będzie stworzenie sieci drogowej o znacznie wyż-
szych niż obecnie parametrach użytkowych, w szcze-
gólności poprzez stworzenie szkieletu dróg o dużej
przepustowości, stanowiących sieć połączeń pomię-
dzy największymi ośrodkami gospodarczymi kraju.
W przedmiotowym programie została zawarta rów-
nież budowa postulowanych przez panią poseł auto-
strad: A1, A4 oraz A18.
Ponadto niezależnie od programu kilka istotnych
inwestycji autostradowych, w sytuacji gdy będzie to
ekonomicznie uzasadnione, będzie realizowanych
w systemie partnerstwa publiczno-prywatnego. Za-
tem w celu wybudowania jak największej liczby dróg
o najwyższych standardach technicznych rząd za-
mierza wykorzystać zarówno system tradycyjny, jak
i partnerstwo publiczno-prywatne. Nie ulega wątpli-
wości, iż obydwa te systemy posiadają wady i zalety.
Z tego też powodu decyzja w sprawie wykorzystania
konkretnego systemu realizacji będzie podlegała
każdorazowo analizie kosztów i korzyści, co w kon-
sekwencji pozwoli na zoptymalizowanie podejmowa-
nych działań.
Jednakże w chwili obecnej problemem, który
w konsekwencji może spowodować opóźnienia w re-
alizacji inwestycji drogowych, jest podniesiony przez
Komisję Europejską zarzut dotyczący naruszenia
przez Polskę przepisów dyrektywy Rady 85/337/
EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny
skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzię-
cia publiczne i prywatne na środowisko naturalne.
Przekłada się to na konieczność dokonania w trybie
pilnym zmian w przepisach regulujących zasady
przeprowadzania ocen oddziaływania przedsięwzięć
na środowisko. W chwili obecnej trwają już zaawan-
sowane prace nad opracowaniem ostatecznego
kształtu tych przepisów. Natomiast do czasu wejścia
w życie nowych regulacji Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego w porozumieniu z Ministerstwem Środo-
wiska zobowiązało się do opracowania wytycznych,
które będą określały procedurę przeprowadzania
ocen oddziaływania na środowisko w okresie przej-
ściowym.
Ponadto resort infrastruktury ze swojej strony
również będzie podejmował działania zmierzające
do przyspieszenia i usprawnienia procesu przygoto-
wania i realizacji inwestycji. W chwili obecnej w re-
sorcie został przygotowany projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o szczególnych zasadach przygotowania
i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw. Główną
ideą przedmiotowego projektu jest likwidacja decy-
zji o ustaleniu lokalizacji drogi i decyzji o pozwole-
niu na budowę i zastąpieniu ich jedną decyzją o ze-
zwoleniu na realizację przedsięwzięcia drogowego.
Decyzja ta oprócz elementów składających się na do-
tychczasową decyzję o ustaleniu lokalizacji drogi
oraz decyzję o pozwoleniu na budowę określałaby
także ograniczenia w korzystaniu z nieruchomości,
niezbędne do dokonania przebudowy istniejącej sieci
uzbrojenia terenu oraz przebudowy dróg innych ka-
tegorii niż obecnie realizowana. Natomiast w obec-
nym systemie prawnym wykonanie tych czynności
wymagało uzyskania odrębnej decyzji administra-
cyjnej, co niepotrzebnie przedłużało proces inwesty-
cyjny i powiększało jego koszty. W chwili obecnej
omawiany projekt znajduje się na etapie konsultacji
międzyresortowych i społecznych.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że głów-
ne działania resortu infrastruktury w najbliższych
latach nakierowane będą na zapewnienie sprawnej
i jak najszybszej realizacji projektów drogowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie nowelizacji ustawy
o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych
(611)
W związku z zapytaniem pana posła Zbigniewa
Matuszczaka w sprawie nowelizacji ustawy o zago-
spodarowaniu wspólnot gruntowych nr SPS-024-
-611/08 przesyłam następujące wyjaśnienia.
Problematyka wspólnot gruntowych została ure-
gulowana przepisami ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r.
o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych (Dz. U.
Nr 28, poz. 169, ze zm.).
Ustawa ta ma charakter przepisów szczególnych
w stosunku do przepisów Kodeksu cywilnego doty-
czących współwłasności, które do wspólnot grunto-
wych stosuje się tylko w zakresie nieuregulowanym
w ww. ustawie. Pojęcie wspólnoty gruntowej stano-
wi bowiem szczególny rodzaj współwłasności, nie-
podlegającej podziałowi, rządzącej się własnymi, od-
rębnymi zasadami. Współwłasność ta oparta jest na
uprawnieniu przysługującym osobom fizycznym lub
prawnym, posiadającym gospodarstwa rolne do
udziału we wspólnocie gruntowej, polegającym na
korzystaniu z należących do niej gruntów, zgodnie
z ich przeznaczeniem.
Należy podkreślić, że zaliczenie danych nieru-
chomości do wspólnot gruntowych następowało z mocy
samego prawa z dniem wejścia w życie wspomnianej
ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r. Decyzje w tych
sprawach należały do wyłącznej kompetencji staro-
sty. Podobnie jak wykaz uprawnionych do udziału
we wspólnocie gruntowej oraz wykaz obszarów go-
spodarstw przez nich posiadanych i wielkość przy-
sługujących im udziałów we wspólnocie.
Ustalenie przynależności do wspólnoty grunto-
wej powinno było być dokonane w terminie roku od
dnia wejścia w życie ustawy, ale w praktyce było do-
konywane również po upływie tego terminu.
659
Uprawnionymi zaś do udziału we wspólnocie
gruntowej są osoby fizyczne lub prawne posiadające
gospodarstwa rolne, jeżeli w ciągu roku przed dniem
wejścia w życie ustawy faktycznie korzystały z tej
wspólnoty.
Osoby uprawnione do udziału we wspólnocie
gruntowej powinny utworzyć spółkę do sprawowa-
nia zarządu nad wspólnotą i do właściwego zagospo-
darowania gruntów wchodzących w skład tej wspól-
noty.
Należy oczywiście przyznać, że na skutek wielo-
letnich zaniedbań w tej dziedzinie ze strony tereno-
wych organów administracji publicznej nie ustalono
wszystkich wspólnot gruntowych i obecnie występu-
ją trudności przy ustalaniu nieruchomości oraz wy-
kazów rolników uprawnionych do udziałów w takich
wspólnotach. Nie są to jednak trudności nie do poko-
nania.
Z uwagi na uwarunkowania prawne i gospodar-
cze obowiązujące w okresie powstania przepisów
ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r. o zagospodarowa-
niu wspólnot gruntowych wiele przepisów tej usta-
wy budzi obecnie kontrowersje i wymaga stosow-
nych zmian, co wynika z napływających do Mini-
sterstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi informacji ze
strony rolników, wójtów, posłów czy rzecznika praw
obywatelskich. Podstawowe zasady działalności
wspólnot nie przystają do współczesnych realiów go-
spodarczych, a przede wszystkim do zasad państwa
prawa. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji prawnej pod-
miotów, którym przysługują określone uprawnienia
w ramach wspólnot gruntowych. Nie ulega wątpli-
wości, iż prawa przysługujące udziałowcom wspól-
not gruntowych mają określone znaczenie gospo-
darcze; tymczasem nie istnieje żadna forma sądowej
kontroli organów spółek do zagospodarowania
wspólnot gruntowych.
Kolejnym problemem regulacji wspólnot jest oko-
liczność, że wskazanie osób, które uprawnione są do
udziału we wspólnocie, oraz wielkości przypadają-
cych im udziałów, jak również ustalenie nierucho-
mości wchodzących w skład wspólnoty następuje
w drodze administracyjnej. Sprawy te nie podlegają
więc kognicji sądów powszechnych, tymczasem w pol-
skim systemie prawnym jest zasadą, że sprawy ze
stosunków z zakresu prawa cywilnego, w tym rze-
czowego, rozpatrywane są przez sądy powszechne.
Trudno wskazać przekonujące argumenty za wła-
ściwością tylko organów administracji i sądów ad-
ministracyjnych w sprawach wspólnoty, wprost
przeciwnie, prawa majątkowe udziałowców wspólno-
ty gruntowej byłyby bardziej chronione w postępo-
waniu przed sądem powszechnym.
W związku z potrzebą uregulowania kwestii do-
tyczących wspólnot gruntowych w Ministerstwie
Rolnictwa i Rozwoju Wsi podjęte zostały działania
mające na celu ustalenie kierunków zmian, jakie
w sytuacji prawnej tych wspólnot powinny nastąpić.
Przygotowana też została ogólna koncepcja dalsze-
go funkcjonowania wspólnot gruntowych. Stanowi
660
ona oczywiście jedynie wstępne ustalenia co do dal-
szego funkcjonowania wspólnot i zakłada na wstę-
pie inwentaryzację gruntów stanowiących grunty
gromadzkie i grunty wspólnotowe z podziałem na
te, na których prowadzona jest racjonalna gospodar-
ka wykonywana w formie zespołowej, z imiennym
wykazem rolników posiadających własne gospodar-
stwa i faktycznie korzystających z uprawnień do
gruntów wspólnotowych, oraz na takie, na których
zaniechano gospodarowania w formie zespołowo
zorganizowanej. Proponuje się przekształcić wspól-
noty dobrze gospodarujące we współwłasności w czę-
ściach równych na rzecz rolników prowadzących
własne gospodarstwa i faktycznie korzystających
z gruntów wspólnotowych jednakowo, bez względu
na wielkość udziałów. Natomiast w przypadku
wspólnot gruntowych, na których zaniechano pro-
wadzenia gospodarowania w sposób zorganizowany
i w stosunku do których nie można ustalić osób
uprawnionych, proponuje się przekształcenie ich
w mienie komunalne.
Wykazy gruntów gromadzkich i gruntów wspól-
notowych podlegałyby zatwierdzeniu przez starostę
w formie postanowienia. Grunty gromadzkie stały-
by się z mocy prawa własnością gmin w stanie wol-
nym od obciążeń, ale bez naruszania praw majątko-
wych mieszkańców wsi do współgospodarowania
tym mieniem. W wyniku takiej regulacji gmina, na-
bywając na własność „grunty wspólnotowe porzuco-
ne”, mogłaby je wykorzystać na realizację zadań
własnych. Natomiast grunty, które nie są faktycznie
wykorzystywane przez członków wspólnoty, mogły-
by być wykorzystywane na cele nierolnicze, np na
lokalizację wysypiska śmieci, oczyszczalni ścieków,
obiektów infrastruktury społecznej bądź na inne
cele służące zadaniom własnym gminy.
Są to oczywiście wstępne założenia, które podda-
ne zostaną szerokim konsultacjom społecznym.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie tzw. podatku śmieciowego (612)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Zbigniewa Matuszczaka, znak
SPS-024-612/08, przekazane za pośrednictwem mi-
nistra środowiska, w sprawie tzw. podatku śmiecio-
wego, uprzejmie informuję, co następuje.
Dostrzegając niedoskonałości istniejących ure-
gulowań, m.in. uniemożliwiających gminie zapew-
nienie dostarczenia odpowiedniego strumienia od-
padów komunalnych do nowoczesnych instalacji do
ich odzysku i unieszkodliwiania oraz zagrożenie ob-
ciążenia Polski sankcjami za niewykonanie obo-
wiązku ograniczenia masy odpadów ulegających
biodegradacji, w Ministerstwie Infrastruktury ak-
tualnie rozważane są dwie zasadnicze koncepcje
zmian w istniejących przepisach ustawy o utrzyma-
niu czystości i porządku w gminach (pierwsza utrzy-
muje obowiązujący system, w tym referendum, do-
skonaląc dotychczasowe instrumenty, poprzez m.in.
jednoznaczne uprawnienie gmin do wskazywania
miejsc odzysku i miejsc unieszkodliwiania odpadów
komunalnych; druga przewiduje wprowadzenie no-
wego systemu gospodarowania odpadami komunal-
nymi, w którym m.in. opłaty od właścicieli nieru-
chomości wnoszone byłyby na rzecz gmin). Wspo-
mnianym koncepcjom towarzyszą opracowane
wstępnie projekty rozwiązań prawnych.
Z uwagi na szereg wątpliwości podniesionych
w trakcie dotychczasowych prac legislacyjnych nad
określeniem kierunku zmian w przepisach ustawy
o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, na
chwilę obecną nie podjęto decyzji przesądzającej
o zakresie i kierunku inicjatywy legislacyjnej. Nale-
ży w tym miejscu zauważyć, że przygotowany pro-
jekt nowej ustawy o utrzymaniu czystości i porząd-
ku w gminach (zakładający m.in. wnoszenie przez
właścicieli nieruchomości opłat za świadczenie usług
w zakresie odbierania odpadów na rzecz gminy),
w ramach zainicjowanych w latach 2006-2007 przez
b. Ministerstwo Budownictwa prac legislacyjnych
mających na celu wzmocnienie roli gmin w zarzą-
dzaniu gospodarką odpadami komunalnymi, spo-
tkał się w zakresie proponowanej zmiany systemu
z dużym sprzeciwem ministra gospodarki, ministra
rozwoju regionalnego, prezesa Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów, a także przedsiębior-
ców i organizacji ich zrzeszających. W zasadniczych
uwagach podnoszono, że rozwiązania zawarte w pro-
jekcie m.in. ograniczyłyby konkurencję, wyelimino-
wałyby „małych” przedsiębiorców, przyczyniłyby się
do zwiększenia opłat ponoszonych przez mieszkań-
ców i stanowiłyby krok w kierunku nieuzasadnionej
komunalizacji tej sfery usług – monopolu gmin. Czę-
stym argumentem przeciwników wprowadzenia
zmiany systemu, używanym w czasie szerokiej dys-
kusji jaka toczyła się w trakcie konsultacji projektu,
jest niewywiązanie się znaczącego odsetka gmin
z ustawowych obowiązków (np. w zakresie uchwala-
nia regulaminów, określenia i ogłoszenia wymagań,
jakie powinien spełniać przedsiębiorca ubiegający
się o uzyskanie zezwolenia) nałożonych ustawą
z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o odpadach
oraz zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 175,
poz. 1458, z późn. zm.). Trudno jest zatem dokonać
pełnej oceny systemu istniejącego oraz zachodzi oba-

wa czy gminy podołają przejęciu i realizacji nowych
obowiązków.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Jolanty Szymanek-Deresz
w sprawie możliwości finansowania
Szkoły Mistrzostwa Sportowego przy Zespole
Szkół Technicznych „Siedemdziesiątka”
w Płocku (613)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posłanki na Sejm RP Jolanty Szymanek-
-Deresz, przekazane pismem z dnia 14 lutego 2008 r.
(sygn. SPS-024-613/08), w sprawie możliwości fi-
nansowania Szkoły Mistrzostwa Sportowego przy
Zespole Szkół Technicznych „Siedemdziesiątka”
w Płocku, uprzejmie informuję, co następuje.
Ministerstwo Sportu i Turystyki realizuje pro-
gram szkolenia młodzieży uzdolnionej sportowo,
którym objęci są zawodnicy wskazani przez poszcze-
gólne związki sportowe, tj. członkowie kadr woje-
wódzkich i kadr narodowych w poszczególnych ka-
tegoriach wiekowych, realizujący program polskich
związków sportowych. W związku z tym, że młodzi
zawodnicy objęci są powszechnym obowiązkiem na-
uki, część z nich realizuje program nauczania
w szkołach mistrzostwa sportowego. Są to placówki
oświatowe, działające na podstawie rozporządzenia
ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 30 lipca
2002 r. w sprawie warunków tworzenia, organizacji
oraz działania klas i szkół sportowych oraz szkół
mistrzostwa sportowego (Dz. U. Nr 126, poz. 1078),
które realizują programy szkolenia sportowego rów-
nolegle z programem kształcenia ogólnego właści-
wym dla danego typu szkoły. Ustawa z dnia 7 wrze-
śnia 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) określa, że zakłada-
nie i prowadzenie szkół mistrzostwa sportowego na-
leży do zadań własnych powiatu, w związku z czym
właściwy organ samorządowy zobowiązany jest do
świadczeń wynikających z przepisów oświatowych
i samorządowych. Także do niego przekazywana
jest subwencja oświatowa Ministerstwa Edukacji
Narodowej, obejmująca również szkolenie sportowe.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami Minister-
stwo Sportu i Turystyki nie finansuje działalności
661
szkół mistrzostwa sportowego. Dofinansowaniem
obejmuje się wyłącznie wyróżniających się zawodni-
ków, realizujących zatwierdzony program szkolenia
polskich związków sportowych.
Zgodnie z przyjętymi zasadami, publikowanymi
w „Programie szkolenia i współzawodnictwa sporto-
wego młodzieży uzdolnionej”, wysokość dofinanso-
wania wyliczana jest corocznie przy uwzględnieniu
danych każdego uczestnika programu obejmują-
cych: klasyfikację sportową, przynależność do kadr
poszczególnych związków sportowych, osiągnięcia
sportowe, wynik Międzynarodowego Testu Spraw-
ności Fizycznej oraz realizację zadań szkoleniowo-
-startowych. Wysokość środków, naliczanych na
wszystkich zawodników, przekazywana jest do pol-
skich związków sportowych, które –zgodnie z za-
twierdzonym programem szkolenia uwzględniają-
cym liczbę szkolonych i ich poziom sportowy w da-
nym roku – wskazują wysokość dofinansowania,
jaka powinna trafić do poszczególnych placówek
szkoleniowych.
Uprawnienia te wynikają z art. 12 ustawy z dnia
29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowanym (Dz. U.
Nr 155, poz. 1298, z późn. zm.), który mówi, że „pol-
ski związek sportowy ma wyłączne prawo do podej-
mowania decyzji we wszystkich sprawach dotyczą-
cych danej dyscypliny sportu, niezastrzeżonych
w ustawie dla organów administracji rządowej lub
innych podmiotów”, oraz przytoczonego wyżej „Pro-
gramu szkolenia i współzawodnictwa sportowego
młodzieży uzdolnionej”
Środki finansowe, przekazywane z Ministerstwa
Sportu i Turystyki do polskich związków sporto-
wych na dofinansowanie szkolenia w szkołach mi-
strzostwa sportowego, są przekazywane przez nie
do organów prowadzących te placówki. Reguluje to
rozporządzenie ministra finansów z dnia 29 czerwca
2006 r. w sprawie gospodarki finansowej jednostek
budżetowych, zakładów budżetowych i gospodarstw
pomocniczych oraz trybu postępowania przy prze-
kształcaniu w inną formę organizacyjno-prawną
(Dz. U. Nr 116, poz. 783).
Stosowne umowy/porozumienia podpisywane są
z właściwymi organami przez związki starające się
o dofinansowanie tego programu. Kopia ww. umo-
wy/porozumienia jest wymagana przed podpisaniem
umowy dotyczącej dofinansowania szkolenia w szko-
łach mistrzostwa sportowego.
Tak więc realizacja programu szkolenia sporto-
wego młodzieży uzdolnionej w szkołach mistrzostwa
sportowego wymaga współpracy trzech podmiotów:
— polskiego związku sportowego jako wniosko-
dawcy i realizatora programu szkolenia wybranej
grupy zawodników – uczniów szkoły mistrzostwa
sportowego;
— organu prowadzącego szkołę, realizującego
zadania oświatowe i samorządowe, w tym związane
z przekazywaniem subwencji oświatowej na realiza-
cję programu edukacyjnego i szkolenia sportowego,
a także dofinansowania Ministerstwa Sportu i Tu-
662
rystyki przekazywanego poprzez polskie związki
sportowe na realizację szkolenia sportowego wybra-
nej grupy uczniów;
— Ministerstwa Sportu i Turystyki jako zlece-
niodawcy i dofinansowującego program szkolenia
wybranej grupy uczniów – zawodników wskazanych
przez polski związek sportowy.
W roku 2008 na realizację zadania dotyczącego
szkolenia młodzieży uzdolnionej sportowo, ze środ-
ków z Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej, mini-
sterstwo będzie przekazywać środki finansowe na
takich samych zasadach jak w roku ubiegłym w opar-
ciu o:
— przepisy rozporządzenie ministra sportu
z dnia 10 lipca 2006 r. w sprawie dofinansowania
zadań ze środków Funduszu Rozwoju Kultury Fi-
zycznej (Dz. U. Nr 134, poz. 944, z późn. zm.);
— „Program szkolenia i współzawodnictwa spor-
towego młodzieży uzdolnionej w 2008 roku – założe-
nia organizacyjne i finansowe zadań z Funduszu
Rozwoju Kultury Fizycznej”, Warszawa, styczeń
2008 r.
Ministerstwo Sportu i Turystyki w grudniu 2007 r.
ogłosiło konkurs ofert na realizację w roku 2008 wy-
branych zadań publicznych z zakresu rozwijania
sportu dzieci i młodzieży, w tym szkolenia młodzie-
ży uzdolnionej w szkołach mistrzostwa sportowego.
Polski Związek Badmintona ani inne stowarzysze-
nie nie wystąpiło z wnioskiem o dofinansowanie
tego zadania w roku 2008. Mając na względzie dal-
szy rozwój tej dyscypliny oraz kontynuację współ-
pracy ze szkołami mistrzostwa sportowego, Mini-
sterstwo Sportu i Turystyki rozpatruje projekty roz-
wiązań umożliwiających dofinansowanie szkolenia
w tych placówkach.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Zbigniew Pacelt
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytania poseł Anny Paluch
w sprawie usunięcia z listy rezerwowej
projektów indywidualnych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013 projektów pn.:
„Kompleksowy program utrzymania
w czystości wód zlewni Raby od źródła
do zapory w Dobczycach – uporządkowanie
gospodarki ściekowej na terenie gmin:
Rabka-Zdrój, Jordanów, Lubień”;
„Kompleksowe uporządkowanie gospodarki
ściekowej na terenie gminy Bukowina
Tatrzańska”; „Program wodno-ściekowy gminy
Krynica-Zdrój”; „Modernizacja
i rozbudowa systemu gospodarki ściekowej
w zlewni rzeki Ropy”; „Kompleksowy program
utrzymania w czystości wód zlewni rzeki Raby
od źródła do zapory w Dobczycach –
uporządkowanie gospodarki ściekowej
na terenie gmin: Mszana Dolna,
miasto Mszana Dolna, Niedźwiedź, Wiśniowa,
Raba Wyżna, Tokarnia, Pcim”; „Oczyszczalnie
ścieków na Podhalu – etap II”; „Porządkowanie
gospodarki wodno-ściekowej w zlewni rzeki
Białej Przemszy na terenach gmin: Olkusz,
Bukowno, Bolesław, Klucze”; „Budowa
i rozbudowa systemu gospodarki
wodno-ściekowej w gminach Związku Gmin
Perły Doliny Popradu”; „Uporządkowanie
gospodarki wodno-ściekowej na terenie gminy
miasta Zakopane”; „Gospodarka
wodno-ściekowa w Krakowie – etap II”;
„System wodno-kanalizacyjny dorzecza górnej
Skawy – Świnna Poręba”; „Porządkowanie
gospodarki wodno-ściekowej na terenie gmin:
Gródek nad Dunajcem, Łososina Dolna,
Czchów i Chełmiec wchodzących w skład
Związku Gmin Jeziora Rożnowskiego”;
„Gospodarka wodno-ściekowa w gminie
Kalwaria Zebrzydowska – faza I”; „Gospodarka
wodno-ściekowa w gminie Kalwaria
Zebrzydowska – faza II”; „Kompleksowy
program utrzymania w czystości wód zlewni
Raby od źródła do zapory w Dobczycach –
uporządkowanie gospodarki ściekowej
na terenie gminy Dobczyce i Siepraw”; „Czysta
woda dla Krakowa – budowa kanalizacji
i oczyszczalni ścieków w gminie Myślenice”;
„Uporządkowanie gospodarki ściekowej –
budowa oczyszczalni i kanalizacji
w miejscowości Biała Niżna i Stróże”;
„Uporządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
zlewni rzeki Biała w ramach programu
Czysty Dunajec” (614–619, 644–655)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
następujące zapytania pani poseł Anny Paluch doty-

czące usunięcia z listy dla Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” następujących pro-
jektów indywidualnych:
1. „Porządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
na terenie gmin: Gródek nad Dunajcem, Łososina
Dolna, Czchów i Chełmiec wchodzących w skład
Związku Gmin Jeziora Rożnowskiego” (znak: SPS-
-024-649/08);
2. „Gospodarka wodno-ściekowa w Krakowie –
etap II” (znak: SPS-024-647/08);
3. „Program wodno-ściekowy gminy Krynica-
-Zdrój” (znak: SPS-024-616/08);
4. „Kompleksowy program utrzymania w czysto-
ści wód zlewni Raby od źródła do zapory w Dobczy-
cach – uporządkowanie gospodarki ściekowej na te-
renie gminy Dobczyce i Siepraw” (znak: SPS-024-
-652/08);
5. „Modernizacja i rozbudowa systemu gospodar-
ki ściekowej w zlewni rzeki Ropy” (znak: SPS-024-
-617/08);
6. „Gospodarka wodno-ściekowa w gminie Kalwa-
ria Zebrzydowska – faza I” (znak: SPS-024-650/08);
7. „Gospodarka wodno-ściekowa w gminie Kalwa-
ria Zebrzydowska – faza II” (znak: SPS-024-651/08);
8. „Czysta woda dla Krakowa – budowa kanali-
zacji i oczyszczalni ścieków w gminie Myślenice”
(znak: SPS-024-653/08);
9. „Uporządkowanie gospodarki ściekowej – bu-
dowa oczyszczalni i kanalizacji w miejscowości Bia-
ła Niżna i Stróże” (znak: SPS-024-654/08);
10. „Uporządkowanie gospodarki wodno-ścieko-
wej zlewni rzeki Biała w ramach programu Czysty
Dunajec” (znak: SPS-024-655/08);
11. „Kompleksowy program utrzymania w czy-
stości wód zlewni Raby od źródła do zapory w Do-
bczycach – uporządkowanie gospodarki wodno-ście-
kowej na terenie gmin: Rabka-Zdrój, Jordanów, Lu-
bień” (znak: SPS-024-614/08);
12. „Budowa i rozbudowa systemu gospodarki
wodno-ściekowej w gminach Związku Gmin Perły
Doliny Popradu” (znak: SPS-024-645/08);
13. „Uporządkowanie gospodarki wodno-ścieko-
wej na terenie gminy miasta Zakopane” (znak: SPS-
-024-646/08);
14. „System wodno-kanalizacyjny dorzecza górnej
Skawy – Świnna Poręba” (znak: SPS-024-648/08);
15. „Kompleksowe uporządkowanie gospodarki
ściekowej na terenie gminy Bukowina Tatrzańska”
(znak: SPS-024-615/08);
16. „Kompleksowy program utrzymania w czy-
stości wód zlewni Raby od źródła do zapory w Do-
bczycach – uporządkowanie gospodarki ściekowej
na terenie gmin: Mszana Dolna, miasto Mszana
Dolna, Niedźwiedź, Wiśniowa, Raba Wyżna, Tokar-
nia, Pcim” (znak: SPS-024-618/08);
17. „Oczyszczanie ścieków na Podhalu, etap II”
(znak: SPS-024-619/08);
18. „Porządkowanie gospodarki wodno-ścieko-
wej w zlewni rzeki Białej Przemszy na terenach
663
gmin: Olkusz, Bukowno, Bolesław, Klucze” (znak:
SPS-024-644/08)
– przedstawiam, co następuje.
Na wstępie należy sprostować stwierdzenie za-
warte w zapytaniach odnoszące się do daty ogłosze-
nia listy projektów indywidualnych. Należy zauwa-
żyć, że zweryfikowana lista projektów indywidual-
nych (w tym również dla PO IiŚ) została ogłoszona
w dniu 1 lutego br. i zamieszczona na stronie inter-
netowej Ministerstwa Rozwoju Regionalnego. Stąd
nie można zgodzić się ze stwierdzeniem, jakoby lista
ta została opublikowana w dniu 8 stycznia 2008 r.
Celem przeprowadzonej w styczniu 2008 r. wery-
fikacji było przede wszystkim przeanalizowanie pro-
jektów umieszczonych na listach dla Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko”, opubliko-
wanych w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Pol-
ski” w październiku i listopadzie 2007 r., pod kątem
ich zgodności z kryteriami strategicznymi, dostęp-
ności alokacji finansowej czy też możliwości realiza-
cji w okresie 2007–2015 (zgodnie z zasadą automa-
tycznego anulowania wsparcia unijnego tzw. „n+2/
n+3”). W szczególności pod uwagę brano strategicz-
ny charakter projektu (wpływ na osiągnięcie celów
priorytetu), stopień wpływu projektu na osiągnięcie
wskaźników programu operacyjnego oraz skalę od-
działywania projektu, zgodnie z kryteriami strate-
gicznymi ujętymi w Wytycznych w zakresie jednoli-
tego systemu zarządzania i monitorowania projek-
tów indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 usta-
wy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju.
Ad 1. Z jakich powodów projekty zostały usunię-
te z listy projektów indywidualnych PO IiŚ na lata
2007–2013?
Należy zauważyć, że w ramach priorytetu I: Go-
spodarka wodno-ściekowa na listach podstawowej
i rezerwowej z października i listopada 2007 r. ogło-
szonych w Monitorze Polskim znalazło się zbyt dużo
projektów, co powodowało wielokrotne przekrocze-
nie dostępnej alokacji. W takiej sytuacji beneficjenci
projektów rezerwowych nie mieli realnej szansy na
otrzymanie dofinansowania, stąd podjęta została
decyzja o nietworzeniu listy projektów rezerwowych.
Jednocześnie zadecydowano o przeznaczeniu blisko
70% środków z tego priorytetu na procedurę kon-
kursową, co umożliwi wszystkim projektom z ów-
czesnych list rezerwowych wzięcie udziału w kon-
kursie. Dotyczy to projektów z pozycji 3–5, 8–11,
15–17.
Podczas weryfikacji listy podstawowej zgodnie
z kryteriami strategicznymi w przypadku I priory-
tetu PO IiŚ: Gospodarka wodno-ściekowa zostały
utrzymane projekty o odpowiedniej skali oddziały-
wania określonej wielkością projektu, czyli duże
projekty o wartości kosztów całkowitych powyżej
25 mln euro. Wobec powyższego na liście nie znala-
zły się niżej wymienione projekty, gdyż ich koszty
były niższe niż ustalony próg 25 mln euro:
664

—„Gospodarka wodno-ściekowa w gminie Kal- warunki, aby nie doprowadzić do sytuacji rezerwo-
waria Zebrzydowska – faza I”; wania środków dla projektu niekwalifikującego się
—„Gospodarka wodno-ściekowa w gminie Kal- do wsparcia. Nie można zgodzić się ze stanowiskiem
waria Zebrzydowska – faza II”; zawartym w zapytaniach, według którego weryfika-
— „Uporządkowanie gospodarki wodno-ścieko- cja list może zagrozić wykorzystaniu wszystkich do-
wej na terenie gminy miasta Zakopane”. stępnych środków w ramach PO IiŚ. W świetle
Kolejnym kryterium, które było brane pod uwa- przedstawionych wyjaśnień należy stwierdzić, że
gę podczas weryfikacji listy projektów, a które dawa- brak weryfikacji listy spowodowałby takie konse-
ło podstawy do pozytywnej oceny możliwości reali- kwencje.
zacji projektu do roku 2015, było kryterium gotowo- Ad 3. Jak Pani Minister wytłumaczy tę decyzję
ści. Dla projektów z zakresu gospodarki wodno-ście- samorządom lokalnym zainteresowanych miast
kowej minimalny próg został ustalony na poziomie i gmin, które poniosły poważne koszty przygotowa-
40% (10 z 25 punktów). Przyczyną nieumieszczenia nia projektu?
na liście projektów podstawowych niżej wymienio- Umieszczenie projektu na liście projektów indy-
nych projektów było uzyskanie mniejszej ilości widualnych, zarówno na poprzedniej liście, jak rów-
punktów, która wyniosła dla poszczególnych projek- nież na obecnej, nie jest równoznaczne z przyzna-
tów odpowiednio:
niem środków na realizację projektów. Przyznania
— „Porządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
środków nie gwarantuje też podpisanie preumowy.
na terenie gmin: Gródek nad Dunajcem, Łososina
Każdy wnioskodawca, przygotowując projekt, pono-
Dolna, Czchów i Chełmiec wchodzących w skład
si ryzyko, że nie zostanie on wybrany do dofinanso-
Związku Gmin Jeziora Rożnowskiego” – 26,9%;
wania i tym samym poniesie koszty związane
— „Gospodarka wodno-ściekowa w Krakowie –
etap II” – 28,5%; z przygotowaniem niezbędnej dokumentacji.
— „Budowa i rozbudowa systemu gospodarki Nieumieszczenie projektu na liście projektów in-
wodno-ściekowej w gminach Związku Gmin Perły dywidualnych stwarza możliwość uczestniczenia
Doliny Popradu” – 29,1%; projektu w konkursie i otrzymania dofinansowania.
— „System wodno-kanalizacyjny dorzecza gór- Podczas oceny wniosków bardzo duże znaczenie bę-
nej Skawy – Świnna Poręba” – 25%; dzie miał stopień przygotowania projektu.
— „Porządkowanie gospodarki wodno-ściekowej Z poważaniem
w zlewni rzeki Białej Przemszy na terenach gmin:
Olkusz, Bukowno, Bolesław, Klucze” – 16,6%. Minister
Jednocześnie pragnę podkreślić, że zgodnie z wy- Elżbieta Bieńkowska
tycznymi MRR w zakresie jednolitego systemu za-
rządzania i monitorowania projektów, zgodnych
z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
o zasadach prowadzenia polityki rozwoju, istnieje
możliwość aktualizacji listy projektów indywidual-
nych 2 razy do roku (terminie do dnia 31 lipca i do
dnia 31 grudnia), w szczególności w oparciu o dane
dotyczące stanu przygotowania projektów do reali-
zacji.
Ad 2. Czy Pani Minister zdaje sobie sprawę, że
skutkiem tej pochopnej decyzji może być opóźnienie
w realizacji projektu, a być może nawet na skutek
opóźnień niewykorzystanie wszystkich dostępnych
środków PO IiŚ?
Ponowna weryfikacja list projektów indywidual-
nych była konieczna ze względu na ogłoszenie pierw-
szej listy przed zatwierdzeniem PO IiŚ przez Komi-
sję Europejską, czyli w czasie, gdy nie był znany
jeszcze ostateczny jego kształt. Taki stan powodo-
wał obawę o zgodność projektów zamieszczonych na
liście z treścią PO IiŚ zatwierdzoną przez Komisję
7 grudnia 2007 r. Ponowna weryfikacja miała na
celu sprawdzenie spójności projektu z zapisami pro-
gramu operacyjnego, strategicznego charakteru
projektu, a także horyzontu czasowego jego realiza-
cji. Podjęte działania miały przede wszystkim spo-
wodować umieszczenie na liście projektów indywi-
dualnych jedynie projektów spełniających wszystkie

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska -
z upoważnienia ministra - na zapytania
poseł Anny Paluch
w sprawie usunięcia z listy rezerwowej
projektów indywidualnych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013 projektów pn.:
„Kompleksowy program utrzymania
w czystości wód zlewni Raby od źródła
do zapory w Dobczycach – uporządkowanie
gospodarki ściekowej na terenie gmin:
Rabka-Zdrój, Jordanów, Lubień”; „Program
wodno-ściekowy gminy Krynica-Zdrój”;
„Modernizacja i rozbudowa systemu
gospodarki ściekowej w zlewni rzeki Ropy”;
„Kompleksowy program utrzymania
w czystości wód zlewni rzeki Raby od źródła
do zapory w Dobczycach – uporządkowanie
gospodarki ściekowej na terenie gmin: Mszana
Dolna, miasto Mszana Dolna, Niedźwiedź,
Wiśniowa, Raba Wyżna, Tokarnia, Pcim”;
„Kompleksowy program utrzymania
w czystości wód zlewni Raby od źródła
do zapory w Dobczycach – uporządkowanie
gospodarki ściekowej na terenie gminy
Dobczyce i Siepraw”; „Czysta woda dla
Krakowa – budowa kanalizacji i oczyszczalni
ścieków w gminie Myślenice”;
„Uporządkowanie gospodarki ściekowej –
budowa oczyszczalni i kanalizacji
w miejscowości Biała Niżna i Stróże”;
„Uporządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
zlewni rzeki Biała
w ramach programu Czysty Dunajec”
(614, 616, 617, 618, 652, 653, 654, 655)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytań pani poseł Anny Paluch w sprawie projek-
tów: „Kompleksowy program utrzymania w czysto-
ści wód zlewni rzeki Raby od źródła do zapory w Do-
bczycach – uporządkowanie gospodarki ściekowej
na terenie gmin: Rabka-Zdrój, Jordanów, Lubień”;
„Program wodno-ściekowy na terenie gminy Kryni-
ca-Zdrój”; „Modernizacja i rozbudowa systemu go-
spodarki ściekowej w zlewni rzeki Ropy”; „Kom-
pleksowy program utrzymania w czystości wód
zlewni rzeki Raby od źródła do zapory w Dobczy-
cach – uporządkowanie gospodarki ściekowej na te-
renie gmin: Mszana Dolna, miasto Mszana Dolna,
Niedźwiedź, Wiśniowa, Raba Wyżna, Tokarnia,
Pcim”; „Kompleksowy program utrzymania w czy-
stości wód zlewni rzeki Raby od źródła do zapory w
Dobczycach – uporządkowanie gospodarki ściekowej
na terenie gmin: Dobczyce i Siepraw”; „Czysta woda
dla Krakowa – budowa kanalizacji i oczyszczalni
ścieków w gminie Myślenice”; „Uporządkowanie go-
spodarki ściekowej – budowa oczyszczalni i kanali-
665
zacji w miejscowości Biała Niżna i Stróże”; „Upo-
rządkowanie gospodarki wodno-ściekowej zlewni
rzeki Biała w ramach programu Czysty Dunajec”,
pragnę przekazać poniższe informacje.
1. Na wstępie należy zaznaczyć, że listy opubliko-
wane przez ministra rozwoju regionalnego w dniach
5 października i 14 listopada 2007 r. zawierały 397
projektów (189 podstawowych i 208 rezerwowych)
na łączną kwotę 13 725,41 mln euro (8 064,81 mln
euro – lista podstawowa, 5 660,60 mln euro – lista
rezerwowa), co aż trzykrotnie przekraczało dostęp-
ną dla sektora alokację (2,78 mld euro). W momencie
ogłoszenia przedmiotowych list potencjalni benefi-
cjenci odnieśli mylne wrażenie, że unijne dofinanso-
wanie zostało im przyznane. Należy zaznaczyć, że
w trakcie tworzenia list indykatywnych nie przepro-
wadzono w ogóle oceny projektów według tzw. kry-
teriów merytorycznych I stopnia (określających sto-
pień, w jakim projekt przyczynia się do osiągnięcia
celów danego priorytetu), co spotkało się z ostrą
krytyką ze strony Komisji Europejskiej, natomiast
same listy w opinii mojego resortu zostały opubliko-
wane bez odpowiedniej podstawy prawnej. Zgodnie z
treścią art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju,
projekty indywidualne – o strategicznym znaczeniu
dla realizacji programu, są wskazywane przez insty-
tucję zarządzającą (MRR) zgodnie z kryteriami za-
twierdzonymi przez komitet monitorujący. Listy in-
dykatywne zostały natomiast opublikowane w sytu-
acji, gdy nie został powołany właściwy komitet moni-
torujący a funkcjonujący tymczasowo pre-komitet
nie zatwierdził wstępnej wersji kryteriów wyboru
projektów. Ponadto, listy projektów kluczowych po-
wstały przed ostatecznym zatwierdzeniem programu
przez Komisję Europejską. Istniała więc obawa, że
projekty nie są spójne z zapisami programowymi.
W związku z powyższym podjęto decyzję, że pro-
jekty umieszczone w obwieszczeniu ministra rozwo-
ju regionalnego z dnia 14 listopada 2007 r. (nr 84
poz. 883) na liście rezerwowej będą ubiegać się o do-
finansowanie w ramach procedury konkursowej,
gdyż nie planuje się listy rezerwowej dla projektów
z sektora środowiska. Projekty umieszczone na li-
ście podstawowej zostały natomiast poddane wnikli-
wej ocenie. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji
w ramach priorytetu I: Gospodarka wodno-ścieko-
wa, uwzględniono jedynie projekty, które:
a) nie otrzymały dofinansowania w poprzednim
okresie programowania (w latach 2004–2006) ze
względu na wyczerpanie środków, ale przeszły wy-
magane procedury z wynikiem pozytywnym;
b) stanowią kolejny etap realizowanych już pro-
jektów w ramach perspektywy 2004–2006;
c) projekty duże (pow. 25 mln euro), które mają
najistotniejszy wpływ na jakość wody w najwięk-
szych zlewniach i w dużym stopniu przyczyniają się
do zredukowania ilości zanieczyszczeń odprowadza-
nych do wód i ziemi (poprzez ograniczenie ładunku
azotu), a jednocześnie charakteryzują się wysokim
666
stopniem gotowości do realizacji. Podstawą do anali-
zy stopnia redukcji zanieczyszczeń była analiza
przeprowadzona przez Instytut Meteorologii i Go-
spodarki Wodnej na zlecenie Ministerstwa Rozwoju
Regionalnego.
2. W mojej ocenie przyjęty obecnie system jest
znacznie bardziej czytelny dla potencjalnych benefi-
cjentów aniżeli zamrożenie środków na liście indy-
katywnej, w ramach której ujęte zostały poprzednio
inwestycje będące w niewystarczającym stopniu
przygotowane, często nawet w fazie koncepcyjnej,
blokujące de facto środki unijne. W przypadku tak
skonstruowanych list nie byłoby najmniejszej szan-
sy na przeprowadzenie jakiegokolwiek naboru poza
listą, gdyż projekty na liście „konsumowały” z nad-
datkiem dostępne środki. Należy wyraźnie podkre-
ślić, iż projekty, których nie ma obecnie na liście,
mogą startować w konkursach, które odbywać się
będą 4 razy w roku. Pierwszy konkurs planujemy
ogłosić niezwłocznie po zatwierdzeniu kryteriów
wyboru przez komitet monitorujący, tak aby najle-
piej przygotowani mogli jak najszybciej otrzymać de-
cyzje i rozpocząć realizację projektów. Należy po-
nadto pamiętać, że przegląd i weryfikacja listy bę-
dzie przeprowadzany co pół roku. W przypadku in-
westycji, które znalazły się na liście, właściwa insty-
tucja wdrażająca zobligowana jest do podpisania
preumów, w których znajdzie się deklaracja poten-
cjalnego wnioskodawcy do przygotowania komplet-
nego wniosku o dofinansowanie wraz z załącznika-
mi w terminie 6 miesięcy od dnia podpisania preu-
mowy. Niewywiązanie się z zapisów preumowy
skutkować będzie usunięciem projektu z listy,
a przyznanie dofinansowania będzie możliwe wtedy
jedynie w procedurze konkursowej.
3. Raz jeszcze pragnę przypomnieć, że umiesz-
czenie projektu na liście indykatywnej nie było i nie
jest tożsame z przyznaniem dofinansowania, jedy-
nie projekty naprawdę bardzo dobrze przygotowane
będą mogły uzyskać decyzję o dofinansowaniu –
wszystkie projekty będą podlegać ocenie względem
opracowanych kryteriów. Niezależnie od tego, czy
projekt znajduje się na liście indykatywnej, czy też
będzie brał udział w procedurze konkursowej, nie-
zbędne jest wydatkowanie środków na przygotowa-
nie dokumentacji. Zaostrzenie kryteriów wynika
z doświadczeń, jakie wynieśliśmy z poprzedniego
okresu programowania – chcemy uniknąć sytuacji,
z którą borykają się obecni beneficjenci, mianowicie
przekroczeń wartości kontraktów, które wynikły
m.in. z faktu, że przygotowanie inwestycji do reali-
zacji zaczynało się tak naprawdę po otrzymaniu do-
finansowania. Należy pamiętać, że sukcesem nie
jest uzyskanie dofinansowania, lecz zakończenie ca-
łej inwestycji i osiągnięcie założonego efektu. Warto
zaznaczyć, że wydatki, które zostały poniesione
zgodnie z wytycznymi w zakresie kwalifikowania
wydatków w ramach programu (w tym również te
na przygotowanie dokumentacji), po 1 stycznia 2007 r.
będą mogły być uznane za kwalifikowane i zostaną
zrefundowane w momencie przyznania dofinanso-
wania. Jestem przekonany, że przyjęte rozwiązania
systemowe oceny i naboru wniosków zapewnią
przejrzysty i efektywny system wyboru projektów
(każdy bardzo dobrze przygotowany projekt będzie
miał równe szanse na uzyskanie dofinansowania),
jak również przyczynią się do szybkiego wykorzysta-
nia przyznanych nam środków na realizację tak
ważnych dla kraju inwestycji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytania poseł Anny Paluch
w sprawie usunięcia z listy rezerwowej
projektów indywidualnych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013
projektów pn.: „Kompleksowe uporządkowanie
gospodarki ściekowej na terenie gminy
Bukowina Tatrzańska” oraz „Oczyszczalnie
ścieków na Podhalu – etap II” (615, 619)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytań pani poseł Anny Paluch w sprawie projek-
tów: „Kompleksowe uporządkowanie gospodarki
ściekowej na terenie gminy Bukowina Tatrzańska”
oraz „Oczyszczalnie ścieków na Podhalu – etap II”,
pragnę przekazać poniższe informacje.
1. Na wstępie należy zaznaczyć, że listy opubliko-
wane przez ministra rozwoju regionalnego w dniach
5 października i 14 listopada 2007 r. zawierały 397
projektów (189 podstawowych i 208 rezerwowych)
na łączną kwotę 13 725,41 mln euro (8064,81 mln
euro – lista podstawowa, 5660,60 mln euro – lista
rezerwowa), co aż trzykrotnie przekraczało dostęp-
ną dla sektora alokację (2,78 mld euro). W momencie
ogłoszenia przedmiotowych list potencjalni benefi-
cjenci odnieśli mylne wrażenie, że unijne dofinanso-
wanie zostało im przyznane. Należy zaznaczyć, że
w trakcie tworzenia list indykatywnych nie przepro-
wadzono w ogóle oceny projektów według tzw. kry-
teriów merytorycznych I stopnia (określających sto-
pień, w jakim projekt przyczynia się do osiągnięcia
celów danego priorytetu), co spotkało się z ostrą
krytyką ze strony Komisji Europejskiej, natomiast
same listy w opinii mojego resortu zostały opubliko-
wane bez odpowiedniej podstawy prawnej. Zgodnie
z treścią art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia

2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju
projekty indywidualne – o strategicznym znaczeniu
dla realizacji programu, są wskazywane przez insty-
tucję zarządzającą (MRR) zgodnie z kryteriami za-
twierdzonymi przez komitet monitorujący. Listy
indykatywne zostały natomiast opublikowane w sy-
tuacji, gdy nie został powołany właściwy komitet
monitorujący, a funkcjonujący tymczasowo preko-
mitet nie zatwierdził wstępnej wersji kryteriów
wyboru projektów. Ponadto listy projektów kluczo-
wych powstały przed ostatecznym zatwierdzeniem
programu przez Komisję Europejską. Istniała więc
obawa, że projekty nie są spójne z zapisami progra-
mowymi.
W związku z powyższym podjęto decyzję, że pro-
jekty umieszczone w obwieszczeniu ministra rozwo-
ju regionalnego z dnia 14 listopada 2007 r. (nr 84
poz. 883) na liście rezerwowej będą ubiegać się o do-
finansowanie w ramach procedury konkursowej,
gdyż nie planuje się listy rezerwowej dla projektów
z sektora środowiska. Projekty umieszczone na li-
ście podstawowej zostały natomiast poddane wnikli-
wej ocenie. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji
w ramach priorytetu I: Gospodarka wodno-ścieko-
wa uwzględniono jedynie projekty, które:
a) nie otrzymały dofinansowania w poprzednim
okresie programowania (w latach 2004–2006) ze
względu na wyczerpanie środków, ale przeszły wy-
magane procedury z wynikiem pozytywnym;
b) stanowią kolejny etap realizowanych już pro-
jektów w ramach perspektywy 2004–2006;
c) projekty duże (pow. 25 mln euro), które mają
najistotniejszy wpływ na jakość wody w najwięk-
szych zlewniach i w dużym stopniu przyczyniają się
do zredukowania ilości zanieczyszczeń odprowadza-
nych do wód i ziemi (poprzez ograniczenie ładunku
azotu), a jednocześnie charakteryzują się wysokim
stopniem gotowości do realizacji. Podstawą do anali-
zy stopnia redukcji zanieczyszczeń była analiza
przeprowadzona przez Instytut Meteorologii i Go-
spodarki Wodnej na zlecenie Ministerstwa Rozwoju
Regionalnego.
2. W mojej ocenie przyjęty obecnie system jest
znacznie bardziej czytelny dla potencjalnych benefi-
cjentów aniżeli zamrożenie środków na liście indy-
katywnej, w ramach której ujęte zostały poprzednio
inwestycje będące w niewystarczającym stopniu
przygotowane, często nawet w fazie koncepcyjnej,
blokujące de facto środki unijne. W przypadku tak
skonstruowanych list nie byłoby najmniejszej szan-
sy na przeprowadzenie jakiegokolwiek naboru poza
listą, gdyż projekty na liście „konsumowały” z nad-
datkiem dostępne środki. Należy wyraźnie podkre-
ślić, iż projekty, których nie ma obecnie na liście,
mogą startować w konkursach, które odbywać się
będą 4 razy w roku. Pierwszy konkurs planujemy
ogłosić niezwłocznie po zatwierdzeniu kryteriów
wyboru przez komitet monitorujący, tak aby najle-
piej przygotowani mogli jak najszybciej otrzymać de-
cyzje i rozpocząć realizację projektów. Należy po-
667
nadto pamiętać, że przegląd i weryfikacja listy będą
przeprowadzane co pół roku. W przypadku inwesty-
cji, które znalazły się na liście, właściwa instytucja
wdrażająca zobligowana jest do podpisania preu-
mów, w których znajdzie się deklaracja potencjalne-
go wnioskodawcy do przygotowania kompletnego
wniosku o dofinansowanie wraz z załącznikami
w terminie 6 miesięcy od dnia podpisania preumo-
wy. Niewywiązanie się z zapisów preumowy skutko-
wać będzie usunięciem projektu z listy, a przyznanie
dofinansowania będzie możliwe wtedy jedynie
w procedurze konkursowej.
3. Raz jeszcze pragnę przypomnieć, że umiesz-
czenie projektu na liście indykatywnej nie było i nie
jest tożsame z przyznaniem dofinansowania, jedy-
nie projekty naprawdę bardzo dobrze przygotowane
będą mogły uzyskać decyzję o dofinansowaniu –
wszystkie projekty będą podlegać ocenie względem
opracowanych kryteriów. Niezależnie od tego, czy
projekt znajduje się na liście indykatywnej, czy też
będzie brał udział w procedurze konkursowej, nie-
zbędne jest wydatkowanie środków na przygotowa-
nie dokumentacji. Zaostrzenie kryteriów wynika
z doświadczeń, jakie wynieśliśmy z poprzedniego
okresu programowania – chcemy uniknąć sytuacji,
z którą borykają się obecni beneficjenci, mianowicie
przekroczeń wartości kontraktów, które wynikły
m.in. z faktu, że przygotowanie inwestycji do reali-
zacji zaczynało się tak naprawdę po otrzymaniu do-
finansowania. Należy pamiętać, że sukcesem nie
jest uzyskanie dofinansowania, lecz zakończenie ca-
łej inwestycji i osiągnięcie założonego efektu. Warto
zaznaczyć, że wydatki, które zostały poniesione
zgodnie z wytycznymi w zakresie kwalifikowania
wydatków w ramach programu (w tym również te
na przygotowanie dokumentacji) po 1 stycznia 2007 r.
będą mogły być uznane za kwalifikowane i zostaną
zrefundowane w momencie przyznania dofinanso-
wania. Jestem przekonany, że przyjęte rozwiązania
systemowe oceny i naboru wniosków zapewnią
przejrzysty i efektywny system wyboru projektów
(każdy bardzo dobrze przygotowany projekt będzie
miał równe szanse na uzyskanie dofinansowania),
jak również przyczynią się do szybkiego wykorzysta-
nia przyznanych nam środków na realizację tak
ważnych dla kraju inwestycji.
4. Pragnę zaznaczyć, że każdy projekt (niezależ-
nie od tego, czy jest na liście czy też nie) może liczyć
na wsparcie w przygotowaniu niezbędnych do wnio-
skowania dokumentów zarówno ze strony właściwej
instytucji wdrażającej, jak również ze strony pra-
cowników mojego resortu. Ponadto projekty zlokali-
zowane na obszarach cennych przyrodniczo, tj. tere-
nach objętych formą ochrony przyrody w rozumie-
niu ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie
przyrody oraz obszary ujęte w projekcie listy obsza-
rów Natura 2000, o której mowa w art. 27. ust. 1 tej
ustawy, są w znaczny sposób preferowane, tzn. mogą
ubiegać się o dofinansowanie, w przypadku gdy
wskaźnik koncentracji (wynoszący 120 mieszkań-
668
ców na 1 km nowo budowanej sieci) przyjmuje war-
tość niższą od wymaganej. Niemniej jednak
w przypadku realizacji systemów kanalizacji
zbiorczej na ww. obszarach należy pamiętać, że in-
westycja musi być na tyle efektywna, aby opłaty
ponoszone przez użytkowników systemu były ak-
ceptowane społecznie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie realizacji inwestycji pod nazwą
„Obwodnica miasta Słupska” (620)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Zbigniewa Konwińskiego z dnia
5 lutego 2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia 15
lutego 2008 r., znak: SPS-024-620/08, w sprawie bu-
dowy obwodnicy Słupska uprzejmie przekazuję na-
stępujące informacje.
Realizacja inwestycji pn. „Budowa obwodnicy
Słupska w ciągu drogi krajowej nr 6” została zapla-
nowana na lata 2008–2010.
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad
wykupiła już większość gruntów, po których będzie
przebiegać zaplanowana obwodnica. Do chwili obec-
nej niewykupionych zostało jeszcze 7 działek, któ-
rych właściciele nie zgodzili się na sprzedaż po ce-
nach zaproponowanych przez inwestora ustalonych
na podstawie wartości określonych przez rzeczo-
znawców majątkowych w operatach szacunkowych.
W stosunku do nich została wszczęta procedura wy-
właszczeniowa, którą prowadzi wojewoda.
Jednakże należy zauważyć, iż brak prawa wła-
sności do ww. działek nie wpłynie na planowany ter-
min zakończenia inwestycji w 2010 r., gdyż na mocy
ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych
zasadach przygotowania i realizacji inwestycji
w zakresie dróg krajowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 80,
poz. 721, z późn. zm.), GDDKiA zajęła działki pod
przedmiotową inwestycję. Taką możliwość daje m.in.
przepis art. 17 powołanej ustawy, zgodnie z którym
po wszczęciu postępowania wywłaszczeniowego wo-
jewoda, na wniosek Generalnego Dyrektora Dróg
Krajowych i Autostrad, udziela w uzasadnionych
przypadkach, w drodze decyzji, zezwolenia na nie-
zwłoczne zajęcie nieruchomości przeznaczonych na
pasy drogowe. Decyzja ta uprawnia do dysponowa-
nia nieruchomością na cele budowlane, zobowiązuje
do niezwłocznego wydania nieruchomości, opróżnie-
nia lokali i innych pomieszczeń oraz uprawnia do
faktycznego objęcia nieruchomości w posiadanie
przez Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Au-
tostrad.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie posła Leszka Deptuły
w sprawie listy projektów indywidualnych
dla Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013 (621)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
następujące zapytanie pana posła Leszka Deptuły,
przesłane przy piśmie znak: SPS-024-621/08 z dnia
15 lutego 2008 r., dotyczące usunięcia z listy dla
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” następujących projektów indywidualnych:
— „Budowa, modernizacja i poprawa stanu tech-
nicznego urządzeń przeciwpowodziowych na ob-
szarze chronionym 1 pow. Mielec”;
— „Budowa, modernizacja i poprawa stanu tech-
nicznego urządzeń przeciwpowodziowych na ob-
szarach chronionych 3 i 4 pow. Mielec”;
— „Budowa, modernizacja i poprawa stanu tech-
nicznego urządzeń przeciwpowodziowych na ob-
szarach chronionych 5 i 6 pow.Tarnobrzeg”,
przedstawiam, następujące stanowisko.
Przyczyną nieumieszczenia ww. projektów na li-
ście projektów indywidualnych dla PO IiŚ było za-
grożenie, że projekty nie zostaną przygotowane
w założonym terminie, a w związku z tym istniało
ryzyko, że wnioski o dofinansowanie nie zostaną
przedłożone zgodnie z przyjętymi harmonograma-
mi. Miało to na celu niedoprowadzenie do sytuacji
rezerwowania środków na projekty, które mogłyby
nie zostać zrealizowanie w obecnym okresie progra-
mowania.
Informuję jednocześnie, że zgodnie z Wytyczny-
mi MRR w zakresie jednolitego systemu zarządza-
nia i monitorowania projektów, zgodnych z art. 28
ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju istnieje możliwość
aktualizacji listy projektów indywidualnych 2 razy
do roku (w terminie do dnia 31 lipca i do dnia 31
grudnia).

Wszystkie projekty ubiegające się o dofinansowa-
nie z PO IiŚ będą oceniane według kryteriów za-
twierdzonych przez Komitet Monitorujący PO IiŚ.
Najbliższe posiedzenie Komitetu Monitorującego
będzie miało miejsce 6 marca br.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Leszka Deptuły
w sprawie możliwości przekazania
Zamku Lubomirskich władzom miasta Rzeszowa
(622)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na za-
pytanie Pana Posła Leszka Deptuły z dnia 5 lutego
2008 r., przesłane przy piśmie Pana Marszałka znak
SPS-024-622/08 z dnia 15 lutego 2008 r., w sprawie
możliwości przekazania władzom miasta Rzeszowa
zamku Lubomirskich – obecnej siedziby Sądu Okrę-
gowego w Rzeszowie, uprzejmie informuję:
Zamek Lubomirskich jest w całości własnością
Skarbu Państwa w trwałym zarządzie Sądu Okrę-
gowego w Rzeszowie (księga wieczysta nr 59899).
Wartość rynkowa nieruchomości została wyce-
niona na ok. 33 000 000 zł.
Aktualnie budynek zamku o powierzchni netto
8515 m2 zajmują:
— Sąd Okręgowy 5.627 m2,
— Prokuratura Okręgowa 927 m2,
— Sąd Rejonowy 1.961 m2.
Sąd Okręgowy, celem właściwego funkcjonowa-
nia, dodatkowo wynajmuje dla potrzeb VI Wydziału
Gospodarczego powierzchnię 558 m2.
Dla określenia potrzeb lokalowych sądów rze-
szowskich została przeprowadzona analiza po-
wierzchni funkcjonalno-użytkowej, koniecznej dla
zapewnienia prawidłowej ich działalności.
Na podstawie analizy stwierdzono, że przy aktu-
alnej obsadzie etatowej dla prawidłowej pracy Sądu
Okręgowego w Rzeszowie jest niezbędna powierzch-
nia 8818 m2.
Po zakończeniu budowy nowej siedziby dla Sądu
Rejonowego oraz adaptacji budynku przy ul. Het-
mańskiej z przeznaczeniem między innymi dla Pro-
kuratury Okręgowej w Rzeszowie nadal występo-
wać będzie niedobór ok.300 m2 powierzchni dla Sądu
Okręgowego w Rzeszowie.
669
Z przedstawionych danych wyraźnie widać, że
w chwili obecnej nie ma możliwości stworzenia pra-
cownikom prawidłowych warunków pracy. Aktual-
nie sędziowie Sądu Okręgowego pracują w pokojach
wraz z asystentem, a niektórzy urzędnicy po 4 osoby
w pomieszczeniu o powierzchni ok. 17 m2 lub 3 osoby
w pomieszczeniu o powierzchni 13 m2.
Aby doraźnie rozwiązać problemy lokalowe,
większe sale zostały podzielone, aby wygospodaro-
wać dodatkowe pomieszczenia biurowe. Wykorzy-
stywane są również sutereny, gdzie znajdują się
m.in. sale rozpraw, pomieszczenia archiwum i po-
mieszczenia dla zatrzymanych.
W związku z powyższym po wyprowadzeniu
Sądu Rejonowego i Prokuratury Okręgowej w Rze-
szowie zwalniane w zamku powierzchnie zostaną
wykorzystane na potrzeby Sądu Okręgowego w Rze-
szowie.
Pragnę nadmienić, że przez lata użytkowania
budynku zamku Lubomirskich jako siedziby Sądu
Okręgowego na utrzymanie obiektu zostały prze-
znaczone z budżetu państwa ogromne sumy, za-
równo na jego remont, jak i utrzymanie go w do-
brym stanie techniczno-użytkowym. W obiekcie
wyodrębniono i zrealizowano strefę bezpieczeń-
stwa, rozbudowano systemy informatyczne, co
związane było z rozbudową sieci okablowania
strukturalnego, oraz wdrożono system wspoma-
gania organizacji rozpraw. Są to koszty niemożli-
we do odzyskania w przypadku przeniesienia sie-
dziby sądu, ponieważ instalacje pozostawione
w budynku nie nadają się do wykorzystania przez
ewentualnego nowego właściciela.
Wyprowadzenie z zamku Prokuratury Okręgo-
wej związane także było z poniesieniem znacznych
kosztów, ponieważ za budynek dla prokuratury przy
ul. Hetmańskiej zapłacono gminie miasta Rzeszów
pełną wartość wynikającą z operatu szacunkowego,
tj. 2183,6 tys. zł.
Przedstawiając powyższe, z przykrością zmuszo-
ny jestem poinformować, że rezygnacja Sądu Okrę-
gowego w Rzeszowie nawet z części przedmiotowej
nieruchomości nie jest możliwa.
Prezydent miasta Rzeszowa był w latach 2005
i 2008 informowany o braku możliwości przekaza-
nia zamku Lubomirskich na potrzeby Muzeum
Okręgowego w Rzeszowie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
670
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie posła Piotra Tomańskiego
w sprawie zwiększenia dofinansowania
inwestycji „Budowa wschodniej drogi
obwodowej miasta Przemyśla” (623)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-024-623/
08, przedstawiam odpowiedź na zapytanie pana po-
sła Piotra Tomańskiego w sprawie zwiększenia dofi-
nansowania inwestycji „Budowa wschodniej drogi
obwodowej miasta Przemyśla”.
Uprzejmie informuję, iż miasto Przemyśl zgłosiło
początkowo do Programu Operacyjnego „Rozwój
Polski Wschodniej” (PO RPW) projekt pn. Budowa
wschodniej drogi obwodowej miasta Przemyśla, łą-
czącej drogę krajową nr 77 z drogą krajową nr 28,
którego całkowita wartość została określona na
189,21 mln zł. Projekt ten, decyzją Rady Ministrów
z dnia 30 stycznia 2007 r., został wprowadzony na
listę projektów indywidualnych PO RPW. Na współ-
finansowanie ww. inwestycji przewidziano kwotę
42,56 mln euro, która odpowiadała w przybliżeniu
85% jego całkowitej wartości, a tym samym w pełni
umożliwiała jego realizację. Druga wersja projektu
zgłoszona przez prezydenta Przemyśla w maju 2007 r.
została rozszerzona w stosunku do wersji pierwotnej
o kolejny odcinek drogowy, prowadzący do przejścia
granicznego w Malhowicach, w wyniku czego plano-
wany koszt realizacji tej inwestycji wzrósł ponad-
dwukrotnie, osiągając wartość 398,01 mln zł. Nie-
stety, ze względu na przyjęcie do realizacji w ramach
PO RPW licznych, ważnych z punktu widzenia roz-
woju województwa podkarpackiego, inwestycji dro-
gowych pula dostępnych środków przewidzianych
na współfinansowanie tego typu projektów została
w pełni wyczerpana, co oznacza, iż aktualnie nie ma
możliwości zwiększenia kwoty dofinansowania pro-
jektu przemyskiego.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie posła Piotra Tomańskiego
w sprawie przeniesienia przez komitet
monitorujący projektu złożonego przez powiat
przemyski na listę projektów rezerwowych (624)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie Pana Posła Piotra Tomańskiego pragnę
poinformować, że decyzja Komitetu Monitorujące-
go Programu Sąsiedztwa Polska–Białoruś–Ukra-
ina INTERREG IIIA/Tacis CBC 2004–2006 o prze-
sunięciu na listę projektów rezerwowych dziewię-
ciu projektów wcześniej zatwierdzonych do dofi-
nansowania przez Komitet Sterujący spowodowana
była niekorzystnymi zmianami kursu walutowego
EUR/PLN.
Projekt powiatu przemyskiego „Opracowanie do-
kumentacji technicznej rozwoju transgranicznej sie-
ci drogowej powiatu przemyskiego” uzyskał 72
punkty po ocenie technicznej oraz 4 pozycję na liście
rankingowej (spośród 8 wszystkich projektów w dzia-
łaniu 1.1 rekomendowanych do dofinansowania
z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego).
Zgodnie z procedurami programu projekt rekomen-
dowany do dofinansowania jest następnie przekazy-
wany pod obrady Komitetu Sterującego, a po pozy-
tywnej decyzji Komitetu Sterującego Wspólny Se-
kretariat Techniczny przekazuje wniosek o dofinan-
sowanie do właściwego wojewody, który podpisuje
umowę o dofinansowanie. W związku z tym że część
wniosków zostaje zatwierdzona warunkowo i wy-
maga wprowadzenia zmian zgodnie z warunkami
Komitetu Sterującego, od zatwierdzenia projektu do
podpisania umowy o dofinansowanie upływa zwykle
kilka tygodni. Jeżeli w tym czasie pojawią się zna-
czące niekorzystne zmiany kursu EUR do PLN,
może to spowodować z mniejszenie kwoty środków
możliwych do zakontraktowania przez właściwe
urzędy wojewódzk ie. Taka sytuacja miała miejsce
po ostatnim posiedzeniu Komitetu Sterującego w dniu
9 października 2007 r. Z powodu zmian kursowych
kwota środków możliwych do zakontraktowania
w działaniu 1.1 zmniejszyła się z 2,4 mln PLN na
początku października 2007 r. do 1,9 mln PLN na
początku grudnia 2007 r., kiedy to miały być podpi-
sywane pierwsze umowy o dofinansowanie. Celem
uniknięcia sytuacji, w której podpisano by więcej
umów, niż jest dostępnych środków, Komitet Moni-
torujący podjął decyzję o przesunięciu najniżej oce-
nionych projektów zatwierdzonych przez Komitet
Sterujący w dniu 9 października 2007 r. na listę re-
zerwową.
Podpisanie umowy o dofinansowanie projektów
znajdujących się na liście rezerwowej, w tym projektu
powiatu przemyskiego, zależy wyłącznie od dostęp-
ności środków finansowych w programie. W przypad-
ku gdy w wyniku zmian kursowych lub pojawienia
się oszczędności w realizowanych projektach środki
dostępne dla projektów rezerwowych zwiększą się
o wielkość możliwą do podpisania kolejnej umowy
o dofinansowanie, Departament Współpracy Teryto-
rialnej MRR poinformuje o tym niezwłocznie właści-
wy urząd wojewódzki i zwróci się do niego z prośbą
o jak najszybsze podpisanie tej umowy.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie zwiększenia obsady kadrowej
Straży Granicznej na przejściach granicznych
z Białorusią, Ukrainą i obwodem
kaliningradzkim (628)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 15 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-628/
08), przekazującego zapytanie posła na Sejm RP
pana Lecha Kołakowskiego w sprawie zwiększenia
obsady kadrowej Straży Granicznej na przejściach
granicznych z Białorusią, Ukrainą i obwodem kali-
ningradzkim, uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
W ramach przygotowań do realizacji postano-
wień konwencji wykonawczej do układu z Schengen,
tj. zniesienia kontroli na granicach wewnętrznych,
Straż Graniczna systematycznie ograniczała za-
trudnienie w jednostkach na granicy z Republiką
Federalną Niemiec, Republiką Czeską i Republiką
Słowacką, utrzymując je na poziomie ok. 70% stanu
etatowego, a przyznane limity zatrudnienia kiero-
wała na granicę zewnętrzną.
Biorąc pod uwagę fakt, iż zniesienie kontroli
granicznej nie oznacza zniesienia granic, Straż
Graniczna w ramach realizacji zadań określonych
w art. 2 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Stra-
ży Granicznej (t.j.: Dz.U. z 2005 r. Nr 234, poz. 1997,
z późn. zm.) wykorzystuje posiadane uprawnienia
m.in. do prowadzenia kontroli ruchu i transportu
drogowego na terytorium całego kraju. Ponadto
funkcjonariusze Straży Granicznej wykonują roz-
szerzone zadania w ramach współpracy transgra-
nicznej w zakresie wspólnych jednostek, punktów
kontaktowych, wspólnych patroli oraz zadań wyni-
kających z umów o readmisji i współpracy policyjnej
w rejonach przygranicznych.
Dodać jednocześnie należy, iż w strukturze od-
działów Straży Granicznej na granicy wewnętrznej
pozostały także jednostki stanowiące granicę ze-
wnętrzną – międzynarodowe porty lotnicze. Ze
względu na znaczny wzrost ruchu lotniczego, a tak-
że na wcześniej istniejące ograniczenia kadrowe na-
stąpiła możliwość uzupełnienia ich składu etatowe-
go. Aktualnie na granicach wewnętrznych (Litwa,
Niemcy, Czechy i Słowacja) wraz z portami lotniczy-
mi (Wrocław, Katowice, Kraków, Szczecin, Poznań)
służbę pełni ok. 5000 funkcjonariuszy.
Powyższe działania powodują, iż nie było potrze-
by administracyjnego przenoszenia funkcjonariuszy
z granicy „zachodniej” na „wschodnią”.
Odnosząc się do kwestii zwiększenia przepusto-
wości przejść granicznych na granicy zewnętrznej
(Rosja, Białoruś, Ukraina), należy mieć na uwadze
671
konieczność rozwoju infrastruktury granicznej, tj.
budowę nowych przejść granicznych i modernizację
już istniejących, m.in. poprzez zwiększenie liczby
pasów ruchu i stanowisk kontrolnych. Odprawa gra-
niczna prowadzona przez funkcjonariuszy Straży
Granicznej jest tylko częścią składową kontroli gra-
nicznej, na którą składa się również kontrola celna.
Dotychczasowe doświadczenia jednoznacznie
wskazują, iż należy szukać przede wszystkim zwięk-
szenia możliwości odprawowych służb celnych w ru-
chu osobowym, a w szczególności w ruchu samocho-
dów ciężarowych. W ramach współpracy międzyna-
rodowej podejmowane są rozmowy ze służbami
państw sąsiednich, które potwierdzają opinię, iż
przepustowość przejść granicznych na granicy ze-
wnętrznej prawie w całości zależy od możliwości
służb celnych.
Reasumując, wskazać należy, iż samo zwiększe-
nie liczby funkcjonariuszy Straży Granicznej nie
spowoduje poprawy sytuacji w drogowych przej-
ściach granicznych na granicy zewnętrznej. Nie-
mniej pragnę zapewnić Pana Posła, iż wraz z rozwo-
jem infrastruktury granicznej podejmowane będą
działania na rzecz zapewnienia właściwej obsady
funkcjonariuszy Straży Granicznej na granicy ze-
wnętrznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Beaty Mazurek
w sprawie wprowadzenia małego
ruchu granicznego dla mieszkańców obszarów
przygranicznych położonych wzdłuż granicy
międzypaństwowej na rzece Bug (630)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 15 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-630/
08) przekazującego zapytanie posła na Sejm RP
pani Beaty Mazurek z dnia 6 lutego 2008 r. w spra-
wie wprowadzenia małego ruchu granicznego dla
mieszkańców obszarów przygranicznych położonych
wzdłuż granicy międzypaństwowej na rzece Bug
uprzejmie informuję, iż negocjacje umowy między
rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Gabinetem Mi-
nistrów Ukrainy o zasadach małego ruchu granicz-
nego zostały już zakończone. W ciągu trzech rund
negocjacji w dniach 29–30 stycznia 2008 r. w War-
672
szawie, w dniach 14–15 lutego w Kijowie oraz w dniu
28 lutego w Warszawie strony uzgodniły treść umo-
wy. Należy podkreślić, że resortem wiodącym
w kwestii małego ruchu granicznego, także w za-
kresie prowadzenia negocjacji, jest Ministerstwo
Spraw Zagranicznych.
Zgodnie z tekstem umowy strefa przygraniczna,
której mieszkańcy są uprawnieni do korzystania
z małego ruchu granicznego, obejmuje wszystkie
miejscowości obu umawiających się stron leżące
w odległości do 50 km od granicy. Zostały one wy-
mienione w załączniku do umowy.
Mieszkańcy strefy przygranicznej podróżujący
w ramach małego ruchu granicznego mogą przekra-
czać granicę we wszystkich przejściach granicznych
przeznaczonych dla międzynarodowego ruchu oso-
bowego oraz przez przejścia graniczne przeznaczone
dla małego ruchu granicznego.
Jednocześnie należy podkreślić, że umowy bila-
teralne o małym ruchu granicznym zawierane przez
państwa członkowskie z krajami sąsiednimi muszą
być zgodne z rozporządzeniem (WE) nr 1931/2006
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia
2006 r., ustanawiającym przepisy dotyczące małego
ruchu granicznego na zewnętrznych granicach lądo-
wych państw członkowskich i zmieniającym posta-
nowienia konwencji z Schengen. Zgodnie z art. 13
ust. 2 ww. rozporządzenia przed zawarciem umów
o małym ruchu granicznym Rzeczpospolita Polska
jest zobowiązana do uzyskania opinii Komisji Euro-
pejskiej w zakresie zgodności proponowanej umowy
z rozporządzeniem. Ewentualne uznanie przez Ko-
misję sprzeczności postanowień umowy z przepisa-
mi rozporządzenia spowodowałoby, iż Rzeczpospoli-
ta Polska zobligowana byłaby do zmiany treści umo-
wy zgodnie z wytycznymi Komisji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie przeciwdziałania
narastającym opóźnieniom w opracowaniu
i publikowaniu kolejnych tomów
Polskiej Bibliografii Literackiej (632)
Szanowny Panie Pośle! Odpowiadając na zgło-
szone przez Pana zapytanie w sprawie przeciwdzia-
łania opóźnieniom w opracowywaniu i publikowa-
niu kolejnych tomów Polskiej Bibliografii Literackiej
przez Instytut Badań Literackich PAN, spieszę wy-
jaśnić, co następuje.
Podstawowym instrumentem realizacji polityki
naukowej państwa jest finansowanie badań nauko-
wych i prac rozwojowych. Ilość środków finanso-
wych przeznaczanych na naukę jest ustalana w usta-
wie budżetowej przyjmowanej przez Sejm. Zgodnie
z art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 8 października 2004 r.
o zasadach finansowania nauki (Dz. U. Nr 238, poz.
2390 i Nr 273, poz. 2703, z 2005 r. Nr 85, poz. 727
i Nr 179, poz. 1484 oraz z 2007 r. Nr 115, poz. 795)
minister przyznaje środki finansowe na naukę jedy-
nie na podstawie wniosków złożonych przez jednost-
ki naukowe, po zasięgnięciu opinii właściwego orga-
nu Rady Nauki. Głównym strumieniem finansowa-
nia prac naukowych prowadzonych w instytutach
Polskiej Akademii Nauk są dotacje przyznawane na
działalność statutową, w tym na tzw. działalność
wspomagającą badania, która obejmuje m.in. prace
wydawnicze. Dotacje na działalność statutową są
przyznawane na podstawie wniosków corocznie
składanych przez jednostki naukowe. Wnioski za-
wierają wykazy zadań badawczych samodzielnie
planowanych przez jednostki do finansowania z do-
tacji. Instytut Badań Literackich PAN corocznie
umieszcza prace nad Polską Bibliografią Literacką
w wykazie planowanych zadań badawczych wśród
kilkudziesięciu innych tematów, w żaden sposób jej
nie wyróżniając. Przykładowo, w 2005 r. był to jeden
z pięciu tematów o charakterze dokumentacyjno-bi-
bliograficznym spośród 77 zgłoszonych, w 2006 r. je-
den z 7 na ogólną liczbę 87, w 2007 r. jeden z 4 na 60
realizowanych tematów. Prace nad Polską Biblio-
grafią Literacką są więc systematycznie prowadzo-
ne i finansowane. W gestii kierownictwa instytutu
leży decyzja o wielkości środków finansowych prze-
znaczanych na ten cel z dotacji przyznawanych na
działalność statutową.
Zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia ministra na-
uki i szkolnictwa wyższego z dnia 17 października
2007 r. w sprawie kryteriów i trybu przyznawania i
rozliczania środków finansowych na działalność
statutową (Dz. U. z 2007 r. Nr 205, poz. 1489) przy
ustalaniu wysokości dotacji na działalność statuto-
wą jednostek naukowych uwzględnia się ocenę para-
metryczną dotychczasowej działalności tych jedno-
stek, określoną za pomocą kategorii jednostki na-
ukowej. Ocena parametryczna jest przeprowadzana
raz na cztery lata. W wyniku oceny przeprowadzo-
nej w 2006 r. Instytut Badań Literackich został po-
nownie zaliczony do jednostek kategorii 1. W związ-
ku z tym dotacja przyznana na 2006 r. w wysokości
6 888 900 zł została podwyższona o 167 000 zł. Bio-
rąc pod uwagę szczególną rolę i zadania instytutu,
minister przyznał dodatkowo w 2006 r. kwotę 50
000 zł na zadania z zakresu działalności wspomaga-
jącej badania, w tym działalności wydawniczej. Kie-
rownictwo instytutu mogło podjąć decyzję o prze-
znaczeniu dodatkowo przyznanych kwot na wydanie
kolejnych tomów Polskiej Bibliografii Literackiej.

Obydwa powyższe zwiększenia zostały włączone do
tzw. kwoty bazowej dotacji statutowej na rok 2007,
która wyniosła 7 106 000 zł.
W maju 2007 r. IBL PAN zwrócił się do MNiSW
o zwiększenie przyznanej dotacji na działalność
statutową „w poczuciu odpowiedzialności za reali-
zację ważnych dla nauki i kultury polskiej planów
badawczych”. Polska Bibliografia Literacka, obok
Słownika Polszczyzny XVI wieku, otwierała listę
zadań priorytetowych wymienionych w tym wystą-
pieniu. Po rozpatrzeniu wniosku i zasięgnięciu opi-
nii Rady Nauki minister zwiększył dotację dla in-
stytutu o 700 000 zł.
W lipcu 2007 r. IBL PAN zwrócił się z kolejnym
wnioskiem o przyznanie środków na działalność
wspomagającą badania obejmującą zadania wydaw-
nicze. Tym razem dotacja statutowa IBL PAN zosta-
ła zwiększona o 140 000 zł. To jednorazowe zwięk-
szenie zostało również włączone do dotacji bazowej
na rok następny, co jest sytuacją wyjątkową i świad-
czy o docenianiu przez MNiSW szczególnego znacze-
nia prac prowadzonych przez IBL PAN dla nauki
i kultury polskiej.
Instytut Badań Literackich PAN otrzymuje tak-
że z budżetu nauki środki na realizację projektów
badawczych, które są kwalifikowane do finansowa-
nia na zasadzie konkursu wniosków recenzowanych
przez kilku ekspertów.
W latach 2003–2006 IBL PAN był wykonawcą
projektu badawczego zamawianego przez ministra
właściwego do spraw nauki pt. „Polskie dziedzic-
two kulturowe w nowej Europie”, sfinansowanego
w kwocie 3 743 408 zł.
Środki finansowe bezpośrednio skierowane na
realizację Polskiej Bibliografii Literackiej są sys-
tematycznie przyznawane w formie finansowania
niżej wymienionych tzw. projektów badawczych
własnych (wykonuje konkretna osoba, ewentual-
nie z zespołem).
Polska Bibliografia Literacka za rok 1988, mgr
Jacek Biesiada, Instytut Badań Literackich PAN,
01/07/1995–30/06/1997, 19 000 zł
Polska Bibliografia Literacka – rozbudowa in-
ternetowej bazy danych, mgr Jacek Biesiada, In-
stytut Badań Literackich PAN, 01/01/2000–31/12/
2000, 40 000 zł.
Polska Bibliografia Literacka – rozbudowa inter-
netowej bazy danych, mgr Jacek Biesiada, Instytut
Badań Literackich PAN, 22/10/2002–21/10/2003,
110 000 zł.
Polska Bibliografia Literacka – rozbudowa inter-
netowej bazy danych, mgr Jacek Biesiada, Instytut
Badań Literackich PAN, 14/09/2004–13/09/2006,
150 000 zł.
Polska Bibliografia Literacka – rozbudowa inter-
netowej bazy danych, mgr Jacek Biesiada, Instytut
Badań Literackich PAN, 29/10/2007–28/10/2009,
150 000 zł.
Polska Bibliografia Literacka jest jednym z wielu
opracowań seryjnych przygotowywanych w IBL
673
PAN. Jej opracowywanie jest finansowane zgodnie
z obowiązującymi przepisami i na miarę możliwości
budżetu w części 28 – Nauka. Wykorzystywane są
wszelkie dostępne sposoby, aby w tych ramach
zwiększać dofinansowanie prac prowadzonych przez
instytut z uwagi na ich znaczenie dla kultury i na-
uki polskiej. Możliwości te powinny zostać w naj-
bliższym czasie poszerzone w wyniku wprowadze-
nia intensywnie przygotowywanej obecnie w resor-
cie reformy systemu organizacji i finansowania na-
uki w Polsce. Jest przedmiotem mojej troski, aby
zespoły ekspertów przygotowujące reformę miały
na uwadze nie tylko poprawę finansowania kierun-
ków badań istotnych dla rozwoju gospodarczego na-
szego kraju, ale także dyscyplin budujących i utrwa-
lających nasze dziedzictwo kulturowe.
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Roberta Kołakowskiego
w sprawie interpretacji przez notariuszy
przepisów ustawy Prawo spółdzielcze (633)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie Pana Posła Roberta Kołakowskiego,
przekazane przy piśmie z dnia 15 lutego 2008 r.
(nr SPS-024-633/08) dotyczące wykładni przepi-
sów ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdziel-
niach mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119,
poz. 1116, z późn. zm.) uprzejmie przedstawiam na-
stępujące stanowisko.
Przedmiotowe zapytanie dotyczy kwestii dopusz-
czalności uchwał spółdzielni określających status
piwnic znajdujących się w budynku oraz uprawnień
przysługujących członkom spółdzielni w razie kwe-
stionowania przez nich faktu niezaliczenia piwnic
do kategorii pomieszczeń przynależnych w związku
z zawarciem umowy przeniesienia na ich rzecz wła-
sności lokalu. Sprawy powyższe nie wydają się być
objęte zakresem zagadnień wskazanych w przepisie
art. 195 ust. 1 regulaminu Sejmu określającym
przedmiot zapytania poselskiego.
Wobec powyższego wskazać można jedynie, co
następuje.
Zgodnie z art. 42 ust. 3 pkt 2 przywołanej ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych uchwała określa-
jąca przedmiot odrębnej własności wszystkich lokali
mieszkalnych i lokali o innym przeznaczeniu w da-
nej nieruchomości powinna zawierać oznaczenie ro-
674
dzaju, położenia i powierzchni lokali oraz pomiesz-
czeń przynależnych, w tym piwnic lub pomieszczeń
gospodarczych o ile piwnica lub pomieszczenie go-
spodarcze jest w tym budynku przyporządkowane
danemu lokalowi, a władający lokalem faktycznie
piwnicę lub pomieszczenie gospodarcze użytkuje.
Uchwały takie zgodnie z art. 42 ust. 5 ustawy stano-
wią od dnia ich wejścia w życie podstawę oznaczania
lokali i przypadających na każdy lokal udziałów
w nieruchomości wspólnej przy zawieraniu umów
o ustanowieniu odrębnej własności lokali oraz o prze-
niesieniu własności tych lokali.
W świetle przytoczonego brzmienia art. 42 ust. 3
pkt 2 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
uznać należy, iż na spółdzielniach mieszkaniowych
ciąży obowiązek wskazania pomieszczeń przynależ-
nych do poszczególnych lokali w uchwałach określa-
jących przedmiot odrębnej własności wszystkich lo-
kali mieszkalnych i lokali o innym przeznaczeniu
w danej nieruchomości. Przepis ten określa również
przesłanki, od spełnienia których uzależnione jest
uznanie danej piwnicy za pomieszczenie przynależ-
ne do określonego lokalu. Tak więc piwnica taka
musi być przyporządkowana danemu lokalowi, zaś
władający lokalem musi ją faktycznie użytkować.
Z brzmienia tego przepisu wynika, iż obie przesłan-
ki muszą być spełnione łącznie.
O tym, czy pierwsza z wymienionych przesłanek
będzie w konkretnym przypadku spełniona, decydo-
wać mogą m.in. istniejące w tym względzie uchwały
właściwego organu spółdzielni określające status
piwnic lub pomieszczeń użytkowych w danym bu-
dynku.
Uchwały takie mogą być w terminie zawitym 30
dni od dnia ich doręczenia zaskarżane w drodze po-
wództwa o stwierdzenie nieważności, przy czym
podstawą takiego powództwa może być fakt, iż
uchwała narusza interes prawny lub uprawnienia
osoby, której dotyczy (art. 43 ust. 7 ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych).
Natomiast notariusz sporządzający akt notarial-
ny obejmujący umowę przeniesienia własności loka-
lu nie jest uprawniony do kwestionowania ważności
ani zasadności uchwał organów spółdzielni stano-
wiących o tym, czy piwnice w budynku wchodzą
w skład nieruchomości wspólnej, czy też uznane zo-
stają za pomieszczenia przynależne.
Przedstawiając powyższe stanowisko, podkreślić
należy, iż nie ma ono charakteru wiążącego dla or-
ganów stosujących prawo.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Dolniaka
w sprawie prawa do bezpłatnego węgla
dla byłych pracowników przedsiębiorstw
robót górniczych (634)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 15 lutego 2008 r., znak: SPS-024-634/
08, przekazujące zapytanie pana posła Grzegorza
Dolniaka, w sprawie wypłaty ekwiwalentu pienięż-
nego dla emerytów i rencistów z przedsiębiorstw ro-
bót górniczych, które uległy likwidacji, informuję,
co następuje.
Obowiązująca ustawa z dnia 6 lipca 2007 r.
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa do bez-
płatnego węgla dla osób uprawnionych z przedsię-
biorstw robót górniczych (Dz. U. Nr 147, poz. 1031)
stanowi, iż podmiotem odpowiedzialnym za realiza-
cję wypłat ekwiwalentu pieniężnego oraz analizę do-
kumentów osób uprawnionych jest Zakład Ubezpie-
czeń Społecznych. Minister gospodarki, będąc dys-
ponentem środków budżetowych, jedynie przekazu-
je środki pieniężne, o które wnioskuje Zakład Ubez-
pieczeń Społecznych.
Celem nadrzędnym ustawy o ekwiwalencie (…)
była realizacja wyroku Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 12 grudnia 2005 r. (mającego oznaczenie
Sygn. akt. SK 20/04) poprzez stworzenie podstawy
prawnej do wypłaty należnego ekwiwalentu dla eme-
rytów i rencistów z przedsiębiorstw robót górni-
czych, którzy z dniem 1 stycznia 2002 r. przestali
otrzymywać ekwiwalent z tytułu prawa do bezpłat-
nego węgla realizowany na podstawie art. 55 usta-
wy z dnia 26 listopada 1998 r. o dostosowaniu gór-
nictwa węgla kamiennego do funkcjonowania w wa-
runkach gospodarki rynkowej oraz szczegółowych
uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych (Dz. U.
Nr 612, poz. 1112, z późn. zm.).
Wprowadzone w 2007 r. rozwiązania dotyczące
prawa do ekwiwalentu pieniężnego dla emerytów
i rencistów z przedsiębiorstw robót górniczych są re-
gulacją wyjątkową i dotyczą praw nabytych, które
zostały utracone w wyniku niezgodnej z konstytucją
zmiany przepisów rangi ustawowej.
Należy wyjaśnić, iż pierwotnie zobowiązanym do
realizacji deputatu, jak również ekwiwalentu pie-
niężnego był pracodawca, tj. właściwe przedsiębior-
stwo górnicze lub przedsiębiorstwo robót górniczych.
Pracodawca realizował ten obowiązek, finansując
koszty tych świadczeń z własnych środków. Prawo
do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych z przed-
siębiorstw robót górniczych powstało w oparciu o po-
stanowienia Układu zbiorowego pracy dla pracowni-
ków zakładów górniczych z dnia 21 grudnia 1991 r.
Na podstawie tego układu przedsiębiorstwa robót

górniczych wydawały uprawnionym deputaty wę-
glowe. Protokołem dodatkowym nr 7 z dnia 21 listo-
pada 1995 r. do tegoż układu umożliwiono realizację
prawa do bezpłatnego węgla przez przedsiębiorstwa
górnicze w formie ekwiwalentu pieniężnego.
Informuję, iż w początkowej fazie okresu trans-
formacji ustrojowej wiele z przedsiębiorstw robót
górniczych zostało zlikwidowanych lub odstąpiło od
stosowania postanowień układów zbiorowych pracy,
które uprawniały do bezpłatnego węgla. Z tej też
przyczyny wielu emerytów i rencistów z tych przed-
siębiorstw zostało pozbawionych deputatu węglowe-
go, do wydawania którego było zobowiązane dane
przedsiębiorstwo. Jednocześnie należy też podkre-
ślić, iż osobom takim na podstawie art. 10 ustawy
z dnia 29 września 1994 r. o zmianie ustawy – Ko-
deks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U.
Nr 113, poz. 547, ze zm.) z dniem, w którym tracą
moc postanowienia układów zbiorowych pracy i po-
rozumień płacowych, wartość przysługujących na
ich podstawie świadczeń uwzględniono w podstawie
wymiaru emerytur i rent. Osobom takim wliczono
do podstawy wymiaru emerytur i rent pełną war-
tość bezpłatnego węgla i wynikającego z tego świad-
czenia w naturze (maksymalnie do 8 ton) w przy-
padku utraty mocy prawnej zawartych układów
zbiorowych pracy lub też do pełnej wysokości upraw-
nienia, tj. 2,5 lub 3 tony węgla deputatowego.
Uprzejmie informuję, że zdaję sobie sprawę, iż
w toku gwałtownych zmian ustrojowych i gospodar-
czych na początku lat 90. dochodziło do likwidacji
wielu podmiotów, w tym także i likwidacji przedsię-
biorstw robót górniczych, które były zobowiązane
do realizacji świadczeń pracowniczych. W wielu
przypadkach likwidacja pracodawcy oznaczała utra-
tę wszelkich świadczeń. Dotyczy to wielu grup za-
wodowych i moim zdaniem nie ma obecnie możliwo-
ści zadośćuczynienia wszelkim roszczeniom.
Podmioty realizujące ustawę o ekwiwalencie pie-
niężnym (…), tj. minister gospodarki oraz ZUS, zo-
bowiązane są ustawą o finansach publicznych do
dbałości o należyte i zgodne z przeznaczeniem wy-
datkowanie środków publicznych. Z tej też racji
w przypadkach, w których osoby składające wnio-
sek o ekwiwalent nie udokumentują należycie swych
praw do ekwiwalentu lub nie spełnią wymogów usta-
wowych, wydawane są przez ZUS decyzje odmowne.
Nie oznacza to, iż osoby te są pozbawione możliwości
dochodzenia swych praw na drodze sądowej.
Pragnę podkreślić, iż zgodnie z art. 9 ust. 2 usta-
wy z dnia 6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie pieniężnym
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla osób upraw-
nionych z przedsiębiorstw robót górniczych każdej
osobie, po otrzymaniu decyzji ZUS odmawiającej
ekwiwalentu pieniężnego, przysługuje prawo do
skierowania odwołania do właściwego sądu po-
wszechnego w terminie oraz według zasad określo-
nych w przepisach Kodeksu postępowania cywilne-
go. Postępowanie sądowe w tym zakresie jest wolne
od opłat. Odwołanie można złożyć w jednostce orga-
675
nizacyjnej ZUS na piśmie w dwu egzemplarzach lub
ustnie do protokołu za pośrednictwem właściwego
organu rentowego, tj. jednostki organizacyjnej ZUS.
Wyrok sądu powszechnego będzie ostatecznym po-
twierdzeniem posiadania lub też utraty prawa do
ekwiwalentu przez emerytów i rencistów z przedsię-
biorstw robót górniczych.
Na zakończenie uprzejmie informuję, iż w chwili
obecnej nie są planowane żadne prace legislacyjne
zmierzające do zmiany przepisów ustawy z dnia
6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu
prawa do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Eugeniusz Postolski
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Polaka
w sprawie obowiązku utrzymania
czystości chodników (636)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Marka Polaka (nr SPS-024-
-636/08), przekazane za pośrednictwem ministra
spraw wewnętrznych i administracji, w sprawie
możliwości przejęcia obowiązku odśnieżania chod-
nika przez starostwo powiatowe, uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy o utrzymaniu
czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2005 r.
Nr 236, poz. 2008, z poźn. zm.) na właścicieli nieru-
chomości został nałożony obowiązek sprzątania
chodnika (również odśnieżania) położonego wzdłuż
nieruchomości, przy czym za taki chodnik uznaje się
wydzieloną część drogi publicznej przeznaczoną do
ruchu pieszego i położoną bezpośrednio przy grani-
cy nieruchomości. Należy zaznaczyć, iż obowiązek ten
jest wyrazem przyjętego od dawna poglądu, w myśl
którego z prawa własności wynikają także określo-
ne obowiązki. Obowiązek nałożony na właścicieli
nieruchomości wynika też z tradycji prawnej istnie-
jącej w polskim ustawodawstwie.
W przypadku niemożności realizacji ww. obo-
wiązku (np. z uwagi na inne miejsce zamieszkania)
pierwszym, a zarazem najprostszym rozwiązaniem
byłoby odpłatne zlecenie przez zobowiązanego wy-
konania prac np. w drodze umowy cywilno-prawnej
innej osobie lub zawarcie takiej umowy z gminą lub
676
starostwem. Przymuszenie do wykonania obowiąz-
ku następowałoby w dalszej kolejności, dopiero po
stwierdzeniu jego niewykonania. Pragnę bowiem
zauważyć, że zgodnie z art. 5 ust. 6 i 7 ww. ustawy
nadzór nad realizacją tego obowiązku sprawuje wójt
(burmistrz, prezydent miasta), który w przypadku
stwierdzenia jego niewykonania jest uprawniony do
wydania decyzji nakazującej realizację tego obo-
wiązku. Wykonywanie decyzji podlega egzekucji
w trybie przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r.
o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U.
z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.). Zgodnie
z art. 1a pkt 12b tiret drugie tej ustawy przez środek
egzekucyjny w postępowaniu egzekucyjnym doty-
czącym obowiązków o charakterze niepieniężnym
rozumie się m.in. wykonanie zastępcze.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na zapytanie posła Artura Górskiego
w sprawie stanowiska rządu dotyczącego
żywności genetycznie zmodyfikowanej (637)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 15 lutego 2008 r., znak: SPS-024-637/
08, przekazującego interpelację posła Artura Gór-
skiego w sprawie stanowiska rządu dotyczącego
żywności genetycznie zmodyfikowanej uprzejmie in-
formuję, że na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia
25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i ży-
wienia (Dz. U. z 2006 r., Nr 171, poz. 1225) organem
odpowiedzialnym w Polsce za wykonywanie czynno-
ści dotyczących żywności zawierającej, składającej
się lub wyprodukowanej z GMO jest główny inspek-
tor sanitarny. Jednocześnie przedstawiam następu-
jące odpowiedzi na pytania zadane w interpelacji.
1. Czy Polska utrzyma zapisy ustawowe chronią-
ce polskie rolnictwo i rynek konsumencki przed
żywnością zmodyfikowaną genetycznie?
Uprzejmie informuję, że w dalszym ciągu obo-
wiązuje „Ramowe stanowisko Polski dotyczące or-
ganizmów genetycznie zmodyfikowanych” przyjęte
przez Radę Ministrów w marcu 2006 r. Zgodnie
z tym stanowiskiem rząd opowiada się przeciwko
wprowadzaniu do obrotu pasz genetycznie zmodyfi-
kowanych oraz przeciwko wprowadzaniu do uprawy
genetycznie zmodyfikowanej kukurydzy, rzepaku,
buraka cukrowego, ziemniaka i soi. Natomiast rząd
dopuszcza możliwość importu żywności genetycznie
zmodyfikowanej pod warunkiem wyraźnego jej
oznakowania i bez możliwości dalszego jej przetwa-
rzania w Polsce.
Należy ponadto podkreślić, że sprawy odnoszące
się do żywności genetycznie zmodyfikowanej są ure-
gulowane bardzo restrykcyjnymi przepisami znaj-
dującymi się nie w przepisach ustaw krajowych, lecz
w rozporządzeniach wspólnotowych, jakimi są:
— rozporządzenie nr 1829/2003 Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w spra-
wie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy
oraz
— rozporządzenie nr 1830/2003 Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w spra-
wie możliwości śledzenia i znakowania organizmów
genetycznie zmodyfikowanych oraz możliwości śle-
dzenia żywności i produktów paszowych wyprodu-
kowanych z organizmów genetycznie zmodyfikowa-
nych i zmieniające dyrektywę 2001/18/WE.
Rozporządzenia te obowiązują wprost we wszyst-
kich państwach członkowskich UE i w związku z tym
Polska, będąc członkiem UE, jest zobligowana do
przestrzegania przepisów tych rozporządzeń. Jed-
nocześnie jako pojedynczy członek UE Polska nie
posiada mocy decyzyjnej, aby podejmować samo-
dzielne decyzje co do utrzymywania, zmieniania czy
uchylania przepisów ww. rozporządzeń.
2. Czy i jakie będą ograniczenia, czy będzie moż-
liwość uprawy takich roślin na cele paszowe i prze-
mysłowe?
Zgodnie z obowiązującymi w Unii przepisami
wprowadzenie do obrotu genetycznie zmodyfikowa-
nych roślin z możliwością ich uprawy odbywa się na
podstawie dyrektywy 2001/18/WE z dnia 12 marca
2001 r. w sprawie zamierzonego uwalniania do śro-
dowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie
i uchylenia dyrektywy 90/220/EWG lub, jeżeli rośli-
na ma być wykorzystana jako żywność lub pasza, na
podstawie rozporządzenia 1829/2003/WE w sprawie
genetycznie zmodyfikowanej żywności i pasz.
Obecnie zgodnie z prawem UE w swobodnym ob-
rocie w Unii znajduje się 25 produktów genetycznie
zmodyfikowanych: bawełna (MON1445), bawełna
(MON15985), bawełna (MON15985 x MON1445),
bawełna (MON531), bawełna (MON531 x MO-
N1445), kukurydza (Bt11), kukurydza (DAS1507),
kukurydza (DAS1507xNK603), kukurydza (DA-
S59122), kukurydza (GA21), kukurydza (MON810),
kukurydza (MON863), kukurydza (MON863 x
NK603), kukurydza (MON863 x MON810), kukury-
dza (NK603), kukurydza (NK603 x MON810), ku-
kurydza (T25), biomasa bakteryjna, biomasa droż-
dżowa, rzepak (GT73), rzepak (MS8, RF3, MS8xR-
F3), rzepak (T45), soja (MON40-3-2), burak cukro-
wy (H7-1), goździki (linia 123.2.38). Spośród tych
produktów jedynie kukurydza MON 810 charakte-
ryzująca się odpornością na owady błonkoskrzydłe
(m. in. omacnica prosowianka) została dopuszczona
do uprawy. Odmiany tej kukurydzy są wpisane do
Wspólnotowego Katalogu Odmian Roślin Rolni-

czych (CCA), co umożliwia ich uprawę na terenie
wszystkich państw członkowskich. Z wyjątkiem goź-
dzików pozostałe produkty przeznaczone są do wy-
korzystania jako żywność, pasza, składniki żywno-
ści lub paszy oraz produkty służące do wytworzenia
żywności lub paszy, a także do przetwarzania prze-
mysłowego.
W oparciu o wspomniane wcześniej „Ramowe
stanowisko Polski dotyczące organizmów genetycz-
nie zmodyfikowanych” w toku prac parlamentar-
nych w ustawie z dnia 26 czerwca 2003 r. o nasien-
nictwie (Dz. U. z 2007 r. Nr 41, poz. 271, ze zm.):
wprowadzony został:
— zakaz wpisywania odmian genetycznie zmody-
fikowanych do krajowego rejestru oraz
— zakaz dopuszczania do obrotu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej materiału siewnego od-
mian genetycznie zmodyfikowanych,
natomiast w ustawie z dnia 22 lipca 2006 r. o pa-
szach (Dz. U. Nr 144, poz. 1045), również w trakcie
prac parlamentarnych, zakaz wprowadzania do ob-
rotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pasz
genetycznie zmodyfikowanych oraz organizmów
genetycznie zmodyfikowanych przeznaczonych do
użytku paszowego.
Wyżej wymienione przepisy zostały zakwestiono-
wane przez Komisję Europejską jako naruszenie
przepisów wspólnotowych, których, przystępując do
Unii Europejskiej, zobowiązaliśmy się przestrzegać.
Komisja wszczęła więc przeciwko Polsce postępowa-
nie w trybie art. 226 traktatu ustanawiającego
Wspólnotę Europejską. W wyniku tego postępowa-
nia, po zapoznaniu się z przedstawionymi przez pol-
ski rząd wyjaśnieniami, w dniu 31 stycznia br. Ko-
misja Europejska wydała oficjalny komunikat, że
w związku z wprowadzonymi w ustawie o nasiennic-
twie ograniczeniami składa przeciwko Polsce skar-
gę do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.
W Polsce podobnie jak w przypadku wielu innych
krajów członkowskich Unii Europejskiej problema-
tyka dotycząca wytwarzania, wprowadzania do ob-
rotu i stosowania w żywieniu zwierząt pasz gene-
tycznie zmodyfikowanych budzi wiele kontrowersji,
których odzwierciedleniem są liczne dyskusje i pole-
miki społeczne, a także debaty polityczne.
Ponieważ Polska nie dysponuje wynikami badań
naukowych potwierdzającymi czy też wykluczający-
mi szkodliwy wpływ pasz genetycznie zmodyfikowa-
nych na zdrowie zwierząt, ludzi i na środowisko na-
turalne, istnieje konieczność przeprowadzenia sto-
sownych doświadczeń. Pomimo upływu 1,5 rocznego
okresu od uchwalenia ustawy o paszach badania ta-
kie nie były prowadzone. Dopiero Rada Ministrów
w dniu 20 grudnia przyjęła uchwałę nr 306/2007
w sprawie zmiany programu wieloletniego pod na-
zwą „Biologiczne, środowiskowe i technologiczne
uwarunkowania rozwoju produkcji zwierzęcej”.
Uchwałą wprowadzono możliwość wykonywania ba-
dań z zakresu wpływu pasz genetycznie zmodyfiko-
wanych i organizmów genetycznie zmodyfikowa-
677
nych przeznaczonych do użytku paszowego na pro-
dukcyjność i zdrowotność zwierząt, transfer transge-
nicznego kwasu deoksyrybonukleinowego (DNA)
w przewodzie pokarmowym oraz jego retencję w tkan-
kach i produktach żywnościowych pochodzenia zwie-
rzęcego. Badania powyższe będą realizowane w la-
tach 2008–2010 przez instytuty resortowe, tj. Insty-
tut Zootechniki – Państwowy Instytut Badawczy
w Krakowie oraz w Państwowy Instytut Weteryna-
ryjny – Państwowy Instytut Badawczy w Puławach.
Należy podkreślić, że Polska nie ma obecnie moż-
liwości zastąpienia soi genetycznie zmodyfikowanej
w żywieniu zwierząt. Substytucja soi genetycznie
zmodyfikowanej jest bardzo ograniczona, ponieważ
główni światowi producenci i eksporterzy soi, upra-
wiający ponad 80% jej światowej produkcji, przeszli
prawie całkowicie na uprawę soi genetycznie zmody-
fikowanej. Zakaz stosowania mączek mięsno-kost-
nych w krajowym przemyśle paszowym spowodował
powstanie znaczących niedoborów białka, które mu-
siały być zastąpione wysokobiałkowymi surowcami
pochodzenia roślinnego. Zasadniczą rolę w pokryciu
tych niedoborów spełniają importowane śruty ro-
ślin oleistych, w tym głównie poekstrakcyjna śruta
sojowa. W przypadku wprowadzenia z dniem 12
sierpnia 2008 r. zakazu wytwarzania, wprowadza-
nia do obrotu i stosowania w żywieniu zwierząt
pasz genetycznie zmodyfikowanych i organizmów
genetycznie zmodyfikowanych przeznaczonych do
użytku paszowego z pewnością wystąpiłyby trud-
ności z zakupem surowca wolnego od genetycznej
modyfikacji w ilości pokrywającej zapotrzebowanie
krajowych producentów.
Jednocześnie należy zaznaczyć, że wprowadzając
zakaz wytwarzania, wprowadzania do obrotu i sto-
sowania w żywieniu zwierząt pasz genetycznie zmo-
dyfikowanych, Polska nie może ograniczyć napływu
żywności z państw członkowskich, jak i z krajów
trzecich, w tym produktów pochodzenia zwierzęce-
go uzyskanych ze zwierząt lub od zwierząt karmio-
nych paszami GMO. Zakaz taki dotknie głównie pol-
skich producentów rolnych, lecz nie zabezpieczy
przed napływem żywności pochodzenia zwierzęcego
wytworzonej ze zwierząt i od zwierząt karmionych
paszami GMO, importowanej z innych krajów UE.
W związku z powyższym rozważana jest propo-
zycja nowelizacji ustawy z dnia 22 lipca 2006 r.
o paszach, która polegać będzie na przesunięciu do
dnia 1 stycznia 2012 r. terminu wejścia w życie za-
kazu wytwarzania, wprowadzania do obrotu i stoso-
wania w żywieniu zwierząt pasz genetycznie zmody-
fikowanych i organizmów genetycznie zmodyfiko-
wanych przeznaczonych do użytku paszowego.
Jeśli chodzi o uprawę genetycznie zmodyfikowa-
nych odmian roślin na terenie Polski, z punktu wi-
dzenia interesu państwa bardzo ważną kwestią jest
to, aby uprawy roślin transgenicznych były prowa-
dzone w sposób kontrolowany i pod nadzorem, a nie
poza kontrolą, jak ma to obecnie miejsce w Polsce
(powodem jest brak uregulowań prawnych w zakre-
678
sie prowadzenia komercyjnych upraw roślin GM).
Dlatego jednym z kluczowych zadań rządu będzie
kontynuacja pracy nad projektem ustawy „Prawo
o organizmach genetycznie zmodyfikowanych”, bo-
wiem dopiero nowa ustawa wraz z rozporządzenia-
mi wykonawczymi wypełni istniejące luki prawne
w obszarze GMO. Zgodnie z prawem wspólnotowym
wybór między prowadzeniem upraw ekologicznych,
konwencjonalnych czy transgenicznych zależy tylko
i wyłącznie od samych rolników. Dobrym rozwiąza-
niem wydaje się więc ustanowienie wysokich wymo-
gów w zakresie koegzystencji, czyli współistnienia
wszystkich trzech typów upraw. Wymagania takie
powinny przyczynić się do zminimalizowania ryzy-
ka wynikającego z prowadzenia upraw roślin gene-
tycznie zmodyfikowanych przez komercyjne pod-
mioty, jeżeli byłyby one zainteresowane ich prowa-
dzeniem.
3. Czy i jak będzie monitorowana produkcja ta-
kiej żywności?
4. Czy i jak będzie monitorowany jej import z in-
nych krajów Unii Europejskiej do Polski?
5. Czy rząd ma całkowitą pewność, że żywność
genetycznie zmodyfikowana jest zdrowa dla ludzi?
Na wstępie należy raz jeszcze podkreślić, że spra-
wy dotyczące żywności genetycznie zmodyfikowanej
są uregulowane rozporządzeniami wspólnotowymi,
wymienionymi w odpowiedzi na pytanie nr 1, z któ-
rych rozporządzenie 1829/2003 określa skompliko-
waną i restrykcyjną procedurę dopuszczania do ob-
rotu organizmów genetycznie zmodyfikowanych
(GMO) jako żywność lub do produkcji żywności.
Jednym z etapów tej procedury jest naukowa
ocena wniosku o wprowadzenie do obrotu żywności
zawierającej, składającej się lub wyprodukowanej
z określonego GMO, która jest przeprowadzana
przez Europejski Urząd do Spraw Bezpieczeństwa
Żywności (EFSA). Na wniosek taki składa się ob-
szerna dokumentacja, w tym wyniki badań potwier-
dzających, że dane GMO z przeznaczeniem na żyw-
ność nie wywiera szkodliwych skutków dla zdrowia
ludzi, zwierząt lub środowiska naturalnego, meto-
dyka badań i inne dane.
W czasie przeprowadzania oceny naukowej wnio-
sku odbywają się trzymiesięczne konsultacje z kom-
petentnymi instytucjami państw członkowskich,
w trakcie których można zgłaszać uwagi. Rozpatry-
wane są przede wszystkim aspekty natury nauko-
wej, które dokładnie sprawdzane są przez EFSA.
Proces naukowej oceny wniosku kończy się wy-
daniem opinii, a następnie przekazaniem jej do
wnioskodawcy, Komisji Europejskiej oraz państw
członkowskich. Po usunięciu danych poufnych jest
ona udostępniana opinii publicznej z możliwością
zgłoszenia uwag i komentarzy do Komisji Europej-
skiej w ciągu 30 dni od daty jej publikacji na stronie
internetowej KE.
Komisja Europejska, zgodnie z dalszymi etapami
procedury, przygotowuje projekt decyzji na wprowa-
dzenie do obrotu żywności genetycznie zmodyfiko-
wanej, której dotyczy dany wniosek. Projekt decyzji
jest następnie przedkładany do konsultacji i głoso-
wany na Stałym Komitecie do Spraw Łańcucha
Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt (Standing Com-
mittee on the Food Chain and Animal Health – SCF-
CAH – jeden z licznych komitetów Komisji Europej-
skiej). Przyjmowanie decyzji odbywa się zgodnie
z tzw. komitologiczną procedurą regulacyjną okre-
śloną w decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca
1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania upraw-
nień wykonawczych przyznanych Komisji zmienionej
decyzją Rady 2006/512/WE z dnia 17 lipca 2006 r.
Jeśli dla danego GMO zostanie przyjęta przez
Komisję Europejską decyzja na wprowadzenie do
obrotu GMO z przeznaczeniem na żywność, infor-
macja o tym jest publikowana we Wspólnotowym
Rejestrze Genetycznie Zmodyfikowanej Żywności
i Paszy (http://ec.europa.eu/food/dyna/gm_register/
index_en.cfm). Żywność znajdująca się w tym reje-
strze może znajdować się na rynku UE, pod warun-
kiem że jest oznakowana zgodnie z przepisami roz-
porządzenia 1829/2003/WE. Konieczność właściwe-
go znakowania żywności GM zapewnia konsumen-
tom możliwość świadomego wyboru między żywno-
ścią GM a jej konwencjonalnym odpowiednikiem.
Wymóg oznakowania żywności GM jest systema-
tycznie weryfikowany w ramach urzędowej kontroli
żywności prowadzonej przez organy Państwowej In-
spekcji Sanitarnej. Można zatem powiedzieć, że jest
to pewnego rodzaju monitoring, o którym mowa
w pytaniu nr 3.
Należy podkreślić, że decyzje na wprowadzenie
do obrotu danej żywności genetycznie zmodyfikowa-
nej są wydawane na okres 10 lat. Przy odnawianiu
takiej decyzji brane są pod uwagę dane naukowe,
które mogły pojawić się w trakcie obowiązywania
decyzji.
Reasumując, wprowadzanie do obrotu żywności
genetycznie zmodyfikowanej poprzedzone jest dłu-
gotrwałą i restrykcyjną procedurą administracyjną,
oceną naukową i szerokimi konsultacjami społecz-
nymi, zarówno na poziomie instytucji Unii Europej-
skiej, jak również na poziomie krajowym. W związ-
ku z tym biorąc pod uwagę obecny stan wiedzy na-
ukowej i opinie ekspertów, można twierdzić, że żyw-
ność GM dopuszczona do obrotu zgodnie z przepisa-
mi rozporządzenia 1829/2003WE, nie stanowi za-
grożenia dla zdrowia ludzi. W przypadku jednak
gdyby zaistniały uzasadnione obawy, że żywność
(nie tylko genetycznie zmodyfikowana), która po-
chodzi ze Wspólnoty lub jest przywożona z państwa
trzeciego, stworzy poważne ryzyko dla zdrowia ludz-
kiego, zdrowia zwierząt lub środowiska, wdrażane
zostają specjalne procedury zakazujące przywozu,
wprowadzania do obrotu oraz wycofywania z obrotu
tej żywności. Wymogi te zostały określone przepisa-
mi rozporządzenia 178/2002 Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawia-
jącego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościo-
wego, powołującego Europejski Urząd do Spraw bez-

pieczeństwa żywności oraz ustanawiającego proce-
dury w zakresie bezpieczeństwa żywności.
Przepisy rozporządzeń, o których była mowa
w powyższych wyjaśnieniach obowiązują w całej
Unii Europejskiej, wszędzie tak samo. Dlatego też
zgodnie z traktatową zasadą swobodnego przepły-
wu towarów wprowadzenie do obrotu produktu GM
na terytorium jednego z krajów członkowskich Unii
Europejskiej oznacza również możliwość występo-
wania w obrocie tego produktu na terenie Polski.
W związku z powyższym nie ma konieczności moni-
torowania importu żywności GM z innych krajów
UE do Polski.
Z poważaniem
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Izabelli Sierakowskiej
w sprawie zagospodarowania kompleksu
koszarowego Lublin-Majdanek po wyprowadzeniu
z niego części 3. Brygady Zmechanizowanej
im. Romualda Traugutta (638)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 15 lutego 2008 r. (SPS-024-638/08)
przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pani
Izabelli Sierakowskiej w sprawie zagospodarowania
kompleksu koszarowego Lublin-Majdanek po wy-
prowadzeniu z niego części 3. Brygady Zmechanizo-
wanej im. Romualda Traugutta uprzejmie informu-
ję, iż przedmiotowa nieruchomość znajduje się
w trwałym zarządzie Ministerstwa Obrony Narodo-
wej – Rejonowego Zarządu Infrastruktury w Lublinie
i obecnie wykorzystywana jest przez 3. Brygadę Zme-
chanizowaną im. Romualda Traugutta w Lublinie.
Ponadto pragnę poinformować, że z pisma Minister-
stwa Obrony Narodowej przesłanego zastępcy ko-
mendanta głównego Policji w lutym 2008 r. wynika,
że ww. nieruchomość położona przy ul. Droga Mę-
czenników Majdanka 70 jest niezbędna dla resortu
obrony narodowej zgodnie z „Aneksem do Programu
rozwoju Sił Zbrojnych RP w latach 2007–2012”.
W związku z powyższym nie jest możliwe prze-
kazanie części przedmiotowej nieruchomości na
rzecz Komendy Wojewódzkiej Policji w Lublinie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
679
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tomasza Kuleszy
w sprawie prawidłowości wydania
przez wojewódzkiego konserwatora zabytków
w Przemyślu decyzji z dnia 21 maja 1996 r.
dotyczącej wielokulturowego stanowiska
archeologicznego nr 7 w Leżachowie i wpisania
go jako dobra kultury do rejestru zabytków
(640)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana posła Tomasza Kuleszy z dnia 31 stycz-
nia 2008 r. w sprawie wielokulturowego stanowiska
archeologicznego nr 7 w Leżachowie (gm. Sieniawa),
wpisanego do rejestru zabytków pod nr A-830 decy-
zją wojewódzkiego konserwatora zabytków w Prze-
myślu w dniu 21 maja 1996 r., uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
wpłynęły wnioski właścicieli dwóch działek znajdu-
jących się w obrębie obszaru stanowiska archeolo-
gicznego nr 7 w Leżachowie: pana Kazimierza Pi-
wowara – właściciela działki nr 829 (data wpływu
18 lutego 2008 r.) oraz burmistrza miasta i gminy
Sieniawa – właściciela działki 831/1 (data wpływu
20 lutego 2008 r., l.dz. RG. 732/1/2008) o skreślenie
z rejestru zabytków przedmiotowego zabytku.
W związku z powyższym w dniu 28 lutego zostało
wszczęte postępowanie administracyjne w sprawie
skreślenia z rejestru zabytków stanowiska arche-
ologicznego w Leżachowie, w ramach którego prze-
widziano przeprowadzenie oględzin obiektu, po-
zwalających na określenie aktualnego stanu zacho-
wania tego zabytku oraz weryfikację jego wartości
zabytkowych.
Na podstawie rezultatów przeprowadzonego po-
stępowania będzie można określić, czy zachodzą
przesłanki zawarte w art. 13 ust.1 ustawy z dnia
23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad
zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568, z późn. zm.),
umożliwiające wydanie decyzji o skreśleniu stano-
wiska archeologicznego w Leżachowie z rejestru
zabytków.
O wynikach postępowania pan poseł zostanie po-
wiadomiony odrębnym pismem.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
680
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tomasza Kuleszy
w sprawie stanu technicznego budynku dworca
PKP w Jarosławiu oraz tunelu pod torami (641)
Odpowiadając na interpelację posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, pana Tomasza Kuleszy, prze-
kazaną przy piśmie z dnia 15 lutego 2008 r., nr SPS-
-024-641/08, w sprawie stanu technicznego budyn-
ku dworca PKP w Jarosławiu oraz tunelu pod tora-
mi, przedstawiam następujące informacje.
Zgodnie z wyjaśnieniami przedłożonymi przez Za-
rząd PKP SA, z uwagi na liczbę obsługiwanych przez
dworzec podróżnych, w lutym 2008 r. budynek dwor-
ca w Jarosławiu został przekazany w administrowa-
nie i zarządzanie wyspecjalizowanej jednostce orga-
nizacyjnej PKP SA – Oddziałowi Dworce Kolejowe,
który ma podjąć działania zmierzające do stopniowej
poprawy estetyki dworca oraz stanu technicznego,
jak również jakości obsługi pasażerów.
Zgodnie ze wstępną oceną budynku, dokonaną
przez służby techniczne, istnieje pilna potrzeba usu-
nięcia licznych zaniedbań w zakresie utrzymania
budynku oraz przeprowadzenia robót przede wszyst-
kim poprawiających jego estetykę. Ustalono koniecz-
ność wykonania prac o następującym zakresie:
— odnowienia elewacji – poprzez naprawę tyn-
ków i malowanie ok. 300 m2,
— oczyszczenia piaskowca – ok. 300 m2,
— przyklejenia cokolika z płyt granitowych,
— wymiany 9 sztuk szyb zespolonych,
— usunięcia z okien w pomieszczeniach byłej re-
stauracji szpecących budynek reklam.
Ze względu na krótki okres, który upłynął od
przejęcia obiektu przez Oddział Dworce Kolejowe,
nie określono dotychczas rzeczowego zakresu prac.
Niezbędne bowiem jest oszacowanie potrzeb remon-
towych i wybór firmy, która mogłaby wykonać ko-
nieczny zakres remontu. Ponadto okres zimowy
ogranicza możliwości wykonania robót zewnętrz-
nych. Nie ogranicza natomiast wymiany popęka-
nych szyb zespolonych i usunięcia z okien w po-
mieszczeniach byłej restauracji szpecących budynek
reklam. Powyższe prace zostaną wykonane w naj-
bliższym czasie.
Aktualnie trwają prace związane z opracowaniem
„Zasad i standardów administrowania obszarem sta-
cji kolejowych – kompleksów dworcowych – służących
bezpośrednio obsłudze pasażera”, co z pewnością
usprawni proces zarządzania tymi obiektami.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na zapytanie posła Tadeusza Arkita
w sprawie stanu realizacji oraz planów
dotyczących projektu pod nazwą
„Rekultywacja zbiornika odpadów
niebezpiecznych i szkodliwych
po zakładach Górka w Trzebini” (642)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
15 lutego 2008 r. (znak: SPS-024-642/08) dotyczące
zapytania posła Tadeusza Arkita z dnia 5 lutego
2008 r. w sprawie stanu realizacji oraz planów dal-
szej realizacji projektu: Rekultywacja zbiornika od-
padów niebezpiecznych i szkodliwych po zakładach
Górka w Trzebini, przekazuję poniższe informacje.
Problem zagrożenia środowiska z powodu wystę-
powania zbiornika odpadów niebezpiecznych po za-
kładach Górka w Trzebini, opisany w ww. piśmie
posła Tadeusza Arkita, jest rozpoznany przez służby
Inspekcji Ochrony Środowiska i pozostaje pod kon-
trolą małopolskiego wojewódzkiego inspektora
ochrony środowiska. W zbiorniku po wyrobisku
marglowym Górka w Trzebini-Górce o powierzchni
ok. 3 ha znajduje się silnie alkaliczna ciecz (o wskaź-
niku pH od 20 do ponad 13). Wojewódzki Inspekto-
rat Ochrony Środowiska w Krakowie przeprowadza
systematyczne, coroczne kontrole realizowanych
prac rekultywacyjnych jak też stanu zabezpieczenia
przed wystąpieniem poważnej awarii, do jakiej może
dojść w przypadku przepełnienia zbiornika, stano-
wiąc istotne zagrożenie dla ujęcia wód podziemnych,
z których częściowo jest zaopatrywane w wodę mia-
sto Trzebinia. W tym rejonie zlokalizowany jest
również Główny Zbiornik Wód Podziemnych nr 452
(Chrzanów). Należy zaznaczyć, że przed przystąpie-
niem do kolejnego etapu prac rekultywacyjnych ko-
nieczne jest całkowite odprowadzenie zanieczysz-
czonej wody z wyrobiska.
Odnośnie do przedstawionych pytań przez pana
posła Tadeusz Arkita poniżej przedstawiam odpo-
wiedź, w której wykorzystano otrzymane w przed-
miotowej sprawie informacje od zastępcy prezesa
zarządu Narodowego Funduszu Ochrony Środowi-
ska i Gospodarki Wodnej.
Projekt Rekultywacja zbiornika odpadów niebez-
piecznych i szkodliwych po zakładach Górka w Trze-
bini będzie ubiegał się o dofinansowanie z Funduszu
Spójności w ramach Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko”, priorytet II: Gospodar-
ka odpadami i ochrona powierzchni ziemi, działanie
2.2.: Przywracanie terenom zdegradowanym warto-
ści przyrodniczych i ochrona brzegów morskich.
Wnioskodawca ubiegający się o pozyskanie unijnych
środków będzie musiał spełnić wszystkie wymogi
stawiane potencjalnym beneficjentom pomocy unij-
nej. Najpierw ustala harmonogram realizacji projek-
tu oraz plan jego finansowania, biorąc pod uwagę

możliwości zapewnienia jego współfinansowania
i zdolność do zaciągania zobowiązań finansowych.
Następnie przygotowuje zestaw niezbędnych doku-
mentów. Pierwszym krokiem jest przygotowanie
studium wykonalności, którego efektem jest wybór
opcji, w której będzie realizowany dany projekt. Wy-
magane jest również przeprowadzenie i udokumen-
towanie postępowania w sprawie oceny oddziaływa-
nia na środowisko zakończone wydaniem odpowied-
nich decyzji administracyjnych. Zamknięciem
wszystkich działań przygotowawczych jest złożenie
właściwego wniosku o dofinansowanie, który stano-
wi podsumowanie informacji na temat projektu bę-
dących podstawą do wydania decyzji o przyznaniu
dofinansowania.
Po złożeniu pełnej dokumentacji do instytucji
wdrażającej projekt podlega ocenie według kryte-
riów formalnych, merytorycznych I i II stopnia przy-
jętych przez Komitet Monitorujący Program Opera-
cyjny „Infrastruktura i środowisko”. Kryteria me-
rytoryczne I stopnia pozwolą na ocenę, w jakim za-
kresie projekt przyczynia się do realizacji celów prio-
rytetu oraz jaki jest stopień gotowości inwestycyjnej.
W tym aspekcie ocenie podlegają takie czynniki, jak
m.in.: własność gruntów, stan prawny beneficjenta,
posiadane decyzje administracyjne oraz dokumenty
przetargowe.
Projekt: Rekultywacja zbiornika odpadów nie-
bezpiecznych i szkodliwych po zakładach Górka
w Trzebini, o którym mowa w zapytaniu, jest objęty
pomocą techniczną (czyli unijnym wsparciem finan-
sowym) na przygotowanie wymaganej dokumentacji
w ramach Memorandum Finansowego 013.
Projekt został zgłoszony przez Ministerstwo
Środowiska do planu działania inicjatywy Jaspers.
W ramach Jaspers projekt otrzyma fachowe wspar-
cie doradcze wykwalifikowanych konsultantów
w przygotowaniu i weryfikacji przygotowywanej
dokumentacji (pomoc przy przygotowaniu doku-
mentów przetargowych, weryfikacja opracowywa-
nych materiałów).
Na podstawie informacji otrzymanej z Narodo-
wego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki
Wodnej pragnę dodać, iż w związku z przeprowadza-
ną przez ministra rozwoju regionalnego weryfikacją
Listy projektów indywidualnych dla PO IiŚ 2007-
-2013 projekt: Rekultywacja zbiornika odpadów nie-
bezpiecznych i szkodliwych po zakładach Górka
w Trzebini został z niej usunięty z powodu niewy-
starczającego stopnia przygotowania projektu do re-
alizacji, co generuje konieczność zgłoszenia przed-
miotowego wniosku w trybie konkursowym naboru
projektów w Programie Operacyjnym „Infrastruk-
tura i środowisko”. Z uwagi na fakt, iż szacowany
koszt całkowity projektu nie przekracza 25 mln
euro, decyzja o przyznaniu dofinansowania jest po-
dejmowana na poziomie krajowym. Zgodnie ze szcze-
gółowym opisem priorytetów PO IiŚ zatwierdzonym
uchwałą Rady Ministrów z dnia 3 stycznia 2008 r.
681
instytucją wdrażającą dla przedmiotowego projektu
jest Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska i Go-
spodarki Wodnej w Krakowie. Natomiast opracowa-
nie dokumentacji niezbędnej do wystąpienia z wnio-
skiem o dofinansowanie z Funduszu Spójności dla
tego przedsięwzięcia w ramach projektu Funduszu
Spójności: Pomoc techniczna dla sektora środowiska
– memorandum finansowe 2002/PL/16/P/PA/013
jest realizowane w NFOŚiGW. Od momentu otrzy-
mania zaktualizowanego wniosku zgodnie z obo-
wiązującą w Narodowym Funduszu procedurą przy-
stąpiono do ustalenia z udziałem wnioskodawcy
ostatecznego kształtu niezbędnych dokumentów,
m.in.: zakresu rzeczowego przedsięwzięcia pomocy
technicznej, który następnie został poddany ocenie
pod względem zgodności z zapisami memorandum
finansowego 013, opisu przedmiotu zamówienia
(OPZ) oraz wyceny przedmiotu zamówienia (WPZ).
Postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego
na opracowanie przedmiotowej dokumentacji zosta-
ło włączone do wykazu planowanych zamówień w pla-
nie zamówień publicznych NFOŚiGW na rok 2008
na pozycji 25.
W chwili obecnej ustalony został opis przedmio-
tu zamówienia dla przedmiotowego przedsięwzię-
cia, który uzyskał akceptację burmistrza miasta
Trzebini oraz WFOŚiGW w Krakowie. Ponadto
przygotowany został wniosek do zarządu Narodo-
wego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki
Wodnej o wyrażenie zgody na rozpoczęcie postępo-
wania o udzielenie zamówienia publicznego w try-
bie przetargu nieograniczonego, którego przedmio-
tem jest opracowanie dokumentacji niezbędnej do
wystąpienia z wnioskiem o dofinansowanie z Fun-
duszu Spójności w ramach pomocy technicznej, za-
warcie z wnioskodawcą porozumienia o współfi-
nansowaniu wykonania ww. dokumentacji oraz za-
twierdzenie składu komisji przetargowej. Powyższy
wniosek będzie przedmiotem obrad na jednym
z najbliższych posiedzeń zarządu NFOŚiGW, na
którym podjęta zostanie decyzja o możliwości dal-
szego postępowania.
Nawiązując do zagadnienia dotyczącego już pod-
jętych działań w obszarze wsparcia rekultywacji
zbiornika Górka, pragnę nadmienić, iż pierwszy
etap, tj. odpompowanie zanieczyszczonej cieszy do
kanalizacji oraz wód powierzchniowych w ramach
zadania: Rekultywacja zbiornika odpadów niebez-
piecznych i szkodliwych po zakładach Górka w Trze-
bini został dofinansowany m.in. ze środków Narodo-
wego Funduszu w formie dotacji w wysokości do
1 900 000 zł. Umowa została zakończona w związku
ze zrealizowaniem zadania w zakładanym terminie,
tj. do dnia 31 marca 2007 r.
Należy oczekiwać, że podejmowane działania po-
winny doprowadzić do szybkiego przygotowania do-
kumentów niezbędnych wnioskodawcy, czyli gminie
Trzebinia, w celu pozyskania unijnego wsparcia dla
rozwiązania palącego problemu, jakim jest koniecz-
682
ność rekultywacji składowiska odpadów niebez-
piecznych, stwarzającego istotne zagrożenie dla śro-
dowiska.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Mieczysława Kasprzaka
w sprawie budowy obwodnicy Jarosławia (643)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Mieczysława Kasprzaka z dnia
6 lutego 2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia 15
lutego 2008 r., znak: SPS-024-643/08, w sprawie bu-
dowy obwodnicy Jarosławia uprzejmie przekazuję
następujące informacje.
Inwestycja pn. „Budowa obwodnicy Jarosławia w
ciągu drogi krajowej nr 4” została umieszczona na
liście projektów indywidualnych Programu Opera-
cyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”, co oznacza, że
zadanie to uzyska dofinansowane z Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego. Natomiast wkład
własny będzie pochodził z budżetu państwa.
Prace nad przedmiotową obwodnicą są bardzo
zaawansowane. Generalna Dyrekcja Dróg Krajo-
wych i Autostrad uzyskała już decyzję o środowi-
skowych uwarunkowaniach zgody na realizację
przedsięwzięcia oraz decyzję o ustaleniu lokaliza-
cji drogi. W chwili obecnej trwają prace nad opra-
cowaniem dokumentacji technicznej, która zosta-
nie ukończona w II kwartale 2008 r. W związku
z tym uzyskanie pozwolenia na budowę powinno
nastąpić do końca 2008 r. Do końca bieżącego roku
planowane jest również pozyskanie gruntów pod
przedmiotową inwestycję oraz zakończenie badań
archeologicznych. Rozpoczęcie realizacji inwesty-
cji zostało zaplanowane na rok 2009, a jej zakoń-
czenie na rok 2011.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Paluch
w sprawie usunięcia z listy projektów
indywidualnych w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 projektu pod nazwą
„Porządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
w zlewni rzeki Białej Przemszy na terenach
gmin: Olkusz, Bukowno, Bolesław, Klucze”
(644)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pani poseł Anny Paluch z dnia 12 stycz-
nia br. w sprawie projektu „Porządkowanie gospo-
darki wodno-ściekowej w zlewni rzeki Białej Prze-
mszy na terenach gmin: Olkusz, Bukowno, Bole-
sław, Klucze”, pragnę przekazać poniższe infor-
macje.
1. Na wstępie należy zaznaczyć, że listy opubliko-
wane przez ministra rozwoju regionalnego w dniach
5 października i 14 listopada 2007 r. zawierały 397
projektów (189 podstawowych i 208 rezerwowych)
na łączną kwotę 13 725,41 mln euro (8 064,81 mln
euro – lista podstawowa, 5 660,60 mln euro – lista
rezerwowa), co aż trzykrotnie przekraczało dostęp-
ną dla sektora alokację (2,78 mld euro). W momencie
ogłoszenia przedmiotowych list potencjalni benefi-
cjenci odnieśli mylne wrażenie, że unijne dofinanso-
wanie zostało im przyznane. Należy zaznaczyć, że
w trakcie tworzenia list indykatywnych nie przepro-
wadzono w ogóle oceny projektów według tzw. kry-
teriów merytorycznych I stopnia (określających sto-
pień, w jakim projekt przyczynia się do osiągnięcia
celów danego priorytetu), co spotkało się z ostrą
krytyką ze strony Komisji Europejskiej, natomiast
same listy w opinii mojego resortu zostały opubliko-
wane bez odpowiedniej podstawy prawnej. Zgodnie
z treścią art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju
projekty indywidualne – o strategicznym znaczeniu
dla realizacji programu, są wskazywane przez In-
stytucję Zarządzającą (MRR) zgodnie z kryteriami
zatwierdzonymi przez Komitet Monitorujący. Listy
indykatywne zostały natomiast opublikowane, w sy-
tuacji gdy nie został powołany właściwy Komitet
Monitorujący a funkcjonujący tymczasowo Preko-
mitet nie zatwierdził wstępnej wersji kryteriów
wyboru projektów. Ponadto listy projektów kluczo-
wych powstały przed ostatecznym zatwierdzeniem
programu przez Komisję Europejską. Istniała więc
obawa, że projekty nie są spójne z zapisami progra-
mowymi.
W związku z powyższym podjęto decyzję, że pro-
jekty umieszczone w obwieszczeniu ministra rozwo-
ju regionalnego z dnia 14 listopada 2007 r. (nr 84
poz. 883) na liście rezerwowej będą ubiegać się o do-

finansowanie w ramach procedury konkursowej,
gdyż nie planuje się listy rezerwowej dla projektów
z sektora środowiska. Projekty umieszczone na li-
ście podstawowej zostały natomiast poddane wnikli-
wej ocenie. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji
w ramach priorytetu I „Gospodarka wodno-ścieko-
wa” uwzględniono jedynie projekty, które:
a) nie otrzymały dofinansowania w poprzednim
okresie programowania (w latach 2004–2006) ze
względu na wyczerpanie środków, ale przeszły wy-
magane procedury z wynikiem pozytywnym,
b) stanowią kolejny etap realizowanych już pro-
jektów w ramach perspektywy 2004–2006,
c) projekty duże (powyżej 25 mln euro), które
mają najistotniejszy wpływ na jakość wody w naj-
większych zlewniach i w dużym stopniu przyczynia-
ją się do zredukowania ilości zanieczyszczeń odpro-
wadzanych do wód i ziemi (poprzez ograniczenie ła-
dunku azotu), a jednocześnie charakteryzują się wy-
sokim stopniem gotowości do realizacji (minimum
10 punktów na 25 możliwych według kryteriów go-
towości – przedmiotowy projekt posiadał, zgodnie
z deklaracją beneficjenta, 4 punkty). Podstawą do
analizy stopnia redukcji zanieczyszczeń była anali-
za przeprowadzona przez Instytut Meteorologii
i Gospodarki Wodnej na zlecenie Ministerstwa Roz-
woju Regionalnego.
2. W mojej ocenie przyjęty obecnie system jest
znacznie bardziej czytelny dla potencjalnych benefi-
cjentów, aniżeli zamrożenie środków na liście indy-
katywnej, w ramach której ujęte zostały poprzednio
inwestycje będące w niewystarczającym stopniu
przygotowane, często nawet w fazie koncepcyjnej,
blokujące de facto środki unijne. W przypadku tak
skonstruowanych list nie byłoby najmniejszej szan-
sy na przeprowadzenie jakiegokolwiek naboru poza
listą, gdyż projekty na liście „konsumowały” z nad-
datkiem dostępne środki. Należy wyraźnie podkre-
ślić, iż projekty, których nie ma obecnie na liście,
mogą startować w konkursach, które odbywać się
będą 4 razy w roku. Pierwszy konkurs planujemy
ogłosić niezwłocznie po zatwierdzeniu kryteriów
wyboru przez Komitet Monitorujący, tak aby najle-
piej przygotowani mogli jak najszybciej otrzymać de-
cyzje i rozpocząć realizację projektów. Należy po-
nadto pamiętać, że przegląd i weryfikacja listy bę-
dzie przeprowadzany co pół roku. W przypadku in-
westycji, które znalazły się na liście, właściwa Insty-
tucja Wdrażająca zobligowana jest do podpisania
preumów, w których znajdzie się deklaracja poten-
cjalnego wnioskodawcy do przygotowania komplet-
nego wniosku o dofinansowanie wraz z załącznika-
mi w terminie 6 miesięcy od dnia podpisania preu-
mowy. Niewywiązanie się z zapisów preumowy
skutkować będzie usunięciem projektu z listy,
a przyznanie dofinansowania będzie możliwe wtedy
jedynie w procedurze konkursowej.
3. Raz jeszcze pragnę przypomnieć, ze umiesz-
czenie projektu na liście indykatywnej nie było i nie
jest tożsame z przyznaniem dofinansowania, jedy-
683
nie projekty naprawdę bardzo dobrze przygotowane
będą mogły uzyskać decyzję o dofinansowaniu –
wszystkie projekty będą podlegać ocenie względem
opracowanych kryteriów. Niezależnie od tego, czy
projekt znajduje się na liście indykatywnej, czy też
będzie brał udział w procedurze konkursowej, nie-
zbędne jest wydatkowanie środków na przygotowa-
nie dokumentacji. Zaostrzenie kryteriów wynika
z doświadczeń, jakie wynieśliśmy z poprzedniego
okresu programowania – chcemy uniknąć sytuacji,
z którą borykają się obecni beneficjenci, mianowicie
przekroczeń wartości kontraktów, które wynikły
m.in. z faktu, że przygotowanie inwestycji do reali-
zacji zaczynało się tak naprawdę po otrzymaniu do-
finansowania. Należy pamiętać, że sukcesem nie
jest uzyskanie dofinansowania, lecz zakończenie ca-
łej inwestycji i osiągnięcie założonego efektu. Warto
zaznaczyć, że wydatki, które zostały poniesione
zgodnie z wytycznymi w zakresie kwalifikowania
wydatków w ramach programu (w tym również te
na przygotowanie dokumentacji), po 1 stycznia 2007 r.
będą mogły być uznane za kwalifikowane i zostaną
zrefundowane w momencie przyznania dofinanso-
wania. Jestem przekonany, że przyjęte rozwiązania
systemowe oceny i naboru wniosków zapewnią
przejrzysty i efektywny system wyboru projektów
(każdy bardzo dobrze przygotowany projekt będzie
miał równe szanse na uzyskanie dofinansowania),
jak również przyczynią się do szybkiego wykorzysta-
nia przyznanych nam środków na realizacje tak
ważnych dla kraju inwestycji.
4. Zgodnie z informacją przekazaną przez benefi-
cjenta przedmiotowy projekt nie był (w momencie
weryfikacji listy) w dostatecznym stopniu przygoto-
wany do realizacji – należy zaznaczyć, że m.in. za-
kres rzeczowy projektu nie został jeszcze zaakcepto-
wany przez gminę Klucze, brak jest również osta-
tecznej wersji studium wykonalności, niezakończo-
na została procedura oceny oddziaływania przedsię-
wzięcia na środowisko. Tak więc o tym, że projekt
nie został umieszczony na liście, zadecydowały tylko
i wyłącznie kryteria merytoryczne (brak preferencji
dla jakiegokolwiek regionu). Tak jak wspominałem,
umieszczenie projektu na liście indykatywnej nie
było i nie jest tożsame z przyznaniem dofinansowa-
nia. Pomimo iż kwestia przygotowania i sprawnej
realizacji projektu zależy w głównej mierze od bene-
ficjenta, pragnę zapewnić, że każdy beneficjent (nie-
zależnie od tego, czy jego inwestycja umieszczona
jest na liście, czy też nie) może liczyć na wsparcie
zaangażowanych instytucji, w tym również pracow-
ników mojego resortu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
684
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytania poseł Anny Paluch
w sprawie usunięcia z listy projektów
indywidualnych w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 projektów pn.:
„Budowa i rozbudowa systemu gospodarki
wodno-ściekowej w gminach Związku Gmin
Perły Doliny Popradu” oraz „Uporządkowanie
gospodarki wodno-ściekowej na terenie gminy
miasta Zakopane” (645, 646)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytań pani poseł Anny Paluch z dnia 12 stycznia
br. w sprawie projektów: „Budowa i rozbudowa sys-
temu gospodarki wodno-ściekowej w gminach
Związku Gmin Perły Doliny Popradu” oraz „Upo-
rządkowanie gospodarki wodno-ściekowej na tere-
nie gminy miasta Zakopane”, pragnę przekazać po-
niższe informacje.
1. Na wstępie należy zaznaczyć, że listy opubliko-
wane przez ministra rozwoju regionalnego w dniach
5 października i 14 listopada 2007 r. zawierały 397
projektów (189 podstawowych i 208 rezerwowych)
na łączną kwotę 13 725,41 mln euro (8 064,81 mln
euro – lista podstawowa, 5 660,60 mln euro – lista
rezerwowa), co aż trzykrotnie przekraczało dostęp-
ną dla sektora alokację (2,78 mld euro). W momencie
ogłoszenia przedmiotowych list potencjalni benefi-
cjenci odnieśli mylne wrażenie, że unijne dofinanso-
wanie zostało im przyznane. Należy zaznaczyć, że
w trakcie tworzenia list indykatywnych nie przepro-
wadzono w ogóle oceny projektów według tzw. kry-
teriów merytorycznych I stopnia (określających sto-
pień, w jakim projekt przyczynia się do osiągnięcia
celów danego priorytetu), co spotkało się z ostrą
krytyką ze strony Komisji Europejskiej, natomiast
same listy w opinii mojego resortu zostały opubliko-
wane bez odpowiedniej podstawy prawnej. Zgodnie
z treścią art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju
projekty indywidualne – o strategicznym znaczeniu
dla realizacji programu, są wskazywane przez insty-
tucję zarządzającą (MRR) zgodnie z kryteriami za-
twierdzonymi przez komitet monitorujący. Listy in-
dykatywne zostały natomiast opublikowane w sytu-
acji, gdy nie został powołany właściwy komitet mo-
nitorujący, a funkcjonujący tymczasowo prekomitet
nie zatwierdził wstępnej wersji kryteriów wyboru
projektów. Ponadto listy projektów kluczowych po-
wstały przed ostatecznym zatwierdzeniem progra-
mu przez Komisję Europejską. Istniała więc oba-
wa, że projekty nie są spójne z zapisami programo-
wymi.
W związku z powyższym podjęto decyzję, że pro-
jekty umieszczone w obwieszczeniu ministra rozwo-
ju regionalnego z dnia 14 listopada 2007 r. (nr 84
poz. 883) na liście rezerwowej będą ubiegać się o do-
finansowanie w ramach procedury konkursowej,
gdyż nie planuje się listy rezerwowej dla projektów
z sektora środowiska. Projekty umieszczone na li-
ście podstawowej zostały natomiast poddane wnikli-
wej ocenie. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji
w ramach priorytetu I: Gospodarka wodno-ścieko-
wa uwzględniono jedynie projekty, które:
a) nie otrzymały dofinansowania w poprzednim
okresie programowania (w latach 2004–2006) ze
względu na wyczerpanie środków, ale przeszły wy-
magane procedury z wynikiem pozytywnym;
b) stanowią kolejny etap realizowanych już pro-
jektów w ramach perspektywy 2004–2006;
c) projekty duże (powyżej 25 mln euro), które
mają najistotniejszy wpływ na jakość wody w naj-
większych zlewniach i w dużym stopniu przyczynia-
ją się do zredukowania ilości zanieczyszczeń odpro-
wadzanych do wód i ziemi (poprzez ograniczenie ła-
dunku azotu), a jednocześnie charakteryzują się wy-
sokim stopniem gotowości do realizacji (minimum
10 punktów na 25 możliwych według kryteriów go-
towości – przedmiotowe projekty posiadały, zgodnie
z deklaracją beneficjenta, 7 punktów). Podstawą do
analizy stopnia redukcji zanieczyszczeń była anali-
za przeprowadzona przez Instytut Meteorologii
i Gospodarki Wodnej na zlecenie Ministerstwa Roz-
woju Regionalnego.
2. W mojej ocenie przyjęty obecnie system jest
znacznie bardziej czytelny dla potencjalnych benefi-
cjentów, aniżeli zamrożenie środków na liście indy-
katywnej, w ramach której ujęte zostały poprzednio
inwestycje będące w niewystarczającym stopniu
przygotowane, często nawet w fazie koncepcyjnej,
blokujące de facto środki unijne. W przypadku tak
skonstruowanych list nie byłoby najmniejszej szan-
sy na przeprowadzenie jakiegokolwiek naboru poza
listą, gdyż projekty na liście „konsumowały” z nad-
datkiem dostępne środki. Należy wyraźnie podkre-
ślić, iż projekty, których nie ma obecnie na liście,
mogą startować w konkursach, które odbywać się
będą 4 razy w roku. Pierwszy konkurs planujemy
ogłosić niezwłocznie po zatwierdzeniu kryteriów
wyboru przez komitet monitorujący, tak aby najle-
piej przygotowani mogli jak najszybciej otrzymać de-
cyzje i rozpocząć realizację projektów. Należy po-
nadto pamiętać, że przegląd i weryfikacja listy bę-
dzie przeprowadzany co pół roku. W przypadku in-
westycji, które znalazły się na liście, właściwa insty-
tucja wdrażająca zobligowana jest do podpisania
preumów, w których znajdzie się deklaracja poten-
cjalnego wnioskodawcy do przygotowania komplet-
nego wniosku o dofinansowanie wraz z załącznika-
mi w terminie 6 miesięcy od dnia podpisania preu-
mowy. Niewywiązanie się z zapisów preumowy skut-
kować będzie usunięciem projektu z listy, a przyzna-
nie dofinansowania będzie możliwe wtedy jedynie
w procedurze konkursowej.

3. Raz jeszcze pragnę przypomnieć, że umiesz-
czenie projektu na liście indykatywnej nie było i nie
jest tożsame z przyznaniem dofinansowania, jedy-
nie projekty naprawdę bardzo dobrze przygotowane
będą mogły uzyskać decyzję o dofinansowaniu –
wszystkie projekty będą podlegać ocenie względem
opracowanych kryteriów. Niezależnie od tego, czy
projekt znajduje się na liście indykatywnej, czy też
będzie brał udział w procedurze konkursowej, nie-
zbędne jest wydatkowanie środków na przygotowa-
nie dokumentacji. Zaostrzenie kryteriów wynika
z doświadczeń, jakie wynieśliśmy z poprzedniego
okresu programowania – chcemy uniknąć sytuacji,
z którą borykają się obecni beneficjenci, mianowicie
przekroczeń wartości kontraktów, które wynikły
m.in. z faktu, że przygotowanie inwestycji do reali-
zacji zaczynało się tak naprawdę po otrzymaniu do-
finansowania. Należy pamiętać, że sukcesem nie
jest uzyskanie dofinansowania, lecz zakończenie ca-
łej inwestycji i osiągnięcie założonego efektu. Warto
zaznaczyć, że wydatki, które zostały poniesione
zgodnie z wytycznymi w zakresie kwalifikowania
wydatków w ramach programu (w tym również te
na przygotowanie dokumentacji), po 1 stycznia 2007 r.
będą mogły być uznane za kwalifikowane i zostaną
zrefundowane w momencie przyznania dofinanso-
wania. Jestem przekonany, że przyjęte rozwiązania
systemowe oceny i naboru wniosków zapewnią
przejrzysty i efektywny system wyboru projektów
(każdy bardzo dobrze przygotowany projekt będzie
miał równe szanse na uzyskanie dofinansowania),
jak również przyczynią się do szybkiego wykorzysta-
nia przyznanych nam środków na realizacje tak
ważnych dla kraju inwestycji.
4. Pragnę zaznaczyć, że każdy projekt (niezależ-
nie od tego, czy jest na liście, czy też nie) może liczyć
na wsparcie w przygotowaniu niezbędnych do wnio-
skowania dokumentów zarówno ze strony właściwej
instytucji wdrażającej, jak również ze strony pracow-
ników mojego resortu. Ponadto projekty zlokalizowa-
ne na obszarach cennych przyrodniczo, tj. terenach
objętych formą ochrony przyrody w rozumieniu usta-
wy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody,
oraz obszary ujęte w projekcie listy obszarów Natura
2000, o której mowa w art. 27 ust. 1 tej ustawy, są
w znaczny sposób preferowane, tzn. mogą ubiegać się
o dofinansowanie, w przypadku gdy wskaźnik kon-
centracji (wynoszący 120 mieszkańców na 1 km nowo
budowanej sieci) przyjmuje wartość niższą od wyma-
ganej. Niemniej jednak w przypadku realizacji syste-
mów kanalizacji zbiorczej na ww. obszarach należy
pamiętać, że inwestycja musi być na tyle efektywna,
aby opłaty ponoszone przez użytkowników systemu
były akceptowalne społecznie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
685
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytania poseł Anny Paluch
w sprawie usunięcia z listy projektów
indywidualnych w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 projektów pn.: „Gospodarka
wodno-ściekowa w Krakowie – etap II”
oraz „Gospodarka wodno-ściekowa w gminie
Kalwaria Zebrzydowska – faza II” (647, 651)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytań pani poseł Anny Paluch w sprawie projek-
tów: „Gospodarka wodno-ściekowa w Krakowie –
etap II” oraz „Gospodarka wodno-ściekowa w gmi-
nie Kalwaria Zebrzydowska – faza II”, pragnę prze-
kazać poniższe informacje.
1. Na wstępie należy zaznaczyć, że listy opubliko-
wane przez ministra rozwoju regionalnego w dniach
5 października i 14 listopada 2007 r. zawierały 397
projektów (189 podstawowych i 208 rezerwowych)
na łączną kwotę 13 725,41 mln euro (8 064,81 mln
euro – lista podstawowa, 5 660,60 mln euro – lista
rezerwowa), co aż trzykrotnie przekraczało dostęp-
ną dla sektora alokację (2,78 mld euro). W momencie
ogłoszenia przedmiotowych list potencjalni benefi-
cjenci odnieśli mylne wrażenie, że unijne dofinanso-
wanie zostało im przyznane. Należy zaznaczyć, że
w trakcie tworzenia list indykatywnych nie przepro-
wadzono w ogóle oceny projektów według tzw. kry-
teriów merytorycznych I stopnia (określających sto-
pień, w jakim projekt przyczynia się do osiągnięcia
celów danego priorytetu), co spotkało się z ostrą
krytyką ze strony Komisji Europejskiej, natomiast
same listy w opinii mojego resortu zostały opubliko-
wane bez odpowiedniej podstawy prawnej. Zgodnie
z treścią art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju,
projekty indywidualne – o strategicznym znaczeniu
dla realizacji programu, są wskazywane przez in-
stytucję zarządzającą (MRR) zgodnie z kryteriami
zatwierdzonymi przez komitet monitorujący. Listy
indykatywne zostały natomiast opublikowane
w sytuacji, gdy nie został powołany właściwy komi-
tet monitorujący, a funkcjonujący tymczasowo pre-
komitet nie zatwierdził wstępnej wersji kryteriów
wyboru projektów. Ponadto listy projektów kluczo-
wych powstały przed ostatecznym zatwierdzeniem
programu przez Komisję Europejską. Istniała więc
obawa, że projekty nie są spójne z zapisami progra-
mowymi.
W związku z powyższym podjęto decyzję, że pro-
jekty umieszczone w obwieszczeniu ministra rozwo-
ju regionalnego z dnia 14 listopada 2007 r. (nr 84
poz. 883) na liście rezerwowej będą ubiegać się o do-
finansowanie w ramach procedury konkursowej,
gdyż nie planuje się listy rezerwowej dla projektów
686
z sektora środowiska. Projekty umieszczone na li-
ście podstawowej zostały natomiast poddane wnikli-
wej ocenie. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji
w ramach priorytetu I: Gospodarka wodno-ścieko-
wa uwzględniono jedynie projekty, które:
a) nie otrzymały dofinansowania w poprzednim
okresie programowania (w latach 2004–2006) ze
względu na wyczerpanie środków, ale przeszły wy-
magane procedury z wynikiem pozytywnym;
b) stanowią kolejny etap realizowanych już pro-
jektów w ramach perspektywy 2004–2006;
c) projekty duże (powyżej 25 mln euro), które
mają najistotniejszy wpływ na jakość wody w naj-
większych zlewniach i w dużym stopniu przyczynia-
ją się do zredukowania ilości zanieczyszczeń odpro-
wadzanych do wód i ziemi (poprzez ograniczenie ła-
dunku azotu), a jednocześnie charakteryzują się wy-
sokim stopniem gotowości do realizacji (minimum
10 punktów na 25 możliwych według kryteriów go-
towości – przedmiotowe projekty posiadały, zgodnie
z deklaracją beneficjenta, 4 punkty). Podstawą do
analizy stopnia redukcji zanieczyszczeń była anali-
za przeprowadzona przez Instytut Meteorologii
i Gospodarki Wodnej na zlecenie Ministerstwa Roz-
woju Regionalnego.
2. W mojej ocenie przyjęty obecnie system jest
znacznie bardziej czytelny dla potencjalnych benefi-
cjentów, aniżeli zamrożenie środków na liście indy-
katywnej, w ramach której ujęte zostały poprzednio
inwestycje będące w niewystarczającym stopniu
przygotowane, często nawet w fazie koncepcyjnej,
blokujące de facto środki unijne. W przypadku tak
skonstruowanych list nie byłoby najmniejszej szan-
sy na przeprowadzenie jakiegokolwiek naboru poza
listą, gdyż projekty na liście „konsumowały” z nad-
datkiem dostępne środki. Należy wyraźnie podkre-
ślić, iż projekty, których nie ma obecnie na liście,
mogą startować w konkursach, które odbywać się
będą 4 razy w roku. Pierwszy konkurs planujemy
ogłosić niezwłocznie po zatwierdzeniu kryteriów
wyboru przez komitet monitorujący, tak aby najle-
piej przygotowani mogli jak najszybciej otrzymać de-
cyzje i rozpocząć realizację projektów. Należy po-
nadto pamiętać, że przegląd i weryfikacja listy będą
przeprowadzane co pół roku. W przypadku inwesty-
cji, które znalazły się na liście, właściwa instytucja
wdrażająca zobligowana jest do podpisania preu-
mów, w których znajdzie się deklaracja potencjalne-
go wnioskodawcy do przygotowania kompletnego
wniosku o dofinansowanie wraz z załącznikami
w terminie 6 miesięcy od dnia podpisania preumo-
wy. Niewywiązanie się z zapisów preumowy skutko-
wać będzie usunięciem projektu z listy, a przyznanie
dofinansowania będzie możliwe wtedy jedynie
w procedurze konkursowej.
3. Raz jeszcze pragnę przypomnieć, że umiesz-
czenie projektu na liście indykatywnej nie było i nie
jest tożsame z przyznaniem dofinansowania, jedy-
nie projekty naprawdę bardzo dobrze przygotowane
będą mogły uzyskać decyzję o dofinansowaniu –
wszystkie projekty będą podlegać ocenie względem
opracowanych kryteriów. Niezależnie od tego, czy
projekt znajduje się na liście indykatywnej, czy też
będzie brał udział w procedurze konkursowej, nie-
zbędne jest wydatkowanie środków na przygotowa-
nie dokumentacji. Zaostrzenie kryteriów wynika
z doświadczeń, jakie wynieśliśmy z poprzedniego
okresu programowania – chcemy uniknąć sytuacji,
z którą borykają się obecni beneficjenci, mianowicie
przekroczeń wartości kontraktów, które wynikły
m.in. z faktu, że przygotowanie inwestycji do reali-
zacji zaczynało się tak naprawdę po otrzymaniu do-
finansowania. Należy pamiętać, że sukcesem nie
jest uzyskanie dofinansowania, lecz zakończenie ca-
łej inwestycji i osiągnięcie założonego efektu. Warto
zaznaczyć, że wydatki, które zostały poniesione
zgodnie z wytycznymi w zakresie kwalifikowania
wydatków w ramach programu (w tym również te
na przygotowanie dokumentacji), po 1 stycznia 2007 r.
będą mogły być uznane za kwalifikowane i zostaną
zrefundowane w momencie przyznania dofinanso-
wania. Jestem przekonany, że przyjęte rozwiązania
systemowe oceny i naboru wniosków zapewnią
przejrzysty i efektywny system wyboru projektów
(każdy bardzo dobrze przygotowany projekt będzie
miał równe szanse na uzyskanie dofinansowania),
jak również przyczynią się do szybkiego wykorzysta-
nia przyznanych nam środków na realizację tak
ważnych dla kraju inwestycji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Paluch
w sprawie usunięcia z listy projektów
indywidualnych w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 projektu pod nazwą
„System wodno-kanalizacyjny dorzecza
górnej Skawy – Świnna Poręba” (648)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pani poseł Anny Paluch z dnia 11 stycz-
nia br. w sprawie projektu „System wodno-kanali-
zacyjny dorzecza Górnej Skawy – Świnna Poręba”,
pragnę przekazać poniższe informacje.
1. Na wstępie należy zaznaczyć, że listy opubliko-
wane przez ministra rozwoju regionalnego w dniach
5 października i 14 listopada 2007 r. zawierały 397

projektów (189 podstawowych i 208 rezerwowych)
na łączną kwotę 13 725,41 mln euro (8 064,81 mln
euro – lista podstawowa, 5 660,60 mln euro – lista
rezerwowa), co aż trzykrotnie przekraczało dostęp-
ną dla sektora alokację (2,78 mld euro). W momencie
ogłoszenia przedmiotowych list potencjalni benefi-
cjenci odnieśli mylne wrażenie, że unijne dofinanso-
wanie zostało im przyznane. Należy zaznaczyć, że
w trakcie tworzenia list indykatywnych nie przepro-
wadzono w ogóle oceny projektów według tzw. kry-
teriów merytorycznych I stopnia (określających sto-
pień, w jakim projekt przyczynia się do osiągnięcia
celów danego priorytetu), co spotkało się z ostrą
krytyką ze strony Komisji Europejskiej, natomiast
same listy w opinii mojego resortu zostały opubliko-
wane bez odpowiedniej podstawy prawnej. Zgodnie z
treścią art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju
projekty indywidualne – o strategicznym znaczeniu
dla realizacji programu, są wskazywane przez In-
stytucję Zarządzającą (MRR) zgodnie z kryteriami
zatwierdzonymi przez Komitet Monitorujący. Listy
indykatywne zostały natomiast opublikowane,
w sytuacji gdy nie został powołany właściwy Komi-
tet Monitorujący a funkcjonujący tymczasowo Pre-
komitet nie zatwierdził wstępnej wersji kryteriów
wyboru projektów. Ponadto listy projektów kluczo-
wych powstały przed ostatecznym zatwierdzeniem
programu przez Komisję Europejską. Istniała więc
obawa, że projekty nie są spójne z zapisami progra-
mowymi.
W związku z powyższym podjęto decyzję, że pro-
jekty umieszczone w obwieszczeniu ministra rozwo-
ju regionalnego z dnia 14 listopada 2007 r. (nr 84
poz. 883) na liście rezerwowej będą ubiegać się o do-
finansowanie w ramach procedury konkursowej,
gdyż nie planuje się listy rezerwowej dla projektów
z sektora środowiska. Projekty umieszczone na li-
ście podstawowej zostały natomiast poddane wnikli-
wej ocenie. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji
w ramach priorytetu I „Gospodarka wodno-ścieko-
wa”, uwzględniono jedynie projekty, które:
a) nie otrzymały dofinansowania w poprzednim
okresie programowania (w latach 2004–2006) ze
względu na wyczerpanie środków, ale przeszły wy-
magane procedury z wynikiem pozytywnym,
b) stanowią kolejny etap realizowanych już pro-
jektów w ramach perspektywy 2004–2006,
c) projekty duże (pow. 25 mln euro), które mają
najistotniejszy wpływ na jakość wody w najwięk-
szych zlewniach i w dużym stopniu przyczyniają się
do zredukowania ilości zanieczyszczeń odprowadza-
nych do wód i ziemi (poprzez ograniczenie ładunku
azotu), a jednocześnie charakteryzują się wysokim
stopniem gotowości do realizacji (min. 10 punktów
na 25 możliwych według kryteriów gotowości –
przedmiotowy projekt posiadał, zgodnie z deklara-
cją beneficjenta, 7 punktów). Podstawą do analizy
stopnia redukcji zanieczyszczeń była analiza prze-
prowadzona przez Instytut Meteorologii i Gospo-
687
darki Wodnej na zlecenie Ministerstwa Rozwoju Re-
gionalnego.
2. W mojej ocenie przyjęty obecnie system jest
znacznie bardziej czytelny dla potencjalnych benefi-
cjentów, aniżeli zamrożenie środków na liście indy-
katywnej, w ramach której ujęte zostały poprzednio
inwestycje będące w niewystarczającym stopniu
przygotowane, często nawet w fazie koncepcyjnej,
blokujące de facto środki unijne. W przypadku tak
skonstruowanych list nie byłoby najmniejszej szan-
sy na przeprowadzenie jakiegokolwiek naboru poza
listą, gdyż projekty na liście „konsumowały” z nad-
datkiem dostępne środki. Należy wyraźnie podkre-
ślić, iż projekty, których nie ma obecnie na liście,
mogą startować w konkursach, które odbywać się
będą 4 razy w roku. Pierwszy konkurs planujemy
ogłosić niezwłocznie po zatwierdzeniu kryteriów
wyboru przez Komitet Monitorujący, tak aby najle-
piej przygotowani mogli jak najszybciej otrzymać de-
cyzje i rozpocząć realizację projektów. Należy po-
nadto pamiętać, że przegląd i weryfikacja listy będą
przeprowadzane co pół roku. W przypadku inwesty-
cji, które znalazły się na liście, właściwa Instytucja
Wdrażająca zobligowana jest do podpisania preu-
mów, w których znajdzie się deklaracja potencjalne-
go wnioskodawcy do przygotowania kompletnego
wniosku o dofinansowanie wraz z załącznikami
w terminie 6 miesięcy od dnia podpisania preumo-
wy. Niewywiązanie się z zapisów preumowy skutko-
wać będzie usunięciem projektu z listy, a przyznanie
dofinansowania będzie możliwe wtedy jedynie
w procedurze konkursowej.
3. Raz jeszcze pragnę przypomnieć, że umiesz-
czenie projektu na liście indykatywnej nie było i nie
jest tożsame z przyznaniem dofinansowania, jedy-
nie projekty naprawdę bardzo dobrze przygotowane
będą mogły uzyskać decyzję o dofinansowaniu –
wszystkie projekty będą podlegać ocenie względem
opracowanych kryteriów. Niezależnie od tego, czy
projekt znajduje się na liście indykatywnej, czy też
będzie brał udział w procedurze konkursowej, nie-
zbędne jest wydatkowanie środków na przygotowa-
nie dokumentacji. Zaostrzenie kryteriów wynika
z doświadczeń, jakie wynieśliśmy z poprzedniego
okresu programowania – chcemy uniknąć sytuacji,
z którą borykają się obecni beneficjenci, mianowicie
przekroczeń wartości kontraktów, które wynikły
m.in. z faktu, że przygotowanie inwestycji do reali-
zacji zaczynało się tak naprawdę po otrzymaniu do-
finansowania. Należy pamiętać, że sukcesem nie
jest uzyskanie dofinansowania, lecz zakończenie ca-
łej inwestycji i osiągnięcie założonego efektu. Warto
zaznaczyć, że wydatki, które zostały poniesione
zgodnie z wytycznymi w zakresie kwalifikowania
wydatków w ramach programu (w tym również te
na przygotowanie dokumentacji), po 1 stycznia 2007 r.
będą mogły być uznane za kwalifikowane i zostaną
zrefundowane w momencie przyznania dofinanso-
wania. Jestem przekonany, że przyjęte rozwiązania
systemowe oceny i naboru wniosków zapewnią
688
przejrzysty i efektywny system wyboru projektów
(każdy bardzo dobrze przygotowany projekt będzie
miał równe szanse na uzyskanie dofinansowania),
jak również przyczynią się do szybkiego wykorzysta-
nia przyznanych nam środków na realizację tak
ważnych dla kraju inwestycji.
4. To, czy projekt zostanie zakończony przed od-
daniem do użytku zapory Świnna Poręba, zależy
w głównej mierze od beneficjenta – od sprawnego
przygotowania projektu i sprawnej jego realizacji.
Umieszczenie projektu na liście nie przybliża tak
naprawdę inwestycji do uzyskania dofinansowania,
tak jak wspominałem, jedynie projekty naprawdę
bardzo dobrze przygotowane będą mogły uzyskać
decyzję o dofinansowaniu – wszystkie projekty
będą podlegać ocenie względem opracowanych kry-
teriów. Ze swojej strony mogę zadeklarować pomoc
pracowników resortu, zarówno na etapie przygoto-
wania dokumentacji, jak i podczas procesu wdraża-
nia i realizacji inwestycji, tak aby założony dla pro-
jektu efekt został osiągnięty w możliwie najkrót-
szym czasie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Paluch
w sprawie usunięcia z listy projektów
indywidualnych w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 projektu pod nazwą
„Porządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
na terenie gmin: Gródek nad Dunajcem,
Łososina Dolna, Czchów i Chełmiec
wchodzących w skład Związku Gmin
Jeziora Rożnowskiego” (649)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pani poseł Anny Paluch z dnia 14 stycz-
nia br. w sprawie projektu „Porządkowanie gospo-
darki wodno-ściekowej na terenie gmin: Gródek nad
Dunajcem, Łososina Dolna, Czchów i Chełmiec
wchodzących w skład Związku Gmin Jeziora Roż-
nowskiego” pragnę przekazać poniższe informacje.
1. Na wstępie należy zaznaczyć, że listy opubliko-
wane przez ministra rozwoju regionalnego w dniach
5 października i 14 listopada 2007 r. zawierały 397
projektów (189 podstawowych i 208 rezerwowych)
na łączną kwotę 13 725,41 mln euro (8064,81 mln
euro – lista podstawowa, 5660,60 mln euro – lista
rezerwowa), co aż trzykrotnie przekraczało dostęp-
ną dla sektora alokację (2,78 mld euro). W momencie
ogłoszenia przedmiotowych list potencjalni benefi-
cjenci odnieśli mylne wrażenie, że unijne dofinanso-
wanie zostało im przyznane. Należy zaznaczyć, że
w trakcie tworzenia list indykatywnych nie przepro-
wadzono w ogóle oceny projektów według tzw. kry-
teriów merytorycznych I stopnia (określających sto-
pień, w jakim projekt przyczynia się do osiągnięcia
celów danego priorytetu), co spotkało się z ostrą
krytyką ze strony Komisji Europejskiej, natomiast
same listy w opinii mojego resortu zostały opubliko-
wane bez odpowiedniej podstawy prawnej. Zgodnie
z treścią art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju
projekty indywidualne – o strategicznym znaczeniu
dla realizacji programu – są wskazywane przez in-
stytucję zarządzającą (MRR) zgodnie z kryteriami
zatwierdzonymi przez komitet monitorujący. Listy
indykatywne zostały natomiast opublikowane
w sytuacji, gdy nie został powołany właściwy komi-
tet monitorujący, a funkcjonujący tymczasowo pre-
komitet nie zatwierdził wstępnej wersji kryteriów
wyboru projektów. Ponadto listy projektów kluczo-
wych powstały przed ostatecznym zatwierdzeniem
programu przez Komisję Europejską. Istniała więc
obawa, że projekty nie są spójne z zapisami progra-
mowymi.
W związku z powyższym podjęto decyzję, że pro-
jekty umieszczone w obwieszczeniu ministra rozwo-
ju regionalnego z dnia 14 listopada 2007 r. (Nr 84
poz. 883) na liście rezerwowej będą ubiegać się o do-
finansowanie w ramach procedury konkursowej,
gdyż nie planuje się listy rezerwowej dla projektów
z sektora środowiska. Projekty umieszczone na li-
ście podstawowej zostały natomiast poddane wnikli-
wej ocenie. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji
w ramach priorytetu I: Gospodarka wodno-ścieko-
wa uwzględniono jedynie projekty, które:
a) nie otrzymały dofinansowania w poprzednim
okresie programowania (w latach 2004–2006) ze
względu na wyczerpanie środków, ale przeszły wy-
magane procedury z wynikiem pozytywnym,
b) stanowią kolejny etap realizowanych już pro-
jektów w ramach perspektywy 2004–2006,
c) projekty duże (pow. 25 mln euro), które mają
najistotniejszy wpływ na jakość wody w najwięk-
szych zlewniach i w dużym stopniu przyczyniają się
do zredukowania ilości zanieczyszczeń odprowadza-
nych do wód i ziemi (poprzez ograniczenie ładunku
azotu), a jednocześnie charakteryzują się wysokim
stopniem gotowości do realizacji (min. 10 punktów
na 25 możliwych według kryteriów gotowości –
przedmiotowy projekt posiadał, zgodnie z deklara-
cją beneficjenta, 5 punktów). Podstawą do analizy
stopnia redukcji zanieczyszczeń była analiza prze-
prowadzona przez Instytut Meteorologii i Gospo-
darki Wodnej na zlecenie Ministerstwa Rozwoju Re-
gionalnego.

2. W mojej ocenie przyjęty obecnie system jest
znacznie bardziej czytelny dla potencjalnych benefi-
cjentów aniżeli zamrożenie środków na liście indy-
katywnej, w ramach której ujęte zostały poprzednio
inwestycje będące w niewystarczającym stopniu
przygotowane, często nawet w fazie koncepcyjnej,
blokujące de facto środki unijne. W przypadku tak
skonstruowanych list nie byłoby najmniejszej szan-
sy na przeprowadzenie jakiegokolwiek naboru poza
listą, gdyż projekty na liście „konsumowały” z nad-
datkiem dostępne środki. Należy wyraźnie podkre-
ślić, iż projekty, których nie ma obecnie na liście,
mogą startować w konkursach, które odbywać się
będą 4 razy w roku. Pierwszy konkurs planujemy
ogłosić niezwłocznie po zatwierdzeniu kryteriów
wyboru przez komitet monitorujący, tak aby najle-
piej przygotowani mogli jak najszybciej otrzymać de-
cyzje i rozpocząć realizację projektów. Należy po-
nadto pamiętać, że przegląd i weryfikacja listy będą
przeprowadzane co pół roku. W przypadku inwesty-
cji, które znalazły się na liście, właściwa instytucja
wdrażająca zobligowana jest do podpisania preu-
mów, w których znajdzie się deklaracja potencjalne-
go wnioskodawcy do przygotowania kompletnego
wniosku o dofinansowanie wraz z załącznikami,
w terminie 6 miesięcy od dnia podpisania preumo-
wy. Niewywiązanie się z zapisów preumowy skutko-
wać będzie usunięciem projektu z listy, a przyznanie
dofinansowania będzie możliwe wtedy jedynie
w procedurze konkursowej.
3. Raz jeszcze pragnę przypomnieć, ze umiesz-
czenie projektu na liście indykatywnej nie było i nie
jest tożsame z przyznaniem dofinansowania, jedy-
nie projekty naprawdę bardzo dobrze przygotowane
będą mogły uzyskać decyzję o dofinansowaniu –
wszystkie projekty będą podlegać ocenie względem
opracowanych kryteriów. Niezależnie od tego, czy
projekt znajduje się na liście indykatywnej czy też
będzie brał udział w procedurze konkursowej, nie-
zbędne jest wydatkowanie środków na przygotowa-
nie dokumentacji. Zaostrzenie kryteriów wynika
z doświadczeń, jakie wynieśliśmy z poprzedniego
okresu programowania – chcemy uniknąć sytuacji,
z którą borykają się obecni beneficjenci, mianowicie
przekroczeń wartości kontraktów, które wynikły
m.in. z faktu, że przygotowanie inwestycji do reali-
zacji zaczynało się tak naprawdę po otrzymaniu do-
finansowania. Należy pamiętać, że sukcesem nie
jest uzyskanie dofinansowania, lecz zakończenie ca-
łej inwestycji i osiągnięcie założonego efektu. Warto
zaznaczyć, że wydatki, które zostały poniesione
zgodnie z wytycznymi w zakresie kwalifikowania
wydatków w ramach programu (w tym również te
na przygotowanie dokumentacji) po 1 stycznia 2007 r.,
będą mogły być uznane za kwalifikowane i zostaną
zrefundowane w momencie przyznania dofinanso-
wania. Jestem przekonany, że przyjęte rozwiązania
systemowe oceny i naboru wniosków zapewnią
przejrzysty i efektywny system wyboru projektów
(każdy bardzo dobrze przygotowany projekt będzie
689
miał równe szanse na uzyskanie dofinansowania),
jak również przyczynią się do szybkiego wykorzysta-
nia przyznanych nam środków na realizacje tak
ważnych dla kraju inwestycji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Paluch
w sprawie usunięcia z listy podstawowej
projektów indywidualnych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013 projektu
pod nazwą „Gospodarka wodno-ściekowa
w gminie Kalwaria Zebrzydowska – faza I” (650)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania Pani poseł Anny Paluch z dnia 16 stycz-
nia br. w sprawie projektu „Gospodarka wodno-ście-
kowa w gminie Kalwaria Zebrzydowska – faza I”
pragnę przekazać poniższe informacje.
1. Na wstępie należy zaznaczyć, że listy opubliko-
wane przez ministra rozwoju regionalnego w dniach
5 października i 14 listopada 2007 r. zawierały 397
projektów (189 podstawowych i 208 rezerwowych)
na łączną kwotę 13 725,41 mln euro (8 064,81 mln
euro – lista podstawowa, 5 660,60 mln euro – lista
rezerwowa), co aż trzykrotnie przekraczało dostęp-
ną dla sektora alokację (2,78 mld euro). W momencie
ogłoszenia przedmiotowych list potencjalni benefi-
cjenci odnieśli mylne wrażenie, że unijne dofinanso-
wanie zostało im przyznane. Należy zaznaczyć, że
w trakcie tworzenia list indykatywnych nie przepro-
wadzono w ogóle oceny projektów według tzw. kry-
teriów merytorycznych I stopnia (określających sto-
pień, w jakim projekt przyczynia się do osiągnięcia
celów danego priorytetu), co spotkało się z ostrą
krytyką ze strony Komisji Europejskiej, natomiast
same listy w opinii mojego resortu zostały opubliko-
wane bez odpowiedniej podstawy prawnej. Zgodnie
z treścią art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju
projekty indywidualne – o strategicznym znaczeniu
dla realizacji programu – są wskazywane przez in-
stytucję zarządzającą (MRR) zgodnie z kryteriami
zatwierdzonymi przez komitet monitorujący. Listy
indykatywne zostały natomiast opublikowane w sy-
tuacji, gdy nie został powołany właściwy komitet
monitorujący, a funkcjonujący tymczasowo preko-
690
mitet nie zatwierdził wstępnej wersji kryteriów wy-
boru projektów. Ponadto listy projektów kluczowych
powstały przed ostatecznym zatwierdzeniem pro-
gramu przez Komisję Europejską. Istniała więc oba-
wa, że projekty nie są spójne z zapisami programo-
wymi.
W związku z powyższym podjęto decyzję, że pro-
jekty umieszczone w obwieszczeniu ministra rozwo-
ju regionalnego z dnia 14 listopada 2007 r. (Nr 84
poz. 883) na liście rezerwowej będą ubiegać się o do-
finansowanie w ramach procedury konkursowej,
gdyż nie planuje się listy rezerwowej dla projektów
z sektora środowiska. Projekty umieszczone na li-
ście podstawowej zostały natomiast poddane wnikli-
wej ocenie. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji
w ramach priorytetu I: Gospodarka wodno-ścieko-
wa, uwzględniono jedynie projekty, które:
a) nie otrzymały dofinansowania w poprzednim
okresie programowania (w latach 2004–2006) ze
względu na wyczerpanie środków, ale przeszły wy-
magane procedury z wynikiem pozytywnym,
b) stanowią kolejny etap realizowanych już pro-
jektów w ramach perspektywy 2004–2006,
c) projekty duże (pow. 25 mln euro), które mają
najistotniejszy wpływ na jakość wody w najwięk-
szych zlewniach i w dużym stopniu przyczyniają się
do zredukowania ilości zanieczyszczeń odprowadza-
nych do wód i ziemi (poprzez ograniczenie ładunku
azotu), a jednocześnie charakteryzują się wysokim
stopniem gotowości do realizacji (min. 10 punktów
na 25 możliwych według kryteriów gotowości –
przedmiotowy projekt posiadał, zgodnie z deklara-
cją beneficjenta, 7 punktów). Podstawą do analizy
stopnia redukcji zanieczyszczeń była analiza prze-
prowadzona przez Instytut Meteorologii i Gospo-
darki Wodnej na zlecenie Ministerstwa Rozwoju Re-
gionalnego.
2. W mojej ocenie przyjęty obecnie system jest
znacznie bardziej czytelny dla potencjalnych benefi-
cjentów aniżeli zamrożenie środków na liście indy-
katywnej, w ramach której ujęte zostały poprzednio
inwestycje będące w niewystarczającym stopniu
przygotowane, często nawet w fazie koncepcyjnej,
blokujące de facto środki unijne. W przypadku tak
skonstruowanych list nie byłoby najmniejszej szan-
sy na przeprowadzenie jakiegokolwiek naboru poza
listą, gdyż projekty na liście „konsumowały” z nad-
datkiem dostępne środki. Należy wyraźnie podkre-
ślić, iż projekty, których nie ma obecnie na liście,
mogą startować w konkursach, które odbywać się
będą 4 razy w roku. Pierwszy konkurs planujemy
ogłosić niezwłocznie po zatwierdzeniu kryteriów
wyboru przez komitet monitorujący, tak aby najle-
piej przygotowani mogli jak najszybciej otrzymać de-
cyzje i rozpocząć realizację projektów. Należy po-
nadto pamiętać, że przegląd i weryfikacja listy będą
przeprowadzane co pół roku. W przypadku inwesty-
cji, które znalazły się na liście, właściwa instytucja
wdrażająca zobligowana jest do podpisania preu-
mów, w których znajdzie się deklaracja potencjalne-
go wnioskodawcy do przygotowania kompletnego
wniosku o dofinansowanie wraz z załącznikami
w terminie 6 miesięcy od dnia podpisania preumo-
wy. Niewywiązanie się z zapisów preumowy skutko-
wać będzie usunięciem projektu z listy, a przyznanie
dofinansowania będzie możliwe wtedy jedynie
w procedurze konkursowej.
3. Raz jeszcze pragnę przypomnieć, że umiesz-
czenie projektu na liście indykatywnej nie było i nie
jest tożsame z przyznaniem dofinansowania, jedy-
nie projekty naprawdę bardzo dobrze przygotowane
będą mogły uzyskać decyzję o dofinansowaniu –
wszystkie projekty będą podlegać ocenie względem
opracowanych kryteriów. Niezależnie od tego, czy
projekt znajduje się na liście indykatywnej czy też
będzie brał udział w procedurze konkursowej, nie-
zbędne jest wydatkowanie środków na przygotowa-
nie dokumentacji. Zaostrzenie kryteriów wynika
z doświadczeń, jakie wynieśliśmy z poprzedniego
okresu programowania – chcemy uniknąć sytuacji,
z którą borykają się obecni beneficjenci, mianowicie
przekroczeń wartości kontraktów, które wynikły
m.in. z faktu, że przygotowanie inwestycji do reali-
zacji zaczynało się tak naprawdę po otrzymaniu do-
finansowania. Należy pamiętać, że sukcesem nie
jest uzyskanie dofinansowania, lecz zakończenie ca-
łej inwestycji i osiągnięcie założonego efektu. Warto
zaznaczyć, że wydatki, które zostały poniesione
zgodnie z wytycznymi w zakresie kwalifikowania
wydatków w ramach programu (w tym również te
na przygotowanie dokumentacji) po 1 stycznia 2007 r.,
będą mogły być uznane za kwalifikowane i zostaną
zrefundowane w momencie przyznania dofinanso-
wania. Jestem przekonany, że przyjęte rozwiązania
systemowe oceny i naboru wniosków zapewnią
przejrzysty i efektywny system wyboru projektów
(każdy bardzo dobrze przygotowany projekt będzie
miał równe szanse na uzyskanie dofinansowania),
jak również przyczynią się do szybkiego wykorzysta-
nia przyznanych nam środków na realizacje tak
ważnych dla kraju inwestycji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Ryszarda Zawadzkiego
w sprawie funkcjonowania służby zdrowia,
jej rozliczeń finansowych oraz restrukturyzacji
(657)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana Ryszarda Zawadzkiego, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 7 lutego 2008 r.,

w sprawie funkcjonowania służby zdrowia, jej rozli-
czeń finansowych oraz restrukturyzacji, przekaza-
ne przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 20 lutego
2008 r., znak: SPS-024-657/08, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących informacji.
Odnosząc się do kwestii ilości jednostek rozlicze-
niowych i ich wyceny w kontraktach na 2008 r.,
uprzejmie informuję, iż zadania z zakresu określa-
nia jakości i dostępności oraz analizy kosztów świad-
czeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym dla
prawidłowego zawierania umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej, przeprowadzanie konkur-
sów ofert, rokowań i zawieranie umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej, a także monitorowa-
nie ich realizacji i rozliczanie, zgodnie z przepisem
art. 97 ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135,
z późn. zm.) należą do kompetencji Narodowego
Funduszu Zdrowia. Ww. zadania w imieniu fundu-
szu realizują dyrektorzy oddziałów wojewódzkich
funduszu (art. 107 ust. 5 ustawy o świadczeniach),
gdyż właśnie oni posiadają najpełniejszą wiedzę do-
tyczącą zapotrzebowania na liczbę i rodzaj świad-
czeń zdrowotnych w danym regionie, przy jednocze-
snej odpowiedzialności za efektywne i bezpieczne
gospodarowanie środkami finansowymi kierowa-
nych przez siebie oddziałów.
W związku z powyższym Ministerstwo Zdrowia
zwróciło się do dyrektora śląskiego OW NFZ z proś-
bą o przedstawienie wyjaśnień w przedmiotowych
kwestiach.
Z informacji otrzymanej od dyrektora śląskiego
OW NFZ w przedmiotowej sprawie wynika, iż dy-
rektor oddziału podjął decyzję o zwiększeniu ceny
punktu na rok 2008 do poziomu 11 zł. W oparciu
o obowiązujące warunki zawierania umów przy jed-
noczesnym zwiększeniu ceny punktu rozliczeniowe-
go z 10 do 11 zł zaproponowano świadczeniodawcom
warunki finansowania świadczeń opieki zdrowotnej
na okres I–IV 2008 r. Przy ustalaniu planów rzeczo-
wo-finansowych dla poszczególnych świadczenio-
dawców przyjęto jednakowe zasady dotyczące
wszystkich podmiotów realizujących umowy w ro-
dzaju lecznictwo szpitalne, zgodnie z którymi pod-
stawą propozycji rzeczowo-finansowych było wyko-
nanie kontraktów w okresie I–IX 2007 r.
Ponowna zmiana ceny punktu na 12 zł spowodo-
wała konieczność przeliczenia zaproponowanych
świadczeniodawcom warunków finansowych, przy
czym obowiązujący w tym czasie plan finansowy nie
pozwolił na jednoczesny wzrost ceny i utrzymanie
wcześniej zaproponowanej liczby punktów we
wszystkich zakresach, co skutkowało koniecznością
korekty liczby świadczeń. Ostatecznie na terenie
województwa śląskiego w aneksach zawieranych do
umów w rodzaju lecznictwo szpitalne na okres I–IV
2008 r. w większości przypadków cena punktu zo-
stała określona na poziomie 12 zł.
691
Podkreślić należy, iż ilość świadczeń opieki zdro-
wotnej przewidzianych do zakontraktowania przez
dany oddział w planie rzeczowo-finansowym jest
wypadkową z jednej strony ilości środków postawio-
nych do dyspozycji poszczególnych oddziałów woje-
wódzkich funduszu (będących pochodną kwoty skła-
dek na ubezpieczenie zdrowotne i tzw. algorytmu ich
podziału pomiędzy oddziały wojewódzkie funduszu),
z drugiej – wyceny jednostek rozliczeniowych.
Biorąc pod uwagę średni okres, na jaki zostały
zawarte umowy na 2008 r. w rodzaju lecznictwo
szpitalne, w tym również przez Śląski OW NFZ, do-
tychczasowe zmiany planu finansowego NFZ na
2008 r. zwiększające środki na koszty świadczeń
opieki zdrowotnej o 1326,6 mln zł, w tym w Śląskim
OW NFZ o 166,7 mln zł, ewentualne dalsze zwięk-
szenie środków w trakcie 2008 r. (np.: z tytułu wyni-
ku finansowego NFZ za 2007 r., z tytułu leczenia
osób poszkodowanych w wypadkach komunikacyj-
nych) oraz planowaną przez prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia zmianę sposobu kontraktowania
i rozliczania umów w lecznictwie szpitalnym według
systemu jednorodnych grup pacjentów (w II półro-
czu br.), będzie możliwość uzgodnień co do zawarto-
ści umów w lecznictwie szpitalnym na pozostałą
część 2008 r.
W odniesieniu do zapłaty za świadczenia opieki
zdrowotnej wykonane ponad wartości określone
w umowie o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
uprzejmie informuję, iż zasady finansowania i rozli-
czania świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych określają w szczególności
Ogólne warunki umów o udzielanie świadczeń opie-
ki zdrowotnej (OWU), stanowiące załącznik do roz-
porządzenia ministra zdrowia z dnia 6 października
2005 r. (Dz. U. Nr 197, poz. 1643).
Zgodnie z § 13 ust. 1 OWU Narodowy Fundusz
Zdrowia jest zobowiązany do sfinansowania świad-
czeń wykonanych w okresie rozliczeniowym do kwo-
ty zobowiązania Narodowego Funduszu Zdrowia
wobec świadczeniodawcy określonej w umowie. Pod-
kreślić należy, iż zgodnie z § 1 pkt 5 okres rozlicze-
niowy jest rozumiany jako okres roku kalendarzo-
wego albo inny, zawierający się w roku kalendarzo-
wym, okres oznaczony w umowie.
Powyższe determinuje sposób rozliczania przez
fundusz świadczeń opieki zdrowotnej wykonanych
ponad wartości określone w umowie o udzielanie
świadczeń.
Odnosząc się do przedmiotowej kwestii dyrektor
śląskiego OW NFZ poinformował, iż oddział corocz-
nie, po zakończeniu okresu rozliczeniowego, w ra-
mach posiadanych wolnych środków finansowych,
zawiera ze świadczeniodawcami ugody, w ramach
których finansuje świadczenia zdrowotne zrealizo-
wane ponad wartości określone w umowach z od-
działem.
W nawiązaniu do kwestii restrukturyzacji zobo-
wiązań samodzielnych publicznych zakładów opieki
zdrowotnej w związku z projektowaną możliwością
692
przekształcenia ich w spółki prawa handlowego
uprzejmie informuję, iż wraz z propozycją wprowa-
dzenia możliwości przekształcenia przedmiotowych
zakładów w spółki akcyjne i spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością, co przewiduje projekt nowej
ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, przygotowa-
ny zostanie projekt ustawy, w której określone zo-
staną zasady i tryb konwersji zadłużenia zakładów
na długookresowe papiery wartościowe.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie deklaracji prezesa Rady Ministrów
dotyczącej wypłaty odszkodowań
dla osób poszkodowanych podczas wydarzeń
Grudnia ’70 (659)
W odpowiedzi na zapytanie pana posła Jana Fili-
pa Libickiego w sprawie deklaracji prezesa Rady Mi-
nistrów dotyczącej wypłaty odszkodowań dla osób
poszkodowanych podczas wydarzeń Grudnia’70
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów przekazuję
następujące wyjaśnienia.
W ślad za publicznymi deklaracjami prezesa
Rady Ministrów pana Donalda Tuska złożonymi
podczas obchodów 37. rocznicy wydarzeń Grudnia-
’70 w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów jeszcze
w grudniu ubiegłego roku ruszyły prace nad przygo-
towaniem wypłat odszkodowań finansowych dla ro-
dzin osób poległych w grudniu 1970 r. na Wybrzeżu.
Przeprowadzono spotkania i konsultacje z zaintere-
sowanymi instytucjami i środowiskami społeczny-
mi, reprezentantami środowisk kombatanckich, po-
słami. Równocześnie kancelaria premiera zajęła się
ustalaniem danych osób, których te wypłaty miały
dotyczyć, a także weryfikacją tych danych w urzę-
dach miast i Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych
oraz analizą możliwych do zastosowania rozwiązań
prawnych.
Efektem tych prac było podjęcie przez Radę Mi-
nistrów w dniu 12 lutego 2008 r. na mój wniosek
uchwały w sprawie przyznania Zakładowi Ubezpie-
czeń Społecznych z ogólnej rezerwy budżetowej
środków finansowych z przeznaczeniem na wypłatę
rent specjalnych przyznanych dla rodziców, małżon-
ków i dzieci osób, które poniosły śmierć w grudniu
1970 r. w wyniku działań wojska i milicji w Gdań-
sku, Gdyni, Szczecinie i Elblągu.
Rada Ministrów zadecydowała, iż żyjący rodzice,
dzieci i współmałżonkowie osób zabitych podczas
wydarzeń grudniowych na Wybrzeżu otrzymają jed-
norazowe wsparcie finansowe w wysokości 63 tys. zł
brutto (ok. 50 tys. zł netto). W oparciu o ww. uchwa-
łę prezes Rady Ministrów wydał decyzje o przyzna-
niu rent specjalnych, które następnie zostały prze-
kazane prezesowi Zakładu Ubezpieczeń Społecz-
nych do realizacji w marcu br.
W świetle wyżej opisanych faktów można z całym
przekonaniem stwierdzić, że prezes Rady Ministrów
w pełni wywiązał się z poczynionych publicznie zobo-
wiązań, a wyrażony przez pana posła niepokój o to,
czy wypłaty odszkodowań finansowych rodzinom
ofiar Grudnia’70 zostaną zrealizowane w nieodległej
perspektywie czasowej, jest bezpodstawny.
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Czesława Hoca
w sprawie propozycji rozwiązania
aktualnego kryzysu w rybołówstwie (660)
Panie Marszałku! Na podstawie art. 193 regula-
minu Sejmu przedkładam Panu Marszałkowi, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, odpowiedź na
interpelację pana posła Czesława Hoca w sprawie
propozycji rozwiązania aktualnego kryzysu w rybo-
łówstwie.
Odnosząc się do podnoszonych w interpelacji
kwestii, wskazać należy, że rozporządzeniem nr 804/
2007 z dnia 9 lipca 2007 r. ustanawiającym zakaz
połowów dorszy w Morzu Bałtyckim (podobszary
25–32, wody WE) dla statków pływających pod ban-
derą Polski Komisja Europejska, uznając polską
kwotę dorszy za wyczerpaną, zakazała od dnia 11
lipca do dnia 31 grudnia 2007 r. polskim rybakom
połowów tego gatunku na wodach w ww. obszarach
Morza Bałtyckiego.
Zakaz połowu dorszy wprowadzony był w opar-
ciu o analizy statystyczne po kontrolach przeprowa-
dzonych w polskich portach w okresie od stycznia do
kwietnia 2007 r.
Komisja porównała wydajności połowowe arma-
torów rybackich w rejsach, które zostały skontrolo-
wane, z tymi połowami, które odbyły się bez inspek-
cji rybackiej. Z porównania KE ekstrapolowała pra-

widłową, zdaniem Komisji, wielkość połowów. Stro-
na polska, choć nie zgodziła się z tą metodą obliczeń,
to jednak biorąc pod uwagę inne dane, np. z „Euro-
statu”, uznała, że nastąpiło przełowienie dorsza
przez polskich rybaków.
Nawiązując do wyniku rozmów ministra Marka
Gróbarczyka na Radzie Ministrów w październiku
2007 r. w Luksemburgu, informuję, że informacja
o wynegocjowanej spłacie przełowienia wynoszącej
nie więcej niż 5% rocznie jest nieprawdziwa. Pragnę
zauważyć, iż na Radzie ustalono obniżenie TAC dla
dorsza podobszarów 25–32 (wschodnie stado Morza
Bałtyckiego) w 2008 r. na poziomie wspomnianych
5%, co było negocjowane przez wszystkie państwa
bałtyckie. Kwestia oddania przełowionej kwoty
zgodnie z oświadczeniem przyjętym wtedy przez de-
legację polską miała być negocjowana później.
Problem szacowania zasobów ryb na Bałtyku
oraz przyznawania limitów połowowych polskim ry-
bakom w wysokościach ekonomicznie opłacalnych
nie leży w gestii rządu RP, a Rady Ministrów Unii
Europejskiej, która w drodze głosowania corocznie
ustala wysokości limitów według historycznej bazy
połowowej, jakie przyznawane są państwom człon-
kowskim, biorąc jednocześnie pod uwagę doradztwo
naukowe ICES i opinię regionalnych rad doradczych
(RAC), zrzeszających przedstawicieli organizacji ry-
backich.
Na spotkaniu Rady Ministrów w Luksemburgu
zarówno KE, jak i inne państwa członkowskie uzna-
ły za bezzasadne powołanie komisji ds. szacowania
zasobów, uznając, że od tego jest ICES, na rzecz któ-
rej pracują najlepsi na świecie eksperci.
Odnosząc się do wypowiedzi prezydenta Francji
Sarkozy’ego w sprawie odejścia od kwot połowo-
wych, wskazać należy, iż wypowiedź ta była oficjal-
nie sprostowana przez rząd francuski, w związku
z czym nie podlega dalszym komentarzom.
Odpowiadając na pytanie odnośnie do propozycji
zastosowania tzw. wariantu duńskiego, pragnę po-
informować, co następuje:
Zastosowanie rozwiązania, na podstawie którego
50% floty mogłoby prowadzić połowy, natomiast
druga połowa otrzymywałaby rekompensatę za po-
stój, jest jak najbardziej zasadne z punktu widzenia
zarówno ochrony zasobów, jak i ekonomicznej opła-
calności wykonywania rybołówstwa. Rozwiązanie
to będzie negocjowane ze środowiskiem i KE,
uwzględniając wsparcie finansowe rybaków z Euro-
pejskiego Funduszu Rybackiego i możliwości sko-
rzystania z pomocy de minimis w rybołówstwie.
W związku z powyższym przeprowadzone zosta-
ną szeroko zakrojone konsultacje w przedmiotowej
sprawie ze środowiskiem rybackim, w szczególności
z organizacjami społeczno-zawodowymi rybaków.
W okresie programowania 2007–2013, zgodnie
z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1198/2006 z dnia
27 lipca 2006 r. w sprawie Europejskiego Funduszu
Rybackiego, przewiduje się wsparcie finansowe z Eu-
ropejskiego Funduszu Rybackiego w zakresie mo-
dernizacji statków rybackich. Inwestycje takie mogą
693
dotyczyć m.in. wymiany silników, poprawy bezpie-
czeństwa na pokładzie, warunków pracy, higieny,
jakości produktów oraz selektywności, pod warun-
kiem że inwestycje te nie spowodują zwiększenia na-
kładu połowowego modernizowanych jednostek.
Wymiana silników na statkach rybackich jest do-
puszczalna, o ile moc tych silników, w zależności od
długości statku, będzie odpowiednio zmniejszona
w stosunku do wymienianego silnika.
Działania w zakresie modernizacji będą sfinan-
sowane z Programu Operacyjnego „Zrównoważony
rozwój sektora rybołówstwa i nadbrzeżnych obsza-
rów rybackich 2007–2013”.
Ponadto zarówno z FIFG, jak i EFR nie było i nie
ma możliwości budowania nowych jednostek rybac-
kich, ponieważ potencjał połowowy flot UE jest zbyt
wysoki w porównaniu do dostępnych żywych zaso-
bów morza.
Podsumowując, chciałbym podkreślić, że pro-
blem ochrony zasobów dorsza jest problemem złożo-
nym, który może zostać rozwiązany dopiero po
wdrożeniu i zastosowaniu odpowiednich regulacji
prawnych w tym zakresie. Zwłaszcza istotne jest
bezwzględne przestrzeganie rozporządzenia Rady
(WE) nr 1098/2007 z dnia 18 września 2007 r. usta-
nawiającego wieloletni plan w zakresie zasobów dor-
sza w Morzu Bałtyckim oraz połowów tych zasobów,
zmieniającego rozporządzenie (EWG) nr 2847/93
i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 779/97 oraz
nieprzekraczanie kwot połowowych, jakie ustano-
wione zostały w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1404/
2007 z dnia 26 listopada 2007 r. ustalającym wielko-
ści dopuszczalnych połowów i związane z nimi wa-
runki dla niektórych zasobów rybnych i grup zaso-
bów rybnych mającym zastosowanie do Morza Bał-
tyckiego w 2008 r.
Tylko odbudowa zasobów dorsza na Morzu Bał-
tyckim i restrukturyzacja polskiej floty może popra-
wić sytuację ekonomiczną polskich rybaków.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Polaka
w sprawie tomografu komputerowego
dla Szpitala Powiatowego im. Jana Pawła II
w Wadowicach (661)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Marka Polaka w sprawie to-
mografu komputerowego dla Szpitala Powiatowego
im. Jana Pawła II w Wadowicach uprzejmie infor-
694
muję, iż minister zdrowia ze względu na obowiązu-
jące przepisy nie posiada podstawy prawnej do fi-
nansowania inwestycji realizowanych przez jednost-
ki, dla których nie jest organem założycielskim.
Zgodnie z art. 55 ust. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz 89, z późn. zm.) dotacje na inwestycje
może przyznawać organ, który utworzył samodziel-
ny publiczny zakład opieki zdrowotnej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że szpital
w Wadowicach, może ubiegać się o wsparcie w ra-
mach działania 12. 1.: Rozwój systemu ratownictwa
medycznego, priorytetu XII: Bezpieczeństwo zdro-
wotne i poprawa efektywności systemu ochrony
zdrowia, Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”.
W ramach ww. działania przewiduje się m.in. re-
alizację projektów w zakresie zakupu wyrobów me-
dycznych służących do diagnostyki lub terapii, z wy-
łączeniem wyrobów i produktów jednorazowego
użytku, w tym dostosowanie stanu technicznego ist-
niejącej infrastruktury do użytkowania zakupio-
nych wyrobów, na potrzeby szpitalnych oddziałów
ratunkowych.
Instytucją pośredniczącą dla priorytetu XII jest
minister zdrowia, zadania instytucji pośredniczą-
cej w imieniu ministra zdrowia realizowane będą
przez Centrum Systemów Informacyjnych Ochro-
ny Zdrowia.
Z wyrazami głębokiego szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie opodatkowania przychodu
ze sprzedaży lokalu mieszkalnego
oraz zastosowania tzw. ulgi meldunkowej (662)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie wicemarszałka Sejmu, pana Krzysztofa
Putry, z dnia 20 lutego 2008 r., nr SPS-024-662/08,
przy którym załączono zapytanie pana posła Mie-
czysława Marcina Łuczaka w sprawie opodatkowa-
nia przychodu ze sprzedaży lokalu mieszkalnego
oraz zastosowania tzw. ulgi meldunkowej, uprzejmie
wyjaśniam.
Z wystąpienia wynika, iż zapytanie dotyczy in-
dywidualnej sprawy podatnika. Zasady wydawania
w indywidualnej sprawie zainteresowanego pisem-
nych interpretacji przepisów prawa podatkowego
określone zostały w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r.
Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.), zwanej dalej ustawą.
Zgodnie z art. 14b § 1 powołanej ustawy, w brzmie-
niu obowiązującym od 1 lipca 2007 r., minister wła-
ściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny
wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidu-
alnej sprawie pisemną interpretację przepisów prawa
podatkowego (interpretację indywidualną).
Zasady składania wniosków o interpretację nor-
mują przepisy art. 14b § 2–3 ustawy, zgodnie z któ-
rymi wniosek o interpretację indywidualną może
dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń
przyszłych. Składający wniosek o wydanie interpre-
tacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpują-
cego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego
albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia
własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego
stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.
Równocześnie uprzejmie informuję, że rozporzą-
dzeniem z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upo-
ważnienia do wydawania interpretacji przepisów
prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) mini-
ster finansów określił organy upoważnione do wyda-
wania interpretacji indywidualnych oraz właściwość
miejscową i rzeczową organów upoważnionych. Na-
tomiast wzór wniosku o wydanie interpretacji prze-
pisów prawa podatkowego oraz sposób uiszczenia
opłaty od wniosku określone zostały w rozporządze-
niu ministra finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. (Dz. U.
Nr 112, poz. 771).
W związku z powyższym brak jest podstaw praw-
nych do zajęcia stanowiska w indywidualnej sprawie
podatnika, z pominięciem zasad wydawania inter-
pretacji indywidualnych określonych w ustawie Or-
dynacja podatkowa.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
iż minister finansów wydał interpretację ogólną
z dnia 19 lutego 2008 r. nr DD2/033/0557/SKT/07/
1682 w zakresie stosowania przepisów art. 21 ust. 1
pkt 126 i ust. 21 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) dotyczących
zwolnienia od podatku dochodowego przychodów
uzyskanych z odpłatnego zbycia nieruchomości i lo-
kali mieszkalnych. Minister finansów w powołanej
interpretacji wyjaśnił, iż warunkiem zwolnienia od
podatku dochodowego przychodów uzyskanych z od-
płatnego zbycia jest zameldowanie podatnika w zby-
wanym budynku lub lokalu mieszkalnym na pobyt
stały przez okres nie krótszy niż 12 miesięcy przed
datą zbycia oraz złożenie w urzędzie skarbowym,
w terminie 14 dni od dnia zbycia, oświadczenia
o okresie zameldowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie działania: Ułatwianie startu
młodym rolnikom objętego Programem
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
(663)
Panie Marszałku! Odpowiadając na zapytanie
pana posła Mieczysława Marcina Łuczaka, przesła-
ne przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-
-024-663/08, dotyczące odrzucenia wniosku o dofi-
nansowanie realizacji projektu złożonego przez pana
Gila w Oddziale Regionalnym Agencji Restruktury-
zacji i Modernizacji Rolnictwa w Łodzi, w ramach
działania „Ułatwianie startu młodym rolnikom”
Sektorowego Programu Operacyjnego „Restruktu-
ryzacja i modernizacja sektora żywnościowego oraz
rozwój obszarów wiejskich 2004–2006”, przekazuję
następujące wyjaśnienia.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z dnia 8 września 2004 r. w sprawie
uzupełnienia Sektorowego Programu Operacyjnego
„Restrukturyzacja i modernizacja sektora żywno-
ściowego oraz rozwój obszarów wiejskich 2004–
–2006” (Dz. U. Nr 207, poz. 2117, z późn. zm.) pomoc
w ramach działania 1.2: Ułatwianie startu młodym
rolnikom nie może być przyznana osobie, która pro-
wadzi gospodarstwo rolne, będąc jego współwłaści-
cielem. Jedynym wyjątkiem jest pozostawanie go-
spodarstwa w małżeńskiej wspólności majątkowej,
przy czym w takiej sytuacji premia może być przy-
znana jednemu z małżonków.
Wnioskodawca nie spełniał ww. kryterium do-
stępu i z tego względu ARiMR odmówiła przyzna-
nia mu premii. Zgodnie z obowiązującymi przepi-
sami prawa wniosek pana Gila został odrzucony
dnia 17 czerwca 2005 r. Także odwołanie pana
Gila od ww. decyzji, złożone do prezesa ARiMR
dnia 28 czerwca 2005 r., zostało rozpatrzone nega-
tywnie, o czym wnioskodawca został poinformo-
wany w piśmie zastępcy prezesa ARiMR z dnia 10
sierpnia 2005 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
695
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska,
głównego konserwatora przyrody
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie zniszczeń powodowanych
przez niektóre gatunki zwierząt
na terenie woj. kujawsko-pomorskiego (665)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie poselskie Krzysztofa Brejzy – posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, znak: SPS-024-665/
08, z dnia 20 lutego 2008 r., w sprawie zniszczeń po-
wodowanych przez bobra europejskiego (Castor fi-
ber) na terenie województwa kujawsko-pomorskie-
go, uprzejmie przekazuję poniższe informacje.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra środowiska
z dnia 28 września 2004 r. w sprawie gatunków dzi-
ko występujących zwierząt objętych ochroną (Dz. U.
Nr 220, poz. 2237) bóbr europejski jest objęty ochro-
ną gatunkową częściową.
Bóbr europejski podlega ochronie w większości
krajów europejskich na mocy dwóch aktów prawnych:
Konwencji z dnia 19 września 1979 r. o ochronie ga-
tunków dzikiej flory i fauny europejskiej oraz ich sie-
dlisk – konwencji berneńskiej (Dz. U. z 1996 Nr 58,
poz. 263) oraz dyrektywy 92/43/EWG z dnia 21 maja
1992 r. w sprawie ochrony siedlisk naturalnych oraz
dzikiej fauny i flory – dyrektywy siedliskowej.
W naszym kraju gatunek ten został objęty ochro-
ną jako gatunek zagrożony. Faktem jest, że kilka-
dziesiąt lat ochrony tego gatunku doprowadziło do
jego licznego występowania na niektórych obsza-
rach kraju. Bóbr europejski odgrywa w środowisku
istotną rolę, głównie ze względu na jego udział
w tworzeniu naturalnych siedlisk dogodnych dla
wielu innych zwierząt i roślin oraz poprawę stosun-
ków wodnych.
W roku 2005 na zlecenie ministra środowiska
w celu ograniczenia szkód powodowanych przez bo-
bry został opracowany poradnik „Analiza dotych-
czasowych rodzajów i rozmiaru szkód wyrządzonych
przez bobry oraz stosowanie metod rozwiązywania
sytuacji konfliktowych” dotyczący sposobów ograni-
czania szkód wyrządzanych przez bobry. Poradnik
ten został rozesłany do wszystkich wojewódzkich
konserwatorów przyrody oraz do wszystkich dyrek-
torów parków narodowych. Jest on pomocny w pro-
wadzeniu właściwej edukacji w zakresie zapobiega-
nia możliwym do uniknięcia konfliktom oraz popra-
wie wizerunku tego gatunku.
Zgodnie z obowiązującym stanem prawnym –
art. 56 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r.
o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880,
z późn. zm.), wojewoda na obszarze swojego działa-
nia może zezwolić w stosunku do zwierząt objętych
ochroną częściową na czynności podlegające zaka-
zom, m.in. na chwytanie, zabijanie, niszczenie żere-
696
mi, tam oraz na przemieszczenie z miejsca regularne-
go przebywania na inne miejsce, jeśli wynikają z ko-
nieczności ograniczenia poważnych szkód w gospo-
darce, w szczególności rolnej, leśnej lub rybackiej.
Wyjątkiem jest sytuacja, kiedy zakres zezwolenia
obejmuje kilka województw – wówczas zezwolenie
wydaje minister środowiska.
Zgodnie z powyższym, w ramach ograniczenia li-
czebności populacji bobra europejskiego w celu
zmniejszenia jej uciążliwości dla gospodarki rolnej,
leśnej lub rybackiej, corocznie wojewoda na obszarze
swego działania wydaje stosowne zezwolenia. W ra-
mach tych zezwoleń wykonywane są najczęściej ni-
żej wymienione czynności:
1) odłów osobników bobra europejskiego i ich
przemieszczenie na obszar, na którym nie będą wy-
rządzać szkód w prowadzonej przez człowieka go-
spodarce rolnej, leśnej lub rybackiej,
2) niszczenie tam i żeremi bobrów,
3) zabicie poprzez odstrzał osobników bobra eu-
ropejskiego.
Obowiązujące przepisy pozwalają na kontrolę po-
pulacji bobra europejskiego na terenie Rzeczypospo-
litej Polskiej, a województwo kujawsko-pomorskie
może być tego przykładem. W 2007 r. wojewoda wy-
dał zezwolenie na zniszczenie 21 tam zbudowanych
przez bobry oraz na odstrzał 229 osobników w celu
ograniczenia populacji tego gatunku.
Zgodnie z przepisem art. 54 pkt 9 ustawy o ochro-
nie przyrody chwytania lub zabijania dziko wystę-
pujących zwierząt objętych ochroną nie można doko-
nywać przy pomocy pułapek działających niewybiór-
czo. Artykuł ten jest implementacją załącznika VI
do dyrektywy 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r.
w sprawie ochrony siedlisk naturalnych oraz dzikiej
fauny i flory.
W związku z powyższym nie przewiduje się sto-
sowania „metody traperskiej” do ograniczenia po-
pulacji bobra. Nie planuje się również podjęcia dzia-
łań mających na celu zmianę przepisów prawnych
w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie dalszych losów byłych pracowników
Zakładów Drobiarskich Drosed SA w Toruniu (666)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie Pana Posła Krzysztofa Brejzy w sprawie
dalszych losów byłych pracowników Zakładów Dro-
biarskich Drosed SA w Toruniu uprzejmie informu-
ję, że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej wy-
stąpiło do dyrektora Powiatowego Urzędu Pracy dla
Miasta Torunia o nadesłanie informacji o działa-
niach podejmowanych przez tamtejszy urząd pracy
na rzecz pracowników ww. zakładów, którzy w wy-
niku tragicznego zdarzenia losowego stracili miej-
sca pracy.
Z otrzymanych informacji wynika, iż Powiatowy
Urzędu Pracy dla Miasta Torunia jest przygotowa-
ny do świadczenia pomocy dla pracowników zakła-
dów Drosed SA, którzy z różnych względów nie zde-
cydowali się podjąć pracy zaproponowanej przez kie-
rownictwo ww. zakładów (poza Toruniem), a co się
z tym wiąże – zostali przewidziani do zwolnienia.
W lutym br. powiatowy urząd pracy uruchomił spe-
cjalne punkty informacyjne dla pracowników prze-
widzianych do zwolnienia, z pełnym zakresem pro-
pozycji i informacji o rynku pracy oraz ofercie urzę-
du pracy. Jak podkreśla urząd pracy, osoby korzy-
stające z ww. punktów zainteresowane były głównie
sprawami finansowymi związanymi z odprawami
leżącymi w gestii firmy, a w mniejszym zaś stopniu
ofertami pracy oraz formami wsparcia oferowanymi
przez urząd pracy.
Powiatowy Urząd Pracy dla Miasta Torunia pro-
ponuje zwalnianym pracownikom zakładów Drosed
SA możliwość skorzystania z szeregu usług i instru-
mentów rynku pracy określonych w ustawie z dnia
20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i insty-
tucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001, z późn
zm.), w tym m.in. takich jak:
— szkolenia – w przypadku braku danej tematy-
ki wśród szkoleń grupowych jest możliwość skorzy-
stania ze szkoleń indywidualnych,
— środki na rozpoczęcie własnej działalności go-
spodarczej,
— pomoc w poszukiwaniu pracy – w przypadku
osób o słabej orientacji w zakresie wymogów rynku
pracy do dyspozycji tych osób są zarówno doradcy
zawodowi, jak i psycholog,
— możliwość refundacji kosztów dojazdu lub za-
kwaterowania – w przypadku podjęcia zatrudnienia
poza Toruniem (za skierowaniem urzędu pracy).
Do dyspozycji zwalnianych pracowników są oferty
pracy z terenu objętego działaniem urzędu pracy oraz
występujące w sieci EURES (podjęte dotychczas
przez urząd pracy działania pozwoliły uzyskać oferty
pracy z firm: Boryszew SA Oddział Elana, Agrochłód,
Torpo, Ippon Express, Nissan Logistics).
Dodatkowo Wojewódzki Urząd Pracy w Toruniu
w miarę potrzeb uruchomi dodatkowe nabory do
pracy przy zbiorach owoców na terenie Unii Euro-
pejskiej.
Jednocześnie informuję, że zgodnie z ustawą
z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U.
Nr 64, poz. 593, z późn. zm.) osobom znajdującym
się w trudnej sytuacji życiowej, w tym materialnej,
przysługują świadczenia określone w ww. ustawie.
Jedną z głównych przesłanek do udzielenia pomocy,
w szczególności finansowej, jest sytuacja dochodowa

osoby lub rodziny ubiegającej się o pomoc oraz przy-
czyna tej sytuacji, np. bezrobocie, choroba, bezdom-
ność itp.
Do ubiegania się o świadczenia pieniężne należy
spełnić kryteria dochodowe, czyli uzyskiwany do-
chód powinien być niższy od przyjętych kryteriów,
które wynoszą: dla osoby samotnie gospodarującej
– 477 zł, a dla osoby w rodzinie – 351 zł. Za dochód
uważa się sumę miesięcznych przychodów z miesią-
ca poprzedzającego złożenie wniosku, a w przypad-
ku utraty dochodu z miesiąca, w którym wniosek
został złożony, bez względu na tytuł i źródło ich uzy-
skania, jeżeli ustawa o pomocy społecznej nie stano-
wi inaczej, pomniejszoną o:
— miesięczne obciążenie podatkiem dochodo-
wym od osób fizycznych,
— składki na ubezpieczenie zdrowotne określone
w przepisach o powszechnym ubezpieczeniu w Na-
rodowym Funduszu Zdrowia,
—kwotę alimentów świadczonych na rzecz in-
nych osób.
Do dochodu nie wlicza się również jednorazowe-
go pieniężnego świadczenia socjalnego, wartości
świadczeń w naturze, świadczenia przysługującego
osobie bezrobotnej na podstawie przepisów ustawy
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
z tytułu wykonywania prac społecznie użytecznych.
O pomoc zainteresowani mogą zwracać się do
właściwego ze względu na miejsce zamieszkania
ośrodka pomocy społecznej, poprzez złożenie wnio-
sku o pomoc. Złożony wniosek rozpatrywany jest
w terminie 30 dni, po przeprowadzeniu procedury
określonej w ustawie o pomocy społecznej, w szcze-
gólności po przeprowadzeniu wywiadu środowisko-
wego przez pracownika socjalnego w miejscu za-
mieszkania osoby ubiegającej się o pomoc (w pilnych
przypadkach wywiad przeprowadzany jest w ciągu
2 dni od złożenia wniosku).
Świadczeniami z pomocy społecznej, które mogą
uzyskać pracownicy, są:
— zasiłek okresowy – przyznawany w szczegól-
ności ze względu na długotrwałą chorobę, niepełno-
sprawność, bezrobocie, możliwość utrzymania lub
nabycia uprawnień do świadczeń z innych systemów
zabezpieczenia społecznego. Świadczenie to stanowi
różnicę między posiadanym dochodem a przyjętym
kryterium uprawniającym do świadczeń z pomocy
społecznej, przy czym ustalona została minimalna
gwarantowana wysokość tego świadczenia, od roku
2008 na poziomie:
a) dla osób samotnych w wysokości nie niższej
niż 50% kwoty różnicy między kryterium dochodo-
wym osoby samotnie gospodarującej a posiadanym
dochodem,
b) dla rodziny w wysokości nie niższej niż 50%
różnicy między kryterium dochodowym rodziny
a posiadanym dochodem.
Okres, na jaki jest przyznawany zasiłek okreso-
wy, ustala ośrodek pomocy społecznej na podstawie
okoliczności sprawy. Świadczenie to jest zadaniem
własnym gminy dofinansowywanym z budżetu
państwa;
697
— zasiłek celowy, który może być przyznany
w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej,
w szczególności na pokrycie części lub całości kosz-
tów zakupu żywności, leków i leczenia, opału, odzie-
ży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego,
drobnych remontów i napraw w mieszkaniu;
— pomoc rzeczowa;
— w przypadkach nieprzewidzianych literą usta-
wy, uzasadniających przyznanie pomocy społecznej,
rodzinie o dochodach przekraczających kryteria do-
chodowe może być przyznany specjalny zasiłek celo-
wy w wysokości nieprzekraczającej kryterium do-
chodowego rodziny, który nie podlega zwrotowi.
Może też być przyznany zasiłek okresowy, zasiłek
celowy lub pomoc rzeczowa, pod warunkiem zwrotu
części lub całości kwoty zasiłku lub wydatków na
pomoc rzeczową.
Istnieje także możliwość ubiegania się o pomoc
żywnościową w ramach rządowego programu „Po-
moc państwa w zakresie dożywiania”, w szczególno-
ści na dzieci. W tym przypadku kryteria dochodowe
pozwalające na skorzystanie z tej formy pomocy są
wyższe i wynoszą odpowiednio: 715,50 zł dla osoby
samotnie gospodarującej i 526,50 zł na osobę w ro-
dzinie. Pełnymi informacjami dotyczącymi możli-
wości otrzymania pomocy, również niepieniężnej
(pomoc psychologa, prawna), dysponują właściwe
ośrodki pomocy społecznej.
Wyrażam przekonanie, że podjęcie zintegrowa-
nych działań przez Powiatowy Urząd Pracy dla Mia-
sta Torunia, Wojewódzki Urząd Pracy w Toruniu
oraz właściwe ośrodki pomocy społecznej umożliwi
pełne odnalezienie się w życiu społecznym i zawodo-
wym przez pracowników poszkodowanych w poża-
rze zakładów Drosed SA.
Jednocześnie informuję, iż w przypadku niewy-
starczającej ilości środków Funduszu Pracy będą-
cych w dyspozycji prezydenta Torunia – wysokość
środków zostanie zwiększona przez ministra właści-
wego do spraw pracy.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Julii Pitery
w sprawie sprawowania trwałego zarządu
nad lotniskiem Warszawa-Babice (670)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-670/08)
przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pani
Julii Pitery w sprawie sprawowania trwałego zarzą-
698
du nad lotniskiem Warszawa-Babice, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Nieruchomość położona w Warszawie stanowiąca
kompleks „Lotnisko Warszawa-Babice” jest własno-
ścią Skarbu Państwa. Na podstawie decyzji nr 3066/
98 kierownika Urzędu Rejonowego w Warszawie
z dnia 16 listopada 1998 r. [prawomocność której po-
twierdzona została wyrokiem Naczelnego Sądu Ad-
ministracyjnego w Warszawie z dnia 9 lipca 2002 r.
(sygn. akt I S.A.29/01) oraz decyzją nr 631/06 woje-
wody mazowieckiego z dnia 26 kwietnia 2006 r. (l.dz.
SPW.VI.RC.7728-29/06)] przedmiotowa nierucho-
mość znajduje się w trwałym zarządzie Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji.
Zgodnie z art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j.: Dz. U.
z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.) trwały za-
rząd jest formą prawną władania nieruchomością
przez jednostkę organizacyjną. Ponadto w myśl
art. 43 ust. 2 ww. ustawy jednostka organizacyjna
sprawująca trwały zarząd nieruchomością ma pra-
wo do korzystania z nieruchomości w celu prowa-
dzenia działalności należącej do zakresu jej dzia-
łania, do rozbudowy, odbudowy i przebudowy nie-
ruchomości za zgodą organu nadzorującego oraz
oddania nieruchomości lub jej części w najem,
dzierżawę albo użyczenie na czas nie dłuższy, niż
został ustanowiony trwały zarząd, z równocze-
snym zawiadomieniem właściwego organu i orga-
nu nadzorującego, jeżeli umowa jest zawierana na
czas oznaczony do 3 lat, albo za zgodą tych orga-
nów, jeżeli umowa jest zawierana na czas oznaczo-
ny dłuższy niż 3 lata.
Aktualnie w księdze wieczystej KW Nr 319501
obejmującej przedmiotową nieruchomość brak jest
wpisu odnośnie sprawowania przez MSWiA trwałe-
go zarządu nad lotniskiem „Warszawa-Babice”.
W celu utrzymania infrastruktury lotniskowej
w aglomeracji warszawskiej dla potrzeb lotnictwa
służb porządku publicznego oraz lotnictwa ogólnego
utworzony został − na podstawie decyzji nr 557 mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji z dnia
29 grudnia 2000 r. − zakład budżetowy Minister-
stwa Spraw Wewnętrznych i Administracji „Lotni-
sko Warszawa-Babice”.
Zgodnie z ww. decyzją przedmiotem działalności
zakładu jest odpłatna działalność lotnicza, a w szcze-
gólności:
1) zabezpieczenie funkcjonowania lotniska dla
potrzeb lotnictwa w służbie porządku publicznego,
lotnictwa będącego w służbie celnej oraz lotnictwa
cywilnego,
2) prowadzenie działalności lotniczej w zakre-
sie wsparcia działań lotnictwa służb porządku pu-
blicznego,
3) wykonywanie przewozów lotniczych dla po-
trzeb organów administracji rządowej oraz innych
zleceniodawców,
4) organizowanie lub współpraca przy organiza-
cji na terenie lotniska Warszawa-Babice imprez ma-
sowych o charakterze kulturalnym, sportowym lub
gospodarczym.
Zakład budżetowy MSWiA „Lotnisko Warszawa-
-Babice” pełni funkcję administratora oraz zarzą-
dzającego terenem.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż podmiot
zarządzający lotniskiem lotnictwa służb porządku
publicznego MSWiA (zakład budżetowy MSWiA
„Lotnisko Warszawa-Babice”) nie został dotych-
czas wpisany do rejestru lotnisk cywilnych. Jed-
nakże należy zaznaczyć, iż na mocy rozporządze-
nia ministra infrastruktury z dnia 19 maja 2005 r.
w sprawie warunków i zasad wykorzystywania
lotnisk lotnictwa służb porządku publicznego
przez lotnictwo cywilne oraz obowiązków zarzą-
dzających tymi lotniskami (Dz. U. Nr 102, poz.
854) i wydanej na tej podstawie decyzji nr 162 mi-
nistra SWiA z dnia 21 grudnia 2005 r. w sprawie
udostępnienia lotniska lotnictwa służb porządku
publicznego „Warszawa-Babice” dla lotnictwa cy-
wilnego − w dniu 23 grudnia 2005 r. dyrektor za-
kładu złożył do prezesa Urzędu Lotnictwa Cywil-
nego wniosek o wpisanie lotniska Warszawa-Babi-
ce do rejestru lotnisk cywilnych.
Ponadto wskazać należy, iż zakład budżetowy
MSWiA „Lotnisko Warszawa-Babice”(jako zarzą-
dzający lotniskiem wpisanym do rejestru lotnisk lot-
nictwa służb porządku publicznego) prowadzi dzia-
łalność gospodarczą zgodnie z ogólnymi przepisami
określającymi działalność zakładów budżetowych.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż MSWiA
w okresie od dnia 1 lutego do dnia 22 czerwca 2007 r.
przeprowadziło kontrolę problemową dotyczącą
sposobu realizacji zapisów decyzji nr 557 ministra
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 29
grudnia 2000 r. w sprawie utworzenia zakładu bu-
dżetowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych
i Administracji „Lotnisko Warszawa-Babice”.
Obecnie prowadzona jest szczegółowa analiza pro-
tokołu z przedmiotowej kontroli, która pozwoli na
wypracowanie docelowej koncepcji zagospodaro-
wania i wykorzystania lotniska „Warszawa-Babi-
ce”, z uwzględnieniem potrzeb lotnictwa w służbie
porządku publicznego oraz prawidłowych zasad
zarządzania nieruchomościami stanowiącymi
własność Skarbu Państwa.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie zapowiadanych przez warszawską
Policję wniosków o tymczasowe aresztowania
kierowców, sprawców potrąceń (671)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-671/
08) przekazującego zapytanie posła na Sejm RP,
pana Grzegorza Karpińskiego, z dnia 4 lutego 2008 r.
w sprawie zapowiadanych przez warszawską Policję
wniosków o tymczasowe aresztowanie kierowców –
sprawców potrąceń uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
W Wydziale Ruchu Drogowego Komendy Sto-
łecznej Policji na początku 2008 r. dokonano anali-
zy wypadków drogowych zaistniałych na terenie
Warszawy w 2007 r. Uwagę zwrócił fakt bardzo du-
żej liczby wypadków z udziałem pieszych. W okre-
sie tym na warszawskich drogach odnotowano 799
tego rodzaju zdarzeń drogowych, co stanowiło 29%
wszystkich wypadków. Podczas tych zdarzeń w wy-
niku odniesionych obrażeń zmarły 72 osoby, co sta-
nowiło 36% wszystkich osób, które zginęły w na-
stępstwie wypadków drogowych. Do wypadków
tych dochodziło w różnych miejscach, ale w szcze-
gólności duża ich liczba miała miejsce na wyzna-
czonych przejściach dla pieszych lub w obrębie
skrzyżowań, gdzie piesi w zasadzie mają pierw-
szeństwo przed pojazdami.
W 2007 r. na terenie Warszawy zaistniało 360
wypadków na przejściach dla pieszych, co stanowiło
44% wypadków z udziałem pieszych, 424 wypadki
na skrzyżowaniach, co stanowiło 52% wypadków
z udziałem pieszych, 20 wypadków na przystankach
komunikacji publicznej, co stanowiło 2% wypadków
z udziałem pieszych, oraz 6 wypadków na chodni-
kach, drogach dla pieszych, co stanowiło 1% wypad-
ków z udziałem pieszych. W 456 przypadkach spo-
śród ogólnej liczby wypadków z udziałem pieszych
zawinili kierujący pojazdami.
Wobec powyższego, w trakcie udzielania wywia-
dów dla prasy kierownictwo WRD KSP poinformo-
wało, że Policja będzie wykorzystywać wszelkie
możliwości prawne w celu podniesienia bezpieczeń-
stwa na warszawskich ulicach, w tym również
w uzasadnionych przypadkach będzie występować
do prokuratury o stosowanie środka zapobiegawcze-
go w postaci tymczasowego aresztowania.
Wskazać należy, że treść przywoływanego
przez pana posła artykułu prasowego nie była au-
toryzowana, a przekazanie powyżej opisanych in-
formacji miało na względzie działanie w ramach
prewencji generalnej i nie odnosiło się do konkret-
nych zdarzeń.
699
Podkreślenia wymaga fakt, iż wnioskowanie do
prokuratury o zastosowanie środka zapobiegawcze-
go w postaci tymczasowego aresztowania w stosun-
ku do sprawców wypadków drogowych jest zawsze
szczegółowo rozważane, a wnioski takie są sporzą-
dzane jedynie w sytuacjach przewidzianych w Ko-
deksie postępowania karnego – na podstawie
art. 258 § 1–4, ze szczególnym uwzględnieniem
art. 259 § 1–4 K.p.k. W okresie od dnia 1 stycznia
2008 r. do dnia 28 lutego 2008 r. na terenie Warsza-
wy zostały zarejestrowane 243 wypadki drogowe.
W trakcie czynności na miejscach zdarzeń policjanci
WRD KSP zatrzymali do wyjaśnienia 17 osób. W sto-
sunku do jednej osoby wystąpiono do prokuratury
o sporządzenie wniosku o zastosowanie przez sąd
środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego
aresztowania (sprawa nie dotyczyła potrącenia pie-
szego).
Niezależnie od powyższego pragnę zapewnić
pana posła, że na szczeblu kierownictwa Minister-
stwa Spraw Wewnętrznych i Administracji nie zo-
stała podjęta decyzja w sprawie wzmożenia działań
w kierunku obligatoryjnego wnioskowania o stoso-
wanie aresztu tymczasowego wobec sprawców po-
trąceń.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Tobiszowskiego
w sprawie przekształcenia praw własności
do lokali w związku z wejściem w życie ustawy
z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (674)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Grzegorza Tobiszowskiego
(nr SPS-024-674/08) z dnia 20 lutego 2008 r. w spra-
wie przekształcenia praw własności do lokali w związ-
ku z wejściem w życie ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r.
o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 125, poz. 873), uprzejmie informuję, co następuje.
Odnosząc się do kwestii przebiegu procedury
przekształceń lokatorskich lub własnościowych
spółdzielczych praw do lokali, jak również najmu
w odrębną własność, w zakresie liczby zrealizowa-
700
nych wniosków w stosunku do liczby złożonych wy-
jaśniam, iż ministerstwo nie jest uprawnione do żą-
dania tego typu danych od spółdzielni mieszkanio-
wych. Jednakże w wyniku współpracy z organiza-
cjami zrzeszającymi spółdzielnie mieszkaniowe uzy-
skane zostały informacje obrazujące przebieg reali-
zacji wniosków dotyczących wykupu mieszkań od
spółdzielni.
Według szacunkowych danych Związku Rewizyj-
nego Spółdzielni Mieszkaniowych RP do końca listo-
pada 2007 r. na 917 tys. złożonych we wszystkich
spółdzielniach w Polsce wniosków o przekształcenie
tytułu prawnego załatwionych zostało 396 tys.,
tj. ok. 43% wniosków. Natomiast według danych na
dzień 10 stycznia br. Małopolskiego Związku Rewi-
zyjnego uzyskanych z części spółdzielni wynika, że
zaawansowanie to wynosiło 63%. Podobny wynik
uzyskały śląskie spółdzielnie.
Ponadto Zarząd Małopolskiego Związku Rewi-
zyjnego Spółdzielni Mieszkaniowych z siedzibą
w Tarnowie przekazał aktualne na dzień 31 stycz-
nia 2008 r. dane dotyczące przekształceń spółdziel-
czych praw do lokali na odrębną własność za okres
6 miesięcy od dnia wejścia w życie nowelizacji usta-
wy z dnia 14 czerwca 2007 r. o spółdzielniach miesz-
kaniowych. Informacja ta dotyczy 105 spółdzielni
zrzeszonych w tym związku z terenu województw:
małopolskiego, podkarpackiego, części świętokrzy-
skiego i części śląskiego. Z danych wynika, że na
ogół wniosków o przekształcenie lokali złożonych na
dzień 31 lipca 2007 r. i po tej dacie – do dnia 31 stycz-
nia 2008 r. – w liczbie 30 250 zostało przekształco-
nych aktami notarialnymi 22 905 lokali, tj. 76%
ogółu złożonych wniosków.
Warto również wspomnieć, iż pomimo ponadpół-
rocznego terminu obowiązywania znowelizowanej
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych do mini-
sterstwa wciąż napływa liczna korespondencja doty-
cząca przekształceń własnościowych. Podmioty
wnoszące pisma zwracają uwagę na fakt, iż nie
wszystkie spółdzielnie w ustawowym terminie
trzech miesięcy dopełniają obowiązku przeniesienia
własności lokalu.
Ustanowienie tak krótkiego terminu realizacji
wniosków, nieuwzględniającego wymogów prawno-
proceduralnych, jakie obowiązują przy notarialnym
zbywaniu nieruchomości, stworzyło części spółdziel-
ni mieszkaniowych problemy i konflikty między oso-
bami uprawnionymi a zarządami spółdzielni. Trud-
no ocenić, na ile są to konflikty powstałe wyłącznie
z winy organów spółdzielni, czy wynikają one z in-
nych uwarunkowań, zwłaszcza „kolejek” do nota-
riuszy. Często wina leży po stronie osób uprawnio-
nych do ubiegania się o przekształcenie. Przykładem
powyższego jest fragment wyjaśnień Przemyskiej
Spółdzielni Mieszkaniowej, przekazanych do mini-
sterstwa w dniu 6 marca br., z którego wynika, że
„wiele aktów notarialnych nie może dojść do skutku
pomimo wyznaczenia terminu ich sporządzenia
z winy samych wnioskodawców, którzy próbują za-
taić niezbędne w czasie podpisywania aktu notarial-
nego fakty, nie regulują należności lub nie sprawdzi-
li wcześniej wyłożonych uchwał, a bywa również
tak, że uciekają nam ustalone już terminy w związ-
ku z brakiem możliwości sprawdzenia przez nota-
riuszy zapisów ksiąg wieczystych, które w związku
z systemem elektronicznym znajdują się poza sąda-
mi i dostęp do nich jest niemożliwy”.
Podsumowując, można stwierdzić, że pomimo
występujących problemów następuje systematyczny
postęp w realizacji wspomnianych wniosków.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
na zapytanie posła Tomasza Lenza
w sprawie Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi
(677)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem posła Tomasza Lenza dotyczącym nieprzeję-
cia do prowadzenia przez ministra środowiska Ze-
społu Szkół Leśnych w Tucholi, przesłanym pismem
z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-024-677/08,
uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z postanowieniami porozumienia z dnia
16 lipca 2007 r. zawartego pomiędzy ministrem śro-
dowiska a powiatem tucholskim warunkiem przeję-
cia przez ministra środowiska z dniem 1 stycznia
2008 r. prowadzenia Zespołu Szkól Leśnych w Tu-
choli było m.in. zapewnienie w ustawie budżetowej
na 2008 r., w części 41: Środowisko, środków na fi-
nansowanie działalności tej szkoły. W związku z tym,
iż środki na prowadzenie szkoły nie zostały ujęte
w ustawie budżetowej na 2008 r., w części, której
dysponentem jest minister środowiska, nie ma pod-
staw prawnych do prowadzenia i finansowania szko-
ły w Tucholi.
Ponadto informuję, że środki finansowe przezna-
czone na finansowanie Zespołu Szkół Leśnych w Tu-
choli zostały zabezpieczone w ramach części oświa-
towej subwencji ogólnej (część 82, dział 758, rozdział
75801), którą minister finansów przekazał do dyspo-
zycji organu prowadzącego, tj. do starosty powiatu
tucholskiego.
Zapewnienie środków finansowych w ustawie
budżetowej, a także posiadanie mienia nieruchome-
go i ruchomego, są i były warunkiem niezbędnym
w procesie przejmowania wszystkich średnich szkół
leśnych. Pomimo podpisanego porozumienia z dniu
16 lipca 2007 r. ze Starostwem Powiatowym w Tu-
choli negocjacje nie zakończyły się przejęciem Ze-
społu Szkół Leśnych w Tucholi z ww. powodów.

Obecnie Zespół Szkół Leśnych i Zespół Szkół Li-
cealnych i Agrotechnicznych funkcjonuje na mieniu
Skarbu Państwa w zarządzie Lasów Państwowych
na podstawie umowy użytkowania zawartej pomię-
dzy Starostwem Powiatowym w Tucholi a nadleśni-
czym Nadleśnictwa Tuchola. Tak więc prawo ich
użytkowania przysługuje powiatowi tucholskiemu.
Z informacji podanych przez dyrektora general-
nego Lasów Państwowych wynika, że zgodnie z tre-
ścią § 6 ust. 1 umowy użytkowania zawartej nota-
rialnie pomiędzy Zarządem Powiatu w Tucholi
a dyrektorem generalnym LP, w imieniu którego
działał nadleśniczy Nadleśnictwa Tuchola, wypowie-
dzenie umowy jest m.in. obwarowane sześciomie-
sięcznym okresem wypowiedzenia i może być sku-
teczne na koniec roku szkolnego, tj. 31 sierpnia br.
Jedynym rozwiązaniem umożliwiającym przeję-
cie mienia przez ministra środowiska, a następnie
przekazanie szkole leśnej, były działania zmierzają-
ce do rozwiązania ww. umowy na podstawie porozu-
mienia stron w terminie do dnia 31 grudnia 2007 r.,
tak aby umożliwić przekazanie mienia ruchomego
i nieruchomego w użytkowanie Zespołowi Szkół Le-
śnych w Tucholi. Niestety działania starostwa
w tym zakresie nie wyszły poza sferę deklaracji. Nie
dokonało oficjalnego złożenia oświadczenia woli
rozwiązania umowy użytkowania na ręce nadle-
śniczego Nadleśnictwa Tuchola, co w konsekwen-
cji uniemożliwiło mi podjęcie stosownych działań
w tej sprawie.
Podsumowując, przy braku mienia i środków na
prowadzenie Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi,
stwierdzam, że nie doszło do zrealizowania postano-
wień ww. porozumienia, a co za tym idzie do przeję-
cia i prowadzenia szkoły leśnej.
Być może wpływ na to miały zobowiązania sta-
rostwa tucholskiego w stosunku do Wyższej Szkoły
Zarządzania Środowiskiem, która bezpłatnie funk-
cjonuje na mieniu Skarbu Państwa, doprowadzając
tym samym do uszczuplenia majątku publicznego.
Starostwo nie przedstawiło dokumentów stwierdza-
jących rozwiązanie umowy z Wyższą Szkołą Zarzą-
dzania Środowiskiem, co dodatkowo komplikowało
sprawę. Funkcjonowanie tego podmiotu na mieniu
Skarbu Państwa budzi wiele zastrzeżeń prawnych,
które muszą zostać niezwłocznie uregulowane. Wąt-
pliwości, o których mowa, nie sposób było rozstrzy-
gnąć do 31 grudnia 2007 r.
W związku z powyższym (dwukrotnie) zapropo-
nowałem Starostwu Powiatowemu w Tucholi pod-
pisanie aneksu do porozumienia z dnia 16 lipca
2007 r., zmieniającego datę przejęcia Zespołu Szkół
Leśnych w Tucholi z 1 stycznia 2008 na 1 stycznia
2009 r.
Zadeklarowałem, w okresie przygotowawczym
do przejęcia Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi, za-
pewnienie możliwości uczestnictwa dyrektora szko-
ły i kadry pedagogicznej do udziału we wszystkich
formach doskonalenia zawodowego organizowanych
dla szkół leśnych prowadzonych przeze mnie od 1
stycznia 2008 r., a także do kontynuowania współ-
701
pracy Lasów Państwowych ze szkołą w zakresie
praktycznej nauki zawodu na dotychczasowych za-
sadach. Niestety, propozycja ta została przez staro-
stwo w Tucholi dwukrotnie odrzucona.
Proces negocjacyjny z każdym starostwem pro-
wadzony był indywidualnie z uwagi na zróżnicowa-
ną sytuację formalnoprawną szkół. W porozumieniu
zawarte były warunki konieczne do wypełnienia
przez wszystkie starostwa przekazujące szkoły.
Pragnę podkreślić, iż dyrektor i pracownicy De-
partamentu Edukacji i Promocji Zrównoważonego
Rozwoju (departamentu odpowiedzialnego za proces
przejmowania średnich szkół leśnych) odbyli o wiele
więcej spotkań poświęconych omawianej kwestii za-
równo w starostwie tucholskim, jak i w szkole,
a także w ministerstwie, niż miało to miejsce
w przypadku innych starostw. Rozmowy te od po-
czątku były niełatwe. Starostwo wielokrotnie pre-
zentowało różne stanowiska, co dodatkowo utrud-
niało porozumienie. Zespół Szkół Leśnych w Tucho-
li nie jest jedyną nieprzejętą szkołą leśną. Ustawa
o systemie oświaty nie nakłada obowiązku przejmo-
wania szkół leśnych, lecz daje taką możliwość na
drodze porozumienia stron, którego w tym przypad-
ku zabrakło ze strony starostwa.
Wyrażam jednak zadowolenie, że prawie 2-letni
proces negocjacyjny zakończył się przejęciem 10 śred-
nich szkół leśnych, dla których minister środowiska
jest organem prowadzącym od 1 stycznia 2008 r.
Przejęte i prowadzone obecnie szkoły leśne od za-
wsze były i są największymi centrami edukacji le-
śnej w Polsce. Z uwagi na swoje położenie geogra-
ficzne i bogatą historię kształcą leśników na bardzo
wysokim poziomie. Szkoły te, dysponując dużą licz-
bą miejsc w internatach, umożliwiają naukę mło-
dzieży z każdej części kraju.
W Polsce istnieje wiele placówek szkolnych, w któ-
rych prowadzi się kształcenie w zawodzie np. techni-
ka leśnika. Niestety, często nie dysponują one wyspe-
cjalizowaną kadrą pedagogiczną, pod okiem której
powinno odbywać się kształcenie w zakresie przed-
miotów i praktycznej nauki zawodu. Położenie tych
placówek często uniemożliwia odbywanie praktyk
w lesie, czego wynikiem jest słabe przygotowanie
do pracy zawodowej w strukturach Lasów Pań-
stwowych.
Wyrażam pogląd, iż organy prowadzące te szkoły
powinny zrezygnować z kształcenia w specjalnościach
leśnych, wprowadzając w to miejsce inne zawody.
W odniesieniu do szkół potocznie nazywanych
„leśnymi” nie będą podejmowane dalsze działania
zmierzające do ich przejęcia. Tym samym proces
przejmowania średnich szkół leśnych uważam za za-
kończony.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
702
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Janusza Krasonia
w sprawie przyczyn nieratyfikowania
konwencji Rady Europy o przeciwdziałaniu
handlu ludźmi (679)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-679/08)
przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pana
Janusza Krasonia w sprawie przyczyn nieratyfiko-
wania konwencji Rady Europy w sprawie działań
przeciwko handlowi ludźmi, z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów, w porozumieniu z ministrem spraw
zagranicznych, uprzejmie przedstawiam następują-
ce informacje.
Zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 14 kwietnia 2000 r.
o umowach międzynarodowych (Dz. U. Nr 39, poz. 443,
z późn. zm.) minister spraw wewnętrznych i admini-
stracji przeprowadził w okresie od października
2006 r. do maja 2007 r. uzgodnienia międzyresorto-
we projektu wniosku o ratyfikację konwencji Rady
Europy w sprawie działań przeciwko handlowi ludź-
mi, sporządzonej w Warszawie dnia 16 maja 2005 r.
Po zakończeniu uzgodnień w dniu 14 maja 2007 r.
wniosek o ratyfikację ww. konwencji skierowany zo-
stał do sekretarza Rady Ministrów za pośrednic-
twem ministra spraw zagranicznych.
W dniu 25 października 2007 r. dyrektor Depar-
tamentu Prawno-Traktatowego Ministerstwa Spraw
Zagranicznych zwrócił się do MSWiA z prośbą o do-
konanie aktualizacji załączników do konwencji oraz
zgłosił dodatkowe uwagi dotyczące różnic w termi-
nologii zawartej w oświadczeniu do konwencji.
Z uwagi na przedterminowe wybory do parla-
mentu RP oraz powołanie nowego składu Rady Mi-
nistrów zaistniała potrzeba sporządzenia nowego
wniosku o ratyfikację konwencji oraz przeprowadze-
nia ponownych uzgodnień międzyresortowych, któ-
re zakończyły się w dniu 11 lutego 2008 r.
Pismem z dnia 13 lutego 2008 r. minister SWiA
skierował do sekretarza Rady Ministrów za pośred-
nictwem ministra spraw zagranicznych nowy wnio-
sek o ratyfikację ww. konwencji Rady Europy.
W dniu 11 marca 2008 r. minister spraw zagra-
nicznych przedłożył wniosek Radzie Ministrów ce-
lem podjęcia uchwały.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Adama Gawędy
w sprawie podatku dochodowego
od osób fizycznych przy przekształcaniu
mieszkań spółdzielczych, które były
mieszkaniami zakładowymi przejętymi
nieodpłatnie od zakładów pracy
na rzecz spółdzielni mieszkaniowych (680)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
manym przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r. zapyta-
niem pana posła Adama Gawędy, w sprawie podat-
ku dochodowego od osób fizycznych przy przekształ-
caniu mieszkań spółdzielczych, które były mieszka-
niami zakładowymi przejętymi nieodpłatnie od za-
kładów pracy na rzecz spółdzielni mieszkaniowych,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Ad.1. W dniu 22 stycznia 2008 r. wpłynęło do Mi-
nisterstwa Finansów pismo pełnomocnika Krajowe-
go Związku Lokatorów i Spółdzielców pana Janusza
Tarasiewicza z dnia 19 stycznia 2008 r., dotyczące
podatku dochodowego od osób fizycznych w związku
z przekształceniem mieszkań.
W wystąpieniu autor pisma dokonał opisu tema-
tyki związanej z przekształceniem lokali mieszkal-
nych zakładowych na mieszkania wchodzące w skład
zasobów spółdzielni mieszkaniowej. Po dokonaniu
opisu stanu faktycznego sprawy pan Janusz Tara-
siewicz zadał pytanie, czy najemcy byłych mieszkań
zakładowych są zwolnieni z podatku dochodowego
od osób fizycznych?
Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia
1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8,
poz. 60 ze zm.) minister finansów, na pisemny wnio-
sek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej
sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa po-
datkowego (interpretację indywidualną). Minister
finansów, zgodnie z art. 14b § 6 ustawy Ordynacja
podatkowa, upoważnił, w drodze rozporządzenia
z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia
do wydawania interpretacji przepisów prawa podat-
kowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770), do wydawania in-
terpretacji dyrektorów Izb Skarbowych w Bydgosz-
czy, Katowicach, Poznaniu i Warszawie.
W związku z powyższym wnioski o udzielenie in-
terpretacji indywidualnych wpływające do minister-
stwa finansów przesyłane są do organów upoważ-
nionych. Procedura ta zastosowana została również
w przedmiotowej sprawie. Pismem z dnia 26 stycz-
nia 2008 r., znak AP6-068/95/PRJ/08/MB-214/08,
zapytanie pana Janusza Tarasiewicza zostało prze-
kazane do Izby Skarbowej w Katowicach Biura Kra-
jowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej do
rozpatrzenia według właściwości. Kopię w/w pisma
otrzymał również pan Janusz Tarasiewicz.

Ad. 2. W dniu 24 stycznia 2008 r. minister fi-
nansów, działając na podstawie art. 14a ustawy Or-
dynacja podatkowa, w piśmie znak DD3/033/5/
IMD/08/94, wydał interpretację ogólną przepisów
prawa podatkowego dotyczącą obowiązku podatko-
wego w podatku dochodowym od osób fizycznych
przy dokonywaniu przekształceń własnościowych
mieszkań spółdzielczych stosownie do postanowień
ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach
mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116,
z późn. zm.).
W interpretacji tej zostały przytoczone stosowne
regulacje zawarte w ustawie o spółdzielniach miesz-
kaniowych dotyczące przekształceń własnościowych
w spółdzielniach mieszkaniowych, określające zasa-
dy, powodujące, iż dotychczasowi członkowie spół-
dzielni, którym przysługuje spółdzielcze lokatorskie
prawo do lokalu mieszkalnego oraz najemcy lokali
spółdzielczych, nabywają własność zajmowanych lo-
kali mieszkalnych.
Wynika z niej również, iż jeśli przeniesienie wła-
sności lokalu odbywa się zgodnie z w/w zasadami, to
nie powstaje przychód podlegający opodatkowaniu
podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu
realizacji przedmiotowej umowy. W konsekwencji
przedmiotowa czynność nie rodzi obowiązku w za-
kresie podatku dochodowego od osób fizycznych.
Zatem uchylenie z dniem 31 lipca 2007 r. art. 122
w ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych nie
zmienia na gruncie ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych sytuacji prawno-podatkowej
członków spółdzielni, którzy po wejściu w życie usta-
wy z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873)
zawarli umowę przeniesienia własności lokalu, zgod-
nie z obwiązującymi w tym zakresie regulacjami.
Omawiana interpretacja ogólna z dnia 24 stycz-
nia 2008 r. została również zamieszczona na stro-
nach internetowych Ministerstwa Finansów.
Odnosząc się do zarzutu pana posła Adama Ga-
wędy, dotyczącego sprzeczności interpretacji indy-
widualnej z dnia 13 grudnia 2007 r., znak IBPB2/
415-167/07/MK, z powołaną interpretacją ogólną
ministra finansów, uprzejmie wyjaśniam, co nastę-
puje.
Interpretacja indywidualna z dnia 13 grudnia
2007 r., znak IBPB2/415-167/07/MK, została wyda-
na na wniosek Spółdzielni Mieszkaniowej „Jas-Mos”
w Jastrzębiu Zdroju. W złożonym wniosku wniosko-
dawca, przedstawiając jednocześnie własne stanowi-
sko w sprawie, zadał w zakresie podatku dochodo-
wego od osób fizycznych dwa pytania:
1. Czy przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 93 usta-
wy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od
osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze
zm.) zwolnienie przedmiotowe dotyczące dochodów
uzyskanych z tytułu zakupu zakładowych budyn-
ków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych przez do-
tychczasowych najemców – w wysokości odpowiada-
703
jącej różnicy między ceną rynkową tych budynków
lub lokali, a ceną zakupu, dotyczy również przypad-
ków, w których najemca byłego lokalu zakładowego,
znajdującego się w chwili obecnej w zasobach spół-
dzielni mieszkaniowej, dokonuje zakupu takiego lo-
kalu, czy też wskazane zwolnienie dotyczy wyłącz-
nie przypadków nabycia lokalu przez najemcę od
zakładu pracy? W ocenie Spółdzielni Mieszkaniowej
Jas-Mos zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 93
nie ma zastosowania w omawianym przypadku;
2. Czy w związku ze skreśleniem art. 122 z usta-
wy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach miesz-
kaniowych, w wyniku wejścia w życie nowelizacji tej
ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r. przyjmować nale-
ży, że różnica między wartością rynkową lokalu
mieszkalnego nabywanego przez członka spółdziel-
ni a ceną zakupu lokalu, jest dochodem nabywcy
podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodo-
wym od osób fizycznych? Zdaniem Spółdzielni
Mieszkaniowej Jas-Mos w tym przypadku powstaje
dochód do opodatkowania.
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w w/w
interpretacji indywidualnej z dnia 13 grudnia 2007 r.,
znak: IBPB2/415-167/07/MK, udzielił odpowiedzi na
zadane pytania i stwierdził::
Ad.1. Stanowisko wnioskodawcy jest prawidło-
we, ponieważ zwolnienie, o którym mowa w art. 21
ust. 1 pkt 93 ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych, dotyczy dochodu uzyskanego z tytułu
zakupu zakładowego lokalu mieszkalnego przez do-
tychczasowego najemcę. Nie ma natomiast zastoso-
wania do mieszkania wchodzącego w skład spół-
dzielni mieszkaniowej, które straciło status miesz-
kania zakładowego w wyniku jego przejęcia przez
spółdzielnię mieszkaniową.
Ad.2. Stanowisko wnioskodawcy jest nieprawi-
dłowe, ponieważ uchylenie art. 122 ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych nie zmienia sytuacji
prawno-podatkowej członka spółdzielni, który za-
warł umowę przeniesienia własności lokalu zgodnie
z obowiązującą po nowelizacji regulacją, nie ma bo-
wiem przysporzenia majątkowego po stronie człon-
ka spółdzielni. W związku z tym nie powstaje przy-
chód podlegający opodatkowaniu podatkiem docho-
dowym od osób fizycznych, a na spółdzielni nie ciąży
obowiązek wystawienia PIT-8C.
Odpowiadając na zarzuty pana posła Adama Ga-
wędy, pragnę poinformować Pana Marszałka, że in-
terpretacja ogólna ministra finansów z dnia 24 stycz-
nia 2008 r. w ogóle nie odnosiła się do zagadnienia
poruszanego w pkt 1 interpretacji indywidualnej
z dnia 13 grudnia 2007 r., a zatem do możliwości za-
stosowania zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1
pkt 93 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych przy wykupie mieszkań spółdzielczych, które
były poprzednio lokalami zakładowymi. Zatem nie
można mówić o niezgodności interpretacji indywidu-
alnej z interpretacją ogólną ministra finansów.
We wstępnej ocenie ministra finansów można za-
tem interpretację indywidualną z dnia 13 grudnia
704
2007 r. uznać za prawidłową. Nie oznacza to rów-
nież sprzeczności z interpretacją ogólną ministra fi-
nansów, gdyż w sytuacji opisanej przez wnioskodaw-
cę (Spółdzielnię Mieszkaniową Jas-Mos) zgodnie
z interpretacją ogólną, w przypadku najemców loka-
li spółdzielczych, którzy nabywają własność zajmo-
wanych lokali mieszkalnych, nie powstaje przychód
podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym
od osób fizycznych. Oznacza to, że rozważanie, czy
w przedmiotowej sprawie może znaleźć zastosowa-
nie zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt
93 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych, jest zbędne.
Niemniej jednak dla rzetelnej oceny przedmioto-
wej sprawy Ministerstwo Finansów wystąpiło do
Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z prośbą
o przesłanie całości akt sprawy dotyczących inter-
pretacji indywidualnej z dnia 13 grudnia 2007 r., ce-
lem ich ponownego przeanalizowania.
Pragnę również poinformować, że każdy z na-
jemców lokali mieszkalnych należących do spółdziel-
ni mieszkaniowych, ma prawo zwrócić się do właści-
wego organu upoważnionego z wnioskiem o wyda-
nie interpretacji indywidualnej w swojej konkretnej
sprawie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że powoływa-
nie się przez inne spółdzielnie mieszkaniowe na in-
terpretację indywidualną z dnia 13 grudnia 2007 r.
jest pozbawione podstawy prawnej. Interpretacja in-
dywidualna wydawana jest dla określonego wnio-
skodawcy i w odniesieniu do konkretnego stanu fak-
tycznego. Dodatkowo stwierdzić należy, że – w świe-
tle powyższych rozważań – rozpowszechnianie czę-
ści treści interpretacji w sytuacji, gdy w związku ze
sposobem sformułowania pytania nie mogła odnieść
się ona do wszystkich aspektów sprawy, jest mylące
i wprowadza w błąd najemców lokali mieszkalnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wojciecha Szaramy
w sprawie planów Ministerstwa
Skarbu Państwa związanych ze sprzedażą
udziałów w Wojewódzkim Parku Kultury
i Wypoczynku im. Jerzego Ziętka w Chorzowie
(681)
W odpowiedzi na pismo z dnia 20 lutego 2008 r.,
znak: SPS-024-681/08, przekazujące zapytanie po-
sła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, pana Wojcie-
cha Szaramy, w sprawie zamiarów Ministerstwa
Skarbu Państwa wobec Wojewódzkiego Parku Kul-
tury i Wypoczynku im. gen. Jerzego Ziętka SA
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Wojewódzki Park Kultury i Wypoczynku im. gen.
Jerzego Ziętka SA został zakwalifikowany jako spół-
ka, w której Skarb Państwa nie powinien posiadać
akcji. Forma zbycia posiadanego przez Skarb Pań-
stwa pakietu nie została na dzień dzisiejszy przesą-
dzona. Zbycie pakietu może odbyć się poprzez nieod-
płatne przekazanie akcji województwu śląskiemu,
jednak do chwili obecnej nie wpłynął taki wniosek
ze strony województwa.
Inną formą zbycia pakietu akcji jest ich umorze-
nie. Pakiet akcji posiadany aktualnie przez Skarb
Państwa został objęty na skutek udzielenia pomocy
publicznej w wysokości 12 200 000 zł w 2005 r.
Z uwagi na fakt, iż plan restrukturyzacji spółki bę-
dący niezbędnym elementem udzielonej pomocy pu-
blicznej nie jest w pełni realizowany (m.in. na sku-
tek niewydzielenia ogrodu zoologicznego ze struk-
tur spółki), może zaistnieć konieczność zwrotu uzy-
skanej pomocy i umorzenia akcji Skarbu Państwa.
Skutkowałoby to posiadaniem przez województwo
śląskie 100% akcji spółki.
Obecnie trwają analizy prawne mające na celu
stwierdzenie, czy i ewentualnie kiedy możliwe jest
przekazanie nieodpłatnie akcji objętych w zamian
za udzieloną pomoc publiczną. W przypadku stwier-
dzenia, że akcje nie mogą być przekazane nieodpłat-
nie, zaistnieje konieczność wypracowania innej for-
my zbycia akcji.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tomasza Latosa
w sprawie budowy obwodnicy miasta Żnina
(682)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
wystąpień Pana Marszałka z dnia 20 lutego br.
(SPS-024-682/08 oraz SPS-024-684/08) przekazuję
odpowiedź na zapytania pana posła Tomasza Latosa
z dnia 6 lutego 2008 r., dotyczące projektów indywi-
dualnych Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”.
W odniesieniu do zapytania na temat budowy ob-
wodnicy Żnina w ciągu drogi S5 uprzejmie informu-

ję, że realizacja tej inwestycji przewidywana jest
w ramach odcinka Bydgoszcz–Żnin, znajdującego
się na liście projektów podstawowych.
W odpowiedzi na zapytanie odnoszące się do bu-
dowy drogi ekspresowej S10 uprzejmie informuję, że
lista projektów indywidualnych została przygotowa-
na przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego jako
Instytucję Zarządzającą dla Programu Operacyjne-
go „Infrastruktura i środowisko” na bazie propozy-
cji zgłoszonych przez instytucję pośredniczącą, któ-
rą w przypadku projektów transportowych jest Mi-
nisterstwo Infrastruktury. Wskazany w pytaniu
pana posła Latosa odcinek drogi S10 pomiędzy To-
runiem a Bydgoszczą nie został zgłoszony do MRR
jako propozycja projektu indywidualnego. Jednak
zgodnie z Wytycznymi w zakresie jednolitego syste-
mu zarządzania i monitorowania projektów indywi-
dualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia
6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki
rozwoju minister rozwoju regionalnego może aktu-
alizować listę projektów indywidualnych dwukrot-
nie w ciągu roku – w terminie do 31 lipca i 31 grud-
nia. Aktualizacja odbywa się na wniosek instytucji
pośredniczącej, po weryfikacji propozycji przez
MRR. Pragnę jednak zwrócić uwagę na ograniczoną
pulę środków dostępnych na rozbudowę infrastruk-
tury drogowej w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” na lata 2007–2013.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Mikuła
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie posła Tomasza Latosa
w sprawie pominięcia budowy
Zakładu Unieszkodliwiania Odpadów
Komunalnych „Pałuki” w Wawrzynkach
k. Żnina przy realizacji projektów w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013 (683)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Tomasza Latosa, przesłane
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 20 lutego br.
(znak: SPS-024-683/08), w sprawie pominięcia bu-
dowy Zakładu Unieszkodliwiania Odpadów Komu-
nalnych „Pałuki” w Wawrzynkach k. Żnina przy re-
alizacji projektów w ramach Programu Operacyjne-
go „Infrastruktura i środowisko” pragnę przedsta-
wić następujące wyjaśnienie.
705
Celem przeprowadzonej w styczniu 2008 r. wery-
fikacji było przede wszystkim przeanalizowanie pro-
jektów umieszczonych na listach dla Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko”, opubliko-
wanych w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Pol-
ski” w październiku i listopadzie 2007 r., pod kątem
ich zgodności z kryteriami strategicznymi, dostęp-
ności alokacji finansowej czy też możliwości realiza-
cji w okresie 2007–2015 (zgodnie z zasadą automa-
tycznego anulowania wsparcia unijnego tzw. n+2/
n+3). W szczególności pod uwagę brano strategicz-
ny charakter projektu (wpływ na osiągnięcie celów
priorytetu), stopień wpływu projektu na osiągnięcie
wskaźników programu operacyjnego oraz skalę od-
działywania projektu, zgodnie z kryteriami strate-
gicznymi ujętymi w wytycznych w zakresie jednoli-
tego systemu zarządzania i monitorowania projek-
tów indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 usta-
wy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju.
W zakresie priorytetu II: Gospodarka odpadami
i ochrona powierzchni ziemi utrzymano projekty,
dla których wnioski o dofinansowanie zostały prze-
kazane Komisji Europejskiej w latach 2004–2006,
a które z powodu wyczerpania alokacji na lata 2004–
–2006 nie uzyskały dofinansowania. Ponadto na li-
ście znalazły się jedynie inwestycje dotyczące budo-
wy zakładów termicznego unieszkodliwiania odpa-
dów, o dużej skali oddziaływania i znacznym stop-
niu skomplikowania ze względu na swoje oddziały-
wanie na środowisko przyrodnicze i społeczne, które
wymagają szczególnego monitorowania przygotowa-
nia do realizacji w celu jak najefektywniejszej póź-
niejszej realizacji. Projekt pn. Budowa regionalnego
Zakładu Unieszkodliwiania Odpadów Komunalnych
– Pałuki w miejscowości Wawrzynki, gmina Żnin, ze
względu na swój standardowy, powtarzalny charak-
ter jest rekomendowany do udziału w procedurze
konkursowej.
Chciałabym podkreślić, że procedura konkurso-
wa pozwoli na skierowanie pomocy finansowej na
realizację projektów w najwyższym stopniu przygo-
towanych do realizacji, a w konsekwencji na najefek-
tywniejsze i szybsze wykorzystanie środków unij-
nych. Wszystkie projekty, zarówno te już umieszczo-
ne na liście, jak i biorące udział w konkursie, będą
oceniane według tego samego zestawu kryteriów.
W związku z zatwierdzeniem 6 marca br. przez Ko-
mitet Monitorujący PO IiŚ kryteriów wyboru pro-
jektów niezwłocznie zostaną uruchomione pierwsze
konkursy.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
706
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tomasza Latosa
w sprawie budowy drogi ekspresowej S10 (684)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
wystąpień Pana Marszałka z dnia 20 lutego br.
(SPS-024-682/08 oraz SPS-024-684/08) przekazuję
odpowiedź na zapytania pana posła Tomasza Latosa
z dnia 6 lutego 2008 r., dotyczące projektów indywi-
dualnych Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”.
W odniesieniu do zapytania na temat budowy ob-
wodnicy Żnina w ciągu drogi S5 uprzejmie informu-
ję, że realizacja tej inwestycji przewidywana jest
w ramach odcinka Bydgoszcz–Żnin, znajdującego
się na liście projektów podstawowych.
W odpowiedzi na zapytanie odnoszące się do bu-
dowy drogi ekspresowej S10 uprzejmie informuję,
że lista projektów indywidualnych została przygo-
towana przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
jako Instytucję Zarządzającą dla Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko” na bazie
propozycji zgłoszonych przez instytucję pośredni-
czącą, którą w przypadku projektów transporto-
wych jest Ministerstwo Infrastruktury. Wskazany
w pytaniu pana posła Latosa odcinek drogi S10
pomiędzy Toruniem a Bydgoszczą nie został zgło-
szony do MRR jako propozycja projektu indywidu-
alnego. Jednak zgodnie z Wytycznymi w zakresie
jednolitego systemu zarządzania i monitorowania
projektów indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1
ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach pro-
wadzenia polityki rozwoju minister rozwoju regio-
nalnego może aktualizować listę projektów indy-
widualnych dwukrotnie w ciągu roku – w termi-
nie do 31 lipca i 31 grudnia. Aktualizacja odbywa
się na wniosek instytucji pośredniczącej, po wery-
fikacji propozycji przez MRR. Pragnę jednak
zwrócić uwagę na ograniczoną pulę środków do-
stępnych na rozbudowę infrastruktury drogowej
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko” na lata 2007–2013.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Mikuła
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tomasza Latosa
w sprawie przyszłości Zespołu Szkół Leśnych
w Tucholi (685)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem posła Tomasza Latosa dotyczącym nieprze-
jęcia do prowadzenia przez ministra środowiska Ze-
społu Szkół Leśnych w Tucholi, przesłanym pismem
z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-024-685/08,
uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z postanowieniami porozumienia z dnia
16 lipca 2007 r. zawartego pomiędzy ministrem śro-
dowiska a powiatem tucholskim warunkiem przeję-
cia przez ministra środowiska z dniem 1 stycznia
2008 r. prowadzenia Zespołu Szkól Leśnych w Tu-
choli było m.in. zapewnienie w ustawie budżetowej
na 2008 r., w części 41: Środowisko, środków na fi-
nansowanie działalności tej szkoły. W związku z tym,
iż środki na prowadzenie szkoły nie zostały ujęte
w ustawie budżetowej na 2008 r., w części, której
dysponentem jest minister środowiska, nie ma pod-
staw prawnych do prowadzenia i finansowania szko-
ły w Tucholi.
Ponadto informuję, że środki finansowe przezna-
czone na finansowanie Zespołu Szkół Leśnych w Tu-
choli zostały zabezpieczone w ramach części oświa-
towej subwencji ogólnej (część 82, dział 758, rozdział
75801), którą minister finansów przekazał do dyspo-
zycji organu prowadzącego, tj. do starosty powiatu
tucholskiego.
Zapewnienie środków finansowych w ustawie
budżetowej, a także posiadanie mienia nieruchome-
go i ruchomego są i były warunkiem niezbędnym
w procesie przejmowania wszystkich średnich szkół
leśnych. Pomimo podpisanego porozumienia z dniu
16 lipca 2007 r. ze starostwem powiatowym w Tu-
choli negocjacje nie zakończyły się przejęciem Ze-
społu Szkół Leśnych w Tucholi z ww. powodów.
Obecnie Zespół Szkół Leśnych i Zespół Szkół Li-
cealnych i Agrotechnicznych funkcjonuje na mieniu
Skarbu Państwa w zarządzie Lasów Państwowych
na podstawie umowy użytkowania zawartej pomię-
dzy Starostwem Powiatowym w Tucholi a nadleśni-
czym Nadleśnictwa Tuchola. Tak więc prawo ich
użytkowania przysługuje powiatowi tucholskiemu.
Z informacji podanych przez dyrektora general-
nego Lasów Państwowych wynika, że zgodnie z tre-
ścią § 6 ust. 1 umowy użytkowania zawartej nota-
rialnie pomiędzy zarządem powiatu w Tucholi a dy-
rektorem generalnym LP, w imieniu którego działał
nadleśniczy Nadleśnictwa Tuchola, wypowiedzenie
umowy jest m.in. obwarowane sześciomiesięcznym
okresem wypowiedzenia i może być skuteczne na
koniec roku szkolnego, tj. 31 sierpnia br.

Jedynym rozwiązaniem umożliwiającym przeję-
cie mienia przez ministra środowiska, a następnie
przekazanie szkole leśnej, były działania zmierzają-
ce do rozwiązania ww. umowy na podstawie porozu-
mienia stron w terminie do dnia 31 grudnia 2007 r.,
tak aby umożliwić przekazanie mienia ruchomego
i nieruchomego w użytkowanie Zespołowi Szkół Le-
śnych w Tucholi. Niestety działania starostwa w tym
zakresie nie wyszły poza sferę deklaracji. Nie doko-
nało oficjalnego złożenia oświadczenia woli rozwiąza-
nia umowy użytkowania na ręce nadleśniczego Nad-
leśnictwa Tuchola, co w konsekwencji uniemożliwiło
mi podjęcie stosownych działań w tej sprawie.
Podsumowując, przy braku mienia i środków na
prowadzenie Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi,
stwierdzam, że nie doszło do zrealizowania postano-
wień ww. porozumienia, a co za tym idzie do przeję-
cia i prowadzenia szkoły leśnej.
Być może wpływ na to miały zobowiązania sta-
rostwa tucholskiego w stosunku do Wyższej Szkoły
Zarządzania Środowiskiem, która bezpłatnie funk-
cjonuje na mieniu Skarbu Państwa, doprowadzając
tym samym do uszczuplenia majątku publicznego.
Starostwo nie przedstawiło dokumentów stwierdza-
jących rozwiązanie umowy z Wyższą Szkołą Zarzą-
dzania Środowiskiem, co dodatkowo komplikowało
sprawę. Funkcjonowanie tego podmiotu na mieniu
Skarbu Państwa budzi wiele zastrzeżeń prawnych,
które muszą zostać niezwłocznie uregulowane. Wąt-
pliwości, o których mowa, nie sposób było rozstrzy-
gnąć do 31 grudnia 2007 r.
W związku z powyższym (dwukrotnie) zapropo-
nowałem Starostwu Powiatowemu w Tucholi podpi-
sanie aneksu do porozumienia z dnia 16 lipca 2007 r.,
zmieniającego datę przejęcia Zespołu Szkół Leśnych
w Tucholi z 1 stycznia 2008 na 1 stycznia 2009 r.
Zadeklarowałem, w okresie przygotowawczym
do przejęcia Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi, za-
pewnienie możliwości uczestnictwa dyrektora szko-
ły i kadry pedagogicznej do udziału we wszystkich
formach doskonalenia zawodowego organizowanych
dla szkół leśnych prowadzonych przeze mnie od 1
stycznia 2008 r., a także do kontynuowania współ-
pracy Lasów Państwowych ze szkołą w zakresie
praktycznej nauki zawodu na dotychczasowych za-
sadach. Niestety, propozycja ta została przez staro-
stwo w Tucholi dwukrotnie odrzucona.
Proces negocjacyjny z każdym starostwem pro-
wadzony był indywidualnie z uwagi na zróżnicowa-
ną sytuację formalnoprawną szkół. W porozumieniu
zawarte były warunki konieczne do wypełnienia
przez wszystkie starostwa przekazujące szkoły.
Pragnę podkreślić, iż dyrektor i pracownicy De-
partamentu Edukacji i Promocji Zrównoważonego
Rozwoju (departamentu odpowiedzialnego za proces
przejmowania średnich szkół leśnych) odbyli o wiele
więcej spotkań poświęconych omawianej kwestii za-
równo w starostwie tucholskim, jak i w szkole,
a także w ministerstwie, niż miało to miejsce w przy-
padku innych starostw. Rozmowy te od początku
707
były niełatwe. Starostwo wielokrotnie prezentowało
różne stanowiska, co dodatkowo utrudniało porozu-
mienie. Zespół Szkół Leśnych w Tucholi nie jest je-
dyną nieprzejętą szkołą leśną. Ustawa o systemie
oświaty nie nakłada obowiązku przejmowania szkół
leśnych, lecz daje taką możliwość na drodze porozu-
mienia stron, którego w tym przypadku zabrakło ze
strony starostwa.
Wyrażam jednak zadowolenie, że prawie 2-letni
proces negocjacyjny zakończył się przejęciem 10 śred-
nich szkół leśnych, dla których minister środowiska
jest organem prowadzącym od 1 stycznia 2008 r.
Przejęte i prowadzone obecnie szkoły leśne od za-
wsze były i są największymi centrami edukacji le-
śnej w Polsce. Z uwagi na swoje położenie geogra-
ficzne i bogatą historię kształcą leśników na bardzo
wysokim poziomie. Szkoły te, dysponując dużą licz-
bą miejsc w internatach, umożliwiają naukę mło-
dzieży z każdej części kraju.
W Polsce istnieje wiele placówek szkolnych, w któ-
rych prowadzi się kształcenie w zawodzie np. tech-
nika leśnika. Niestety, często nie dysponują one wy-
specjalizowaną kadrą pedagogiczną, pod okiem któ-
rej powinno odbywać się kształcenie w zakresie
przedmiotów i praktycznej nauki zawodu. Położenie
tych placówek często uniemożliwia odbywanie prak-
tyk w lesie, czego wynikiem jest słabe przygotowa-
nia do pracy zawodowej w strukturach Lasów Pań-
stwowych.
Wyrażam pogląd, iż organy prowadzące te szkoły
powinny zrezygnować z kształcenia w specjalno-
ściach leśnych, wprowadzając w to miejsce inne za-
wody.
W odniesieniu do szkół potocznie nazywanych
„leśnymi” nie będą podejmowane dalsze działania
zmierzające do ich przejęcia. Tym samym proces
przejmowania średnich szkół leśnych uważam za za-
kończony.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tomasza Latosa
w sprawie powołania z dniem 1 kwietnia 2008 r.
nowej spółki PKP Przewozy Międzywojewódzkie
(686)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem Pana Posła Tomasza Latosa (Nr SPS-024-
708
686/08 z dnia 20 lutego 2008 r.) w sprawie powoła-
nia nowej spółki PKP Przewozy Międzywojewódz-
kie, uprzejmie informuję, że odpowiedź w powyższej
sprawie została już udzielona pismem Nr TK2-0701-
-6/08 z dnia 20 lutego 2008 r., w związku ze zgłoszo-
nym przez Pana Posła takim pytaniem na 8.posie-
dzeniu Sejmu RP w dniu 6 lutego 2008 r. w trakcie
debaty nad projektem ustawy o transporcie kolejo-
wym.
Odpowiadając na zgłoszone na 8. posiedzeniu
Sejmu w dniu 6 lutego 2008 r. w trakcie debaty nad
projektem ustawy o zmianie ustawy o transporcie
kolejowym pytanie pana posła Tomasza Latosa
w sprawie tworzenia spółki Przewozy Międzywoje-
wódzkie, uprzejmie wyjaśniam.
Resort infrastruktury przygotował zmianę przy-
jętej przez Radę Ministrów w roku ubiegłym „Stra-
tegii dla transportu kolejowego do roku 2013” w czę-
ści dotyczącej funkcjonowania kolejowych regional-
nych przewozów pasażerskich. Jako pilne i koniecz-
ne uznano oddłużenie spółki PKP Przewozy Regio-
nalne sp. z o.o. poprzez dokonanie rekompensaty
z tytułu niepokrytych strat, jakie spółka poniosła
w związku ze świadczeniem pasażerskich usług
przewozowych w ramach wykonywania obowiązku
usług publicznych w okresie 1 października 2001 r.
do 30 kwietnia 2004 r.
Źródłem oddłużenia PKP PR będą środki z po-
datku akcyzowego od paliw silnikowych przewidzia-
ne w art. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o finan-
sowaniu infrastruktury transportu lądowego na bu-
dowę, przebudowę, remonty, utrzymanie, ochronę
i zarządzanie infrastrukturą transportu lądowego.
Dlatego w celu pełnego sfinansowania programu in-
westycyjnego realizowanego przez zarządcę infra-
struktury (PLK SA) budżet państwa udzieli pożycz-
ki PKP SA, która zostanie przekazana PLK SA na
budowę, przebudowę, remonty, utrzymanie i zarzą-
dzanie infrastrukturą. Pożyczka ta będzie spłacona
udziałami PKP PR i akcjami PLK SA. Docelowo
udziały PKP PR zostaną przeniesione na samorządy
województw.
Dokonane w ten sposób usamorządowienie kole-
jowych przewozów regionalnych ma przede wszyst-
kim na celu skupienie na poziomie samorządu
wszystkich podstawowych funkcji związanych z re-
alizacją zadań przewozowych, tj. organizatora prze-
wozów, wykonawcy i dofinansowującego przewozy
o charakterze publicznym.
W przedstawionej koncepcji przyjęto, że usamo-
rządowienie zostanie poprzedzone wydzieleniem ze
spółki PKP PR składników majątku służących do
obsługi przewozów międzywojewódzkich i między-
narodowych i wniesieniem tych składników do PKP
Intercity SA na zasadzie art.529 § 1 pkt 4 Kodeksu
spółek handlowych. Taki podział spółki ma na celu
pozostawienie w PKP PR tego rodzaju działalności,
co do którego samorządy województw, jako przyszli
właściciele, będą posiadały tytuł do jej dofinansowy-
wania. Natomiast spółka PKP Intercity SA rozsze-
rzy swoją ofertę, o pociągi międzywojewódzkie uru-
chamiane dotychczas przez PKP PR.
Tak więc potwierdzam, że PKP Przewozy Regio-
nalne sp. z o.o. będą spółką samorządową, według
przyjętego przez nas harmonogramu, jeszcze w tym
roku. Natomiast nie jest prawdziwa informacja, że
powstanie od 1 kwietnia 2008 r. spółka PKP Prze-
wozy Międzywojewódzkie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Kulasa
w sprawie świadczeń emerytalnych
dla pracowników służb ochrony (687)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 20 lutego br., znak: SPS-024-687/08,
przy którym przesłana została interpelacja pana po-
sła Jana Kulasa w sprawie świadczeń emerytalnych
dla pracowników służb ochrony, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje:
Z dniem 1 stycznia 1999 r. weszła w życie refor-
ma systemu emerytalnego, która została uregulo-
wana przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn.
zm.). Celem reformy było zastąpienie uprzednio
funkcjonującego systemu emerytalnego, będącego
systemem repartycyjnym, opartym na umowie po-
koleniowej, systemem uwzględniającym zmiany za-
sad gospodarki rynkowej oraz zmiany demograficz-
ne. Wobec zmian gospodarczych oraz demograficz-
nych uprzednio funkcjonującemu systemowi emery-
talnemu groziło załamanie. Zachowanie tego syste-
mu prowadziłoby do załamania finansów publicz-
nych bądź znacznego wzrostu podatków albo skła-
dek na ubezpieczenie społeczne.
W zreformowanym systemie emerytalnym utrzy-
mano dotychczasowe uprawnienia emerytalne dla
ubezpieczonych urodzonych przed dniem 1 stycznia
1949 r. W systemie tym przyjęto, że docelowo upraw-
nienia do emerytur będą przysługiwały wszystkim
ubezpieczonym według jednolitych zasad.
Emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po
dniu 31 grudnia 1948 r. będą zależały jedynie od
osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego
wynoszącego obecnie w przypadku kobiet 60 lat,
a w przypadku mężczyzn 65 lat. W systemie emery-
talnym zachowane zostały uprawnienia do wcze-

śniejszych emerytur dla ubezpieczonych urodzonych
przed dniem 1 stycznia 1949 r. oraz przez okres
przejściowy dla niektórych ubezpieczonych, urodzo-
nych po dniu 31 grudnia 1948 r., a przed dniem 1
stycznia 1969 r., w tym pracowników wykonują-
cych prace kwalifikowane w dotychczasowych prze-
pisach jako zatrudnienie w szczególnych warun-
kach lub szczególnym charakterze, którzy mają za
sobą stosunkowo długi okres opłacania składek na
ubezpieczenie społeczne i zbliżają się do wieku eme-
rytalnego.
Z tym że w przypadku pracowników urodzonych
po dniu 31 grudnia 1948 r., a przed dniem 1 stycznia
1969 r., w tym pracowników wykonujących prace
kwalifikowane w dotychczasowych przepisach jako
zatrudnienie w szczególnych warunkach lub szcze-
gólnym charakterze, emerytury te przysługują ubez-
pieczonym, jeżeli nie przystąpili do otwartego fundu-
szu emerytalnego albo złożą wniosek o przekazanie
środków zgromadzonych na rachunku w otwartym
funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych, na dochody budżetu pań-
stwa oraz do dnia 31 grudnia 2008 r. spełnią określo-
ne warunki do uzyskania emerytury.
Dla celów ustalania uprawnień emerytalnych za
pracowników zatrudnionych w szczególnych warun-
kach uważa się pracowników zatrudnionych przy
pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz
o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających
wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na
bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach,
w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone
na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku eme-
rytalnego pracowników zatrudnionych w szczegól-
nych warunkach lub w szczególnym charakterze
(Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz.43, z późn. zm.).
Przepisy rozporządzenia stosuje się do pracowni-
ków wykonujących prace w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze wymienione w roz-
porządzeniu oraz w wykazach stanowiących załącz-
nik do rozporządzenia.
Jeżeli chodzi o pracowników ochrony, to nie zo-
stali oni objęci regulacjami dotyczącymi pracowni-
ków wykonujących prace w szczególnych warunkach
lub szczególnym charakterze.
W zawiązku z tym pracownicy ochrony objęci są
uprawnieniami emerytalnymi na zasadach po-
wszechnych obowiązujących w zreformowanym sys-
temie emerytalnym. Należy podkreślić, iż jednym
z założeń reformy emerytalnej było stopniowe likwi-
dowanie możliwości wcześniejszego przechodzenia
na emeryturę.
Emerytura jest świadczeniem kierowanym do
ubezpieczonych, którzy z racji ukończenia określo-
nego wieku, starości zaprzestają aktywności zawo-
dowej. Funkcją emerytury jest zapewnienie docho-
dów osobom w podeszłym wieku, które właśnie z ra-
cji osiągniętego wieku i pozostawania przez co naj-
mniej wymagany okres w ubezpieczeniu społecznym
709
zaprzestają aktywności zawodowej. Jest ona świad-
czeniem o charakterze ubezpieczeniowym.
Należy także wskazać na zasadę przyjętą w zre-
formowanym systemie ubezpieczeń społecznych, iż
stopa procentowa składki emerytalnej jest jednako-
wa dla wszystkich ubezpieczonych niezależnie od
zagrożeń wynikających z warunków wykonywanej
pracy oraz możliwości nabywania prawa do emery-
tury w obniżonym wieku.
Uprawnienia do wcześniejszych emerytur nie mają
odzwierciedlenia ani w wysokości składki emerytal-
nej, ani w długości okresu opłacania tej składki.
Przyznanie preferencyjnych uprawnień emerytal-
nych pracownikom ochrony mogłoby jedynie spowo-
dować destabilizację systemu ubezpieczeń społecz-
nych, a także eskalację żądań różnych grup ubezpie-
czonych, którzy z tych uprawnień nie skorzystają,
a będą oczekiwać takich samych uprawnień.
Działania takie byłyby sprzeczne z wprowadzoną
w 1999 r. reformą emerytalną mającą na celu wyga-
szanie uprawnień do wcześniejszych emerytur dla
ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia
1948 r., a przed dniem 1 stycznia 1969 r. oraz usta-
nowieniem emerytur pomostowych.
Po dniu 31 grudnia 2008 r. ubezpieczeni urodze-
ni po dniu 31 grudnia 1948 r., a przed dniem 1 stycz-
nia 1969 r. obok utrzymanych przez okres przejścio-
wy uprawnień do wcześniejszych emerytur na do-
tychczasowych zasadach będą mogli nabywać
uprawnienia do wcześniejszej emerytury z tytułu
zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szcze-
gólnym charakterze jedynie w ramach emerytur po-
mostowych.
Z przedstawionych powodów nie znajduję uza-
sadnienia do podejmowania działań w kierunku ob-
jęcia pracowników ochrony preferencyjnymi upraw-
nieniami emerytalnymi w stosunku do pozostałych
ubezpieczonych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Roberta Telusa
i Dariusza Seligi
w sprawie budowy w okolicach miasta Opoczna
dworca kolejowego na Centralnej
Magistrali Kolejowej (688)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie nr SPS-024-688/08 z dnia 20 lutego
710
2008 r. posłów Roberta Telusa i Dariusza Seligi
w sprawie budowy w okolicach miasta Opoczna
dworca kolejowego na Centralnej Magistrali Kolejo-
wej, uprzejmie informuję, że realizowana obecnie
modernizacja linii CMK ma na celu osiągnięcie pa-
rametrów technicznych umożliwiających prowadze-
nie na tej linii pociągów z prędkością V=300 km/h.
Podjęte działania, jak i założenia o realizacji mo-
dernizacji linii do dużych prędkości są spójne zarów-
no ze „Strategią rozwoju infrastruktury kolejowej
przyjętej na lata 2007–2013, jak i polityką transpor-
tową na lata dalsze.
Ogłoszenie przetargu na wykonanie „Studium
wykonalności” dla linii E65- Południe dla odcinka
Warszawa–Kraków–Katowice–Zwardoń/Zebrzydo-
wice–granica państwa, w który również wpisuje się
linia CMK, planowane jest w pierwszym kwartale
2008 r.
W ramach „Studium wykonalności” przedsta-
wione zostaną koncepcje modernizacyjne przebudo-
wy infrastruktury kolejowej we wszystkich elemen-
tach linii CMK, z głęboką modyfikacją „linii dojaz-
dowych” lub budową nowych wraz z wyposażeniem
zmodernizowanej linii w urządzenia techniczne po-
zwalające prowadzić ruch pociągów z dużymi pręd-
kościami. Koncepcje lokalizacyjne będą również
określały warunki budowy nowych lub moderniza-
cję istniejących stacji/mijanek oraz przebudowy po-
łączeń z liniami kolejowymi. Koncepcje programo-
wo-przestrzenne przebudowy tej linii konsultowane
będą ze wszystkimi zainteresowanymi stronami,
a zgłaszane wnioski i postulaty zostaną wnikliwie
przeanalizowane przez wykonawców „Studium wy-
konalności” i PKP PLK S.A.
W tej sytuacji, mając na względzie dotychczasowe
zainteresowanie oraz zaangażowanie władz samo-
rządowych i społeczności lokalnych na rzecz budowy
dworca kolejowego w Opocznie, należy oczekiwać do-
brej współpracy władz samorządowych z wykonawca-
mi „Studium wykonalności”, a po wyborze opcji mo-
dernizacji linii CMK udziału samorządów w finanso-
waniu infrastruktury dla obsługi pasażerów.
Przyznawane bowiem środki unijne dla projektów
dotyczących modernizacji linii kolejowych nie obejmu-
ją kosztów budowy infrastruktury dojazdowej oraz in-
frastruktury użyteczności publicznej dla obsługi po-
dróżnych, takich jak dworce i przystanki osobowe.
Odnosząc się do zadanych pytań, informuję, iż na
obecnym etapie nie jest możliwe udzielenie odpowie-
dzi w przedmiotowej sprawie. Projekty tego rodzaju
nie były realizowane dotychczas w Polsce i z tego
względu żadne decyzje nie mogą być podejmowane
do czasu wypracowania koncepcji modernizacji linii
CMK, której opracowanie przewidziano w III kwar-
tale 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie posła Waldemara Wrony
w sprawie budowy w miastach i gminach:
Końskie, Stąporków, Kielce, Smyków,
Radoszyce, Słupia Konecka, Fałków,
Gowarczów, Mniów, Miedziana Góra,
Morawica, Strawczyn w woj. świętokrzyskim
boisk ze sztuczną murawą i oświetleniem
w ramach zapowiedzianej w exposé premiera
Donalda Tuska realizacji narodowego
programu „Boisko w mojej gminie” (689)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posła na Sejm RP Waldemara Wrony,
przekazane pismem z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn.
SPS-024-689/08), w sprawie budowy w miastach
i gminach: Końskie, Stąporków, Kielce, Smyków,
Radoszyce, Słupia Konecka, Fałków, Gowarczów,
Mniów, Miedziana Góra, Morawica, Strawczyn w woj.
świętokrzyskim boisk ze sztuczną murawą i oświe-
tleniem w ramach zapowiedzianej w exposé premie-
ra Donalda Tuska realizacji narodowego programu
„Boisko w mojej gminie”, uprzejmie informuję, że
w Ministerstwie Sportu i Turystyki opracowano
program budowy ogrodzonych i oświetlonych kom-
pleksów sportowych, obejmujących m.in.: boisko pił-
karskie do mini piłki nożnej, boisko wielofunkcyjne
(piłka siatkowa i koszykowa) i zaplecze szatniowo-
-sanitarne.
W dniu 22 lutego 2008 r. odbyła się uroczysta in-
auguracja inauguracji programu budowy boisk wie-
lofunkcyjnych „Moje Boisko – Orlik 2012”.
Wstępny koszt budowy kompleksu wynosi około
1 mln zł. Zadanie dofinansowywane będzie przez
Ministerstwo Sportu i Turystyki w wysokości do
333 tys. zł (nie więcej niż 33% wartości kosztoryso-
wej). Pozostałe koszty pokryją urzędy marszałkow-
skie (w 1/3) i jednostki samorządu terytorialnego
(również w 1/3) uczestniczące w programie.
W bieżącym roku Ministerstwo Sportu i Tury-
styki przeznaczy na program kwotę ok. 180 mln zł.
Podstawowe kryteria, które będą stosowane przy
wyborze projektów, to wykonanie zadania zgodnie
z programem funkcjonalno-użytkowym projektu
Ministerstwa Sportu i Turystyki oraz zakończenie
budowy do 31 grudnia 2008 r.
Formularz wniosku wraz z zasadami jego wypeł-
niania, wizualizacja oraz kontakt do osoby zajmują-
cej się niniejszym programem w Departamencie In-
frastruktury Sportowej będą dostępne na stronie
internetowej ministerstwa.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Waldemara Wrony
w sprawie projektu „Kompleksowa
informatyzacja Świętokrzyskiego
Centrum Matki i Noworodka Szpitala
Specjalistycznego w Kielcach” (690)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-690/
08) przekazującego zapytanie Posła na Sejm RP
Pana Waldemara Wrony w sprawie projektu: Kom-
pleksowa informatyzacja Świętokrzyskiego Cen-
trum Matki Noworodka Szpitala Specjalistycznego
w Kielcach pragnę uprzejmie poinformować, iż
przedmiotowy wniosek pomimo umieszczenia na li-
ście rankingowej z powodu ograniczonej puli środ-
ków finansowych przeznaczonych na powyższy cel
nie został rekomendowany do przydzielenia dofinan-
sowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Teresy Wargockiej,
Henryka Kowalczyka
i Krzysztofa Tchórzewskiego
w sprawie rozbudowy drogi krajowej nr 50
na odcinku przebiegającym przez miejscowość
Stanisławów w powiecie mińskim (693)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pani poseł Teresy Wargockiej oraz panów
posłów Henryka Kowalczyka i Krzysztofa Tchó-
rzewskiego z dnia 4 lutego 2008 r., przekazanego
przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-024-
-693/08, w sprawie modernizacji drogi krajowej
nr 50 na odcinku przebiegającym przez Stanisła-
wów, uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Dla przedmiotowego odcinka drogi krajowej
nr 50 prowadzone są prace projektowe pod kątem
dostosowania jej do właściwych parametrów tech-
nicznych zapewniających m.in. odpowiednie warun-
ki bezpieczeństwa ruchu kołowego. Prowadzone
711
prace projektowe uwzględniają zarówno znaczny
udział ruchu pojazdów ciężkich, jak i ruch pieszy na
fragmentach sąsiadujących z terenami zabudowa-
nymi. Przedmiotowy projekt obejmuje w szczególno-
ści rozbudowę odcinka drogi krajowej nr 50 przecho-
dzącego przez Stanisławów. Prowadzone prace doty-
czące fragmentu tej drogi pomiędzy skrzyżowania-
mi z drogą wojewódzką nr 637, w szczególności ana-
lizy funkcjonalno-ruchowe oraz ekonomiczne, nie
wykazały koniczności budowy w chwili obecnej ob-
wodnicy Stanisławowa. Wynika to m.in. z uwarun-
kowań przestrzennych istniejącego zagospodarowa-
nia Stanisławowa. Należy bowiem zauważyć, iż wy-
stępująca po wschodniej stronie drogi krajowej nr 50
zabudowa stanowi znikomy procent terenów inwe-
stycyjnych miejscowości. Ponadto obecne granice
pasa omawianej drogi, zagospodarowanie tego pasa,
jak również usytuowanie przyległej zabudowy gwa-
rantują możliwość:
— rozbudowy obecnych urządzeń drogowych do
parametrów odpowiadających klasie drogi głównej
ruchu przyspieszonego GP,
— prowadzenia ruchu pieszego i rowerowego,
— zabezpieczenia przyległej zabudowy przed ha-
łasem (poprzez realizację ekranów akustycznych).
W ocenie resortu infrastruktury jako bardziej
uzasadniona wydaje się budowa obwodnicy w ciągu
drogi wojewódzkiej nr 637. Należy bowiem zauwa-
żyć, iż istniejąca droga wojewódzka przechodzi przez
środek miasta, a ruch na niej według generalnego
pomiaru ruchu w 2005 r. jest porównywalny do ru-
chu na drodze krajowej nr 50 przechodzącej po
wschodniej stronie miasta. Jednakże należy zauwa-
żyć, iż zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 16 grud-
nia 2005 r. o finansowaniu infrastruktury transpor-
tu lądowego (Dz. U. z 2005 r. Nr 267, poz. 2251,
z późn. zm.), w odniesieniu do dróg wojewódzkich
zadania w zakresie finansowania budowy, przebudo-
wy, remontu, utrzymania i ochrony dróg oraz zarzą-
dzania nimi finansowane są przez samorząd woje-
wództwa.
Odpowiadając na drugie pytanie zawarte w wy-
stąpieniu, należy zauważyć, iż zgodnie z przepisem
art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szcze-
gólnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji
w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2003 r. Nr 80,
poz. 721, z późn. zm.), właściwy zarządca drogi skła-
da wniosek o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji
drogi po uzyskaniu opinii właściwych miejscowo za-
rządu województwa, zarządu powiatu oraz wójta
(burmistrza, prezydenta miasta). Zatem należy za-
uważyć, że zarządca drogi nie może złożyć wniosku
w sprawie ustalenia lokalizacji drogi wojewodzie lub
staroście bez uzyskania opinii właściwych miejsco-
wo organów jednostek samorządu terytorialnego.
Jedynie w wyjątkowej sytuacji, gdy opinia taka nie
zostanie wydana w terminie 14 dni od dnia zwróce-
nia się o jej wyrażenie, wniosek może być złożony.
W takim przypadku przyjęto w ustawie domniema-
nie, iż organy samorządu terytorialnego nie mają
712
żadnych zastrzeżeń do składanego wniosku i w peł-
ni akceptują jego założenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie budowy drogi ekspresowej S5
na odcinku Żnin–Gniezno (694)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania Pana Posła Andrzeja Walkowiaka z dnia
6 lutego 2007 r., przekazanego przy piśmie z dnia 20
lutego 2008 r., znak: SPS-024-694/08, w sprawie bu-
dowy drogi ekspresowej S5 na odcinku Nowe Ma-
rzy–Poznań uprzejmie przekazuję następujące in-
formacje.
Droga ekspresowa S5 została uznana za kluczową
inwestycję w związku z przyznanym Polsce i Ukra-
inie prawem organizacji Mistrzostw Europy w Piłce
Nożnej w 2012 r. W związku z tym w przyjętym przez
Radę Ministrów dniu 25 września 2007 r. Programie
Budowy Dróg Krajowych na lata 2008–2012 zapropo-
nowano przyspieszenie terminów realizacji przed-
miotowej drogi na następujących odcinkach: Nowe
Marzy–Bydgoszcz, Bydgoszcz–Żnin, Żnin–Gniezno,
Gniezno–Poznań (węzeł Kleszczewo).
Odcinek od Nowych Marz do miejscowości Żnin
oraz odcinek Gniezno–Poznań znajdują się na li-
ście podstawowej projektów indywidualnych Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” z planowanym terminem zakończenia w roku
2011. Jednakże z uwagi na duże potrzeby w zakre-
sie budowy i przebudowy autostrad i dróg ekspre-
sowych w Polsce, w stosunku do ograniczonych
środków finansowych, tylko wybrane zadania
mogą być zrealizowane dzięki wsparciu unijnemu
w okresie programowania 2007–2013. Na liście
projektów indywidualnych PO IiŚ na lata 2007–
–2013 wśród projektów rezerwowych umieszczona
została budowa odcinka Żnin–Gniezno z planowa-
nym terminem zakończenia w 2012 r., co w konse-
kwencji oznacza możliwość dofinansowania kosz-
tów budowy z funduszy unijnych.
Jednocześnie informuję, że odcinki od Nowych
Marz do Gniezna są w chwili obecnej na etapie
wstępnych prac projektowych. Zostało dla nich opra-
cowane studium techniczno-ekonomiczne, które na-
stępnie było przedmiotem rozpatrywania przez Ko-
misję Oceny Przedsięwzięć Inwestycyjnych działają-
cą przy Generalnym Dyrektorze Dróg Krajowych
i Autostrad. Przewiduje się, że w pierwszym kwarta-
le 2008 r. zostaną skierowane do właściwych woje-
wodów wnioski o wydanie decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzię-
cia oraz decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi. Uzy-
skanie tych decyzji w 2008 r. pozwoli na rozpoczęcie
prac w roku 2009.
Z kolei odcinek Gniezno–Poznań posiada już de-
cyzję o ustaleniu lokalizacji drogi. Przewidywany
termin uzyskania pozwolenia na budowę to III
kwartał 2008 r., zatem na tym odcinku również bu-
dowa może zostać rozpoczęta w 2009 r. po przepro-
wadzeniu procedury przetargowej.
Biorąc pod uwagę obecny stopień zaawansowa-
nia prac na przedmiotowych odcinkach, należy
wskazać, iż w chwili obecnej wskazany w Programie
Budowy Dróg Krajowych na lata 2008–2012 termin
zakończenia realizacji tej drogi nie jest zagrożony.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Kochanowskiego
w sprawie braku odpowiedzi na postanowienie
Samorządowego Kolegium Odwoławczego
w Gorzowie Wlkp. z dnia 19 stycznia 2005 r.
(696)
Panie Marszałku! W związku z wystąpieniem
Pana Posła Jana Kochanowskiego w sprawie wnio-
sku pani Marii Burkiewicz dotyczącego stwierdze-
nia nieważności decyzji naczelnika gminy Słońsk
z dnia 20 lipca 1995 r. (znak: 6040-13/75), na podsta-
wie której przejęto na rzecz Skarbu Państwa gospo-
darstwo rolne o powierzchni 3,63 ha położone we
wsi Słońsk, uprzejmie wyjaśniam co następuje.
Podstawę prawną przejęcia przedmiotowego go-
spodarstwa rolnego na rzecz Skarbu Państwa stano-
wił przepis art. 9 i 31 ustawy z dnia 29 maja 1974 r.
o przekazywaniu gospodarstw rolnych na własność
państwa za rentę i spłaty pieniężne (Dz. U. z 1974 r.
Nr 21, poz. 118).
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gorzo-
wie Wielkopolskim po rozpatrzeniu przedmiotowej
sprawy postanowieniem z dnia 19 maja 2005 r.

(znak: SKO/398/G/04) na podstawie art. 65 § 1 Ko-
deksu postępowania administracyjnego przekazało
wniosek pani Marii Burkiewicz do rozpatrzenia mi-
nistrowi rolnictwa i rozwoju wsi.
Z uwagi na konieczność uzupełnienia akt sprawy
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi zwróciło się
do pani Marii Burkiewicz z prośbą o nadesłanie bra-
kujących dokumentów m.in. o akt własności do prze-
jętej nieruchomości. Ponadto ministerstwo zwróciło
się do Lubelskiego Urzędu Wojewódzkiego w Gorzo-
wie Wielkopolskim o przesłanie informacji, czy od
dnia 18 sierpnia 2004 r. nastąpiły zmiany w stanie
prawnym przedmiotowej nieruchomości.
Po otrzymaniu żądanych dokumentów sprawa
zostanie niezwłocznie rozstrzygnięta, a o sposobie
jej załatwienia powiadomię Pana Marszałka odręb-
nym pismem.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie posła Romana Koseckiego
w sprawie Stadionu Skry w Warszawie (697)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posła na Sejm RP Romana Koseckiego,
przekazane pismem z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn.
SPS-024-697/08), w sprawie Stadionu Skra w War-
szawie, uprzejmie informuję, iż Ministerstwo Sportu
i Turystyki potwierdza potrzebę budowy na terenie
Warszawy stadionu lekkoatletycznego o standardzie
światowym, spełniającego wymogi Międzynarodo-
wej Federacji Sportowej do organizacji imprez spor-
towych rangi mistrzowskiej.
Jedną z lokalizacji takiego strategicznego dla
sportu polskiego, otwartego obiektu lekkoatletycz-
nego mogłyby być tereny obecnego Stadionu Skra
w Warszawie.
Ministerstwo Sportu i Turystyki stara się wspie-
rać w jak największym stopniu zamierzenia inwe-
stycyjne o szczególnym znaczeniu dla sportu, reko-
mendowane przez polskie związki sportowe, ze środ-
ków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej.
Do tej pory nie wpłynął do ministerstwa wniosek
od jednostki będącej prawnym dysponentem tego te-
renu w przedmiocie planowanych na nim inwestycji
sportowych, z poparciem Polskiego Związku Lekkiej
Atletyki.
Jeżeli samorząd miasta przedstawi ministerstwu
plany zagospodarowania terenu Stadionu Skra w za-
713
kresie zlokalizowania na nim obiektu o funkcji lek-
koatletycznej (z określeniem szacunkowych kosztów
budowy) i zgłosi gotowość podjęcia się realizacji tego
przedsięwzięcia inwestycyjnego – ministerstwo po-
traktuje to zadanie priorytetowo i rozważy możli-
wość jego dofinansowania w ramach „Programu in-
westycji o szczególnym znaczeniu dla sportu”.
Jednocześnie informuję, że z uwagi na bardzo
duże zobowiązania umowne na lata 2008–2010, wy-
nikające z zaplanowanej kontynuacji zadań przyję-
tych do dofinansowania ze środków Funduszu Roz-
woju Kultury Fizycznej w latach ubiegłych, ewentu-
alna pomoc finansowa w zrealizowaniu tej inwesty-
cji będzie mogła być udzielona po roku 2010.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie posła Romana Koseckiego
w sprawie budowy basenu olimpijskiego
dla Akademii Wychowania Fizycznego
w Warszawie (698)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posła na Sejm RP Romana Koseckiego,
przekazane pismem z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn.
SPS-024-698/08), w sprawie budowy basenu olim-
pijskiego dla Akademii Wychowania Fizycznego
w Warszawie, uprzejmie informuję, że Minister-
stwo Sportu i Turystyki potwierdza pilną potrzebę
budowy na terenie AWF Warszawa krytej pływalni
wielozadaniowej (z niecką 50-metrową) dla potrzeb
utworzenia Pływackiego Centrum Szkolenia Olim-
pijskiego.
Omawianemu przedsięwzięciu inwestycyjnemu
została nadana ranga inwestycji strategicznej dla
rozwoju dyscyplin pływackich w Polsce, co znajduje
potwierdzenie w zatwierdzonym „Programie rozwo-
ju inwestycji o szczególnym znaczeniu dla sportu do
roku 2012”.
Obiekt sportowy, poza swoimi funkcjami wiodą-
cymi, jakimi są: szkolenie i treningi kadry narodo-
wej Polskiego Związku Pływackiego i zawodników
Akademickiego Centrum Szkolenia Sportowego, bę-
dzie służył również jako baza dla realizacji zadań
dydaktyczno-naukowych oraz szkolenia młodzieży
warszawskich klubów sportowych i prowadzenia za-
jęć rekreacyjnych dla mieszkańców Warszawy.
Biorąc pod uwagę ten wielozadaniowy charakter
obiektu, sfinansowanie budowy wymaga partycypa-
714
cji w kosztach jej realizacji zarówno ze strony Mini-
sterstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego, jak i samo-
rządu terytorialnego.
Zaliczając przedmiotowe przedsięwzięcie inwe-
stycyjne do priorytetów inwestycyjnych, minister-
stwo deklaruje zaprogramowanie dofinansowania
jego realizacji ze środków Funduszu Rozwoju Kul-
tury Fizycznej w latach 2008–2011 w ramach pro-
gramu inwestycji o szczególnym znaczeniu dla spor-
tu w wysokości 50% wartości kosztorysowej części
sportowej obiektu.
Ze swej strony pragnę zapewnić, że będę wspierał
starania Akademii Wychowania Fizycznego w War-
szawie, jako inwestora tego przedsięwzięcia, w pozy-
skaniu wstępnie deklarowanego przez resort nauki
i samorząd terytorialny udziału finansowego w re-
alizacji omawianej inwestycji, podejmując stosowne
rozmowy w tej kwestii z ministrem nauki i szkolnic-
twa wyższego oraz prezydentem miasta stołecznego
Warszawy.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie możliwości utworzenia w Lesznie
Zakładu Linii Kolejowych PKP (699)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie nr SPS-024-699/08 z dnia 20 lutego 2008 r.
posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego w sprawie
możliwości utworzenia w Lesznie Zakładu Linii Ko-
lejowych PKP, uprzejmie wyjaśniam, że aktualnie
wdrażany jest przez PKP Polskie Linie Kolejowe SA
program oszczędnościowy, którego jednym z ele-
mentów jest optymalizacja struktury organizacyjnej
zakładów linii kolejowych. W szczególności dotyczy
to weryfikacji istniejących sekcji eksploatacji zmie-
rzającej do konsolidacji małych sekcji, a w dalszej
perspektywie zmniejszenia również liczby zakładów
linii kolejowych w strukturze organizacyjnej za-
rządcy infrastruktury. W chwili obecnej w struktu-
rze organizacyjnej firmy PKP PLK SA funkcjonuje
27 zakładów linii kolejowych.
Z powyższych względów, biorąc pod uwagę ko-
nieczność dostosowania posiadanych przez PKP
Polskie Linie Kolejowe SA zasobów majątkowych
oraz osobowych do prowadzonej działalności tej
spółki, nie jest możliwe tworzenie nowych jednostek
organizacyjnych.
W tych okolicznościach nie znajduje również uza-
sadnienia utworzenie nowego zakładu linii kolejo-
wych w Lesznie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Mariusza Grada
w sprawie odpraw fitosanitarnych
na przejściu granicznym w Hrebennem (702)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Mariusza Grada
w sprawie odpraw fitosanitarnych na przejściu gra-
nicznym w Hrebennem, przekazaną przy piśmie
z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-024-702/08,
przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
W konsekwencji przystąpienia Rzeczypospolitej
Polskiej do Unii Europejskiej zewnętrzne granice
kraju stały się granicami Unii Europejskiej, nato-
miast kwestie związane z weterynaryjną kontrolą
graniczną regulowane są na poziomie prawa wspól-
notowego. W chwili obecnej prawodawstwo Unii Eu-
ropejskiej (w którym nie istnieje pojęcie kontroli we-
terynaryjnej w eksporcie) zezwala eksporterom na
swobodny wybór przejść granicznych, którymi to-
wary pochodzenia zwierzęcego, w tym mięso i jego
przetwory, opuszczają Unię Europejską, a więc rów-
nież przez przejście graniczne w Hrebennem.
Jednocześnie należy zauważyć, że na ww. przej-
ściu granicznym funkcjonuje posterunek weteryna-
ryjnej kontroli granicznej, w którym przeprowadza-
ne są weterynaryjne kontrole produktów pochodze-
nia zwierzęcego wprowadzanych z państw trzecich
na terytorium Unii Europejskiej.
Odnosząc się do kwestii eksportu materiału ro-
ślinnego, pragnę podkreślić, że zgodnie z przepisa-
mi ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o ochronie ro-
ślin (Dz. U. z 2004 r. Nr 11, poz. 94, z późn. zm.) ro-
śliny, produkty roślinne lub przedmioty wyprowa-
dzane do państw trzecich nie podlegają kontroli
w momencie przekraczania granicy polskiej. W przy-
padku towarów, dla których państwo przeznaczenia
wymaga zaopatrzenia przesyłki w świadectwo fito-
sanitarne, kontrole niezbędne do jego wydania prze-

prowadzane są w miejscu prowadzenia uprawy, wy-
twarzania lub składowania roślin, produktów ro-
ślinnych lub przedmiotów.
Obowiązek granicznej kontroli fitosanitarnej do-
tyczy natomiast określonych towarów wprowadza-
nych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bezpo-
średnio z państw trzecich, a kontrola ta jest prze-
prowadzana w wyznaczonych punktach wwozu wy-
mienionych w załączniku do rozporządzenia mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 28 kwietnia
2004 r. w sprawie wykazu punktów wwozu, przez
które można wprowadzać rośliny, produkty roślinne
lub przedmioty (Dz. U. Nr 100, poz. 1018).
Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia, niezro-
zumiały wydaje się wniosek o przywrócenie na ww.
przejściu granicznym odpraw eksportowych, gdyż
takie odprawy nie mają miejsca, zaś w zakresie prze-
pisów weterynaryjnych oraz fitosanitarnych nie ma
żadnych przeciwwskazań, aby eksport produktów
pochodzenia zwierzęcego i roślinnego odbywał się
przez to przejście graniczne.
Jednocześnie pragnę wskazać, że przejście gra-
niczne w Hrebennem nie zostało wymienione w wy-
kazie punktów wwozu, przez które można dokony-
wać importu roślin, produktów roślinnych lub
przedmiotów na terytorium RP, co stanowi utrud-
nienie we wprowadzaniu na terytorium RP takich
towarów, jak świeże warzywa i owoce oraz niektóre
rodzaje drewna.
Mając na uwadze powyższe oraz apele władz sa-
morządowych i przedsiębiorców, Ministerstwo Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi rozpoczęło konsultacje doty-
czące możliwości zamieszczenia drogowego przejścia
granicznego w Hrebennem w załączniku do rozpo-
rządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 28
kwietnia 2004 r. w sprawie wykazu punktów wwo-
zu, przez które można wprowadzać rośliny, produk-
ty roślinne lub przedmioty.
Z informacji przekazanych przez Główny Inspek-
torat Ochrony Roślin i Nasiennictwa wynika, że
przejście graniczne w Hrebennem, po zakończonej
w 2007 r. przebudowie, spełnia wymagania określo-
ne w rozporządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju
wsi z dnia 14 kwietnia 2004 r. w sprawie warunków,
jakie powinny spełniać miejsca, w których przepro-
wadza się graniczną kontrolę fitosanitarną (Dz. U.
Nr 73, poz. 661), więc możliwe byłoby przeprowadza-
nie takich kontroli przez Państwową Inspekcję
Ochrony Roślin i Nasiennictwa.
Następnie ministerstwo zwróciło się do wojewo-
dy lubelskiego, organu zobowiązanego przepisami
ustawy z dnia 12 października 1990 r. o ochronie
granicy państwowej (Dz. U. z 2005 r. Nr 226, poz.
1944, z późn. zm.) do stałego utrzymywania przejść
granicznych znajdujących się na obszarze wojewódz-
twa w stanie umożliwiającym przeprowadzenie
sprawnej i skutecznej kontroli fitosanitarnej, z proś-
bą o opinię w sprawie zasadności tworzenia punktu
wwozu w Hrebennem. Wojewoda lubelski poparł
utworzenie takiego punktu wwozu, jednocześnie in-
715
formując o braku środków finansowych na pokrycie
kosztów zatrudnienia w Wojewódzkim Inspektora-
cie Ochrony Roślin i Nasiennictwa w Lublinie, wcho-
dzącym w skład zespolonej administracji rządowej,
personelu do obsługi przejścia granicznego.
W związku z powyższym nowelizacja rozporzą-
dzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 28
kwietnia 2004 r. w sprawie wykazu punktów wwo-
zu, przez które można wprowadzać rośliny, produk-
ty roślinne lub przedmioty, mająca na celu włącze-
nie tego przejścia do listy punktów wwozu, jest uza-
leżniona od zabezpieczenia w budżecie wojewody
lubelskiego środków na zwiększenie zatrudnienia
w Wojewódzkim Inspektoracie Ochrony Roślin i Na-
siennictwa w Lublinie, a co za tym idzie od możliwo-
ści budżetu państwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie weryfikacji kompetencji specjalistów
z zakresu kryptologii i bezpieczeństwa
teleinformatycznego (703)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie weryfikacji kompetencji specjalistów z za-
kresu kryptologii i bezpieczeństwa teleinformatycz-
nego (SPS-024-703/08), uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Zgodnie z art. 47 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r.
o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie
Wywiadu Wojskowego (Dz. U. Nr 104, poz. 709 ze
zm.) wyznaczenie żołnierza zawodowego na stano-
wisko służbowe w Służbie Kontrwywiadu Wojsko-
wego lub Służbie Wywiadu Wojskowego następuje
po przeprowadzeniu postępowania kwalifikacyjne-
go. Postępowanie to zostało uregulowane w rozpo-
rządzeniu ministra obrony narodowej z dnia 26 lip-
ca 2006 r. w sprawie postępowania kwalifikacyjnego
wobec żołnierzy ubiegających się o wyznaczenie na
stanowiska służbowe w Służbie Kontrwywiadu Woj-
skowego (Dz. U. Nr 137, poz. 980 ze zm.) oraz rozpo-
rządzeniu ministra obrony narodowej z dnia 26 lip-
ca 2006 r. w sprawie postępowania kwalifikacyjnego
wobec żołnierzy ubiegających się o wyznaczenie na
stanowiska służbowe w Służbie Wywiadu Wojsko-
wego (Dz. U. Nr 137, poz. 981). Przepisy powyższych
aktów prawnych przewidują obowiązek przeprowa-
716
dzenia szeregu czynności mających na celu określe-
nie czy dany kandydat spełnia określone warunki
do pełnienia służby w tych formacjach.
Wobec tego, wyznaczenie na stanowisko służbo-
we w powyższych służbach zarówno żołnierza by-
łych Wojskowych Służb Informacyjnych, jak i żoł-
nierza zawodowego spoza tych służb, uzależnione
jest od przebiegu i wyniku postępowania kwalifika-
cyjnego.
Nawiązując do informacji zawartej w zapytaniu
pana posła Sławomira Kopycińskiego w części doty-
czącej zwolnienia około pięćdziesięciu kryptologów
i specjalistów od bezpieczeństwa teleinformatyczne-
go, pragnę poinformować, iż część żołnierzy tych
specjalizacji sama złożyła wnioski o przeniesienie ze
Służby Kontrwywiadu Wojskowego do jednostek or-
ganizacyjnych resortu obrony narodowej i nie jest
zainteresowana pełnieniem zawodowej służby woj-
skowej w strukturach tej służby. Należy także nad-
mienić, iż w przypadku kryptologów, wszyscy ci,
którzy odeszli ze Służby Kontrwywiadu Wojskowe-
go, uczynili to na własną prośbę.
Odnosząc się natomiast do pytania pana posła
Sławomira Kopycińskiego, dotyczącego „śledzenia
losów byłych oficerów Wojskowych Służb Informa-
cyjnych”, pragnę zauważyć, iż informacje w tym za-
kresie mają niejawny charakter.
Na zakończenie chciałbym zapewnić, iż Służba
Kontrwywiadu Wojskowego, na dzień dzisiejszy jest
w stanie wywiązywać się z nałożonych na nią usta-
wowych zadań w zakresie badań i certyfikacji na-
rzędzi i urządzeń kryptograficznych oraz akredyta-
cji bezpieczeństwa teleinformatycznego systemów
i sieci teleinformatycznych na potrzeby resortu obro-
ny narodowej. Również Służba Wywiadu Wojskowe-
go prawidłowo realizuje zadanie określone w art. 6
ustawy o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz
Służbie Wywiadu Wojskowego, tj. prowadzenie wy-
wiadu elektronicznego na rzecz Sił Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej oraz przedsięwzięć z zakresu
kryptoanalizy i kryptografii.
Z wyrazami szacunku
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie realizacji wniosków skierowanych
do ZUS o wypłatę ekwiwalentu pieniężnego
z tytułu deputatu węglowego zgodnie z ustawą
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa
do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych (704)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-024-704/
08, przekazujące zapytanie pana posła Krzysztofa
Gadowskiego, w sprawie realizacji przepisów usta-
wy z dnia 6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie pieniężnym
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla osób upraw-
nionych z przedsiębiorstw robót górniczych (Dz. U.
Nr 147, poz. 1031) informuję, co następuje.
Ustawa z dnia 6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie pie-
niężnym z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla
osób uprawnionych z przedsiębiorstw robót górni-
czych umożliwiła emerytom i rencistom z przedsię-
biorstw robót górniczych składanie w Zakładzie
Ubezpieczeń Społecznych wniosków dotyczących
wypłaty ekwiwalentu pieniężnego z tytułu prawa do
bezpłatnego węgla.
Z informacji przedstawionych przez ZUS wyni-
ka, iż do dnia 29 listopada 2007 r. włącznie wpłynę-
ło do oddziałów ZUS 21 139 wniosków o wypłatę
ekwiwalentu. Zgodnie z art. 7 ust. 6 ww. ustawy
dzień 29 listopada był ostatnim dniem, w którym
osoby z przedsiębiorstw robót górniczych mogły
składać wnioski o ekwiwalent za rok 2002.
Na dzień 31 stycznia 2008 r. zweryfikowano po-
zytywnie 1141 wniosków. Z powyższego wynika, iż
19 998 wniosków zweryfikowano negatywnie.
Z informacji przedstawionych przez ZUS wyni-
ka, iż najistotniejsze przyczyny uzasadniające wy-
danie decyzji odmownych to:
— nieprzedłożenie przez osoby występujące z wnio-
skiem o ekwiwalent dokumentów pozwalających
uznać, iż były one w 2002 r. uprawnione do bezpłat-
nego węgla;
— składanie wniosków o ekwiwalent przez by-
łych pracowników przedsiębiorstw niebędących
przedsiębiorstwami robót górniczych w rozumieniu
ustawy.
Minister gospodarki nie posiada informacji doty-
czących ilości złożonych odwołań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Eugeniusz Postolski
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie planowanego przebiegu
drogi ekspresowej S74 (706)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Sławomira Kopycińskiego
z dnia 8 lutego 2008 r., przekazanego przy piśmie
z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-024-706/08,
w sprawie budowy drogi ekspresowej S74 uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Ogólny przebieg drogi ekspresowej S74 określony
został w załączniku do rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 15 maja 2004 r. w sprawie autostrad
i dróg ekspresowych (Dz. U. z 2004 r., Nr 128, poz.
1334, z późn. zm.). Zgodnie z przepisami powołane-
go rozporządzenia droga ta ma następujący prze-
bieg: S12 (Sulejów)–Kielce–Opatów–Tarnobrzeg–
–Stalowa Wola– S19 (Nisko).
Proces przygotowania przedmiotowej inwestycji
znajduje się na etapie wstępnych prac projektowych.
Do chwili obecnej oddział Generalnej Dyrekcji Dróg
Krajowych i Autostrad w Kielcach wystąpił do woje-
wody z wnioskiem o wydanie decyzji o środowisko-
wych uwarunkowaniach zgody na realizację przed-
sięwzięcia dla następujących odcinków:
— Kielce–Cedzyna o długości 6,8 km,
— obwodnica Opatowa o długości 10,1 km.
Przewidywany termin uzyskania ww. decyzji to
II kwartał 2008 r.
Dla odcinków Sulejów–Kielce oraz Cedzyna–
–Opatów w opracowaniu znajduje się studium tech-
niczno-ekonomiczno-środowiskowe oraz materiały
do wniosku o wydanie decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzię-
cia. Przewidywany termin wykonania dokumentacji
to IV kwartał 2008 r.
Z kolei dla odcinka Opatów–Nisko w chwili obec-
nej nie rozpoczęto jeszcze projektowania z uwagi na
odległy planowany termin realizacji, którym są lata
2013–2015.
Jednocześnie należy zauważyć, iż o ostateczności
danego przebiegu drogi publicznej możemy mówić
dopiero od dnia, w którym decyzja w sprawie ustale-
nia lokalizacji drogi (wydana przez wojewodę bądź
starostę) stała się ostateczna. Przed tą datą nato-
miast przebieg danej drogi jest jedynie rekomendo-
wany przez inwestora.
W świetle powyższego należy zatem stwierdzić,
iż skoro dla żadnego z odcinków omawianej drogi
nie została jeszcze wydana decyzja o ustaleniu loka-
lizacji drogi, to nie jest również możliwe wskazanie
ostatecznego jej przebiegu.
Odnosząc się do ostatniego z pytań pana posła,
należy zauważyć, iż analizując warianty przebiegu
717
dróg krajowych Generalna Dyrekcja Dróg Krajo-
wych i Autostrad każdorazowo przeprowadza kon-
sultacje społeczne z zainteresowaną społecznością,
jak również zwraca się o wyrażenie opinii w sprawie
przebiegu tej drogi do władz lokalnych. Następnie
wszystkie złożone wnioski i zgłoszone uwagi są
szczegółowo analizowane i w uzasadnionych przy-
padkach uwzględniane. Ponadto na każdym etapie
postępowania po wydaniu decyzji administracyj-
nych stronom przysługuje prawo odwołania się od
rozstrzygnięć zawartych w tych decyzjach do orga-
nów wyższego stopnia. Organami wyższego stop-
nia od:
— decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach
zgody na realizację przedsięwzięcia jest minister
środowiska,
— decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi – minister
właściwy do spraw budownictwa, gospodarki prze-
strzennej i mieszkaniowej,
— decyzji o pozwoleniu na budowę – główny in-
spektor nadzoru budowlanego.
Ponadto w chwili obecnej resort prowadzi działa-
nia, których konsekwencją będzie nałożenie na or-
gany prowadzące postępowania w sprawie wydania
decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi obowiązku wy-
słania zawiadomienia o wszczęciu postępowania
wnioskodawcy oraz właścicielom lub użytkownikom
wieczystym nieruchomości objętych wnioskiem o wy-
danie decyzji na adres określony w katastrze nieru-
chomości. Z kolei pozostałe strony postępowania
będą zawiadamiane w dotychczasowy sposób, a za-
tem w drodze obwieszczeń. Z powyższego wynika, iż
w omawianym postępowaniu będą miały zastosowa-
nie dwie formy zawiadamiania o wszczęciu postępo-
wania, a mianowicie zawiadomienie poprzez dorę-
czenie pisma oraz zawiadomienie poprzez obwiesz-
czenie. Resort proponuje także, aby wojewoda bądź
starosta w zawiadomieniu o wszczęciu postępowa-
nia o wydanie decyzji zamieszczał m.in. oznaczenie
nieruchomości objętych wnioskiem o wydanie decy-
zji oraz informację o terminie i miejscu, w którym
strony mogą zapoznać się z aktami sprawy. Związa-
ne jest to z koniecznością zapewnienia stronom
czynnego udziału w postępowaniu przed organami
wynikającym z art. 10 § 1 w zw. z art. 8 i art. 15 Ko-
deksu postępowania administracyjnego oraz sku-
tecznego powiadamiania stron o wszczęciu postępo-
wania. Ponadto biorąc pod uwagę fakt, że nie wszyst-
kie strony postępowania są zawiadamiane o jego
wszczęciu w formie pisemnego zawiadomienia,
wskazane jest, aby obwieszczenie wyczerpująco i jed-
noznacznie informowało o przedmiocie wszczynane-
go postępowania. W ocenie resortu zmiany te przy-
czynią się do odpowiednio wczesnego informowania
stron postępowania o lokalizacji drogi, co z kolei da
im możliwość czynnego udziału w postępowaniu na
jego wczesnym etapie.
Przekazując powyższą odpowiedź, wyrażam na-
dzieję, że przedstawione wyjaśnienia spełnią oczeki-
718
wania pana posła oraz wyeliminują zaistniałe wąt-
pliwości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytania posła Adama Rogackiego
w sprawie usunięcia z listy kluczowych
projektów indywidualnych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013 projektów:
„Budowa zbiornika Wielowieś Klasztorna
na Prośnie”; „Uporządkowanie gospodarki
wodno-ściekowej w aglomeracji Jarocin”;
„Uporządkowanie gospodarki ściekowej
w gminie Pleszew”; „Kompleksowe
zagospodarowanie ścieków w zlewni rzeki
Obry, gmina Wijewo” (707, 708, 717, 718)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytania pana posła Adama Rogackiego przesłane
przy pismach Pana Marszałka z dnia 20 lutego br.
(znaki: SPS-024-(707, 708, 717, 718)/08) w sprawie
usunięcia inwestycji z listy projektów indywidual-
nych dla Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” pragnę przedstawić następujące wyja-
śnienie.
Celem przeprowadzonej w styczniu 2008 r. wery-
fikacji było przede wszystkim przeanalizowanie pro-
jektów umieszczonych na listach dla Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko”, opubliko-
wanych w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Pol-
ski” w październiku i listopadzie 2007 r., pod kątem
ich zgodności z kryteriami strategicznymi, dostęp-
ności alokacji finansowej czy też możliwości realiza-
cji w okresie 2007–2015 (zgodnie z zasadą automa-
tycznego anulowania wsparcia unijnego tzw. n+2/
n+3). W szczególności pod uwagę brano strategicz-
ny charakter projektu (wpływ na osiągnięcie celów
priorytetu), stopień wpływu projektu na osiągnięcie
wskaźników programu operacyjnego oraz skalę od-
działywania projektu, zgodnie z kryteriami strate-
gicznymi ujętymi w wytycznych w zakresie jednoli-
tego systemu zarządzania i monitorowania projek-
tów indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 usta-
wy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju.
Projekty pn.:
— Uporządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
w aglomeracji Jarocin,
— Kompleksowe zagospodarowanie ścieków
w zlewni rzeki Obry – gmina Wijewo,
— Uporządkowanie gospodarki ściekowej w gmi-
nie Pleszew
były wpisane jako projekty rezerwowe na listę
projektów indywidualnych ogłoszoną w Monitorze
Polskim dnia 14 listopada 2007 r. W ramach priory-
tetu I: Gospodarka wodno-ściekowa na listach pod-
stawowej i rezerwowej z listopada 2007 r. znalazło
się zbyt dużo projektów, co powodowało wielokrotne
przekroczenie dostępnej alokacji. W takiej sytuacji
beneficjenci projektów rezerwowych nie mieli real-
nej szansy na otrzymanie dofinansowania. Zgodnie
z propozycją Ministerstwa Środowiska ogłoszona
dnia 1 lutego br. przez ministra rozwoju regionalne-
go zweryfikowana lista projektów indywidualnych
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” w zakresie sektora środowiska została
znacznie ograniczona. Przeważająca część alokacji
dla priorytetu I (blisko 70% środków) została uwol-
niona i przeznaczona na procedurę konkursową.
Jednocześnie zrezygnowano z list rezerwowych dla
sektora środowiska, co spowodowało, że ww. projek-
ty nie znalazły się na zweryfikowanej liście projek-
tów indywidualnych.
Chciałabym podkreślić, że procedura konkurso-
wa zwiększy szanse na dofinansowanie ze środków
PO IiŚ projektów, które wcześniej były umieszczone
na listach rezerwowych, i równocześnie pozwoli na
skierowanie pomocy finansowej na realizację pro-
jektów w najwyższym stopniu przygotowanych do
realizacji, a w konsekwencji na najefektywniejsze
i szybsze wykorzystanie środków unijnych.
Wszystkie projekty, zarówno te już umieszczone
na liście, jak i biorące udział w konkursie, będą oce-
niane według tego samego zestawu kryteriów, za-
twierdzonego przez Komitet Monitorujący PO IiŚ.
W związku z zatwierdzeniem 6 marca br. przez Ko-
mitet Monitorujący PO IiŚ kryteriów wyboru pro-
jektów niezwłocznie zostaną uruchomione pierwsze
konkursy.
Projekt z zakresu priorytetu III: Zarządzanie za-
sobami i przeciwdziałanie zagrożeniom środowiska
pn. Budowa Zbiornika Wielowieś Klasztorna na
Prośnie został usunięty ze względu na niewystar-
czający stopień przygotowania projektu do realiza-
cji. Zgodnie z wytycznymi MRR w zakresie jednoli-
tego systemu zarządzania i monitorowania projek-
tów, zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 6 grud-
nia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju
istnieje możliwość aktualizacji listy projektów indy-
widualnych 2 razy do roku (w terminie do dnia 31
lipca i do dnia 31 grudnia).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Mikuła
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytania posła Adama Rogackiego
w sprawie usunięcia z listy kluczowych
projektów indywidualnych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013 projektów:
„Rozbudowa i modernizacja sieci kanalizacji
sanitarnej i deszczowej oraz wodociągowej
w Krotoszynie – etap II”; „Uporządkowanie
gospodarki ściekowej na terenie gminy i miasta
Raszków”; „Systemy kanalizacji zbiorczych
aglomeracji Kobylin–Krobia–Pępowo–
Pogorzela”; „Uporządkowanie gospodarki
wodno-ściekowej na obszarze gminy miasto
Ostrów Wlkp.”; „Centrum Zagospodarowania
Odpadów Selekt w Czempiniu”; „Integracja,
rozbudowa, modernizacja systemu gospodarki
odpadami dla Związku Gmin Zlewni Górnej
Baryczy”; „Kompleksowe zagospodarowanie
ścieków w zlewni rzeki Obry, gmina Kościan”;
„Kompleksowe zagospodarowanie ścieków
w zlewni rzeki Obry, gmina Lipno” (709–716)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytania pana posła Adama Rogackiego, przesła-
ne przy pismach Pana Marszałka z dnia 20 lutego
br. (znaki: SPS-024-709,710,711,712,713,714,715,716/
08), w sprawie usunięcia inwestycji z listy projektów
indywidualnych dla Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko” pragnę przedstawić na-
stępujące wyjaśnienie.
Celem przeprowadzonej w styczniu 2008 r. wery-
fikacji było przede wszystkim przeanalizowanie pro-
jektów umieszczonych na listach dla Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko”, opubliko-
wanych w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Pol-
ski” w październiku i listopadzie 2007 r., pod kątem
ich zgodności z kryteriami strategicznymi, dostęp-
ności alokacji finansowej czy też możliwości realiza-
cji w okresie 2007–2015 (zgodnie z zasadą automa-
tycznego anulowania wsparcia unijnego, tzw. n+2/
n+3). W szczególności pod uwagę brano strategicz-
ny charakter projektu (wpływ na osiągnięcie celów
priorytetu), stopień wpływu projektu na osiągnięcie
wskaźników programu operacyjnego oraz skalę od-
działywania projektu, zgodnie z kryteriami strate-
gicznymi ujętymi w wytycznych w zakresie jednoli-
tego systemu zarządzania i monitorowania projek-
tów indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 usta-
wy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju.
Na liście projektów indywidualnych ogłoszonej
dnia 1 lutego 2008 r. nie znalazły się projekty nie-
spełniające ww. kryteriów strategicznych. W zakre-
719
sie priorytetu I: Gospodarka wodno-ściekowa o po-
zostawieniu na liście zadecydowała:
1) skala oddziaływania projektu określona jego
wielkością (na liście utrzymano projekty duże w ro-
zumieniu przepisów rozporządzenia Rady (WE)
nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiające-
go przepisy ogólne dotyczące EFRR, EFS oraz Fun-
duszu Spójności, czyli projekty o koszcie całkowitym
powyżej 25 mln euro);
2) stopień przygotowania projektu umożliwiają-
cy rozpoczęcie projektu przy zachowaniu zasady
„n+2/n+3” (na liście utrzymano projekty o stopniu
gotowości do realizacji powyżej 40%);
3) znaczący wpływ na redukcję zrzutu ładunku
azotu do zlewni.
Projekt pn. „Uporządkowanie gospodarki ścieko-
wej na terenie gminy i miasta Raszków” nie został
uznany za przedsięwzięcie inwestycyjne o strate-
gicznym znaczeniu dla realizacji programu opera-
cyjnego, którego wdrożenie jest niezwykle istotne
z punktu widzenia osiągnięcia zakładanych wskaź-
ników rozwoju społeczno-gospodarczego kraju, ze
względu na małą skalę oddziaływania projektu
związaną z jego wielkością poniżej 25 mln EUR
(koszt całkowity projektu wynosi 6,30 mln EUR).
W przypadku projektu pn. „Systemy kanalizacji
zbiorczych aglomeracji gmin Kobylin–Krobia–Pępo-
wo–Pogorzela” istniało znaczne ryzyko niespełnie-
nia zasady „n+2/n+3”, ze względu na niewystarcza-
jący stopień przygotowania do realizacji. Zgodnie
z oceną dokonaną przez Ministerstwo Środowiska
projekt jest gotowy do realizacji w 16%. Projekt pn.
„Uporządkowanie gospodarki wodno-ściekowej na
obszarze gminy miasto Ostrów Wielkopolski” nie
spełnił obu warunków: jego koszt całkowity wynosi
24,76 mln EUR, a stopień przygotowania 8%.
Projekty pn.: „Kompleksowe zagospodarowanie
ścieków w zlewni rzeki Obry – gmina Kościan”,
„Kompleksowe zagospodarowanie ścieków w zlewni
rzeki Obry – gmina Lipno”, „Rozbudowa i moderni-
zacja sieci kanalizacji sanitarnej i deszczowej oraz
wodociągowej w Krotoszynie – etap II” były wpisane
jako projekty rezerwowe na listę projektów indywi-
dualnych ogłoszoną w „Monitorze Polskim” dnia 14
listopada 2007 r. W ramach priorytetu I: Gospodar-
ka wodno-ściekowa na listach podstawowej i rezer-
wowej z listopada 2007 r. znalazło się zbyt dużo pro-
jektów, co powodowało wielokrotne przekroczenie
dostępnej alokacji. W takiej sytuacji beneficjenci
projektów rezerwowych nie mieli realnej szansy na
otrzymanie dofinansowania. Zgodnie z propozycją
Ministerstwa Środowiska ogłoszona dnia 1 lutego
br. przez ministra rozwoju regionalnego zweryfiko-
wana lista projektów indywidualnych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” w zakresie sektora środowiska została znacz-
nie ograniczona. Przeważająca część alokacji dla
priorytetu I (blisko 70% środków) została uwolniona
i przeznaczona na procedurę konkursową. Jedno-
cześnie zrezygnowano z list rezerwowych dla sekto-
720
ra środowiska, co spowodowało, że ww. projekty nie
znalazły się na zweryfikowanej liście projektów in-
dywidualnych.
W zakresie priorytetu II utrzymano projekty, dla
których wnioski o dofinansowanie zostały przekaza-
ne Komisji Europejskiej w latach 2004–2006, a któ-
re z powodu wyczerpania alokacji na lata 2004–2006
nie uzyskały dofinansowania. Ponadto na liście zna-
lazły się inwestycje dotyczące budowy zakładów ter-
micznego unieszkodliwiania odpadów, o dużej skali
oddziaływania i znacznym stopniu skomplikowania
ze względu na swoje oddziaływanie na środowisko
przyrodnicze i społeczne, które wymagają szczegól-
nego monitorowania przygotowania do realizacji
w celu jak najefektywniejszej późniejszej realizacji.
Projekty będące przedmiotem pytania, tj.:
— „System gospodarki odpadami dla Związku
Międzygminnego”Centrum Zagospodarowania Od-
padów – Selekt”w Czempiniu”,
— „Integracja, rozbudowa, modernizacja syste-
mu gospodarki odpadami dla Związku Gmin Zlewni
Górnej Baryczy”,
ze względu na swój standardowy, powtarzalny
charakter są rekomendowane do udziału w procedu-
rze konkursowej.
Chciałabym podkreślić, że procedura konkurso-
wa zwiększy szanse na dofinansowanie ze środków
PO IiŚ projektów, które wcześniej były umieszczone
na listach rezerwowych, i równocześnie pozwoli na
skierowanie pomocy finansowej na realizację pro-
jektów w najwyższym stopniu przygotowanych do
realizacji, a w konsekwencji na najefektywniejsze
i szybsze wykorzystanie środków unijnych. Wszyst-
kie projekty zarówno te już umieszczone na liście,
jak i biorące udział w konkursie będą oceniane we-
dług tego samego zestawu kryteriów. W związku
z zatwierdzeniem 6 marca br. przez Komitet Moni-
torujący PO IiŚ kryteriów wyboru projektów nie-
zwłocznie zostaną uruchomione pierwsze konkursy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Mikuła
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Wojciecha Ziemniaka
w sprawie eksploatacji złóż węgla brunatnego
w okolicach Kościana (719)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 20 lutego 2008 r., znak SPS-024-719/
08, dotyczącym zapytania posła Wojciecha Ziemnia-
ka w sprawie eksploatacji złóż węgla brunatnego
w okolicach Kościana uprzejmie informuję, że Mini-
sterstwo Skarbu Państwa zwróciło się do KGHM
PM SA z siedzibą w Lubinie oraz Tauron Polska
Energia SA z siedzibą w Katowicach z prośbą o zaję-
cie stanowiska.
Z informacji uzyskanych od KGHM PM SA wy-
nika, że spółka nie zamierza budować kopalni węgla
brunatnego w okolicach Kościana w woj. wielkopol-
skim. KGHM PM SA, Energetyka Południe SA
(obecna nazwa Tauron Polska Energia SA) oraz
EnergiaPro KE SA (spółka zależna Tauron) podpi-
sały w dniu 17 października 2007 r. list intencyjny
w sprawie deklaracji woli współpracy w procesie przy-
gotowania i realizacji inwestycji, polegającej na budo-
wie elektrowni o dużej mocy wraz z niezbędną infra-
strukturą energetyczną, w dogodnej lokalizacji na
terenie Dolnego Śląska. Współpraca ma dotyczyć:
— analizy potencjalnych lokalizacji na terenie
Dolnego Śląska i wyboru optymalnej lokalizacji dla
dużego źródła wytwarzania;
— określenia optymalnej technologii dla budowy
jednostki wytwórczej z uwzględnieniem wyboru pa-
liwa, sposobu zaopatrzenia w paliwo oraz spełnienia
norm ochrony środowiska;
— identyfikacji możliwości przyłączenia plano-
wanej elektrowni do krajowego systemu energe-
tycznego;
— opracowania potencjalnego modelu bizneso-
wego wspólnej inwestycji.
Realizując przyjęte założenia współpracy wyni-
kające z zapisów listu intencyjnego, KGHM PM SA
dokonał przeglądu potencjalnych lokalizacji dla bu-
dowy elektrowni, biorąc pod uwagę ewentualną
możliwość wykorzystania w przyszłości złóż węgla
brunatnego w okolicach Ścinawy i Legnicy (woj. dol-
nośląskie). Z uwagi na prowadzone obecnie wstępne
prace studialne KGHM PM SA nie jest w stanie
określić terminu podjęcia ewentualnej decyzji o re-
alizacji przedmiotowej inwestycji.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie projektów gminy Zamość
dotyczących kompleksowego rozwiązania
kwestii gospodarki wodno-ściekowej
na terenie gminy (722)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Sławomira Zawiślaka, prze-

słane przy piśmie Pana Marszałka z dnia 20 lutego
br. (znak: SPS-024-722/08), w sprawie projektów
gminy Zamość dotyczących kompleksowego rozwią-
zania kwestii gospodarki wodno-ściekowej pragnę
przedstawić następujące wyjaśnienie.
Celem przeprowadzonej w styczniu 2008 r. wery-
fikacji było przede wszystkim przeanalizowanie pro-
jektów umieszczonych na listach dla Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko”, opubliko-
wanych w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Pol-
ski” w październiku i listopadzie 2007 r., pod kątem
ich zgodności z kryteriami strategicznymi, dostęp-
ności alokacji finansowej czy też możliwości realiza-
cji w okresie 2007–2015 (zgodnie z zasadą automa-
tycznego anulowania wsparcia unijnego tzw. n+2/
n+3). W szczególności pod uwagę brano strategicz-
ny charakter projektu (wpływ na osiągnięcie celów
priorytetu), stopień wpływu projektu na osiągnięcie
wskaźników programu operacyjnego oraz skalę od-
działywania projektu, zgodnie z kryteriami strate-
gicznymi ujętymi w wytycznych w zakresie jednoli-
tego systemu zarządzania i monitorowania projek-
tów indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 usta-
wy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju.
Projekty pn. Kompleksowe rozwiązanie gospo-
darki wodno-ściekowej na terenie Gminy Zamość –
etap II Budowa kanalizacji sanitarnej i wodociągu
w miejscowościach: Żdanów, Żdanówek, Zwódne,
Mokre, Płoskie, Sitaniec, Sitaniec-Kolonia, Sitaniec-
-Wolica, Wysokie, Chyża, Szopinek oraz Komplekso-
we rozwiązanie gospodarki wodno-ściekowej na te-
renie gminy Zamość – etap I Budowa kanalizacji
sanitarnej w miejscowościach: Kalinowice, Wólka
Panieńska, Szopinek, Jatutów były wpisane jako
projekty rezerwowe na listę projektów indywidual-
nych ogłoszoną w Monitorze Polskim dnia 14 listo-
pada 2007 r. W ramach priorytetu I: Gospodarka
wodno-ściekowa na listach podstawowej i rezerwo-
wej z listopada 2007 r. znalazło się zbyt dużo projek-
tów, co powodowało wielokrotne przekroczenie do-
stępnej alokacji. W takiej sytuacji beneficjenci pro-
jektów rezerwowych nie mieli realnej szansy na
otrzymanie dofinansowania. Zgodnie z propozycją
Ministerstwa Środowiska ogłoszona dnia 1 lutego
br. przez ministra rozwoju regionalnego zweryfiko-
wana lista projektów indywidualnych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” w zakresie sektora środowiska została znacz-
nie ograniczona. Przeważająca część alokacji dla
priorytetu I (blisko 70% środków) została uwolniona
i przeznaczona na procedurę konkursową. Jedno-
cześnie zrezygnowano z list rezerwowych dla sekto-
ra środowiska, co spowodowało, że ww. projekty nie
znalazły się na zweryfikowanej liście projektów in-
dywidualnych.
Chciałabym podkreślić, że procedura konkurso-
wa zwiększy szanse na dofinansowanie ze środków
PO IiŚ projektów, które wcześniej były umieszczone
na listach rezerwowych, i równocześnie pozwoli na
721
skierowanie pomocy finansowej na realizację pro-
jektów w najwyższym stopniu przygotowanych do
realizacji, a w konsekwencji na najefektywniejsze
i szybsze wykorzystanie środków unijnych. Wszyst-
kie projekty, zarówno te już umieszczone na liście,
jak i biorące udział w konkursie, będą oceniane we-
dług tego samego zestawu kryteriów. W związku
z zatwierdzeniem 6 marca br. przez Komitet Moni-
torujący PO IiŚ kryteriów wyboru projektów nie-
zwłocznie zostaną uruchomione pierwsze konkursy.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie przejęcia Zespołu Szkół nr 1
Centrum Kształcenia Praktycznego
w Aleksandrowie Kujawskim
przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
(724)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka, znak: SPS-024-724/08, z dnia
20 lutego 2008 r., przy którym przesłano zapytanie
pana posła Łukasza Zbonikowskiego w sprawie
przejęcia przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi Ze-
społu Szkół nr 1 Centrum Kształcenia Praktyczne-
go w Aleksandrowie Kujawskim, przedstawiam po-
niżej moje stanowisko.
W tej sprawie w roku 2007 prowadzona była ko-
respondencja pomiędzy Ministerstwem Rolnictwa
i Rozwoju Wsi a powiatem aleksandrowskim, a tak-
że odbyły się spotkania (w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi, jak i uczestnictwo na sesji rady po-
wiatu) mające na celu negocjowanie warunków prze-
kazania szkoły.
W wyniku podjętych działań Starostwo Powiato-
we w Aleksandrowie Kujawskim przedłożyło Mini-
sterstwu Rolnictwa i Rozwoju Wsi uchwałę nr IV/
44/2007 rady powiatu z dnia 29 marca 2007 r., wy-
rażającą zgodę na przekazanie z dniem 1 stycznia
2009 r. Zespołu Szkół nr 1 Centrum Kształcenia
Praktycznego w Aleksandrowie Kujawskim.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi w piśmie, znak:
DON sn-761-157/07, z dnia 20 czerwca 2007 r., odno-
sząc się do przedmiotowej uchwały, zwrócił uwagę,
że jej treść nie wskazuje, jakie konkretnie szkoły
rolnicze wchodzące w skład ww. zespołu planuje się
722
przekazać ministrowi rolnictwa i rozwoju wsi, a po-
nadto wprost nie przesądza, że rada powiatu wyra-
ża zgodę na przekazanie na rzecz Skarbu Państwa
mienia będącego w trwałym zarządzie szkoły.
W związku powyższym, z uwagi na niedostarcze-
nie ministerstwu stosownej uchwały Rady Powiatu
w Aleksandrowie Kujawskim, minister rolnictwa
i rozwoju wsi nie miał podstaw do zawarcia z powia-
tem aleksandrowskim porozumienia w sprawie
przejęcia ww. szkoły.
Pragnę przy tym nadmienić, że na terenie woj.
kujawsko-pomorskiego obecnie minister rolnictwa
i rozwoju wsi pełni rolę organu prowadzącego i spra-
wującego nadzór pedagogiczny dla 3 szkół rolni-
czych, tj. Zespołu Szkół Ogrodniczych w Bydgosz-
czy, Zespołu Szkół i Rolniczego Centrum Kształce-
nia Ustawicznego im. Jadwigi Dziubińskiej w Sta-
rym Brześciu oraz Zespołu Szkół im. Kazimierza
Wielkiego w Kowalu. Taka liczba szkół rolniczych
w tym regionie jest wystarczająca, a w związku
z powyższym minister rolnictwa i rozwoju wsi od-
stąpił od zamiaru przejęcia szkół rolniczych wcho-
dzących w skład Zespołu Szkół nr 1 Centrum Kształ-
cenia Praktycznego w Aleksandrowie Kujawskim,
o czym starosta powiatu aleksandrowskiego został
poinformowany.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Kulasa
w sprawie trybu i warunków przeprowadzania
egzaminów na członków rad nadzorczych (726)
Odpowiadając na zapytanie poselskie pana Posła
Jana Kulasa z dnia 22 lutego 2008 r. (SPS-024-726/
08) informuję, że obowiązująca obecnie procedura
organizacji i składania egzaminów dla kandydatów
na członków rad nadzorczych spółek z udziałem
Skarbu Państwa została poddana szczegółowej ana-
lizie, z której wnioski przedstawiam poniżej.
Warunki organizowania szkoleń i egzaminów dla
członków rad nadzorczych jednoosobowych spółek
Skarbu Państwa zostały określone w następujących
aktach prawnych:
— rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 wrze-
śnia 1997 r. w sprawie szkoleń i egzaminów dla kan-
dydatów na członków rad nadzorczych spółek, w któ-
rych Skarb Państwa jest jedynym akcjonariuszem,
oraz wynagrodzeń członków rad nadzorczych tych
spółek (Dz. U. Nr 110, poz.718, z późn. zm.);
— komunikacie ministra skarbu państwa z dnia
22 października 2002 r. w sprawie zmiany w organi-
zacji egzaminów dla kandydatów na członków rad
nadzorczych spółek z udziałem Skarbu Państwa,
(Dziennik Urzędowy Ministra Skarbu Państwa Nr 3
z 2002 r.);
— rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 wrze-
śnia 2004 r. w sprawie szkoleń i egzaminów dla kan-
dydatów na członków rad nadzorczych spółek, w któ-
rych Skarb Państwa jest jedynym akcjonariuszem
(Dz. U. Nr 198, poz. 2038, z późń. zm.). Powyższe
rozporządzenie zastąpiło poprzednie z 9 września
1997 r.;
— zarządzeniu nr 14 ministra skarbu państwa
z dnia 31 marca 2005 r. w sprawie zasad i trybu do-
boru kandydatów do składu rad nadzorczych spółek
z udziałem Skarbu Państwa oraz przeprowadzania
egzaminów dla kandydatów na członków rad nad-
zorczych (Dziennik Urzędowy Ministra Skarbu
Państwa Nr 1 z dnia 12 sierpnia 2005 r.). Zarządze-
nie określa obowiązki poszczególnych komórek or-
ganizacyjnych urzędu również w zakresie organiza-
cji i przeprowadzania egzaminów. Zmiany wprowa-
dzone w późniejszym okresie do ww. zarządzenia
nr.14 nie dotyczyły sposobu organizacji egzaminów.
Obowiązujące obecnie rozporządzenie Rady Mi-
nistrów z 7 września 2004 r. określa warunki, jakie
powinni spełniać kandydaci na członków rad nad-
zorczych, zakres obowiązujących tematów szkoleń
i egzaminów, tryb powoływania komisji egzamina-
cyjnej, składania egzaminów oraz warunki, w jakich
kandydat może być zwolniony z obowiązku składa-
nia egzaminu.
Pragnę zauważyć, że kandydaci poza zagadnie-
niami dotyczącymi szeroko pojętego obrotu gospo-
darczego muszą wykazać znajomość następujących
tematów:
— komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw
państwowych,
— tworzenia, funkcjonowania i likwidacji spółek
handlowych,
— zasad obrotu papierami wartościowymi, funk-
cjonowania instytucji rynku kapitałowego i narodo-
wych funduszy inwestycyjnych,
— prawa pracy,
— stosunków cywilnoprawnych w obrocie gospo-
darczym,
— prawa upadłościowego i naprawczego,
— zasad działalności gospodarczej oraz pomocy
publicznej dla przedsiębiorców,
— zarządzania podmiotami gospodarczymi i ana-
lizy marketingowej przedsiębiorstwa,
— restrukturyzacji podmiotów gospodarczych,
— rachunkowości i finansów w spółkach handlo-
wych,
— metod wyceny wartości podmiotów gospodar-
czych,
 723

— kompetencji organów spółek handlowych, 4. Osoba zdająca egzamin może odwołać się do
— zasad funkcjonowania rad nadzorczych w jed- komisji w sprawach dotyczących sposobu przepro-
noosobowych spółkach Skarbu Państwa i w spół- wadzania egzaminu. Komisja rozpatruje odwołania
kach z udziałem Skarbu Państwa. w dniu egzaminu. Przewodniczący komisji informu-
Szkolenia kandydatów mają charakter interdy- je składającego odwołanie o decyzji komisji. Fakt
scyplinarny i dostarczają nie tylko wiedzy, ale rów- złożenia i sposób rozpatrzenia odwołania jest za-
nież umiejętności praktycznych w realizowaniu mieszczany w protokole komisji egzaminacyjnej.
nadzoru. Egzamin kończący szkolenie ma charakter Wymienione i omówione powyżej regulacje doty-
kompetencyjny. Zakres egzaminu obejmuje część pi- czące organizacji egzaminów w pełni zabezpieczają
semną przeprowadzaną w formie testu zawierające- interesy zdających. Wyniki egzaminu danej osoby są
go 150 pytań, trwającą 150 min oraz część ustną znane tylko komisji egzaminacyjnej i podawane do
sprawdzającą wiedzę i predyspozycje kandydata do wyłącznej wiadomości tej osoby. Protokoły zawiera-
pracy w radzie nadzorczej. jące dane osobowe zdających oraz omówienie prze-
Zgodnie z § 5 ww. rozporządzenia osoby posia- biegu i wyników egzaminu są przechowywane zgod-
dające stopień naukowy doktora nauk prawnych nie z zasadami przewidzianymi dla ochrony danych
lub nauk ekonomicznych są zwolnione z obowiązku
osobowych. Sposób przeprowadzania egzaminu jest
składania egzaminu. Także osoby posiadające wpis
jak najbardziej obiektywny Gwarantuje to zarówno
na listę radców prawnych, adwokatów, biegłych re-
sposób powoływania wieloosobowej komisji egzami-
widentów lub doradców inwestycyjnych są zwolnio-
nacyjnej, jak również regulamin przeprowadzania
ne z obowiązku składania egzaminu, ponieważ wy-
egzaminu.
konują zawody komercyjne i w codziennej pracy
Odnosząc się do pytania pana posła Jana Kulasa
zajmują się sprawami przedsiębiorców. Posiadają
zatem niezbędną wiedzę praktyczną na temat dotyczącego statystyki zdawanych egzaminów, poni-
funkcjonowania rad nadzorczych w spółkach pra- żej przytaczam dane dotyczące lat 2000–2007.
wa handlowego.
Załącznikiem do rozporządzenia jest „Regula-
min przeprowadzania egzaminów dla kandydatów ILOŚĆ OSÓB
ILOŚĆ OSÓB, KTÓRE
ROK ZDAWALNOŚĆ PRZYSTĘPUJĄCYCH
na członków rad nadzorczych spółek, w których DO EGZAMINU
ZDAŁY EGZAMIN
Skarb Państwa jest jedynym akcjonariuszem”. Zgod- 2000 86% 5684 4903
nie z regulaminem egzamin odbywa się w Warsza-
2001 69% 4979 3437
wie. Termin i miejsce przeprowadzenia egzaminu
wyznacza minister skarbu państwa. 2002 79% 6097 4813
Z przywołanych powyżej przepisów i stosowanej 2003 78% 1452 1130
praktyki wynikają następujące zasady:
2004 62% 3082 1920
1. Egzaminy są organizowane w siedzibie Mini-
sterstwa Skarbu Państwa (zasada wprowadzona ko- 2005 49% 1365 664
munikatem ministra skarbu państwa z 22 paździer- 2006 50% 1773 885
nika 2002 r. obowiązuje od 1 grudnia 2002 r.). 2007 49% 2065 1003
2. Komisja egzaminacyjna liczy co najmniej trzy
razem 71% 26497 18755
osoby. Skład komisji wyznacza dyrektor generalny
z listy egzaminatorów zatwierdzonej przez ministra
skarbu państwa. Na liście egzaminatorów mogą być
umieszczone osoby spełniające określone w zarzą- Przedkładając powyższe wyjaśnienia, pragnę
dzeniu nr.14 wymagania formalne. również poinformować Pana Marszałka, że proce-
3. Testy egzaminacyjne na dany egzamin są dura organizacji i składania egzaminów dla kandy-
przygotowane w trzech zestawach i przekazywane datów na członków rad nadzorczych spółek z udzia-
wraz z opieczętowaną kopertą zawierającą wzory łem Skarbu Państwa zostanie poddana dodatkowej
odpowiedzi przewodniczącemu komisji egzamina- analizie w związku z podjęciem prac nad projektem
cyjnej z zachowaniem poufności. Osoba wskazana ustawy o nadzorze właścicielskim Skarbu Państwa.
przez uczestników egzaminu losuje zestaw pytań Przedmiotem prac nad projektem będą również za-
egzaminacyjnych (seria A i B). Test zawiera 150 gadnienia dotyczące warunków koniecznych w ob-
pytań wielokrotnego wyboru. Warunkiem dopusz- szarze wiedzy i umiejętności, jakie powinni spełniać
czenia kandydata do części ustnej egzaminu jest kandydaci powoływani do rad nadzorczych.
udzielenie prawidłowej odpowiedzi na nie mniej
niż 100 pytań. Zasada ta obowiązuje od września Sekretarz stanu
2004 r., gdyż w rozporządzeniu z 9 września 1997 r. Jan Bury
warunkiem dopuszczenia do części ustnej egzami-
nu było udzielenie odpowiedzi na nie mniej niż 76
pytań. Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
724
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Andrzeja Mikołaja Dery
w sprawie finansowania Oddziału
Przewlekle Chorych Dzieci z Rehabilitacją
w Zespole Zakładów Opieki Zdrowotnej
w Ostrowie Wlkp. (727)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Andrzeja Mikołaja Dery, z dnia
4 stycznia 2008 r., przekazane przy piśmie pana
Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia 20
lutego 2008 r., znak: SPS-024-727/08, w sprawie fi-
nansowania Oddziału Przewlekle Chorych Dzieci
z Rehabilitacją w Zespole Zakładów Opieki Zdrowot-
nej w Ostrowie Wielkopolskim, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Warunki udzielania i finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych zostały uregulowane w przepisach ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.), aktach wykonaw-
czych do ww. ustawy oraz zarządzeniach prezesa
NFZ w sprawie zawierania i realizacji umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych
rodzajach tych świadczeń.
Zgodnie z art. 132 ust. 1 ww. ustawy podstawą
udzielania świadczeń opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze środków publicznych przez fundusz jest
umowa o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej za-
warta pomiędzy świadczeniodawcą a dyrektorem
oddziału wojewódzkiego funduszu. Przy czym z uwa-
gi na fakt iż środki finansowe przeznaczone na po-
krycie kosztów świadczeń opieki zdrowotnej są ści-
śle określone, w każdej umowie o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej określa się maksymalną
kwotę zobowiązania płatnika wobec świadczenio-
dawcy (art. 136 ww. ustawy), a suma wszystkich
kwot zobowiązań wobec realizatorów danego rodza-
ju świadczeń, zgodnie z przepisem art. 132 ust. 5
ww. ustawy nie może przekroczyć wysokości środ-
ków finansowych przeznaczonych na ten cel w pla-
nie finansowym funduszu.
Niemniej należy zaznaczyć, że już w trakcie prze-
prowadzania procedury konkursowej w sprawie za-
warcia umów świadczeniodawcy ubiegający się o za-
warcie umowy na realizację świadczeń opieki zdro-
wotnej mogą prowadzić negocjacje z funduszem w celu
ustalenia liczby punktów rozliczeniowych (oraz ich
ceny) na poszczególne rodzaje i zakresy świadczeń,
natomiast podczas obowiązywania umowy, zgodnie
z brzmieniem przepisu § 42 rozporządzenia mini-
stra zdrowia z dnia 6 października 2005 r. w spra-
wie ogólnych warunków umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 197, poz. 1643),
każda ze stron umowy może w uzasadnionych przy-
padkach wnioskować na piśmie o zmianę warunków
umowy.
Odnosząc powyższe do zasygnalizowanej w zapy-
taniu pana posła potrzeby zwiększenia wyceny
świadczeń (osobodnia) w Oddziale Przewlekle Cho-
rych Dzieci z Rehabilitacją w Zespole Zakładów
Opieki Zdrowotnej w Ostrowie Wielkopolskim, re-
alizowanych na podstawie umowy o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: opieka dłu-
goterminowa, świadczenia pielęgnacyjne i opiekuń-
cze w zakresie: świadczenia w oddziale dla przewle-
kle chorych, uprzejmie informuję, że minister zdro-
wia w ramach nadzoru sprawowanego nad działal-
nością funduszu wystąpił do Wielkopolskiego OW
NFZ celem uzyskania stanowiska w tej sprawie.
W odpowiedzi Wielkopolski OW NFZ poinformo-
wał o podjętej decyzji podwyższenia osobodnia w Od-
dziale Przewlekle Chorych Dzieci z Rehabilitacją do
wysokości 84 zł za osobodzień na rok 2008 po prze-
prowadzeniu postępowania konkursowego na łącz-
ną kwotę 877 583,07 zł. Z przekazanych informacji
wynika, że rozstrzygnięcie powyższego postępowa-
nia nastąpiło w dniu 28 stycznia 2008 r., a nowa
umowa obowiązuje od dnia 1 lutego do dnia 31 grud-
nia 2008 r. Mając na uwadze, iż ww. świadczenio-
dawca hospitalizuje znaczną liczbę pacjentów, u któ-
rych prowadzona jest w dużym stopniu intensywna
rehabilitacja, dalsze zwiększenie poziomu finanso-
wania świadczeń udzielanych przez Oddział Prze-
wlekle Chorych Dzieci z Rehabilitacją Zespołu Za-
kładów Opieki Zdrowotnej w Ostrowie Wielkopol-
skim, zgodnie ze stanowiskiem Wielkopolskiego OW
NFZ, wymagałoby zawarcia przez ww. świadczenio-
dawcę umowy o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej w rodzaju: rehabilitacja lecznicza, ponieważ
wycena świadczeń realizowanych w zakresie oddzia-
łu rehabilitacyjnego jest znacznie wyższa niż w za-
kresie oddziału dla przewlekle chorych. Jednak, jak
informuje ww. oddział NFZ, Zespół Zakładów Opie-
ki Zdrowotnej w Ostrowie Wielkopolskim nie zaak-
ceptował tej propozycji.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w obowią-
zującym porządku prawnym minister zdrowia nie
posiada kompetencji do ingerowania w wyniki po-
stępowania w sprawie zawarcia umów pomiędzy
świadczeniodawcą a NFZ.
Odpowiadając na pytanie pana posła w kwestii
finansowania świadczeń udzielanych w oddziałach
dla przewlekle chorych, uprzejmie informuję, że
zgodnie z art. 97 ust. 3 ww. ustawy do zadań Naro-
dowego Funduszu Zdrowia należy określanie jako-
ści i dostępności oraz analiza kosztów świadczeń
opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym do prawi-
dłowego zawierania umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, jak również przeprowadzenie
konkursu ofert, rokowań i zawieranie umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej, a także monito-
rowanie ich realizacji i rozliczanie.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, że
w ocenie Wielkopolskiego OW NFZ dokonanej

w oparciu o analizy dotyczące zapotrzebowania spo-
łecznego oraz średni czas oczekiwania na świadcze-
nia realizowane w omawianym zakresie dostępność
tych świadczeń jest wystarczająca na terenie woje-
wództwa wielkopolskiego. Należy dodać, że świad-
czeniobiorca ma prawo wyboru świadczeniodawcy
udzielającego ambulatoryjnych świadczeń specjali-
stycznych i szpitala spośród świadczeniodawców po-
siadających umowy o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej, co umożliwia dokonanie wyboru świad-
czeniodawcy, u którego czas oczekiwania na określo-
ne świadczenie opieki zdrowotnej jest najkrótszy.
Informacji na temat list oczekujących i średniego
czasu oczekiwania udziela świadczeniobiorcom, na
ich żądanie, Narodowy Fundusz Zdrowia.
W odniesieniu do pytania dotyczącego udzielenia
informacji na temat planowanych działań na rzecz
oszacowania kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w oddziałach dla przewlekle chorych uprzejmie in-
formuję, że Agencja Oceny Technologii Medycznych,
będąca jednostką podległą ministrowi właściwemu
do spraw zdrowia, prowadzi prace, które obejmują
między innymi opracowywanie i weryfikację ocen
procedur medycznych, ze szczególnym uwzględnie-
niem tych procedur, które są przedmiotem umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Szczegó-
łowe wytyczne w omawianym zakresie określa za-
rządzenie nr 20 dyrektora Agencji Oceny Technolo-
gii Medycznych w sprawie przygotowania rekomen-
dacji dotyczących finansowania technologii medycz-
nych ze środków publicznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Zbigniewa Girzyńskiego
w sprawie śledztwa dotyczącego składania
fałszywych zeznań oraz utrudniania
postępowania organom prokuratury
przez znanego biznesmena Ryszarda Krauzego
i związanymi z tą sprawą wypowiedziami
ministra sprawiedliwości
podczas konferencji prasowej (728)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Zbigniewa Girzyńskiego z dnia
10 stycznia 2008 r. uprzejmie informuję, iż Prokura-
tura Okręgowa w Warszawie od dnia 29 sierpnia
2007 r. prowadzi postępowanie przygotowawcze
725
sygn. V Ds.400/07 przeciwko Januszowi Kaczmar-
kowi, Konradowi Kornatowskiemu i innym podej-
rzanym o popełnienie czynu z art. 233 § 1 K.k. i in-
nych. W toku śledztwa zostały wydane w dniu 29
sierpnia 2007 r. postanowienia o przedstawieniu za-
rzutów Januszowi Kaczmarkowi, Jaromirowi Net-
zlowi, Konradowi Kornatowskiemu i Ryszardowi
Krauzemu, jak też tego samego dnia wydano zarzą-
dzenia o zatrzymaniu i przymusowym doprowadze-
niu wymienionych osób, w związku z planowaną
w dniu 30 sierpnia 2007 r. realizacją czynności pro-
cesowych z ich udziałem. Zarządzenia o zatrzyma-
niu i przymusowym doprowadzeniu podejrzanych
powierzono do wykonania Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego w Warszawie. Zostały one wykonane
wobec podejrzanych Janusza Kaczmarka, Jaromira
Netzla i Konrada Kornatowskiego. W stosunku do
Ryszarda Krauzego zarządzenie nie zostało wyko-
nane, gdyż z ustaleń Agencji Bezpieczeństwa We-
wnętrznego w Warszawie wynikało, iż nie przebywa
on na terytorium RP.
Postanowieniem Sądu Rejonowego dla Warsza-
wy Mokotowa z dnia 14 listopada 2007 r. uchylono
stosowane wobec podejrzanych Janusza Kaczmar-
ka, Konrada Kornatowskiego i Jaromira Netzla
środki zapobiegawcze w postaci dozoru Policji. Po
zwrocie akt do Prokuratury Okręgowej w Warsza-
wie prokurator prowadzący śledztwo wydał w dniu
15 listopada 2007 r. zarządzenie o uchyleniu zarzą-
dzenia z dnia 29 sierpnia 2007 r. o zatrzymaniu i przy-
musowym doprowadzeniu podejrzanego Ryszarda
Krauzego, gdyż z chwilą stwierdzenia niemożności
jego wykonania stało się ono bezprzedmiotowe.
W treści tegoż zarządzenia wskazano m.in. że: „wy-
konanie z jego udziałem czynności procesowych
zgodnie z przyjętą taktyką śledczą miało nastąpić
w dniu 30 sierpnia 2007 r. Czynność zatrzymania
i przymusowego doprowadzenia tego podejrzanego
nie została jednak zrealizowana, ponieważ Ryszard
Krauze nie przybywał w tym czasie w kraju”. Prze-
słuchanie Ryszarda Krauzego odbyło się w dniu 21
grudnia 2007 r. Komunikat prasowy związany
z przedstawieniem zarzutów i przesłuchaniem w cha-
rakterze podejrzanego Ryszarda Krauzego został
opublikowany w dniu 27 grudnia 2007 r. z uwagi na
przypadający okres świąteczny. Śledztwo w niniej-
szej sprawie było przedmiotem zainteresowania
rzecznika praw obywatelskich i innych posłów skła-
dających interpelacje poselskie. Problemy związane
z tokiem postępowania były także wyjaśniane pod-
czas posiedzenia Komisji Sprawiedliwości i Praw
Człowieka w dniu 23 stycznia 2008 r.
Odpowiadając na pytania zawarte w interpelacji,
należy przypomnieć, że reguły postępowania wy-
znaczają przepisy Kodeksu postępowania karnego
oraz ustawy o prokuraturze. Zgodnie z treścią art. 1,
2 i 3 ustawy o prokuraturze minister sprawiedliwo-
ści, który pełni funkcję prokuratora generalnego,
oraz podlegli mu prokuratorzy czuwają nad ściga-
niem przestępstw, zaś zadanie to wykonuje m.in.
726
przez prowadzenie lub nadzorowanie postępowania
przygotowawczego w sprawach karnych oraz spra-
wowanie funkcji oskarżyciela publicznego przed
sądami.
W śledztwie, o którym wspomina pan poseł, po-
wołując się na publikacje prasowe, Ryszard Krauze
miał ustanowionych obrońców i nie należy sądzić,
aby informacje dotyczące taktyki prowadzonego po-
stępowania oraz przyjętej linii obrony podejrzany
czerpał z materiału uzyskanego z konferencji praso-
wych. Przebieg tych konferencji wskazuje, że wypo-
wiedzi ministra sprawiedliwości były odpowiedzią
na pytania zadawane przez dziennikarzy, dotyczące
uprawnień przysługujących podejrzanemu w toku
trwającego postępowania przygotowawczego, w tym
prawa do odmowy złożenia wyjaśnień, bez podania
przyczyny, a nie instruktażem Ryszarda Krauzego.
Śledztwo prowadzone jest w dalszym ciągu. Po-
stanowieniem prokuratora okręgowego w Warsza-
wie z dnia 11 stycznia 2008 r. czas jego trwania zo-
stał przedłużony do dnia 30 kwietnia 2008 r. Po
wszechstronnym wyjaśnieniu okoliczności sprawy,
co jest jednym z zadań postępowania przygotowaw-
czego (art. 297 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania kar-
nego), zostanie podjęta przez prokuratora prowa-
dzącego śledztwo decyzja kończąca postępowanie
przygotowawcze.
Z wyrazami szacunku
Zastępca prokuratora generalnego
Jerzy Szymański
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie poseł Anity Błochowiak
w sprawie śmierci Justyny Zawadki
i Tomasza Twardy – policjantów z komisariatu
kolejowego w Warszawie (729)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani poseł Anity Błochowiak z dnia 7
stycznia 2008 roku, przekazane przez wicemarszał-
ka Sejmu pana Krzysztofa Putrę pismem z dnia 20
lutego 2008 r. w sprawie „śmierci Justyny Zawadki
i Tomasza Twardo – policjantów z Komisariatu Ko-
lejowego w Warszawie”, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
W dniu 30 maja 2007 roku prokurator okręgowy
w Warszawie skierował do Sądu Rejonowego dla
Warszawy Śródmieścia akt oskarżenia w sprawie V
Ds. 406/06 przeciwko Waldemarowi P., komendan-
towi Komisariatu Kolejowego Policji w Warszawie
oraz przeciwko Tomaszowi S., pełniącemu obowiąz-
ki dyrektora Departamentu Bezpieczeństwa Pu-
blicznego w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych
i Administracji.
Waldemar P. oskarżony został o to, że w dniu 2
grudnia 2006 roku w Warszawie, będąc funkcjona-
riuszem publicznym i pełniąc obowiązki komendan-
ta Komisariatu Kolejowego Policji w Warszawie,
przekroczył swoje uprawnienia i nie dopełnił obo-
wiązków, w ten sposób, że wbrew zarządzeniu Nr 7
komendanta głównego Policji z dnia 26 maja 2000
roku w sprawie szczegółowych zasad przyznawania
i użytkowania sprzętu transportowego w Policji,
wydał dyżurnemu Komisariatu Kolejowego Policji
polecenie skierowania, będących na służbie funkcjo-
nariuszy Policji tego komisariatu: Justyny Zawadki
i Tomasza Twardo, służbowym, nieoznakowanym
radiowozem marki Polonez Caro, który był przezna-
czony do patrolowania rejonu podległego temu ko-
misariatowi, poza rejon działania tego komisariatu,
celem odwiezienia do miejsca zamieszkania w Siedl-
cach, podróżującego prywatnie, dyrektora Departa-
mentu Bezpieczeństwa Publicznego Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji, czym działał
na szkodę interesu publicznego, pozbawiając nie-
zbędnej ochrony policyjnej teren podległy temu ko-
misariatowi oraz działając na szkodę funkcjonariu-
szy Justyny Zawadki i Tomasza Twardo, którzy
w drodze powrotnej do Warszawy ulegli wypadkowi
ze skutkiem śmiertelnym, to jest o czyn z art. 231
§ 1 K.k.
Tomasz S. oskarżony został natomiast o czyn
z art. 18 § 2 K.k. w zw. z art. 231 § 1 K.k., to jest
o podżeganie Waldemara P. do opisanego wcześniej
przestępstwa.
Akt oskarżenia w przedmiotowej sprawie oparty
został na ustaleniach przeprowadzonego osobiście
przez prokuratora śledztwa, w toku którego ustalo-
no i przesłuchano wszystkie osoby uczestniczące
wraz z Tomaszem S. w przyjęciu w restauracji „Me-
lodia” w Warszawie.
Odpowiadając na kolejne pytania pani poseł,
uprzejmie informuję, że w toku śledztwa nie zdołano
odtworzyć zapisu z monitoringu w restauracji „Me-
lodia”. Z treści opinii powołanego w sprawie biegłego
z zakresu odtwarzania zapisu wynika, że nieujaw-
niono plików na zabezpieczonym w sprawie dysku,
które mogły być utworzone od godz. 18.00 w dniu
1 grudnia 2006 roku do godz. 3.00 w dniu 2 grudnia
2006 roku, przy założeniu, że data systemowa jed-
nostki centralnej dowodowego komputera pokrywa
się z datą kalendarzową i godziną czasu lokalnego
w chwili nagrywania plików. Biegły ten wskazał
nadto, iż konfiguracja systemu umożliwia automa-
tyczne kasowanie plików wideo. Nie ustalono w spra-
wie, aby nastąpiło celowe skasowanie zapisu moni-
toringu. Zatem brak było podstaw do podejmowania
czynności dotyczących utrudniania śledztwa w tym
zakresie.
Z informacji prokuratora okręgowego w Warsza-
wie wynika również, iż nie zostali w śledztwie prze-
słuchani członkowie kierownictwa Ministerstwa

Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Biura
Bezpieczeństwa Narodowego, bowiem w ocenie pro-
kuratora prowadzącego sprawę nie stwierdzono
w jego toku faktów mogących dowodzić, iż podejmo-
wano działania mające na celu nieujawnienie wszyst-
kich okoliczności dotyczących zdarzenia.
Przedstawiając Panu Marszałkowi powyższą in-
formację, uprzejmie informuję, iż nie jest wykluczo-
na możliwość przesłuchania tych osób w toku postę-
powania sądowego, o ile wystąpiłyby okoliczności
uzasadniające dokonanie tych czynności. Zawarta
natomiast w treści pytania pani poseł Anity Błocho-
wiak sugestia, co do tego, iż „wyjaśnienia MSWiA”
od początku tej sprawy wprowadzały w błąd opinię
publiczną i powodowały utrudnienia w szybkim wy-
jaśnieniu wszelkich okoliczności zdarzenia, a „wice-
minister Surmacz rzekomo miał naciskać na Ko-
mendę Główną Policji, aby nie ujawniać wszystkich
aspektów sprawy” może zostać zbadana procesowo,
w ramach odrębnego postępowania, o ile złożone zo-
stanie stosowne zawiadomienie o przestępstwie z po-
daniem faktów uzasadniających podejrzenie popeł-
nienia przestępstwa.
Pragnę jednocześnie zasygnalizować, iż okolicz-
ności objęte zapytaniem pani poseł były już przed-
miotem odpowiedzi udzielonej przez prokuratora
krajowego na pytanie pani poseł Anity Błochowiak
i Pana Posła Wacława Martyniuka w trakcie posie-
dzenia Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 roku.
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Sobeckiej
w sprawie sytuacji w Wojewódzkim Szpitalu
Dziecięcym w Toruniu (730)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pani Anny Sobeckiej, posła na Sejm RP,
z dnia 20 lutego 2008 r., nr SPS-024-730/08, w spra-
wie sytuacji w Wojewódzkim Szpitalu Dziecięcym
w Toruniu uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień.
Ministerstwo Zdrowia prowadzi stały monito-
ring zagrożeń dla prawidłowego działania placówek
ochrony zdrowia na terenie całego kraju.
Dyrektorzy szpitali za pośrednictwem wojewo-
dów raportują w oparciu o prognozę wynikającą
z aktualnej sytuacji i uwzględniającą fakt trwają-
cych wciąż negocjacji płacowych bądź zawieranie
727
tylko czasowych porozumień. Wykazane zgłoszenia
noszą charakter sygnalny i nie są formalnymi wnio-
skami do rejestru zakładów opieki zdrowotnej o wpis
o czasowym zaprzestaniu działalności komórek za-
kładu.
Z informacji pozyskiwanych w ostatnim okresie
z Kujawsko-Pomorskiego Urzędu Wojewódzkiego
w Bydgoszczy aktualnie Wojewódzki Szpital Dzie-
cięcy w Toruniu świadczy bez zakłóceń pełen pakiet
zakontraktowanych usług medycznych. Dyrekcja
szpitala znajduje się w sporze zbiorowym z lekarza-
mi, równolegle przeprowadzając negocjacje z grupą
zawodową laborantów.
Należy nadmienić, że w świetle obowiązujących
przepisów prawa organem właściwym do podejmo-
wania decyzji o bieżącym zarządzaniu zakładem
opieki zdrowotnej jest kierownik zakładu, który ma
możliwość wyboru najbardziej optymalnej dla szpi-
tala formy systemu organizacji pracy, a także możli-
wość negocjowania w sprawach płacowych z perso-
nelem szpitala. Ponosi on za swoje działania bezpo-
średnią odpowiedzialność przed organem założyciel-
skim. Ponadto zgodnie z art. 36 ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej podmiotem odpowiedzialnym za
tworzenie, przekształcanie i ewentualną likwidację
publicznego zakładu opieki zdrowotnej jest właści-
wy organ samorządu terytorialnego. W przypadku
gdy zasięg działania zakładu obejmuje województwo
lub jego znaczną część, projekt uchwały wymaga
również opinii sejmiku województwa.
Odnosząc się do kwestii spełnienia przez mini-
stra zdrowia postulatów płacowych lekarzy, uprzej-
mie informuję, iż możliwości wpływania ministra
zdrowia na wysokość wynagrodzeń personelu me-
dycznego jest zróżnicowana ze względu na status or-
ganizacyjno-prawno zatrudniających je podmiotów.
Bezpośrednia możliwość oddziaływania ministra
zdrowia na wysokość wynagrodzeń pracowników
sektora ochrony zdrowia ograniczona jest do stosun-
kowo niewielkiej grupy pracowników zatrudnionych
w zakładach opieki zdrowotnej działających w for-
mie zakładów i jednostek budżetowych oraz do osób,
których wynagrodzenia lub ich część finansowane
są z budżetu państwa (np. lekarze stażyści i rezy-
denci). W przypadku większości pracowników me-
dycznych zatrudnionych w innych niż ww. rodzajach
zakładów opieki zdrowotnej decyzję o wysokości wy-
nagrodzeń poszczególnych pracowników oraz ich
grup podejmuje, jak wskazano powyżej, kierownik
zakładu. Ustalając wynagrodzenia, kierownicy zo-
bowiązani są do przestrzegania ogólnych zasad pra-
wa pracy oraz muszą brać pod uwagę kondycję fi-
nansową zarządzanych przez siebie zakładów, w szcze-
gólności wysokość kontraktów z NFZ oraz ewentu-
alne zadłużenie zakładu.
Po dokonaniu gruntownej diagnozy aktualnego
stanu systemu ochrony zdrowia w Polsce, wad i dys-
funkcji w nim występujących, w tym również nega-
tywnie wpływających na kondycję szpitali, w Mini-
sterstwie Zdrowia przygotowany został długofalo-
wy plan działań mających na celu stabilizację oraz
728
poprawę sytuacji w sektorze ochrony zdrowia. Pla-
nowane rozwiązania prawne mają charakter kom-
pleksowy i skutkować będą poprawą funkcjonowa-
nia zarówno poszczególnych szpitali, jak i całego
systemu.
Ponadto pragnę poinformować, że podjęte zosta-
ły doraźne działania służące jak najszybszemu prze-
kazaniu do zakładów opieki zdrowotnej dodatko-
wych środków finansowych, co skutkowało zwięk-
szeniem wyceny punktu w procedurze medycznej do
poziomu 12 zł (średnio w skali kraju). Przełoży się to
także na wzrost wynagrodzeń osób w tych placów-
kach zatrudnianych.
Dodatkowo Narodowy Fundusz Zdrowia urucha-
mia środki finansowe na pokrycie należności szpita-
li z tytułu ugód sądowych za tzw. nadwykonania
świadczeń zdrowotnych.
Należy podkreślić, iż reforma systemu opieki
zdrowotnej stanowi jedno z priorytetowych zadań
rządu. W związku z powyższym, z inicjatywy pana
premiera Donalda Tuska, w dniu 21 stycznia 2008 r.
br. zwołany został „biały szczyt” poświęcony na-
prawie systemu ochrony zdrowia. W debacie uczest-
niczą przedstawiciele organizacji związkowych re-
prezentujących pracowników ochrony zdrowia, or-
ganizacji pracodawców ochrony zdrowia, samorzą-
dów zawodowych pracowników służby zdrowia, or-
ganizacji samorządu terytorialnego, organizacji
reprezentujących pacjentów oraz kierownictwa sej-
mowej i senackiej Komisji Zdrowia, eksperci oraz
przedstawiciele rządu. Prace jednego z zespołów te-
matycznych działającego w ramach „białego Szczy-
tu” poświęcone są sprawom pracowników ochrony
zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Arkadego Fiedlera
i Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie przyznania dodatkowych środków
finansowych na rozwój Oddziału Neonatologii
Ginekologiczno-Położniczego Szpitala
Klinicznego Uniwersytetu Medycznego
w Poznaniu (731)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem panów posłów Arkadego Fiedlera i Tomasza
Piotra Nowaka, przekazanym przy piśmie znak:
SPS-0-024-731/08, dotyczącym przyznania dodat-
kowych środków finansowych na rozwój Oddziału
Neonatologii Ginekologiczno-Położniczego Szpitala
Klinicznego Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu,
uprzejmie przedstawiam Panu Marszałkowi stano-
wisko w tej sprawie.
W ramach wydatków majątkowych części 46:
Zdrowie finansowane jest budownictwo inwestycyj-
ne i zakupy gotowych dóbr inwestycyjnych jedno-
stek podległych i nadzorowanych przez ministra
zdrowia.
W latach 2002–2007 Ginekologiczno-Położniczy
Szpital Kliniczny Uniwersytetu Medycznego w Po-
znaniu otrzymał na zakupy inwestycyjne środki
w wysokości 3544 tys. zł i dokonał następujących
zakupów:
Kwota
Rok Asortyment
w tys. zł
2002
kardiomonitor – 2 szt., inkubator
230
zamknięty noworodkowy – 5 szt.
2003 aparat USG średniej klasy 600
histopatologiczny procesor tkankowy,
2004 kardiotokograf – zestaw (aparat 354
zwykły+aparat z telemetrią)
2005 aparat RTG stacjonarny 1100
2006 0
2007
kardiotokograf – 10 szt., USG wysokiej
1260
klasy, karetka neonatologiczna
Natomiast w ramach „Narodowego programu
zwalczania chorób nowotworowych”, zadanie: Popu-
lacyjny program profilaktyki i wczesnego wykrywa-
nia raka szyjki macicy jednostka otrzymała w latach
2005–2007 środki w wysokości 714 tys. zł i zakupiła
następujący sprzęt:
Kwota
Rok Asortyment
w tys. zł
serwer – 2 szt., zestaw komputerowy,
drukarka – 2 szt.,
2005 104
telefax – 2 szt., oprogramowanie i baza
danych
kolposkop optyczny z opcją archiwizacji
obrazów i szkolenia – 2 szt., mikroskop
optyczny z opcją szkolenia – 2 szt.,
linia technologiczna do automatycznego
barwienia preparatów cytologicznych,
2006 560
ultrasonograf, zestaw komputerowy,
zestaw multimedialny w tym: notebook
– 4 szt., projektor multimedialny – 2 szt.,
telewizor LCD, pakiet oprogramowania
graficzno-edukacyjnego
drukarka laserowa z serwerem wydruku
i kompletem zapasowych tonerów,
przenośny komputer – 3 szt., cyfrowy
aparat fotograficzny z lampą błyskową
2007 50
i wyposażeniem dodatkowym,
rzutnik multimedialny – 3 szt.,
system monitoringu wewnętrznego
wraz z urządzeniem archiwizacji danych

Ponadto, w ramach „Programu pomocy publicz-
nej i restrukturyzacji w roku 2005”, Ginekologicz-
no-Położniczy Szpital Kliniczny Uniwersytetu Me-
dycznego w Poznaniu otrzymał na zakupy inwesty-
cyjne środki w wysokości 280 tys. zł i dokonał zaku-
pu: ultrasonografu, kardiotokografów – 5 szt., łóżek
porodowych i systemu nadzoru płodowego.
Łącznie zatem w latach 2002–2007 szpital otrzy-
mał z budżetu części 46: Zdrowie na zakupy inwe-
stycyjne środki w wysokości 4538 tys. zł.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję,
że nie został jeszcze dokonany podział środków na
zakupy inwestycyjne dla poszczególnych szpitali kli-
nicznych i instytutów naukowo-badawczych na 2008 r.
Zgłoszone przez jednostki najpilniejsze potrzeby
w zakresie zakupów aparatury i sprzętu medyczne-
go na łączną kwotę 192 412 tys. zł znacznie prze-
kraczają możliwości finansowe budżetu części 46:
Zdrowie. Na rok bieżący zaplanowano na ten cel
środki w wysokości 17 000 tys. zł. Z uwagi na tak
znaczną wielkość potrzeb w stosunku do skrom-
nych możliwości budżetu wnioski te poddane zo-
staną ocenie formalnej i merytorycznej w oparciu
o przyjęte kryteria.
W przypadku Ginekologiczno-Położniczego Szpi-
tala Klinicznego Uniwersytetu Medycznego w Po-
znaniu rozpatrzone zostaną te wnioski w zakresie
sprzętu i aparatury medycznej, które szpital zgłosił
jako najpilniejsze do realizacji w 2008 r., tj:
— aparaty do znieczulenia ogólnego 4 szt. (1 szt.
dla noworodków i 3 szt. dla dorosłych) dla Kliniki
Neonatologii oraz Kliniki Anestezjologii w Położnic-
twie i Ginekologii – 1100 tys. zł, w tym: ze środków
budżetowych – 1000 tys. zł i 100 tys. zł ze środków
własnych szpitala,
— kardiomonitory wielofunkcyjne – 10 szt. dla
Oddziału Operacyjnego i Oddziału Porodowego –
300 tys. zł,
— mammograf dla Pracowni Mammograficznej
– 300 tys. zł, w tym: ze środków budżetowych 270
tys. zł i 30 tys. zł ze środków własnych szpitala.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, że ponadto istnieje możliwość aplikowania
o dofinansowanie zadań inwestycyjnych z funduszy
strukturalnych. Ministerstwo Zdrowia jest instytu-
cją pośredniczącą dla priorytetu XII: Bezpieczeń-
stwo zdrowotne i poprawa efektywności systemu
ochrony zdrowia w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”.
W ramach priorytetu XII: Bezpieczeństwo zdro-
wotne i poprawa efektywności systemu ochrony
zdrowia realizowane są następujące zadania:
12.1: Rozwój systemu ratownictwa medycznego,
12.2: Inwestycje w infrastrukturę ochrony zdro-
wia o znaczeniu ponadregionalnym
Celem priorytetu XII jest wspieranie utrzymania
dobrego poziomu zdrowia zasobów pracy poprzez ob-
niżenie poziomu śmiertelności oraz skutków powi-
kłań powstających w wyniku wypadków i innych
stanów nagłego zagrożenia zdrowotnego oraz zwięk-
729
szenie dostępności i jakości specjalistycznych i wy-
sokospecjalistycznych świadczeń zdrowotnych.
Alokacja środków z funduszy strukturalnych
w latach 2007–2013 na zadania związane z ratow-
nictwem medycznym oraz poprawą infrastruktury
ochrony zdrowia wynosi blisko 412 mln euro (w tym
wkład UE około 350 mln euro).
Głównymi beneficjentami priorytetu XII będą
dla:
1) działania 12.1: Rozwój systemu ratownictwa
medycznego
— niepubliczne oraz publiczne zakłady opieki
zdrowotnej udzielające świadczeń zdrowotnych w za-
kresie ratownictwa medycznego, posiadające umowę
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawartą
z oddziałem wojewódzkim NFZ albo udzielające
świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków
publicznych na podstawie innych tytułów lub ich or-
gany założycielskie,
2) działania 12.2: Inwestycje w infrastrukturę
ochrony zdrowia o znaczeniu ponadregionalnym
— publiczne zakłady opieki zdrowotnej o znacze-
niu ponadregionalnym, świadczące specjalistyczne
usługi medyczne, utworzone przez ministra lub cen-
tralny organ administracji rządowej, publiczną
uczelnię medyczną lub inną publiczną uczelnię pro-
wadzącą działalność dydaktyczną i badawczą w dzie-
dzinie nauk medycznych, z wyłączeniem zakładów
lecznictwa uzdrowiskowego, lub ich organy założy-
cielskie.
W ramach działania 12.2: Inwestycje w infra-
strukturę ochrony zdrowia o znaczeniu ponadregio-
nalnym wsparcie w zakresie zakupów inwestycyj-
nych otrzymają następujące projekty:
1. zakup aparatury obrazowej minimalna war-
tość projektu wynosi 400 tys. PLN.
2. zakup wyrobów medycznych służących do
diagnostyki lub terapii, z wyłączeniem wyrobów
i produktów jednorazowego użytku, w tym dostoso-
wanie stanu technicznego istniejącej infrastruktury
do użytkowania zakupionych wyrobów – minimalna
wartość projektu wynosi 400 tys. PLN.
Nabór projektów w ramach priorytetu XII Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
zostanie ogłoszony w II kwartale br.
Przedstawione powyżej różne źródła finansowa-
nia wskazują na możliwość uzyskania finansowego
wsparcia w zakresie doposażenia Oddziału Neona-
tologii Ginekologiczno-Położniczego Szpitala Kli-
nicznego Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu
w sprzęt specjalistyczny ratujący życie.
Z wyrazami najwyższego szacunku
Podsekretarz stanu
Mariola Dwornikowska
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
730
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie postulatów gminy Osielsko
dotyczących przebiegu drogi S5 (734)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Andrzeja Walkowiaka z dnia
20 lutego 2008 r., przekazanego przy piśmie Kance-
larii Prezesa Rady Ministrów z dnia 25 lutego 2008 r.,
znak: DSPA-4403-573/08, w sprawie ustalenia prze-
biegu drogi ekspresowej S5, uprzejmie przekazuję
następujące informacje.
W dniu 7 grudnia 2007 r. odbyło się posiedzenie
Komisji Oceny Przedsięwzięć Inwestycyjnych dzia-
łającej przy Generalnym Dyrektorze Dróg Krajo-
wych i Autostrad, na którym rozpatrywano kwestię
ustalenia przebiegu drogi ekspresowej S5 w okoli-
cach Bydgoszczy. Podczas posiedzenia komisja roz-
ważała trzy warianty przebiegu tej drogi – wariant
I, III i IV. Wariant II został odrzucony na etapie stu-
dium techniczno-ekonomiczno-środowiskowego.
Wyniki przeprowadzonych szczegółowych badań
i analiz wskazują, iż optymalnym przebiegiem tej
drogi, zarówno pod względem ruchowym, jak i fi-
nansowym, będzie zbudowanie północno-zachodniej
obwodnicy miasta. W szczególności biorąc pod uwa-
gę fakt, że po roku 2020 ruch na tej trasie może
wzrosnąć do 55 000 pojazdów na dobę. Zatem nawet
uwzględnienie w chwili obecnej postulatów samo-
rządowych (w szczególności władz miasta Bydgosz-
czy) i poprowadzenie drogi S5 przez miasto wiązało-
by się z koniecznością zbudowania obwodnicy Byd-
goszczy za kilka lat.
Biorąc pod uwagę powyższe w wyniku przeanali-
zowania zaprezentowanych rozwiązań oraz dyskusji
na posiedzeniu KOPI przyjęto studium techniczno-
ekonomiczno-środowiskowe budowy drogi ekspreso-
wej S5 na odcinku Nowe Marzy–Świecie–Bydgoszcz–
–Cotoń oraz zarekomendowano przebieg tej trasy
według wariantu IV, tj. północno-zachodnią obwod-
nicą Bydgoszczy. Zatem wariant ten zostanie rów-
nież zarekomendowany wojewodzie we wniosku o wy-
danie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach
zgody na realizację przedsięwzięcia.
Odnosząc się do kwestii związanej z doniesienia-
mi prasowymi poruszającymi problem lokalizacji
drogi ekspresowej S-5, uprzejmie informuję, że resort
infrastruktury nie ma wpływu na treść podawanych
informacji medialnych, które formułowane są często
w oparciu o niepełną wiedzę z tego zakresu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie budowy i przebiegu
obwodnicy Inowrocławia (735)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Andrzeja Walkowiaka z dnia
20 lutego 2008 r., przekazanego przy piśmie Kance-
larii Prezesa Rady Ministrów z dnia 25 lutego 2008 r.,
znak: DSPA-4403-569/08, w sprawie budowy ob-
wodnicy Inowrocławia uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Przebieg obwodnicy Inowrocławia w ciągu drogi
krajowej nr 15 i 25 został wstępnie ustalony na po-
siedzeniu Komisji Oceny Przedsięwzięć Inwestycyj-
nych działającej przy generalnym dyrektorze dróg
krajowych i autostrad. W posiedzeniu uczestniczyli,
z prawem zgłaszania postulatów i opinii, przedsta-
wiciele samorządów lokalnych oraz instytucji opi-
niujących. W efekcie ustaleń komisji wybrano do
dalszych etapów prac projektowych wariant A/D.
Wariant ten został wydłużony o obejście miejsco-
wości Markowice, uwzględniając sugestie samorzą-
dów lokalnych. Konsekwencją ww. działań było zło-
żenie do wojewody kujawsko-pomorskiego w dniu
14 maja 2007 r. wniosku o wydanie decyzji o środo-
wiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację
przedsięwzięcia. W toku prowadzonego przez woje-
wodę postępowania z udziałem społeczeństwa wpły-
nęło wiele sprzeciwów wobec budowy obwodnicy
w wariancie A/D lub AD’, z jednoczesnym poparciem
wariantu społecznego „S”. Rozpatrując przedmioto-
wą sprawę, wojewoda powziął wątpliwość odnośnie
do zasadności przyjęcia do dalszej realizacji reko-
mendowanego przez GDDKiA wariantu obwodnicy.
Konsekwencją tego było skorzystanie przez wojewo-
dę z możliwości, jaką przewiduje art. 55 ustawy
z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowi-
ska (Dz. U. z 2007 r. Nr 25, poz. 150). Zgodnie z tym
przepisem jeżeli z postępowania w sprawie oceny od-
działywania na środowisko wynika zasadność reali-
zacji przedsięwzięcia w wariancie innym niż propo-
nowany, organ administracji prowadzący postępo-
wanie, za zgodą wnioskodawcy, wskazuje w decyzji
o środowiskowych uwarunkowaniach wariant do-
puszczony do realizacji lub, w razie braku zgody
wnioskodawcy, odmawia w drodze decyzji określe-
nia środowiskowych uwarunkowań zgody na reali-
zację przedsięwzięcia. W związku z tym wojewoda,
w trybie powołanego art. 55, wystąpił do GDDKiA
o zgodę na przyjęcie do realizacji wariantu społecz-
nego, a GDDKiA przychyliła się do przedmiotowego
wniosku. W takiej sytuacji zachodzi konieczność po-
nownego uzgodnienia z ministrem środowiska wa-
runków realizacji wariantu społecznego i zapewnie-

nia udziału społeczeństwa w postępowaniu. Do
chwili obecnej wojewoda oczekuje na wymagane
uzgodnienia, które są niezbędne do wydania decyzji
o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na re-
alizację przedsięwzięcia. Po uzyskaniu decyzji śro-
dowiskowej inwestor zobowiązany jest do uzyskania
decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi oraz decyzji
o pozwoleniu na budowę. Kolejnym krokiem będzie
wyłonienie wykonawcy robót.
W związku z powyższym w chwili obecnej nie
jest możliwe jednoznaczne wskazanie terminu za-
kończenia realizacji przedmiotowej inwestycji. Jed-
nakże chciałbym zapewnić pana posła, że GDDKiA
dołoży wszelkich starań, aby dalsza obsługa przed-
miotowej inwestycji przebiegała sprawnie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Andrzeja Szlachty
w sprawie rozwiązania stosunku pracy
przez Podkarpacki Oddział Wojewódzki NFZ
z absolwentami wychowania fizycznego
o specjalności rehabilitacja
Uniwersytetu Rzeszowskiego (736)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Andrzeja Szlachty, z dnia 20
stycznia 2008 r., przekazane przy piśmie pana
Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia 20
lutego 2008 r., znak: SPS-024-736/08, w sprawie
rozwiązania stosunku pracy przez Podkarpacki Od-
dział Wojewódzki NFZ z absolwentami wychowania
fizycznego o specjalności rehabilitacja Uniwersytetu
Rzeszowskiego, uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących wyjaśnień.
Do podstawowych aktów prawnych, które regu-
lują zasady udzielania świadczeń opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych należą: usta-
wa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.), akty wykonawcze
do tej ustawy oraz zarządzenia prezesa NFZ okre-
ślające warunki zawierania i realizacji umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszczegól-
nych rodzajach tych świadczeń, wydawane w opar-
ciu o art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25 oraz art. 146 ust. 1
pkt 1 i 3 ww. ustawy.
731
Zgodnie z przepisami zarządzenia nr 60/2007/
DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
z dnia 19 września 2007 r. w sprawie określenia wa-
runków zawierania i realizacji umów w rodzaju: re-
habilitacja lecznicza, ze zm., fizjoterapeutą jest oso-
ba, o której mowa w § 2 ust. 2 ww. zarządzenia, tj.:
1) osoba, która rozpoczęła po dniu 31 grudnia
1997 r. studia wyższe na kierunku fizjoterapia, zgod-
nie ze standardami kształcenia określonymi w od-
rębnych przepisach i uzyskała tytuł licencjata lub
magistra na tym kierunku,
2) osoba, która rozpoczęła przed dniem 31
grudnia 1997 r. studia wyższe na kierunku reha-
bilitacja ruchowa i uzyskała tytuł magistra na
tym kierunku,
3) osoba, która rozpoczęła przed dniem 31 grud-
nia 1979 r. studia wyższe na kierunku wychowanie
fizyczne i uzyskała tytuł magistra na tym kierunku
oraz ukończyła w ramach studiów dwuletnią specja-
lizację z zakresu gimnastyki leczniczej lub rehabili-
tacji ruchowej potwierdzoną legitymacją instrukto-
ra rehabilitacji ruchowej/gimnastyki leczniczej,
4) osoba, która rozpoczęła przed dniem 31 grud-
nia 1979 r. studia wyższe na kierunku wychowanie
fizyczne i uzyskała tytuł magistra na tym kierunku
oraz ukończyła 3 miesięczny kurs specjalizacyjny
z rehabilitacji zgodnie z obowiązującymi wtedy prze-
pisami Głównego Komitetu Kultury Fizycznej,
5) osoba, która ukończyła do dnia 31 grudnia
2007 r. szkołę policealną publiczną lub niepubliczną
z uprawnieniami szkoły publicznej i uzyskała dy-
plom technika fizjoterapii.
Mając na uwadze zgłoszone przez pana posła
zastrzeżenia do treści ww. zarządzenia, w części
dotyczącej kwalifikacji do wykonywania zawodu
fizjoterapeuty, uprzejmie informuję, że w związku
z art. 163 ust. 2 pkt 2 i 3 przywołanej na wstępie
ustawy minister właściwy do spraw zdrowia bada
uchwały przyjmowane przez Radę Funduszu oraz
decyzje podejmowane przez prezesa funduszu i stwier-
dza nieważność uchwały lub decyzji w całości lub
w części, w przypadku gdy narusza ona prawo lub
prowadzi do niewłaściwego zabezpieczenia świad-
czeń opieki zdrowotnej. Stanowiące przedmiot zapy-
tania pana posła zarządzenie nr 60/2007/DSOZ pre-
zesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 19 wrze-
śnia 2007 r. w sprawie określania warunków zawie-
rania i realizacji umów w rodzaju: rehabilitacja lecz-
nicza również zostało poddane ww. badaniu, jednak
nie stwierdzono podstaw do jego uchylenia.
Wobec wątpliwości dotyczących określonych w ww.
zarządzeniu kwalifikacji do wykonywania zawodu
fizjoterapeuty uprzejmie wyjaśniam, że system
kształcenia w zawodach medycznych w Polsce uległ
transformacji, w wyniku której zmieniło się również
kształcenie w zawodzie fizjoterapeuty. Jednakże już
od roku 1979 kwalifikacje do wykonywania ww. za-
wodu można było uzyskać na wyodrębnionym kie-
runku studiów rehabilitacja ruchowa, który w roku
1997 przekształcono na kierunek fizjoterapia. Mając
732
na uwadze powyższe, należy zwrócić uwagę, iż od
roku 1979 uczelnie prowadzące kształcenie przygo-
towujące do wykonywania zawodu fizjoterapeuty
powinny prowadzić studia na kierunku rehabilita-
cja ruchowa, a od roku 1997 na kierunku fizjotera-
pia. Specyfika wykonywania zawodu medycznego,
jakim jest zawód fizjoterapeuty, wymaga bowiem in-
nej wiedzy i umiejętności zawodowych niż legitymu-
ją się absolwenci kierunku wychowanie fizyczne.
Analiza standardów kształcenia na kierunku wy-
chowanie fizyczne i na kierunku fizjoterapia wska-
zuje na bardzo istotne różnice i inne kompetencje
absolwenta. Nie możliwe jest więc uznanie, iż absol-
wenci tak różnych kierunków studiów przygotowani
są do wykonywania tego samego zawodu. Również
w odniesieniu do kształcenia studentów na kierun-
ku wychowanie fizyczne w zakresie nauczania wy-
chowania fizycznego oraz rehabilitacji na Wydziale
Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Rzeszow-
skiego należy stwierdzić, iż szczegółowa analiza pla-
nu studiów z uwzględnieniem wykazu przedmiotów
oraz siatki godzin wykazuje znaczące różnice w od-
niesieniu do kształcenia na kierunku fizjoterapia.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, że
zgodnie z przepisami zawartymi w załączniku nr 3
do ww. zarządzenia w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju: rehabilita-
cja lecznicza wymagane jest, by w poszczególnych
zakresach w rodzaju rehabilitacja lecznicza zatrud-
nione były osoby posiadające określone kompeten-
cje. Jednocześnie, mając na uwadze przedłożony
w zapytaniu pana posła problem rozwiązania sto-
sunku pracy z grupą absolwentów Uniwersytetu
Rzeszowskiego, uprzejmie wyjaśniam, iż fundusz
nie zabrania zatrudniania osób posiadających inne
kompetencje, o ile świadczeniodawca spełnia wa-
runki zawarte w załączniku nr 3 ww. zarządzenia.
Należy jednak zaznaczyć, iż zgodnie z przepisami
§ 3 ust. 1 rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 6
października 2005 r. w sprawie ogólnych warunków
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U.
Nr 197, poz. 1643) świadczeniodawca ponosi odpo-
wiedzialność za udzielanie lub za zaniechanie
udzielania świadczeń przez osoby przez siebie za-
trudnione lub udzielające świadczeń w jego imieniu
na innej podstawie niż umowa o pracę, a także oso-
by, którym udzielanie świadczeń powierzył, oraz
odpowiada za szkody powstałe, także u osób trze-
cich, w związku z udzielaniem lub zaniechaniem
udzielania świadczeń.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie podjęcia niezbędnych działań
w celu zabezpieczenia zdrowia i życia
mieszkańców Tarnowa, wymagających pomocy
medycznej ze strony zespołu wyjazdowego
Stacji Pogotowia Ratunkowego w Tarnowie
(737)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pani poseł Barbary Marianowskiej doty-
czące likwidacji wyjazdowego zespołu wypadkowe-
go w Tarnowie, przesłane przy piśmie z dnia 20 lu-
tego 2008 r. (znak: SPS-024-737/08), uprzejmie in-
formuję:
Zgodnie z ustawą z dnia 25 lipca 2001 r. o Pań-
stwowym Ratownictwie Medycznym za system ra-
townictwa w regionach odpowiadają wojewodowie.
Wojewoda planuje, organizuje i koordynuje system
oraz sprawuje nadzór nad systemem na terenie
województwa. W ramach tych kompetencji woje-
woda może również podjąć decyzję o utworzeniu
nowych zespołów ratownictwa medycznego lub ich
likwidacji.
Budżet wojewody małopolskiego na zadania ze-
społów ratownictwa medycznego w roku 2008 wzrósł
w stosunku do roku ubiegłego o ponad 18 mln zł, co
daje łącznie ok. 21-procentowy wskaźnik wzrostu.
Są to środki w granicach, w których wojewoda ma-
łopolski ma możliwość ewentualnego zakontrakto-
wania dodatkowych, w stosunku do 2007 r., zespo-
łów ratownictwa medycznego, o ile przewidział je
w planie działania systemu. W przypadku zaistnie-
nia nieprzewidzianej w planie konieczności urucho-
mienia nowego zespołu wojewoda ma możliwość do-
konania aktualizacji planu. Zaktualizowany plan
obowiązuje z chwilą zatwierdzenia przez ministra
zdrowia. Należy jednak pamiętać, iż z uwagi na oko-
liczność kontraktowania zespołów ratownictwa me-
dycznego na początku roku wszelkie nowe lub do-
datkowe umowy mogą powodować konieczność
zmian już zawartych kontraktów.
Odpowiadając na pytania pani poseł, uprzejmie
wyjaśniam, iż w budżecie na 2008 rok minister zdro-
wia nie ma niestety środków inwestycyjnych na cele
związane z uruchomieniem nowych zespołów ratow-
nictwa medycznego.
Organizacja systemu ratownictwa medycznego
w województwie to zadanie wojewody, minister zdro-
wia nie dysponuje narzędziami prawnymi do szcze-
gółowego wpływania na lokalne rozwiązania orga-
nizacyjne sytemu ratownictwa medycznego. Mini-
ster zdrowia nie dysponuje również żadnymi dodat-
kowymi środkami, które mógłby przeznaczyć na fi-
nansowanie dodatkowych zespołów ratownictwa
medycznego.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, wszel-
kie decyzje w przedmiocie uruchomienia i finanso-
wania dodatkowego zespołu ratownictwa medyczne-
go dla rejonu miasta Tarnowa leżą w wyłącznej ge-
stii wojewody małopolskiego.
Z wyrazami głębokiego szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie utworzenia w Lesznie
wojewódzkiej komisji lekarskiej (738)
W związku z przekazanym przez Pana Marszał-
ka, przy piśmie z 20 lutego 2008 r. (znak: SPS-024-
-738/08), za pośrednictwem szefa Gabinetu Politycz-
nego Prezesa Rady Ministrów, podsekretarza stanu
Sławomira Nowaka, zapytaniem pana posła Wiesła-
wa Andrzeja Szczepańskiego w sprawie utworzenia
w Lesznie wojewódzkiej komisji lekarskiej pozwolę
sobie przedstawić, co następuje:
Wojewódzkie komisje lekarskie oraz obwodowe
komisje lekarskie zostały zlikwidowane z dniem 31
sierpnia 1997 r. na mocy ustawy z dnia 28 czerwca
1998 r. o zmianie niektórych ustaw o zaopatrzeniu
emerytalnym i o ubezpieczeniu społecznym (Dz. U.
Nr 100, poz. 461).
Od dnia 1 września 1997 r. o niezdolności do pra-
cy dla celów rentowych orzekali jednoinstancyjnie
lekarze orzecznicy ZUS. Od dnia 1 stycznia 2005 r.
wprowadzono drugą instancję orzeczniczą w postaci
komisji lekarskich ZUS.
Z uwagi na powyższe nie jest aktualnie możliwe
powołanie w Lesznie lub Rawiczu wojewódzkiej ko-
misji lekarskiej, jak również powołanie w Lesznie
obwodowej komisji lekarskiej.
Aktualnie zasady orzekania o niezdolności do
pracy są uregulowane przepisami rozporządzenia
Ministra Polityki Społecznej z dnia 14 grudnia
2004r. (Dz. U. Nr 273, poz. 2711).
Zgodnie z § 8 tego rozporządzenia – lekarz orzecz-
nik działa w oddziale ZUS (a nie w inspektoracie
ZUS), co zapewnia możliwość sprawowania bieżące-
go nadzoru głównego lekarza orzecznika nad dzia-
łalnością lekarzy orzeczników ZUS, a także stwarza
możliwość wzajemnych bieżących konsultacji pomię-
dzy lekarzami orzecznikami różnych specjalności.
Lekarze orzecznicy (jako I instancja) oraz komi-
sje lekarskie ZUS (jako II instancja) realizują zada-
733
nia związane z orzekaniem o niezdolności do pracy
przy zachowaniu zasad określonych obowiązujący-
mi przepisami, zgodnie z którymi istnieje możliwość
wydania orzeczenia bez potrzeby osobistego stawie-
nia się ubezpieczonego w oddziale ZUS, a w szcze-
gólności:
— osoby, które w ocenie lekarza leczącego są nie-
zdolne do odbycia podróży na badanie, nie muszą na
takie badanie do lekarza orzecznika ZUS lub na ko-
misję lekarską ZUS przyjeżdżać – w takich przypad-
kach oddział ZUS przeprowadzi badanie w miejscu
pobytu takiej osoby;
— jeżeli dokumentacja medyczna, dołączona do
wniosku o ustalenie uprawnień do świadczenia, jest
wystarczająca do wydania orzeczenia, orzeczenie
może zostać wydane bez przeprowadzenia bezpośred-
niego badania osoby ubiegającej się o świadczenie;
— ewentualne badania dodatkowe, konsultacje
specjalistyczne lub obserwacje szpitalne zlecane
w postępowaniu orzeczniczym są wykonywane w pla-
cówkach służby zdrowia znajdujących się w pobliżu
miejsca zamieszkania osoby ubiegającej się o świad-
czenie.
Podając powyższe wyjaśnienia, informuję jedno-
cześnie, że jak wynika z zapewnienia prezesa ZUS
dyrektorzy oddziałów ZUS zostali zobowiązani do
organizowania, w uzasadnionych przypadkach, po-
siedzeń wyjazdowych lekarzy orzeczników i komisji
lekarskich ZUS.
Sesje wyjazdowe powinny być, zdaniem prezesa
ZUS, organizowane w szczególności wówczas, gdy
jest to uzasadnione dostępnością środków komunika-
cji oraz odległością od miejsca zamieszkania osoby
ubiegającej się o świadczenie do siedziby oddziału
ZUS, a także znaczną liczbą osób zamieszkujących
na danym terenie, w stosunku do których istnieje ko-
nieczność przeprowadzenia bezpośredniego badania
przez lekarza orzecznika lub komisję lekarską ZUS.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie groźby zmiany dotychczasowej
lokalizacji Zespołu Szkół Drzewnych nr 9
w Łomży (739)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Jarosława Matwiejuka (SPS-
-024-739/08) w sprawie groźby zmiany dotychczaso-
wej lokalizacji Zespołu Szkół Drzewnych nr 9 w Łom-
ży, uprzejmie wyjaśniam.
734
W wyniku wprowadzonej 1 stycznia 1999 r. re-
formy administracyjnej państwa nastąpiły zmiany
kompetencyjne organów administracji publicznej
w sprawach dotyczących oświaty oraz zasad funk-
cjonowania szkół publicznych. Najważniejsza zmia-
na polegała na rozdzieleniu funkcji prowadzenia
szkół od funkcji sprawowania nadzoru pedagogicz-
nego nad ich działalnością. Kompetencje do zakła-
dania i prowadzenia publicznych szkół i placówek
oświatowych zostały przekazane na odpowiednie
szczeble samorządu terytorialnego.
Zgodnie z art. 5 ust. 5a ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.) oraz art. 48 ustawy z dnia 13
października 1998 r. Przepisy wprowadzające usta-
wy reformujące administrację publiczną (Dz. U.
Nr 133, poz. 872, z późn. zm.), z dniem 1 stycznia
1999 r. samorządy powiatowe przejęły prowadzenie
publicznych szkół zawodowych, z wyjątkiem szkół,
które na mocy rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 6 października 1998 r. w sprawie określenia
wykazu szkół i placówek o znaczeniu regionalnym,
których prowadzenie należy do samorządu woje-
wództwa (Dz. U. Nr 147, poz. 964), przekazane zo-
stały na szczebel samorządów wojewódzkich. Nato-
miast zewnętrzny nadzór pedagogiczny nad szkoła-
mi i placówkami oświatowymi pozostał w gestii ku-
ratorów oświaty, a nadzór pedagogiczny nad proce-
sem kształcenia bezpośrednio w szkole sprawowany
jest nadal przez dyrektora szkoły.
A zatem prowadzenie szkół kształcących w zawo-
dach jest zadaniem własnym jednostek samorządów
powiatów lub miast na prawach powiatów. Organy
te zatwierdzają arkusze organizacyjne szkół, czyli
wyrażają zgodę na uruchomienie liczby oddziałów
kształcenia w danych zawodach, a także przydziela-
ją na te cele środki finansowe. Rozstrzygając o pro-
wadzeniu kształcenia zawodowego przez podległe
im organizacyjnie i finansowo szkoły, powinny
uwzględniać oczekiwania i zapotrzebowanie lokal-
nego rynku pracy. Wynika to wprost z ustawowej
roli samorządów powiatowych, którym powierzono
zadania w zakresie oświaty ponadgimnazjalnej
i kształcenia ustawicznego w formach szkolnych
i pozaszkolnych oraz prowadzenia lokalnej polityki
rynku pracy. Na tym samym poziomie zarządzania
funkcjonują powiatowe urzędy pracy wraz z ich or-
ganami konsultacyjnymi – powiatowymi radami za-
trudnienia. Zatem w sprawach edukacji i rynku pra-
cy szkoły i instytucje rynku pracy powinny współ-
pracować i podejmować spójne działania zmierzające
do dostosowania oferty kształcenia zawodowego do
potrzeb społeczno-gospodarczych regionu, zgodnie
z kierunkami rozwoju wyznaczonymi przez strate-
gie wojewódzkie.
W gestii samorządów powiatowych pozostaje po-
ważny instrument umożliwiający wpływ na dopaso-
wanie struktury kształcenia do zmieniających się
warunków gospodarczych i społecznych (także de-
mograficznych). Jest to kompetencja do ustalania
sieci szkół, w tym szkół zawodowych, a więc do decy-
dowania o kształcie edukacji na obszarach według
właściwości terytorialnej. Jednostki samorządów
powiatowych każdego roku planują otwarcie oddzia-
łów, w których młodzież mogłaby podjąć naukę
w różnych zawodach, oraz decydują o lokalizacji
szkół. Zatem działania tych organów zmierzające do
racjonalizacji sieci szkół powinny głównie zakładać
skonsolidowanie kształcenia w zawodach z danej
branży w szkołach posiadających odpowiednie wa-
runki lokalowe i kadrowe, w celu stworzenia wiodą-
cych, nowoczesnych centrów kształcenia w zawo-
dach dla potrzeb danej branży.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z art. 17 ust. 6 ustawy z dnia 7 września o systemie
oświaty ustalanie sieci szkół przez jednostki samo-
rządu terytorialnego następuje po uzyskaniu pozy-
tywnej opinii właściwego terytorialnie kuratora
oświaty. Oznacza to, że w ramach procedury stano-
wienia uchwały kurator oświaty, którego przywoła-
na wyżej ustawa sytuuje jako partnera organów jed-
nostek samorządu terytorialnego przy podejmowa-
niu przez nie rozstrzygnięć w sprawach istotnych
dla realizacji regionalnej lub lokalnej polityki oświa-
towej, wydaje opinię jeszcze przed podjęciem stosow-
nej uchwały, tj. w odniesieniu do przedstawionego
projektu sieci szkół. Zakres badania przez kuratora
oświaty legalności przedstawionego projektu planu
sieci szkół odnosi się do stwierdzenia zgodności lub
niezgodności z art. 17 ust. 1–5 ustawy, a zatem za-
chowania standardów maksymalnej odległości szkół
należących do sieci od miejsca zamieszkania uczniów,
zapewnienia dobrej komunikacji oraz warunków
funkcjonowania szkoły po zmianie jej lokalizacji
w odniesieniu do bezpiecznych i higienicznych wa-
runków nauki i wychowania, w tym zapewnienia
właściwej realizacji programów nauczania, progra-
mów wychowawczych, przeprowadzania egzami-
nów oraz wykonywania innych zadań statutowych.
Informacje uzyskane od podlaskiego kuratora
oświaty potwierdzają, że już dłuższy czas trwa spór
o lokalizację Zespołu Szkół Drzewnych w Łomży,
a na sesji Rady Miasta (27 lutego br.), w której
udział wzięli przedstawiciele uczniów, Rady Peda-
gogicznej oraz Rady Rodziców zobligowano prezy-
denta miasta do przedstawienia radnym koncepcji
perspektywicznego rozwiązania ww. problemu Ze-
społu Szkół Drzewnych.
Z uzyskanych od zastępcy prezydenta miasta
Łomży informacji wynika, że Rada Miasta Łomży
podjęła na sesji Rady Miasta Łomży w dniu 27 lute-
go 2008 r. decyzję o przesłaniu do Komisji Oświaty
Kultury i Sportu kwestii lokalizacji tej szkoły z proś-
bą o ponowne dokładne zbadanie i analizę warun-
ków lokalowych oraz perspektyw kształcenia w Ze-
spole Szkół Drzewnych z uwzględnieniem możliwo-
ści naboru i jej rozwoju.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Danuty Jazłowieckiej
w sprawie przedłużającego się terminu
odpowiedzi na pismo burmistrza
Lewina Brzeskiego dotyczące przeznaczenia
na cele nierolnicze gruntów rolnych
położonych w miejscowości Stroszowice (740)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 20 lutego 2008 r.,
znak: SPS-024-740/08, przy którym zostało nade-
słane zapytanie posłanki na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej pani Danuty Jazłowieckiej w sprawie prze-
dłużającego się terminu odpowiedzi na pismo bur-
mistrza Lewina Brzeskiego w sprawie przeznacze-
nia gruntów rolnych na cele nierolnicze – uprzejmie
informuję, że po rozpatrzeniu wniosku burmistrza
Lewina Brzeskiego w tej sprawie, decyzją z dnia 19
lutego 2008 r., znak: GZ.tr.057-602-399/07, wyrazi-
łem zgodę na zmianę przeznaczenia na cele nierolni-
cze wnioskowanych gruntów rolnych o powierzchni
33,54 ha położonych na terenie wsi Stroszowice,
gmina Lewin Brzeski, przewidzianych pod tereny
eksploatacji kruszywa naturalnego.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie projektu „Budowa i modernizacja
kanalizacji sanitarnej w Skarżysku Kamiennej
i Skarżysku Kościelnym” w ramach priorytetu
I: Gospodarka wodno-ściekowa, działania 1.1:
Gospodarka wodno-ściekowa w aglomeracjach
powyżej 15 tys. RLM Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 (741)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Andrzeja Bętkowskiego, prze-
słane przy piśmie Pana Marszałka z dnia 20 lutego
br. (znak: SPS-024-741/08), w sprawie usunięcia
z listy indykatywnej Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko” projektu „Budowa i mo-
dernizacja kanalizacji sanitarnej w Skarżysku-Ka-
miennej i Skarżysku Kościelnym” pragnę przedsta-
wić, co następuje.
735
Projekt z zakresu priorytetu I: Gospodarka wod-
no-ściekowa pn. Budowa i modernizacja kanalizacji
sanitarnej w Skarżysku-Kamiennej i Skarżysku Ko-
ścielnym został uznany za przedsięwzięcie inwesty-
cyjne o strategicznym znaczeniu dla realizacji pro-
gramu operacyjnego, którego wdrożenie jest niezwy-
kle istotne z punktu widzenia osiągnięcia zakłada-
nych wskaźników rozwoju społeczno-gospodarczego
kraju. W związku z powyższym znalazł się na zwe-
ryfikowanej liście projektów indywidualnych dla
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” ogłoszonej przez ministra rozwoju regionalne-
go dnia 1 lutego br.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie zadośćuczynienia
dla byłych junaczek i junaków Stowarzyszenia
Weteranów Pracy Przymusowej Powszechnej
Organizacji „Służba Polsce” (742)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 20 lutego br., znak:
SPS-024-742/08, dotyczące zapytania posła Mieczy-
sława Marcina Łuczaka w sprawie zadośćuczynienia
dla byłych junaczek i junaków Stowarzyszenia We-
teranów Pracy Przymusowej Powszechnej Organi-
zacji „Służba Polsce”, uprzejmie informuję.
Sprawa przyznania świadczeń dla byłych juna-
ków „Służby Polsce” była przedmiotem uwagi za-
równo poprzedniego rządu, jak i Sejmu V kadencji.
W grudniu 2005 r. w Sejmie złożony został posel-
ski projekt ustawy o świadczeniu pieniężnym i in-
nych uprawnieniach przysługujących osobom, które
przymusowo wcielono do Powszechnej Organizacji
„Służba Polsce”.
Rząd zaopiniował projekt negatywnie, a ocenę tę
podzieliła sejmowa Komisja Polityki Społecznej, od-
rzucając projekt ustawy. Głównymi mankamentami
projektu, wskazywanymi w trakcie prac legislacyj-
nych, był brak możności określenia, kto znalazł się
w SP dobrowolnie, a kto został do niej wcielony przy-
musowo. Właśnie niemożność wiarygodnego ustale-
nia, czy dana osoba znalazła się w SP przymusowo,
736
czy dobrowolnie, była głównym powodem odrzuce-
nia projektu złożonego w ubiegłej kadencji.
Podejmując prace nad nową ustawą kombatanc-
ką, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej doko-
nało analizy roszczeń związanych z okresem 1939–
–1989 różnych grup społecznych. Dlatego w projek-
cie „Założeń nowelizacji prawa kombatanckiego”
była zawarta część informacyjna, zawierająca ocze-
kiwania poszczególnych grup społecznych. Wśród
nich byli między innymi junacy „Służby Polsce”,
osoby wysiedlone w czasie wojny ze swego miejsca
zamieszkania, małoletnie ofiary wojny, żołnierze ba-
talionów budowlanych, tzw. cywilne ofiary wojny,
osoby rozminowujące kraj w latach 1945–1956, ofia-
ry akcji „Wisła”, a także szereg innych kategorii po-
szkodowanych. W założeniach znalazła się również
kwota, jaką należałoby przeznaczyć na ewentualne
spełnienie tych oczekiwań, którą łącznie oszacowa-
no na co najmniej 4,5 mld zł. Dlatego, opracowując
projekt nowego prawa kombatanckiego, uwzględnio-
no tylko te kategorie osób, o których mowa w uchwa-
le Sejmu z dnia 6 kwietnia 2006 r., która obligowała
rząd do przyjęcia rozwiązań zapewniających pomoc
finansową państwa dla osób walczących o wolną
Polskę w latach 1939–1989, znajdujących się w trud-
nej sytuacji materialnej.
Na podstawie przyjętych przez Radę Ministrów
w dniu 27 marca 2007 r. „Założeń nowelizacji prawa
kombatanckiego” opracowany zostały przez Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej projekt ustawy
o uprawnieniach kombatantów, uczestników walki
cywilnej lat 1914–1945, działaczy opozycji wobec
dyktatury komunistycznej oraz niektórych ofiar re-
presji systemów totalitarnych. Projekt nie uwzględ-
nia roszczeń byłych junaczek i junaków Stowarzy-
szenia Weteranów Pracy Przymusowej Powszechnej
Organizacji „Służba Polsce”.
Projekt ustawy był przedmiotem konsultacji spo-
łecznych i uzyskał akceptację środowisk kombatanc-
kich.
Prace nad projektem są kontynuowane przez
obecny rząd i w marcu 2008 r. projekt ustawy skie-
rowany zostanie do Sejmu RP.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie zwrotu budynku dawnej
Wyższej Szkoły Talmudycznej w Lublinie (744)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-744/
08) przekazującego zapytanie posła na Sejm RP
pana Włodzimierza Karpińskiego w sprawie zwrotu
budynku dawnej Wyższej Szkoły Talmudycznej w Lu-
blinie, uprzejmie przedstawiam następujące infor-
macje.
Powyższa nieruchomość położona w Lublinie
przy ul. Lubartowskiej 85 (dawniej 57) obecnie ozna-
czona jest w ewidencji gruntów jako działka nr 1/1
o powierzchni 5099 m² i zabudowana budynkiem
byłej jesziwy. Właścicielem ww. nieruchomości w dniu
1 września 1939 roku było Stowarzyszenie „Wyższa
Uczelnia Religijna Żydowska pod nazwą Jeszywas
Chachmej Lublin”. Stowarzyszenie to zostało wpisa-
ne do rejestru stowarzyszeń postanowieniem Woje-
wody Lubelskiego z dnia 10 listopada 1931 roku
(Nr L. 3824/BP). Stan własności na rok 1939 wyni-
ka z treści działu II księgi hipotecznej Lublin 1243.
Stowarzyszenie nabyło własność przedmiotowej nie-
ruchomości w roku 1934. W roku 1940 własność ww.
nieruchomości przeszła, z mocy prawa III Rzeszy, na
Generalne Gubernatorstwo. Informacja o powyż-
szym wpisana została do księgi hipotecznej w dniu
16 marca 1943 roku. Czynność ta została z mocy
prawa unieważniona w roku 1945.
Z informacji będących w posiadaniu MSWiA wy-
nika, iż brak jest dokumentów świadczących o tym,
że Stowarzyszenie „Wyższa Uczelnia Religijna Ży-
dowska pod nazwą Jeszywas Chachmej Lublin” zo-
stało zlikwidowane przez właściwe organy w trybie
przewidzianym przez rozporządzenie prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 27 października
1932 roku Prawo o Stowarzyszeniach (Dz. U. Nr 94,
poz. 808 z późn. zm.). Tym samym nie ma prawnej
możliwości reaktywacji tego stowarzyszenia.
Jednocześnie należy podkreślić, iż zgodnie z § 51
statutu Stowarzyszenia „Wyższa Uczelnia Religijna
Żydowska pod nazwą Jeszywas Chachmej Lublin” –
w przypadku jego likwidacji, cały pozostały po nim
majątek miał zostać przeniesiony na własność lubel-
skiego Stowarzyszenia „Talmud Tora”. Oznacza to,
iż aby przenieść mienie Stowarzyszenia „Wyższa
Uczelnia Religijna Żydowska pod nazwą Jeszywas
Chachmej Lublin” na inną osobę, w pierwszej kolej-
ności Walne Zgromadzenie Członków powinno po-
stawić stowarzyszenie w stan likwidacji. Z powyż-
szego wynika, iż wszelkie czynności prawne przeno-
szące majątek stowarzyszenia na inną osobę prawną
przed jego postawieniem w stan likwidacji byłyby

nieważne, a ponadto jedyną osobą prawną, która
mogła, zgodnie z prawem, otrzymać to mienie było
lubelskie Stowarzyszenie „Talmud Tora”.
Nie ulega wątpliwości, że stowarzyszenie jest
osobą prawną o charakterze korporacyjnym oraz, że
może mieć następcę prawnego wyłącznie w wyniku
uchwał właściwych władz stowarzyszenia. Powyż-
sza zasada funkcjonuje na gruncie całego prawa eu-
ropejskiego, a w tym i common law.
Oznacza to, że żadna osoba prawna, która w dro-
dze uchwał władz Stowarzyszenia „Wyższa Uczelnia
Religijna Żydowska pod nazwą Jeszywas Chachmej
Lublin” nie weszła we własność części mienia tego
stowarzyszenia, nie ma tytułu prawnego do twier-
dzenia o rzekomym następstwie prawnym. Dotyczy
to także wszelkich osób prawnych działających na
terenie Stanów Zjednoczonych Ameryki, a w tym
i The Theological Seminary Yeshivath Chachmey.
Władze Stowarzyszenia „Wyższa Uczelnia Reli-
gijna Żydowska pod nazwą Jeszywas Chachmej Lu-
blin”, które zaprzestało swojej działalności w wyni-
ku działania władz Generalnej Guberni w roku 1940
i utraciło cały swój majątek – nie mogły go przeka-
zać ze złamaniem § 51 swojego statutu na rzecz sto-
warzyszenia, które powstało w roku 1942 w Michi-
gan. Jak wynika z dokumentów przekazanych przez
sekretarza stanu USA, beneficjent porozumienia po-
między PRL a USA z roku 1960 takiego dokumentu
nie przedstawił. Tym niemniej wątpliwym jest fakt,
aby jakakolwiek osoba prawna, powstała na terenie
USA w roku 1942, miała tytuł prawny do bycia na-
stępcą prawnym Stowarzyszenia „Wyższa Uczelnia
Religijna Żydowska pod nazwą Jeszywas Chachmej
Lublin”.
Zauważyć należy, iż zgodnie z porozumieniem
z roku 1960 Rączkowski-Kohler, to Departament
Stanu USA poszukiwał osób uprawnionych do otrzy-
mania odszkodowania i sprawdzał wiarygodność
zgłoszonego roszczenia do utraconego mienia, w re-
zultacie wizji lokalnych w Polsce – szacował to mie-
nie i ustalał wysokość odszkodowania. Rząd PRL
nie miał na te czynności żadnego wpływu – był tylko
informowany o osobie beneficjenta i wysokości usta-
lonego i wypłaconego odszkodowania. Porozumienie
to nie przewiduje możliwości skutecznego żądania
zwrotu wypłaconej przez Departament Stanu USA
kwoty „odszkodowania” osobie uznanej przez Komi-
sję za uprawnioną, a także nie przewiduje żadnych
rozliczeń pomiędzy Rządem PRL a Rządem Stanów
Zjednoczonych co do sposobu wypłat odszkodowań,
ich wysokości i ich podstaw prawnych. Należy za-
uważyć, że rzeczywista wysokość wypłaconego od-
szkodowania była znacznie niższa niż przyznanego.
W niniejszej sprawie zgłoszono roszczenie w wyso-
kości 250 000 $ USA, przyznano w wysokości
175 000 $, a wypłacono w wysokości ok. 84 000$.
Biorąc powyższe pod uwagę, Rzeczypospolita
Polska nie ma obecnie podstaw prawnych do żąda-
nia od Stanów Zjednoczonych zwrotu tych odszko-
737
dowań, które zostały wypłacone osobom nieupraw-
nionym.
Nieruchomość Stowarzyszenia „Wyższa Uczelnia
Religijna Żydowska pod nazwą Jeszywas Chachmej
Lublin” w dniu 24 października 1945 roku z rąk Ar-
mii Czerwonej przejął tworzony Uniwersytet imie-
nia Marii Skłodowskiej-Curie (UMCS), co zostało
potwierdzone przez Rejonowy Urząd Likwidacyjny.
W roku 1949 utworzona została Akademia Medycz-
na w Lublinie i ta uczelnia, w drodze podziału mie-
nia UMCS i różnych zamian nieruchomości, stała
się władającą przedmiotową nieruchomością.
Przedmiotową nieruchomość Skarb Państwa
przejął na własność na podstawie postanowienia
Sądu Powiatowego dla Lublina z dnia 6 maja 1960
roku (sygn. II Ns 1971/59). Podstawą przejścia wła-
sności na rzecz Skarbu Państwa było zasiedzenie
mienia opuszczonego.
Gmina Wyznaniowa Żydowska w Warszawie
w dniu 10 lutego 1999 r. złożyła wniosek o wszczęcie
postępowania regulacyjnego, a zarządzenie o wsz-
częciu postępowania zostało wydane przez Komisję
Regulacyjną do spraw Gmin Wyznaniowych Żydow-
skich w dniu 22 lutego 1999 roku. Orzeczenie komi-
sji zapadło w dniu 3 września 2001 r. Komisja Regu-
lacyjna wydała orzeczenie częściowe dotyczące sa-
mego budynku jesziwy i działki ewidencyjnej 1/1
o powierzchni 5099 m², dla której Sąd Rejonowy dla
Lublina prowadzi księgę wieczystą Nr 132 355.
Orzeczeniem tym Komisja Regulacyjna do spraw
Gmin Wyznaniowych Żydowskich przeniosła wła-
sność ww. nieruchomości na Gminę Wyznaniową
Żydowską w Warszawie.
Należy wyraźnie podkreślić, iż Gmina Wyzna-
niowa Żydowska w Warszawie nie jest następcą
prawnym Stowarzyszenia „Wyższa Uczelnia Religij-
na Żydowska pod nazwą Jeszywas Chachmej Lu-
blin”, jak również lubelskiego Stowarzyszenia „Tal-
mud Tora” i byłej Gminy Wyznaniowej Żydowskiej
w Lublinie. Obecny tytuł prawny do przedmiotowej
nieruchomości wynika z orzeczenia Komisji Regula-
cyjnej do spraw Gmin Wyznaniowych Żydowskich
z dnia 3 września 2001 roku (sygn. W.KŻ-I-259/99).
Komisja Regulacyjna do spraw Gmin Wyznanio-
wych Żydowskich działa na podstawie ustawy z dnia
20 lutego 1997 r. o stosunku Państwa do gmin wy-
znaniowych żydowskich w Rzeczypospolitej Polskiej
(Dz. U. N 41, poz. 251 z późn. zm.). Jest to jedna
z ustaw regulujących stosunki pomiędzy Państwem
a Kościołami i związkami wyznaniowymi działają-
cymi w Polsce. Ustawa ta jest elementem systemu
prawa wyznaniowego obowiązującego w Polsce i re-
guluje całokształt stosunków Państwo - wiązek wy-
znaniowy, a w tym i stosunków dotyczących spraw
majątkowych. Przepisy tej ustawy nie odwołują się
do następstwa prawnego gmin żydowskich, a jedy-
nie sankcjonują działanie gmin istniejących w dniu
wejścia w życie ustawy i ich związku. Wyłącznie te
podmioty mogły (w okresie pięciu lat od wejścia
w życie ustawy) występować do Komisji Regulacyj-
738
nej z wnioskami o przeniesienie własności nierucho-
mości przejętych przez Państwo, stanowiących
w dniu 1 września 1939 roku (na Ziemiach Zachod-
nich i Północnych – 30 stycznia 1933 roku) własność
gmin żydowskich lub innych wyznaniowych żydow-
skich osób prawnych, działających na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej. W przypadku obiektów
służących w powyższym okresie celom działalności
oświatowo-wychowawczej, wymagane jest, aby te
same budynki istniały w dniu wejścia w życie niniej-
szej ustawy. Są to wszystkie wymienione w ustawie
przesłanki, od spełnienia których ustawodawca uza-
leżnił przeprowadzenie regulacji i tylko w przypad-
ku braku którejkolwiek z nich, upoważnił komisję
do oddalenia wniosku. Ustawodawca nie nawiązał
także w przepisach prawa wyznaniowego do umów
o charakterze majątkowym zwieranych w przeszło-
ści z innymi państwami, tym bardziej że nie dotyczą
one spraw wyznaniowych.
Analogiczne rozwiązania prawne wynikają z Kon-
kordatu, a także z ustaw regulujących stosunki
Państwa z Kościołem Katolickim i innymi kościoła-
mi i związkami wyznaniowymi działającymi w Rze-
czypospolitej Polskiej.
Według ustalonej linii orzecznictwa Naczelne-
go Sądu Administracyjnego oraz Wojewódzkiego
Sądu Administracyjnego w Warszawie, sprawy
rozpatrywane przez Komisję Majątkową (właści-
wa w sprawach roszczeń Kościoła Katolickiego)
oraz inne komisje regulacyjne nie są sprawami
z zakresu prawa administracyjnego, a Komisja
Majątkowa i komisje regulacyjne nie są organami
administracji publicznej lub samorządowej. Zda-
niem NSA i WSA w Warszawie, sprawy rozpatry-
wane przez Komisję Majątkową i komisje regula-
cyjne mają charakter cywilny.
Dodać należy, iż przeniesienie własności nieru-
chomości na wnioskodawcę w postępowaniu regula-
cyjnym (Gminę Wyznaniową Żydowską w Warsza-
wie) nie jest przywróceniem poprzedniego stanu
prawnego, ani też zwróceniem nieruchomości na-
stępcy prawnemu. Ustawy regulujące stosunki Pań-
stwa z kościołami na zasadach określonych w art. 25
Konstytucji RP przewidują, jako element tych sto-
sunków, uregulowanie spraw własnościowych Ko-
ścioła Katolickiego, innych kościołów i związków
wyznaniowych.
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Piotra Krzywickiego
w sprawie poprawienia warunków
podróżowania koleją na trasie Łódź–Warszawa
(745)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Piotra Krzywickiego (SPS-
-024-745/08 z dnia 20 lutego 2008 r.) w sprawie wa-
runków podróżowania koleją na trasie Łódź – War-
szawa, uprzejmie informuję, że w części podzielam
opinię niektórych pasażerów wyrażających niezado-
wolenie z powodu niedostatecznego komfortu podró-
żowania tą trasą.
Intencją, jaką kierowała się spółka PKP Przewo-
zy Regionalne sp. z o.o. w trakcie postępowania
przetargowego w roku 2005 przy wyborze taboru do
obsługi linii Łódź – Warszawa, było poprawienie
komfortu i bezpieczeństwa pasażerów. Zamówione
w spółce Pojazdy Szynowe PESA SA elektryczne ze-
społy trakcyjne ED 74 zostały zaprojektowane we-
dług europejskich standardów. Posiadają szereg
udogodnień dla pasażerów, m.in.: windy ułatwiające
wsiadanie i wysiadanie osobom poruszającym się na
wózkach inwalidzkich, poszerzone przejścia i spe-
cjalnie wyznaczone miejsca gwarantujące bezpie-
czeństwo osobom niepełnosprawnym, wysuwane
stopnie ułatwiające wsiadanie i wysiadanie na pero-
nach o zróżnicowanej wysokości, klimatyzację, elek-
troniczne tablice informacyjne oraz monitoring, któ-
ry w połączeniu z bezprzedziałowym wnętrzem
zwiększa bezpieczeństwo pasażerów. W związku
z tym, że zakupiony tabor jest konstrukcją nową, to
jego producent w ramach serwisu dokonuje bieżą-
cych napraw oraz dopracowuje niektóre rozwiąza-
nia techniczne poprzez rozwiązywanie problemów
związanych z dostępem do toalet czy zwiększeniem
przestrzeni dla osób siedzących.
Uprzejmie informuję, że komfort podróżowania
pomiędzy Łodzią a Warszawą będzie ulegał stopnio-
wej poprawie wraz z oddawaniem do użytkowania
kolejnych zmodernizowanych odcinków linii. Rady-
kalna poprawa nastąpi wraz z zakończeniem prac
modernizacyjnych na całej trasie, które zgodnie z pla-
nami zostaną zakończone przed rozpoczęciem Mi-
strzostw Europy w Piłce Nożnej w roku 2012. Po
zmodernizowaniu linii czas przejazdu pomiędzy Ło-
dzią a Warszawą elektrycznymi zespołami trakcyj-
nymi ED 74 nieznacznie przekroczy jedną godzinę
i nie będzie tak uciążliwy dla pasażerów jak obecnie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w związku
z tym, iż zakup elektrycznych zespołów trakcyjnych
ED 74 był współfinansowany ze środków Europej-
skiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach
Sektorowego Programu Operacyjnego „Transport”

Unii Europejskiej, nie ma możliwości skierowania
go do obsługi innych, krótszych tras. W przypadku
skierowania taboru do obsługi innych tras właści-
ciel – spółka PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o.
musiałaby dokonać zwrotu środków pomocowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Sławomira Neumanna
w sprawie komunalizacji przedsiębiorstw PKS SA
w Starogardzie Gdańskim i Bytowie (747)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie poselskie pana posła Sławomira Neuman-
na z dnia 20 lutego 2008 r., znak SPS-024-747/08,
w sprawie komunalizacji spółki Przedsiębiorstwo
Komunikacji Samochodowej w Starogardzie Gdań-
skim SA i Przedsiębiorstwa Komunikacji Samocho-
dowej w Bytowie SA, które swoją działalność rozpo-
częły w formie spółek kapitałowych z dniem 1 stycz-
nia 2008 r., uprzejmie informuję Pana Marszałka, co
następuje:
Sprawa komunalizacji Przedsiębiorstwa Komu-
nikacji Samochodowej w Starogardzie Gdańskim
SA i Przedsiębiorstwa Komunikacji Samochodowej
w Bytowie SA, zgodnie z obecnie obowiązującymi
regulacjami prawnymi, podlega rozpatrzeniu w try-
bie art. 4a ust. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r.
o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r.,
nr 171, poz. 1397, ze zm.), w myśl którego minister
skarbu państwa, na wniosek organu wykonawczego
jednostki samorządu terytorialnego, na obszarze
której znajduje się siedziba jednoosobowej spółki
Skarbu Państwa, lub na wniosek organu wykonaw-
czego związku jednostek samorządu terytorialne-
go, na obszarze którego spółka prowadzi działal-
ność, może zbyć nieodpłatnie pakiet akcji tej spółki
na rzecz tej jednostki samorządu terytorialnego
lub związku jednostek samorządu terytorialnego,
jeżeli:
1) podstawowy wykonywany przedmiot działal-
ności spółki służy realizacji zadań własnych tej jed-
nostki samorządu terytorialnego lub związku jedno-
stek samorządu terytorialnego i spółka wykonuje
działalność gospodarczą na obszarze składającej
wniosek jednostki samorządu terytorialnego lub
związku jednostek samorządu terytorialnego;
2) spółka nie jest wpisana na listę spółek o szcze-
gólnym znaczeniu dla gospodarki państwa lub inne
739
listy spółek o znaczeniu państwowym tworzone na
podstawie odrębnych przepisów.
Analizując powyższy przepis, należy zwrócić
uwagę na fakt, iż uprawnienie ministra skarbu pań-
stwa do przekazania akcji Skarbu Państwa w trybie
art. 4a ust. 3 ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji
posiada charakter fakultatywny i nie powoduje po
jego stronie obowiązku nieodpłatnego przekazania
akcji. Wskazuje na to zawarta w tym przepisie par-
tykuła „może”. Takie skonstruowanie przepisu
świadczy również o tym, że ustawodawca nakłada
na ministra skarbu państwa obowiązek wszech-
stronnej i pogłębionej analizy w kontekście konse-
kwencji związanych z przeniesieniem praw. Minister
skarbu państwa, prowadząc postępowanie w powyż-
szym trybie, musi mieć na uwadze fakt, iż mienie,
którego ono dotyczy, posiada charakter ogólnonaro-
dowy, a ponadto zmiana struktury własności spółki
wymaga uwzględnienia interesów pozostałych jed-
nostek samorządu terytorialnego, na obszarze któ-
rych spółka prowadzi działalność.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w dniu 25
stycznia 2008 r. Departament Ewidencji, Reprywa-
tyzacji, Rekompensat i Udostępniania Akcji Mini-
sterstwa Skarbu Państwa zwrócił się do Zarządu
Powiatu Starogardzkiego o nadesłanie stosownych
dokumentów, niezbędnych do rozpatrzenia sprawy,
umożliwiających przeprowadzenie analizy zasadno-
ści przeniesienia własności akcji spółki na rzecz po-
wiatu starogardzkiego, jak również argumentów
wskazujących na lepsze wykorzystanie mienia spół-
ki po dokonaniu zmian właścicielskich. Dopiero po
uzupełnieniu dokumentów Ministerstwo Skarbu
Państwa będzie mogło ponownie przeanalizować
przesłanki co do możliwości komunalizacji Przedsię-
biorstwa Komunikacji Samochodowej w Starogar-
dzie Gdańskim SA.
Odnośnie do Spółki Przedsiębiorstwo Komuni-
kacji Samochodowej w Bytowie SA uprzejmie wyja-
śniam, że starosta bytowski jedynie informował Mi-
nisterstwo Skarbu Państwa o woli nieodpłatnego
nabycia pakietu akcji spółki powstałej w wyniku ko-
mercjalizacji PPKS w Bytowie, jednakże do chwili
obecnej nie wpłynął do DERRiUA formalny wniosek
Zarządu Powiatu Bytowskiego o nieodpłatne prze-
kazanie akcji PKS w Bytowie SA.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienia oraz informacje zostaną uznane przez Pana
Marszałka za satysfakcjonujące.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
740
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Kulasa
w sprawie wprowadzonej listy
leków refundowanych (749)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana Jana Kulasa, posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej, przesłane przy piśmie z dnia 20
lutego 2008 r. (SPS-024-749/08), w sprawie wprowa-
dzonej listy leków refundowanych, proszę uprzejmie
o przyjęcie następujących informacji.
Podstawy prawne związane z refundacją produk-
tów leczniczych oraz zasady tworzenia wykazów le-
ków refundowanych i wyrobów medycznych zostały
określone w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, z późn. zm.), w ustawie z dnia 5 lipca 2001 r.
o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050, z późn. zm.) oraz
w aktach wykonawczych.
Zgodnie z treścią art. 14 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych świadczenia opieki zdrowotnej są finanso-
wane ze środków będących w dyspozycji Narodowe-
go Funduszu Zdrowia. Jednym ze świadczeń jest
w świetle przepisów wymienionej ustawy prawo do
otrzymywania przez ubezpieczonych leków i wyro-
bów medycznych częściowo lub w całości finansowa-
nych ze środków publicznych. Wykazy leków refun-
dowanych są określone w drodze rozporządzeń mi-
nistra zdrowia.
Umieszczenie leku lub wyrobu medycznego, któ-
ry uzyskał pozwolenie na dopuszczenie do obrotu,
w wykazie leków refundowanych wymaga wypełnie-
nia procedury wynikającej z przepisów, w tym art. 39
wymienionej ustawy o świadczeniach opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych.
Zgodnie z jej zapisami podmiot odpowiedzialny,
przedstawiciel podmiotu odpowiedzialnego oraz im-
porter równoległy, w rozumieniu przepisów ustawy
z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne
(Dz. U. Nr 53, poz. 533, z późn. zm.), a także wy-
twórca wyrobów medycznych, jego autoryzowany
przedstawiciel albo importer, w rozumieniu ustawy
z dnia 20 kwietnia 2004 r. o wyrobach medycznych
(Dz. U. Nr 93, poz. 896, z późn. zm.) są uprawnieni
do złożenia wniosków o umieszczenie leków lub wy-
robów medycznych w wykazach leków podstawo-
wych i uzupełniających oraz wykazie leków i wyro-
bów medycznych, które ze względu na choroby okre-
ślone w wykazie przepisywane są bezpłatnie, za opła-
tą ryczałtową lub za częściową odpłatnością.
Szczegółowa procedura została określona przepi-
sami rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 21
grudnia 2004 r. w sprawie szczegółowego zakresu
informacji zawartych we wnioskach o umieszczenie
leku lub wyrobu medycznego w wykazach, sposobu
składania wniosków oraz trybu i terminów ich roz-
patrywania (Dz. U. Nr 276, poz. 2741).
Należy wyjaśnić, że organem uprawnionym do
wydania pozwolenia na dopuszczenie do obrotu pro-
duktu leczniczego i wyrobu medycznego jest mini-
ster właściwy do spraw zdrowia, do obrotu na tery-
torium Rzeczypospolitej Polskiej dopuszczone są
także produkty lecznicze, które uzyskały pozwole-
nie wydane przez Radę Unii Europejskiej lub Komi-
sję Europejską.
Złożony wniosek, spełniający wszelkie wymogi
formalne, rozpatruje Zespół ds. Gospodarki Lekami.
Zgodnie z art. 7 wymienionej ustawy o cenach przy
ministrze właściwym do spraw zdrowia utworzony
został Zespół ds. Gospodarki Lekami. W skład ze-
społu wchodzą przedstawiciele ministra właściwego
do spraw zdrowia, ministra właściwego do spraw fi-
nansów publicznych, ministra właściwego do spraw
gospodarki i Narodowego Funduszu Zdrowia.
Do zadań zespołu należy przygotowywanie i przed-
stawianie ministrowi właściwemu do spraw zdrowia
stanowisk w zakresie ustalania wykazów oraz cen
urzędowych produktów leczniczych i wyrobów me-
dycznych, z uwzględnieniem kryteriów określonych
w tej ustawie, do których należy m.in.: poziom cen
w krajach o zbliżonej wysokości dochodu narodowe-
go na jednego mieszkańca, konkurencyjność ceno-
wa, wpływ leku na bezpośrednie koszty leczenia,
wielkość realizowanych dostaw w okresie poprze-
dzającym złożenie wniosku lub informacji i deklaro-
wanych w okresie późniejszym, koszt produkcji, udo-
wodniona skuteczność leku, znaczenie leku w zwalcza-
niu chorób o znacznym zagrożeniu epidemiologicz-
nym i cywilizacyjnym.
Stanowiska zespołu są przygotowywane w for-
mie uchwały. W razie nieuwzględnienia wniosku do
obowiązków zespołu należy poinformowanie przed-
siębiorcy w terminie 7 dni od podjęcia uchwały o przy-
czynach negatywnej oceny wniosku. Od decyzji wy-
danej przez ministra właściwego do spraw zdrowia
przysługuje skarga do sądu administracyjnego.
Równolegle z przygotowywaniem wykazów le-
ków refundowanych minister właściwy do spraw
zdrowia na podstawie art. 38 ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych ustala limity cen tych leków. Propono-
wane wysokości limitów minister właściwy do spraw
zdrowia zamieszcza na swojej stronie internetowej,
co daje wnioskodawcy możliwość zweryfikowania
proponowanej ceny poprzez wskazanie ceny niższej
niż określona we wniosku przedsiębiorcy.
Stanowiska Zespołu ds. Gospodarki Lekami, wy-
pracowane w sposób wskazany powyżej, stanowią
rekomendację do umieszczenia produktów leczni-
czych na wykazach leków refundowanych. Biorąc
pod uwagę stanowiska zespołu, minister zdrowia
określa następujące rozporządzenia:

— w sprawie wykazu leków podstawowych i uzu-
pełniających oraz wysokości odpłatności za leki uzu-
pełniające,
— w sprawie wykazu chorób oraz wykazu leków
i wyrobów medycznych, które ze względu na te cho-
roby są przepisywane bezpłatnie, za opłatą ryczałto-
wą lub za częściową odpłatnością,
— w sprawie limitów cen leków i wyrobów me-
dycznych wydawanych świadczeniobiorcom bez-
płatnie, za opłatą ryczałtową lub za częściową od-
płatnością,
— w sprawie wykazu cen urzędowych hurtowych
i detalicznych produktów leczniczych i wyrobów me-
dycznych.
Rozporządzenia w sprawie wykazów refundacyj-
nych zgodnie z art. 36 i 37 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych są opiniowane przez prezesa funduszu,
Naczelną Radę Lekarską i Naczelną Radę Aptekar-
ską. Podczas procesu umieszczania produktów lecz-
niczych w wykazach minister zdrowia zgodnie z tymi
przepisami jest zobowiązany do wzięcia pod uwagę
m. in. konieczności zapewnienia ochrony zdrowia
społeczeństwa, dostępności do leków oraz bezpie-
czeństwa ich stosowania, znaczenia leku w zwalcza-
niu chorób o znacznym zagrożeniu epidemiologicz-
nym i cywilizacyjnym, wpływu leku na bezpośred-
nie koszty leczenia, możliwości płatniczych podmio-
tu zobowiązanego do finansowania świadczeń ze
środków publicznych. Projekty rozporządzeń przy-
gotowywane przez ministra procedowane są zgod-
nie z obowiązującymi zasadami dotyczącymi prac
legislacyjnych, w szczególności:
— poddane są konsultacjom społecznym (na kon-
sultacje społeczne projektów rozporządzeń jest wy-
znaczony, ogólnie przyjęty dwutygodniowy okres
zgłaszania uwag);
— publikowane są w Biuletynie Informacji Pu-
blicznej na stronie internetowej ministra właściwe-
go do spraw zdrowia.
Odnosząc się do pozostałych kwestii podniesio-
nych w interpelacji, uprzejmie informuję.
Prace nad ostatnio wydanymi rozporządzeniami
refundacyjnymi ministra zdrowia (przygotowanymi
przez poprzedni rząd) przebiegały zgodnie z przed-
stawioną procedurą. W wyniku ich zakończenia mi-
nister zdrowia podjął decyzję o wpisaniu leków do
poszczególnych wykazów leków refundowanych.
Rozporządzenia ministra zdrowia, o których
mowa, są obecnie przedmiotem kontroli inspekto-
rów Najwyższej Izby Kontroli.
Na dopłaty do produktów leczniczych i wyrobów
medycznych objętych na podstawie ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych wykazami leków refundowanych
w 2008 r. została przewidziana kwota w wysokości
7 349 055 000 zł oraz na dopłaty do produktów lecz-
niczych sprowadzanych z zagranicy, na warunkach
i w trybie określonym w art. 4 ustawy – Prawo far-
maceutyczne, zabezpieczono kwotę 21 660 000 zł.
741
Odnośnie pytania dotyczącego wprowadzenia do-
raźnych zmian związanych z tworzeniem kolejnych
wykazów leków refundowanych uprzejmie informu-
ję, że na podstawie ustaleń ministra zdrowia wnio-
ski o umieszczenie w wykazach leków refundowa-
nych produktów leczniczych innowacyjnych (zawie-
rających nowe substancje farmaceutyczne) są kiero-
wane do oceny Agencji Oceny Technologii Medycz-
nych, natomiast wnioski o umieszczenie produktów
leczniczych posiadających swoje odpowiedniki w wy-
kazach (leki generyczne) będą rozpatrywane na do-
tychczasowych zasadach. Agencja Oceny Technolo-
gii Medycznych została powołana zarządzeniem mi-
nistra zdrowia z dnia 30 czerwca 2006 roku i do za-
dań jej należy m.in. opracowywanie rekomendacji
dla ministra właściwego do spraw zdrowia dotyczą-
cych technologii medycznych.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że w ustawie
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, która we-
szła w życie z dniem 29 września 2007 r., w art. 36–
–39 wprowadzono zmiany wynikające z konieczno-
ści dostosowania regulacji dotyczących systemu re-
fundacji do wymogów określonych w dyrektywie
transparencyjności (dyrektywa Rady 89/105/EWG
z dnia 21 grudnia 1988r.).
Ponadto informuję, że w Ministerstwie Zdrowia
trwają prace nad ustaleniem przejrzystych i obiek-
tywnych kryteriów włączania i wykluczania leków
z wykazów refundacyjnych i doprowadzeniem pol-
skiego prawa do pełnej zgodności z wymienioną dy-
rektywą Rady. Poza harmonizacją prawa, do czego
Polska jest zobowiązana, celem tych prac jest pełna
transparentność procesu podejmowania decyzji re-
fundacyjnych i oparcie go o obiektywne i sprawdzal-
ne kryteria. Odpowiedni projekt nowelizacji ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych zostanie skierowany do
Pana Marszałka w drugiej połowie br.
Wprowadzenie powyższych rozwiązań, w stosun-
ku do istniejących poprzednio, uczyni proces refun-
dacji przejrzystym, a decyzje refundacyjne bardziej
racjonalne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
742
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie zamierzeń Ministerstwa Skarbu Państwa
odnośnie do wydobywania węgla brunatnego
w okolicach Kościana w woj. wielkopolskim (750)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 20 lutego 2008 r. znak SPS-024-750/08
dotyczącym zapytania posła Wiesława Szczepań-
skiego w sprawie eksploatacji złóż węgla brunatnego
w okolicach Kościana uprzejmie informuję, że Mini-
sterstwo Skarbu Państwa zwróciło się do KGHM
PM SA z siedzibą w Lubinie oraz Tauron Polska
Energia SA z siedzibą w Katowicach z prośbą o zaję-
cie stanowiska.
Z informacji uzyskanych od KGHM PM SA wy-
nika, że spółka nie zamierza budować kopalni węgla
brunatnego w okolicach Kościana w woj. wielkopol-
skim. KGHM PM SA, Energetyka Południe SA
(obecna nazwa Tauron Polska Energia SA) oraz
EnergiaPro KE SA (spółka zależna Tauron) podpi-
sały w dniu 17 października 2007 r. list intencyjny
w sprawie deklaracji woli współpracy w procesie przy-
gotowania i realizacji inwestycji polegającej na budo-
wie elektrowni o dużej mocy wraz z niezbędną infra-
strukturą energetyczną, w dogodnej lokalizacji na
terenie Dolnego Śląska. Współpraca ma dotyczyć:
— analizy potencjalnych lokalizacji na terenie
Dolnego Śląska i wyboru optymalnej lokalizacji dla
dużego źródła wytwarzania;
— określenia optymalnej technologii dla budowy
jednostki wytwórczej z uwzględnieniem wyboru pa-
liwa, sposobu zaopatrzenia w paliwo oraz spełnienia
norm ochrony środowiska;
— identyfikacji możliwości przyłączenia plano-
wanej elektrowni do krajowego systemu energetycz-
nego;
— opracowania potencjalnego modelu bizneso-
wego wspólnej inwestycji.
Realizując przyjęte założenia współpracy wyni-
kające z zapisów listu intencyjnego, KGHM PM SA
dokonał przeglądu potencjalnych lokalizacji dla bu-
dowy elektrowni, biorąc pod uwagę ewentualną
możliwość wykorzystania w przyszłości złóż węgla
brunatnego w okolicach Ścinawy i Legnicy (woj. dol-
nośląskie).
Z uwagi na prowadzone obecnie wstępne prace
studialne KGHM PM SA nie jest w stanie określić
terminu podjęcia ewentualnej decyzji o realizacji
przedmiotowej inwestycji.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie możliwości budowy dla skazanych
pawilonu o charakterze półotwartym
przy Zakładzie Karnym w Rawiczu (751)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo SPS-024-751/08 z dnia 20 lutego 2008 r.,
uprzejmie przedstawiam odpowiedź na zapytanie
posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego dotyczące
możliwości budowy w Zakładzie Karnym w Rawiczu
pawilonu penitencjarnego typu półotwartego.
Problem przeludnienia więzień dotyczy wszyst-
kich jednostek penitencjarnych, w tym także jedno-
stek znajdujących się na terenie działania Okręgo-
wego Inspektoratu Służby Więziennej w Poznaniu.
Kierownictwo resortu sprawiedliwości i Służby Wię-
ziennej podjęło szereg przedsięwzięć mających na
celu złagodzenie, a w konsekwencji likwidację prze-
ludnienia w polskich więzieniach. Należą do nich
między innymi działania o charakterze inwestycyj-
nym i remontowym realizowane w ramach „Progra-
mu pozyskania 17000 miejsc w jednostkach organi-
zacyjnych więziennictwa w latach 2006–2009”.
Pragnę uprzejmie poinformować, że sytuacja
związana z rozbudową Zakładu Karnego w Rawiczu
nie uległa zmianie i zachowuje aktualność stanowi-
sko zawarte w odpowiedzi na zapytanie w tej spra-
wie złożone przez posła W. Szczepańskiego w dniu
27 marca 2006 r. Na terenie Zakładu Karnego w Ra-
wiczu nie ma możliwości wybudowania nowego pa-
wilonu mieszkalnego dla osadzonych. Natomiast
przydatność dla więziennictwa nieruchomości w Ma-
słowie koło Rawicza była kilkakrotnie analizowana.
Okazało się, że zły stan techniczny istniejących za-
budowań i konieczność poniesienia kosztów ich roz-
biórki, brak uzbrojenia terenu oraz stwierdzone
w badaniach geotechnicznych niekorzystne warun-
ki hydrotechniczne (zbyt wysoki poziom wód grun-
towych) uniemożliwiają podjęcie działań inwesty-
cyjnych.
Jednocześnie informuję, że w 2006 i 2007 r. na
terenie podległym dyrektorowi okręgowemu Służby
Więziennej w Poznaniu pozyskano 54 miejsca za-
kwaterowania dla osadzonych w Areszcie Śledczym
w Zielonej Górze oraz 402 miejsca w Zakładzie Kar-
nym w Krzywańcu. W 2008 r. zostanie oddany do
użytku nowy pawilon mieszkalny na 153 miejsca
w Zakładzie Karnym w Gębarzewie. Ponadto w bie-
żącym roku planuje się wykonanie dokumentacji
projektowej dotyczącej adaptacji na potrzeby wię-
ziennictwa przejętych od wojska koszar w Gubinie
o docelowej pojemności około 1400 miejsc.

Wymienione działania pośrednio przyczynią się
także do likwidacji przeludnienia Zakładu Karnego
w Rawiczu.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie przekazania przez Komendę
Wojewódzką PSP w Lublinie pięciu pojazdów
dla Ochotniczej Straży Pożarnej w Milanowie
(755)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-755/
08) przekazującego zapytanie posła na Sejm RP
pana Grzegorza Raniewicza z dnia 5 lutego 2008 r.
dotyczące przekazania przez Komendę Wojewódzką
PSP pięciu pojazdów dla Ochotniczej Straży Pożar-
nej w Milanowie uprzejmie informuję, że z informa-
cji znajdujących się w posiadaniu Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji wynika, iż ca-
łość dokumentacji dotyczącej pojazdów wskazanych
w wystąpieniu pana posła została przekazana na żą-
danie Prokuratury Rejonowej Lublin-Południe.
Sprawę przeniesiono następnie do Prokuratury
Okręgowej w Siedlcach, Wydział VI. W związku
z prowadzonym postępowaniem i z uwagi na brak
dokumentów źródłowych Komenda Główna Pań-
stwowej Straży Pożarnej nie ma możliwości szczegó-
łowego wyjaśnienia sprawy. W przedmiotowej spra-
wie ustalono, że ww. pojazdy zostały pozyskane nie-
odpłatnie przez Komendę Wojewódzką Państwowej
Straży Pożarnej w Lublinie z Nadbużańskiego Od-
działu Straży Granicznej w Chełmie. Komendant
wojewódzki PSP w Lublinie pozytywnie rozpatrzył
wnioski złożone zgodnie z zapisami art. 31 ustawy
z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożaro-
wej (Dz. U. z 2002 r. Nr 147, poz. 1229, z późn. zm.)
i decyzjami:
— z dnia 18 października 2006 r. (samochód marki
Land Rover),
— z dnia13 listopada 2006 r. (samochód marki Land
Rover),
— z dnia 23 listopada 2006 r. (dwa motocykle marki
Honda),
— z dnia 10 września 2007 r. (samochód marki Land
Rover)
743
przekazał nieodpłatnie ww. pojazdy Ochotniczej
Straży Pożarnej w Milanowie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Piotra Klima
w sprawie zwiększenia wartości
punktu rozliczeniowego w woj. podlaskim (757)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana Józefa Piotra Klima, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 28 stycznia 2008 r.,
w sprawie zwiększenia wartości punktu rozliczenio-
wego w woj. podlaskim, przekazane przy piśmie
marszałka Sejmu z dnia 25 lutego 2008 r., znak:
SPS-024-757/08, uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących informacji.
Odnosząc się do kwestii nierówności regional-
nych w wycenie usług medycznych w lecznictwie
szpitalnym, uprzejmie informuję, iż zadania z za-
kresu określania jakości i dostępności oraz analizy
kosztów świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie
niezbędnym dla prawidłowego zawierania umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, przepro-
wadzanie konkursów ofert, rokowań i zawieranie
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
a także monitorowanie ich realizacji i rozliczanie,
zgodnie z przepisem art. 97 ust 3 ustawy z dnia 27
sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, z późn. zm.) należą do kompetencji Naro-
dowego Funduszu Zdrowia. Ww. zadania w imieniu
funduszu realizują dyrektorzy oddziałów wojewódz-
kich funduszu (art. 107 ust. 5 ustawy o świadcze-
niach), gdyż właśnie oni posiadają najpełniejszą wie-
dzę dotyczącą zapotrzebowania na liczbę i rodzaj
świadczeń zdrowotnych w danym regionie, przy jed-
noczesnej odpowiedzialności za efektywne i bez-
pieczne gospodarowanie środkami finansowymi kie-
rowanych przez siebie oddziałów.
Podkreślić należy, iż wycena punktu jest wypad-
kową z jednej strony ilości środków postawionych do
dyspozycji poszczególnych oddziałów wojewódzkich
funduszu (będących pochodną kwoty składek na
ubezpieczenie zdrowotne i tzw. algorytmu ich po-
działu pomiędzy oddziały wojewódzkie funduszu),
z drugiej – ilości świadczeń opieki zdrowotnej prze-
744
widzianej do zakontraktowania przez dany oddział
w planie rzeczowo-finansowym oddziału.
Z otrzymanego z funduszu „Zestawienia liczby
punktów oraz ich wartości w rodzaju: lecznictwo
szpitalne, w przeliczeniu na 10 tys. mieszkańców”
wynika, że w latach 2006–2007 liczba punktów/war-
tość zakontraktowanych świadczeń w Podlaskim
OW NFZ wyniosła odpowiednio: 371 709/3657,9 tys.
zł i 405 101/4147,1 tys. zł, przy średniej dla fundu-
szu wynoszącej odpowiednio: 325 888/3289,8 tys.
zł i 343 925/3611,9 tys. zł. Powyższe oznacza, że
w ww. okresach rozliczeniowych w Podlaskim OW
NFZ liczba i wartość punktów w rodzaju lecznictwo
szpitalne w przeliczeniu na 10 tys. mieszkańców jest
znacząco wyższa od średniej dla wszystkich oddzia-
łów wojewódzkich funduszu.
Autonomiczność dyrektorów oddziałów woje-
wódzkich w ww. zakresie oraz zasady kontraktowa-
nia świadczeń opieki zdrowotnej (w formie konkur-
su ofert albo rokowań, gdzie jednym z kryteriów
oceny oferty jest cena (art. 148 pkt 2 ustawy o świad-
czeniach), która ponadto może być negocjowana
w części niejawnej konkursu (art. 142 ust. 6 pkt 2
ustawy o świadczeniach) może skutkować występo-
waniem różnic w wycenie poszczególnych świadczeń
opieki zdrowotnej zarówno pomiędzy oddziałami
wojewódzkimi funduszu, jak i pomiędzy świadcze-
niodawcami w ramach tego samego oddziału.
Odnosząc się do kwestii zmiany wyceny jedno-
stek rozliczeniowych świadczeń opieki zdrowotnej
przez Podlaski OW NFZ w 2008 r., należy zauważyć,
iż biorąc pod uwagę średni okres, na jaki zostały za-
warte umowy na 2008 r. w rodzaju: lecznictwo szpi-
talne z Podlaskim OW NFZ (w większości przypad-
ków na 4 m-ce, stan na 26 lutego br.), dotychczasowe
zmiany planu finansowego Podlaskiego OW NFZ na
2008 r. skutkujące zwiększeniem środków na koszty
świadczeń opieki zdrowotnej o 39,7 mln zł, ewentu-
alne dalsze zwiększenie środków w trakcie 2008 r.
(np.: z tytułu wyniku finansowego NFZ za 2007 r.,
z tytułu leczenia osób poszkodowanych w wypad-
kach komunikacyjnych) oraz planowaną przez pre-
zesa Narodowego Funduszu Zdrowia zmianę sposo-
bu kontraktowania i rozliczania umów w lecznictwie
szpitalnym wg systemu jednorodnych grup pacjen-
tów (w II półroczu br.), będzie możliwość uzgodnień
co do zawartości umów w lecznictwie szpitalnym na
pozostałą część 2008 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Michała Wojtkiewicza
w sprawie możliwości utworzenia filii
Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy
w Tarnowie (758)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 25 lutego 2008 r.
(SPS-024-758/08), przekazujące zapytanie pana po-
sła Michała Wojtkiewicza w sprawie utworzenia ko-
lejnej filii Małopolskiego Ośrodka Medycyny Pracy
na terenie województwa małopolskiego, uprzejmie
informuję, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia
27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy (Dz. U.
z 2004 r. Nr 125, poz. 1317 i Dz. U. z 2006 r. Nr 141,
poz. 1011) samorząd województwa tworzy i utrzy-
muje wojewódzki ośrodek medycyny pracy. Z przepi-
su tego wynika, że organem założycielskim dla wo-
jewódzkiego ośrodka medycyny pracy jest samorząd
województwa, a nie minister właściwy do spraw
zdrowia. W związku z powyższym zwrócę się do
marszałka województwa małopolskiego z zapyta-
niem o możliwość utworzenia filii Małopolskiego
Ośrodka Medycyny Pracy w Tarnowie.
Odnosząc się do zapisów skierowania na badania
lekarskie kierowców, stanowiącego załącznik nr 1
do rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 7 stycz-
nia 2004 r. w sprawie badań lekarskich kierowców
i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania
pojazdami (Dz. U. Nr 2, poz. 15), uprzejmie informu-
ję, że swoje stanowisko w tej sprawie wyraziłem
w piśmie z dnia 5 marca 2008 r. (znak: MZ-ZPM-070-
-313-25/MK/08), skierowanym do Pana Marszałka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie zastrzeżeń do projektu
przebudowy drogi krajowej nr 10 na odcinku
przebiegającym przez Czernikowo (767)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Łukasza Zbonikowskiego z dnia

11 lutego 2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia
25 lutego 2008 r., znak: SPS-024-767/08, dotyczące-
go modernizacji drogi krajowej nr 10 w miejscowości
Czernikowo, uprzejmie przekazuję następujące in-
formacje.
Projekt budowlany i wykonawczy przedmiotowe-
go odcinka drogi nie przewiduje budowy chodnika
z powodu niedostatecznej szerokości pasa drogowe-
go. Budowa chodnika na tym odcinku wiązałaby się
bowiem z koniecznością przeprowadzenia długotrwa-
łej procedury wykupu gruntów pod inwestycję.
Z uwagi na zły stan nawierzchni jezdni, zachodzi
natomiast pilna potrzeba przeprowadzenia remon-
tu drogi. Jednakże należy zauważyć, iż nie stoi to
w sprzeczności z budową tego chodnika w później-
szym czasie.
Brak pełnej sygnalizacji świetlnej na skrzyżo-
waniu w km 334+000 w miejscowości Czernikowo
wynika z przeprowadzonych przez projektanta po-
miarów ruchu i ich szczegółowej analizy. Wynika
z nich jednoznacznie, że nie ma konieczności bu-
dowy sygnalizacji świetlnej na ww. skrzyżowaniu.
W celu poprawy bezpieczeństwa ruchu pieszego
zaprojektowano na przejściu dla pieszych w obrę-
bie tego skrzyżowania sygnalizację świetlną wzbu-
dzaną.
Odnosząc się do poruszonej kwestii związanej
z lokalizacją zjazdów, uprzejmie informuję, iż obsłu-
ga działek o numerach ewidencyjnych 58/1, 58/2, 59,
60, 61, 62/2, 62/3, 63 jest zapewniona z ul. Ogrodo-
wej. Zaprojektowano jedynie zjazd z drogi krajowej
pomiędzy działkami nr 62/3 i 62/2 z uwagi na brak
możliwości obsługi tych działek z układu dróg lokal-
nych. Budowa drogi zbiorczej wzdłuż wymienionych
działek wiązałaby się z koniecznością zajęcia grun-
tów obcych. Likwidacja zjazdu na działkę nr 609 (do
domu nauczyciela) została podyktowana względami
bezpieczeństwa. Zjazd ten znajdował się bowiem
w bezpośrednim sąsiedztwie skrzyżowania. Bez-
pieczny dojazd do działki zapewniony jest natomiast
z ul. Szkolnej.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra transportu
i gospodarki morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w spra-
wie warunków technicznych, jakim powinny odpo-
wiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U.
z 1999 r. Nr 43, poz. 430) lokalizacja zjazdów z drogi
krajowej klasy GP jest niekorzystna ze względów
bezpieczeństwa i dopuszczalna jedynie w wyjątko-
wych sytuacjach. W pozostałych przypadkach dojaz-
dy do działek powinny być zapewnione z lokalnego
układu dróg gminnych.
Odnosząc się do kolejnego zagadnienia, uprzej-
mie informuję, iż zmiany w projekcie przebudowy
drogi krajowej nr 10 na terenie gminy Czernikowo
zostały wprowadzone w wyniku konsultacji i analiz.
W procesie ich analizowania brane były pod uwagę
względy bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz uwa-
gi i wnioski wójta gminy Czernikowo. Zatem obecny
745
projekt przebudowy drogi krajowej nr 10 na przed-
miotowym odcinku uwzględnia interesy mieszkań-
ców gminy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na zapytanie posła Aleksandra Marka Szczygły
w sprawie przeniesienia gen. dyw.
Marka Tomaszyckiego do rezerwy kadrowej
(769)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na za-
pytanie pana posła Aleksandra Marka Szczygło
w sprawie przeniesienia gen. dyw. Marka Tomaszyc-
kiego do rezerwy kadrowej (SPS-024-769/07), uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Pan gen. dyw. Marek Tomaszycki decyzją nr 102
ministra obrony narodowej z dnia 22 stycznia 2008 r.
został zwolniony z dotychczas zajmowanego stano-
wiska szefa Zarządu Szkolenia – P7 Sztabu General-
nego WP i przeniesiony do rezerwy kadrowej na
okres od dnia 6 lutego do dnia 31 sierpnia 2008 r.,
stosownie do potrzeb Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej.
Pragnę przypomnieć, iż pan gen. dyw. Marek To-
maszycki kierował pierwszą zmianą Polskiego Kon-
tyngentu Wojskowego w Afganistanie, podczas któ-
rej doszło do tragicznego zdarzenia w wiosce Nan-
gar Khel, w wyniku czego zginęło kilkoro cywilów.
Jest ono przedmiotem toczącego się śledztwa.
W związku z powyższym uznałem, iż w sytuacji,
gdy wobec podwładnych pana generała postawiono
ciężkie zarzuty i zastosowano wobec nich areszt
tymczasowy, a okoliczności tej sprawy i rola dowód-
cy w zajściu nie zostały jeszcze dostatecznie wyja-
śnione, awans pana gen. dyw. Marka Tomaszyckie-
go jest przedwczesny.
Nie podejmę więc żadnych kroków kadrowych,
które zmieniłyby aktualny status służbowy wspo-
mnianego oficera.
Pragnę zwrócić uwagę, iż pan poseł Aleksander
Szczygło, pełniąc funkcję szefa resortu obrony naro-
dowej, stosował praktykę przenoszenia do rezerwy
kadrowej oficerów, wobec których toczyło się śledz-
two lub mających związek z prowadzonym postępo-
waniem w sprawie.
Przypadek gen. dyw. Marka Tomaszyckiego mie-
ści się zatem w katalogu problemów, które znane są
panu posłowi Aleksandrowi Szczygło z własnych do-
746
świadczeń nabytych w czasie sprawowania przez
niego urzędu ministra obrony narodowej.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na zapytanie posła Aleksandra Marka Szczygły
w sprawie powołania Ryszarda Majdzika
w skład Rady Nadzorczej Agencji
Mienia Wojskowego (770)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie Pana Posła Aleksandra Marka Szczygły
w sprawie powołania Ryszarda Majdzika w skład
Rady Nadzorczej Agencji Mienia Wojskowego (SPS-
-024-770/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień.
Na wstępie pragnę poinformować, iż w dniu 13
lutego br. na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia
30 maja 1996 r. o gospodarowaniu niektórymi skład-
nikami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mie-
nia Wojskowego (Dz. U. z 2004 r. Nr 163, poz. 1711,
z późn. zm.) odwołałem w porozumieniu z ministrem
skarbu państwa pana Ryszarda Majdzika ze składu
i stanowiska członka Rady Nadzorczej Agencji Mie-
nia Wojskowego.
Powołując Pana Ryszarda Majdzika do Rady
Nadzorczej, kierowałem się tylko jego doświadcze-
niem i wiedzą z zakresu nadzoru nad funkcjonowa-
niem dużego przedsiębiorstwa. Przewodniczył on
Radzie Nadzorczej Przedsiębiorstwa Stalowych
Konstrukcji Elektroenergetycznych Elbud w Krako-
wie w latach 1999–2005, a obecnie jest członkiem
Rady Nadzorczej jako przedstawiciel pracowników.
Reasumując, doświadczenie z działalności w Ra-
dzie Nadzorczej firmy ELBUD, a także uczciwość
były powodami powołania Pana Ryszarda Majdzi-
ka w skład Rady Nadzorczej Agencji Mienia Woj-
skowego.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie posła Wiesława Andrzeja
Szczepańskiego
w sprawie zagospodarowania nieczynnych
pomieszczeń w budynku przy ul. Wspólnej 4/6
zarządzanym przez Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego (780)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana posła Wiesława Szczepańskiego, prze-
kazanym przy piśmie SPS-024-780/08 z dnia 25 lu-
tego br., w sprawie zagospodarowania nieczynnych
pomieszczeń zlokalizowanych w budynku zarządza-
nym przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
przedstawiam następujące stanowisko:
1. Znajdujące się w budynku przy ul. Wspólnej
2/4 pomieszczenia po byłym kinie „Iluzjon” (odebra-
ne w połowie lat dziewięćdziesiątych Filmotece Naro-
dowej decyzją ówczesnego ministra gospodarki prze-
strzennej i budownictwa p. B. Blidy) są przez Mini-
sterstwo Rozwoju Regionalnego wykorzystywane
zgodnie z jedynym obecnie możliwym przeznacze-
niem – tj. służą jako powierzchnia magazynowa.
2. Koszty utrzymania tej powierzchni (łącznie
niespełna 1,4 tys. m2) nie przekraczają kosztów
utrzymania pozostałej powierzchni pomocniczej nie-
zbędnej dla prawidłowego funkcjonowania minister-
stwa.
3. Trudno jest mi się odnieść do przyczyn nie-
podejmowania przez kolejne urzędy zarządzające
budynkiem działań związanych z wykorzystaniem
istniejącej dokumentacji dotyczącej zaadaptowania
powierzchni po b. kinie. Dokumentacja ta, jak infor-
muje w swym zapytaniu pan poseł, nie znajduje się
w posiadaniu MRR i, dodać należy, jest już prawdo-
podobnie mocno zdezaktualizowana.
4. MRR sukcesywnie podejmuje działania mają-
ce na celu jak najlepsze zagospodarowanie po-
wierzchni, której jest zarządcą. W ramach tych dzia-
łań, jeszcze w ubiegłym roku, ministerstwo podjęło
kroki zmierzające do uruchomienia procesu zmiany
przeznaczenia powierzchni po b. kinie.
5. Pragnę także nadmienić, iż z uwagi na ogra-
niczenia wynikające z przepisów o finansach pu-
blicznych trudno jest mówić o potencjalnej działal-
ności dochodowej jednostki budżetowej, nawet
w przypadku przekształcenia powierzchni po byłym
kinie „Iluzjon” w „Centrum Wystawienniczo-Han-
dlowe”.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie przejęcia od samorządów szkół
rolniczych w Grabonogu, Kosowie i Bojanowie
(782)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka znak: SPS-024-782/08 z dnia
25 lutego 2008 r., przy którym przesłano zapytanie
pana posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie przejęcia przez ministra rolnictwa i roz-
woju wsi szkół rolniczych w Grabonogu, Kosowie
i Bojanowie, przedstawiam poniżej moje stanowisko.
Chcę potwierdzić, że w sprawie przejęcia Zespo-
łu Szkół Rolniczych w Grabonogu oraz Zespołu
Szkół Rolniczych w Bojanowie prowadzona jest ko-
respondencja pomiędzy Ministerstwem Rolnictwa
i Rozwoju Wsi a powiatem gostyńskim i powiatem
rawickim.
W obydwu przypadkach minister rolnictwa i roz-
woju wsi, występując do ww. powiatów z wnioskiem
o rozważenie propozycji przejęcia szkół rolniczych,
poinformował o obowiązującej w tym zakresie pro-
cedurze. Dotyczy ona m.in. przedstawienia uchwały
rady powiatu wyrażającej zgodę na przekazanie
szkoły rolniczej, wraz z mieniem będącym w jej
trwałym zarządzie, z tym że mienie może być prze-
kazane na rzecz Skarbu Państwa. Po otrzymaniu
stosownej dokumentacji, jak również po przeprowa-
dzeniu konsultacji i uzgodnień następuje etap za-
warcia porozumienia pomiędzy ministrem rolnictwa
i rozwoju wsi a powiatem, na podstawie którego
może nastąpić faktyczne przejęcie szkoły rolniczej
z początkiem roku budżetowego.
Odnośnie do przejęcia Zespołu Szkół Rolniczych
w Bojanowie prowadzone są konsultacje w tej spra-
wie. Zostało już zaplanowane spotkanie w Minister-
stwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi z przedstawicielami
Starostwa Powiatowego w Rawiczu, mające na celu
omówienie szczegółowych warunków ewentualnego
przejęcia szkoły.
Natomiast w sprawie przejęcia Zespołu Szkół Po-
nadgimnazjalnych w Grabonogu Starostwo Powia-
towe w Gostyniu wystąpiło do ministra rolnictwa
i rozwoju wsi o ewentualną możliwość zrefundowa-
nia poniesionych w trakcie prowadzenia szkoły kosz-
tów przeznaczonych na remonty i inwestycje. W tej
kwestii brak jest jednak podstaw formalnoprawnych
do tego, aby Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
mogło finansować powyższe wydatki, ponoszone na
szkoły rolnicze w okresie prowadzenia ich przez jed-
nostki samorządu terytorialnego, o czym Starostwo
Powiatowe w Gostyniu zostało poinformowane.
747
W kontekście zaś szkoły rolniczej w Kosowie
uprzejmie informuję, że szkoła ta funkcjonuje w ra-
mach struktur Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych
w Grabonogu i nie jest ona odrębną jednostką,
o którą minister rolnictwa i rozwoju wsi miałby
wnioskować w sprawie jej przejęcia.
Pragnę poinformować, że obecnie na terenie wo-
jewództwa wielkopolskiego minister rolnictwa i roz-
woju wsi jest organem prowadzącym i sprawującym
nadzór pedagogiczny dla 2 szkół rolniczych, tj. Ze-
społu Szkół Gospodarki Żywnościowej im. Michała
Drzymały w Brzostowie oraz Zespołu Szkół Ponad-
gimnazjalnych w Powierciu.
W celu utworzenia na terenie tego województwa
sieci szkół rolniczych minister rolnictwa i rozwoju
wsi w roku 2008, niezależnie od wyżej wymienio-
nych powiatów, wystąpił do organów prowadzących
z wnioskiem o przekazanie Zespołu Szkół Rolnicze
Centrum Kształcenia Ustawicznego im. Gen. D.
Chłapowskiego w Trzciance oraz Zespołu Szkół Po-
nadgimnazjalnych w Nietążkowie.
Zarząd Powiatu w Kościanie nie wyraził woli
przekazania ministrowi rolnictwa i rozwoju wsi
szkół rolniczych wchodzących w skład Zespołu Szkół
Ponadgimnazjalnych w Nietążkowie, natomiast
w przypadku szkoły w Trzciance oczekuję na odpo-
wiedź Starostwa Powiatowego w Nowym Tomyślu.
Przesyłając powyższe, chcę zaznaczyć, że działa-
nia związane z przekazaniem przez jednostki samo-
rządu terytorialnego części szkół i placówek rolni-
czych do prowadzenia przez ministra rolnictwa i roz-
woju wsi mają charakter dobrowolny i powinny być
postrzegane jako obustronna inicjatywa zmierzają-
ca do poprawy warunków kształcenia zawodowego
w danej szkole rolniczej. Założeniem ministerstwa
w tym procesie jest dążenie do tego, aby przejmowa-
ne szkoły rolnicze stały się wzorcowymi placówka-
mi, z dobrym wyposażeniem dydaktycznym, szero-
ko oddziałującymi na środowisko, współpracujący-
mi z różnymi instytucjami, które działają na rzecz
rozwoju nowoczesnego rolnictwa. Istotnym jest, aby
w tworzeniu takiego modelu aktywnie mogły uczest-
niczyć jednostki podległe MRiRW, tj. agencje, głów-
ne inspektoraty, instytuty badawczo-rozwojowe,
a także Centrum Doradztwa Rolniczego. Ponadto
przejęcie części szkół rolniczych stworzyło formalne
podstawy dla zorganizowania w roku 2007 ogólno-
polskiej placówki doskonalenia nauczycieli, której
głównym zadaniem oprócz doskonalenia nauczycieli
będzie opracowywanie i aktualizacja programów
nauczania i środków dydaktycznych, co powinno
przyczynić się do poprawy jakości kształcenia przy-
szłej kadry rolniczej.
Nadmieniam przy tym, że minister rolnictwa i roz-
woju wsi, korzystając z przepisów art. 24 ust. 2a
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 z późn. zm.), od 3
lat udziela – poprzez jednostki samorządu teryto-
rialnego – wsparcia finansowego szkołom rolniczym.
Powyższa pomoc dotyczy dofinansowania zakupu
748
sprzętu, maszyn i urządzeń rolniczych niezbęd-
nych do kształcenia praktycznego w zawodach, dla
których właściwym jest minister rolnictwa i rozwo-
ju wsi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Pawła Kowala
w sprawie planów realizacji
centralnej inwestycji hydrotechnicznej –
budowy zbiornika wodnego Świnna Poręba
na rzece Skawie (788)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazane przy piśmie z dnia 25 lutego 2008 r., nr
SPS-024-788/08, zapytanie pana posła Pawła Ko-
wala w sprawie planów realizacji inwestycyjnego
programu wieloletniego „Program budowy zbiorni-
ka wodnego Świnna Poręba w latach 2006–2010”
uprzejmie informuję co następuje.
Na etapie wstępnych prac nad projektem budże-
tu państwa na 2008 r. Ministerstwo Finansów przy-
jęło finansowanie programu na poziomie 249 900
tys. zł, zgodnie z ustaleniami zawartymi dla roku
planowego w załączniku nr 12 do ustawy budżeto-
wej na rok 2007. Minister środowiska, w przekaza-
nych do Ministerstwa Finansów formularzach pla-
nistycznych, przedstawił finansowanie programu
w 2008 r. w wysokości 68 300 tys. zł, uzasadniając
tak znaczne zmniejszenie potrzeb finansowych bra-
kiem zatwierdzonej do realizacji dokumentacji pro-
jektowej i pozwolenia na budowę na przełożenie linii
kolejowej Kraków–Zakopane na odcinku Stryszów–
–Zembrzyce oraz brakiem planu gospodarowania
wodami i rozporządzenia ustanawiającego obszar
ochronny zbiornika. W przedłożonym Sejmowi RP
rządowym projekcie ustawy budżetowej na rok 2008
ujęto zatem finansowanie programu zgodnie ze
wskazaniem dysponenta, tj. w wymienionej kwocie
68 300 tys. zł.
W toku prac sejmowych nad projektem budżetu
państwa przegłosowana została poprawka zmniej-
szająca wydatki w cz. 22: Gospodarka wodna, o 20
000 tys. zł. Minister środowiska, będący dysponen-
tem tej części, zdecydował, że wymienione zmniej-
szenie dotyczyć będzie wydatków inwestycyjnych na
„Program budowy zbiornika wodnego Świnna Porę-
ba...”. Tym samym w ustawie budżetowej na rok
2008 z dnia 23 stycznia 2008 r., w załączniku nr 12:
Wykaz programów wieloletnich, poz. 28, uwzględ-
nione zostało 48 300 tys. zł na finansowanie zadań
programu w 2008 r.
Do dnia 30 czerwca 2008 r. powinny zostać po-
nadto wykorzystane środki budżetowe w kwocie 48
000 tys. zł, niewydatkowane w 2007 r. i ujęte w roz-
porządzeniu Rady Ministrów z dnia 11 grudnia 2007 r.
w sprawie wydatków budżetu państwa, które nie
wygasają z upływem roku budżetowego (Dz. U.
Nr 241, poz. 1760).
Jednocześnie pragnę uprzejmie poinformować, iż
w ramach kwoty 68 300 tys. zł środków budżeto-
wych planowanych przez ministra środowiska na
realizację programu w 2008 r. finansowane miały
być inwestycje wchodzące w skład wszystkich czte-
rech zadań programu tj., zbiornika – 38 400 tys. zł,
przebudowy dróg – 3900 tys. zł, przebudowy kolei –
5000 tys. zł, ochrony zlewni zbiornika – 21 000 tys.
zł. W związku z przedstawionym ograniczeniem
środków na finansowanie programu kompetentny
do udzielenia odpowiedzi na pytanie pana posła,
w szczegółowości sformułowanej w piśmie, oraz do
dokonania aktualizacji planu finansowego zadań
programu jest minister środowiska.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Andrzeja Grzyba
w sprawie szczegółowych warunków
i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania: Renty strukturalne
objętego Programem Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013 (789)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 25 lutego 2008 r., znak: SPS-024-789/
08, przy którym przekazana została interpelacja po-
sła Andrzeja Grzyba w sprawie rent strukturalnych,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Z pisma pana Tadeusza Błaszczyka wynika, że
jest on wraz z żoną i osobą trzecią współwłaścicie-
lem gospodarstwa rolnego w częściach ułamkowych.
Natomiast osoba trzecia jest ubezwłasnowolniona
całkowicie. Zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 23 kwiet-
nia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93,
z późn. zm.) osoby ubezwłasnowolnione całkowicie
nie mają zdolności do czynności prawnych. Czyn-

ność prawna dokonana przez taką osobę jest nie-
ważna. Jedynie w sytuacji, gdy osoba ta zawrze
umowę należącą do umów powszechnie zawieranych
w drobnych bieżących sprawach życia codziennego,
umowa taka staje się ważna z chwilą jej wykonania,
chyba że pociąga za sobą rażące pokrzywdzenie oso-
by niezdolnej do czynności prawnych. Zgodnie zaś
z art. 13 § 2 ww. ustawy, dla ubezwłasnowolnionego
całkowicie, który nie pozostaje pod władzą rodziciel-
ską, ustanawia się opiekę. Należy zauważyć, iż kwe-
stie związane ze sprawowaniem opieki nad ubezwła-
snowolnionym całkowicie zostały uregulowane
w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny
i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 155 § 1 Kodeksu rodzinnego i opie-
kuńczego, opiekun sprawuje pieczę nad osobą i ma-
jątkiem ww. osoby. Zgodnie zaś z art. 156 Kodeksu
rodzinnego i opiekuńczego opiekun ten powinien
uzyskać zezwolenie sądu opiekuńczego we wszelkich
ważniejszych sprawach, które dotyczą osoby lub ma-
jątku ubezwłasnowolnionego, a przekazanie gospo-
darstwa do takich należy zaliczyć.
W świetle natomiast § 4 rozporządzenia ministra
rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 19 czerwca 2007 r.
w sprawie szczegółowych warunków i trybu przy-
znawania pomocy finansowej w ramach działania:
Renty strukturalne objętego Programem Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 109,
poz. 750, z późn. zm.), jednym z warunków przyzna-
nia rolnikowi renty strukturalnej jest przekazanie
gospodarstwa rolnego o łącznej powierzchni użyt-
ków rolnych wynoszącej co do zasady co najmniej
3 ha. Przepis § 6 ust. 1 cytowanego rozporządzenia
stanowi natomiast, że warunek przekazania gospo-
darstwa rolnego, o którym mowa w § 4 pkt 5 uważa
się za spełniony, jeżeli zostały przekazane wszystkie
użytki rolne wchodzące w skład tego gospodarstwa,
będące zarówno przedmiotem odrębnej własności
rolnika i jego małżonka, jak również przedmiotem
ich współwłasności, z zastrzeżeniem § 9 pkt 1 i prze-
kazanie nastąpiło zgodnie z pkt 2 w § 6 ust. 1. Z cy-
towanych wyżej przepisów wynika, że przedmiotem
przekazania powinno być gospodarstwa rolne o okre-
ślonej powierzchni użytków rolnych, a zatem gospo-
darstwo rolne „w sensie fizycznym”. Wprawdzie
zgodnie z art. 198 K.c. współwłaściciel może rozpo-
rządzać swobodnie swoim udziałem (udział może
być przedmiotem obrotu), to jednak, zdaniem mini-
sterstwa, zbycie udziału we współwłasności gospo-
darstwa rolnego przez rolnika nie można uznać za
przekazanie gospodarstwa rolnego w rozumieniu § 6
ww. rozporządzenia. W pierwszej kolejności należa-
łoby zatem uregulować sytuację pomiędzy współ-
właścicielami w omawianym zakresie (przeprowa-
dzenie działu spadku) i dopiero potem mogłoby dojść
do przekazania gospodarstwa rolnego w rozumieniu
cytowanego rozporządzenia.
Ponadto uprzejmie informuję, iż podstawowe za-
łożenia, jak również zakres i cele działań Programu
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 zo-
749
stały określone w rozporządzeniu Rady (WE)
nr 1698/2005 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów
wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz
Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW).
Kraje członkowskie, ustalając zasady udzielania
świadczeń z tytułu działań określonych w tym roz-
porządzeniu, muszą obligatoryjnie zastosować wa-
runki w nim zapisane. Mogą zdefiniować jeszcze
inne warunki dostępu do działania, ale te podstawo-
we nie mogą być zmienione. Warunki dostępu do
działań określonych w PROW na lata 2007–2013
podlegały weryfikacji przez Komisję Europejską
i zostały ostatecznie przyjęte.
W Unii Europejskiej każdy kraj członkowski
określa szczegółowe wymogi kwalifikacji rolniczych,
które dają gwarancję racjonalnego wykorzystania
środków finansowych przeznaczonych na rozwój ob-
szarów wiejskich. Wprowadzenie określonych wy-
mogów kwalifikacyjnych jest jednym z instrumen-
tów, który może w sposób istotny podwyższyć po-
ziom wykształcenia przejmujących gospodarstwa,
a tym samym przyczynić się do zwiększenia efek-
tywności i jakości produkcji rolnej.
Przy braku prawnej definicji pojęcia „wykształ-
cenie rolnicze” oraz „kwalifikacje rolnicze”, za po-
twierdzenie wykształcenia rolniczego dla potrzeb
PROW uznano świadectwo lub dyplom ukończenia:
szkoły zasadniczej, średniego studium zawodowego,
technikum, liceum, policealnego studium zawodo-
wego oraz szkoły wyższej, a także świadectwo i dy-
plom uznane w trybie odrębnych przepisów za rów-
norzędne ze świadectwem lub dyplomami ww. szkół
w zawodach i specjalnościach wyszczególnionych
w przypadku działania: Renty strukturalne, w za-
łączniku do ww. rozporządzenia. Przygotowując ten
załącznik, stanowiący listę zawodów przydatnych
do prowadzenia działalności rolniczej, a tym samym
potwierdzających kwalifikacje rolnicze, wzięto pod
uwagę analizę programów nauczania dla poszcze-
gólnych zawodów, która pozwala stwierdzić, że oso-
by mające wymienione tytuły zawodowe opanowały
wiedzę i umiejętności w stopniu co najmniej podsta-
wowym do prowadzenia działalności rolniczej.
Wskaźnikiem oceny była przede wszystkim liczba
godzin przeznaczonych na realizację zagadnień z za-
kresu produkcji roślinnej, zwierzęcej, techniki rol-
nej oraz ekonomiki.
Zgodnie z § 7 ust. 2 pkt 2 przedmiotowego rozpo-
rządzenia osoba, która uzyskała tytuł kwalifikacyj-
ny, aby osiągnąć podstawowe kwalifikacje zawodo-
we przydatne do prowadzenia działalności rolniczej,
dodatkowo musi mieć co najmniej 3-letni staż pracy
w rolnictwie. Rozwiązanie to wprowadzono z myślą
o rolnikach nieposiadających odpowiednich kwalifi-
kacji zawodowych, chcących przejąć użytki rolne po-
tencjalnego beneficjenta rent strukturalnych. Pole-
ga ono na tym, że 3- lub 5-letni okres pracy w gospo-
darstwie rolnym uznaje się za spełnienie warunku
wykształcenia. Staż pracy zdefiniowany został jako
okres podlegania ubezpieczeniu w KRUS, gdyż sta-
750
nowi ono dowód prowadzenia działalności rolniczej
lub wykonywania, jako domownik, stałej pracy
w gospodarstwie. Dla osób niespełniających wymo-
gów wykształcenia, prowadzących gospodarstwo
rolne, które stanowi ich główne źródło dochodu,
wprowadzone rozwiązanie stanowi daleko idące uła-
twienie.
Jednocześnie pragnę poinformować, że po roku
funkcjonowania PROW 2007–2013 zostanie dokona-
ny jego przegląd i obowiązujących w tym zakresie
aktów prawnych. Obecnie rozważana jest niewielka
zmiana definicji stażu pracy w rolnictwie wymaga-
nego dla przejmującego gospodarstwo rolne, który
warunkuje możliwość przekazania mu tego gospo-
darstwa przez producenta rolnego ubiegającego się
o rentę strukturalną. Zmiana ta polegałaby na
uznaniu za staż pracy w rolnictwie, poza okresami
podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników
uznawanych na podstawie obowiązującego rozpo-
rządzenia, także innych okresów potwierdzających
posiadanie przez przejmujących gospodarstwo rolne
odpowiednich kwalifikacji zawodowych (np. okresy
prowadzenia działalności rolniczej w gospodarstwie
rolnym, będącym własnością przejmującego, okresy
zatrudnienia przejmującego gospodarstwo rolne na
podstawie umowy o pracę lub spółdzielczej umowy
o pracę, na stanowisku związanym z prowadzeniem
produkcji rolnej oraz okresy odbycia stażu).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie możliwości nadania praw miejskich
miejscowości Krynki w woj. podlaskim (790)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-790/
08) przekazującego zapytanie posła na Sejm RP
pana Jarosława Matwiejuka z dnia 14 lutego 2008 r.
w sprawie możliwości nadania praw miejskich miej-
scowości Krynki w woj. podlaskim z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów uprzejmie informuję, że do
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji
nie wpłynął wniosek w przedmiotowej sprawie.
W związku z powyższym brak jest podstaw do wsz-
częcia odpowiedniej procedury.
Ponadto informuję, że obecnie wszystkie zmiany
w podziale terytorialnym państwa stopnia gminne-
go, w tym dotyczące nadania statusu miasta, nastę-
pują w drodze rozporządzenia Rady Ministrów na
podstawie przepisów ustawy z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie gminnym (t.j.: Dz. U. Nr 142 z 2001 r.,
poz. 1591, z późn. zm.), z uwzględnieniem zasad
i procedur określonych w rozporządzeniu Rady Mi-
nistrów z dnia 9 sierpnia 2001 r. w sprawie trybu
postępowania przy składaniu wniosków dotyczą-
cych tworzenia, łączenia, dzielenia, znoszenia i usta-
lania granic gmin, nadawania gminie lub miejsco-
wości statusu miasta, ustalania i zmiany nazw gmin
i siedzib ich władz oraz dokumentów wymaganych
w tych sprawach (Dz. U. Nr 86, poz. 943, z późn.
zm.). Zgodnie z ww. przepisami wnioskodawcą
w sprawie zmian w podziale terytorialnym państwa
na szczeblu gminnym może być zainteresowana
rada gminy. Wnioski, które wpływają do Minister-
stwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, podda-
wane są analizie w pierwszej kolejności pod kątem
ich formalnej poprawności, a następnie merytorycz-
nej zasadności postulowanych zmian. Przy ocenie
poziomu dojrzałości danego ośrodka wiejskiego
do ewentualnej zmiany statusu bierze się pod uwagę
wiele kryteriów, z których jako najistotniejsze nale-
ży wymienić:
— urbanistyczne – uwzględniające m.in.: typ, za-
wartość i gęstość zabudowy, jej stan techniczny,
a także istniejącą infrastrukturę w odniesieniu do
urządzeń komunalnych,
— administracyjne – określające rolę i funkcję
danej miejscowości w województwie lub regionie,
— demograficzne – tj. liczbę mieszkańców, jej
strukturę zawodową, procentowy udział ludności
nierolniczej w ogólnej liczbie mieszkańców (przyj-
muje się, że miejscowość ubiegająca się o status mia-
sta powinna liczyć co najmniej 2000 mieszkańców,
z których ponad 60% utrzymuje się z działalności
pozarolniczej),
— geograficzne – wynikające z analizy w skali
województwa lub regionu istniejącej sieci miast oraz
powiązań ekonomicznych i przestrzennych,
— historyczne – uwzględniające m.in. czy dana
miejscowość posiadała prawa miejskie, w jakich oko-
licznościach i kiedy je utraciła, co pozostało z daw-
nej struktury miejskiej itp.
Po dokonanej analizie minister spraw wewnętrz-
nych i administracji przedstawia Radzie Ministrów
swoją opinię odnośnie do spraw dotyczących zmian
w podziale terytorialnym państwa. Zgodnie z § 1
ust. 3 ww. rozporządzenia Rady Ministrów przed-
miotowe wnioski rozpatrywane są przez Radę Mini-
strów nie później niż do 31 lipca roku poprzedzające-
go rok budżetowy, w którym ma nastąpić zmiana.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.

Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie skutków interwencji Policji z dnia
5 lutego 2008 r. w jednym z warszawskich domów
(791)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie Pana Posła Grzegorza Karpińskiego
z dnia 15 lutego 2008 r. przesłane przy piśmie
pana wicemarszałka Sejmu Krzysztofa Putry z dnia
25 lutego 2008 r. skierowanego do ministra spra-
wiedliwości, a dotyczące interwencji Policji w jed-
nym z warszawskich domów, która doprowadziła
młodego mężczyznę do poważnego kalectwa, w ra-
mach swoich kompetencji uprzejmie przedstawiam
co następuje.
Prokuratura Krajowa Biuro do Spraw Przestęp-
czości Zorganizowanej Wydział X w Warszawie pro-
wadzi śledztwo o sygn. akt PR-IV-X Ds. 18/07, któ-
rego przedmiotem jest udział w latach 2000–2006
w Warszawie i w okolicznych miejscowościach w zor-
ganizowanej grupie przestępczej o charakterze
zbrojnym kierowanej przez Rafała Skatulskiego,
mającej na celu dokonywanie przestępstw polegają-
cych na zabójstwach, wymuszeniach rozbójniczych,
obrocie środkami psychotropowymi i odurzającymi
w znacznych ilościach.
W trakcie gromadzenia materiałów dowodowych
prokurator prowadzący śledztwo uzyskał w Central-
nym Biurze Śledczego Komendy Głównej Policji
w Warszawie informacje o miejscu przebywania jed-
nego z poszukiwanych członków grupy przestępczej.
Należy dodać, iż osoba ta jest podejrzana o udział we
wskazanej powyżej zorganizowanej grupie przestęp-
czej o charakterze zbrojnym oraz popełnienie szere-
gu brutalnych przestępstw przeciwko zdrowiu i ży-
ciu oraz mieniu.
Na podstawie procesowych informacji prokura-
tor podjął decyzję o przeszukaniu mieszkania, gdzie
miała znajdować się poszukiwana osoba, zlecając
wykonanie tej czynności funkcjonariuszom CBŚ
KGP w Warszawie.
Z dokonanych ustaleń wynika, że funkcjonariu-
sze Policji w tym mieszkaniu zastali inne osoby ani-
żeli podejrzanego.
W związku z powyższym w charakterze świadka
przesłuchano głównego najemcę lokalu, który podał,
że nie zna osoby podejrzanego. W konsekwencji cze-
go postanowienie prokuratora o przeprowadzeniu
przeszukania stało się bezprzedmiotowe. Z uwagi na
to funkcjonariusze odstąpili od przeprowadzenia
przeszukania.
Jak wynika z akt śledztwa, pokrzywdzony w trak-
cie przesłuchania nie zgłaszał żadnych uwag co do
ewentualnych nieprawidłowości w działaniach funk-
cjonariuszy Policji wykonujących czynności proceso-
751
we. Nie złożył także do akt śledztwa zażalenia na
postanowienie o żądaniu wydania rzeczy oraz zaża-
lenia na sposób przeprowadzenia czynności, w związ-
ku z czym prokurator nadrzędny nie badał w ra-
mach nadzoru instancyjnego zasadności podjętych
przez prokuratora prowadzącego śledztwo decyzji
procesowych. Pomimo to należy podkreślić, że dane,
na podstawie których prokurator podjął decyzję
o przeprowadzeniu przeszukania w przedmiotowym
mieszkaniu, uzasadniały podjęcie takiej decyzji.
Równocześnie ustalono, że właściwe organy Ko-
mendy Głównej Policji prowadzą postępowanie wy-
jaśniające zainicjowane doniesieniami prasowymi
w zakresie interwencji funkcjonariuszy CBŚ KGP.
Z uwagi na to, że przedstawione przez Pana py-
tania wiążą się z bezpośrednimi działaniami funk-
cjonariuszy Policji, to pragnę wyrazić pewność, iż
zgodnie z ustawowymi kompetencjami minister
spraw wewnętrznych i administracji udzieli odpo-
wiedzi w przedmiocie omawianego zdarzenia w szer-
szym zakresie.
Z wyrazami szacunku
Zastępca prokuratora generalnego
Jerzy Szymański
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
na zapytanie posła Arkadiusza Litwińskiego
w sprawie szkoleń zawodowych dla Policji (794)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 25 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-794/08)
przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pana
Arkadiusza Litwińskiego w sprawie szkoleń zawodo-
wych dla Policji, uprzejmie informuję, iż w paździer-
niku 2006 r. w oparciu o analizę funkcjonującej
w Policji bazy szkoleniowej dokonano prognozy doty-
czącej możliwości zaspokajania potrzeb szkolenio-
wych Policji w latach 2007–2010 w zakresie szkole-
nia zawodowego oraz doskonalenia centralnego.
Powyższe skutkowało podjęciem decyzji w kwe-
stii nieuruchamiania kolejnych ośrodków szkolenia
Policji, z przeznaczeniem na realizację centralnych
przedsięwzięć szkoleniowych, a także – mając na
względzie aspekty ekonomiczne – przyjęto rozwiąza-
nie polegające na koncentracji i rozwoju funkcjonu-
jącej już bazy szkoleniowej.
Niemniej mając na uwadze zadania związane
z realizacją doskonalenia na poziomie lokalnym, ko-
mendanci wojewódzcy (stołeczny) Policji, dysponują-
cy odpowiednimi zasobami kadrowymi oraz bazą
752
szkoleniową, mogą podejmować decyzje o tworzeniu
w strukturach kierowanych przez siebie jednostek
organizacyjnych komórek ds. doskonalenia zawodo-
wego. Komórki te będą wykorzystywane do realiza-
cji przedsięwzięć lokalnego doskonalenia zawodowe-
go w podległych garnizonach.
W odniesieniu do kwestii jednostek szkolenio-
wych Policji pragnę poinformować, iż zgodnie z § 1
pkt 6 rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie
szczegółowych warunków odbywania szkoleń zawo-
dowych oraz doskonalenia zawodowego w Policji
(Dz. U. Nr 126, poz. 877, z późn. zm.) jednostkami
szkoleniowymi są: Wyższa Szkoła Policji w Szczyt-
nie, szkoły policyjne (Centrum Szkolenia Policji
w Legionowie, Szkoła Policji w Katowicach, Szkoła
Policji w Pile, Szkoła Policji w Słupsku), ośrodki
szkolenia Policji (OSP w Gdańsku, Łodzi i Pozna-
niu) oraz – w zakresie wynikającym z rozporządze-
nia − oddziały oraz samodzielne pododdziały pre-
wencji Policji.
Jednostki szkoleniowe Policji realizują szkolenia
zawodowe oraz doskonalenie centralne. Natomiast
komórki organizacyjne komend wojewódzkich Poli-
cji, w tym np. wydziały kadr i szkolenia oraz sekcje
ds. doskonalenia zawodowego KWP – realizują
przedsięwzięcia z zakresu lokalnego doskonalenia
zawodowego. Dlatego też – w rozumieniu § 1 pkt 6
ww. rozporządzenia – nie można uznać ich za jed-
nostki szkoleniowe.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie nowelizacji art. 29 ust. 1 ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (795)
W związku z zapytaniem pana Mieczysława Mar-
cina Łuczaka, posła na Sejm Rzeczypospolitej Pol-
skiej, przekazanym przy piśmie z dnia 25 lutego
2008 r. (znak: SPS-024-795/08), w sprawie „noweli-
zacji art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych”, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Trybunał Konstytucyjny w I części wyroku z dnia
23 października 2007 r., sygn. akt P 10/07, orzekł,
że przepis art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39,
poz. 353, z późn. zm.) w zakresie, w jakim nie przy-
znaje prawa do emerytury w obniżonym wieku eme-
rytalnym mężczyźnie, który – odpowiednio jak ko-
bieta, która nabywa to prawo po osiągnięciu wieku
55 lat i co najmniej 30-letniego okresu składkowego
i nieskładkowego – osiągnął wiek 60 lat i co najmniej
35-letni okres składkowy i nieskładkowy, jest nie-
zgodny z art. 32 i art. 33 Konstytucji RP. Trybunał
orzekł też (w części II wyroku), że przepis art. 29
ust. 1 w zakresie wskazanym w wyroku traci moc
obowiązującą z upływem 12 miesięcy od dnia ogło-
szenia wyroku w Dzienniku Ustaw RP.
W uzasadnieniu wyroku wyraźnie zaznaczono,
że orzeczenie ma charakter zakresowy, co oznacza,
że trybunał „nie orzekł o niekonstytucyjności tego,
co w art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z
FUS zostało przez ustawodawcę uregulowane”, lecz
„stwierdził niezgodność z konstytucją treści norma-
tywnej, której w przepisie brakuje”. Podkreślono
również, że „orzeczeniu stwierdzającemu niekonsty-
tucyjność przepisu w zakresie, w jakim pomija on
określoną treść normatywną, można przypisać tyl-
ko i wyłącznie skutek ustalający niekonstytucyjność
pominięcia i zobowiązujący prawodawcę do stosow-
nej zmiany tego przepisu, niezbędnej dla realizacji
norm konstytucyjnych. Zdaniem trybunału przyję-
cie poglądu, że wyrok TK wywołuje skutek „rozpo-
rządzający” (uzupełnia przepis o elementy brakują-
ce), wyraźnie wykracza poza konstytucyjne kompe-
tencje TK.
Treść uzasadnienia ww. wyroku TK, jak również
przepisy art. 71 ust. 2 ustawy o Trybunale Konsty-
tucyjnym z dnia 1 sierpnia 1997 r. (Dz. U. Nr 102,
poz. 643, z późn. zm.) wskazują, że w obecnym sta-
nie prawnym nie ma podstaw do tego, aby organy
rentowe pozytywnie rozpatrywały wnioski o emery-
turę zgłoszone przez mężczyzn spełniających wa-
runki wskazane w części I ww. wyroku.
Z tego powodu poszczególne oddziały ZUS zmu-
szone są wydawać decyzje o odmowie prawa do eme-
rytury. Od wielu z nich ubezpieczeni wnoszą odwo-
łania do sądów ubezpieczeń społecznych, które z ko-
lei wydają w takich sprawach, na co zwrócił uwagę
Pan Poseł, różne orzeczenia – zarówno uwzględnia-
jące, jak i oddalające odwołania. Powstaniu takiej
sytuacji nie można zapobiec. Zasada niezawisłości
sądów uniemożliwia bowiem jakiekolwiek ingeren-
cje w proces wydawania orzeczeń sądowych ze stro-
ny innych władz (w tym władzy wykonawczej). Kon-
trola wydawanych orzeczeń co do ich trafności i zgod-
ności z obowiązującym prawem może się więc odby-
wać jedynie w ramach dalszych etapów postępowa-
nia sądowego, tj. co do zasady w ramach postępowa-
nia przed sądami II instancji oraz – w ograniczonym
zakresie – przed Sądem Najwyższym, jeżeli w danej
sprawie od prawomocnego orzeczenia przysługuje
prawo wniesienia skargi kasacyjnej.

Biorąc pod uwagę treść ww. orzeczenia TK oraz
powstałą w jego skutek sytuację, Ministerstwo Pra-
cy i Polityki Społecznej w trybie pilnym przygotowa-
ło projekt ustawy o zmianie ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz
niektórych innych ustaw, w którym zaproponowano
zmianę treści art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach
i rentach z FUS, realizującą wyrok Trybunału Kon-
stytucyjnego z dnia 23 października 2007 r.
W myśl rozwiązań przyjętych w projekcie męż-
czyźni urodzeni przed 1949 r., którzy ukończyli wiek
60 lat i posiadają co najmniej 35-letni okres składko-
wy i nieskładkowy, uzyskają prawo do wcześniejszej
emerytury (po uchwaleniu ustawy w zaproponowa-
nym kształcie i wejściu jej w życie) odpowiednie do
tego, którym obecnie dysponują kobiety.
Informuję jednocześnie Pana Posła, że projekt
ustawy w dniu 5 lutego br. został przyjęty przez
Radę Ministrów, a w dniu 11 lutego br. został skiero-
wany do Sejmu.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie stosowania art. 29 ust. 5 ustawy
o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi
Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw
(796)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
Pana Posła Mieczysława Marcina Łuczaka z dnia 18
lutego 2008 r. w sprawie uprawnień Agencji Nieru-
chomości Rolnych w zakresie odkupu nieruchomości
rolnych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Prawo odkupu jest jednym z instrumentów poli-
tyki państwa w zakresie przeciwdziałania spekula-
cji i kształtowania ustroju rolnego. Korzystanie
przez Agencję Nieruchomości Rolnych z prawa od-
kupu motywowane jest najczęściej zamiarem sprze-
daży nieruchomości przez nabywcę przeważnie
w krótkim czasie od nabycia gruntów państwowych
za cenę znacznie przekraczającą cenę nabycia. Ma to
miejsce w przypadku, gdy sprzedane przez agencję
grunty (najczęściej na warunkach preferencyjnych
z rozłożeniem należności na raty), które pierwotnie
miały służyć tworzeniu lub powiększeniu gospo-
darstw rolnych, zostają wkrótce po nabyciu przezna-
czone na inne cele powodujące znaczny wzrost ich
753
wartości, wielokrotnie przewyższający cenę zapłaco-
ną agencji z tytułu nabycia gruntów rolnych. Chodzi
w tym przypadku o przeciwdziałanie spekulacji
w obrocie nieruchomościami rolnymi Skarbu Pań-
stwa. Z prawa odkupu agencja korzysta niekiedy
również w przypadku nabywania przez różne osoby
prawne gruntów na cele publiczne np. budowa dróg,
szkół, linii kolejowych, jeżeli grunty te w okresie
ostatnich 5 lat były sprzedane przez agencję po
znacznie niższych cenach. Mając możliwość zastoso-
wania odkupu, agencja zabezpiecza więc majątkowy
interes Skarbu Państwa, zwłaszcza w sytuacji, gdy
występują obecnie opóźnienia w systemie planowa-
nia przestrzennego w kraju i gdy istnieje względna
łatwość dokonywania zmian w studium uwarunko-
wań i kierunków zagospodarowania przestrzennego
gminy lub w uzyskaniu decyzji o warunkach zabu-
dowy. Podobne uprawnienia posiadają również in-
stytucje prowadzące politykę strukturalną w rolnic-
twie w innych krajach Unii Europejskiej, takich jak
Francja, Niemcy i Dania.
Ze swej strony uważam, że Agencja Nieruchomo-
ści Rolnych, będąc zobowiązana do realizacji zadań
wynikających z polityki państwa, w tym do zasila-
nia dochodów państwa, powinna posiadać odpowied-
nie instrumenty pozwalające na ich wykonanie.
Agencja Nieruchomości Rolnych w okresie od lip-
ca 2003 r. do końca 2007 r. skorzystała z prawa od-
kupu jedynie w 69 przypadkach, w których odkupio-
no łącznie 1169 ha ziemi. Liczba ta nie jest więc
duża, zwłaszcza gdy się ją porówna z liczbą 60 tys.
umów sprzedaży, jakie zawarła agencja na łączną
powierzchnię ponad 450 tys. ha. Mając powyższe na
uwadze, należy przyjąć, iż agencja nie nadużywa
przysługującego jej prawa odkupu a zarazem nie
przekracza swoich kompetencji w omawianym za-
kresie.
Ponadto pragnę uprzejmie poinformować, iż
wszelkiego rodzaju zyski uzyskane przez Agencję
Nieruchomości Rolnych w drodze realizacji swoich
ustawowych uprawnień wykorzystywane są do re-
alizacji głównych zadań agencji oraz przekazywane
są do budżetu Skarbu Państwa.
Odpowiadając na pytanie dotyczące zmiany prze-
pisów w przedmiotowym zakresie, uprzejmie infor-
muję, iż Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
przygotowuje zmianę przepisów art. 29 ust. 5 usta-
wy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi
Skarbu Państwa dotyczących prawa odkupu. Prze-
widuje się mianowicie wyłączenie spod działania
prawa odkupu gruntów przewidzianych na cele in-
westycyjne, aby stworzyć tym samym gwarancję dla
inwestorów nabywających te grunty. Przy sprzeda-
ży tych gruntów przez Agencję ich cena jest odpo-
wiednio wysoka, gdyż przy określaniu ich wartości
uwzględnia się przeznaczenie pozarolnicze. Uchyle-
nie art. 29 ust. 5 ustawy o gospodarowaniu nieru-
chomościami rolnymi Skarbu Państwa nie pozbawi
Agencji Nieruchomości Rolnych możliwości korzy-
stania z prawa odkupu, ponieważ agencja będzie
754
mogła nadal wykonywać to prawo na podstawie
przepisów Kodeksu cywilnego.
Ponadto pragnę zwrócić uwagę na fakt, iż prawo
odkupu jest instytucją prawa cywilnego, nie ma cha-
rakteru władczego pozbawienia własności, w związ-
ku z czym nie może być rozpatrywane w kategoriach
administracyjnoprawnych. Osoby nabywające nie-
ruchomości od agencji świadomie wyrażają zgodę na
obciążenie w postaci prawa odkupu, a zarazem zdają
sobie sprawę, jakie skutki niesie za sobą to prawo.
Jeśli natomiast chodzi o zgodność z Konstytucją
przepisów regulujących prawo odkupu, to pragnę
poinformować, iż część odkupów wykonywanych
przez agencję jest aktualnie przedmiotem postępo-
wań sądowych, można więc spodziewać się w nieda-
lekiej przyszłości orzecznictwa w tym zakresie. Po-
nadto jeden z sądów okręgowych postanowił zwrócić
się do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem praw-
nym dotyczącym zgodności z Konstytucją przepisów
ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodaro-
waniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa
dotyczących prawa odkupu. W tej samej sprawie
w dniu 13 lutego 2008 r. wystąpił do Trybunału
Konstytucyjnego rzecznik praw obywatelskich.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Bartosza Arłukowicza
w sprawie okoliczności pobytu w Szczecinie
w dniu 16 lutego 2008 r. minister Julii Pitery,
sekretarz stanu w KPRM,
pełnomocnik rządu ds. walki z korupcją (797)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem Pana Posła Bartosza Arłukowicza z 19 lute-
go 2008 r. uprzejmie informuję, że dzień 16 lutego
2008 r. wypadał w sobotę, czyli dzień ustawowo wol-
ny od pracy.
Ponadto pragnę przypomnieć, że równolegle z peł-
nieniem funkcji w strukturze KPRM jestem polity-
kiem, członkiem klubu parlamentarnego partii poli-
tycznej. Moja aktywność w tym zakresie podlega
ocenie władz klubu parlamentarnego i Zarządu Kra-
jowego Platformy Obywatelskiej. Nie jest regulowa-
na zakresem kompetencji służbowych wynikających
z pełnionej w KPRM funkcji ani zasadami nałożo-
nymi na sekretarzy i podsekretarzy stanu.
Jednocześnie informuję, że nie udało mi się zlo-
kalizować sytuacji, w której użyłam przypisanego
mi przez Pana Posła sformułowania, że „raport CBA
jest politycznym atakiem na obecną ekipę rządzącą
miastem”.
Nowe informacje zaś na temat zasad gospodaro-
wania mieszkaniami w Szczecinie ujawniły wiele
nieprawidłowości w tym zakresie i dotyczą okresu
znacznie wykraczającego poza objęte kontrolą lata
1999–2003. Mogę więc jedynie wyrazić zaskoczenie,
że kontrolą objęto pięć lat na przełomie dwóch ka-
dencji samorządowych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Julia Pitera
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Urbaniaka
w sprawie likwidacji pociągów Łużyce
i Wrocławianin (799)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem nr SPS-024-799/08 z dnia 28 lutego br. pana
posła Jarosława Urbaniaka w sprawie likwidacji po-
ciągów „Łużyce” i „Wrocławianin” poniżej przedsta-
wiam następujące informacje.
Zgodnie z zapisami ustawy o transporcie kolejo-
wym kolejowe przewozy osób wykonywane w połą-
czeniach międzywojewódzkich pociągami krajowy-
mi, w których nie obowiązuje rezerwacja miejsc, są
dotowane jako usługi publiczne z budżetu państwa.
Dotującym te przewozy jest minister właściwy ds.
transportu.
Odnosząc się do decyzji dotyczącej likwidacji
wskazanych przez pana połączeń, wyjaśniam, iż
uchwała nr 538/2007 Zarządu PKP PR w sprawie
pociągów „Łużyce” i „Wrocławianin” nie była
przedmiotem konsultacji z Ministerstwem Infra-
struktury.
Niemniej jednak w toku negocjacji tegorocznej
umowy o dofinansowanie przewozów międzywoje-
wódzkich zostanie przeanalizowania możliwość do-
finansowania jak największej ilości pociągów mię-
dzywojewódzkich w ramach określonej w budżecie
państwa dotacji na ten cel, która łącznie na dofinan-
sowanie przewozów międzywojewódzkich i między-
narodowych wynosi 240 mln zł. Kwota ta jest taka
sama jak dotacja budżetowa na dofinansowanie tych

przewozów w 2007 r., o czym przewoźnicy, w tym
spółka PKP Przewozy Regionalne, byli wcześniej in-
formowani.
W takiej sytuacji nieprawdziwe jest twierdzenie
podnoszone przez spółkę PKP PR o zmniejszeniu
dofinansowania przez resort do przewozów miedzy-
wojewódzkich.
Ministerstwo Infrastruktury na podstawie da-
nych o wykonaniu dotacji w 2006 i 2007 r. planuje,
że z kwoty 240 mln zł na dofinansowanie przewozów
międzywojewódzkich i międzynarodowych wykony-
wanych przez spółkę PKP Przewozy Regionalne
przeznaczona będzie kwota 220 mln zł oraz na dofi-
nansowanie przewozów międzynarodowych wyko-
nywanych przez spółkę PKP Intercity kwota 20 mln
zł. Ostateczna decyzja o wysokości środków prze-
znaczonych na dofinansowanie przewozów między-
wojewódzkich i pociągach objętych dofinansowa-
niem w 2008 r. zostanie podjęta przy podpisywaniu
umów o dofinansowanie tych przewozów przez mi-
nistra infrastruktury z przewoźnikami kolejowymi,
co powinno nastąpić niebawem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na zapytanie posła Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie gruntów przekazanych przez władze
gminy miasta Ustki Wojskowemu Rejonowemu
Zarządowi Kwaterunkowo-Budowlanemu (804)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie Pana Posła Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie gruntów przekazanych przez władze
gminy miasta Ustka Wojskowemu Rejonowemu Za-
rządowi Kwaterunkowo-Budowlanemu (SPS-024-
-804/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Wspomniane w zapytaniu Pana Posła Zbigniewa
Konwińskiego grunty stanowią działki o numerach
ewidencyjnych nr 2035/2 oraz nr 1980/1, z podziału
której powstały działki nr 1908/5 i nr 1908/4. W 1996
r. zostały one przejęte przez Wojskową Agencję Miesz-
kaniową od Rejonowego Zarządu Infrastruktury.
Podstawowym zadaniem Wojskowej Agencji
Mieszkaniowej, stosownie do postanowień ustawy
z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2005 r.
Nr 41, poz. 398 ze zm.), jest zaspokajanie potrzeb
mieszkaniowych żołnierzy. Dla jego realizacji Agen-
755
cja uzyskuje środki finansowe w drodze zagospoda-
rowania lub sprzedaży nieruchomości Skarbu Pań-
stwa znajdujących się w jej zasobie, a niewykorzy-
stywanych bezpośrednio do zakwaterowania żołnie-
rzy. W szczególności, zgodnie z art. 17 przywołanej
ustawy, nieruchomości przejęte nieodpłatnie od
Skarbu Państwa, może zagospodarować lub prze-
znaczyć do obrotu, w celu realizacji swoich zadań.
Z uwagi na to, że ani w przywołanej ustawie, ani
w statucie Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, stano-
wiącym załącznik do rozporządzenia Ministra Obro-
ny Narodowej z dnia 23 czerwca 2004 r. w sprawie
nadania statutu Wojskowej Agencji Mieszkaniowej
(Dz. U. Nr 148, poz. 1558 ze zm.), Agencja nie zosta-
ła umocowania do prowadzenia gospodarki nieru-
chomościami w sposób inny niż związany z realiza-
cją jej celów i zadań, podejmując decyzję o sposobie
zagospodarowania jest zobowiązana do kierowania
się wyłącznie celami wyznaczonymi przez ustawo-
dawcę.
Mając wskazane zobowiązanie na względzie, dy-
rektor Oddziału Regionalnego Wojskowej Agencji
Mieszkaniowej w Gdyni podjął decyzję o wykorzy-
staniu działki nr 1908/5, położonej w Ustce przy ul.
Darłowskiej, pod zabudowę mieszkaniową. Zakłada
się, że przedsięwzięcie to pozwoli pozyskać 40 lokali
mieszkalnych w terminie do dnia 30 czerwca 2009 r.
W celu realizacji tego zadania należy zainwestować
znaczne środki finansowe i dlatego Wojskowa Agen-
cja Mieszkaniowa planuje ich pozyskanie ze sprze-
daży działek nr 1098/4 i nr 2035/3.
Odnosząc się natomiast do pytania Pana Posła
Zbigniewa Konwińskiego dotyczącego możliwości
zwrotu nieruchomości dla Gminy Miasta Ustka,
pragnę zauważyć, że przekazanie wyżej wskaza-
nych działek, w drodze darowizny na rzecz gminy,
w sytuacji gdy środki finansowe uzyskane ze sprze-
daży tych gruntów pozwolą na realizację wskaza-
nego celu, byłoby działaniem nieprawidłowym
w świetle zasad prawidłowej gospodarki nierucho-
mościami i niezgodnym z obowiązującymi przepi-
sami w zakresie działalności Wojskowej Agencji
Mieszkaniowej.
Pragnę jednocześnie wskazać, że w przypadku
niewyłonienia nabywcy przedmiotowych gruntów
w drodze przetargu, możliwe będzie rozpatrzenie
sprawy ich przekazania na rzecz miasta, na cel bu-
downictwa mieszkaniowego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia wyra-
żam nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.