Νήσοι Μάρσαλ

Οι Νήσοι Μάρσαλ βρίσκονται στον κεντρικό Ειρηνικό ωκεανό, μεταξύ της Χαβάης και της Παπούα-
Νέας Γουινέας, και αποτελούν σύμπλεγμα από 29 κοραλλιογενείς ατόλες και πέντε νήσους, από τις
οποίες κατοικούνται οι 24. Βρίσκονται αμέσως ανατολικά των Βορείων Μαριανών Νήσων και
βορειοανατολικά της ομοσπονδίας της Μικρονησίας.
Αποτελούν ανεξάρτητο κράτος από το 1986. Η συνολική έκταση της χώρας είναι 181,3 km2 και ο
πληθυσμός της ανέρχεται σε περίπου 53.000 κατ. (στοιχεία 2018). Άλλοι περίπου 20.000 Μαρσαλέζοι
έχουν μεταναστεύσει στις ΗΠΑ.
Πρόκειται για κοραλλιογενή νησιά, τα οποία σχηματίζουν μια διπλή σειρά, τα Νησιά της Δύσης ή Ράλικ
(στα δυτικά) και τα Νησιά της Αυγής ή Ράτακ (στα ανατολικά).
Τυφώνες πλήττουν τα νησιά περιστασιακά και προκαλούν συχνά μεγάλες καταστροφές. Επιπλέον, τα
νησιά απειλούνται με αφανισμό λόγω του φαινόμενου του θερμοκηπίου και της ανόδου της στάθμης
της θάλασσας ως αποτέλεσμα της αύξησης της θερμοκρασίας. Η υγρασία στα νησιά φτάνει το 80%,
ενώ οι βροχοπτώσεις φτάνουν τα 4.000 mm. Η μέση ετήσια θερμοκρασία είναι 24 °C.
Οι Μικρονήσιοι εγκαταστάθηκαν στα νησιά πριν από περίπου 3.000 χρόνια. Ο πρώτος δυτικός που
έφθασε στην περιοχή ήταν ο Ισπανός Álvaro Saavedra ο οποίος αποβιβάσθηκε στις 21 Αυγούστου του
1526. Το 1788 έφτασε εκεί ο Βρετανός πλοίαρχος John Marshall, του οποίου το όνομα δόθηκε στο
σύμπλεγμα και ίδρυσε εμπορικούς σταθμού χωρίς αντιρρήσεις από τους Ισπανούς που ασκούσαν τότε
χαλαρή κυριαρχία σε όλα τα νησιωτικά συμπλέγματα του Ειρηνικού ανατολικά των Φιλιππίνων.
Το 1885, μετά από συμφωνία με τους Ισπανούς έγιναν Γερμανικό Προτεκτοράτο, το οποίο διατηρήθηκε
μέχρι το 1914. Κατά την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου περιήλθαν υπό Ιαπωνική διοίκηση,
η οποία τερματίσθηκε με την απόβαση Αμερικανών πεζοναυτών στην ατόλη Κουάτζαλεν στις 31
Ιανουαρίου 1944. Οι Αμερικανοί διατήρησαν την κηδεμονία των νησιών μέχρι το 1979, οπότε οι Νήσοι
Μάρσαλ έγιναν αυτόνομο κράτος με δικό τους σύνταγμα. Από το 1986 άρχισε να ισχύει η Συμφωνία
Ελεύθερης Σύνδεσης με τις Η.Π.Α., η οποία εγκρίθηκε σε δημοψήφισμα τον Σεπτέμβριο του 1983.
Από το 1946 μέχρι το 1958 οι ΗΠΑ πραγματοποίησαν συνολικά 66 δοκιμές ατομικών και
θερμοπυρηνικών βομβών στις ατόλες Μπικίνι και Ενιγουέτοκ (την δυτικότερη και πιο βόρεια του
συμπλέγματος), των οποίων η συνολική ισχύς έχει υπερβεί τους 60 μεγατόνους! Οι δοκιμές άρχισαν το
1946 στην ατόλη Μπικίνι, η οποία είχε εκκενωθεί από τους κατοίκους της. Στην ατόλη Ενιγουέτοκ
δοκιμάσθηκε η πρώτη υδρογονοβόμβα των ΗΠΑ στο πλαίσιο του σχεδίου.
Από την επάλληλες πυρηνικές δοκιμές αρκετοί από τους κατοίκους μολύνθηκαν από τα ραδιενεργά
κατάλοιπα. Τα τέλη της δεκαετίας του 1970 οι ΗΠΑ εκτέλεσαν εκτεταμένες εργασίες απορρύπανσης
στα νησιά της ατόλης Ενιγουέτοκ και την επόμενη δεκαετία άρχισαν να επιστρέφουν οι κάτοικοι στις
νότιες νησίδες της ατόλης, Η ραδιενέργεια στην ατόλη Μπικίνι, αν και έχει υποχωρήσει σημαντικά,
εξακολουθεί να παραμένει υψηλή για μακροχρόνια παραμονή.
Μέχρι το 1993, η Αμερικανική κυβέρνηση είχε καταβάλει 112 εκατομ. δολάρια ως αποζημίωση στα
θύματα των πυρηνικών δοκιμών.
Στην ατόλη Κουότζελεν οι Η.Π.Α. έχουν εγκαταστήσει από το 1947 ισχυρό σταθμό ραντάρ και βάση
δοκιμών αντιπυραυλικών συστημάτων, η οποία σήμερα φέρει την ονομασία Ronald Reagan. Οι
κάτοικοι της ατόλης υποχρεώθηκαν να μετακομίσουν σε άλλα νησιά του συμπλέγματος.
Οι ΗΠΑ καταβάλουν σημαντικό ενοίκιο για την βάση αυτή, που αποτελεί σημαντικό έσοδο της
νησιώτικης χώρας (μαζί με την τακτική ετήσια βοήθεια των ΗΠΑ στο πλαίσιο του Συμφώνου Ελεύθερης
Σύνδεσης).
Το βιοτικό επίπεδο των περισσότερων κατοίκων είναι χαμηλό και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι μόλις
3.800 US$. Οι ΗΠΑ έχουν αναλάβει την άμυνα και ασφάλεια των νησιών, ενώ οι κάτοικοί τους μπορούν
να μεταβαίνουν ελεύθερα στις ΗΠΑ χωρίς βίζα. Ως νόμισμα χρησιμοποιείται το Αμερικανικό δολάριο. Η
φορολογία είναι χαμηλή, ενώ είναι μεγάλος και αυξανόμενος ο αριθμός των πλοίων διεθνών
συμφερόντων υπό την σημαία των Νήσων Μάρσαλ.
Τα δύο τρίτα του πληθυσμού ζουν στο Ματζούρο και το Εμπέγιε και η πλειονότητά τους είναι
Χριστιανοί Προτεστάντες. Επίσημες γλώσσες είναι η Μαρσαλέζικη (δύο διάλεκτοι) και η Αγγλική.
Στο Ματζούρο υπάρχει διεθνές αεροδρόμιο και έχει την έδρα της η τοπική αεροπορική εταιρεία.
Άποψη της πρωτεύουσας Majuro
Άποψη της πρωτεύουσας Majuro
Άποψη της πρωτεύουσας Majuro
Το κυβερνητικό κτίριο στο Majuro
Γέφυρα που συνδέει δυο νησίδες της ατόλης Majuro
Majuro Amata Kabua International Airport
Majuro Amata Kabua International Airport
Άποψη της ατόλης Kwajalein
Άποψη της ατόλης Kwajalein
Ατόλη Kwajalein (Κουάτζαλεν)
Άποψη της λιμνοθάλασσας της ατόλης Kwajalein
Η Αμερικανική βάση δοκιμών αντιβαλιστικών
πυραύλων Ronald Reagan στην ατόλη Κουάτζαλεν
Ronald Reagan Ballistic Missile Defense Test Site (RTS)
στην ατόλη Kwajalein, 4.000 km νοτιοδυτικά της Χαβάης
Δοκιμή αντιπυραυλικού συστήματος στην βάση Ronald Reagan
Δοκιμή αντιπυραυλικού συστήματος στην βάση Ronald Reagan
Το Ebeye, η δεύτερη σε
πληθυσμό πόλη των
Νήσων Marshall βρίσκεται
σε μια στενή λωρίδα γης
που το πλάτος της δεν
υπερβαίνει τα 450 m!
Αμερικανική βάση δοκιμών πυραύλων THAAD and Patriot στην νησίδα Meck της ατόλης
Eniwetak. Η βάση κατασκευάσθηκε το 1977, μετά τις εργασίες απορρύπανσης της ατόλης
από τα κατάλοιπα των πυρηνικών δοκιμών της περιόδου 1946-1958.
Δοκιμή αντιπυραυλικού συστήματος THAAD (Terminal
High Altitude Area Defense) στην νήσο Meck το 2012.
Παραλία στην ατόλη Arno
Οι πυρηνικές δοκιμές
στην ατόλη Ενεγουέτακ
την περίοδο 1946-1958
Πυροδότηση βόμβας υδρογόνου στην ατόλη Enewetak στο πλαίσιο της Επιχείρησης Ivy το 1951
Στην ατόλη Enewetak πυροδοτήθηκαν, κατά την περίοδο 1946-1958, 43 πυρηνικές συσκευές
συνολικής ισχύος 30 μεγατόνων, δηλαδή Χιροσίμα x 2000! Αργότερα, την περίοδο 1977-1979, 8.000
άτομα, εκ των οποίων οι 4.000 Αμερικανοί στρατιώτες περισυνέλεξαν 100.000 m3 ραδιενεργού
εδαφικού υλικού και συντριμμάτων κατασκευών και πλοίων και τα απέθεσαν σε κρατήρα πυρηνικής
έκρηξης βάθους 15 m και διαμέτρου 100 m στην νησίδα Runit. Τα υλικά καλύθφηκαν με θόλο από
σκυρόδεμα ελάχιστου πάχους 40 cm. Το προσωπικό που ασχολήθηκε με την απορρύπανση δεν
χρησιμοποιούσε προστατευτικό εξοπλισμό …
Αρκετοί κάτοικοι επέστρεψαν στα νησιά της ατόλης Enewetak από τις αρχές της δεκαετίας του '80,
όχι όμως στο Runit που εξακολουθεί να έχει υψηλή ραδιενέργεια.
Εργαστήριο ραδιολογικού ελέγχου στο κύριο νησί
Energetic της ομώνυμης ατόλης στο οποίο
σήμερα διαμένουν 1000 περίπου άτομα.
Θέσεις και ισχύς των πυρηνικών δοκιμών που πραγματοποιήθηκαν στην ατόλη Μπικίνι
την περίοδο 1946-1958
Στις 7 Μαρτίου του 1946 οι κάτοικοι του νησιού Μπικίνι (161 άτομα) μετακινήθηκαν από το
Αμερικανικό Ναυτικό στην νησίδα Rongerik
Αεροσκάφος τύπου Martin RB-57D παρακολουθεί την δοκιμή Poplar, ισχύος 9,3
μεγατόνων, στην ατόλη Μπικίνι, το 1958, στο πλαίσιο της Επιχείρησης Hardtack
Αεροσκάφος τύπου Martin B-57F Canberra παρακολουθεί την δοκιμή Cedar ισχύος 220
kton, στην ατόλη Μπικίνι, στις 22 Ιουλίου 1958, στο πλαίσιο της Επιχείρησης Hardtack.
Η βόμβα υδρογόνου Bravo που πυροδοτήθηκε στην ατόλη Μπικίνι, στις 01-03-1954 ήταν η
μεγαλύτερη που δοκιμάσθηκε ποτέ από τις ΗΠΑ. Η ισχύς της ήταν σημαντικά μεγαλύτερη από
ότι είχε προβλεφθεί και έφθασε τους 15 μεγατόνους. Αρκετοί Αμερικανοί στρατιωτικοί και κάτοικοι
των γύρω νησιών εκτέθηκαν τότε στα ραδιενεργά κατάλοιπα της έκρηξης (fallout).
Από την δοκιμή της βόμβας υδρογόνου-λιθίου Castle Bravo, χιλιαπλάσιας ισχύος από την βόμβα
της Hiroshima, δημιουργήθηκε νέφος "μανιτάρι" διαμέτρου 9 km που έφθασε σε ύψος 40 km ενός
6 λεπτών από την έκρηξη. Παράλληλα δημιουργήθηκε τεράστιος κρατήρας διαμέτρου περίπου
2,0 km και βάθους 75 m!
Η κλιματική αλλαγή και η άνοδος της στάθμης του Ειρηνικού αποτελεί σοβαρή απειλή για τις
Νήσους Μάρσαλ των οποίων το μέσο ύψος του εδάφους από την θάλασσα είναι μόλις 2,1 m!
To Majuro κατά την διάρκεια αιφνίδιας καταιγίδας